خرده نسیان

by بهمن فرسی

خرده نسیان ، برای سلیقه‌های این‌گونه و آن‌گونه، می‌توان گفت، که عنوانی‌ست اندکی دورتاب و چیستان‌وار. کدام خرده؟ کدام نسیان؟ واژۀ خرده به تنهایی شناخته و معلوم است. یک پیوند دیرین دارد با یک کتاب آئینی، و قرن‌ها بست و پیوست دارد با شرح و شاخ زبانِ همگان از دیرباز تا اکنون. نسیان نیز همان است که عاقلان دانند. و با کس نگویند. و نشسته‌اند رو در رو. با من با تو. تافته بافتۀ سخن فرسی همواره این‌گونه بوده است: دشوار اما چسبنده. شیفتگان هنر های نمایشی در خرده نسیان با چندگونه تابش بدیع هنرهای صحنه و پرده درگیر می‌شوند. بدعت و ابداع، ساده‌تر بگوییم : دیگرگونه‌گی، ریاضتی‌ست که دل و جان سخن نویسنده بی‌آن وزیدن نمی‌تواند. استحالۀ داستان به بازی یک حرکت از حرکاتی‌ست که در این میدانک خیال تجربه می‌شود. حرکتی که برای ورزندگان صحنه و پرده یک نیاز و ضرورت است. خرده نسیان باز هم، مانند همیشه، از تنفسی « دیگر» در گامی دیگر می‌گوید.

Genres: Plays

161 pages, Paperback

Published January 1, 2018

About the author

بهمن فُرسى به سال ۱۳۱۲ در تبریز به دنیا آمده است. او پس از رها کردن تحصیل و تجربه مشاغل مختلف به استخدام دولت درآمد. فرسى داستان نویسى را در کنار نمایشنامه و نقد در همان دوران جوانى آغاز کرد و به آن‌ها پرداخت. نخستین کتاب او «نبیره‌هاى بابا آدم» نام دارد که مجموعه‌اى از نثر آهنگین است پیش از انقلاب مجموعه داستانی با نام «زیر دندان سگ» و یک رمان به نام «شب یک، شب دو» به قلم او به انتشار رسیده بود.
فرسى بعد از این کتاب باز به نمایشنامه نویسی و کارگردانى باز مى‌گردد و آثاری را در این زمینه خلق مى‌کند تا سال ۱۳۵۳، که رمان معروف او یعنى «شب یک، شب دو» منتشر می‌شود. او اولین مجموعه داستان خود را در سال ۱۳۳۹ به چاپ رساند اما قبل از آن در نشریات مختلفی قلم‌فرسایی کرد که از آن جمله‌‌اند: «ایران آباد» «نگین»، «آشنا»، «چلنگر»، «اندیشه و هنر» و در روزنامه‌هایی مثل: «آژنگ» و «کیهان» داستان‌هایی از او منتشر شد
بهمن فرسی نمایش‌های «چوب زیر بغل»، «صدای شکستن»، «بهار و عروسک»، «گلدان» و «آرامسایشگاه» را در تهران روی صحنه برد.
فرسی در آغاز دههٔ چهل کتاب‌های خود مانند «گلدان»، «با هو»، «چوب زیر بغل»، و «زیر دندان سگ» را منتشر کرد. مجموعه داستان «زیر دندان سگ» در سال ۱۳۳۹ خورشیدی به کوشش شمیم بهار انتشار یافت و دربر گیرندهٔ داستان‌هایی مانند «استخوان سوخته‌ها»، «آِین عزب» و «در سوگ بستری که چیده شد» از اولین نشانه‌هایی است که آشکار می‌سازد فرسی نویسنده‌‌ای است.

Reviews

[Farnaz · Rating 2 out of 5]

خرده نسیان مجموع چند طرح نمایشی از فرسیه. به نظرم چیز چندانی برای ارائه نداشت و بیش از اینکه شبیه فیلم‌نامه، نمایش‌نامه‌ و چیزهای از این دست باشه، یکسری طرح ناتمام رو دربرمی‌گرفت.

[Amin Sedaghatpour · Rating 2 out of 5]

ایده ها و طرح‌هایی برای تاتر و فیلم کوتاه که شاید دانشجویان تاتر و سینما جذاب باشد تا من مخاطب نهایی.

[Amir Sahbaee · Rating 3 out of 5]

صفحه ی اول کتاب و زیر نام کتاب نوشته شده:مجموعه ی چند متن برای هنرهای نمایشی
--
فرسی رو حالا دیگه بهتر میشناسم.چندتا نمایشنامه ازش خوندم و میتونم بگم این ادم سبک و امضا داره و قطعا نقش پررنگی در نمایشنامه نویسی ما داشته.اما این کتاب ماهیت عجیبی داشت.
این کتاب شامل دوتا -به قول خود نویسنده- ساخت‌نامه برای فیلم کوتاه با نام های "من" و "منکار"،چرک نویس یک فیلمنامه به اسم "خودربایی"،و دوتا نمایشنامه به اسم های "دسّه گل" و "هویت:،مستعار" میشه.
بیشتر این آثار به صورت چرک‌نویس یا طرح اولیه بودن.ضمن اینکه طبق همون توضیحی که زیر اسم کتاب اومده،ما با "نمایش" بیشتر سرکار داریم.مثلا توی آخرین اثر این کتاب به اسم "من" ما شاید بالای ۷۰ درصد متن داریم حرکات دوربین و کات ها و زاویه های دوربین و فید شدن نوشته ها و فوکس کردن هارو میخونیم.
درواقع به نظر میاد در بیشتر این آثار فرسی به دنبال فرم رفته.البته فرم برای نمایش نه فرم برای نوشته.و محتوای اثار یا به شدت ناقصه یا اصلا اهمیتی نداره و فرم همه چیز رو پیش میبره.
میتونم بگم از "من" و "منکار" اصلا هیچی یادم نیست.انگار اصلا نخوندمشون.شاید برای کسانی که علاقه ی زیادی به نمایش دارن یا رشته های تحصیلی مرتبطی دارن این نوشته ها مفید یا قابل توجه باشه.
اما دو اثر در این کتاب به نظرم خوب پخته شده بودن و امضای فرسی کاملا توشون دیده میشد و دوست داشتنی بودن.اولی "هویت:مستعار" بود که هم از نگاه نمایشی هم از نظر محتوا ومفهوم به نظرم قشنگ و پخته بود.اندیشه های چپ هم داشت به نوعی و البته یه جاهایی اشتباهات انقلابیون و مخالفین و مبارزین رو هم مطرح میکرد که به نظرم در روزگار کنونی قابل توجهه.
اثر دوم "خودربایی" که چرک نویس یک فیلمنامه بود به نظرم موضوع جذابی داشت،پایان بندی شبیه چیزی بود که از فرسی انتظار داریم و موضوع و درواقع گره و کشمکش جذاب بود و ادم رو همراه میکرد
برای من خوندن بقیه ی نوشته های این کتاب خوشایند نبود