Thằng Cười

by Victor Hugo, Lệ Chi (Translator), Hoàng Lâm (Translator)

Được khởi thảo và hoàn thành trong vòng hai năm (1866-1868) trong thời kỳ Victor Hugo bị lưu đày từ Bruxelles tới đảo Guernesey rồi lại trở lại Bruxelles, Thằng Cười đã vượt qua dự định ban đầu của người viết: cuốn sách không chỉ dừng lại ở một tác phẩm chính trị mà còn là một tác phẩm triết học, lịch sử và thi ca. “Nếu hỏi tác giả vì sao ông viết Thằng Cười, ông sẽ trả lời, là triết gia, ông muốn khẳng định tâm hồn và ý thức, là sử gia, ông muốn vạch rõ những thực tế ít được biết đến của nền quân chủ và giảng giải về dân chủ, và là thi gia, ông muốn tạo nên một bi kịch […] Bi Kịch của Tâm Hồn.” (Phác thảo lời tựa)

Émile Zola từng ngợi ca: “Thằng Cười vượt lên trên tất cả những gì Victor Hugo đã viết từ mười năm qua (từ 1859). Ở đó ngự trị một khí thế siêu phàm”, “một tác phẩm thấm thía và kì vĩ […] Độc giả của tôi hiểu tác phẩm ấy trong từng chi tiết nhỏ nhất. Cũng như tôi, họ yêu cuốn sách này. Cũng như tôi, họ đánh giá đây là một tác phẩm hay và vĩ đại.”

Tuy nhiên, sự thật là, khi ra đời, Thằng Cười đã không được độc giả hào hứng đón nhận. Bản thân Victor Hugo cũng thừa nhận thất bại này, mà một phần nguyên nhân được ông quy cho tham vọng quá lớn của mình: “Tôi đã muốn đưa tác phẩm của mình trở thành một thiên sử thi. Tôi đã muốn buộc độc giả phải suy nghĩ về từng câu từng dòng tôi viết ra. Vì thế mà họ nổi giận với tôi.” Và phải chờ đến thế kỷ 20, giá trị tác phẩm của đại thi hào mới được nhìn nhận lại, Thằng Cười khi ấy mới trở về đúng ngôi vị đáng kính của mình.

Genres: Classics, Fiction, France, Historical Fiction, French Literature, Novels, Literature

732 pages, Paperback

First published April 1, 1869

About the author

After Napoleon III seized power in 1851, French writer Victor Marie Hugo went into exile and in 1870 returned to France; his novels include The Hunchback of Notre Dame (1831) and Les Misérables (1862).

This poet, playwright, novelist, dramatist, essayist, visual artist, statesman, and perhaps the most influential, important exponent of the Romantic movement in France, campaigned for human rights. People in France regard him as one of greatest poets of that country and know him better abroad.

Reviews

[Fergus, Weaver of Autistic Webs · Rating 5 out of 5]

From my personal perspective, this book is an UNSUNG MASTERPIECE.

Could it be a dark fable as well? I think so.

Hugo must have heard the story during his exile. It clicked for him, Big Time.

PERFECT! quoth he - for my disfigured hero will stand for all those who refuse to discontinue - despite the pressuring of authority - their eternal, unabashed public display of a POSITIVE, MORAL ATTITUDE.

Just like Victor Hugo himself.

So, he had a bit of black-humoured fun. In Paris, as in any modern country, dark deceit and hypocrisy ruled the roost.

Time to SHAKE THEM UP A BIT, ya think?

So he did.

But I guess a mediocre writer could only milk so much astonished sympathy from his readers out of a perpetual rictus. Hugo, though - ever the masterful stylist - diverts our attention from this hapless victim of bad luck to his noble interlocutors.

Who are all into their own ugly games at his expense.

In spades.

And of course, like the poor hero of Les Misérables, Hugo was none too popular with la crème de la crème.

But guess what?

His readers (and now his film and musical viewers!) ADORED AND WILL ALWAYS ADORE him.

It doesn’t hurt his storyline here that he added a bit of a beaut in the way of an innocent story of two simple hearts - WAY beyond the corruption of the ‘normal’ human heart!

And Hugo knew true love’s ways RARELY survive the awful and onerous degradation of the jeering world.

There but for the Grace of God might have gone I.

He was an ethically-sound sort of PRACTICAL man, and hence he was a pessimist.

It’s sad to lack Faith.

So yes - it IS a sad story.

Though you can hear the resounding echoes of unworldly Voltairean cackles throughout.

But it remains a novel with a Heart -

A broken, weeping heart.

[Fatima · Rating 5 out of 5]

با خواندن این کتاب میتونم عادت به پایان شیرین را از سرم برای همیشه بیرون کنم اما فقط با این شرط که روند داستان اینقدر قوی و گیرا و جذاب باشد , جوئین پلین همان مردی که میخندد , زندگیش اش بر پایه ی اوج و فرودها و بازی سرنوشت بنا شده , او پسر بچه ای از طبقه اشراف بوده که با دستور شاه قبلی انگلستان بعد از تبعید پدر اشراف زاده اش مُثله شده و صورتش را جوری جراحی کرده بودند که انگار تا ابد لبخند به لب دارد و برعکس غم درونی اش میخندد و مردمان را به خنده ای حاصل از انتقال مسخرگی لبخند روی صورتش وا میداشته .در این زندگی سخت و این غم جا ماندنش از کشتی در ده سالگی ,دئای نوزاد را از اغوش مادر مرده اش نجات داده و با او که کور بوده بزرگ میشود و سعادت خودش را در وجود دئای زیبا و کوری میبیند که او را با همان صورت وحشتناکش دوست دارد و فرشته میداند در حالیکه خود دئا فرشته ای پاک و نابیناست که با دلش وجود بزرگ جوئین را درک میکند .



ورق سرنوشت برمیگردد و جوئین با بازی امواج اقیانوس و اعتراف نامه ای که دزدانش در کودکی او از خود برجای گذاشته اند به حق و حقوق اشرافی و لرد بودنش میرسد و او را از دوره گردی و دلقک بازی های تئاتر خانوادگی اش دور میکنند و به زندگی ای میرسانند که از نظر او جزء سیاهی و ظلم و شهوت و اشراف گری سودی به مردمان عادی نمیرساند؛ او در اولین حضورش در مجلس اعیان با همان صورت خنده دارش با توجه به مقامی که به او داده بودند از سمت مردمی که خود از کودکی بینشان بزرگ شده سخن میگوید و جز تمسخر لردها و اشراف چیزی خاص و وجدان بیداری در آنها نمیبیند و میفهمد این مردمان سیاه دل هیچ وقت حرف های اویی که در نگاه شان ,مرد خندان مُثله شده و مسخره ای تا ابد خواهد بود , توجه دیگری نشان نخواهند داد



جوئین در انتهای داستان بار دیگر با کمک بازی سرنوشت و یا بهتر بگویم پیدا شدن سگ گرگی با وفای خانواده ی محقرش , ناپدری فقیر و دئای معصومش را پیدا میکند, در حالی که همه فکر میکرده اند او کشته شده و در ادامه هم شاهد یک پایان تراژدی و تلخ هستیم اما من این پایان را به هر پایان شیرینی که تا به امروز خوانده ام ترجیح میدهم و شیفته ی توصیف های این کتاب در باره ی انسان هایی که داستان حول آنها میچرخد شده ام و باید فیلمی که از این رمان ساخته شده را هم ببینم تا در ذهنم خوب بماند و ثبت شود؛ هرچند تجربه ثابت کرده هیچ فیلمی به پای قلم کتاب و احساسی که به ما منتقل میکند نمیرسد

[Ilenia Zodiaco · Rating 5 out of 5]

Nella postfazione al romanzo, Stevenson, da lucido narratore qual era, assume la parte del professore e bacchetta il caro Hugo, accusandolo di verbosità e scarsa verosomiglianza. Ha ragione. Hugo si dilunga, si infiamma su dialoghi impossibili, scene da visionario che farebbero mettere le mani nei capelli a qualsiasi amante del realismo a tutti i costi. Ma il severo maestro deve ammettere che Hugo, tra i grandi forse quello che ha sbagliato di più, è un genio. Un genio la cui colpa è forse l'eccessiva animosità, la strabordante fantasia che non gli permetteva di fermarsi dal far correre la penna.
L'uomo che ride è il secondo romanzo che leggo di quest'autore. Il secondo dopo i Miserabili. Il pregiudizio c'era. Non pensavo che sarebbe riuscito ad eguagliare il suo più celebre capolavoro. Invece l'ha quanto meno eguagliato. Questo romanzo è molto più cupo e terribile de i Miserabili. Non c'è una risoluzione dell'intreccio, non c'è pentimento, non c'è la giustizia letteraria. Non ci sono antagonisti leggendari ma vili, bassi, agenti dell'ombra e che nell'ombra rimarranno senza che il lettore possa darsi pace, sapendo almeno che qualcuno li abbia smascherati, anche se non puniti. Oscure maree inghiottono i personaggi, naufraghi, vagabondi, mostri deformi, cechi. "Il mare e la sorte si agitano sotto lo stesso soffio".
Ho sempre pensato che Hugo fosse prima poeta e drammaturgo e solo dopo narratore. Forse perché quello che mi spingeva a voltare pagina dopo pagina, incantata, erano i ritratti di questi meravigliosi titani che sono i protagonisti delle sue storie. Sì, perché l'intreccio de "L'Uomo che ride", sottraendo gli interminabili discorsi del misantropo-filosofo Ursus, durerebbe trecento pagine. Altro che romanzo d'appendice. Ma la bellezza di queste idee ambigue - che hanno braccia, gambe, volti, occhi - ci trasporta nell'universo tragico di Hugo. Un mondo mai così satirico (i pari d'Inghilterra e la monarchia dileggiati e disprezzati) e mai così notturno e grottesco.

Note personali: Josiane, personaggio femminile magnifico, moderno e terribile. Una donna "nata dalla marea", con un occhio azzurro brillante e uno fiammeggiante nero.

[Fernando · Rating 5 out of 5]

"¿Quién era Gwynplaine? Lo ignoraba. Cuando se contemplaba miraba a un desconocido. Pero aquel desconocido que se reflejaba en el espejo era un monstruo. Gwynplaine vivía en una suerte de decapitación, con una cara que no era la suya. Un rostro espantoso al extremo de causar risa. Daba tanto miedo que hacía reír. Era infernalmente bufón."

