La troisième enquête du commissaire Verhoeven touche au plus secret de sa vie privée : témoin du hold-up d'une joaillerie des Champs Élysées, Anne Forestier, sa maîtresse, échappe par miracle à la fureur meurtrière du braqueur. De ce truand virtuose, assez rapidement identifié, Verhoeven connaît les habitudes et le mode opératoire. De la victime à demi morte, il ignore beaucoup de choses… Le flic se lance à l'aveugle dans une traque acharnée qui va devenir une bouleversante affaire personnelle.
Pierre Lemaitre is a French novelist and screenwriter. He is internationally renowned for the crime novels featuring the fictional character Commandant Camille Verhœven.
His first novel that was translated into English, Alex, is a translation of the French book with the same title, it jointly won the CWA International Dagger for best translated crime novel of 2013.
In November 2013, he was awarded the Prix Goncourt, France's top literary prize, for Au revoir là-haut (published in English as The Great Swindle), an epic about World War I. His novels Camille and The Great Swindle won the CWA International Dagger in 2015 and 2016 respectively.
Ahí te muerda una anguila eléctrica en la entrepierna y el impacto te haga trastabillar y darte con la cabeza en una estantería metálica de bordes afilados que contenga un bote de ácido clorhídrico cuyo contenido se derrame sobre tus ojos, al tiempo que una bandada de cuervos lanza polvos pica-pica contra tu persona.
Tal vez así sufras lo mucho que yo sufrí en las 37 primeras páginas de este libro. La tensión en esas páginas me causaron dolor casi físico, y casi acabaron con mis uñas, mi sueño y mi estabilidad emocional en general.
Te alegrará saber --porque sospecho que eres un sádico por el obvio deleite con el que describes y desarrollas escenas de tensión-- que no pude dejar de leer tu historia, temiendo en todo momento que los personajes principales murieran. O algo peor.
También te alegrará saber que una vez más caí en tu giro de guión como una pardilla. A ver, era obvio que había gato encerrado, pero no fui capaz de captarlo en toda su magnitud. Lo cual me molesta, porque una vez descubierto el giro, este era muy obvio, pillín.
Lo único malo (para ti, para mi corazón fue muy bueno) es que en las páginas finales, cuando ya conocemos todos los secretos y tramas, la tensión baja mucho y el final es algo anticlimático. Aunque es curioso cómo todo al final forma un círculo perfecto con la primera novela de la trilogía "Iréne" (que desgraciadamente no he leído). Supongo que quieres que los lectores lean la trilogía entera, por eso vuelves a repetir la trama de esa primera novela con pelos y señales, por si había alguien despistado.
Con todo, ha sido una montaña rusa loca, pero muy disfrutable, y espero con impaciencia cualquier novela tuya que vayas a escribir o que las editoriales tengan a bien publicar en España.
Muy, muy, buen final para esta serie, que la verdad está muy bien, con un personaje inolvidable Camille Verhoeven, tanto por su forma de ser, como por sus características físicas, mide 1.45m, ante todo, curioso como habrá sido su vida como policía-comisario. El protagonista absoluto ha sido Camille, todo un personaje, al que se le coge cariño. Cerquita de las 5 estrellas. Valoración: 8.5/10
Sinopsis: «Un acontecimiento se considera decisivo cuando desbarata nuestras vidas por completo. Por ejemplo, tres disparos de una escopeta de repetición sobre la mujer que uno ama.»
Anne Forestier queda atrapada en medio de un atraco a una joyería en los Campos Elíseos. Tras recibir una paliza que la deja al borde de la muerte, tiene la suerte de sobrevivir... y la condena de haber visto la cara del asaltante. Su vida corre un grave peligro, pero Anne cuenta con la ayuda del hombre al que ama: el comandante Camille Verhoeven. Este estará dispuesto a actuar al margen de la ley con tal de protegerla. Pero ¿Quién es ese enemigo, y por qué ese empeño tan feroz en acabar con Anne? En este caso a Camille que no tiene un pelo de tonto, se la van a liar, bien liada.
Vuelvo al Comisario Verhoeven, a Camille (2012), para seguir disfrutando de la magnífica narración de Pierre Lemaitre (1956-) y, como esperaba, lo he conseguido.
