What do you think?
Rate this book
Ονειρικές Αφηγήσεις
Οι “Ονειρικές Αφηγήσεις” είναι μια εμπνευσμένη συλλογή δεκαεφτά διηγημάτων, η οποία ξεπήδησε μέσα από τον αλλόκοτο κόσμο της ονειροφαντασίας. Υπάρχει μια έντονη διακύμανση όσον αφορά το περιεχόμενο, τον τρόπο γραφής και τις αισθητικές-υφολογικές επιλογές. Ωστόσο, κοινός παρονομαστής είναι οι ονειρικοί τόποι και η ασυνείδητη εισβολή του κόσμου του Μορφέα στη ζωή των ηρώων. Η φαντασία των συγγραφέων αφέθηκε ελεύθερη και δημιούργησε χιμαιρικά τοπία, αλλόκοσμα όντα, εφιαλτικά μοτίβα και άβολες καταστάσεις, συνθέτοντας με αυτό τον τρόπο ένα παζλ Φαντασίας και Τρόμου. Η δυναμική των διηγημάτων δίνει πολλές υποσχέσεις για τα βιβλία της σειράς “The Weird Side Tales”, τα οποία θα επακολουθήσουν. Εμείς, με τη σειρά μας, θα περιμένουμε στοχαστικοί στα σκοτεινά δωμάτια του νου, μέχρι την επόμενη ανθολογία.
276 pages, Paperback
Published September 1, 2019
16 people want to read
About the author
Σταύρος Θάνος
19 books29 followersStavros was born in Greece. He lives in Lykovrisi with his wife Konstantina and his two daughters Anna Maria and Rafaelia. He has a bachelor's degree in theatrical studies and he works as an English teacher.
He has written fiction novels (Shadows was the first to have been published, greek title ''Σκιές''), poems, short fiction stories and theatrical plays. He has won the first prize of short horror stories competition in 2017 by Dyas Publications. He loves reading books equally in writing them.
He has written fiction novels (Shadows was the first to have been published, greek title ''Σκιές''), poems, short fiction stories and theatrical plays. He has won the first prize of short horror stories competition in 2017 by Dyas Publications. He loves reading books equally in writing them.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
September 26, 2019
Θα ξεκινήσω με μια παραδοχή:
Με τα περισσότερα από τα παιδιά του The Weird Side Daily γνωριζόμαστε προσωπικά. Έτσι, πριν ακόμη πιάσω το βιβλίο, ήμουν θετικά προδιατεθειμένος - έχοντας βέβαια κατά νου, ότι συνήθως, στις συλλογές που προκύπτουν από διαγωνισμούς, υπάρχουν ασυνέχειες, μερικές μέτριες στιγμές και -ενδεχόμενως- θεματάκια επιμέλειας.
Ε, λοιπόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση αιφνιδιάστηκα θετικά:
Τα περισσότερα διηγήματα κυλούσαν πραγματικά ευχάριστα, η έκδοση ήταν κάτι παραπάνω από προσεγμένη και τα λάθη σε συντακτικό και τυπογραφικό επίπεδο ήταν σχςδόν ανύπαρκτα. (Αυτό το τελευταίο το αναφέρω μόνο και μόνο γιατί τα παραπάνω σφάλματα έχουν την τάση να εμφανίζονται συχνά σε τέτοιου είδους συλλογές).
Στο ΄΄λογοτεχνικό΄΄ κομμάτι τώρα, κάποιες από τις ''λαμπρές'' στιγμές που συγκράτησα, είναι:
- Το ''Μαριώ'' του Α/Δ. Μίληση, για τις σκληρές και αληθοφανείς σκηνές του.
- ''Το Όνειρο'' του Μ. Μόσχου για την πρωτοτυπία και το χιούμορ του σε σχέση με τα υπόλοιπα.
- Το ΄΄Dream Breaker'' του Ν. Κατέχη, για το θρησκευτικό-κοινωνικό μήνυμα που υποβόσκει κατά την αφήγηση.
- Το ''Όνειρο Ανατριχιαστικής Νυχτός'' του Σ. Ασημακόπουλου για τη δυστοπική διάσταση του πράγματος.
- Το ''Πείραμα'' του Σ. Θάνου και το ''Ο Αφέντης του Ονειρόκοσμου΄΄ του Β/Γ.Πράττου για τις φοβερές συλλήψεις τους.
- Το ''Πέρα από το Θάνατο'' του Π. Κουτρουμπίλα, για τη χρήση της γλώσσας και του ύφους - (αν και άγουρο σε μερικά σημεία, θυμίζει αμυδρά το στυλ του Πόε και του Μωπασσάν - και αυτό το παραπάνω, μόνο καλό μπορεί να είναι).
Σε γενικές γραμμές, η συγκεκριμένη συλλογή αποτελεί μια πολυ αξιόλογη προσπάθεια.
Μακάρι να συνεχίσουν τα παιδιά του The Weird Side Daily, στο ίδιο και σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.
Με τα περισσότερα από τα παιδιά του The Weird Side Daily γνωριζόμαστε προσωπικά. Έτσι, πριν ακόμη πιάσω το βιβλίο, ήμουν θετικά προδιατεθειμένος - έχοντας βέβαια κατά νου, ότι συνήθως, στις συλλογές που προκύπτουν από διαγωνισμούς, υπάρχουν ασυνέχειες, μερικές μέτριες στιγμές και -ενδεχόμενως- θεματάκια επιμέλειας.
