What do you think?
Rate this book
Inny świat
Nowe wydanie z okazji Roku Gustawa Herlinga-Grudzińskiego.
Jedno z najważniejszych świadectw więźnia łagru i zarazem jeden z najistotniejszych utworów w historii polskiej – i światowej – literatury XX wieku.
Wstrząsająca wiwisekcja mechanizmów sowieckiego totalitaryzmu i obraz ludzkiej natury wystawionej na najcięższą z prób. Słowem: książka, którą – jak stwierdził Albert Camus – „powinno się wydawać i czytać we wszystkich krajach świata”.
Jedno z najważniejszych świadectw więźnia łagru i zarazem jeden z najistotniejszych utworów w historii polskiej – i światowej – literatury XX wieku.
Wstrząsająca wiwisekcja mechanizmów sowieckiego totalitaryzmu i obraz ludzkiej natury wystawionej na najcięższą z prób. Słowem: książka, którą – jak stwierdził Albert Camus – „powinno się wydawać i czytać we wszystkich krajach świata”.
360 pages, Paperback
First published January 1, 1951
510 people are currently reading
4094 people want to read
About the author
Gustaw Herling-Grudziński
94 books63 followersGustaw Herling-Grudziński (May 20, 1919 - July 4, 2000) was a Polish writer, journalist, essayist and soldier. He is best known for writing a personal account of life in the Soviet gulag - A World Apart.
He was born in Kielce. His studies of Polish literature at Warsaw University were interrupted by the outbreak of the Second World War (German invasion of Poland). During the Fall of 1939 he co-founded an underground resistance organization "Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa, PLAN". As the organization's courier he traveled to then Soviet occupied Lwów (Lviv), but was arrested in March 1940 by the NKVD and sentenced on fabricated espionage charges. Imprisoned in Vitsebsk and a gulag in Arkhangelsk region for 2 years, he was released in 1942 under the Sikorski-Mayski Agreement. He joined Gen. Władysław Anders' Army (Polish II Corps) and later fought in North Africa and in Italy, taking part in the battle of Monte Cassino. For his valor in combat he was decorated with the Virtuti Militari, Poland's highest military decoration.
In 1947 he co-founded and initially co-edited the political and cultural magazine Kultura, then published in Rome. When the magazine moved to Paris, he settled first in London and finally in Naples, Italy, where he married Lidia, a daughter of the philosopher Benedetto Croce. He also wrote for the Italian "Tempo presente" run by Nicola Chiaromonte and for various dailies and periodicals.
-----------------------------------------
Works
His most famous book, A World Apart, was translated into English by Andrzej Ciolkosz and published with an introduction by Bertrand Russell in 1951 (the 2005 edition would feature an introduction by Anne Applebaum). By describing life in the gulag in a harrowing personal account, it provides an in-depth, original analysis of the nature of the Soviet communist system. Written 10 years before Aleksandr Solzhenitsyn's One Day in the Life of Ivan Denisovich, it brought him international acclaim but also criticism from Soviet sympathizers.
A selection from the Journal Written at Night, a journal that he wrote for 30 years, was translated by Ronald Strom and published as Volcano and Miracle (1997). A collection of his short stories, The Noonday Cemetery and Other Stories (2003), has been translated by Bill Johnston.
Awards
He was the winner of many literary prizes: Kultura (1958), Jurzykowski (1964), Kościelskis (1966), The News (1981), the Italian Premio Viareggio prize, the international Prix Gutenberg, and French Pen-Club. In 1998 he was awarded the Order of the White Eagle.
He was born in Kielce. His studies of Polish literature at Warsaw University were interrupted by the outbreak of the Second World War (German invasion of Poland). During the Fall of 1939 he co-founded an underground resistance organization "Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa, PLAN". As the organization's courier he traveled to then Soviet occupied Lwów (Lviv), but was arrested in March 1940 by the NKVD and sentenced on fabricated espionage charges. Imprisoned in Vitsebsk and a gulag in Arkhangelsk region for 2 years, he was released in 1942 under the Sikorski-Mayski Agreement. He joined Gen. Władysław Anders' Army (Polish II Corps) and later fought in North Africa and in Italy, taking part in the battle of Monte Cassino. For his valor in combat he was decorated with the Virtuti Militari, Poland's highest military decoration.
In 1947 he co-founded and initially co-edited the political and cultural magazine Kultura, then published in Rome. When the magazine moved to Paris, he settled first in London and finally in Naples, Italy, where he married Lidia, a daughter of the philosopher Benedetto Croce. He also wrote for the Italian "Tempo presente" run by Nicola Chiaromonte and for various dailies and periodicals.
-----------------------------------------
Works
His most famous book, A World Apart, was translated into English by Andrzej Ciolkosz and published with an introduction by Bertrand Russell in 1951 (the 2005 edition would feature an introduction by Anne Applebaum). By describing life in the gulag in a harrowing personal account, it provides an in-depth, original analysis of the nature of the Soviet communist system. Written 10 years before Aleksandr Solzhenitsyn's One Day in the Life of Ivan Denisovich, it brought him international acclaim but also criticism from Soviet sympathizers.
A selection from the Journal Written at Night, a journal that he wrote for 30 years, was translated by Ronald Strom and published as Volcano and Miracle (1997). A collection of his short stories, The Noonday Cemetery and Other Stories (2003), has been translated by Bill Johnston.
Awards
He was the winner of many literary prizes: Kultura (1958), Jurzykowski (1964), Kościelskis (1966), The News (1981), the Italian Premio Viareggio prize, the international Prix Gutenberg, and French Pen-Club. In 1998 he was awarded the Order of the White Eagle.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 688 reviews
April 30, 2013
Mój problem z "Innym światem" polega na tym, że nie jestem zupełnie przekonana co do tego, czy naprawdę mi się podobał, jak to sugerują te cztery goodreadsowe gwiazdki. Po prostu, biorąc pod uwagę temat, który Grudziński opisuje, a także fakt, że jest to zupełnie autentyczna historia, nie pozwala mi dać trzech, czy dwóch gwiazdek. Pięciu też nie mogę dać, bo nie jest to książka, do której chciałabym wrócić, tak głęboko we mnie zakorzenił się świat przedstawiony. Oczywiście, "Inny świat" mną wstrząsnął, zapadł mi w pamięć, ale nie w ten konkretny sposób, sposób na pięć gwiazdek. Dlatego przez podziw i szacunek daję cztery.
