Οι πλανευτές

by Αργυρώ Χαρίτου

Στη Νέα Υόρκη του σήμερα ζει ανάμεσα στους θνητούς μια αρχαία φατρία με υπερδυνάμεις, οι Πλανευτές: Αλλάζουν μορφές για να ζουν στην αφάνεια και για να τραφούν. Τώρα όμως καλούνται να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο και να πάρουν μέρος σε έναν πόλεμο που άρχισε χιλιετίες πριν. Αντίπαλός τους, η πανίσχυρη Νεφελίμ που παρακολουθεί κάθε τους κίνηση με τις μαγικές της δυνάμεις. Ο θνητός Έντριαν και η Πλανεύτρα Γιασμίν θα πρέπει να θυσιάσουν πάρα πολλά, πολλά περισσότερα από τον έρωτα ανάμεσά τους που δεν μπορούν να ζήσουν, για να κερδίσουν έναν πόλεμο που δεν ξεκίνησαν αλλά πρέπει να τελειώσουν...

Η συγγραφέας δημιουργεί μια κοσμοπλασία που συνδυάζει τους αρχαίους μύθους με τη σύγχρονη πραγματικότητα και μας αφηγείται μια πρωτότυπη ιστορία επικής φαντασίας με συνεχείς ανατροπές, όπου οι ήρωες αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο: έναν κόσμο όπου η αγάπη μπορεί να έχει μια ευκαιρία...

Genres: Fantasy

532 pages, Paperback

Published January 1, 2019

Reviews

[Maria Vrisanaki]

Πολύ ενδιαφέρουσα αρχη, διάβασα 70 σελίδες σε μια μέρα. Όμορφη γραφή, οχι επιτηδευμένη και φορτωμένη, ήταν όπως μου αρέσει.
Απόλαυσα τον συνδυασμό φαντασίας και έρωτα!

Οι πλανευτες μου θύμισαν μια μίξη βρικολάκων και λυκανθρώπων, αλλά τα στοιχεία της καταγωγής και δημιουργίας τους τους διαφοροποιούν και δίνουν πλούσιο υλικό στην ιστορία. Επίσης, μου άρεσε που βρισκόμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους, όλα μου φαίνονταν πιο αληθινά.

❕Πολύ σημαντικό είναι ότι οι πληροφορίες δίνονται σταδιακά και οπότε πρέπει για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, δεν πέφτουν βροχή στην αρχή μπουχτιζοντας τον αναγνώστη!

Ο έρωτας είναι πάντα επιθυμητός και εδώ είχαμε πολύ! Ωστόσο θα ήθελα να είναι λίγο πιο μαζεμένο το ρομάντζο. Απολαμβάνω πάντα το φλερτ και τον έρωτα, αλλά όχι και τόσο τα γλυκολογα. Προτιμώ να νιώθω τα περισσότερα συναισθήματα των ηρώων μέσα από τις πράξεις τους παρά να τα διαβάζω σε λογια.

Σε γενικές γραμμές είναι μια πολύ καλή προσπάθεια! Περιμένουμε το επόμενο 😀

[Χριστίνα Ψύλλα · Rating 3 out of 5]

"Ευχαριστώ τον Θεό γιατί πια δεν αισθάνομαι...καταραμένη, αλλά ευλογημένη".

Τι μου άρεσε...
Αρχικά μου άρεσε πολύ που διαβάζαμε κεφάλαια από διαφορετικούς χαρακτήρες. Υπήρχε μια εναλλαγή που σε κράταγε κάνοντας το βιβλίο σίγουρα όχι ανιαρό. Αν και προσωπικά ξεχώρισα τις στιγμές της Γιασμίν, δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσαν και των υπολοίπων (Αναέλ❤️).
Ένα ακόμη στοιχείο του βιβλίου που με κέρδισε ήταν ότι υπήρχε ο φόβος. Σε πολλά βιβλία φαντασίας ακούμε για φοβερούς, πανίσχυρους και τρανούς χαρακτήρες, αλλά όταν εμφανίζονται δεν σου δημιουργούν κανένα συναίσθημα. Εδω σίγουρα δεν ήταν τέτοια περίπτωση! Υπήρχε φόβος, άγχος και τρόμος για τους χαρακτήρες μας.
Υπήρχε επίσης στεναχώρια, λύπη, ενθουσιασμός, αγωνία και χαρά, τα οποία ολοκλήρωναν το βιβλίο και πρόσθεταν κάτι παραπάνω στο κλίμα του.
Τέλος, μου άρεσαν οι Πλανευτές σαν πλάσματα, μου άρεσε που υπήρχαν Νεφελίμ και φύλακες άγγελοι και δεν λέω παραπάνω για να μην προδώσω στοιχεία του βιβλίου και μου κάνετε παράπονα🤫


Τι δεν μου άρεσε...
Προσωπικά απολαμβάνω το ερωτικό/ αισθηματικό κομμάτι στα βιβλία φαντασίας, όμως δεν προτιμώ τόσο τα γλυκά λόγια και τα πολλά μέλια. Μαρέσει φυσικά να υπάρχει αλλα σε έναν βαθμό. Θα προτιμούσα να μην ήταν τόσο έντονο αυτό το δράμα -όταν διαβάσετε θα καταλάβετε- και οι τόσες λέξεις αγάπης μεταξύ του ζευγαριού.
Το δεύτερο και τελευταίο πράγμα που με κράτησε πίσω ήταν ο Εντριαν. Όταν διάβαζα τα δικά του κομμάτια δεν ένιωθα σαν να μιλούσε ένας άνδρας και σε πολλά σημεία τα λόγια του με επηρέαζαν στο να μην μπορώ να τον ερωτευτώ όπως θα ερωτευόμουν έναν ανδρικό χαρακτήρα. Αυτό βέβαια είναι κάτι προσωπικό και τα γούστα του καθενός είναι διαφορετικά, απλά αναφέρω ότι για εμένα δεν έβλεπα ανδρική φωνή στις σκέψεις και την συμπεριφορά του.


Συμπερασματικά...
Στο βιβλίο θα βάλω την βαθμολογία 3/5 εξαιτίας των δύο παραπάνω λόγων που για εμένα ήταν αρκετά σημαντικοί στο πως κυλούσε η ιστορία. Υπήρχε υπόθεση, υπήρχε συναίσθημα, υπήρχε δράση και υπήρχε και ερωτισμός. Μιας και είναι το πρώτο βιβλίο, σίγουρα περιμένουμε εξέλιξη και ακόμη περισσότερα από την συγγραφέα.
Προτείνω το βιβλίο σε όλους αυτούς που θέλουν μια γερή δόση αισθηματικού με την υπέροχη πινελιά και αίσθηση των Αγγέλων.


Ευχαριστώ θερμά την Αργυρώ, που μου έστειλε το βιβλίο για να προσφέρω την ειλικρινή κριτική μου.

[Γιώργος Δάμτσιος]

Μολόνοτι το συγκεκριμένο υποείδος του φανταστικού δεν είναι από τα αγαπημένα μου, ολοκλήρωσα τις 500+ σελίδες των πλανευτών σε 4 μόλις μέρες. Και σε καμία των περιπτώσεων δεν παίζει ρόλο το ότι γνωρίζω καλά τη συγγραφέα. Όταν κάτι δεν τραβάει, δεν το διαβάζεις τόσο γρήγορα ακόμα και αν είναι... δικό σου!

Αυτό που με κέρδισε πανηγυρικά είναι η αφηγηματική ροή. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση βοηθάει πάρα πολύ, όπως και το (κερδισμένο) ρίσκο της χρήσης του ενεστώτα. Ωστόσο είναι η ζωντάνια των ίδιων των σκηνών που τελικά κάνει τη διαφορά, όπως και τα πολλά εναλλασσόμενα πρόσωπα αφήγησης, τα οποία μάλιστα είναι και από τα δύο φύλα, καθώς έτσι δίνουν πολύπλευρη οπτική στην ιστορία. Τέλος, στα πολύ θετικά του βιβλίου είναι και η ''εκλογίκευση'' των όσων φανταστικών υφίστανται, καθώς κάνουν τον αναγνώστη να νιώθει ότι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι κάτι το πραγματικό. Ή μήπως είναι ήδη;

Αργυρώ, αναμένουμε και επόμενη δουλειά σου... κανόνισε να είναι σύντομα!

[Άννα Σπανογιώργου · Rating 5 out of 5]

4,5/5⭐️⭐️⭐️⭐️💫
Οι Πλανευτές είναι ένα είδος απέθαντων πλασμάτων. Ζουν ανάμεσά μας, τρέφονται με αίμα. Θυμίζουν βαμπίρ, αλλά δεν είναι. Κάποιοι από αυτούς μοιάζουν με λυκάνθρωπο, αλλά δεν είναι. Πρόκειται για ένα ξεχωριστό είδος.
Η ιστορία ξεκινά με τον θνητό Έντριαν, να προσπαθεί να ξεπεράσει τον έρωτά του για την πλανεύτρα Γιασμίν. Τρία χρόνια μετά τον χωρισμό τους και οι δυο υποφέρουν πολύ. Πρέπει, όμως, να πολεμήσουν τον εαυτό τους και να ενωθούν με τους υπόλοιπους Πλανευτές μπροστά σε μια μεγάλη απειλή: την Νεφελίμ.
Η Αργυρώ έχει υφάνει έναν κόσμο με ωραίες συνδέσεις, όπου όλα εξηγούνται σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως όλα αυτά υπάρχουν στ’ αλήθεια. Ένα από τα highlights της ιστορίας, για μένα, είναι πως ουσιαστικά δεν υπάρχουν «κακοί» εκ φύσεως στην ιστορία, αλλά το κακό έχει προέλθει από το απόλυτο καλό. Θα αναρωτιέστε πώς γίνεται κάτι τέτοιο. Κι όμως, γίνεται!
Οι χαρακτήρες έχουν συναισθήματα, είναι ανθρώπινοι και σε κάνουν να τους συμπαθήσεις ή να τους αντιπαθήσεις για τις πράξεις τους.
Η γραφή είναι άμεση, αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου ως «κοφτή», λεπίδι που κόβει με ακρίβεια, τόσο όσο χρειάζεται για να προχωρήσει η πλοκή. Μου άρεσε αυτό, έκανε το κείμενο να κυλάει και να μην ειναι κουραστικό, αλλά σε μερικά σημεία ήθελα λίγες περισσότερες περιγραφές.
Συστήνω το βιβλίο σε λάτρεις της λογοτεχνίας φαντασίας, αλλά πιστεύω πως θα το απολαύσετε εξίσου και εσείς που αγαπάτε τα love stories.
Και τελευταίο, να πω πως είναι ένα καλοδουλεμένο βιβλίο, φαίνεται η άγαπη με την οποία το δούλεψε η συγγραφέας. Με αυτό ως πρώτο δείγμα γραφής, πιστεύω πως η λογοτεχνία φαντασίας έχει να περιμένει πολλά από την Αργυρώ!

[Nicoleta Balopitou · Rating 5 out of 5]

Η Αργυρώ Χαρίτου είναι ένα κορίτσι, που όσοι ασχολούμαστε με τον τρόμο και τη φαντασία, γνωρίζαμε από τις κριτικές της για εγχώρια βιβλία του είδους και τις συνεντεύξεις της με τους Έλληνες συγγραφείς της κατηγορίας αυτής. Γνώστρια κι η ίδια και άνθρωπος που αγαπάει το είδος της φαντασίας, νομίζω πως ήταν θέμα χρόνου να μας παρουσιάσει και τη δική της συγγραφική δουλειά και να μας εκπλήξει ευχάριστα.

