K.

by Roberto Calasso

From the internationally acclaimed author of The Marriage of Cadmus and Harmony comes one of the most significant books in recent years on a writer of perennial interest–a virtuoso interpretation of the work of Franz Kafka.

What are Kafka’s fictions about? Are they dreams? Allegories? Symbols? Countless answers have been offered, but the essential mystery remains intact. Setting out on his own exploration, Roberto Calasso enters the flow, the tortuous movement, the physiology of Kafka’s work to discover why K. and Josef K.–the protagonists of The Castle and The Trial–are so radically different from any other character in the history of the novel, and to determine who, in the end, is K. The culmination of Calasso’s lifelong fascination with Kafka’s work, K. is also an unprecedented consideration of the mystery of Kafka himself.

Genres: Nonfiction, Criticism, Italian Literature, Literary Criticism, Literature, Biography, Writing

336 pages, Paperback

First published January 1, 2002

About the author

Roberto Calasso (1941 – 2021) was an Italian writer and publisher.

Calasso was born in Florence in 1941, into a family of the Tuscan upper class, well connected with some of the great Italian intellectuals of their time.

Calasso worked for the publishing firm of Adelphi Edizioni since its founding by Roberto Bazlen in 1962 and became its Chairman in 1999. In 2015, he bought out the company to prevent it from being acquired by a larger publishing firm. His books have been translated into more than 20 languages.

He was the author of an unnamed ongoing work reflecting on the culture of modernity, which began with The Ruin of Kasch in 1983, a book admired by Italo Calvino. Dedicated to the French statesman Charles Maurice de Talleyrand-Périgord or, Talleyrand, it was followed in 1988 by The Marriage of Cadmus and Harmony, in which the tale of Cadmus and his wife Harmonia becomes a pretext for re-telling the great tales of Greek mythology and reflecting on the reception of Greek culture for a contemporary readership. Another world civilization is surveyed in Ka (1996, where the subject of the re-telling is Hindu mythology). K restricts the focus to a single author, Franz Kafka; this trend continues with Il rosa Tiepolo (Tiepolo Pink), inspired by an adjective used by Marcel Proust to describe a shade of pink used by Venetian artist Giambattista Tiepolo in his paintings. With La folie Baudelaire, Calasso once more broadens his scope from fresco to a whole civilisation, that of Paris in the latter half of the 19th century, reconsidering the lives and works of the post-romantic generation of writers and artists from Baudelaire to Valéry. In one of his more recent works, Ardore (2010), the author returns to India for an exhaustive analysis of the theory and practice of Vedic sacrifice and its significance for post-modern epistemology.

Along with his status as a major analyst specifically of the works of Kafka, Calasso was, more broadly, active in many essays in retrieving and re-invigorating the notion of a Central European literary culture. He also served as the president of the International Alexander Lernet-Holenia Society, which promotes the publication, translation and study of this multi-genre Austrian writer and his focus on the identity crisis of his characters at odds with postimperial Austria and Central Europe.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

K. stands for Franz Kafka… K. stands for his characters…

Kafka speaks of a world that precedes every division, every naming. It’s not a sacred or divine world, nor a world abandoned by the sacred or the divine. It’s a world that has yet to recognize such categories, to distinguish them from everything else. Or that no longer knows how to recognize them or distinguish them from everything else. All is a single unity, and it is simply power. Both the greatest good and the greatest evil are saturated with it.

In The Trial the hero is chosen by the unknown evil power… In The Castle the hero wants to be chosen by the great unknown power…
Uncertainty and disquiet reign over the mind…
Roberto Calasso meticulously investigates behavioral motives of every character…
I surmise that if Franz Kafka read this book he would’ve been surprised in what high esoteric spheres he flew…

There was a graphologist in Sylt, in the pension where Felice was staying during a vacation. Felice asked him to examine Kafka’s handwriting and later sent Kafka the results. These seemed to him false and rather ridiculous. But “the falsest assertion among all the falsehoods” was this: according to the graphologist, the subject showed “artistic interests.” No – that was an insult. Kafka replied sharply: “I don’t have literary interests, I’m made of literature, I’m nothing else and can be nothing else.”

Right from the prehistoric times mankind keeps standing against the power unknown.

[BlackOxford · Rating 5 out of 5]

A Man Possessed

Roberto Calasso, I think correctly, identifies the poles of Kafka’s personality as election and judgement, creating a sort of field of force in which he oscillated continuously. Calasso traces this dynamic throughout Kafka’s work in a brilliant exegesis, using references to Kafka’s notes, diaries, and letters as well as the stories themselves. Layer by layer he reveals not only the significance of the work but also how that work is inseparable from Kafka’s psychology.

Although Kafka clearly wrote about himself, his mode of being in the world to use the existentialist phrase, his writing wasn’t therapeutic. He considered he compulsion to write as demonic. Writing was not only painful it was also spiritually unrewarding. In accordance with the dominant themes of election and judgement, Kafka was doomed to be an author. He had no choice in the matter. And as an author, he exposed himself - not just the literary work but himself - to public assessment.

Kafka’s stories are literally about himself. In The Castle, its protagonist K has been chosen and summoned for service. In The Trial, Josef K. is arrested and subject to a tribunal for crimes unknown. Yet despite their radically different positions, both are subject to the mysteries and vagaries of an invisible and unreachable source of power. The chosen is also the victim and vice versa. Both share what power decides so the status of each is indistinguishable from the other. Both are constantly being watched and assessed against some hidden standard.

Perhaps the strangeness of Kafka’s stories is precisely because they are about his attempts to penetrate his own unconscious, not to fix it but to make it visible and then to merge with it totally. To become, perhaps, the enormous beetle of The Metamorphosis or the condemned man of In The Penal Colony who has his crimes written on his entire body and who must read them by feeling them.

It strikes me that Kafka developed a unique psychological point of view (theory would be too pompous a word). As for Freud, there is Another within us whom we must recognise and understand to be ourselves fully. And as for Jung, the contents of this unconscious realm is not private, nor even personal, but cosmic and reflect a realm beyond language, another world entirely. So for Kafka the search for Self is the search for the eternal which is camouflaged in the mundane.

But Kafka knows that this search is presumptuous. In some manner it offends the Archons, those in power. It is also selfish, a kind of narcissism:

“Writing is a sweet, marvelous reward, but for what? In the night it became clear to me, as clear as a lesson for children, that it’s the reward for having served the devil… [I]ts diabolical element seems absolutely clear. It’s the vanity and the sensuality they circle continuously around our own figure, or someone else’s—in which case the movement multiplies, becomes a solar system of vanity—and feast on it.…Blasphemy with respect not to a God but to the whole.”

Kafka described himself as a creature that “… is bound by invisible chains to an invisible literature and who screams when approached, thinking someone is touching that chain.” To say he was a man possessed, therefore, is no exaggeration. The expression of that possession was his own personal and singular myth. Calasso’s articulation of that myth is remarkable.

