İyimser bir varoluşçu çizgiroman 1938 yılının Temmuz’unda, Salazar diktatörlüğünün hüküm sürdüğü Portekiz’in Lizbon şehri... Sıcaktan kavrulan bir şehirde, yaşlıca bir gazeteci olan Pereira, oldukça muhafazakar bir gazete olan Lisboa’nın kültür-sanat sayfalarında 30 yıldır her gün yazmaktadır. Durgun yaşamına, bir gün hiç beklenmedik şekilde Francesco Monteiro Rossi adında bir adam girer. Pereira onu stajyer yazar olarak işe alır. Ancak genç yazar, Pereira’nın kendisinden yazmasını istediği isimler yerine, faşist rejimin düşmanı Lorca ve Mayakovski gibi yazarlardan bahseder. Pereira, bu tehlikeli iş arkadaşını kovmak yerine korur. Totaliter rejime ve sansüre karşı direnişin sembol eserlerinden biri olan Pereira İddia Ediyor, diktatörlük baskısıyla yaşayan bir adamın bilinçlenme yolculuğunu anlatıyor.
Relegada para os escaparates menores da literatura - quer na nossa memória (erroneamente enredada na infância), quer nas estantes de livrarias (deixada a um canto de miséria e pó) -, a novela gráfica constitui uma obra que ambiciona criar uma relação serpenteada entre duas artes complementares, a literária e a desenhista. Para lá do custo oneroso que apartará alguns incautos, a celeuma adensa-se quando um ser iluminado ambiciona adaptar um romance para este patamar menor. Após o envolvimento nas várias afirmações que Pereira profere - de forma escrita ou em potência -, fui instado a conhecer esta obra (mérito da amiga Olga). Mas, como transmutar um livro parco em diálogos e prolífico em afirmações e descrições insaciáveis? Parecia, à partida, uma tarefa sísifica. Com um traço envolvente, tantas vezes repetido e emaranhado (emaranhado-nos), esta abordagem oferta uma nova perspectiva sobre um Pereira – mais aguerrido, mais vincado, mais insatisfeito (critiquem-me mas gostei esta versão reinterpretado). Tal é amplamente atingida pela original representação das várias almas, em confederação, que acompanham Pereira nas suas divagações por uma vida de revolta, em potência; e também pela constante quebra do (quarto) vidro que a mulher do retrato experimenta, incitando-o sempre a viver sem amarras. Tudo é abrilhantado pelo sublime usar de texto e cores – nas cenas onde o primeiro toma maior importância, a paleta é menor, garantindo que o leitor se concentra naquilo que é importante, naquele momento; o contrário, verifica-se, noutros tantos quadros da obra. O mérito tem de servir de galardão para a equipa que aceitou este trabalho intricado. Mais do que respeitar um livro que, abordando um tema sensível na história de Portugal (e do Mundo!?), aparta a censura desses críticos padronizados que advogam um afastamento entre literatura e pintura. Quantas risadas despegadas estarão a ecoar pelo Olimpo, vindas das Musas, ao percepcionarem quão tacanhos alguns seres humanos podem ser!? Leiam quadradinhos e dissipem os limites do pensamento!
Absolutamente formidável! Quero ir a correr ler a obra original! Que trabalho extraordinário! A arte... a forma como o autor ilustrou algumas coisas... achei genial! Vale a pena sem dúvida.
Şahane çizimlerle harika bir öykü: Salazar faşizmi Portekiz'inde, eşini kaybetmiş, kendi halinde bir yaşamı olan bir gazete kültür sayfası yazarının, okuduğu bir cümlenin sahibini merak edişiyle riskleri artan, değişen ve anlamlanan hayatı.
***
Varlığımızı en derin biçimde nitelendiren ilişki, yaşam ile ölüm arasındaki ilişkidir. Çünkü yaşamımıza ancak ölümle sınırlandırıldığında değer biçilebilir (Feuerbach'tan).
Felsefe, işin özü hakkında konuşur ve sadece yararsızlıkla ilgilenir; edebiyat ise, bunun tam zıttıdır.
Namertlerle ve faşistlerle çevriliyiz, Garcia Lorca da onlar tarafından öldürüldü.
Güneyde, kim daha yüksek sesle bağırırsa, ona itaat edilir.
