Ο «Επαναστάτης με το ποδήλατο», ένα θρυλικό μυθιστόρημα που αφηγείται την πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου που δεν επέτρεψε ποτέ να τον καταβάλουν οι αποτυχίες. Ένα μεστό λογοτεχνικό κείμενο, το οποίο εμπνέει την ελπίδα και το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο. Ο χαρισματικός Μέμπο Τζαρντινέλι αναβιώνει μια ιστορικά σκοτεινή εποχή της Λατινικής Αμερικής φωτίζοντας σημαντικά πολιτικά γεγονότα με αναπάντεχα γλαφυρό τρόπο, δονκιχωτικό ρομαντισμό, αλλά και χιούμορ που συνεπαίρνουν τον αναγνώστη.
Ένα έργο αναφοράς που φέρει τα χαρακτηριστικά στοιχεία ενός κλασικού λατινοαμερικανικού μυθιστορήματος και της παράδοσης του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ένα βιβλίο που καταφέρνει να παραμένει σύγχρονο σχεδόν σαράντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση και μια μοναδική ιστορία που μας θυμίζει τρυφερά πως «Η επανάσταση πάντα ξαναγεννιέται».
Es autor de novelas, libros de cuentos y ensayos, y escribe regularmente en diarios y revistas de la Argentina y otros países. Ha publicado artículos, ensayos y cuentos en medios de comunicación de casi todo el mundo.
Su obra ha sido traducida a veinte idiomas y ha recibido numerosos galardones literarios en todo el mundo, entre ellos el Premio Rómulo Gallegos 1993 y el Premio Pregonero de Honor 2007.
También recibió el Doctorado Honoris Causa en la Universidad de Poitiers, Francia, en 2007, y otras importantes distinciones literarias en América y Europa, pero ninguna en Argentina. Tampoco recibió jamás la Beca Guggenheim.
En 1996 donó su biblioteca personal de 10.000 volúmenes para la creación de una fundación, con sede en el Chaco, dedicada al fomento del libro y la lectura, y a la docencia e investigación en Pedagogía de la Lectura. Esta fundación ha creado y sostiene diversos programas culturales, educativos y solidarios
Τρίτο βιβλίο του Μέμπο Τζαρντινέλι που διαβάζω, μετά τα "Φλογισμένη σελήνη" και "Ο δέκατος κύκλος της κόλασης" που διάβασα αμφότερα τον Φεβρουάριο του 2012, και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ικανοποιημένος. Όπως είναι φυσικό, δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνα τα δυο βιβλία, αλλά από τα εγκωμιαστικά σχόλια που έχω γράψει και από τα τέσσερα αστεράκια που τους έχω βάλει, σίγουρα η ανάγνωσή τους ήταν θα μια θετική εμπειρία.
Το "Ο επαναστάτης με το ποδήλατο" είναι σαφώς μεγαλύτερο σε έκταση μυθιστόρημα, με περισσότερο ψαχνό, ίσως και πιο μεγαλεπήβολο, μιας και κεντρικό πρόσωπο είναι ο Μπαρτόλο, ένας αμετανόητος επαναστάτης, που παρά τις αποτυχίες και τις συνεχείς προδοσίες που έζησε τα χρόνια της επανάστασής του, συνεχίζει να ελπίζει, συνεχίζει να περιμένει. Ο Μπαρτόλο ήταν, φυσικά, πραγματικό πρόσωπο, και όλα αυτά που διαβάζουμε στο βιβλίο λίγο έως πολύ έγιναν στην πραγματικότητα. Αν μη τι άλλο οι επαναστάσεις, τα πραξικοπήματα και οι δικτατορίες έδιναν και έπαιρναν στη Λατινική Αμερική κατά τον 20ο αιώνα, και η Παραγουάη σαφώς δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Χαρά στο κουράγιο των ανθρώπων που πολέμησαν απέναντι σε αυταρχικά καθεστώτα, που παρά τις κακουχίες, τις προδοσίες, τις ατυχίες και τις ελλείψεις, δεν το έβαζαν ποτέ κάτω.
Η γραφή είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραία, ζωντανή και γλαφυρή, με χειμαρρώδη αφήγηση, που βοηθάει πολύ στη γρήγορη και γενικά ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Επίσης χάρη στο βιβλίο έμαθα ορισμένα σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Παραγουάης, και μπήκα στο τριπάκι να ψάξω περισσότερα ιστορικά γεγονότα ακόμα και από διπλανές χώρες. Ξέρετε πώς πάει αυτό, όταν αρχίζεις το ψάξιμο.
Ναι η πολιτική και κοινωνική ιστορία του βιβλίου έχουν ενδιαφέρον, αλλά όσο κι αν προσπάθησα, ο χαρακτήρας ήταν τρομερά ενοχλητικός - δεν ξέρω αν όντως ήταν έτσι πραγματικότητα ή αν είναι το στυλ του συγγραφέα τέτοιο, αλλά κάθε δεύτερη σελίδα είχε να κάνει με το ποσό του άρεσαν οι γυναίκες και δεν ήξερε και πολλά από πολιτική, αλλά παράλληλα ως αφηγητής αργότερα είναι τρομερά σοφός.