[Fernando · Rating 5 out of 5]

Se han escrito numerosas glosas y comentarios a la historia del guardián de la Ley, que el sacerdote le cuenta a K. en la oscuridad de la iglesia. La más extensa y convincente de esas glosas la escribió el propio Kafka: es El castillo. Para entenderla es necesario ante todo sustituir, en esa historia, la palabra “ley” por la palabra “castillo”.
A continuación, leer, entero, El castillo.

Habiendo terminado de leer este ensayo de Roberto Calasso, puedo incluirlo junto a otros excelentes trabajos como los de Marthe Robert, Elías Canetti, Pietro Citati, Hans-Gerd Koch, Reiner Stach y Walter Benjamin debido a la profundidad de investigación, análisis y estudio de la obra de Kafka.
“K.” es un trabajo que apunta directamente a las novelas capitales de la obra de Kafka, es decir, “El desaparecido”, “El proceso”, “El castillo” y “La metamorfosis”, pero también sobre otras profundizaciones en trabajos como “La condena”, “La madriguera”, “Los aforismos de Zürau” y otros escritos del gigante checo, así también como de la conexión de la obra de Kafka con sus “Diarios”, tan fundamentales para adentrarnos en la mente brillante de Kafka.
Como el mismo Calasso afirma, “Solo se puede entender a Kafka si se lo lee literalmente” y soy de los que creen firmemente en este axioma.
Yo también supe afirmar que para entender a Kafka "hay que leer a kafka con los ojos de Kafka" y de esa manera, esta se abrirá de par en par a nuestros ojos sin ningún guardián que cuide las puertas de acceso.

[Nora Barnacle · Rating 3 out of 5]

Ne znam koliko definicija romana može da se rastegne u širinu, ali, ako imate neku granicu (makar ona bila i horizont), ovo nećete svrstati u romane.
Reč je o zapažanjima jednog čitaoca koji smatra da se Kafka može razumeti isključivo doslovno i koji je, pažljivije secirajući pišćevu zaostavštinu, svašta iznašao. Ima tu interesantnih opservacija: da se u Zamku samo jednom pominje boja (i to neka šmuljava bež), a sve ostalo je crno, belo ili u već nekoj nijansi sive; da svi ženski likovi imaju dvosložna imena; da propast Barnabasove porodice počinje na dan Kafkinog rođendana i sličnih pojedinosti koje ne bi promakle bilo kom posvećenom čitaocu. Veći deo su, međutim, navodi i Kalasova, tu i tamo lucidna, ali uglavnom slabo utemeljena zapažanja koja više odaju utisak njegove želje da impresionira čitaoca, nego namere da ponudi neko smelo tumačenje Kafke.

Prilično je iritantno umetanje vedskih učenja, pozivanje na religiju, mitologiju i književnost, budući da češće liči na piščevo šepurenje erudicijom, nego što nešto postiže.
Ipak, najosetljivija mesta (poput, na primer, lika kapelana iz Procesa, ili simbolike haljina iz Zamka) na ovom mestu su izostavljena, ali nekako u fazonu "ja naravno znam, ali ako vam kažem, vaša će vam glava i služiti samo za šišanje".
Ne treba zaključiti da Roberto Kalaso nije dorastao ovakvom poduhvatu, ali je izvesno da bi utisak smandrljanosti bio manji kad bi se oslobodio opsesivne želje da bude, ako ne Nemac, a ono bar prečišćena verzija Umberta Eka.

Neka bude trojka, ali mršava i na mišiće, a uz napomenu da Roberto Kalaso pripada onoj vrsti ljudi koja odbija da se pomiri sa istinom da su njihovi snovi uzbudljivi samo i jedino njima, a da oni koji slušaju prepričavanja do u najsitniji detalj samo strpljivo čekaju da se sanjač isprazni i olakša.

I da: častan prevodilac, koliko je to mogao biti shodno željama ovakvog pisca ("Po izričitom zahtevu autora knjige kao osnova su korišćeni citati iz italijanskih prevoda").

[Siti · Rating 4 out of 5]

Pubblicato per la prima volta nel 2002, il saggio in questione vive in un'edizione riveduta e illustrata del 2005 ed è inserito in un'opera di grande respiro che si nutre di pubblicazioni difficili da collocare per genere, materia trattata, suggestioni derivanti dal coacervo culturale che intrecciano e al quale si ispirano. Un saggio? Ecco il dubbio si presenta anche per “K.”, lo definirei piuttosto una interessante prova di esegesi letteraria sulla scorta di una lettura del mondo che contraddistingue l'opera e l'attività culturale di Calasso alla ricerca delle commistioni tra sacro e profano, tra storia e religione, tra culture e generi letterari. Il fatto che si tratti dell'interpretazione dell'opera di Kafka, sfuggente nel suo simbolismo, fa di questo scritto una lettura interessante e una base d'appoggio per eventualmente riprendere in mano non solo la trilogia ma anche i racconti e gli scritti di matrice autobiografica a partire dai diari. L' edizione del 2005 è poi una coccola per il lettore più interessato perché arricchita dai disegni di Kafka che con pochi tratti di china nera fissano in altra forma l'immaginario che già le sue parole avevano costruito nella nostra mente. Tratti stilizzati che ripercorrono luoghi noti, schizzi compulsivi che richiamano appunto i luoghi dei romanzi e non solo, intesi come spazi fisici ma anche come i topoi mai nella sua opera riconducibili a loci ameni. Suscitano la stessa inquietudine che vibra e percuote ogni sua pagina letteraria e non.
Suddiviso in quindici capitoli il testo di Calasso procede per nuclei tematici spesso isolando particolari contenuti principalmente nei romanzi per affrontare, a partire da essi, puntigliose disamine che trascendono l'opera stessa e si riagganciano alla biografia sulla scorta dell'uso sapiente delle pagine dei diari. Al lettore un sentimento di spaesamento iniziale, un appagamento successivo nel recuperare le atmosfere note e le sensazioni provate di fronte all'opera del praghese. Parallelismi fra i romanzi, fra gli stessi personaggi dei romanzi, fra i luoghi in essi rappresentati, un primo focus su “Il processo” e “Il castello”, un assaggio de “Il disperso” sufficiente per avvallare la tematica dell'estraneità e per inserire l'inserto erotico, e poi , via via , un procedere a scandagliare gli abissi del particolare: personaggi, conversazioni, spazi, ansie, paure, prigioni, catene in un claustrofobico ritrovarsi nelle stesse dichiarazioni rese nei diari su se stesso, la sua famiglia, le donne, e il processo di scrittura. Un 'ampia sezione è dedicata ai testi brevi, da “Il verdetto”, primo racconto risalente al 1912 a “La tana” passando per “Nella colonia penale” e l'immancabile ”La metamorfosi”. Riconosco che questi capitoli centrali mi hanno affascinata: l'intreccio fra vita e scrittura giunge al suo apice. Ho necessità estrema ora di leggere gli scritti autobiografici: confessioni, diari, lettere, consapevole del monito kafkiano che recita come un mantra “Non si deve prendere tutto per vero, lo si deve prendere solo per necessario”.

[Jim Coughenour · Rating 4 out of 5]

Kafka can't be understood if he isn't taken literally.

