Ensayo sobre el día logrado: Sueño de un día de invierno

Versuche #3

by Peter Handke, Eustaquio Barjau (Translator)

Peter Handke, Premio Nobel de Literatura 2019

En la serie de cinco "ensayos" que ha venido publicando desde 1989, Peter Handke (1942) ha explorado y desarrollado nuevos caminos en el campo de la creación literaria, en unos peculiarísimos textos que combinan el recuerdo, la autobiografía y la reflexión, al tiempo que alumbran una nueva mirada sobre la cotidianidad. En "Ensayo sobre el día logrado" (1991), un autorretrato del pintor inglés del siglo XVIII William Hogarth que muestra en la paleta su «línea de la belleza» lleva al escritor austriaco a considerar la idea de un "día logrado", derivando hacia una reflexión acerca del arte de vivir el presente que mezcla recuerdos, asociaciones y digresiones con observaciones precisas como el corte de un bisturí.

Genres: Nonfiction

88 pages, Kindle Edition

Published April 11, 2019

About the author

Peter Handke (* 6. Dezember 1942 in Griffen, Kärnten) ist ein österreichischer Schriftsteller und Übersetzer.

Peter Handke is an Avant-garde Austrian novelist and playwright. His body of work has been awarded numerous literary prizes, including the Nobel Prize in Literature in 2019. He has also collaborated with German director Wim Wenders, writing the script for The Wrong Move and co-writing the screenplay for Wings of Desire.

Reviews

[الزهراء الصلاحي · Rating 2 out of 5]

مرة أخرى!

نفس الخواطر العشوائية، المختلطة، الغريبة!

لكن هذه المرة عن يوم ناجح.

تم
٣٠ مارس ٢٠٢١

[María Alcalde · Rating 5 out of 5]

Una introspección desasosegada, de constante nerviosismo, que busca conquistar la idea, o el sueño, de lo que debe ser “un día logrado", en la que el autor se interpela, en un mantenido dialogo con sí. Y todo parece nacer de la pintura, la música y de un viaje: de un autorretrato del pintor William Hogarth colgado en la Tate Gallery, de la letra de una canción, más bien narrada que cantada, de Van Morrison que se titula “Coney Island” y de un trayecto en tren por entre las colinas del Sena, al oeste de París. Un libro como pretexto para alcanzar la llamada «Line of Beauty and Grace» de la existencia.


«¿Qué maldición es esta?, ¿por qué para mí, a las tres de la tarde, la luz que hay en esta hondonada, el traqueteo de los trenes en los raíles, tu rostro ya no son el acontecimiento que, como valedero para el más lejano futuro, era todavía esta mañana? Maldita sea, ¿por qué, de un modo totalmente contrario a lo que ocurre con la conocida imagen del envejecimiento, ahora, menos que nunca, no puedo detener, aferrar, honrar el momento del día, de la vida? Maldita sea, ¿por qué soy, en el sentido exacto de esta palabra, tan disperso? Maldita sea, qué maldición, maldita sea»

«estoy demasiado lleno de exigencias para con la época actual, demasiado convencido de la nulidad del hoy»

«En el día logrado yo habré sido simplemente el medio en el que se da ese día, habré caminado simplemente con el día, me habré dejado iluminar por el sol, tocar por el soplo del viento, llover por la lluvia; mi verbo habrá sido "dejar otorgar"»

«¿Y por qué sales ahora de la casa, que es donde tú realmente estabas en tu sitio con el libro? Para tomar en serio lo leído.»

«—el leer, el mirar, el estar-con-la-imagen, el día—»

[John Hatley · Rating 4 out of 5]

Another in Peter Handke's series of "Versuche" (in all, I think he wrote 5), this one philosophizes on the topic of carpe diem. What do we mean when we say "this was a successful day"? How do we define what makes a day "successful"? Rather than evaluating the sum of things we accomplish, shouldn't we instead learn to appreciate the ray of sunlight that falls through the shades across the room in the late afternoon, the sound of our footsteps in freshly fallen snow or the laughter of children playing?

[Maha Moustafa · Rating 1 out of 5]

متاهة من الكلمات الجيدة جدًا والموضوع جميل وهو البحث عن يوم ناجح ولكني أسمعت إلى ساعة إلا ربع على ستوريتل من إجمالي ساعتين ولكن بدون أدنى هدف.
من وجهة نظري إذا لم تستفد من الكتاب الذي تقرأه حتى ولو ببسمة أو تأمل ما، فما فائدته!!!!!!!!!😐😶

[Fabi · Rating 5 out of 5]

Natürlich ist das Thema was ein geglückter Tag ist ein bisschen belanglos, aber wie bei Wunschloses Unglück hat es mir sehr gut gefallen, wie beim Schreiben eine Sprache gesucht wird für Empfindungen, die schwer in Worte zu fassen sind. Das Spielen mit Personalpronomen und wechselnden Perspektiven und der Dialog mit dem Text hat mir auch sehr gut gefallen. Als Fan von langen und komplizierten Sätzen habe ich mich auch sehr gesehen gefühlt, allgemein ist die Prosa wirklich sehr schön

[Bookish Dervish · Rating 3 out of 5]

عن اليوم الناجح
خواطر و أفكار و تأملات عن اعتبار يوم ما ناجح. أغلب هذه الأفكار تساؤلات بشأن هذا اليوم الناجح المفترض تتخللها إحالات على الكتاب المقدس و تخرصات بالقول على الله مع قدر لابأس به من الفلسفة.
أجمل ما بالكتيب، ملاحظته لتفاصيل إضاءة الشمس لذلك اليوم الناجح
الكتاب يتطلب حضورا و عدم انشغال بكتاب آخر لكثرة تشعب محتواه. حتى أن القصة المتضمنة تتضائل أمام الاستطرادات المسترسلة.






