Historia de La Filosofia 4

A History of Philosophy #4

by ARIEL FREDERICK COPLESTON

Copleston, an Oxford Jesuit and specialist in the history of philosophy, first created his history as an introduction for Catholic ecclesiastical seminaries. However, since its first publication (the last volume appearing in the mid-1970s) the series has become the classic account for all philosophy scholars and students. The 11-volume series gives an accessible account of each philosopher's work, but also explains their relationship to the work of other philosophers.

Genres: Philosophy, History, Nonfiction, Reference, Academic, Humanities

Paperback

First published January 1, 1946

Reviews

[Mojtaba · Rating 4 out of 5]

دكارت و دوستان

كتاب با يك مقدمه خيلي خوب از كليت فلسفه عقل گرا شروع ميشه و بعد، مباني فلسفي دكارت، پاسكل، مالبرانش، اسپينوزا و لايبنيتس به صورت جداگانه بررسي مي شه. دقت نظر و انصاف كاپلستون در ارائه مطالب نزديك به اعجابه. هر چند هر چي به پايان كتاب نزديك ميشيم از كيفيت ارائه مطلب كم ميشه. نمي دونم مشكل از ترجمه است و يا سختي فلسفه لايبنيتس كه كتاب منسجمي براي ارائه افكارش منتشر نكرده. به هر حال گويايي قسمتهاي اوليه رو نداره. خواندن كتاب سير حكمت در اروپا هم در كنار اين كتاب مفيده فايده است. مرحوم فروغي با توجه به اينكه زبان تخصصيش فرانسه بوده، فلسفه دكارت رو به خصوص خيلي خوب توضيح ميده و طبقه بندي متفاوتي از كاپلستون در خصوص فلاسفه عقل گرا ارائه كرده، طوري كه اطلاعات فلسفي رو از زاويه جديدي در اختيار ميذاره كه به فهم بهتر اين فلسفه كمك مي كنه. خلاصه برداشت شخصي من از محتواي كتاب به شرح زيره.
1- دكارت
عظمت دكارت در كليت فلسفه اي كه ارائه كرده نيست كه بسيار مورد مناقشه قرار گرفته بلكه در روش شناختيه كه معرفي كرده كه به كوجيتو معروف شده. مي انديشم پس هستم. دكارت ميگه قابل اطمينان ترين روش شناخت وقتي اتفاق ميفته كه شما يك مطلب رو به صورت واضح و متمايز در درون خودت و يا عقل خودت درك مي كني. در مورد دكارت اينجا بيشتر نوشته ام.
2- اسپينوزا
یهودی غمناک پرتغالی آمستردام عنوانيست كه اونامونو در كتاب درد جاودانگي براي اسپينوزا استفاده كرده. اسپينوزا در زمان خودش مورد توجه عمومي قرار نگرفت و اصولا فيلسوف بزرگي به حساب نميومد ولي شلينگ و رومانتيسيسم و بعدا هگل به اسپينوزا توجه كردند چرا كه تعريفي كه از طبيعت به مثابه خدا ارائه كرد نظر آنها را جلب كرد. بعدها راسل، اسپينوزا را به عنوان يكي از مهمترين و جريان سازترين فلاسفه غرب معرفي كرد.
3- لايبنيتس
فيلسوف مورد علاقه من كه درك مبهمي از فلسفه اش دارم!. به غير از بحث نامنسجم بودن مطالب لايبنيتس، دليل ديگر مبهم بودن فلسفه اش، محافظه كار بودنش است كه به خاطر جايگاه اجتماعي و سياسيش و ترس از تكفير و ...، مطالب فلسفيش رو خيلي واضح ارائه نمي داد. ارزيابيهايي كه از لايبنيتس صورت گرفته خيلي متغيره. بعضي او را در فلسفه خيلي معمولي مي دونند و بعضي خيلي نابغه من جمله راسل ، ولي در هر حال در نبوغ او در رياضي كسي شكي نداره. حساب انتگرال ارائه شده توسط او همچنان مورد استفاده است هر چند كه گويا نيوتون زودتر اين مباني رو بدست آورده بود ولي ديرتر ارائه كرده

[Mahnam]

همه‌ی کتاب را نخوانده‌ام و فقط بخش‌هایی که مدنظر داشتم، مطالعه شده
برای کسی که بخواهد با این فلاسفه آشنایی پیدا کند، مرجع خوبی است اما شناخت عمیق را ممکن نمی‌سازد.