It took me 10 years to finish this short book. For some reason I was generally satisfied with a few pages, something that easily happens with Calasso's writing, always astonishing in its erudition even when it seems to glide across the page. K. is less a commentary than a meditation on what Kafka called "the indestructible."

This word brings to mind the Vedic akshara more than it does any term used in less remote traditions. Kafka never chose to explain its meaning. He wanted only to distinguish it clearly from any faith in a "personal God." Indeed he went so far as to assert that "belief in a personal God" is nothing more than "one possible expression" of a widespread phenomenon: the tendency of "the indestructible" to "remain hidden."

Recently I read Roberto Balaño's short story "Police Rat," which echoes Kafka's late tales "Josephine the Singer, or the Mouse Folk" and "The Burrow." What is it, I wondered, with Kafka and mice? Specifically, the noise they make en masse, which I would have called chirping, but Kafka (and Bolaño following him) refer to as "whistling" or "piping." Toward the end of Calasso's book I found the answer, in a letter Kafka wrote from Zürau.

Dear Felix, the first great flaw of Zürau: a night of mice, a frightening experience. I am unscathed and my hair is no whiter than yesterday, but it was the most horrifying thing in the world. For some time now I've heard them here and there, every now and then at night I've been hearing a soft nibbling, once I even got out of bed, trembling, to take a look, and then it stopped at once – but this time it was an uproar. What a dreadful, mute, and noisy race. At two I was awakened by a rustling near my bed and it didn't let up from then until morning. Up the coal box, down the coal box, crossing the room diagonally, running circles, nibbling the woodwork, whistling softly when not moving, and all the while the sensation of silence, of the clandestine labor of an oppressed proletarian race to whom the night belongs.

Over the years I've read many essays on Kafka, the best being by Benjamin; Erich Heller; Nabokov; Guy Davenport; and William Gass. Calasso belongs in this select company.

[Carloesse · Rating 5 out of 5]

Sarà perché da quando li ho letti li ho posti subito al vertice della classifica dei miei romanzi preferiti degli ultimi due secoli. Sarà perché fin da allora mi chiedo il perché, ma ancora non ho trovato una risposta certa. Sarà perché Calasso con questo libro qualche risposta me la dà, ma mi suscita anche altre e nuove domande, ancora più profonde riguardo a Kafka, sulle quali continuare a interrogarmi.
Sarà per questo, e per altre ragioni ancora (non ultima quella che Calasso scrive bene, con estrema chiarezza, e cercando di farsi capire senza il ricorso a figure o circonvoluzioni astruse) che questo libro mi ha fatto letteralmente godere di piacere.

K. naturalmente è Kafka. O l’agrimensore K. del “Castello”. O il Joseph K. del “Processo”. O il Karl Rossman del “Disperso” (Calasso cita “Amerika” sempre ed esclusivamente con il suo titolo originale, mai quello con cui fu pubblicato postumo e incompleto). E in fondo si tratta sempre della stessa persona.
I tre romanzi (tutti più o meno mai portati a termine, anche se interrotti in diversi stadi di stesura) sono talmente complessi e affascinanti che un libro di più di trecento pagine quale quello di cui sto qui parlando appare anche esiguo. E Calasso cerca e trova diverse chiavi per dare un senso alla loro lettura.

Analizzandoli per più della metà del libro (soprattutto Processo e Castello, lasciando minor spazio al terzo - in realtà primo in ordine cronologico – ma senza tralasciare alcuni dei suoi racconti più noti, qualche stralcio della sua corrispondenza, dei suoi diari e i conclusivi “Aforismi di Zarau”), identifica nel senso di espulsione e di estraneità (a causa di una colpa, o di un mancato riconoscimento, che sono due facce di una stessa medaglia) il tema principale che accomuna tutte le opere kafkiane, sia nel contesto del suo essere un ebreo alla luce della continua altalena tra possibile integrazione, tolleranza e insofferenza della società tedesca e boema verso il suo popolo, che dei suoi difficili rapporti con la famiglia e con le donne, e quello più ampio e tanto caro a Calasso dei miti indoeuropei che sono alla base della società e delle religioni che costituiscono la materia prima della loro creazione ed esistenza.
Ed ecco che gli “apparati” del tribunale o del Castello assumono le vesti di una sorta di divinità o di anticamera ad essa, nascosta e tendente a rendersi irriconoscibile, indifferente e avulsa dal mondo terreno (imprigionato nelle categorie del tempo e dello spazio), governati da leggi che corrispondono ai “misteri” del mondo classico e pagano, o dai “riti” delle religioni monoteiste.
I loro funzionari non sono che dei ministri di diverso livello di una gerarchia che fa da tramite tra i due mondi destinati a rimanere sacralmente separati; le donne, possibili vestali o “prostitute sacre”, una possibile scorciatoia per accedere a una qualche loro conoscenza, a procurare un contatto con loro. Così come del resto il sonno, il sogno (o l’incubo) possono abbattere momentaneamente ed imperfettamente le barriere che li tengono separati…

Del resto lo stesso paradiso terreste, sede della conoscenza e della felicità , non è un territorio collocato in un tempo (passato e perduto) o in uno spazio, ma appartiene (per sempre) a questa dimensione parallela dell’eterno, che mai sarà perfettamente transitabile (almeno in questa vita) …
Il testo di Calasso è indiscutibilmente un “must” per chi abbia già letto Kafka e ne sia rimasto affascinato, ed uno stimolo a rileggerlo con sempre maggiore attenzione.

[Domenico Fina · Rating 4 out of 5]

Kafka va inteso nella «bellezza sommata a pietà» (Nabokov).

