What do you think?
Rate this book
بيت الجمال
بيت الجمال هو أحد مراكز التجميل الفخمة في منطقة زونا روسا الراقية بمدينة بوغوتا، وكارن إحدى عاملاته الماهرات. إلّا أن كارن ليست بخبيرة تجميل فحسب، بل هي موضع أسرار زبوناتها، تعرفُ عنهن كل صغيرة وكبيرة، من جراحات تجميلية، وعطلات باذخة، وطلاقات وغراميات...
في ظهيرة يوم ماطر، تدخل صابرينا بيت الجمال وتطلب أن يُعتنى بها بشكل خاص، من أجل مناسبة مهمّة. في اليوم التالي، يُعثر على الفتاة جثّة هامدة، وقد كانت كارن آخر من رآها على قيد الحياة. فمَن هو الشخص الذي ذهبت صابرينا لملاقاته؟ وما هي الأسرار التي باحت بها المرأتان في لقائهما الأخير؟
لئن كانت ميلبا إسكوبار تقدّم لنا في هذا العمل الجميل فرصة رائعة للقراءة الممتعة والمشوّقة، فإنها تطرح أيضاً نقداً لاذعاً لبلدٍ ينخره الظلم، والتفاوت الطبقي، وحب المظاهر، والفساد المستشري في جميع طبقات المجتمع الكولومبي.
* * *
«هي في آن واحد رواية اجتماعية، وتحليل عميق، وقصة تشويق موضوعها الفساد السياسي. هي روعة بكل معنى الكلمة». (صحيفة إلْ تييمبو)
«صاعقة وعميقة في آن، تعدّ "بيت الجمال" رواية قويّة تطرح أسئلة جوهريّة حول أحوال النساء في مجتمع ذكوري». (الناشرة البريطانية آنا كيلي)
في ظهيرة يوم ماطر، تدخل صابرينا بيت الجمال وتطلب أن يُعتنى بها بشكل خاص، من أجل مناسبة مهمّة. في اليوم التالي، يُعثر على الفتاة جثّة هامدة، وقد كانت كارن آخر من رآها على قيد الحياة. فمَن هو الشخص الذي ذهبت صابرينا لملاقاته؟ وما هي الأسرار التي باحت بها المرأتان في لقائهما الأخير؟
لئن كانت ميلبا إسكوبار تقدّم لنا في هذا العمل الجميل فرصة رائعة للقراءة الممتعة والمشوّقة، فإنها تطرح أيضاً نقداً لاذعاً لبلدٍ ينخره الظلم، والتفاوت الطبقي، وحب المظاهر، والفساد المستشري في جميع طبقات المجتمع الكولومبي.
* * *
«هي في آن واحد رواية اجتماعية، وتحليل عميق، وقصة تشويق موضوعها الفساد السياسي. هي روعة بكل معنى الكلمة». (صحيفة إلْ تييمبو)
«صاعقة وعميقة في آن، تعدّ "بيت الجمال" رواية قويّة تطرح أسئلة جوهريّة حول أحوال النساء في مجتمع ذكوري». (الناشرة البريطانية آنا كيلي)
288 pages, Unknown Binding
First published January 1, 2015
80 people are currently reading
2423 people want to read
About the author
Melba Escobar
17 books124 followersMelba Escobar has a column at the Colombian newspapers El Espectador and El País. Her novel House of Beauty was chosen as one of the best books of 2016 by the Colombian National Novel Prize. She lives in Bogotá.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 306 reviews
June 18, 2019
Oh, man. I so badly wanted House of Beauty to be good. A crime novel revolving around a Bogotá beauty salon, featuring the murder of a schoolgirl and a coverup by corrupt officials involved in massive healthcare fraud? The idea of a salon as a place where women go to tell each other things and feel safe, where the world of men cannot—for a brief while—intrude? Yes please. And Fourth Estate is publishing it, so I got a NetGalley proof, trusting. I was wrong to trust.
Part of the problem—and I don’t speak Spanish, but I understand a little—is, I think, the translation. Dialogue sounds stilted, motivation is explained with cartoonish specificity. Worst of all, it’s just confusing. The book is being told from the perspective of two women, Claire and Lucía, who are upper-middle-class Bogotáns, after the events have already played out; but there’s nothing to mark their points of view apart, so I was frequently startled by hearing Claire apparently refer to herself, then realise that Lucía was now speaking. We also get third-person chapters from the perspective of Karen, a beautician at the eponymous salon; from Sabrina Guzmán, the girl who dies; and from Sabrina’s mother, Consuelo. But none of them really move us towards an understanding of the crime: we arrive at that understanding only because we get to see into everyone’s heads, which characters in the book cannot do, so their deductions are unearned. The ending, meanwhile, had me staring at my phone in baffled rage, wanting to throw the thing against a wall—not because it’s incomplete, but because it suddenly partakes of the grossest stereotype. I think this is meant to make us feel differently about one of the narrators—which it sure did—but again, it felt unearned. In between the disorienting points of view and the leaps in plot, there are some interesting and upsetting things being said in House of Beauty about contemporary Colombian society, and the place of women (especially dark-skinned women) within it, but there’s just too much getting in the reader’s way.
If you like what I write, why not buy me a coffee?
Part of the problem—and I don’t speak Spanish, but I understand a little—is, I think, the translation. Dialogue sounds stilted, motivation is explained with cartoonish specificity. Worst of all, it’s just confusing. The book is being told from the perspective of two women, Claire and Lucía, who are upper-middle-class Bogotáns, after the events have already played out; but there’s nothing to mark their points of view apart, so I was frequently startled by hearing Claire apparently refer to herself, then realise that Lucía was now speaking. We also get third-person chapters from the perspective of Karen, a beautician at the eponymous salon; from Sabrina Guzmán, the girl who dies; and from Sabrina’s mother, Consuelo. But none of them really move us towards an understanding of the crime: we arrive at that understanding only because we get to see into everyone’s heads, which characters in the book cannot do, so their deductions are unearned. The ending, meanwhile, had me staring at my phone in baffled rage, wanting to throw the thing against a wall—not because it’s incomplete, but because it suddenly partakes of the grossest stereotype. I think this is meant to make us feel differently about one of the narrators—which it sure did—but again, it felt unearned. In between the disorienting points of view and the leaps in plot, there are some interesting and upsetting things being said in House of Beauty about contemporary Colombian society, and the place of women (especially dark-skinned women) within it, but there’s just too much getting in the reader’s way.
If you like what I write, why not buy me a coffee?
March 29, 2020
رواية أرادت أن تجمع بين أكثر من جانب فلم توفق بأي منهم، لأنها جاءت شحيحة فقيرة للتفاصيل والعمق، ولو أنها ركزت على جانب واحد لكانت أفضل .
لن أقول بأنها سيئة لأنها لم تكن كذلك، لكن كان هناك ما ينقصها .
لا تصنف تحت أدب الجرائم.
لن أقول بأنها سيئة لأنها لم تكن كذلك، لكن كان هناك ما ينقصها .
لا تصنف تحت أدب الجرائم.
April 6, 2023
"Bienaventurados los imbéciles, porque de ellos es el reino de la tierra."
Andrés Caicedo in Infección
Así dice la publicidad:" Como es crecer en la tierra de los narcos y tornarse mujer en la Colombia de Escobar."
Cuando vi esta presentación de inmediato leí la sinopsis y confieso que me sentí muy curiosa y deseosa de leerlo enseguida.
Sucede que, luego al leer la primera página escuché el murmurio distante de un poema de Andrés Caicedo que había leído en otra vida, cuyo título “Infección – Cali calabozo” se me quedó gravado en el alma como marca indeleble del desasosiego de aquel poeta rebelde.
Para los que no se acuerdan, Andrés Caicedo fue un poeta caleño, más o menos contemporáneo de Gabriel García Márquez, que por escribir poesía en vez de prosa tubo menos reconocimiento y éxito; propenso a la tristeza acabó por suicidar-se en 1977.
En Infección Andrés Caicedo escribió así: “(…) Sí, odio a Cali, una ciudad con unos habitantes que caminan y caminan... y piensan en todo, y no saben si son felices, no pueden asegurarlo. Odio mi cuerpo y mi alma, dos cosas importantes, rebeldes a los cuidados y normas de la maldita sociedad.”
“Odio la Avenida Sexta por creer encontrar en ella la bienhechora importancia de la verdadera personalidad. Odio al Club Campestre por ser a la vez un lugar estúpido, artificial e hipócrita. Odio el teatro Calima por estar siempre los sábados lleno de gente conocida. Odio al muchacho contento que al lado, perdió el fin del año cinco materias, pero eso no le importa, porque su amiga se dejó besar en su propia cama. Odio a todos los maricas por estúpidos en toda la extensión de la palabra. Odio a mis maestros y sus intachables hipocresías. Odio las malditas horas de estudios por conseguir una buena nota. Odio a todos aquellos que se cagan en la juventud todos los días”
En “La casa de la Belleza” Melba escobar escribió así: “Odio esa costumbre de referirse como “indios” a quienes según ellas pertenecen a un estrato bajo. Odio esa manía de diferenciar entre el “usted” y el “tú” dejando el “usted” exclusivamente para el servicio. Detesto el servilismo de los meseros en los restaurantes, cuando corren apurados a atender a los clientes y dicen “su merced qué quiere”, “lo que su merced guste”, “como ordene su merced”. Odio tantas cosas y de tantas maneras, tantas cosas que me parecen injustas, estúpidas, arbitrarias y crueles, las odio más cuando me odio a mí misma por hacer parte de esta realidad inevitable.”
