What do you think?
Rate this book
Albertus Beeslaar #1
Ματωμένη έρημος
Ένας βασανισμένος μπάτσος.
Ο Αλμπέρτους Μπίσλααρ έχει εγκαταλείψει το απαιτητικό αστυνομικό του πόστο και μια αποτυχημένη σχέση στο Γιοχάνεσμπουργκ για μια θέση στα μετόπισθεν - στις παρυφές της ερήμου Καλαχάρι.
Αλλά το όνειρό του να ζήσει μια ήρεμη ζωή στην ύπαιθρο σύντομα γκρεμίζεται από το ξέσπασμα της βίας στην περιοχή.
Μια άγρια δολοφονία, μια συγκλονισμένη Νοτιοαφρικανική κοινότητα.
Όταν μια εκκεντρική λευκή καλλιτέχνιδα και η μαύρη τετράχρονη θετή της κόρη δολοφονούνται στη φάρμα τους, οι εξαγριωμένοι λευκοί αγρότες στρέφουν τις υποψίες τους εναντίον του ιθαγενούς επιστάτη.
Τα μυστικά όλων γυμνά στο ανελέητο φως της ερήμου.
Στην προσπάθειά του να βρει τον δολοφόνο ο Μπίσλααρ θα βυθιστεί στις ραδιουργίες και τις φυλετικές εντάσεις της κοινότητας και θα διαπιστώσει ότι η βία δεν έχει γεωγραφικά και εθνικά σύνορα.
Ο Αλμπέρτους Μπίσλααρ έχει εγκαταλείψει το απαιτητικό αστυνομικό του πόστο και μια αποτυχημένη σχέση στο Γιοχάνεσμπουργκ για μια θέση στα μετόπισθεν - στις παρυφές της ερήμου Καλαχάρι.
Αλλά το όνειρό του να ζήσει μια ήρεμη ζωή στην ύπαιθρο σύντομα γκρεμίζεται από το ξέσπασμα της βίας στην περιοχή.
Μια άγρια δολοφονία, μια συγκλονισμένη Νοτιοαφρικανική κοινότητα.
Όταν μια εκκεντρική λευκή καλλιτέχνιδα και η μαύρη τετράχρονη θετή της κόρη δολοφονούνται στη φάρμα τους, οι εξαγριωμένοι λευκοί αγρότες στρέφουν τις υποψίες τους εναντίον του ιθαγενούς επιστάτη.
Τα μυστικά όλων γυμνά στο ανελέητο φως της ερήμου.
Στην προσπάθειά του να βρει τον δολοφόνο ο Μπίσλααρ θα βυθιστεί στις ραδιουργίες και τις φυλετικές εντάσεις της κοινότητας και θα διαπιστώσει ότι η βία δεν έχει γεωγραφικά και εθνικά σύνορα.
544 pages, Paperback
First published January 1, 2009
51 people are currently reading
546 people want to read
About the author
Karin Brynard
4 books41 followersKarin Brynard’s crime novels have been published in Afrikaans, English, German, French and Dutch to great acclaim, having won the University of Johannesburg Debut Prize, two M-Net awards, and an ATKV prize for prose. Her most recent novel in Afrikaans, Tuisland, shot to the top of the bestseller list in the country when it was published in June 2016. Having worked as a journalist and political correspondent for Rapport for many years, she now writes full time. She lives in Stellenbosch.
Karin Brynard het reeds verskeie toekennings verower, waaronder die Universiteit van Johannesburg Debuutprys vir Kreatiewe Skryfwerk, die ATKV-prosaprys en twee M-Net-pryse. Haar boeke word ook in Engels, Duits, Frans en Nederlands uitgegee. Sy woon op Stellenbosch.
Karin Brynard het reeds verskeie toekennings verower, waaronder die Universiteit van Johannesburg Debuutprys vir Kreatiewe Skryfwerk, die ATKV-prosaprys en twee M-Net-pryse. Haar boeke word ook in Engels, Duits, Frans en Nederlands uitgegee. Sy woon op Stellenbosch.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 84 reviews
November 2, 2024
LE ACQUE PIANGENTI
William Kentridge: Drawing from Stereoscope. 1998–99. Kentridge è uno dei due artisti visuali sudafricani più famosi al mondo.