Esta última entrega mantiene las bondades de las anteriores (personajes con voz propia, escenas concisas, pero creíbles, descripciones cruentas muy detalladas, estilo limpio, giros sorprendentes, toque irónico no exento de crítica social, etc…) aunque aquí todo resulta más comedido, no tan impactante (menos tensión, menos angustia, menos maldad, menos ritmo), más descriptivo y, sobre todo, más centrado en nuestro peculiar comisario: el título ya nos da una pista.
Camille se convierte en protagonista absoluto de esta novela y ni sus compañeros, ni sus jefes, ni el juez, ni tampoco los malvados antagonistas le roban un ápice de este protagonismo. Porque lo que sobresale por encima de todo es la fatalidad de nuestro héroe. Todo lo que ocurre en la historia va dirigido a golpear sin compasión a Camille (humillación, mentiras, traición...) y, sin embargo, al final, yo no he encontrado venganza, sino compasión y, en definitiva, integridad.
En resumen, un más que correcto cierre de saga, no a la altura de las dos primeras entregas, pero, en mi opinión, una novela negra con la que disfrutar.
Once again, Lemaitre is The Master, as "Camille" rises to the expectations. It's more than an ordinary serie noir (quite a very, very, very dark one, I'd say...), that kind of book where the journey is much more important than the final destination. There are strong characters, even some of them develop the dark psychology of the evil, many questions and quite a few answers in a bitter-sweet thriller. And those four stars are very close to the top notation, only if there was a little less violence...
Θα μπορούσα ίσως να δώσω και 4 αστέρια όπως στο Αλέξ αλλά ήταν κάποια σημεία που μου φάνηκαν κατώτερα των προσδοκιών μου και του βιβλίου στο σύνολο. Ευκολοδιάβαστο και καλογραμμένο, με μερικές δόσεις ωμής βίας που μπορεί να σοκάρουν κρατάει εύκολα τον αναγνώστη. Καθώς ξετυλίγεται η υπόθεση ο ήρωας παραπαίει ανάμεσα στο σωστό και το λάθος ή μάλλον πηγαίνει από λάθος σε λάθος μέχρι που και ο ίδιος αμφιβάλλει για τον εαυτό του. Και τότε ο συγγραφέας για μια ακόμη φορά εκπλήσσει. Θεωρώ πως πρόκειται για μια εξαιρετική πλοκή που αξίζει να διαβαστεί έστω κι αν ένας λεπτολόγος του αστυνομικού βρει μερικά σημεία που θα ήθελαν καλύτερη δουλειά.
Reto lector 2024 PopSugar Reading Challenge 34. Un libro con al menos tres puntos de vista
Camille está narrada desde 3 puntos de vista: El del comandante Camille Verhoeven, el de la supuesta víctima Anne y el del sospechoso.
Me ha encantado esta saga. Un poco menos el tercero. Puede que Alex fuera el más soprendente para mí. Se lee con facilidad porque por algún motivo entras en situacion con una facilidad casi líquida. Esto es común a todas las novelas que leí de este autor. Este también ha sido muy sorprendente (como suele suceder con este escritor) y nos ha permitido conocer a Verhoeven en profundidad antes de despedirle, arrastrado por su propia personalidad incluso por encima de su destacada inteligencia. Me ha entristecido muchísimo el final aunque reconozca que era la forma de terminarlo más realista posible, llegados a ese punto.. estaba claro que a la hora del control de daños, desde su punto de vista, era preferible acabar con el otro, enlazándolo todo al primer libro cerrando como con el broche de un collar, el círculo. Me ha parecido una saga estupenda. Me ha reverdecido las ganas de leer más novela negra, que tras una tremenda saturación, había tenido un parón lector en la materia. Pero si esto no me devolvía las ganas, no lo hacía nada. GL (Negro) y Reto 2024
Que desperdício de "carcanhol"! Há "um ror de tempo" que não lia um livro tão insuportável. Que "diferença de alto lá com ela" entre este terceiro volume da trilogia e os anteriores.
Achei a linguagem tão odiosa que não consegui interessar-me, nem um pouco, pelo enredo. Nem sei que pensar sobre a descrição física das "garinas", que se foca essencialmente nos seus assentos: uma tem "um cu titanesco, babilónico"; outra "um cu para alpinistas"; outra "um cu de antologia"pff! não tenho "cu" pra isto...
