A livello teorico quello di potere è uno dei concetti piú controversi e problematici della storia del pensiero filosofico, politico, sociologico e giuridico. Il punto di partenza della riflessione di Byung-Chul Han è che esso è stato quasi sempre ridotto a una relazione causale diretta: chi detiene il potere si impone su chi lo subisce, determinandone il comportamento a prescindere dalla sua volontà. Tuttavia, secondo Han, se si sottolinea esclusivamente questa logica, si riesce a percepirne il lato violento e costrittivo, ma non si colgono le dinamiche piú nascoste e complesse mediante cui il potere agisce. Ampliando l’analisi, si può individuare proprio nella libertà il suo presupposto e comprendere che esso può essere esercitato non solo contro l’Altro, ma anche condizionandolo dall’interno, raggiungendo un grado di mediazione molto piú elevato e assumendo forme estremamente articolate – meccanismi che, negli sviluppi successivi del suo pensiero, l’autore arriva a considerare come la chiave di volta della vita sociale e politica. Attraverso una comparazione critica dei principali teorici occidentali del potere – da Luhmann a Foucault, da Nietzsche a Heidegger, Hegel, Agamben e molti altri – in questo saggio Han ne dà una lettura che punta a sgombrare il campo dalle contraddizioni e dalle miopie teoriche, privando “il potere almeno del potere fondato sul fatto che non si sa esattamente cosa esso sia”.
Byung-Chul Han, also spelled Pyŏng-ch'ŏl Han (born 1959 in Seoul), is a German author, cultural theorist, and Professor at the Universität der Künste Berlin (UdK) in Berlin, Germany.
Byung-Chul Han studied metallurgy in Korea before he moved to Germany in the 1980s to study Philosophy, German Literature and Catholic theology in Freiburg im Breisgau and Munich. He received his doctoral degree at Freiburg with a dissertation on Martin Heidegger in 1994.
In 2000, he joined the Department of Philosophy at the University of Basel, where he completed his Habilitation. In 2010 he became a faculty member at the HfG Karlsruhe, where his areas of interest were philosophy of the 18th, 19th and 20th century, ethics, social philosophy, phenomenology, cultural theory, aesthetics, religion, media theory, and intercultural philosophy. Since 2012 he teaches philosophy and cultural studies at the Universität der Künste Berlin (UdK), where he directs the newly established Studium Generale general-studies program.
Han is the author of sixteen books, of which the most recent are treatises on what he terms a "society of tiredness" (Müdigkeitsgesellschaft), a "society of transparency" (Transparenzgesellschaft), and on his neologist concept of shanzai, which seeks to identify modes of deconstruction in contemporary practices of Chinese capitalism.
Han's current work focuses on transparency as a cultural norm created by neoliberal market forces, which he understands as the insatiable drive toward voluntary disclosure bordering on the pornographic. According to Han, the dictates of transparency enforce a totalitarian system of openness at the expense of other social values such as shame, secrecy, and trust.
Until recently, he refused to give radio and television interviews and rarely divulges any biographical or personal details, including his date of birth, in public.
Han has written on topics such as attention deficit hyperactivity disorder, borderline, burnout, depression, exhaustion, internet, love, pop culture, power, rationality, religion, social media, subjectivity, tiredness, transparency and violence.
Bastante más técnico que "Psicopolítica", Han se mete de lleno en uno de los debates más ricos de la filosofía europea/contiental del Siglo XX: ¿Qué es el poder? y visita todas las paradas obligadas: Luhmann, Schmitt, Agamben, Foucault, Habermas y Arendt. En una revisión de los diferentes conceptos de poder de estos autores y sus disonancias, Han se apoya en nombres muy dispares para elaborar su propia tesis (Hegel, Nietzsche y Heidegger, tan dispares entre ellos, parecen constituír el núcleo de influencias más íntimo y cercano al corazón del autor, no solo en este libro).
Las tesis centrales podrían resumirse en: - El Poder y la Libertad se implican y se necesitan mutuamente. - Es un fenómeno intrínseco de la subjetividad, su "punta de lanza". - El Poder sin mediación es violencia y coerción. El poder con mediación se aproxima a la comunidad. - En su definición más amplia y sucinta, el poder es "ampliación del sí mismo en el exterior" o "acrecentamiento del sujeto".