Qui si narra di un poliziotto di città alto 195 centimetri che soffre di attacchi di panico ed è finito in un paesello ai margini del Kalahari come ultima occasione e arriva alla verità dopo che io lettore per qualche centinaio di pagine ho provato a bisbigliarli la soluzione del caso.
Marlene Dumas: Per chi suona la campana - For Whom the Bell Tolls, 2008. Marlene Dumas è l’altra artista visuale sudafricana più famosa al mondo. Vive da tempo ad Amsterdam.
E si narra di una giornalista di Cape Town che però è nata qui, ai margini del Kalahari, al confine col Botswana, e qui deve ritornare perché le ammazzano la sorella.
Foto di David Yarrow, autore anche dello scatto usato sulla copertina del libro.
La sorella è morta dal principio, sgozzata, legata, drogata (Roipnol) e con la testa rasata. Era una pittrice, e tra i suoi quadri ne appare uno dove aveva dipinto la sua morte nello stesso modo.
Insieme a lei trattamento simile ha subito la bimba di quattro anni che lei aveva in affido e voleva adottare.
Piazza Tevere, la maestosa e magnifica opera di William Kentridge sul lungotevere di Roma, un murale lungo cinquecento metri.
C’è un giovane boscimano che fa il fattore, e il falconiere, quasi tutti i locali lo vogliono morto, quasi tutti lo ritengono colpevole, invece ha la saggezza degli antichi, i modi di un lord inglese, e l’intelligenza di Oscar Wilde.
C’è un immobiliarista bella e affascinante che si sgama presto essere più coinvolta di quello che afferma.
Marlene Dumas: Mamma Roma, 2012.
La pittrice morta raccoglieva bambini abbandonati e li prendeva in affido. Lottava anche perché la terra fosse restituita ai proprietari originari, i griqua e i boscimani.
In questo modo s’era creata molti nemici, i proprietari terrieri, gli agricoltori bianchi, i boeri. In tanti potevano volerla morta. E infatti aveva ricevuto minacce di morte. Che qualcuno ha poi messo in atto.
Foto di Ansie Zondagh du Toit, tra i ringraziamenti della Brynard.
Ci sono sciamani, stregoni, riti magici sanguinari, amuleti macabri.
Ci sono furti di bestiame ingenti e molto efficienti.
Ci sono sgozzamenti, eseguiti sia con mano destra che mancina.
Ci sono “assalti alle fattorie”: la fine dell’apartheid è ormai cosa di quindici anni prima, ma bianchi, neri e meticci non sono la stessa razza, e neppure lo stesso popolo, si teme che le cose vadano come in Botswana, “kill the boer, uccidi il bianco”, già ne sono morti 2800, chi è il prossimo?
Un pietoso No Comment su come è stata trattata l’opera di William Kentridge sul lungotevere dalla città che gli dovrebbe essere grata.
E poi ci sono le acque piangenti, che danno il nome alla fattoria del delitto, Huilwater.
Soprattutto, c’è un paese che cerca la pace, che insegue la sua identità, che è ricco e moderno, ma anche antico e primitivo, splendido e violento, bianco e nero.
Foto di David Yarrow
È questo paese. Siamo stati abbandonati, tutti quanti. Non siamo al sicuro da nessuna parte. Non c’è nessuno che ci possa aiutare…
Marlene Dumas: Il bacio - The Kiss, 2003.
Non ha nulla a che vedere con Stieg Larsson, lo ‘strillo’ sulla copertina è fuorviante, e mendace.
È ovviamente più prossimo a Deon Meyer, che viene esplicitamente ringraziato dalla Brynard: anche se manca quella maestria di plot, quella profonda conoscenza dei meccanismi di polizia.
Foto di Ansie Zondagh du Toit.
È comunque uno di quei libri difficili da mettere giù, l’ho letto in un lungo weekend: una lettura affascinante per il punto di vista femminile, e le tre donne protagoniste, e il paese, e la zona di quel paese, e il suo momento storico.
Foto di David Yarrow
William Kentridge: Drawing from Stereoscope. 1998–99. Kentridge è uno dei due artisti visuali sudafricani più famosi al mondo.