Il corteggiamento convenzionale nella narrativa di Kafka è pressoché inesistente, le donne si concedono agli uomini in modo spiazzante, vessando, essendo vessate, vessandosi. Le pagine di Kafka emanano un eros comicamente tumultuoso. Scrive Roberto Calasso in K: «Frieda, Pepi, Olga, Leni: questi essere femminili bisillabici, subalterni, erotici sono gli unici interlocutori con i quali K. e Josef K. parlano come se parlassero con se stessi. L’intimità sessuale è solo una conseguenza di una precedente intimità psichica, come se ciascuno di questi esseri abitasse da sempre una nicchia della mente di K. e di Josef K.».
Nel processo rispetto al Castello «i passaggi sono più urtanti, stridenti, spigolosi». Quando K. si trova a deporre nella sala delle udienze la lavandaia arrischia un gesto che non sarebbe consentito alle donne. Entra nella sala popolata di soli uomini. Il solo fatto che una donna sia presente in quell’ambiente suscita un «grave disturbo» in Josef K. che prende a fissare la sua camicetta sbottonata. La lavandaia è attratta dai suoi «begli occhi scuri» ma nel fondo della sala, mentre K. sta parlando, viene stretta al muro da uno studente che la perseguita da tempo, i due si congiungono sul pavimento. Quando una settimana dopo la donna rivede K. ci tiene a dire che il suo discorso le è «piaciuto molto» ma si rammarica di aver perso il finale perché era sdraiata a terra con lo studente. Tutto ciò è molto comico.
Verrebbe da chiedersi se la colpa Kafka non la fa scontare ai lettori, rei di vivere in un mondo in cui tali comici erotismi sono impossibili.
Di tutte le numerose donne nei suoi tre romanzi, l’unica che si sottrae è Amalia (nel Castello), «incomparabilmente ritrosa» rifiuta di «farsi iniziare». Nel mondo del Castello in cui tutto è traslato, Amalia rappresenta la capriola di una capriola. Rifiuta le regole del Castello. Il 3 luglio (giorno del compleanno di Kafka e dei Comizi Agricoli di Flaubert) straccia la lettera del funzionario Sortini. Con quell’atto causerà il tracollo della sua famiglia. Suo padre che da calzolaio aspirava a diventare istruttore dei pompieri sconterà il diniego.
In Amerika Karl Rossmann viene mandato a New York, ospite di suo zio, colpevole d'aver messo incinta una donna di servizio di 35 anni. Suo zio senatore racconta il fatto sulla nave davanti a un consistente uditorio. Lo fa in modo alquanto bizzarro come se suo nipote fosse stato violentato: «soffocandolo gli abbracciò il collo, e mentre lo pregava di spogliarla, in effetti era lei che lo spogliava, lo metteva nel suo letto, come se non volesse più lasciarlo a nessun’altro, e volesse accarezzarlo e occuparsi di lui fino alla fine del mondo [...] gli cercò tra le gambe e Karl con un senso di repulsione affondò la testa e il collo tra i guanciali, quindi lo urtò col ventre un paio di volte, a Karl pareva che lei fosse una parte di lui, e per questo forse avvertiva un bisogno di aiuto».
Più avanti c’è una scena emblematica. Karl si ritrova a cenare a casa di un conoscente di suo zio, il signor Pollunder. In una villa nella periferia di New York. Insieme a loro vi sono la figlia del signor Pollunder, Klara, e il signor Green. Quest’ultimo mentre mangia estrae la sua lingua e tira dentro il boccone in modo maldestro, questo gesto antiestetico basta per far alzare Karl dalla sedia, nauseato. Al suo atto rispondono Klara e suo padre trattenendolo per le spalle e rimettendolo a sedere. Il fatto indispone i commensali che non afferrano che Karl è sdegnato dai gesti del signor Green. La serata procede di malinteso in malinteso. Klara è convinta che Karl non abbia apprezzato la cena poiché mangia in modo sbrigativo e senza gustare le pietanze. Nel dopocena lo invita nella sua camera chiedendogli di suonarle il pianoforte per farsi perdonare. Ma Karl nel salire al piano di sopra svincola verso la sua cameretta. A questo punto Klara entra infuriata insieme a lui e lo preme contro la finestra fino quasi a volerlo scaraventare giù, si batte con la mano sulla gonna. Kafka scrive così: «Si colpì la gonna con la mano» chiedendo spiegazioni. Cerca di immobilizzarlo perché si sente offesa dal suo rifiuto. «“Gatta, gatta matta” urlava Karl, ancora confuso per la rabbia e la vergogna per la situazione in cui si trovava».
Lei ha voglia di schiaffeggiarlo «perché ti sei comportato così con me? Non ti piaccio?».
Poco prima aveva pensato che sebbene non le piacesse particolarmente «non aveva mai visto una gonna che aderisse al corpo come la sua; piccole pieghe nella stoffa gialla morbida e solida, denunciavano quanto fosse tesa».

[Hakan · Rating 5 out of 5]

kafka’nın şato’su bir roman için yoruma açıklıkta asla aşılamayacak bir sınır, bir son nokta benim için. okuduktan yıllar sonra şato’ya ilgim, sevdiğim-yakınlık kurduğum bir çok romana göre daha canlı bu sebeple. calasso’nun kitabı hem şato merkezinde hem de açıklık vurgusuyla başladığında kazanmış oldu beni. o açıklıkta kendini ve okurunu boğmayacağını gösterdiğinde takdirimi kazandı. ve nihayet hayranlıkla tamamladım k.’yı: keşke böyle bir kitap yazabilseydim.

daha iyi kafka yorumu var mıdır, bilmiyorum. ama okuduklarım içinde calasso düşüncesini, düşüncesinin içindeki bilgi birikimi, zenginliği, derinliği en incelikli sunan yazar. ilk anlamdan-düz anlamdan yola çıkışı, okurda “ben de tam olarak böyle düşünmüştüm” hissi yaratarak yolu ilgi çekici kılması ve sonrasında açıldığı başka yollar-başka ufuklarla fark yaratıyor bence. bu sebeple kafka’ya dair okumak ve düşünmek isteyenler dışında, bir romanın, genel olarak edebiyatın nasıl okunacağı, nasıl yorumlanacağı ve yorumun nasıl sunulacağına dair bir kitap olarak da tavsiye ediyorum ilgilisine.

[Alex · Rating 5 out of 5]

I had read Calasso's Ka and Kafka's Der Process before I slogged through K.. Is this book more of a sequel to the former or the latter? I would have to say I don't know. But it's weird to use the Vedas to read modernist literature, isn't it?

I've never been enthralled with Kafka. Too German. Too much like a succession of cloudy days. Too much like modern times. Too much Max Weber's iron cage transmogrified onto page.

But now I must admit I've developed a soft spot for the guy! (Just don't throw an apple at it!)

[Aditya Shukla · Rating 5 out of 5]

A very enriching collection of essays.

A very enriching and insightful work upon Kafka's aggregate bibliography. A must read book for anyone who loves Kafka and is ready to drown deeper into his works. Calasso's detailed and immersed studies of Kafka's works unveils to his readers a new and bright world like never before. Calasso manages to shed light on Kafka's fiction corresponding to Kafka's letters and diaries and Indian scriptures as well. This works though comes up with a mandate, to reread Kafka in the new light.

[Tuck · Rating 3 out of 5]

warning! for kafka lovers only. this dense literary criticism tries to figure out who was 'k'. all the 'k's' too: K. and Josef K. and Kafka with the kapital k.
after a hard slog through, i kannot really say if kalasso really answered his kuestion.

[Sini · Rating 5 out of 5]

Ik heb een ambivalente verhouding met de boeken van Roberto Calasso. "Cadmus en Harmonia", zijn beroemde boek vol hervertellingen van Griekse mythen, vond ik bij vlagen prachtig maar ook te ingewikkeld om door de komen. Aan "Ka", zijn bundel hervertellingen van Indische en Vedische mythen, ben ik uit pure vrees nooit begonnen. "De literatuur en de goden" las ik daarentegen jubelend uit, al bevatte het de nodige passages over mythen die ik niet begreep.

