Slapti mano tėčio receptai

by Jacky Durand, Erika Sabaliauskaitė (Translator)

Knyga pagardinta receptais.

„Man tu – ugnies valdovas, stebukladarys, iškildinantis brijošės tešlą; seifų užraktų virtuozas, kai atidarinėji austres; dovanų karalius, kai plaki grietinėlę ir tirpdai juodąjį šokoladą.“
Ponas Anri yra puikus virtuvės šefas, gebantis pagaminti skaniausius kulinarinius šedevrus. Jis nuo ryto iki vėlaus vakaro sukasi virtuvėje ir lepina restorano lankytojus gardžiais patiekalais. Tačiau nė už ką nesutinka, kad čia pat restorane augantis sūnus Žiuljenas sektų jo pėdomis. Tėvas nenori, kad ir sūnus gyventų tokį gyvenimą, kai reikia be atokvėpio dirbti virtuvėje ir vien gaminti maistą.
Kai tėvas panyra į komą, Žiuljeną apsėda mintis surasti slaptus jo receptų užrašus. Jų beieškodamas užtinka šeimos paslaptį ir supranta, kodėl tėvas net nebandė sulaikyti išeinančios žmonos...

„Slapti mano tėčio receptai“ – romanas apie meilę virėjo amatui, vaikystę be motinos, tėvo ir sūnaus ryšį, šeimos tradicijos perdavimą iš kartos į kartą, apie mokėjimą dalintis.
Tai nuostabus portretas virtuvės šefo, kuriam gaminti maistą yra ne tik darbas, bet ir kasdienis malonumas, menas įveikti sunkumus. Tai šeimos paveldo ir paslapčių istorija, o poetiškas, kvapų ir tikrų jausmų prisodrintas pasakojimas – tarsi gardus patiekalas skaitytojui.

Jacky Durand yra žurnalistas, kiekvieną savaitę laikraštyje „Libération“ pristatantis savo skiltį kulinarijos tema. „Slapti mano tėčio receptai“ – pirmasis autoriaus romanas.
„Gaminti – tai būti dosniam.“

Jacky Durand yra žurnalistas, kiekvieną savaitę laikraštyje „Libération“ pristatantis savo skiltį kulinarijos tema. „Slapti mano tėčio receptai“ – pirmasis autoriaus romanas.

Genres: Roman, Fiction, Contemporary, France, Food, Cookbooks

192 pages, Hardcover

First published April 3, 2019

Reviews

[Paromjit · Rating 5 out of 5]

This is a beautifully translated novel, The Little French Recipe Book, from Jacky Durand that explores the heart of a father, Henri, and son, Julien's relationship through the years. Henri is dying, Julien is finding it hard to come to terms with this, preparing to say goodbye, they are close, although it has not always been the easiest of relationships. Henri, of Algerian descent, once a baker, is a chef in a rural Eastern French town, having experienced deep poverty and war. He is not the most communicative of men (an understatement), running the Relais Fleuri restaurant, working the demanding long hours, generous and compassionate, which guarantees he will never be wealthy, at least not financially. Julien's mother, Helene, a literature teacher, gives Henri a book for him to write down his prized recipes which had never been written down. When Helene walks out on them, Julien feels a desperate need to get hold of the recipe book, but it has gone missing.

Helene's absence makes itself keenly felt, a ghost that Henri and Julien never forget, Henri never explains why Helene left, leaving Julien bereft, confused with an inner need to know why. Part of their family is Lucien, aka Lulu, Henri's best friend and confidant, they have been together almost all their lives, an essential part of running the restaurant, along with Gaby, his brother, married to his Russian wife, Maria, living a self sufficient life in the forest. Henri, with his ruined cook's hands, has always wanted more for Julien than the hard life he has faced, he wants him to be educated, qualified for a white collar profession, such as an engineer, not for his son the tough life of a chef. Julien cannot remember a time when he didn't have a passion to cook, food the language of love, family, the central and integral tenet in the emotional closeness between father and son. Julien is going to need to be wily, in which he is advised by Gaby, if he going to achieve his dreams.

This is a profoundly moving story of life, love, and passion where food is everything, the food and recipes related with a sensuality, deep understanding and connection with the entire process, from ingredients, right through to presentation, indisputably a labour of love. In a narrative that shifts from the past to the present, we learn of the joy of Julien's first experience of being in charge of cooking at summer camp, right through to learning of a new world of herbs and spices as he works as a commis chef, whilst studying literature. His father eventually reveals family secrets that shake Julien to his core, he learns of why Helene left, while the most tangibly touching part has Henri embody his acceptance of Julien by verbalising the passing of the reins of the family business of food and cooking to his son as the end of his life edges ever closer.

I did not expect to love this as much I did, it is an emotionally immersive read that I found utterly riveting with its stellar characterisation, located in the world of food and its insightful depiction of the love between a father and son in France. Highly recommended. Many thanks to Hodder and Stoughton for an ARC.

[Ringa Sruogienė · Rating 4 out of 5]

Visiškai atsitiktinai į rankas papuolusi knyga, prigriebiau bibliotekoje kaip penktą, atsitiktinę.
Galvojau bus lengvas skaitalas apie kulinariją.
O pasirodo labai gera knyga! Gilūs santykio su tėvu, augimo be motinos jausmai. Puikiai poetiškai parašyta. Receptai nesutrukdė.
P.S. Pamiršau užsirašyti tikslią citatą, bet patiko, kad "gražioms moterims nereikia dažytis kaip vogtiems sunkvežimiams".

[knizny.zavislak · Rating 5 out of 5]

Bola to láska na prvý pohľad.

Obálka ma uchvátila, pri pohľade na ňu mi napadli zapekané huby mojej mamky (milujem) a zrazu sa to stalo. Vedela som, že sa s ňou vydám na knižné dobrodružstvo.

