Griet Op de Beeck is sinds haar gelauwerde debuutroman Vele hemels boven de zevende (2013) niet meer weg te denken uit de Nederlandse en Vlaamse letteren. Zij verkocht reeds meer dan 1,5 miljoen boeken. Haar werk wordt verfilmd, bewerkt voor toneel en vertaald in negen talen. Let op mijn woorden is haar vierde roman.
Lise weet het niet zo goed, hoe leven gaat. Niet als ze vijftien is, maar evenmin als late twintiger. Ze vindt nochtans dat ze eigenlijk geen reden tot klagen heeft, zoals de meeste mensen die proberen sterk te zijn en het goed te doen. Dus zij gaat door, en probeert diegene te worden die ze denkt te moeten zijn. Let op mijn woorden is een roman over hoe de start van ons bestaan onontkoombaar het vervolg bepaalt, zelfs als dat een blinde vlek blijft. Over families die de rangen sluiten. Over morsige liefde en echte connectie. Over de onontkoombaarheid van verlies en het belang van blijven zoeken. Over de angst om te dromen en een diep verlangen naar beter dat misschien wel bestaat voor wie weigert op te geven. Misschien. Een verhaal dat alles blootlegt, behalve dat wat je verwacht.
Over Het beste wat we hebben:
'Misschien wel het knapste is dat het geen ik-document vol ellende is, maar een volwaardige zelfstandige roman, met evenveel diep ontroerende als vermakelijke momenten, met een krachtig evenwicht tussen alledaags huwelijksleed en onalledaagse jeugdtrauma's.' Het Parool
'Soms is het ronduit poëzie.' Nederlands Dagblad
Over Kom hier dat ik u kus:
'Griet Op de Beeck schrijft boeken die een effect op je organen beogen: longen slaan een beurt over, maag in de knoop, hart springt op. Haar personages zijn geloofwaardig dichtbij.' De Standaard
'Kom hier dat ik u kus is als een film waar je samen uit komt, je bent nog een poosje sprakeloos, je wilt de film vooral niet gaan verpesten door er allerlei meningen op los te laten, je kijkt elkaar alleen maar even aan, je knijpt in elkaars hand. "Goed hè?" zeg je.' Herman Koch
'Zo prachtig en weergaloos uitgewerkt. De dialogen zijn werkelijk adembenemend.' Grietje Braaksma, boekenpanel DWDD
Over Vele hemels boven de zevende:
'Op de Beeck heeft een betoverende tekst geschreven: een tekst als een Spinvisliedje, waarin flarden van mensenlevens zo gerangschikt zijn dat het bij de toehoorder een vleugje heimwee oproept, en schrijnt.' De Volkskrant *****
'Fictie van de bovenste plank. Een psychologisch eerlijke roman over hoe mensen aanmodderen en hun eigen weg zoeken.' De Morgen ****
Over Gij nu:
'Met chirurgische precisie legt Griet Op de Beeck ook nu weer de gevoelszenuw bloot. Feilloos prikt ze daar waar het pijn doet.' De Volkskrant
'Onbedaarlijk komisch en prachtig treurig. [...] Rake observaties worden afgewisseld met pijnlijke, ontroerende inzichten.' HP/De Tijd
Schoontje. Min een ster omdat ik merkte dat ik me soms echt stoorde aan het hoofdpersonage, als ze te diep in de slachtofferrol kroop. Min nog een ster omdat ik de zotschone zinnen hier wat gemist heb, precies.
Wel al wreed curieus naar het volgende van Griet, want ik blijf wel fan van haar schrijfstijl en de miserie die ze zo treffend weet te verwoorden.
Goed geschreven zoals al haar boeken maar vooral meer van hetzelfde. De karakters en manieren van de personages uit de vorige boeken komen weer, in licht herwerkte vorm, terug in dit verhaal. En dat gevoel heb ik al sinds haar tweede boek. Mooi, boeiend en herkenbaar geschreven dat wel maar wederom iets té herkenbaar en dan in de letterlijke betekenis van het woord.
