What do you think?
Rate this book
Coniferen
Ze toonden zich voor het eerst aan haar op het tuinmuurtje dat doorliep tot helemaal achteraan de coniferen. Daar hadden ze gestaan, ze hielden haar in de gaten. Op die manier kwamen ze in het leven van de verteller en zijn zus Marianne. De daaropvolgende jaren ziet Marianne ze steeds vaker. Ze jagen haar op, willen haar laten zien dat ze haar altijd weten te vinden. Ze doen haar in paniek ontvlammen, maar het is Marianne zelf die haar broer angst aanjaagt.
In de schaduw van de coniferen ontbloot de verteller zijn familieverhaal, over het verlies van ouders, de komst van rijkdom, over de jaloezie, achterdocht en waanzin die daaruit ontsprongen. Met deze donkere vertelling schrijft dichter Max Temmerman (°1975) zijn prozadebuut, waarin hij de donderende vaart van een Simenon-roman koppelt aan zijn eigen poëtische stem.
In de schaduw van de coniferen ontbloot de verteller zijn familieverhaal, over het verlies van ouders, de komst van rijkdom, over de jaloezie, achterdocht en waanzin die daaruit ontsprongen. Met deze donkere vertelling schrijft dichter Max Temmerman (°1975) zijn prozadebuut, waarin hij de donderende vaart van een Simenon-roman koppelt aan zijn eigen poëtische stem.
- GenresFiction
144 pages, Paperback
First published February 29, 2020
2 people are currently reading
294 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 47 reviews
April 11, 2020
Niet verwacht, maar verslonden en zo goed als elke zin willen onderlijnen. De definitie van een vijf.
April 30, 2020
Een vertaler die met moeite de eindjes bij elkaar weet te knopen kijkt met enige afgunst naar zijn ontzettend rijke zus. Nadat ze op jonge leeftijd hun ouders verloren zijn ze uit elkaar gegroeid. Beiden eenzaam, maar ieder op z’n eigen manier. Zij is eenzaam in haar poetsverlaving, haar liefde voor esthetiek en haar rijkdom. Hij is eenzaam in de strijd om zijn hoofd boven water te houden, met zwaar onderbetaald werk.
Sinds de dood van hun ouders heeft zus Marianne bovendien moeilijke periodes. Ze leidt aan paranoia – ze ziet mannen die haar volgen en haar voortdurend in de gaten houden – en misschien zelfs een depressie. Hoewel prachtig geschreven, deed het verhaal van Coniferen me lange tijd weinig. Het plot kabbelde en leek nergens naartoe te gaan. Pas op de laatste vier pagina’s bereikt het debuut van Max Temmerman een climax.
Door het bijzonder mooie poëtische taalgebruik zou ik een volgend boek van Max Temmerman zeker een kans geven, maar Coniferen was niet helemaal aan mij besteed. Ik vond de hoofdpersoon onsympathiek en erg denigrerend tegenover zijn zus. In plaats van respect op te brengen voor haar psychische problemen en met haar te zoeken naar professionele hulp denkt hij alleen aan zichzelf.
Coniferen is een roman waarin jaloezie, achterdocht en geld primeren boven liefde, vriendschap en familie. Het verhaal kent bovendien op haar laatste pagina's een meer dan pijnlijke climax. Vier pagina’s waren voldoende om mij boos te maken, maar niet om het complete boek te redden.
Mijn complete recensie van Coniferen lees je op Boekvinder.be.
Sinds de dood van hun ouders heeft zus Marianne bovendien moeilijke periodes. Ze leidt aan paranoia – ze ziet mannen die haar volgen en haar voortdurend in de gaten houden – en misschien zelfs een depressie. Hoewel prachtig geschreven, deed het verhaal van Coniferen me lange tijd weinig. Het plot kabbelde en leek nergens naartoe te gaan. Pas op de laatste vier pagina’s bereikt het debuut van Max Temmerman een climax.
Door het bijzonder mooie poëtische taalgebruik zou ik een volgend boek van Max Temmerman zeker een kans geven, maar Coniferen was niet helemaal aan mij besteed. Ik vond de hoofdpersoon onsympathiek en erg denigrerend tegenover zijn zus. In plaats van respect op te brengen voor haar psychische problemen en met haar te zoeken naar professionele hulp denkt hij alleen aan zichzelf.
Coniferen is een roman waarin jaloezie, achterdocht en geld primeren boven liefde, vriendschap en familie. Het verhaal kent bovendien op haar laatste pagina's een meer dan pijnlijke climax. Vier pagina’s waren voldoende om mij boos te maken, maar niet om het complete boek te redden.
Mijn complete recensie van Coniferen lees je op Boekvinder.be.
July 5, 2020
Mooi, maar het meandert maar wat alle kanten op. Ik heb me wat geërgerd aan de vergezochte metaforen of nodeloos complexe zinsconstructies, die zo typisch zijn voor een debuut. Dat dit een goede schrijver is, staat buiten kijf. Benieuwd om meer van hem te lezen. Mooie zinnen, intelligente observaties. Maar zijn debuut had een iets strengere redacteur kunnen gebruiken. Sommige passages waren elders in het boek meer tot hun recht gekomen, denk ik. Er hadden wat meer ‘darlings gekilld’ mogen worden, en dan heb ik het zowel over bepaalde zinnen als over personages die niet veel bijdroegen aan het verhaal. Ik kon ook niet veel sympathie voelen voor de apathische, totaal onempathische, egocentrische verteller, maar dat was wellicht net de bedoeling. De knipoog naar Claus op het einde heeft me wel weer doen glimlachen.
March 8, 2020
4,5 *
Prachtig!
Lange, mooie meanderende zinnen in een rijke, beschrijvende taal leiden tot een ietwat verrassend einde.
