What do you think?
Rate this book
Rendez-vous à Positano
«La vedo scivolare nella sua lunga gonna bianca giù per la scalinata, incorporea e come illuminata da un suo faro personale. Ho appena il tempo di scorgere i suoi piedi nudi, lunghi ma forti, e arcuati, da danzatrice». Nella Positano scintillante degli anni Cinquanta, la storia della profondissima amicizia tra una donna fragile, seducente, misteriosa e chi, trent'anni più tardi, la ricorda e ne scrive.
«Ecco, quella lunga sfilata di quinte rocciose, che chiudono in un abbraccio vertiginoso la piccola baia e il mio corpo, sono per me una delle infinite forme magnifiche che il diavolo, trasformista per antonomasia, sa prendere». Negli anni Cinquanta il lavoro cinematografico porta Goliarda Sapienza a Positano, rivelandole un angolo di mondo quasi intatto, popolato da un'umanità con una dolcezza sconosciuta. È la scoperta di una felicità senza aggettivi. La conca protetta dalle montagne e dai silenzi del mare diventa il suo rifugio e risveglia le emozioni del corpo, a lungo inaridite dagli orrori della guerra e dalla frenesia della città. E lì, tra l'oro e l'azzurro del mare, in un'atmosfera fuori dal tempo, una figura di donna si muove a passo di danza sulle scalinate del paese. La gente del posto la chiama principessa, ha una bellezza antica, gli occhi che cambiano colore. Quello tra Erica e Goliarda è un incontro felice, immerso in una pace che si avvicina all'ebbrezza: l'inizio di un rapporto che nel corso degli anni si fa sempre più intenso, tra i fantasmi del passato e le ombre imminenti. Conoscersi, svelarsi, cambiare, sono i pilastri di quella vicinanza. Una storia che la memoria non riesce a scolorire e anzi trasforma in romanzo: la rievocazione di un'amicizia perduta e l'affresco di un luogo che non esiste più, ma che rivive grazie a una scrittura sensoriale, vibrante di suggestioni, appena velata di malinconia, come al risveglio da un sogno d'infanzia che fatica a dissolversi. Un libro capace di raccontare la fugacità dell'incanto come se l'incanto non dovesse mai finire.
«Ecco, quella lunga sfilata di quinte rocciose, che chiudono in un abbraccio vertiginoso la piccola baia e il mio corpo, sono per me una delle infinite forme magnifiche che il diavolo, trasformista per antonomasia, sa prendere». Negli anni Cinquanta il lavoro cinematografico porta Goliarda Sapienza a Positano, rivelandole un angolo di mondo quasi intatto, popolato da un'umanità con una dolcezza sconosciuta. È la scoperta di una felicità senza aggettivi. La conca protetta dalle montagne e dai silenzi del mare diventa il suo rifugio e risveglia le emozioni del corpo, a lungo inaridite dagli orrori della guerra e dalla frenesia della città. E lì, tra l'oro e l'azzurro del mare, in un'atmosfera fuori dal tempo, una figura di donna si muove a passo di danza sulle scalinate del paese. La gente del posto la chiama principessa, ha una bellezza antica, gli occhi che cambiano colore. Quello tra Erica e Goliarda è un incontro felice, immerso in una pace che si avvicina all'ebbrezza: l'inizio di un rapporto che nel corso degli anni si fa sempre più intenso, tra i fantasmi del passato e le ombre imminenti. Conoscersi, svelarsi, cambiare, sono i pilastri di quella vicinanza. Una storia che la memoria non riesce a scolorire e anzi trasforma in romanzo: la rievocazione di un'amicizia perduta e l'affresco di un luogo che non esiste più, ma che rivive grazie a una scrittura sensoriale, vibrante di suggestioni, appena velata di malinconia, come al risveglio da un sogno d'infanzia che fatica a dissolversi. Un libro capace di raccontare la fugacità dell'incanto come se l'incanto non dovesse mai finire.
220 pages, Paperback
First published June 23, 2015
148 people are currently reading
2394 people want to read
About the author
Goliarda Sapienza
25 books272 followersGoliarda Sapienza was an Italian actress and writer. Goliarda Sapienza was born 10 May 1924 in Catania. Her mother was Maria Guidice, a prominent socialist, her father Peppino Sapienza, a socialist lawyer. As a child, Goliarda Sapienza reenacted films she had seen in cinema. In 1941 she and her mother went to Rome, where she studied theatre. She worked as an actor in both films and plays, but from 1958 she focused on writing. Her now famous novel L’arte della gioia (The Art of Joy) was finished in 1976 but rejected by publishers because of its length (over 700 pages) and its portrayal of a woman unrestrained by conventional morality and traditional feminine roles. It was first published by her husband Angelo Pellegrino after her death.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 159 reviews
October 7, 2021
4+
"To enter into another being, how liberating that would be! To be nourished by the other, before going back to the same old self, but renewed. It was the special privilege of friendship, one that made it perhaps greater than love. In love, there's always the risk of remaining imprisoned in the other - it's more enthralling, but it's also dangerous."
What is not to like about a book set on the picturesque Amalfi Coast? The village of Positano with its sparkling blue water of the Tyrrhenian Sea, the warmth of both the endless sunshine and the people, the colorful houses up and down the craggy lemon tree-covered hills, this is what creates the enchantment of this novel. This is where Golliarda Sapienza, the narrator, periodically visited when she was in need of a respite, renewal, revitalizing. This is where I was transported every time I picked up this book.
Iuzza, Goliarda's nickname in this semi-autobiographical novel, first went to Positano in the 50's as part of a team filming a documentary. There she met the beautiful and mysterious Erica, known as "the princess" by the locals. These locals are mostly insignificant to the story, but they are the salt and pepper, the seasoning that gives this novel its flavor. Although Erica and Iuzza are from very different backgrounds and differing political ideologies, their bonding is immediate and lasts for over 30 years with many gaps in time. The depth of their friendship is conveyed through their conversations relating their life stories, their fears and hopes, their long held secrets. Both are scarred by the war, both feminists, both believe "Positano can cure you of anything." Their closeness reminded me of Elena and Lila in Elena Ferrante's Neapolitan series. Although not as complex nor competitive, the love and loyalty is strongly felt in both friendships. The emotional depth and drama of the novel, and I only mean that in a positive way, is so Italian.
An afterward written by the author's husband after her death reveals how similar Goliarda Sapienza's life was to that of Iuzza in the novel. She completed the book in the 80's, but it wasn't published until after her death in 1996, and only got recognition in Italy in 2015. The English translation was in May, 2021. What a shame we had to wait so long. I loved this ode to friendship set in such a magical place.
"To enter into another being, how liberating that would be! To be nourished by the other, before going back to the same old self, but renewed. It was the special privilege of friendship, one that made it perhaps greater than love. In love, there's always the risk of remaining imprisoned in the other - it's more enthralling, but it's also dangerous."
