Երկրորդ ու, ցավոք, վերջին գիրքն եմ կարդում Ֆիլյանից: Սիրահարվել եմ էս գրողի երևակայությանը, լեզվի հետ խաղերին, իրականության աբսուրդային ընկալմանը:
Իզուր չի, որ էս գործը ինձ հիշեցրեց աբսուրդի թատրոնի գրականության դեմքերին՝ Բեքեթ, Իոնեսկո, Ադամով: Ոչ գծային պատմողականություն, տրամաբանական կառուցվածքի բացակայություն, աշխարհի ու կյանքի իմաստի «անիմաստ» որոնումներ: Ժամանակը, տարածությունն ու հիշողությունը էս գրքում մեր իմացածը չեն, մեզ ծանոթ կանոներով չեն «խաղում»:
Բայց ի տարբերություն աբսուրդի թատրոնի դասականների՝ Ֆիլյանը ավելի մոտ ա մարդկային զգացմունքներին, նույնիսկ եթե սյուրռեալիստական կամ ֆանտաստիկ տարրերով ա լցնում պատմությունները։ Ու կա մի տեսակ մելանխոլիա, միայնություն, ինքնության կորուստ՝ ժամանակակից էքզիստենցիալ ճգնաժամի ավանդույթներով:
Ֆիլյանը հիանալի բացահայտում էր ինձ համար՝ հայ ժամանակակից գրականության մեջ: Նրա էքզիստենցիալ ոգին էնքան հարազատ է թվում, որ նույնիսկ իր գործերի ծանրությունը ասես սփոփիչ ու հանգստացնող լինի։