قرأت الكتاب في يوم أعتبره ناجحا، أما عن المعايير التي اعتمدتها، فلم ألتفت للمصاعب التي واجهتني أثناء سفري (إضراب وسائل النقل في عموم المغرب)، بل نظرت إلى أن اليوم سار كما هو مخطط له، و أنجزت كل الأمور الإدارية (المصرف) و الترفيهية (شراء المزيد من الكتب) و الذهنية أيضا (صفاء الذهن)

[Sini · Rating 4 out of 5]

Ooit vond ik Handke helemaal prachtig. Maar ik verloor hem wat uit het oog, deels omdat ik sommige van zijn boeken ook oerbelachelijk pompeus vond, en deels omdat ik sommige boeken niet aandurfde omdat ik bang was dat ik ze niet zou gaan begrijpen. Bovendien vond ik het vervelend dat hij een grafrede hield voor Milosevic, en ook beweerde dat de Serviërs geen blaam trof in de Balkan- oorlog. Toch bleven de ongelezen Handke- boeken naar mij kwispelen in de boekenkast. Wist ik immers wel precies welke uitspraken hij gedaan had over Milosevic en de Serviërs, of welke motieven daarbij had? Bij de begrafenis van Milosevic zei hij niet dat Milosevic een toffe peer was, maar: "De wereld, de zogenaamde wereld, weet alles over Slobodan Milosevic. De zogenaamde wereld kent de waarheid. Ik ken de waarheid niet. Maar ik kijk. Ik begrijp. Ik voel. Ik herinner me. Ik vraag." Dat lijkt eerder een poging tot nuancering dan een onterechte stellingname. En gesteld al dat deze poging tot nuancering onterecht was, en gesteld al dat andere van zijn uitspraken helemaal "fout" zouden zijn, dan hoefde dat toch nog steeds niet te betekenen dat al zijn boeken ook fout zijn? Bovendien, waarom zou ik bang moeten zijn dat ik zijn boeken niet zou begrijpen? Sterker nog, hoezo zou ik ze eigenlijk MOETEN begrijpen? Tarkovsky zegt: als je zoekt naar betekenis, dan zie je totaal niet wat er gebeurt. Met die uitspraak in het achterhoofd kan ik sinds kort wél genieten van zijn voor mij vroeger volkomen ondoorgrondelijke films. Zou iets soortgelijks ook niet bij Handke kunnen gebeuren? Zo aarzelde ik en aarzelde ik. Totdat Handke ineens de Nobelprijs won, omdat hij, aldus het comité, "met taalkundige vindingrijkheid de randen en eigenzinnigheden van de menselijke ervaring verkent". Prachtig geformuleerd, en het raakt prima de kern van o.a. "De last van de wereld" dat ik een paar jaar geleden met veel vreugde las. Zou ik een soortgelijke vreugde dus niet ook kunnen beleven met andere nog ongelezen Handkes in mijn boekenkast?

Dus las ik "Essay over de geslaagde dag", een boekje van 80 bladzijden. Maar eigenlijk zijn het er 160 omdat ik het meteen herlas, en door de mijmerende napret zijn het er misschien zelfs 320. De Duitse titel is "Versuch über den geglückten Tag": "Versuch" betekent "poging", net als het door Montaigne gemunte begrip "essay". Het hele boekje staat dan ook in het teken van tastende associaties, meanderende mijmeringen, vragende sporen, zoekende betooglijnen die eindigen met een vraag en worden opgevolgd door opnieuw beginnende zoekende betooglijnen. Dat alles opgeschreven door een "ik" die misschien Handke is maar misschien ook niet, die zichzelf en zijn ervaringen bovendien ook vaak vanuit een "hij"- perspectief omcirkelt, en die zichzelf soms als "jij" toespreekt, terwijl hij soms ook nog met een ingebeelde "jij" in discussie gaat. Ergens wordt gesproken van "het ontdekkende verdwalen": dat is precies wat je als lezer in dit essay doet. Of beter, je moet toelaten dat je in dit essay verdwaalt, en juist niet zoeken naar vast omlijnde conclusies. En "het ontdekkende verdwalen" is ook wat een geslaagde dag lijkt te kenmerken: een dag waarin je jezelf op elk ogenblik helemaal opent voor alle indrukken, hoe betekenisloos ook; een dag waarin je niet op enig doel of nut afgaat en niets negeert omdat het ogenschijnlijk geen doel heeft; een dag waarin je alles hoort en ziet alsof het nieuw is en niet al is gelabeld door onze conventies; een dag ook waarin al die ogenblikken van "ontdekkend verdwalen" niet verloren gaan, maar samen beklijven in één onverklaarbaar mooie "line of beauty and grace".

Maar weten we na dit essay ook hoe een "geslaagde dag" eruit ziet? Nee, geenszins. Het gaat zelfs niet eens om een concrete ervaring van een geslaagde dag, maar enkel om een droom. En niet eens een droom die de schrijver claimt te hebben gehad, maar die hij zegt in dit essay te hebben GEMAAKT. En dat alleen op tastende, meanderende, zeer voorlopige en nauwelijks tot conclusies voerende wijze. De "geslaagde dag" met zijn "ontdekkende verdwalen" is geen ervaring die de essayist al kent, maar een ervaring waarnaar hij zoekt. Hopend dat de lezer met hem meezoekt. Vrij vroeg in het essay wordt gesproken over het oud- Griekse kairos- begrip: het juiste ogenblik, waarop de menselijke tijd en de goddelijke tijd elkaar snijden. Dat werd later opgevolgd door het Christelijke eeuwigheidsbegrip, waarin alles zin kreeg in een overkoepelende hogere waarheid en eenheid. Maar deze zingevende begrippen hebben hun kracht verloren, dus wat is dan nog het zingevend verband tussen het ene en andere versplinterde ogenblik? Gaat het dan om "het welslagen telkens van mijn tijdelijkheid, de afzonderlijk geslaagde levenspanne"? Of is ook dat geloof, droom, visioen? Een variant op die droom is wellicht de ervaring dat het ik zich elk ogenblik helemaal opent, en alle indrukken - alle hier en nu ervaringen- bewaart: "Zijn ik- dag zou zich hebben geopend tot wereld- dag. Elke plaats zou zijn moment hebben gekregen, en hij zou daarvan hebben kunnen zeggen: 'Dat is het'. Hij zou tot een akkoord zijn gekomen met zijn sterfelijkheid […]. Zijn bijvoeglijk woord bij alles zou een gedurig 'bij de aanblik' zijn geweest, bij de aanblik van jou, bij de aanblik van een roos, bij de aanblik van het asfalt - en de materie , of de 'stoffelijkheid'? , zou voor hem hebben geschreeuwd om schepping, weer en weer". Maar deze formuleringen staan helemaal in de modus van "zou hebben kunnen", dus van het misschien. En ook het vraagteken in het midden van een van de zinnen onderstreept het essayistische, pogende en tastende karakter ervan.