Griet kan er toch wat van.. In elk boek is er wel een personage dat herkenbaar is of waarmee je raakvlakken hebt. Ik vond persoonlijk 'kom hier dat ik u kus' het beste boek van deze trilogie. Niet tegenstaande dit boek mij opgeslorpt heeft! Ik las deel 2 in een dag uit en het heeft mij geen minuut verveeld. Een herkenbaar verhaal van mensen die te hard vechten om hun echte gevoelens te onderdrukken, om sterk te moeten zijn in het leven, hun neer te leggen bij hoe alles gaat zonder zichzelf voorop te stellen totdat ze beseffen dat ze zelf ook een keuze hebben! Ik wens Lise het allerbeste in haar proces tot verandering..
Mjah. Goed geschreven. Pakkend verhaal. Maar misschien het ‘ongelukkige vrouw uit disfunctioneel gezin’ te veel voor mij. Het begint een beetje te wennen.
Let op mijn woorden is een indringend verhaal over iemand die worstelt met het leven. Een aanrader voor liefhebbers van het eerdere werk van Griet op de Beeck.
Ik blijf fan van de stijl van Griet Op de Beeck, maar soms vraag ik me af: 'Mag het alsjeblieft ook een keertje goed gaan?'
De plot is vergelijkbaar met 'Kom hier dat ik u kus': Het verhaal beschrijft verschillende periodes uit het leven van een meisje/vrouw die opgroeit in een nieuw-samengesteld gezin met een veelal afwezige maar geadoreerde vader en een hysterische/dominante moeder. Het huwelijk draait voor geen meter, maar houdt desondanks stand, met gevolgen voor het kind dat zich tussen beide ouders heen en weer geslingerd voelt, gevolgen die ook in het volwassen leven voelbaar blijven.
Waar ik bij 'Kom hier dat ik u kus' helemaal meegesleept was door Mona en het verhaal (ik las het in één ruk uit), had ik dat hier toch minder. Sommige dialogen vond ik onecht overkomen en ik stelde me ook vragen bij het personage van Lise: hoewel ze amper eet en slaapt, levert ze (één fout en 1x flauwgevallen daargelaten) topprestaties als assistente in het ziekenhuis waar ze lange dagen klopt. Ik vraag me dan af: als je zo verzwakt bent en in een bacteriehaard rondloopt, kan toch niet anders dan dat je ziek wordt of minstens kampt met concentratiestoornissen, duizelingen, moeheid,... en dat kwam niet echt naar voren...
In één zin zou ik zeggen: dit boek is steengoed. Toch wil ik er wat uitgebreider op ingaan, want dat verdient het.
In dit boek volgen we Lise: eerst in haar puberteit, vervolgens tien jaar later. En in al die jaren worstelt ze met haar thuissituatie, omgeving en haar zelfbeeld. Haar relaties zijn stuk voor stuk complex; die met haar ouders, brussen, vrienden en geliefden. Mensen doen haar pijn, zij hen weer omgekeerd. Er worden grenzen verlegd en overschreden, gevoeligheden geraakt en ruzies gemaakt, maar bovenal: heel veel zaken verzwegen. Jonge Lise blijkt al een ster in wegdrukken, verantwoorden, verwijten, bagatelliseren en weglachen, maar als volwassen vrouw ‘blinkt’ ze steeds meer ‘uit’ in dit ‘talent’. Het leven neigt zelfs haar betekenis te verliezen. Lukt het Lise om haar trauma’s te verwerken en te durven veranderen…?
Het is zo krachtig geschreven, zo puur, zo rauw. Karakterontwikkelingen gaan alle kanten in; het frustreert, intrigeert, emotioneert. Niets blijft onbesproken - juist in alle stilte. Het mag duidelijk zijn: Griet op de Beeck heeft het weer geflikt.
Toch weer een prachtboek dat aantoont dat Griet haar nieuwe stijl van schrijven mij veel harder ligt dan haar eerste boeken. Ik vind het prachtig hoe zij haar visie op de wereld creatief kan verwerken in het verhaal. Ik kijk uit naar het derde en laatste deel in deze trilogie.