Ε, λοιπόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση αιφνιδιάστηκα θετικά:
Τα περισσότερα διηγήματα κυλούσαν πραγματικά ευχάριστα, η έκδοση ήταν κάτι παραπάνω από προσεγμένη και τα λάθη σε συντακτικό και τυπογραφικό επίπεδο ήταν σχςδόν ανύπαρκτα. (Αυτό το τελευταίο το αναφέρω μόνο και μόνο γιατί τα παραπάνω σφάλματα έχουν την τάση να εμφανίζονται συχνά σε τέτοιου είδους συλλογές).
Στο ΄΄λογοτεχνικό΄΄ κομμάτι τώρα, κάποιες από τις ''λαμπρές'' στιγμές που συγκράτησα, είναι:
- Το ''Μαριώ'' του Α/Δ. Μίληση, για τις σκληρές και αληθοφανείς σκηνές του.
- ''Το Όνειρο'' του Μ. Μόσχου για την πρωτοτυπία και το χιούμορ του σε σχέση με τα υπόλοιπα.
- Το ΄΄Dream Breaker'' του Ν. Κατέχη, για το θρησκευτικό-κοινωνικό μήνυμα που υποβόσκει κατά την αφήγηση.
- Το ''Όνειρο Ανατριχιαστικής Νυχτός'' του Σ. Ασημακόπουλου για τη δυστοπική διάσταση του πράγματος.
- Το ''Πείραμα'' του Σ. Θάνου και το ''Ο Αφέντης του Ονειρόκοσμου΄΄ του Β/Γ.Πράττου για τις φοβερές συλλήψεις τους.
- Το ''Πέρα από το Θάνατο'' του Π. Κουτρουμπίλα, για τη χρήση της γλώσσας και του ύφους - (αν και άγουρο σε μερικά σημεία, θυμίζει αμυδρά το στυλ του Πόε και του Μωπασσάν - και αυτό το παραπάνω, μόνο καλό μπορεί να είναι).
Σε γενικές γραμμές, η συγκεκριμένη συλλογή αποτελεί μια πολυ αξιόλογη προσπάθεια.
Μακάρι να συνεχίσουν τα παιδιά του The Weird Side Daily, στο ίδιο και σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο.
December 2, 2019
Μια αξιόλογη συλλογή η οποία έχει τις καλές και τις πολύ καλές στιγμές της. Αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες οι οποίες δείχνουν γραφές με προοπτική. Ευχάριστο ανάγνωσμα το οποίο κύλησε γρήγορα.
November 7, 2019
Ας τα πάρουμε με τη σειρά: χειροκροτώ την κίνηση των παιδιών από το Weird Side Daily για την προσπάθεια τους. Το όνειρο είναι ένα θέμα ανεξάντλητο, που οδηγεί σε πολλά διαφορετικά μονοπάτια και χρωματίζεται αλλιώς από κάθε συγγραφέα.
Στα κείμενα των συντακτών:
1) Ο Βαγγέλης Γιατρούτσικος Πράττος έχει ένα στυλ αρκετά κοντά στον Λάβκραφτ. Φαίνεται η επιρροή του και με ικανοποίησε αρκετά το στυλ. Δεν ενθουσιάστηκα τόσο με το συγκεκριμένο όσο με τα άλλα διηγήματά του αλλά και πάλι αξιόλογο.
2) Το διήγημα Οι μορφές του μυαλού μου της Μάγδας Ασημακοπούλου με κέρδισε με τη σκοτεινή νυχτερινή ατμόσφαιρα και τα φαινόμενα που θυμίζουν υπνική παράλυση. Δεν ήταν συνολικά ό,τι περίμενα αλλά η γενική ιδέα με κράτησε.
3) Ο Ναός των Ξεχασμένων Ονείρων της Αγγελικής Παπανικήτα ήταν μια ιστορία πολύ χρωματιστή, ευκρινής και αρκετά διαφορετική από τις άλλες. Μου έμεινε στο μυαλό ως κάτι πολύ ποιοτικό. Με ικανοποίησαν οι χαρακτήρες και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Μορ... (ουπς, παραλίγο σπόιλ).
4) Ο Πέτρος Κουτρουμπίλας με το διήγημα Πέρα από τον Θάνατο με εντυπωσίασε με τη γραφή του, ήταν ξεχωριστή. Επίσης, μου άρεσε πολύ ο μακάβριος τονος του.
Πάμε στα διακριθέντα:
5) Ο Αγαμέμνων Μπάνος με τα Τριζόνια καθηλωτικός! Πιάνει αρκετά θέματα που ισορροπούν ανάμεσα στην επιστήμη και τη φαντασία και τα μεταβολίζει μέσα σε ένα έργο τεμαχισμένο σε μικρά, πολύ προσεγμένα κομμάτια λόγου. Άξιο έργο το δίχως άλλο!
6) Το Φλεγόμενο Όνειρο της Χριστίνας Παλαβούζη είχε δυνατά στοιχεία. Μου άρεσαν τα νυχτοπερπατήματα του μωρού, η εναλλαγή πραγματικότητας και τα νυχτερινά σκηνικά. Τα έκανα πολύ εύκολα εικόνα.
7) Το Πείραμα του Σταύρου Θάνου πολύ ιδιαίτερο. Εκτίμησα το μυστήριο και τις δόσεις τρόμου που έρχονταν σε ανύποπτο χρόνο.