What is not to like about a book set on the picturesque Amalfi Coast? The village of Positano with its sparkling blue water of the Tyrrhenian Sea, the warmth of both the endless sunshine and the people, the colorful houses up and down the craggy lemon tree-covered hills, this is what creates the enchantment of this novel. This is where Golliarda Sapienza, the narrator, periodically visited when she was in need of a respite, renewal, revitalizing. This is where I was transported every time I picked up this book.
Iuzza, Goliarda's nickname in this semi-autobiographical novel, first went to Positano in the 50's as part of a team filming a documentary. There she met the beautiful and mysterious Erica, known as "the princess" by the locals. These locals are mostly insignificant to the story, but they are the salt and pepper, the seasoning that gives this novel its flavor. Although Erica and Iuzza are from very different backgrounds and differing political ideologies, their bonding is immediate and lasts for over 30 years with many gaps in time. The depth of their friendship is conveyed through their conversations relating their life stories, their fears and hopes, their long held secrets. Both are scarred by the war, both feminists, both believe "Positano can cure you of anything." Their closeness reminded me of Elena and Lila in Elena Ferrante's Neapolitan series. Although not as complex nor competitive, the love and loyalty is strongly felt in both friendships. The emotional depth and drama of the novel, and I only mean that in a positive way, is so Italian.
An afterward written by the author's husband after her death reveals how similar Goliarda Sapienza's life was to that of Iuzza in the novel. She completed the book in the 80's, but it wasn't published until after her death in 1996, and only got recognition in Italy in 2015. The English translation was in May, 2021. What a shame we had to wait so long. I loved this ode to friendship set in such a magical place.
May 19, 2023
This book is special to me, because I'd never heard of Goliarda Sapienza or even seen this novel in any online content or bookshop, but when I visited the Tate Gallery last November there was a girl sitting at one of the member's tables reading this and sipping her coffee and something about that serene reader moment made me jot down the title I could glimpse in my notes app right away.
Half a year later I received my own copy in the mail and set to reading it instantly.
Such a wonderful story, female friendship is such a special theme and I enjoyed the fact it was partly autofictional/autobiographical.
My favourite thing was the beautiful presence of Positano and the Amalfi coast though, so very evocative and sublime – such a shame it's changed so much since the 40s to late 50s...
Half a year later I received my own copy in the mail and set to reading it instantly.
Such a wonderful story, female friendship is such a special theme and I enjoyed the fact it was partly autofictional/autobiographical.
My favourite thing was the beautiful presence of Positano and the Amalfi coast though, so very evocative and sublime – such a shame it's changed so much since the 40s to late 50s...
July 12, 2021
Some sentences are pearls you have to dive deep into the human experience for. I won’t forget this book. I feel that says enough. :)
March 13, 2022
i love women.
January 5, 2025
Υπέροχη, ταξιδιαρικη, ταξική κ μελαγχολική πρόζα μιας εποχής που πιθανότατα δεν θα ξαναζήσουμε
October 28, 2025
Première expérience de lecture de Goliarda Sapienza et je n'ai pas les mots pour décrire mon admiration devant une écriture si belle, si raffinée, si poétique. Elle m'a transportée comme peu d'œuvres le font.
August 2, 2024
Ένα λογοτεχνικό διαμαντάκι που ανακάλυψα τυχαία!
Εξαιρετικό επίμετρο της ελληνικής έκδοσης!
"Το Ποζιτάνο είναι ο τόπος με τα μακρόσυρτα δειλινά.Ο ήλιος περνώντας πίσω από το τεράστιο φράγμα των βουνών αντανακλά ψηλά μια υπερβολική φωτεινότητα,μια πρόωρη σκιά απλώνεται στους κήπους,ενώ η αχανής έκταση της θάλασσας λειτουργεί σαν πύρινος καθρέφτης και συνεχίζει ώρες ατελείωτες να πυρπολεί το λευκό και το ροζ πάνω στα σπίτια,το πράσινο στις λεμονιές,το σκουριασμένο κόκκινο στους απόκρημνους βράχους."
Εξαιρετικό επίμετρο της ελληνικής έκδοσης!
"Το Ποζιτάνο είναι ο τόπος με τα μακρόσυρτα δειλινά.Ο ήλιος περνώντας πίσω από το τεράστιο φράγμα των βουνών αντανακλά ψηλά μια υπερβολική φωτεινότητα,μια πρόωρη σκιά απλώνεται στους κήπους,ενώ η αχανής έκταση της θάλασσας λειτουργεί σαν πύρινος καθρέφτης και συνεχίζει ώρες ατελείωτες να πυρπολεί το λευκό και το ροζ πάνω στα σπίτια,το πράσινο στις λεμονιές,το σκουριασμένο κόκκινο στους απόκρημνους βράχους."
August 10, 2021
W klimacie Włoch rozkochała mnie Elena Ferrante, w twórczości której Neapol jest żywym tłem wszystkich wydarzeń w życiu bohaterów. Opis "Spotkania w Positano" bardzo skojarzył mi się z cyklem neapolitańskim, więc wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć.
Goliarda Sapienza w "Spotkaniu w Positano" opowiada historię przyjaźni dwóch kobiet - pięknej i inteligentnej "księżnej" Eriki oraz Goliardy, która w Positano bierze udział w nagraniach.
"Spotkanie w Positano" od pierwszych stron oczarowało mnie pięknym językiem, ciekawymi dialogami i klimatem włoskiego miasteczka. To nie jest wciągająca książka, od której ciężko się oderwać i z zaangażowaniem przewraca się kolejne strony. "Spotkaniem..." się delektuje i zachwyca pięknymi rozbudowanymi zdaniami. Jest to bardzo spokojna i powolna lektura, w której niewiele się dzieje, za to jest niezwykle klimatycznie.
Styl autorki charakteryzuje się długimi zdaniami, co początkowo wymagało ode mnie większego skupienia i oddania lekturze, ale z czasem przyzwyczaiłam się i polubiłam z tym stylem :)
"Spotkanie w Positano" to bardzo przyjemna, klimatyczna lektura z malowniczym nadmorskim miasteczkiem w tle. Na lato będzie idealna, polecam! 🥰
Goliarda Sapienza w "Spotkaniu w Positano" opowiada historię przyjaźni dwóch kobiet - pięknej i inteligentnej "księżnej" Eriki oraz Goliardy, która w Positano bierze udział w nagraniach.
"Spotkanie w Positano" od pierwszych stron oczarowało mnie pięknym językiem, ciekawymi dialogami i klimatem włoskiego miasteczka. To nie jest wciągająca książka, od której ciężko się oderwać i z zaangażowaniem przewraca się kolejne strony. "Spotkaniem..." się delektuje i zachwyca pięknymi rozbudowanymi zdaniami. Jest to bardzo spokojna i powolna lektura, w której niewiele się dzieje, za to jest niezwykle klimatycznie.
