Hanne Luyten heeft drie kinderen. Drie zelfgemaakte, relatief goed gelukte exemplaren. En bij drie stopt het ook. Het nest is vol, haar hart en de semiverplichte monovolume ook. (Dit in schril contrast met de bankrekening en de ijskast.) Hanne neemt het moederschap zoals het komt, en gaat daarbij meer dan eens roemloos ten onder. Het ouderschap blijkt een geweldig ingewikkeld vraagstuk te zijn, met maar één gegeven: iedereen doet maar wat. Al blijken sommige ouders daar al wat beter in te zijn dan andere. Moet je nog aan opvoeden beginnen? Spoiler alert: het slaagpercentage lijkt omgekeerd evenredig te zijn met het aantal kinders dat je krijgt. Of toch zo bij de auteur van dit boek. Hanne beschrijft haar flaters doodeerlijk. De meeste toch. De rest wil ze echt liever #nietaankindengezinverklappen.
Ik zou zeggen 3,5. Ik vond het wel herkenbaar, maar ook niet altijd. Soms was het hilarisch en soms vond ik het vermoeiend dat élk zinnetje blijkbaar grappig moet zijn. Ik miste wel eens wat gevoel doorheen de verhalen die allemaal duidelijk geschreven zijn om anderen aan het lachen te brengen. Toch graag gelezen.
Reeds herhaaldelijk heeft mijn man mij al gevraagd: “Is dat overal zo?!” De situatie waarin zich dit afspeelt is deze waarbij onze kinderen compleet uitgelaten het huis onveilig maken, elke vorm van gehoorzaamheid aan hun laars lappen en vooral de noodzaak voelen om dit zo luidruchtig mogelijk te doen. Dan antwoord ik: “Ja, dat denk ik wel!” Waarop mijn man: “Ik denk dat toch niet, hoor. Dat kan toch niet.” Waarop ik: “Maar jawel…” met toenemende twijfel in mijn stem.
De voornaamste verdienste van dit boek is dat het die geruststelling biedt: ja, het is op andere plekken soms ook zo. Zo chaotisch, ongecontroleerd en ouders tot wanhoop drijvend. Maar het is ook niet altijd zo, want uiteindelijk zien we allemaal onze kinderen doodgraag en kunnen ze ook ontzettend lieve schatten zijn.
Hanne Luyten beschrijft met een vlotte pen haar ervaringen. Toegegeven, ze gebruikt soms wat te veel Engelse woorden naar mijn zin (ik ben waarschijnlijk een van de enige van mijn generatie die hier nog over valt) en op sommige momenten is de constante humor een beetje te geforceerd, maar in het algemeen schrijft ze gewoon erg vlot en grappig (soms zelfs luidop lachend grappig, de beste soort).
Persoonlijk ben ik meer fan van de hoofdstukken waarin Hanne Luyten wat verder gaat dan haar puur persoonlijke anekdotes, zoals het hoofdstuk over helikopterouders versus zeppelinouders of het hoofdstuk over de mental load. Daar is de herkenbaarheid het grootst. Al heb ik wel bijzonder hard moeten lachen met haar verhaal over de vogel.
Heerlijk tussendoortje voor ouders van jonge kinderen dus. Hanne Luyten mag zo nog verder schrijven, als haar kinderen haar de tijd gunnen.
10 STERREN! Dit boek is echt hilarisch als je zelf een jonge moeder bent. Het hielp mij meer relativeren en anders kijken naar mijn eigen tocht in het ouderschap. Maar ik heb vooral serieus gelachen. Thanx Hanne Luyten, #meervandataub
Een ondertussen al 'oud' boek van een andere zot die aan kinderen begon. Een boek dat terecht aansloeg in de wereld en een bestseller werd, ook al vond ik haar boek #ons moeder maar twee sterren waard. Een ontwapenende stijl vol waarheden (kaka doen op het werk is écht meer ontspannen dan thuis, raar maar waar). Ik heb één keer zelfs luidop gelachen van de herkenbaarheid. Helemaal akkoord met de 364 andere reviewers dat dit boek gemiddeld vier sterren waard is. Daar ga ik geen afbreuk aan doen. Hoera voor loedermoederen!
Gelukkig ben ik niet de enige bij wie de dingen soms gigantisch mis gaan😂 ik heb genoten van dit boek. Lekker eerlijk, en gewoon toegeven dat je geen perfecte moeder bent. 5 dikke sterren voor mij
Zoals de meesten onder jullie hier wel weten, ik ben kinderloos. Ik heb twee poezenkinderen en een hondenbaby maar daarvoor hoef je Kind & Gezin dus niet te raadplegen. En misschien maar beter ook. Hondenbaby Louis krijgt af en toe een pedagogische tik tegen de billen maar het is dat of een kaalgevreten bank, een kat zonder staart of een volgeplast huis waar je glijbaangewijs doorheen sliert. Alvorens iemand dierenbescherming wil bellen: elk dier in dit huis is hier koning en koningin, Jens en ik zijn slechts hun dienaars.
Nu even serieus, dit boek stond al een hele tijd op mijn leeslijstje uit gezonde nieuwsgierigheid naar het moederschap. Dit jaar werd ik 31 dus de ‘vraag wil ik kinderen?’ (en ook niet onbelangrijk: wil mijn partner dit?) spookt al een tijdje door mijn hoofd. Ik zou ik niet zijn als ik daar niet eerst wat research in de vorm van boeken wil naar doen.