8) Οι Σελίδες Ημερολογίου του Σπάρτακου Τανασίδη με εντυπωσίασαν! Μέσα στην απλότητά του, αυτό το έργο περιγράφει ένα παραφυσικό φαινόμενο πολύ προσφιλές και γλυκά ανατριχιαστικό.
9) Ο Τοίχος της Φήμης του Παναγιώτη Σαχπαζίδη δε με άγγιξε. Όχι ότι δεν ήταν καλογραμμένο, αλλά ήταν εντελώς εκτός από το στυλ μου. Σε πιο χόρρορ αναγνώστες σίγουρα θα έβγαζε κάτι.
10) Το Dream Breaker του Νίκου Κατέχη είχε δύο πολύ ικανοποιητικά στοιχεία: τη φουτουριστική μηχανή και το μυστήριο που χτιζόταν λίγο λίγο. Η πορεία προς το τέλος αγωνιώδης, το ίδιο το τέλος... διαβάστε το.
11) Οι Τύψεις του Παναγιώτη Ματσίγκα νιώθω πως ακροβατούσαν ανάμεσα στο κοινωνικό δράμα και τον εφιαλτικό τρόμο. Δεν μπορώ να πω, με κράτησαν και τα δύο εξίσου και το αποτέλεσμα δεν απογοήτευσε.
12) Το Σπίρτο του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου δε με άγγιξε. Πολύ καλή γραφή, αρκετά βαθύ αλλά μάλλον υπερβολικά βαθύ για τα γούστα μου (και ίσως για το επίπεδο μου).
13) Το Όνειρο ανατριχιαστικής νύχτας του Σωτήρη Ασημακόπουλου είχε ωραία οργουελικά στοιχεία και μια βαθιά κοινωνική χροιά. Απλώς ελάχιστη σχέση με όνειρα. Ας είναι.
14) Το Ονείρων Κλέφτης του Αριστείδη Δεληγιαννίδη είχε πολύ δυνατά στοιχεία: από το ξεκίνημα προϊδεάζει για κάτι μεγάλο, που στο μέσο της ιστορίας φέρνει μια αναπάντεχη ανατροπή. Επίσης έχει γλαφυρές περιγραφές και πολλή λεπτομέρεια. Τώρα, κάποιες σκηνές στο τέλος ίσως ήταν ουσιώδεις για τον ίδιο, για εμένα ήταν ενοχλητικές.
15) Η Μαριώ του Αντώνη Μίλιση είχε πολλά στοιχεία που γενικά δεν είναι του στυλ μου: υπερβολική εμβάθυνση στη βία και πλοκή που περιστρέφεται γύρω από αυτήν. Μου άρεσε η ιδέα της περιπλανώμενης απειλής γύρω απ' το καλυβάκι και η απόκοσμη ύπαρξη.
16) Το Όνειρο του Μέλκιβορ της Γεωργίας Καλαμαρά είναι μια γλυκιά ιστορία, αρκετά ρομαντική θα έλεγα, που έχει αρκετά θετικά στοιχεία αλλά ένα αρνητικό: κάνει setup τόσο πολλά διαφορετικά στοιχεία, που θα ταίριαζε σε μεγαλύτερο έργο. Όλα αυτά μάλλον ήθελαν τον χρόνο τους για να στηθούν, να τα αντιληφθώ ως αναγνώστης και να αφοσιωθώ στην ουσία της πλοκής. Καθώς προσπαθούσα να τα μάθω, εκτυλισσόταν παράλληλα η πλοκή. Βέβαια ίσως και η δομή του κειμένου να ήταν επίτηδες ονειρική, με ακατανόητα δεδομένα, έβγαζε κάτι τέτοιο.
17) Το Όνειρο του Μίλτου Μόσχου είχε παράταιρες εικόνες, ελαφρύ ύφος και ευτυχώς στοιχεία που δένονταν στο τέλος. Καλή επιλογή για τέλος βιβλίου, αν και πολύ πιο απλό κείμενο από τα υπόλοιπα της συλλογής. Είχε ένα κομμάτι από τη ρουτίνα του νεοέλληνα μέσα του.
Συνολικά ικανοποιητική προσπάθεια. Λογικό να μη με τραβήξουν όλα τα κείμενα, όταν είναι διαφορετικών συγγραφέων και με διαφορετικό στυλ. Γενικά κύλησε πολύ ευχάριστα το βιβλίο και θα ήθελα να δω κι άλλες παρόμοιες δουλειές στο μέλλον.
Στα κείμενα των συντακτών:
1) Ο Βαγγέλης Γιατρούτσικος Πράττος έχει ένα στυλ αρκετά κοντά στον Λάβκραφτ. Φαίνεται η επιρροή του και με ικανοποίησε αρκετά το στυλ. Δεν ενθουσιάστηκα τόσο με το συγκεκριμένο όσο με τα άλλα διηγήματά του αλλά και πάλι αξιόλογο.
2) Το διήγημα Οι μορφές του μυαλού μου της Μάγδας Ασημακοπούλου με κέρδισε με τη σκοτεινή νυχτερινή ατμόσφαιρα και τα φαινόμενα που θυμίζουν υπνική παράλυση. Δεν ήταν συνολικά ό,τι περίμενα αλλά η γενική ιδέα με κράτησε.