Οι Πλανευτές είναι ένα πολυσέλιδο και ολοκληρωμένο μυθιστόρημα φαντασίας, που δεν θα έχει συνέχειες, κάτι που δεν συνηθίζεται, καθώς τα περισσότερα βιβλία φαντασίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό αποτελούνται αν όχι από τρία ή παραπάνω βιβλία, τουλάχιστον από δύο. Από τη μία ήταν ευχάριστη έκπληξη για εμένα αυτή η αλλαγή γιατί προτιμώ να μη περιμένω την εκάστοτε συνέχεια ενός βιβλίου που τις περισσότερες φορές είναι άγνωστο το πότε θα κυκλοφορήσει κι από την άλλη όμως, ανησύχησα μήπως η συγγραφέας δεν καταφέρει να αποτυπώσει σε ένα μόνο βιβλίο όλα όσα έχει στο μυαλό της και δεν μας παρουσιάσει επαρκώς τους χαρακτήρες, που ως είθισται σε τέτοιες ιστορίες είναι αρκετοί.
Έχοντας διαβάσει το βιβλίο ήδη δύο φορές μπορώ να πω με σιγουριά πως η συγγραφέας κέρδισε το στοίχημα και κατάφερε σε 530 σελίδες να ολοκληρώσει μία απολαυστική ιστορία φαντασίας, με πολλούς και ενδιαφέροντες ήρωες και να περάσει μέσα από αυτήν υπέροχα κοινωνικά μηνύματα.
Η συνέχεια στο Spoileralert.gr: https://www.spoileralert.gr/oi-planef...

[Μαρία Γεωργοπούλου · Rating 5 out of 5]

4.5 αστεράκια

Μπράβο!! Ήταν ένα πο��ύ ενδιαφέρον βιβλίο, με πολύ όμορφο τρόπο γραφής που βάζει τον αναγνώστη σε έναν μυστήριο κόσμο με πολλούς και ιδιαίτερους χαρακτήρες!
Το world-building είναι πολύ καλά δουλεμένο και κινεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μου αρέσει που βλέπουμε την ιστορία από την πλευρά διάφορων πρωταγωνιστών, γιατί με αυτόν τον τρόπο παίρνουμε περισσότερες πληροφορίες.
Μου άρεσαν πολύ οι εικόνες που δημιουργούσε και ο τρόπος που οι πρωταγωνιστές μιλούσαν για τα συναισθήματά τους.
Πραγματικά το απόλαυσα και ανυπομονώ να διαβάσω και άλλες ιστορίες από τη συγγραφέα!

[Λένα Κικίδου · Rating 5 out of 5]

Είχα τη χαρά και την τιμή να διαβάσω τους Πλανευτές πολύ πριν να φτάσουν στα χέρια του κοινού και πραγματικά τους απόλαυσα. Πρόκειται για μια μεστή ιστορία αγάπης που εξυμνεί τόσο τον δύσκολα πραγματοποιήσιμο έρωτα, όσο και τη δύναμη της φιλίας. Παρουσιάζει όλες τις πτυχές μιας σχέσης, τόσο στην ακμή της όσο και στη διάρκεια τής απόστασης. Συναισθήματα σε όλους μας γνωστά, μιας κι όλοι έχουμε βιώσει την απώλεια (ερμηνεύστε την με περισσότερες της μίας μορφής).
Μιλάει το ίδιο έντονα για τον τρόπο που η φιλία μάς επηρεάζει και μας βοηθάει στις πιο αβάσταχτες στιγμές της ζωής μας και για το πώς γίνεται το μέσο της τελικής λύτρωσης μιας χαμένης ψυχής.
Με λέξεις απλές, όχι βαρύγδουπες ή δυσκολονόητες, η Αργυρώ περιγράφει γλαφυρά κι αβίαστα τον κόσμο των Πλανευτών, που αποτελεί ένα σύμπαν μέσα στο σύμπαν μας, πλέκοντας με μαεστρία μια ενδιαφέρουσα και πολυδιάσταση ιστορία που διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή ως και την τελευταία πρόταση του μυθιστορήματος.

[Βασω Γενιτσαριδου · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο το θεωρώ paranormal romance. Αγαπώ αυτά τα βιβλία και οι πλανευτες της κυρίας Χαρίτου με κέρδισαν. Με ταξίδεψαν μαζί τους, αγάπησα, πόνεσα, πάλεψα.
Στα πρώτα 2/3 του βιβλίου οι ρυθμοί είναι πιο αργοί γιατί γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές, χωρίς να ειναι κουραστικό, και στις τελευταίες σελίδες δίνει πόνο.
Ένα αρνητικό που βρήκα είναι όλα αυτά τα σχεδον παρόμοια , περιεργα ονόματα που δεν βοηθούν στο να ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος ,έτσι αναγκάστηκα να κρατήσω σημειώσεις.

[Γρηγόρης Δημακόπουλος · Rating 4 out of 5]

Διαβάστε την κριτική και στο lefalok.gr μαζί με το επόμενο βιβλίο της συγγραφέως:

https://www.lefalok.gr/planeutes_epis...


Οι Πλανευτές είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται στους αναγνώστες των fantasy romance μυθιστορημάτων, ακολουθώντας πιστά τα πρότυπα του δημοφιλούς Twilight saga. Η έμφαση δίνεται στους χαρακτήρες, παρουσιάζοντας ήρωες που είναι ανθρώπινοι και ασυνήθιστοι συνάμα. Είναι όλοι εξαιρετικά ενδιαφέροντες και σε ωθούν να νοιαστείς γι’ αυτούς.

Το ρομαντικό στοιχείο βρίσκεται στο επίκεντρο, (ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου), είναι η άγκυρα γύρω από την οποία χτίζεται ολόκληρη η ιστορία. Βρήκα την κοσμοπλασία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα –πάντα ήθελα να διαβάσω μια ιστορία με Νεφελίμ και έκπτωτους Αγγέλους.

Γενικά ήταν ένα βιβλίο που μου κράτησε καλή συντροφιά. Σε σημεία είναι βαθιά συναισθηματικό, ενώ οι ωραίες –και πρωτότυπες- ιδέες δε λείπουν (όπως για παράδειγμα το ιδιαίτερο χάρισμα του Τζον ή μια σκέψη που έκανε ο Έντριαν πως η λάμψη της αστραπής ίσως είναι ένας έκπτωτος Άγγελος που εκείνη τη στιγμή πέφτει στη γη). Τεχνικά το βιβλίο είναι άψογο. Η γραφή είναι όμορφη, καθαρή. Η αφηγηματική ροή είναι να τη ζηλεύει κανείς και η χρήση του Ενεστώτα γίνεται με τόσο φυσικό τρόπο που είναι για σεμινάριο. Επιτυγχάνεται, με λίγα λόγια, στο 100% η προσπάθεια της συγγραφέως να μεταδώσει την αίσθηση του επείγοντος που χαρίζει η σύγχρονη εξέλιξη των γεγονότων. Επίσης, δε βρήκα πουθενά άλματα λογικής ή βιασύνες στην πλοκή. Υπάρχουν σκηνές που είναι πολύ δυνατές (όπως λόγου χάρη το πρώτο θανατηφόρο περιστατικό) αλλά και αρκετές αυτές στις οποίες η συγγραφέας με αιφνιδίασε ευχάριστα. Το σπουδαιότερο στοιχείο του βιβλίου, όμως, είναι οι χαρακτήρες. Είναι όλοι τρισδιάστατοι και σωστά σκιαγραφημένοι (πλην του Έντριαν, που βρήκα λίγο υπερβολικό στις αντιδράσεις του). Αγαπημένοι μου ήταν ο Γιότνερ, η Αναέλ και η Γιασμίν.

Στα στοιχεία που θα ήθελα να δω διαφορετικά, τώρα. Το ομολογώ, δεν είμαι από τους πιο ένθερμους οπαδούς της πρωτοπρόσωπης αφήγησης. Ήταν λίγο αποπροσανατολιστικό να παρακολουθώ τη συχνή εναλλαγή στις οπτικές γωνίες. Αναγκαζόμουν σε κάθε κεφάλαιο να κάνω reset και κάπου έφτασα να νιώθω πως οι ήρωες φωνάζουν όλοι μαζί. Θα ήταν σίγουρο προτιμότερο η μέθοδος αφήγησης να είναι η τριτοπρόσωπη αφήγηση που είναι πιο αποστασιοποιημένη. Ένα δεύτερο που θα ήθελα να επισημάνω είναι η έμφαση που δόθηκε στους διαλόγους και στις σκέψεις, με αποτέλεσμα οι περιγραφές να είναι ελάχιστες. Τα γεγονότα εξελίσσονται στη Νέα Υόρκη, στη Γερμανία, στη Ρωσία και στην Ιορδανία και πραγματικά δε βλέπουμε παρά μόνο λίγες εικόνες. Γενικά μεγάλος όγκος της κοσμοπλασίας δίνεται μέσω αφήγησης (tell) και δεν βιώνουμε τα γεγονότα (show). Οι δραματικοί διάλογοι υπερκαλύπτουν το διηγηματικό στοιχείο και κλέβουν την παράσταση, με αποτέλεσμα να βαραίνει το κείμενο με πολλές πληροφορίες που είναι δύσκολο να αφομοιωθούν. Επίσης, σε αυτή την αίσθηση έρχεται να προστεθεί και ο μεγάλος αριθμός των χαρακτήρων (μετά τα κεφάλαια Ασάτροι και Βολκώφ).

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο, όπως όλα τα βιβλία, έχει τα θετικά και τα αρνητικά του στοιχεία. Είναι ένα γνήσιο paranormal fantasy μυθιστόρημα που θεωρώ πως θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους. Κι αυτό, κατά την προσωπική μου γνώμη, είναι η μόνη πληροφορία που χρειάζεται κανείς για να απολαύσει την ιστορία που έπλασε η συγγραφέας.

[Ευαγγελία Τσουκαλά · Rating 4 out of 5]

Το όνομα Αργυρώ Χαρίτου, μου ήταν οικείο μέσω των κριτικών της στο site της Nyctophilia.gr. Μέσω πολύ καλής φίλης έμαθα ότι είχε γράψει βιβλίο, και διαβάζοντας την περίληψη, φρόντισα να έρθει στα χέρια μου.
Όταν ήρθε η στιγμή της ανάγνωσης και πέρασα τις πρώτες σελίδες ένιωσα μεγάλη χαρά. Πόσο μου άρεσε η γραφή, πόσο μου άρεσε η ευκολία με την οποία μπήκα σε έναν κόσμο με πλάσματα που έχουν ιδιαίτερες δυνάμεις, πλάσματα ναι μεν φανταστικά αλλά με χαρακτηριστικά που με έκαναν να πιστέψω ότι μπορεί να έχω συναντήσει κάποιο από αυτά από κοντά.

Πρωταγωνιστής ο Έντριαν, θνητός, ο οποίος ζει στην Νέα Υόρκη, και ο τρόπος που επέλεξε η συγγραφέας να μας γνωρίσει αυτόν και τους φίλους του με κέρδισε απόλυτα. Ένιωσα ηρεμία, ζεστασιά, την δύναμη της φιλίας και αυτή την υπέροχη αγάπη που νιώθεις για το κατοικίδιο σου. Έκατσα στον καναπέ, χάιδευα τον Τζέρι, τους άκουγα να μιλάνε κι αυτό ήταν. Έγινα μέλος της παρέας τους. Αυτό κράτησε σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης κι ένας λόγος είναι ότι η αφήγηση γίνεται από την πλευρά αρκετών χαρακτήρων και των δύο φύλων. Τους μαθαίνουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε τα κίνητρα που υπάρχουν πίσω από τις πράξεις τους. Οι φίλοι του Έντριαν είναι Πλανευτές, οι οποίοι όταν πλησιάζουν τα 500ά χρόνια της ζωής τους αποκτούν μια διαφορετική δύναμη ο καθένας. Κάποιος διαβάζει τις σκέψεις, άλλος βλέπει το παρελθόν και το μέλλον για να μπορέσει να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα. Μόλις μεταμορφωθούν μαύρα σημάδια απλώνονται στο σώμα τους σαν ρίζες δέντρου κι εξαφανίζονται με τα χρόνια. Η ηρεμία στη ζωή τους σύντομα θα χαθεί, η πανίσχυρη Νεφελίμ θα κυρήξει πόλεμο κι έτσι Πλανευτές, λύκοι Πλανευτές, Ελοχίμ και Νεφελίμ θα οδηγηθούν σε μια σκληρή μάχη κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να διαβάζω με αγωνία.
Υπάρχει δράση, ζωντανές περιγραφές, γρήγορη ροή στην αφήγηση, χιούμορ και κοινωνικά μηνύματα, όπου η συγγραφέας δεν κουνάει το δάχτυλο αλλά τα εντάσσει με ωραίο τρόπο μέσα στην πλοκή. Δεν κουράστηκα σε κάποιο σημείο και υπάρχουν σκηνές που μου έκοψαν την ανάσα. Όχι μόνο από αγωνία, αλλά και από λύπη. Η Αργυρώ Χαρίτου δεν μας χαϊδεύει τα αυτιά. Έστησε έναν πόλεμο και σε έναν πόλεμο υπάρχουν και απώλειες, και κάποιες από αυτές δεν τις δέχτηκα εύκολα όσο αληθοφανές κι αν φαίνονταν. Ειδικά, δε θα ξεχάσω μια παράγραφο η οποία όταν την διάβασα δεν συνειδητοποίησα από ποια λέξη άρχισα να δακρύζω. Ήταν σαν να διάβαζα τις δικές μου σκέψεις, τα δικά μου συναισθήματα κι έτσι ένιωσα πολύ κοντά με την Αναέλ. Ήθελα να την παρηγορήσω, να της πω το πόσο την καταλαβαίνω.
Ένα άλλο θετικό είναι ότι το βιβλίο τελειώνει χωρίς να αφήνει κενά και απορίες. Φοβόμουν λίγο την σχέση τ��υ Έντριαν και της Γιασμίν μη βγει, για τα δικά μου γούστα, μια γλυκανάλατη ιστορία αγάπης, αλλά τελικά, πέρα κάποιων στιγμών δεν ένιωσα δυσφορία.

