What do you think?
Rate this book
Jaar van het nieuwe verhaal
Een vrouw maakt één jaar na haar relatiebreuk de balans op: is ze ondertussen echt geheeld? Heeft ze die ene soort liefde gevonden waarvoor ze die andere soort liefde achterliet? Op de goede dagen van haar menstruatiecyclus denkt ze van wel: dan voelt ze zich onafhankelijk, opgewekt en wild. Maar tijdens die andere dagen niet. Dan is haar buik één bonk laaiende spanning, voelt ze zich vervreemd van zichzelf en verlangt ze driftig naar een kind van haar beste vriend. Komt dit verschil in gemoedstoestand voort uit hormonen of uit verhalen?
Jaar van het nieuwe verhaal is een radicaal kwetsbaar doch krachtig boek waarin Daan Borrel de verhalen over vrouwelijkheid, tijd en verbinding afbreekt en opnieuw opbouwt.
Jaar van het nieuwe verhaal is een radicaal kwetsbaar doch krachtig boek waarin Daan Borrel de verhalen over vrouwelijkheid, tijd en verbinding afbreekt en opnieuw opbouwt.
- GenresNonfiction
292 pages, Paperback
Published January 30, 2020
7 people are currently reading
233 people want to read
About the author
Daan Borrel
8 books34 followersDaan Borrel (1990) schrijft essays, proza en theater. In 2018 verscheen Soms is liefde dit, haar verhalende en persoonlijke essay over verlangen en seksualiteit. Samen met Milou Deelen schreef ze het boek Krabben – van vrouw tot vrouw (2020). In datzelfde jaar verscheen ook haar boek Jaar van het nieuwe verhaal, waarin Borrel de menstruatiecyclus leidend laat zijn voor een nieuwe betekenis van tijd, intimiteit en liefde. In 2024 verscheen haar romandebuut De dragers, evenals het boek Baren buiten de box van Bahareh Goodarzi, waarvoor Borrel de interviews verzorgde.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
January 28, 2021
Ik las dit boek voor een feministische boekenclub en was benieuwd naar deze jonge Nederlandse stem. Ik had het boek dus graag beter gevonden, maar als het niet voor de boekenclub was geweest had ik het niet uitgelezen.
Het verhaal uit de titel is met name een onsamenhangend verhaal. De auteur doet verwoede pogingen om werkelijk alles in verband te brengen met haar cyclus, baarmoeder en/of vagina, wat leidt tot een tal aan bizarre gedachtensprongen en ongefundeerde conclusies.
Ze zwelgt eindeloos in elk gevoel en meet zich een soort hulpeloosheid aan. Er ontbreekt een bepaalde mate van emotieregulatie die simpelweg bij het volwassen worden hoort en niks te maken heeft met het patriarchaat. Dit maakt dat de verteller passief en veel jonger dan haar 28 jaar overkomt.
Voor een boek met feministische inslag, schetst het een erg dichotoom beeld van het betekent om vrouw zijn. De continue zoektocht naar verbinding (wat tegenovergesteld staat aan "vrijheid", wat mannelijk zou zijn), je laten leiden door emoties, je identiteit bepalen door je relaties met anderen... Ik miste karakter in de hoofdpersoon. Behalve zoeken naar verbinding, wat doét ze met haar leven?! Hobbies? Passies? Ambities? Welke verantwoordelijkheid neemt ze zelf voor haar leven?
Desalniettemin bevat dit boek rake observaties en riep het bij vlagen ook zelfreflectie op. Het pleidooi voor meer openheid, meer ruimte voor kwetsbaarheid en openhartige dialoog is mooi. Het is zo jammer dat de schrijfster dit elke keer direct in het extreme trekt, en daarmee afbreuk doet aan de boodschap. Aan het eind van het boek lijkt de hoofdpersoon iets geleerd te hebben, maar ik had niet per sé aanwezig te hoeven zijn voor de reis daarnaartoe.
Het verhaal uit de titel is met name een onsamenhangend verhaal. De auteur doet verwoede pogingen om werkelijk alles in verband te brengen met haar cyclus, baarmoeder en/of vagina, wat leidt tot een tal aan bizarre gedachtensprongen en ongefundeerde conclusies.