"Inny świat" należy do literatury faktu. Wszystkie przedstawione w nim wydarzenia są autentyczne. Gdy uświadamiałam sobie to podczas lektury, realia tamtych czasów, czasów II wojny światowej, wstrząsały mną jeszcze bardziej. A robiły to i tylko przy bardziej, że tak powiem, abstrakcyjnej lekturze. Grudziński pokazuje nam rzeczywistość łagrową, tworząc portrety innych więźniów. W większości są to ludzie, którzy w jakiś sposób, pomimo niewoli i ciężkich warunków, buntowali się przeciw rzeczywistości łagrowej.
"Inny świat" to niezwykłe studium nad ludzką naturą, ukazujące postawy różnych osób w obliczu sytuacji graniczne. Powieść przesycona jest niezwykłym humanizmem, ale też twardą postawą wobec ludzkiej godności, tym surowszej, że ukazanej w opozycji do relatywnych zasad i moralności łagrowej.
Warto też pochylić się nad sposobem, w jaki powieść została napisana. To, że jest to literatura faktu, postawiło autora przed trudnym zadaniem. Grudziński zaś opisuje niezwykle plastycznie i jedyne, co ogranicza moje możliwości wyobrażenia to fakt, że żyję w czasach tak dalekich od wojny, że trudno jest mi przyjąć do wiadomości, że takie rzeczy mogły się dziać.
Dlatego też warto przeczytać "Inny świat", teraz i w nadchodzących latach być może nawet bardziej, niż było to kiedyś, kiedy ludzie w Polsce wciąż odczuwali pokłosie rządów totalitarnych. Obecnie, w czasach dobrobytu i wolności, łatwo jest zgubić gdzieś świadomość tego, jak strasznie było wtedy. Wszyscy wiemy, że II wojna światowa była potwornym doświadczeniem dla ludzkości, ale coraz częściej powtarzamy to ze zwykłego przyzwyczajenia, pojęcie to staje się pustym frazesem, wypowiadanym z poczucia powinności. "Inny świat" jest taką, przepraszam za czarny humor, przypominajką, która też pokazuje, że II wojna światowa to nie tylko niemieckie obozy koncentracyjne, gaz i obozy zagłady, ale także "białe krematoria" łagrów sowieckich. Mimowolnie ciśnie się na usta pytanie: co gorsze?
Teraz pozostaje mi tylko sięgnąć po "Zapiski z martwego domu" Dostojewskiego i pochylić się nad słowami jednego z uczniów mojej szkoły, który podsumował powieść Grudzińskiego słowami: ta książka wciąga wszystkich, bo człowiek ma wrodzony pociąg do czytania o własnym, ludzkim okrucieństwie.
Coś w tym jest.
"Inny świat" należy do literatury faktu. Wszystkie przedstawione w nim wydarzenia są autentyczne. Gdy uświadamiałam sobie to podczas lektury, realia tamtych czasów, czasów II wojny światowej, wstrząsały mną jeszcze bardziej. A robiły to i tylko przy bardziej, że tak powiem, abstrakcyjnej lekturze. Grudziński pokazuje nam rzeczywistość łagrową, tworząc portrety innych więźniów. W większości są to ludzie, którzy w jakiś sposób, pomimo niewoli i ciężkich warunków, buntowali się przeciw rzeczywistości łagrowej.
"Inny świat" to niezwykłe studium nad ludzką naturą, ukazujące postawy różnych osób w obliczu sytuacji graniczne. Powieść przesycona jest niezwykłym humanizmem, ale też twardą postawą wobec ludzkiej godności, tym surowszej, że ukazanej w opozycji do relatywnych zasad i moralności łagrowej.
Warto też pochylić się nad sposobem, w jaki powieść została napisana. To, że jest to literatura faktu, postawiło autora przed trudnym zadaniem. Grudziński zaś opisuje niezwykle plastycznie i jedyne, co ogranicza moje możliwości wyobrażenia to fakt, że żyję w czasach tak dalekich od wojny, że trudno jest mi przyjąć do wiadomości, że takie rzeczy mogły się dziać.
Dlatego też warto przeczytać "Inny świat", teraz i w nadchodzących latach być może nawet bardziej, niż było to kiedyś, kiedy ludzie w Polsce wciąż odczuwali pokłosie rządów totalitarnych. Obecnie, w czasach dobrobytu i wolności, łatwo jest zgubić gdzieś świadomość tego, jak strasznie było wtedy. Wszyscy wiemy, że II wojna światowa była potwornym doświadczeniem dla ludzkości, ale coraz częściej powtarzamy to ze zwykłego przyzwyczajenia, pojęcie to staje się pustym frazesem, wypowiadanym z poczucia powinności. "Inny świat" jest taką, przepraszam za czarny humor, przypominajką, która też pokazuje, że II wojna światowa to nie tylko niemieckie obozy koncentracyjne, gaz i obozy zagłady, ale także "białe krematoria" łagrów sowieckich. Mimowolnie ciśnie się na usta pytanie: co gorsze?
Teraz pozostaje mi tylko sięgnąć po "Zapiski z martwego domu" Dostojewskiego i pochylić się nad słowami jednego z uczniów mojej szkoły, który podsumował powieść Grudzińskiego słowami: ta książka wciąga wszystkich, bo człowiek ma wrodzony pociąg do czytania o własnym, ludzkim okrucieństwie.
Coś w tym jest.
March 25, 2017
To jest jedna z tych książek, które po prostu trzeba przeczytać.
October 8, 2023
Cieszę się, że już skończyłam tę książkę.
Jednej rzeczy nie rozumiem. Skoro Herling-Grudziński wie, że w sowieckich obozach jest przerażająco, ludzie cierpią i to jest złe to dlaczego nie czuje solidarności z więźniarkami i niejako sam staje się ich oprawcą? Kiedy któryś z więźniów dokonuje zbrodni na innym, autor podkreśla, że jest to niewłaściwe, lecz sam nie potrafi oprzeć się seksualizowaniu kobiety krótko po tym, jak stała się ofiarą napaści seksualnej (patrz: Marusia przychodzi do baraku Kowala i Gustaw opisuje jak jej biust leży w bluzce). Jak on ma czelność pisać, że Marusia patrzyła na swojego oprawcę z miłością?