"Als ik nu, meer dan twintig jaar later, begrafenissen bijwoon, zelfs van mensen die ik amper heb gekend, dan loop ik steevast het beschamende risico te breken als een emotioneel wrak. Ik kan onmogelijk mijn tranen verbijten, hoe klef ook de toespraakjes van de kleinkinderen, hoe ongepast de gekozen muziek, hoe slecht gekadreerd de foto op het bidprentje. Het staat me voor dat wij bij onze geboorte een beperkt aantal waardig-verdrietfiches toegestopt krijgen die als in een naargeestig pokerspel slechts eenmaal kunnen worden ingezet. Wie met lege handen achterblijft, is aangewezen op de rol van onbetamelijke, openbare huiler."
Aanrader!!!
Prachtig!
Lange, mooie meanderende zinnen in een rijke, beschrijvende taal leiden tot een ietwat verrassend einde.
"Als ik nu, meer dan twintig jaar later, begrafenissen bijwoon, zelfs van mensen die ik amper heb gekend, dan loop ik steevast het beschamende risico te breken als een emotioneel wrak. Ik kan onmogelijk mijn tranen verbijten, hoe klef ook de toespraakjes van de kleinkinderen, hoe ongepast de gekozen muziek, hoe slecht gekadreerd de foto op het bidprentje. Het staat me voor dat wij bij onze geboorte een beperkt aantal waardig-verdrietfiches toegestopt krijgen die als in een naargeestig pokerspel slechts eenmaal kunnen worden ingezet. Wie met lege handen achterblijft, is aangewezen op de rol van onbetamelijke, openbare huiler."
Aanrader!!!
March 26, 2025
Dit boek behoort tot een van mijn favorieten aller tijden!!!
Er is zoveel waar ik het over wil hebben en je weet wel, enthousiasme kan soms wel de overhand nemen waardoor het nogal ongestructureerd lijkt. Ik zal bij deze dus mijn best doen om zo duidelijk mogelijk mijn mening te verwoorden.
Het boek gaat over een jongen die weinig geld heeft. Hij werkt als vertaler en we weten allemaal dat het heel moeilijk is om te leven van enkel boeken schrijven hier in België. Laat staan als vertaler. Hij heeft een zus, Marianne. Zij is rijk, maar draagt een ernstige achtervolgingswaan met zich mee. Ze denkt vaak dat ze achtervolgd wordt. In het boek beschrijft de jongen hoe het is om te leven in zo'n situatie. Hij beschrijft onder andere hoe het is om met zijn zus om te gaan en hoe het is om weinig te hebben.
Max Temmerman beschrijft dit boek als een fictief werk waar deels een stuk van waarheid in zit. Een tante van hem leefde namelijk ook met een achtervolgingswaan. Hij schreef het verhaal in twee weken. Dit was voldoende om het te laten uitbrengen. Tevens is "Coniferen" zijn prozadebuut. In mijn ogen het werk dat nog het meest aanleunt met zijn gedichten. Temmerman trachtte Simenon na te doen, maar het is duidelijk dat zijn eigen stem de overhand neemt en met prachtige adjectieven dit verhaal wist neer te schrijven.
Het verhaal is zeer pakkend door de schrijfstijl en ook de herkenbaarheid van het personage. Dit is iets heel persoonlijk. Gezien mijn studentenleven ben ik ook de persoon die vaak op kot verdiepend zit te lezen. De minimalistische levensstijl van het hoofdpersonage herken ik hierin.
Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat er heel wat mensen zijn die iemand in hun vriendenkring hebben die ook moeite heeft met iets. Dit kan zowel fysiek als mentaal. We stellen ons dan ook de vraag wat we kunnen doen om deze persoon het beste bij te staan.
De vormgeving van dit boek vind ik ook zeer aangenaam. Het is anders en voelt zo fijn aan.
Graag geef ik Max Temmerman een virtuele knuffel. Enerzijds voor dit werk en anderzijds voor het delen van al zijn woorden met de buitenwereld.
Lees "Coniferen" aub.
Binnenkort komt er een video online op YouTube waar ik in gesprek met hem ga voor het kanaal "We moeten het over literatuur hebben". Daar zal er ook een giveaway plaatsvinden waar Max drie boeken wegschenkt aan de kijkers.
Er is zoveel waar ik het over wil hebben en je weet wel, enthousiasme kan soms wel de overhand nemen waardoor het nogal ongestructureerd lijkt. Ik zal bij deze dus mijn best doen om zo duidelijk mogelijk mijn mening te verwoorden.
Het boek gaat over een jongen die weinig geld heeft. Hij werkt als vertaler en we weten allemaal dat het heel moeilijk is om te leven van enkel boeken schrijven hier in België. Laat staan als vertaler. Hij heeft een zus, Marianne. Zij is rijk, maar draagt een ernstige achtervolgingswaan met zich mee. Ze denkt vaak dat ze achtervolgd wordt. In het boek beschrijft de jongen hoe het is om te leven in zo'n situatie. Hij beschrijft onder andere hoe het is om met zijn zus om te gaan en hoe het is om weinig te hebben.
Max Temmerman beschrijft dit boek als een fictief werk waar deels een stuk van waarheid in zit. Een tante van hem leefde namelijk ook met een achtervolgingswaan. Hij schreef het verhaal in twee weken. Dit was voldoende om het te laten uitbrengen. Tevens is "Coniferen" zijn prozadebuut. In mijn ogen het werk dat nog het meest aanleunt met zijn gedichten. Temmerman trachtte Simenon na te doen, maar het is duidelijk dat zijn eigen stem de overhand neemt en met prachtige adjectieven dit verhaal wist neer te schrijven.
Het verhaal is zeer pakkend door de schrijfstijl en ook de herkenbaarheid van het personage. Dit is iets heel persoonlijk. Gezien mijn studentenleven ben ik ook de persoon die vaak op kot verdiepend zit te lezen. De minimalistische levensstijl van het hoofdpersonage herken ik hierin.
Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat er heel wat mensen zijn die iemand in hun vriendenkring hebben die ook moeite heeft met iets. Dit kan zowel fysiek als mentaal. We stellen ons dan ook de vraag wat we kunnen doen om deze persoon het beste bij te staan.
De vormgeving van dit boek vind ik ook zeer aangenaam. Het is anders en voelt zo fijn aan.
Graag geef ik Max Temmerman een virtuele knuffel. Enerzijds voor dit werk en anderzijds voor het delen van al zijn woorden met de buitenwereld.
Lees "Coniferen" aub.
Binnenkort komt er een video online op YouTube waar ik in gesprek met hem ga voor het kanaal "We moeten het over literatuur hebben". Daar zal er ook een giveaway plaatsvinden waar Max drie boeken wegschenkt aan de kijkers.
May 14, 2020
Met Coniferen brengt Max Temmerman (1975) na verschillende dichtbundels te hebben geschreven zijn debuutroman uit. Voor zijn dichtbundels won hij al verschillende prijzen: in 2012 werd zijn debuutbundel Vaderland genomineerd voor de C. Buddingh-prijs. Zijn tweede bundel Bijna een Amerika kaapte de Herman de Coninck-Publieksprijs weg en werd genomineerd voor de Jo Peeters Poëzieprijs 2014. Naast zijn werk als dichter en auteur heeft Temmerman overigens gewerkt voor Antwerpen Boekenstad en werkt hij nu als chef van een Antwerps Cultureel Centrum.
Coniferen is een 'roman noir' geworden, in de traditie van de verhalen van de Belgische misdaadauteur Georges Simenon over zijn wereldberoemde commissaris Maigret. Het boek is van een subtiele spanning voorzien die doorheen het boek slim wordt opgevoerd. Naar het einde toe wil je steeds meer weten wat de verteller, de hoofdpersoon in het verhaal, nog aan geheimen te onthullen heeft. Het is het verhaal over het leven van die verteller en zijn zus Marianne, hoe ze als kind samen opgroeiden, plots hun ouders verliezen als ze beiden nog erg jong zijn en ze met elkaar verder moeten. Tante Oui-Oui brengt hen nog wel even op het juiste pad maar van dan af moeten ze het wel zelf uitzoeken.
Marianne is net meerderjarig en wordt de voogd van haar jongere broer. Zij studeert snel af en gaat in de thuisverpleging. De verteller gaat nog enkele jaren naar school en neemt een bijbaantje aan als babysitter waarmee hij snel geld probeert bij te verdienen. Zijn babysit-techniek is stiekem niet veel waard: hij laat de kinderen rustig tv-kijken of spelletjes spelen, stuurt ze op een bepaald uur naar hun bed en duikt als hevig lezer ondertussen onder in allerlei dikke boeken. Hij is een eenzelvig kind en creëert daarom zijn eigen wereld. Het snel volwassen moeten worden en het verlies van hun ouders wekt een andere, hevigere reactie op bij Marianne: ze begint allerlei mannen rondom zich te zien die het volgens haar allemaal, als in één groot complot – hoe actueel kan een boek zijn – op haar gemunt hebben.
‘Ze. Onaangekondigd verschenen ze. Ze markeerden de dag grijnslachend en ze waren niet van plan snel weer weg te gaan.’
‘Ze toonden zich voor het eerst aan haar op het muurtje dat naast het tuinhuis door liep tot helemaal achteraan bij de coniferen.'
Marianne ontwikkelt een hevige paranoia die haar hele leven zal bepalen. Bij een eerste aanval brengt tante Oui-Oui nog even uitkomst, maar daarna staat de verteller er alleen voor om zijn zus te redden telkens als haar aanvallen terugkomen. Tijdens haar lucide momenten gooit Marianne zich op haar werk en op het dwangmatig poetsen van haar huis. Overigens met een stille wenk naar een van de eigen dichtbundels van de auteur als hij deze fobie betitelt als ‘Huishoudkunde’. Er doet zich een keerpunt voor in het verhaal als de verteller ouder wordt en voor een onderbreking naar de VS vertrekt en Marianne een man leert kennen. Ook al kan Marianne zich vanaf dan een leven in luxe permitteren, zullen de demonen haar echter nooit verlaten.
De zinnen van Temmerman meanderen zwierig doorheen het boek en brengen een eerder zwaarmoedig verhaal tot leven dat in het teken staat van verlies, waanzin, achterdocht, plotse rijkdom en de daarbij horende jaloezie. Toch is het niet zo dat het boek zwaar om lezen is dankzij de poëtische en sfeervolle taal. Steeds keert de verteller terug naar het heden van waaruit hij in verschillende etappes – grotendeels maar niet helemaal chronologisch – zijn verleden uit de doeken doet. Zo word je meegezogen in een donker psychologisch verhaal met een verrassend einde waardoor je als lezer toch even verbijsterd achterblijft.
Coniferen is een 'roman noir' geworden, in de traditie van de verhalen van de Belgische misdaadauteur Georges Simenon over zijn wereldberoemde commissaris Maigret. Het boek is van een subtiele spanning voorzien die doorheen het boek slim wordt opgevoerd. Naar het einde toe wil je steeds meer weten wat de verteller, de hoofdpersoon in het verhaal, nog aan geheimen te onthullen heeft. Het is het verhaal over het leven van die verteller en zijn zus Marianne, hoe ze als kind samen opgroeiden, plots hun ouders verliezen als ze beiden nog erg jong zijn en ze met elkaar verder moeten. Tante Oui-Oui brengt hen nog wel even op het juiste pad maar van dan af moeten ze het wel zelf uitzoeken.