Leer a Víctor Hugo es una experiencia sublime.
Nadie, a excepción de Charles Dickens puede escribir novelas de formación o bildungsroman como este excepcional autor que es uno de los padres literarios de Francia.
Dueño de una sabiduría superlativa, de una técnica narrativa perfecta y un revisionismo histórico impecable, son pocos los escritores que pueden hacerle sombra y aún hoy es invencible en el terreno de la novela como objeto de arte.
Como lector de clásicos siempre me siento obligado a leer a gigantes como Víctor Hugo y aunque no leí Los Miserables, sólo "Han de Islandia", "El último día de un condenado" y esta novela, "El hombre que ríe", me alcanzan para dimensionar quién fue, qué representa y qué legado literario nos dejó.
Francia nos ha dado enormes escritores... Racine, Moliere, Corneille, Voltaire, Balzac, Flaubert, Baudelaire, Hugo... Tiene una lista impresionante de autores maravillosos.
El concepto de la historia de Gwynplaine, "el hombre que ríe", es una monumental obra con una argumento sólido, un conocimiento geográfico total y una retrospectiva histórica sin fisuras que Víctor Hugo lleva adelante, desde el primer capítulo en el que nos introduce al viejo filósofo ambulante Ursus y su fiel lobo amigo Homo hasta la aparición de ese niño abandonado en el muelle de Portland en medio de unos de los inviernos más crudos que Francia recuerda, allá por el año 1690 hasta la narración de los sucesos de un Gwynplaine de veinticinco años, de su hermosa alma gemela, la bella Dea, ciega de nacimiento hasta los hechos que desencadenan un auténtico giro argumental tan sorprendente en la novela, nos encontraremos con un sinfín de situaciones que Víctor Hugo despliega con maestría suprema, por lo que más destaca de Hugo es la belleza de sus palabras. Es inigualable su manera de describir, de contar... es sumamente bello.
Su capacidad de introspección y análisis del alma humana es sobresaliente y sólo he experimentado esa tipo de capacidad en el enorme Fiódor Dostoievski.
La azarosa infancia de Gwynplaine está sellada por lo que le hicieron. En los primeros capítulos, el autor nos cuenta acerca de una modalidad criminal de gente inescrupulosa llamada "los comprachicos", quienes se dedicaban a robar y secuestrar niños y niñas pequeños para deformarlos con cirugías macabras y luego venderlos a reyes y gente de la nobleza quienes a su vez los utilizaban de bufones y saltimbanquis, que es la manera en la que Gwynplaine subsiste.
Esta práctica monstruosa es aplicada a su cara desde muy niño, se la cortan de forma grosera hasta formarle una sonrisa que casi se une con sus orejas. De esta manera, el daño está hecho y la cara de Gwynplaine termina transformándose en la de un cuasi monstruo, condenado a hacer reír para subsistir en la vida.
Muchos aseguran que esta novela inspiró como arquetipo a los autores e ilustradores de la historieta de Batman para crear la mítica leyenda del Joker o Guasón que luego fue inmortalizada tanto en el mundo del cómic como en el cine.
A su vez, es interesante ver la película muda dirigida por Paul Leni y filmada en 1928 con la actuación de Conrad Veidt como Gwynplaine. Es realmente maravillosa.
Pero volviendo a la novela, es difícil avanzar en resumir la última parte del libro ya que puedo cometer la torpeza de generar spoiler.
Lo que sí puedo decir es que la cara de Gwynplaine no fue deformada porque sí sino que su deformidad es producto de una venganza y es el propio Gwynplaine quien de niño debe pagar las consecuencias.
A partir de ese momento todo gira completamente en la historia y nos encontremos ya con un plan de venganza que Gwynplaine llevará a cabo y todos los cabos comienzan a ser atados uno a uno.
El final de esta novela es apoteósico, trepidante y trágico, como lo es la naturaleza de la historia en sí.
"El hombre que ríe" es una novela inspiradora, es una voz que se alza contra la discriminación que llega hasta el día de hoy, es el grito de clamor que nos iguala a todos no importa cuál sea nuestra condición de raza, pobreza o riqueza, valores y status social; es también una novela de redención, de creer y proponernos que todo es posible, que se puede llegar triunfar y ser feliz en la vida de muchísimas maneras y para que esto suceda, debemos poner mente, alma, corazón y cuerpo tal como lo hizo Gwynplaine en esta maravillosa historia que Víctor Hugo nos contó en "El hombre que ríe".

[Carla Bull · Rating 5 out of 5]

I write this having just finished the last page, closed, completed, and I am breathless. Victor Hugo is not an easy read, there are moments in which he loses himself to very specific detail and matter-of-fact descriptions. But what you find interwoven through the dry passages is of such exquisite beauty, that it is often worth pressing onward. I do not currently make that exception for any other author but Hugo, because the good is just so good.
As it is here, with L'homme qui rit. Gorgeous, gorgeous characters, Ursus and Homo being particular favourites of mine. This is Hugo at his Romantic best, with Gwynplaine the archetypal Romantic hero. What I did not, but should of expected, was that ending! But of course, I cannot go into much detail regarding that here. If you are a fan of Hugo, I recommend it, if you are not... I advise be patient, struggle a bit now and then, the payoff is worth it.

[فؤاد · Rating 3 out of 5]

شخصیت "زن" در آثار ویکتور هوگو قابل توجه است. زن ها همیشه شخصیت هایی منفعل دارند، همیشه مورد ظلم واقع می شوند، مورد عشق واقع می شوند، مورد کمک واقع می شوند، همیشه منتظرند که دیگران کاری در حقشان بکنند، چه به ستم، چه به یاری. گاه حتی حس می شود چیزی بیش از یک عروسک بی جان نیستند و فقط برای این حضور دارند که نشان دهند در دنیای داستان، موجود مؤنثی هم هست. این ضعف عجیب هوگو در شخصیت پردازی زنان را مقایسه کنید با زنان داستایوسکی، که به قدری زنده اند که حتی وقتی کتاب را می بندی، حضورشان را در جهان واقعیت حس می کنی، چنان جان دارند که گویی فقط یک بدن می خواهند تا برخیزند و راه بروند.

در میان این همه شخصیت زن ضعیف هوگو، یک شخصیت زن هست که بر خلاف روال معمول هوگو، شخصیتی فعّال دارد: دوشس جوزیان.
زنی ثروتمند و هوسباز، که به مردان زشت رو و عجیب الخلقه تمایلی شهوانی دارد، و از همین رو، جوین پلین را اغوا می کند و به خود می خواند، اما چون می فهمد که باید رسماً با او ازدواج کند، فوری از او بیزار می شود و دورش می اندازد.
این شخصیت، با وجود حضور کوتاهش، بسیار بیش از "دئا" و "فانتین" و "کوزت" و "اپونین" و دیگر شخصیت های مؤنث هوگو در یاد من ماند، و بسیار بیش از آن ها زنده و جاندار بود.

[Maziyar Yf · Rating 4 out of 5]

مردی که می‌خندد نوشته ویکتور هوگو را باید یکی از آثار مشهور و برجسته ادبیات فرانسه دانست . کتاب داستانی عمیق و اجتماعی ، سیاسی و تاریخی را به تصویر می‌کشد که حاوی موضوع هایی مانند عشق، فقر، نابرابری و هویت است. این رمان که در قرن نوزدهم نوشته شده، داستانی غم‌انگیز و نه چندان امیدبخش از زندگی مردی است که به دلیل ظاهری عجیب و غریب، مهجور مانده و مجبور به تحمل رنج‌ها و سختی‌های بسیاری می‌شود.
داستان رمان در انگلستان قرن هفده و هجده می گذرد ، توصیفات هوگو فرانسوی از انگلستان آن دوران را تنها می توان شگفت انگیز دانست ، هوگو با قدرت تمام ، تاریخ ، جامعه ، شاه و دربار ، طبقه اشراف انگلستان را شرح داده و این گونه خواننده را در داستان خود ، همراه و همگام کرده .
انگلستان
مردی که می‌خندد فضایی خاص و وهم آلود از انگلستان نشان داده . هوگو با خلق تصاویری زنده از این دوره، نمایی از چالش‌ها و مشکلات اجتماعی مردم را به تصویر کشیده ، او این کشور را به عنوان جامعه‌ای طبقاتی و سلسله‌ مراتبی توصیف کرده که در آن شکاف طبقاتی عمیق و نابرابری‌های اجتماعی به شدت مشهود است.
در این رمان، انگلستان به عنوان سرزمینی توصیف شده که در آن ظلم و ستم بیداد می‌کند. قوانین به نفع ثروتمندان و قدرتمندان وضع شده و حقوق افراد ضعیف و بی‌دفاع نادیده گرفته می‌شود. هوگو با توصیف خیابان‌های تاریک و کوچه‌های تنگ، فقر و فلاکت حاکم بر طبقات پایین جامعه را نشان داده . در مقابل، کاخ‌ها و عمارت‌های باشکوه اشراف‌زادگان، نمادی از تجمل و ثروت افسارگسیخته است.
با وجود وضعیت تیره و تار اجتماعی، هوگو در توصیف خود از زیبایی‌های طبیعی انگلستان و همچنین معماری‌های آن زمان نیز استفاده کرده. او جاذبه‌های طبیعی و مناظر زیبا نام برده که به نوعی در تضاد با زندگی تلخ شخصیت‌ها ست. این تضاد میان زیبایی و زشتی، فضایی خاص و ویژه ، سرگردان میان امید و ناامیدی در رمان ایجاد کرده .
در نهایت، انگلستان را شاید بتوان نمادی از جامعه‌ای دانست که در آن انسانیت به فراموشی سپرده شده و قدرت و ثروت بر همه چیز حکم‌فرما است. هوگو با خلق این تصویر تاریک، تناقضات اجتماعی، و چالش‌های انسانی را به زیبایی در داستان خود به تصویر کشیده ، اما با وجود فضای تاریک ، هوگو در هر جا که توانسته کوشیده تا نورامید ، گرچه کم رنگ و محدود را تزریق کند .
کمپراچیکو
کمپراچیکوها، آن گونه که هوگو توصیف کرده ، گروهی بودند که با انجام اعمال وحشیانه و غیرانسانی، زندگی بسیاری از کودکان بی‌گناه را به نابودی کشاندند. آنان کودکان را می‌ربودند و یا می خریدند و با انجام عمل‌های جراحی روی صورت آن‌ها، ظاهری عجیب و غریب به آن‌ها می‌دادند تا بتوان از آن‌ها در سیرک‌ها و نمایش‌ها استفاده کنند . کمپراچیکوها نمادی از ظلم و ستمی هستند که بر انسان‌ها و فقرا روا داشته می‌شود. آن‌ها نشان می‌دهند که چگونه برخی افراد برای کسب سود و قدرت، حاضرند به جنایت علیه بشریت دست بزنند.
کمپراچیکوها نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری داستان هوگو دارند. آن‌ها با ربودن قهرمان داستان و تغییر چهره او، سرنوشت او را به طور کامل دگرگون کردند. این عمل باعث شد تا قهرمان داستان از جامعه طرد شده و تمام عمر خود را با چهره ای زشت و خنده‌ای همیشگی زندگی کند. ماسک و صورتک خندان بر چهره کودک و سپس جوانی که همواره غمگین است وایجاد تضادی عمیق بین ظاهر و باطن او را باید یکی از شاهکارهای هوگو دانست .