Oczywiście nie rzucam słów na wiatr, mam cytaty, w których obrzydziło mnie podejście autora.
"Z moich obserwacji obozowych wynika, że kobiety znacznie gorzej znoszą głód fizyczny i seksualny niż mężczyźni." Po czym opisuje jak mężczyźni dla kromki chleba sprzedają swoje ubrania, a kobiety, gdy już nic nie mają, sprzedają usługi seksualne, ale mężczyźni bardziej zachowali swoją godność i są moralniejsi od kobiet (pomimo że wszyscy robią co tylko mogą). "Tak czy owak prawdą jest, że głód najczęściej łamał kobiety, kiedy je zaś raz złamał, nie było już zapory na równi pochyłej, po której staczały się na samo dno upodlenia seksualnego."
Tutaj chyba nie zadziałały zasady logiki, a więc mam dla czytających quiz.
Kto gorzej znosi "głód seksualny"?
A. kobiety, które umierają z głodu i wycieńczenia i aby zdobyć kawałek chleba uprawiają za niego seks z chętnymi
B. mężczyźni, którzy pomimo wycieńczenia i bycia bliskim śmierci głodowej zmawiają się w duże grupy i gwałcą na zmianę niewinną kobietę, byleby móc się wyżyć?
Jeszcze gorzej o Herlingu-Grudzińskim świadczy to, że on zdaje się rozumieć pobudki kobiet. On tłumaczy dlaczego robią co robią, ale nie potrafi się powstrzymać od ich slutshamingu i victim-blamingu. On rozumie, że kobiety sypiają z mężczyznami, aby powstrzymać głód lub odsapnąć od pracy, lecz ciągle zdaje się o tym zapominać.
Spójrzcie na kolejny fragment. Do obozu przyjeżdża nastoletnia Polka, córka oficera z Mołodeczna. "Była naprawdę śliczna: smukła i wiotka jak kłos chwiejący się na wietrze, o dziewczęco świeżej twarzyczce i maleńkich piersiach, ledwie rysujących się za granatową bluzeczką mundurka gimnazjalnego". Czy ja muszę coś dodawać?
Dodam i tak.
Co robi wtedy Herling-Grudziński? Zakłada się ze swoim kolegą, inżynierem Polenko o to, czy ta dziewczynka zostanie zgwałcona, czy też nie, skoro nie wychodzi nocą z baraku (a nocą właśnie najczęściej atakują gwałciciele, niektórzy wręcz zdają się sugerować, że to oczywiste, że jeśli kobieta wyjdzie nocą z baraku to zostanie zgwałcona i że sama sobie winna). Zakład był o pół pajki chleba i "podniecała patriotycznie" autora, któremu zależało na tym, aby "barwy biało-czerwone załopotały dumnie na maszcie zwycięskiej cnoty".
W imieniu tego konkursu, a nie rzeczywistej chęci ochrony rodaczki, proponuje dziewczynie fikcyjne małżeństwo (??), żeby uchronić ją przed nocnymi łowami, no bo wiadomo hehe że to znaczy że dziewczynka należy już do kogoś.
Dziewczyna trafia do swojej brygady, a tam ją gwałci - tak to przynajmniej rozumiem, bo przychodzi do baraku Gustawa i rzuca mu na pryczę podarte majtki kobiece.
Po tym zdarzeniu dziewczyna całkiem zapada się w sobie. Autor opisuje ją wtedy już w całkiem degradujący sposób, pisze o tym jak to "goni się po zonie do późnej nocy jak nieprzytomna kotka w okresie marcowego parzenia", jak wszyscy ją zaczęli ciągle gwałcić (sugerując, że to ona jest tą złą, bo się nie szanuje), po czym pisze, że spotkał ją dwa lata później w Palestynie. Pisze, że była wtedy zupełnie starą kobietą (to powinien mi ktoś wyjaśnić, bo co to w ogóle znaczy), że wygląda nieschludnie, brzydko i oczywiście opisuje wygląd jej piersi.
I ostatni fragment, którego nie ma co komentować, wspomnę tylko że potwierdza moją tezę z czwartego akapitu. Na nim zakończę, bo czytając tę książkę dostaję takiej migreny, że chcę ją wyrzucić ze swojej głowy.
"Nauczyciel z Nowosybirska spełniał tu rolę eunucha z łaźni tureckiej, bo wykonywał niezmiennie swe funkcje, gdy do kąpieli przychodziły kobiety. Za szczyptę machorki na papierosa można się było od niego dowiedzieć, czy mają ładne piersi i uda, czy stare spłaszczyły się już jak kloce uderzane młotem mechanicznym tak, że ich głowy wyrastają wprost z rozdętych monstrualnie bioder i nóg powykręcanych na podobieństwo sękatych konarów, a młode czy zachowały jeszcze resztki dziewczęcej wstydliwości i wyraźną linię ramion".
Autor sprowadza kobiety do płaszczyzny ładna-brzydka, przestaje je widzieć przez pryzmat własnej seksualności dopiero jeśli mają męża z co najmniej jedną zdrową kończyną (tego warunku nie spełnia Fatima Sobolewa). Bardzo odpychająca narracja i kreacja postaci kobiecych. No bo, czy rzeczywiście w tekście o łagrach konieczny był opis piersi prawie każdej kobiety? Czy on musiał spłaszczać każdą kobietę do jej wyglądu i stosunków seksualnych?
Jednej rzeczy nie rozumiem. Skoro Herling-Grudziński wie, że w sowieckich obozach jest przerażająco, ludzie cierpią i to jest złe to dlaczego nie czuje solidarności z więźniarkami i niejako sam staje się ich oprawcą? Kiedy któryś z więźniów dokonuje zbrodni na innym, autor podkreśla, że jest to niewłaściwe, lecz sam nie potrafi oprzeć się seksualizowaniu kobiety krótko po tym, jak stała się ofiarą napaści seksualnej (patrz: Marusia przychodzi do baraku Kowala i Gustaw opisuje jak jej biust leży w bluzce). Jak on ma czelność pisać, że Marusia patrzyła na swojego oprawcę z miłością?
