What do you think?
Rate this book
De koperen tuin
'De koperen tuin' is het verhaal van Nol Rieske, die als jongen al heel gevoelig blijkt voor de emoties van de mensen in zijn omgeving. Hij wordt sterk beïnvloed door zijn drankzuchtige en romantische pianoleraar.Op een tuinfeest ontmoet hij diens dochter Trix, die een onuitwisbare indruk op hem maakt. Telkens weer vergeet hij haar en telkens weer verschijnt zij in zijn leven. Wanneer ze allebei volwassen zijn leidt Nols wanhopige liefde voor Triz tot een catastrofe.
284 pages, Paperback
First published January 1, 1950
11 people are currently reading
1283 people want to read
About the author
Simon Vestdijk
173 books50 followersBorn in the small town of Harlingen, Vestdijk studied medicine in Amsterdam, but turned to literature after a few years as a doctor. He became one of the most important 20th-century writers in the Netherlands. His prolificity as a novelist was legendary, but he was at least as important as an essayist on e.g., literature, art, music and religion. He also wrote poetry and short stories. His work has been translated into most Western European languages.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 58 reviews
December 1, 2022
The novel ‘De koperen tuin’ by Simon Vestdijk (‘The garden where the brass band played’) is interesting. It has some autobiographical elements. I will mention three. 1. Vestdijk makes Henri Cuperus, a local conductor, an important character. Vestdijk’s father has conducted an opera. 2. The narrator, Nol Rieske, is a medical student (in the second half of the novel); Vestdijk has studied medicine. 3. Trix Cuperus, daughter of Henri, is loosely based on Trix Visser, a girl the author knew and about who was said she had a relation with one of the vip’s in town.
As a significant part of the story the opera ‘Carmen’ by Bizet is prepared and performed, Henri Cuperus conducting, Trix singing one of the parts. It is very interesting to notice several parallels between the contence of ‘Carmen’ and the story of the novel as a whole!
Knowing something about classical music and being able to follow some technical aspects in the narration, for me it was very amusing to see how Vestdijk molds Cuperus in a Carmen preparing scene, and there are some more scenes about appreciating other classical music – those scenes, i.m.h.o., are brilliant.
The days after the performance of Carmen in the narration Vestdijk stilistically doesn’t keep up to that standard for a while, but further in the novel one wonders if and how Carmen eventually will have some more echoes …… especially projected, of course, onto Trix. Also if the reader suspects the way it goes, there grows enough tension for staying interested until the very end.
I will admit, although Vestdijk himself thought this one his best novel, I dare not to agree with him. But in the end, that might be a matter of taste; that has to do with my preference for his historial and phantastical novel, like De vuuraanbidders; Het vijfde zegel; De nadagen van Pilatus; De verminkte Apollo, to mention a few (Vestdijk has written more than fifty novels, and amongst other writings ten volumes of music essays).
I have been considering my star-appreciation again, I have decided to change 3 in 4 stars. JM
As a significant part of the story the opera ‘Carmen’ by Bizet is prepared and performed, Henri Cuperus conducting, Trix singing one of the parts. It is very interesting to notice several parallels between the contence of ‘Carmen’ and the story of the novel as a whole!
Knowing something about classical music and being able to follow some technical aspects in the narration, for me it was very amusing to see how Vestdijk molds Cuperus in a Carmen preparing scene, and there are some more scenes about appreciating other classical music – those scenes, i.m.h.o., are brilliant.
The days after the performance of Carmen in the narration Vestdijk stilistically doesn’t keep up to that standard for a while, but further in the novel one wonders if and how Carmen eventually will have some more echoes …… especially projected, of course, onto Trix. Also if the reader suspects the way it goes, there grows enough tension for staying interested until the very end.
I will admit, although Vestdijk himself thought this one his best novel, I dare not to agree with him. But in the end, that might be a matter of taste; that has to do with my preference for his historial and phantastical novel, like De vuuraanbidders; Het vijfde zegel; De nadagen van Pilatus; De verminkte Apollo, to mention a few (Vestdijk has written more than fifty novels, and amongst other writings ten volumes of music essays).
I have been considering my star-appreciation again, I have decided to change 3 in 4 stars. JM
May 25, 2017
Vestdijk heeft vaak gezegd dat hij "De koperen tuin" zijn beste boek vond, en dat zijn veel lezers met hem eens. Zelf vind ik het ook wel een van zijn beste, misschien wel een van zijn allermooiste: ik herlas het dan ook met veel plezier samen met een aantal mensen van de Facebookgroep DizzieExpats.
Het verhaal wordt verteld door ik-figuur Nol Rieske, die zich met werkelijk geweldige vileine oneliners fel afzet tegen de burgerlullige en kleinzielige hypocrisie van zijn stad en zijn eigen milieu. Ook baalt hij niet weinig van de kleinzielige burgerlul in zijn eigen borst. Dat verzet, en de enorm groeiende spanningen tussen de burgerlul en de ontluikende kunstenaar in zijn innerlijk, worden sterk gevoed door zijn ontmoeting als kind met Trix Cuperus en de muziek. Als piepjong kind raakt hij helemaal in vervoering van de kopermuziek in de zonovergoten en schaduwloze "koperen tuin"; meegesleept door de magie van die muziek en die tuin geeft hij zich over aan vervoering en dans; en ineens is er een iemand die, hand in hand, met hem meedanst: de vier jaar oudere Trix Cuperus, dochter van de dirigent. Die dans, die betovering van de muziek, dat ontwaken van een eerste liefde die door die muziek extra intens wordt en tegelijk de vervoering van die muziek extra intens maakt.. Prachtig, allemaal. Ook schildert Vestdijk met meesterhand de betovering van de tuin (eigenlijk een stadspark, dat in Nols kinderlijke verbeelding mythische proporties aanneemt), die met zijn koperen glans extra luister geeft aan de koperen muziek en de ontluikende liefde. Bovendien evoceert Vestdijk even subtiel als effectief de alles omstralende aanwezigheid van Nols moeder. Veel Vestdijk-personages hebben een niet te stillen heimwee naar de verloren prenatale en voorbewuste eenheid met hun moeder, en vechten als volwassene enorm met hun isolement: ook Nol lijkt een sterke, hoewel onbewuste moederbinding te hebben, en tijdens zijn aanraking met Trix en de muziek heeft hij nog enigszins een gevoel van eenheid, geborgenheid, paradijselijkheid. Ja, die koperen tuin is zonder meer een Hof van Eden, een paradijs, een tegenwereld die ontstijgt aan de door carrièredrang en kleinzieligheid geteisterde burgerlullenwereld waar Nol als kind al sterke intuïtieve afkeer van heeft.