Como gostei muito dos três livros anteriores de Lemaitre, estou confusa sobre o que aconteceu com este. Enquanto lia (a metade que aguentei), fui colocando várias hipóteses: 1) o homem endoideceu (ou eu); 2) escreveu tudo às três pancadas e convenceu os editores de que era uma prosa estilizada do mais alto nível; 3) pediu a alguém que escrevesse por ele; 4) a culpa é da tradução. Quem traduz Sacrifices para A Cicatriz do Mal, pode muito bem ser criativo noutros detalhes...
Paris police commandant Camille Verhoeven’s wife was brutally murdered in the first book of this trilogy. While the plots in the three books are connected, this one is a stand-alone police detective story that you can enjoy without reading the first two books. It’s a pretty good detective story. All detectives have quirks; Camille’s is that he is less than five feet tall. After years of dealing with his grief in isolation, Camille finally opens up and has a steady female friend. Then she is brutally attacked and almost killed in what looks like a botched robbery. Camille decides to go it alone and take on the case personally, bypassing all protocol and procedures and risking his career. A bit of gore but generally a good story.
Ultima andanza del detective Verhoeven. Una carrera a contrarreloj donde Camille va desnudando su alma para resolver el rompecabezas.... Muy bueno, lástima que se termine la serie.
After Irene and Alex comes the final book in the trilogy, Camille.
The first two being really thrilling reads, I was looking forward to reading the final instalment. This one for me, however, was not up to the mark of the previous two. The story is a continuation of the previous book where the commandant has moved further on in his life and has met someone new. Things seem to be going fine until one awful day where his girlfriend is badly beaten and practically left for dead. What follows is a sometimes really slow, convoluted tale that was quite boring in places. It took me a while to get into this which is why it took me so long to read. The first half reads like a rollercoaster of thrills and really slow mind wandering dips and turns. The story itself is not bad but there was just to much unnecessary detail and not much going on in places that didn't add much to the overall story. The second half is stronger but I still found myself skipping parts to move things along. It is really thrilling at times when it is thrilling and grips you like the previous books but these moments didn't happen enough and left me disappointed.
The trilogy overall concludes nicely and you do come away thinking it's a fitting end to the whole thing. I do recommend reading all three books in order to appreciate it all in its entirety.
My overall feeling is that it is still a trilogy I highly recommend but I just wish the last book matched the power of the first two. Maybe I was expecting too much - perhaps. A fantastic experience nonetheless and one I wouldn't forget in a hurry. Quite sad not be reading anymore about Commandant Verhoeven. He's an endearing character that would have befitted more storytelling. Oh well.
জ��প্রিয় আইরিন/অ্যালেক্সবইটার কথা মনে আছে তো? কম্যান্ডেন্ট ক্যামিল ভেরোভেহেনের কথা? আবারও ডেট শুরু করেছে ক্যামিল। অ্যান নামক একজনের সাথে। তো অ্যান একবার প্যারিসের শপিংমলে গেলে তাকে পিটিয়ে ভয়াবহভাবে আহত করে শপিং মলের জুয়েলারি লুট করতে আসা একদল ডাকাত, যারা প্যারিসজুড়ে সিরিয়ালি করে বেড়াচ্ছে ডাকাতি। অ্যানকে হাসপাতালে নিয়ে ডাকাতদের ধরার মিশনে নামে ক্যামিল। অ্যানকেই কেন এভাবে আহত করল ডাকাতদল? ভুল সময়ে ভুল জায়গায় হাজির হয়েছিল সে নাকি কোনো টার্গেট ছিল ডাকাতদের?