Oczywiście nie rzucam słów na wiatr, mam cytaty, w których obrzydziło mnie podejście autora.
"Z moich obserwacji obozowych wynika, że kobiety znacznie gorzej znoszą głód fizyczny i seksualny niż mężczyźni." Po czym opisuje jak mężczyźni dla kromki chleba sprzedają swoje ubrania, a kobiety, gdy już nic nie mają, sprzedają usługi seksualne, ale mężczyźni bardziej zachowali swoją godność i są moralniejsi od kobiet (pomimo że wszyscy robią co tylko mogą). "Tak czy owak prawdą jest, że głód najczęściej łamał kobiety, kiedy je zaś raz złamał, nie było już zapory na równi pochyłej, po której staczały się na samo dno upodlenia seksualnego."
Tutaj chyba nie zadziałały zasady logiki, a więc mam dla czytających quiz.
Kto gorzej znosi "głód seksualny"?
A. kobiety, które umierają z głodu i wycieńczenia i aby zdobyć kawałek chleba uprawiają za niego seks z chętnymi
B. mężczyźni, którzy pomimo wycieńczenia i bycia bliskim śmierci głodowej zmawiają się w duże grupy i gwałcą na zmianę niewinną kobietę, byleby móc się wyżyć?
Jeszcze gorzej o Herlingu-Grudzińskim świadczy to, że on zdaje się rozumieć pobudki kobiet. On tłumaczy dlaczego robią co robią, ale nie potrafi się powstrzymać od ich slutshamingu i victim-blamingu. On rozumie, że kobiety sypiają z mężczyznami, aby powstrzymać głód lub odsapnąć od pracy, lecz ciągle zdaje się o tym zapominać.
Spójrzcie na kolejny fragment. Do obozu przyjeżdża nastoletnia Polka, córka oficera z Mołodeczna. "Była naprawdę śliczna: smukła i wiotka jak kłos chwiejący się na wietrze, o dziewczęco świeżej twarzyczce i maleńkich piersiach, ledwie rysujących się za granatową bluzeczką mundurka gimnazjalnego". Czy ja muszę coś dodawać?
Dodam i tak.
Co robi wtedy Herling-Grudziński? Zakłada się ze swoim kolegą, inżynierem Polenko o to, czy ta dziewczynka zostanie zgwałcona, czy też nie, skoro nie wychodzi nocą z baraku (a nocą właśnie najczęściej atakują gwałciciele, niektórzy wręcz zdają się sugerować, że to oczywiste, że jeśli kobieta wyjdzie nocą z baraku to zostanie zgwałcona i że sama sobie winna). Zakład był o pół pajki chleba i "podniecała patriotycznie" autora, któremu zależało na tym, aby "barwy biało-czerwone załopotały dumnie na maszcie zwycięskiej cnoty".
W imieniu tego konkursu, a nie rzeczywistej chęci ochrony rodaczki, proponuje dziewczynie fikcyjne małżeństwo (??), żeby uchronić ją przed nocnymi łowami, no bo wiadomo hehe że to znaczy że dziewczynka należy już do kogoś.
Dziewczyna trafia do swojej brygady, a tam ją gwałci - tak to przynajmniej rozumiem, bo przychodzi do baraku Gustawa i rzuca mu na pryczę podarte majtki kobiece.
Po tym zdarzeniu dziewczyna całkiem zapada się w sobie. Autor opisuje ją wtedy już w całkiem degradujący sposób, pisze o tym jak to "goni się po zonie do późnej nocy jak nieprzytomna kotka w okresie marcowego parzenia", jak wszyscy ją zaczęli ciągle gwałcić (sugerując, że to ona jest tą złą, bo się nie szanuje), po czym pisze, że spotkał ją dwa lata później w Palestynie. Pisze, że była wtedy zupełnie starą kobietą (to powinien mi ktoś wyjaśnić, bo co to w ogóle znaczy), że wygląda nieschludnie, brzydko i oczywiście opisuje wygląd jej piersi.
I ostatni fragment, którego nie ma co komentować, wspomnę tylko że potwierdza moją tezę z czwartego akapitu. Na nim zakończę, bo czytając tę książkę dostaję takiej migreny, że chcę ją wyrzucić ze swojej głowy.
"Nauczyciel z Nowosybirska spełniał tu rolę eunucha z łaźni tureckiej, bo wykonywał niezmiennie swe funkcje, gdy do kąpieli przychodziły kobiety. Za szczyptę machorki na papierosa można się było od niego dowiedzieć, czy mają ładne piersi i uda, czy stare spłaszczyły się już jak kloce uderzane młotem mechanicznym tak, że ich głowy wyrastają wprost z rozdętych monstrualnie bioder i nóg powykręcanych na podobieństwo sękatych konarów, a młode czy zachowały jeszcze resztki dziewczęcej wstydliwości i wyraźną linię ramion".
Autor sprowadza kobiety do płaszczyzny ładna-brzydka, przestaje je widzieć przez pryzmat własnej seksualności dopiero jeśli mają męża z co najmniej jedną zdrową kończyną (tego warunku nie spełnia Fatima Sobolewa). Bardzo odpychająca narracja i kreacja postaci kobiecych. No bo, czy rzeczywiście w tekście o łagrach konieczny był opis piersi prawie każdej kobiety? Czy on musiał spłaszczać każdą kobietę do jej wyglądu i stosunków seksualnych?
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 20, 2017
Szokująca, wciągająca i poruszająca fabuła, napisana w niestety zbyt szczegółowym dla mnie stylu. Zdecydowanie warto zapoznać się z treścią, polecam audiobooka.