Μου θύμισε αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να σε πείσουν ότι έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι - και ναι, κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά για πόσο να ακούς τις περιπέτειες ενός καταλάθος πολιτικοποιημένου εραστή;
Πρώτο βιβλίο του Αργεντινού Μέμπο Τζιαρντινέλι, που διαβάζω και για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι η σχολή της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας είναι υπέροχη και έχει συνέχεια. Οι αγαπημένοι παλιοί συγγραφείς που γνωρίζαμε, όπως ο Μπόρχες και ο Μάρκες δεν είναι πια μαζί μας, αλλά άφησαν πίσω τους εξαίσιους συνεχιστές. Είναι η πραγματική ιστορία του επαναστάτη Χουάν Μπαρτολομέ Αραούχο, που προσπάθησε ανεπιτυχώς και πολλές φορές να ανατρέψει δικτατορικές κυβερνήσεις της Παραγουαής, από το 1947 έως και τις αρχές του 1970. Έζησε εξόριστος για πολλά χρόνια στην Αργεντινή, φυλακίστηκε, έκανε διάφορες χειρωνακτικές εργασίες, παρόλο που ήταν αξιωματικός του στρατού, για να μπορέσει να επιβιώσει, τραυματίστηκε. Ο Μπέμπο Τζιαρτνινέλι τον συνάντησε και έπειτα από διηγήσεις του, έγραψε την ιστορία του, φυσικά με ψευδώνυμο και σαν μυθιστόρημα. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1980 παράνομα στην Παραγουάη και διαβαζόταν στα κρυφά, αφού κυριαρχούσε ακόμα ο δικτάτορας Στρέσνερ. Όπως μας αποκαλύπτει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του, το 1996 έγινε στην Ασουνσιόν η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου ( αφού πλέον είχε ανατραπεί το δικτατορικό καθεστώς). Εκεί στην πρώτη σειρά καθόταν ο ίδιος ο Μπαρτολομέ Αραούχο, ηλικιωμένος και περήφανος. Πρόλαβε να ζήσει αυτήν τη χαρά, δύο χρόνια αργότερα έφυγε από τη ζωή. Είναι ένα μυθιστορηματικό χρονικό της ιστορίας της Παραγουάης, που ξεκινά στις αρχές του 20ου αιώνα από τα παιδικά χρόνια του Μπαρτολομέ και φτάνει έως και τα τέλη του ιδίου αιώνα. Εκτός από την όμορφη αφήγηση που διαθέτει γλαφυρότητα και χιούμορ, παρά τη σοβαρότητα των γεγονότων, είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουμε σπαράγματα της ιστορίας της πιο φτωχής και όχο τόσο γνωστής σε εμάς, χώρας της Λατινικής Αμερικής.
Libro 1 de 18 que me he propuesto leer este año. Buena lectura para iniciar: corta, entretenida, sin demasiada profundidad. La narración y el entusiasmo de Bartolo hacen díficil detenerse en ciertos momentos. Hacia el final, se vuelve algo repetitiva, algo que me parece el autor entendió, y terminó sin más al llegar a ese punto.
Είναι η πραγματική ιστορία του επαναστάτη Χουάν Μπαρτολομέ Αραούχο, που προσπάθησε ανεπιτυχώς και πολλές φορές να ανατρέψει δικτατορικές κυβερνήσεις της Παραγουαής, από το 1947 έως και τις αρχές του 1970. Έζησε εξόριστος για πολλά χρόνια στην Αργεντινή, φυλακίστηκε, έκανε διάφορες χειρωνακτικές εργασίες, παρόλο που ήταν αξιωματικός του στρατού, για να μπορέσει να επιβιώσει, τραυματίστηκε. Ο Μπέμπο Τζιαρτνινέλι τον συνάντησε και έπειτα από διηγήσεις του, έγραψε την ιστορία του, φυσικά με ψευδώνυμο και σαν μυθιστόρημα. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1980 παράνομα στην Παραγουάη και διαβαζόταν στα κρυφά, αφού κυριαρχούσε ακόμα ο δικτάτορας Στρέσνερ. Όπως μας αποκαλύπτει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του, το 1996 έγινε στην Ασουνσιόν η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου ( αφού πλέον είχε ανατραπεί το δικτατορικό καθεστώς). Εκεί στην πρώτη σειρά καθόταν ο ίδιος ο Μπαρτολομέ Αραούχο, ηλικιωμένος και περήφανος. Πρόλαβε να ζήσει αυτήν τη χαρά, δύο χρόνια αργότερα έφυγε από τη ζωή. Είναι ένα μυθιστορηματικό χρονικό της ιστορίας της Παραγουάης, που ξεκινά στις αρχές του 20ου αιώνα από τα παιδικά χρόνια του Μπαρτολομέ και φτάνει έως και τα τέλη του ιδίου αιώνα. Εκτός από την όμορφη αφήγηση που διαθέτει γλαφυρότητα και χιούμορ, παρά τη σοβαρότητα των