En nu las ik dan "K.", Calasso's bundel van ongehoord persoonlijke en cryptische essays over Kafka. Of eigenlijk hervertellingen van Kafka-passages, waarin hij inzoomt op passages uit met name "Het proces" en "Het slot". Hij interpreteert die passages niet, ziet af van symbolische duiding, maar associeert ze op zeer persoonlijke wijze met Kafka's dagboeken en brieven, en met allerlei mythische bronnen - de Vedische mythen, de Boeddha, het Tibetaans Dodenboek- waar Kafka voor zover bekend niets van wist, maar Calasso des te meer. Uiterst eigenzinnig, deze stukken: zoals Glenn Gould een heel eigen klank ontlokte aan de partituren van Bach, zo ontlokt Calassa heel eigen klanken aan het werk van Kafka. Dat maakt die stukken ook ondoorgrondelijk, wat nog versterkt wordt door hun vaak fragmentarische opzet - elke alinea is een aforisme, elke conclusie is tastend en vol vragen- en door de open, niet erg samenhangende structuur van het boek als geheel. Maar ik vond dit boek echt magnifiek, precies door dat eigenzinnige geluid en door die ondoorgrondelijke openheid. Ik had net "Het slot" weer gelezen (in nieuwste vertaling, en dan heet het "Het kasteel"), en voelde nu op geheel nieuwe wijze het zo sensationeel prikkelende mysterie van dat boek. Calasso gaf mij ook heel verrassende nieuwe gevoelservaringen van het prikkelende mysterie van "Het proces", dat ik nu echt weer binnenkort herlezen wil. En ook van veel korter werk, zoals Kafka's aforismen, proefde ik het aanlokkelijke mysterie als nooit tevoren.

Hoe doet Calasso dat? Vooral door de stijl, denk ik, een stijl die recht doet aan Kafka's mysterie, een wijze van schrijven die de intrigerende raadsels van Kafka niet opheldert maar in een nieuw en eveneens intrigerend-raadselachtig licht plaatst. Kafkalogen maken Kafka naar mijn smaak vaak dood, omdat ze proberen hem te begrijpen en zijn werk reduceren tot een paar symbolische of allegorische betekenissen. Calasso daarentegen probeert in eigen stijl mee te bewegen met Kafka's mysterieuze en absurde proza, en met de details ervan, en hij doet dat in proza dat je mijns inziens niet moet proberen te begrijpen maar dat je moet ondergaan. Net als het proza van Kafka zelf. De structuur van "K." ondersteunt dat: "K." is namelijk geen samenhangend boek dat een totaalinterpretatie van Kafka beoogt, maar een verzameling essaystisch-tastende hervertellingen die vragend inzoomen op passages en motieven die Calasso fascineren. Ook de scherpzinnigheid en eruditie van Calasso zijn fenomenaal: prachtig hoe hij passages uit "Het slot" en "Het proces" met elkaar in verband brengt, en hoe hij die passages dan weer associeert met zinnen uit Kafka's brieven en dagboeken, op een manier die de romanpassages niet tot een of andere biografische betekenis reduceert maar ze juist verder verrijkt.

Dat doet Calasso bijvoorbeeld als hij schrijft: "In Kafka's handschrift zakte de letter K. overal onderuit, met een opzichtige lus die de schrijver verafschuwde: 'Ik vind de K's lelijk, ze staan me in zekere zin tegen, en toch blijf ik ze schrijven, ze moeten wel heel karakteristiek voor mij zijn.' Door de naam K. te kiezen, dwong Kafka zichzelf honderden keren, voor zijn eigen ogen, tot een pennestreek die hem afstootte maar waarin hij wel iets herkende wat bij hem hoorde. Als hij "Het slot" in de eerste persoon had verteld, zoals hij was begonnen, had het verhaal zich minder diep in zijn fysiologie gegrift, in die gebieden die zich aan de heerschappij van de wil onttrekken". Dat Kafka de hoofdpersonen van "Het proces" en "Het slot" resp. 'Josef K' en 'K' noemt, was natuurlijk al meer mensen opgevallen. Maar ik heb nooit iemand zo elegant die letter (en naam) K. zien associëren met de voor Kafka inderdaad zo wezenlijke "gebieden die zich aan de heerschappij van de wil onttrekken". Voor een conventionele essayist of Kafka- exegeet zal deze passage te speculatief zijn, te associatief, en argumentatief te zwak. Maar Calasso maakt naar mijn smaak wel een voor Kafka heel wezenlijk motief voelbaar, zonder het mysterie ervan te doden met te veel expliciete argumentatie of duiding . Bij Calasso ademt het mysterie, omdat hij niet de duiding zoekt. Intrigerend vind ik bovendien dat Calasso, flink wat pagina's verderop, de naam K. als volgt bespreekt: "Maar Josef K. en K. hebben niet zo'n duidelijke voorgeschiedenis en evenmin zo veel bloedverwanten. De simpele K. waarmee ze worden aangeduid, is voorbode van het verdwijnen van de hele schat aan details die romanpersonages van Balzac kenmerken. Die letter is een algebraïsch teken dat voor en heel scala aan mogelijkheden staat. Maar dat impliceert geen grotere abstractie". Calasso duidt de naam K. - en het daarmee samenhangende ontbreken van biografische details en herkenbare psychologische eigenschappen- dus niet als abstractie, of als reductie, maar als het openen van een scala van mogelijkheden. Juist het oningevulde kan immers nog alle kanten op, juist het nog niet definieerbare is vol van mogelijkheden. Zo leest Calasso Kafka's "K.", en daarom noemt hij misschien zijn hele boek ook "K.". Om in stilte te benadrukken dat ook hij, net als Kafka, schrijft over ongedefinieerde gebieden, die door hun openheid scala's aan mogelijkheden bevatten. Gebieden bovendien "die zich aan de heerschappij van de wil onttrekken", waardoor hun openheid en hun scala's aan mogelijkheden nog worden vergroot.