Μου άρεσε τόσο πολύ η γραφή και ο τρόπος που συνδύασε τους αρχαίους μύθους με το τώρα που περιμένω με χαρά το επόμενο βιβλίο της.
Οι Πλανευτές είναι ένα βιβλίο, το οποίο με έκανε να περάσω όμορφα, να έχω το μολυβάκι μου δίπλα μου από τις πρώτες σελίδες, να γεμίσω συναισθήματα και να έρθουν αναμνήσεις στο μυαλό μου από ανθρώπους που δεν είναι πια κοντά μου. Και να συμφωνήσω απόλυτα με δύο πράγματα. "Ό,τι και να λέμε δεν είμαστε ποτέ προετοιμασμένοι, δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε εύκολα με τον θάνατο." και " Μια αγκαλιά είναι βάλσαμο, λύτρωση".

[Κεσκίνης Χρήστος · Rating 5 out of 5]

Θα προσπαθήσω να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το βιβλίο, μα η μάχη είναι ήδη χαμένη πριν αρχίσει. Όπως και η μάχη του κεντρικού ζευγαριού της ιστορίας. Άρα είναι ερωτική ιστορία; Ναι... Όχι... Τουλάχιστον όχι μόνο αυτό. Είναι πολύ περισσότερα. Έχει πλάσματα που πρέπει να γνωρίσουμε (πλανευτές) και ας νομίζουμε πως τα ξέρουμε. Και το εντυπωσιακό είναι πως καταφέρνει μέσα στις σελίδες του να μας τους κάνει αγαπητούς (ή μισητούς) με τον τρόπο που μας τους παρουσιάζει (με κεφάλαια που είναι αφιερωμένα σε καθέναν τους), ενώ παράλληλα διηγείται και την άκρως ενδιαφέρουσα κεντρική ιστορία. Μια ιστορία που, όπως κάθε έπος, αφορά όλο τον κόσμο. Δεν κρύβω ότι αν δεν είχε μια συγκεκριμένη παράγραφο και έναν συγκεκριμένο θάνατο, θα έβαζα ένα αστεράκι λιγότερο. Μα εκείνη η σκηνή, εκείνος ο θάνατος, με έκαναν να δακρίσω. Και ας έχω διαβάσει για θανάτους χιλιάδες φορές. Και ας έχει το ίδιο το βιβλίο και άλλους πολλούς θανάτους. Ο τρόπος που η συγγραφέας τον περιγράφει, η λέξεις που έκλειναν σαν δάχτυλα γύρω από τον λαιμό μου όταν διάβαζα το σημείο αυτό (και ας φανταζόμουν ότι αυτό που έγινε θα γινόταν) δε μου δίνει άλλη επιλογή. Από εκείνη τη στιγμή μίσησα την Αργυρώ. Μίσησα την ίδια τη ζωή. Δε θέλω να σας χαλάσω με spoilers, αλλά είμαι στην διάθεση σας να το συζητήσουμε όταν το διαβάσετε. Άλλωστε είμαι σίγουρος πως κι εσείς θα της δώσετε ένα αστεράκι για αυτή τη σκηνή. Κι εσείς θα την "μισήσετε" όταν το διαβάσετε.
Αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο της Αργυρώς. Ελπίζω να έχουμε κάποιο νεότερο το συντομότερο δυνατόν.

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

Feels like home… (κάποιες σκέψεις για τους ‘’Πλανευτές’’ της Αργυρώς Χαρίτου)

Είχα μιλήσει με την συγγραφέα, όταν ήταν στα τελευταία περάσματα του βιβλίου της, και όσα μου είχε πει –μέσες άκρες- με είχανε κάνει να αναμένω με ανυπομονησία την κυκλοφορία του ντεμπούτου της. Με την Αργυρώ υπάρχει μία αμοιβαία εκτίμηση –θέλω να πιστεύω- και είχα στεναχωρηθεί πολύ που δεν είχα καταφέρει να παρευρεθώ στην παρουσίαση του βιβλίου της στην Αθήνα, αλλά μπορώ να πω με περηφάνια ότι το αγόρασα από τους πρώτους, πολύ κοντά στην μέρα της κυκλοφορίας του.

Οφείλω επίσης να ομολογήσω, ότι ενώ συνήθως κοιτώ με καχυποψία τίτλους ή θεματικές με τις οποίες καταπιάνομαι/πειραματίζομαι και ο ίδιος, με τους ‘’Πλανευτές’’ δεν έκανα ποτέ κάποια σύνδεση με τους ‘’ψυχοπλάνους’’ μου και αυτό ήταν καινούρια εμπειρία: ανάλαφρη και ιδιαίτερα ευχάριστη (γιατί, όπως και να το κάνουμε, όταν προσεγγίζεις κάτι με οποιουδήποτε είδους φόρτιση, χάνεις λίγο από την όλη εμπειρία ή βαρυγκωμάς για να το ξεκινήσεις). Ναι, εδώ δεν ίσχυε αυτό, το έπιασα με ενθουσιασμό και ‘’έφυγε’’ σχετικά γρήγορα παρά τον όγκο του.

Οι ‘’Πλανευτές’’ λοιπόν, είναι ιδιαίτερο βιβλίο. Δεν θέλω να κάνω διαχωρισμό φύλων στους αναγνώστες, γιατί θα ήταν κουτό και παλιομοδίτικο, μα το γευστικό κριτήριο του αναγνώστη θα παίξει σημαντικό ρόλο στο αν θα το απολαύσει. Αν σας αρέσουν περιπέτειες με τον έρωτα στο φόντο, ίσως να μην είναι για εσάς, αν σας αρέσουν οι έρωτες και η περιπέτεια να είναι στο φόντο, τότε είναι για εσάς big time.

Έχω το καλό/κακό να διαβάζω τα πάντα, οπότε έχοντας προλειάνει το έδαφος με αρκετή VC Andrews και έχοντας στο παρελθόν ένα κόλλημα με το twilight –την χρονιά που είχε βγει το πρώτο και ελάχιστοι δεν είχαν υποπέσει στο craze- μπορώ να πω ότι η Χαρίτου είναι καλύτερη και από τις δύο προαναφερόμενες προσπάθειες. Μπορεί να μην είναι παγκοσμίους φήμης, μα για άλλη μία φορά, μία ελληνική πένα, μπορεί να κοντράρει τις ‘’χολυγουντιανές’’ στην άνεση! Είναι πιο αισιόδοξη από την πρώτη, με πολύ πιο μελετημένη κοσμοπλασία από την δεύτερη και σχεδόν καθόλου μελό (στο οποίο είναι εμποτισμένες οι σελίδες και των δύο). Μα πιο πολύ από όλα μου θύμισε Αν Ράις και έχοντας τρελό κόλλημα με την συγκεκριμένη συγγραφέα, θεωρώ ότι αυτό είναι η ύψιστη τιμή/κοπλιμάν που μπορώ να πω για κάποια που γράφει σε αυτό το είδος.

Ναι, το αστείο είναι ότι η Χαρίτου δεν έχει διαβάσει Ράις μα η δομή μου θύμισε τρομερά το Queen of the Damned και ειδικά το Prince Lestat. Για όσους δεν έχετε διαβάσει τα συγκεκριμένα, έχει την δομή του Μάρτιν: πολλές πρωτοπρόσωπες, με κάθε κεφάλαιο από την οπτική γωνία διαφορετικού ήρωα. Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση και αν μας τα κάνει αυτά από το ντεμπούτο της, ανυπομονώ να δω τι μας μέλλει στην συνέχεια!

Ένα ακόμα που εκτίμησα τρομερά –και έχει να κάνει με το φύλο, δίχως αυτό να είναι κακό- είναι το εξής: έχω παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία των αντρών συγγραφέων εστιάζει στην δράση/λογική, ενώ η πλειοψηφία των γυναικών στην πλοκή/συναίσθημα. [Το ξέρω ότι γενικεύω τρομερά και πλέον αυτές οι γραμμές έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ διακεκομμένες στις μέρες μας, μα δίχως να θέλω να πιάσω την όλη συζήτηση του ότι ‘’δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός’’, εγώ ρε παίδες διαφωνώ: δεν είναι κακό να υπάρχει διαχωρισμός, αρκεί να μην υπάρχει ηλίθια θεώρηση περί ποιος είναι ανώτερος ή κατώτερος (που ναι, αυτό δεν ισχύει). Αλλά όπως υπάρχουν κατηγορίες και είδη συγγραφέων, για εμένα παίζει ρόλο και το φύλο, γιατί διαφορετικές ευαισθησίες και οπτικές έχει ο ένας από τον άλλο (δίχως να μπλέκονται σεξουαλικές προτιμήσεις) και αυτό είναι και το μαγικό της φασούρας! Σόρι για το παραλήρημα, συνεχίζω]. Και αυτό που αναζητώ σε κάθε γυναίκα συγγραφέα το βρήκα εδώ και το απόλαυσα: αισθάνθηκα, έζησα και αγάπησα τους ήρωες.

Όπως και με την Ράις και με την Ντόνα Ταρτ, αυτό απολαμβάνω σε μεγάλα βιβλία τέτοιου ύφους: ναι, οκ, υπάρχει μία απειλή, ναι, οκ, θα την νικήσουμε, αλλά ποιοι είναι οι ήρωες, ρε παιδιά; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κούφια ανδρείκελα! Εδώ, όλοι, ήταν υπαρκτοί στον χώρο, κανείς δεν ήταν καρικατούρα και όσοι μπήκαν και λειτούργησαν σαν αφηγηματικά εργαλεία, και πάλι, είχαμε λίγο χρόνο να δεθούμε και με αυτούς! Τι τους αρέσει, τι δεν τους αρέσει, πώς σκέφτονται, τι θέλουν από την ζωή, ποια είναι τα όνειρά τους, ποια είναι τα τραύματά τους… Σε αυτά, άλλοι –μία τυπική ανδρική πένα λόγου χάρη- θα μας τα δίνανε τηλεγραφικά και θα περνάγαμε στα ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ. Πόσες φορές όμως να διαβάσει ένας αναγνώστης ‘’μπαμ μπουμ’’;

Η ιστορική έρευνα ήταν ό,τι έπρεπε (ούτε να μας επιδεικνύει γνώσεις, ούτε να φλυαρεί, ούτε να μας καθυστερεί από τα βασικά και το ζουμί), ο όγκος των σελιδών ήταν δικαιολογημένος (ειδικά αν σκεφτούμε ότι είναι αυτοτελές –απ’ ό,τι υποθέτω- μα δεν θα σήκωνε και δεύτερο), το όλο κείμενο ήταν αρτιότατο! Η μυθοπλασία και το σύμπαν των αγγέλων, των πλανευτών και των άλλων πλασμάτων ήταν ‘’καθαρή’’ και δίχως πράγματα που να κλωτσάνε. Η πληθώρα τον χαρακτήρων δουλεύει τέλεια (γιατί κάθε αναγνώστης μπορεί να δεθεί με διαφορετικό ήρωα και έχοντας αυτόν σαν σημείο εστίασης και συναισθηματικό αντιπρόσωπο εντός του κειμένου, μπορεί να νιώσει πιο έντονα τα τεκταινόμενα, τα διλλήματα, τον κίνδυνο). Δεν με κούρασε καθόλου, εκτίμησα τις αναφορές στην ζωγραφική τέχνη και ειδικά Αναέλ, Αμιμόνη και Έντριαν τους λάτρεψα!