Ze zwelgt eindeloos in elk gevoel en meet zich een soort hulpeloosheid aan. Er ontbreekt een bepaalde mate van emotieregulatie die simpelweg bij het volwassen worden hoort en niks te maken heeft met het patriarchaat. Dit maakt dat de verteller passief en veel jonger dan haar 28 jaar overkomt.
Voor een boek met feministische inslag, schetst het een erg dichotoom beeld van het betekent om vrouw zijn. De continue zoektocht naar verbinding (wat tegenovergesteld staat aan "vrijheid", wat mannelijk zou zijn), je laten leiden door emoties, je identiteit bepalen door je relaties met anderen... Ik miste karakter in de hoofdpersoon. Behalve zoeken naar verbinding, wat doét ze met haar leven?! Hobbies? Passies? Ambities? Welke verantwoordelijkheid neemt ze zelf voor haar leven?
Desalniettemin bevat dit boek rake observaties en riep het bij vlagen ook zelfreflectie op. Het pleidooi voor meer openheid, meer ruimte voor kwetsbaarheid en openhartige dialoog is mooi. Het is zo jammer dat de schrijfster dit elke keer direct in het extreme trekt, en daarmee afbreuk doet aan de boodschap. Aan het eind van het boek lijkt de hoofdpersoon iets geleerd te hebben, maar ik had niet per sé aanwezig te hoeven zijn voor de reis daarnaartoe.
February 20, 2020
Jaar van het nieuwe verhaal. Door Daan Borrel.
Daan staat op mijn lijstje. Mijn lijstje met bijzondere, in het oog te houden mensen. Ze kwam daarop terecht nadat ik ‘Soms is liefde dit’ van haar had gelezen. Toen ik haar een tijdje geleden in een podcast van Damn honey hoorde vertellen over De cyclus strategie (aanrader!) en haar eigen uit te komen boek, wist ik meteen dat ik dat ook wou lezen. En dat deed ik.
Jaar van het nieuwe verhaal is een soort van memoir. Een vrouw blikt terug op het jaar na haar relatiebreuk. Dat combineert ze met het minutieus bijhouden van één maand, haar menstruatiecyclus. Ze bekijkt hoe ze zich voelt, gedraagt, denkt, vrijt, masturbeert, discussieert,… Ze onderzoekt in hoeverre haar cyclus haar verhaal bepaalt en omgekeerd. Dat alles giet ze voor ons in een verhaal, althans, dat probeert ze.
Daan is de schrijfster, dat staat vast. In hoeverre Daan ook het hoofdpersonage is, daar hebben we het raden naar. En dat doet er misschien niet eens toe. Dit boek vertelt het verhaal van een vrouw, de vrouw, geen vrouw. Een mens. Het is misschien Daans verhaal, misschien dat van jou. Voor een stuk is het ook mijn verhaal. Dat kan Borrel; haar schrijven is zo op zichzelf gericht en toch vertelt ze ook het verhaal van vele anderen. Dat maakt dit boek tot een boek dat je traag leest. Omdat je de helft moet onderlijnen (wil onderlijnen), je wil herlezen, nadenken, je eigen seizoenen-cyclus gaan bijhouden, dingen met je partner bespreken, je hand in je broek steken…
Daan schreef een boek over dingen waarover veel te weinig gepraat wordt: menstruatie, je cyclus, masturberen, eenzaam zijn, verliefd zijn op een man, dan weer een vrouw, of gewoon geilen op, seks hebben uit liefde, seks hebben om de seks, een kind willen, van je beste vriend, tevens homo, in therapie zijn, hormonen, een overactieve bekkenbodem…
Jaar van het nieuwe verhaal is een boek dat gaat over de alledaagse werkelijkheid maar dan op een grootse, diepzinnige, allesomvattende, diep analyserende manier. Het gaat over vasthouden, loslaten, zoeken, niet vinden, je eigen verhaal schrijven/leven.
Jaar van het nieuwe verhaal is de start voor een nieuw verhaal, van jou, mij, hopelijk ons allemaal. Een koesterboek. (Dat er door het fragiele kaft al snel wat afgeleefd uitziet maar dat past wel bij een zo geliefd boek).