داستان کتاب
رمان حماسی ویکتور هوگو ، گرچه به مضامین مختلفی پرداخته اما موضوع اصلی آن را باید داستانی عاشقانه و احساسی در بستر تاریخ انگلستان دانست . هوگو در این رمان، از نظام اجتماعی و سیاسی زمان خود سخت انتقاد کرده. او نابرابری‌های اجتماعی، استثمار، و بی‌عدالتی‌هایی که در جامعه حاکم است را به تصویر کشیده .چهره زشت و خنده‌های اجباری پلین، نمادی از این ظلم و ستمی است که بر او تحمیل شده است. قهرمان داستان در طول داستان به دنبال یافتن هویت واقعی خود است. او نمی‌داند که آیا او واقعاً همان کسی است که دیگران فکر می‌کنند یا هویت دیگری دارد. این جستجو برای یافتن هویت، یکی از مضامین اصلی بسیاری از آثار ادبی است.
عشق میان قهرمان داستان و دختر، یکی از زیباترین و تأثیرگذارترین بخش‌های داستان است. ساختن چنین عشق باشکوهی میان دو فرد به داوری هوگو ، بدبخت و بدبخت تر ، میان فردی کریه المنظر و دختر زیبای نابینا که چشمی برای دیدن زشتی یار خود ندارد را باید یکی دیگر از شاهکارهای جناب هوگو دانست .
یکی دیگر از موضوعاتی که ویکتور هوگو به آن پرداخته عشق و هنر است . او این دو را دو نیروی قدرتمندی دانسته که می‌توانند بر زندگی انسان‌ها تأثیر بگذارند و آن‌ها را تغییر دهند اما قدرت آنها محدود است و در برابر طوفان حوادث ؛ قدرت چندانی ندارند .
پایان کتاب هوگو ، چندان تلخ و زهر است که تلخی آن ، کام خواننده را خواهد آزرد . هر آنچه هوگو در طول داستان پرورده و رشد داده ، در پایان داستان نابود می کند . او که در درازای کتاب تصویری تاریک و بی‌رحم از جامعه آن زمان
نشان داده ، سرانجام آن تاریکی را بر عواطف انسانی پیروز می کند . هوگو این گونه نشان می دهد که حتی در برابر قدرتمندترین احساسات انسانی مانند عشق، این تیرگی می‌تواند پیروز شود . قهرمان همواره امیدوار داستان می ماند و عشقی که بر باد رفته و تصمیم سختی که باید بگیرد .
در نهایت، مردی که می‌خندد شاهکاری است که با پرداختن به مسائل انسانی، مانند عشق، عدالت و ظلم، همچنان پس از گذشت سال‌ها، برای خوانندگان امروزی نیز جذاب است. شخصیت‌پردازی قوی و سبک نوشتاری روان هوگو، خواننده را به دنیایی می‌برد که در آن زیبایی و درد سخت در هم تنیده شده‌اند.

[Jenna ❤ ❀ ❤ · Rating 3 out of 5]

Holy crap, Hugo! Did you not have editors in your day?

I loved Victor Hugo's Les Miserables and Hunchback of Notre Dame. The former I read in my twenties when I had a lot more patience for long-winded authors. The latter I read a year ago when I had remarkably less patience yet was still able to cherish the book after those first fifty interminably long pages describing the view from Notre Dame.

Perhaps my patience has further dwindled in the last year, or perhaps The Man Who Laughs simply wasn't as good -- either way, I found this book dreadfully boring and onerous. The passionate soliloquies that ran for pages and the lengthy descriptions of just about everything makes me wonder if Monsieur Hugo was paid per word and not per book.

The story itself is good and if it'd been told in 400 fewer pages, I would have enjoyed it more. Hugo's compassion for the common man shines through. His critique of the aristocracy and royalty are superb. I admire Hugo, even if his garrulousness drove me crazy.

I recommend this book only if you are a mega-fan of Hugo and want to read everything he wrote, you are studying French literature, or you enjoy writers whose sentiments run along the lines of, But why say something once if you can say it twenty different ways!

For the tl;dr crowd, here Victor Hugo tells the story in one splendid sentence: "The first thing that I saw was the law, under the form of a gibbet; the second was riches, your riches, under the form of a woman dead of cold and hunger; the third, the future, under the form of a child left to die; the fourth, goodness, truth, and justice, under the figure of a vagabond, whose sole friend and companion was a wolf."

My enjoyment of this was two stars but I'll bump it up to three because, long-winded or not, Hugo was brilliant.

[فايز غازي Fayez Ghazi · Rating 5 out of 5]

- "الرجل الذي يضحك"، لا يخدعك العنوان فأنت لست مقبلاً على قصة فكاهية مضحكة او على نوع من انواع الكوميديا بل انت امام سمفونية من الألم الخالص والعذّاب المقطّر بعدة أصناف بين شخصيات هذا العمل العظيم.

ان كانت الحقيقة قبيحة، فإن ذنوبكم أقبح

- قصة جونبيلان، الفتى الذي سُرق من عائلته الثرية بعد قتل والديه، وتم إجراء قطع على جانبي فمه لتشكيل "إبتسامة" فظيعة تذكّر بإبتسامة خواكين فونيكس في فيلم "الجوكر" على يد "الكومبرا شيكوس"(وكان هيجو من اول الذين اشاروا الى تلك الفئة التي كان يستأجرها السياسييون ورجال الدين لتشويه الأطفال)، وتركه على جزيرة ليلاقي الموت، لكن الأقدار كان لها رأي آخر.

- القصة متشعبة وتسير بعدة قنوات وعلى فترة زمنية متباعدة يقوم هيجو بإستعراضها من عدة زوايا تبعاً للشخصيات تارةً وتبعاً للأحداث تارةً اخرى، يقص عليك المشهد بوصف متأنٍ ثم يعود ليريك الأسباب في السرد، لماذا خطف غونبيلان؟ ما السبب الحقيقي للإستبدال؟ كيف تتبدل الأحوال؟ ما الأهم، الثروة ام الحب؟ المركز ام العشق؟ هل هناك مصالح ام حب مجرد؟ ماذا تختار بين الجمال والسلطة او الرقة والفقر؟...

- بعيداً عن تراجيدية الرواية وقتامتها كان لافتاً الرأي السياسي على لسان جونبلان والذي يعكس رأي فيكتور هيجو في الملكية وفي نقده لمجلس اللوردات وتلك الطبقة التي تغنى بشقاء الفقراء وتسعد ببؤسهم وتضحك ببكائهم، بالإضافة الى نقده إنفصالهم عن الواقع وعدم اكتراثهم ببؤس الشعب. بالإضافة لهذا النقد كان هناك تلك النسمة من الحب الأفلطوني رافقت الرواية من بدايتها حتى خاتمتها المأسوية لكأنها عطر الحياة في طرقات الموت.

- من أفضل روايات فيكتور هيجو وأعتقد انني سأقرأها بالفرنسية ايضاً للإستمتاع باللغة.

.واذا التقينا فلن نفترق من جديد ولن نحزن من جديد ولن.. ولن نموت من جديد!.

[Sana · Rating 4 out of 5]

اینکه تونستم در این مدت که استراحت میکردم.
این کتاب رو خوندم خوشحالم و مجبورم نبودم ببرم با خودم سرکار.
ویکتور هوگو یکی از بهتریناس وچقدر غم انگیز مینوسه ،یجاهایی کتاب خیلی کند پیش می‌رفت.
اما بازم روایت داستان همچنان غم انگیز و قشنگه.

[Велислав Върбанов · Rating 5 out of 5]

Великолепен роман... „Човекът, който се смее“ е изумителна и многопластова книга на Виктор Юго, в която е уловен духът на цяла епоха (от края на 17-ти век) и по нищо не отстъпва на великата „Клетниците“!

Централно място в нея заема трагичната история на Гуинплейн и Деа... но авторът представя на вниманието на читателите значимите събития от онези времена, както и по брилянтен начин осмива английската аристокрация! Юго красноречиво разказва за обществените нрави, както сред бедните и окаяни, така и сред богатите и влиятелни поданици на британската монархическа система.
Гуинплейн определено е един от най-ярките и запомнящи се персонажи от творбите на забележителния френски писател! Философът Урсус също силно ми направи силно впечатление. „Човекът, който се смее“ ми донесе доста тъжно настроение, но пък съдържа изключителна мъдрост! Много силно препоръчвам...