No sé si Melba Escobar quiso prestarle un merecido homenaje a Andrés Caicedo o si las semejanzas son meras coincidencias, no obstante, lo mínimo que se podrá decir a este respecto, es que la admiración por el malogrado poeta rozó la reproducción de la soberbia, del desespero y de la depresión de Caicedo, guiándola hacia un callejón oscuro y sin salida.
Siguiendo, inicialmente, por la misma senda de escritores colombianos de la actualidad, como Gustavo Bolívar Moreno, entre otros, que desnudan a la sociedad colombiana mostrándole a sí misma sus vulnerabilidades, sus vicios, sus carencias, empero de sus tajantes críticas no se cohíben de dejarle a los colombianos mensajes de esperanza y de confianza, transmitiendo siempre la convicción de que la corrupción y el crimen no pueden determinar el futuro de un país de gente honesta y trabajadora; Melba Escobar hace un atajo y nos presenta una diatriba al sistema judicial colombiano, dejándolo por el suelo, publicando, en suma, un retrato opaco y desenfocado de la sociedad bogotana a la cual presenta como un cáncer terminal, hostigada por la “Infección” de Caicedo.
Ninguno de sus personajes es impoluto, serio, ejemplar; los que no son corruptos son vendidos por ganancia o por cobardía, los que no son sicarios son sádicos o misóginos, las que no son drogadictas son prostitutas, las que no son envidiosas son racistas, las que no son subyugadas por sus maridos son amantes egocéntricas e hipócritas… y sigue una cadena de adjetivos peyorativos ¡hasta el infinito!
¿Cómo se puede recomendar a adolescentes, estudiantes, jóvenes colombianas un libro de cuyas páginas resulta tamaño desaliento, donde la esperanza es vana, donde soñar es un ejercicio inocuo, penoso o contraproducente?
Pienso que es necesario conocer la verdad por dura y devastadora que sea y luchar por un país justo y ecuánime, pero es primordial alimentar la esperanza, es necesario soñar y creer en nosotros mismos, por eso prefiero a mi amado Gabo que enalteció el orgullo de ser colombiano llevando el nombre de nuestro país a los más recónditos lugares del mundo por lo positivo, por lo valientes y altaneros que somos a pesar de todos los estigmas que pesan sobre nuestro pueblo, que escribió bien y bonito, con humor y gallardía sobre la ilusión y el amor sin contaminarse por la desesperanza o el odio.
“La ilusión no se come - dijo la mujer.
- No se come, pero alimenta - replico el coronel -. Es algo así como las pastillas milagros de mi compadre Sabas”
Gabriel García Márquez in El Coronel No Tiene Quien Le Escriba
Andrés Caicedo in Infección
Así dice la publicidad:" Como es crecer en la tierra de los narcos y tornarse mujer en la Colombia de Escobar."
Cuando vi esta presentación de inmediato leí la sinopsis y confieso que me sentí muy curiosa y deseosa de leerlo enseguida.
Sucede que, luego al leer la primera página escuché el murmurio distante de un poema de Andrés Caicedo que había leído en otra vida, cuyo título “Infección – Cali calabozo” se me quedó gravado en el alma como marca indeleble del desasosiego de aquel poeta rebelde.
Para los que no se acuerdan, Andrés Caicedo fue un poeta caleño, más o menos contemporáneo de Gabriel García Márquez, que por escribir poesía en vez de prosa tubo menos reconocimiento y éxito; propenso a la tristeza acabó por suicidar-se en 1977.
En Infección Andrés Caicedo escribió así: “(…) Sí, odio a Cali, una ciudad con unos habitantes que caminan y caminan... y piensan en todo, y no saben si son felices, no pueden asegurarlo. Odio mi cuerpo y mi alma, dos cosas importantes, rebeldes a los cuidados y normas de la maldita sociedad.”
“Odio la Avenida Sexta por creer encontrar en ella la bienhechora importancia de la verdadera personalidad. Odio al Club Campestre por ser a la vez un lugar estúpido, artificial e hipócrita. Odio el teatro Calima por estar siempre los sábados lleno de gente conocida. Odio al muchacho contento que al lado, perdió el fin del año cinco materias, pero eso no le importa, porque su amiga se dejó besar en su propia cama. Odio a todos los maricas por estúpidos en toda la extensión de la palabra. Odio a mis maestros y sus intachables hipocresías. Odio las malditas horas de estudios por conseguir una buena nota. Odio a todos aquellos que se cagan en la juventud todos los días”
En “La casa de la Belleza” Melba escobar escribió así: “Odio esa costumbre de referirse como “indios” a quienes según ellas pertenecen a un estrato bajo. Odio esa manía de diferenciar entre el “usted” y el “tú” dejando el “usted” exclusivamente para el servicio. Detesto el servilismo de los meseros en los restaurantes, cuando corren apurados a atender a los clientes y dicen “su merced qué quiere”, “lo que su merced guste”, “como ordene su merced”. Odio tantas cosas y de tantas maneras, tantas cosas que me parecen injustas, estúpidas, arbitrarias y crueles, las odio más cuando me odio a mí misma por hacer parte de esta realidad inevitable.”
No sé si Melba Escobar quiso prestarle un merecido homenaje a Andrés Caicedo o si las semejanzas son meras coincidencias, no obstante, lo mínimo que se podrá decir a este respecto, es que la admiración por el malogrado poeta rozó la reproducción de la soberbia, del desespero y de la depresión de Caicedo, guiándola hacia un callejón oscuro y sin salida.
Siguiendo, inicialmente, por la misma senda de escritores colombianos de la actualidad, como Gustavo Bolívar Moreno, entre otros, que desnudan a la sociedad colombiana mostrándole a sí misma sus vulnerabilidades, sus vicios, sus carencias, empero de sus tajantes críticas no se cohíben de dejarle a los colombianos mensajes de esperanza y de confianza, transmitiendo siempre la convicción de que la corrupción y el crimen no pueden determinar el futuro de un país de gente honesta y trabajadora; Melba Escobar hace un atajo y nos presenta una diatriba al sistema judicial colombiano, dejándolo por el suelo, publicando, en suma, un retrato opaco y desenfocado de la sociedad bogotana a la cual presenta como un cáncer terminal, hostigada por la “Infección” de Caicedo.
Ninguno de sus personajes es impoluto, serio, ejemplar; los que no son corruptos son vendidos por ganancia o por cobardía, los que no son sicarios son sádicos o misóginos, las que no son drogadictas son prostitutas, las que no son envidiosas son racistas, las que no son subyugadas por sus maridos son amantes egocéntricas e hipócritas… y sigue una cadena de adjetivos peyorativos ¡hasta el infinito!
¿Cómo se puede recomendar a adolescentes, estudiantes, jóvenes colombianas un libro de cuyas páginas resulta tamaño desaliento, donde la esperanza es vana, donde soñar es un ejercicio inocuo, penoso o contraproducente?
Pienso que es necesario conocer la verdad por dura y devastadora que sea y luchar por un país justo y ecuánime, pero es primordial alimentar la esperanza, es necesario soñar y creer en nosotros mismos, por eso prefiero a mi amado Gabo que enalteció el orgullo de ser colombiano llevando el nombre de nuestro país a los más recónditos lugares del mundo por lo positivo, por lo valientes y altaneros que somos a pesar de todos los estigmas que pesan sobre nuestro pueblo, que escribió bien y bonito, con humor y gallardía sobre la ilusión y el amor sin contaminarse por la desesperanza o el odio.
“La ilusión no se come - dijo la mujer.
- No se come, pero alimenta - replico el coronel -. Es algo así como las pastillas milagros de mi compadre Sabas”
Gabriel García Márquez in El Coronel No Tiene Quien Le Escriba
August 19, 2018
Independentemente de tudo o resto, a capa deste livro é fenomenal. O contraste entre o rosa e o azul suaves e as pingas de sangue deixa adivinhar que estamos perante uma história de dicotomias, e assim que iniciamos a leitura e mergulhamos na sociedade colombiana atual, percebemos que este livro não poderia ter uma capa mais adequada.
A personagem central do livro é Karen, uma mulher de origens humildes que ruma a Bogotá em busca de uma vida melhor para ela e para o filho, que por enquanto ficou a viver com a avó. Arranja emprego na Casa da Beleza, um centro estético a que recorrem mulheres e homens ricos e influentes, onde Karen vislumbra estilos de vida a que, provavelmente, nunca poderá ambicionar. Uma das suas clientes, ainda adolescente, aparece morta pouco tempo de ter sido atendida por ela, e Karen parecer ser a chave para a resolução de um crime que inicialmente foi tido como suicídio.
A Casa da Beleza é um livro, sobretudo, de crítica social, sendo os elementos de thriller pontuais e, na minha opinião, apenas secundários à história que Melba Escobar quer aqui contar. Trata-se de um enredo onde as questões centrais são as diferenças de classes e a banalização do crime, da violência e do tráfico de influências na Colômbia atual, não esquecendo a profunda misoginia que ainda existe neste país sul-americano. Karen é o rosto das várias mulheres que continuam a lutar por ter uma vida melhor, mas que acaba por se render às evidências e ser, por assim dizer, engolida pelo sistema.