Kortom: wat een geslaagde dag is komen we niet te weten, en het is zelfs volkomen onzeker of er zoiets kan bestaan. Niettemin maakt dit essay mij helemaal vrolijk door de glimpen die het mij biedt op de mogelijke contouren van een geslaagde dag. En zet het mij op bijzonder aangename wijze aan het mijmeren over hoe ik in mijn normale beleving van een dag de sporen zou kunnen zoeken van een geslaagde dag. Of hoe ik mijn dag kan verrijken door ook zelf ontdekkend te verdwalen, voor zover ik dat tenminste kan. En door de vluchtige indrukken die ik al dwalend opdoe, hoe vluchtig en efemeer ook omdat ze in geen enkel betekeniskader passen, toch te bewaren, voor zover ik dat tenminste kan. Of op zijn minst te beseffen dat mijn dag veel voller is van ogenblikken gevuld met indrukken dan ik besef.

Die mijmeringen roept Handke op elke pagina bj mij op, ja, zelfs in elke zin. Bijvoorbeeld door meteen aan het begin zomaar ineens te mijmeren over Hogarths begrip "line of beauty and grace" , de lijn van schoonheid en bevalligheid (of ook: genade), de even levendige als kronkelende S- vormige lijn die "leads the eye in a pleasing manner along the continuity of its variety". Die meanderende schoonheidslijn wordt geassocieerd met een speelse, krommende witte ader in een steen op de bodem van de Bodensee. En meteen daarna wordt gemijmerd over de curves van een spoorlijn, waarover een trein rijdt, waarin de ik- figuur, naar buiten kijkend, van ogenblik tot ogenblik een ander stuk van de stad in zich opneemt. En van daaruit ontstaat, zogenaamd, het essay, uit "de loop van de dag, in de seconde van de overgang van starogigheid naar oogknipperen". Het meanderende essay ontstaat dus uit meanderende associaties over de eveneens meanderende "line of beauty and grace". Vervolgens wordt die lijn van schoonheid dan gebruikt als beeld van de geslaagde dag: vol van ongrijpbare ogenblikken, die samen een "line of beauty and grace" vormen, een patroon van variatie en schoonheid. En dat beeld vergroot nog het raadsel van de geslaagde dag: nergens verklaart Handke wat precies de "line of beauty and grace" is, nergens helpt dit begrip om concreet te maken hoe het "patroon van een geslaagde dag" er precies uitziet. Hetgeen mijn verbeelding prikkelt, en mij nog extra stimuleert om ontdekkend te verdwalen in mijmeringen over de geslaagde dag.

Bovendien krijg ik door sommige zinnen van Handke het gevoel dat er luiken opengaan in mijn hoofd. Zodat ik voor even bijna meen te voelen wat een geslaagde dag is. "In het Grieks heeft er vroeger een woord bestaan voor het 'Ik ben', dat niets dan een langgerekte O was, en aan te treffen was het bijvoorbeeld in de zin 'Zolang ik in de wereld ben, ben ik in het licht van de wereld'". Het woord 'ik' als een langgerekt, verwonderd Oooooo…… Niet als label van een bekende en gedefinieerde identiteit, maar als verbaasde klank die nog niet eens gevorm is tot een woord... Ook dat hoort bij Handkes "ontdekkende verdwalen". Dat komt ook terug in zijn observatie dat ogenblik' vroeger letterlijk 'ogen- worp' betekende, en "lezen' eigenlijk 'op- kijken' of 'omhoog- gewaarworden'. Met die observaties suggereert Handke tussen de regels door de mogelijkheden van een nieuw soort waarnemen, waarbij je jezelf elk ogenblik weer voor het ongedefinieerde openstelt: "Niet de zekere blik omlaag op het voorhandene, […], maar […] in het onzekere". En dat "onzekere" is volgens mij een beproeving. Eerder zei ik al dat de geslaagde dag geen tastbare ervaring is, maar een droom, een idee. Maar wel een idee dat stimuleert om alle noties over mijzelf en de wereld op de proef te stellen: "Er was geen beeld, alleen licht. Ja, die idee was niet een zich weer voor de geest halen van bijvoorbeeld goed doorgebrachte dagen in de kindertijd, maar wierp haar licht uitsluitend vooruit in de toekomst. En indien al vertelbaar, dan is ze dat uitsluitend in de toekomstige tijdsvorm, als toekomstvertelling […].Het zal mij een ruk geven, een tweevoudige: boven mij uit, en in mij, helemaal binnenin".