Prachtig hoe Vestdijk dat paradijs neerzet in een luttel aantal pagina's. Maar even prachtig is het hoe hij het geleidelijke en onontkoombare verlies van dat paradijs beschrijft, en ook de alsmaar voortschrijdende bezoedeling van elk geïdealiseerd droombeeld in liefde en kunst. De vader van Trix, dirigent Cuperus, ontwikkelt zich voor Nol tot een leermeester in de muziek en in het leven, dat laatste door zijn anti-maatschappelijke en onaangepaste bohemiengedrag. Maar tegelijk is hij ook een voor velen lachwekkende dronkaard, een groots opgezette opvoering van Bizets "Carmen" loopt uit op en totaal fiasco, en Cuperus sterft in werkelijk adembenemend beschreven verloedering en delirium. Ook Trix gaat fiks ten onder: tijdens de opvoering van Carmen wordt ze van haar eer beroofd, vervolgens kiest ze deels uit provocatie-drift voor een openlijk en bijna demonstratief eerloos leven, en de inmiddels wederzijdse liefde tussen de dan inmiddels jongvolwassen Nol en Trix ontaardt in totale tragiek, ontoereikendheid en mislukking.
Die mislukking wordt door Vestdijk ook weer adembenemend geniaal op papier gezet, vooral in de steeds wanhopiger dialogen tussen Trix en Nol. Fraai daarin zijn vooral Nols innerlijke monologen, waarin hij worstelt met allerlei kleinzielige aanvechtingen van jaloezie die hij enorm haat, maar die niettemin toch zijn liefde voor Trix bezoedelen. Ze is voor hem nog steeds dat ideaalbeeld uit die koperen tuin, maar ook een enorm onbegrepen ideaalbeeld : Nol weet soms niet of hij haar mooi vindt of lelijk, en of hij haar vreest, liefheeft of verafschuwt. En bovendien is er dus die jaloezie.... Ja, hij doet een huwelijksaanzoek, juist om een statement te maken en het burgerlijke milieu een lesje te leren: openlijk samen leven met een als eerloos beschouwde barmeid lijkt voor hem zelfs bijna een vorm van kunst, wellicht te vergelijken met de provocerende kunst van Cuperus. En tegelijk voelt de onuitroeibare burger in Nols borst ook jaloezie vanwege precies diezelfde eerloosheid, en die jaloezie wakkert gevoelens van isolement en scheiding aan bij Trix en hemzelf. Wat dan uitmondt in tragiek, mislukking en wanhopige zelfmoord.
Veel van deze tragiek wordt zoals gezegd in beweging gezet door de mislukte Carmen-uitvoering, die niet voor niets letterlijk in de kern van het boek staat: daar begint de neergang van vader Cuperus, daar wordt Trix van haar eer beroofd. Die mislukte uitvoering wordt heel komisch maar ook heel gedetailleerd beschreven, met soms vermoeiend veel muziek-technische details en veel detailopmerkingen over diepere lagen van deze opera. Deze opmerkingen worden door kenners 'meesterlijk' genoemd: zelf kan ik dat niet beoordelen, maar mooi vond ik ze vaak wel. Te meer omdat de tragische passiemoord in deze opera zo'n schrijnend contrapunt biedt met de tragische geschiedenis van Nol en Trix. In "Carmen" wordt de vrouwelijke protagonist om het leven gebracht door de hartstochtelijk verliefde Don Jose, die daarna in dramatisch gezang zijn allesverterende liefde uitschreeuwt naar het betraande opera-publiek. Ook Trix sterft, maar door zelfmoord, en zij heeft niet de verblindende schoonheid van de ravenzwarte Carmen. En ook Nol is van jaloezie bezeten, net als Don Jose, maar zijn jaloezie is een vorm van benepen kleinburgerlijkheid, een vorm van kleinheid, geen in het tragische doorschietende passie maar een ontoereikendheid in de passie. Nol is een Don Jose zonder tragische grandeur, en dat is zijn tragiek. De tragische liefde van Trix en Nol is een kleinsteedse en onvolgroeide variant van de opera "Carmen": Carmen sublimeert de tragiek met een climax van gevoel en een muzikale climax aan het slot, terwijl Nol en Trix eindigen in onvolkomenheid en ontoereikendheid. Hun liefde, lijkt Vestdijk met deze Camen-analogie te willen suggereren, is een onvolkomen opera, een mislukte poging om via kunst de banaliteit van het even te ontstijgen. En juist dat maakt deze tragi-komische mislukking extra tragisch.