Qui si narra di un poliziotto di città alto 195 centimetri che soffre di attacchi di panico ed è finito in un paesello ai margini del Kalahari come ultima occasione e arriva alla verità dopo che io lettore per qualche centinaio di pagine ho provato a bisbigliarli la soluzione del caso.
Marlene Dumas: Per chi suona la campana - For Whom the Bell Tolls, 2008. Marlene Dumas è l’altra artista visuale sudafricana più famosa al mondo. Vive da tempo ad Amsterdam.
E si narra di una giornalista di Cape Town che però è nata qui, ai margini del Kalahari, al confine col Botswana, e qui deve ritornare perché le ammazzano la sorella.
Foto di David Yarrow, autore anche dello scatto usato sulla copertina del libro.
La sorella è morta dal principio, sgozzata, legata, drogata (Roipnol) e con la testa rasata. Era una pittrice, e tra i suoi quadri ne appare uno dove aveva dipinto la sua morte nello stesso modo.
Insieme a lei trattamento simile ha subito la bimba di quattro anni che lei aveva in affido e voleva adottare.
Piazza Tevere, la maestosa e magnifica opera di William Kentridge sul lungotevere di Roma, un murale lungo cinquecento metri.
C’è un giovane boscimano che fa il fattore, e il falconiere, quasi tutti i locali lo vogliono morto, quasi tutti lo ritengono colpevole, invece ha la saggezza degli antichi, i modi di un lord inglese, e l’intelligenza di Oscar Wilde.
C’è un immobiliarista bella e affascinante che si sgama presto essere più coinvolta di quello che afferma.
Marlene Dumas: Mamma Roma, 2012.
La pittrice morta raccoglieva bambini abbandonati e li prendeva in affido. Lottava anche perché la terra fosse restituita ai proprietari originari, i griqua e i boscimani.
In questo modo s’era creata molti nemici, i proprietari terrieri, gli agricoltori bianchi, i boeri. In tanti potevano volerla morta. E infatti aveva ricevuto minacce di morte. Che qualcuno ha poi messo in atto.
Foto di Ansie Zondagh du Toit, tra i ringraziamenti della Brynard.
Ci sono sciamani, stregoni, riti magici sanguinari, amuleti macabri.
Ci sono furti di bestiame ingenti e molto efficienti.
Ci sono sgozzamenti, eseguiti sia con mano destra che mancina.
Ci sono “assalti alle fattorie”: la fine dell’apartheid è ormai cosa di quindici anni prima, ma bianchi, neri e meticci non sono la stessa razza, e neppure lo stesso popolo, si teme che le cose vadano come in Botswana, “kill the boer, uccidi il bianco”, già ne sono morti 2800, chi è il prossimo?
Un pietoso No Comment su come è stata trattata l’opera di William Kentridge sul lungotevere dalla città che gli dovrebbe essere grata.
E poi ci sono le acque piangenti, che danno il nome alla fattoria del delitto, Huilwater.
Soprattutto, c’è un paese che cerca la pace, che insegue la sua identità, che è ricco e moderno, ma anche antico e primitivo, splendido e violento, bianco e nero.
Foto di David Yarrow
È questo paese. Siamo stati abbandonati, tutti quanti. Non siamo al sicuro da nessuna parte. Non c’è nessuno che ci possa aiutare…
Marlene Dumas: Il bacio - The Kiss, 2003.
Non ha nulla a che vedere con Stieg Larsson, lo ‘strillo’ sulla copertina è fuorviante, e mendace.
È ovviamente più prossimo a Deon Meyer, che viene esplicitamente ringraziato dalla Brynard: anche se manca quella maestria di plot, quella profonda conoscenza dei meccanismi di polizia.
Foto di Ansie Zondagh du Toit.
È comunque uno di quei libri difficili da mettere giù, l’ho letto in un lungo weekend: una lettura affascinante per il punto di vista femminile, e le tre donne protagoniste, e il paese, e la zona di quel paese, e il suo momento storico.