Styl autorki charakteryzuje się długimi zdaniami, co początkowo wymagało ode mnie większego skupienia i oddania lekturze, ale z czasem przyzwyczaiłam się i polubiłam z tym stylem :)
"Spotkanie w Positano" to bardzo przyjemna, klimatyczna lektura z malowniczym nadmorskim miasteczkiem w tle. Na lato będzie idealna, polecam! 🥰
July 24, 2021
I guess you have to be the right kind of person to like this rediscovered, semi-autobiographical Italian novel, and I'm not.
On the plus side: The descriptions of Italy's Amalfi Coast (translated by Brian Robert Moore) are lush and vivid; a reader definitely feels the author's joyous love of the place.
Unfortunately, the entire book is written with that same outpouring of emotion, which is just too over-the-top.
In particular, the narrator (also named Goliarda, like the author) gushes endlessly over Erica, the beautiful, wise, sensitive, serene (etc.) aristocratic young widow who, for no apparent reason, takes a fancy to the narrator.
That leads to another problem: If Goliarda-the-narrator is so enamored of Erica, why does she at first turn down dinner, tea, lunch, and other invitations? Why doesn't she ever ask Erica any questions about herself?
For all the abundance of words, I honestly don't see what's so wonderful about either one of these women.
On the plus side: The descriptions of Italy's Amalfi Coast (translated by Brian Robert Moore) are lush and vivid; a reader definitely feels the author's joyous love of the place.
Unfortunately, the entire book is written with that same outpouring of emotion, which is just too over-the-top.
In particular, the narrator (also named Goliarda, like the author) gushes endlessly over Erica, the beautiful, wise, sensitive, serene (etc.) aristocratic young widow who, for no apparent reason, takes a fancy to the narrator.
That leads to another problem: If Goliarda-the-narrator is so enamored of Erica, why does she at first turn down dinner, tea, lunch, and other invitations? Why doesn't she ever ask Erica any questions about herself?
For all the abundance of words, I honestly don't see what's so wonderful about either one of these women.
July 15, 2021
I love that this book makes you reminisce, and how it evokes the atmosphere and feeling, the way of life in Positano, in the landscape of nature and people.
That said, I wish I were able to read the Italian original... in this [German] translation I really missed feeling a connection to the main characters.
Though the book is about is the encounters and friendship of Goliarda and Erica, who find comfort in bearing their souls and affection to each other, I always felt as if observing the two only from afar.
In fact, I grew far more fond and interested in the other characters from Positano, and would have loved to hear more from them instead. Alas, if instead of this book being a monument to friendship, the two womens' story is just a plot to allow us to inhabit and fall in love with Positano, it sure is a mission accomplished.
That said, I wish I were able to read the Italian original... in this [German] translation I really missed feeling a connection to the main characters.
Though the book is about is the encounters and friendship of Goliarda and Erica, who find comfort in bearing their souls and affection to each other, I always felt as if observing the two only from afar.
In fact, I grew far more fond and interested in the other characters from Positano, and would have loved to hear more from them instead. Alas, if instead of this book being a monument to friendship, the two womens' story is just a plot to allow us to inhabit and fall in love with Positano, it sure is a mission accomplished.
August 22, 2023
I had never heard of this book but really dove in so i could be in Positano circa 1950`s. Two women one working class film maker and writer and a wealthy woman who lives alone in Positano after her divorces and dramatic life. curious book i felt the writer was a bit unbalanced and clinging desperately to. her new found rich friend who walks and swims all day and has someone cook for her . The writer has had a very hard life abused and mistreated so i understand her lost feeling and need to make someone else part of her life a sort of life saver thrown her way by chance and she kicks madly to stay afloat.
August 24, 2021
This is such a gorgeous novel, as luminous as a hazy summer’s day, shimmering with beauty and sensuality. Its author, the Italian actress and writer Goliarda Sapienza, started her career in theatre and film, working with Luchino Visconti among others in the 1940s and ’50s. Moreover, it was a film that first brought Sapienza to Positano, the magical Italian village on the Amalfi Coast, which she viewed as her spiritual home. In his excellent afterword to the novel, Sapienza’s husband, Angelo Pellegrino, conveys the history behind Meeting in Positano and his wife’s relationship with the region, offering us a window into the past. The novel was written in 1984 but failed to secure an Italian publisher until 2015, nearly twenty years after Sapienza’s death. All credit then to Other Press for issuing this radiant translation by Brian Robert Moore – it really is a very evocative read.
The novel, which is narrated by a young woman named Goliarda, has a semi-autobiographical feel, tapping into Sapienza’s world of 1950s Italy. During a visit to Positano, while scouting for locations for a film, Goliarda glimpses a beautiful woman, flitting around the café bars and restaurants of the village, holding onlookers in her sway. The woman in question is Erica Beneventano, known locally as ‘Princess Erica’, a charming widow from a (once) very wealthy family. While Goliarda doesn’t meet Erica in person during the trip, she remains captivated by this vision of loveliness, like a destiny she is yet to meet.
…that curious creature whom everyone in Positano loved—something already rare in and of itself—always fluttered at the edges of my imagination, like a meeting that I could not miss. (p. 15)
Sometime later, when Goliarda returns to Positano for a break, she comes across Erica on the beach, sparking a friendship that ultimately lasts for several years. Following their chance encounter on the beach, Erica invites Goliarda to her house—a luxurious mansion with a secret bolt-hole—where the two women talk about culture, politics and art, the latter being a topic particularly close to Erica’s heart. Unsurprisingly, Goliarda is enchanted by her intelligent companion, leading to an intimate (although not explicitly sexual) bond between the two women.
To read the rest of my review, please visit:
https://jacquiwine.wordpress.com/2021...
The novel, which is narrated by a young woman named Goliarda, has a semi-autobiographical feel, tapping into Sapienza’s world of 1950s Italy. During a visit to Positano, while scouting for locations for a film, Goliarda glimpses a beautiful woman, flitting around the café bars and restaurants of the village, holding onlookers in her sway. The woman in question is Erica Beneventano, known locally as ‘Princess Erica’, a charming widow from a (once) very wealthy family. While Goliarda doesn’t meet Erica in person during the trip, she remains captivated by this vision of loveliness, like a destiny she is yet to meet.
…that curious creature whom everyone in Positano loved—something already rare in and of itself—always fluttered at the edges of my imagination, like a meeting that I could not miss. (p. 15)
Sometime later, when Goliarda returns to Positano for a break, she comes across Erica on the beach, sparking a friendship that ultimately lasts for several years. Following their chance encounter on the beach, Erica invites Goliarda to her house—a luxurious mansion with a secret bolt-hole—where the two women talk about culture, politics and art, the latter being a topic particularly close to Erica’s heart. Unsurprisingly, Goliarda is enchanted by her intelligent companion, leading to an intimate (although not explicitly sexual) bond between the two women.
To read the rest of my review, please visit:
https://jacquiwine.wordpress.com/2021...
September 11, 2017
Quelques mois après avoir lu L'Art de la joie, je me suis lancée dans Rendez-vous à Positano, un texte partiellement autobiographique dans lequel l'auteure évoque sa relation avec Erica, rencontrée à Positano. Pendant une vingtaine d'années, les deux femmes se retrouvent dans ce petit paradis italien et vivent une relation très intense. J'ai dévoré avec plaisir l'évocation parfois très émouvante de cette femme et de ce lieu et suis ravie que les œuvres de Goliarda Sapienza rencontrent le succès qu'elles méritent !