3) Ο Ναός των Ξεχασμένων Ονείρων της Αγγελικής Παπανικήτα ήταν μια ιστορία πολύ χρωματιστή, ευκρινής και αρκετά διαφορετική από τις άλλες. Μου έμεινε στο μυαλό ως κάτι πολύ ποιοτικό. Με ικανοποίησαν οι χαρακτήρες και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Μορ... (ουπς, παραλίγο σπόιλ).
4) Ο Πέτρος Κουτρουμπίλας με το διήγημα Πέρα από τον Θάνατο με εντυπωσίασε με τη γραφή του, ήταν ξεχωριστή. Επίσης, μου άρεσε πολύ ο μακάβριος τονος του.
Πάμε στα διακριθέντα:
5) Ο Αγαμέμνων Μπάνος με τα Τριζόνια καθηλωτικός! Πιάνει αρκετά θέματα που ισορροπούν ανάμεσα στην επιστήμη και τη φαντασία και τα μεταβολίζει μέσα σε ένα έργο τεμαχισμένο σε μικρά, πολύ προσεγμένα κομμάτια λόγου. Άξιο έργο το δίχως άλλο!
6) Το Φλεγόμενο Όνειρο της Χριστίνας Παλαβούζη είχε δυνατά στοιχεία. Μου άρεσαν τα νυχτοπερπατήματα του μωρού, η εναλλαγή πραγματικότητας και τα νυχτερινά σκηνικά. Τα έκανα πολύ εύκολα εικόνα.
7) Το Πείραμα του Σταύρου Θάνου πολύ ιδιαίτερο. Εκτίμησα το μυστήριο και τις δόσεις τρόμου που έρχονταν σε ανύποπτο χρόνο.
8) Οι Σελίδες Ημερολογίου του Σπάρτακου Τανασίδη με εντυπωσίασαν! Μέσα στην απλότητά του, αυτό το έργο περιγράφει ένα παραφυσικό φαινόμενο πολύ προσφιλές και γλυκά ανατριχιαστικό.
9) Ο Τοίχος της Φήμης του Παναγιώτη Σαχπαζίδη δε με άγγιξε. Όχι ότι δεν ήταν καλογραμμένο, αλλά ήταν εντελώς εκτός από το στυλ μου. Σε πιο χόρρορ αναγνώστες σίγουρα θα έβγαζε κάτι.
10) Το Dream Breaker του Νίκου Κατέχη είχε δύο πολύ ικανοποιητικά στοιχεία: τη φουτουριστική μηχανή και το μυστήριο που χτιζόταν λίγο λίγο. Η πορεία προς το τέλος αγωνιώδης, το ίδιο το τέλος... διαβάστε το.
11) Οι Τύψεις του Παναγιώτη Ματσίγκα νιώθω πως ακροβατούσαν ανάμεσα στο κοινωνικό δράμα και τον εφιαλτικό τρόμο. Δεν μπορώ να πω, με κράτησαν και τα δύο εξίσου και το αποτέλεσμα δεν απογοήτευσε.
12) Το Σπίρτο του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου δε με άγγιξε. Πολύ καλή γραφή, αρκετά βαθύ αλλά μάλλον υπερβολικά βαθύ για τα γούστα μου (και ίσως για το επίπεδο μου).
13) Το Όνειρο ανατριχιαστικής νύχτας του Σωτήρη Ασημακόπουλου είχε ωραία οργουελικά στοιχεία και μια βαθιά κοινωνική χροιά. Απλώς ελάχιστη σχέση με όνειρα. Ας είναι.
14) Το Ονείρων Κλέφτης του Αριστείδη Δεληγιαννίδη είχε πολύ δυνατά στοιχεία: από το ξεκίνημα προϊδεάζει για κάτι μεγάλο, που στο μέσο της ιστορίας φέρνει μια αναπάντεχη ανατροπή. Επίσης έχει γλαφυρές περιγραφές και πολλή λεπτομέρεια. Τώρα, κάποιες σκηνές στο τέλος ίσως ήταν ουσιώδεις για τον ίδιο, για εμένα ήταν ενοχλητικές.
15) Η Μαριώ του Αντώνη Μίλιση είχε πολλά στοιχεία που γενικά δεν είναι του στυλ μου: υπερβολική εμβάθυνση στη βία και πλοκή που περιστρέφεται γύρω από αυτήν. Μου άρεσε η ιδέα της περιπλανώμενης απειλής γύρω απ' το καλυβάκι και η απόκοσμη ύπαρξη.
16) Το Όνειρο του Μέλκιβορ της Γεωργίας Καλαμαρά είναι μια γλυκιά ιστορία, αρκετά ρομαντική θα έλεγα, που έχει αρκετά θετικά στοιχεία αλλά ένα αρνητικό: κάνει setup τόσο πολλά διαφορετικά στοιχεία, που θα ταίριαζε σε μεγαλύτερο έργο. Όλα αυτά μάλλον ήθελαν τον χρόνο τους για να στηθούν, να τα αντιληφθώ ως αναγνώστης και να αφοσιωθώ στην ουσία της πλοκής. Καθώς προσπαθούσα να τα μάθω, εκτυλισσόταν παράλληλα η πλοκή. Βέβαια ίσως και η δομή του κειμένου να ήταν επίτηδες ονειρική, με ακατανόητα δεδομένα, έβγαζε κάτι τέτοιο.
