Nú sker ég netin mín er þriðja ljóðverk Svikaskálda, eftir Fríðu Ísberg, Melkorku Ólafsdóttur, Sunnu Dís Másdóttur, Ragnheiði Hörpu Leifsdóttur, Þóru Hjörleifsdóttur og Þórdísi Helgadóttur.
Undirheimar
Þeim mun stærri netum sem ég kasta frá borði því betur finn ég að undirmeðvitundin er gnægtarpollur
hyldýpi af ljóseindum, myrkrakompum og gróðri sem tunglið eitt hefur togkrafta til að færa úr stað
neðansjávardýrin eru ófreskjurnar sem umbreytast um leið og horft er á þær
faðir minn kenndi mér að veiða í net móðir mín að synda
nú sker ég netin mín og flétta úr þeim reipi bind um úlnlið áður en ég sting mér til sunds hnífarnir ískaldir taka beittir á móti mér
Þessi er frábær. Mér finnst ekki sami kraftur í þessari og „ég er fagnaðarsöngur“ — kraftur hér ekki kvantitatíft heldur kvalitatíft. Það er önnur rödd eða tónblær svo að segja. Mæli sterklega með að lesa þessa. Og hina líka auðvitað. Svikaskáld eru að mínu mati að endurskilgreina ljóðræna rödd og andrúmsloft okkar kynslóðar á afdrifaríkan hátt í verkum sínum. Hljómar kannski smá dramatískt og afdráttarlaust hjá mér en mér finnst þær í alvörunni vera sterkur og ferskur andvari í annars mestmegnis súrefnislausri bókakompu.