This spellbinding and intimate novel explores the burden of legacy as a young woman wrestles with discoveries that contradict her great-uncle’s supposed heroism during World War II.
D says that a name always fits in the end, that a name is like a leather shoe that forms itself to the foot.
But in my mind, it’s the other way around: a person grows into his name.
Marjolijn van Heemstra has heard about her great-uncle’s heroism for as long as she can remember. As a resistance fighter, he was the mastermind of a bombing operation that killed a Dutch man who collaborated with the Nazis, and later became a hero to everyone in the family.
So, when Marjolijn’s grandmother bestows her with her great-uncle’s signet ring requesting that she name her future son after him, Marjolijn can’t say no. Now pregnant with her firstborn, she embarks on a quest to uncover the true story behind the myth of her late relative. Chasing leads from friends and family, and doing her own local research, Marolijn realizes that the audacious story she always heard is not as clear-cut as it was made out to be. As her belly grows, her doubts grow, too—was her uncle a hero or a criminal?
Vivid, hypnotic, and profoundly moving, In Search of a Name explores war and its aftermath and how the stories we tell and the stories we are told always seem to exist somewhere between truth and fiction.
I loved the premise of this novel - a woman on a quest to understand the meaning behind a family name being passed down to her unborn child. The novel unfolds through the weekly pregnancy countdown while the mom-to-be searches for the truth of her family’s past. Long hidden secrets are uncovered and whispered family gossip is investigated.
I found it very interesting to follow the main characters path. She wanted to use a family name with history and meaning for her son but yearned to fully understand the history behind the family name first. I strongly connected to her journey through pregnancy and upcoming new motherhood. I thought the author did a phenomenal job sharing those inner thoughts and worries. The author also shed light on the essence of how alone a woman is in the experience of pregnancy, even with a supportive partner. A partner can only truly experience so much through the woman. Much of it is a deeply personal female experience.
The main part of the family history being investigated surrounds the credibility of the ancestors heroic actions after the war. Differing stories reveal various circumstances that change the outcome. The author asks some thought provoking questions about the Resistance and shares some insight on how some struggled in letting go after the war ended. When does a war truly end? When does peace actually start? Does one change from a Resistance hero to a criminal in one day? I found the idea of “Resistance psychosis” very interesting — the fear of returning to everyday life after fighting in the Resistance.
Overall, I found this book very thought provoking. It asked some deep and important questions that I enjoyed pondering. It was very well written and unique.
Thank you to Atria for providing me with this ARC!
In Search of a Name is a unique story with an intimate look at how the stories we tell and the ones we are told to us by our family exist between truth and fiction.
Writer and the narrator of the story Marjolijn van Heemstra agrees to name her firstborn son after her distant uncle, who was seen as a hero of the Dutch resistance by her family. Now pregnant, she begins to worry about naming her child after someone she knows little about, so she sets out to learn more about the man who was to be “the blueprint for my son.”
As Marjolijn searches for answers the story is told with chapters beginning with a week-by-week countdown to the due date. I enjoyed how this gave a race against time-intense feeling to the story. The story reads like a memoir, and I should have approached as one as I often get lost in the telling of a story when I expect to be shown. At times I was confused with what was going on, however, this could have been due to translation from Dutch to English.
We also see into Marjolijn's pregnancy and she is brutally honest about her experience and that does add another interesting dynamics to the story. Some of her decisions in her quest to find answers left me questions some of her actions.
The ending left me with a few unanswered questions and left me wanting more from the story but not from Marjolijn I think this was because this was in a way is a fictionalized memoir. I just made up a new genre. lol
I'm not sure how much of this story is true and how much is fiction. It definitely reads like a true story and I even found myself googling the Mentos ad when the author says her husband was in the ad. The author calls it a story of a story. In Search of a Name is such a compelling read I found myself totally invested in Marjolijn's search to uncover the true story of her great-uncle.
At the age of Eighteen Marjolijn had promised her grandmother that she would name her first son after a late relative, the hero of their family. Years later, pregnant with her first child, she starts to investigate this relative. There is a lot of conflicting information from different relatives and friends. Like all family stories, Uncle Frans' (nicknamed Bommenneef) story has changed as it was handed down through the generations and was also different according to what side of the family Marjolijn was talking to. She searches for the true story because this is what she wants her child to know.
Each chapter is headed by the number of weeks left in her pregnancy as the author counts down from 27 weeks to the day her baby is born. Marjolijn becomes obsessed with finding out the full details behind the bombing he was involved in. She goes through archives of newspapers, court hearings, birth records and witness statements
Themes of bringing unindicted war criminals to justice, vigilantes continuing the cause after the war is over and the idea of a person living up to a name make this a thought provoking read.