Foto di David Yarrow
October 27, 2019
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Θυμάμαι μια ταινία που είχα δει πριν από πολλά χρόνια, πριν ακόμα ενηλικιωθώ, μια ταινία που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Σε κάποιο μέρος της Αφρικής, δε θυμάμαι πια σε ποιο, το λευκό ζευγάρι που έδινε δουλειά σε πολλούς κατοίκους της περιοχής δολοφονείται απάνθρωπα στο ίδιο τους το κρεβάτι. Θυμάμαι τη βαναυσότητα και θυμάμαι το αίμα που κάλυπτε τα πάντα. Αλλά μετά σκεφτόμουν πως είναι μόνο μια ταινία και πως αυτά τα πράγματα δε γίνονται στην πραγματικότητα. Πόσα λίγα ήξερα.
Ο επιθεωρητής Αλμπέρτους Μπίσλααρ από το Γιοχάνεσμπουργκ βρίσκεται πλέον κάπου στην έρημο Καλαχάρι, σε ένα τμήμα που είναι εκείνος και κάνα δυο τρεις άλλοι αστυνομικοί. Στο Γιοχάνεσμπουργκ είχε μι απαιτητική δουλειά και μια αποτυχημένη σχέση που έληξε άδοξα. Έφυγε από το χαμό της πόλης για την ησυχία της υπαίθρου και βρέθηκε στη μέση ενός στυγερού εγκλήματος. Όλα αυτά που προσπαθεί να αποφύγει, έρχονται να τον στοιχειώσουν σε ένα μέρος που λιώνει από τη ζέστη.
Σε μια φάρμα, μια λευκή γυναίκα βρίσκεται άγρια δολοφονημένη μαζί με το έγχρωμο τετράχρονο κοριτσάκι που είχε υιοθετήσει. Δεν είναι τα πρώτα θύματα φόνου σε φάρμα, όμως τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Όλες σχεδόν οι φάρμες της περιοχής έχουν δεχθεί επίθεση από ζωοκλέφτες και πολλά από τα κοπάδια έχουν αποδεκατιστεί. Η αστυνομία δεν έχει κανένα στοιχείο και πριν λίγες μόλις μέρες, δυο εργάτες που μάλλον προσπάθησαν να εμποδίσουν τους κλέφτες, βρέθηκαν δολοφονημένοι. Τώρα η Φρέντι και η μικρή της είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι αγρότες, βλέποντας πως δεν υπάρχει πρόοδος από την πλευρά της αστυνομίας, απειλούν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους.
Με το βιβλίο της η Karin Brynard μας προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα της Νοτίου Αφρικής. Μια χώρα που 25 χρόνια μετά το Απαρτχάιντ δυσκολεύεται ακόμα να προσαρμοστεί και να βρει τους ρυθμούς της. Που ακόμα δυσκολεύεται να ζήσει ειρηνικά, παρόλο που ζει σε καιρούς ειρήνης. Τα φυλετικά προβλήματα είναι τεράστια και οι νουθεσίες του παρελθόντος δεν ξεχνιούνται. Όσοι μεγάλωσαν με μίσος, συνεχίζουν να μισούν. Ο λευκός αστυνομικός που έχει την εξουσία του επιθεωρητή ανάμεσα στους έγχρωμους υφισταμένους του και τον έγχρωμο προϊστάμενό του. Ο λευκός επιθεωρητής που δεν πρόκειται ποτέ να πάρει άλλη προαγωγή λόγω του χρώματός του. Αυτός που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, με ένα ανορθόδοξο τρόπο, αλλά που όμως κατηγορείται για ρατσισμό επειδή περιμένει καλύτερη δουλειά από την ομάδα του.
Η δουλειά του επιθεωρητή γίνεται δυσκολότερη με την αντίδραση που εκδηλώνει η κοινότητα. Η Φρέντι ήταν μια καλλιτέχνις με ευαίσθητη ψυχή που ήθελε να βοηθήσει τους αδικημένους. Οι κινήσεις της όμως δημιούργησαν εχθρούς. Οι γείτονές της και η λοιπή κοινότητα των αγροτών, των Μπόερ, έχουν πλέον εξαγριωθεί από τις επιθέσεις κατά των λευκών. Ακραίες ομάδες ρίχνουν λάδι στη φωτιά και κατηγορούν τον έγχρωμο διευθυντή της φάρμας της Φρέντι για το στυγερό έγκλημα αλλά και για τις ζωοκλοπές. Η κατάσταση φεύγει από τον έλεγχο με γοργούς ρυθμούς καθώς τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο και περισσότεροι άνθρωποι δέχονται επιθέσεις. Οι αντιδράσεις όλων είναι υπερβολικές και ανεξέλεγκτες και οδηγούν στο χάος. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος και τα κρυμμένα μυστικά, ο επιθεωρητής Μπίσλααρ πρέπει να βρει τη λύση του μυστηρίου και να οδηγήσει δολοφόνους και ζωοκλέφτες στη δικαιοσύνη. Δε θα ‘θελα να βρίσκομαι στη θέση του.