„Да възприеме до известна степен нравите на онези, които управлява, е обичайно за варварина победител, когато победеният е по-изтънчен; татаринът се възхищава от китаеца и му подражава. Затова и кастилската мода проникваше в Англия, в замяна на което английските стоки завладяваха Испания.“


„Вярата в някакво гостоприемно убежище е един от корените на вярата в провидението у човека.
Да вярваш, че някъде за теб има подслон, значи да вярваш в бога.“


„Морето е колкото водна, толкова и магнитна стихия; един неизвестен океан от сили плува сред океана от вълни по течението на водата, тъй да се каже. Да виждаме в морето само една водна маса, ще рече, да не виждаме морето.“


„Детето преживя по-тежко студенината на хората, отколкото студа на нощта. Тя е преднамерена. Сега то усети как сърцето му се свива от отчаяние, нещо, което не бе изпитало в пустошта. Беше се върнало сред хората, а си оставаше самотно. Най-страшната мъка. Безсърдечието на пустинята нямаше тайни от него; но неумолимостта на града — това беше повече, отколкото то можеше да понесе.“


„Ако добродетелта се състои в недостъпност, Джоузиан притежаваше цялата възможна добродетел — без никаква невинност. Нямаше похождения — от надменност; но не би се сърдила, ако й се припишеха, стига само да бъдеха странни и достойни за нейната особа. Малко държеше на репутацията си и много на славата си. Да изглежда лесна, а да е недостъпна — това се казва изкуство.“


„Понякога е по-трудно да бъдеш втори, отколкото първи. За това е необходимо по-малко талант, но повече смелост. Опиянен от нововъведението си, първият може да не си даде сметка за опасността; докато вторият вижда пропастта и се втурва към нея.“


„Любовта на англичаните към свободата им се допълва от известно приемане на робството за чуждите народи. Тази благосклонност към веригите, които оковават съседа, понякога стига до възторг към съседния деспот.“


„След падането на даден владетел остава нещо, което няма как да се определи, но то още известно време поддържа неговите хрантутници. Така, след като дървото се изкорени, листата му запазват свежестта си два-три дни, после изведнъж пожълтяват и изсъхват; същото става и с кралските хора.“


„Една от най-тежките задачи на справедливия е непрекъснато да изтръгва от душата си трудно изкоренимото зложелателство. Почти всичките ни амбиции, ако се разгледат по-отблизо, съдържат нещо, което не можем да признаем.“



„— Животните са щастливи — каза кралицата, — за тях няма опасност да отидат в ада.
— Те са си там — отвърна Джоузиан.
Отговорът изведнъж заместваше религията с философия и не се понрави на кралицата. Ами ако случайно беше дълбокомислен! Ан се почувствува засегната.“


„Всъщност беше очарован от тази любов, която за тях бе пламък, а за него — топлина.
Но нали все трябва да подразним малко онова, което ни очарова? Това именно дразнене хората наричат мъдрост.“


„Сякаш бяха мъртъвци, които си отиваха, за да се преродят на следния ден. Актьорът е фар, който се върти — появи се, после изчезне, — и със своя проблясващ живот има за публиката почти само призрачно съществуване.“


„Имам един другар, който кара хората да се смеят. Аз ги карам да мислят. Ние живеем в същия сандък, понеже и смехът, и знанието са еднакво благородни.“


„Общо взето, Лондон е град, в който има нещо хубаво. Да се посвети катедрала на свети Павел, се иска смелост. Истинският катедрален светец е свети Петър. Подозира се, че свети Павел е имал в излишък въображение, а в религията въображение значи ерес.“


„Враговете вдигат полезен шум — той подсилва и оживява тържеството. Приятелят по-лесно се уморява да хвали, отколкото неприятелят да ругае. Да ругаеш, не значи да навредиш.“

[Carlo Mascellani · Rating 5 out of 5]

PRIMA RECENSIONE: La straordinaria epopea dell'esclusione sociale, dell'emarginazione, della segregazione del diverso che, aborrito dalla società perché non ne condivide né la forma né i principi, da essa deriso e vilipeso, da essa inconsapevolmente trasformato in ciò che è, nel mostro che tutti allontanano o scherniscono in virtù di un giudizio superficiale, ma che in sé, nel proprio cuore, a fronte dell'incomprensione altrui, cela sentimenti, purezza, amicizia, condivisione, altruismo, valori saldi, l'ingenuità bambina di chi ogni giorno vede il mondo con occhi nuovi, un animo indomito temprato dalla sofferenza, la poesia di un'umanità perduta ormai dai più, fanno di questo romanzo straordinario (da me letto sino allo sfinimento) uno dei capisaldi della poetica di Hugo e una prova di bravura tale da imporlo al mio cuore come uno degli autori che mai smetterò di amare e apprezzare.

SECONDA RECENSIONE: Immenso. Non ci sono altri termini per definire questo libro. Lo si può leggere come una struggente storia d'amore, come un compendio di fine e sarcastica critica sociale, come una celebrazione dell'esclusione, come romanzo storico, come splendida prova poetica. Come nei migliori romanzi di Hugo, vi si trova tutto. La sapienza dell'autore nell'uso dell'antitesi sembra riassumersi nel viso sfigurato dello stesso Gwynplane (triste critica dello stolto riso aristocratico e maschera oltre la quale si cela tutta la tristezza di un mondo oppresso) e negli occhi ciechi della dolce Dea, capaci di vedere ciò che occhi comuni nemmeno sfiorano.

[Amanda · Rating 5 out of 5]

What an emotional roller coaster of a read! I have read criticisms of this book that said that it was a good story that was poorly executed. I totally disagree. I think it was brilliant. You have to know going in with Hugo that the story isn't going to be straightforward and that there are going to be lots and lots of tangents that at the time might seem irrelevant but always end up tying into the main story.

This book has the most heart breaking beginning and ending that I have read in a while. If you are a Hugo fan read this book!

[Gabrielle (Reading Rampage) · Rating 5 out of 5]

Oh my, do I love this book… I don’t even know where to begin with reviewing it, because there’s so much stuff in there. Perhaps with a word of warning: this is not an easy book to read. It’s huge, the descriptions can feel long, useless and drawn out at time, but just like other writers who produced door-stoppers of amazing literature (I’m thinking Dickens, Tolstoy and al.), Hugo created novels that are infinitely rewarding. And I promise you, everything ties together in the end.

This is the story of Gwynplaine, a horribly disfigured orphan: is mouth has been cut on each side, giving him a permanent, chilling smile. He finds, on a cold winter night, a blind infant girl, still curled up in the arms of the mother who died of cold and starvation somewhere in southern England. He rescues her, and gets rescued in his turn by Ursus, a wandering carnie of sorts, who lives alone in his caravan with his pet wolf, Homo. He adopts both children and they form a modest but happy family for fifteen years, performing in carnivals all over the country. Dea, the baby now grown up into a lovely young girl, has fallen in love with Gwynplaine: when she touches his face, he seems perpetually happy and smiling to her because of his scars.

A bored and spoiled duchess by the name of Josiane is told by her fiancé that seeing the show Gwynplaine and Ursus put on his the only cure to her ennui. She is perversely aroused by Gwynplaine’s grotesque appearance, so she has him summoned to court. This will lead Gwynplaine to discover his real identity and change his life…

This is a rather obscure novel in the Hugo canon, and I’ll never understand that. Maybe because it is very political. A long section is devoted to Gwynplaine acting as a mouthpiece for Hugo’s anti-monarchy manifesto, which is brilliantly written. He uses his deformed protagonist to make a vitriolic critique of social identities bases on wealth and class. But Hugo also packs much more than politics in “The Man Who Laughs”: he talks about love between family members and lovers, the real worth of wealth and the fleetingness of lust with some of the most beautiful prose I have ever read.

“La beauté de la chair, c’est de n’être point marbre; c’est de palpiter, c’est de trembler, c’est de rougir, c’est de saigner; c’est d’avoir la fermeté sans avoir la dureté; c’est d’être blanche sans être froide; c’est d’avoir ses tressaillement et ses infirmités; c’est d’être la vie, et le marbre est la mort."

"The beauty of flesh is to not be marble; it’s to shiver, it’s to tremble, it’s to blush, it’s to bleed; it’s to have firmness but to not be hard; it’s to be white without being cold; it’s to have its thrills and infirmities; it’s to be life where marble is death.”

Ouf.

If you have never read Hugo before, this is a good place to start, to get a taste of his incredible talent, without committing to the sacred monster that is “Les Misérables” (https://www.goodreads.com/review/show...) or “Notre-Dame de Paris”. A grand, masterful work.

(The most recent movie adaptation - with Gérard Depardieu as Ursus and Montreal's own Marc-André Grondin as Gwynplaine, is visually stunning and shattering. If you get a chance to watch it, please do, you won't regret it.)

[Metodi Markov · Rating 5 out of 5]

Една от първите книги за възрастни, която сам избрах, купих и прочетох. Нееднократно.

Думите и историята на Юго ме заплениха и накараха да заобичам четенето още повече, абсолютен гений е бил!

[Malacorda · Rating 4 out of 5]

Lettura per niente facile. Mi chiedo perché insisto a leggere Hugo se poi ogni volta mi ritrovo ad affermare che preferisco Dumas rispetto Hugo. La prefazione di Jean Gaudon definisce i romanzi di Dumas "trastulli infarciti di cose inverosimili": mi sento di difendere Dumas, o per lo meno bisogna mettere Hugo nella sua stessa barca, Hugo ama troppo (ben più di Dumas) fare incontrare o re-incontrare i suoi personaggi grazie all'inserimento, nelle sue trame, di coincidenze talmente formidabili e improbabili che neanche un sei al superenalotto. Ma è il bello di questi romanzi un po' feuillettoneschi, le improbabilità sono quel che occorre per gustarsi i personaggi.

Differenze e similitudini con I Miserabili: Una trama che poteva essere brillantemente raccontata in un centinaio di paginette viene dilatata inverosimilmente per divenire un compendio enciclopedico del tempo e dei luoghi in cui si svolge la vicenda ma anche del tempo e luoghi in cui Hugo sta narrando. Una trama, originale per carità, seppur non priva di forzature, che però non decolla mai: i personaggi vengono introdotti - raccontando pochi episodi e dialoghi e invece con grande quantità di motti, sentenze e aforismi - e poi lasciati immobili e inattivi sul palcoscenico ad attendere che il loro autore abbia finito con la digressione del momento. Si inizia a leggere il romanzo, ma fino a pagina trecento non si avrà nessuna sensazione di inizio dell'azione. A seconda del punto di vista, questo modo in cui Hugo costruisce i suoi romanzi, può essere considerato un talento superiore oppure un trucco per nascondere una mancanza di talento. Concordo in larga parte con l'analisi di @PantaleoMagrone qua sotto: il volume contiene circa cinquanta pagine di trama diluite in settecento; duecento pagine di saggio storico che traveste l'erudizione da cultura; e un quattrocentocinquanta pagine di zibaldone motteggiante e vagamente esasperante. Il fatto è che - e in questo discordo da @PantaleoMagrone - questa è la stessa identica struttura, stessa identica ricetta de I Miserabili: dunque io direi che se si è apprezzato l'uno, si amerà anche l'altro, e viceversa se qualcosa ha disturbato in uno dei due titoli, lo stesso disturbo lo si ritroverà anche nell'altro. L'uomo che ride è più cupo di Notre Dame de Paris e de I Miserabili, non c'è la speranza, non c'è redenzione, qui non c'è una carnevalesca corte dei miracoli, in compenso c'è una discreta carrellata di burberi misantropi. Hugo che esce dal territorio di Francia non scende dalla cattedra, non smette quella sicumera nel voler sfoggiare cronache e statistiche a tutti i costi (ed è appunto quel che non mi era piaciuto ne I Miserabili), sfoggiare figure retoriche e pagine e pagine di filosofia ripetendo cento volte la stessa frase con cento sinonimi diversi, ma offre un buon punto di vista sul seicento, con la Storia vista anche dalla parte di quei miserabili che lui ha già dimostrato di conoscere così bene.