Maar hoe ziet zo'n toekomstvertelling, met die tweevoudige 'ruk', er dan uit? Nou, bijvoorbeeld ongeveer zo: "Je kalmte zal tegelijk, zoals soms bij een kind, een zich verbazen zijn. Op de geslaagde dag zal ik puur zijn medium geweest zijn, simpelweg met de dag meegegaan zijn, me door de zon hebben laten beschijnen, door de wind aanwaaien, door de regen natregenen, mijn werkwoord zal 'laten begaan' geweest zijn. Je innerlijk zal even verscheiden geworden zijn als in de loop van deze dag de wereld buiten, en het bijvoeglijk woord van Odysseus, de 'veelgezworvene', zul je op het eind van de dag voor jezelf vertaald hebben in de 'verscheidene', en van een dergelijke verscheidenheid zal het in je gedanst hebben". Door je maximaal open te stellen voor al je ongedefinieerde indrukken laat je niet alleen je labels los van de dingen en de wereld, maar ook je eigen perspectief en dus je ik- beeld. Dat is de bijna onmogelijke ervaring waar Handke naar tast, niet als iets wat werkelijk is maar als wellicht toekomstige mogelijkheid. En dat doet hij bijvoorbeeld ook in de volgende tastende, ontdekkend verdwalende zinnen: "Het slagen van de dag en het laten; en het laten als doen: Hij liet voor het raam de mist drijven, hij liet achter het huis het gras waaien. Ook dat zich- door- de- zon- laten- beschijnen was een activiteit: nu laat ik haar mijn voorhoofd warmen, nu mijn oogappels, nu mijn knieën- en dan tijd voor de pelsdierwarmte tussen mijn schouderbladen! Hoofd van de zonnebloem, dat niets anders doet dan het licht van de dag volgen". Dankzij de boeken van de filosoof Gerard Visser leerde ik kort geleden veel over "gelatenheid": een begrip dat neerkomt op de drieledigheid van 1) loslaten van eigenwilligheid en geloof in vastomlijnde en transparante waarheden, 2) het zich verlaten op het zijn als ongewisse en ondoorgrondelijk geheimzinnige openheid, en 3) het zijn laten (niet met je verstand of je eigenwilligheid blokkeren) van het geheimzinnig ongedefinieerde dat alle fenomenen en ervaringen omgeeft. Volgens mij streeft Handke hier naar iets soortgelijks: het zo passief mogelijk laten 'laten- zijn' van de dingen, door zo actief mogelijk de conventionele labels van de dingen los te laten. Waardoor je ook des te ontvankelijker wordt voor het ongedefinieerde, het niets, de stilte: "Het was laat in de morgen, en hij liet de stilte van de plaats door zijn geopende vingers waaien. De slapen, bollende zeilen".

Ik weet nog steeds niet wat een geslaagde dag is, en of hij wel kan bestaan. Ook weet ik niet precies hoe ik die open ontvankelijkheid vol ontdekkend verdwalen kan bereiken die Handke zo mooi evoceert. Maar daarn ben ik juist blij mee, want dankzij dit boekje ben ik wel heel enthousiast aan het dromen over dit wellicht onmogelijke idee. En in mijn boekenkast staat gelukkig nog meer van Handke.

[L7xm · Rating 4 out of 5]

"نجاح واحد متفرد ، مع فشل عام مستمر و ضياع ، ما الذي يهم؟
ليس لا شيء .

كيف تحول الحديث عن اليوم الناجح إلى خطاب عدمي يبحث عن قطرة يقين؟
بيتر هاندكه من الكتاب الذين يستطيعون الكتابة عن كل شيء ، قد لا تكون كل الكتابات على نفس الجودة لكنك لن تترك الكتاب فارغاً .. حتى سؤال ماذا قرأت قبل قليل يعتبر شيئًا يجلس معه القارئ طويلاً
ماذا قرأت ؟

"ماذا يمكننا استنتاجه من أنه بمجرد ما أن تلوح لي فكرة اليوم الناجح ،لا تستمر لمجرد ساعة وإنما تمتد لتصبح حقبة كاملة من اليأس و الحيرة؟"

هي جدية كمقالة حالمة خاطرة ، على هوامشها قصص قصيرة ذات بداية ونهاية ليست فيها عقدة ، أي جنس أدبي هذا؟ ..
يدور كتاب عن يوم ناجح حول فكرة اليوم الناجح نفسها ، يبدأ المؤلف بسؤال الأصل .. ما اليوم الناجح؟ لماذا ناجح؟ بماذا ناجح؟ لمن هو ناجح؟ .. ثم نجده يفلت حدود الزمان فيصبح التفكير عن اليوم الناجح يتجاوز اليوم .
الطبيعة حليفة هاندكه في النص

"أصبح الوقت ظهراً. ذاب الصقيع الذي تكون في الليل حتى في الزوايا الظليلة للحديقة ،ومع استقامة الأعشاب بعد انحنائها، هبت رياح لطيفة عليها . ساد الصمت ، فالصورة كما يمكننا ان نتصورها أثناء السير تحت أشعة الشمس على أحد الطرق الريفية الخاوية إلا من بعض الفراشات الزهرية التي لاحت فجأة من الفراغ ،وعادت لتصبح قريبة جداً من السائر على هذا الطريق ، حتى انه يكاد يجزم أنه يسمع طنين اجنحتها في قوقعة أذنيه ،التي كانت تنتقل معه كلما خطا خطوة."

المكان فرنسا .. ربوعها و انهارها والقرى ، يستخدم بيتر الطبيعة ليضفي كعادته اللون النفسي الذي يريد ، وفي الكتاب يصبغنا بشعور الأمل و الإحباط ، القناعة و التردد ، ودائماً دائماً بالشك و اليأس .
ولأن الطبيعة في أعمال هاندكه تعتبر جزء من البنية السردية يصبح تجاهلها قراءة فاسدة و استثقالها نقداً .. وفي هذا الكتاب بالذات حيث نحاول رؤية الطبيعة في اليوم الناجح .. لنجدها مثل كل يوم .
كيف لحديث عن نجاح اليوم أن ينتهي بحديث عن عبثية الحياة؟

"إن فكرة الحياة الكاملة الناجحة انطلاقاً من العمل ما زالت سارية ، وستبقى مثمرة بالطبع للأبد . إلا أنه في الوقت الحالي يبدو انه لا يوجد ما يمكن أن نقوله عنها "