Li este livro num dia, porque é uma história que se presta a isso. O leitor sente-se envolvido na história e quer saber como vai Karen conseguir sair de todas as complicações em que se vê envolvida. Foi interessante a escolha de uma das clientes de Karen como narradora, porque permite criar algum mistério em redor daquela personagem e das suas intenções. O final, ainda que apresente algumas reviravoltas interessantes, acabou por me parecer algo apressado.
No final de contas, foi uma leitura interessante, que me apresentou uma realidade que apenas conhecia superficialmente e que toca em aspetos sociais atuais e pertinentes, mesmo quando analisados fora do contexto apresentado.
A personagem central do livro é Karen, uma mulher de origens humildes que ruma a Bogotá em busca de uma vida melhor para ela e para o filho, que por enquanto ficou a viver com a avó. Arranja emprego na Casa da Beleza, um centro estético a que recorrem mulheres e homens ricos e influentes, onde Karen vislumbra estilos de vida a que, provavelmente, nunca poderá ambicionar. Uma das suas clientes, ainda adolescente, aparece morta pouco tempo de ter sido atendida por ela, e Karen parecer ser a chave para a resolução de um crime que inicialmente foi tido como suicídio.
A Casa da Beleza é um livro, sobretudo, de crítica social, sendo os elementos de thriller pontuais e, na minha opinião, apenas secundários à história que Melba Escobar quer aqui contar. Trata-se de um enredo onde as questões centrais são as diferenças de classes e a banalização do crime, da violência e do tráfico de influências na Colômbia atual, não esquecendo a profunda misoginia que ainda existe neste país sul-americano. Karen é o rosto das várias mulheres que continuam a lutar por ter uma vida melhor, mas que acaba por se render às evidências e ser, por assim dizer, engolida pelo sistema.
Li este livro num dia, porque é uma história que se presta a isso. O leitor sente-se envolvido na história e quer saber como vai Karen conseguir sair de todas as complicações em que se vê envolvida. Foi interessante a escolha de uma das clientes de Karen como narradora, porque permite criar algum mistério em redor daquela personagem e das suas intenções. O final, ainda que apresente algumas reviravoltas interessantes, acabou por me parecer algo apressado.
No final de contas, foi uma leitura interessante, que me apresentou uma realidade que apenas conhecia superficialmente e que toca em aspetos sociais atuais e pertinentes, mesmo quando analisados fora do contexto apresentado.
April 16, 2018
This is a stunning book cover, very different to so many that are alike these days and to be honest so is what is inside. Set in Colombia the story transported me into an alien society. A society where crimes just seemed to be accepted by victims that had given up on the hope of any justice been done. I aren’t talking about life on the streets either. The story unwinds in a high-class beauty salon in Bogotá’s Zona Rosa area.
I don’t know what it is about anything from the high street hair saloon in the UK to the Beauty Saloon in this story but get a woman relaxing while she has her weekly pamper and her tongue seems to relax too. Things that she wouldn’t normally tell her best friend, about her husband’s business, to who she is sleeping with, is told freely to the woman pampering her. But Karen is hearing the secrets of the high-class citizens of Bogotá and being brought young schools girls to enhance their beauty that will be picked up later. One such girl is found dead.
The story is told mainly through the voices of women that are all connected one way or another by the Beauty Saloon and what is apparent is the brutality of the men that have no respect for any of these women, no matter what class they belong to. Beauty seems to be no more than skin deep in this society. It is something to be bargained with for a better life but at what price? There are only couple of good guys in this story but primarily it is a story about corruption that goes to the top, with everything having a price.
The most horrifying thing is how very blatant it all was, it made my blood run cold. The author of this book has created at atmosphere of terror where I felt I should read in whispers in my mind so the wrong people couldn’t over hear. I really didn’t know if on the next pages they would still be there or explained away in a sentence. The last chapter really rounded it off for me in the most haunting way.
I don’t know what it is about anything from the high street hair saloon in the UK to the Beauty Saloon in this story but get a woman relaxing while she has her weekly pamper and her tongue seems to relax too. Things that she wouldn’t normally tell her best friend, about her husband’s business, to who she is sleeping with, is told freely to the woman pampering her. But Karen is hearing the secrets of the high-class citizens of Bogotá and being brought young schools girls to enhance their beauty that will be picked up later. One such girl is found dead.
The story is told mainly through the voices of women that are all connected one way or another by the Beauty Saloon and what is apparent is the brutality of the men that have no respect for any of these women, no matter what class they belong to. Beauty seems to be no more than skin deep in this society. It is something to be bargained with for a better life but at what price? There are only couple of good guys in this story but primarily it is a story about corruption that goes to the top, with everything having a price.
The most horrifying thing is how very blatant it all was, it made my blood run cold. The author of this book has created at atmosphere of terror where I felt I should read in whispers in my mind so the wrong people couldn’t over hear. I really didn’t know if on the next pages they would still be there or explained away in a sentence. The last chapter really rounded it off for me in the most haunting way.
July 19, 2020
الرواية مش سيئة بس مش زي ما كنت فكراها خالص. كان نفسي تبقى مشوقة أكتر مش ابقي عارفة القاتل من الاول. حتى التلفيقة اللي في آخرها عادية جداً.
لو الرواية بتتكلم عن مشاكل البنات و الستات فهي شحيحة في النقطة دي.
لو بتتكلم عن الفساد السياسي و الإداري فده برضه مش حاجة جديدة.
فكرة وجود طبيبة نفسية من ضمن الشخصيات كان ممكن برضه يطلع منها حاجة احسن من كدة.
بس في المجمل هي مش وحشة و الترجمة كويسة و الأسلوب و الوصف حلوين. بس مش زي ما كنت فكراها.
لو الرواية بتتكلم عن مشاكل البنات و الستات فهي شحيحة في النقطة دي.
لو بتتكلم عن الفساد السياسي و الإداري فده برضه مش حاجة جديدة.
فكرة وجود طبيبة نفسية من ضمن الشخصيات كان ممكن برضه يطلع منها حاجة احسن من كدة.
بس في المجمل هي مش وحشة و الترجمة كويسة و الأسلوب و الوصف حلوين. بس مش زي ما كنت فكراها.
February 28, 2025
Releer este libro con otros ojos me hizo comprobar lo excelente que es. La historia es oscura, de un realismo manchado de lo que es vivir día a día en un país como Colombia, plagado de desigualdades estructurales y fantasmas sociales que vuelven la supervivencia, especialmente la de las mujeres, un reto constante. Nos adentramos a un mundo femenino, con sus batallas, perdidas y ganadas, con una sociedad patriarcal y discriminatoria, donde incluso en los espacios propios de las mujeres se ven los esfuerzos por la diferenciación de clase, de casta, todo por no sentirse el último eslabón en la cadena de la pena. La casa de la belleza consiguió atraparme aún más en esta segunda lectura, con una narración inquieta que solo se hace más frenética, como se siente la vida cuando la miseria se respira incluso intentando aparentar lo contrario. Las vidas de (las) Karen, Sabrina, Lucía y Claire se enredan en vidas de preguntas y apariencias que resultan en los violentos crímenes que suenan copiados de los noticieros en la vida real. Como se entrelazan las contradicciones de vivir en un país donde la vida siempre sigue incluso con la suciedad profunda que tiñe las mantas de la justicia, con las que pretendemos cubrir una patria plagada de heridas aún sangrantes. Lo que le debe el Estado a las madres, a las mujeres y a las víctimas en general de la desigualdad y la corrupción que se han vuelto tradición política es incontable, más contar estas historias nos vuelve más conscientes de lo que se vive en un país tan complejo como Colombia. Creo que esta novela debería ser más reconocida en el 'canon' (por decirlo de alguna manera) de la literatura colombiana contemporánea, compartiendo estante con lo mejor de Mario Mendoza o Juan Gabriel Vásquez, enriqueciendo el thriller nacional que tanta inspiración encuentra en la vida real.
June 7, 2022
I honestly don’t know what to say about this book. It doesn’t seem to be about what the inside flap said it’s about at all. It might have gotten better, but I was not interested enough to find out. DNF (I’m kind of embarrassed to quit a book, but then I realized there are so many better ones I want to read. Why waste my time?)
May 17, 2018
Uma boa surpresa :) Opinião em breve
August 20, 2019
Esta es la reseña de mi instagram: @OtteloLee
Sherlock Holmes, uno de los personajes de ficción más famosos de la historia de la literatura, decía: "Nada resulta más engañoso que un hecho evidente" y estas ocho palabras encierran en una sola frase todo el misterio y la trama de este libro. Llena de hechos, situaciones y momentos que a primera vista fueron más que evidentes, el desarrollo de esta novela fue, de principio a fin, una gran fachada de lo que realmente estaba sucediendo. ¿Se les parece esto a nuestra realidad?
