What do you think?
Rate this book
Λεγεώνα
Ο Πόλεμος των Εσωτερικών Ινδιών έχει τελειώσει και η Τετραρχία ετοιμάζεται να δώσει λύση στο μεγαλύτερο μυστήριο πραγματοποιώντας την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Θάνατο. Την ίδια ώρα, σε ένα από τα νησιά του Μεταρχιπελάγους, στη χώρα των Γαζαρηνών, στη Διαρκή Σύνοδο του Άγρυπνου Διευθυντηρίου, κάτω από τα σανίδια μιας αίθουσας χορού και μέσα σε μια επιστολή, γραμμένη ένα βράδυ μες στο κελί μιας φυλακής, άλλα νέα και απρόσκλητα μυστήρια γεννιούνται.
Ο Γιάννης Αντάμης, μετά το «Ανταμομπίλ» και τα καθημερινά του σύντομα διηγήματα, επιστρέφει με ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν από δέκα χρόνια. Κρυμμένο τόσο καιρό στα συρτάρια της μνήμης κάποιου υπολογιστή, το ανακάλυψαν οι Εκδόσεις Χαραμάδα και το έβγαλαν στη φόρα. Άλλοτε φλερτάροντας με τη λογοτεχνία του φανταστικού και την πολιτική σάτιρα και άλλοτε μπλέκοντας με τη θεολογία και τον υπαρξισμό, η «Λεγεώνα» έρχεται να προτείνει μια νέα περιπετειώδη αφήγηση.
Ο Γιάννης Αντάμης, μετά το «Ανταμομπίλ» και τα καθημερινά του σύντομα διηγήματα, επιστρέφει με ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν από δέκα χρόνια. Κρυμμένο τόσο καιρό στα συρτάρια της μνήμης κάποιου υπολογιστή, το ανακάλυψαν οι Εκδόσεις Χαραμάδα και το έβγαλαν στη φόρα. Άλλοτε φλερτάροντας με τη λογοτεχνία του φανταστικού και την πολιτική σάτιρα και άλλοτε μπλέκοντας με τη θεολογία και τον υπαρξισμό, η «Λεγεώνα» έρχεται να προτείνει μια νέα περιπετειώδη αφήγηση.
136 pages, Paperback
Published May 1, 2019
5 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 2 of 2 reviews
January 2, 2020
Το παρακάτω κείμενο σουμάρει αυτά που είχα να πω για το βιβλίο στην παρουσίασή του στις 4/11/2019, στο Μύλος Cafe στα Εξάρχεια.
=============
Ο Γιάννης Αντάμης είναι ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που όταν παρατηρούν κάτι, προτιμούν να καταγράφουν τα παρατηρούμενα παρά να τα ερμηνεύουν. Σπάνια θα δείτε ερμηνεία των γεγονότων στα βιβλία του. Κι αυτό είναι που τα κάνει ακαταμάχητα, τουλάχιστον σε μένα.
Δεν μπορείς να κλείσεις ένα βιβλίο του Αντάμη χωρίς να πάρεις θέση έναντι αυτού που έχεις διαβάσει.
Δεν μπορείς να το κλείσεις χωρίς να προσπαθήσεις να το ερμηνεύσεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο τόσο το βιβλίο, όσο κι ο ίδιος ο Γιάννης, λειτουργούν λίγο σαν καθρέφτες. Κι αυτό που καθρεφτίζουν δεν είναι τα γεγονότα του βιβλίου ή οι εμμονές του συγγραφέα, αλλά κι ο ίδιος ο αναγνώστης.
Κι ο καθρέφτης αυτός δείχνει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Δείχνει πώς κάποιες φορές ξεκινάμε υποτακτικοί. Πως θέλουμε να ενταχθούμε σε ένα σύνολο που δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα σύνολο, μια ομάδα, κάτι εντός του οποίου φαίνεται πως θα βρούμε λύσεις.
Όταν το σύνολο μάς χρησιμοποιεί, χωρίς να πραγματοποιεί αυτά που οι ίδιοι του έχουμε αποδώσει ως αξίες,
τότε αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε.
Κι όταν αρχίσουμε τις ερωτήσεις, τότε είναι η ώρα που το σύνολο αποφασίζει πως δεν είμαστε πια μέλη του.
Ίσως τελικά γιατί αυτός είναι ο ορισμός ενός τέτοιου συνόλου: κάτι που δεν αναζητά την διερεύνηση, ή έστω την απάντηση, αλλά απλά και μόνο την διαιώνισή του. Μια μάζα που απλά προσπαθεί να μην πάψει να υπάρχει.