Daan staat op mijn lijstje. Mijn lijstje met bijzondere, in het oog te houden mensen. Ze kwam daarop terecht nadat ik ‘Soms is liefde dit’ van haar had gelezen. Toen ik haar een tijdje geleden in een podcast van Damn honey hoorde vertellen over De cyclus strategie (aanrader!) en haar eigen uit te komen boek, wist ik meteen dat ik dat ook wou lezen. En dat deed ik.
Jaar van het nieuwe verhaal is een soort van memoir. Een vrouw blikt terug op het jaar na haar relatiebreuk. Dat combineert ze met het minutieus bijhouden van één maand, haar menstruatiecyclus. Ze bekijkt hoe ze zich voelt, gedraagt, denkt, vrijt, masturbeert, discussieert,… Ze onderzoekt in hoeverre haar cyclus haar verhaal bepaalt en omgekeerd. Dat alles giet ze voor ons in een verhaal, althans, dat probeert ze.
Daan is de schrijfster, dat staat vast. In hoeverre Daan ook het hoofdpersonage is, daar hebben we het raden naar. En dat doet er misschien niet eens toe. Dit boek vertelt het verhaal van een vrouw, de vrouw, geen vrouw. Een mens. Het is misschien Daans verhaal, misschien dat van jou. Voor een stuk is het ook mijn verhaal. Dat kan Borrel; haar schrijven is zo op zichzelf gericht en toch vertelt ze ook het verhaal van vele anderen. Dat maakt dit boek tot een boek dat je traag leest. Omdat je de helft moet onderlijnen (wil onderlijnen), je wil herlezen, nadenken, je eigen seizoenen-cyclus gaan bijhouden, dingen met je partner bespreken, je hand in je broek steken…
Daan schreef een boek over dingen waarover veel te weinig gepraat wordt: menstruatie, je cyclus, masturberen, eenzaam zijn, verliefd zijn op een man, dan weer een vrouw, of gewoon geilen op, seks hebben uit liefde, seks hebben om de seks, een kind willen, van je beste vriend, tevens homo, in therapie zijn, hormonen, een overactieve bekkenbodem…
Jaar van het nieuwe verhaal is een boek dat gaat over de alledaagse werkelijkheid maar dan op een grootse, diepzinnige, allesomvattende, diep analyserende manier. Het gaat over vasthouden, loslaten, zoeken, niet vinden, je eigen verhaal schrijven/leven.
Jaar van het nieuwe verhaal is de start voor een nieuw verhaal, van jou, mij, hopelijk ons allemaal. Een koesterboek. (Dat er door het fragiele kaft al snel wat afgeleefd uitziet maar dat past wel bij een zo geliefd boek).
June 29, 2022
Ergens tussen 3 en 4 sterren in
May 5, 2020
Leuk boek. Wat ik jammer vind is dat de schrijver heel graag politiek correct lijkt te willen zijn. Door bij de reep chocola te vermelden dat die slaafvrij is, door elke relatie even te beschrijven als heteroseksueel als ‘ie dat is, en de andersoortige relaties juist opzichtig niet te labelen. Daar gaat een bepaalde beklemmende moraal vanuit. Alsof de lezer wordt onderwezen in geforceerd taalgebruik, wat de doelgroep van dit boek waarschijnlijk juist al spreekt. De moraliteit in het boek voelt een beetje aanmatigend.
Als je een heel sterke boodschap hebt, politiek of moraal, kun je daar beter non-fictie over schrijven. Bij een roman wil ik me als lezer kunnen vereenzelvigen met de hoofdpersoon en in het verhaal op kunnen gaan, en daar word ik als lezer nu telkens uitgerukt doordat ik de opinie van de schrijver moet vergelijken met die van mezelf. En dan ben ik nogal een feminist (maar die zijn niet echt over één kam te scheren, wat de schrijver zelf al schreef). Vermoeiend.
Als je een heel sterke boodschap hebt, politiek of moraal, kun je daar beter non-fictie over schrijven. Bij een roman wil ik me als lezer kunnen vereenzelvigen met de hoofdpersoon en in het verhaal op kunnen gaan, en daar word ik als lezer nu telkens uitgerukt doordat ik de opinie van de schrijver moet vergelijken met die van mezelf. En dan ben ik nogal een feminist (maar die zijn niet echt over één kam te scheren, wat de schrijver zelf al schreef). Vermoeiend.