[Naele]

معرفت ما از احساس آغاز می شود و می تواند به احساس به عنوان منشا نهایی آن مسترد گردد و این امر به ما حق می دهد که او -هابز-را از اصحاب اصالت تجربه بنامیم.
دکارت: عاقلاتر آن است که به چیزی که یک بار ما را فریب داده کاملا اعتماد نکنیم.
هیچ چیز جسمانی به ذات انسان، که کلا روح است تعلق ندارد، در حالیکه بدن صرفا آلت روح است، پس در تعریف انسان می توان گفت که انسان روحی است که از بدنی استفاده می کند.

پاسکال:اراده یکی از اعضای اصلی اعتقاد است. نه بدان معنی که عقیده را تشکیل می دهد، بلکه به جهت آنکه اشیا بر حسب آنکه از کدام جنبه بدان بنگرند صادق یا کاذبند. اراده ای که از یک جنبه نه از جنبه ای دیگر التذاذ می یابد ذهن را از ملاحظه کیفیات اشیایی که مایل به دیدن آنها نیست منصرف می سازد.

پاسکال در مورد سعادت شرط بندی برای خداوند می گوید وقتی به خدا اعتقاد داشته باشید اگر برنده شوید همه چیز را برده اید اگر بازنده شوید هیچ از کف نداده اید. / به نظرم منظورش بعد ازمرگ بوده است.
مخالفان پاسکال می گویند بهتر ان است که انچه را که عملا و مسلما در اختیار داریم حفظ کنیم و ان را برای کسب خیری نامتناهی از دست ندهیم خاصه هنگامی که نمی دانیم خیر نامتناهی که محتملا قابل اکتساب باشد وجود دارد. اما پاسکال به این اعتراض چنین پاسخ می دهد که هر قماربازی یک امر یقینی را برای امر غیر یقینی به مخاطره می اندازد و این کار را بدون گناه در برابر عقل انجام می دهد.به علاوه کسی که برای خداوند شرط بندی می کند لذات خاصی را ترک می کند لذات دیگری را کسب می کند.
او استدلال می کند که ما پیوسته به امور غیر مسلم مثلا در جنگ در تجارت ودر سفرها خطر می کنیم. هیچ چیزی در زندگی انسان به نحو مطلق مسلم نیست. مسلم نیست که ما فردا را خواهیم دید، اما هیچکس فکر نمی کند که عمل کردن با احتمال اینکه روز بعد زنده خواهد بود غیرمعقول است. یقینی که در دین هست بیشتر از یقینی است که در زنده بودن ما تا فردا است.تنها راه معقول جستجوی حقیقت است چون اگر بدون پرستش خداوند بمیریم همه چیز را از کف داده ایم.

اسپینوزا بندگی و آزادگی: ناتوانی انسان در تعدیل وضبط عواطف را بندگی می نامم.چون انسانی که مطیع عواطف خویش باشد هیچ قدرتی بر خویشتن ندارد بلکه تا ان حد دستخوش بخت و اتفاق است که هر چند ممکن است بداند که چه چیزی برای او بهتر است، غالبا مجبور به تبعیت از بدتر می شود. فهمیدن به معنای رها شدن از بندگی عواطف است.

[Liedzeit Liedzeit · Rating 4 out of 5]

I love reading Histories of Philosophy. It is not as difficult as reading the primary texts. So it is kind of lazy. But I feel better than reading, say, a mystery because I at least have the illusion of having done something worthwhile.

At its best one really learns something, at worst one is annoyed by the ignorance of the writer. Which, of course, also makes one feel good.

Copleston is an amazing guy. In this volume, he tackles Descartes, Spinoza, and Leibniz. And in a shorter chapter Malebranche as well. Now, about Malebranche, I really only knew that he was an occasionalist. What I learned is that he said that men have an anthropomorphic conception of God. But, he says "we must accept that God is neither good, nor merciful, nor patient..."

The Leibniz part is okay, although I do not like the talk of "analytic" propositions. He seems to have taken the interpretation from Russell. It seems to me that he, like Russell, misunderstood the best part of Leibniz, namely the concepts of freedom and determinism, but on the other hand he sees the virtue of the ontological argument. And he has this to say about Kant’s critique: "Kant’s statement has been frequently repeated but frequent repetition does not make it true."

Unfortunately, he does not have to say much about the principle of continuity. I would really want someone to explain that to me.