November 13, 2024
J'ai beaucoup aimé la manière dont elle fige Positano dans son récit et j'aurais aimé savoir quel aurait été son ressenti en y revenant aujourd'hui. La relation avec Erica est très belle, très douce et ça fait du bien d'avoir des représentations d'amours féminines en littérature.
L'évocation des problèmes de santé mentale m'a donné envie de lire "Le fil de midi".
Juste à un moment elle switch en mode Delon pour parler d'elle à la 3e personne et alterner comme ça jusqu'à la fin du récit c'était chelou mais bon pourquoi pas.
C'est pas forcément le genre d'écriture que j'ai l'habitude de lire et que j'apprécie le plus mais j'ai bien aimé quand même.
L'évocation des problèmes de santé mentale m'a donné envie de lire "Le fil de midi".
Juste à un moment elle switch en mode Delon pour parler d'elle à la 3e personne et alterner comme ça jusqu'à la fin du récit c'était chelou mais bon pourquoi pas.
C'est pas forcément le genre d'écriture que j'ai l'habitude de lire et que j'apprécie le plus mais j'ai bien aimé quand même.
May 14, 2022
4,5 étoiles. Une grande histoire d’amitié, des femmes qui se soutiennent et s’élèvent. C’était beau! Et tout ça dans un décor de côte amalfitaine décrit de façon tellement douce. Et avec un petit fond politico-académique italien de l’après-guerre qui donne aussi un autre niveau. Je vais définitivement lire plus de Sapienza très bientôt!
September 10, 2025
Επηρεασμένη από το πρόσφατο road trip που έκανα στην Απουλία, με αρκετά νοσταλγική διάθεση αναπόλησα ένα παλιότερο ταξίδι μου στην ακτή του Αμάλφι.
Πανέμορφη η διαδρομή που περνούσε και από το Ποζιτάνο!
Το Ποζιτάνο, αν και πολύ όμορφο, μου θύμισε το νοσοκομείο "Γεννηματάς" : σε αφήνουν να μπεις μέσα, κάνεις το γύρο, δε βρίσκεις πουθενά να παρκάρεις και ξαναβγαίνεις έξω μετά βαΐων και κλάδων!!
Ανέσυρα λοιπόν το βιβλίο από την παρακαταθήκη των e books μου, μόνο και μόνο από τον τίτλο!!
Η συγγραφέας, εν πολλοίς άγνωστη ... αλλά η πρόζα της με εντυπωσίασε από τις πρώτες κιόλας σελίδες! Ήταν το καλύτερο βιβλίο που διάβασα στη χρονιά και είπα να μην είμαι μίζερη και να χαρίσω τα 5 αστέρια μου.
Ήδη εξασφάλισα το επόμενο της, την "Τέχνη της χαράς" αν και μάλλον είναι πολύ περισσότερο ιδιαίτερο και με δυσκολότερο θέμα.
Παραθέτω τα βιογραφικά στοιχεία της Γκολιάρντα από τη σελίδα του Πατάκη.
Η Γκολιάρντα Σαπιέντσα (1924–1996) γεννήθηκε στην Κατάνια σε μια επαναστατική σοσιαλιστική οικογένεια, απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Ο πατέρας της Τζουζέππε, δικηγόρος συνδικαλιστής, υπήρξε ο εμψυχωτής του σικελικού σοσιαλισμού μέχρι την επιβολή του φασισμού. H μητέρα της, Μαρία Τζούντιτσε, ιστορική μορφή της ιταλικής αριστεράς, διευθύντρια του «Il grido del popolo» («Η κραυγή του λαού»), του οποίου συντάκτης ήταν ο Αντόνιο Γκράμσι, ήταν η πρώτη γυναίκα που διοίκησε ποτέ τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών του Τορίνο και μαζί με τον Τερατσίνι, ιδρυτική μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος, φυλακίστηκε για την εξέγερση του 1917 ενάντια στον πόλεμο.
Η Σαπιέντσα είχε εντελώς ξεχωριστή παιδεία, πάντα μέσα στο σπίτι, ως αντίδραση στα καθεστωτικά σχολεία. Στα δεκαέξι της κέρδισε την υποτροφία που προοριζόταν για μαθητές-ηθοποιούς, κάτι που της επέτρεψε να γνωρίσει σε βάθος τη Ρώμη, να την αγαπήσει και να μείνει για πάντα εκεί. Για μερικά χρόνια υπήρξε δημοφιλέστατη ερμηνεύτρια πιραντελικών ρόλων και έγινε διάσημη για τον ρόλο της Ερσίλια Ντρέι στο Να ντύσουμε τους γυμνούς.
Δημοσίευσε τέσσερα μυθιστορήματα που αποτελούν κομμάτι ενός αυτοβιογραφικού κύκλου: Lettera aperta (Ανοιχτή επιστολή, Μιλάνο, Garzanti, 1967), Il filo di mezzogiorno (Το νήμα του μεσημεριού, Μιλάνο, Garzanti, 1969), L’ Universita di Rebibbia (Το Πανεπιστήμιο της Ρεμπίμπια, Μιλάνο, Rizzoli, 1983), Le certezze del dubbio (Οι βεβαιότητες της αμφιβολίας, Κατάνια, Pellicanolibri, 1987).
Άφησε πολλά ανέκδοτα έργα, ανάμεσά τους την Τέχνη της χαράς, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1998 (Εκδόσεις Πατάκη, 2020) και το Ραντεβού στο Ποζιτάνο, που γράφτηκε το 1984 και πρωτοκυκλοφόρησε στα ιταλικά το 2015 (Εκδόσεις Πατάκη, 2024).
Πανέμορφη η διαδρομή που περνούσε και από το Ποζιτάνο!
Το Ποζιτάνο, αν και πολύ όμορφο, μου θύμισε το νοσοκομείο "Γεννηματάς" : σε αφήνουν να μπεις μέσα, κάνεις το γύρο, δε βρίσκεις πουθενά να παρκάρεις και ξαναβγαίνεις έξω μετά βαΐων και κλάδων!!
Ανέσυρα λοιπόν το βιβλίο από την παρακαταθήκη των e books μου, μόνο και μόνο από τον τίτλο!!
Η συγγραφέας, εν πολλοίς άγνωστη ... αλλά η πρόζα της με εντυπωσίασε από τις πρώτες κιόλας σελίδες! Ήταν το καλύτερο βιβλίο που διάβασα στη χρονιά και είπα να μην είμαι μίζερη και να χαρίσω τα 5 αστέρια μου.
Ήδη εξασφάλισα το επόμενο της, την "Τέχνη της χαράς" αν και μάλλον είναι πολύ περισσότερο ιδιαίτερο και με δυσκολότερο θέμα.