Marianne is net meerderjarig en wordt de voogd van haar jongere broer. Zij studeert snel af en gaat in de thuisverpleging. De verteller gaat nog enkele jaren naar school en neemt een bijbaantje aan als babysitter waarmee hij snel geld probeert bij te verdienen. Zijn babysit-techniek is stiekem niet veel waard: hij laat de kinderen rustig tv-kijken of spelletjes spelen, stuurt ze op een bepaald uur naar hun bed en duikt als hevig lezer ondertussen onder in allerlei dikke boeken. Hij is een eenzelvig kind en creëert daarom zijn eigen wereld. Het snel volwassen moeten worden en het verlies van hun ouders wekt een andere, hevigere reactie op bij Marianne: ze begint allerlei mannen rondom zich te zien die het volgens haar allemaal, als in één groot complot – hoe actueel kan een boek zijn – op haar gemunt hebben.
‘Ze. Onaangekondigd verschenen ze. Ze markeerden de dag grijnslachend en ze waren niet van plan snel weer weg te gaan.’
‘Ze toonden zich voor het eerst aan haar op het muurtje dat naast het tuinhuis door liep tot helemaal achteraan bij de coniferen.'
Marianne ontwikkelt een hevige paranoia die haar hele leven zal bepalen. Bij een eerste aanval brengt tante Oui-Oui nog even uitkomst, maar daarna staat de verteller er alleen voor om zijn zus te redden telkens als haar aanvallen terugkomen. Tijdens haar lucide momenten gooit Marianne zich op haar werk en op het dwangmatig poetsen van haar huis. Overigens met een stille wenk naar een van de eigen dichtbundels van de auteur als hij deze fobie betitelt als ‘Huishoudkunde’. Er doet zich een keerpunt voor in het verhaal als de verteller ouder wordt en voor een onderbreking naar de VS vertrekt en Marianne een man leert kennen. Ook al kan Marianne zich vanaf dan een leven in luxe permitteren, zullen de demonen haar echter nooit verlaten.
De zinnen van Temmerman meanderen zwierig doorheen het boek en brengen een eerder zwaarmoedig verhaal tot leven dat in het teken staat van verlies, waanzin, achterdocht, plotse rijkdom en de daarbij horende jaloezie. Toch is het niet zo dat het boek zwaar om lezen is dankzij de poëtische en sfeervolle taal. Steeds keert de verteller terug naar het heden van waaruit hij in verschillende etappes – grotendeels maar niet helemaal chronologisch – zijn verleden uit de doeken doet. Zo word je meegezogen in een donker psychologisch verhaal met een verrassend einde waardoor je als lezer toch even verbijsterd achterblijft.
November 16, 2020
Een beetje teleurgesteld eigenlijk, door dit boek
Hoewel er redelijk wat filosofische bespiegelingen in staan blijven de personages als het ware 'hol'.
De broer, verteller en vertaler, geeft zijn levensverhaal en kijk op dat van zijn zus. Een traumatische gebeurtenis die ze beiden delen heeft op elk van hen een andere impact (of net niet, het is maar hoe je het interpreteert).
Niet slecht als boek maar het 'p(l)akte' niet.
https://www.tzum.info/2020/09/recensi...
Hoewel er redelijk wat filosofische bespiegelingen in staan blijven de personages als het ware 'hol'.
De broer, verteller en vertaler, geeft zijn levensverhaal en kijk op dat van zijn zus. Een traumatische gebeurtenis die ze beiden delen heeft op elk van hen een andere impact (of net niet, het is maar hoe je het interpreteert).
Niet slecht als boek maar het 'p(l)akte' niet.
https://www.tzum.info/2020/09/recensi...
January 1, 2021
Ik kon mijn leesjaar niet mooier eindigen. Mijn verwachtingen lagen heel hoog voor dit boek. Terecht, want het was erg mooi geschreven. Ik onderstreepte zinnen en las de meeste een paar keer omdat ze zo mooi waren. Wel vond ik, spijtig genoeg, de verhaallijn met momenten naar alle kanten uitschieten, wat de leeservaring minder vlot maakt. Toch hoop ik dat Max Temmerman gauw nog wat proza schrijft, ik heb ervan genoten.
September 23, 2020
Gelezen in het kader van de Bronzen Uil 2020 Publieksprijs.
Dit is een boek dat je best in één of een paar zittingen leest. Het leent er zich ook perfect toe, want het is kort, en heel erg vlot en meeslepend geschreven. In het begin verwacht je van dit boek even dat je in een of andere ideeënroman beland bent, waarin een pretentieuze auteur even wil tonen wat hij taalkundig wel niet kan teweeg brengen, zonder ooit echt een interessant verhaal aan te vatten.
Maar, niks is minder waar. Al snel gooit Max Temmerman een aantal plotelementen in het spel die het verhaal een vliegende vaart geven. Hij palavert wel wat van hier naar daar, maar zonder de aandacht van de lezer te verliezen, nee, meer om de lezer in het ongewisse te laten van wat er écht aan de hand is. In tegenstelling tot sommige anderen, kon ik het hoofdpersonage wel heel goed verdragen in zijn imperfectie en intolerantie tegenover de andere mensen in zijn leven.
Het einde kwam nogal snel en abrupt, ik had gerust nog 100 pagina's meer met deze personages willen doorbrengen. Maar de luchtige, en toch intelligente schrijfstijl van Temmerman, samen met het originele verhaal, maken van Coniferen een onverwachte aanrader!
Dit is een boek dat je best in één of een paar zittingen leest. Het leent er zich ook perfect toe, want het is kort, en heel erg vlot en meeslepend geschreven. In het begin verwacht je van dit boek even dat je in een of andere ideeënroman beland bent, waarin een pretentieuze auteur even wil tonen wat hij taalkundig wel niet kan teweeg brengen, zonder ooit echt een interessant verhaal aan te vatten.
