Simon(e) van Saarloos is a writer, artist and curator based between Berkeley, California and Amsterdam, the Netherlands. They are the author of six books and have contributed to over more than thirty edited volumes, books, and journals.
Van Saarloos is the author of Against Ageism. A Queer Manifesto (Emily Carr University Press, 2023); Take ‘Em Down. Scattered Monuments and Queer Forgetting (Publication Studio 2021) and Playing Monogamy (Publication Studio 2019) as well as several books in Dutch: Herdenken herdacht (Prometheus 2019); Enz. Het Wildersproces (Atlas Contact 2018); the novel De vrouw die (Nijgh & Van Ditmar 2016); the collection of columns Ik deug / deug niet (Nijgh & Van Ditmar 2015) and Het monogame drama (De Bezige Bij 2015).
Van Saarloos also writes fiction. Recent productions include the short sci-fi story Dreamdead Surrender (Postmodern Culture Journal) and De Foetushemel, a theater play about abortion and violent resistance for Ulrike Quade Company.
Van Saarloos works as an independent curator of public programming and artistic collaborations. Recent projects include the museum installation Cruising Gezi Park (Amsterdam Museum); The Asterisk Conversations podcast (Writers Unlimited); the short film “Apologies For Breaking In” at the San Francisco Transgender Film Festival 2021; curatorial project the spread of a mo(nu)ment (TAAK); International Documentary Film Festival Amsterdam’s 2022 and 2023 queer programming Not Yet Yes and Contagious & Queer; the 2023 lecture and performance series Juicy Refuge at Rietveld Academy’s Studium Generale; The Non-Monogamy Letters with Indigenous STS scholar Kim TallBear at ArtsEverywhere.ca; a conversation on commemoration with Pamela Sneed and Claudia Rankine at UC Berkeley; the ABUNDANCE exhibition at Het HEM and the multi-year transnational queer community, nightlife and art project Through the Window.
They have participated in artist residencies such as the KAVLI Institute for Nanosciences, Deltaworkers New Orleans and Be Mobile Create Together at IKSV in Istanbul.
Van Saarloos taught theory and hosted writing workshops at AKV|St. Joost; the University of the Underground; KABK Den Haag; Theatre School Amsterdam; ArtEZ; University of Amsterdam; Utrecht University College; Erasmus School of Philosophy; ETH Zurich and as a PhD in Rhetoric at UC Berkeley.
Flink zitten onderstrepen in dit essay. Genoeg stof tot nadenken. Ik kijk er naaruit om het essay te bespreken met Lotte wanneer zij het ook gelezen heeft.
(4,5) zo goed. Veel ideeën, nieuwe perspectieven; neem hier echt iets uit mee. Las fijn, juist omdat de rode draad af en toe zoek leek, en je als lezer gevraagd werd gewoon Simon(e)’s gedachtestroom te volgen en erop te vertrouwen dat het uiteindelijk wel weer bij elkaar zou komen. De enige reden dat ik het 4,5/5 geef en niet 5, is dat het naar mijn idee is geschreven met een bepaald publiek in gedachten. Dit maakt het denk ik vrij ontoegankelijk voor mensen die niet bekend zijn met de context waarin Simon(e) het essay kadert. Dat vind ik zonde, want het is juist zo goed.
Dit essay van de Nederlandse schrijfster en filosofe Simone van Saarloos werd uitgegeven in de reeks ‘Nieuw Licht’ van uitgeverij Prometheus. In ‘Nieuw Licht’ stellen redacteurs Frank Meester en Coen Simon telkens een vraag aan een denker, dit keer is de vraag: “Hoe kunnen we vandaag herdenken?”.
Simone van Saarloos heeft een heel eigen kijk op herdenken. Ze vraagt zich evenzeer af wat er niet wordt herdacht en waarom als wat wel wordt herdacht. Ze verzet zich tegen de noties schaarste (“je kunt niet alles herdenken”) en competitie (“sommige verhalen zijn daarom belangrijker dan andere”). Zo besteedt ze veel aandacht aan het belang van vergeten (dat nodig zou zijn om ‘een nieuw begin’ te creëren) en dat “kan worden ingezet tegen het heersend bewind”. In haar essay hanteert ze niet precies omschreven begrippen als ‘queer vergeten’ (aanknopend bij de queer theory) , ‘wit herdenken’ en ‘heterotijd’.
Van Saarloos’ betoog blinkt niet echt uit in helderheid. Een rode draad is moeilijk te vinden. Van Saarloos schrijft erg associatief en verliest zich geregeld in uitweidingen over kwesties die weinig te maken hebben met het centrale thema. Uitweidingen waarbij ik geregeld een vraagteken in de marge plaatste: over het geheugen van water, over bomen als getuigen en hun geluiden (niet verwijzend naar de wind die in de bladeren speelt en zo geluid maakt), over de pil voor vrouwen, over ‘transformatieve rechtvaardigheid’.
De schrijfster verwijst hier en daar naar Hannah Arendt en Friedrich Nietsche (er is een korte tekst van deze filosoof over het thema in dit boek opgenomen), maar vooral nog naar talrijke hedendaagse auteurs waarbij ze duidelijk haar voorkeur toont voor die activisten die over ‘witheid’ schrijven, die de geest willen ‘dekoloniseren’, die voornamelijk aandacht besteden aan de trauma’s van zwarte mensen. Simone van Saarloos schrijft haar voornaam als Simon(e). Ze is overduidelijk een vrouw (cfr. haar website) maar ze wil niet in een 'genderhokje' geduwd worden. Ik doe niet mee aan die genderneutrale onzin. Kortom, wat mij betreft is dit een ‘essay om te vergeten’, zoals de ondertitel luidt.