محور پژوهش استاد اوستا در این اثر، انسان است و شناخت او. «انسان» تنها کلمه ای که همه معانی و مفاهیم را به یکجای در بر دارد، و هر کلمه ای در اقصای مفاهیم خود، مفهومی است از مفاهیم بی شمار این کلمه. انسان به مفهوم مطلق، بیان بی اعتبار ساختن سببهاست، و تحقق علت اولی، یعنی «علم مطلق» و آنجا که قلمرو بینهایت اوست، هر چیز با وجود او می تواند وجود داشته باشد، و جدا از او، همه ارزش های خود را از دست بنهد. و لفظ با وجود اوست که معنی پیدا می کند، و هر صفت با اراده اون شریف می باشد، یا بی ارج و ناچیز.