Παραθέτω τα βιογραφικά στοιχεία της Γκολιάρντα από τη σελίδα του Πατάκη.
Η Γκολιάρντα Σαπιέντσα (1924–1996) γεννήθηκε στην Κατάνια σε μια επαναστατική σοσιαλιστική οικογένεια, απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Ο πατέρας της Τζουζέππε, δικηγόρος συνδικαλιστής, υπήρξε ο εμψυχωτής του σικελικού σοσιαλισμού μέχρι την επιβολή του φασισμού. H μητέρα της, Μαρία Τζούντιτσε, ιστορική μορφή της ιταλικής αριστεράς, διευθύντρια του «Il grido del popolo» («Η κραυγή του λαού»), του οποίου συντάκτης ήταν ο Αντόνιο Γκράμσι, ήταν η πρώτη γυναίκα που διοίκησε ποτέ τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών του Τορίνο και μαζί με τον Τερατσίνι, ιδρυτική μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος, φυλακίστηκε για την εξέγερση του 1917 ενάντια στον πόλεμο.
Η Σαπιέντσα είχε εντελώς ξεχωριστή παιδεία, πάντα μέσα στο σπίτι, ως αντίδραση στα καθεστωτικά σχολεία. Στα δεκαέξι της κέρδισε την υποτροφία που προοριζόταν για μαθητές-ηθοποιούς, κάτι που της επέτρεψε να γνωρίσει σε βάθος τη Ρώμη, να την αγαπήσει και να μείνει για πάντα εκεί. Για μερικά χρόνια υπήρξε δημοφιλέστατη ερμηνεύτρια πιραντελικών ρόλων και έγινε διάσημη για τον ρόλο της Ερσίλια Ντρέι στο Να ντύσουμε τους γυμνούς.
Δημοσίευσε τέσσερα μυθιστορήματα που αποτελούν κομμάτι ενός αυτοβιογραφικού κύκλου: Lettera aperta (Ανοιχτή επιστολή, Μιλάνο, Garzanti, 1967), Il filo di mezzogiorno (Το νήμα του μεσημεριού, Μιλάνο, Garzanti, 1969), L’ Universita di Rebibbia (Το Πανεπιστήμιο της Ρεμπίμπια, Μιλάνο, Rizzoli, 1983), Le certezze del dubbio (Οι βεβαιότητες της αμφιβολίας, Κατάνια, Pellicanolibri, 1987).
Άφησε πολλά ανέκδοτα έργα, ανάμεσά τους την Τέχνη της χαράς, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1998 (Εκδόσεις Πατάκη, 2020) και το Ραντεβού στο Ποζιτάνο, που γράφτηκε το 1984 και πρωτοκυκλοφόρησε στα ιταλικά το 2015 (Εκδόσεις Πατάκη, 2024).
June 28, 2024
Wzięłam te książkę z biblioteki że względu na tytuł. Positano, gorące południe Włoch, morze, przecież to same przyjemności.
I to jest chyba jedyna zaleta tej książki. Sama fabuła jest pretensjonalna.
Narratorka powieści, Goliarda, pracuje w z biznesie filmowym (jeśli dobrze kojarzę, to scenarzystka) przyjeżdża do Positano pod koniec lat 40' 20 wieku. Tam poznaje tajemniczą Erikę, nazywaną w miasteczku księżną, która mieszka samotnie w willi i cieszy się życiem, naturą, miasteczkiem. Kolekcjonuje obrazy, pływa po morzu, opala się, i nie musi wiele robić bo ma osoby z miasta które dorabiają, pomagając jej wprowadzeniu domu.
Panie się zaprzyjaźniają i Goliarda poznaje bolesną historię Eriki a potem, kiedy ta przyjaźń ciągnie się przez ponad 10 lat poznaje również jej przyszłość. Ta okazuje się być równie dramatyczną.
Jedyne co mi się podobało w tej książce to rozważania na temat zmian zachodzących w turystyce. Chociaż powieść dzieje się w latach głównie 50 XX wieku, to padają tu informacje o budowie dróg szybkiego ruchu, zwiększeniu ruchu samochodowego, coraz większej ilości hoteli i biznesów opartych na turystach. A i sami turyści traktują miasteczko, jako tylko krótki przystanek na długiej liście rzeczy, które koniecznie trzeba zobaczyć we Włoszech
Sama książka nie w moim stylu.
I to jest chyba jedyna zaleta tej książki. Sama fabuła jest pretensjonalna.
Narratorka powieści, Goliarda, pracuje w z biznesie filmowym (jeśli dobrze kojarzę, to scenarzystka) przyjeżdża do Positano pod koniec lat 40' 20 wieku. Tam poznaje tajemniczą Erikę, nazywaną w miasteczku księżną, która mieszka samotnie w willi i cieszy się życiem, naturą, miasteczkiem. Kolekcjonuje obrazy, pływa po morzu, opala się, i nie musi wiele robić bo ma osoby z miasta które dorabiają, pomagając jej wprowadzeniu domu.
Panie się zaprzyjaźniają i Goliarda poznaje bolesną historię Eriki a potem, kiedy ta przyjaźń ciągnie się przez ponad 10 lat poznaje również jej przyszłość. Ta okazuje się być równie dramatyczną.
Jedyne co mi się podobało w tej książce to rozważania na temat zmian zachodzących w turystyce. Chociaż powieść dzieje się w latach głównie 50 XX wieku, to padają tu informacje o budowie dróg szybkiego ruchu, zwiększeniu ruchu samochodowego, coraz większej ilości hoteli i biznesów opartych na turystach. A i sami turyści traktują miasteczko, jako tylko krótki przystanek na długiej liście rzeczy, które koniecznie trzeba zobaczyć we Włoszech
Sama książka nie w moim stylu.
December 30, 2024
Με μάγεψε το Ποζιτάνο της Σαπιέντσα. Κι αυτό ειναι το πιο δυνατό σημείο αυτού του βιβλίου. Ένα πολύ γυναικείο κείμενο θα έλεγα, τόσο στη γραφή όσο και στα θέματα που θίγει. Ωστόσο όχι ιδιαίτερα πειστικό, δεν κατάφερε να με αγγίξει. Ενώ έχει μια ντοστογιεφσκική διάθεση δεν καταφέρνει ούτε καν προσπαθεί να το φτάσει εκεί που η ανθρώπινη ύπαρξη πραγματικά αλλοιώνεται. Η πλοκή αρκετά αναμενόμενη και κάποιες ανατροπές στο τέλος κατά τη γνώμη μου δεν λειτουργούν.
September 17, 2024
Sérieusement Seigneur prenez toute la souffrance de Goliarda Sapienza et donnez la à Jeff Bezos ou macron jsp wesh elle peut pas avoir une pote qui finit pas par crever …
September 8, 2024
I was drawn to this novel because of its setting in Positano, which I adore. I dove in with high hopes; however, I often found myself adrift in the narrative. The storyline felt somewhat disjointed, and I struggled to connect with a central character or clear plotline. The second half picked up, bringing a more engaging pace and depth, but the beginning didn’t quite hook me. Overall, while the novel's dreamlike quality and setting are enchanting, the story didn’t fully resonate with me enough to earn a higher rating.