The main reason I read this was to prepare me for reading Spinoza. And I think I am.

[Niousha mokhtari]

یکی از ایرادات وارد بر مطالعه تاریخ فلسفه های چند حلدی، بررسی اطلاعات نه چندان مهم است و همینطور مطالعه فیلسوفان نه چندان مهم،
ولی در مقابل، از فواید اینطور مطالعه، آگاهی از سیر اندیشه و فلسفه در تاریخ (دست کم تا کانت متوجه میشی و این آگاهی رو بدست میاری)، پس از گذشت چند جلد هست، و اینکه حالا دوباره باید برگردم سراغ کدوم فیلسوف، دوباره باید برم سراغ کدام مبحث، و حتی دسته بندی فلاسفه و خیلی فواید دیگه
اما در کنار این مباحث کلی، کاپلستون خیلی خیلی به جزییات زندگی فلاسفه پرداخته و تقریبا هیچ فرد فیلسوف و زندگینامه ای رو از قلم نینداخته (مگر به عمد -از منظر ایدئولوژی ِ مذهبیش)
و اینکه درباره انتخاب این کتاب باید پیشنهاد بکنم که بهترین شیوه مطالعه دکارت، خواندن مهمترین اثر فیلسوف (گفتار در روش درست به کار بردن عقل) و برای اسپینوزا, کتاب اسپینوزا اثر یاسپرس است،
که البته قبل از هرچیز باید مشخص بکنین به چه دلیلی تاریخ فلسفه کاپلستون رو میخونین، به چه دلیل این جلد رو انتخاب کردین و اصلا دنبال چی میگردین، شاید اصلا نیاز به مطالعه دقیق لایبنیتس نداشته باشین.

[James F · Rating 3 out of 5]

I finally got started with this again, going forward into the early modern period. Copleston divided the pre-Kantian period into two volumes; this, the first, deals with the Continental “Rationalist” tradition, the next will deal with the British Empiricists. Actually, this is less a complete history than a study of three important figures, Descartes, Spinoza and Leibniz, each of whom gets four or five chapters, supplemented by three shorter chapters on Pascal, Malebranche, and the minor Cartesians. The Catholic bias was less noticeable in this volume, probably because the question of agreement with Catholic theology was actually an important question to at least Descartes, Pascal, Malbranche, and the other Catholics, and relevant to the acceptance or non-acceptance of Leibniz and Spinoza as well, so it doesn’t seem so much Father Copleston’s personal opinionizing. The presentation of the actual philosophies was of course very thorough for a general history. There was very little in the way of the social background of the philosophy, but one wouldn’t expect that from a writer of this perspective.

[Amirhossain Khairandish · Rating 4 out of 5]

سیر حکمت غرب در قرن هفدههم داستان عجیبی دارد یک پایش گیر کلام و دین مسیحیت است و پای دیگرش در ریاضیات
کاپلستون خیلی خوب و بی طرفانه از پس توضیح اندیشه های دکارت و اسپینوزا و لایب نیتز برآمده ولی مقدمه ی 80 صفحه ای کتاب جذابترین قسمتش بود!

[Matt Pitts · Rating 3 out of 5]

Finished assigned chapters (1-6 and 10-13, largely on Descartes and Spinoza).

[Jeffrey Falk · Rating 3 out of 5]

This volume is relatively obscure (both in the relative unimportance of some of the thinkers it covers and the difficulty to understand Copleston's explications). The highlights are Copleston's accounts of Descartes' "clear and distinct" innate ideas, "Pascal's wager" (and its intended audience), and Leibniz's theodicy (answers to the "problem of evil"). The sections on Spinoza are somewhat disappointing.

[Azaghedi · Rating 5 out of 5]

Another wonderful installment in Copleston's excellent series. I have a soft spot for early modern philosophy--Descartes, Spinoza, and Leibniz--so I especially enjoyed this volume. As usual, Copleston did a superb job addressing, in adequate detail, the multifaceted philosophies of the most important thinkers of the era.