17) Το Όνειρο του Μίλτου Μόσχου είχε παράταιρες εικόνες, ελαφρύ ύφος και ευτυχώς στοιχεία που δένονταν στο τέλος. Καλή επιλογή για τέλος βιβλίου, αν και πολύ πιο απλό κείμενο από τα υπόλοιπα της συλλογής. Είχε ένα κομμάτι από τη ρουτίνα του νεοέλληνα μέσα του.
Συνολικά ικανοποιητική προσπάθεια. Λογικό να μη με τραβήξουν όλα τα κείμενα, όταν είναι διαφορετικών συγγραφέων και με διαφορετικό στυλ. Γενικά κύλησε πολύ ευχάριστα το βιβλίο και θα ήθελα να δω κι άλλες παρόμοιες δουλειές στο μέλλον.
December 29, 2019
“All that we see or seem is but a dream within a dream.”
Μια απολαυστική συλλογή, συγχαρητήρια σε όλους τους δημιουργούς! Δυο λόγια για το κάθε διήγημα:
Ο Αφέντης του Ονειρόκοσμου: Ο κεντρικός ήρωας, ολοζώντανος, σε παίρνει μαζί του σε ένα θέατρο του παραλόγου από το οποίο εύχεσαι να ξεφύγει.
Οι μορφές του μυαλού μου: Απλό και άμεσο, φαντάζει σαν κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.
Ο ναός των ξεχασμένων ονείρων: Παραμυθένιο. Πλάθει έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο ανατροπές και επιρροές από μυθολογία.
Πέρα από τον Θάνατο: Πολύ ώριμη γραφή, καταφέρνει να αναδείξει τη δύναμη της φιλίας, μέσα από τις ονειρικές περιπλανήσεις του ήρωα.
Τα Τριζόνια: Μυστηριώδες και μεταμοντέρνο, με ξεχωριστές φωνές που συνεπαίρνουν τον αναγνώστη. Είναι page - turner, το απόλαυσα!
Φλεγόμενο Όνειρο: Καλογραμμένο, μια τραγική ιστορία που προκαλεί έντονα συναισθήματα.
To πείραμα: Iδέα που αν αναπτυχθεί περισσότερο θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει επεισόδιο του Black Mirror!
Σελίδες Ημερολογίου : Γρήγορο, σε κρατάει, ωστόσο με ενόχλησε κάπως η πλοκή του.
Ο τοίχος της φήμης: Πρωτότυπο, απευθύνεται στον αναγνώστη, το β ενικό όμως από ένα σημείο και μετά μπορεί να κουράσει.
Dream Breaker: Το κοριτσάκι μου θύμισε την ηρωίδα από τον εξορκιστή και με τάραξε το φινάλε!
Τύψεις: Κοινωνικό, καταπιάνεται με μια αιτία που πράγματι προκαλεί πολλούς εφιάλτες.
Το Σπίρτο: Δυσκολεύτηκα λίγο να το ακολουθήσω αλλά τα οντολογικά του στοιχεία είναι άξια αναφοράς.
Όνειρο Ανατριχιαστικής Νυχτός: Δυστοπικό, με οικολογικά και πολιτικά μηνύματα και Οργουελική ματιά!
Ονείρων κλέφτης : Έξυπνη ιδέα και πολύ καλή εκτέλεση, καταδεικνύει την αξία των ονείρων για τους ανθρώπους.
Μαριώ: Τρομακτικό! Μου άρεσε πολύ, ίσως θα ήθελα βαθύτερη σκιαγράφηση των ηρώων.
Ο ύπνος του Μέλκιβορ: Πλούσια γραφή, ένιωσα ότι έκλεισε κάπως απότομα
Το όνειρο: Μη αναμενόμενες εξελίξεις τις οποίες ο αναγνώστης ακολουθεί χωρίς να τις αμφισβητεί όπως στον παραλογισμό των ονείρων.
Μια απολαυστική συλλογή, συγχαρητήρια σε όλους τους δημιουργούς! Δυο λόγια για το κάθε διήγημα:
Ο Αφέντης του Ονειρόκοσμου: Ο κεντρικός ήρωας, ολοζώντανος, σε παίρνει μαζί του σε ένα θέατρο του παραλόγου από το οποίο εύχεσαι να ξεφύγει.
Οι μορφές του μυαλού μου: Απλό και άμεσο, φαντάζει σαν κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.
Ο ναός των ξεχασμένων ονείρων: Παραμυθένιο. Πλάθει έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο ανατροπές και επιρροές από μυθολογία.
Πέρα από τον Θάνατο: Πολύ ώριμη γραφή, καταφέρνει να αναδείξει τη δύναμη της φιλίας, μέσα από τις ονειρικές περιπλανήσεις του ήρωα.
Τα Τριζόνια: Μυστηριώδες και μεταμοντέρνο, με ξεχωριστές φωνές που συνεπαίρνουν τον αναγνώστη. Είναι page - turner, το απόλαυσα!
Φλεγόμενο Όνειρο: Καλογραμμένο, μια τραγική ιστορία που προκαλεί έντονα συναισθήματα.
To πείραμα: Iδέα που αν αναπτυχθεί περισσότερο θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει επεισόδιο του Black Mirror!
Σελίδες Ημερολογίου : Γρήγορο, σε κρατάει, ωστόσο με ενόχλησε κάπως η πλοκή του.