September 15, 2022
I <3 books about intimate female friendships
August 14, 2021
Positano to nadmorskie włoskie miasteczko, gdzie ludzie są dla siebie życzliwi. Stali mieszkańcy doskonale się znają, a turyści chłoną klimat tego miejsce każdym zmysłem. Jest tam ciepło nie tylko od temperatury i wszędzie odnaleźć można piękno. Właśnie do tego miejsca udaje się Goliarda, by sprawdzić, czy będzie ono odpowiednie na plan filmowy i choć nie zdaje ono egzaminu — bohaterka jeszcze wiele razy będzie do niego wracać, bo to tutaj zamieszka jej serce. I chciałoby się wręcz powiedzieć, że jej serce to piękna Erica, którą wszyscy kochają, a jej wady można policzyć na palcach jednej ręki. Przez lokalną społeczność nazywana jest „księżną" i od początku budzi zainteresowanie Goliardy. Kobiety stopniowo nawiązują silną więź, a czytelnik ma szansę odkryć kolejne sekrety, które w zaufaniu sobie powierzają. Jest w tym coś na granicy przyjaźni, miłości a fascynacji.
Główna bohaterka oraz autorka noszą to samo imię i sądzę, że mogę powiedzieć, iż obie opowiadają tę historię, choć jedna nie jest drugą. Snują one opowieść przepięknym stylem, który sprawia, że czytanie kolejnych akapitów karmiło moją literacką potrzebę piękna. Tekst momentami był przegadany, całość bywała nudna i nie uważam akurat tej pozycji za lekturę obowiązkową, a jednak czuję się taka... pełna. Moja skóra rozgrzana jest od słońca, włosy wyschły mi od wiatru, a na twarzy zastygł uśmiech, którym witałam kolejnych mieszkańców Positano. Kilku z nich miałam okazję lepiej poznać i od razu przypadli oni mojemu sercu do gustu, więc przemierzając wąskie uliczki miałam nadzieję na kolejne spotkanie. Mięśnie rąk niestety skarżą się przez nadmiar wiosłowania, gdy w niewielkiej łódce szukałam plaży, która nie była zajęta przez innego spragnionego samotności człowieka, ale w każdej chwili mogłam wskoczyć do wody, co przynosiło choć chwilowe ukojenie.
Powieść Goliardy Sapienzy językowo OGROMNIE mi się spodobała, a cała reszta wypadła raczej... neutralnie. Nie jest zła, zdecydowanie! Po prostu oczekiwałam nieco więcej. Więcej niż opowieści o życiu „księżnej" i fascynacji nią Goliardy. Na pewno jednak przy następnej okazji sięgnę po kolejną powieść autorki, bo przenosi ona czytelnika do pięknych światów.
Na koniec ciekawostka! Autorka swoją powieść zaczęła pisać w 1963 roku, skończyła w 1984, ale pierwsze wydanie musiało czekać aż do 2015. Nie mam w związku z tym żadnych wniosków, ale to dość ciekawy smaczek dla potencjalnych czytelników.
tłum. Tomasz Kwiecień
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.
Główna bohaterka oraz autorka noszą to samo imię i sądzę, że mogę powiedzieć, iż obie opowiadają tę historię, choć jedna nie jest drugą. Snują one opowieść przepięknym stylem, który sprawia, że czytanie kolejnych akapitów karmiło moją literacką potrzebę piękna. Tekst momentami był przegadany, całość bywała nudna i nie uważam akurat tej pozycji za lekturę obowiązkową, a jednak czuję się taka... pełna. Moja skóra rozgrzana jest od słońca, włosy wyschły mi od wiatru, a na twarzy zastygł uśmiech, którym witałam kolejnych mieszkańców Positano. Kilku z nich miałam okazję lepiej poznać i od razu przypadli oni mojemu sercu do gustu, więc przemierzając wąskie uliczki miałam nadzieję na kolejne spotkanie. Mięśnie rąk niestety skarżą się przez nadmiar wiosłowania, gdy w niewielkiej łódce szukałam plaży, która nie była zajęta przez innego spragnionego samotności człowieka, ale w każdej chwili mogłam wskoczyć do wody, co przynosiło choć chwilowe ukojenie.
Powieść Goliardy Sapienzy językowo OGROMNIE mi się spodobała, a cała reszta wypadła raczej... neutralnie. Nie jest zła, zdecydowanie! Po prostu oczekiwałam nieco więcej. Więcej niż opowieści o życiu „księżnej" i fascynacji nią Goliardy. Na pewno jednak przy następnej okazji sięgnę po kolejną powieść autorki, bo przenosi ona czytelnika do pięknych światów.
Na koniec ciekawostka! Autorka swoją powieść zaczęła pisać w 1963 roku, skończyła w 1984, ale pierwsze wydanie musiało czekać aż do 2015. Nie mam w związku z tym żadnych wniosków, ale to dość ciekawy smaczek dla potencjalnych czytelników.
tłum. Tomasz Kwiecień
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.
May 20, 2021
1950s on the AMALFI COAST
[image error]
"..not only an aerie-like plaything at night and a sacred Mediterranean altar in the morning, but a true crossroads of international customs, languages and races..”
My first thought on picking up this short novel was to note the wonderfully evocative name of the author. It could only be a name that conjures up the glamour of the era – mid 20th Century – along with such iconic names as Gina Lollobrigida, Silvana Mangano and Anna Magnani. And, part of the ‘in’ crowd of course is the famous outstanding male film director Luchino Visconti.
Set against the backdrop of the film world, this is the story of a friendship between the protagonist – and Goliarda uses her own name – and “Princess” Erica Beneventano. They are two very different women and the way Princess is described I can only visualise a curvy and graceful woman (I am thinking Grace Kelly), skittering up and down the many steps of the town, bathed in a fragrance of the era (perhaps Arpège by Lanvin), tulle and chiffon fluttering in her wake. Such filmic descriptions!
Looking through a psychological lens one my might conjecture that Princess has qualities that reminded the author of her mother and thus an attraction is natural, as the author’s mother passed away (in the novel) several years prior. Princess, too had suffered her own losses. There is a delight that is palpable each time Goliarda meets up with the Princess, with, at times, a sexual overtone, as she bathes in her proximity’ at other times she seems reverential, carefree and expressive. Such different women, from different backgrounds, forging a bond that was to endure..
There is a full cast of cinematic figures, all part of a creative community. There are the local people who weave their magic on the visitors and reader alike, who all add colour and atmosphere to this beautifully rendered part of the world. You can feel the dry stone walls and vegetation blossoming in the spring, the sun pummelling the characters and the rain cascading.
The style is at times quite intense, so I think as a reader one needs to be in the right mood to read this.">
Positano: “..not only an aerie-like plaything at night and a sacred Mediterranean altar in the morning, but a true crossroads of international customs, languages and races..”