Nol is dus een gemankeerde Don Jose, die zich op veel pagina's ook als een (excusez le mot) eikel gedraagt. Wat hij ook zelf beseft, want soms walgt hij van de dingen die hij zegt en denkt. Maar ik vond die worsteling van Nol, dat voortdurende gevecht met de enorme innerlijke eikel en vreselijke innerlijke burgerlul, wel heel briljant opgeschreven. Ik vond ook prachtig hoe de ontluikende maar onvolmaakte kunstenaar Nol steeds in gevecht is met de zich toch nog steeds conformerende burgerlul Nol. Ook fascinerend vond ik hoe Nol toch, ondanks al zijn ontoereikendheid, blijft terugverlangen naar dat ene volmaakte moment in die magische tuin van muziek en liefde, en hoe hij daarmee toch enigszins trouw blijft aan dat ene geïdealiseerde moment. Bovendien is Nol ook trouw aan "het ongeneeslijke verdriet, dat nu mijn enige bezit was geworden, en dat ik niet eens meer zou willen missen, ook al zou, een van zijn hooghartige grillen volgend, een engel met een vurig zwaard het uit mij willen snijden". En dat geeft de groteske en ontoereikende Nol naar mijn gevoel toch weer een enorm ontroerende grandeur.
Ja, ik vond deze roman schitterend. Flonkerend van stijl, vooral in de passages over de vervoering door muziek en kunst, waardoor je voor even kan ontkomen aan de banaliteit van het leven en het enorme isolement als individu. En prachtig door zijn paradoxale passie en zijn voortdurende spanning, omdat passie en wanhopige pogingen die passie te beheersen elkaar in zinderend evenwicht houden, omdat de ontluikende kunstenaarsziel Nol op fascinerende wijze voortdurend in gevecht is met de burgerlijke eikel Nol, en omdat trouw aan het geïdealiseerde koperen tuin- moment voortdurend in gevecht is met de bezoedeling en onvolkomenheid van dat geïdealiseerde beeld. Ik heb kortom zeer genoten, en ik herlees "De koperen tuin" vast nog wel een paar keer.
Het verhaal wordt verteld door ik-figuur Nol Rieske, die zich met werkelijk geweldige vileine oneliners fel afzet tegen de burgerlullige en kleinzielige hypocrisie van zijn stad en zijn eigen milieu. Ook baalt hij niet weinig van de kleinzielige burgerlul in zijn eigen borst. Dat verzet, en de enorm groeiende spanningen tussen de burgerlul en de ontluikende kunstenaar in zijn innerlijk, worden sterk gevoed door zijn ontmoeting als kind met Trix Cuperus en de muziek. Als piepjong kind raakt hij helemaal in vervoering van de kopermuziek in de zonovergoten en schaduwloze "koperen tuin"; meegesleept door de magie van die muziek en die tuin geeft hij zich over aan vervoering en dans; en ineens is er een iemand die, hand in hand, met hem meedanst: de vier jaar oudere Trix Cuperus, dochter van de dirigent. Die dans, die betovering van de muziek, dat ontwaken van een eerste liefde die door die muziek extra intens wordt en tegelijk de vervoering van die muziek extra intens maakt.. Prachtig, allemaal. Ook schildert Vestdijk met meesterhand de betovering van de tuin (eigenlijk een stadspark, dat in Nols kinderlijke verbeelding mythische proporties aanneemt), die met zijn koperen glans extra luister geeft aan de koperen muziek en de ontluikende liefde. Bovendien evoceert Vestdijk even subtiel als effectief de alles omstralende aanwezigheid van Nols moeder. Veel Vestdijk-personages hebben een niet te stillen heimwee naar de verloren prenatale en voorbewuste eenheid met hun moeder, en vechten als volwassene enorm met hun isolement: ook Nol lijkt een sterke, hoewel onbewuste moederbinding te hebben, en tijdens zijn aanraking met Trix en de muziek heeft hij nog enigszins een gevoel van eenheid, geborgenheid, paradijselijkheid. Ja, die koperen tuin is zonder meer een Hof van Eden, een paradijs, een tegenwereld die ontstijgt aan de door carrièredrang en kleinzieligheid geteisterde burgerlullenwereld waar Nol als kind al sterke intuïtieve afkeer van heeft.
Prachtig hoe Vestdijk dat paradijs neerzet in een luttel aantal pagina's. Maar even prachtig is het hoe hij het geleidelijke en onontkoombare verlies van dat paradijs beschrijft, en ook de alsmaar voortschrijdende bezoedeling van elk geïdealiseerd droombeeld in liefde en kunst. De vader van Trix, dirigent Cuperus, ontwikkelt zich voor Nol tot een leermeester in de muziek en in het leven, dat laatste door zijn anti-maatschappelijke en onaangepaste bohemiengedrag. Maar tegelijk is hij ook een voor velen lachwekkende dronkaard, een groots opgezette opvoering van Bizets "Carmen" loopt uit op en totaal fiasco, en Cuperus sterft in werkelijk adembenemend beschreven verloedering en delirium. Ook Trix gaat fiks ten onder: tijdens de opvoering van Carmen wordt ze van haar eer beroofd, vervolgens kiest ze deels uit provocatie-drift voor een openlijk en bijna demonstratief eerloos leven, en de inmiddels wederzijdse liefde tussen de dan inmiddels jongvolwassen Nol en Trix ontaardt in totale tragiek, ontoereikendheid en mislukking.
Die mislukking wordt door Vestdijk ook weer adembenemend geniaal op papier gezet, vooral in de steeds wanhopiger dialogen tussen Trix en Nol. Fraai daarin zijn vooral Nols innerlijke monologen, waarin hij worstelt met allerlei kleinzielige aanvechtingen van jaloezie die hij enorm haat, maar die niettemin toch zijn liefde voor Trix bezoedelen. Ze is voor hem nog steeds dat ideaalbeeld uit die koperen tuin, maar ook een enorm onbegrepen ideaalbeeld : Nol weet soms niet of hij haar mooi vindt of lelijk, en of hij haar vreest, liefheeft of verafschuwt. En bovendien is er dus die jaloezie.... Ja, hij doet een huwelijksaanzoek, juist om een statement te maken en het burgerlijke milieu een lesje te leren: openlijk samen leven met een als eerloos beschouwde barmeid lijkt voor hem zelfs bijna een vorm van kunst, wellicht te vergelijken met de provocerende kunst van Cuperus. En tegelijk voelt de onuitroeibare burger in Nols borst ook jaloezie vanwege precies diezelfde eerloosheid, en die jaloezie wakkert gevoelens van isolement en scheiding aan bij Trix en hemzelf. Wat dan uitmondt in tragiek, mislukking en wanhopige zelfmoord.