Príbeh otca a syna ma doslova a do písmena pohltil. Bolo to poetické a zároveň také drsné. Sprvu som mala dojem, že to bude celé o tom otcovi, ale mýlila som sa. Bolo to hlavne o synovi, jeho dospievaní a hľadaní si cesty k svojmu otcovi-kuchárovi. Síce sa celý čas "prihováral" ako keby otcovi, ale stále tam bol ten pohľad syna. A neskutočne dobrý pocit som mala z toho rozprávača, bol krásne prirodzený a príjemný.

Celá kniha je poprepletaná jedlom a každým opisom sa mi zovrel žalúdok hladom. Ak ste trochu fajnšmekri, nájdete sa v tejto knihe a možno i vyskúšate nejaký ten spomenutý recept.

Páčila sa mi tu rozobratá tématika potreby vzdelania vs nasledovanie svojich snov. A taktiež sa tu jemne obtreli aj o problematiku spoločenských tried či vojny.

Hľadáte komplexné postavy, ale zároveň knihu, ktorá vo vás zanechá príjemný pocit? Či jemne filozofický príbeh? Siahnite po Stratenom receptári. Má čaro, ktorému ťažko odoláte.

#spolupraca

[Angie · Rating 2 out of 5]

Το "Τετράδιο των συνταγών" του Ζακυ Ντυράν είναι ένας μονόλογος, μια εξομολόγηση, μια δήλωση αγάπης του Ζυλιέν, προς τον πατέρα του Ανρί, ιδιοκτήτη ενός παραδοσιακού μπιστρό στην επαρχία της Γαλλίας.
Όταν ο Ανρί βυθίζεται σε κώμα, ο Ζυλιέν έχει μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του, να βρει το τετράδιο συνταγών του πατέρα του. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησής του, ανακαλύπτει πολλά μυστικά,και κυρίως τον λόγο για τον οποίο τους εγκατέλειψε η μητέρα του. Συγχρόνως, αναπολεί τα παιδικά του χρόνια με τον πατέρα του, όταν περνούσε ώρες παρακολουθώντας τις κινήσεις του, την τεχνογνωσία του και την αγάπη του για τη γαλλική κουζίνα, ενώ αναρωτιέται γιατί αρνείται κατηγορηματικά να του μάθει το επάγγελμα.
Οι χαρακτήρες είναι απλοί και αληθινοί. Αυτή η σχέση σύγκρουσης πατέρα-γιου κρύβει στην πραγματικότητα ένα βαρύ μυστικό.Ο Ανρί, κάτω από τον τραχύ και αυστηρό χαρακτήρα του, αγαπά τον Ζυλιέν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά δεν ξέρει πώς να το εκφράσει και προσπαθεί να τον προστατεύσει από το αναπόφευκτο.

Η γαλλική κουζίνα εκπροσωπείται άψογα σε αυτό το βιβλιο και όσοι την αγαπούν θα ενθουσιαστουν μέσα από αυτό το ποιητικό και γαστρονομικό "ταξίδι". Με τις περιγραφές των γλυκών συνταγών ,την μυρωδιά της ζεστής μηλόπιτας και της κρέπας ένιωσα να ενεργοποιούνται όλες μου οι αισθήσεις, ωστόσο δεν ενθουσιάστηκα με τις περιγραφές των αλμυρών εδεσμάτων. Το χειρότερό μου σημείο μέσα στο βιβλίο ήταν η περιγραφή της σφαγής μιας κότας καθώς και όλες εκείνες οι αναφορές σε γουρουνοκεφαλές, νεφρά ,εντόσθια και άλλα μέρη των ζώων τα οποία μετατρέπονται σε "εκλεκτούς" μεζέδες. Βρισκω αυτό το κομμάτι της γαλλικής κουζίνας αηδιαστικό και σίγουρα αυτό το βιβλίο δεν είναι η χαρά του χορτοφάγου.

Για να κλείσω όμως με τα θετικά του ,θα πω ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μιλά για την ανάμνηση. Μια ανάμνηση που μπορεί να είναι όμορφη και επώδυνη ταυτόχρονα. Μπορεί να μας χαρίσει ένα χαμόγελο και να μας κάνει να νιώθουμε ευχάριστα, ζεστά, αλλά μπορεί επίσης να μας πληγώσει και να μας πλημμυρίσει με ρυάκια δακρύων. Μας επιτρέπει να κοιτάξουμε το παρελθόν, να δούμε τα γεγονότα από μια διαφορετική, πιο ώριμη οπτική γωνία, μας επιτρέπει να τα σκεφτόμαστε, να τα κατανοούμε και να συγχωρούμε.

[Louise Wilson · Rating 3 out of 5]

For the past thirty years, Julien had wondered why his mother had walked out on him and his father. Henri (Julien's dad) refused to mention his wife's name again. But now Henri is dying. Julien remembers his father's notebook. It had been a gift from his mother, Helene. Henri had kept the recipes in it that had made him the renowned chef of the Relias Fleur restaurant.

This is one of those feel good Reads. It shows of the loving relationship between a father and son and their connection with food. With just under 200 pages, this is a relatively quick read.

I would like to thank NetGalley, Hodder & Stoughton and the author Jacky Durand for my ARC in exchange for an honest review.

[Mae Lender · Rating 5 out of 5]

Olen vist siin segastel aegadel kahtlaselt leebeks muutunud oma hinnangutes, aga ju siis on kätte sattunud järjest väga häid raamatuid.
See on üks imelisemaid, kaunemaid, õrnemaid lugusid üldse... ka nukramaid, jah sedagi. Lehekülgi pole ses raamatus just kuigi palju, ent sa venitad ja venitad lugemist, et saaks kauem kümmelda neis sõnades ja tunnetes, mida need lugedes tekitavad. Stiil on kuidagi habras ja napp, ent ütleb seda rohkem.
Isa ja poja lugu.
Armastuse lugu. Vahel ka selle puudumise lugu.
Toidu lugu. Seda siiski ülima mõõdutundega, ma luban. Ei tasu peljata, et see on järjekordne romaanike, kus suurt midagi öelda ei ole ja siis kompenseeritakse autori puudujääke lohisevate retseptikirjeldustega. Oh ei. Sulle visatakse õhku ehk paar erilist komponenti või mõne vilja või roa tabavat omadust... ja sa mõistad. Sa tunned maitset. Sa tunned lõhna.