My first thought on picking up this short novel was to note the wonderfully evocative name of the author. It could only be a name that conjures up the glamour of the era – mid 20th Century – along with such iconic names as Gina Lollobrigida, Silvana Mangano and Anna Magnani. And, part of the ‘in’ crowd of course is the famous outstanding male film director Luchino Visconti.
Set against the backdrop of the film world, this is the story of a friendship between the protagonist – and Goliarda uses her own name – and “Princess” Erica Beneventano. They are two very different women and the way Princess is described I can only visualise a curvy and graceful woman (I am thinking Grace Kelly), skittering up and down the many steps of the town, bathed in a fragrance of the era (perhaps Arpège by Lanvin), tulle and chiffon fluttering in her wake. Such filmic descriptions!
Looking through a psychological lens one my might conjecture that Princess has qualities that reminded the author of her mother and thus an attraction is natural, as the author’s mother passed away (in the novel) several years prior. Princess, too had suffered her own losses. There is a delight that is palpable each time Goliarda meets up with the Princess, with, at times, a sexual overtone, as she bathes in her proximity’ at other times she seems reverential, carefree and expressive. Such different women, from different backgrounds, forging a bond that was to endure..
There is a full cast of cinematic figures, all part of a creative community. There are the local people who weave their magic on the visitors and reader alike, who all add colour and atmosphere to this beautifully rendered part of the world. You can feel the dry stone walls and vegetation blossoming in the spring, the sun pummelling the characters and the rain cascading.
The style is at times quite intense, so I think as a reader one needs to be in the right mood to read this.
[image error]
"..not only an aerie-like plaything at night and a sacred Mediterranean altar in the morning, but a true crossroads of international customs, languages and races..”
My first thought on picking up this short novel was to note the wonderfully evocative name of the author. It could only be a name that conjures up the glamour of the era – mid 20th Century – along with such iconic names as Gina Lollobrigida, Silvana Mangano and Anna Magnani. And, part of the ‘in’ crowd of course is the famous outstanding male film director Luchino Visconti.
Set against the backdrop of the film world, this is the story of a friendship between the protagonist – and Goliarda uses her own name – and “Princess” Erica Beneventano. They are two very different women and the way Princess is described I can only visualise a curvy and graceful woman (I am thinking Grace Kelly), skittering up and down the many steps of the town, bathed in a fragrance of the era (perhaps Arpège by Lanvin), tulle and chiffon fluttering in her wake. Such filmic descriptions!
Looking through a psychological lens one my might conjecture that Princess has qualities that reminded the author of her mother and thus an attraction is natural, as the author’s mother passed away (in the novel) several years prior. Princess, too had suffered her own losses. There is a delight that is palpable each time Goliarda meets up with the Princess, with, at times, a sexual overtone, as she bathes in her proximity’ at other times she seems reverential, carefree and expressive. Such different women, from different backgrounds, forging a bond that was to endure..
There is a full cast of cinematic figures, all part of a creative community. There are the local people who weave their magic on the visitors and reader alike, who all add colour and atmosphere to this beautifully rendered part of the world. You can feel the dry stone walls and vegetation blossoming in the spring, the sun pummelling the characters and the rain cascading.
The style is at times quite intense, so I think as a reader one needs to be in the right mood to read this.">
Positano: “..not only an aerie-like plaything at night and a sacred Mediterranean altar in the morning, but a true crossroads of international customs, languages and races..”
My first thought on picking up this short novel was to note the wonderfully evocative name of the author. It could only be a name that conjures up the glamour of the era – mid 20th Century – along with such iconic names as Gina Lollobrigida, Silvana Mangano and Anna Magnani. And, part of the ‘in’ crowd of course is the famous outstanding male film director Luchino Visconti.
Set against the backdrop of the film world, this is the story of a friendship between the protagonist – and Goliarda uses her own name – and “Princess” Erica Beneventano. They are two very different women and the way Princess is described I can only visualise a curvy and graceful woman (I am thinking Grace Kelly), skittering up and down the many steps of the town, bathed in a fragrance of the era (perhaps Arpège by Lanvin), tulle and chiffon fluttering in her wake. Such filmic descriptions!
Looking through a psychological lens one my might conjecture that Princess has qualities that reminded the author of her mother and thus an attraction is natural, as the author’s mother passed away (in the novel) several years prior. Princess, too had suffered her own losses. There is a delight that is palpable each time Goliarda meets up with the Princess, with, at times, a sexual overtone, as she bathes in her proximity’ at other times she seems reverential, carefree and expressive. Such different women, from different backgrounds, forging a bond that was to endure..
There is a full cast of cinematic figures, all part of a creative community. There are the local people who weave their magic on the visitors and reader alike, who all add colour and atmosphere to this beautifully rendered part of the world. You can feel the dry stone walls and vegetation blossoming in the spring, the sun pummelling the characters and the rain cascading.
The style is at times quite intense, so I think as a reader one needs to be in the right mood to read this.
August 18, 2021
Goliarda Sapienza to artystka, której literacki dorobek świat dopiero zaczyna odkrywać i doceniać, choć od jej śmierci minęło już prawie ćwierć wieku. Ja poznałam ją przez Spotkanie w Positano. Muszę przyznać, że było bardzo owocne spotkanie.
Przyjaźń dwóch kobiet to tylko pozornie prosty temat. Przedstawienie jej w sposób intymny, głęboki i bezpretensjonalny rzadko udaje się w powieści. Relacja Goliardy i Eriki, która jest głównym wątkiem książki wymyka się tej regule. Pierwsza z nich to turystka odpoczywająca od pracy na planach filmowych w Rzymie. Druga to lokalna legenda, dystyngowana i majestatyczna, zwana przez mieszkańców „księżną”. Różnica wieku, charakterów i sposobu życia nie przeszkodziło bohaterkom w nawiązaniu głębokiej, pełnej wzajemnego zrozumienia przyjaźni. Autorce w przedstawianiu kolejnych etapów tej relacji udało się uniknąć banałów. Dialogi między kobietami są błyskotliwe i inteligentne. Historia życia Eriki Lucibello i jej „spowiedź” przed przyjaciółką jest najbardziej pasjonującym momentem książki. Z urokliwego miasteczka akcja przenosi się wtedy w ciężkie czasy pełne intryg i walki o przetrwanie swoje i siostry.
Zjawiskowe tło dla głównych postaci stanowi malownicze Positano i jego mieszkańcy. Sapienza kunsztownie wpisuje losy epizodycznych postaci i krajobrazy nadmorskiego miasteczka w główny nurt opowiadanej historii. Charakterystyczne dla niej są wielokrotnie złożone zdania, lecz nie ma tu długich, kwiecistych opisów. Treściwy, syntetyczny sposób opisywania miejsca wręcz dodaje powieści niesamowitego klimatu. Wszystko pachnie Positano i żyje jego rytmem.