Griet Op De Beeck, prachtige zinnen, ongelooflijk mooie bewoordingen, zwaar tergend verhaal, ontroerend, een beetje hoopvol, zoveel nog onuitgesproken gevoelens... Ik kijk uit naar haar derde boek uit deze reeks. Ik wil weten hoe het met Lise verdergaat, of ze haar anorexia te bovenkomt, of haar vader haar nu al of niet misbruikt heeft, of haar moeder het wist, of zij misschien toch ook gebukt ging onder de machtige rol van haar man of zij gewoon graag de slachtoffer rol uitspeelt.... Zooooo benieuwd! En ook een beetje bang dat er nog meer drama en pijn naar boven zal komen... Je wordt echt op wonderbaarlijke manier meegezogen in de boeken en in de levens van de personages. Aan empathie en bijhorende tranen hier geen gebrek!
This entire review has been hidden because of spoilers.
Het is een behoorlijke bak ellende die je over je heen krijgt. Het boek is in de mooie, herkenbare stijl van Griet Op de Beeck geschreven, maar ik moest het af en toe even wegleggen omdat het erg zwaarmoedig is. Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel is Lise een puber. Ze probeert te schipperen in een gezin dat niet functioneert; moeder is druk met zichzelf en eet alles weg, vader is aan de drank en broertje vlucht zoveel mogelijk het huis uit. Haar halfzusje komt met een bekentenis, waardoor bij Lise de paniek toeslaat. In het tweede deel is Lise volwassen en heeft ze haar studie geneeskunde afgerond. Ze is arts-assistent op de afdeling kinderoncologie. Ook hier zware thema's. Met Lise zelf gaat het ook niet goed. Ze weet niet hoe te leven, ze wil niet over haar problemen praten, lacht veel weg en door niet te eten denkt ze controle te hebben. Gelukkig chloort er aan het einde hoop. Griet heeft de onzekerheid en twijfel van Lise overtuigend beschreven. Je voelt met haar mee, maar toch blijf je als lezer een buitenstaander, waarschijnlijk omdat de ellende te groot is. Als observator is het al zwaar genoeg.
Niet per se dat ik dat verwacht van een boek, maar van dit ben ik echt niet gelukkiger geworden. Het helpt natuurlijk ook niet dat er een personage dat dezelfde behandeling als ik ondergaat dan ook zomaar sterft. Sowieso mogen kinderen niet sterven, da's nog een ander verhaal. Los daarvan: de dialogen zijn fantastisch, de moeder werkelijk onuitstaanbaar en Lise zelf heldhaftig eenzaam. Laat ons zeggen dat dit boek past bij het seizoen. Het vallen van 't blad, maar dan in het leven. Ik blijf achter met lege handen en een neerslachtig gemoed. Ik ben nog niet helemaal zeker of ik nummer drie ga lezen.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Ik probeerde dit boek uit te lezen voor haar optreden in het Chasse theater in Breda. Mislukt. Nu zes dagen te laat heb ik het uit. Het stond al jaren in mijn kast niet wetende dat dit boek mij zo zou raken. Prachtig taalgebruik. Mooie dialogen die lijken alsof ze echt hebben plaatsgevonden. Zo realistisch. Hoe Lise aan haar dronken vader vraagt waarom hij eigelijk met ma getrouwd is … prachtig. Spannend is het ook. Dit boek gaat over zware thema’s: misbruik, verwaarlozing en een eetstoornis. In de voorstelling gaf Griet de zaal hoop dat er therapieën bestaan die de opgelopen trauma’s verzachten. En daar gaat haar laatste boek over. Griet geeft nu zelf therapie als ervaringsdeskundige.
Geen noodzakelijk boek. Frenetiek. Desavoueren. Allenigheid. En altijd die opsommingen voor....voor. ..voor... Als. ..als. ..als. .. die haar stijl kenmerken maar die ook afgezaagd worden. Het eerste boek van dit drieluik vond ik beter. Haar debuut was geweldig. Je zou verwachten dat dit boek dat ze "moest" schrijven en waar ze zo de wind van voren voor heeft gekregen beter was. Noodzakelijker.
Het taalgebruik van Op de Beeck blijf ik heel mooi vinden, het prachtige Vlaams, de korte zinnen en de soms oh zo pakkende omschrijvingen (zeker niet versleten en nog minder archaïsch!). Thematisch voelt het echter aan als een te dichte herhaling.