Principalmente sotto questo punto di vista è il seguito de I Miserabili: Hugo non sa trattenersi dal far sfoggio della sua vasta erudizione e del suo imponente lavoro con un'infinità di citazioni e dissertazioni e digressioni e riflessioni filosofiche e storiche, una quantità di aneddoti di cronaca e costume, inglesi e francesi, sia riferiti all'epoca della narrazione (XVII sec) che riferiti all'epoca in cui egli scrive (XIX sec). In questo mare di date e nomi, galleggia una trama certamente appassionante, e come sempre fatta di formidabili coincidenze che ricompongono la vita di un uomo, in Inghilterra, a cavallo tra la fine del seicento e l'inizio del settecento, figlio di un Lord inglese esiliato, che la casualità del destino farà precipitare negli abissi più neri della disgrazia, per poi risollevarlo nell'olimpo più alto e poi precipitarlo nuovamente in disgrazia e così via fino alla tragedia finale.

Novità rispetto la lettura de I Miserabili: L'uomo che ride è da leggersi tenendo a fianco non solo il dizionario ma anche il Systema Naturae di Linneo: compariranno nomi di specie mai sentite nominare nemmeno da Piero Angela. E intanto che uno si interrompe per consultare, la lettura ovviamente non è che ci guadagni in scorrevolezza. Però sono andata avanti ugualmente: questo romanzo è impregnato di un'ironia amara e polemica, e quindi in questo senso mi sono divertita perché preferisco questa ironia amara e polemica al sorridente positivismo de I Miserabili.

Altra differenza: capitoli brevi, frasi brevissime, per quanto riguarda lo stile narrativo c'è una sensibile diversità rispetto I Miserabili.

Se I Miserabili è un gran caleidoscopio, L'uomo che ride è una tempesta, non c'è che dire, e sballotterà il lettore come un guscio di noce tra i flutti.

Temi: Si rincorrono i motivi già presenti nelle altre opere di Hugo: il contrasto tra miseria e nobiltà, il contrasto tra una splendida e giovane fanciulla ed un deforme reietto dalla umana società. Il tema dell'identità: quanto contano un nome, gli avi e un titolo nel definire l'identità di una persona? E quanto conta invece il suo volto, nel definire la sua identità, in rapporto con la sua etica e la sua anima? Stavolta i giochetti tipici di Hugo nell'introdurre i personaggi senza veramente presentarli, senza svelarne l'identità, salvo poi lasciarla intuire abbondantemente, sono quasi giustificati. Mirabili giochi di specchi, dei veri manierismi cinquecenteschi, contrappongono o giustappongono un naufragio iniziale con un annegamento finale; poveri saltimbanchi con ricchi buffoni; una dea di fatto con una Dea di nome; la cecità dell'occhio e la cecità dell'anima; lo sproloquio con il silenzio; il labirinto di una prigione con il labirinto di un sontuoso palazzo; la felicità che si manifesta nella lotta e nel disagio contro la disgrazia che giunge suadente come una carezza.


L'ironia polemica di Hugo si sofferma molto sulla filosofia del diritto, il tema politico è molto presente (come suggerito dal titolo originale dell'opera: "Per ordine del Re"), e fa sì che questo romanzo di Hugo sia più autobiografico di altri, e anche più attuale: il povero che ha l'occasione di prendere parola tra i Lord, tra i componenti di una autentica casta, ha molto in comune con quello che stiamo vedendo in questi anni in cui privati cittadini, senza nessuna tessera di partito, hanno avuto occasione di sedere in parlamento, sbandierando a destra e a sinistra che, grazie al loro percorso partito dal basso e non dall'alto, avrebbero aperto la camera come una scatoletta di tonno. Questo era l'inizio, poi la realtà quotidiana ci ha mostrato qualcosa di diverso, così come la realtà si dimostra diversa al ragazzo povero e deforme che si era immaginato di fare una rivoluzione. Per non dire della collusione tra potere regnante e bande di malaffare, una vera e propria simbiosi allora come oggi.

La validità del racconto e della sua trama si misura comunque dal fatto che, pur conoscendo la storia in anticipo, si legge con curiosità di andare oltre e la tensione non viene a mancare mai - a parte le interruzioni per consultare Linneo…

Ma se si ha la capacità di digerire le prime cinquecento pagine, allora le ultime duecento regaleranno un finale molto intenso: il discorso del buffone alla camera dei Lord mi ha a dir poco colpita, le sfaccettature e i significati di quella scena e di quelle parole sono veramente infiniti, pur con un certo anacronismo, la cupa scena contiene una tristezza e un pessimismo attuali e incredibili.

Giudizio complessivo: è certamente una lettura che merita, e tanto più merita in quanto impegna il lettore, anche se in fondo mi ha confermato nella mia idea che Hugo non è il mio preferito.

[Sandra · Rating 4 out of 5]

In calce al romanzo c’è un breve saggio di Robert Louis Stevenson, dal quale estrapolo un pensiero che mi ha colpito, dal quale si può sviluppare un commento a questa mastodontica opera. Scrive Stevenson: “Dopo aver imparato a subordinare una storia a un’idea, a far parlare la propria arte, Hugo le ha fatto dire cose mai udite”.
E’ così. I romanzi di Victor Hugo hanno sempre un’idea morale o filosofica o genericamente sociopolitica come sfondo e filo conduttore. Hugo era uno scrittore impegnato, faceva politica attiva, era un repubblicano convinto del potere popolare, della forza della democrazia in un’epoca in cui il suo paese, la Francia, viveva anni incerti nel passaggio dalla seconda repubblica al secondo impero bonapartiano. Il protagonista del romanzo, Gwynplaine, l’uomo ripugnante sul cui volto, per volontà del re, è stata stampata una enorme e tremenda risata, è simbolo di ogni popolo oppresso dai privilegi e le follie degli aristocratici, ne diventa portavoce affinchè le miserie, la povertà, le sofferenze di tanta gente possano arrivare in alto. Il popolo ha bisogno di ridere, dice Hugo (ricordiamo il “panem et circenses”), per dimenticare la sua infelicità, ma il riso stampato sulla sua bocca, come quello sulla bocca enorme di Gwynplaine, è amaro, è una espressione fisica che maschera la sofferenza profonda e l’infelicità di chi muore di fame, di malattie e di stenti.
Questa è l’idea in cui Victor Hugo inserisce una storia tragica, di amore, di amicizia, di sensualità anche: è nella storia impareggiabilmente costruita, in episodi grandiosi per tenerezza, per dolcezza, ma anche per maestosità, che troviamo il gigante Victor Hugo, scrittore geniale, coltissimo, narratore di un mondo palpitante di uomini e donne di ogni genere, ambiziosi, violenti, ammaliatori, passionali, compassionevoli, teatranti, maschere vere e false, in una visuale amplissima che l’umanità intera raccoglie sotto il suo acuto occhio.
Però nel romanzo ho trovato anche dei limiti, che hanno rallentato la lettura, l’hanno appesantita, l’eccessiva verbosità dello scrittore qui, più che ne I miserabili, è pesata.
Questa è la grandezza dell’incommensurabile Victor Hugo, la cui scrittura tocca le corde più intime e nascoste. Non sarà presto che leggerò gli altri suoi libri che ho in libreria.

[Peiman · Rating 4 out of 5]

مردی که می‌خندد داستان پسری‌ست که دزدیده شده، روی صورتش عمل جراحی انجام شده تا جوری به نظر بیاد که گویا همیشه در حال خندیدنه و این باعث شده چهره‌ای زشت داشته باشه و با این چهره‌ی عجیب نمایش اجرا می‌کنه و پول برای صاحبانش درمیاره. با اعمال قوانین جدید صاحبان کودک به نوعی مجرم شناخته شده و کودک رو رها می‌کنند و با کشتی فرار میکنند. پسرک توی سرما در حال یخ زدن یک مادر و دختر نوزاد رو میبینه، میخواد ازشون کمک بخواد ولی متوجه میشه که مادر مرده و دخترک رو بر میداره و برای درخواست کمک راهی میشه. خلاصه یکی کمکش می‌کنه و اون دو نفر رو پیش خودش نگه میداره اما با بزرگ شدن بچه‌ها اتفاقات دیگری می‌افته... داستان جالب و قشنگی بود و ایرادی که میتونم بهش بگیرم طولانی بودن بیش از اندازه‌ی کتابه. کل کتاب با تمام بالا پایین داستان حداکثر توی ۳۰۰ صفحه جمع میشد و این که کتاب به جاش در بیش از ۶۰۰ صفحه نوشته شده خسته کننده میشه اما در مجموع کتاب خوبی بود.ه

[Dagio_maya · Rating 5 out of 5]

“Lui era l'uomo che ride,
cariatide di un mondo di lacrime”



«Non tutti i romanzi si possono raccontare», così esordisce Jean Gaudon nella prefazione all'opera di questa edizione Mondadori.
Un'affermazione assolutamente calzante quando ci si trova a dover commentare opere che hanno uno spessore di struttura e contenuti tale da far risultare incompleto e manchevole ogni tentativo di analisi.

“L'uomo che ride” rientra nel novero di queste opere multistrato e connotate da sapori così differenti .
Una complessità ben espressa dall'autore stesso quando sentenzia che:

”A ogni fatto è legato un ingranaggio” .

Da un lato si tratta sicuramente di romanzo dove la Storia è protagonista.
Non sottilmente sussurrata al fine di dipingere un utile scenario ai fini della narrazione.
No!
Qui la Storia è quasi gridata mettendo in chiaro che la Letteratura può essere un mezzo di denuncia sociale.
La penna di Hugo è intinta in un inchiostro aspro e affilata come uno stiletto.
Una chiara e diretta accusa contro l'avida e ipocrita casta dell'aristocrazia, mai sazia di privilegi.