[Lingling · Rating 5 out of 5]

第四卷康德之前欧洲大陆的理性哲学系统。中世纪以及文艺复兴时期的哲学家们首先是神学家，这跟后来以笛卡尔为代表的哲学家（虽然有些也是基督徒）不同。哲学也从大学的环境中逐渐脱离出来（哲学作品不再以对前人著作的评论为主，更多原创作品/理论诞生）。早期的哲学跟物理学研究的内容有重合，到中世纪后开始跟现代心理学研究内容有关，比如意识是如何诞生的？关于人的科学（包括伦理道德和政治哲学），身体和意识的关系。。。中世纪神学地位尊崇，17，18世纪自然科学占据中心舞台，哲学家们也很自信地认为哲学作为科学的一支，能够贡献知识（休谟对此持怀疑态度）。
17世纪的两大哲学体系（除培根外）一是欧洲大陆笛卡尔，二是英国的Hobbes。18世纪被称为启蒙的世纪（理性时代）。英国，法国和德国的哲学思想各有千秋。Hobbes和Locke的区别：前者由于对内战和无政府主义的恐惧而推崇强有力的政权，后者更注重对自由的保护和发展（私有财产权神圣不可侵犯），他对立法和行政权力的分割一定程度上反映了英国议会和君主之间的斗争。两者都认为国家基于一种契约精神，而休谟Hume对此持怀疑态度。
19世纪最伟大的哲学家康德。作者认为其中心哲学问题在于如何统一人作为自然界（物理世界）的一员以及人作为一个道德和自由的载体。理性主义的形而上学（笛卡尔）无法提供关于世界的确切知识，而纯经验主义（休谟）质疑物理学（确实增加了我们关于世界的知识）存在的必要。康德提出了这样的假说：我们的经验由两部分组成一是印象，二是已知（a prior）的形式和元素，用来综合印象。人并非被动接受任何印象，而是主动（潜意识）用自身经验整合初始数据。经验世界并非一个梦境，也不是单纯的印象，而是把先验的形式作用于印象。

笛卡尔（1596-1650）法国哲学家和数学家（并非神学家，尽管是天主教徒）。（前康德时期）现代哲学之父。毕生通过理性追求哲学真理（超越传统）旨在建立一个圆融自洽的哲学体系（建立在纯粹理性之上而非传统之上，不受时空限制）。主张使用定义明晰的概念。对前人的学说持批判态度，主张跟过去明确剥离。他的学说最大的敌人是怀疑主义而不是学院派。他跟亚氏最大的区别在于他认为所有科学的方法都是一致的（理想是把所有科学都用数学来表达），而亚氏认为不同科学应该有不同研究方法。

笛卡尔方法：两项基本的意识活动：直觉（intuition）和归纳（deduction）。只有通过这两种手段才能获得知识。分析方法把复杂的事物分解成简单的（适用于发现新事物），综合方法从基本原理出发得出结论（适用于证明已知）。实验在物理学中仅扮演验证的角色，经验性的假设不能提供真正的科学知识。
在追求绝对真理的过程中前提/首要阶段是怀疑一切可以怀疑的，假设所有能被怀疑的为非。Cogito, ergo sum. 我思故我在。这个“我”是拥有完美存在（上帝）这一理念的自我。论证了“我”存在和上帝存在之后，身体是存在的（可以摒弃诸如生活是一个梦这样夸张的怀疑）继而开始关注身体和意识/灵魂的关系。意识和身体对于一个完整的人来说是不完全的物体。

笛卡尔认为动物（和人的身体）都是机器，与意识无关。关于欲望，如果欲望是由真知引发的就是好的，而当欲望建立在错误的基础上则是坏的。道德选择的首要条件是区分哪些是取决于我们的哪些是我们无法控制的。比如两类让人产生满足的东西：第一类是德性和智慧（取决于自己），第二类荣誉，财富，健康（不完全）取决于自己。我们应该着重于第一类可控因素。有些观点受到Stoics影响。

帕斯卡（1623-1662）法国数学家，天主教徒，与笛卡尔最大的不同是后者主要是哲学家而前者主要是护教论者（apologist）。有人认为他是伟大的法国哲学家之一，也有人认为他不是个哲学家。帕斯卡对笛卡尔的评价“I cannot forgive Descartes. He would have liked to have been able to by-pass God in the whole of his philosophy. But he would not help making God give a shove to set the world in motion; and after that he has no more to do with God.” 作者虽然不同意但表示可以理解。帕斯卡认为数学方法和科学方法并非仅有的认识真理的途径（上帝的启示），且数学和科学真理对于人类来说也不是最重要的。人（没有上帝）是很可怜的。但人的可怜却暗示了他的伟大，因为他知道自己是可怜的，欲壑难填，只有上帝才能填补。