تصور يوم ناجح يعني إيمانك - الإيمان في العرف الغربي يقصد به مجرد الاعتقاد أي الخالي من الأدلة و المبررات المنطقية - بمستقبل ، بمعنى و أثر ، بقيمة تترك و تؤخذ ، لهذا الحديث عن يوم ناجح لغير المؤمن نكته سخيفة ، لكنها تتحول إلى جرح حين يدرك أن الإيمان بها آمان ، أن يكون هناك حقاً نجاح ينتظرك قد تموت ولا تصل إليه لكنه موجود .. تصل له بشروط خفيه او خارج قدرتك لكنه موجود .. يمكن لك أن تنجح رغم انك لم تنجح قط ، هذا الشعور يجعلك تنهض يومياً ، يجعلك تستصغر العثرات ، يجعلك مطمئناً فهناك هدف له معنى.. غاية.. الأمان اليومي الذي يفتقده العبثي و العدمي .. فلا وجود لنجاح يبلغه في يوم فالايام كلها أيام فاشلة .

"إلهي ، أو انت،(أكثر مني) الذي تحدث ذات مرة (هلى لسان الأنبياء)ثم (على لسان الابن) هل تتحدث في الوقت الحاضر ، نقياً انطلاقا من اليوم؟ ولماذا لا أستطيع أن امسك بما قيل أثناء اليزم و أومن به بحكم قوة الخيال ، أهرف كيف أتحدث مع كل لحظة لا أمسك بها ولا ألمسها ، ولا أفرط فيها لأحدهم ؟ (هو يكون وهو قد كان وهو سوف يكون( لماذا لا يمكن أن يقال هذا عن يومي ، كما قيل عن (الله)؟"

كانت هناك اسئلة ينتظر الإجابة عليها ويتذمر حين لم يجد مجيب .. أم أن الذي ينتظر منه الإجابة لم يجب؟ ، الشك بوجود مفهوم ليوم ناجح ثم السخرية منه ثم النحيب عليه .

" مرة أخرى: هل كان هذا اليوم ناجحاً؟
لا يوجد رد. "

[Huda Aweys · Rating 3 out of 5]

في مديح "اليوم العادي" .. وكل ماهو عادي 💚
حبيت جدا 🌸

[fathi esam · Rating 3 out of 5]

الكاتب يبدو أنه اعجبته تلك الكتابات... خواطر على تأمل وخليط من الحكايا.. يكتب فيها هنا لنفسه عن معنى اليوم الناجح واليوم السعيد وتفكيك معاني اليوم الناجح من وجهة نظر سفسطائية بعض الشئ قد يجعلك تتوه بعض الشئ عن ما يحاول ان يقوله

[نيرة نجدي · Rating 4 out of 5]

التجربة الأولى مع عذوبة أسلوبه، يتحدث بها عن الظروف التي تجعلنا نصبغ النجاح على يوم ما في حياتنا، وكيف نثق رغم اختلاف المعطيات والمعايير عن كونه يوم ناجح؟
إذ أن كل شكل هو ضوء؛ والضوء نجاح.

[M.Elshahawy · Rating 2 out of 5]

قراءة هذا الكتاب جعلت من اليوم يووما غير ناجح!

[G. · Rating 5 out of 5]

«(...) O facto de teres deixado no comboio o livro, cuja leitura começaras pouco antes e que, tal como pressentiras logo nas primeiras linhas, dera ao dia o tom certo, não tem necessariamente de significar que a luta com o anjo do dia esteja agora perdida; mesmo que não voltes a encontrar o livro, pode bem ser que aquele promissor ler encontre continuação de um outro modo qualquer – talvez até mais livre, mais desprendido. Para a consecução do dia parece, além disso, ser relevante a maneira como avalio (...) os desvios da linha, tanto os próprios como os oferecidos pelo Senhor Mundo. Condição para a expedição "Dia Conseguido" parece ser quer uma certa indulgência para comigo próprio, para com a minha natureza, para com as minhas incorrigibilidades, quer também uma inspecção do que se nos impõe quotidianamente, mesmo em circunstâncias favoráveis: a perfídia do objecto, os olhares malevolentes, aquela palavra no momento errado (mesmo que seja apenas apanhada de alguém na multidão). O meu cometimento depende assim da vantagem que concedo a mim mesmo. Quantas vezes me permito entrar em parafuso, quantas desatenções, quantos alheamentos de espírito? Quando é que a incapacidade de manter a compostura e a impaciência, quando é que a possibilidade repetidamente perdida de ser justo, a partir de quantos falhados movimentos de mão meus, de que frase mecânica ou apenas dita por dizer (talvez nem sequer proferida) – a partir de quantos cabeçalhos de jornal, de reclames que me assaltam os olhos e ouvidos, a partir de que picada, a partir de que dor permanece, apesar de tudo ainda, uma abertura para aquele refulgir, com o qual, à semelhança do episódico verdecer e azular da erva e do céu e também do "cinzar" por vezes de uma pedra, o "fazer-se dia" se articularia no dia em causa a mim e ao espaço?» (págs. 25-26, Relógio D'Água, 2020)

[أحمد الدين · Rating 4 out of 5]

كتاب ثالث قصير في نفس السلسلة التي بدأتها مع هاندكه، الفكرة ذكية للغاية والتنقل سلسل وممتع بين الحكايات للبحث عن مفهوم اليوم الناجح، أتفهم التعليقات السلبية الكثيرة لكن هذه السلسلة تبدو ككنز لمن يهتم بالتعمق في أفكار قد تبدو بسيطة لكنها تحمل الكثير من المعاني والفلسفة

[Marius Frederking]

„Ob es mit unserer speziellen Epoche zu tun hat, daß das Glücken eines einzelnen Tages zum Thema (oder Vorwurf) werden kann?“

„Was wäre ich ohne Garten?“ dachte er. „Ich möchte nicht mehr sein ohne Garten.“

[Mms Mamdouh Al Shamy · Rating 3 out of 5]

