نویسنده در مقدمه کتاب می گوید: «امروزه تعلیم و تربیت از مسائل بسیار مهم عالَم است. اساس امنیت عالَم به تعلیم و تربیت برمی گردد. اگر انسان ها بد تعلیم و تربیت شوند، ابزار تهاجم فرهنگی خواهند شد. اگر عالَم بخواهد از این وضعی که در آن هست آزاد شود، آن آزادی در گرو اصلاح روش تعلیم و تربیت است. با اصلاح این روش، علما و دانشمندانی ظهور خواهند کرد که عالَم به واسطه ی آن ها اصلاح خواهد شد.»
کتاب حاضر، بازنویسی گفتارهای آیت الله حائری شیرازی در بیش از 70 جلسه «درس تربیت» با حضور دانشجویان علوم تربیتی است که می توان آن را «مقدمه ای بر تربیت»، به خصوص تربیت کودکان دانست و حاوی دیدگاه هایی عملی برای و برخاسته از اسلام است که جای آن در میان دیدگاه های رنگارنگ علوم غربی خابی است.
کوتاه سخن: در مجموع کتابی است با نکات جالب و آموزنده.
اما گلایهای تقریباً تکراری: فرض کنید عالمی دینی برود منبری چندجلسهای منسجم ترتیب بدهد در موضوعی: مثلاً تربیت دینی کودک. حالا وسط سخنرانی به خاطر آن که مخاطب را سر ذوق بیاورد از سر ذوق حرفهایی بزند که مبنای دقیق علمی ندارد: مثلاً این که کل اقتصاد چپ و راست را بیفایده بخواند و از اقتصاد اسلامی بگوید؛ پنداری در ایران اقتصاد اسلامی تعریفشدهٔ پیادهسازیشده وجود دارد. تا اینجای کار من مشکلی ندارم. به نظرم خیلی مشکلی با این حرفهای ذوقی نیست تا زمانی که نخواهند همان حرفها را عین به عین به کتاب تبدیل کنند. نمیدانم کی این روند تبدیل کتاب به منبر به پایانش برسد ولی هر چه که هست ما با انبوهی از کتابها در این موضوع مواجهیم که حتی بعید میدانم توان توجیه و تنبیه همفکرانش را داشته باشد. این ناهمزبانی علمای دینی با مردم عادی خصوصاً تحصیلکردگان دانشگاهی مسألهٔ مهمی است که متأسفانه سادهانگارانه با آن برخورد میشود.
نکات جالب و جدیدی داشت. رویکرد جدی درباره فطرت داشتند و تاثیر فطرت در تربیت. مصداق و مثالهایی که میزدن هم جالب بود. قسمت پرسش و پاسخ آخر کتاب هم خیلی خوب بود.