Zaskakującym elementem, który chciałam podkreślić jest to, jak autorka wyprzedza czasy, w jakich umiejscowiła swoją powieść (lata 50. XX wieku) oraz te, w których tworzyła(książka powstała w 1984 roku). Szczególnie jest to widoczne w podejściu do kwestii kobiecości. To nadaje Spotkaniu w Positano uniwersalność.
Jedynym mankamentem jest narracja, która momentalnie zmienia się z pierwszoosobowej na trzecioosobową. Znaczną część historii poznajemy z perspektywy Goliardy. Owe przeskakiwanie przy stylu jaki preferuje autorka, jest nieco zaskakujące.
Spotkanie w Positano to idealna lektura na wakacyjny odpoczynek. Przyciąga zarówno siła i ciepło kobiecej przyjaźni jak i czarujące klimaty malowniczego miasteczka. Jednocześnie jest to lektura inteligentna i pasjonująca. Odpowie na obie ludzkie tęsknoty — do miejsc i do drugiego człowieka.
Przyjaźń dwóch kobiet to tylko pozornie prosty temat. Przedstawienie jej w sposób intymny, głęboki i bezpretensjonalny rzadko udaje się w powieści. Relacja Goliardy i Eriki, która jest głównym wątkiem książki wymyka się tej regule. Pierwsza z nich to turystka odpoczywająca od pracy na planach filmowych w Rzymie. Druga to lokalna legenda, dystyngowana i majestatyczna, zwana przez mieszkańców „księżną”. Różnica wieku, charakterów i sposobu życia nie przeszkodziło bohaterkom w nawiązaniu głębokiej, pełnej wzajemnego zrozumienia przyjaźni. Autorce w przedstawianiu kolejnych etapów tej relacji udało się uniknąć banałów. Dialogi między kobietami są błyskotliwe i inteligentne. Historia życia Eriki Lucibello i jej „spowiedź” przed przyjaciółką jest najbardziej pasjonującym momentem książki. Z urokliwego miasteczka akcja przenosi się wtedy w ciężkie czasy pełne intryg i walki o przetrwanie swoje i siostry.
Zjawiskowe tło dla głównych postaci stanowi malownicze Positano i jego mieszkańcy. Sapienza kunsztownie wpisuje losy epizodycznych postaci i krajobrazy nadmorskiego miasteczka w główny nurt opowiadanej historii. Charakterystyczne dla niej są wielokrotnie złożone zdania, lecz nie ma tu długich, kwiecistych opisów. Treściwy, syntetyczny sposób opisywania miejsca wręcz dodaje powieści niesamowitego klimatu. Wszystko pachnie Positano i żyje jego rytmem.
Zaskakującym elementem, który chciałam podkreślić jest to, jak autorka wyprzedza czasy, w jakich umiejscowiła swoją powieść (lata 50. XX wieku) oraz te, w których tworzyła(książka powstała w 1984 roku). Szczególnie jest to widoczne w podejściu do kwestii kobiecości. To nadaje Spotkaniu w Positano uniwersalność.
Jedynym mankamentem jest narracja, która momentalnie zmienia się z pierwszoosobowej na trzecioosobową. Znaczną część historii poznajemy z perspektywy Goliardy. Owe przeskakiwanie przy stylu jaki preferuje autorka, jest nieco zaskakujące.
Spotkanie w Positano to idealna lektura na wakacyjny odpoczynek. Przyciąga zarówno siła i ciepło kobiecej przyjaźni jak i czarujące klimaty malowniczego miasteczka. Jednocześnie jest to lektura inteligentna i pasjonująca. Odpowie na obie ludzkie tęsknoty — do miejsc i do drugiego człowieka.
August 16, 2024
La scoperta di un borgo misterioso e ancora ignoto a molti, dove la vita sembra essere in un precario e sottile equilibrio fra la vita e la morte, rendendo questa gemma quasi un paese infestato da spiriti che, come una sorta di Lari, vegliano sugli abitanti, custodendo i loro segreti e vegliando su di loro. Questo remoto angolo di mondo, ancora non-vittima dell’ inarrestabile avanzata consumistica e della speculazione edilizia, diviene teatro di un’amicizia pura e leale, nata proprio dal bisogno ateo ed umano di confessione. L’amicizia fra Goliarda ed Erica nasce quasi per caso, in uno scontro fra gli stretti vicoli di Positano; da quell’incontro casuale si scoprirà poi come fosse desiderio di entrambe conoscersi e di come soltanto la timidezza e la vergogna frenassero questo incontro, barriera poi abbattuta da Positano e dai suoi vicoli abitati da spiriti. Questa amicizia durerà per anni, con la caratteristica di esistere soltanto nel piccolo borgo della Costiera, mentre nel mondo vero ognuno conduce la propria vita, interrotta con il ricordo dell’amica tramite cartoline di discutibile gusto estetico, accuratamente scelte. Positano sarà per entrambe una fuga dal mondo, dove potersi confessare e consolare l’una con l’altra, meditando sul rapporto con mariti e sorelle, relazioni importanti ma che mai hanno raggiunto intimità raggiunta dall’amicizia nata per caso fra Goliarda e la “principessa di Positano”. Un’analisi accurata e sottile dei rapporti umani, in un periodo di crescita e e di perdita di individualità, dove il tornaconto entra a gamba tesa anche nei legami affettivi ed è proprio per questo che l’amicizia disinteressata e pura diviene ancora più preziosa e necessaria.
June 25, 2025
Una cartolina da Positano, di un luogo caro all’autrice che racconta in prima persona la Costiera Amalfitana degli anni ‘50 e l’amicizia speciale con la “principessa” Erica. Ci si lascia galleggiare da questo spaccato autobiografico senza farsi troppo travolgere: forse mi è mancato il fuoco dell’Arte della gioia, ma solo perché mi dimentico che “la mia parte di gioia” a volte assomiglia più all’acqua del mare di Positano.
July 1, 2024
Goliarda, tu devi sempre scavarmi l'anima e lasciarmi con le lacrime...
December 28, 2021
While the book had its enchanting aspects, what bothered me the most was its ever-present assumption that wealth was what made life worth living. If a woman lost her father, who had brought the family to financial ruin anyhow, then she had to find a new patron in order to maintain her luxurious lifestyle. The main character, Erica, is fascinating largely because she moves with such grace through her beautiful rooms and fantastic art collections. The narrator appears to come from a left-wing anti-fascist tradition (and Sapienza definitely has these origins), but she is ready to jettison all that it means for her years-long dalliance in the magical pre-tourist Positano. No comments at all on the issues of the day, just the disclosure of more and more unhappiness. About which this reader cared less and less as it went along.
August 16, 2021
Incipit
Il suo passo incantava tutti quando scendeva i pochi gradini che portavano alla marina dove un gozzo l’aspettava per prendere il largo [...]
Appuntamento a Positano Incipitmania
Il suo passo incantava tutti quando scendeva i pochi gradini che portavano alla marina dove un gozzo l’aspettava per prendere il largo [...]
Appuntamento a Positano Incipitmania
August 4, 2015
Sentire nelle sue parole, la propria natura.
Displaying 1 - 30 of 159 reviews