Al avanzar en la lectura fui experimentando un caos mental por el orden en el que se me estaba contando la historia (capítulo a capítulo existió una cronología que no me cuadraba), pero al final logré descifrar que en buena parte esta fue la mejor estrategia usada por la autora para narrarnos los hechos, en donde el mayor pecado de su protagonista fue el de estar en el lugar y en el momento equivocado. Una mujer cartagenera que viajó de su ciudad natal a Bogotá para buscar mejores condiciones económicas por el bienestar de su hijo, pero que resultó siendo testigo de un asesinato que cambió su futuro. Además, con un ritmo vertiginoso, lleno de acción y sin altibajos, la autora me introdujo en una novela que nunca quise soltar.
La casa de la belleza es una novela escrita con un lenguaje ágil, intenso y muy colombiano, que al pasar de las páginas, fue exponiendo una problemática social que afecta actualmente a Colombia y al mundo: la violencia contra la mujer (con impunidad incluida) sólo por el simple hecho de serlo, quedando al descubierto la fragilidad de la condición femenina en nuestra sociedad.
Lo que hace interesante a este libro es toda esa descripción de personajes llenos de secretos y anhelos, y de toda la relación existente entre ellos como redes de telarañas (todos se conectaban con todos). También la autora logró describir y presentarnos, de la mejor (o peor) manera, toda la realidad de nuestro contexto político y social, en donde la corrupción y el machismo hicieron gala de su protagonismo, haciendo de esta lectura una experiencia cruda y dura.
El final de la novela, bastante injusto además para su protagonista, no es solo una invitación a reflexionar sobre la injusticia y la frivolidad de nuestra sociedad, sino también a reconocernos entre los personajes, quienes somos en fin de cuentas los mismos responsables de un país roto, podrido y arribista como el nuestro.
¡Hasta la próxima!
#LacasaDeLaBelleza #MelbaEscobar #YoLeoYoDono #LeerEsMiPlan #LeerInspira #Bookstagram
Sherlock Holmes, uno de los personajes de ficción más famosos de la historia de la literatura, decía: "Nada resulta más engañoso que un hecho evidente" y estas ocho palabras encierran en una sola frase todo el misterio y la trama de este libro. Llena de hechos, situaciones y momentos que a primera vista fueron más que evidentes, el desarrollo de esta novela fue, de principio a fin, una gran fachada de lo que realmente estaba sucediendo. ¿Se les parece esto a nuestra realidad?
Al avanzar en la lectura fui experimentando un caos mental por el orden en el que se me estaba contando la historia (capítulo a capítulo existió una cronología que no me cuadraba), pero al final logré descifrar que en buena parte esta fue la mejor estrategia usada por la autora para narrarnos los hechos, en donde el mayor pecado de su protagonista fue el de estar en el lugar y en el momento equivocado. Una mujer cartagenera que viajó de su ciudad natal a Bogotá para buscar mejores condiciones económicas por el bienestar de su hijo, pero que resultó siendo testigo de un asesinato que cambió su futuro. Además, con un ritmo vertiginoso, lleno de acción y sin altibajos, la autora me introdujo en una novela que nunca quise soltar.
La casa de la belleza es una novela escrita con un lenguaje ágil, intenso y muy colombiano, que al pasar de las páginas, fue exponiendo una problemática social que afecta actualmente a Colombia y al mundo: la violencia contra la mujer (con impunidad incluida) sólo por el simple hecho de serlo, quedando al descubierto la fragilidad de la condición femenina en nuestra sociedad.
Lo que hace interesante a este libro es toda esa descripción de personajes llenos de secretos y anhelos, y de toda la relación existente entre ellos como redes de telarañas (todos se conectaban con todos). También la autora logró describir y presentarnos, de la mejor (o peor) manera, toda la realidad de nuestro contexto político y social, en donde la corrupción y el machismo hicieron gala de su protagonismo, haciendo de esta lectura una experiencia cruda y dura.
El final de la novela, bastante injusto además para su protagonista, no es solo una invitación a reflexionar sobre la injusticia y la frivolidad de nuestra sociedad, sino también a reconocernos entre los personajes, quienes somos en fin de cuentas los mismos responsables de un país roto, podrido y arribista como el nuestro.
¡Hasta la próxima!
#LacasaDeLaBelleza #MelbaEscobar #YoLeoYoDono #LeerEsMiPlan #LeerInspira #Bookstagram
June 14, 2018
3,5
Opinião completa: http://marcadordelivros.blogspot.com/...
Opinião completa: http://marcadordelivros.blogspot.com/...
August 17, 2018
Como thriller deixa um bocado a desejar, como critica social e retrato das mulheres na Colombia é uma excelente escolha. Toca em assuntos pertinentes e atuais como a questão das diferenças sociais e de género. Na luta pela independência e poder. Onde o dinheiro comanda, os interesses políticos idem.
Karen vai trabalhar para um clínica estética em busca de melhores condições de vida. Trabalha entre mulheres, com marcações e está rodeada de clientes ricas. Ela tem o azar de umas das suas clientes morrer após os seus serviços de depilação, o que é levada para o meio da investigação.
A narrativa flui muito bem, os capítulos são curtos. Foi um livro que devorei, mas não me envolveu como gostaria sobretudo como thriller. Acabei por gostar mais da questão social e do papel da mulher no mundo atual. O livro é curto, quando dei por mim, terminou, mas senti falta de maior clima de tensão.
"Desde muitos pequenas que as negras e as multas alisam o cabelo com o ferro, com creme, com secador, com pílulas mastigáveis, desfrisam o cabelo, põem máscaras, dormem com meias de nylon na cabeça, usam um selador de pontas de silicone. Ter o cabelo liso é tão importante como usar um soutien, é parte imprescindível da feminilidade, e há que fazer aquilo que preciso fazer, encher.se de coragem, encher-se de pinças metálicas e estar disposta a aguentar puxões e a passar horas nessa questão que é dispendiosa e incómoda, mas também necessária para conseguir o cabelo perfeito, diz Karen com a sua voz de tambor."
Karen vai trabalhar para um clínica estética em busca de melhores condições de vida. Trabalha entre mulheres, com marcações e está rodeada de clientes ricas. Ela tem o azar de umas das suas clientes morrer após os seus serviços de depilação, o que é levada para o meio da investigação.
A narrativa flui muito bem, os capítulos são curtos. Foi um livro que devorei, mas não me envolveu como gostaria sobretudo como thriller. Acabei por gostar mais da questão social e do papel da mulher no mundo atual. O livro é curto, quando dei por mim, terminou, mas senti falta de maior clima de tensão.
"Desde muitos pequenas que as negras e as multas alisam o cabelo com o ferro, com creme, com secador, com pílulas mastigáveis, desfrisam o cabelo, põem máscaras, dormem com meias de nylon na cabeça, usam um selador de pontas de silicone. Ter o cabelo liso é tão importante como usar um soutien, é parte imprescindível da feminilidade, e há que fazer aquilo que preciso fazer, encher.se de coragem, encher-se de pinças metálicas e estar disposta a aguentar puxões e a passar horas nessa questão que é dispendiosa e incómoda, mas também necessária para conseguir o cabelo perfeito, diz Karen com a sua voz de tambor."
August 31, 2018
I wish I had liked this more than I did. I mean, the idea of a high-end beauty salon and one of the employees being among the last people to see a young girl who dies was great. The execution just didn't work for me. It's never really about the girl's death, this isn't really a crime novel - unless you count the multiple ways in which it depicts Colombian society and police and crimes. And that is probably the best part, you get a glimpse of a country that probably produces a lot of novels as well, but those rarely get translated. The points of views in this story are somewhat confusing too, because the main narrator Claire tells the story in 1st person, but then Karen, the person who seems to be the actual main character, uses 3rd person and then there's Lucia and I don't quite understand her role or purpose. Also, there's quite a lot of somewhat graphic violence, especially sexual violence, and while it is justified in the story (mostly), steer clear of this book if that's something that makes you uncomfortable or is downright triggering.
Summa summarum, I wanted to like this, but there are too many confusing elements and not enough crime and finding out how it happened (it's told in great detail, so you don't need to figure out anything yourself).
Summa summarum, I wanted to like this, but there are too many confusing elements and not enough crime and finding out how it happened (it's told in great detail, so you don't need to figure out anything yourself).
March 31, 2025
الرواية "بيت الجمال" كانت تحمل فكرة مثيرة، لكنها للأسف عانت من بعض العيوب. حبكة القصة لم تكن متماسكة بشكل كافٍ، مما جعل الأحداث تبدو أحيانًا مشتتة أو غير مترابطة. كذلك، أسلوب الكتابة كان ثقيلًا نوعًا ما، ولم يساعد القارئ على الانسجام مع السرد بسهولة
أحد الأمور التي أزعجتني أيضًا هو تداخل الشخصيات؛ ففي بعض الفصول لم يكن واضحًا من الذي يتحدث أو من الذي يسرد الأحداث، مما جعلني أشعر بالارتباك أثناء القراءة. هذا الغموض أثر على وضوح القصة وأضعف تفاعلي مع الشخصيات.
بشكل عام، الفكرة كانت جيدة، لكن التنفيذ لم يكن على مستوى التوقعات، وهو ما جعل الرواية تفقد جزءًا من تأثيرها.
July 19, 2018
Adorei este livro! Só lhe atribui 4 estrelas devido à tradução que para mim não foi a mais correta!
Tenho a certeza que se tivesse lido este livro em castelhano, lhe daria 5 estrelas!