Τι περιέχεται σ’ αυτό το βιβλίο, δηλαδή; Τα προβλήματα μιας μελλοντικής δυστοπίας; Ο μάλλον αόριστος τόπος και χρόνος του μαγικού ρεαλισμού; Ο δεικτικός παραλογισμός της αλληγορίας;
Χμ. Αν ήθελα να παρομοιάσω τη Λεγεώνα με κάποιο βιβλίο, θα έλεγα πως μου θύμισε το Σχέδιο Διαφυγής του Αντόλφο Μπιόυ-Καζάρες ή τα Χειρόγραφα που βρέθηκαν σε μια μπανιέρα, του Στάνισλαβ Λεμ (δεν τολμώ να πω τη Δίκη του Κάφκα, γιατί ομολογώ πως δεν την έχω διαβάσει). Όχι απαραίτητα η πλοκή ή οι χαρακτήρες αλλά η αίσθηση – αυτήν να πω την αλήθεια θυμάμαι περισσότερο, παρά οτιδήποτε άλλο.
Νιώθεις να σε πνίγει το άδικο διαβάζοντάς το και σε πνίγει, όχι γιατί ο συγγραφέας αποφασίζει να στο παρουσιάσει ως άδικο, αλλά αντίθετα, γιατί απλά παρατηρεί, σου δίνει σχεδόν κλινικά ξεκάθαρες τις λεπτομέρειες της κατάστασης.
Στη Λεγεώνα, ο ήρωας Αντάμης –γιατί ο ήρωας λέγεται Αντάμης, αλλά δεν είμαι εντελώς σίγουρη πως είναι Ο Αντάμης– αρχικά εφαρμόζει και στη συνέχεια δέχεται μια αδικία σε βαθμό παραλογισμού. Ίσως κάποιος να πει «ε, του άξιζε». Ο συγγραφέας Αντάμης δεν το κάνει αυτό. Δε χρειάζεται να το κάνει. Το αν εσύ ο αναγνώστης σκεφτείς έτσι ή όχι, είναι δικός σου λογαριασμός και πρέπει κάτι να σου λέει για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι αυτό είναι κάτι που μας λείπει τελευταία από τα βιβλία που εκδίδονται. Η σκέψη του αναγνώστη. Η αυτογνωσία του αναγνώστη. Πολλά βιβλία της σύγχρονης παραγωγής μάς μιλούν για τον ίδιο τον συγγραφέα,
για τα πάθη, τις ιδιοτροπίες και τα σύνδρομα που τον κατατρύχουν. Δε λέω, καλό είναι να βλέπουμε πού και πού πώς σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι. Αλλά εξίσου καλό, καλύτερο ίσως, είναι να καταλαβαίνουμε πώς σκεφτόμαστε εμείς οι ίδιοι. Ίσως έτσι στρώσει λίγο ετούτη η κοινωνία. Ίσως έτσι καταφέρουμε να νικήσουμε τη Λεγεώνα σ’ ένα παιχνίδι που μοιάζει να ‘ναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της.
=============
Ο Γιάννης Αντάμης είναι ένας από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που όταν παρατηρούν κάτι, προτιμούν να καταγράφουν τα παρατηρούμενα παρά να τα ερμηνεύουν. Σπάνια θα δείτε ερμηνεία των γεγονότων στα βιβλία του. Κι αυτό είναι που τα κάνει ακαταμάχητα, τουλάχιστον σε μένα.
Δεν μπορείς να κλείσεις ένα βιβλίο του Αντάμη χωρίς να πάρεις θέση έναντι αυτού που έχεις διαβάσει.
Δεν μπορείς να το κλείσεις χωρίς να προσπαθήσεις να το ερμηνεύσεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο τόσο το βιβλίο, όσο κι ο ίδιος ο Γιάννης, λειτουργούν λίγο σαν καθρέφτες. Κι αυτό που καθρεφτίζουν δεν είναι τα γεγονότα του βιβλίου ή οι εμμονές του συγγραφέα, αλλά κι ο ίδιος ο αναγνώστης.
Κι ο καθρέφτης αυτός δείχνει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Δείχνει πώς κάποιες φορές ξεκινάμε υποτακτικοί. Πως θέλουμε να ενταχθούμε σε ένα σύνολο που δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα σύνολο, μια ομάδα, κάτι εντός του οποίου φαίνεται πως θα βρούμε λύσεις.
Όταν το σύνολο μάς χρησιμοποιεί, χωρίς να πραγματοποιεί αυτά που οι ίδιοι του έχουμε αποδώσει ως αξίες,
τότε αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε.
Κι όταν αρχίσουμε τις ερωτήσεις, τότε είναι η ώρα που το σύνολο αποφασίζει πως δεν είμαστε πια μέλη του.
Ίσως τελικά γιατί αυτός είναι ο ορισμός ενός τέτοιου συνόλου: κάτι που δεν αναζητά την διερεύνηση, ή έστω την απάντηση, αλλά απλά και μόνο την διαιώνισή του. Μια μάζα που απλά προσπαθεί να μην πάψει να υπάρχει.