In Search of a Name is a fascinating story. The writing is engaging, the translation is impeccable, and I loved the way the author slowly teased out the mystery of her uncle's actions sifting through fact and fiction, leaving me on edge right up until the end. *I received a copy from the publisher via Netgalley
Mooi verhaal over de zoektocht naar het oorlogsverleden van een oom, was hij nou goed of fout? In de stijl van Who do you think you are en Verborgen verleden.
When Marjolijn was eighteen years old, she promised her grandmother that if she will ever have a son, she will name him after a relative, a family hero, who was a resistance fighter. Her grandmother also gave her his ring.
This book starts later, at the beginning of Marjolijn’s pregnancy, and it consists of unique chapters that are actually a countdown to the baby’s birth. At the beginning of this pregnancy, she learns that the child she is carrying is a boy. She investigates this story about a family hero that she will tell her son.
This short novel is an auto-fiction. It is based on the true story of the writer. We don’t learn exactly how much of the story is true and which parts are fiction. I liked the style and moral dilemma the novel presents. In Search of a Name reads like a mystery. Marjolijn is uncovering small pieces of the story and assembles them into a major one - the truth behind the famous bombing after WWII. Was her relative a true hero or a villain?
Achter de prachtige cover van 'En we noemen hem' schuilt een bijzonder verhaal. Hoewel ik in eerste instantie dacht dat ik boek niets voor mij zou zijn vanwege de link met de Tweede Wereldoorlog bleek dit niet het geval. Marjolijn Van Heemstra vertelt hoe de oorlog nog altijd voortleeft in familieverhalen door onderzoek te doen naar haar 'bommenneef'. Prachtig geschreven en erg origineel. Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
Dit boek krijgt lovende recensies en meestal ben ik daar heel gevoelig voor - dat het lezen een soort self fulfilling prophecy wordt. Toch kon het verhaal me niet bekoren en ik kan moeilijk aangeven waarom precies. Had gewoon weinig zin om verder te lezen, vond er weinig speciaals aan. Tegelijkertijd zie ik wel in waarom het boek zo goed ontvangen wordt, maar voor mij deed het niks.
Gelezen op vakantie zomer ‘24. In het begin vond ik Van Heemstra niet sympathiek overkomen. Vriend D. kwam er bekaaid vanaf op verschillende momenten. Hij kreeg bijvoorbeeld van Van Heemstra niet eens een veto over de naam van zijn eerste kind (die zij mocht kiezen - de achternaam kwam immers al van hem, zo beargumenteerde ze haar besluit). Naarmate je verder komt in het boek merk je echter dat de soms wat scherpe randjes van haar persoonlijkheid haar ook onverzettelijk maken. Dat geldt voor het onderzoek naar de bommenneef, een echte whodunnit (waarvan de who bij start al duidelijk is). Haar zoektocht naar de toedracht op de moord op een foute NL’er door neef Frans is af en toe bijna te mooi om waar te zijn. Steeds weer vindt ze perfecte puzzelstukjes. Dit is echter niet alleen toeval, zo weet je als lezer al snel zeker. Marjolijn dwingt dit af. Respect voor haar. Respect ook voor de wijze waarop ze haar zwangerschap volbrengt. Waarschijnlijk zou ik het zelf ook wat onverantwoord hebben gevonden als ze op het allerlaatst nog op reis moet naar Spanje voor wat speurwerk. Maar achteraf is alles goed gegaan en is het een mega stoer verhaal. Op google heb ik opgezocht hoe het kind is komen te heten. Ook dat zegt denk ik heel veel over Van Heemstra. Als je zo bent mag je ook af en toe je wil doordrijven. Al met al een heel goed geschreven en spannend verhaal van een hele interessante en beminnelijke auteur.
‘Zoveel verhalen, maar ik wilde dit verhaal. Vanwege de ring, vanwege de laatste wens, maar het was ook een kwestie van verhoudingen. Vanwege die precies juiste afstand.’
Een roman die je met een gejaagdheid door een oplopende deadline laat doorsnellen tot het boek op het eind ineens vertraagd en uit is. Bijzondere non-fictie. Een roman die ‘geen fictie mag worden’. Verleden, heden en toekomst verbinden.