Soms heb je te maken met een hoofdpersonage dat je op de zenuwen werkt, Lise is er zo een. Fascinerend genoeg om door te lezen en dan... aan het eind, je tot diepe tranen weet te roeren.
Een boek in de typische 'Griet-op-de-beeck' stijl, herkenbaar. En ook nu is het hoofdpersonage getraumatiseerd en getroebleerd, maar ik blijf toch houden van haar schrijfstijl en zinspelingen. Blijkbaar heb ik wel het 2de boek van een trilogie gelezen, maar dat had ik alleen maar door omdat het vermeld wordt op het einde van het boek.
Een heerlijk geschreven boek in het prachtige Vlaams, over een grijs ietwat deprimerend leven van een jonge vrouw. Heel eerlijk, blij dat het uit is, gaf me niet direct een goed gevoel. Maar even blij dat ik het heb gelezen 🫶🏻
boeiende opbouw door jeugd en volwassenheid te lezen, je kan de ontwikkeling meer volgen maar eigenlijk is die ontwikkeling niet zo verrassend. Thema en problematiek spreekt me niet zo aan, voor mij soms wat teveel van het goede
Toch blijf ik een beetje uit het veld geslagen achter nadat ik de laatste pagina van ‘Let op mijn woorden’ gelezen heb. En dat verbaast me wel. Ik had in tegenstelling tot de andere boeken van Griet op de Beeck wat meer moeite om in het boek te komen. Naarmate het boek vorderde, en zeker met deel 2, ging dit wel een stuk makkelijker voor me. Ik voelde meer empathie voor Lise en de eenzaamheid die zij daarbij ervoer liet me soms wat onrustig achter.
Ik vond het niet een van de beste boeken van Griet op de Beeck. Het kabbelt en het kabbelt een beetje, zonder dat er echt dynamieken ontwikkelen tussen de gezinsleden. Deze worden alleen maar aangezet en versterkt in het verhaal. Ik had graag gezien dat de karakters van Nina en David wat meer uitgewerkt zouden zijn en dat we te zien zouden krijgen hoe zij hun leven nu inrichten na alles wat er in het gezin zich afspeelt.
Toch blijft het heerlijk om de boeken van Griet op de Beeck te lezen. Ben benieuwd naar het nog te verschijnen deel 3 van de trilogie en naar ‘het beste wat we hebben’, oftewel deel 1.
De schrijfstijl van Griet is prachtig treffend en zo eerlijk simpel, ik hou ervan. Het verhaal is een grote hunkering naar liefde. Liefde voor jezelf, van je ouders en voor het leven. Voor mij gaat het ook over de verwoestende kracht van gedachten - als je ze gelooft - en de vrijheid waar we allemaal naar verlangen en die in iedereen besloten ligt. Niet in de wereld om je heen. Een triest verhaal wat af en toe ook pijn doet. De liefde voor woorden sleepte me er doorheen. Zoals een personage dat ‘achter haar gezicht verdwijnt’ en zinnen als:
‘Vroeger, lang geleden, toen ze nog niet zo nadacht over dingen, vond ze het wel leuk, dacht ze.’
‘Dat is maar een gevóel, zei haar moeder, Lise begreep nooit waarom dat het beter zou moeten maken.’
‘Ze zeggen dat liefde over loslaten gaat, maar ik wil zo graag vastgehouden worden.’
En de allermooiste:
‘Kom om mij heen hangen als een berenvel’
This entire review has been hidden because of spoilers.
Wat een aangrijpend en indrukwekkend boek. Het boek bestaat uit twee delen waarbij in het eerste deel hoofdpersoon Lise nog een kind is en bij haar ouders woont onder niet de beste omstandigheden. Zij moet fungeren als lijm in de relatie van haar ouders en de situatie is heftig te noemen. In deel twee is Lise 27. Haar ouders hebben nog altijd veel invloed op haar leven. Daarbij verzuipt Lise in de wereld van een eetstoornis en heeft haar werk in het ziekenhuis bij kinderen met kanker een prominente rol in het boek. Uiteraard loopt hier een liefdesrelatie doorheen die ook niet gemakkelijk blijkt. Een absolute aanrader.