Ola is een kind, maar geen kind is als Ola. Onverschrokken, meedogenloos, gewond en vol vuur. In haar hoofd heeft haar vader zijn tentje opgeslagen, in haar voetsporen smeulen haar moeder en haar broertje. En zelf is Ola onderweg. Rennend, zoekend, dwingend. Is ze op de vlucht voor de te grote liefde van haar vader? Zit de dood haar op de hielen? Of ontloopt ze gewoon het gezag van volwassenen die niet weten hoe om te gaan met een explosief kind als zij? Ze weet het zelf niet. Totdat ze een man tegenkomt, diep verscholen in een bos en in zwijgzaamheid, aan wie ze haar eigen scherpe randen kan slijpen. Een vriend, even hunkerend als zijzelf.
Coco Schrijber is filmmaker en schrijver. Voor haar documentaire Bloody Mondays & Strawberry Pies ontving ze een Gouden Kalf, drie jaar geleden ging haar film How to Meet a Mermaid in première op het IDFA. Haar debuutroman, De luchtvegers, werd lovend ontvangen. ‘Geschreven met een toverstaf,’ aldus Adriaan van Dis.
Coco Schrijber (1961) is een Nederlands filmregisseuse van documentaires, en schrijfster van de boeken De luchtvegers (2015) en Ola en de dingen (2019).
Betoverend en angstaanjagend. Prachtig origineel taal- en gedachtegebruik. Doet me denken aan de sfeer in De gebroeders Leeuwenhart, gek genoeg niet vermeld in het dankwoord.
Ik heb hier een hele hoop over te zeggen en tegelijkertijd geen woorden voor wat ik wil zeggen. Het was naar, het was gruwelijk, ik heb er een hele hoop over moeten praten tijdens het lezen om alles te verwerken, maar het was ook goed, alles klopte. Je verdwijnt helemaal in het hoofd van Ola en dat is ook echt de enige manier waarop dit verhaal verteld had kunnen worden. Het is een fever dream waar je niet uit komt, maar waar je ook niet uit wilt en dat is precies wat het boek hoort te zijn met dit verhaal. Het enige jammere vond ik de stukken van Hartmann, omdat ze Ola’s narratief verbraken. Maar tegelijkertijd snap ik ook waarom dat nodig is voor het einde.
Ook dit is een boek dat je bijblijft en door je hoofd blijft spoken. Géén jeugdroman! In dit boek gebeuren te veel dramatische dingen in één leven. Jammer, het boek was mooi genoeg met enkel de gebeurtenissen thuis. De jongen die kindsoldaat was geweest en de Serviër waren eigenlijk te veel. Ook ik begrijp niet wat Coco Schrijber bedoeld heeft. Na het lezen ben je gewoon lamgeslagen.
Ik vond het een bizar mooi boek, zit heel veel vaart in, maar soms krijg je de kans om op adem te komen vanwege Ola's gedachten die zoekende zijn, afwachtend en zonder oordeel. Ze is ook eenzaam maar Ola is geen zeur, ze is een vechter, een beetje de tijger die ze wil zijn. Ik weet niet wat voor soort boek het is, moeilijk om in een genre te stoppen, coming of age zou het echt te kort doen, soms is het een page turner, dan weer een wereldbeschouwende roman, alles bekeken door de woeste ogen van een kind dat je soms afstoot maar die je uiteindelijk in je hart sluit.