Spinoza（1632-1677）荷兰哲学家，犹太裔，精通西班牙语，葡萄牙语，拉丁语，法语，意大利语，希伯来语，荷兰语和希腊文。24岁时放弃了犹太教，以给光学仪器打磨镜片为生，从事学术和哲学研究（但从未在大学担任过任何教职）。Spinoza最显著的哲学理念是只有一种物质（与自然等同的无限神性物质），上帝或者自然。另一大特色是用几何的方式来呈现这一理念：分为五个主题：上帝，意识的本质和起源，情绪的起源和本质，智力的力量，人的自由。
Spinoza有别于学院派（比如Thomas Aquinas意识由对物体的感官开始最终上升至上帝）和笛卡尔（我思故我在，不是从上帝开始）。他的哲学体系开始于神性（divine nature），先于知识和自然。Aquinas和笛卡尔也不认为有限的事物（物质世界）能从无限的事物（上帝）延伸出来。

斯宾诺莎的上帝有两个属性：thoughts and extensions，对应于意识和身体。具体的事物只是各种modes of extension，宇宙的总能量不变（motion-rest）但各个事物间能量可以互相转化。只有一个无限系统，但可以从两方面（attribute of thought和attribute of extension) 来看.斯宾诺莎绕过了笛卡尔体系中关于意识和身体如何相互作用的问题，因为在他看来，意识和身体只是同一事物的两个方面。

斯宾诺莎不认为上帝带着某种目的创造了世界，从而摒弃了终极原因（final cause）这一概念。“nature has no fixed aim in view and that all final causes are simply fabrications of men.”

斯宾诺莎把认知分为四个层次：最低层是道听途说（by hearsay，比如自己的生日）；第二层是来自模糊或者让人迷惑的经验（比如感官）的认知（比如我知道自己会死）；第三层是一个事物的本质/精髓能够从另一个事物的精髓推理出来（但不充分）（比如我虽然不知道确切的原因或者明确的因果关系，但我知道某些事件是有原因的）。第四层是通过本质或者直接原因来认识一个事物（比如数学）。在Ethics这本著作里斯宾诺莎把道听途说摈弃在知识这外，从而提出三个层次的知识：imagination，reason（scientific knowledge）；and intuitive knowledge.
斯宾诺莎的道德理论：好与坏的定义取决于会引起快乐（pleasure）还是痛苦（pain），因人而异，因境遇而异。并非所有情绪都是被动的，主动情绪（基于理性）包括勇气（针对自己，克制，清醒）和高尚（跟他人的关系，谦虚，友善）。道德进步从被动情绪到主动情绪的转变。斯宾诺莎本质上是个理性主义者。“Understanding is the path to freedom from the servitude of passions.”“But all excellent things are as difficult as they are rare.”

斯宾诺莎的政治观点跟Hobbes有点像。在自然条件下权利（right）仅受限于权力（power），而在文明社会中政权建立在权力之上。主张人为了和谐生活把自然权利部分交给政权。民主社会最有利于个人自由。国家与国家之间的关系建立在权力和自身利益之上，缺乏法理，所以很难用法律维护。不同于Hobbes（宗教臣服于世俗统治），斯宾诺莎强调对宗教的容忍，言论自由。民主社会是“the most natural form of government”, in which “every one submits to the control of authority over his actions but not over his judgment and reason.”
斯宾诺莎由于其把上帝和自然视为一体而被神学家们视为无神论者，后来德国的学者/哲学家们（歌德，黑格尔）欣赏他（觉得他是泛神论者），也有学者认为他的哲学理论为科学发展提供了广阔空间。