Στα αρνητικούλια τώρα: 1) θα ήθελα διαφορετική γλώσσα σε κάθε αλλαγή οπτικής. Δε λέω ο ένας δημοτική, ο άλλος καθαρεύουσα, ο άλλος γκρίκλις ή αραμαϊκά (θα ήταν περίεργο και ίσως αστείο), μα αν δεν είναι κάποιος συγκεντρωμένος, υπάρχει κίνδυνος σύγχυσης (το είχα πάθει στον Μάρτιν, εδώ ήμουν στο τσακ). 2) Ο κίνδυνος δεν ήταν τόσο ‘’ισχυρός’’. Με σόκαρε και με έθλιψε ο θάνατος του Τζέρι και της Αμιμόνης, μα στο όλο σκηνικό με τον Έντριαν –κατ’ εμέ- θα έπρεπε να φανεί πιο θαρραλέα η συγγραφέας και να μη δώσει αίσιο τέλος. 3) Η Γιασμίν, για κάποιο λόγο, δεν με τρέλανε (ενώ θα όφειλε). Δεν ξέρω για ποιον λόγο, μα δεν την ένιωσα τόσο δυνατά όσο τον Έντριαν ή την Αναέλ και σίγουρα δεν έχει να κάνει με τον όγκο των σελιδών που τις αντιστοιχούσαν. Κάτι αδιόρατο μου έλειπε ή με χάλασε, δεν ξέρω όμως τι (θέλει λίγη σκέψη).

Συνοψίζοντας: μην το προσπεράσετε. Αν δεν είναι καθόλου η φάση σας, οκέι, δεκτόν, μα ακόμα κι έτσι αξίζει μία ευκαιρία. Για ντεμπούτο είναι τρομερά ολοκληρωμένη δουλειά!

Αργυρώ, σ’ ευχαριστώ για όσα με έκανες να νιώσω και για τους ήρωές σου που μέχρι να κλείσω το βιβλίο τους αισθανόμουν σα φίλους μου. Είθε να είσαι πάντα υγιής, δημιουργική και ευτυχισμένη και ανυπομονώ για τα επόμενα!

Υγ1 Συγγνώμη Αργυρώ, αλλά έχοντας μεγαλώσει με Λιακόπουλο, μου ήταν δύσκολο μερικές φορές να μπλοκάρω την φωνή του όταν αναφέρονταν Νεφελίμ και Ελοχίμ (‘’ο καιρός γαρ εγγύς, σηκωθείτε από ντιβάνια’’ κλπ)
Υγ2 Θυμήθηκα ότι έχω διαβάσει και δύο βιβλία της Ράις με αγγέλους, μα ομολογώ εκείνα με είχαν απογοητεύσει κάπως –επειδή την έχω σε βάθρο- και οι ‘’Πλανευτές’’ θα μπορούσαν άνετα να τα κοντράρουν, ουάου!
Υγ3 Πριν λίγες μέρες, είχα διαβάσει το ‘’in aeternum’’ που είχε οργάνωση μίας έκθεσης ζωγραφικής για την κόλαση και εδώ η γκαλερί οργάνωνε έκθεση με θέμα τους ‘’αγγέλους’’! Ενδιαφέρον…

[Nantia · Rating 5 out of 5]

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο, καλοδουλεμένο με πλοκή που κόβει την ανάσα.
Στην πρώτη της συγγραφική προσπάθεια, η συγγραφέας μας μυεί στον κόσμο των Πλανευτών, μιας φυλής όχι αγγέλων αλλά ούτε και ανθρώπων, βδελύγματα που τρέφονται με ανθρώπινο αίμα. Η ιστορία τους, αρχαία. Η καταγωγή τους, μυστήριο. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι έχουν υπεράνθρωπες δυνάμεις και πολλά μυστικά. Σε μια προσπάθεια να προστατέψουν αυτούς που αγαπάνε αλλά και την ανθρωπότητα, μια χούφτα Πλανευτές και ένας άνθρωπος θα τα βάλουν με την Πρώτη. Την Νέφελιμ. Μυστικά, προδοσίες και ψέματα έρχονται στο φως μέχρι την τελική μάχη. Άραγε η αγάπη είναι αρκετή να νικήσει το πιο μεγάλο κακό που γέννησε ο κόσμος; Και, το κακό, ήταν πάντα κακό;
Η Αργυρώ Χαρίτου υπογράφει μια επική περιπέτεια φαντασίας που, μπορεί να κινείται υπερβολικά γρήγορα και να σε βομβαρδίζει με πληροφορίες, σε μαγεύει ωστόσο με την κοσμοπλασια και την εξέλιξη των χαρακτήρων της.
Μπορεί οι πρωταγωνιστές να είναι πολλοί και να μην δικαιώθηκαν αρκετά κατά την άποψη μου, όμως είναι αληθινοί, με πάθη, χωρίς να ξεχωρίζεις ανθρώπους και Πλανευτές από άποψη συναισθημάτων.
Ο πρωταγωνιστής, εάν και υπερβολικά ατάραχος για μένα, καλείται να σηκώσει τον κόσμο στις πλάτες του.
Ίσως εάν ήταν τριλογία να είχε αποδωθεί καλύτερη δικαίωση. Μου φάνηκε λίγο βιαστικό και οι πληροφορίες είναι καταιγιστικές για ένα βιβλίο. Το απόλαυσα ωστόσο πολύ και ας έχασα την μπάλα με τόσες αποκαλύψεις και πρωταγωνιστές.
Το προτείνω σε όλους τους λάτρεις της φαντασίας 💚

[Βασω Π. · Rating 5 out of 5]

ΟΙ ΠΛΑΝΕΥΤΈΣ
ΑΡΓΥΡΏ ΧΑΡΊΤΟΥ
ΕΚΔΌΣΕΙΣ momentum

🧡✍️Η ΆΠΟΨΗ ΜΟΥ 📖🧡

Τα βιβλία φαντασίας ανήκουν στο αγαπημένο μου είδος.Μόλις είδα το εκπληκτικό αυτό εξωφύλλο που αποπνέει μυστήριο και φαντασία ήθελα οπωσδήποτε να το διαβάσω.
Ένα βιβλίο που μπλέκει αριστοτεχνικά το παρόν με το παρελθόν,το πραγματικό με το φανταστικό και μας παρουσιάζει έναν κόσμο γεμάτο έρωτα, μαγεία, κατάρες και την αέναη μάχη του Καλού με το Κακό προκειμένου να επέλθει η Σωτηρία του κόσμου.
Στην Νέα Υόρκη του σήμερα ανάμεσα στους θνητούς ζουν οι Πλανευτές: πλάσματα που διαθέτουν υπερδυνάμεις,ζουν στο σκοτάδι και στην αφάνεια και αλλάζουν μορφές προκειμένου να εξασφαλίσουν την τροφή τους.
Ο θνητός Έντριαν και η Πλανευτρα Γιασμίν θα ερωτευτούν αλλά θα πρέπει να απαρνηθούν την αγάπη τους και να χωρίσουν.
Σε έναν πόλεμο που ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν και με αντίπαλο τους την πανίσχυρη Νεφελίμ ,που γνωρίζει κάθε τους κίνηση και διαθέτει μαγικές δυνάμεις καλούνται να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Ο Έντριαν και η Γιασμίν θα πρέπει να θυσιάσουν πολλά περισσότερα εκτός από τον έρωτά τους σε έναν πόλεμο που δεν ξεκίνησαν αλλά οφείλουν να τελειώσουν...
Έναν πόλεμο που οι αδελφικοί τους φίλοι και νέοι που θα προκύψουν στην πορεία θα σταθούν μαχητές και συμπαραστάτες και θα αγωνιστούν με κάθε τρόπο...
Ποιό το αντίτιμο που καλούνται να πληρώσουν;
Πόσο μεγάλη θα είναι η θυσία τους;
Ποιός θα θριαμβεύσει στο τέλος: το Καλό ή το Κακό;
Η αγάπη θα νικήσει τελικά;

Ένα βιβλίο που παρά τις 530σελίδες του, διαβάζεται απνευστί.Αγωνία, δράση, μυθικοί ήρωες, υπέροχες εικόνες και περιγραφές, συνεχόμενες ανατροπές και εναλλαγές συναισθημάτων σε κρατούν δέσμιο από την αρχή ως το τέλος και με αμείωτο το ενδιαφέρον.

Η Αργυρώ Χαρίτου ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας ένα φανταστικό επικό κόσμο που διέπεται από αρχαίους μύθους,μας πλανεύει και μας συμπαρασύρει σε μία περιπέτεια με αξεπέραστους ήρωες που αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο: έναν κόσμο που ίσως η αγάπη μπορεί να έχει μία ευκαιρία...
Πολλά πολλά συγχαρητήρια!!!!
Ένα φανταστικό βιβλίο που αξίζει να απολαύσετε 💕💕💕

[Βασίλης Μέγας · Rating 5 out of 5]

Πέρασε καιρός που το ξεκίνησα, μα τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να το ολοκληρώσω. Ένα πολύ δυνατό έργο, με εξαιρετικούς χαρακτήρες (που σου δίνουν την εντύπωση πως υπάρχουν πραγματικά), συγκλονιστική πλοκή και γενικά στιβαρό υπόβαθρο. Δίχως να θέλω να αποκαλύψω περισσότερα, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το συγκεκριμένο βιβλίο.

[Σουζάνα Χατζηνικολάου · Rating 5 out of 5]

Ένα υπέροχο βιβλίο που μόλις τελειώσεις θέλεις να ξαναρχίσεις! Γρήγορη κινηματογραφική πλοκή που κρατάει το ενδιαφέρον στο maximum, εναλλασσόμενοι χαρακτήρες που δένονται μεταξύ τους με γλαφυρότητα και ευφυΐα, αχαλίνωτη φαντασία που συνεπαίρνει, περιπέτεια και έρωτας που κάνουν τις σελίδες να γυρίζουν αυτόματα. Μου άρεσε η αληθοφάνεια και ο ρεαλισμός των σχέσεων μεταξύ των ηρώων, οι προσεγμένες λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους που σε "βάζει στο κλίμα" αμέσως, το χωρικό και χρονικό πλαίσιο που επέλεξε η συγγραφέας για την ιστορία της, οι ανατροπές και οι εκπλήξεις που μου επιφύλασσε. Ο ενεστώτας στην αφήγηση προσθέτει στην αμεσότητα και σε δένει κατευθείαν με την πλοκή. Η πιο κατάλληλη πρόταση για τους φίλους του φανταστικού - και όχι μόνο - που θέλουν να ταξιδέψουν.

[Κατερίνα Θεοδώρου · Rating 5 out of 5]

4,5 τα αστεράκια για ένα πολύ όμορφο ντεμπούτο που το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Αν και δεν είναι το είδος που προτιμώ (είμαι πιο πολύ του καθαρού τρόμου με υπερφυσικό ή χωρίς) το βρήκα αξιόλογο. Μου άρεσαν οι χαρακτήρες και το βάρος που ο καθένας κουβαλούσε. Μου άρεσαν επίσης τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους, οι μεταμορφώσεις και οι γνώσεις τους και αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν κι εμείς... Νομίζω ότι άνετα θα το ευχαριστιόταν κι ένας έφηβος, έχει πιστεύω όλα όσα τους συναρπάζουν. Κατάφερε να με ταξιδέψει όμορφα και είναι από τα βιβλία που προτείνω σε όσους αγαπούν τη λογοτεχνία του φανταστικού! Well done, Αργυρώ, εύχομαι να είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός αυτών που θα πλανευτούν από τον όμορφο κόσμο των ηρώων σου!