ফ্রান্সের বিখ্যাত ক্রাইম রাইটার পিয়েরে লেমেইতের প্যারিস ক্রাইম ফাইল সিরিজের তৃতীয় বই ক্যামিল(ফ্রেঞ্চ নাম স্যাক্রিফাইস)। এই সিরিজটাকে ক্যামিল ভেরোভেহেন ট্রিলজিও বলা হয়ে থাকে। ট্রিলজির শেষ বই ক্যামিল। আগের দুটো বইয়ের সাথে বাঙালি পাঠকরা ভালোভাবেই পরিচিত(আইরিন, অ্যালেক্স)। বইয়ের নাম যেহেতু ক্যামিল, সেহেতু বুঝতেই পারছেন প্রধান চরিত্র ক্যামিল ভেরোভেহেনকে নিয়েই আলাপ, কাহিনীও তার ব্যক্তিগত সমস্যা ঘিরেই। পুলিশ ডিপার্টমেন্ট, ক্রিমিনাল ব্রিগেড সবকিছুর বিপক্ষে গিয়ে একাই লড়াই করতে হয়েছে পুরো বইয়ে। ক্যামিলের ক্যারেক্টারাইজেশন আরও বিস্তারিত করা হয়েছে এই বইয়ে। কিছু ব্যাপারে বলি। শুরুর দিকটা আগের দুই বইয়ের থেকে বেশ ধীরগতির। কাহিনীর বিল্ডাপ এর কারণেই। মাঝেমধ্যে দুই-এক ঝলক সাসপেন্স পাওয়া গেছে কেবলমাত্র। এমনকি ভিলেনের দৃষ্টিকোণ থেকেও দেখানো হয়েছে একটা অংশ, এটা প্রথম পুরুষে ছিল। তার কাজকর্মও সাধারণ ভিলেনের মতই লাগছিল। কিন্তু বইয়ের মাঝখানে গিয়ে গতি বাড়ে কাহিনীর। শুরু হয় সাসপেন্স সেইসাথে ক্যামিলের বুদ্ধি খাটিয়ে তদন্ত চালানোর। বইটার সবথেকে বিশেষ দিক টুইস্ট। দুটো টুইস্ট রয়েছে, সেইসাথে ভিলেনের মোটিভও স্ট্রং লেগেছে। কিন্তু অতি সহজে ধরা খেয়ে গিয়েছে সে। বেশ ভালো একটা ট্রিলজি। প্রথম দুটো না পড়লে এইটা পড়া যাবে না। কারণ আইরিনের পুরো স্পয়লার ও ভিলেনের গুরুত্বপূর্ণ উপস্থিতি রয়েছে এই বইয়ে। ট্রিলজির আইরিন বইটা আমার প্রিয়, এরপরই থাকবে ক্যামিল। অ্যালেক্স তিন নম্বরে। পিয়েরে লেমেইতের গল্প বুননের স্টাইল ভালো লাগে আমার। এটাতেও ভালো ছিল। তবে ইংলিশ ট্রান্সলেশন বেশ কয়েকটা অধ্যায়ে খটমটে ছিল। এজন্য পড়তে একটু সময় লেগেছে। দ্রুতই হয়ত অনুবাদ আসবে বইটার 😊
Excelente manera de terminar una saga. Me ha parecido el mejor de los 4, el más tenso el más intrigante, si has leído los anteriores no puedes parar, sabes que todo desemboca aquí.
Que gran escritor Lemaitre, en cada obra te enamoras más de sus letras, sus personajes, ha despejado cualquier duda con respecto a lo que se dice de el, ya que en un inicio pensé que tal vez era solo una moda, pero no.
Camille es la consumación de una obra maestra, considerando los 4 libros como una sola.
Los invito a leer la saga entera, vale mucho la pena.
4’5 estrellas para el broche de esta serie que me ha hecho verdaderamente dar gracias al cielo por ser hipotenso y no haber sufrido ningún tipo de incidente cardíaco durante su lectura. Para mí, si bien no se trata del mejor de los libros del autor (el conocer la estructura de sus precedentes y el que no se deje de maltratar a su protagonista le quitan, a mi gusto, algo de gracia), sí que sigue fiel a la calidad de la serie y cierra un círculo perfecto con “Irène”, por lo que no puedo dejar de maravillarme ante las habilidades de Lemaitre. Desde aquí me declaro fan incondicional de Camille Verhoeven y, de paso y por si cuela, ¡EXIJO QUE SE CONTINÚE CON SU HISTORIA!
Camille is the final book in a trilogy and completes my binge read. I'm very happy with this series.
The beginning of this book felt like I was watching the events unfold in slow motion. I don't recall an author ever making me feel that way before. Some parts of this book had the antagonist speaking in first person, although that person is not identified until near the end. I had no suspicion who it was until it was revealed. I liked Commandant Verhœven and was happy to see some of the aftermath of the second book. I was also surprised by some of the changes in the police force.
This is the shortest of the three books, and I think the weakest. It was still a good book, and the conclusion was fitting.