Ένα από τα βασικά συστατικά του συγκεκριμένου μυστηρίου είναι η ιστορία της Νοτίου Αφρικής. Οι άνθρωποι που έζησαν στα χώματά της, αυτοί που την κυβέρνησαν, όσοι τη δημιούργησαν αλλά και όσοι ζουν εκεί σήμερα. Μια χώρα που έχει αποικηθεί, κατακτηθεί και μοιραστεί κατά το δοκούν, υποφέρει. Οι λαοί της, οι πραγματικοί λαοί που ζούσαν εκεί χρόνια, αιώνες πριν, κινδυνεύουν με αφανισμό. Ο λόγος δεν είναι πάντα ή μόνο ο λευκός άνθρωπος και το απαρτχάιντ, είναι όμως ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος. Είναι, ωστόσο, και οι ίδιοι οι άνθρωποι που την κατοικούν και την κυβερνούν. Η διαφθορά και η εγκληματικότητα είναι στο ζενίθ τους και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Τα σημάδια του απαρτχάιντ δεν πρόκειται να φύγουν σύντομα, δυστυχώς για όλους μας, αλλά πολύ περισσότερο για εκείνους.
Από το διαμοιρασμό της γης το 1913 και μετά, οι γηγενείς έχασαν το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας τους, αφού τους δόθηκε ένα 7% μόνο. Όλες οι φυλές έπρεπε να στριμωχτούν σε αυτό το μικρό κομμάτι γης, οπότε όπως είναι αναμενόμενο ζούσαν μέσα στη φτώχεια και στην ουσία υπηρετούσαν ή δούλευαν για τους λευκούς Μπόερ, τους γαιοκτήμονες και κτηνοτρόφους με τις τεράστιες εκτάσεις. Οι ίδιοι είχαν στερηθεί το δικαίωμα της αγοράς ή ενοικίασης γης με τον ίδιο νόμο. Χαρακτηριστική είναι μια φράση που αναφέρεται αρκετές φορές στο βιβλίο και δείχνει την παρούσα κατάσταση στη Νότια Αφρική. Το πιο συνηθισμένο σύνθημα στις συγκεντρώσεις των μαύρων της περιοχής είναι το «Σκοτώστε τον Μπόερ. Σκοτώστε τον αγρότη». Και η φράση αυτή δε�� είναι δημιούργημα της συγγραφέως. Είναι πραγματικότητα. Όπως ήταν και είναι ακόμα πραγματικότητα ο φυλετικός διαχωρισμός, ο ρατσισμός και οι πράξεις βίας.
Διαβάζοντας το βιβλίο της Karin Brynard μπήκα στη διαδικασία να μάθω περισσότερα για τη ζωή στη Νότια Αφρική. Το θέμα της γης είναι τεράστιο. Οι φυλές θέλουν να τους δοθεί πίσω η γη των προγόνων τους, ή έστω να τη μοιραστούν όλοι ίσα. Η κυβέρνηση παίρνει τη γη των γαιοκτημόνων, χωρίς αποζημίωση, για να τη δώσει σε όσους έχουν ανάγκη. Οι άποικοι ζουν πολλά χρόνια εκεί και τη θεωρούν πατρίδα τους και γη τους και φυσικά δε συμφωνούν με μια τέτοια ανακατανομή της γης. Η εγκληματικότητα έχει χτυπήσει κόκκινο. Οι επιθέσεις σε φάρμες είναι κάτι παραπάνω από πραγματικότητα. Οι άνθρωποι ζουν με το συνεχή φόβο ότι κάποιος θα μπει στο σπίτι τους και θα τους τρομοκρατίσει. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες ξεπερνούν σε αριθμό κάθε άλλο έγκλημα. Το 2018, λέγεται ότι Νότιος Αφρική είχε 57 δολοφονίες την ημέρα, ένας αριθμός εξωπραγματικός!