[Elisavet · Rating 5 out of 5]

    Είναι κάποια βιβλία που με το πρώτο βλέμμα σε κάνουν δέσμιο. Μπορεί να φταίει το εξώφυλλο ή το οπισθόφυλλο ή ο συνδυασμός και των δύο όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το ζευγάρι στο εξώφυλλο που ενώ κρατιέται από το χέρι κρατά απόσταση μεταξύ του και από πάνω τους μια μεγάλη σκιά που τους σκεπάζει απειλητικά σε κάνει να θέλεις να μάθεις την ιστορία του και πραγματικά είναι μαγευτική.
     Στη Νέα Υόρκη του σήμερα, μεταξύ των ανθρώπων, ζουν Πλανευτές. Όντα που κατάγονται από Νεφελίμ που κατάγονται από Αγγέλους. Αυτά τα Όντα είναι αθάνατα και τρέφονται με αίμα ανθρώπων μόνο όμως εφόσον έχουν πάρει την άδειά τους να τραφούν από αυτούς. Έχουν τον τρόπο να μεταμορφώνονται και να καλύπτουν την αληθινή τους μορφή για να μην γίνονται αντιληπτοί. Πλανευτής είναι και η Γιασμίν που ερωτεύεται έναν θνητό, τον Έιντριαν. Η αγάπη τους όμως απειλεί τη ζωή του Έιντριαν και η Γιασμίν αποφασίζει να τον χωρίσει για να τον προστατεύσει εν αγνοία του.
    Τρία χρόνια μετά ο Έιντριαν δεν έχει ξεχάσει την Γιασμίν. Παρόλο που ο θυμός που νιώθει απέναντι της είναι μεγάλος, η αγάπη στην καρδιά του δεν έχει παύσει. Η ζωή του όμως έχει μπει σε μια σειρά, κάνει μια δουλεία που λατρεύει, έχει καλούς φίλους και βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία. Όμως το παρελθόν επιστρέφει και ο εχθρός πλέον είναι πιο δυνατός. Η απόφαση για τη ζωή του Έιντριαν έχει παρθεί και είναι σε μεγάλο κίνδυνο. Η Γιασμίν θα αντιληφθεί ότι η θυσία της έγινε για το τίποτα. Αν και η αγάπη μεταξύ θνητού και Πλανευτή δεν μπορεί να αντέξει, είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να τον προστατεύσει. Θα καταφέρει όμως να προσεγγίσει τον πληγωμένο και θυμωμένο Έιντριαν;
      Ένας πόλεμος που ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν τους απειλεί. Ο κόσμος όπως τον ξέρουν θα παύσει να υπάρχει. Η εχθρός τους είναι πολύ δυνατή  και είναι έτοιμη να κατακτήσει όσα επιθυμεί. Θα καταφέρουν οι ήρωες μας να βάλουν ένα τέλος στα σχέδιά της; Τι είναι αυτό που την φοβίζει περισσότερο και έχει βάλει σκοπό να το πετύχει; Ποιά θα είναι η μοίρα των δύο ερωτευμένων; Είναι έτοιμοι να θυσιάσουν, όχι μόνο τον έρωτά τους, αλλά κι ακόμα περισσότερα για να νικήσουν έναν πόλεμο που δεν ξεκίνησαν αλλά κρίνονται να τελειώσουν;
       Η αγάπη που ενώνει τον Έιντριαν με τη Γιασμίν είναι βαθιά και απεριόριστη. Είναι πρόθυμοι  και οι δύο να θυσιαστούν ο ένας για τον άλλο. Παρόλο τον πόνο και τη δυστυχία που του προξένησε, ο Έιντριαν δεν την ξέχασε. Εκείνη προσπάθησε πολύ να τον ξεχάσει και παρόλο τα χρόνια της ζωής της και όλα όσα είχε βιώσει, ο Έιντριαν κατάφερε να γίνει ανάγκη και λόγος επιβίωσης. Τη νιώθεις την αγάπη τους. Σε κατακλύζει! Νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα για τον άλλο.Η δύναμη που τους δίνει η αγάπη τους τους οπλίζει με θάρρος και κουράγιο να αντέξουν ότι κι αν κριθούν να αντιμετωπίσουν. Δεν είναι όμως το μοναδικό ζευγάρι που τους ενώνει αυτή η αγάπη. Θα πρέπει να το διαβάσετε όμως για να τα γνωρίσετε. Η φιλία και η οικογένεια είναι δύο ακόμα αξίες που τονίζονται ιδιαίτερα καθώς και οι δεσμοί που τις απαρτίζουν.
      Το βιβλίο είναι μαγικό. Η ροή του είναι απίστευτη. Δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα από τις πληροφορίες και τα μυστικά που αποκαλύπτονται σε κάθε σελίδα. Κάθε ήρωας δεν είναι αυτό που δείχνει και η αποκάλυψή του φέρνει στο φως νέα δεδομένα που ξεσκεπάζουν σιγά σιγά το πέπλο της ιστορίας. Η αγάπη μεταξύ των ηρώων, όχι μόνο των βασικών, είναι τόσο δυνατή που τη νιώθεις κι εσύ σαν αναγνώστης. Η συγγραφέας καταφέρνει να σου μεταδώσει απόλυτα όλα τα συναισθήματα των ηρώων και να σε κάνει μέρος των όσων περνάνε. Η αγωνία για την κατάληξη σε πλημμυρίζει και περιμένεις γεμάτη άγχος το αποτέλεσμα. Μου άρεσε πάρα πολύ!! Ένα βιβλίο φαντασίας με απίστευτη πλοκή, περιπέτεια και συναίσθημα!!! Στους λάτρεις του είδους θα πω απλά σπεύσατε!! Είναι ένα βιβλίο που δεν πρέπει να χάσετε!! Αργυρώ μου συγχαρητήρια!!! Περιμένω με αγωνία το επόμενό σου!!!

[Νάνσυ Γραμμένου · Rating 5 out of 5]

Οι Πλανευτές είναι ένα φανταστικό βιβλίο με όλη την σημασία της λέξεως..
Με πλάνεψαν με την ομορφιά τους, με τις υπερδυνάμεις τους και με οδήγησαν σε ένα κόσμο γεμάτο μαγεία, έρωτα, γρίφους και μάχη για τη σωτηρία του κόσμου που απειλείται από μια πανίσχυρη Νεφελίμ.
Ολα ξεκινάνε από χιλιάδες χρόνια πρίν και καταλήγει στο σήμερα με κέντρο την Νέα Υόρκη.
Όπου ένα ζευγάρι, ένας θνητός και μια Πλανεύτρα ζούνε χωριστά χωρίς όμως πραγματικά να το επιθυμούν.
Και ένας πόλεμος είναι έτοιμος να ξεσπάσει χωρίς εκείνοι να τον έχουν επιδιώξει ποτέ, αλλά είναι εκείνοι που πρέπει να τελειώσουν..
Με τι τίμημα όμως; Ποιο είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσουν;
Βαρύ το φορτίο στις πλάτες τους και σε αυτούς αλλά και στους αδελφικούς φίλους, που θα τους συμπαρασταθούν με όποια δύναμη έχουν..
Με αγωνία και συνεχόμενες αποκαλύψεις, δεν κουράζεσαι ούτε στιγμή..
Μου άρεσε πάρα πολύ, αγάπησα όλους τους χαρακτήρες..
Είμαι σίγουρη και εσείς, γιατί σας το προτείνω ανεπιφύλακτα..

[Katerina · Rating 5 out of 5]

Ήταν ένα υπέροχο καθηλωτικό βιβλίο που με άφησε με όμορφα συναισθήματα!!
Ανυπομονώ για τη συνέχεια !

[Maria Malaki · Rating 5 out of 5]

Πολύ ωραίο βιβλίο. Γεμάτο φαντασία, δράση, ανατροπές με ωραίους χαρακτήρες. Άρτια δομημένη ιστορία και υπέροχα δομημένοι χαρακτήρες.

[Βασίλης Γιαννάκης]

Οι πλανευτές είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Αργυρώς Χαρίτου, μιας συγγραφέως που κατέχει καλά τη λογοτεχνία του φανταστικού και που η γνώση της αυτή, αποτυπώνεται έξοχα στη συγκεκριμένη δουλειά.

Πρόκειται για μια επιβλητική αφήγιση που θα μπορούσε να ενταχθεί στις λεγόμενες υπερφυσικές ιστοριες αγάπης (supernatural romance), ένα είδος που έχει γίνει αρκετά δημοφιλές, λόγω της επιτυχίας του «λυκόφωτος». Σε αντίθεση όμως με το «λυκόφως» που είναι εφηβικό ανάγνωσμα, το έργο της Αργυρώς απευθύνεται σε ενήλικο κοινό. Επίσης ο φανταστικός της κόσμος περιέχει πολλά στοιχεία επικής φαντασίας, με αποκορύφωμα την επικών διαστάσεων τελική μάχη. Μια μάχη γεμάτη από σκηνές που κόβουν την ανάσα.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρίσκεται ο έρωτας της πλανεύτρας Γιασμίν και του θνητού Έντριαν, ο οποίος ποτίζει με γλύκα τις σελίδες και η επίδρασή του είναι καθοριστική στις εξελίξεις που έπονται.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πλάσματα που έχει δημιουργήσει η Αργυρώ, «οι πλανευτές», εμφανίζουν πολλές ομοιότητες με τον σύγχρονο βρικόλακα -με την έννοια ότι τρέφονται με αίμα- ωστόσο παρουσιάζουν και κάποιες ενδιαφέρουσες διακριτές ιδιότητες. Αυτές ήταν που με κέρδισαν και με έκαναν να θαυμάσω την κοσμοπλασία της Αργυρώς. Για παράδειγμα το γεγονός ότι ο κάθε πλανευτής εμφανίζει από κάποιο χρονικό σημείο και έπειτα, μια ξεχωριστή υπερδύναμη. Επίσης η μυθολογία της δημιουργίας αυτών των πλασμάτων είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω διαβάσει τελευταία στην ελληνική φανταστική λογοτεχνία.

Ο αναγνώστης θα γνωρίσει και πολλούς άλλους έρωτες, εξίσου δυνατούς με αυτό του πρωταγωνιστικού ζεύγους, που φουντώνουν ακόμη και στις περιπτώσεις που η μοίρα τους θέλει να είναι καταδικασμένοι. Έχουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς από αυτούς κρίνεται το μέλλον όλης της ανθρωπότητας. Το τελευταίο στοιχείο είναι που διαφοροποιεί το παρόν έργο από τα κοινά ρομάντζα.

Οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες είναι λεπτομερώς σκιαγραφημένοι. Με κέρδισαν οι συγκάτοικοι του Έντριαν, ο Αστέριος και ο Αλεξάντερ που είναι γκέι ζευγάρι, ενώ λίγο αργότερα ξεχώρισε στη συνείδησή μου η Αναέλ. Υπάρχουν όμως τόσοι πολλοί ήρωες, που όλο και κάποιον θα εντοπίσει ο αναγνώστης προκειμένου να ταυτιστεί μαζί του.

Θα προτιμούσα λίγο περισσότερες σκηνές καθημερινότητας. Όχι ότι δεν υπάρχουν, απλώς χάνονται μέσα στον πολύ συναίσθημα και στους διαλόγους που αφορούν τις διαρκείς εξελίξεις και τα flashbacks.

Επίσης οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν είμαι καθόλου γνώστης του είδους –και των ιστοριών αγάπης γενικότερα. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρχικά να αισθανθώ παρείσακτος μέσα στον συγκεκριμένο κόσμο, ενώ όταν βυθίστηκα μέσα σε αυτόν, όσα διάβαζα μου φαίνονται όμορφα και καινούργια. Σε αυτό συνέβαλλε και η γραφή της Αργυρώς. Επομένως δεν μπορώ να είμαι ιδιαίτερα αυστηρός.

Σίγουρα πάντως το συστήνω στους λάτρεις της λογοτεχνίας φαντασίας, οι οποίοι επιθυμούν να ζήσουν μια ιστορία αγάπης, με έντονες δραματικές σκηνές και πολύ περιπέτεια.

Αν θα το βαθμολογούσα, θα έβαζα 5 αστεράκια, αλλά όπως προείπα δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, γιατί είμαι καινούργιος στο είδος και δεν έχω εντρυφήσει ακόμη σε αυτό.

Σίγουρα όμως με έβαλε στη διαδικασία να περιμένω να διαβάσω και πολλά άλλα έργα από την Αργυρώ.