غريب بشكل شاعرى

[Markus]

24 Stellen aus dem Buch:

„Wann, anstelle des unentschiedenen Zickzacks draußen an den Peripherien, des zittrigen Grenzziehens an einer um so leerer wirkenden Sache, setzt du endlich, Satz für Satz, zu dem so leicht-wie-scharfen Schnitt, durch das Wirrwarr in medias res, an, damit dein obskurer »geglückter Tag« beginnen kann, sich zu der Allgemeinheit einer Form zu lichten?“ (Handke 1991: 17)

„Verdammt, warum sehe ich uns nicht mehr gemeinsam? Verflucht, warum ist mir um drei Uhr nachmittags das Licht in dem Hohlweg, das Klopfen der Züge auf den Gleisen, dein Gesicht nicht mehr das Ereignis, welches es doch, wie für die fernste Zukunft gültig, heute morgen noch war?“ (Handke 1991: 21)

„»An dem geglückten Tag wird es noch einmal Tag werden mitten am Tag. Es wird mir einen Ruck geben, einen zweifachen: über mich hinaus, und in mich, ganz, hinein. Zum Schluß des geglückten Tags werde ich die Stirn haben, zu sagen, ich hätte einmal gelebt, wie sich's gehört — mit einer Stirn, die das Gegenstück sein wird zu meinem angeborenen Schild.«“ (Handke 1991: 24)

„Erzählt Van Morrisons Lied [„Coney Island“] von einem geglückten Tag, oder von einem bloß glücklichen? Denn zum geglückten Tag gehört hier, daß er ein gefährlicher war, voll Hindernissen, Engstellen, Hinterhalten, Ausgesetztsein, Schlingern, vergleichbar den Tagen des Odysseus auf seiner Irrfahrt nach Hause, am Ausklang von deren Erzählung man jedesmal begreift, es gehört für den Abend, mit Schmausen und Trinken und »göttlichem« Besteigen eines Frauenbetts, ein Feiern her.“ (Handke 1991: 28)

„»Der Tag war heute geglückt in dem Moment, als sich am Telefon — obwohl du allein vorhattest, das Buch weiterzulesen — auf mich die Reiselust deiner Stimme übertrug« (Erzähler B). — »Um mir sagen zu können, der Tag sei geglückt, brauchte ich nie einen besonderen Augenblick — es genügte mir beim Erwachen so etwas wie ein bloßer Atem, ein Hauch, un souffle« (ein dritter Erzähler).“ (Handke 1991: 33)

„Denkbar der Tag, an welchem dir zugleich, schmerzhaft bewußt, noch und noch Augenblicke mißraten sind, und da du am Abend gleichwem so lang wie breit von einem dramatischen Glücken erzählen wirst.“ (Handke 1991: 39)

„Voraussetzung für die Expedition »Geglückter Tag« scheint eine gewisse Nachsicht mit mir selber zu sein, mit meiner Natur, mit meinen Unverbesserlichkeiten, wie auch eine Einsicht in das, sogar bei günstigsten Umständen, täglich Gegebene: die Tücke des Objekts, die bösen Blicke, das eine Wort im falschen Moment (und sei es nur aufgeschnappt von irgendwem im Gedränge).“ (Handke 1991: 40)

„Also käme es, dachte er im nachhinein, beim Versuch des geglückten Tags darauf an, jeweils im Moment des Mißgeschicks, des Schmerzes, des Versagens — der Störung und der Entgleisung —, die Geistesgegenwart aufzubringen für die andere Spielart dieses Moments und ihn so zu verwandeln, einzig durch das aus der Verengung befreiende Bewußtmachen, jetzt gleich, im Handumdrehen, oder eben Bedenken, wodurch der Tag — als sei das für das »Glücken« gefordert — seinen Schwung und seine Schwingen bekäme.“ (Handke 1991: 48 f.)

„Aber Punkt, Schluß, es — das Lesen, das Schauen, das Mit-im-Bild-Sein, der Tag — ging nicht mehr weiter. Was jetzt? Und unversehens, nach der Springprozession der Formen und Farben in der Ekstase, verlegte, lang vor dem Abend, der Tod den Weg durch diesen Tag.“ (Handke 1991: 53)

„Lesen in der Hokke, nah am Gras.“ (Handke 1991: 57)

„Und dann im Wald das Ergrünen des Weges, auf dem er einst, sooft es etwas zu bereden galt, mit seinem Vater gegangen war, und der in dessen Sprache sogar einen Namen hatte, zelena pot, eben der Grüne Weg.“ (Handke 1991: 57 f.)

„Der Traum bestand in nichts als einem, so schien es, nachtlangen, reglosen Bild, wo er, bei gleichbleibendem Dämmerlicht und lautloser Luft, sich ausgesetzt fand auf einen himmelhohen nackten Felsen, allein und für den Rest des Lebens.“ (Handke 1991: 60)

„Und immer noch war ein Schmerz in der Brust, ein Drache, der da fraß.“ (Handke 1991: 61)

„Es war später Vormittag, und er ließ sich die Stille des Orts im Gehen durch die geöffneten Finger wehen.“ (Handke 1991: 61)

„Nach einer weiten Busfahrt durch die südlichen und dann schon westlichen Vorstädte, und einem Gehen durch die Wälder von Clamart und Meudon, an einem Tisch im Freien, am Ufer eines Waldteichs, das Fertigschreiben der Skizze vom Übersetzen, wobei er sich mit dem letzten Satz zugleich von diesem lossagte:
»Nicht der sichere gesenkte Blick auf das Vorhandene, das Buch, sondern der in Au-genhöhe, ins Unsichere!«“ (Handke 1991: 62)