Tenho a certeza que se tivesse lido este livro em castelhano, lhe daria 5 estrelas!
August 3, 2020
.. اخترتها لتكون رواية العيد ، فالتعريف بها شيق و يدور فى مكان مغاير و مهنة مغايرة و لكنها جاءت مختلفة عن التوقعات .
.. التعريف يعدك أو يهيئك لرواية الجريمة هى محورها و لكن الحقيقة أن " كارن" بطلة الرواية هى المحور بأحداث حياتها كلها ، بين أحلامها و ما ارادته لنفسها و بين ما نالته واقعا ، أخطاءها التى حملت وزرها كاملا بلا شراكة و بين أخطاء المجتمع التى حملت وزرها هى الأخرى و بين أخطاء لا تخصها و لكن تصادف مرورها فى الجوار ضعيفة مهمشة لا تقوى على دفعهم إذا رموها بها .
.. كان هناك بعض المغالاة فى حصار " كارن " بسوء الحظ و البؤس خاصة فى موقف " كلير " المتهم لها .
..كانت هناك مشكلة لدى فى بداية الرواية مع أسلوب السرد المتشعب ، و المتكلم - المتغير -الذى احتاج وقتا مع كل تغيير لمعرفة من هو ، ربما كان لهذا الأسلوب اسما و مدرسة و ربما كان يحتاج وقتا هو الآخر لاعتياده و لكنه كان مزعجا لى .
.. ثمة مشكلة أخرى فى الترجمة ، بعض التراكيب غريبة و انا لا أتحدث عن ضعفها أو قوتها و لكن غرابتها ، هذه كلمات معروفة و ربما قوية و لكن لدى شك فى صحة استخدامها هنا فى هذه الجملة .
.. مشكلة أخرى فى الترجمة .. بحثت عن معنى " دستور لائكى " - على سبيل المثال - و لم اصل لمعنى فى المعجم ، و لكنى وجدت اللائكية فى ويكيبيديا بمعنى العلمانية الفرنسية / فصل الدين عن شئون الحكم ، إذا فهذه كلمة غير عربية تمت كتابتها بحروف عريبة و تكرر الأمر مع حساء الأخياكو .
..كل هذا جعل تقييم الرواية صعبا ، فبرغم مشاكلها إلا أنها كانت شيقة و جذابة و لم أرغب فى تركها قبل إتمامها .
.. التعريف يعدك أو يهيئك لرواية الجريمة هى محورها و لكن الحقيقة أن " كارن" بطلة الرواية هى المحور بأحداث حياتها كلها ، بين أحلامها و ما ارادته لنفسها و بين ما نالته واقعا ، أخطاءها التى حملت وزرها كاملا بلا شراكة و بين أخطاء المجتمع التى حملت وزرها هى الأخرى و بين أخطاء لا تخصها و لكن تصادف مرورها فى الجوار ضعيفة مهمشة لا تقوى على دفعهم إذا رموها بها .
.. كان هناك بعض المغالاة فى حصار " كارن " بسوء الحظ و البؤس خاصة فى موقف " كلير " المتهم لها .
..كانت هناك مشكلة لدى فى بداية الرواية مع أسلوب السرد المتشعب ، و المتكلم - المتغير -الذى احتاج وقتا مع كل تغيير لمعرفة من هو ، ربما كان لهذا الأسلوب اسما و مدرسة و ربما كان يحتاج وقتا هو الآخر لاعتياده و لكنه كان مزعجا لى .
.. ثمة مشكلة أخرى فى الترجمة ، بعض التراكيب غريبة و انا لا أتحدث عن ضعفها أو قوتها و لكن غرابتها ، هذه كلمات معروفة و ربما قوية و لكن لدى شك فى صحة استخدامها هنا فى هذه الجملة .
.. مشكلة أخرى فى الترجمة .. بحثت عن معنى " دستور لائكى " - على سبيل المثال - و لم اصل لمعنى فى المعجم ، و لكنى وجدت اللائكية فى ويكيبيديا بمعنى العلمانية الفرنسية / فصل الدين عن شئون الحكم ، إذا فهذه كلمة غير عربية تمت كتابتها بحروف عريبة و تكرر الأمر مع حساء الأخياكو .
..كل هذا جعل تقييم الرواية صعبا ، فبرغم مشاكلها إلا أنها كانت شيقة و جذابة و لم أرغب فى تركها قبل إتمامها .
June 19, 2018
Yllättävä romaani, joka paljastaa paljon Kolumbiasta ja maan yhteiskunnan kieroutuneisuudesta. Rikollisuus, korruptio ja väkivalta rehottavat, eikä elämästä ole helppoa löytää ilon hetkiä. Kaikkea tätä tarkastellaan ylemmän luokan naisten suosimassa kauneussalongissa työskentelevän Karenin kautta. Kerronnassa on hyvällä tavalla jotain utuista, ikään kuin Kate Atkinsonia.
February 5, 2019
#FirstLine ~ I hate artificial nails in outlandish colours, fake blonde hair, cool silk blouses and diamond earrings at four in the afternoon.
A gripping thriller in an amazing setting with a story that will keep you turning pages. It was original and daring. A book that tackles topics head and without apologies, with a fierceness that is very memorable. A great read!
A gripping thriller in an amazing setting with a story that will keep you turning pages. It was original and daring. A book that tackles topics head and without apologies, with a fierceness that is very memorable. A great read!
September 1, 2020
اسم الروايه لا يوحي كثيرا عما في داخلها 🤷🏼♀️
روايه تتكلم عن المجتمع الكولومبي والفروق الطبقيه الموجودة فيه
روايه تتكلم عن المجتمع الكولومبي والفروق الطبقيه الموجودة فيه
June 5, 2018
Opinião em breve!
February 13, 2022
اسم الكتاب: بيت الجمال -House of Beauty La Casa de la Belleza
اسم الكاتب: ميلبا إسكوبار - Melba Escobar
عدد الصفحات: 285 صفحة
• نبذة عن الكاتب والكتاب،،
كاتبة كولمبية وصحفية ولدت عام 1976م ، ونشرت روايتها "بيت الجمال" أول مرة عام 2015م.
• مختصر القصة ،،
كارن أتت من المنطقة كارتاخينا الساحلية تعمل الآن في مركز تجميل "بيت الجمال" العريق في بوغوتا تعيل إبنها إميليانو ذو أرع سنوات و أمها يولاندا بالديس، تتعرض إحدى زبونات كارن وتدعى سابرينا غوثمان ذات ال17 عاماً للقتل وتجد الشرطة جثتها لاحقاً وكانت آخر من التقت به هي كارين قبل ذهابها للقاء حبيبها لويس أرماندو في أحد الفنادق! قيل لاحقاً للأم إن إبنتها انتحرت بجرعة دواء مخدر، تذهب كارن لحضور جنازة سابرينا وتشييعها ثم تعود للعمل ثم للشقتها لتكتشف إنها تعرضت للسرقة والنهب، واثناء مغادرتها يتعرض لها مالك الشقة ويغتصبها!
تظهر نتائج التشريح وجود كميات علية من الكوكايين و وجود كدمات متفرقة ولكن لا يمكن الجزم كون الجثة تعفنت فلا يمكن معرفة المزيد منها !
تبدأ كارن العمل في البغاء لتوفير مبلغ الذي سُرق منها لبناء البيت ! إذ مع زبونين أو ثلاث يمكنها استرجاع المال الذي جمعته خلال ثمانية أشهر! وهكذا تبدأ العيش بالشخصية المزدوجة ، تعرف كارين لاحقاً إن سابرينا كانت ستلتقي بلويز أرماندو فتبخر والدة سابرينا بذلك، وأثناء ذلك عندما تكون مع إدواردو راميلي يتم إغتياله وكان متهماً بنهب الأموال وقبل ذلك كاتب مشهور ولكن زوجته هي من تكتب له، تفكر كارن كثيراً بالإنتحار وتسبب لنفسها جروحاً متفرقة بسبب حالتها النفسية السيئة ، فتطلب منها خوسيفينا دي بريغارد أن تغادر المحل فوراً وبتلقي لعلاجٍ نفسي !
وهكذا تتصل كارين بكلير دالفارد راوية القصة والطبيبة النفسية التي تخبرها كارين عن كل ما مرَّ بها من أحداث والتي إلتقت بكارين أول مرة في بيت الجمال. مع العلاج تبدأ مشروع كتابة كتاب يحكي قصة كارن.
بنفس الليلة يتم إذاعة أخبار بتورط كارن بعدة جرائم قتل التي حدثت مؤخراً من ضمنها سابرينا و إدواردو والعميل الأمريكي!
هل فعلت كارين كل ذلك؟ أم أنه يتم توريط كارن وحماية الشخوص مهمة لها يد بالجرائم ؟ كيف ستكون النهاية؟!