[Θανάσης]

Ανευ βαθμολογιας. Γιατι θεωρω οτι δεν θα ειναι δικαιη. Πριν το αγορασω, νομιζα οτι το βιβλιο ανηκε στην σκοτεινη Φαντασια. Αλλα τελικα ανηκει στο Fantasy romance. Ενα ειδος το οποιο δεν μπορω να πω οτι με ελκυει. Ειναι δηλαδη σα να δινεις σε καποιον που του αρεσουν οι κοινωνικες ταινιες και δεν μπορει να βλεπει αιμα, να δει το Braindead(για να φερω ενα παραδειγμα) . Δεν του αρεσει το ειδος, οποτε η αποψη του, δεν θα εχει κατι να πει στους φιλους του Braindead. Ειναι σιγουρα καλογραμμενο και εχει ριξει πολυ δουλεια στον κοσμο που εχει φτιαξει. Αυτο ειναι σιγουρο. Οποτε οι οπαδοι του ειδους, δεν πιστευω να απογοητευτουν. Να πω επισης, οτι θα προτιμουσα να ειχε γραφτει σε τριτοπροσωπη αφηγηση. Γιατι τωρα με την πρωτοπροσωπη, σε καθε κεφαλαιο βλεπουμε την οπτικη διαφορετικου ηρωα καθε φορα. Κατι το οποιο με αναγκασε αρκετες φορες να γυρισω στην αρχη του κεφαλαιου να θυμηθω ποιος ειναι αυτος που μας τα διηγειται. Ισως ειναι και θεμα συγκεντρωσης, δεν ξερω.

[Μάριος Μητσόπουλος · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο "Οι Πλανευτές" πατάει γερά σε ένα στυλ φαντασίας το οποίο δεν μου αρέσει. Μου έφερε στο μυαλό Λυκόφως κτλ. Και τότε θα μου πείτε, γιατί βάζεις 4 αστεράκια; Πρώτα απ'όλα εκτίμησα ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι χαρακτήρες είναι πολυδιάστατοι και ώριμοι. Ο πυρήνας της ιστορίας είναι ο έρωτας, αλλά δεν βρήκα καθόλου σαχλή την όλη υπόθεση και επίσης μου άρεσε ιδιαίτερα ο συναισθηματισμός που έβγαλε η γραφή της κυρίας Χαρίτου. Πέραν τούτου, έκανε μία πετυχημένη προσπάθεια να παρουσιάσει ένα φρέσκο σύμπαν και έτσι με βάση τα τάγματα των αγγέλων, έφτιαξε τους Πλανευτές, πλάσματα με ενδιαφέρουσες ικανότητες και υπόβαθρο. Στις ενστάσεις μου τώρα. Θα ήθελα λίγη περισσότερη δράση. Προοικονομείται ένας πόλεμος και τραγικά γεγονότα, αλλά μέχρι τις τελευταίες εκατό σελίδες δεν ένιωσα ότι διακυβεύεται το μέλλον του κόσμου. Μπορώ να καταλάβω ότι η συγγραφέας ήθελε να παρουσιάσει και μάχες που δίνονται σε πνευματικό επίπεδο, καθώς και δολοπλοκίες, αλλά κάτι μου φάνηκε να λείπει. Επίσης, η αφήγηση είναι συνεχώς πρωτοπρόσωπη. Αυτό στην αρχή μπορεί να δυσκολέψει λίγο τα πράγματα και χρειάζεται υπομονή, αλλά μόλις τη συνηθίσει κάποιος, οι σελίδες φεύγουν γρήγορα. Ενώ μου έβγαλε ένα άγχος, στην συνέχεια αυτό μετατράπηκε σε γρηγοράδα που ταίριαζε πολύ στην κορύφωση των γεγονότων. Αν μου άρεσε εμένα, που δεν τρελαίνομαι με τέτοια είδη, πιστεύω ότι οι πιο ένθερμοι φανς αντίστοιχων βιβλίων θα το καταευχαριστηθούν.

[Χρήστος Αναστασόπουλος · Rating 5 out of 5]

Μια υπέροχη, κλιμακωτή και πλούσια ιστορία με αμέτρητες ανατροπές ως το τέλος! Προτάσεις μικρές και περιεκτικές σε νόημα από την πρώτη σελίδα, που με έκαναν να αναρωτηθώ τι θα επακολουθήσει. Η συγγραφέας με μάγεψε με την υπέροχη γραφή, ενίοτε φιλοσοφική, που καταρρίπτει μύθους, θίγει αμέτρητα θέματα, κοινωνικά και μη, όπως η ενδοοικογενειακή βία, οι σύνθετες τροφές και μας κάνει να αναρωτηθούμε γενικά για πολλά και διάφορα. Έχει άραγε το δικαίωμα ο άνθρωπος να εξουσιάζει τον άνθρωπο ή τα ζώα; Θα κερδίσουν οι ήρωες μια θέση στο τίποτα της ματαιοδοξίας; Μήπως αυτά τα ερωτήματα μας αφορούν άμεσα; Ο φόβος για το άγνωστο πάντως είναι υπερβολικός και συμφωνώ 100%. Χάρηκα για τις αιγυπτιακές θεότητες, μια που όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αιγυπτιολόγος και αναρωτήθηκα αρκετές φορές τι θα γινόταν εάν γνώριζα το μέλλον…
Ο Νίτσε, είπε πως ο θεός πέθανε και η φίλη μου η Αναστασία απάντησε πως οι θεοί πεθαίνουν μονάχα όταν τους ξεχνάμε. Η συγγραφέας πάντως λατρεύει τους αρχαίους θεούς, των διαφόρων θρησκειών και μας παρουσιάζει τους Πλανευτές, λέγοντας μας πως οι θεοί δεν πρέπει να πεθάνουν, γιατί εξακολουθούν να μας δίνουν τροφή και ιδέες για αμέτρητες όμορφες ιστορίες.

[Georgia Antoniadou · Rating 5 out of 5]

Είναι ένα βιβλίο γεμάτο εκπλήξεις και συναισθήματα. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που ένιωσα μόλις το τελειώσα και απλά το κρατούσα στα χέρια μου. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται, πονάνε, κάνουν τα ίδια λάθη και ταυτόχρονα είναι όσο ανθρώπινοι χρειάζεται. Το ανάγνωσμα αυτό έχει να δώσει πολλά σύμφωνα με τα θέματα που θίγει και πιστεύω ότι είναι πολύ όμορφη η νότα του πόσο σημαντική είναι η μητρική αγάπη.
Πόνεσα διαβάζοντας κάποια κεφάλαια και έκλαψα με άλλα. Δεν μπορείς να φανταστείς κάποιες στιγμές ότι είσαι τόσο σημαντικός για τους γονείς σου και πόσο σημαντικοί είναι εκείνοι, φυσικά, για σένα. Η Αναέλ ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας και αυτή που με έκανε να κλάψω και να πονέσω περισσότερο. Επίσης, η σχέση της με τον πρωταγωνιστή μας ήταν υπέροχη και μου αρέσει ιδιαίτερα που δεν υπάρχει κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Επιτέλους μία απλή φιλία με πολύ όμορφα δοσμένο τρόπο.
Έπειτα, θέλω να σχολιάσω το πόσο ωραία συνδέονται όλοι μεταξύ τους με έναν υπέροχο τρόπο που πραγματικά δεν περιμένεις. Και πόσο ιδιαίτερα γνωρίσματα έχουν.
Και για το τέλος άφησα το κομμάτι του ότι αυτό το βιβλίο σου δείχνει πόσο δύσκολο είναι τελικά να μπεις στα παπούτσια του άλλου και να νιώσεις όπως νιώθει εκείνος. Πόσο εύκολα και όμορφα τα βλέπουμε όλα όταν δεν τα ζούμε πραγματικά εμείς. Θεωρώ ότι είναι και από τα σημαντικότερα μηνύματα που παίρνεις διαβάζοντάς το. Μπράβο στη συγγραφέα και αναμένουμε με χαρά τα επόμενα δημιουργήματά της.

[Maria Papavasileiou · Rating 5 out of 5]

Μου άρεσε πολύ το shapeshifting στο βιβλίο και περιμένω να διαβάσω κι άλλες ιστορίες της συγγραφέως

[Giannis Toskas · Rating 1 out of 5]

Στη Νέα Υόρκη του σήμερα ζει ανάμεσα στους θνητούς μια αρχαία φατρία με υπερδυνάμεις, οι Πλανευτές: Αλλάζουν μορφές για να ζουν στην αφάνεια και για να τραφούν. Τώρα όμως καλούνται να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο και να πάρουν μέρος σε έναν πόλεμο που άρχισε χιλιετίες πριν. Αντίπαλός τους, η πανίσχυρη Νεφελίμ που παρακολουθεί κάθε τους κίνηση με τις μαγικές της δυνάμεις. Ο θνητός Έντριαν και η Πλανεύτρα Γιασμίν θα πρέπει να θυσιάσουν πάρα πολλά, πολλά περισσότερα από τον έρωτα ανάμεσά τους που δεν μπορούν να ζήσουν, για να κερδίσουν έναν πόλεμο που δεν ξεκίνησαν αλλά πρέπει να τελειώσουν...
Η Αργυρώ Χαρίτου δημιουργεί μια κοσμοπλασία που συνδυάζει τους αρχαίους μύθους με τη σύγχρονη πραγματικότητα και μας αφηγείται μια πρωτότυπη ιστορία επικής φαντασίας με συνεχείς ανατροπές, όπου οι ήρωες αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο: έναν κόσμο όπου η αγάπη μπορεί να έχει μια ευκαιρία... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι Πλανευτές είναι η πρώτη συγγραφική προσπάθεια της Αργυρώς Χαρίτου στο μυθιστόρημα. Αν και από την περίληψη του οπισθόφυλλου μου φάνηκε πως θα διάβαζα κάτι που δεν θα ήταν ακριβώς μέσα στις προτιμήσεις μου, εν τούτοις η περιγραφή του βιβλίου ως ‘’πρωτότυπη ιστορία επικής φαντασίας’’ με έσπρωξε στο να του δώσω μία ευκαιρία ( περισσότερα για αυτό θα ακολουθήσουν πιο κάτω). Οφείλω να πω κάποιες απεικονίσεις στα πρώτα κεφάλαια μού έδωσαν να καταλάβω πως κατά πάσα πιθανότητα θα δω μία ιστορία συγκεκριμένου τύπου, παρόμοιου επιπέδου με άλλες που έχουν κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τις οποίες δεν θα χαρακτηρίζαμε ιδιαίτερα αξιόλογες αλλά ίσως αυτή η ιστορία να ήταν η εξαίρεση. Θέλω να πω, αρκεί κάποιος να κοιτάξει τις πεντάστερες κριτικές . Οι όποιες προσδοκίες μου όμως διαψεύστηκαν. Προς το χειρότερο.

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι μπορώ να καταλάβω τις ιδέες που υπήρχαν εντός του έργου κατά τόπους, κάποιες από τις οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρωτότυπες. Μπορώ να κατανοήσω την πρόθεση της συγγραφέως να διορθώσει ίσως κάποια από τα κακώς κείμενα του είδους στο οποίο το έργο αυτό ανήκει και το γεγονός ότι έπεσε δουλειά πάνω σε αυτό. Και μπορώ να πω ότι χρησιμοποιεί όσο καλύτερα γινόταν τον ενεστωτικό χρόνο ώστε να προκαλέσει το λεγόμενο immersion στον αναγνώστη όσο γίνεται πιο γρήγορα και εύκολα και στις πρώτες σελίδες του φαίνεται η βάση για την ύπαρξη μίας ενδιαφέρουσας ιστορίας. Δυστυχώς είναι τα μόνα θετικά που μπορώ να πω για το βιβλίο.