Excelente libro, de mis favoritos del tema, aunque ser un poco menos accesible y más técnico lo hace menos recomendable para aquellos no interesados en este debate filosófico específico. Para aquellos que sí, es una lectura ineludible.
Meditations on the nature of Power drawing on continental philosophers like Luhmann, Weber, Heidegger, Nietzsche and Foucault. Han seems to have a particular preference for spatial metaphors for Power. Carefully distinguishes between power and violence, between power and domination and how power manifests via mediation. Reconciles power with freedom.
Will definitely need to revisit after understanding Heidegger and Foucault.
Mehr oder weniger abgebrochen. Hab in alle Kapitel ein bisschen reingelesen, aber ich wurde einfach nicht schlau draus, wusste nicht, was der Punkt ist, die Argumentation. Dazu noch ein wirklich komplizierter Schreibstil.
The model of coercion does not do justice to the complexity of power. Power as coercion consists in enforcing one's own decisions against the will of the other. It therefore displays only a very low degree of mediation between ego and alter, which relate antagonistically to each other. The ego is not received in the soul of the alter. The form of power which does not exercise its effects against the intended actions of the other but from within these contains more mediation. For a superior power is one that forms the future of the other, not one that blocks it. Instead of proceeding against a particular action of the alter, it influences or works on the environment of the alter's actions even before they take place, so that the alter voluntarily decides in favor of the ego's will, even without the threat of any sanctions. Without the use of any violence, the holder of power takes his place in the soul of the other.
An external cause never achieves an effect without a contribution or decision of the inner.
Even the very weakest can turn their powerlessness into power by making skillful use of cultural norms.
Whoever wants to achieve absolute power will have to make use not of violence but of the freedom of the other. Absolute power is achieved at the point at which freedom and submission coincide completely.
The ego is continued in the alter.
In the case of obedience out of free choice, the continuity of the ego is a very stable one. It is mediated with the alter.
Often what is absent has more power than what is present.
Power does not act as a cause which effects a particular action carried out by the one subjugated to power. Rather, it opens up a space which gives an action a direction, i.e. a sense. Such a space precedes linear causality or linear chains of action. It is a domain within which one person may have more power, i.e. may be more dominant, than another. Power founds a location that precedes individual power relations.
Power constitutes different kinds of continuity. We already pointed out that power enables the ego to extend him- or herself into the alter, i.e. to see him- or herself in the alter. It provides the ego with an uninterrupted continuity of self. The pleasure in power, we may assume, derives from this feeling of continuity.
Power as coercion and power as freedom are not fundamentally different; they differ only with regard to the degree of mediation.
All forms of power aim at the constitution of continuity and presuppose a self.
But power is a relation. Thus, without the alter there is no power for the ego either. The killing of the other ends the power relation. ... Power in the true sense is not the fight to the death but the absence of such fighting.
Hochinteressante Gedanken - davon aber leider deutlich weniger als erwartet von Han selbst, sondern vielmehr eine Exegese bereits andernorts geäußerter Abhandlungen. Daß Carl Schmitt dabei eine sehr zentrale Rolle spielt, ist nicht überraschend - aber letztlich doch ein bißchen enttäuschend hinsichtlich des eher (politisch) unkritischen Umgangs mit seinen Thesen, die vor der Leinwand seiner antisemitischen Grundhaltung und insgesamt mindestens als "Mitläufertum" zu bezeichnenden - machtpolitisch zentralen - Rolle im sog. Dritten Reich zu betrachten gewesen wäre. Zumal in dem Kapitel "Politik der Macht" des vorliegenden Buches.
Was an eigenen Gedanken bleibt, ist leider hochrepetitiv. Dadurch werden die Überlegungen nicht weniger richtig, aber sie immer und immer wieder, oft wortgleich zu lesen, ist doch eher ermüdend.
Das Buch bleibt eine Leseempfehlung - jedoch mit dem Hinweis, es eher kursorisch anzugehen.