• مراجعتي،،
تطرقت الكاتبة لكل الشخصيات على حدة عرفنا ماضيها و حاضرها بشكل سريع ومن دون تطويل إلا أن التقت القصص كلها مع بعضها البعض واستمرت الأحداث للنهاية ، لم أقرأ لهذه الكاتبة من قبل وكان هذا الكتابي الأول لها قمتُ بتحميله بعد قرائتي للمختصر للقصة التي جذبتني بشدة كونها قصة جريمة و غموض، ولكن الأمر لم يكن كذلك فقط ، لقد عرفت الكثير والكثير من المجتمع الكولومبي من خلال هذه الرواية! فهي لم تكن قصة كارمن أو سابرينا أو إدواردو أو غيرهم من الشخصيات إنما كانت قصة مجتمع الكولومبي ككل ، حيثُ ينتشر الفساد والجريمة والعصابات المافيا والأسلحة ودعارة والظلم والطبقية ووو ! أما أسلوب الكاتبة فهو رائع وبسيط جداً واحببته كثيراً والترجمة كانت ممتازة أيضاً.
~اقتباسات،،
1- حلّق سريعاً ، غيّر طريقك ، واحلم كثيراً ، فالعالم لك. "اغنية صفحة بيضاء" لفرقة لوس ديابليتوس
2- فالنسوة هؤلاء من فصيلة " المرأة الطفلة الذّكر" يصبنني بالحيرة، يشغبن تفكيري، يدفعنني إلى التأمل في كل ما هو محطّم و معطّل في بلدٍ كهذا ، حيث قيمة المرأة يحددها حجم المؤخرة وضيق الخصر!
3- "... فالشباب في نهاية المطاف، حالة روحية"
4- "... كان نقيض ما كنتُه أنا ‘ على سبيل المهر، قدمتُ له كتاباً نَشَرَهُ بكل نجاحٍ بتوقيعه، كان بالنسبة إليه كتاباً استثنائياً واقترح عليّ إدخال بعض التعديلات، بعد ذلك نشرهُ بإسمه أما اسمي أنا، لوسيا إسترادا فلم يظهم له أثر في أي مكان"...!
5- ليس من السهل إصدار الأحكام على الآخرين، لا تنخدعي ، فلا أحد يكون على الدرجة نفسها ممّا يُظهره من طيبوبة أو سوء.
6- ما جدوى وجود حياة إذا لم يكن أحد يرغب بها؟
7- نحنُ نشيخ بإستمرار منذ اليوم الذي يُقذفُ بنا فيه إلى هذا العالم، لكننا نمضي زمناً طويلاً قبل أن نَعيَ هذه الحقيقة.
8- في الحياة نتعلم الكثير من الكتب لكن إذا كانت تجاربنا قليلة و احتكاكنا بالوقائع الملموسة منعدماً أو غير ذي بال، فإننا نكون عرضة لمفاجآت غير سارة تأتينا من دون سابق إشعار أو إننا نستشعر حدوثها ونتغافل عنه مع ذلك.
9- "... صارت تُدرك أنّ من يُتقن فن التمويه يكون أقرب إلى حسم المعركة في الأخير.
10- لا شيء أكثر خداعاً من الأمور البديهية. ~ شيرلوك هولمز
11- معرفة الحقيقة شيء مؤلم، قد تكون أسوأ من عدم معرفتها.
12- فإذا كان الرب خلقني بشعر مُجعّد، لماذا أعترض على مشيئته؟
13- لا ينبغي التمييز بين الناس بسبب شعرهم.
14- الثعلب لا ينام على الشَوك إلا مرة واحدة.
15- مهما تزي!ن القرد بلباس الحرير، قرداً سيبقى وغزالاً لن يصير.
16- مَن زرع الريح ، حصَدَ العاصفة.
17- سأشرح لكِ كيف يكون لغياب أحد برلمانيي الجمهورية عن جلسة العامة عوافب وخيمة على الوطن، نحنُ بصدد مناقشة مشاريع قوانين من العيار الثقيل.
اسم الكاتب: ميلبا إسكوبار - Melba Escobar
عدد الصفحات: 285 صفحة
• نبذة عن الكاتب والكتاب،،
كاتبة كولمبية وصحفية ولدت عام 1976م ، ونشرت روايتها "بيت الجمال" أول مرة عام 2015م.
• مختصر القصة ،،
كارن أتت من المنطقة كارتاخينا الساحلية تعمل الآن في مركز تجميل "بيت الجمال" العريق في بوغوتا تعيل إبنها إميليانو ذو أرع سنوات و أمها يولاندا بالديس، تتعرض إحدى زبونات كارن وتدعى سابرينا غوثمان ذات ال17 عاماً للقتل وتجد الشرطة جثتها لاحقاً وكانت آخر من التقت به هي كارين قبل ذهابها للقاء حبيبها لويس أرماندو في أحد الفنادق! قيل لاحقاً للأم إن إبنتها انتحرت بجرعة دواء مخدر، تذهب كارن لحضور جنازة سابرينا وتشييعها ثم تعود للعمل ثم للشقتها لتكتشف إنها تعرضت للسرقة والنهب، واثناء مغادرتها يتعرض لها مالك الشقة ويغتصبها!
تظهر نتائج التشريح وجود كميات علية من الكوكايين و وجود كدمات متفرقة ولكن لا يمكن الجزم كون الجثة تعفنت فلا يمكن معرفة المزيد منها !
تبدأ كارن العمل في البغاء لتوفير مبلغ الذي سُرق منها لبناء البيت ! إذ مع زبونين أو ثلاث يمكنها استرجاع المال الذي جمعته خلال ثمانية أشهر! وهكذا تبدأ العيش بالشخصية المزدوجة ، تعرف كارين لاحقاً إن سابرينا كانت ستلتقي بلويز أرماندو فتبخر والدة سابرينا بذلك، وأثناء ذلك عندما تكون مع إدواردو راميلي يتم إغتياله وكان متهماً بنهب الأموال وقبل ذلك كاتب مشهور ولكن زوجته هي من تكتب له، تفكر كارن كثيراً بالإنتحار وتسبب لنفسها جروحاً متفرقة بسبب حالتها النفسية السيئة ، فتطلب منها خوسيفينا دي بريغارد أن تغادر المحل فوراً وبتلقي لعلاجٍ نفسي !
وهكذا تتصل كارين بكلير دالفارد راوية القصة والطبيبة النفسية التي تخبرها كارين عن كل ما مرَّ بها من أحداث والتي إلتقت بكارين أول مرة في بيت الجمال. مع العلاج تبدأ مشروع كتابة كتاب يحكي قصة كارن.
بنفس الليلة يتم إذاعة أخبار بتورط كارن بعدة جرائم قتل التي حدثت مؤخراً من ضمنها سابرينا و إدواردو والعميل الأمريكي!
هل فعلت كارين كل ذلك؟ أم أنه يتم توريط كارن وحماية الشخوص مهمة لها يد بالجرائم ؟ كيف ستكون النهاية؟!
• مراجعتي،،
تطرقت الكاتبة لكل الشخصيات على حدة عرفنا ماضيها و حاضرها بشكل سريع ومن دون تطويل إلا أن التقت القصص كلها مع بعضها البعض واستمرت الأحداث للنهاية ، لم أقرأ لهذه الكاتبة من قبل وكان هذا الكتابي الأول لها قمتُ بتحميله بعد قرائتي للمختصر للقصة التي جذبتني بشدة كونها قصة جريمة و غموض، ولكن الأمر لم يكن كذلك فقط ، لقد عرفت الكثير والكثير من المجتمع الكولومبي من خلال هذه الرواية! فهي لم تكن قصة كارمن أو سابرينا أو إدواردو أو غيرهم من الشخصيات إنما كانت قصة مجتمع الكولومبي ككل ، حيثُ ينتشر الفساد والجريمة والعصابات المافيا والأسلحة ودعارة والظلم والطبقية ووو ! أما أسلوب الكاتبة فهو رائع وبسيط جداً واحببته كثيراً والترجمة كانت ممتازة أيضاً.
~اقتباسات،،
1- حلّق سريعاً ، غيّر طريقك ، واحلم كثيراً ، فالعالم لك. "اغنية صفحة بيضاء" لفرقة لوس ديابليتوس
2- فالنسوة هؤلاء من فصيلة " المرأة الطفلة الذّكر" يصبنني بالحيرة، يشغبن تفكيري، يدفعنني إلى التأمل في كل ما هو محطّم و معطّل في بلدٍ كهذا ، حيث قيمة المرأة يحددها حجم المؤخرة وضيق الخصر!
3- "... فالشباب في نهاية المطاف، حالة روحية"
4- "... كان نقيض ما كنتُه أنا ‘ على سبيل المهر، قدمتُ له كتاباً نَشَرَهُ بكل نجاحٍ بتوقيعه، كان بالنسبة إليه كتاباً استثنائياً واقترح عليّ إدخال بعض التعديلات، بعد ذلك نشرهُ بإسمه أما اسمي أنا، لوسيا إسترادا فلم يظهم له أثر في أي مكان"...!
5- ليس من السهل إصدار الأحكام على الآخرين، لا تنخدعي ، فلا أحد يكون على الدرجة نفسها ممّا يُظهره من طيبوبة أو سوء.
6- ما جدوى وجود حياة إذا لم يكن أحد يرغب بها؟
7- نحنُ نشيخ بإستمرار منذ اليوم الذي يُقذفُ بنا فيه إلى هذا العالم، لكننا نمضي زمناً طويلاً قبل أن نَعيَ هذه الحقيقة.