Εδώ ξεκινάει η κριτική μου με το κύριο πρόβλημα του βιβλίου από το οποίο απορρέουν όλα τα υπόλοιπα του και ταυτόχρονα το ενισχύουν. Η ιστορία του βιβλίου με τον τρόπο που είναι γραμμένη μπορούσε να ειπωθεί με τις μισές περίπου λέξεις. Έχει κυριολεκτικά τραβηχτεί από τα μαλλιά και καταλαμβάνει υπερβολικά μεγάλη έκταση χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος που να την δικαιολογεί ή να ανταμείβει τον αναγνώστη για την υπομονή που χρειάζεται να δείξει. Η ιστορία αποτελεί παραλλαγή του αρχέτυπου ‘’ αγόρι βρίσκει κορίτσι, ερωτεύονται παθιασμένα, ξεκινάνε να αντιμετωπίσουν το κακό που απειλεί τον κόσμο, παίρνουν παρέα μαζί τους στην πορεία και πάνε να πολεμήσουν τον BBG’’ και τραβάει υπερβολικά πού χωρίς να φαίνεται κάποιος λόγος. Παρακάτω θα αναλυθεί πως αυτό επηρεάζει την ιστορία, την πλοκή και τα συστατικά στοιχεία τους.

Εδώ θα ήθελα να πω ότι υπάρχει ένας επιπλέον σοβαρός λόγος για τα προβλήματα του βιβλίου. Η ιστορία του και η πλοκή του σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι αντιγραφή του Twilight saga. Δεν μιλάω για απλές επιρροές όπου η συγγραφέας εμπνεύστηκε από το έργο της Stephenie Meyer. Έχει πάρει τόσα πολλά πράγματα που πλέον μπορούμε να μιλάμε για αντιγραφή και πολλά από τα προβλήματα του saga έχουν περάσει σχεδόν αυτούσια σε αυτό το βιβλίο.

Εδώ θα πρέπει να κάνω μία διευκρίνιση. Θα ήταν μεγάλη ανεντιμότητα από μέρους μου και ένδειξη υποκρισίας αν δεν έλεγα πως δεν ανήκω στο κοινό που το βιβλίο στοχεύει. Αυτό το βιβλίο δεν γράφτηκε για εμένα και αναγνώστες σαν εμένα. Για αυτό και μεγάλο μέρος όσων θα πω προέρχονται από το γεγονός ότι δεν είμαι φαν τέτοιων ιστοριών και για αυτό δεν μπορώ να παραβλέψω τα όποια ελαττώματα τους. Από την άλλη ίσως για αυτό να μπορώ να δω τα πράγματα πιο καθαρά.


Συγγραφή:

Η έκταση του βιβλίου είναι 528 σελίδες. Τολμώ να πω ότι θα έπρεπε να είναι στο μισό. Υπάρχουν ένα σωρό σκηνές που δεν γίνεται κάτι που επηρεάζει την πλοκή, την υπόθεση ή τους χαρακτήρες ή σκηνές όπου οι περιγραφές είναι υπερβολικά μεγάλες για τα τεκταινόμενα. Ακόμα και κεφάλαια ολόκληρα δεν έχουν καμία λειτουργία από αυτή την οπτική – υπάρχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο προς το τέλος που απλά αφηγείται την ιστορία ενός ιππότη θρησκευτικού ιπποτικού τάγματος και ενός αγγέλου. Δεν μπορώ να δω πως αυτή η ιστορία δείχνει κάτι για τον κόσμο ή τους χαρακτήρες ούτε επηρεάζει αυτούς ή την πλοκή με κάποιο τρόπο. Η μόνη λειτουργία που έχει είναι η συναισθηματική χειραγώγηση του αναγνώστη ώστε να νοιαστεί για τους χαρακτήρες στο τέλος. Διάλογοι ολόκληροι δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μόνο ανταλλαγή φιλοφρονήσεων, άλλοι εξηγούν το worldbuilding ή την πλοκή σε υπερβολικά μεγάλη έκταση – υπάρχει ένας διάλογος στο τελευταίο 1/5 της ιστορίας που επαναλαμβάνεται 6 φορές σε 10 σελίδες και στο μεγαλύτερο μέρος του είναι χαιρετισμοί και φιλοφρονήσεις. Άλλο παράδειγμα είναι στην αρχή όπου η Αναέλ όταν πάει να βρει τον Ειντριαν πριν του πει τον λόγο που τον ψάχνει του λέει την ιστορία της ζωής της. Πρώτον δεν ταιριάζει εκεί πέρα γιατί φρενάρει την αφήγηση αδικαιολόγητα και δεύτερον δεν χρειάζεται τέτοια έκταση – πολλά από όσα λέει δεν έχουν καμία σχέση με την πλοκή και την υπόθεση και μπορούσαν είτε να παραβλεφθούν είτε να προστεθούν σε μετέπειτα στάδια όταν θα είχε νόημα για την ανάπτυξη του χαρακτήρα. Όλα αυτά τα πράγματα μαζί με αρκετά άλλα θα έπρεπε να είχαν κοπεί ή συντομευθεί αρκετά διότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν την ανάγνωση κουραστική και βαρετή. Δεν δίνουν πολύ υλικό για την ιστορία ούτε την πλοκή και δεν σετάρουν πολλά πράγματα για τους χαρακτήρες αν και έτσι δείχνει.

Ένα ακόμα πρόβλημα του βιβλίου, τόσο κατά την διάρκεια της αφήγησης όσο και στους διαλόγους, είναι η προσπάθεια να γραφτεί με γλώσσα όσο γίνεται περισσότερο επίσημη, ουσιαστικά αποστειρωμένη. Κάτι τέτοιο έχει την θέση του, σε συγκεκριμένου είδους κείμενα και αφηγήσεις. Όχι όμως σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και σίγουρα όχι στο σύνολο της. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση ταιριάζει περισσότερο με γράψιμο στα πρότυπα του προφορικού λόγου μιας και μοιάζει με καταγραφή γεγονότων σε στυλ ημερολογίου και ακόμα περισσότερο όταν χρησιμοποιείται ενεστωτικός χρόνος για να αρχίσει ο αναγνώστης όσο γίνεται πιο γρήγορα να πιστεύει ότι δεν διαβάζει μία ιστορία αλλά την ζει. Τέτοιου είδους γράψιμο ταιριάζει περισσότερο με τριτοπρόσωπη αφήγηση. Ειδικά στους διαλόγους είναι προβληματικό γιατί κάνει τους χαρακτήρες να μιλάνε με τρόπο που δεν μιλάνε φυσιολογικοί άνθρωποι μεταξύ τους. Είναι σαν να βλέπει κάποιος να συζητάνε συνέχεια πρέσβεις και ευγενείς σε δεξίωση στο παλάτι του Μπάκιγχαμ. Είναι διάλογοι άνευροι, χωρίς συναίσθημα μέσα τους και δεν προκαλούν κάποια συναισθηματική αντίδραση στον αναγνώστη, κάτι σημαντικό σε ιστορίες.

Ο κύριος λόγος που όλο αυτό εμφανίζεται θεωρώ πως συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις: purple prose. Για όσους δεν ξέρετε τι είναι, σας φθονώ. Αυτό το στυλ πεζού λόγου έχει το εξής χαρακτηριστικό που την διακρίνει από άλλες: υπερβολική χρήση επιθέτων, επιρρημάτων και μεταφορών με σκοπό να στολίσει όσο γίνεται περισσότερο το κείμενο. Ακριβώς επειδή καταλήγει να χρησιμοποιεί μελοδραματικές και περίτεχνες περιγραφές, το νόημα του κειμένου καταλήγει να χάνει αξία και τέτοια κείμενα, αν εξεταστούν προσεκτικά θα φανεί ότι δεν λένε κάτι ουσιώδες. Γενικότερα αυτό το στυλ είναι προβληματικό διότι (1) η γραφή τραβάει την προσοχή πάνω της αντί στην ιστορία όπως είναι το ζητούμενο, (2) είναι υπερβολικά περίτεχνη για να διαβαστεί ομαλά και εύκολα μπορεί να διαταράξει τον ρυθμό της αφήγησης. Ο μοναδικός λόγος που πολλοί συγγραφείς καταφεύγουν σε αυτό το στυλ είναι απλός: η προσπάθεια να εμφανιστούν περισσότερο ‘’λόγιοι’’.

Σε όλο το βιβλίο παρατήρησα πως υπάρχει συνέχεια το ρήμα ‘’αποδεσμεύω’’ σε πληθώρα λεκτικών τύπων του για χρήση σε σκηνές μάχης και μόνο αυτό. Αναρωτιέμαι γιατί δεν χρησιμοποιείται άλλο ρήμα για τις ίδιες χρήσεις που είναι πιο σύντομο στην ανάγνωση, ηχητικά και συναισθηματικά ισχυρότερο και βοηθάει περισσότερο στην ροή της. Παρόμοιο πρόβλημα το εντόπισα σε όλο το βιβλίο, η χρήση περίπλοκων λέξεων στην θέση άλλων πιο σύντομων και με ισχυρότερους συναισθηματικούς συνειρμούς για τις ίδιες έννοιες. Το μόνο που γίνεται είναι απλά να καθυστερεί η ανάγνωση, να γίνεται πιο κουραστική και να δυσκολεύει το έργο του immersion για το οποίο επιλέχθηκε η πρωτοπρόσωπη αφήγηση.

Όλοι οι συγγραφείς στην σύγχρονη εποχή γνωρίζουν ότι ένας πολύ σημαντικός κανόνας είναι το ‘’show, don’t tell’’. Να δείχνεις και όχι να λες. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να υπάρχει tell αλλά αυτό είναι πρέπει να χρησιμοποιείται για συγκεκριμένους λόγους. Η υπερβολική χρήση του απλά καταφέρνει να κάνει την ανάγνωση βαρετή και κουραστική. Σε αυτό το βιβλίο μία από τις πιο συχνές χρήσεις του είναι η περιγραφή συναισθημάτων των χαρακτήρων. Δεν χρειάζεται να περιγράφεται συνέχεια τι νιώθουν οι χαρακτήρες, μπορεί να γίνει με το να δείξει ο συγγραφέας την σωματική τους έκφραση στις εκφράσεις και κινήσεις. Είναι θυμωμένος ένας χαρακτήρας; Μπορεί να σφίξει το χέρι του σε γροθιά ή να χτυπήσει με αυτή ένα τοίχο. Είναι κουρασμένος; Οι κινήσεις του είναι αργές και βαριές. Είναι φοβισμένος; Μπορεί να αρχίσει να τρέμει; Τέτοια απλά πράγματα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η συγγραφέας δεν έχει εμπιστοσύνη στο κοινό της πως θα το καταλάβει.

Το γεγονός ότι πολλά κεφάλαια είναι μεγάλα δεν βοηθάει. Όχι επειδή είναι μεγάλα αυτά καθεαυτά αλλά επειδή υπάρχουν τόσες πολλές περιγραφές και ανούσιοι διάλογοι και όπου στην πραγματικότητα λίγα ουσιαστικά γίνονται. Αυτό επηρεάζει και τον ρυθμό της διήγησης διότι ενώ θεωρητικά ο ρυθμός είναι αυτός που πρέπει, πρακτικά με τόσο αχρείαστο περιεχόμενο η ανάγνωση προχωράει με ταχύτητα σαλιγκαριού. Η ίδια η γραφή του δεν βοηθάει σε αυτό μιας και πολλές φορές επαναλαμβάνονται οι ίδιες εκφράσεις, λέξεις και προτάσεις καταλήγοντας να είναι υπερβολικά επαναλαμβανόμενο.
Θα ήθελα να πω λίγα πράγματα για τις ανατροπές της ιστορίας. Ως τεχνική σε αυτό το βιβλίο δεν λειτουργούν για τρεις λόγους. Πρώτον, ένα μέρος τους παρότι τεχνικά μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιες δεν εκπλήσσουν κανέναν διότι από την στιγμή που δεν σε νοιάζει για τίποτα και για κανέναν δεν σε νοιάζουν ούτε αυτές. Δεύτερον, πολλές είναι κενές περιεχομένου. Δεν επηρεάζουν με κάποιο τρόπο την εξέλιξη της πλοκής, της ιστορίας ή των χαρακτήρων. Είναι από αυτές που προσωπικά θεωρώ πως ανήκουν στην παπακαλιάτειο σχολή. Παράδειγμα το ότι μία από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στο τέλος του βιβλίου ήταν ο εργοδότης του Έιντριαν και έτσι εξηγείται πως ξέρει τόσα πράγματα για αυτόν. Και τρίτον, επειδή οι υπόλοιπες σεταρίζονται τουλάχιστον επί 100 σελίδες πριν με πολύ φανερό τρόπο. Παράδειγμα η Ασμάριελ που στο τέλος αποκαλύπτεται πως είναι άγγελος, το οποίο δεν είναι κάποια έκπληξη διότι ήδη 200 σελίδες πριν την έδειξε να βγάζει σε μάχη από το πουθενά ένα σπαθί από φως, κανείς δεν ξέρει την ακριβή φύση της ούτε το παρελθόν και από το ίδιο το όνομα που τελειώνει σε κατάληξη –ελ που πάντα δηλώνει στην εβραϊκή αγγελικά όντα.