In het prachtige openingshoofdstuk van "K." zet Calasso al op fraaie wijze deze toon. Hij zegt daarin o.a. dat de omringende wereld voor Kafka een "oerwoud barstensvol onbekende klanken en verschijnselen" was, en dat hij daarom van deze wereld alleen een "minimum aan elementen" wil benoemen. "Alles had veel te veel potentie. Daarom was het nodig zich te beperken tot wat het meest nabij was en het terrein van het benoembare af te bakenen. Daar zou alle potentie die anders zou uitwaaieren dan samenvloeien. En in wat genoemd wordt - een herberg, een dossier, een kantoor, een kamer- zou zich een ongehoorde energie samenballen", aldus Calasso. Mysterieuze passage, maar -of: juist daardoor- wel heel treffend: de verhaalwereld van Kafka is inderdaad met maar weinig concrete details gestoffeerd, maar alles in die wereld - elke weg, ruimte, persoon, kantoor, kamer- is oneindig geladen met 'iets' waar je als lezer geen greep op krijgt. En ook het personage 'K.' is inderdaad geladen met energie, met scala's aan tegenstrijdige en bovendien duister-voorbewuste mogelijkheden, wat sterk wordt bevorderd door de onbepaaldheid van zijn identiteit (zie aangehaalde passages hierboven).En dat alles zet Calasso nog extra kracht en mysterie bij door zijn even persoonlijke als ondoorgrondelijke associaties met (vooral Vedische) mythen. Bijvoorbeeld als hij schrijft: "Kafka spreekt over een wereld die aan elke onderscheiding en elke benaming vooraf gaat. Dat is geen heilige of goddelijke wereld, en evenmin een wereld die door het heilige of het goddelijke is verlaten. Het is een wereld die daar nog oog voor moet krijgen, die dat nog van het overige moet onderscheiden. Of die er geen oog meer voor heeft, die dat niet meer van het overige kan onderscheiden Het is één grote brij, een en al potentie. Doordrongen van het goede in zijn volle omvang maar ook van het kwade in zijn volle omvang. Het onderwerp waarover Kafka schrijft is de massa van de potentie, ongedifferentieerd, nog niet herleid tot haar verschillende elementen. Het is het vormloze lichaam van Vritra, die de wateren in bedwang houdt voordat Indra ze met zijn bliksem doorklieft". Die laatste zin is een breinbrekertje, maar Google en Wikipedia weten mij te vertellen dat Indra, volgens de Vedische mythologie, met zijn bliksems de draak Vritra versloeg die de wateren gevangen hield, en dat Indra daarmee de zon, de hemel en de dageraad voortbracht. Met "het vormloze lichaam van Vritra" doelt Calasso dus, volgens mij, op de wereld voor de wereldordening zoals Indra die stand bracht: een mythische wereld waarin nog geen dageraad bestond, waarin nog geen scheiding was aangebracht tussen hemel en aarde en licht en donker, waarin nog niet zoiets bestond als een in cultuur gebrachte wereld met herkenbare - menselijke- objecten. Een wereld dus waarin alles potentie is, en niks is gestold tot object of subject. En dat, zo suggereert Calasso volgens mij, is zeer vergelijkbaar met de wereld die Kafka oproept: door zijn ruimtes, intriges en personages zo met mysterieuze energie te laden dat ze in pure potenties veranderen. Zodat de "wereld voor de wereld" bij Kafka als het ware doorschemert in de zichtbare wereld.

Nou had Kafka helemaal niks met Vedische mythes, dus het bovenstaande is eerder beeldspraak dan een logisch beargumenteerd betoog. Maar Calasso laat met deze erg persoonlijke, en erg cryptische verwijzing naar Vedische mythen wel een mooi en mysterieus licht schijnen op Kafka's intrigerend mysterieuze wereld. Te meer ook omdat mythen sowieso een mooie benadering zijn van het mysterie. Goden zijn - zeker bij Calasso- personificaties van bodemloze raadsels. De veelvormige Godenwereld van de Vedische mythen, waarin alles voortdurend metamorfoseert, en waarin ook wordt gedroomd over dimensies voorafgaand aan de goden en aan de geordende en kenbare wereld, is voor rationele westerlingen al helemaal een bron van voortdurende verbazing. Voor Calasso is een mythe geen rustgevend allesverklarend verhaal dat ons vertelt hoe God de wereld schiep en hoe alles dus een kenbare oorzaak heeft, maar een mooie manier om onze verbijstering over de wereldraadsels in verhalen vorm te geven. We kijken verbluft naar de dingen, vragen ons af "waarom is er iets en niet veeleer niets", we weten het antwoord niet, en we geven onze onwetendheid vorm in een mythisch verhaal. We mijmeren over alle krachten, invloedssferen en dimensies die ons begrip te boven gaan, en personifiëren die in ondoorgrondelijke goden met ondoorgrondelijke handelingen. Zo althans kijkt Calasso, volgens mij, naar mythen. Vooral Vedische mythen intrigeren hem, volgens mij vanwege hun veelvormigheid, en vanwege alle mogelijkheden die ze bieden om de wereld te zien als brij van pure potenties of als scala's aan mysterieuze voorbewuste mogelijkheden. Als een wereld van mysterie en veranderlijkheid in ieder geval die zich onttrekt aan het Westerse rationele denken. En die wereld van mysterie ziet Calasso bij Kafka terug. Want bij Kafka zien we een wereld waarin geen enkele concrete of bij naam genoemde god voorkomt, maar wel een met mysterieuze potenties geladen kasteel dat voor K. een soort symbool van allesverklarende waarheid is maar ontoegankelijk is en moet blijven. Een wereld waarin een ondoorgrondelijke rechtsorde alles en iedereen op mysterieuze wijze beïnvloedt, op een manier die door niemand wordt begrepen, en die rechtsorde blijft daardoor onzichtbaar alhoewel hij door Josef K. wel op voor hem ondoorgrondelijke wijze wordt gevoeld. Een wereld ook waarin de protagonist niet een personage is met herkenbare eigenschappen en een kenbare voorgeschiedenis, maar een cryptisch raadsel waarin veel mysterie is samengebald, aangeduid met de naam K., een letter die volgens Calasso dus verwijst naar gebieden die zich aan de heerschappij van de wil onttrekken.

Via dit soort mysterieuze mythen en mysterieuze associaties benadert Calasso dus Kafka. En zo vindt hij naar mijn smaak een perspectief dat veel recht doet aan de rijke raadselachtigheid van Kafka's werk. Bovendien verrijkt hij daarmee mijn leeservaringen nog aanzienlijk. Dat Kafka's werk vol veelvormig mysterie is had ik uiteraard al wel gemerkt. Maar de boven aangehaalde opmerkingen van Calasso geven mij wel nieuwe ingangen en nieuwe manieren om van dat mysterie te genieten. Heel fraai vind ik bovendien hoe Calasso mijmert en meandert over de associatieve samenhangen tussen "Het proces" en "Het slot", over de overeenkomsten en verschillen tussen die twee eindeloos rijke romans, en over de mogelijkheden om "Het slot" als een voortzetting te zien van "Het proces". Alsof Josef K, na ter dood te zijn gebracht, zijn zoektocht weer tevergeefs voortzet in "Het slot", waarbij de wereld van "Het slot" door Calasso met het "Bardo" wordt geassocieerd: de tussenstaat tussen leven en dood - of tussen slapen en waken - uit het Tibetaans dodenboek. Prachtig vond ik hoe Calasso de vele, opvallend erotisch- mysterieuze vrouwen in Kafka's grote romans, beschrijft als hierodulen: priesteressen en tussenfiguren, middelaarsters tussen het aardse en het goddelijke, die uitnodigen tot erotische eenwording met een hogere -want: ondoorgrondelijk goddelijke- waarheid die zich nooit toont. Schitterend vond ik Calasso's passages over de dunne grens tussen slapen en ontwaken bij Kafka, tussen realiteit en droom: over hoe veel beslissende scenes in "Het slot" en "Het proces" aan de rand van een bed plaatsvinden. Even schitterend vond ik hoe Calasso dat associeert met het mythische motief van reizen tussen dimensies en werelden, zoals bijvoorbeeld het Sjamanistisch reizen in de droom, en met het motief van het ontwaken in het ontwaken, d.w.z. een graad van bewustzijn bereiken waardoor een personage zich voor even bewust is van het bewustzijn zelf. Wat dan een soort lucide bewustzijn oplevert dat we ons nauwelijks kunnen voorstellen, maar dat wel fraai lijkt te passen bij hoe lucide Kafka soms zijn eigen bewustzijn en het mysterie van de wereld aanschouwt. En bij de paradox dat er een heel helder verlicht bewustzijn nodig is om het duistere van de binnenwereld en buitenwereld voor even scherp te zien. Heel schitterend vind ik hoe Calasso mijmert over de zichtbare wereld en de onzichtbare wereld die elkaar bewonen, zodat het onzichtbare steeds het zichtbare doordesemt en meerduidig maakt. Prachtig is ook hoe Calasso Kafka zelf en Kafka's personages beschrijft als buitenstaanders in alle mogelijke werelden, zowel de zichtbare als de onzichtbare. Wat mogelijk ook de enorme maar uiterst mysterieuze aantrekkelijkheid verklaart die K. voor vrouwen heeft: alsof de buitenstaander, die uitgestoten is uit de wereldorde en die niet past in de door taboes en ratio's begrensde wereld, bijna erotisch glanst en van buitenwereldse schoonheid wordt dankzij het mysterie dat op hem afstraalt. Te meer omdat hij de verlokkende, hoewel ook huiveringwekkende en onmogelijk in te lossen belofte belichaamt om te kunnen ontsnappen aan die soms zo knellende wereldorde. En zo is er nog veel meer: "K." zit echt vol met mysterieus mooie inzichten in Kafka's zo mysterieus mooie boeken.