Veel van deze tragiek wordt zoals gezegd in beweging gezet door de mislukte Carmen-uitvoering, die niet voor niets letterlijk in de kern van het boek staat: daar begint de neergang van vader Cuperus, daar wordt Trix van haar eer beroofd. Die mislukte uitvoering wordt heel komisch maar ook heel gedetailleerd beschreven, met soms vermoeiend veel muziek-technische details en veel detailopmerkingen over diepere lagen van deze opera. Deze opmerkingen worden door kenners 'meesterlijk' genoemd: zelf kan ik dat niet beoordelen, maar mooi vond ik ze vaak wel. Te meer omdat de tragische passiemoord in deze opera zo'n schrijnend contrapunt biedt met de tragische geschiedenis van Nol en Trix. In "Carmen" wordt de vrouwelijke protagonist om het leven gebracht door de hartstochtelijk verliefde Don Jose, die daarna in dramatisch gezang zijn allesverterende liefde uitschreeuwt naar het betraande opera-publiek. Ook Trix sterft, maar door zelfmoord, en zij heeft niet de verblindende schoonheid van de ravenzwarte Carmen. En ook Nol is van jaloezie bezeten, net als Don Jose, maar zijn jaloezie is een vorm van benepen kleinburgerlijkheid, een vorm van kleinheid, geen in het tragische doorschietende passie maar een ontoereikendheid in de passie. Nol is een Don Jose zonder tragische grandeur, en dat is zijn tragiek. De tragische liefde van Trix en Nol is een kleinsteedse en onvolgroeide variant van de opera "Carmen": Carmen sublimeert de tragiek met een climax van gevoel en een muzikale climax aan het slot, terwijl Nol en Trix eindigen in onvolkomenheid en ontoereikendheid. Hun liefde, lijkt Vestdijk met deze Camen-analogie te willen suggereren, is een onvolkomen opera, een mislukte poging om via kunst de banaliteit van het even te ontstijgen. En juist dat maakt deze tragi-komische mislukking extra tragisch.
Nol is dus een gemankeerde Don Jose, die zich op veel pagina's ook als een (excusez le mot) eikel gedraagt. Wat hij ook zelf beseft, want soms walgt hij van de dingen die hij zegt en denkt. Maar ik vond die worsteling van Nol, dat voortdurende gevecht met de enorme innerlijke eikel en vreselijke innerlijke burgerlul, wel heel briljant opgeschreven. Ik vond ook prachtig hoe de ontluikende maar onvolmaakte kunstenaar Nol steeds in gevecht is met de zich toch nog steeds conformerende burgerlul Nol. Ook fascinerend vond ik hoe Nol toch, ondanks al zijn ontoereikendheid, blijft terugverlangen naar dat ene volmaakte moment in die magische tuin van muziek en liefde, en hoe hij daarmee toch enigszins trouw blijft aan dat ene geïdealiseerde moment. Bovendien is Nol ook trouw aan "het ongeneeslijke verdriet, dat nu mijn enige bezit was geworden, en dat ik niet eens meer zou willen missen, ook al zou, een van zijn hooghartige grillen volgend, een engel met een vurig zwaard het uit mij willen snijden". En dat geeft de groteske en ontoereikende Nol naar mijn gevoel toch weer een enorm ontroerende grandeur.
Ja, ik vond deze roman schitterend. Flonkerend van stijl, vooral in de passages over de vervoering door muziek en kunst, waardoor je voor even kan ontkomen aan de banaliteit van het leven en het enorme isolement als individu. En prachtig door zijn paradoxale passie en zijn voortdurende spanning, omdat passie en wanhopige pogingen die passie te beheersen elkaar in zinderend evenwicht houden, omdat de ontluikende kunstenaarsziel Nol op fascinerende wijze voortdurend in gevecht is met de burgerlijke eikel Nol, en omdat trouw aan het geïdealiseerde koperen tuin- moment voortdurend in gevecht is met de bezoedeling en onvolkomenheid van dat geïdealiseerde beeld. Ik heb kortom zeer genoten, en ik herlees "De koperen tuin" vast nog wel een paar keer.
December 29, 2024
Coming of age-roman, liefdesroman én een muziekroman? Dit boek is de ‘complete package’.
April 15, 2024
Had zin in een lekkere klassieker, maar het kon mijn aandacht niet vasthouden. 'T kan niet altijd feest zijn.
May 20, 2017
Ik heb dit boek ooit voor mijn lijst gelezen. Daarna las ik het, jaren later, nog een keer voor mijn plezier en nu las ik het samen met een aantal mensen van een Facebook groep (DizzieExpats).
Het herlezen was een feest. Mijn indrukken van het boek zijn op mijn blog te vinden. https://stamppotwoord.wordpress.com/2...
Het herlezen was een feest. Mijn indrukken van het boek zijn op mijn blog te vinden. https://stamppotwoord.wordpress.com/2...