Χαρακτήρες:

Είναι από τα πολύ κακά αυτού του βιβλίου και ένας από τους λόγους που αυτό αποτυχαίνει στον σκοπό του. Υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες αλλά δεν μπαίνει σε βάθος σε κανέναν τους. Ως το τέλος της ιστορίας δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για κανέναν από αυτούς. Έχουμε μεν πληροφορίες για αυτούς αλλά δεν τους ξέρουμε ως ανθρώπους. Δεν γνωρίζουμε τους φόβους, τις επιθυμίες τους, τα ηθικά τους στάνταρ, απολύτως τίποτα. Αν γράψω σε ένα φύλλο χαρτί τα γνωρίσματα του καθενός, σε κάθε όνομα θα αντιστοιχεί μία πρόταση ( εκτός από την Αμιμώνη ή των Φαέθοντα που τους ανέπτυξε λίγο περισσότερο και οι οποίοι είναι χαρακτήρες με ελάχιστη συμβολή στην πλοκή). Οι μισοί χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και οι υπόλοιποι είναι στην καλύτερη ρηχοί. Ή τουλάχιστον φαίνονται έτσι διότι δεν έδωσε τον απαραίτητο χρόνο για να τους χτίσει όπως έπρεπε. Ακόμα και οι αντιδράσεις τους σε γεγονότα ή καταστάσεις δεν είναι φυσιολογικές. Παράδειγμα ο Έιντριαν που λίγες ώρες πριν την μάχη και τον θάνατο του σκέφτεται τον τουρισμό. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα σκεφτόταν τον τουρισμό ενώ πλησιάζει στον θάνατο του;

Τα character arc τους, όταν αυτά υπάρχουν, είναι ουσιαστικά απλοϊκά. Πηγαίνουν από την μία κατάσταση στην άλλη με τρόπους που δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα, μόνο και μόνο για να προχωρήσει η πλοκή είτε του κύριου storyline είτε κάποιου δευτερεύοντος. Οι πράξεις τους, τα λόγια τους και οι σκέψεις τους είναι αφύσικες για ανθρώπινα όντα ( ναι, ξέρω ότι δεν είναι άνθρωποι αλλά η συγγραφέας δεν μπήκε στην διαδικασία έστω να τους δώσει κάποια μη ανθρώπινη πλευρά).

Οι σχέσεις τους δεν χτίζονται με κάποιο λογικό και συνεπή τρόπο, σχεδόν απλά υπάρχουν. Δεν αφιερώνεται ο απαραίτητος χρόνος για να κτιστούν με φυσιολογικό τρόπο ( εκτός από τους πρωταγωνιστές που τους δίνεται κάποιος χρόνος). Παράδειγμα ο Γιότνερ και η Αμαέλ που ερωτεύονται ο ένας τον άλλο μέσα σε λίγες σελίδες - είναι κλασσική περίπτωση χρήσης του κακού trope insta – love. Επειδή η ερωτική σχέση δύο ανθρώπων δεν χτίζεται έτσι, δεν μπορεί να σε πείσει. Άλλο είναι όταν ο Φαέθων πεθαίνει. Η σχέση του με τους χαρακτήρες δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ και για αυτό δεν μπορεί να πείσει η όποια λύπη αισθάνονται. Και αυτό συμβαίνει για όλους τους χαρακτήρες.

Σε όλο το βιβλίο δεν μπορούν να με πείσουν με τίποτα ότι οι αντρικοί χαρακτήρες είναι άντρες. Αντίθετα σε όλη την διάρκεια αυτό που φαίνεται είναι γυναικεία νοοτροπία, ψυχοσύνθεση και συμπεριφορά με αντρικό περιτύλιγμα. Είμαι άντρας, κάνω παρέα με άντρες και ούτε ένας τους δεν έχει τέτοιες συμπεριφορές ή αντιδράσεις.

Αντίστοιχα προβλήματα έχει και η villain της ιστορίας και ίσως να είναι από τα μεγάλα προβλήματα της. Για αρχή, όπως και με άλλους χαρακτήρες δεν βλέπουμε ούτε κίνητρα ούτε επιθυμίες ούτε φόβους. Απολύτως τίποτα. Το generic κίνητρο περί της κατάκτησης του κόσμου και μετατροπής της ανθρωπότητας σε αγελάδες από τους βρικόλακες το έχουμε ξαναδεί σε καλύτερη εκτέλεση σε άλλες ιστορίες που δεν δρέπουν δάφνες ποιότητας και όπως εμφανίζεται εδώ είναι απλά σαν κάποιο αόριστο σχέδιο. Οι πράξεις και ο τρόπος που μιλάει περισσότερο την κάνουν να μοιάζει με καρικατούρα κακού τύπου Cruella de Vil. Τέτοιες καρικατούρες δεν μπορείς να τις πάρεις στα σοβαρά, δείχνουν στον αναγνώστη ότι οι χαρακτήρες δεν διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο με επόμενο να μην επενδύει συναισθηματικά πάνω τους και να μην τον ενδιαφέρει ιστορία, και αν δεν τον ενδιαφέρει η ιστορία γιατί να συνεχίζει να διαβάζει το βιβλίο; Απλά θα το παρατήσει. Αν ένας villain παρουσιαστεί με σοβαρό τρόπο, να έχει ένα όραμα του τι θέλει να πετύχει και να πιστεύει ότι το δικό του όραμα είναι το σωστό τότε ο αναγνώστης μπορεί να αρχίσει να επενδύει πάνω του διότι θα δει πως είναι ένας χαρακτήρας με βάθος, ένας πιστευτός χαρακτήρας με τον οποίο μπορεί ενδεχομένως να συσχετιστεί – και μέρος αυτής της επίδρασης θα ισχύει και για όσους ακολουθούν τον villain. Το ένα ακολουθεί το άλλο, ένας villain με τέτοιο βάθος σκέψης και χαρακτήρα θα έπαιρνε ως ακολούθους μόνο άτομα παρόμοιου επιπέδου. Ένας τέτοιος χαρακτήρας ωφελεί με επιπλέον τρόπους την ιστορία διότι αποτελώντας πραγματική απειλή πλέον, ο αναγνώστης μπορεί να αρχίσει να ενδιαφέρεται για τους υπόλοιπους χαρακτήρες και κατ’επέκτασιν για την ιστορία.
( συνεχίζεται στα σχόλια)

[ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗ · Rating 5 out of 5]

Τα βιβλία φαντασίας ανήκουν στο αγαπημένο μου είδος κ αυτο χάρης την Αργυρό Χαριτου που το βιβλιο της επεπεσε τυχαία στα χέρια μου....
Ειναι ενα βιβλιο που παρουσιαζει έναν κόσμο γεμάτο έρωτα, μαγεία, κατάρες και την αέναη μάχη του Καλού με το Κακό προκειμένου να επέλθει η Σωτηρία του κόσμου.
Οι πρωταγωνιστες Έντριαν- Γιασμίν θα αγαπηθουν αλλα θα πρέπει να θυσιάσουν παρα πολλά....
Τα πρώσοπα που είναι γύρο τος το καθενα παίζει κ ένα ρόλο...Εμενα η αγαπημένη μου ειναι η ΑΝΑΕΛ την αγάπησα κ την ταύτισα με ένα δικο μου άτομο που αγαπω πολυ...
Θα μπορούσε να ειναι ανετα 3για αλλα οι 530 σελίδες δε σου αφηνουν κανενα κενο αλλα ούτε σε κουραζει....Ο καθε ήρωας εχει την ανάλυση που πρέπει...
Ένα φανταστικό βιβλίο που αξίζει να απολαύσετε......

[Maria Tsiakalou · Rating 5 out of 5]

Το βιβλίο «Οι πλανευτές» είναι το πρώτο συγγραφικό πόνημα της Αργυρώς Χαρίτου από τις εκδόσεις Momentum. Πρόκειται για μια σύγχρονη ιστορία επικής φαντασίας με πινελιές τρόμου, γεμάτη περιπέτειες και έρωτα. Είχα την τιμή και τη χαρά να διαβάσω την ιστορία στην αρχική της μορφή, στο στάδιο της δημιουργίας και τέσσερα χρόνια μετά, επιτελούς, κρατώ στα χέρια μου και το τελικό έντυπο αποτέλεσμα του βιβλίου.
Το ταξίδι ξεκινά με μια παρέα από αγγέλους / Ελοχίμ, Νεφελίμ και Πλανευτές, όλοι τους με ιδιαίτερες ικανότητες και δυνάμεις. Μαζί τους και ένας θνητός που θα είναι το κλειδί της ιστορίας. Με αφετηρία τη Νέα Υόρκη και μετά από ένα σύντομο αλλά όχι εύκολο, πέρασμα από τη Γερμανία και τη Ρωσία, οδηγούμαστε στην Πέτρα της Ιορδανίας και γινόμαστε μάρτυρες μιας επικής μάχης για την κυριαρχία του κόσμου. Οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με πολλές απειλές και εμπόδια, οι περισσότεροι όμως κρύβουν και κάποιο μυστικό. Βλέπουν παράξενα όνειρα, συμβολικά οράματα και κάποιοι έχουν και κενά μνήμης. Ανατριχιαστικές είναι οι περιγραφές των ψιθύρων, που παίζουν με το μυαλό των πλασμάτων, ψέματα και παραπλάνηση κυριαρχούν σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγάλες ανατροπές μέχρι και το φινάλε. Η Αργυρώ Χαρίτου έχει πλάσει έναν ξεχωριστό φανταστικό κόσμο. Δημιούργησε έναν νοητό «κρίκο» και προσπάθησε να ενώσει τις δυνάμεις των θεϊκών όντων και των θνητών ενάντια στο κακό, για να καταφέρουν να είναι νικητές στον πόλεμο που έρχεται.
Η αγάπη και ο ερωτάς, η φιλία και η οικογένεια, ο θάνατος και η απώλεια, το φως και το σκοτάδι, όλα αυτά που διαβάζουμε στο βιβλίο, φτιάχνουν μια περιπέτεια γεμάτη δράση. Η προσέγγιση όμως ιδιαίτερων θεμάτων όπως η κακοποίηση, η ομοφυλοφιλία, η αυτοκτονία και η ψυχολογική κατάπτωση, κάνουν την ιστορία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Εξαιρετικά όμορφες είναι οι σκηνές που αφορούν τη ζωγραφική και τις τέχνες, όπως και αγάπη των ανθρώπων για τα ζώα.
Η Αργυρώ Χαρίτου είναι μια συγγραφέας που δε «χαρίζεται» στους ήρωές της. Δε διστάζει να τους ταλαιπωρήσει, να τους σκοτώσει ή να τους πληγώσει, ακόμη και αν πρόκειται για κατοικίδια. Αποδίδει τα συναισθήματα τους παραστατικά και κάνει την ροή πολύ ενδιαφέρουσα. Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο και σε κάθε κεφάλαιο εναλλάσσονται οι ήρωες που αφηγούνται, έτσι γνωρίζουμε τις σκέψεις τους και κατανοούμε καλύτερα την εξέλιξη.
Η πλοκή είναι καταιγιστική, δίνονται πολλές πληροφορίες, πολλά ονόματα και εκτυλίσσονται πολλές σκηνές. Ο τρόπος γραφής είναι απλός και άμεσος και χωρίς ιδιαίτερα στολίδια. Τέλος το εξώφυλλο, είναι προσεγμένο, ατμοσφαιρικό και παραπέμπει τους αναγνώστες στο μυστήριο, που θα απολαύσουν στις σελίδες του βιβλίου.
Εύχομαι οι οπαδοί του φανταστικού να τιμήσουν και αυτό το αναγνωστικό ταξίδι και οι «Οι πλανευτές» να βρεθούν σε πολλές βιβλιοθήκες.