Había escuchado sobre el autor, pero nunca había leído nada, se me dio la posibilidad de leerlo y fue una buena lectura, interesante, que profundiza en un tema del cual poco y nada se habla.
El autor comienza el libro preguntándose que es el poder, cuales son sus características, como se relaciona este con su entorno y como puede transformar o influir en el mismo.
En cuánto a aspectos negativos podría destacar la gran cantidad de autores que nombra junto a sus correspondientes teorías y la falta que tiene el autor de no unir estas teorías o dejar en claro cuál es su opinión sobre estas y mucho menos llegar a una respuesta sobre que es el poder y sus características principales.
Pero en síntesis fue una lectura interesante, no descarto para nada el leer nuevamente a este autor.
Directly or indirectly, we often catch ourselves talking, thinking or criticizing power. But what is power? Can we really grasp and understand such an elusive term?
In the line of many philosophers who have attempted to define 'power' comes Byung- Chul Han's account building and expanding on previous takes on the contested concept. He examines main understandings of power (e.g. political power among others) to reflect and compartmentalise what we consider as power.
I have to admit that my philosophical knowledge on power was rather lackluster so I was hoping for more of an account that would help someone uninitiated to understand the fundamentals of power. That hope was based on my reading of his book 'Burnout Society' and for this reason I thought I would read something equivalent.
Nevertheless, Byung- Chul Han' is a philosopher worth reading but I think some of his other work might work better for me.
3.5/ Al principio no me gusto tanto porque me esperaba algo más tranquilito. Luego me acostumbré más al ritmo y terminé disfrutando harto los dos ultimos capitulos. Aún así es denso y debes prestar atención a cada palabra como cualquier libro de filosofia.
Düz bir edebi eser gibi okumak, işlenmemiş zihin için alıntıları ve baglamları kacırmaya neden olabilir. İşlenmislikten kastım, alt metinlerle biraz ilgilenmek. Buna karsın Han'in neden populer oldugunu anlayabiliyorum. Kullandigi dil ve ele aldigi dusunceler sanki basit bir kurmaca gibi anlatiliyor. Oldukca etkileyici. Bu basitlik, risk de tasıyor. Basite indirgerken, asıl vurgunun dısında kalanları oyuna dahil etmemek, felsefe alanında sıkça görülen bir yanılsama yaratabiliyor. Ancak Han, ilgili basliklari mahirce ele almıs. İlgilisine öneririm.
Libro Semana 31/52: "Sobre el poder", de Byung-Chul Han, es uno de estos ensayos que resumen, desde un punto de vista global y simple, el desarrollo de una temática. En este caso, Han trata de unificar las distintas nociones que se tienen sobre el poder sobre 2 conceptos fundamentales, a saber, la continuidad y la amabilidad.
Para mí, en particular, el concepto de continuidad del poder en si mismo, es lo que más me hizo sentido. El poder no es violencia, no es coerción ni tampoco obligatoriedad, es, por sobre todo, conexión y vivencia de este mismo en el otro de manera cuasi-voluntaria. El verdadero poder no obliga, sino hace que el otro voluntariamente se someta a éste haciendo que, el poderoso, "viva" en él, generando la continuidad. Así, este ser poderoso no es sólo él, sino que es también ese otro, quien toma sus decisiones libremente considerando y tomando acciones que el poderoso quiere sin coacción. El mejor ejemplo de esto es el trabajador que felizmente trabaja día a día, destrozando tanto su ser como su potencial para destinar toda su energía al consumo, así, ¿quién finalmente es el poderoso, este sujeto u otro(s)?
Recomendable para quienes tengan el espacio para aprender, de manera coloquial pero profunda, los fundamentos de esta revisión sobre el poder. No es un libro simple, aunque pequeño, ya que requiere comprender una serie de conceptos filosóficos previos, especialmente de Luhmann, Nietzsche, Foucault y Heidegger.