Ma päriselt soovin, et ei oleks veel raamatut lugenud ja võiksin seda uuesti esimest korda avastada.

[Leonidas Moumouris · Rating 3 out of 5]

Ένα μονότονο οδοιπορικό αναμνήσεων σε γεύσεις, μυρωδιές, συνταγές, στιγμές μέσα σε μια κουζίνα, κατσαρόλες, πρώτες ύλες, γαλλική κουζίνα, ένας πατέρας δοσμένος στην τέχνη του, μια μητέρα παράταιρα παρούσα - απούσα κι ένα παιδί που μεγαλώνει και ακολουθεί αυτό που πότισε μέσα του μεγαλώνοντας. Τη μαγειρική.

Δεν γινόταν να μη το διαβάσω. Περίμενα λόγω επαγγέλματος να με αγγίξει περισσότερο. Είχε τις στιγμές του αλλά κυρίως με έκανε να βαρεθω με τον υπνωτικό ρυθμο του.

[Amina Hujdur · Rating 3 out of 5]

Solidan roman od kojeg sam očekivala mnogo više.
Tema roditeljstva i odnosa otac-sin je obrađena na neuobičajen način.

[Alice · Rating 4 out of 5]

Πολυυυύ γλυκούλι

[Anastasia Ts. · Rating 3 out of 5]

Το πρώτο βιβλίο για τη νέα χρονιά το 2022!
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχω βρει γουρλίδικες τις εκδόσεις μιας και έχω καταφέρει να ξεπεράσω τον αναγνωστικό μου στόχο.
Η σχέση μ��υ με το Παρίσι αλλά και με την γαστρονομία του είναι μια σχέση έρωτα. Όσο καιρό είχα βρεθεί εκεί δοκίμαζα κάθε συνταγή και παραδοσιακό φαγητό είχαν! Ο Durand στο βιβλίο αυτό μου πρόσφερε με τις εικόνες του οπτικές και οσφρητικές αυτή την απόλαυση που μπορεί να έχει κάποιος δοκιμάζοντας ένα πιάτο... αγαπημένη μου περιγραφή αυτή της παραγωγής κρέπας που με ταξίδεψε στα "βρώμικα" του Παρισιού όπου μπορούσες να απολαύσεις μια κρέπα στο χέρι. Ένα νοσταλγικό μυθιστόρημα αυτό του Durand καθώς ο ήρωας του μας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τις αναμνήσεις του με τον πατέρα του Ανρί ενός μάγειρα και ιδιοκτήτη μικρού παραδοσιακού μπιστρό. Σε αυτές τις σελίδες ο συγγραφέας πέρα από την αγάπη του για την γαστρονομία ξετυλίγει την ιστορία μιας οικογένειας που κρύβει κάποια μυστικά. Γλυκόπικρο βιβλίο που ο καθένας θα απολαύσει από τις πρώτες του σελίδες!

[Βασιλική Δελημήτσου · Rating 3 out of 5]

Το «Τετράδιο των Συνταγών» του αρθρογράφου γαστρονομίας Ζακύ Ντυράν είναι, στην ουσία, μια εξομολόγηση του Ζυλιέν προς τον πατέρα του, Ανρί -ιδιοκτήτη ενός παραδοσιακού μπιστρό σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας- που έχει πέσει σε κώμα.
Ο αφηγητής αναπολεί τις όμορφες στιγμές της παιδικής του ηλικίας, που η οικογένειά του ήταν ενωμένη, παρουσιάζοντας όλες τις μικρές λεπτομέρειες, που αγαπούσε στον καθέναν από τους γονείς του. Όταν, όμως, η μητέρα του θα τους εγκαταλείψει, ο Ζυλιέν θα βιώσει έντονα την απουσία της, αλλά και την αλλαγή που θα επέλθει. Ο πατέρας του, που δεν ήταν εξαρχής ένας εύκολος και στοργικός άνθρωπος, θα γίνει ακόμα πιο δύστροπος.
Το μόνο που τους φέρνει κοντά είναι η μαγειρική. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας ανάμεσά τους, που ξεκίνησε από τότε που ο Ζυλιέν ήταν ακόμα μικρός. Ήταν ο τρόπος του Ανρί να δείξει στο γιο του την αγάπη του, να τον προσεγγίσει, να συνδεθεί μαζί του. Ο Ανρί θα του μεταδώσει το πάθος του για τη μαγειρική, αναμεμειγμένο με συμβουλές, ιστορίες και αντιλήψεις.
Ο Ζυλιέν θα αγαπήσει τον κόσμο της γεύσης και των ιδιαίτερων αρωμάτων, που πότισαν τις αναμνήσεις του και θα θελήσει να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του. Ο Ανρί, από την άλλη, έχει άλλα όνειρα για κείνον. Η μαγειρική, που -μέχρι πριν- τους ένωνε, θα γίνει η αιτία της σύγκρουσής τους.
Μέσα από αυτήν την πολυκύμαντη σχέση πατέρα-γιου, ο συγγραφέας θα μας μιλήσει για την αναζήτηση. Θα εστιάσει, αρχικά, στην αναζήτηση του τετραδίου, στο οποίο η μητέρα του Ζυλιέν είχε αρχίσει να καταγράφει τις συνταγές του πατέρα του, κάτι όμως που δεν άρεσε ποτέ στον ίδιο τον Ανρί. Εκείνος μαγείρευε με το «μάτι» και την ψυχή. Οι δοσολογίες δεν του ήταν απαραίτητες, αντίθετα τις θεωρούσε εμπόδιο στη φαντασία και τη δημιουργικότητα.
Πέρα από αυτήν, όμως, ο συγγραφέας θα αναφερθεί και σε άλλες αναζητήσεις. Ο Ζυλιέν από μικρός αναζητά την επιβεβαίωση και την επιβράβευση από τον πατέρα του, έναν πατέρα που τον αγαπούσε, αλλά -όπως λέει ο ίδιος με παράπονο- τον αγαπούσε με λάθος τρόπο. Άλλες φορές αναζητά το μητρικό χάδι, μια γλυκιά κουβέντα, ένα στοργικό βλέμμα, όλα όσα έχασε τη μέρα που έφυγε η μητέρα του. Αλλά πάνω απ’ όλα, ζητά απαντήσεις, που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να του δώσει, οπότε πρέπει να τις ανακαλύψει μόνος του.
Μέσα από την αφήγησή του, ο Ζυλιέν θα κάνει, ταυτόχρονα, και μια ενδοσκόπηση και χάρη στη χρονική απόσταση που τον χωρίζει από τα γεγονότα, θα μπορέσει να τα αξιολογήσει καλύτερα, να κατανοήσει και, τελικά, να συγχωρήσει.
Το «Τετράδιο των Συνταγών» δεν είναι μόνο ένα γαστρονομικό ταξίδι, δεν είναι μόνο ένας ύμνος στην τέχνη της μαγειρικής, αλλά προπαντός είναι ένα ταξίδι ενηλικίωσης, γλυκόπικρο, όπως και η ίδια η ζωή.