March 12, 2024
3.5/5 ⭐
April 16, 2020
Dit is het best geschreven waardeloze boek dat ik ooit gelezen heb. Vestdijk beschikt over rijke taal, dat is het probleem niet. Ik begon met verwachting aan de eerste Vestdijk die ik zou lezen. Was hij niet 'de nummer vier van de grote drie' uit de Nederlandse literatuur? Het boek begint goed met een dijk van een openingszin en met een goed beschreven, maar ook wat te klassieke broedertwist. De ontdekking van de koperen tuin en de eerste ontmoeting met het meisje Trix worden beeldend en haast magisch-realistisch beschreven. Maar daarna gaat het helemaal mis. Eerst lijkt Vestdijk vooral te willen showen hoeveel hij van muziek weet. En daarna bestaat de rest van het boek uit een 'ik kan niet met en niet zonder haar' waar een boeketreeks zich nog voor zou schamen, met dit verschil dat je in laatstgenoemde geen zelfmoord van een kilometer afstand ziet aankomen. En hoe Trix ook bemind wordt, door meerdere mannen zelfs, ik vond het een vrouwonvriendelijk boek, omdat de waarde van Trix blijkbaar ligt in het aanbeden worden door die mannen. Zij zelf blijft een vage bleke verschijning, die blijkbaar voor Vestdijk niet de moeite van het leren kennen waard is.
Ik ben inmiddels erg benieuwd naar recensies over dit boek. Misschien zie ik iets over het hoofd of was het in zijn tijd wel een baanbrekende roman of zo.
Vervolg: Wel, Vestdijk schijnt zelf De Koperen Tuin zijn beste boek gevonden te hebben ... Tja. Ik vind ook recensies van lezers die er helemaal weg van zijn. Zelfs lezers die het eerste deel saai vinden, maar juist het tweede deel mooi. Maar ook recensies van lezers die het 'geëmmer' van Nol niet volhielden en het boek niet eens uitlazen.
Ik ben inmiddels erg benieuwd naar recensies over dit boek. Misschien zie ik iets over het hoofd of was het in zijn tijd wel een baanbrekende roman of zo.
Vervolg: Wel, Vestdijk schijnt zelf De Koperen Tuin zijn beste boek gevonden te hebben ... Tja. Ik vind ook recensies van lezers die er helemaal weg van zijn. Zelfs lezers die het eerste deel saai vinden, maar juist het tweede deel mooi. Maar ook recensies van lezers die het 'geëmmer' van Nol niet volhielden en het boek niet eens uitlazen.
Read
August 9, 2023Absoluut ongenietbaar verhaal van de puber Nol. Lijkt me een variante op Kees de jongen, Nederlands bekendste jongensboek, dat meer charmes had door zijn onbevangenheid. Vooral het musicologisch gedweep van Vestdijk was me er eerlijk gezegd teveel aan.
December 20, 2022
Ik heb het boek eerder gelezen toen ik 16 was en vond het toen heel mooi. Maar nu ik het herlezen heb, vond ik het een beetje saai, vooral in het midden en merkte ik dat het best wel seksistisch is. Het was nog steeds interessant genoeg om af te lezen en de taal is heel mooi.
January 14, 2021
Als luisterboek genoten, waarbij mij in elk geval de typisch Vestdijkiaanse woordkeuzes en zinconstructies in het goede keelgat schoten. Het verhaal zelf stemt weemoedig en is ook nogal gedateerd. Logisch, want het speelt aan het begin van de twintigste eeuw, als verliefdheid nog wordt gedwarsboomd door standsverschillen, conventies en de ongeëmancipeerde verhouding tussen mannen en vrouwen. Maar wat een beschrijvingen van situaties en mensen, humorvol en tegelijkertijd ernstig, zoals Vestdijk dat kon in kronkelende zinnen met onverwachte wendingen. En dat alles verteld door een niet eens zo heel sympathieke ik-figuur Nol Rieske. Wel waren de muziekpassages me soms te technisch.
April 17, 2021
Een triest verhaal, dat toch zo mooi geschreven is, dat ik ben blijven lezen. Ik hoopte dat het toch nog goed af zou lopen.
Het verhaal speelt (deels) in Leeuwarden, in de Prinsentuin. Of nu het boek de naam van de uitspanning heeft of dat deze is vernoemd naar het boek weet ik niet meer. Ik vermoed het laatste.
Het was leuk dit boek eindelijk te lezen, ik heb vlak bij de genoemde plaatsen (ziekenhuis, singel, tuin/park) op school gezeten.
Ik was verkocht door de manier van beschrijven van de muziek, wat er gebeurt. Beginnend met de observaties van een jongen die van alles overkomt, tot aan de volwassen man voor wie dat eigenlijk niet veel anders is.
Het verhaal speelt (deels) in Leeuwarden, in de Prinsentuin. Of nu het boek de naam van de uitspanning heeft of dat deze is vernoemd naar het boek weet ik niet meer. Ik vermoed het laatste.
Het was leuk dit boek eindelijk te lezen, ik heb vlak bij de genoemde plaatsen (ziekenhuis, singel, tuin/park) op school gezeten.
Ik was verkocht door de manier van beschrijven van de muziek, wat er gebeurt. Beginnend met de observaties van een jongen die van alles overkomt, tot aan de volwassen man voor wie dat eigenlijk niet veel anders is.
January 20, 2013
Not what I was expecting, but a really interesting read. The garden is a restaurant in a park where our hero is taken at the age of about 7 by his mother. The band is led by a conductor Cuperus, who has an impact on his life, as does the girl he dances with, Trix.
May 28, 2025
“The Garden Where the Brass Band Played” by Simon Vestdijk is a disarmingly honest fictional memoir of a young man, which hides in its page-turning simplicity much erudition. This tale of provincial life is universal in its emotion and depiction of everyday life.
Nol Rieske is the local judge’s son, a prepubescent boy who dislikes his older brother, and is unknowingly desiring his mother’s constant approval. One beautiful day on the weekend he visits the central garden in the town of W., an event that marks his entire existence until the very end of the novel when he is already twenty-two years old. That day he hears a brass band playing a march, conducted by a local musician, Henri Cuperus. The music enchants his soul and forces him to dance. A girl, four years older than him, joins in and they dance. This is his first ever encounter with Trix Cuperus, the woman that would haunt his loving heart forever.