8- في الحياة نتعلم الكثير من الكتب لكن إذا كانت تجاربنا قليلة و احتكاكنا بالوقائع الملموسة منعدماً أو غير ذي بال، فإننا نكون عرضة لمفاجآت غير سارة تأتينا من دون سابق إشعار أو إننا نستشعر حدوثها ونتغافل عنه مع ذلك.
9- "... صارت تُدرك أنّ من يُتقن فن التمويه يكون أقرب إلى حسم المعركة في الأخير.
10- لا شيء أكثر خداعاً من الأمور البديهية. ~ شيرلوك هولمز
11- معرفة الحقيقة شيء مؤلم، قد تكون أسوأ من عدم معرفتها.
12- فإذا كان الرب خلقني بشعر مُجعّد، لماذا أعترض على مشيئته؟
13- لا ينبغي التمييز بين الناس بسبب شعرهم.
14- الثعلب لا ينام على الشَوك إلا مرة واحدة.
15- مهما تزي!ن القرد بلباس الحرير، قرداً سيبقى وغزالاً لن يصير.
16- مَن زرع الريح ، حصَدَ العاصفة.
17- سأشرح لكِ كيف يكون لغياب أحد برلمانيي الجمهورية عن جلسة العامة عوافب وخيمة على الوطن، نحنُ بصدد مناقشة مشاريع قوانين من العيار الثقيل.
August 5, 2020
بدأت هذه الرواية رائعة إلى ثلثها. أحداث تدور داخل أحد صالونات التجميل، وهناك طبيبة نفسية. سرد جميل وشخصيات تتكشف.
في الثلث الثاني أصبح الوضع غريباً. يكتشف القارئ (اكتشافاً) أن المتكلم في كل فصل يختلف، وتتداخل عليه الأحداث والشخصيات بطريقة ليست مشوقة بل مزعجة، حتى أنني فكرت في عدم إكمالها، لكن الأجواء الكولومبية وشخصية كارن دفعتني لإكمالها. فكرت في إعادة القراءة واستعمال قلم رصاص لرسم خريطة للرواية (كثير من القراء يفعلون ذلك)، لكنني فضلت إكمالها مع الانتباه لطريقة الكاتبة في تغيير الشخص المتكلم.
أجواء الرواية محزنة بشكل عام (لكن ليس لدرجة الكآبة والسوداوية). فيها قتل واغتصاب، ونهايتها محزنة أيضاً مع الإشادة بواقعيتها.
في الثلث الثاني أصبح الوضع غريباً. يكتشف القارئ (اكتشافاً) أن المتكلم في كل فصل يختلف، وتتداخل عليه الأحداث والشخصيات بطريقة ليست مشوقة بل مزعجة، حتى أنني فكرت في عدم إكمالها، لكن الأجواء الكولومبية وشخصية كارن دفعتني لإكمالها. فكرت في إعادة القراءة واستعمال قلم رصاص لرسم خريطة للرواية (كثير من القراء يفعلون ذلك)، لكنني فضلت إكمالها مع الانتباه لطريقة الكاتبة في تغيير الشخص المتكلم.
أجواء الرواية محزنة بشكل عام (لكن ليس لدرجة الكآبة والسوداوية). فيها قتل واغتصاب، ونهايتها محزنة أيضاً مع الإشادة بواقعيتها.
August 28, 2018
Melba Escobarin trilleri Kauneussalonki näyttää kolumbialaisen yhteiskunnan ja etenkin liki 9 miljoonaisen Bogotán todellisuuden kaikessa nurjuudessaan ja väkivaltaisuudessaan. Toisaalla elää pieni etuoikeutettu yläluokka ylellisissä hienostokaupunginosissaan muurien, koirien ja vartijoiden suojaamana; toisaalla yhteiskunnan miljoonat vähäosaiset slummiutuneella kaupungin laidalla haisevissa taloissa ja väkivallan ja huumediilereiden keskellä. Yhteiskunta on mafiosojen ja machojen. Korruptio yltää yhteiskunnan ylimpiin portaisiin ja vallanhimossaan nämä silmäätekevät ovat valmiita uhraamaan jopa omat lapsensa.
Escobar kuvaa naisen elämää siinä pienessä rakosessa, jonka tämä erittäin seksistinen machojen maailma naiselle suo. Kerronta on kaunistelematonta ja rajua, raakaakin. Rikaskin nainen on vain miehen leikkikalu, esine jota sopii näyttää ja käyttää. Yhtään mieshyvistä ei tarinassa ole. Naisuhreja sen sijaan löytyy useitakin. Bogotalaisen naisen aseman ja korruptoituneen Kolumbian kuvauksena erinomainen, realistinen ja raju. Ai niin, kyllä tässä yksi murhakin tapahtui, ja muutama katutappo, mutta minusta kaikki Kolumbiaa käsittelevä oli kiinnostavampaa.
Escobar kuvaa naisen elämää siinä pienessä rakosessa, jonka tämä erittäin seksistinen machojen maailma naiselle suo. Kerronta on kaunistelematonta ja rajua, raakaakin. Rikaskin nainen on vain miehen leikkikalu, esine jota sopii näyttää ja käyttää. Yhtään mieshyvistä ei tarinassa ole. Naisuhreja sen sijaan löytyy useitakin. Bogotalaisen naisen aseman ja korruptoituneen Kolumbian kuvauksena erinomainen, realistinen ja raju. Ai niin, kyllä tässä yksi murhakin tapahtui, ja muutama katutappo, mutta minusta kaikki Kolumbiaa käsittelevä oli kiinnostavampaa.
April 2, 2019
I wanted this book to be better. I found it difficult to get past the confusing and abrupt change of speakers through out the book, the speaker would change during the same chapter and I was lost as to who was telling the story. The event timeline jumped all over the place and it was hard to piece together what was happening. There were some violent details in the book that made it hard to read at times so steer clear if you’re sensitive to sexual violence especially. I didn’t feel connected to any of the characters and couldn’t care less for their fates in the end. I wouldn’t recommend this book
June 2, 2019
3'5 ⭐ La historia es muy buena y los personajes también pero la estructura narrativa resulta confusa en ocasiones y me ha descentrado. Crítica social despiadada. Clasismo, machismo y racismo.
February 17, 2022
Puede ser mi novela favorita de Melba Escobar, amando mucho La mujer que hablaba sola. No sé si es una novela o un thriller porque no lo pude soltar de solo pensar para donde iba. Cada frase y cada escena se convertía en una imagen que me gustaría ver llevada a la pantalla. Una narración increíble que retrata esta sociedad clasista, donde los que tienen el poder y la plata pasan por encima de todos los principios. Sus personajes femeninos son heroínas reales que se equivocan pero que se cuestionan cómo hacerlo mejor. Historia de mujeres valientes y reales que hay que leer.
November 21, 2015
"Odio las uñas postizas de colores extravagantes, las cabelleras falsamente rubias, las blusas de seda fría y aretes de brillantes a las cuatro de la tarde. Nunca tantas mujeres parecieron travestis o prostitutas disfrazadas de buenas esposas.
Odio el perfume excesivo de estas mujeres maquilladas hasta el punto de parecer cucarachas de panadería; además, me hace estornudar. Y ni hablar de sus accesorios, esos teléfonos inteligentes con forros infantiles, en colores como el fucsia con lentejuelas, imitaciones de piedras preciosas y figuritas ridículas. Odio todo lo que representan estas mujeres no biodegradables de cejas depiladas. Odio sus voces chillonas, impostadas, como si fuesen muñequitas de cuatro años, pequeñas putitas de traqueto embotelladas en un cuerpo de mujer erecta como varón. Todo es muy confuso, estas mujeres-niña-macho me perturban, me agobian, me hacen pensar en todo lo que está roto y estropeado en un país como este, donde el valor de las mujeres está determinado por el tamaño de sus culos, la redondez de sus pechos y la estrechez de su cintura. Odio también a los hombres disminuidos, reducidos a su más primitiva versión, siempre buscando una hembra para montarla, para exhibirla como un trofeo, para canjearla o para ganarse un estatus entre otros cromañones de la misma ralea. Pero así como odio este universo mafioso que desde hace más de treinta años predomina en la estética del país, en la lógica de los matones, de los políticos, los empresarios y de casi todo el que tenga una mínima relación con el poder (...) Odios esa costumbre de referirse como 'indios' a quienes según ellas pertenecen a un estrato bajo. Odio esa manía de diferenciar entre el 'usted' y el 'tú' dejando el 'usted' exclusivamente para el servicio. Detesto el servilismo de los meseros en los restaurantes, cuando corren apurados a atender a los clientes y dicen 'su merced qué quiere', 'lo que su merced guste', 'como ordene su merced'. Odio tantas cosas y de tantas maneras, tantas cosas que me perecen injustas, estúpidas, arbitrarias y crueles, las odio más cuando me odio a mí misma por hacer parte de esta realidad inevitable."
"Sólo cuando nos separamos llegué a hacer un diagnóstico: el paciente neurótico, en este caso Eduardo, hace de su mundo un espejo simétrico del cual espera una respuesta idéntica a sus propias expectativas sobre él. En otras palabras, el paciente busca en su esposa, sus amigos, su trabajo, una réplica de lo proyectado y de su idealización sobre lo que deben ser. En esa medida, no reconoce la existencia del otro como ser independiente, pues el otro sólo existe para él como un reflejo de sus propias necesidades insatisfechas."