Γεγονός είναι ότι το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στα Αφρικάανς, την επίσημη γλώσσα της Νοτίου Αφρικής μαζί με τα Αγγλικά, το 2009 κι όμως παραμένει επίκαιρο δέκα χρόνια μετά. Και το μυστήριο που περιλαμβάνει το κάνει ακόμα καλύτερο!
Θυμάμαι μια ταινία που είχα δει πριν από πολλά χρόνια, πριν ακόμα ενηλικιωθώ, μια ταινία που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Σε κάποιο μέρος της Αφρικής, δε θυμάμαι πια σε ποιο, το λευκό ζευγάρι που έδινε δουλειά σε πολλούς κατοίκους της περιοχής δολοφονείται απάνθρωπα στο ίδιο τους το κρεβάτι. Θυμάμαι τη βαναυσότητα και θυμάμαι το αίμα που κάλυπτε τα πάντα. Αλλά μετά σκεφτόμουν πως είναι μόνο μια ταινία και πως αυτά τα πράγματα δε γίνονται στην πραγματικότητα. Πόσα λίγα ήξερα.
Ο επιθεωρητής Αλμπέρτους Μπίσλααρ από το Γιοχάνεσμπουργκ βρίσκεται πλέον κάπου στην έρημο Καλαχάρι, σε ένα τμήμα που είναι εκείνος και κάνα δυο τρεις άλλοι αστυνομικοί. Στο Γιοχάνεσμπουργκ είχε μι απαιτητική δουλειά και μια αποτυχημένη σχέση που έληξε άδοξα. Έφυγε από το χαμό της πόλης για την ησυχία της υπαίθρου και βρέθηκε στη μέση ενός στυγερού εγκλήματος. Όλα αυτά που προσπαθεί να αποφύγει, έρχονται να τον στοιχειώσουν σε ένα μέρος που λιώνει από τη ζέστη.
Σε μια φάρμα, μια λευκή γυναίκα βρίσκεται άγρια δολοφονημένη μαζί με το έγχρωμο τετράχρονο κοριτσάκι που είχε υιοθετήσει. Δεν είναι τα πρώτα θύματα φόνου σε φάρμα, όμως τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Όλες σχεδόν οι φάρμες της περιοχής έχουν δεχθεί επίθεση από ζωοκλέφτες και πολλά από τα κοπάδια έχουν αποδεκατιστεί. Η αστυνομία δεν έχει κανένα στοιχείο και πριν λίγες μόλις μέρες, δυο εργάτες που μάλλον προσπάθησαν να εμποδίσουν τους κλέφτες, βρέθηκαν δολοφονημένοι. Τώρα η Φρέντι και η μικρή της είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι αγρότες, βλέποντας πως δεν υπάρχει πρόοδος από την πλευρά της αστυνομίας, απειλούν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους.
Με το βιβλίο της η Karin Brynard μας προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα της Νοτίου Αφρικής. Μια χώρα που 25 χρόνια μετά το Απαρτχάιντ δυσκολεύεται ακόμα να προσαρμοστεί και να βρει τους ρυθμούς της. Που ακόμα δυσκολεύεται να ζήσει ειρηνικά, παρόλο που ζει σε καιρούς ειρήνης. Τα φυλετικά προβλήματα είναι τεράστια και οι νουθεσίες του παρελθόντος δεν ξεχνιούνται. Όσοι μεγάλωσαν με μίσος, συνεχίζουν να μισούν. Ο λευκός αστυνομικός που έχει την εξουσία του επιθεωρητή ανάμεσα στους έγχρωμους υφισταμένους του και τον έγχρωμο προϊστάμενό του. Ο λευκός επιθεωρητής που δεν πρόκειται ποτέ να πάρει άλλη προαγωγή λόγω του χρώματός του. Αυτός που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, με ένα ανορθόδοξο τρόπο, αλλά που όμως κατηγορείται για ρατσισμό επειδή περιμένει καλύτερη δουλειά από την ομάδα του.