Wanneer is of gaat een oorlog echt voorbij? Is de heldenmythe van bommenneef Frans echt? Wat gebeurde er werkelijk op 5 december 1946? Wie heeft deze neef gekend? En als je een kind gaat vernoemen naar een ver familielid, waarmee zadel je dit kind dan op? Wanneer ben je goed of wanneer ben je fout na een oorlog? Wanneer ontstaat de veranderende scheidslijn? Wanneer is het echt vrede?
De puzzel rondom neef Frans wil de hoofdpersoon oplossen voor het eind van haar zwangerschap, waarbij de zoektijd plots wordt ingekort. De mytheschil wordt afgepeld. We gaan via het Nationaal Archief naar Vlissingen en weer naar Amsterdam en verder. Serieus gestelde zinnen staan naast herkenbare glimlach ontlokkende situaties. ‘Een klein bordje wijst de weg naar het Kinderboekenmuseum waarmee het Nationaal Archief het gebouw deelt; één verkeerde afslag en je staat tussen de sprookjes.’ Herkenbaar: ‘Terwijl de pagina langzaam geladen wordt kijk ik naar het lege Zeeuwse landschap. Hier kun je nergens verdwijnen en nergens verdwalen. Vlakke velden, lage bomen.’ En in de context van het verhaal: ‘In mijn kleine, beschermde belevingswereld is een moord een moord. Maar dit gebeurde niet in mijn vredige universum, dit gebeurde in de nasleep van een verwoestende oorlog.’
Er staan weinig woorden teveel. Strak geschreven. Een haastende hoofdstukindeling. En een slot dat ook bewust langzamer zal zijn neergezet. Is dit mooi? Is dit spannend? Is dit literatuur in romanvorm? Is dit goed? Wat je dit boek ook noemt, het leest als een trein. En soms heb je dat even nodig.
Marjolijn van Heemstra's In Search of a Name is one of those novels that's a bit of real life that has been altered somewhat to make it more "literary." The underlying (and true) story is that the author had a long-deceased relative, a Dutch resistance hero, after whom she'd promised to name her first son, should she have one. Once the author found herself pregnant, with a son, she wanted to know more about this relative. But the reality she found didn't align particularly well with the family legend, leaving her at odds with her own commitment to finding the truth, her promise about the naming of her son, and her understanding of what heroism is and isn't.
In Search of Name was a quick, engaging read, but I was conscious the entire time I read of the fact that I was reading truth/not-truth. I developed opinions about the characters—but didn't know whether those opinions would fit the individuals depicted, given the license the author admits she took. If, for example, I thought a character was being selfish, was the "real" person actually selfish or did the author make him selfish only in fiction in service to the plot or style of her novel? And why would an author choose to "make" someone, a close family member, into a more selfish person than he actually was?
The author does explain some in additional material that she chose to fictionalize the story in order to spread the narrative out more evenly over time, which makes sense, but still leaves me wondering about the reader-writer relationship created.
If you're interested in novels looking at WWII resistance or at the experiences of women during pregnancy, you may well enjoy this book, but I was never quite able to settle into it comfortably. I received a free electronic review copy of this title from the publisher via NetGalley. The opinions are my own.
Wat een prachtig boek. Een zoektocht naar een waarheid met onderweg af en toe een kilo twijfels. Kies je voor de waarheid of toch liever het verhaal ? Ik zou het wel weten. En dan dat heerlijke parallelverhaal over het maken van een mens. Wat mooi. Echt. Een kerstcadeau.
erg fan van de verleden-in-het-hedenopzet en inderdaad een 'uitgesproken lekker boek' (ook zo ongeveer voor het eerst dat ik het eens ben met de verkoopzinnetjes op de voorkant van een boek)
Ik las En we noemen hem door Marjolein van Heemstra. Soms doe je bij de bibliotheek per ongeluk een gouden greep. Ik weet niet eens meer waarom ik dit boekje meenam, maar het was een goeie zet.
Het zijn al interessante thema's die in het boek aan bod komen, over vernoeming en wat dat voor een kind kan betekenen, over hoe de echte geschiedenis altijd complexer blijkt dan de verhalen die overblijven, over schuld en onschuld. Doordat het onderzoek een strakke deadline heeft - de bevalling, dan moet er immers een naam zijn - is het zowaar nog spannend ook, die tocht langs archieven en bejaarde familieleden.
Wat het daarbij extra mooi maakt is de manier waarop Van Heemstra je halverwege het boek ook nog eens op het verkeerde been zet door expliciet te vertellen dat ze een aantal dingen verzonnen heeft. Wat tot dan toe autobiografische non-fictie leek, komt op losse schroeven te staan. Het zijn maar kleine details die genoemd worden, maar opeens ga je aan allerlei andere dingen ook twijfelen. Is het nou fictie of niet? Het is een erg sterk uitgevoerde parallel met het onderzoek naar de aanslag.