Maar, niks is minder waar. Al snel gooit Max Temmerman een aantal plotelementen in het spel die het verhaal een vliegende vaart geven. Hij palavert wel wat van hier naar daar, maar zonder de aandacht van de lezer te verliezen, nee, meer om de lezer in het ongewisse te laten van wat er écht aan de hand is. In tegenstelling tot sommige anderen, kon ik het hoofdpersonage wel heel goed verdragen in zijn imperfectie en intolerantie tegenover de andere mensen in zijn leven.
Het einde kwam nogal snel en abrupt, ik had gerust nog 100 pagina's meer met deze personages willen doorbrengen. Maar de luchtige, en toch intelligente schrijfstijl van Temmerman, samen met het originele verhaal, maken van Coniferen een onverwachte aanrader!
April 19, 2020
Ik had echt niet verwacht dat ik dit boek goed zou vinden. En toch is het het beste dat ik dit jaar al gelezen heb. Zo straf, zo knap geschreven, ijzersterk. Aanrader!
March 8, 2021
Ik moet toegeven, de eerste pagina's van "Coniferen" geschreven door Max Temmerman brachten me vooral verwarring. Ik had geen idee waar het boek over ging. Er zijn geen duidelijke hoofdstukken, de tekst blijft maar doorlopen. Slechts een paar keer zie je duidelijk dat er een nieuw deel start, na een volledig witte pagina.
Het duurde even om in het verhaal te komen. Vooral in het begin is het heel goed merkbaar dat Temmerman vooral een dichter is. Het boek heeft een anonieme verteller die in de ik-vorm zijn gedachten de vrije loop lijkt te geven. Pas na verloop van tijd wordt het eigenlijke verhaal duidelijk, en op het einde kom je ook de bedoeling van deze vertelling te weten.
De verteller heeft het over zijn ouders die jong gestorven zijn, zijn zus die aan achtervolgingswaan leidt maar beter wordt nadat ze rijk trouwt, zijn baantje als babysitter en uiteindelijk zijn reis naar Amerika als au-pair.
Temmerman schrijft een verhaal dat je het best kunt omschrijven als eb en vloed. Naast de verteller steekt hij er ook een aantal brieven tussen die broer en zus uitwisselden. Het boek gaat over verandering, leegte en stilte, het zoeken naar rust. Over reizigers en zwervers, het verschil tussen armoede en rijkdom, en de eenzaamheid die er overal tussen zit.
Het is een kort boek, 142 pagina's, maar de laatste bladzijden blazen je omver.
Het duurde even om in het verhaal te komen. Vooral in het begin is het heel goed merkbaar dat Temmerman vooral een dichter is. Het boek heeft een anonieme verteller die in de ik-vorm zijn gedachten de vrije loop lijkt te geven. Pas na verloop van tijd wordt het eigenlijke verhaal duidelijk, en op het einde kom je ook de bedoeling van deze vertelling te weten.
De verteller heeft het over zijn ouders die jong gestorven zijn, zijn zus die aan achtervolgingswaan leidt maar beter wordt nadat ze rijk trouwt, zijn baantje als babysitter en uiteindelijk zijn reis naar Amerika als au-pair.
Temmerman schrijft een verhaal dat je het best kunt omschrijven als eb en vloed. Naast de verteller steekt hij er ook een aantal brieven tussen die broer en zus uitwisselden. Het boek gaat over verandering, leegte en stilte, het zoeken naar rust. Over reizigers en zwervers, het verschil tussen armoede en rijkdom, en de eenzaamheid die er overal tussen zit.
Het is een kort boek, 142 pagina's, maar de laatste bladzijden blazen je omver.
October 4, 2020
Coniferen is het prozadebuut van de reeds meermaals gelauwerde Antwerpse dichter Max Temmerman (1975). Zijn dichters het gewend de essentie van de dingen op papier te zetten door ballast te schrappen dan blijkt dit ook uit dit werk: in verbluffend weinig pagina's (140) weet Temmerman een familiedrama met een verbijsterend slot op de lezer los te laten dat nog even zal nazinderen. Slim weet hij met terloopse opmerkingen over de nog plaats te vinden gebeurtenissen de lezer aan het verhaal te binden en snoert hem intussen mooi verder in door zijn uitgekiend taalgebruik, de afwezigheid van hoogdravendheid, rake typeringen en de koele gedoseerde dramatiek. De achterflap maakt gewag van een poëtische Simenon. Een Simenon wis en waarachtig, maar echt poëtisch taalgebruik heb ik maar een paar maal aangetroffen ; daarvoor is de verteller te onderkoeld en te zakelijk . Maar ook daarin schuilt het effect van het verhaal.
October 4, 2020
Vanmorgen om 10 uur uitgelezen. Net op tijd voor de lezing van Max Temmerman in 10u30 in de bibliotheek. Het is geen straf om dit boek onder tijdsdruk te lezen, want er zit zoveel subtiele spanning in het verhaal dat je snel wil weten hoe de vork in de steel zit. Enige vertragende factor: het is zo ontzettend mooi geschreven dat speed reading echt zonde is. Eentje om te savoureren!
(en nu moet ik Simenon lezen!)
(en nu moet ik Simenon lezen!)
July 27, 2020
Wow! Verrassend, meeslepend, spannend, indringend, origineel verhaal in een supermooie schrijfstijl. Op elke bladzijde, in elke zin, wel een interessante gedachte of een frisse kijk op het leven, de wereld en de mensen. Boeiend van begin tot eind!
April 25, 2020
Een machtig boek, heel mooi geschreven. Het blijft in mijn hoofd en ziel ronddwalen.
July 13, 2020
Vlaams-dramatisch verhaal in zo’n trefzekere taal dat ik benieuwd ben naar meer proza van deze dichter.