Η δουλειά του επιθεωρητή γίνεται δυσκολότερη με την αντίδραση που εκδηλώνει η κοινότητα. Η Φρέντι ήταν μια καλλιτέχνις με ευαίσθητη ψυχή που ήθελε να βοηθήσει τους αδικημένους. Οι κινήσεις της όμως δημιούργησαν εχθρούς. Οι γείτονές της και η λοιπή κοινότητα των αγροτών, των Μπόερ, έχουν πλέον εξαγριωθεί από τις επιθέσεις κατά των λευκών. Ακραίες ομάδες ρίχνουν λάδι στη φωτιά και κατηγορούν τον έγχρωμο διευθυντή της φάρμας της Φρέντι για το στυγερό έγκλημα αλλά και για τις ζωοκλοπές. Η κατάσταση φεύγει από τον έλεγχο με γοργούς ρυθμούς καθώς τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο και περισσότεροι άνθρωποι δέχονται επιθέσεις. Οι αντιδράσεις όλων είναι υπερβολικές και ανεξέλεγκτες και οδηγούν στο χάος. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος και τα κρυμμένα μυστικά, ο επιθεωρητής Μπίσλααρ πρέπει να βρει τη λύση του μυστηρίου και να οδηγήσει δολοφόνους και ζωοκλέφτες στη δικαιοσύνη. Δε θα ‘θελα να βρίσκομαι στη θέση του.
Ένα από τα βασικά συστατικά του συγκεκριμένου μυστηρίου είναι η ιστορία της Νοτίου Αφρικής. Οι άνθρωποι που έζησαν στα χώματά της, αυτοί που την κυβέρνησαν, όσοι τη δημιούργησαν αλλά και όσοι ζουν εκεί σήμερα. Μια χώρα που έχει αποικηθεί, κατακτηθεί και μοιραστεί κατά το δοκούν, υποφέρει. Οι λαοί της, οι πραγματικοί λαοί που ζούσαν εκεί χρόνια, αιώνες πριν, κινδυνεύουν με αφανισμό. Ο λόγος δεν είναι πάντα ή μόνο ο λευκός άνθρωπος και το απαρτχάιντ, είναι όμως ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος. Είναι, ωστόσο, και οι ίδιοι οι άνθρωποι που την κατοικούν και την κυβερνούν. Η διαφθορά και η εγκληματικότητα είναι στο ζενίθ τους και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Τα σημάδια του απαρτχάιντ δεν πρόκειται να φύγουν σύντομα, δυστυχώς για όλους μας, αλλά πολύ περισσότερο για εκείνους.
Από το διαμοιρασμό της γης το 1913 και μετά, οι γηγενείς έχασαν το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας τους, αφού τους δόθηκε ένα 7% μόνο. Όλες οι φυλές έπρεπε να στριμωχτούν σε αυτό το μικρό κομμάτι γης, οπότε όπως είναι αναμενόμενο ζούσαν μέσα στη φτώχεια και στην ουσία υπηρετούσαν ή δούλευαν για τους λευκούς Μπόερ, τους γαιοκτήμονες και κτηνοτρόφους με τις τεράστιες εκτάσεις. Οι ίδιοι είχαν στερηθεί το δικαίωμα της αγοράς ή ενοικίασης γης με τον ίδιο νόμο. Χαρακτηριστική είναι μια φράση που αναφέρεται αρκετές φορές στο βιβλίο και δείχνει την παρούσα κατάσταση στη Νότια Αφρική. Το πιο συνηθισμένο σύνθημα στις συγκεντρώσεις των μαύρων της περιοχής είναι το «Σκοτώστε τον Μπόερ. Σκοτώστε τον αγρότη». Και η φράση αυτή δε�� είναι δημιούργημα της συγγραφέως. Είναι πραγματικότητα. Όπως ήταν και είναι ακόμα πραγματικότητα ο φυλετικός διαχωρισμός, ο ρατσισμός και οι πράξεις βίας.