Theodule Ribot (1839-1916) ve Pierre Janet'in (1859-1947) RUHLARIN KONFEDERASYONU teorisi: Tek, bölünmez bir benlik fikri bir ilüzyondur, içimizde birden çok ruh yaşamaktadır. Normal 'ben', 'varlık' veya adına ne derseniz, bu ruhların arasındaki görüşmenin sonucudur. 'Baskın' ben, yani en güçlü ben, diğerlerinden bir adım öndedir ve fikrini üstün kılmak ve normlarını empoze etmek için onları susturur. Bu baskın ben, ruhlar konfederasyonunu yönetir, ancak bazen bir olay veya ağır bir erozyon nedeniyle baskın ben, başka bir benle, isyan eden bir ben'le mücadeleye girer, bu iki ben arasındaki çatışmaya, özne dahil olamayacak kadar güçsüzdür. Yeni baskın ben kendi normunu yerleştirir ve değerler sistemini tamamen baştan tanımlar. Eskiden önemli olan değil, ikincil olan hayatidir artık. Bu dönem özne için çok büyük kırılganlık dönemidir; ancak bazen de zengin ve üretken bir şekilde algılanabilir.
Diverti me lendo esta novela gráfica enquanto relia a novela de António Tabucchi. Gostei bastante do "desenho", da arte, do tom que esta interpretação faz. Ainda assim algumas alterações pontuais da trama me pareceram algo inusitadas.
Eser Antonio Tabucchi’nin eseri, “Pereira İddia Ediyor”. Bu kitap ise onun çizgi roman formatı. Ancak ilginçtir kitap başlığında Tabucchi’nin değil illustüratörün adı var.
Öykü müthiş, Portekiz’de faşist Salazar’ın döneminde geçiyor. Tutucu bir gazetenin kültür sanat sayfasını yöneten Pereira’nın baskı ve zulüme, sansür ve zorbalığa karşı bilinçlenmesini anlatıyor. Bir varoluş öyküsü, mükemmel.
Ancak eseri aslından okumam gerek ki gerçek tadına varabileyim. Çizgi roman formatı böyle içeriği derin eserler için zayıf kalıyor. Aslında çizgi roman sıfırdan yazılırsa tamam da klasiklere veya böyle edebi yönü ağır basan eserlerde uygulandığında iyi olmuyor. Bu nedenle not vermiyorum.
Biraz mola sonrası tekrar okudum. En baştan söyleyeyim, bir karakter olarak Pereira’yı çok sevdim. Hayat kadar devrimin de iyi insanlara, naif gönüllere ihtiyacı var. Pereira kendi çemberi içinde herkesi şaşırtacak kadar cesurdu. Unutmadan Pereira’ya kim olduğunu ve hangi tarafta durması gerektiğini öğreten Peder Antonio’ya bin selam olsun. Pereira’nın kendi konfor alanında dönüp durmasını sağlayan korkaklığı, kasıtlı körlüğü bana çok tanıdık geldi. Günlük çelişkilerimizin içindeki yakınma dilimizi hatırlattı. Her şeye rağmen içimizden eksik olmayan doğru olanı seçme ve yapma arzusu çizgi Pereira’nın bedeninden sayfalardan akıyordu; ben hissettim. …. Anlatı çizgiyle o kadar güzel buluşmuş ki; Tabucchi’nin yorumlarını gerçekten merak ettim.
Llegué a este cómic sin haber leído el libro en el que se basa y sin tampoco haber visto la película que cuenta la misma historia por lo que, para mí, “Sostiene Pereira” solo me sonaba remotamente en relación al periodismo y a Portugal. Qué sorpresa ha sido descubrir a este antihéroe que nos pasea por las calles de Lisboa enseñándonos una historia de conocimiento personal, duelo y valentía. Me encanta como la Guerra Civil que se libraba en España, a unos pocos kilómetros de la capital lusa, sirve como telón de fondo para una narración que nos recuerda que somos países hermanos que viven casi ajenos al porvenir del otro. El texto es ágil y profundo, y está acompañado de unas ilustraciones que transmiten a la perfección los dilemas morales y emocionales del protagonista, y que son capaces de enmarcar la historia en una ciudad perfectamente reconocible entre el Tajo y el Atlántico. Una joya de libro.
Chi mi conosce lo sa, Tabucchi ha un posto speciale nel mio cuore. E su tutti i suoi personaggi Pereira mi regala sempre lacrime dolci, quelle del riscatto.