July 24, 2020
4,5*
Te lezen! Ferm. Mocht gerust nog heel wat dikker en uitgebreider zijn.
Te lezen! Ferm. Mocht gerust nog heel wat dikker en uitgebreider zijn.
October 29, 2020
Ge herkent de dichter in de romanschrijver. Mooie, complexe zinnen vol zorgvuldig uitgekozen woorden. Pijnlijk rake sfeerschepping. Die kerstavond...
May 12, 2024
Prachtig geschreven
July 15, 2021
Moeite om in het verhaal te komen
Poëtische taal
Sterk einde!
Poëtische taal
Sterk einde!
December 21, 2022
In mijn bespreking van de debuut dichtbundel Vaderland schreef ik dat Max Temmerman met zijn poëziedebuut een nuchtere confrontatie met woorden maakte. En dat is voor mij het handelsmerk van deze bijzondere dichter gebleven. Ook in zijn romandebuut manifesteert dit handelsmerk zich zeer sterk. In de bundel Bijna een Amerika werd er teruggekeken naar het verlies van bijvoorbeeld de spraak en het concentratievermogen. In gedichten als Afasie, de fysica van een herinnering of Geheugenverlies wist de dichter ongelooflijk mooi het verlies van organische functie te koppelen aan het verlies van een geliefde mens of stad en in het gedicht Geheugenverlies deed de zin: 'telkens, een moeder sterft, verdwijnt er een geheugen', mij kippenvel krijgen. Dat kippenvel kwam herhaaldelijk terug in de roman Coniferen, want het is in al zijn eenvoud en beknoptheid een uiterst confronterende roman. Het hoofdpersonage en zijn zus verloren heel jong hun ouders bij een auto-ongeval. Niemand van de familie zat te springen om het duo in huis te halen en daarom werd zijn oudere zus Marianne de voogd van de verteller. Er was wel hun Brusselse tante Oui-Oui die zich af en toe met hen bemoeide, maar eigenlijk waren broer en zus vooral op zichzelf aangewezen. Tussen hen bestaat eigenlijk geen hechte band en zij blijven samen uit noodzaak. De verteller groeit eigenlijk op als een eenzaat die graag leest terwijl hij babysit. Hij verwerft als babysit zelfs een reputatie en dat brengt hem zelfs in een stadje in Montana waar hij au pair mag spelen bij een Vlaams gezin bij ettertjes van kinderen die geen nood hebben aan enige vorm van lessen en wier ouders er een vreemde levensstijl op na houden. Na de dood van de ouders krijgt de oudere zus hallucinaties, waarin ze mannen ziet die haar achtervolgen. Een verstandshuwelijk brengt haar voorlopig echter wel rust, terwijl de verteller zich moreel en financieel kan redden door vertaler te worden. Coniferen is een heel strak maar buiten gewoon mooi opgebouwd verhaal dat door zijn zuiverheid van taal en stijl zeker het vakmanschap van de auteur laat zien.
July 27, 2024
https://looneybooks79.blog/2024/07/27...
In 'Coniferen' worden we getrakteerd op een familiekroniek (zonder dat het een lijvig boek wordt of een reeks van tien boeken) waarin we een ik-figuur volgen die samen met zijn zus hun ouders héél jong verliezen waardoor de zus, Marianne, als moeder voor het hoofdpersonage en als kostwinnaar wordt gedwongen te overleven. Van de rest van de familie krijgen ze niet de nodige hulp en ze staan er met hun twee op dat moment alleen voor, wentelend in een leven van armoede en overleven. Maar het ouderlijke huis kunnen ze behouden. Nu de ik-figuur volwassen is woont hij er zelfs nog steeds, kijkend op de coniferen die achteraan in de tuin staan, waar de duiven in vertoeven, en die een schaduw op de tuin en het huis werpen.
Als de Ik-figuur zijn verhaal vertelt waarbij we zien hoe Marianne op een bepaald moment aan achtervolgingswaanzin begint te lijden en 'ze' ziet op elke hoek van de straat, moet hij zien te overleven door geld in het laatje te brengen met babysitten. Marianne's waanzin wordt echter ondragelijk en ze wil zich niet laten behandelen hoeveel hij ook op zijn zus inpraat. Haar paranoïa overheerst!
Als Marianne na lange tijd, en met de hulp van tante Oui-Oui, een juiste behandeling krijgt en werk vindt als palliatieve zorgster, lijkt het leven zich terug recht te trekken.
En dan krijgt het hoofdpersonage het aanbod om een tijdje naar Helena, Montana in de USA te gaan als au pair voor een Belgisch echtpaar en hun twee kinderen. En Marianne ontmoet de man van haar leven via één van haar patiënten. Alles lijkt goed te lopen. Maar het leven kent zijn wendingen en loopt nooit zoals je zou verwachten! En soms kan je het leven een duwtje in je richting geven!
Dit is het debuut van Max Temmerman, waarvan ik intussen al zijn twee opvolgers las (Verre Vriend en Hier zijn Leeuwen). Dat ik fan ben van de man zijn vertelstijl is geen geheim maar dat hij een verhaal kan opbouwen en je op het einde versteld doen staan bewijst hij hier met Coniferen!
Het is ook prachtig te zien hoe hij de paralellen trekt tussen broer en zus hoe zorgend ze zijn: de ene voor kinderen en jongeren (hoewel hij meer bezig is met lezen en zijn tijd verdoen) en de andere voor ouderen, die op het einde van hun leven zijn.
Dit is een familieverhaal over overleven en over jaloezie, achterdocht, waanzin, familie en armoede en rijkdom! Je zou het niet verwachten maar dit boek heeft een psychologisch duister kantje, net als de schaduw dat die bomen werpen op beide hoofdfiguren in dit boek en hun ouderlijke huis! En toch zit er, zoals in zijn andere boeken, een dosis (zwarte) humor verwerkt in dit boek!