γεγονότων, είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουμε σπαράγματα της ιστορίας της πιο φτωχής και όχι τόσο γνωστής σε εμάς, χώρας της Λατινικής Αμερικής. "Αυτή ήταν η σοφία της ζωής: η ωριμότητα και η σοφία βρίσκονταν στην κατανόηση των πραγμάτων, επειδή υπήρχαν περισσότερα πράγματα στο παρελθόν για να αντληθούν διδάγματα. Το κακό ήταν που, ενώ η ζωή σου έμοιαζε πια φρικτά σύντομη, ενώ όλο το παρελθόν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία συλλογή από παλιατζούρες που είχαν συσσωρευτεί άσκοπα, ήσουν καταδικασμένος και πάλι να προσμένεις και να αγωνιάς. (από την κριτική της Evi Routoula) "Παλιά η φτωχοί ήταν πιο παραιτημένοι: συνειδητοποιούσαν λιγότερο την ανισότητα που υπήρχε. Δεν σκέφτονταν καν να διαφωνήσουν ή να διεκδικήσουν κάτι από τους πλούσιους." "Η συζήτηση, όπως λένε, είναι η τακτοποίηση των σκέψεων. Για να μετουσιωθούν σε πράξεις." "Καμιά φορά σκέφτομαι ότι το χειρότερο πράγμα στον πόλεμο είναι η αγάπη. Παραδόξως... Δεν πιστεύω ιδιαίτερα, αποφασιστικά, σε μία αφηρημένη αγάπη προς την Ανθρωπότητα. Ίσως επειδή βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι η ίδια η ανθρωπότητα είναι σκατά. Το σπουδαίο, το αξιολάτρευτο, το υπέρτατο είναι οι άνθρωποι."
La historia nos narra la historia Bartolo, un revolucionario que fracasó en todos sus intentos de subir se al poder, en todos sus ataques perdió, y ahora vive esperando que venga otra revolución para hacer una participación más contundente, espera alrededor de la pobreza y la ignominia, viviendo en una pequeña casa con sus 6 hijos y su esposa, mientras nos narran como vive Bartola, también nos cuentan la historia de cómo fue vida, desde sus primeros años, cuando lideró sus guerras, hasta cuando cayó perdidamente en la derrota.
La novela narra la revolución del 47 que ocurrió en Paraguay, mediante Bartolo que está inspirado en el verdadero revolucionario que programó e intento tomarse Paraguay a la fuerza, la novela es bastante fidedigna a la historia y Mempo logra entretenernos mientras nos brinda una clase magistral de Historia, por este mismo motivo me resultó en ocasiones bastante ardua su lectura, ya que el Bartolo no intenta un sólo golpe de estado, sino que en toda su vida intenta aproximadamente unas 5 veces de tomarse el poder, y en todas fracasa lo que hace algo monótona y aburridora la novela, pero no siempre.
Muy recomendada, se pasa un buen rato con ella y nunca es malo un poco de cultura general, la recomendaría bastante, más que por su contenido, por cómo se narra este contenida, admiro mucho la capacidad de Mempo Gardinelli para dar una clase magistral de historia, de una forma didáctica.
Explora la vida de un revolucionario paraguayo tras una frustrada revolucion en contra de un regimen dictatorial. La narrativa resulta interesante al presentarse la escritura similar a las expresiones de una persona del común, dando la apariencia que es el mismo Bartolo quien nos relata su historia.
Μετά από κριτικές που είχα διαβάσει περίμενα ότι θα ήταν πολύ καλό βιβλίο. Δεν μου άρεσε ούτε ο τρόπος γραφής, δεν έχει καμία δομή και δεν θεωρώ ότι αντιστοιχεί και πλήρως στην περίληψη που υπάρχει στο οπισθόφυλλο.
¿Qué decir? Me costó, me aburrió la guerra, la lucha y el fracaso de un porvenir de una tierra mejor. El contexto de la novela se radica en la Guerra civil paraguaya de 1947. Pero lo que me mantuvo de seguir leyendo fue la interpretación literaria de Mempo sobre la vida cotidiana de Bartolo, su relación con su esposa, Elida y sus hijos. También me gustó la relación de él con sus amigos, en especial su relación con Gelasio. La pobreza, los pesares, el deseo de seguir adelante estando cansado, el humor, y el día a día. Me quedo con todo eso.
Probablemente no vuelva a leer historias de este tipo, sólo lo haría si hubiese algún que otro contexto disidente en la trama.