Con esta novela se cierra el círculo de una saga que comenzó con Irene y con la cual, en concreto, guarda mucha relación. Esta vez comienza con un buen ritmo y contiene un giro argumental que deja al lector totalmente descolocado. Muy interesante el estudio psicológico de su personaje principal
Time for a break from Historical fiction as I’ve certainly been neglecting my other genres.
Straight into the action where a robbery of a jewellers takes place, one of it’s victims being close to Camille’s heart, Camille being the diminutive detective & hero of the story. We’ve fast forwarded 2 years since Alex, the last chapter; much has changed in Camille’s life which we are acquainted with tout-de-suite in the opening dialogue. The sections take the form of days with time stamps for each chapters keeping the story flowing from differing perspectives making it a fast pace read, im reading 50+ pages at a sitting, and enjoyable it is too.
Oh I didn’t see that coming!!!!
It’s been one of the best trilogies Ive read & love Lamaitre’s style of writing, another 5 stars for this writer.
“She is free and like most people does not know what to do with her freedom.” - Camille Verhœven
* * * “There is nothing submissive about her it is pure calculation, because her fear is courageous, defined almost aggressive, capable of with standing anything. This woman could stab you in the back without a moments hesitation.” - Camille Verhœven
4.3 « Anne, companheira de Camille, é uma vítima acidental de um violento assalto. O inspector não olhará a meios para apanhar o responsável, pondo mesmo a carreira em risco! A investigação leva-o a um astuto criminoso movido por uma vontade de ferro. Estará Camille à altura? Terá este caso ultrapassado a sua capacidade de discernimento?
O "Mestre" Pierre Lemaitre é para mim uma referência no que a boa escrita diz respeito! É um dos poucos autores que conheço em que de imediato consigo percepcionar uma fluidez criativa, natural e impar no processo da escrita (literalmente falando)!
Deixem-me colocar as coisas de outra forma, imaginem o desportista dotado que faz umas habilidades na cidade natal movido por um prazer narcisista e a quem antevemos facilmente um futuro brilhante se se dedicar. Depois imaginem um segundo que além de dotes naturais junta também uma grande técnica e um rigor a toda a prova, que trabalha arduamente e arrecada prémios em todas as competições. E por fim imaginem um terceiro que com aparente desprendimento, de uma forma natural e sem grande esforço sobressai sobre o segundo e nos leva a desprendermo-nos da mecânica do desporto e convecções inerentes, e simplesmente nos permite apreciar e deliciarmo-nos com a oportunidade de partilharmos daquele momento. É neste último grupo que enquadro o autor.
O enredo é passado em apenas 3 dias! Um luta constante contra o tempo. A história encerra um conjunto de eventos, que confesso que a dada altura me questionei como o autor ia conseguir apresentar o desfecho de uma forma coerente e verosímil! Mas, como tem sido recorrente, o autor é um manipulador astuto e o desfecho acaba por ser bem conseguido deixando apenas o suficiente em aberto para desejarmos ler o próximo de imediato.
A leitura quer-se atenta, porque é frequente uma transição de perspectiva, recorrentemente sem grandes preâmbulos passamos do narrador para Camille ou para outra qualquer personagem! Outras vezes damos por nós a ser chamados para um diálogo com o próprio narrador! A partilhar desabafos como se tratasse de dois velhos amigos que bebem um copo no fim do dia exorcizando os males do mundo.
« Os assassinos são como o leitor e eu.» «O género de mulher que pode apunhalar o leitor pelas costas sem a mínima hesitação»
Pode parecer estranho mas na minha opinião enriquece o enredo. O assumir (...)
Perfecta clausura de serie con un inteligente cierre de círculo, como siempre magistralmente escrito con un tempo mantenido a la perfección para crear suspense. Mi único pero ha sido quizás el cambio de persona en el narrador... Me despistaba un poco, pero no estoy segura de que sea del todo imputable al autor. Lo que me queda claro de esta serie, además del ingenio en planteamiento y resolución en las tramas y la brutalidad sin amarillismo en la narrativa, es la importancia de la voluntad en sus personajes, casi lo que Orson Welles llamaba "carácter" cuando contaba el cuento de la tortuga y el escorpión. Los personajes son fieles a sí mismos incluso más allá o más acá de lo racional, y llegan hasta las última consecuencias.