"De vez en cuando Karen irrumpía en mis sueños con ferocidad. La turbación que me causaba su presencia se la atribuía sólo a su juventud. A su belleza. No quería o no podía soportar la idea de algo más allá, de algo como el deseo, el apetito carnal. Quizá porque no estoy segura de haber sentido algo semejante, quizá también porque aunque lo sintiera no sabría reconocerlo, entrenada, como he estado desde siempre, para amar a los hombres. Ahora tampoco sé si Karen, esa especie de negra de pelo lacio con nariz de blanca, esa muchacha desprevenida, natural hasta caso resultar agresiva en un mundo donde ya ni las flores crecen en la tierra, era realmente el motivo de mi turbación y de lo que podemos llamar mi deseo. No sé si puedo explicarlo por el hecho de estar envejeciendo. Al final, envejecemos siempre, desde el día en que somos arrojados a este mundo, y sin embargo toma tanto tiempo hacerlo consciente. No vemos nada. No nos vamos viendo desaparecer, así como la belleza no mira, sólo es mirada."
"Hay aprendizajes de manual. Pero cuando se tiene poca calle y se ha tratado poco o nada con casos reales, te pueden morder y no lo ves. O no los quieres ver."
"Quien aprende el arte del fingimiento está más inclinado a ganar."
"...siempre estaba buscando hacer sentir lo rica que era ella, lo pobre que era el otro; su superioridad, la inferioridad del otro. Y así, dice Woolf en el libro, la mujer acaba por convertirse en algo como un espectro, uno de esos espectros con los que se batalla en la noche, uno de esos que nos chupa la sangre y la vida, dominadores, tiranos."
"Nada es más engañoso que un hecho evidente."
"...la vida de uno es un invento, ¿no crees?" Una cosa que uno se inventa de principio a fin. Incluso esos supuestos momentos felices que le dan sentido son un invento."
"Pensaba también en cuántas mujeres sentían que habían estropeado sus vidas por querer complacer a un tercero, por hacer las cosas para ser vistas haciéndolas, más que por el gusto o la intención de hacerlas."
"Andamos inconscientes de nuestro propios impulsos, deseos y elaboraciones. Somos sombras en una caverna sin salida."
"Mi ego me había llevado a seguirla escuchando, a buscarla y ofrecerle mi ayuda, sin llegar a observar que estaba siendo manipulada. Mi supuesta función como psicoanalista era quitarle el velo a mis pacientes, ese que todos vamos construyendo dentro de nosotros mismos acerca del mundo que nos rodea. Las deformaciones de la realidad nos permiten protegernos del sufrimiento, pero al mismo tiempo nos vendan la mirada."
Odio el perfume excesivo de estas mujeres maquilladas hasta el punto de parecer cucarachas de panadería; además, me hace estornudar. Y ni hablar de sus accesorios, esos teléfonos inteligentes con forros infantiles, en colores como el fucsia con lentejuelas, imitaciones de piedras preciosas y figuritas ridículas. Odio todo lo que representan estas mujeres no biodegradables de cejas depiladas. Odio sus voces chillonas, impostadas, como si fuesen muñequitas de cuatro años, pequeñas putitas de traqueto embotelladas en un cuerpo de mujer erecta como varón. Todo es muy confuso, estas mujeres-niña-macho me perturban, me agobian, me hacen pensar en todo lo que está roto y estropeado en un país como este, donde el valor de las mujeres está determinado por el tamaño de sus culos, la redondez de sus pechos y la estrechez de su cintura. Odio también a los hombres disminuidos, reducidos a su más primitiva versión, siempre buscando una hembra para montarla, para exhibirla como un trofeo, para canjearla o para ganarse un estatus entre otros cromañones de la misma ralea. Pero así como odio este universo mafioso que desde hace más de treinta años predomina en la estética del país, en la lógica de los matones, de los políticos, los empresarios y de casi todo el que tenga una mínima relación con el poder (...) Odios esa costumbre de referirse como 'indios' a quienes según ellas pertenecen a un estrato bajo. Odio esa manía de diferenciar entre el 'usted' y el 'tú' dejando el 'usted' exclusivamente para el servicio. Detesto el servilismo de los meseros en los restaurantes, cuando corren apurados a atender a los clientes y dicen 'su merced qué quiere', 'lo que su merced guste', 'como ordene su merced'. Odio tantas cosas y de tantas maneras, tantas cosas que me perecen injustas, estúpidas, arbitrarias y crueles, las odio más cuando me odio a mí misma por hacer parte de esta realidad inevitable."
"Sólo cuando nos separamos llegué a hacer un diagnóstico: el paciente neurótico, en este caso Eduardo, hace de su mundo un espejo simétrico del cual espera una respuesta idéntica a sus propias expectativas sobre él. En otras palabras, el paciente busca en su esposa, sus amigos, su trabajo, una réplica de lo proyectado y de su idealización sobre lo que deben ser. En esa medida, no reconoce la existencia del otro como ser independiente, pues el otro sólo existe para él como un reflejo de sus propias necesidades insatisfechas."
"De vez en cuando Karen irrumpía en mis sueños con ferocidad. La turbación que me causaba su presencia se la atribuía sólo a su juventud. A su belleza. No quería o no podía soportar la idea de algo más allá, de algo como el deseo, el apetito carnal. Quizá porque no estoy segura de haber sentido algo semejante, quizá también porque aunque lo sintiera no sabría reconocerlo, entrenada, como he estado desde siempre, para amar a los hombres. Ahora tampoco sé si Karen, esa especie de negra de pelo lacio con nariz de blanca, esa muchacha desprevenida, natural hasta caso resultar agresiva en un mundo donde ya ni las flores crecen en la tierra, era realmente el motivo de mi turbación y de lo que podemos llamar mi deseo. No sé si puedo explicarlo por el hecho de estar envejeciendo. Al final, envejecemos siempre, desde el día en que somos arrojados a este mundo, y sin embargo toma tanto tiempo hacerlo consciente. No vemos nada. No nos vamos viendo desaparecer, así como la belleza no mira, sólo es mirada."
"Hay aprendizajes de manual. Pero cuando se tiene poca calle y se ha tratado poco o nada con casos reales, te pueden morder y no lo ves. O no los quieres ver."
"Quien aprende el arte del fingimiento está más inclinado a ganar."
"...siempre estaba buscando hacer sentir lo rica que era ella, lo pobre que era el otro; su superioridad, la inferioridad del otro. Y así, dice Woolf en el libro, la mujer acaba por convertirse en algo como un espectro, uno de esos espectros con los que se batalla en la noche, uno de esos que nos chupa la sangre y la vida, dominadores, tiranos."
"Nada es más engañoso que un hecho evidente."
"...la vida de uno es un invento, ¿no crees?" Una cosa que uno se inventa de principio a fin. Incluso esos supuestos momentos felices que le dan sentido son un invento."
"Pensaba también en cuántas mujeres sentían que habían estropeado sus vidas por querer complacer a un tercero, por hacer las cosas para ser vistas haciéndolas, más que por el gusto o la intención de hacerlas."
"Andamos inconscientes de nuestro propios impulsos, deseos y elaboraciones. Somos sombras en una caverna sin salida."
"Mi ego me había llevado a seguirla escuchando, a buscarla y ofrecerle mi ayuda, sin llegar a observar que estaba siendo manipulada. Mi supuesta función como psicoanalista era quitarle el velo a mis pacientes, ese que todos vamos construyendo dentro de nosotros mismos acerca del mundo que nos rodea. Las deformaciones de la realidad nos permiten protegernos del sufrimiento, pero al mismo tiempo nos vendan la mirada."
June 16, 2020
Rikosdraamaa Kolumbiasta.
En ole erityisesti yksityiskohtaisten väkivaltakuvausten ystävä ja tykkään enemmän mysteereistä kuin trillereistä, joten tästä käteen minulle jäi oikeastaan vain mielenkiintoinen kuvaus Kolumbian yhteiskunnasta, jossa rahalla voi ostaa oikeutta, sen moninaisista sosiaalisista ongelmista, naisten asemasta sekä siitä, millaista on olla musta nainen tuossa yhteiskunnassa. Tämä yritti minusta vähän turhaan olla "vaikea". Tunnelmakuvauksesta tämä kyllä saa täydet pisteet.
En ole erityisesti yksityiskohtaisten väkivaltakuvausten ystävä ja tykkään enemmän mysteereistä kuin trillereistä, joten tästä käteen minulle jäi oikeastaan vain mielenkiintoinen kuvaus Kolumbian yhteiskunnasta, jossa rahalla voi ostaa oikeutta, sen moninaisista sosiaalisista ongelmista, naisten asemasta sekä siitä, millaista on olla musta nainen tuossa yhteiskunnassa. Tämä yritti minusta vähän turhaan olla "vaikea". Tunnelmakuvauksesta tämä kyllä saa täydet pisteet.
August 8, 2018
Sinceramente gostei muito deste livro. Tem uma escrita diferente mas captou logo a minha atenção desde o início. Fala de mulheres, das suas guerras exteriores e interiores.
January 13, 2024
رواية مراوغة.. تختزل بلد استشرى فيه الظلم حد العفن، في صورة بيت للجمال يحوى العديد من الأسرار.
Displaying 1 - 30 of 306 reviews