Jubelend las ik kortom "K." uit. Dankzij dit boek was ik nog blijer dan ik al was met Kafka, en vond ik alles wat ik van Kafka ooit las met terugwerkende kracht nog mooier. Ook "Het slot", dat ik onlangs nog herlas (vertaald als "Het kasteel" ). Bovendien krijg ik door "K." flinke trek om nog meer van Kafka te gaan herlezen. En ik moet mij toch echt gaan onderdompelen in andere boeken van Calasso.

[Antonio Lombardo · Rating 5 out of 5]

Può un testo di critica letteraria - definizione assai invalidante in questo caso specifico - raggiungere le vette sulle quali poggiano, inamovibili, le opere di un autore come Kafka ? Quesito che probabilmente non accetta risposte. Ma ciò non nega che l'acume con cui Calasso ha trattato e interpretato il labirintico intreccio di simboli che penetrano l'intera opera kafkiana, fa di questo scritto un testamento interpretativo nel quale ogni ambiguità è disvelata senza imposizioni di vedute, bensì con una misurata offerta di interrogativi che stimolano incessantemente alla riflessione.


Ogni tanto Kafka era preso dalla curiosità di indagare come era cominciato tutto, come aveva cominciato a manifestarsi quel modo di vivere che poi sarebbe diventato per lui l'unico modo di vivere. E una volta descrisse quegli inizi con parole così terse e pacate da suonare definitive, in una notazione dei Diari che risale al gennaio 1922: "L'evoluzione è stata semplice. Quando ero ancora contento, ho voluto essere scontento e mi sono spinto nella scontentezza, usando tutti i mezzi dell'epoca e della tradizione che mi erano accessibili, però volevo pur sempre poter tornare indietro. Insomma ero sempre scontento, anche della mia scontentezza. La cosa strana è che la commedia, se la si applica in maniera sufficientemente sistematica, può diventare realtà. La mia decadenza spirituale è cominciata con un gioco puerile, e comunque consapevole nella sua puerilità. Per esempio contraevo ad arte i muscoli del viso, camminavo per il Graben con le braccia incrociate dietro la testa. Giochi infantilmente fastidiosi, ma efficaci. (Qualcosa di simile accade con l'evolversi dello scrivere, solo che quell'evolversi dello scrivere disgraziatamente in seguito si inceppò) Se in questo modo è possibile costringere l'infelicità a lasciarsi evocare, allora tutto dovrebbe lasciarsi evocare. Per quanto l'evoluzione succesiva sembri confutarmi e per quanto il fatto di pensare così contrasti in genere con il mio essere, non posso ammettere in alcun modo che i primordi della mia infelicità siano stati interiormente necessari, forse avranno avuto una loro necessità, ma non interiore, arrivarono in volo come mosche e come mosche si sarebbero potuti facilmente scacciare"

[Antoine · Rating 3 out of 5]

About two or three chapters in so far, and I can confirm that this is decidedly a book about Kafka (some other readers expressed surprise on this point)... and more specifically about two of Novels. But that is exectly what I was expecting. Kafka is particularly well-suited to Calasso's trippy mythopoeic form of analysis. It helps to have read The Marriage of Cadmus and Harmony and The Ruin of Kasch, also by Calasso. I have a strong feeling that it would also help to have read Ka. But I haven't. I am having fun riding that Calasso-l Wave, however.

two months later
So, perhaps this wasn't the most natural place to turn in order to fulfill a new years resolution to get back in the habit of reading books rather than websites. I know my wife found it a bit perverse. But it got me back in the habit, and it was an interesting read, even at its most difficult, and even when it revolved around Kafka's novels, which I never really grappled with. I was supposed to have read The Castle in college, but I barely dented it; I started reading The Trial this winter, but abandoned after finding how it ended—as if that mattered or couldn't have been predicted! I have never so much as touched a copy of Amerika.

But the book ended with a brief essay on my favorite material in the Kafka canon, the aphorisms; this is the material that made consider, in awe, that in another era Kafka might have been a prophet in the spirit of Ecclesiastes. So I am satisfied. It was time and effort well spent.

[Richard · Rating 5 out of 5]

Makes more sense of Kafka than any other critic I've read, though I must admit I found the perspectives of The Trial more compelling than The Castle, maybe because I've always found The Castle more incomplete, a proto-draft that may give us glimpses into Kafka's material and process but too raw and sloppy to be definite. The Trial, however, is such a classic that this attention proves wonderful. But even more so, Calasso's insights into Kafka's writing process are what stunned me here. Kafka's work has presented such a mystery over the years because it plays on a dynamic almost unheard of in other writers, work that both exists just outside the corner of the eye and center stage. But even that paradox isn't yet at the heart of Kafka's work--details don't just exist as metaphors but in a matrix of reason that can't even be simplified into Beckett's hyper-rationality. Calasso takes us intensely through passages of various works and Kafka's letters and journals to break down this extraordinary aesthetic.

[jessica · Rating 4 out of 5]

I first read some of this in 2006 before graduation. Roberto Calasso knows Kafka.

[Francesca · Rating 4 out of 5]

4.5/5

[David · Rating 3 out of 5]

A fittingly erudite work on the great mystery that is Kafka in his many forms. One must have, at least, a working knowledge of Kafka's Trial, Castle and the more important of his shorter works (In the Penal Colony and Metamorphosis) to participate with this text. Calasso's analysis is dense and largely well-formed though, for me, it could have been better served with a larger dollop of biography.

While reading this I realized that I would rather Kafka's work retain the sense of a puzzle that one is always on the very edge of solving. To solve the puzzle would mean boxing and shelving it and, more than likely, to toss it out with the next spring clean.