In 'Coniferen' worden we getrakteerd op een familiekroniek (zonder dat het een lijvig boek wordt of een reeks van tien boeken) waarin we een ik-figuur volgen die samen met zijn zus hun ouders héél jong verliezen waardoor de zus, Marianne, als moeder voor het hoofdpersonage en als kostwinnaar wordt gedwongen te overleven. Van de rest van de familie krijgen ze niet de nodige hulp en ze staan er met hun twee op dat moment alleen voor, wentelend in een leven van armoede en overleven. Maar het ouderlijke huis kunnen ze behouden. Nu de ik-figuur volwassen is woont hij er zelfs nog steeds, kijkend op de coniferen die achteraan in de tuin staan, waar de duiven in vertoeven, en die een schaduw op de tuin en het huis werpen.
Als de Ik-figuur zijn verhaal vertelt waarbij we zien hoe Marianne op een bepaald moment aan achtervolgingswaanzin begint te lijden en 'ze' ziet op elke hoek van de straat, moet hij zien te overleven door geld in het laatje te brengen met babysitten. Marianne's waanzin wordt echter ondragelijk en ze wil zich niet laten behandelen hoeveel hij ook op zijn zus inpraat. Haar paranoïa overheerst!
Als Marianne na lange tijd, en met de hulp van tante Oui-Oui, een juiste behandeling krijgt en werk vindt als palliatieve zorgster, lijkt het leven zich terug recht te trekken.
En dan krijgt het hoofdpersonage het aanbod om een tijdje naar Helena, Montana in de USA te gaan als au pair voor een Belgisch echtpaar en hun twee kinderen. En Marianne ontmoet de man van haar leven via één van haar patiënten. Alles lijkt goed te lopen. Maar het leven kent zijn wendingen en loopt nooit zoals je zou verwachten! En soms kan je het leven een duwtje in je richting geven!
Dit is het debuut van Max Temmerman, waarvan ik intussen al zijn twee opvolgers las (Verre Vriend en Hier zijn Leeuwen). Dat ik fan ben van de man zijn vertelstijl is geen geheim maar dat hij een verhaal kan opbouwen en je op het einde versteld doen staan bewijst hij hier met Coniferen!
Het is ook prachtig te zien hoe hij de paralellen trekt tussen broer en zus hoe zorgend ze zijn: de ene voor kinderen en jongeren (hoewel hij meer bezig is met lezen en zijn tijd verdoen) en de andere voor ouderen, die op het einde van hun leven zijn.
Dit is een familieverhaal over overleven en over jaloezie, achterdocht, waanzin, familie en armoede en rijkdom! Je zou het niet verwachten maar dit boek heeft een psychologisch duister kantje, net als de schaduw dat die bomen werpen op beide hoofdfiguren in dit boek en hun ouderlijke huis! En toch zit er, zoals in zijn andere boeken, een dosis (zwarte) humor verwerkt in dit boek!
September 15, 2020
Geen slecht prozadebuut van deze dichter. Misschien konden de zinnen hier en daar vloeiender, soms prangt het proza een beetje met zijn poëtische genen. Omdat het een nogal beschouwend boek is werden op de duur de vele VVT nogal vermoeiend , misschien zou een meer actief taalgebruik en dialoog het boek wat levendiger hebben gemaakt. (Ik heb een goed taalgevoel maar in grammatica ben ik een kluns. Waar ik het over heb : 'Ik moest denken aan' vs 'Ik dacht', 'Ze had zijn trouweloosheid door de vingers gezien' vs 'Ze zag zijn trouweloosheid door de vingers'. 'Ik ben blijven staan' vs 'Ik bleef staan', 'Ze hadden zich behoedzaam omgedraaid' vs 'Ze draaiden zich...' enz. Is dit de vrije indirecte rede, ben ik juist?)
In het midden van het boek geeft hij een magistraal beeld van het troosteloze geestelijk klimaat en de relationele armoede in de VS, waar je naar een shopping-mall moet gaan om een beetje sociaal leven te zien. Hij schrijft dit stuk zowaar actiever en dat voel je. Hij beschrijft hun gebrek aan een diepere zingeving, hun obsessie met eten, het schrale familieleven soms. In een scène valt een (obese) man in een restaurant van zijn stoel terwijl de andere gasten gewoon verder schransen. Temmerman schrijft de zin die al lang in mij lag te sudderen : 'Als ik aan Amerika denk, denk ik aan eenzaamheid.' Drie en een halve stars and stripes.
In het midden van het boek geeft hij een magistraal beeld van het troosteloze geestelijk klimaat en de relationele armoede in de VS, waar je naar een shopping-mall moet gaan om een beetje sociaal leven te zien. Hij schrijft dit stuk zowaar actiever en dat voel je. Hij beschrijft hun gebrek aan een diepere zingeving, hun obsessie met eten, het schrale familieleven soms. In een scène valt een (obese) man in een restaurant van zijn stoel terwijl de andere gasten gewoon verder schransen. Temmerman schrijft de zin die al lang in mij lag te sudderen : 'Als ik aan Amerika denk, denk ik aan eenzaamheid.' Drie en een halve stars and stripes.
November 3, 2020
Bij de keuze van dit boek heb ik mij laten beïnvloeden door blogger/boekenrecensent Kelly van Tales from the crib. En ik ben heel blij met deze boekentip.
Het boek heeft mij meegenomen en niet meer losgelaten. Het is een gelaagd verhaal dat ik zeker nog eens ter hand ga nemen, en ik herlees zelden boeken.
Ik heb de slechte gewoonte om boeken diagonaal en heel snel te lezen. Dat was hier onmogelijk. Elke zin heb ik minstens 1 keer gelezen en vaak herlezen. Het is poëtisch geschreven en toch is het toegankelijk vind ik.