Due amiche speciali hanno voluto farmi un regalo di compleanno su misura. Forse il mio libro preferito sottoforma di graphic novel. Il tentativo poteva essere pericoloso, ma Pereira, il dottor Cardoso, Monteiro Rossi, Marta sono tutti perfetti nel tratto di Pierre-Henry Gomont. Pereira, in particolare, nella sua pesantezza, i suoi baffi sottili, acquista tridimensionalità.
Non smetterà mai di stupirmi, quanto facilmente Tabucchi abbia messo sul piatto tanti livelli: la responsabilità individuale, l'egoismo, la difficoltà di affrontare le proprie paure, l'ingiustizia la politica.
E ogni volta che vedo Pereira salire in Rua Alexandre Ercolano so che a Ovest ci sarà sempre una seconda casa.
Gomont adapta uma obra-prima usando os meios próprios da arte sequencial para suprir dificuldades mas também como complemento e aditivo narrativo em sentido próprio. É fácil não parecer admirável por se revelar com naturalidade e enquadrado numa abordagem muito bem orientada. Mas estas opções vencedoras não eram óbvias (a digladiação entre os "eus", a verbalização de respostas do retrato, a paleta de cores frias consonantes com a rigidez do regime numa cidade que é a geografia da opressão em imediata dureza estival deserta, etc) e permitem dar ao desconhecedor do romance uma obra autónoma. O final é particularmente bom, com duas splash pages (as únicas do título) de libertação: uma de colorido final em aberto e outra no verso, em negativo, imaterializando a vitória do novo eu hegemónico de Pereira.
Não sendo eu uma grande fã de política estava um pouco de pé atrás quanto a esta banda desenhada. Sabia que a banda desenhada tratava-se de uma adaptação do romance de Antonio Tabucchi, inclusive uma seguidora chegou-me a recomendar o livro. Tinha interesse no livro mas estava um pouco de pé atrás quanto à banda desenhada. Digo-vos já: fiquei surpreendida com a banda desenha, não esperava gostar tanto como acabei por gostar.
Começo por falar da arte, é verdade que à primeira vista a arte não chama muito a atenção. A arte não é o que estou habituada, prefiro arte mais detalhada. Acabei por lá conseguir entranhar a arte e quando dei por mim, ficava vários momentos a apreciar os pequenos detalhes. Uma arte simples e sem preocupações, que sem dúvida enquadra-se perfeitamente para esta história.
As personagens são incríveis, eu que não gosto de personagens com mentes demasiado políticas estas conseguiram surpreender-me e ganhei um certo carinho por elas. Temos aqui personagens com personalidades muito intensas, cada um sabe o que quer e como quer. Personagens donas de si mesmas. Sinto falta de mais bandas desenhadas que adotem o mesmo método.
O enredo acabou por ser do meu agrado, apesar de eu não gostar do tema em si, acabei por gostar imenso da história. Se ao início estava a ler muito a custo, passadas algumas páginas já estava a devorar completamente a banda desenhada. Sem dúvida que trata-se de uma história que passa uma mensagem intensa e verdadeira, apesar de muitos de nós não termos realmente noção desta sociedade ela realmente existiu, e por vezes ainda acredito que existo. Uma história com comédia e alguma sátira.
Esta banda desenhada é boa para quem quer saber mais do assunto mas de certo modo não tem coragem ou não sabe se vai gostar. Leiam esta banda desenhada, acredito que após terminarem vão sentir vontade de ler o livro original assim como eu.
Öncelikle çizgi romanın uyarlandığı Antonio Tabucchi'nin aynı adlı eserini okumadığımı belirteyim.
Ancak çizgi roman, bir edebi eser okumuşsunuz hissiyatını vermekte oldukça başarılı -ki bence edebi eser/çizgi roman uyarlamalarında bu kolay bir şey değil-
Üstelik hikayenin geçtiği, muhteşem Lizbon atmosferini görsel olarak aktarmak gibi de bir avantajı var. (İçinden Lizbon geçen bir çizgi romanı sevmeme olasılığım oldukça az)
Hikayenin kendisi de muhteşem. Karakterin dönüşümünü aktarmayı başarmış diye düşünüyorum.