Leibniz（1646-1716）德国数学家，逻辑学家，哲学家，外交家。从小聪慧过人，兴趣广泛，熟读亚里士多德及其学院派作品。微积分的发明者之一。创建了很多学术组织（包括后来的普鲁士国家科学院）。曾试图统一天主教和新教，也曾试图联合所有基督教国家的君主来对抗非基督世界，未果。晚年凄凉。
他的哲学中心思想是宇宙是一个具有统一性和多样性的和谐系统。“和谐”（宗教，政治，科学）这一主旨贯穿始终。他梦想一种统一的科学以逻辑和数学语言为基础。后人对他的哲学思想的解读迥异。由于他的多面性，他的哲学并非一个圆融自洽的系统而是充满了矛盾。
“Creation is not absolutely necessary; but, if God creates, He certainly, though freely, creates the best possible world.”(伏尔泰的《老实人》就是针对莱布里兹的这一best possible world观点的反讽）（叔本华认为this world is rather the worst of all possible worlds🫢)。
莱布里兹对恶的阐述：“Evil may be taken metaphysically, physically and morally. Metaphysical evil consists in mere imperfection, physical evil in suffering, and moral evil in sin.”恶本身是一种匮乏，而不是正能量。上帝对于道德上的恶仅是允许其存在，对于物理上的痛苦磨难仅是为了磨练受苦之人（是一种手段）。恶的最终来源是形而上的不完美。为什么上帝创造了不完美的世界？莱布里兹认为存在比不存在好，所有创造出来的事物都是不完美的，上帝也无法选择，所以他说上帝造出了所有“可能”世界中最好的世界。对他来说恶是整个世界上必要的部分（虽然善大于恶，但恶必不可少）。
莱布里兹说the world is the best of all possible worlds,他并非认为在任何特定时刻世界都是最完美状态，而是不断进步和发展。终极状态是上帝之城（city of God），在里面所有灵魂与上帝和谐结合在一起，一个自然世界中的道德世界。

[Hesham Sheir]

هذا الكتاب هو المجلد الرابع من سلسلة تاريخ الفلسفة ل فريدريك كوبلستون. الكتاب يقدم بدايات الفلسفة الحديثة فيبدأ بفصل طويل وهام يقدم نظرة عامة للأوضاع الفكرية في أوروبا التي أدت إلى الانتقال من فلسفة العصور الوسطى إلى الفلسفة الحديثة، وبروز تيارين فكريين مهيمنين؛ وهما المذهب التجريبي في انجلترا، والمذهب العقلاني في باقي القارة الأوروبية.

وبعد ذلك يقدم الكتاب خمسة من أهم الفلاسفة الذين أسهموا بفكرهم في نشأة الاتجاهات الفلسفية الحديثة؛ وهم:
١- ديكارت: لاحظت بوضوح أن أفكاره كان لها أكبر الفضل في نشأة المنهج العلمي. حيث بدأ بالشك في كل شيء وانتهى إلى فكرة وحيدة لم يمكنه أن يشك فيها "أنا أفكر، إذن أنا موجود". وبدأ يبني على تلك الحقيقة غير القابلة للشك خطوات منهجية تساعد على الوصول لباقي الحقائق.

٢- باسكال: أحببت كثيرا حديثه عن القلب الذي يفهم أشياء لا يمكن للعقل أن يفهمها. والقلب عنده لا يعني الشعور والعاطفة فحسب، بل يعني نوعاً من الإدراك شبيه بالحدس.

٣- مالبرانش: لم أشعر أن أفكاره أضافت كثيراً، ولكن يعتبره الكثيرون حلقة وصل بين ديكارت واسبينوزا.

٤- اسبينوزا: لفت نظري أن تعبيره بأن "كل شيء موجود في الله أو الطبيعة" أدى إلى اتهامه بالإلحاد عندما كان يتم التركيز على كلمة الطبيعة، وعلى الجانب الآخر تم تفسيره بأنه نوع من العشق الإلهي الشبيه بالتصوف عندما كان يتم التركيز على الله في العبارة. وفي الحقيقة فإن ما لمسته من أفكاره يجعلني أميل إلى الرأي الثاني. وقد شعرت بأن عبارة " كل شيء موجود في الله" تشبه إيماننا بوجود الله في كل زمان ومكان. وأن مساواته لله بالطبيعة لا تعني أكثر من أن الطبيعة صورة لإبداع الخال�� تجعلنا نلمس وجوده في كل شيء فيها.

٥- ليبنتز: لم أفهم فلسفته جيداً، ورغم إعجابي بجوانب منها مثل الانسجام المقدر أزلا الذي يحكم الكون، وتمييزه بين حقائق العقل وحقائق الواقع، ومبدأ الكمال، إلا أنني لم أستوعب جيداً فكرة المونادات.