Es un ensayo bastante denso aunque no muy largo. Han se vale de distintos pensadores (Foucault, Arendt, Luhmann, Hegel, Schmitt...) para reflexionar sobre el concepto de poder. Mis notas personales entorno a sus tesis:
-El poder genera un sentimiento de continuidad del yo. (Relación entre poder y subjetividad). -El poder alcanza su estabilidad cuando se inscribe en la cotidianidad. (Relación entre poder y obviedad) -Es un signo de poder que el súbdito obedezca la voluntad del soberano como si fuera la suya propia. (Relación entre poder y productividad).
Recomendable estar familiarizado con lenguaje filosófico.
Debo reconocerme como una lectora aisdua de este autor pero no me considero una seguidora fiel de sus obras. Este libro por ejemplo me parece prescindible y nada novedoso a su marco teórico. No está mal pero no es genial.
Gran obra. El autor involucra al lector al debate filosófico y sociológico de definir EL PODER atravesando pensadores como Luhman, Heidegger, Hegel, Arendt, Focault y Habermas. Se les cita y se hace crítica de ellos. Se torna intenso cuando Han critica a Heidegger acusándole de disociar la ontología de la sociología en su análisis de libertad y el "haber sido arrojado" del Dasein. Para Heidegger el "haber sido arrojado" es lo que posibilita la soberanía del Dasein, mientras que para Han significa el irremediable sometimiento a los poderes del mundo. Poderes, que son tan poderosos en la medida en que son inmanifiestos.
Citas favoritas: 1. "El poder capacita al yo para recobrarse a sí mismo en el otro. Genera una continuidad de sí mismo. El yo realiza en el otro sus propias desiciones. Con ello el yo se continua en el otro. El poder proporciona al yo, espacios que son los suyos, y en los que, pese a la presencia del otro, es capaz de recobrarse a sí mismo. El poder es un fenómeno de la continuidad. Le proporciona al soberano un amplio espacio para sí mismo. Aquí el poder no opera como una causa que ocasiona una determinada coerción en el súbdito, sino que, más bien, abre un espacio en el cual una acción obtiene una única dirección. El poder funda un lugar que es previo a la s relaciones individuales de poder. " 2. Lo Entrecomillado es Hegel. "Todas las actividades del espiritú no son otra cosa que diversos modos de reducir lo exterior a esa interioridad que es el propio espiritú u el espiritú sólo llega a ser y es gracias a esta reducción, a esta idealización o acumulación de lo externo. El rasgo fundamental del espiritú es la interiorización"
Guarda los distinto, lo externo, en un espacio interior. Con ello, estando en lo distinto, se queda en casa. Lo advertido o concebido no le resulta extraño ni externo al espiritu. Forma parte de él. Es su contenido.
"El poder se encarga de que el espiritú no sea sucumbido a la fuerza a una dispersión espacial, sino de que, más bien, su "sí mismo" siempre recorra con una claridad no empañada toda aquella multiplicidad, sin dejarla que llegue a convertirse en una consistencia autonoma. "
Por lo tanto el poder del espiritu consiste en doblegar lo externo a lo interno. En virtud del doblegamiento atraviesa la multiplicidad del mundo. Este recorrido que hace la interioridad genera una continuidad del sí mismo. El espiritú que se recobra a sí mismo en el otro, habita el mundo como un espacio interior. "Estar en el mundo" significa "recobrarse a sí mismo". En vista de un objeto engrandece su interioridad sumiendo ese objeto en tal interioridad suya. Amplía y condensa su interioridad en la medida del objeto, convirtiéndolo a su subjetividad. Se acepta con esto la determinación del tiempo y espacio y en lugar de rechazarlo para huir hacia nuestro interior, lo interiorizamos, tomando posesión y haciéndolo nuestro, para en el ser libres de él como externo. Formo y doy contenido mi espiritu en función de lo externo y es en mi amoldamiento donde surge mi soberanía y libertad.
El poder es un fenómeno de la interioridad y de la subjetividad. Quien no tuviera más necesidad que recordar, quién solo tuviera necesidad de quedarse en su interior, aquel para quien no hubiera ningún afuera, estaría dotado de un poder absoluto. Una interioridad infinita significa libertad y poder infinitos.