September 20, 2022
Nawet Kafka nie uwierzyłby, gdyby mu powiedziano, że dwudziestu milionom ludzi sfabrykowano procesy, aby na katordze wypruli żyły na rzecz machiny związku sowieckiego. Bo istotnie nie mieści się to w głowie. Nikt nie przewidziałby w najstraszniejszych nawet predykcjach, że totalitaryzmy dwudziestego wieku wyprodukują armie sadystów, którzy przemocą będą tłukli ludzi na kawałki, aby zdezorientowanych zaprzęgać do pracy aż do śmierci. Zadajemy sobie tylko pytanie po co bezkarne państwo w ogóle fatygowało się do aktów oskarżeń i maskarad procesów publicznych? Jeśli odpowiedzią na wykorzystywanie ludzkiego dorobku sprawiedliwości jest efektywność niszczenia człowieka, to Gustaw Herling Grudziński nie mylił się nazywając swoją książkę „Inny świat”. Świadectwo jednostki wrażliwej, wtłoczonej między urków i ludzi bez nadziei, w piekło głodu wyduszającego najprymitywniejsze instynkty ludzkie, przeraża i wzrusza, każąc zadać sobie wiele pytań z jednym naczelnym — w imię czego? Zastanawiające i może nienaturalne, ale chyba tyle można powiedzieć z perspektywy czytelnika, jest to, że Grudziński nie powiedział Żydowi, że rozumie.
April 22, 2023
skonczylam wreszcie
generalnie autor chcial przekazac jakies milion mysli na raz pomieszanie z poplataniem, bardzo meczace i dluzace sie nie mozna sie skupic also minus dla wydawnictwa ze strasznie male literki a ja jestem slepa pozdrawiam
tak jak lubie czytac o obozach w czasie II wojny swiatowej to ta ksiazka zniechecila mnie mocno do wszystkiego
nie ujmuję historii ani przezyciom autora, ale na prawde dawno tak sie nie meczylam z ksiazka
generalnie autor chcial przekazac jakies milion mysli na raz pomieszanie z poplataniem, bardzo meczace i dluzace sie nie mozna sie skupic also minus dla wydawnictwa ze strasznie male literki a ja jestem slepa pozdrawiam
tak jak lubie czytac o obozach w czasie II wojny swiatowej to ta ksiazka zniechecila mnie mocno do wszystkiego
nie ujmuję historii ani przezyciom autora, ale na prawde dawno tak sie nie meczylam z ksiazka
2022
February 7, 2022nie chcę tego oceniać, bo było to zbyt ciężkie i mocno mną wstrząsnęło
February 18, 2025
Judging by the paucity of English-language reviews of this book, "A World Apart" seems better known to Poles (naturally) and other Europeans than to Americans and Brits. Pity. Everyone needs to be more deeply exposed to the lies of Communism and the inhuman character of the Soviet society.
"A World Apart" could be described as a hybrid of "One Day in the Life of Ivan Denisovich" and "The Gulag Archipelago." As personal as "Ivan," yet as factual as "Gulag." But, come to think of it, "Ivan" was factual too, wasn't it? So call this an extended "Ivan" -- 18 months of misery instead of one day.
It's baffling how anyone survived Gulag conditions, even for only 18 months, as the author did. Perhaps some of it in his case was because he had hope . . . there were many Polish prisoners being released after a treaty between Poland and the USSR following the Nazi invasion of the Soviet Union. Still, he was one of the last to be released, and he'd almost given up.
One strength of Herling's character was his capacity for reflection, and this helps make "A World Apart"more than just a litany of suffering. He draws word portraits of many different prisoners, some of whom are examples of various "types" -- the true believers in Communism, sure that "if only Stalin knew" all prisoners would go free; the criminals who lord over the "politicals" and prosper in the camps; the humble who accept their fate with resignation; the informers, some of whom are surprising betrayers; the hunger-demented, etc., etc.
Accounts of Soviet prison camps, both novels and non-fiction, differ from the stories of Nazi camps for many reasons, not the least of which is the reasons for their existence. In the Nazi case, they tossed people on the garbage heap "just because" -- "because you're a Gypsy or a homosexual or a Jew or a Communist" -- little or no regard for making it look "legal." In the Soviet case, they were happy to arrest and convict (and shoot, for that matter) anyone at all (and plenty of "just because" people were shot, imprisioned, or exiled), but from the 1930s to the 1950s, they tried to have a "reason"and they worked on extracting confessions -- no end of torture was too much. Then off to the camps (if you weren't shot) for the job of building the Soviet economy on the cheap.
Interesting feature at the end of the book . . . an exchange of letters-to-the-editor between Communists and our author Herling, the Commies denying the existence of slave-labor camps and Herling relating his own experience. Chalk up one for our side!
2/18/25: looked at this review again because it received a "like" from another Pole. I wish I knew how I happened to come across this book . . . once again, I'm irritated at Goodreads for removing the "Recommended by/would recommend to" areas . . . could taking them away REALLY save them significant space on their servers?!? Anyway, I'd buy this book if I ever ran across it.
"A World Apart" could be described as a hybrid of "One Day in the Life of Ivan Denisovich" and "The Gulag Archipelago." As personal as "Ivan," yet as factual as "Gulag." But, come to think of it, "Ivan" was factual too, wasn't it? So call this an extended "Ivan" -- 18 months of misery instead of one day.
It's baffling how anyone survived Gulag conditions, even for only 18 months, as the author did. Perhaps some of it in his case was because he had hope . . . there were many Polish prisoners being released after a treaty between Poland and the USSR following the Nazi invasion of the Soviet Union. Still, he was one of the last to be released, and he'd almost given up.
One strength of Herling's character was his capacity for reflection, and this helps make "A World Apart"more than just a litany of suffering. He draws word portraits of many different prisoners, some of whom are examples of various "types" -- the true believers in Communism, sure that "if only Stalin knew" all prisoners would go free; the criminals who lord over the "politicals" and prosper in the camps; the humble who accept their fate with resignation; the informers, some of whom are surprising betrayers; the hunger-demented, etc., etc.
Accounts of Soviet prison camps, both novels and non-fiction, differ from the stories of Nazi camps for many reasons, not the least of which is the reasons for their existence. In the Nazi case, they tossed people on the garbage heap "just because" -- "because you're a Gypsy or a homosexual or a Jew or a Communist" -- little or no regard for making it look "legal." In the Soviet case, they were happy to arrest and convict (and shoot, for that matter) anyone at all (and plenty of "just because" people were shot, imprisioned, or exiled), but from the 1930s to the 1950s, they tried to have a "reason"and they worked on extracting confessions -- no end of torture was too much. Then off to the camps (if you weren't shot) for the job of building the Soviet economy on the cheap.