Ο τοίχος της φήμης: Πρωτότυπο, απευθύνεται στον αναγνώστη, το β ενικό όμως από ένα σημείο και μετά μπορεί να κουράσει.
Dream Breaker: Το κοριτσάκι μου θύμισε την ηρωίδα από τον εξορκιστή και με τάραξε το φινάλε!
Τύψεις: Κοινωνικό, καταπιάνεται με μια αιτία που πράγματι προκαλεί πολλούς εφιάλτες.
Το Σπίρτο: Δυσκολεύτηκα λίγο να το ακολουθήσω αλλά τα οντολογικά του στοιχεία είναι άξια αναφοράς.
Όνειρο Ανατριχιαστικής Νυχτός: Δυστοπικό, με οικολογικά και πολιτικά μηνύματα και Οργουελική ματιά!
Ονείρων κλέφτης : Έξυπνη ιδέα και πολύ καλή εκτέλεση, καταδεικνύει την αξία των ονείρων για τους ανθρώπους.
Μαριώ: Τρομακτικό! Μου άρεσε πολύ, ίσως θα ήθελα βαθύτερη σκιαγράφηση των ηρώων.
Ο ύπνος του Μέλκιβορ: Πλούσια γραφή, ένιωσα ότι έκλεισε κάπως απότομα
Το όνειρο: Μη αναμενόμενες εξελίξεις τις οποίες ο αναγνώστης ακολουθεί χωρίς να τις αμφισβητεί όπως στον παραλογισμό των ονείρων.
December 29, 2019
Ως μέρος της δουλειάς δεν μπορούσα να είμαι εντελώς αντικειμενικός, έτσι για τους τύπους αφαίρεσα ένα αστεράκια και τη δική μου ιστορία από την κριτική! Αν δεν ήμουν εγώ στη μέση, θα έβαζα πέντε αστέρια! Συνολικά είναι μία συλλογή που πιστεύω πως δεν πρέπει να λείπει από κανένα ράφι, όποιου ασχολείται με το είδος! Οι γραφές πολλές και ποικίλες, δίνουν ελπίδα για το υλικό που υπάρχει τόσο από συγγραφείς, αλλά και από ιδέες. Η ομάδα του Weird Side Tales έκανε το ντεμπούτο της με αυτό το βιβλίο και δεν μπορώ να φανταστώ τι μας περιμένει στη συνέχεια!
Στα του βιβλίου, λέω να πω έστω μια κουβέντα για κάθε μία από τις ιστορίες (εκτός από τη δική μου)!
Ο Αφέντης του Ονειρόκοσμου: Ο Ευάγγελος Γιατρουτσίκος Πράττος βρέθηκε τρομαχτικά κοντά σε κάποια από τα κατάστιχα του μυαλού μου και μέχρι να φτάσω στο τέλος ένιωσα πως έχω βρεθεί κι εγώ σε αυτά τα μέρη της ιστορίας... Spooky...
Οι μορφές του μυαλού μου: Χωρίς σπόιλερ, λέω μόνο πως η Μάγδα Ασημακοπούλου έβαλε στόχο να μας κάνει να χάσουμε τον ύπνο μας!
Ο ναός των ξεχασμένων ονείρων: Η Αγγελική Παπανικήτα ξέρει να παίζει με τους δικούς της όρους το παιχνίδι που λέγεται φαντασία και να φτιάχνει τον δικό της κόσμο. Πάρτε διαβατήριο και ετοιμαστείτε για μια βόλτα!
Πέρα από τον Θάνατο: Ο Πέτρος Κουτρουμπίλας έγραψε - κατά την άποψη μου - το πιο ονειρικό κείμενο, γιατί έχει μέσα του ψήγματα του δικού μας κόσμου και του δικού μας πόνου.
Τα Τριζόνια: Ο Αγαμέμνων Μπάνος έγραψε μια ιστορία, ισάξια ξένων διηγημάτων τρόμου και φαντασίας. Δεν θέλω να πω πολλά, αλλά πιστεύω πως όποιος διαβάσει τη συλλογή, θα ξεχωρίσει μεταξύ άλλων και αυτό το διήγημα.
Φλεγόμενο Όνειρο: Η Χριστίνα Παλαβούζη παίζει με την κατάθλιψη και την απώλεια με τρόπο που μπορούσα να δω μπροστά μου τα πάντα.
Σελίδες Ημερολογίου : Ο Σπάρτακος Τανασίδης αποφάσισε να δοκιμάσει τα όρια μου. Εκκεντρική ιστορία, στην οποία θα ήθελα ένα πιο απρόσμενο τέλος!
Ο τοίχος της φήμης: Ένας μονόλογος από τον Παναγιώτη Σαχπαζίδη. Δεν μπορώ να κάνω κριτική χωρίς σπόιλερ, επομένως δεν λέω κάτι παραπάνω.
Dream Breaker: Ο Νικόλαος Κατέχης έγραψε μια πολύ ωραία ιστορία. Φαντασία, όνειρα, εφιάλτες, καταπίεση και ένα παιχνίδισμα του δικού μας μυαλού σχετικά με το ποιος τελικά μπορεί να μας κάνει πραγματικά κακό. Νίκο, θέλω να δω και μια συνέχεια, να δω πώς μεγάλωσε!
Τύψεις: Ο Παναγιώτης Ματσίγκας γράφει ανατριχιαστικά καλά. Μπορούσες να νιώσεις κάθε λέξη στην περιγραφή του και -πιστέψτε με- δεν θα θέλατε να το δείτε αυτό ποτέ. Θα θέλατε όμως να διαβάσετε για αυτό!