This was my first read of Byung-Chul-Han, and I've wanted to dive into his work for a while. I never saw this particular book being mentioned, but the topic seemed interesting. It talks about power, in a very philosophical way, even more than anticipated. I knew a little about Foucault's work on power but not much else.
One of the main ideas, which I really enjoyed, was that power does not have to be coercive in the traditional sense. In fact, the more power it is possessed, the least coercion it requires. Furthermore, power is not necessarily a "neutralization" of the will of others, but the highest power is when the will itself is influenced. Thus the power influence is exerted by one's own volition, under one's "freedom". I had thought of both from a game-theory perspective, but another aspect that caught me off-guard was the concept of power as an extension ego. It ends up extending your will, whereas others almost end up being the continuation of one's will. I found this a very interesting way of putting it. Despite being impressed by all of this, I nevertheless have the feeling that it added little to Foucault, who already talked about these ideas.
The beginning of the book was flushing these ideas out. It was super engaging to read, and the pages flew by. I was taking notes on almost every page. But as the book progressed, it got more and more theoretical, to a point where it was hard to follow. A specific part was heavily focused on Hegel, and I was completely lost. Following chapters that covered other thinkers, such as Nietzsche and Heidegger, which I'm much more familiar with, while I wouldn't call them as incomprehensible as Hegel's section, they were still difficult to follow.
In part, this is due to Byung's genius, and I can tell he can very easily deal with high levels of abstraction, and he is very familiar with a variety of work related to power. It is certainly very high-quality writing. Nevertheless, it doesn't change the fact that the latter parts of the book were a grind for me.
If you are interested in the topic of power, this is certainly a book to consider, but don't be misled by its nonintimidating character. While short, the later parts of the book can be incredibly dense. It was a weird book for me to reflect upon because it was so enjoyable in some parts and so tedious in others. Despite that, I still got plenty of value from the book, and my thoughts about power are now much richer manyfold.
Cierro este ciclo de lecturas sobre el poder con el libro más reciente del filósofo coreano-alemán Byung-Chul Han, un autor que ha sabido diagnosticar con lucidez las patologías de nuestra era digital. Si en obras anteriores exploró la sociedad del cansancio o la transparencia, en El poder (2023) Han vuelve su mirada crítica hacia uno de los conceptos centrales de la teoría política, pero desde una perspectiva que desafía los enfoques tradicionales.
Como politólogo con formación filosófica, encontré en este texto una provocación necesaria. Han argumenta que el poder ya no opera principalmente mediante la represión o la prohibición (como en el modelo foucaultiano), sino a través de la seducción, el rendimiento y la autoexplotación. Su tesis es contundente: en la sociedad neoliberal, el sujeto no es un "súbdito disciplinado", sino un "emprendedor de sí mismo" que internaliza las lógicas del poder hasta volverse cómplice de su propia dominación.
El libro destaca por su capacidad para conectar la microfísica del poder con fenómenos macropolíticos. Han analiza cómo las redes sociales, el consumo y la positividad tóxica funcionan como dispositivos de control más sutiles que los aparatos ideológicos de los Estados. Su crítica al "poder inteligente" (que ya no dice "no", sino "sí, por supuesto") explica por qué las resistencias contemporáneas parecen estériles: cuando el sistema integra toda negatividad, incluso la rebeldía se vuelve mercancía.
Desde una perspectiva politológica, el libro ofrece herramientas para repensar la democracia en tiempos de fatiga política. Han señala que el poder hoy no necesita censurar—basta con saturar. La sobreinformación, la hipercomunicación y la exigencia de visibilidad constante anulan la capacidad crítica y vacían la acción política de contenido. ¿Cómo construir antagonismo en una sociedad que no tiene "afuera"?
Aunque algunas ideas pueden sonar familiares para lectores de Han (retoma aquí conceptos de obras anteriores), la síntesis que hace sobre el poder es brillante. Su estilo fragmentario, casi aforístico, invita a subrayar y debatir cada página. Eso sí: no es un libro para quienes busquen soluciones concretas. Han es un maestro en deconstruir, pero no en proponer alternativas.