وأعتقد أن هذا الكتاب من أهم ما قرأت من أجزاء هذا الكتاب حتى الآن. وأحاول تلخيص بعض ما يمكن فهمه من الكتاب بخصوص سمات الفكر الإنساني في القرن السابع عشر والثامن عشر:

١- التقدم العلمي والفكري في عصر التنوير الأوروبي أدى إلى تراجع دور الميتافيزيقا والأفكار الفائقة للطبيعة في الفكر الإنساني، وقد ساعد هذا على حدوث فصل تام بين الفلسفة واللاهوت، واهتمام الفلسفة أكثر بالمواضيع الإنسانية والأخلاقية والعملية، وانصرافها عن المسائل اللاهوتية واعتبارها من أمور الإيمان لا العقل.

٢- الإيمان بقدرة العقل والتمرد على أي سلطة تحرم العقل من حقه في التفكير، وتفرض عليه آراء ومعتقدات سابقة، وأبرز تلك السلطات كانت أفكار أرسطو التي ظلت مهيمنة على الفكر الإنساني قروناً طويلة دون تطوير أو تنقيح، بالإضافة إلى سلطة اللاهوت التي أثرت كثيراً على الاتجاهات الفلسفية في العصور الوسطى.

٣- ظهرت أفكار حول الأصل المشترك للعلوم كلها وخضوعها لمبادئ مشتركة، ومحاولة إخضاع العلوم كلها لنظام يشبه القواعد المحكمة للرياضيات والهندسة. وأدى ذلك إلى ابتكار المنهج العلمي الذي أعده من أعظم ثمار الفكر الإنساني.

٤- المذاهب الفلسفية لهذا العصر يمكن أن نجد فيها بسهولة بذور للتفكير العلمي رغم أنها لم تتخلص تماماً من آثار اللاهوت والميتافيزيقا.

الكتاب هام، ولكنه شاق وأغلب أجزاءه تحتاج إلى القراءة أكثر من مرة، وهو خيار جيد للمهتمين بالفلسفة أو حتى للجادين ممن يخطون خطواتهم الأولى مع نية صادقة للاستيعاب والفهم، ولكنه غير مناسب لمن يبغي معلومات سريعة ويهدف لقراءة عابرة.

[Dan DalMonte · Rating 5 out of 5]

I love Copleston's history of philosophy! This one begins with Descartes's methodological doubt and his attempt to establish the metaphysics of the self and God through the cogito argument. Descartes also removed final causes from his understanding of the world, as did Spinoza. Spinoza was not a dualist like Descartes, but a monist who thought that all of reality necessarily flows out of the divine nature and is a modification of the single substance of the divine nature. Spinoza held the heterodox view the God and Nature are two aspects of the same substance, as are thought and extension. Leibniz tried to reconcile final and efficient causality, as he thought we could predict the same outcome either through deterministic efficient causation or the purposes of God. Monads are principles of unity providing identity to the aggregates of extended substances, and monads exist in a state of pre-established harmony, in which they only interact with themselves but nevertheless mirror one another through the organizing activity of God.

[Sameh hwary · Rating 4 out of 5]

لما بدأت فيه كنت ناوي اخلصه في اسبوعين وبعجين قولت لأ شكله تقيل هديله شهر علشان أقرا براحتى
الكلام ده كان اول اكتوبر اللي فات للأسف دا زتئد قدر لا بأس به من الكروتة لليبنتز بس انا زهقت بأمانة
عموما الكتاب مفيد ومستفيض ودا المهم يعني مبيقولش النتائج الفلسفية علطول انما بيمشي من خلال الادلة اللي بيصيغها كل فيلسوف وكمان بيذكر الاعتراضات عليه والموضوع (على صعوبته) مش صعب والراجل مبسط الدنيا, يمكن بس كان مركز زيادة عن اللزوم مع أدلة الفلاسفة على وجود الله , وواضح ان فيه اعتراضات كمان على وجود فصل عن باسكال, ودا طبيعي يعني من قس, بس للأمانة الراجل كان حيادي أو هكذا أعتقد
بخصوص الترجمة لطيفة في الأغلب مع وجود أجزاء مكنتش الترجمة موفقة فيها وخصوصا في جزء ليبنز وبالأخص في تاني فصل عنه
يلا ربنا يعيننا نخلص السلسلة اللطيفة ديه على خير

[Joseph Yue · Rating 3 out of 5]

I am as much torn inside regarding this book as I am torn in rating an excellent but emotionally difficult film. Again, there is no doubt about Copleston's scholarship, thorough and unbiased studies embedded in a smooth narrative, this is how any history is supposed to be written. Nevertheless, reading about how the illustrious system of scholasticism was brought down by people who thought they knew better is painful. But maybe it is a necessary pain, like most pains of growth and maturation. We know how precious something is only when we suffer in the regret of having turned away from it. We realise why a tainted stain-glass window should be washed only after having smashed it. Hopefully I'll not have to read this brilliant textbook again.