March 30, 2022
Vandaag bedacht ik me: als dit was uitgegeven als Privédomein, had ik het vier sterren gegeven. Als zijnde een dagboek vind ik dit heerlijk om te lezen; als boek, zo, te niksig en te springerig. (Bijv: waarom zoveel details die niets toevoegen, zoals het klaarmaken van een maaltijd met avocado, gebakken kikkererwten en gekruide champignons?) Ik denk echt dat het ermee te maken heeft dat ik in principe dol ben op de onderwerpen van dit boek en er daarom al te veel over gelezen heb om dit nog echt interessant te vinden. Maar goed: elk boek waarin een vrouw niet al te verhullend schrijft over haar seksualiteit, krijgt van mij een kusje en een aaitje en een blijdatjeerbent.
November 16, 2023
Ik kwam er niet lekker doorheen. Halverwege het boek ben ik gestopt, de vertelstijl is erg rijk en neemt veel omwegen lijkt het. Het is tof dat ze het aan de hand van de vier seizoenen van haar cyclus beschreef, dat gaf wat houvast. Maar geen idee of ze haar nieuwe verhaal gevonden heeft of niet, en ook niet de behoefte om verder te lezen om dat te ontdekken op dit moment.
July 31, 2022
Fijn boek, beetje in de sfeer van De Geschiedenis van mijn seksualiteit, maar dan wel minder sterk geschreven. Soms voelde het een beetje te zweverig of als een brei. Wel een aanrader als je in een zelfde soort periode zit als Daan Borrel, dat was bij mij het geval.
July 19, 2020
Hoe kan ik dit iets anders dan vijf sterren geven? Zo herkenbaar, eerlijk en mooi geschreven. Ik wil meer Daan!
December 17, 2024
Een boek over je oergevoelens volgen, intimiteit en die ander
April 16, 2020
Echt wel 20 blz.te lang dit boekje... Ik hield het echt niet meer vol...
Daan Borrel (Daan blijkt dus niet enkel een mannelijke naam te zijn...) is duidelijk haar studententijd nog niet ontgroeid...
Als je angst hebt dat de aandacht van de lezer gaat verslappen (en je wil hem toch niet kwijt al heeft hij/zij je boek toch al in de hand), dan ga je even over seks schrijven toch?
Borrel wacht daar zelfs niet mee, op de derde pagina (jawel!) komt het woord 'poepen' al aan bod. (In Nederland hetzelfde als kakken dus.)
En jawel het echte 'neuken' staat al te lezen op pag.5 (kwestie van de sfeer er in te houden...)
Voor het overige niet meer dan pseudo-filosofische, puberale bespiegelingen op seks, relaties, kijken naar de dingen, omgaan met hormoonwisselingen, omgaan met 'verhalen' enz..
De hoofdrolspeelster doet zich af en toe ook tegoed aan een potje seks natuurlijk. Deze wordt steevast te berde gebracht met Ryan Gosling lookalikes (of nog beter!) met wasbordjes, gespierde onderarmen en andere bef-hongerige-adonische-sportleraren.
Op zeker moment slaat de verwarring toe als er wel drie Goslings in het boek zitten. (De echte, de adonis in het bootje tegenover haar, en haar bovenbuurjongen... ) Zoek de puber in dit verhaal...
Als de schrijfster het heeft over haar 'woedende vagina', haar 'open hongerige vagina', haar 'doorzichtige afscheidingen', haar 'korrelige afscheidingen' of 'er borrelde energie vanuit mijn vagina' dan dacht ik, zo is het wel genoeg Borrel!
Zelfs de vorm van dit boek is niet aangenaam om te lezen, dan weer hoofdletters, dan weer schuine druk, dan weer kadertjes, dan weer vette druk...
Om haar beweringen te staven staan er achteraan het boek verwijzingen naar gekende feministes, filosofen, ontwikkelingspsyhologen enz.. Uitsluitend of bijna uitsluitend met feministische inslag.