„Wenn ich es nicht jetzt mit dem Tag versuche, dann habe ich seine Möglichkeit auf Dauer verspielt, erkenne ich doch, immer öfter, und mit immer größerem Zorn, gegen mich selber, wie mit der vorrückenden Zeit mehr und mehr Augenblicke meiner Tage mir etwas sagen, wie ich aber weniger und weniger von ihnen fasse und, vor allem, würdige. Ich bin, ich muß es wiederholen, empört über mich, daß ich unfähig bin, das Licht des Morgens am Horizont, welches mich gerade noch hat aufblikken und zur Ruhe kommen lassen (in die Ruhe kommen, steht beim Briefschreiber Paulus), zu halten, daß das Blau des Heidekrauts auf dem Lesetisch, zu Beginn der Lektüre noch das Zeichen des Mittelgrunds, ein paar Seiten später bereits ein wirrer Fleck im Nirgendwo ist, und daß bei Einbruch der Dämmerung die stille Gestalt der Amsel im Gartenstrauch, eben noch »der Umriß der Abendinsel nach dem Tag auf dem offenen Meer«, ein Uhrticken später schon nichts mehr ist — bedeutungslos, vergessen, verraten.“ (Handke 1991: 68 f.)

„Das Kinn einer jungen Leserin berührte sich mit dem Hals.“ (Handke 1991: 72)

„An dem geglückten Tag geschieht es, daß ein Zigarettenstummel im Rinnstein rollt, ebenso wie eine Tasse auf einem Baumstumpf raucht und in der finsteren Kirche eine Stuhlreihe hell von der Sonne ist.“ (Handke 1991: 72)

„Jenem Priester, dessen häufigstes Wort »Sehnsucht« war, galt ein Tag mit dem Moment als geglückt, da er eine Stimme hörte, die freundlich war.“ (Handke 1991: 76)

„Warum sich also nicht begnügen mit der geglückten einzelnen Stunde? Warum nicht kurzweg den Augenblick zum Tag erklären?“ (Handke 1991: 77)

„Das Laufen der Kinder, immer noch, unter dem Wind.“ (Handke 1991: 86)

„Der geglückte Tag und das Ihn-Teilenwollen. Stetes, wildes Gerechtwerdensollen. O schwerer Tag! Geglückt? Oder »gerettet?“ (Handke 1991: 88)

„Heim zum Buch, zum Schreiben, zum Lesen. Zu den Urtexten, wo zum Beispiel gesagt wird: »Laß klingen das Wort, steh zu ihm — günstiger Moment oder ungünstiger.«“ (Handke 1991: 90)

„Immer wieder, in seinen Briefen nicht an die Gemeinden, sondern an die einzelnen, seine Helfer, schreibt der in Rom gefangene Paulus vom Winter: »Beeile dich, vor dem Winter zu kommen, lieber Timotheus. Und bring mir den Mantel mit, den ich in Troas bei Karpos gelassen habe...«
— Und wo ist der Mantel jetzt? Verlaß den Traum. Schau, wie der Schnee vorbeifällt an dem leeren Vogelnest. Auf zur Verwandlung.
— Zum nächsten Traum?“ (Handke 1991: 91)

[Tobias Cramer · Rating 3 out of 5]

I forsøg over den vellykkede dag vil Handke nærme sig den almenmenneskelige erfaring af en særligt vellykket dag. De få dage hvor kaffen ikke brændte dig, bussen ikke var forsinket og dine snørebånd ikke drillede.

Det lyder umiddelbart enkelt og en kende utopisk, men her slår nobelpristageren en krølle på præmissen. For dagen kan vel være vellykket, selvom du skolder tungen på kaffen, hvis blot du formår at være autentisk i øjeblikket, hvis minimaluheldet intensiverer din bevidste væren i verden i den korte sviende smerte.

Handke præsenterer den vellykkede dag som en dag i synkronicitet, en dag, hvor du ikke bare er i verden, men er verden. Den vellykkede dag er i Handkes optik et spørgsmål om resonans - om at høre og følge verdensaltets taktslag.

Det lyder højtragende. Det er højtragende.

Ydermere bidrager Handkes mystiske stilforsøg og forskydninger mellem anden- og førstepersonsfortæller ikke til at kaste klarhed over hans dunkle begreber og fornemmelser.
Det vil næppe føre til en vellykket dag at læse den.

[Björn H · Rating 3 out of 5]

Efter en dust med Tankar om tröttheten tog jag tag i Tankar om den lyckade dagen direkt, i ett försök att skaka av mig den förra boken och hitta lite tilltro till Peter Handke som författare och Nobelpristagare och Svenska Akademien som institution (förhållandet till det senare: it's complicated).

Den här boken får till det mycket bättre. "Den lyckade dagen" är rakt av mer positivt än "tröttheten" som tematik. Samma vridande och vändande görs här, men med större förtjänst. Den dialogiska formen är nertonad, tack och lov. Istället används diverse anekdoter, idéer och berättelser för att gestalta hur den "lyckade dagen" kan ta sig uttryck. Men är den riktigt lyckad? Är den istället "lyckosam", "lycklig"? Handke har en mycket god hand med språket, och skiljer ut begrepp och nördar verkligen ner sig i språkliga nyanser. Resultatet blir - om uttrycket tillåts - en lyckad bok.

[zahraa esmaile · Rating 2 out of 5]

#ماوراء_العالم
#قراءات_2021
#عن_يوم_ناجح
كتاب صوتي جديد...واول قراءة ل بيتر هاندكه
الكتاب بالنسبة لي عبارة عن خواطر ومقالات ل ازاي اليوم ممكن يكون ناجح
وان فيه معطيات كتير بتءدي للنتيجة دي
وازاي نحاول نوصل ليوم ناجح مش منظور شخصي مش منظور المجتمع
على الرغم من حجمه الصغير بس اغلب الوقت كنت تايهة
يمكن الكاتب دة محتاج كتاب ورقي وليس صوتي
ويمكن معجبنيش ببساطة
نجمتين عشان الفكرة واني كملته ولو من باب الفضول
انتهى الريفيو
#الكتاب_رقم_29
#كتب_صوتية
29/100
2-مارس

[Jairo Andrés Virviescas Peña · Rating 4 out of 5]

A partir de una línea sinuosa en una paleta de colores, nos hace percibir la importancia de las cosas banales, en culminar un día viviéndolo, no es el día perfecto, es el día vivido. Por cierto la canción es Coney Island de Van Morrison.

