Een dichter wil zijn vroegere leraar Nederlands het zwijgen opleggen; een gescheiden vader wil per se de achttiende verjaardag van zijn zoon vieren; twee jongemannen gaan met hun leermeester in Korea op zoek naar een fascinerend oud boeddhistisch ritueel. Ondertussen komt God langs bij Richard Dawkins en worden in kroegtoiletten pistolen getrokken. In de verhalen van Rob van Essen zijn melancholie en waanzin nooit ver weg, maar in de meest onverwachte hoeken schuilt humor en genade. Van Essens veelgeprezen laconieke stijl maakt deze verhalen een traktatie voor lezers die zich graag verbazen. In deze editie zijn Elektriciteit en Hier wonen ook mensen voor het eerst gebundeld, aangevuld met een bonusverhaal.
Knappe verhalen van Rob van Essen. In een paar bladzijdes zet hij een heel leven neer. Niet alle verhalen vond ik even sterk maar van de meeste was ik behoorlijk onder de indruk!
Vorig schooljaar las ik het verhaal ‘Al die dooie baasjes’ van Rob van Essen nog in de brugklas voor. ‘Wat is er gebeurd?’ was de hamvraag die ik aan de leerlingen stelde. Heel duidelijk is het voor ongeoefende lezers niet welke ramp zich voltrokken heeft, die vooral is overleefd door immune ouderen en een paar jongeren die veel citroenen hebben gegeten. Dat maakte het klassikaal lezen en bespreken van dit verhaal uit de bundel Elektriciteit (2010) ook zo leuk. Kijk, hier staat ‘griep’. O, hier wordt iets over een massagraf en een monument verteld.
Oud en jong halen samen de honden van de overledenen op. De jonge hoofdpersoon stoort zich aan de vooringenomen bejaarden die zich gedragen ‘alsof het een persoonlijke verdienste is dat ze immuun bleken voor de griep’. De jeugdige overlevenden worden door de ouderen wantrouwig bekeken. Ze moeten verantwoorden dat ze nog leven en uitleggen hoe ze hebben overleefd. Een sterke conditie en drie citroenen per dag, is het standaardantwoord van de hoofdpersoon. Lees verder: https://www.tzum.info/2020/03/recensi...
Rob van Essen is een geweldige korte verhalen schrijver, maar ik ben geen geweldige korte verhalen lezer. Ik kwam er tijdens het lezen van dit boek achter dat ik een spanningsboog van 20 pagina’s echt te kort vind. Maar dat zegt dus eigenlijk meer over mij dan over het boek.