Le pagine imbarcano il lettore in un viaggio che attraversa l'Inghilterra di inizio '700 e fanno luce su una pratica diffusa a partire dal XVI° secolo:
bambini scomodi fatti sparire cancellando la loro identità con mostruose deformazioni dei lineamenti.
Bambini che diventano strumenti del poter monarchico freddo calcolatore nel disporre i pezzi sulla scacchiera del Regno. Tutto ciò era possibile grazie ad una scellerata alleanza tra la monarchia e la peggior feccia, i cosiddetti «comprachicos».

Quello dell'identità è un tema centrale così come annunciato dal titolo che mette subito in chiaro che questa è la storia di un uomo il cui destino è sottoposto alle macchinazioni della Storia.

Hugo stesso sembrava indeciso sul taglio da dare all'opera ne fa testimonianza una precedente versione a cui diede il titolo “Per ordine del re” (titolo che rimarrà per la seconda parte del romanzo) mettendo così in primo piano l'aspetto storiografico.

Il romanzo sembra procedere per opposti che si presentano già dall'incipit:

” Ursus e Homo erano legati da un'amicizia stretta. Ursus era un uomo, Homo era un lupo. Le loro nature erano ben assortite.
L'uomo aveva battezzato il lupo.
È probabile che si fosse dato da sé anche il proprio nome; se Ursus andava bene per lui,Homo sarebbe andato bene per la bestia”

Ursus è un personaggio centrale su cui regge l'intreccio.
Eclettico uomo di scienze e arti gira con un carrozzone l'Inghilterra.
Poi la sua vita subirà inaspettati cambiamenti.


In una gelida notte del 1689, una banda di «comprachicos» s'imbarca in fretta e furia nonostante le condizioni meteorologiche avverse: stanno sicuramente fuggendo.
Dietro di loro lasciano un bambino, Gwynplaine la cui storia prende l'avvio da oscurità e silenzio:

” Il bambino restò immobile sulla roccia, lo sguardo perduto. Non si mise a chiamare. Non invocò. Nonostante la sorpresa, tacque. Nell'imbarcazione c'era lo stesso silenzio. Non un grido del bambino verso gli uomini, non un cenno d'addio degli uomini verso il bambino. Entrambi lasciavano che la distanza tra loro aumentasse, in silenzio. Si separavano come le ombre dei morti sulla riva dello Stige.”


L'abbandono -prima - e la lotta per la sopravvivenza che Gwynplaine dovrà affrontare - poi- immergono la lettura in un'atmosfera gotica che rende appieno l'idea di tutta la drammaticità di ciò che sta accadendo e, al tempo stesso, delineano tutta la forza di carattere del protagonista Gwynplaine e del suo tragico destino che si compie dal momento in cui la sua strada s'incrocia con quella di Ursus.

Si prosegue per dicotomie:
♣ la verbosa sapienza di Ursus e il silenzio del popolo sottomesso;
♣ la cecità di Dea e il suo saper vedere meglio di altri la vera natura dell'uomo;
♣ ricchezza e povertà;
♣ scienza e ignoranza;
♣il male e il bene;
♣le belle apparenze e la mostruosità che si fa scienza...

La teratologia (lo studio, per l'appunto delle mostruosità) s'insinua nei palazzi e il gusto dell'orrido (soprattutto quando creato artificialmente) diventa la moda che irrompe a spezzare la noia di chi ha e può avere tutto ciò che desidera.

«Bucca fissa usque ad aures, genzivis denudatis, nasoque murdridato, masca eris, et ridebis semper».
(Bocca tirata fino alle orecchie, gengive messe a nudo, naso schiacciato sarai una maschera e riderai sempre):
questo il destino di colui che è chiamato Gwynplain.

Condannato ad un eterno ghigno che esprime “la desolazione universale”, il simbolo di ogni vessazione che la monarchia perpetra sul popolo.
Scusate se è poco...

[Ali Ahmadi · Rating 3 out of 5]

مردم به مثابه گاوی هستند که به گاوآهن بسته می‌شوند. گاوها با مرد شخم‌زن و اسب‌های درشکه با درشکه‌چی تفاوت دارند. رأی‌گیری کار بیهوده‌ای است. چنان است که مملکت را به اختیار و اراده‌ی وزش باد بگذارند. دولت ابر نیست که باد آن‌ها را به هر طرف خواست بکشاند. من می‌خواهم تفریح و وقت‌گذرانی کنم نه حکومت، من به‌جای رای‌ دادن می‌خواهم برقصم.

مردی که می‌خندد ما‌ را به دل اشرافیت و فئودالیته‌ی انگلستان، در سال‌های پایانی قرن ۱۷ و ابتدای قرن ۱۸ می‌برد. لرد‌ها، کنت‌ها و بارون‌های حریص، فاسد، قدرت‌‌طلب و مسئولیت‌ناپذیری که جایگاه ازلی و ابد‌ی‌شان را مدیون خواست خدا (یا به عبارت درست‌تر نظم سنتی امور) هستند. سال‌هایی که انگلستان شورش کرامول را سرکوب کرده، دوران کوتاه و خون‌بار جمهوری را پشت سر گذاشته و نظام سلطنتی را – البته در کشاکشی پایدار با اشراف – دوباره بر سر امور برگردانده. در این عصر چه چیزی می‌تواند توجه طبقه‌ی حاکم (و خواننده‌ی کتاب) را به آرمان‌های لگدمال شدن آزادی و عدالت جلب کند؟ از نظر نویسنده جواب خنده است، اما نه هر خنده‌ای.

لبخند گلاسکو (همچنین شناخته شده به عنوان لبخند چلسی، گلاسکو یا پوزخند چشایر) یک زخم است که با ایجاد برش بر روی هر یک از گوشه‌های دهان قربانی تا گوش‌ها ایجاد می‌شود که به موجب آن یک اسکار به شکل لبخند به وجود می‌آید.

– از ویکی‌پدیا

بر صورت مردی که می‌خندد نه یک خنده‌ی واقعی، بلکه همین لبخند گلاسکو نقش زده، با این تفاوت که رمان هوگو حداقل ۵۰ سال قبل از دیده شدن اولین نمونه‌های این لبخند در دنیای واقعی (در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ میلادی و بین طرفداران افراطی فوتبال در بریتانیا) نوشته شده. اولین جرقه از شخصیتی به نام جوکر هم با دیدن اقتباسی که در ۱۹۲۸ از همین رمان ساخته شده در ذهن طراحانش پدیدار می‌شود. و بلاخره در سال ۱۹۴۷ است که جسد زنی که می‌خندد – در یکی از بدنام‌ترین پرونده‌های تاریخ جنایی آمریکا یعنی دالیای سیاه – با دهانی شکاف‌خورده تا بناگوش‌ها پیدا می‌شود

سوال اینجاست که چرا هوگو، به‌شکلی پیشگویانه و بدون سابقه‌ی تاریخی، جنایتی چنین هولناک – و مربوط به دوران مدرن – را دستمایه‌ی اثرش قرار می‌دهد.

هوگو را به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین نظریه‌پردازان مکتب رمانتیک می‌شناسند، جنبشی که با پروبال‌ دادن به احساس، دوری از منطق و کنار گذاشتن نظم و کمال ستایش‌شده در یونان و روم باستان و در واکنش به کلاسیسیسم شکل گرفت. کلاسیک‌ها زیبایی را (چه در ظاهر و چه در روح) در هماهنگی می‌دیدند و آن را اصلی‌ترین چیز شایسته‌ی توجه می‌دانستند. به‌نظر هوگو اما این زیبایی‌شناسی کهنه در قرن ۱۹ دیگر کارایی‌اش را از دست داده بود مگر برای حفظ وضع موجود. او که سال‌های پرتلاطمی در سیاست فرانسه دیده بود و به قدرت مردم ایمان داشت، زیبایی نه در نظم ‌ و هماهنگی، بلکه از کنار هم قرارگیری متضادها به‌دست می‌آمد، از قدرت گروتسک.

گروتسک تعریف دقیقی ندارد اما معمولن آن را چیز عجیب، ناموزون، هولناک و غیرعادی می‌دانند که در عین حال حس همدلی بیننده/خواننده را برمی‌انگیزد. در حقیقت گروتسک دقیقن به خاطر ناهماهنگی وجودی‌اش است که مورد توجه قرار می‌گیرد. کازیمودوی گوژپشت یا مردی که می‌خندد نمونه‌های مهم گروتسک در کارهای هوگو اند. او عامدانه ظاهر پلید و روح شفاف را در یک بدن قرار می‌دهد، و داستان‌هایش پر از قطب‌های متضاد در کنار همند، زشت و زیبا، فقیر و غنی، اوج قدرت و قعر حقارت و الخ. برای او روایت هر آنچه که از زمان انقلاب فرانسه رخ داده و پیشگویی آنچه پیش خواهد آمد سراسر در تقابل این دوگانه‌هاست. تاریخ را مچ‌اندازی این نیروها می‌سازند و هر آنچه سخت و استوار باشد دود می‌شود و به هوا می‌رود.

-------

به‌نظر می‌رسد تنها ترجمه‌ی موجود متعلق به جواد محیی است که مانند گوژپشت نتردام سال‌ها پیش ترجمه شده و همه‌ی مشکلات آن را دارد. ویراستاری انتشارات جاودان خرد هم آنقدر بد هست که یک ستاره به خاطر آن کم کنم (گرچه احتمالن همه‌ی نشرها همین نسخه‌ را بدون اصلاحات چاپ کرده‌اند)‌.

[Nood-Lesse · Rating 5 out of 5]

Il destino talvolta ci tende da bere un bicchiere di follia

Quei due capitoli preliminari non sai se considerarli parti di imballaggio da rimuovere o pezzi che serviranno a montare la storia. Mentre sei lì che valuti, ti ritrovi in alto mare con Ismaele e il vecchio Santiago che gareggiano a chi la racconta più grossa. Ma badate non parlano né di una balena bianca né di un pesce spada spolpato dagli squali, parlano di un’orca, e quest’orca non è un pesce ma un imbarcazione. Cento pagine di vortici, bruma, marosi, flutti, beccheggio, raffiche, tempesta, scogli.. in un crescendo di accidenti che rischiano di diventare comici per l’accanimento con il quale si abbattono sull’orca. Poi a un certo punto leggi:

Il naufragio è l’ideale dell’impotenza. Essere vicini alla terra e non poterla raggiungere, galleggiare e non poter navigare, avere i piedi su qualcosa che sembra solido ed è fragile, essere pieni di vita e insieme pieni di morte, essere prigionieri della vastità, murati tra il cielo e l’oceano, avere sopra l’infinito come una segreta, intorno a se l’immensa evasione delle raffiche e delle onde ed essere prigionieri, incatenati, paralizzati, questa oppressione stupisce ed indigna…

Ma questo non è il naufragio… questa è la condizione umana.
E’ la svolta.
Quei due capitoli preliminari che eri indeciso se buttare nella spazzatura, si rivelano i supporti della storia che abbandona il mare per raggiungere la costa. Un grande romanzo è il libro d'istruzioni dell’anima. Ma questo è un grande romanzo? No, forse non lo è, però chi lo ha scritto è un grande scrittore. Nel mio personale elenco di sottolineature ne conto più di sessanta

Siamo tutti ciechi. L’avaro è cieco: vede l’oro ma non vede la ricchezza. Il prodigo è cieco: vede l’inizio ma non vede la fine. La donna vanitosa è cieca: non vede le proprie rughe. L’erudito è cieco: non vede la propria ignoranza. Il galantuomo è cieco: non vede il farabutto. Il farabutto è cieco: non vede Dio. Dio è cieco: il giorno in cui ha creato il mondo non ha visto il diavolo che ci metteva lo zampino. Io sono cieco parlo e non vedo che siete sordi.