[julieta · Rating 5 out of 5]

Me sorprendió, es mi primera lectura de Handke. Una especie de ensayo lírico, o meta ensayo, o juego sobre la idea de un "día logrado". Aparecen canciones (una de Van Morrison que tengo que buscar, porque solo deja pistas), o una de Marilyn Monroe, artistas, pinturas, plantas, pájaros, París, San Pablo. Es super intenso en esa búsqueda, ¿qué viene siendo un día logrado? Me gusta mucho que parece haberse tragado cualquier cosa leída o pensada, para amasarla en este libro y lo va soltando, pero es obsesivo y no parece querer hablar para nadie, solo para sí mismo.
Desde el primer momento me tomó y estaba medio hipnotizada, porque es intenso en esa búsqueda, tiene frases cortas, que hacen ideas largas que no terminan, separadas por comas, algo como nervioso, y a la vez insistente que me gustó mucho.

"En el día logrado yo habré sido simplemente el medio en el que se da ese día, habré caminado simplemente con el día, me habré dejado iluminar por el sol, tocar por el soplo del viento, llover por la lluvia; mi verbo habrá sido "dejarse otorgar"

[Carlos · Rating 4 out of 5]

Debo confesar mi estupor ante la prosa de este "Nobel" autor: su propuesta de crear nuevos paradigmas en la construcción narrativa no parte de crear neologismos, sino de reconfigurar los elementos tradicionales: "La renuncia a la acción, a la trama, no está al servicio de la expresión de una subjetividad, sino del ir al encuentro de lo otro...", dice Elvira Navarro; es decir, Handke busca entrelazar, hacer simbiosis entre autor y lector de una forma poco -o, quizá, nunca- tratada.
Así que no esperen un calificación del desarrollo de la trama, la evolución de los personajes, ni nada por el estilo. Mejor, simplemente, lean a Handke.

[Mark · Rating 3 out of 5]

Sprachlich finde ich Handke immer interessant. Und es ist auch die Sprache, die Art, wie er etwas beschreibt, was das Buch für mich rettet. Doch insgesamt finde ich es nicht mehr als ganz nett; es ist mir zu harmlos, zu abstrakt. Die Originalität der Gedanken hält hier nicht Schritt mit der Sprache, wobei beides eins sein könnte einer "vollkommenen" Beobachtung.

Mir ist wunschloses Unglück zB lieber. Da habe ich auch Handkes Sprache, aber es berührt mich mehr. Auf jeden Fall möchte ich noch weitere Bücher von ihm lesen, etwa In einer dunklen Nacht ging ich aus meinem stillen Haus oder Die Angst des Tormanns beim Elfmeter.

[Sui · Rating 2 out of 5]

,,Ich selber bin mein Feind geworden, zerstöre mir das Licht des Tags; zerstöre mir die Liebe; zerstöre mir das Buch"

War mehr Kopfschmerz, als Genuss. Bin kein Fan von diesen unfassbar langen Sätzen und das Thema hat mich irgendwie auch nicht abgeholt, verstehe die Grundidee und das es keine Antwort gibt, aber für mich ein fast unbedeutender Inhalt, der nichts auslöst (naja außer die Kopfschmerzen).

[Ale León · Rating 4 out of 5]

Este es un libro que se entrelaza con otras lecturas desde lo biografíaco, comprender el día logrado es una batalla permanente, desde el despertar y las pruebas que superas o fracasas, quizá sea un modo de resignación, de compasión ante la levedad. Cada persona debe de asumir la interpretación de su día logrado y afrontar el siguiente desde el sueño o la pesadilla que antecede al día. En ese entorno, al culminar y mientras escribo esto asumo que hoy tuve un día logrado.

[Mirja · Rating 3 out of 5]

Dieser "Tagtraum" enthält ein paar interessante Gedanken und auch die Grundidee hat mich sehr angesprochen.
Jedoch hat es sich -obwohl nur 90 Seiten - doch irgendwie gezogen. Man hätte die Gedanken sicherlich auch auf 10 Seiten abhandeln können. Aber dann wäre man wahrscheinlich kein Nobelpreisträger...

[Maria Aliete]

"Quem viveu já um dia conseguido? À partida, a maioria não hesitará talvez em afirmá-lo. Será, pois, necessário continuar a perguntar. Queres dizer "conseguido" ou apenas "belo"? É de um dia "conseguido" que falas, ou de um - igualmente raro, é verdade - "despreocupado"? É para ti um dia que decorreu sem problemas já um dia conseguido? Vês alguma diferença entre um dia feliz e o conseguido?"

[Antar Jabareen · Rating 2 out of 5]

يتناول فكرة ويطرح تساؤلات عن يوم ناجح ليبدأ يفهمك بتساؤلاته عن الفرق بين ما تظنه يوم ناجح وهو يوم جميل او يوم خالي من الهموم أو يوم سعيد وأنه يتكلم عن يوم وليس لحظة سعيدة من اليوم او لحظة ناجحة.
ويأخذك في فلسفته المملة جدا حول الموضوع لتصل في النهاية أن اليوم الناجح غير موجود وهو مجرد فكرة او حلم لا تتحقق.

[PBM · Rating 4 out of 5]

"Ich habe von dem geglückten Tag keine einzelne Vorstellung, keine einzige. Es gibt allein die Idee, und das läßt mich auch fast verzweifeln, einen erkennbaren Umriß ins Bild zu rücken, das Muster durchschimmern zu machen, die ursprüngliche Leuchtspur nachzuziehen - von meinem Tag, wie ich es mir doch eingangs ersehnte, einfach und rein zu erzählen."