[Corina Dabija · Rating 4 out of 5]

Îmi place să cred că unele cărți vin în viața noastră la momentul potrivit pentru a ne arăta cât de efemeră poate fi existența și cum lucrurile care chiar contează sunt în imediata noastră apropiere. Da, suntem aproape de părinți și considerăm acest lucru ca de la sine înțeles, normal și firesc. Uneori uităm că viețile lor sunt în esență un amestec de dorință, dezamăgire și disperare. Probabil este momentul să renunțăm la această idee și să analizăm raportul existent între noi și predecesorii noștri.
La această idee am ajuns după ce am citit romanul „Moștenirea unui chef” al scriitorului Jacky Durand, autor de origine franceză, cronicar gastronomic și jurnalist. Este prima mea interacțiune cu acest autor și trebuie să recunosc că m-a impresionat.
Romanul spune povestea lui Henri, bucătarul și fondatorul locantei „Răgazul cu flori”. Fost militar și familist convins, acesta își crește în deplină solitudine unicul fiu, Julien. Cei doi își deapănă existența în austeritate emoțională, conviețuind cu amintiri și alimentându-și dezamăgirile zi de zi.
Vestea unei maladii care îi omoară lent părintele îl face pe Julien să rememoreze trecutul și să găsească în el răspunsuri la întrebările care îl frământă. Zic eu, că a avut parte de o aventură pe cinste.
Fără a vă divulga prea multe, țin să apreciez laconismul romanului, inclusiv la nivel sintactic și stilistic, or Durand este adeptul frazelor aerisite, simple, la subiect. Este genul de carte pe care o poți citi în drum spre mare sau între alte activități fără să-ți fie frică de pierderea firului. Dar, deși este micuț, romanul nu este simplu, ridicând teme sensibile precum: interacțiunea dintre generații, relația tată-fiu, nevoia de cunoaștere și „sindromul parvenitului”. În plus, cartea abundă în emoții:
„- De ce nu ați mai avut copii?
- Nu mai voia alții. Te avea doar pe tine.
- Eram povara lui.
- Să nu spui niciodată asta. Te iubește mai mult decât orice.
- Da, dar iubește prost.
- Iubim așa cum putem. Să fii părinte e cea mai grea meserie.”
Poate că vor spune unii cititori că romanul e prea cazon sau prea simplu și au tot dreptul să o facă. Mie mi-a plăcut pentru sinceritate și lipsa ifoselor, or câteodată avem nevoie să ne clătim mințile într-o doză sănătoasă de bunătate și iubire.

[Judith Koch · Rating 2 out of 5]

Kochen und backen, meine andere Leidenschaft, neben dem Lesen ♡ ⁣
⁣
Voller Vorfreude, bin ich somit in die Geschichte gestartet, als Julien am Sterbebett seines Vaters sitzt und sein Leben Revue passieren lässt. Der Vater, der immer alles versucht hat, zu vermeiden, dass Julien in seine Fußstapfen als Koch tritt. Doch es ist Juliens größter Wunsch und so strebt er sein ganzes Leben schon nach Aufmerksamkeit und Anerkennung. Er hofft, das alte Rezeptbuch seines Vaters zu finden, um zu beweisen, dass er es genauso gut kann. Während er aber auf der Suche nach dem Buch ist, stößt er auf ein altes Familiengeheimnis. ⁣
⁣
Eigene Meinung: ⁣

Zu Beginn fand ich die Erzählform, in der Ich-Perspektive noch gut, wenn auch etwas gewöhnungsbedürftig. Doch mit Fortschreiten der Geschichte, hat mich die und auch deren Inhalt gestört. Julian, der nach Liebe und Aufmerksamkeit strebt, aber aus Gründen die nicht bekommt. Das Zwischenmenschliche blieb für mich unbefriediegend auf der Strecke und wirkte stets befremdlich. Dazwischen wird gekocht. Ich gebe zu, anfänglich habe ich die Rezepte noch genau verfolgt und das fertige Gericht sogar gerochen, aber nach 100 Seiten und damit weit über die Hälfte des Buches, habe ich nur noch oberflächlich gelesen, was an meisten an den Charakteren lag. Ich bekam einfach keinen Zugang. Abbrechen war für mich aber keine Option, da ich schon auch wissen wollte, was genau passiert ist, in der Vergangenheit und ob Julian es schafft, seinen Traum zu verwirklichen. ⁣
Am Ende angekommen, kann ich sagen, obwohl die Geschichte genau meine Lieblingsthemen enthält, wie Kochen und Familiengeheimnisse, kam ich, wegen dem befremdlichen Zwischenmenschlichen, nicht mit der Story zurecht. ⁣
⁣
Fazit: ⁣