Aan de hoofdrolspeelster zou ik willen zeggen: Leer er gewoon mee leven dat het leven nu eenmaal 'of/of' is... en niet 'en/en'...
Aan de schrijfster zelf zou ik willen zeggen: Lees het boekje van Esther Villar: 'Het polygame geslacht' jawel, een sociologe, arts en feministe. Het is nog verbazend actueel!
Voorlopig heb ik het wel even gehad met de supertalenten als Borrel, Rijneveld en andere Bregje Hofstedes.
Daan Borrel (Daan blijkt dus niet enkel een mannelijke naam te zijn...) is duidelijk haar studententijd nog niet ontgroeid...
Als je angst hebt dat de aandacht van de lezer gaat verslappen (en je wil hem toch niet kwijt al heeft hij/zij je boek toch al in de hand), dan ga je even over seks schrijven toch?
Borrel wacht daar zelfs niet mee, op de derde pagina (jawel!) komt het woord 'poepen' al aan bod. (In Nederland hetzelfde als kakken dus.)
En jawel het echte 'neuken' staat al te lezen op pag.5 (kwestie van de sfeer er in te houden...)
Voor het overige niet meer dan pseudo-filosofische, puberale bespiegelingen op seks, relaties, kijken naar de dingen, omgaan met hormoonwisselingen, omgaan met 'verhalen' enz..
De hoofdrolspeelster doet zich af en toe ook tegoed aan een potje seks natuurlijk. Deze wordt steevast te berde gebracht met Ryan Gosling lookalikes (of nog beter!) met wasbordjes, gespierde onderarmen en andere bef-hongerige-adonische-sportleraren.
Op zeker moment slaat de verwarring toe als er wel drie Goslings in het boek zitten. (De echte, de adonis in het bootje tegenover haar, en haar bovenbuurjongen... ) Zoek de puber in dit verhaal...
Als de schrijfster het heeft over haar 'woedende vagina', haar 'open hongerige vagina', haar 'doorzichtige afscheidingen', haar 'korrelige afscheidingen' of 'er borrelde energie vanuit mijn vagina' dan dacht ik, zo is het wel genoeg Borrel!
Zelfs de vorm van dit boek is niet aangenaam om te lezen, dan weer hoofdletters, dan weer schuine druk, dan weer kadertjes, dan weer vette druk...
Om haar beweringen te staven staan er achteraan het boek verwijzingen naar gekende feministes, filosofen, ontwikkelingspsyhologen enz.. Uitsluitend of bijna uitsluitend met feministische inslag.
Aan de hoofdrolspeelster zou ik willen zeggen: Leer er gewoon mee leven dat het leven nu eenmaal 'of/of' is... en niet 'en/en'...
Aan de schrijfster zelf zou ik willen zeggen: Lees het boekje van Esther Villar: 'Het polygame geslacht' jawel, een sociologe, arts en feministe. Het is nog verbazend actueel!
Voorlopig heb ik het wel even gehad met de supertalenten als Borrel, Rijneveld en andere Bregje Hofstedes.
February 13, 2022
'Vrouw', zei ze, 'je weet alles al. Schrijf in godsnaam een nieuw verhaal.'
October 13, 2020
Waar ik helemaal in mee ben (en waar ik nog wel wat over kan/wil leren), is het idee dat ons lijf best veel te vertellen heeft, en dat je intuïtie inderdaad vaak in je buik/schoot/baarmoeder zit - als je daar beter naar luistert, kan je jezelf vaak heel veel gedoe besparen. Dan weet je veel beter wat je nodig hebt, wat werkt, wat écht goed voelt. (En dan heb ik het niet eens per se over seks, hoewel het daar natuurlijk ook van toepassing is.)
Verder kan ik me weinig inleven in het leven en de gedachten van Borrel; we zijn duidelijk heel andere vrouwen met totaal andere ideëen, levens en verlangens, en dat mag natuurlijk. Ik vond het wel een dapper boek van haar, zo wat tussen autobiografie en fictie, qua vorm rekbaar, en best kwetsbaar af en toe. Als autobiografisch relaas werkt het voor mij niet zo, omdat ik vaak niet begreep waarom ze nu weer x of y aan het doen of zeggen was. Maar als studie over een specifiek lichaam, dat dan geëxtrapoleerd wordt naar het idee dat alle lichamen daadwerkelijk hun eigen verhaal hebben en dat de hele tijd vertellen, als je maar wil luisteren, vond ik het wel interessant.