Το Σπίρτο: Το κείμενο του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου με δυσκόλεψε. Μέχρι να φτάσει κανείς στο τέλος δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Για αυτό συνεχίστε την ανάγνωση.
Όνειρο Ανατριχιαστικής Νυχτός: Ένας δυστοπικός κόσμος από τον Σωτήρη Αημακόπουλο ή μήπως όχι; Μήπως ένας κόσμος από το μέλλον μας; Εσείς αποφασίζετε!
Ονείρων κλέφτης : Η ιστορία του Αριστείδη Δεληγιαννίδη μου άρεσε πολύ. Είχε νομίζω αυτό το κάτι που χρειάζεται μια ιστορία για να σου μείνει στο μυαλό και να σε κάνει να δεις και κάποιες άλλες προεκτάσεις!
Μαριώ: Η ιστορία του Αντώνη-Δημήτρη Μιλήση σε κάνει να φοβηθείς. Κάποιες στιγμές με έκανε να αναρωτηθώ τι στο καλό σκέφτονται οι ήρωες του και δεν σηκώνονται να φύγουν τρέχοντας!
Ο ύπνος του Μέλκιβορ: Νόμιζω πως η Γεωργία Καλαμαρά συγκρατήθηκε σε αυτή την ιστορία, γιατί αν άφηνε την φαντασία της να συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς, η συγκεκριμένη ιστορία δεν θα ήταν ένα απλό διήγημα, αλλά ένα μυθιστόρημα φαντασίας! ένας κόσμος από αυτούς που βλέπεις και θες να μάθεις κι άλλα. Αν σας αρέσει η φαντασία εδώ είστε!
Το όνειρο: Ο Μίλτος Μόσχος έγραψε το πιο ανάλαφρο κείμενο της συλλογής. Για μένα είναι ένα πεζογράφημα νεοελληνικής λογοτεχνίας που θα μπορούσες να διαβάσεις και σε συλλογές μη φανταστικού και τρόμου. Ευχάριστο ανάγνωσμα σε κάνει να βγεις από τον κόσμο των ονείρων (ή των εφιαλτών;) με ένα χαμόγελο.
Και στα επόμενα παιδιά!
Στα του βιβλίου, λέω να πω έστω μια κουβέντα για κάθε μία από τις ιστορίες (εκτός από τη δική μου)!
Ο Αφέντης του Ονειρόκοσμου: Ο Ευάγγελος Γιατρουτσίκος Πράττος βρέθηκε τρομαχτικά κοντά σε κάποια από τα κατάστιχα του μυαλού μου και μέχρι να φτάσω στο τέλος ένιωσα πως έχω βρεθεί κι εγώ σε αυτά τα μέρη της ιστορίας... Spooky...
Οι μορφές του μυαλού μου: Χωρίς σπόιλερ, λέω μόνο πως η Μάγδα Ασημακοπούλου έβαλε στόχο να μας κάνει να χάσουμε τον ύπνο μας!
Ο ναός των ξεχασμένων ονείρων: Η Αγγελική Παπανικήτα ξέρει να παίζει με τους δικούς της όρους το παιχνίδι που λέγεται φαντασία και να φτιάχνει τον δικό της κόσμο. Πάρτε διαβατήριο και ετοιμαστείτε για μια βόλτα!
Πέρα από τον Θάνατο: Ο Πέτρος Κουτρουμπίλας έγραψε - κατά την άποψη μου - το πιο ονειρικό κείμενο, γιατί έχει μέσα του ψήγματα του δικού μας κόσμου και του δικού μας πόνου.
Τα Τριζόνια: Ο Αγαμέμνων Μπάνος έγραψε μια ιστορία, ισάξια ξένων διηγημάτων τρόμου και φαντασίας. Δεν θέλω να πω πολλά, αλλά πιστεύω πως όποιος διαβάσει τη συλλογή, θα ξεχωρίσει μεταξύ άλλων και αυτό το διήγημα.
Φλεγόμενο Όνειρο: Η Χριστίνα Παλαβούζη παίζει με την κατάθλιψη και την απώλεια με τρόπο που μπορούσα να δω μπροστά μου τα πάντα.
Σελίδες Ημερολογίου : Ο Σπάρτακος Τανασίδης αποφάσισε να δοκιμάσει τα όρια μου. Εκκεντρική ιστορία, στην οποία θα ήθελα ένα πιο απρόσμενο τέλος!
Ο τοίχος της φήμης: Ένας μονόλογος από τον Παναγιώτη Σαχπαζίδη. Δεν μπορώ να κάνω κριτική χωρίς σπόιλερ, επομένως δεν λέω κάτι παραπάνω.
Dream Breaker: Ο Νικόλαος Κατέχης έγραψε μια πολύ ωραία ιστορία. Φαντασία, όνειρα, εφιάλτες, καταπίεση και ένα παιχνίδισμα του δικού μας μυαλού σχετικά με το ποιος τελικά μπορεί να μας κάνει πραγματικά κακό. Νίκο, θέλω να δω και μια συνέχεια, να δω πώς μεγάλωσε!