Eltern/Kind Verhältnis wirkte komisch und befremdlich auf mich und daher konnte ich bei der Geschichte nicht so sehr mitfühlen, weswegen ich das Buch, ab der Hälfte mehr oberflächlich gelesen habe. Da das Buch in Frankreich und auch hier sehr gemocht wird, denke ich, dass ich da mit meiner Meinung eher die Ausnahme bin. Daher eingeschränkte Leseempfehlung!

[Kirsty · Rating 3 out of 5]

I love France, and have really missed being able to travel there regularly over the last couple of years. Whenever I visit my local library, or - more rarely - find myself in a bookshop, I always find myself drawn to titles either set in France, or originally written in French. This led to me picking up Liberation journalist Jacky Durand's debut, The Little French Recipe Book. And, for me, something which is just as good as French books? French food.

Our protagonist here is Julien. For thirty years, he was wondered why his mother abruptly walked out on him, leaving him with his standoffish chef father. In the present day, in the east of France, his father is dying from advanced cancer, and has been in hospital for six months. He passes away early in the narrative, which then shifts to Julien's childhood and teenage years.

I liked the way in which so much of Durand's writing was focused upon food, and I found his descriptions quite evocative, and hunger-inducing. The characters, though, were rather flat on the whole, and I found Julien wholly unlikeable. The book was not overly compelling in my opinion, and the mystery element - the notebook which his father filled with recipes, and which Julien so coveted - was rather disappointing in its denouement. This isn't a bad novella by any means, and I would recommend it if you too are interested in culinary delights, but I'm not sure I'd seek out any of Durand's books in future.

[Hanneleele · Rating 3 out of 5]

Oh issake, küll sellega läks kaua, kuigi see on väga lühike ja kiiresti edenev raamat - tuleb lihtsalt tunnistada, et see oli minu jaoks igavavõitu. Kuigi nagu ma just eile pidin paarile lugejale selgitama (see tuli kuidagi jutuks), vahel ongi vaja igavavõitu asju lugeda, pealegi see ei olnud nii tüütu, et oleksin tundnud põhjendatuna selle pooleli jätmist, tegelikult oli vaja ju ainult paari tundi. Mulle meeldis toiduhõng, mis üle raamatu heljus, ja taaskord tuleb tunnistada, et prantsuse koolielu nagu näha ka raamatust "35 kilo lootust" ja mitmetest prantsuse noortefilmidest, mida läbi aastate Justfilmil näinud olen, tundub seletamatu ja kole.

[Dora · Rating 2 out of 5]

Δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο ή νόημα στο συγκεκριμένο βιβλίο. Αν και το διάβασα γρήγορα λόγω του μικρού μεγέθους του, το βρήκα αρκετά μονότονο. Αυτό που το έσωζε ήταν τα μικρά κεφάλαια, διαφορετικά δεν νομίζω ότι θα το ολοκλήρωνα. Ωστόσο, οι περιγραφές των φαγητών και των συνταγών ήταν ωραίες αλλά μέχρι εκεί.

[Viera Némethová · Rating 3 out of 5]

Vzťahy medzi rodičmi a deťmi sú nekonečnou studnicou literárnych spracovaní, pretože sú všetkým blízke a formujú bez toho, aby sme si to možno výraznejšie uvedomovali, aj všetky naše budúce vzťahy s ľuďmi.
Stratený receptár je symbolom inej straty medzi otcom a synom. Otec- kuchár s vojenskými skúsenosťami z Alžírska, vychováva syna od jeho školského veku sám. Pracuje veľa hodín denne a do varenia dáva celú svoju lásku, vášeň a energiu. Jeho recepty zapisuje vo chvíľach krátkych spoločného rodinného šťastia otcova partnerka Heléne. Po jej odchode z domácnosti zmizne aj receptár, v ktorom syn chce nájsť všetok otcov kuchársky um a grify. Syn odchádza na štúdiá do iného mesta a vzťah medzi otcom a synom stagnuje. Syn nachádza vo varení radosť a privyrába si ním počas štúdia literatúry. Medzitým otec ochorie ...

" Ľúbime tak, ako dokážeme. Byť rodičom je najťažšie povolanie na svet."

[Kristy Drážovská · Rating 5 out of 5]

Mám pocit, že túto knihu by som dokázala čítať do nekonečna. Každý jeden deň.
Želám si aby koniec neprišiel tak prirýchlo, pretože jej riadky mi už teraz chýbajú a aj budú chýbať.

[Daniela Vinetz · Rating 5 out of 5]

Bellísimo . El final lo vale todo

[Sophia The Book Fairy · Rating 5 out of 5]

beautiful. it isn’t a favourite, but beautiful nonetheless

[Maartje J. · Rating 4 out of 5]

De recepten van mijn vader is een ingetogen boekwerkje waarin gerecht voor gerecht het levensverhaal van zoon en vader zich ontwikkelt.

Door de ogen van de opgroeiende zoon ontdek je samen met hem de recente geschiedenis van zijn vader. Een vader die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat hard werkt als kok in de keuken van zijn restaurant. Een hoekige man die via zijn acties de alom aanwezige liefde voor zijn zoon laat blijken. En hem gaandeweg de kunst van en de liefde voor het koken overbrengt.