[Blair · Rating 4 out of 5]

An insightful look into Kafka's work that concentrates mostly on The Castle and The Trial but also looks at his other works and draws quite extensively on his diaries and letters. Calasso has an aphoristic style and can be a little obtuse at times, but he quotes liberally from the work and gave me some interesting ways to consider Kafka's work that I hadn't considered before. I read this for the Kafka subject matter but I'm keen to read more by Calasso.

[Roland · Rating 5 out of 5]

nearly killed me, this. Good though

[Katrinka · Rating 4 out of 5]

Wish I could give this one a 3.75. Wasn't nearly as good as The Marriage of Cadmus and Harmony, but Calasso really does have a fantastic way with words.

[yo JP · Rating 4 out of 5]

"Jednoho listopadového večera Kafka "s naprostou lhostejností" četl svůj špinavý příběh" (V kárném táboře) v jedné mnichovské galerii. Naslouchalo mu asi padesát osob a na stěnách visely obrazy Van Dongena a Vlamincka. Odevšad čišel chlad "jako prázdný otvor kamen". Grafolog Max Pulver tam měl pocit, že "sálem se šíří nechutný pach krve". Zničehonic se ozval tupý úder. Nějaká žena omdlela a okamžitě ji vynesli ze sálu. Ještě před koncem čtení odešly další osoby. A jiné si stěžovaly, že čtení trvalo příliš dlouho."

K. doporučeno od k. Z bazaru za stovku, zataveno ve fólii a stejně, na vnitřní zadní straně až kafkovsky vepsáno tužkou, jako v knihkupectví, 499,- / 15,56 €. I když jsem zpočátku tápal a musel se přes první stranu dostávat až snad napotřetí, nakonec jsem se, i přestože jsem knihu na nějaký čas odložil, přistihl, že mě prostě baví lidi, co analyzují Kafku, mluví o něm, něco tak neanalyzovatelného, nedefinovatelného, co se ale přesto a stejně snažíte rozluštit - tahle doživotní studie a fascinace, oceán. Calassovi nechybí sebevědomí, možná ho má až příliš. Někdy zkrátka u jeho sebejistých vět začnete mít sarkastické cukání "No jasně, Roberto...". Ale on to vzápětí balancuje zpátky něčím, co mě zaujme, takže jdu jen "Hmm. Hmmmm-"

"Každý má svůj způsob, jak vyjít z podzemního světa nahoru, já to dělám psaním." F.K.

Calasso zmiňuje Kafku rovněž i jako někoho, kdo je jakýmsi průkopníkem v psaní, ve sféře, kterou nikdo do té doby neprobádával. To zkoumání vnitřního vesmíru, ta integrace sebe, svého vědomí, do textu. Ale spoustu času se tam žvatlá okolo a dokola a rozhazují se velmi jisté (a sebejisté) soudy a to je u něčeho tak neuchopitelného, pokud máte Kafku načteného, jen těžké věřit, nebo snad jen přístoupit na tuto hru. Dokud se Calasso věnuje Kafkovi a jeho psaní, baví mě to, jakmile přebrodí do svého těžkého interpretování a filozofování, člověk začne vrtět hlavou. Ale je těžké oponovat, jak Calassa nazvali "mistrem skrytých vědomostí / či snad poznání?", když si tohle myslí akademikové.

Části, zabývající se Procesem, který je pro mě velmi zásadním textem, mě naopak bavily právě pro tu, drzost, tu jistotu, s jakou Roberto analyzuje, jasně, scény, ale samozřejmě i způsob, jakým se na Kafku dívá, hlouběji a svým způsobem tak prohlubuje i moji vlastní posedlost a znalosti. A tak jsem se přistihl opět u jakéhosi ping pongu, kdy mě tahle kniha místy bavila až magnetickým způsobem... do mdlejších částí, co mě nudily k smrti a testovaly moje hranice. Zajímavá dynamika. Možná proto jsem ji četl tak dlouho. Hmm. hi, k. Cítím se dobře, po dočtení tohohle textu, s cigaretou v chladném prosincovém dni, na balkóně.

"Brod, který uměl kýčovitým nátěrem opatřit všechno, nač sáhl, vylíčil Kafkův pobyt v Siřemi jako "ústup od světa do ryzosti". Viděl v něm také - a svému příteli to i napsal - "vydařený a obdivuhodný podnik". Těžko si představit dvě adjektiva, která by Kafkovi mohla víc vadit. Brodovi odpověděl minuciózně doloženým dopisem, v němž mu vysvětlit, že jediným rozumným závěrem, k němuž v životě došel, nebyla "sebevražda, ale myšlenka na sebevraždu". Že nešel za tuto myšlenku, o to se zasloužila myšlenka další: "Ty, který neumíš udělat nic, chceš udělat právě toto?" A jeho nejlepší přítel mu píše cosi o úspěchu, obdivu, o ryzosti! Kafka tehdy vůbec poprvé (podruhé k tomu došlo v Dopise otci) citoval a k vlastní osobě vztáhl poslední větu Procesu: "Bylo to, jako by stud ho měl přežít."

[Zoe Tuck]

An odd but illuminating book that I read in tandem with Breon Mitchell translation of The Trial. Calasso is a skilled and dutiful exegete, hovering for the most part a consistent distance above Kafka's texts. This consistency made me relish the little touches where Calasso permits himself to gesture to his beloved corpus of vedic texts. His lack of equivocation or hesitation in his observations and assertions was occasionally off-putting, and he participates in the seeming critical consensus which judges Max Brod as a sentimental sap. If he was such a sap, why was Kafka friends with him? I'm asking not simply out of an over-identification with Brod, but out of curiosity, and with a suspicion that it's worth our time to think harder about the figures who mediate between uncompromising intellects and the public.

[Kate Potapenko · Rating 2 out of 5]

I should admit it wasn't what I was expecting. From reviews I've read I thought it will be more about Kafka, but it did turn out to be an analysis of books/characters. I am not a fan of reads that explain what author was trying to say or what he meant as I believe it's up to every single individual to understand book in their own way. When it goes to Kafka especially I don't think it can or should be explained. He's like a journey that may take you places you haven't been before and you should enjoy exploring rather than let someone else tell you what exactly you should get out of it.

[sean · Rating 1 out of 5]

the most pretentious attempt at dissecting kafka.

[Maurizio Manco · Rating 4 out of 5]

"Essere prescelti, essere condannati: due modalità dello stesso procedimento." (p. 16)

"Il puro passare del tempo è il giudizio." (p. 22)

[Richard Anderson · Rating 5 out of 5]

Beautiful, inscrutable-great contribution to the Kafka literature.

[Argel Landeros · Rating 5 out of 5]

This is a book you must read to understand Kafka's works…!

[Remus Pop · Rating 4 out of 5]

Another journey into the world of mystery, ritual, myth, and revelation. Reading about Kafka's major works simultaneously, some level of antithesis becomes evident. Something I would never have grasped on my own. While it might feel like a specialised analysis of Kafka's work, the book goes deeper than that, touching on more universal human struggles, like living under mysterious and unreachable Laws, with only fragmentary and limited access to truths. At times it reminded me of the critical studies I disliked so much in high school, but the perseverance of going through it was always rewarding.