The author takes his reader on a journey of discovery of the little town of W., its inhabitants, its gossip, its ordinariness. Nol is the eye of a progressive youth that refuses to bow down to tradition, and ultimately gets disappointed by the small-mindedness of those around him, with two exceptions. Henri Cuperus and his daughter Trix act as catalysts to the questioning of local morality by the young man. The alcoholic Henri shines as a beacon of artistry in a pool of mediocrity, whilst Trix challenges the perception of respectability with her independent spirit. Nol’s preference towards these people signals a shifting mentality in which individuality takes over the herd.
Vestdijk’s novel, published in 1950, plays harmoniously with a number of concepts, inviting the reader to relish in the joy of reading, without being burdened by the complexity of ideas. In this dance between drama and happiness, the characters breathe with authenticity and the readers’ minds drift into meditation on the role of art in society, the status of women in the industrial west, the development of provincialism, and ultimately on the destructive and generative power of love.
Nol Rieske is the local judge’s son, a prepubescent boy who dislikes his older brother, and is unknowingly desiring his mother’s constant approval. One beautiful day on the weekend he visits the central garden in the town of W., an event that marks his entire existence until the very end of the novel when he is already twenty-two years old. That day he hears a brass band playing a march, conducted by a local musician, Henri Cuperus. The music enchants his soul and forces him to dance. A girl, four years older than him, joins in and they dance. This is his first ever encounter with Trix Cuperus, the woman that would haunt his loving heart forever.
The author takes his reader on a journey of discovery of the little town of W., its inhabitants, its gossip, its ordinariness. Nol is the eye of a progressive youth that refuses to bow down to tradition, and ultimately gets disappointed by the small-mindedness of those around him, with two exceptions. Henri Cuperus and his daughter Trix act as catalysts to the questioning of local morality by the young man. The alcoholic Henri shines as a beacon of artistry in a pool of mediocrity, whilst Trix challenges the perception of respectability with her independent spirit. Nol’s preference towards these people signals a shifting mentality in which individuality takes over the herd.
Vestdijk’s novel, published in 1950, plays harmoniously with a number of concepts, inviting the reader to relish in the joy of reading, without being burdened by the complexity of ideas. In this dance between drama and happiness, the characters breathe with authenticity and the readers’ minds drift into meditation on the role of art in society, the status of women in the industrial west, the development of provincialism, and ultimately on the destructive and generative power of love.
January 9, 2022
Prachtig boek met een behoorlijk devestating plot. Het was voor mij wat te veel drama: eigenlijk gaat vrijwel alles mis (ook aan het einde van het boek, terwijl ik hoopte op nog een soort goede afloop voor de personages), en dat werd me af en toe een beetje onrealistisch. Ook hoe de personages soms handelden en wat hun motieven waren vond ik dan totaal niet logisch. Aan de andere kant is het boek wel prachtig geschreven met heerlijk nèt wat gedateerd taalgebruik. Ik vond het natuurlijk ook super leuk dat er zo veel aandacht aan muziek werd besteedt in het boek: de muzikale passages stelden nooit teleur. Ik heb het deels gelezen en deels geluisterd en het luisterboek (gratis via de bieb app) is erg aan te raden!
August 2, 2023
flop van begin tot einde, met de nadruk op einde. dit lezen was een marteling. thank god dat het lijden afgelopen is nu ik hem uit heb.
Read
September 27, 2022Voor school
March 5, 2022
Oef... Mooi ...
January 28, 2022
I found this a slow burner but by the end I was gripped by it, and it left a profound and powerful impression. The biggest problem was that the protagonist is only eight years old at the start, and reading about the minute details of an eight year old’s love life is not something I am very interested in. Nol, the hero, starts the book as an unpleasantly selfish and spiteful soul, and his love interest Trix is weird, damaged, and unappealing in every sense. I found both of them annoying and hard to care about – at least at first.
Also, there is a great deal of music in here – as much as in any other novel I’ve read apart from Thomas Mann’s Doctor Faustus. I am not exactly a musical Philistine, but if you are the kind of person who adores opera and has an intimate obsession with Mozart and all his works, then you will enjoy this a lot more than I did.
And yet…the theme is unfulfilled and unfulfillable love. Which of us has not experienced this? As the years rolled on with the pages, I found myself more and more sympathetic to all the characters – deeply flawed though they undoubtedly are. The more we understand, the more we forgive. The ending – which has tremendous power – developed like a musical symphony, with troubling motifs at first barely grasped but gradually becoming louder and more insistent until ending with a crashing finale and a cathartic denouement. It was worth it.
Also, there is a great deal of music in here – as much as in any other novel I’ve read apart from Thomas Mann’s Doctor Faustus. I am not exactly a musical Philistine, but if you are the kind of person who adores opera and has an intimate obsession with Mozart and all his works, then you will enjoy this a lot more than I did.
And yet…the theme is unfulfilled and unfulfillable love. Which of us has not experienced this? As the years rolled on with the pages, I found myself more and more sympathetic to all the characters – deeply flawed though they undoubtedly are. The more we understand, the more we forgive. The ending – which has tremendous power – developed like a musical symphony, with troubling motifs at first barely grasped but gradually becoming louder and more insistent until ending with a crashing finale and a cathartic denouement. It was worth it.