Τύψεις: Ο Παναγιώτης Ματσίγκας γράφει ανατριχιαστικά καλά. Μπορούσες να νιώσεις κάθε λέξη στην περιγραφή του και -πιστέψτε με- δεν θα θέλατε να το δείτε αυτό ποτέ. Θα θέλατε όμως να διαβάσετε για αυτό!
Το Σπίρτο: Το κείμενο του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου με δυσκόλεψε. Μέχρι να φτάσει κανείς στο τέλος δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Για αυτό συνεχίστε την ανάγνωση.
Όνειρο Ανατριχιαστικής Νυχτός: Ένας δυστοπικός κόσμος από τον Σωτήρη Αημακόπουλο ή μήπως όχι; Μήπως ένας κόσμος από το μέλλον μας; Εσείς αποφασίζετε!
Ονείρων κλέφτης : Η ιστορία του Αριστείδη Δεληγιαννίδη μου άρεσε πολύ. Είχε νομίζω αυτό το κάτι που χρειάζεται μια ιστορία για να σου μείνει στο μυαλό και να σε κάνει να δεις και κάποιες άλλες προεκτάσεις!
Μαριώ: Η ιστορία του Αντώνη-Δημήτρη Μιλήση σε κάνει να φοβηθείς. Κάποιες στιγμές με έκανε να αναρωτηθώ τι στο καλό σκέφτονται οι ήρωες του και δεν σηκώνονται να φύγουν τρέχοντας!
Ο ύπνος του Μέλκιβορ: Νόμιζω πως η Γεωργία Καλαμαρά συγκρατήθηκε σε αυτή την ιστορία, γιατί αν άφηνε την φαντασία της να συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς, η συγκεκριμένη ιστορία δεν θα ήταν ένα απλό διήγημα, αλλά ένα μυθιστόρημα φαντασίας! ένας κόσμος από αυτούς που βλέπεις και θες να μάθεις κι άλλα. Αν σας αρέσει η φαντασία εδώ είστε!
Το όνειρο: Ο Μίλτος Μόσχος έγραψε το πιο ανάλαφρο κείμενο της συλλογής. Για μένα είναι ένα πεζογράφημα νεοελληνικής λογοτεχνίας που θα μπορούσες να διαβάσεις και σε συλλογές μη φανταστικού και τρόμου. Ευχάριστο ανάγνωσμα σε κάνει να βγεις από τον κόσμο των ονείρων (ή των εφιαλτών;) με ένα χαμόγελο.
Και στα επόμενα παιδιά!
October 1, 2019
Η συλλογή διηγημάτων «Ονειρικές Αφηγήσεις» αποτελείται από 13+4 ιστορίες με διαφορετική αισθητική, ύφος και προσέγγιση πάνω σε ένα κοινό θέμα: το όνειρο.
Ο σουρεαλιστικός χαρακτήρας του θέματος επέτρεψε στους συγγραφείς να κινηθούν σε μονοπάτια με άπειρες διακλαδώσεις, κάτι που είναι εμφανές διαβάζοντας τον σύνολο των κειμένων.
Κάθε διήγημα έχει την δική του ταυτότητα, το δικό του μήνυμα να περάσει, την δική του μοναδική ιστορία να πει. Από κείμενα με έντονα στοιχεία τρόμου ως και διηγήματα με κυρίαρχο το φανταστικό –παραμυθένιο ίσως- στοιχείο, ή και με κωμική χροιά, η συλλογή ενδείκνυται να ικανοποιήσει κάθε αναγνώστη, λάτρη της λογοτεχνίας του φανταστικού, είτε είναι αρχάριος σε αυτόν τον χώρο, είτε βαθιά μυημένος.
Ο αναγνώστης, κλείνοντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου θα έχει τρομάξει, θα έχει σκεφτεί, θα έχει ίσως αναθεωρήσει κάποιες απόψεις για τη ζωή. Πάνω απ’ όλα, όμως, θα έχει ευχαριστηθεί το ταξίδι και θα χαίρεται να βλέπει το έργο αυτό στο ράφι της βιβλιοθήκης του.
Ο σουρεαλιστικός χαρακτήρας του θέματος επέτρεψε στους συγγραφείς να κινηθούν σε μονοπάτια με άπειρες διακλαδώσεις, κάτι που είναι εμφανές διαβάζοντας τον σύνολο των κειμένων.
Κάθε διήγημα έχει την δική του ταυτότητα, το δικό του μήνυμα να περάσει, την δική του μοναδική ιστορία να πει. Από κείμενα με έντονα στοιχεία τρόμου ως και διηγήματα με κυρίαρχο το φανταστικό –παραμυθένιο ίσως- στοιχείο, ή και με κωμική χροιά, η συλλογή ενδείκνυται να ικανοποιήσει κάθε αναγνώστη, λάτρη της λογοτεχνίας του φανταστικού, είτε είναι αρχάριος σε αυτόν τον χώρο, είτε βαθιά μυημένος.
Ο αναγνώστης, κλείνοντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου θα έχει τρομάξει, θα έχει σκεφτεί, θα έχει ίσως αναθεωρήσει κάποιες απόψεις για τη ζωή. Πάνω απ’ όλα, όμως, θα έχει ευχαριστηθεί το ταξίδι και θα χαίρεται να βλέπει το έργο αυτό στο ράφι της βιβλιοθήκης του.
October 7, 2019
Η καλύτερη και πιο προσεγμένη ανθολογία διηγημάτων, που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια!
Displaying 1 - 7 of 7 reviews