Chi legge pensa, chi pensa ragiona. Non ragionare è un dovere: e anche una fortuna. Queste sono verità incontestabili su cui si regge la società.

Chi è soddisfatto è inesorabile. Per chi è sazio l’affamato non esiste. Chi sta bene ignora e si isola. Sulla soglia del loro paradiso come sulla soglia dell’inferno, bisogna scrivere: Lasciate ogni speranza voi che entrate.

La trama in questo romanzo è un accessorio: vi troverete improvvisamente faccia a faccia con la notte, corpo a corpo con lo scoglio, vi sentirete un topo interrogato dai gatti, soppeserete la solidità delle cose fragili, ascolterete l’eloquenza del vento.
Vi metto sull’avviso, sono settecento pagine. Lo scoraggiamento che ho provato all’inizio è stato inferiore solo all'appagamento che ho provato alla fine.

Leggetelo, ne vale la pena.

Due annotazioni finali: il titolo della commedia che viene messa in scena nel romanzo è Caos vinto. Mi vien da pensare che Sandro Veronesi si sia ispirato ad essa per il suo Caos calmo.
L’uomo che ride si chiama Gwyn-plane. Come si intitola l’ultimo romanzo di Baricco?

[Mohammed Ali · Rating 4 out of 5]

الضاحك .. الباكي .. الضاحك الباكي .. عنوان جميل وجذاب أليس كذلك ؟ فما بين الضحك والبكاء هنالك حد بسيط جدا، نبكي من الضحك، وأحيانا نضحك من بكائنا، وفي مرات نضحك على أيام بكينا فيها، وفي مرات أخرى نبكي على أيام ضحكنا فيها. هذه هي الفكرة التي تولدت في نفسي بعد قراءة العنوان فجذبتني جذبا نحو قراءة القصة.

بطلنا يا سادة يا كرام هو طفل حكم عليه بالشقاء، وتم تشويه وجهه فأعطي شكلا ضاحكا من خلال ابتسامة عريضة تصل إلى الأذنين، ابتسامة أبدية لاحقته فجعلت منه مهرجا، أضحك الآخرين ليعيش، ثم أحب، ثم تفاجأ ثم كاد يتغير ثم رجع .. هذه هي القصة باختصار :)

بعيدا عن القصة وأجوائها المليئة بالشقاء، الذي ما إن تقترب منه حتى تشم رائحة الحب والوفاء، فتنتعش روحك لمرأى الحبيبين وتتحسر عن هؤلاء الذين لا هم لهم سوى جلب المتاعب للآخرين وإفسادهم والتضييق عليم، المهم بعيدا عن كل هذا سأعترف أنني من محبي قلم فيكتور هيجو، هذا الكاتب صاحب الرواية الخالدة " البؤساء " ( نصيحة أخوية لا تقرأوا النسخة المختصرة من هذه الرواية ) هذا القلم المفعم بالإنسانية والباحث عن الجمال وسط الشقاء والتعب، والذي يختار في بعض الأحيان شخوصا مشوهة كبطلنا في هذه القصة أو كوازيمودو بطل رواية " أحدب نوتردام " يختارها ليوصل لنا رسالة مفادها أن الجمال جمال الروح الباقية. هذا القلم الساحر زادته الترجمة روعة وإبداعا .. والترجمة الجميلة لقلم ساحر لا تعني سوى شيء واحد، أن هذه القصة تستحق القراءة.

[Ilaria_ws · Rating 5 out of 5]

"Io sono l'Uomo. Sono lo spaventoso Uomo che Ride. Ride di cosa? Di voi. Di se stesso. Di tutto. Cos'è il suo riso? Il vostro delitto e il suo supplizio. Questo delitto ve lo getta in faccia; questo supplizio ve lo sputa in viso. Io rido, che vuol dire: Io piango."

L'uomo che ride è un romanzo di Victor Hugo, uno degli scrittori francesi che più di tutti ha fatto la storia della letteratura francese. Avevo in lista L'uomo che ride da anni ormai, anche perchè Victor Hugo è uno dei miei autori preferiti e I Miserabili è uno dei libri che più hanno segnato la mia vita di lettrice. Il romanzo stavolta è ambientato in Inghilterra dove all'inizio del racconto facciamo la conoscenza di Ursus e di Homo, l'uno uomo e l'altro lupo. Ursus è un filosofo, un artista di strada, un vagabondo, un personaggio sopra le righe che viaggia di villaggio in villaggio con il fedele Homo. La storia di Ursus si intreccia con quella di Gwynplaine e Dea. Da qui facciamo un piccolo viaggio su una nave in partenza ed è a bordo della nave che incontriamo Gwynplaine, un bambino che viene abbandonato sulla costa inglese al gelo. Gwynplaine era stato rapito dagli uomini fuggiti in mare, che altro non erano che comprachicos, mercanti di bambini. Non solo rapito, ma anche deturpato in viso; Gwynplaine ha in volto una smorfia perenne, uno strano sorriso che scatena l'ilarità di chi lo guarda. Cercando riparo dalla gelida notte inglese, Gwynplaine si imbatte in Dea, una neonata cieca che come lui non ha nessuno. Da qui le strade dei tre personaggi si intrecceranno in un lungo cammino fatto di viaggi e segreti che pian piano verranno a galla.

Ho accennato solo brevemente alla trama di questo romanzo, giusto qualche accenno perchè in realtà la trama è molto più di questo, i personaggi sono tanti, così come le vicende narrate nel romanzo. Se avete già letto Victor Hugo, saprete che il suo non è uno stile semplice, lineare, fatto di storie che seguono sempre un filo logico. Anche in questo caso ci troviamo a leggere, oltre a quello che è il racconto centrale, di diverse altre vicende e di tanti personaggi che sul momento vi sembreranno non avere nulla a che fare l'uno con l'altro. Vi assicuro che non è così, dopo le prime 300 pagine di racconti spezzettati, di lunghe disgressioni e di meravigliose descrizioni di luoghi ed eventi, Hugo ci conduce nel pieno del racconto.
Leggere Victor Hugo è sempre un'esperienza meravigliosa. Il suo è uno stile ricco, sia dal punto di vista lessicale che da quello dell'intreccio che mette in scena. Gli intrecci sono tanti, spesso complicati; ci sono lunghe pagine in cui Hugo semplicemente descrive un luogo, un evento, ma sono pagine talmente belle che non vi peseranno. L'uomo che ride è un vero e proprio viaggio, un viaggio all'interno della società inglese. E' sopratutto il continuo contrasto tra la nobiltà, i Lord, e il popolo.

Gwynplaine è un uomo che forse più degli altri rappresenta la miseria, la povertà. Allo stesso tempo il suo sorriso perenne lo rende anche oggetto di continua ilarità ed è proprio questo contrasto uno dei temi centrali del romanzo. Di Gwynplaine si dice che "Lui era l'Uomo che Ride, cariatide di un mondo in lacrime. Era l'angoscia pietrificata in ilarità che reggeva il peso di un universo di sciagure, murato per sempre nell'allegria, nell'ironia, nel divertimento altrui; condivideva con tutti gli oppressi, di cui era l'incarnazione, la fatalità abominevole di essere una desolazione che non veniva presa sul serio; ci si divertiva con la sua miseria."
L'uomo che ride parte dal fondo della società inglese, in cui si trovano i poveri, i saltimbanchi e gli artisti di strada come Gwynplaine e Ursus. Da qui Hugo ci porta poi a scalare la piramide sociale, a raggiungere le vette della società, dove si trovano i Lord, i Re e le Regine, le nobildonne. Nel contrasto che si viene a creare Hugo denuncia la nobiltà e la sua totale mancanza di empatia per il popolo che soffre, che a differenza loro non ha nulla e non potrà mai possedere nulla. Gwynplaine rappresenta anche il diverso, l'emarginato, ma a differenza degli altri emarginati della società lui viene in un certo senso accettato, solo perchè la sua smorfia fa ridere. Questa sarà la sua condanna.

Hugo riesce a descrivere l'animo umano con una maestria impareggiabile. Ogni sentimento, ogni emozione, ogni sfumatura viene colta e arriva diretta al lettore che si trova perso in un racconto meraviglioso e terribile allo stesso tempo. C'è tutto in questo romanzo, e nonostante la ricchezza del racconto c'è anche un profondo equilibrio. Probabilmente, rispetto ad altri suoi romanzi, in questo racconto Hugo favorisce numerose disgressioni socio-politiche piuttosto che la trama vera e propria. Ci sono pagine però che mi hanno commossa fino alle lacrime, come il discorso di Gwynplaine alla camera dei Lord, terribile nella sua onestà, o le pagine dedicate a Gwynplaine e Dea, semplice e pura poesia.
Non credo ci sia bisogno di aggiungere altro. L'uomo che ride è l'ennesimo capolavoro di Victor Hugo, un autore che non smette mai di sorprendermi. 600 pagine di bellezza, di struggente poesia e di condanna. Assolutamente da leggere.

[بسام عبد العزيز · Rating 5 out of 5]

هذا هو ما أطلق عليه كلمة "أدب"!

نموذج كامل للرواية المثالية... لغة بسيطة.. سرد سريع و أحداث متلاحقة.. تطور نفسي للشخصيات... صراعات داخلية في كل شخص بين السقوط للغواية و بين الصعود للكمال.. بين الاستسلام لليأس و بين الإيمان بالمستقبل..
بإختصار واحدة من أفضل ما قرأت بالفعل!