Katolik bir gazete olan Lisboa'nın kültür-sanat sayfalarında yazan bir gazateci olan Pereira'nın oldukça hüzünlü yeniden varoluşunun mücadelesi anlatılıyor. Salazar döneminde geçen bu hikaye o kadar acımasız ki Pereira'nın birden fazla ruh olarak nitelendirdiği karakterini etkisi altında tutup serbest düşüncesini, yazma eylemini engelliyor. Pereira'ya hikayesinde ölmüş eşi çerçeveli bir fotoğrafının içinden eşlik ediyor. Tek dinleyen ve onu tek anlayan kişi; ölmüş eşinin fotoğrafı. Ayrıca hikayeye nokta koyan sürpriz bir kahraman daha var. İşte O, Pereira'nın zincirlerini kopardığı, yoktan var olduğu, en can alıcı olaya sebep olan kişi!
Antonio Tabucchi'nin eseri olan Pereira İddia Ediyor'un çizgi roman formatı. Tüylerimi diken diken eden bir konu. Çizimler de olağanüstü etkileyici! Sanırım bir süre kendime gelemeyeceğim..
Este livro é maravilhoso. Trata-se de uma adaptação para uma novela gráfica um famoso romance de Antonio Tabucchi - Afirma Pereira - e que nos conta a história e as dúvidas existenciais de Pereira, um homem solitário, sensível, culto e eternamente apaixonado pela mulher com quem casou - e que a morte levou tão cedo - numa época tão marcante e traumatizante da nossa história recente que, contudo, parece já estar a começar a cair no esquecimento ou a ser alvo de um processo de branqueamento nada inocente. Falo das décadas em que vivemos sob um regime ditatorial castrante, dopante, "abençoado" por Fátima, doentiamente paternalista e que ditou para sempre a personalidade lusitana e os seus maniqueísmos.
Esta é uma história que nos fala de amor, do poder das memórias, de dedicação às grandes causas, do fogo revolucionário que arde em todos nós mesmo que não saibamos, do medo paralisante, e acima de tudo, do que é viver sem a Liberdade... esse conceito que damos como certo, e cuja verdadeira essência só conhecemos quando a perdemos... tal como o Amor.
A arte é maravilhosa. As cores seguem uma paleta cromática limitada e bela, que apta na perfeição a luz mágica de Lisboa, e que eu gosto de apelidar de LuzBoa. As cores e o traço (claramente vindos da mão de quem ama diários gráficos) são mutantes ao longo do livro, consoante os sentimentos que se pretende tatuar nas páginas.
Uma nota curiosa. Lisboa, a cultura e modo de pensar lusitanos, são captados na perfeição pelo escritor, que é italiano, e pelo ilustrador, que é francês, e que obviamente veio muitas vezes a Portugal para conhecer melhor aquilo que tão bem representou. A edição é francesa, o que foi para mim um problema muito complicado porque o meu francês é pouco melhor que o meu aramaico, o que me obrigou a uma leitura muito, muito lenta e atenta (o que por outro lado, é muito bom), e assistida pela permanente ajuda da aplicação Tradutor, da Google. Como é que é possível que este livro, que nos é tão importante (especialmente numa época em que parece estarmos a voltar para trás, e a criar as condições para o aparecimento de ditadores brutais em países onde a democracia parecia estar de pedra e cal) ainda não tenha sido editado em Portugal??? (Pergunto eu como uma camada de nervos à flor da pele)
Acabei de ler este livro no dia 25 de Abril... não é mágico?
Antonio Tabucchi' nin aynı isimli romanından uyarlanan çok başarılı çizimleri, muhteşem renklendirmesi ile eser uyarlamasının üstesinden başarıyla gelen mükemmel grafik roman. Roman uyarlamaları genelde hem hikaye hem de karakter bakımından hep çok sığ ve başarısız olur ancak bu sefer böyle olmuyor, karakterleri yeterli şekilde aktarmayı başararak hikayeyi de başarıyla anlatarak romanı okumayan okuyucuları okumaya teşvik ediyor Pierre H. Gomont. Mutlaka romanını da en kısa zamanda okuyacam. Peder Antonio, Doktor Cardoso ve tabiki Pereira karakterleri çok akılda kalıcı ve harikulade karakterlerdi.
O baskıcı rejimi, gerilim dolu atmosferi, yakın ülkelerdeki iç savaşın verdiği politik ortamı çizgi roman olarak bile gayet iyi şekilde başarıyla yansıtmış. Panellerin kullanımı ve renklendirmesi gerçekten şu ana kadar okuduğum grafik romanlar içinde ilk üçe girer. Okunması gereken grafik romanlardan..