“Ieder van ons bepaalt autonoom wat er in zijn privémuseum getoond wordt.”
“Een lezer die zich verliest in boeken geeft zijn autonomie immers niet op maar breidt die daarentegen uit.”
Prachtig toch?
Als bladwijzer zit er een klein papiertje in het boek met een portret van de aantrekkelijke schrijver. Dit doet mij denken aan een boek uit mijn jeugd waarin een prachtig portret van de auteur Bart Moeyaert zat. Deze keer geef ik het prentje wel terug aan de bib.
Het boek heeft mij meegenomen en niet meer losgelaten. Het is een gelaagd verhaal dat ik zeker nog eens ter hand ga nemen, en ik herlees zelden boeken.
Ik heb de slechte gewoonte om boeken diagonaal en heel snel te lezen. Dat was hier onmogelijk. Elke zin heb ik minstens 1 keer gelezen en vaak herlezen. Het is poëtisch geschreven en toch is het toegankelijk vind ik.
“Ieder van ons bepaalt autonoom wat er in zijn privémuseum getoond wordt.”
“Een lezer die zich verliest in boeken geeft zijn autonomie immers niet op maar breidt die daarentegen uit.”
Prachtig toch?
Als bladwijzer zit er een klein papiertje in het boek met een portret van de aantrekkelijke schrijver. Dit doet mij denken aan een boek uit mijn jeugd waarin een prachtig portret van de auteur Bart Moeyaert zat. Deze keer geef ik het prentje wel terug aan de bib.
March 11, 2020
Wat een verhaal, wat een taal. Sobere poëtische waarnemingen gaan over in een tragisch familieverhaal om onverwachts te eindigen in een drama.
'En ik lees kranten en ik sla romans open en ik snij brood en ik tel mijn geld en ik leg op bed en ik geef eten aan mijn katten en ik zit aan tafel en mijn vingertoppen volgen de nerven van het blad en ik staar uit het raam en naar mijn telefoon en naar de wolken en ik zie hoe het donker wordt tot de coniferen verdampen in alweer een volgende nacht en ik trek een fles op en ik trek een fles open en ik trek een fles open...'
'En ik lees kranten en ik sla romans open en ik snij brood en ik tel mijn geld en ik leg op bed en ik geef eten aan mijn katten en ik zit aan tafel en mijn vingertoppen volgen de nerven van het blad en ik staar uit het raam en naar mijn telefoon en naar de wolken en ik zie hoe het donker wordt tot de coniferen verdampen in alweer een volgende nacht en ik trek een fles op en ik trek een fles open en ik trek een fles open...'
May 20, 2020
Ik moest wennen aan de beklemmende sfeer van het boek - echt vrolijk word je er niet van. De schrijfstijl en talige genialiteit van Max Temmerman spraken me wel aan. De eenvoudige verhaallijn van deze roman noir kent enkele verrassende wendingen en het verhaal daagt de lezer uit om na te denken over wat het betekent om iemand te zijn, hoe vergroeid een mens is met zijn omgeving en hoe bepalend zijn wortels zijn.
October 4, 2020
Aanvankelijk had ik het moeilijk me te laten meeslepen in de kille en pronkerige wereld van het hoofdpersonage, maar geleidelijk aan geraakte ik meer en meer geïntrigeerd...
Een duister relaas dat zich op een erg beklijvende manier ontrolt en me meer dan eens een erg ongemakkelijk gevoel bezorgde ... Ik had misschien iets meer van de "apotheose" verwacht maar ben desalniettemin erg benieuwd naar Max' tweede prozawerk.
Een duister relaas dat zich op een erg beklijvende manier ontrolt en me meer dan eens een erg ongemakkelijk gevoel bezorgde ... Ik had misschien iets meer van de "apotheose" verwacht maar ben desalniettemin erg benieuwd naar Max' tweede prozawerk.
June 10, 2020
Deze debuutroman van dichter Max Temmerman leest als een trein, bevat pareltjes van zinnen en plotwendingen die je niet ziet aankomen. Een dunne roman over een schijnbaar gewone jongen die op jonge leeftijd zijn beide ouders verloor. Die gebeurtenis lijkt eerst vooral praktische gevolgen te hebben voor zijn zus en hemzelf, maar als je het boek uit hebt, begrijp je dat dit helemaal niet zo is.
June 20, 2020
Prachtige taal, bekoorlijke zinnen, poëtische stijl. Hier is een dichter aan het werk.
Hou je van poëzie en van uitgebalanceerde zinnen, dan lees je dit graag. Een echte prozaliefhebber kan wat teleurgesteld zijn. Het is zoals een race rijden met een Jaguar, je krijgt het gevoel met de verkeerde wagen te rijden. Al blijft het leuk natuurlijk.
Hou je van poëzie en van uitgebalanceerde zinnen, dan lees je dit graag. Een echte prozaliefhebber kan wat teleurgesteld zijn. Het is zoals een race rijden met een Jaguar, je krijgt het gevoel met de verkeerde wagen te rijden. Al blijft het leuk natuurlijk.
September 14, 2020
Het einde was vrij.. choquerend?
De schrijver kan goed vertellen maar blijft soms in onnodige details en lange beschrijvingen. Sommige zaken worden herhaald. Jammer want in het begin kwam hij sterk uit de hoek maar daarna werd het verhaal weinig interessant. Door de vele overdrijvingen van de schrijver in het verhaal loopt de uiteindelijke clou af op een sisser..
De schrijver kan goed vertellen maar blijft soms in onnodige details en lange beschrijvingen. Sommige zaken worden herhaald. Jammer want in het begin kwam hij sterk uit de hoek maar daarna werd het verhaal weinig interessant. Door de vele overdrijvingen van de schrijver in het verhaal loopt de uiteindelijke clou af op een sisser..
Displaying 1 - 30 of 47 reviews