Sobre el cierre de círculo, la curiosidad en la mención de la Ahogada de Ferdinand Pelez, tanto en la segunda novela de la serie como en la última.
C'est fini la tetralogía Verhoeven. Me ha gustado; no tanto por la trama, que siendo Lemaitre siempre da algún giro,sino porque en este libro es donde realmente conocemos a Camille. Ay, Camille! Inteligente,leal, gruñón,sensible, honesto pero a la vez dispuesto a hacer cualquier cosa por descubrir la verdad...en fin,un pequeño gran hombre!
Η «Ανν» είναι το τέταρτο βιβλίο της άτυπης τετραλογίας του Πιέρ Λεμέτρ -με ήρωα τον επιθεωρητή Καμίγ Βεροβέν- και το δεύτερο βιβλίο της σειράς που μεταφράζεται στα ελληνικά, μετά την «Αλέξ» (το δεύτερο βιβλίο που μεταφράστηκε το 2017), ενώ έχει ανακοινωθεί ότι θα μεταφραστεί την Άνοιξη του 2018 το «Ιρέν» (το πρώτο βιβλίο).
Μέσα από τη σειρά των βιβλίων με τον επιθεωρητή Καμίγ Βεροβέν («Travail sogne» το 2006 που κυκλοφόρησε στα αγγλικά ως «Irene» το 2014, «Alex» το 2011, «Les grands moyens» το 2011 που ξανακυκλοφόρησε ως «Rosy & John» το 2013 και «Sacrifices» το 2012 που κυκλοφόρησε στα αγγλικά ως «Camille» το 2015 και ως «Ανν» στην Ελλάδα φέτος), ο συγγραφέας -όπως εκμυστηρεύτηκε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Books and Style (http://booksandstyle.gr/cover-story-%...), θέλησε «έναν επιθεωρητή που να αντιλαμβάνεται τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο… Το ύψος του τον κάνει να βλέπει τον κόσμο υπό «χαμηλή γωνία», κάτι που είναι ασυνήθιστο, και το οποίο τον οδηγεί στο να παρατηρεί τη ζωή κάτω από διαφορετικό πρίσμα». Έτσι λοιπόν δημιούργησε «κάποιον που σκέφτεται τόσο με το μυαλό του όσο και με τα χέρια του: δεν καταλαβαίνει πραγματικά, παρά μόνο ό,τι μπορεί να ζωγραφίσει» .
Στην «Ανν», η Ανν Φορεστιέ, σύντροφος του αστυνόμου Βεροβέν (η γνωριμία τους διαδραματίζεται πρωθύστερα μέσα στο βιβλίο αυτό), είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας μιας ληστείας σε κοσμηματοπωλείο, μιας και βλέπει τους ληστές λίγες στιγμές πριν φορέσουν τις κουκούλες τους και την σπάσουν στο ξύλο. Έτσι, αρχίζει ένας αγώνας δρόμου από τη μια του Βεροβέν να πιάσει τον ένοχο και από την άλλη του ενόχου για να σκοτώσει την Ανν!
Ο Καμίγ πλέον, ζώντας ξανά τις τραγικές στιγμές της δολοφονίας της πρώτης συζύγου του (που εκτυλίχτηκαν στο πρώτο βιβλίο της σειράς, την «Ιρέν») ξεπερνάει κάθε όριο δικαιοδοσίας και δυσαρεστεί τους πάντες: από την αστυνομική διευθύντρια ως τον ανακριτή! Κι όμως δεν σταματάει: «Η κακή αντίδραση είναι να φρενάρεις, τότε έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να βρεθείς στο χαντάκι. Παραδόξως, το να επιταχύνεις είναι πιο αποτελεσματικό, αλλά για να το καταφέρεις πρέπει να πολεμήσεις το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που σε ωθεί να σταματήσεις σε κάθε σου κίνηση» (σελ. 238-239).