April 11, 2020
De eerste twee hoofdstukken zijn magistraal, maar in het derde met de nogal verveelde en overbodige beschrijving van de ‘vriendschap’ van Nol met twee oudere jongens gaat het al mis. Ik vind Nol een onaangename, veel te veel met zichzelf bezige persoon, altijd maar zeurend over zijn al dan niet aanwezige liefde voor Trix. Het verhaal wordt nog een tijdlang overeind gehouden door de intrigerende figuur van Henri Cuperus, maar zodra hij uit beeld is blijft er alleen het geëmmer van Nol over. Gestopt op driekwart. Toch nog 3 sterren vanwege het geweldige begin.
January 29, 2016
Tragic storytelling of young man's obsession with the girl (and her family) that danced with him when he was 8 years old by the brass band. Vestdijk writes in poetry like prose which is affecting. One of those books that make you think later....
September 8, 2012
Afgezien van mijn eigen nogal hooggeplaatste waardering voor Simon Vestdijk is dit boek zwaar ondergewaardeerd. Eenieder zou meer Vestdijk tot zich moeten nemen.
November 24, 2014
Ik heb me er doorheen geworsteld maar het pakte me echt niet.
January 8, 2024
who let dutch ppl write books
October 9, 2019
There’s a point, about 3/4s of the way through “The Garden Where The Brass Band Played”, where narrator Nol starts visiting all the men that Trix (the love of his life, ever since they danced together – once - when they were children) has slept with. His mother has just died, he’s a little upset, and he wants to pick a fight with them.
Trix has only slept with four men in her life, so this doesn’t take long. But four men in indeterminate-(but probably just before WWI)-era small-town Netherlands, is apparently four men too many. Trix is the scandal of the town, her life irredeemably ruined.
So Nol visits Vellinga, the first of the four men and the only relationship of the four that’s even vaguely serious, although even then, it’s not. He’s demanding to know whether Vellinga will marry Trix or not. Vellinga’s response: “I’m not married, and I never married because… because I can’t work and be married at the same time” Okay, sure. You’re an ambitious overachiever. Fine. But then “Ever since I was young it’s been my hobby to liven up this town. You could say I’m married to this town.”
And with that sentence Vellinga, who previously only plays a fairly minor role in the story, is transformed into an utterly intriguing character, and I kind of wish the book was all about him instead of whiney passive aggressive Nol.
But that’s the great thing about “The Garden Where The Brass Band Played”; even the relatively minor characters have rich, complex internal lives. They most certainly aren’t just there to help the main character get from a to b. Quite the opposite; there’s not a single character that doesn’t let our “hero” down (and yes, those are sarcastic quote marks, because he may actually be the worst of the lot).
They are, as the blurb on the back informs me “human, disgracefully human.”
They are real, endlessly fascinating, and eternally frustrating.
Let's go back to Vellinga - who is probably evil but also fascinating - and Nol’s reaction to him, which is odd on so many levels that it goes way beyond frustrating; Nol suspects that he put “sleeping powder” into Trix’s drink the night they got together, and although nobody believes that he actually did, everyone agrees that that’s the sort of thing that a cad like Vellinga would do. But nevermind, we’ll still give the newspaper he owns our business, even though there is a perfectly good competing newspaper in town that is not owned by the potential rapist of the love of my life.
These are terrible people who seem to have zero capacity to make rational decisions. Characters so frustrating that throwing the book out of your window may be the most rational response. Even Nol’s love for Trix – 90% based on their having danced with each other – once - when they were children, and 10% based on seeing her fight with some girls a few years later – is utterly irrational given that they hardly say a word to each other over the next decade or so.
And then it’s suddenly it’s all “I love you and no one else… let me hold you, Nol, my darling, my darling.”
Love scenes; not exactly Vestdijk’s forte.
All of which is before the most frustrating decision of all, when Trix commits suicide on the night Nol proposes to her, because, because… not because it was one of the most awkward proposals of all time, Nol is half asleep whilst he’s proposing, all then they start talking about all the men (4!) that she’s slept with… but because… those provincial bastards with their bourgeois morals!
But although there may not be a single redeemable character in this cast of terrible people, there is also not a single boring character. A boring character would never be so frustrating.
Trix has only slept with four men in her life, so this doesn’t take long. But four men in indeterminate-(but probably just before WWI)-era small-town Netherlands, is apparently four men too many. Trix is the scandal of the town, her life irredeemably ruined.
So Nol visits Vellinga, the first of the four men and the only relationship of the four that’s even vaguely serious, although even then, it’s not. He’s demanding to know whether Vellinga will marry Trix or not. Vellinga’s response: “I’m not married, and I never married because… because I can’t work and be married at the same time” Okay, sure. You’re an ambitious overachiever. Fine. But then “Ever since I was young it’s been my hobby to liven up this town. You could say I’m married to this town.”
And with that sentence Vellinga, who previously only plays a fairly minor role in the story, is transformed into an utterly intriguing character, and I kind of wish the book was all about him instead of whiney passive aggressive Nol.
But that’s the great thing about “The Garden Where The Brass Band Played”; even the relatively minor characters have rich, complex internal lives. They most certainly aren’t just there to help the main character get from a to b. Quite the opposite; there’s not a single character that doesn’t let our “hero” down (and yes, those are sarcastic quote marks, because he may actually be the worst of the lot).
They are, as the blurb on the back informs me “human, disgracefully human.”
They are real, endlessly fascinating, and eternally frustrating.
Let's go back to Vellinga - who is probably evil but also fascinating - and Nol’s reaction to him, which is odd on so many levels that it goes way beyond frustrating; Nol suspects that he put “sleeping powder” into Trix’s drink the night they got together, and although nobody believes that he actually did, everyone agrees that that’s the sort of thing that a cad like Vellinga would do. But nevermind, we’ll still give the newspaper he owns our business, even though there is a perfectly good competing newspaper in town that is not owned by the potential rapist of the love of my life.