Bladzijde voor bladzijde ontvouwt het verhaal zich en volg je de zoon als opgroeiende jongen tot jongvolwassene. Een mooi boekwerkje en een krachtig verhaal

[Les lectures de Mystic · Rating 4 out of 5]

C'est l'histoire de Julien, fils d'Henri un patron de restaurant qui se nomme "Le Relais Fleuri".
Henri ne veut pas que son fils devienne chef cuisinier, il ne lui a jamais donné d'explications sur ce refus.
Lorsque Henri sombre dans le coma, Julien n'a plus qu'une seule idée en tête, retrouver le cahier ou son père noter toutes ses recettes et astuces de cuisine.
Lors de sa quête, il découvre de nombreux secrets, les raisons du départ de sa mère et pourquoi son père ne l'a pas retenue.

Mon avis : j'ai savouré chacune de ces pages, la cuisine est au centre de ce récit mais pas que ... C'est aussi une déclaration d'amour d'un fils pour son père.
Julien retrace son enfance auprès de son père, à passer des heures à regarder ses gestes, son savoir-faire et son amour pour la cuisine française mais tout en se demandant pourquoi il refuse catégoriquement de lui apprendre le métier.

Ce roman est écrit à la première personne, ce qui pour moi en fait un roman intimiste et rend cette écriture particulièrement émouvante.

Des passages entiers sont un plaisir gustatif, on se régale de cet amour pour la bonne nourriture, Henri est un cuisinier d'antan, il aime faire plaisir avec ses bons petits plats simples mais délicieux.

Dans chaque phrase, nous avons des descriptions gourmandes qui nous met l'eau à la bouche et fait frétiller nos papilles.
Des souvenirs et des odeurs d'enfance m'ont empli la tête, comme la délicieuse tarte aux pommes de ma grand-mère ou encore son pain perdu qui était un régal.

Les personnages sont très émouvants, simples et vrais. Cette relation père-fils assez conflictuelle cache en réalité un lourd secret.

Henri sous son air bourru et sévère aime Julien plus que tout mais ne sait pas l'exprimer. Il veut le meilleur pour son fils et qu'il réussisse dans la vie.

Julien, personnage principal et narrateur, est au cœur de ce livre, on ressent son besoin de trouver ce cahier pour comprendre tous ces non-dits. Il admire son père et sa passion pour le métier.

Conclusion: c'est un roman émouvant autour d'un amour filial père-fils infiniment touchante.
La cuisine y est parfaitement représentée et émoustille notre palais dans cette écriture culinaire si poétique.
Je ne pensais pas ressentir autant d'émotions dans ce livre, tous mes sens étaient en éveil.

[Hana Zet · Rating 4 out of 5]

“Nedeľa bola pre nás oboch ťažkým dňom, ale držali sme sa toho, na čo sme si zvykli. Boli sme ako povrazolezci na lane života bez mamy. Bola to nestabilná rovnováha, v každej chvíli nám hrozilo, že upadneme do smútku.”

Ak chcete niečo dojímavé, pri srdci zahrievajúce, slzičky vyvolávajúce, táto kniha vám to prinesie. Stratený receptár... zaraďujem do kolekcie jednohubiek, ktoré vám pripomenú ľudskú dobrotu, pekné vzťahy a v tomto prípade aj rodičovsko-detskú lásku. Skrátka a dobre - keď takúto knihu dočítam a zavriem, som spokojná a je mi dobre.

Nakoľko vašu voľbu životnej cesty a povolania ovplyvnili rodičia? U niekoho vyhrá talent, ktorý zdedil, iného zase mama s otcom natlačia do niečoho, čo by si sám nevybral, ale má smolu - rodičia rozhodli, že je to takto najlepšie. Rozprávačovi Julienovi sa stalo prakticky oboje - ako u syna kuchára sa uňho celkom prirodzene vyvinula láska k vareniu, jeho otec ale túžil po tom, aby mal lepšie možnosti. Chcel pre syna vzdelanie, Julien sa teda podvoli, čo ho na čas Henrimu vzdiali. Po rokoch dospelý muž sedí pri svojom umierajúcom otcovi a spomína. Na detstvo, život s mamou, jej odchod, všetky "ups and downs" vzťahu s otcom. Príbeh je plný hlbokej lásky, rešpektu a pochopenia.

Jacky Durand nám ho servíruje podľa mňa bez prehnaného pátosu, ale je mi jasné, že sú čitatelia, ktorí by ju mohli podozrievať z citového vydierania. Ja nie, asi aj vďaka veku. Rokmi som totiž veľa pochopila, odpustila, našla empatiu a vysvetlenia. Tak, ako ich nachádza Julien. Ono sa naozaj na udalosti, rozhodnutia a aj krivdy pozeráte inak v dvadsiatke a inak o 10-20 rokov neskôr. Nemusíte sa na to ani sám stať rodičom, stačí pochopiť, že život nie je čiernobiely, že je plný rozmanitých farieb a odtienkov alebo ak chceme zostať v kontexte tejto knižky, chutí, vôní a korení. Každé rozhodnutie malo nejaké pozadie, každého z nás formovali iné životné skúsenosti a väčšinou konáme najlepšie ako vieme. Tak, ako Henri, ktorého láska k synovi je nespochybniteľná. A Julien musí nájsť odpovede, ktoré sú dôležitejšie ako ten otcov stratený zápisník receptov.