Interesting feature at the end of the book . . . an exchange of letters-to-the-editor between Communists and our author Herling, the Commies denying the existence of slave-labor camps and Herling relating his own experience. Chalk up one for our side!
2/18/25: looked at this review again because it received a "like" from another Pole. I wish I knew how I happened to come across this book . . . once again, I'm irritated at Goodreads for removing the "Recommended by/would recommend to" areas . . . could taking them away REALLY save them significant space on their servers?!? Anyway, I'd buy this book if I ever ran across it.
January 5, 2024
czy tę książkę w ogóle można ocenić? czy powinno się oceniać świadectwo o ludzkim okrucieństwie i cierpieniu? nie wiem, bo jeśli nawet, to co właściwie podlega tu ocenie? skuteczność w wywołaniu szoku i wzbudzaniu emocji? nie, to wydaje się... niewłaściwe. walory literackie? nie, ciężko patrzeć na "Inny świat" w tak techniczny sposób.
na pewno jest to ważna książka. na pewno NIE jest to książka, która mi się podobała (to słowo w tej opinii brzmi bardzo nie na miejscu).
tak naprawdę mam chyba dwa zastrzeżenia. po pierwsze, autor, choć (w przeciwieństwie do Borowskiego) broni tezy o istnieniu "ludzkich" wartości i moralności nawet w nieludzkich warunkach, zdaje się jednak stosować pewien rodzaj relatywizmu i przymykać oko na własne przewinienia. niby nie przedstawia siebie samego jako wzoru cnót, ale stawia się niekiedy w roli arbitra moralnego, jednocześnie pozostawiając całkowicie bez komentarza swoje co najmniej wątpliwe moralnie działania - żeby nie być gołosłowną, podam przykład zakładania się o to, jak szybko nowa więźniarka, złamana głodem, pozwoli się zgwałcić "urkom".
co zresztą wiąże się z kolejnym zarzutem, a mianowicie uprzedmiotowieniem, seksualizacją i lekceważącym stosunkiem wobec kobiet. czy te opisy piersi były potrzebne? nie. czy przedstawianie "nocnych łowów" mężczyzn jako coś, co po prostu się dzieje, stały element życia obozowego, za to sprzedawania swoich ciał w zamian za jedzenie przez głodujące kobiety jako "upodlenia" i moralnego upadku, jest w porządku? nie. kropka.
podsumowując - ważne świadectwo, ale autor zdaje się być... nieprzyjemnym człowiekiem.
na pewno jest to ważna książka. na pewno NIE jest to książka, która mi się podobała (to słowo w tej opinii brzmi bardzo nie na miejscu).
tak naprawdę mam chyba dwa zastrzeżenia. po pierwsze, autor, choć (w przeciwieństwie do Borowskiego) broni tezy o istnieniu "ludzkich" wartości i moralności nawet w nieludzkich warunkach, zdaje się jednak stosować pewien rodzaj relatywizmu i przymykać oko na własne przewinienia. niby nie przedstawia siebie samego jako wzoru cnót, ale stawia się niekiedy w roli arbitra moralnego, jednocześnie pozostawiając całkowicie bez komentarza swoje co najmniej wątpliwe moralnie działania - żeby nie być gołosłowną, podam przykład zakładania się o to, jak szybko nowa więźniarka, złamana głodem, pozwoli się zgwałcić "urkom".
co zresztą wiąże się z kolejnym zarzutem, a mianowicie uprzedmiotowieniem, seksualizacją i lekceważącym stosunkiem wobec kobiet. czy te opisy piersi były potrzebne? nie. czy przedstawianie "nocnych łowów" mężczyzn jako coś, co po prostu się dzieje, stały element życia obozowego, za to sprzedawania swoich ciał w zamian za jedzenie przez głodujące kobiety jako "upodlenia" i moralnego upadku, jest w porządku? nie. kropka.
podsumowując - ważne świadectwo, ale autor zdaje się być... nieprzyjemnym człowiekiem.
March 28, 2023
ciężko się mówi czy pisze o literaturze wojennej, jednak jestem pewna że trzeba ją czytać. Nie da się inaczej próbować zrozumieć.
jedna wada książki, jest zdecydowanie za mało przypisów!! nie znam rosyjskiego, więc miło by było jakby zdania w obcym języku były tłumaczone.
nie jestem żadnym ekspertem, ale wydaje mi się, że jest to naprawdę dobrze ukazująca życie w łagrach książka, chociaż tak naprawdę życiem tego nazwać nie można.
Autor wzbudził we mnie sympatię. Na pewno sięgnę bo inne jego dzieła.
Nieprzypadkowe nawiązania do Dostojewskiego, rozpoczynające rozdziały. Wpływ literatury na życie.
Naprawdę dlaczego ja wcześniej nie wiedziałam o tej książce...
Zdecydowanie wiele uświadamia o cierpieniu.
jedna wada książki, jest zdecydowanie za mało przypisów!! nie znam rosyjskiego, więc miło by było jakby zdania w obcym języku były tłumaczone.
nie jestem żadnym ekspertem, ale wydaje mi się, że jest to naprawdę dobrze ukazująca życie w łagrach książka, chociaż tak naprawdę życiem tego nazwać nie można.
Autor wzbudził we mnie sympatię. Na pewno sięgnę bo inne jego dzieła.
Nieprzypadkowe nawiązania do Dostojewskiego, rozpoczynające rozdziały. Wpływ literatury na życie.
Naprawdę dlaczego ja wcześniej nie wiedziałam o tej książce...
Zdecydowanie wiele uświadamia o cierpieniu.
July 12, 2018
A masterpiece!
February 28, 2019
It should and might deserve to be more widely known.
The first account of "Russian labour camps" I read so far in which the author not only writes about what he survived to, but tries to put it in a larger historical context.
Of course Herling was helped in this task by the fact that his isolation was awful but not as endless as the one of Salamov and Solzenicyn, but still he did an extraordinary job.
At the same time he had the humility of reckoning that the Hell he was put into by fate was a better one compared to the atrocities of the Kolyma.
The passage in which Herling says that he later understood how being sent to the Kolyma for the people "working" in his camp sounded like being sent to Auschwitz for the prisoners of Nazi lagers is astonishing.