Verder kan ik me weinig inleven in het leven en de gedachten van Borrel; we zijn duidelijk heel andere vrouwen met totaal andere ideëen, levens en verlangens, en dat mag natuurlijk. Ik vond het wel een dapper boek van haar, zo wat tussen autobiografie en fictie, qua vorm rekbaar, en best kwetsbaar af en toe. Als autobiografisch relaas werkt het voor mij niet zo, omdat ik vaak niet begreep waarom ze nu weer x of y aan het doen of zeggen was. Maar als studie over een specifiek lichaam, dat dan geëxtrapoleerd wordt naar het idee dat alle lichamen daadwerkelijk hun eigen verhaal hebben en dat de hele tijd vertellen, als je maar wil luisteren, vond ik het wel interessant.
January 1, 2022
2,5 - Dit leek me zo’n interessant boek, maar dat viel helaas tegen. Vond het nogal onsamenhangend en ik stoorde me op momenten behoorlijk aan het taalgebruik. Voor mij té geforceerd (literair willen overkomen?) en te millennial/politiek correct. (Niemand zegt in het dagelijks leven ‘ik pak even wat slaafvrije chocolade uit de koelkast’.)
September 16, 2020
Een boek dat niet echt een verhaal heeft wat mij betreft. Door álles toe te wijzen aan je cyclus, wordt het een dagboek vol zelfmedelijden. Terwijl je er juist ook kracht uit kan putten. Al met al een heel gewoon dagboek-boek, niet bijzonder.
June 5, 2024
Dit boek was op sommige momenten vermakelijk. Hoe deze vrouw op sommige omschrijvingen komt, ik heb soms erg moet lachen.
Op andere momenten vond ik wel heel bloemig geschreven, of heel uitgebreid omschreven.
Al met al, een goed boek, over de tocht van een vrouw door haar cyclus.
Op andere momenten vond ik wel heel bloemig geschreven, of heel uitgebreid omschreven.
Al met al, een goed boek, over de tocht van een vrouw door haar cyclus.
November 23, 2024
Niet erg boeiend, met houterige dialogen geschreven verhaal waarin alles lijkt te draaien om de menstruatie cyclus van de hoofdpersoon. Heel goed dat daar veel meer aandacht voor komt, maar dit boekje kon mij niet boeien.
April 15, 2025
Bepaalde persoonlijke anekdotes konden me raken en aan het denken zetten binnen mijn eigen zoektocht. Verder las ik veel gedachtespinsels voor mijn gevoel en raakte ik vaker de rode draad kwijt in het verhaal.
November 12, 2023
Soms vergezochte verbanden. (Weer) te lang verslag van een persoonlijk onderzoek. Wel de moeite waard
September 4, 2024
Wilde dit boek drie sterren geven maar dat zou gebaseerd zijn op allemaal rationele argumenten en niet op het feit dat ik dit boek in no-time heb weggewerkt en nu de behoefte voel om Daan Borrels volledige oeuvre het liefst deze week nog helemaal te lezen. Lang leve shit overanalyseren tot aan het irritante toe. Mood
January 5, 2023
Ik had er meer van verwacht omdat ik de andere boeken van Daan Borrel erg leuk vond. Helaas was dit boek te onsamenhangend voor mij waardoor ik mijn aandacht er moeilijk bij kon houden.
January 16, 2022
Nee, dit boek zou ik niet gaan lezen! De auteur zwelgt in haar eigen gevoel en de rol van de menstruatie cyclus daarin. Bizarre gedachtensprongen en vooral het overmatig interessant vinden van de interne gevoelswereld die, helaas , totaal niet interessant zijn voor mensen buiten Daan Borrel zelf. Ik kwam niet door de brei heen… Op zich kan ze wel schrijven maar het zou beter zijn als het onderwerp niet de schrijfster zelf is.
Displaying 1 - 23 of 23 reviews