Une bande dessinée intelligente, délicate, subtile à travers un personnage d'une humanité boulversante et dans un graphisme d'une émouvante profondeur de couleurs et de teintes. Une oeuvre magistrale.
Tanto en el libro como en la novela gráfica, me muero de ternura cada vez que Pereira habla con el retrato de su difunta esposa. En el cómic, ella incluso le contesta.
«–Te llevo conmigo. –¿Me vas a meter en la maleta? Haz el favor de ponerme boca arriba. Me faltó el aire toda la vida y ahora me gustaría respirar bien»
Não li a obra original de Antonio Tabucchi. Não posso comparar a versão em prosa e a novela gráfica. Se o pudesse fazer, talvez essa comparação nunca fosse justa, pois são duas coisas diferentes e, por isso mesmo, de certa forma, incomparáveis. Não quero com isto dizer que não faça sentido alguém gostar mais de uma do que da outra. Afirma Pereira é uma daquelas histórias que nos ilumina o pensamento sobre uma determinada época, sobre uma determinada cidade e sobre um determinado momento. Revela, de forma genial e enternecedora, a importância do indivíduo contra a opressão das ideias. Não sou, de todo, um entendido em novela gráfica, muito menos em pintura, mas o traço do autor e a forma como ilustra esta história, para mim, é uma obra-de-arte.
Çok iyi bir hikaye, çok usta bir anlatım... Çizimler, panel yerleşimi, renkler muhteşem... Bir grafik romandan beklenebilecek tüm keyifleri yaşatan bir kitap... Özenli çeviri, baskı kalitesi için Karakarga yayınlarına teşekkürler...
Ce livre est pour ceux qui ne croient en rien, mais qui, peut-être, prennent conscience que chaque de nos actions compte, et qu’on peut faire une différence dans cette vie — pour nous et pour les autres.
« Théodule et Pierre Janet. Ils défendent un point de vue intéressant. Ils l’appellent la confédération des âmes.
Leur théorie est la suivante: l’idée d’un moi unique, indivisible, est une illusion. Une illusion de tradition chrétienne et qui, selon eux, occulte une chose simple: il y a plusieurs âmes qui cohabites en nous.
Le moi « normal », « l’être », ou quelle que soit la façon dont vous l’appelez, est le résultat de la délibération entre ces âmes. Le moi « hégémonique », le moi le plus fort, prend le pas sur les autres, les fait taire pour s’imposer, pour imposer sa norme.
C’est ce moi hégémonique qui dirige la confédération des âmes. Mais parfois, suite à un événement ou à cause d’une lente érosion… le moi hégémonique est contesté par une autre moi, un moi qui se rebelle. »
Perfeita harmonia entre a BD e a adaptação do livro original. Graficamente bem conseguido, com desenhos de cadernos de viagem muito expressivos e emotivos que facilmente transportam a história para um plano real.
Adaptação para Novela Gráfica da obra homónima de Antonio Tabucchi.
Relato da vida pacata de um obscuro jornalista cultural, viúvo e solitário, no fim dos anos 30, numa Lisboa salazarenta e cinzenta, em que imperam os pequenos poderes, o respeitinho é muito bonito e onde o visto prévio da censura é fundamental. Neste ambiente surge uma personagem que rompe com este status quo, abala profundamente o nosso Pereira e leva-o a uma tomada de consciência sobre a realidade.
Esta transposição de Pierre-Henry Gomont para banda Desenhada foi bastante diferente da minha expetativa já que retrata uma Lisboa luminosa e colorida quando a esperava bastante cinzentona e anódina, mas confesso que gostei bastante - ficou um retrato magnífico com um estilo que lembra o pintor Jason Berger. As soluções encontradas para o fluxo narrativo estão também bem conseguidas e portanto o resultado final é bastante bom.
Adaptar al cómic Sostiene Pereira no me parece una labor fácil, por el peso tan fuerte que tiene el narrador. Aquí, el autor ha tomado una decisión: reducir el peso de dicho narrador, con sus constantes y pesados "sostiene", y centrarse más en los acontecimientos narrados. El monólogo interno de Pereira, también importante en la novela, se representa por medio de "minipereiras" que le rodean y que expresan sus pensamientos: una decisión coherente con la idea de la confederación de almas que es el punto central de la novela.
Completan el cuadro un dibujo más que apropiado, que emplea como nadie los mecanismos del cómic. A destacar lo difuminados que aparecen siempre los soldados y policías secretos, hasta el punto de que a veces son una simple sombra sin cara.