[Bahman Bahman · Rating 2 out of 5]

مفصل ترین کتاب تاریخ فلسفه در زبان فارسی به احتمال زیاد تاریخ فلسفه نوشته فردریک کاپلستون است که مرجع درسی دانشجویان فلسفه، و هم مرجع تدریس بسیاری از اساتید آنها، از دوره لیسانس تا دکترا است. دوره نه جلدی تاریخ فلسفه، به قلم چارلز کاپلستون، که به همت عده ای از مترجمان زبده به فارسی ترجمه شده است. مجموعه ای در دسترس خوانندگان فارسی زبان قرار می دهد که تا حد زیادی می توانند آنان را از متن های دیگر بی نیاز سازد، زیرا هدف نگارنده این بوده است که سیر تحول فلسفه را از آغاز تا اواخر قرن بیستم با زبانی ساده و روان برای خواننده تحصیل کرده معمولی بیان کند.

[Toni · Rating 5 out of 5]

Don Baruch Spinoza Parera: La actividad mas importante que un ser humano puede lograr es aprender para entender, porque entender es lo mas cerca que estaremos de la libertad.
Pascal sufrió algún tipo de condición neurológica, no tengo pruebas pero tampoco dudas.
Leibniz burgués, con la vida que tuviste normal que justificaras así las cosas.

[İbrahim Cem Şahinkaya · Rating 5 out of 5]

Includes a comprehensive and accessible introduction, covering developments from the Renaissance to Kant. Clearly explains the main themes of the Continental Rationalists, with a critical perspective on their arguments. A valuable foundational reference text.

[Ashraf Ali · Rating 3 out of 5]

اشتريت الكتاب مخصوص عشان أقرأ عن اسبينوزا ومذهبه الواحدي أو وحدة الوجود هل تأثر اسبينوزا بالصوفية ام العكس كتاب موسوعة

[Mehrnaz · Rating 4 out of 5]

مگه میشه تاریخ فلسفه زیبا نباشه اونم این برهه ازش
فقط کاش یکی دیگه هم بیاد این کاپلستونو درست ترجمه کنه

[Mojtaba Rafiei-korogan · Rating 3 out of 5]

ویرایش کتاب انقدر بده که خودش باعث کج‌فهمی، بدفهمی و حتا نافهمی می‌شه

[Bethan Thomas · Rating 4 out of 5]

Great text took time to read as I dipped in and out over time

[Oss Azimi Kohnaby · Rating 5 out of 5]

Read only parts of it... But loved what I read.

[Samuel Fuente · Rating 5 out of 5]

Copleston no falla en cuanto a explicar las filosofías, aunque he de admitir que Leibniz me ha sido imposible, por lo general.

[Mohammadreza · Rating 2 out of 5]

به نظرم این مجموعه سیر نزولی داره، هر جلد از جلد قبلی ضعیف تر است.
ترجمه نیز از نظر من افتضاح بود.

[شفيق · Rating 4 out of 5]

ديكارت حالم ومثالياً إلي أبعد الحدود رغم أنه ميتافيزيقي ، هو لم ولن ينال إعجابي مطلقاً
،
اسبينوزا فيلسوف المحبة والكمال ، فيلسوف اخلاقي لأبعد الحدود ، اله مخلص لكل ما هو بشري

لبينتز هو ديكارتي أكمل ما هو ناقص في المذهب الديكارتي ، وفي أجزاء آخري هو أكمل وأصدق من ديكارت، وفي موضوعات آخري هو لبينتز فقط

في المجمل ، كتاب قيم جداً جداً

[David · Rating 3 out of 5]

In this volume Copleston introduces us to modern philosophy, which is the subject of the next three volumes. After this introduction he focuses on Descartes, Spinoza and Leibniz with brief chapters on Malebranche and Pascal. Another solid volume in this series, recommended for those who want an overview of philosophy.

[Albie]

History of Philosophy, Volume 4 (Modern Philosophy) by Frederick C. Copleston (1993)

[Brian · Rating 5 out of 5]

Great overview of the Rationalist philosophers. This book was extremely helpful as a supplement to my readings of the Rationalists in a course I took on the Rationalists.

[John]

nonfiction,philosophy,history