One of the many unforgettable lines I already found:
"We can say that the Revolution really overthrew the former order of things. Once slaves were thrown to lions. Now lions are thrown to slaves".
The first account of "Russian labour camps" I read so far in which the author not only writes about what he survived to, but tries to put it in a larger historical context.
Of course Herling was helped in this task by the fact that his isolation was awful but not as endless as the one of Salamov and Solzenicyn, but still he did an extraordinary job.
At the same time he had the humility of reckoning that the Hell he was put into by fate was a better one compared to the atrocities of the Kolyma.
The passage in which Herling says that he later understood how being sent to the Kolyma for the people "working" in his camp sounded like being sent to Auschwitz for the prisoners of Nazi lagers is astonishing.
One of the many unforgettable lines I already found:
"We can say that the Revolution really overthrew the former order of things. Once slaves were thrown to lions. Now lions are thrown to slaves".
Read
May 22, 2023Jak można ocenić prawdę? Nie można. Niemniej, książka napisana dobrze, smutna, ale warto przeczytać.
February 11, 2024
описаний досвід настільки болючий, що мені навіть соромно казати, що це було боляче читати. хочеться пофілосовстувати про те, що табірна система нагадує мені совєтську в мініатюрі. та й ще багато про що — пан ґустав дуже добре пише. настільки, що після його автобіографічної збірки не залишається сил ні на які філософствування. тому далі просто цитати.
"У нормальній державі існують люди задоволені, помірно задоволені і незадоволені. У державі, де всі задоволені, виникає підозра, що всі незадоволені"
"...техніка совєтського слідстваспрямована не так на встановлення правди, як на компромісну угоду у виборі по змозі відповідної для звинувачення брехні"
"...свою останню надію вони покладають на те, що врешті-решт їх уб'є безнадія..."
"Із жахом і глибоким соромом я думаю про поділену Бугом навпіл Європу, в якій по один бік мільйони совєтських рабів молилися за визволення гітлерівськими військами, а по другий мільйони недопалених жертв німецьких концентраційних таборів покладали останню надію на Червону Армію"
"Бо ж у Росії слово "свобода" не згадують намарне"
"Але, подібно до більшості атеїстів, він навіть не підозрював, що акт його релігійного бунту був у своїй основі більш християнським, аніж тисячі чудесних навернень"
"Господи Боже, одним із найбільших жахіть совєтської системи є манія легальної ліквідації жертв... Мало просто стрелити комусь у потилицю - ще треба, щоб він сам на суді про це гарно попросив. Мало обплутати людину похмурою фікцією - ще треба, щоб свідки підтвердили її"
"У нормальній державі існують люди задоволені, помірно задоволені і незадоволені. У державі, де всі задоволені, виникає підозра, що всі незадоволені"
"...техніка совєтського слідстваспрямована не так на встановлення правди, як на компромісну угоду у виборі по змозі відповідної для звинувачення брехні"
"...свою останню надію вони покладають на те, що врешті-решт їх уб'є безнадія..."
"Із жахом і глибоким соромом я думаю про поділену Бугом навпіл Європу, в якій по один бік мільйони совєтських рабів молилися за визволення гітлерівськими військами, а по другий мільйони недопалених жертв німецьких концентраційних таборів покладали останню надію на Червону Армію"
"Бо ж у Росії слово "свобода" не згадують намарне"
"Але, подібно до більшості атеїстів, він навіть не підозрював, що акт його релігійного бунту був у своїй основі більш християнським, аніж тисячі чудесних навернень"
"Господи Боже, одним із найбільших жахіть совєтської системи є манія легальної ліквідації жертв... Мало просто стрелити комусь у потилицю - ще треба, щоб він сам на суді про це гарно попросив. Мало обплутати людину похмурою фікцією - ще треба, щоб свідки підтвердили її"
November 1, 2020
“Dalla prua, un’ultima pioggia di corpi fu scaraventata in mare prima che la nave sparisse con un rumore terrificante, inghiottita dall’oceano”. Questo romanzo insegna molto più che i libri di storia. Della Seconda Guerra Mondiale conosciamo le date e i personaggi principali, abbiamo i racconti dei nostri genitori o nonni che l’hanno vissuta, ma quanti episodi, storie ed emozioni ci sono ignote? Sapevamo delle migliaia di italiani che vivevano a Londra e in molte altre città britanniche, perfettamente integrati nella nuova patria, sospettati da un giorno all’altro di essere spie, cavalli di Troia pronti a infiltrare il Fascismo dall’interno? Questo romanzo fa pensare alla storia che si ripete, così uguale a sé stessa: oggi siamo noi italiani a ritenere criminali i nostri immigrati, molti dei quali vivono qui da molto tempo e sono perfettamente integrati nella nuova patria, solo perché provengono dallo stesso Paese o professano la stessa religione dei responsabili delle guerre dei nostri giorni. Nessuno può fermarmi è un romanzo storico e politico insieme, ma anche un viaggio alla riscoperta delle proprie radici, e di come le persone possano stringere legami anche nei momenti più inaspettati. ( dal web)
September 22, 2025
Cóż to była za dzielna przeprawa…
Literatura wojenna zaskakuje. Okazuje się, że wybrali te lektury nie tylko „bo ktoś napisał o czymś ważnym” ale ci ludzie do tego jeszcze potrafili pisać🫢
Tekst przerażający ale bardzo dobrze napisany. To wyczyn, żeby wyłożyć czytelnikowi tak kategoryczną beznadzieję, rozpacz, obojętność i wypaczenie z ludzkich odruchów więźniów, żeby było to zrozumiałe. Ukazanie osób jak Kostylew, Natalia Lwowna czy grupa Polaków zagłębiło się w najdalsze części składowe psychiki i pozwoliło faktycznie poczuć te historię całym sobą, oddolnie, a nie jako masę ujętą w wielkich liczbach.
Styl prozy jest wciągający, a opowieść, choć snuje się czasem i wydłuża, oddaje nastrój nieskończoności obozowej, więc tak chyba miało być. Są fragmenty nudne, są fragmenty trudne. Ostatecznie jednak doceniam całość.