These are terrible people who seem to have zero capacity to make rational decisions. Characters so frustrating that throwing the book out of your window may be the most rational response. Even Nol’s love for Trix – 90% based on their having danced with each other – once - when they were children, and 10% based on seeing her fight with some girls a few years later – is utterly irrational given that they hardly say a word to each other over the next decade or so.
And then it’s suddenly it’s all “I love you and no one else… let me hold you, Nol, my darling, my darling.”
Love scenes; not exactly Vestdijk’s forte.
All of which is before the most frustrating decision of all, when Trix commits suicide on the night Nol proposes to her, because, because… not because it was one of the most awkward proposals of all time, Nol is half asleep whilst he’s proposing, all then they start talking about all the men (4!) that she’s slept with… but because… those provincial bastards with their bourgeois morals!
But although there may not be a single redeemable character in this cast of terrible people, there is also not a single boring character. A boring character would never be so frustrating.
January 2, 2018
A semi-autobiographical account of a boy falling in love with a 4-year older girl, which is ultimately fatal to her. The writing style is erudite and there are beautiful parallels between music - or rather: musicality - and the feelings of romance. Also the repeated use of colors: copper, gold, silver, blue and brown, are well-interweaved into the story. Women are described as obedient and docile in public, but gossiping and sensitive to flattery in private. Men are impulsive and mostly disrespectful of women or disinterested in relationships. In places the book is self-referential, for example at one point the reader is addressed directly and the use of the word "here" means "in this book". Also, the author would describe his brother as having become an al-together seasoned lawyer, as in describing something many decades into the future, which taken in whole makes the book reminiscent of the Lady with the Camellias (Dumas). The suicide of the love interest of the author is irrational, which costs the book a star in my view.
March 1, 2023
De hoofdpersoon in Vestdijks beste roman De koperen tuin roept op een hoogtepunt in het ver-haal uit “Een ziel in nood!”, voordat hij buiten bewustzijn neerstort, omringd door zijn bezorgde geliefde en medeminnaar. Hoe pathetisch, wat een romantiek! Vestdijk moet zichzelf wel hebben afgevraagd hoe hier het evenwicht bij te behouden, een ontroerend liefdesverhaal te schrijven – dat is op meesterlijke wijze gebeurd -, maar toch de tranen het verdriet te verbergen, er listig om heen te draaien, om dan plotseling de argeloze lezer het volle pond te geven, hem telkens weer van gevoelsmoment tot gevoelsmoment tot gevoelsmoment op de teerste plaats te treffen, om zijn verhaal tenslotte te besluiten in louter poëzie, in de tuin waar het begon. Wie schrijft er in Ne-derland zó gegrepen, zo ontroerd, door het eigen onderwerp en tegelijk toch zó bewust? Elk effect herkent men als gewild effect met toch daarnaast, daardoor de echte, niet gelogen gevoelsinhoud. De koperen tuin is een triomf, een verbluffend hoogtepunt in het oeuvre van Vestdijk..
March 14, 2025
3.5 stars. A coming of age, tragic novel, written in the first person by the protagonist, Nol, the judge’s son. The story begins when Nol is five years old. He is inspired by the playing of a Souza march in the garden where the brass band played. He danced with the conductor’s daughter, Trix, taller and four years older than himself. Nol has a brother who studies law. Nol goes on to study medicine. Nol has a crush on Trix that continues into his teenage years. Trix’s father, Cuperus, is a piano teacher. For sometime he teaches Nol. An incident occurs in Nol’s house which leads to Cuperus stop providing piano lessons for Nol. Nol doesn’t see Trix for years. Later on Nol declares his love for Trix to her. Trix is a talented singer who has more than one love affair.
A novel that deals with the issues of musical talent, bourgeois values and the clash between art and social expectations.
This book was first published in Dutch in 1950.
A novel that deals with the issues of musical talent, bourgeois values and the clash between art and social expectations.
This book was first published in Dutch in 1950.
May 22, 2018
Hoogtepunt was de Carmenopvoering en de beleving van Nol van de muziek. Henri Cuperus vond ik als personage geslaagd maar de geliefde Trix kwam niet echt uit de verf. Het gedrag van Nol na de schokkende dood van Trix was wel weer verrassend. De zelfmoord leek wat op die van madame Bovary, de brief was echter van een hoog keukenmeidenromangehalte.
Al met al was het een goed leesbaar boek, met mooie muzikale fragmenten en een zekere spanningsboog.
De hoofdpersoon was niet altijd te pruimen maar zijn gedrag na de dood van moeder en Trix zorgde voor boeiende lectuur.
Al met al was het een goed leesbaar boek, met mooie muzikale fragmenten en een zekere spanningsboog.
De hoofdpersoon was niet altijd te pruimen maar zijn gedrag na de dood van moeder en Trix zorgde voor boeiende lectuur.
February 6, 2019
A young dutch boy in turn-of-the-century Holland befriends an alcoholic music teacher who inspires in him a deep love of music. He also falls deeply in love with his daughter Trix, a woman slightly older than him who had danced with him in the titular garden when they were children. She returns his love, but it does not end well for anyone. The novel is told in the first-person and it's an extremely engaging style filled with insight and humor. There's a lot about the rather stifling nature of Dutch bourgeois society and how romance opens up new perspectives for the protagonist.
September 11, 2020
Vaak fietste ik langs de Prinsentuin in Leeuwarden met daarin de uitspanning De Koperen Tuin. Ja, ik wist al snel dat hier de roman van Simon Vestdijk schuil ging, maar het zette me nooit aan tot het lezen van dit grote werk uit de Nederlandse literatuur. Tot nu dan. De roman was eigenlijk heel anders dan ik verwachtte. Ook fijn, al die verwijzingen naar de klassieke muziek, het koper uit de titel verwijst immers naar de koperblazers en het gebladerte van de bomen in het park. Wat een schrijver, wat een boek.
Displaying 1 - 30 of 58 reviews