'Er zijn twee dingen die je niet terugvindt in historische documenten: datgene wat destijds voor kennis werd aangenomen en datgene wat niemand benoemd wilde hebben'
Drie jaar terug in een middag uitgelezen, nu in een avond.
Het concept van En we noemen hem is intrigerend genoeg: de schrijfster ontdekt dat haar ‘bommenneef’ Frans, die in 1946 werd gearresteerd nadat hij drie landsverraders had vermoord, wellicht niet zo heroïsch is geweest als haar familie altijd heeft beweerd – net nu ze van plan was haar kindje naar hem te noemen. Zo ontstaat een mooie menging van fictie en non-fictie, die qua structuur (elk hoofdstuk is een week waarin Marjolijn een nieuw stukje van de puzzel ontdekt) vaak denken aan een pulpy detectiveroman, afgewisseld met wat schetsen van haar zwangerschap en een paar korte passages waarin ze reflecteert op de (on)mogelijkheid van objectieve geschiedschrijving. Nu is dat niet per se erg – een detective op zijn tijd is best leuk – maar veel meer dan een aardige detective of een aardige documentatie van haar zwangerschap wordt het zelden, en de opmerkingen over de onbetrouwbaarheid van geschiedschrijving blijven vooral constateringen. Ben benieuwd of we hier lang over kunnen gaan praten in de boekenclub binnenkort.
What’s in a name, asked a famous bard. Many many many things, if you ask Marjolijn van Heemstra.
This was one of the few Dutch books I have read, or perhaps, the only one. When the unnamed narrator decides to name her yet-to-be-born son after her uncle, it sets her on a path of discovery. Who was this uncle? Was he a hero? Was he a villain? It’s a long circuitous path filled with circumstance, happenstance, myths, legends, facts, and something in between that we will never know - that essence of a person. The other characters don’t have names - D, B, K is all we know.
It made me think of identity: this desire to call our self something. To label ourselves. Straight. Good. Gay. Bad. Married. Single. Racist. Bigamist. Reader. Dreamer. Names. Labels. And in the end, when you take away your name and those labels, who are you?
Dit boek betekent een kennismaking met een nieuwe Nederlandse naam voor mij: Marjolijn van Heemstra, vooral bekend als dichteres blijkbaar maar ook als prozaschrijfster. En we noemen hem is haar tweede roman.
Het hoofdpersonage Marjolijn is zwanger van haar eerste zoon. Ze wil hem beslist naar een oudoom van haar noemen, Frans de ‘bommenneef’ omdat ze van haar grootmoeder een ring heeft overgeërfd die van hem zou zijn geweest. In haar familie is Frans namelijk uitgegroeid tot een held die als verzetsstrijder met een bom op Sinterklaasavond in 1946 drie foute Nederlanders uit W.O.II zou hebben omgebracht. Maar klopt dit verhaal wel, is het de waarheid die in hun familie telkens is doorverteld? Ze gaat op zoek naar de feiten achter het verhaal en probeert er achter te komen hoeveel het verhaal overeenkomt met de juiste geschiedenis om te weten of haar zoon deze naam wel terecht kan dragen.
Ondertussen groeit de baby in haar buik en beïnvloedt haar eerste zwangerschap uiteraard het leventje waar ze zo gewend aan was geraakt en dat van haar grote liefde D. en hun relatie. Het is leuk dat dit op een eerlijke manier gebeurt: de opkomende gezondheidsprobleempjes, de werkjes om alles klaar te maken voor de baby, de stemmingswisselingen, enz. De hoofdstukken tellen ook het aantal weken af hoe lang Marjolijn nog ter beschikking heeft om het verhaal van oom Frans te achterhalen en haar baby een naam te moeten geven.
Haar onderzoek loopt niet van een leien dakje, totdat ze aan de kant van haar familie een eerste vragenronde organiseert, krijgt ze ongeveer hetzelfde te horen maar als ze verder graaft, en ze te weten komt wie de slachtoffers waren, wordt het almaar onduidelijker of het hier om een heldendaad dan wel een brute misdaad ging. Ook weet je niet zeker of je wel de juiste feiten of fictie te weten komt van de schrijfster, want verder in het verhaal brengt ze ook haar eigen geloofwaardigheid in het gedrang en weet je als lezer niet zeker wat er juist gebeurd is door het trucje van de onbetrouwbare verteller. Ze probeert haar oudoom woorden in de mond te leggen waarvan ze later zelf toegeeft dat ze deze moet verzinnen om haar verhaal te laten kloppen. Dit brengt aan deze roman niet zo veel extra’s bij, en daarom wordt het geheel zelfs eerder twijfelachtig. Ook drijft Marjolijn haar onderzoek net wat te ver door naar mijn aanvoelen bijvoorbeeld in haar eerder precaire gezondheidstoestand slechts een paar weken voor haar bevalling nog naar Spanje te reizen om nog een kennis van haar oudoom te kunnen interviewen. Dit is toch wel een vrij irrationele beslissing en eigenlijk brengt het haar zelfs niet veel meer op.