Literatura wojenna zaskakuje. Okazuje się, że wybrali te lektury nie tylko „bo ktoś napisał o czymś ważnym” ale ci ludzie do tego jeszcze potrafili pisać🫢
Tekst przerażający ale bardzo dobrze napisany. To wyczyn, żeby wyłożyć czytelnikowi tak kategoryczną beznadzieję, rozpacz, obojętność i wypaczenie z ludzkich odruchów więźniów, żeby było to zrozumiałe. Ukazanie osób jak Kostylew, Natalia Lwowna czy grupa Polaków zagłębiło się w najdalsze części składowe psychiki i pozwoliło faktycznie poczuć te historię całym sobą, oddolnie, a nie jako masę ujętą w wielkich liczbach.
Styl prozy jest wciągający, a opowieść, choć snuje się czasem i wydłuża, oddaje nastrój nieskończoności obozowej, więc tak chyba miało być. Są fragmenty nudne, są fragmenty trudne. Ostatecznie jednak doceniam całość.
Read
May 21, 2023przerażająca w swojej brutalności
August 23, 2024
"(...) dla patrzących z boku wieczność trwa tyle co zmrużenie oka, a dla skazanych na swój los zmrużenie oka trwa wieczność."
January 27, 2025
To nie musiało być takie długie
Read
September 15, 2024Skończyłem, ale bez oceny. Głupio tak oceniać czyjeś wspomnienia gwiazdkami. Ale oprócz tego? Takie książki, jako Polacy powinniśmy czytać, żeby uświadamiać sobie co przeszliśmy i jak nas traktowano. Mocne!
September 15, 2024
It's really hard for me to describe the book. Horrible, important, unforgettable.
Repeating after GR description: One of the most important testimonies of a gulag and at the same time one of the most important works in the history of Polish – and world – literature of the 20th century.
A shocking vivisection of the mechanisms of Soviet totalitarianism and a picture of human nature exposed to the hardest of tests. In a word: a book that – as Albert Camus stated – “should be published and read in all countries of the world.”
I understand why the book isn't more known in the Western world. People know much about Nazi concentration camps, but almost none about the gulags. It is sad because (according to estimates, unfortunately, there is no exact data) almost 20 million people were in gulags and almost 3 million died there. And what the system did with those people (physically and psychologically) was beyond imagination.
If you are able to read such stories - do what you can to get to read this memoir.
Repeating after GR description: One of the most important testimonies of a gulag and at the same time one of the most important works in the history of Polish – and world – literature of the 20th century.
A shocking vivisection of the mechanisms of Soviet totalitarianism and a picture of human nature exposed to the hardest of tests. In a word: a book that – as Albert Camus stated – “should be published and read in all countries of the world.”
I understand why the book isn't more known in the Western world. People know much about Nazi concentration camps, but almost none about the gulags. It is sad because (according to estimates, unfortunately, there is no exact data) almost 20 million people were in gulags and almost 3 million died there. And what the system did with those people (physically and psychologically) was beyond imagination.
If you are able to read such stories - do what you can to get to read this memoir.
October 7, 2024
Najgorsza szkolna lektura.
Skąd taka ocena?
1. Autor pisze bez ładu i składu - nużąco(a jestem osobą, która lubi czytac książki o tematyce obozów) I chaotycznie (chciał przekazać za duzo informacji na raz). Męczyłam się czytaniem tej książki i równie złej nie mialam w ręku od dawna.
2. Victim blaming i slutshaming. Chyba nie muszę się rozpisywać o podwójnych standardach i obwinianiu ofiar. Obrzydliwe teksty poniżające kobiety🚩🚩 główny bohater ocenia KAŻDĄ kobietę przez pryzmat jej ciała wtf
3. Książka dostala 2 gwiazdki, że względu na to, że historia jest autentyczna i powinniśmy pamiętać, że istniały też rosyjskie łagry.
Skąd taka ocena?
1. Autor pisze bez ładu i składu - nużąco(a jestem osobą, która lubi czytac książki o tematyce obozów) I chaotycznie (chciał przekazać za duzo informacji na raz). Męczyłam się czytaniem tej książki i równie złej nie mialam w ręku od dawna.
2. Victim blaming i slutshaming. Chyba nie muszę się rozpisywać o podwójnych standardach i obwinianiu ofiar. Obrzydliwe teksty poniżające kobiety🚩🚩 główny bohater ocenia KAŻDĄ kobietę przez pryzmat jej ciała wtf
3. Książka dostala 2 gwiazdki, że względu na to, że historia jest autentyczna i powinniśmy pamiętać, że istniały też rosyjskie łagry.
Read
July 2, 2022Ważny utwór. Ale jednak nie zainteresował mnie. Dlatego wyjątkowo nie wystawiam oceny.
Read
October 23, 2022Wstrząsająca książka.
May 7, 2023
Szczerze totalnie nie wiem, jak ocenić tą książkę, więc dam tak pośrodku 2,5⭐.
Jest to dość specyficzna lektura, o niektórych scenach, których nie da się czytać bez szoku.
Jest to dość specyficzna lektura, o niektórych scenach, których nie da się czytać bez szoku.
September 26, 2023
niektóre rozdziały mną mocno poruszyły
November 22, 2023
Ostatnia scena tej książki jest tym, czym my jesteśmy w jej obliczu. Reporterska plastyczność podciągnięta pod granicę wrażliwości. Retoryka Doświadczenia przez duże "D". Większego, niż może znieść.
March 14, 2024
4,4 ale tylko dlatego, że założyłam się z chłopakiem o to, kto to szybciej przeczyta i czuję niezwykłą satysfakcję (Wiktor, na mocy zakładu masz w domu wpierdol 🥰🥰🥰🥰🫶🫶🫶😘😘)
September 7, 2025
"Człowiek jest ludzki w ludzkich warunkach"
December 10, 2021
2,5/5
Książka niezwykle ważna, lecz przy tym bardzo ciężka - wiadomo, taka tematyka. Na pewno nie dla wszystkich, i nie jest to również lektura "rozrywkowa".
Książka niezwykle ważna, lecz przy tym bardzo ciężka - wiadomo, taka tematyka. Na pewno nie dla wszystkich, i nie jest to również lektura "rozrywkowa".
Displaying 1 - 30 of 688 reviews