Τι περιέχεται σ’ αυτό το βιβλίο, δηλαδή; Τα προβλήματα μιας μελλοντικής δυστοπίας; Ο μάλλον αόριστος τόπος και χρόνος του μαγικού ρεαλισμού; Ο δεικτικός παραλογισμός της αλληγορίας;
Χμ. Αν ήθελα να παρομοιάσω τη Λεγεώνα με κάποιο βιβλίο, θα έλεγα πως μου θύμισε το Σχέδιο Διαφυγής του Αντόλφο Μπιόυ-Καζάρες ή τα Χειρόγραφα που βρέθηκαν σε μια μπανιέρα, του Στάνισλαβ Λεμ (δεν τολμώ να πω τη Δίκη του Κάφκα, γιατί ομολογώ πως δεν την έχω διαβάσει). Όχι απαραίτητα η πλοκή ή οι χαρακτήρες αλλά η αίσθηση – αυτήν να πω την αλήθεια θυμάμαι περισσότερο, παρά οτιδήποτε άλλο.
Νιώθεις να σε πνίγει το άδικο διαβάζοντάς το και σε πνίγει, όχι γιατί ο συγγραφέας αποφασίζει να στο παρουσιάσει ως άδικο, αλλά αντίθετα, γιατί απλά παρατηρεί, σου δίνει σχεδόν κλινικά ξεκάθαρες τις λεπτομέρειες της κατάστασης.
Στη Λεγεώνα, ο ήρωας Αντάμης –γιατί ο ήρωας λέγεται Αντάμης, αλλά δεν είμαι εντελώς σίγουρη πως είναι Ο Αντάμης– αρχικά εφαρμόζει και στη συνέχεια δέχεται μια αδικία σε βαθμό παραλογισμού. Ίσως κάποιος να πει «ε, του άξιζε». Ο συγγραφέας Αντάμης δεν το κάνει αυτό. Δε χρειάζεται να το κάνει. Το αν εσύ ο αναγνώστης σκεφτείς έτσι ή όχι, είναι δικός σου λογαριασμός και πρέπει κάτι να σου λέει για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι αυτό είναι κάτι που μας λείπει τελευταία από τα βιβλία που εκδίδονται. Η σκέψη του αναγνώστη. Η αυτογνωσία του αναγνώστη. Πολλά βιβλία της σύγχρονης παραγωγής μάς μιλούν για τον ίδιο τον συγγραφέα,
για τα πάθη, τις ιδιοτροπίες και τα σύνδρομα που τον κατατρύχουν. Δε λέω, καλό είναι να βλέπουμε πού και πού πώς σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι. Αλλά εξίσου καλό, καλύτερο ίσως, είναι να καταλαβαίνουμε πώς σκεφτόμαστε εμείς οι ίδιοι. Ίσως έτσι στρώσει λίγο ετούτη η κοινωνία. Ίσως έτσι καταφέρουμε να νικήσουμε τη Λεγεώνα σ’ ένα παιχνίδι που μοιάζει να ‘ναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της.
Read
August 11, 2024το brave new world και ένα fever dream μπαίνουν σε ένα μπαρ.
Ξεκινάνε να λένε τα δικά τους και μετά από λίγο το brave new world βαριέται να μιλήσει κι ακούει μόνο εκστασιασμένο το fever dream να μιλάει. Εν τέλει ίσως σκαρώνουν μια ιστορία καληνύχτας σε συνέχειες για ένα τρισαγαπημενο ανίψι. Εν τέλει επίσης το fever dream είναι στην πραγματικότητα ένας ευφυέστατος παραμυθάς -slash- διπλός πράκτωρ, μασκαρεμένος έτσι από ανθρωπολογική, αφηγηματική περιέργεια. Ή λόγω κάποιας επαγγελματικής μυστικής αποστολής, ποιος ξέρει
Νιώθω ότι διάβασα ολόκληρο το βιβλίο αφηρημένη, αλλά ξανά, ποιος ξέρει
Περιέχει κάποια κεφάλαια χωρίς σημεία στίξης και την ωραιότερη ερωτική επιστολή φαντασιακής απελπισίας. Και αστέρια παντού ή και οχι - proceed at your own risk
«Κάτι σαν το συμπύκνωμα κραυγής μιας καλά κρυμμένης ανθρωπότητας[…]»
Ξεκινάνε να λένε τα δικά τους και μετά από λίγο το brave new world βαριέται να μιλήσει κι ακούει μόνο εκστασιασμένο το fever dream να μιλάει. Εν τέλει ίσως σκαρώνουν μια ιστορία καληνύχτας σε συνέχειες για ένα τρισαγαπημενο ανίψι. Εν τέλει επίσης το fever dream είναι στην πραγματικότητα ένας ευφυέστατος παραμυθάς -slash- διπλός πράκτωρ, μασκαρεμένος έτσι από ανθρωπολογική, αφηγηματική περιέργεια. Ή λόγω κάποιας επαγγελματικής μυστικής αποστολής, ποιος ξέρει
Νιώθω ότι διάβασα ολόκληρο το βιβλίο αφηρημένη, αλλά ξανά, ποιος ξέρει
Περιέχει κάποια κεφάλαια χωρίς σημεία στίξης και την ωραιότερη ερωτική επιστολή φαντασιακής απελπισίας. Και αστέρια παντού ή και οχι - proceed at your own risk
«Κάτι σαν το συμπύκνωμα κραυγής μιας καλά κρυμμένης ανθρωπότητας[…]»
Displaying 1 - 2 of 2 reviews