Toch worden de juiste vragen gesteld: Wat is juist schuld, en hoe ver kan je gaan als je iemand verdenkt of wanneer die schuldig is aan zwaar verraad? Wat was goed en fout tijdens de Tweede Wereldoorlog? Verwijzingen naar klassiekers komen in dit boek blijkbaar ook voor zoals uit De donkere kamer van Damocles en Nooit meer slapen van W.F. Hermans (de muggenplaag); naast haar aangename schrijfstijl en heldere taalgebruik voegt dit wel iets toe aan haar verhaal, maar of dit zo wezenlijk is, is een vraag waar ik zelf niet helemaal ben uitgeraakt.
Marjolijn overweegt haar zoon te vernoemen naar Frans, de "bommenneef". Hij staat in de familie bekend als verzetsheld, die na afloop van WOII een landverrader uitschakelt met een bom op sinterklaasavond. Omdat ze haar zoon een mooi verhaal en een symbolische naam wil schenken, gaat Marjolijn op zoek naar de ware toedracht achter de verzetsdaad van Frans. Dat levert een bij momenten spannend en emotioneel verhaal op. Blijft de mythe van de bommenneef overeind, of brokkelt ze langzaam af? Hoe vernietigend kunnen verwachtingen zijn, hoe weten we hoe het leven is in en kort na een oorlog, en wanneer is die oorlog voorbij? Een erg journalistieke roman, met een prachtige finale.
Ik vond dit echt een mooi boek. Ik begrijp ook niet goed waarom ik het lezen hiervan zo lang uit heb gesteld, want gaat eigenlijk helemaal niet zo over de oorlog, maar vooral over onderlinge verhoudingen en de blik op de werkelijkheid en vooral hoe verdraaid die kan zijn. De structuur is zo’n toevoeging aan het plot en de klare, rake taal staat in contrast met de inhoudelijke mysteries, wat het geheel juist versterkt. Ja, echt een mooi boek. Het gaat op de lijst.
Ik heb het in één dag uitgelezen. Ik hou wel van die zoektocht en dat mysterieuze eraan...is haar bommenneef nu goed of slecht? Juist om antwoord te krijgen op die vraag, blijf je doorlezen. Ook de uitspraken over de oorlog en hoe de schrijfster aan het eind zich volledig blootgeeft vond ik erg mooi.
In een goed geschreven boek, ga ik meestal makkelijk mee in de leefwereld van de personages. Dit boek is knap geschreven en opgebouwd, en toch kon ik mij echt niet voorstellen dat het hoofdpersonage zo lang geworsteld heeft met het dilemma waarrond het verhaal geconstrueerd is...
Las lekker weg, interessant plot, en tof dat het op een (deels) waar gebeurd verhaal is gebaseerd. Maar ik ben echt pissig dat de naam van de baby niet bekend is gemaakt. Ik was helemaal aan het hopen dat het "Herman" ging zijn. Edit: ik heb het opgezocht, en het is Eyse, iets wat ik al vermoedde door de referentie naar Eise Eisinga. Ik kan natuurlijk moeilijk boos zijn over hoe iemand haar daadwerkelijke baby heeft genoemd, maar dit boek (wat ook grotendeels fictie is, waar het zelf ook naar refereert) had echt perfect geweest als het Herman was geworden.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Een grensoverschrijdende roman, tussen fictie en non-fictie in, over de zoektocht naar een manier om het verleden met het heden te verbinden. Een zwangerschap geeft de aanleiding om onderzoek te doen naar de 'bommenneef' die op pakjesavond (1946) een aanslag pleegt op een 'foute' uit de oorlog. Geniaal!
Met plezier gelezen. Stijl en opbouw van het verhaal spraken me zeer aan. De lichte ironie en zelfrelativering, zonder te veel amateur-psychologie, relatie-drama en gefrustreerde jeugden. En een boeiend verhaal, ik bleef nieuwsgierig.