Κινείται, λοιπόν, ενάντια στον χρόνο γιατί δεν έχει πει και δεν πρέπει να μαθευτεί πως σχετίζεται με το θύμα, αλλιώς θα του πάρουν την υπόθεση μέσα από τα χέρια. Σαν πληγωμένο αγρίμι, κάνει πράγματα που πιστεύει πως θα τον φέρουν πιο κοντά στην τελική επιτυχία, ενώ ταυτόχρονα ο συγγραφέας μας παραθέτει ξανά το συναισθηματικό αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε ο επιθεωρητής μετά τη δολοφονία της γυναίκας του (à propos, δεν νομίζω πως θα διαβάσω την «Ιρέν», μιας και οι λεπτομέρειες της υπόθεσης καταγράφονται εξίσου παραστατικά εδώ, ενώ ο δολοφόνος της πείθεται να βοηθήσει στην εξιχνίαση της ληστείας, κι ας είναι ακόμη φυλακισμένος).
Η αφήγηση ξεκινάει με καταιγιστικό ρυθμό: τα γεγονότα περιγράφονται σε ενεστώτα διαρκείας, ενώ ο συγγραφέας είναι θα έλεγα αμείλικτα ειρωνικός και κυνικός απέναντι στον ήρωά του, μιας και σχεδόν του απευθύνει κατηγορίες, μετά την ψυχολογική δοκιμασία που υπέστη από τη δολοφονία της πρώτης του συζύγου, για την πεποίθησή του «πως τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να σου συμβεί»: «Αυτή ακριβώς είναι η παγίδα. Γιατί παύεις να βρίσκεσαι σε επαγρύπνηση. Για τη μοίρα που καραδοκεί, αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να σε πιάσει στον ύπνο. Και να σου θυμίσει πόσο αμείλικτα αξιόπιστο είναι το πεπρωμένο» (σελ. 14-15).
Είναι μάλιστα τόσο έντονη η καταγραφή της ληστείας στο πρώτο κεφάλαιο, που η ακόλουθη πρόταση απλώς κάνει το στομάχι να σφιχτεί ακόμη περισσότερο: «Θα έλεγε κανείς ότι ο Θεός έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης και δεν ξέρει τι να πρωτοκάνει. Αποτέλεσμα: οι πρωταγωνιστές αρχίζουν τους αυτοσχεδιασμούς, αυτό όμως δεν βγάζει σε καλό, ποτέ» (σελ. 32). Επίσης βρήκα ευρηματικό το γεγονός να καταγραφεί η αρχή του βιβλίου μέσα από τα μάτια του Καμίγ, που έβλεπε τι είχαν καταγράψει οι κάμερες το πρωί κατά τη διάρκεια της ληστείας.
Όχι ότι η υπόλοιπη πλοκή δεν έχει ένταση και αγωνία! Το μυθιστόρημα ξεδιπλώνεται πότε με την τριτοπρόσωπη αφήγηση του Καμίγ που θέλει απεγνωσμένα και παθιασμένα να βρει τον ένοχο και πότε με την πρωτοπρόσωπη του αδυσώπητου, ψυχρού, είρωνα και κυνικού ληστή που δεν ορρωδεί προ ουδενός, προκειμένου να εξασφαλίσει τη σιωπή της Ανν. Κι εκεί που τα γεγονότα αρχίζουν να συγκλίνουν προς το τέλος και οι αντίπαλοι να κοντεύουν να βρεθούν αντιμέτωποι, ο Πιέρ Λεμέτρ πετάει έναν άσο από το μανίκι που ανατρέπει όλη την εικόνα που είχα σχηματίσει ως τότε και παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική οπτική, μόνο και μόνο για να αρχίσω να διαβάζω πυρετωδώς και να αναρωτιέμαι τι πραγματικά συνέβη μπροστά στα μάτια μου και γιατί.
Η «Ανν» είναι μια συναρπαστική, ρεαλιστικότατη περιπέτεια, γεμάτη από μυστικά και εκπλήξεις και χαρίζει άφθονο σασπένς. Το τέλος του βιβλίου, εκτός από την έκβαση της υπόθεσης της ληστείας, είναι κι ένα γλυκόπικρο «αντίο» στον ίδιο τον επιθεωρητή Βεροβέν και την καριέρα του. Ίσως ένα από τα πιο συγκινητικά φινάλε μυθιστορημάτων που έχω διαβάσει ως τώρα, με γέμισε αντικρουόμενα συναισθήματα και με άφησε να καταλάβω πως αξίζει η θυσία για κάτι που ίσως αποδειχτεί πραγματικά καλό ή έχει να κάνει με την τιμή και την εκπλήρωση του καλώς εννοούμενου εγωισμού.