[Michaela · Rating 5 out of 5]

Príbeh otca a syna je vyrozprávaný retrospektívne. Syn spomína na svoje detstvo a dospievanie, navštevuje otca, ktorý je už na smrteľnej posteli. Nosil mu s láskou pripravené jedlo, rozprával sa s ním. Je to príbeh lásky, opustenia i odpustenia. A keď sa spomína varenie, tu si nemôžem pomôcť, ale francúzska kuchyňa je mňa mimoriadne fascinujúca, úplne som si čítanie vychutnávala, všetky tie vône a farby a chute... A chcela by som ich pocítiť aj naživo.
Je to príbeh plnenia svojich snov a zároveň povinnosti. Je tu opísaná krehkosť ich vzťahu, nevyjadrené slová a city. Možno keby Julien našiel ten zošit s receptami, stratený receptár, pochopil by svojho otca lepšie, teda aspoň si to myslí... Hľadá ho celý život, je to jeho nevyslovená potreba, prečítať si recepty a porozumieť otcovi. A zároveň túži porozumieť aj odchodu matky. Henri miluje svojho syna najviac na svete a chce pre neho len to najlepšie, ale kuchárstvo to nie je. Nechce, aby opakoval jeho chyby, chce, aby bol úspešný. Preto ho neučí ako byť kuchárom, odmieta ho v kuchyni a odrádza ho od nej, pretože vie, aké je to ťažké zamestnanie, aké nevďačné a koľko práce je za tým... Ale aj pre Juliena je to vášeň a potreba. On si svoju cestu nájde. A aj o tom to je. Ako deti dospievajú, rodičia im môžu len ukázať cestu...
Láskavý a dojímavý príbeh.

Ak sa vám páčil M. Pagnol a jeho Zámok mojej matky a Sláva môjho otca, či Ota Pavel (Smrt krásnych srnců, či Jak sem potkal ryby) tak som mala podobné pocity... Poprosím aj ďalšie inšpirácie na takéto knihy, kde po dočítaní ostáva príjemný pocit.

[Martina · Rating 3 out of 5]

Spomínanie vie byť nádherné i bolestivé zároveň. Dokáže nám na tvári vyčariť úsmev a vyvolať v nás príjemný, hrejivý pocit, no vie aj nepekne ublížiť a zaplaviť nás potokmi sĺz. Dovoľuje nám nahliadnuť do minulosti, pozrieť na udalosti z iného, vyzretejšieho uhla, umožňuje nám zamyslieť sa nad nimi, pochopiť a odpustiť.

Práve spomienky sú tie, ktoré nás prevádzajú Strateným receptárom - na prvý pohľad milým a oddychovým príbehom, no nesmierne clivým. Spolu s Julienom, ktorý prostredníctvom spomienkových fragmentov zliepa komplikovaný obraz svojho neľahkého vzťahu s otcom, odhaľujeme útržky jeho detstva a dospievania, reflektujeme udalosti, ktoré spolu zažili a ktoré v priebehu rokov viedli k naštrbeniu ich kedysi silného puta.

Svoju minulosť servíruje kúsok po kúsku raz spolu s rozvoniavajúcou zlatistou brioškou, inokedy s chrumkavým pečeným mäskom, no vždy s rovnakým výsledkom - zbiehajúcimi sa slinkami a smútkom zvierajúcim hrdlo. Nepreháňa, nepatetizuje, jednoducho spomína. Príjemná oddychovka, ktorú zlupnete na jedno posedenie.

[Lorena · Rating 2 out of 5]

En este libro el autor nos lleva a conocer a Julien, el cual nos cuenta un poco de su vida pasada, más concretamente, infancia y juventud: la huida de su madre, el amor por la cocina, la relación con su padre, su carrera profesional, el enfrentarse a la enfermedad de su padre. Pero lo más importante es que a medida que vamos conociendo a Julien, sentimos la misma necesidad que él de buscar un cuaderno de recetas, recetas que su padre cocinaba y que su madre escribió. Además, descubriremos algunos secretos familiares que cambiarán un poco el rumbo de la historia.

El autor narra la historia de forma sencilla y humilde, transportando al lector en todo momento a la cocina, a los aromas, los sabores y las texturas.

Una historia basada en la relación de un padre y un hijo, en la enseñanza y en la pasión por el arte culinario.

[KM · Rating 2 out of 5]

Hodnotím si ju ako ok knihu, neohúrila, nenadchla, prosto bola. Je z nej cítiť taký chlapský odstup a iný vzťah, keď napr. porovnám toto rozprávanie s opisom z "Kým vychladne káva" v poslednom príbehu, kde je podané ženské rozprávanie od chlapa autora (bravúrne), tento je diametrálne odlišný, strohý, chalanský, drsný podaný od ženskej autorky, aj to až taký skvelé hrubý.

Kniha opisuje pekný vzťah syna a otca, jedál je tam od výmyslu sveta, ale francúzska kuchyňa mi bola vždy vzdialená. Bola som zvedavá, čo je v tejto knihe. Prečítala som ju a idem ďalej, mňa nijako nezasiahla, nič si z nej neberiem, zabúdam a idem objavovať ďalšie príbehy.

[Helin Puksand · Rating 5 out of 5]

Seda raamatut võiks nimetada arenguromaaniks - väikese Julieni suurekskasvamine, soov jäljendada oma isa ja saada kokaks. Teisest küljest on see raamat isa Henri lugu - kirgliku koka elulugu. Aga kindlasti on see ka raamat isa ja poja lugu - isa on pojale suur autoriteet, kuid samas ei toeta isa poja soovi saada kokaks, vaid tal on oma poja tuleviku suhtes oma ettekujutus.
Tore raamat, mis on täis söögitegemise kirjeldusi. Tekitas soovi süüa teha ja hästi süüa. :) Samas pani sügavamalt mõtlema laste ja vanemate suhete üle.
Soovitan!

[Sille · Rating 3 out of 5]

Kiire, ladus ja üldiselt meeldiv, ehkki mitte tingimata väga meeldejääv lugemine, selleks jäi midagi puudu. Aga mis mind ülimalt segama hakkas - kui toidunimetuste osas oli üldiselt mindud eestindamise teed (bešamellkaste, mitte béchamel kaste), siis miks läbivalt vol-au-vent, kuigi selle kohta on olemas termin 'volovan'?

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 4 out of 5]

Διαβάστε το review στο site μας:
https://www.culture21century.gr/2022/...