Ego genera un continuum di sé in Alter Ego è costantemente a proprio agio in Alter Soggettività e Continuità (propagar-si, continuar-si in Alter, configurando un ritorno-a-sé mediante l'Altro)
Potere e livelli di mediazione (=complessità della struttura di potere); potere e libertà (potere =/= repressione).
Libertà come precondizione di qualsiasi relazione di potere (anche la schiavitù, finché presuppone la minima possibilità di resistenza del "no"): "l'obbedienza in sé prevede libertà così come l'esercizio del potere."
L'origine "terranea" del diritto. Occupazione della terra = archetipo di un processo giuridico costitutivo (cfr. fondazione di Roma) Ordinamento = localizzazione (cfr. Schmitt)
Potere come spazio (Raum) e spazializzazione (=/= violenza, avvenimento episodico e assolutamente non mediata)
Spazio ----> campo di forze radunate e orchestrate attorno a un centro di gravitazione Spazio ----> orizzonte ermeneutico a partire dal quale le cose acquisiscono direzione e senso (Sinn) ----> positività del potere: produttore di realtà, piacere, possibilità di identità (semantica del potere; potere genera eloquenza)
"L'habitus ingenera un assenso preconscio, un riconoscimento dell'ordine dominante che si ripete anche a livello somatico"
Potere disciplinare (cfr. Foucault) e öffentliche Ausgelegtheit (cfr. Heidegger) Selezione e orientamento del senso.
Ritorno-a-sé tramite l'Alter = ipsocentrismo Il livello individuale non riproduce la struttura complessiva dello spazio di potere sovra-individuale es. Stato (----> non si basa sulla volontà di singoli individui ma si configura come un sé che afferma e vuole sé stesso)
Etica del potere: potere, giustizia e Gastfreundschaft (ospitalità)
Me encantaría –si nos ponemos a fantasear– que el autor actualizara este ensayo, originalmente publicado en 2005, y contrapusiera los temas por los que ahora lo conocemos. A saber, sobresaturación de la información e incapacidad para procesarla (infodemia); sobrestimulación; egoísmo, egocentrismo y egolatría; adicción al consumo, al entrenamiento y al aislacionismo o interacción y experiencia de mundo exclusivamente a través de las pantallas, etcétera, y que ofreciese respuestas sobre qué –desde su perspectiva y particular lucidez– podrían causar estos temas al poder, o viceversa. Eso sería genial, pero eso no existe. Este ensayo es, en cambio, como si pusiéramos a pelear a Nietszche contra Foucault en un mundo –una realidad– imaginado(a) por Heidegger. También una genialidad, ¿no? Además, Byung-Chul Han no sólo nos dice en qué –a su juicio– se equivocan ambos, y también Agamben, Arendt, Bataille, Derrida, Habermas, Hegel y hasta Hobbes, entre otro(a)s, claro; y eso lo hace buenísimo. No coincido en todo –no hace falta coincidir en todo– y se siente un poco despreocupado sobre la actualidad –cuenta con poco más de párrafo y medio sobre el neoliberalismo global–, ya digo que sería genial oponer esta reflexión con los temas de ahora, pero se trata, sin duda, de un ejercicio franco, sano y honesto que nunca viene mal hacer.
Dando continuidade à minha tarefa de leitura autoimposta de todos os livros do Byung-Chul Han publicados pela Editora Vozes, chego agora a estre O Que é Poder? Então percebo, ao findar minha leitura, que este não é o melhor dos livros dele na minha humilde opinião. O livro é dividido em cinco capítulos: semântica do poder, metafísica do poder, lógica do poder, política do poder e ética do poder. De todos esses cinco capítulos eu só gostei mesmo de um deles, que é o Semântica do Poder, foi esse que falou mais diretamente a mim e aos meus estudos e pesquisas. Falo isso porque este é o capítulo em que Byung-Chul Han fala sobre o sentido do poder, de como o poder dá sentido para as coisas que ele atravessa e como damos sentido ao que fazemos através do poder. Os demais capítulos também são interessantes, mas eles não tem o mesmo mindblowing que eu tive ao ler o capítulo que me referi anteriormente que tem alguns pressupostos incrivelmente interessantes dentro daquilo que entendemos como poder e de que forma ele age sobre todos nós, nossa cultura, nossa sociedade, nossas leis, enfim, nossas vidas.