الرجل الضاحك هو ابن لأحد النبلاء تم اختطافه في صغره و تشويه وجهه ليعمل بعد ذلك كمهرج بسبب وجهه المشوه الذي يجعل وجهه مثيرا للضحك دائما.. حتى لو كان هو نفسه يبكي!
الرجل الضاحك يعيش مع فتاة عمياء و رجل مسن داخل عربة متنقلة يستخدمونها أيضا كمسرح متنقل ليقوموا جميعا بتمثيل عدة ادوار مسرحية عليها كوسيلة للارتزاق..

لكن من هم هؤلاء الثلاثة ؟
إنهم الشعب الفقير.. إنهم الشعب المقسم بين الهازل .. الشخص الذي يعيش في الفقر و أصبحت الحياة بالنسبة له مدعاة للسخرية.. أصبحت المأساة بالنسبة له حدث هزلي يعيشه دائما... إنه نفس السبب الذي يجعل الناس تحارب مشاكلها اليومية بإلقاء النكات الساخرة... لكنه مع سخريته الدائمة فهو من داخله يعرف مدى تعاسته و حزنه

و الجزء الثاني من الشعب هو الأعمى.. ذلك القطاع الذي يعيش في وهم الحياة المثالية.. فهو يعيشها في خياله و يبتعد بها عن أرض الواقع.. إنه كالأعمى الذي لا يري ولا يعرف عن وحشية الكون أي شئ... و هذا النوع يتعرض لصدمة قد تودي بحياته عندما يكتشف حقيقة الحياة..

أما الجزء الثالث من الشعب فهو المستسلم.. إنه يعرف و يسكت و يحاول فقط أن يعيش.. إنه لا يريد الاصطدام حتى لا يسبب له بؤسا أكثر من بؤسه.. إنه يريد أن يظل في الظلام.. على الهامش.. يحاول أن يحصل على الفتات بالقدر الذي يبقيه على قيد الحياة...

لكن في المقابل لدينا الحاشية الملكية... الزعماء.. الحكام.. الطبقة العليا..
تلك الممثلة في القصة في الملكة و اختها وبقية شخصيات القصر.. لدينا طبقة لا تدري ..أو بالأحري لا تهتم أن تدري.. بما يحدث لتلك الطبقة الفقيرة من الشعب.. إنها تعيش حياتها للحصول على أكثر قدر من ملذات الحياة.. لتصبح حياتهم صراعات من قبيل "من هى الأجمل؟" "لماذا تحصل الدوقة على نبيل غني ووسيم و الملكة لا؟" "الملك لا يكفيه راتبه الحالي فلنرفعه إلى 100 ألف سنويا!"..
إنها كانها مجتمع آخر لا يرتبط بنفس الأرض التي يعيش عليها الشعب... مجتمع آخر في كوكب آخر!

تصل المأساة إلى قمتها في مشهد البرلمان عندما يقف الرجل الضاحك ليتحدث بلسان الشعب أمام النبلاء .. أمام الحكام.. أمام الرعاة.. إنه مشهد من أعظم ما قرأت بالفعل! إنه يتحدث و هو يبكي .. يتحدث و هو يشعر بالحزن و الألم .. يطلب فقط من النبلاء أن يكون لديهم أدني قدر من المشاعر الإنسانية ليروا معاناة الناس.. و لكن ماذا يكون رد فعلهم؟ إنهم يضحكون! فمع أن الرجل الضاحك يبكي أمامهم إلا أن تشوه وجهه يجعله في نظرهم مضحكا جدا.. فبدلا من أن يجد الرجل الضاحك تأثيرا إنسانيا حزينا في قلبهم أصبح يجد الاستهزاء و السخرية...

إنها رمزية الشعب الذي يطالب بأدني حقوقه .. الحق في البقاء على قيد الحياة.. لكن حكامه يستمعون إلى طلباته باعتبارها دعابة هزلية رخيصة تثير الضحك و الابتسام! .. قمة الهوان من الشعب .. و قمة الاستهزاء من الحكام!

حزنت جدا بسبب النهاية المأساوية... كنت اتمنى ان يطرح هوجو أي بصيص من الامل.. لكنه فضل أن تكون روايته واقعية لنتنهي بانتصار الشر..

بعيدا عن الأحداث فإن فيكتور هوجو يستخدم النزعة التهكمية كثيرا في الرواية.. تلك الجمل التي تعني تماما عكس معناها... تلك التي تثير الألم و تجبرك على الابتسام في آن واحد...

بالفعل استمتعت بكل حرف من هذه الرواية الرائعة

[Jim Dooley · Rating 5 out of 5]

This is an astonishing book, and quite emotionally draining. I doubt if there is another writer who creates such an understanding of the human condition as does Victor Hugo...and, yes, that includes Charles Dickens who is one of my favorite authors.

Seldom have I read a story that was so entirely immersive. The writer took me deeply into the culture of the time, the settings, the politics, and gave me a sense of the day-to-day life. Consequently, I KNEW these characters to the point that I could probably have predicted their actions had the story moved along a different path.

Modern readers are likely to be troubled by the (at times) overwhelming detail. If your wonderful writing ideal is the work of James Patterson, Hugo's detail will drive you crazy. His characters don't simply walk across town. They interact with their environment to the point that I felt that I was there on many occasions.

Yes, there were times that I wished that so much extensive detail had not been provided. Yet, I was ALWAYS rewarded for my patience. Seemingly throw-away acts came back at a crucial point of the story later, and I did not need to stop and ponder, "Oh, who is that character again?"

As I mentioned earlier, this one plunged into the depths of my emotions. There were times that I literally laughed aloud, was horrified, and cried. That doesn't happen too often for me when reading the written word. Oh, I'm involved to the point of desperately wanting to know what will happen next, but seldom to the point of an injury to a character being an injury to me.

This is the third Victor Hugo novel that I've read...all were exceptional. And while I wouldn't consider this to be his masterwork, I give it a high recommendation without hesitation.

[Elena · Rating 3 out of 5]

Actual rating 3.5 stars

I could have liked it more if this story had not been so long. This classics was good when it comes to the idea and the writing style, but it was a bit boring to my taste.

[Hoda P · Rating 5 out of 5]

روند داستان ممکنه یکم خسته کننده باشه ولی بسیار قوی و گیرا و جذاب و جزئیاتی بسیار خاص و توصیفاتی واقعی و با پایانی خاص. قطعا هوگو معلم تاریخ است.

[Effie · Rating 5 out of 5]

Ne fais pas ta tête de cochon !
Tu sais, j'aimais pas trop Victor Hugo plus jeune ...
1- Parce qu il fallait absolument le lire
2- c'est lourd : je veux dire, toi et moi on sait bien qu'il était engagé politiquement parlant.
3- Les Misérables. Les Misérables. Les Misérables.
4- Non je le lirai pas. C'tout.
Il faut que tu sois prêt(e). Il faut que aies du temps. Il faut que aies confiance: en toi et en Victor.
Ne te lance pas dans cette aventure si ta tête n'est pas dispose. ( Oh lala je suis mi-excitée, mi-apeurée, et re mi-excitée derrière : oui çà fait trois demis, mais personne n'est parfait, tu le sais bien...)
Tu sais que je ne raconte pas très bien les histoires, alors je vais te dire ce qui me passe par le crâne, pêle-mêle et tu fais ta tambouille.
L'homme qui rit c'est l'Humain avec un grand H, oui. Tu sais quand tu tombes amoureux(se) que c'est le plus calme des chaos dans ton cerveau et la tempête dans ton coeur? L'homme qui rit c'est çà. Quand tu es plus charnel(le) et que ton bas-ventre commande à tes yeux? L'homme qui rit c'est çà. Quand ton âme est révoltée, que tu te cherches, que tu cherches l'Autre, que tu ne trouves que Quelqu'un, que tu es perdu(e)s, que tu te retrouves, que tu échoues, que tu réussis... L'homme qui rit, c'est çà.

C'est du parti-pris, tu t'en doutes, c'est mon livre préféré. Et je sais bien que tu mettras peut-être beaucoup de temps à lire, des mois, voire des années. C'est pas grave, toi et moi on a toute la vie pour grimper l'Everest.

Tu as le droit de laisser les chapitres historiques de cotés si tu veux, Victor et moi ne t'en voudront pas, pour de vrai, triple promesse.

Et puis, Gwynplaine, c'est le personnage qui a inspiré le Joker de Batman. Il a le rire gravé sur le visage, sa malédiction. Déa est belle comme un ange. Josiane est la plus parfaite sirène enjôleuse que tu rencontreras. Et Barkilphedro...

Si tu veux faire comme moi, je te donne une astuce: peut être que tu pourrais prendre tes crayons de couleurs et surcrayonner les phrases qui te font pleurer ( il en aura) qui te feront réfléchir ( il y en aura), qui te font grrrrrr ( il en aura quelques unes aussi)

Est ce que tu peux ne pas regarder le film aussi ?

Si tu as des questions je suis la d'accord?

Tu me dis après si çà t'as fait des noeuds dans le ventre et dans le coeur?

[Parmida R. A. · Rating 4 out of 5]

The Man Who Laughs is dramatic, novel, deep, and tragic as the name suggests.
Behind the man’s laughter lies the saddest story.
This is the scary clown who inspired the notorious villain, Joker.



I had watched the silent movie adaptation of the book (1928) three years ago, and it was so fascinating that encouraged me to read the original story written by Victor Hugo.
🌟 3.75
I have to admit that in the end, my eyes trimmed with tears, but at the same time I wanted to pour my coffee on the book. The only reason for me to not rate it 5 is the ending.

[Sadra Kharrazi · Rating 3 out of 5]

و باز هم باید یادآوری کنم اون دیالوگ محشر رو در فیلم توت‌فرنگی‌های وحشی، شاهکار برگمان:

“زندگی توی این دنیا وحشتناکه. وحشتناک‌تر از اون به وجود آوردن یکی دیگه‌ست و اینکه خیال کنیم اون خوشبخت‌تر از ما میشه”

وقتی به سرنوشت دردناک کودکان تو آثار ویکتور هوگو نگاه می‌کنم، به خصوص در این کتاب، این جمله بیشتر و بیشتر در ذهنم مرور میشه

مردی که می‌خندد بهترین کتابی بوده که تا الان از هوگو خوندم؛ با اون پایان عجیب و غریب تلخ و دیوانه کننده