Τρεις απ' τις μεγαλύτερές μου αγάπες είναι η λογοτεχνία, ειδικά εκείνη που αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη και του ξυπνά μνήμες και συναισθήματα, η γαστρονομία -εντάξει, το φαγητό, αλλά είπα να το θέσω λίγο πιο εκλεπτυσμένα- και η Γαλλία, την οποία θα ήθελα να επισκέπτομαι πολύ πιο συχνά απ' όσο μου δίνεται η δυνατότητα, αλλά ίσως αυτό να βοηθάει στο να την εκτιμώ λίγο περισσότερο. Οπότε, όπως ίσως αντιλαμβάνεστε, δεν θα μπορούσα ν' αντισταθώ σε ένα βιβλίο που συνδυάζει αυτά τα τρία στοιχεία σε μία ιστορία, η οποία είναι πλημμυρισμένη από μια γλυκιά νοσταλγία από την πρώτη μέχρι και την τελευταία της σελίδα.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Ζυλιέν, γιος του Ανρί, ιδιοκτήτη ενός μικρού παραδοσιακού μπιστρό της Γαλλικής επαρχίας, που αν κι έχει εξαιρετικό ταλέντο ως μάγειρας, ποτέ του δεν θέλησε ο γιος του ν' ακολουθήσει τα επαγγελματικά του βήματα, αλλά ούτε και να αναλάβει την επιχείρηση. Ο Ζυλιέν δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει αυτή την αρνητική στάση του πατέρα του απέναντι στο όλο ζήτημα, ούτε πήρε απαντήσεις όταν της ζήτησε, όπως ακριβώς συνέβη και όταν η μητέρα του τους εγκατέλειψε τριάντα χρόνια πριν. Και φτάνει η μέρα που ο Ανρί πέφτει σε κώμα και ο Ζυλιέν θυμάται το παλιό τετράδιο συνταγών του, το οποίο δεν γνωρίζει που μπορεί να βρίσκεται, αλλά είναι αποφασισμένος να το βρει, και ίσως μέσα στις σελίδες αυτού να ανακαλύψει και όλα εκείνα που ποτέ δεν γνώρισε και δεν κατανόησε για τον πατέρα του, ή και κάτι περισσότερο.

Το βιβλίο αποτελεί έναν εσωτερικό μονόλογο του Ζυλιέν, μια προσπάθεια του ήρωά μας να κατανοήσει τις πιο κρυφές πτυχές του πατέρα του και να δώσει απαντήσεις στα ερωτηματικά εκείνα που πάντοτε τον βασάνιζαν ακόμα κι αν δεν το παραδεχόταν ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό το, αλλά και μια έκφραση θαυμασμού και μια βαθιά και τρυφερή εξομολόγηση αγάπης απέναντι στον άνθρωπο που τον μεγάλωσε, τον δίδαξε, τον ανέστησε, τον έκανε τον άνθρωπο που είναι σήμερα, όχι κρατώντας του μυστικά για να τον προφυλάξει, αλλά για να τον αφήσει να είναι ελεύθερος να πάει εκεί που πραγματικά τον οδηγεί η καρδιά του, όχι από υποχρέωση, ούτε από καθήκον, αλλά γιατί στη ζωή δεν πρέπει ν' ακολουθείς κανένα άλλο μονοπάτι παρά μονάχα αυτό που θα σε οδηγήσει στην προσωπική σου ευτυχία.

Η συγγραφέας πλάθει μια ιστορία η οποία είναι γεμάτη από μυρωδιές, γεύσεις και συναισθήματα. Φανταστείτε την σαν μια "Πολίτικη κουζίνα" αλλά με γαλλικές ρίζες -και είναι βέβαιο πως όσοι έχετε μια κάποια αδυναμίες στη Γαλλική κουζίνα και στις γεύσεις τις θα μπορέσετε να το κατανοήσετε και να το νιώσετε όλο αυτό ακόμα πιο έντονα, αφού οι αφηγήσεις και οι περιγραφές όχι μόνο θα σας ταξιδέψουν, αλλά θα σας ξυπνήσουν μνήμες, οπτικές και γευστικές, και πιθανότατα όχι μόνο. Φυσικά, η γλαφυρότητα των περιγραφών αυτών δεν είναι πάντοτε ονειρική και σε ορισμένα σημεία μπορεί να γίνεται αρκετά... "ωμή", τουλάχιστον για τους πιο ευαίσθητους, όμως επιλέγει να το κάνει για να μην χάσει τον ρεαλισμό της και για μένα αυτή ήταν η σωστή απόφαση, γιατί το κάθε "ταξίδι" έχει τη δική του πορεία κι αυτή καλούμαστε και πρέπει ν' ακολουθήσουμε.

Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί, οικείοι, μας θυμίζουν κάτι από εμάς, από ανθρώπους που αγαπάμε, δενόμαστε και ταυτιζόμαστε μαζί τους, και αυτό καθιστά ακόμα πιο εύκολο το να συγκινηθούμε με τις αναδρομές του Ζυλιέν στον παρελθόν του, ακολουθώντας τον μέχρι το σήμερα, διερευνώντας σε όλη αυτή τη διαδρομή της σχέση ανάμεσα σε πατέρα και γιο, χωρίς τον ανταγωνισμό που αυτή μπορεί να έχει, αλλά εμμένοντας σε όλα εκείνα που πραγματικά έχουν αξία και που κανείς θα εκτιμήσει στο τέλος της κοινής του διαδρομής με έναν άλλον άνθρωπο, πόσο μάλλον όταν αυτός τον έχει αγαπήσει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο αυτό. Και σίγουρη, κάθε διαδρομή της ζωής εμπεριέχει γλυκές κι επώδυνες στιγμές, φέρει μαζί της γέλια και κλάματα, όμως, στο τέλος, αυτό που επιλέγουμε να κρατήσουμε, είναι εκείνη η γλυκόπικρη γεύση στα χείλη και η βαθιά και τρυφερή αγάπη στην καρδιά μας.