Okuması zor bir kitap olduğunu söyleyerek başlamalıyım. Kitabından adından belli olacağı üzere, yazar iktidar nedir ? Sorusuna bir çok filozoftan alıntıyla yanıt arıyor. Foucault, Hannah Arendt, Luhmann , Nietzsche’nin bir çok alıntısı var. Aslında kitap bir nevi literatür taraması. Kitaptan benim aklımda kalan ise özellikle Foucault’nun yaklaşımı oldu. Günümüzde iktidarı baskı ve yasaklamayla anmak olağan olduğundan iktidarın farklı bir tanımının olması sadece zorla oluşturulan bir şey olmayabileceği fikri ilginç geldi. Yaratıcılığı, birlikteliği teşvik eden bir iktidar yapısının da olabileceği ve iktidarın bu gözle bakıldığında olumlu bir aygıta dönüşebileceğine kitabı okuduktan sonra ikna oldum. İktidarın bir gereklilik olduğu fikrine aşinaydım. Bu kitabı okuduktan sonra biraz daha güçlendi. Kitap iktidar hakkında çok kaynak okumamış birisi için (mesela ben) zor bir okuma deneyimletiyor. Özellikle Foucault okumaları bu kitap için bi ön okuma niteliği taşıyor.
A principal tese de Byung-Chul Han passa pela ideia do centrismo do poder no ego e na impossibilidade de desenvolvimento do alter dessa forma. As relações de poder seriam marcadas não mais pela violência, mas por algo muito mais silencioso. Os espaços de poder também seriam um constante campo de disputa e por isso o regime caótico da internet, onde a propriedade de espaço é sujeita a uma anarquia dobrável ao capital. A lógica do poder ganha um caráter ontológico na perspectiva de Carl Schmitt e um caráter linguístico em Heidegger, as duas maiores influências para o livro. E claro, Foucault não poderia ficar longe de um debate sobre poder, uma das maiores preocupações do seu trabalho. Han caracteriza, critica e de certa forma expande o pensamento de Foucault principalmente ao debater sobre a ética do poder.
Ótima leitura para quem deseja uma visão mais atualizada do assunto.
No voy a decir que me haya sido fácil leerlo ni creo haberlo entendido plenamente en una primera lectura, pero sí me mostró algunos aspectos y dio distintas perspectivas del poder. Partiendo del entendimiento casi generalizado de que "el poder del yo es la causa que ocasiona en el otro una determinada conducta contra su voluntad" va desarrollando la idea que el verdadero poder es una extensión del sí mismo que requiere de la libertad del otro para decidir hacer lo que el yo quiere... "Cuanto más poderoso sea el poder, con más sigilo opera. Cuando tiene que hacer expresamente hincapié en sí mismo, ya está debilitado"... Partiendo de ahí va citando y analizando visiones de Hegel, Foucauld, Arendt, Nietsche y varios más. Hay que leerlo muy detenidamente...
En esta lectura podemos encontrar cómo se ejerce y percibe el poder hoy en día. A diferencia de las formas visibles y coercitivas del pasado, el poder actual es más sutil y se manifiesta a través de estructuras sociales, tecnológicas y económicas que nos llevan a la autoexplotación.
Han como es su costumbre, combina filosofía, sociología y estudios culturales para ofrecernos una visión completa del poder.
En “Sobre el Poder” se examina el concepto de poder desde múltiples perspectivas, integrando ideas de filósofos clásicos como Michel Foucault y Max Weber, pero también avanzando su propia interpretación.
Short but powerfully argued. This work reminds me of a slightly shorter version of a brilliant masters' thesis. Of course, being an academic philosopher, Han's work is not to be read without thorough exposure to the history of philosophy, but those who do will find it impressively comprehensive, from the layman conception of power to an expanded post-Foucauldian analysis. Very Hegelian in its core, in that power must be understood as exercised on free subjects over subjugated ones. For a more complete exposition of Han's biopolitics, Psychopolitics will be a better choice.