زندگی خوش کوتاه فرانسیس مکومبر

by Ernest Hemingway, ابراهیم گلستان (مترجم)

شش داستان کوتاه از ارنست همینگوی:
کلبه سرخپوستان / آقا و خانم الیوت / تپه هایی همچون فیلهای سفید / آدمکش ها / یک گوشه پاک و روشن / مرد پیر بر سر پل / زندگی خوش کوتاه فرنسیس مکومبر
چاپ ۱۳۲۸

106 pages, Paperback

Published April 1, 1949

About the author

Ernest Miller Hemingway was an American novelist, short-story writer and journalist. Best known for an economical, understated style that significantly influenced later 20th-century writers, he is often romanticized for his adventurous lifestyle, and outspoken and blunt public image. Most of Hemingway's works were published between the mid-1920s and mid-1950s, including seven novels, six short-story collections and two non-fiction works. His writings have become classics of American literature; he was awarded the 1954 Nobel Prize in Literature, while three of his novels, four short-story collections and three nonfiction works were published posthumously.
Hemingway was raised in Oak Park, Illinois. After high school, he spent six months as a cub reporter for The Kansas City Star before enlisting in the Red Cross. He served as an ambulance driver on the Italian Front in World War I and was seriously wounded in 1918. His wartime experiences formed the basis for his 1929 novel A Farewell to Arms. He married Hadley Richardson in 1921, the first of four wives. They moved to Paris where he worked as a foreign correspondent for the Toronto Star and fell under the influence of the modernist writers and artists of the 1920s' "Lost Generation" expatriate community. His debut novel The Sun Also Rises was published in 1926.
He divorced Richardson in 1927 and married Pauline Pfeiffer. They divorced after he returned from the Spanish Civil War, where he had worked as a journalist and which formed the basis for his 1940 novel For Whom the Bell Tolls. Martha Gellhorn became his third wife in 1940. He and Gellhorn separated after he met Mary Welsh Hemingway in London during World War II. Hemingway was present with Allied troops as a journalist at the Normandy landings and the liberation of Paris. He maintained permanent residences in Key West, Florida, in the 1930s and in Cuba in the 1940s and 1950s. On a 1954 trip to Africa, he was seriously injured in two plane accidents on successive days, leaving him in pain and ill health for much of the rest of his life. In 1959, he bought a house in Ketchum, Idaho, where, on July 2, 1961 (a couple weeks before his 62nd birthday), he killed himself using one of his shotguns.

Reviews

[Bahman Bahman · Rating 2 out of 5]

ويلسن کنار کشيده بود تا از پهلو شليک کند. مکومبر محکم ايستاده بود و به دماغ شليک مي‌کرد، و هر بار جاي بالاتري را نشانه مي‌گرفت و به شاخ‌هاي سنگين مي‌زد، آن‌ها را، انگار که به سقفي ساخته شده از لوح سنگي، شليک کند، تکه‌تکه و ريزريز مي‌کرد، و خانم مکومبر همين‌که ديده بود چيزي نمانده که شاخ‌هاي بوفالو به مکومبر بخورد به نقطه‌اي در چهار پنج سانتي بالاي قاعدة جمجمه و يک طرف آن شليک کرده بود.
فرانسيس مکومبر در فاصله‌اي کم‌تر از دو متري جايي که بوفالو به پهلو افتاده بود، دراز کشيده بود، ويلسن کنارش ايستاده بود و زنش زانو زده بود.
ويلسن گفت: «من برش نمي‌گردونم.»
زن با حالي عصبي زار مي‌زد.
ويلسن گفت: «من مي‌رم تو ماشين. تفنگ کجاست؟»
زن با چهرة درهم رفته سر تکان داد. تفنگ‌بر تفنگ را برداشت.
ويلسن گفت: «بذار همين‌جا که هست باشه.» سپس گفت: «برو عبدالله رو بيار تا شاهد تصادف باشه.»
زانو زد، دستمالي از جيبش بيرون آورد و روي سر فرانسيس مکومبر با آن موهاي کوتاه پهن کرد. خون توي خاک خشک و پوک فرو مي‌رفت.
ويلسن ايستاد و بوفالو را ديد که به پهلو افتاده، پاهايش به هواست، شکمِ کم‮موي او دل مي‌زد. مغزش خودبه‌خود ضبط کرد: «چه بوفالوي خوبي! شاخ‌هايش يک متر و بيست سي سانتيمتر قطر دارد يا بيشتر. بله، بيشتر.» راننده را صدا زد و گفت پتويي روي جنازه بياندازد و کنارش بايستد. آن‌وقت به طرف ماشين، که زن در گوشة صندلي‌اش نشسته بود و گريه مي‌کرد، رفت.
با لحني بي‌حالت گفت: «کار بکري بود. اون هم تو رو ول مي‌کرد.»
زن گفت: «خفه‌شو.»
مرد گفت: «نگران نباشو کَمَکي دردسر پيش مي‌آد اما من چندتا عکس مي‌گيرم که تو بازجويي خيلي به درد مي‌خوره. تفنگ‌برها و راننده هم هستن که شهادت بدن. تو خيالت کاملا تخت باشه.»
زن گفت: «خفه شو.»
مرد گفت: «کارهاي زيادي در پيشه. يه ماشين بفرستم بره درياچه تا بي‌سيم بزنن يه هواپيما بياد. هر سه نفر ما رو ببره نايروبي. چرا مسمومش نکردي. تو انگليس مرسومه.»
زن داد زد: «خفه شو. خفه شو. خفه شو.»
ويلسن با چشمان آبي بي‌حالتش به او نگاه کرد.
مرد گفت: «من ديگه کاري ندارم. يه کم اوقاتم تلخ بود. اما کم‌کم از شوهرت خوشم اومد.»
زن گفت: «خواهش مي‌کنم خفه شو. خواهش مي‌کنم خفه شو.»
ويلسن گفت: «حالا بهتر شد. خواهش مي‌کنم خيلي بهتره. حالا خفه مي‌شم.»

[Helia Naseri · Rating 4 out of 5]

اولش اینجوری بودم که این زندگیِ خوشه؟ اگه این خوشه که بیا خوش رو معنی کن 😁
اما آخرش فهمیدم آره، زندگیش هم کوتاه بود، هم شاد شد، رها شد، آزاد شد...

[Mehran]

اگر میخواهید همینگوی را بشناسید فقط به خواندن مقدمه ابراهیم گلستان در همین کتاب اکتفا کنید