Enter ‘#nietaankindengezinverklappen’. Dit boek bracht mij vaak zo hard aan het lachen en het voelde heel erg goed om een eerlijke kijk op het moederschap te mogen krijgen. Hoofdstuk BVBA het gezin is hi-lar-isch. Ik had bij het aanvangen van dit boek dan ook geen behoefte aan verbloemde boodschappen als ‘zwanger zijn is zalig’, sommige moeders onder ons mogen dat misschien zo ervaren (hebben), ikzelf denk eerder meer aan de aanslag op mijn lichaam gedurende minstens 9 maanden. Daarnaast roept het boek voor mij persoonlijk ook op om wat liever te zijn voor elkaar. Een kind opvoeden moet niet altijd makkelijk zijn. Moeders hebben dus geen nood aan wijzende vingers, overbodige commentaar of goedbedoeld advies waarmee sommigen enkel hun persoonlijke mening willen doordrukken. Stop daar mee, wees wat liever en help liever andere loedermoeders (of -vaders).
Dit boek is er voor alle moeders en niet-moeders. Voor iedereen die een realistische inkijk doorspekt met humor wil in het moederschap.
Veel korte blogposts over hoe het ouderschap je de muren kan doen oplopen. Redelijk grappig en herkenbaar, bescheiden en eerlijk. Creatief geschreven ook met veel beeldspraak en metaforen. Maar dat was net ook een minpuntje voor mij: zo overbeladen zinnen dat de goede vondsten verloren gingen in de massa, tenzij je elke zin in detail wou ontleden. En vooral veel anekdotes die denk ik grappiger zijn voor wie ze zelf heeft meegemaakt. Of die een lange intro hadden maar nogal abrupte clou (wellicht was soms de schrijftijd ineens op, waar ik me als jonge ouder wel in kan inleven).
Ik ben het eens met degene die schreef dat precies elke zin grappig moet zijn, het kwam ook zo op mij over. Desalniettemin is het ook echt een boek waarin de herkenbare situaties met veel humor zijn beschreven. Het boek leest zeer vlot en was snel uit. Aanrader voor iedereen met zeer jonge kindjes, het laat duidelijk zien dat niemand alles volgens de regeltjes doet en dat je gevoel volgen zeer OK is.
Ik was aan het twijfelen tussen 2 of 3 sterren. Het boek leest makkelijk weg met korte hoofdstukjes, maar ik had er veel meer van verwacht. Herkenbare situaties maar het blijft aan de oppervlakte en de titel is misleidend. Allemaal heel brave dingen, ik zie niet in waarom je ze niet aan kind en gezin zou mogen verklappen. Daarom toch maar 2 sterren, ik kreeg het gevoel dat er overdreven naar sensatie of verplicht grappig zijn werd geleund.
Uitgelezen op 2 dagen. Het boek leest vlot, zo uit het leven gegrepen maar gelukkig niet altijd! 😉 Soms echt in een deuk gelegen, wel jammer dat het afzonderlijke vertelsels lijken ipv een volledig verhaal. Heerlijk boek om mee te ontspannen en niet te hard bij na te denken. Go team loedermoeders United!
Een vlot geschreven boek vol hilarisch herkenbare anekdotes. De schrijfster slaagt erin om je met mildheid te laten kijken naar het ouderschap, ze toont met ontwapenende, grappige en soms emotionele anekdotes hoe we allemaal maar wat aanmodderen en proberen en hoe dat echt oké is. De stijl was voor mij soms té vlot. Niet elke zin hoeft spreektalig te zijn om authentiek over te komen.
Een loedermoeder die uren mee in de speelhoek zit met haar kleuters? Niet in mijn hoofd. Ook enkele verfrissende hoofdstukken die gedurfd en weinig gehoord zijn, maar wat mij betreft toch vooral het (soms heel grappige) relaas van een moeder die het overall goed lijkt baas te kunnen. De titel deed iets stoutmoedigers vermoeden.
Ik had hoge verwachtingen bij dit 'hilarisch' boek en ja, ik heb het wel graag gelezen en ja, veel is herkenbaar. Maar toch, dat krampachtig proberen om elke zin grappig te maken en vol beeldende vergelijkingen te stoppen, was in mijn ogen een beetje te veel van het goede (al moet ik bekennen dat ik waarschijnlijk krak hetzelfde zou doen als ik zelf een boek schreef).
Ook al ben ik zelf nog geen moeder, ik vond het hilarisch! Heb het boek bijna in één ruk uitgelezen omdat het zo vlot leest. Hanne Luyten is een super grappige vrouw en ze verwoordt het allemaal zeer mooi. Ik kan mij voorstellen dat het voor vele koppels herkenbaar kan zijn en het is belangrijk dat bepaalde opvoeding taboes naar buiten komen!
(H)Eerlijke, onverbloemde kijk op opvoeden, het ouderschap, een blik achter de schermen in een groeiend huishouden. Zeer ontwapenend neergeschreven door een toffe madam met het hart op de juiste plaats. Ook haar lezing is zeker een aanrader! #momsunited
Een luchtig, grappig, eerlijk verhaal over het moederschap. Lees dit niet om iets bij te leren. Wel om een goede dosis relativeringsvermogen in je eigen leven met kinderen binnen te brengen. Leest als een trein!
Heerlijk herkenbare verhalen en anecdotes worden aan elkaar geschreven op een luchtige manier. Vaak hoorde ik mezelf luid lachen om zoveel herkenbaarheid. Een heerlijk boek voor alle mama's #momsunited
Lang op moeten wachten, maar ik kon dit boek eindelijk lezen. En het was het wachten waard! Vele keren luidop zitten lachen, want Hanne Luyten heeft een echt talent voor grappige anekdotes. Aanrader (ook als je geen kinderen hebt)!
Leuk om tussendoor te lezen owv de grappig insteek en korte hoofdstukjes, maar komt soms wat overdreven over. Voor mij niet echt super herkenbaar... Misschien omdat ik 'maar' 1 kind heb en ook een partner die mee ondersteunt? Geen must om te lezen voor mij.