I'm rating this the same as I did Alex - 4.5 rounded back to 4 stars. The twist comes out of nowhere. Again, it does help to have read the first two books in the trilogy Irène and Alex although this book could conceivably be a "stand alone." But I think it reads better as the last chapter (unfortunately) in the Verhoeven trilogy. I finished the book feeling sad for Camille.
Camille Verhoeven is a Paris Police commander he has suffered horribly at the hands of his wife's killer which send him to a mental institution. Life goes on and so does the good Camille who meets another woman he actually finds himself having feelings for. During a brutal robbery his new girlfriend gets horribly hurt and ends up in the hospital and it seems she was left alive by accident and now the killer is on her heels to finish the job. Camille Verhoeven picks up the investigation of the robbery and hopes he can protect her, even if it goes against all rules he should obey as a policeman. But nobody knows of her connection with Camille for now. It turns into a race between the killer en Camille and on that road some unpleasant surprises pop up.
And excellent thriller with some interesting twist that lifts the story above average, my mistake is starting with the finishing book of a quartet of books of which this one is the epilogue. But is turned out to be a more than decent read and so I guess a visit to the earlier books is a certainty on the basis of this book.
3.5. Es el libro de Lemaitre, que he leído hasta ahora, que menos me ha gustado. Mantiene la intensidad y la fuerza de siempre, la historia te absorbe, pero en este caso, al menos para mi, la trama ha sido previsible desde el principio. Los diálogos en primera persona, parecen fotogramas, muy rápidos y llenos de acción, en algún caso me han llegado a cansar y he tenido que reposar la lectura. En definitiva, buen libro pero sin la originalidad en la trama y en el desarrollo de la misma de libros anteriores. Pese a este pequeño tropiezo, Lemaitre sigue en el podio de mis escritores favoritos del momento.
Este es sin duda un merecido final, para una extraordinaria Serie.
Ya he dicho que en las tres primeras entregas, me sentía cercana a Camille, pero ¿saben que? no lo conocía, aquí en este libro, en este cierre, vemos quien es él realmente.
Conocemos su personalidad, sus pensamientos, hasta donde llega su inteligencia y también hasta donde llega su dolor, pude verlo exactamente por quien es y no solo como reflejo de la historia que tiene que investigar.
Para mi el libro se divide en tres partes:
En la primera, donde nos viene un dejà vu y me vuelvo a sentir cercana a Camille, sus sentimientos, su sufrimiento, su angustia e incluso, no me sorprende para nada las decisiones que esta tomando en ese momento para hacerse de un caso, a todas luces importante para él, justifico sus argumentos, entiendo que mienta, que utilice y que haga lo que hace, porque además, como dije, no solo lo comprendo, es el mismo Camille que he visto en sus otros casos.
En lo que considero, la segunda parte, me sentí perdida, no sabía que estaba pasando, empece a sentirme incluso decepcionada, de Camille y de la historia.
No veía a nuestro investigador estrella, solo una sombra de él, tomando decisiones equivocadas, sumergido en algo que no tenia ni pies ni cabeza, sin tomar decisiones adecuadas, una historia de pareja que en realidad no me dice nada, no me hace sentir nada y solo sentí una gran decepción y pena por el personaje.
En la tercera parte, ¡Bum! un giro de historia, que para que voy a mentir, ni remotamente me esperaba y luego nos remata con otra sorpresa, que si bien es cierto, es posible que algunas personas pueden anticipar, no fue mi caso, jamás me paso por la cabeza quien estaba detrás de la voz del atracador.
Un final que me parece por un lado digno de la inteligencia de Camille, pero no digno de él como personaje, pero pues claro, de alguna manera había que terminar con esta serie, no me malinterpreten el final de la carrera de Camille no demerita la historia ni al personaje, es solo que para mi, merecía mas.
La portada, no puedo dejar de comentar la portada, además de ser hermosa y llamativa, es que dice tanto de la historia, una vez que terminé el libro, no pude mas que pensar, que no pudieron escoger nada mas acertado que esta portada.
No solo voy a recomendar este libro, como ya saben he recomendado cada uno de los que conforman esta serie y reitero que considero que Lamaitre se esta consolidando muy rápidamente como puntero de la novela negra.