Διαβάζοντας το βιβλίο της Karin Brynard μπήκα στη διαδικασία να μάθω περισσότερα για τη ζωή στη Νότια Αφρική. Το θέμα της γης είναι τεράστιο. Οι φυλές θέλουν να τους δοθεί πίσω η γη των προγόνων τους, ή έστω να τη μοιραστούν όλοι ίσα. Η κυβέρνηση παίρνει τη γη των γαιοκτημόνων, χωρίς αποζημίωση, για να τη δώσει σε όσους έχουν ανάγκη. Οι άποικοι ζουν πολλά χρόνια εκεί και τη θεωρούν πατρίδα τους και γη τους και φυσικά δε συμφωνούν με μια τέτοια ανακατανομή της γης. Η εγκληματικότητα έχει χτυπήσει κόκκινο. Οι επιθέσεις σε φάρμες είναι κάτι παραπάνω από πραγματικότητα. Οι άνθρωποι ζουν με το συνεχή φόβο ότι κάποιος θα μπει στο σπίτι τους και θα τους τρομοκρατίσει. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες ξεπερνούν σε αριθμό κάθε άλλο έγκλημα. Το 2018, λέγεται ότι Νότιος Αφρική είχε 57 δολοφονίες την ημέρα, ένας αριθμός εξωπραγματικός!
Γεγονός είναι ότι το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στα Αφρικάανς, την επίσημη γλώσσα της Νοτίου Αφρικής μαζί με τα Αγγλικά, το 2009 κι όμως παραμένει επίκαιρο δέκα χρόνια μετά. Και το μυστήριο που περιλαμβάνει το κάνει ακόμα καλύτερο!
October 27, 2019
Ek het die ander twee boeke in hierdie reeks absoluut verslind so dit was ‘n groot verrassing dat dit my amper 2 weke gevat het om hierdie een (die eerste in die reeks) klaar te lees.
Ek het baie gehou van die Kalahari San en hulle geskiedenis wat in die storie ingeweef was en natuurlik die wonderlik beskrywend skryfstyl maar by tye het die storie bietjie uitgerek gevoel.
Ek was so uitgeput soos Beeslaar aan die einde.
Ek is bly ek het die reeks uit volgorde gelees anders sou ek dalk nie Onse Vaders en Tuisland met soveel entosiasme gelees het nie.
Ek het baie gehou van die Kalahari San en hulle geskiedenis wat in die storie ingeweef was en natuurlik die wonderlik beskrywend skryfstyl maar by tye het die storie bietjie uitgerek gevoel.
Ek was so uitgeput soos Beeslaar aan die einde.
Ek is bly ek het die reeks uit volgorde gelees anders sou ek dalk nie Onse Vaders en Tuisland met soveel entosiasme gelees het nie.
December 4, 2019
Η δολοφονία που καλείται να διερευνήσει ο Αλμπέρτους Μπίσλααρ είναι της Φρέντι, ιδιοκτήτριας μιας φάρμας στην περιοχή, και της θετής κόρης της, της Κλάρα.
Αν και σίγουρα το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία των αστυνομικών μυθιστορημάτων, διαφέρει από τα υπόλοιπα σύγχρονα αστυνομικά που κυκλοφορούν, αφού η ροή της ιστορίας είναι αργή και όλα γίνονται με αργούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πολλή ένταση στο βιβλίο. Στις τελευταίες 150 περίπου σελίδες όμως η ροή επιταχύνεται καθώς ο Μπίσλααρ εντοπίζει υπόπτους και πια πλησιάζει στον εντοπισμό του θύτη.
Το άλλο πρόσωπο που πρωταγωνιστεί στην ιστορία είναι η Σάρα, η αδερφή της δολοφονημένης Φρέντι, η οποία κατοικεί μόνιμα σε άλλη πόλη και ενώ έχει μεγαλώσει στη φάρμα έχει χρόνια να την επισκεφτεί και έχει απομακρυνθεί πολύ από την αδερφή της. Μου άρεσε πολύ ο γλυκός τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας παρουσιάζει τις σκέψεις και τα αισθήματα της Σάρας, αλλά και τις τύψεις της για το ότι απείχε από τη ζωή της αδερφής της τα τελευταία χρόνια. Γενικά, ως χαρακτήρα τη συμπάθησα πολύ.
Πρέπει εδώ να πω ότι η Νότια Αφρική ως χώρα μου είναι τελείως άγνωστη. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι κατοικείται από μεγάλο ποσοστό λευκών σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της Αφρικής, οπότε όλα όσα έγραφε για την ιστορία της περιοχής τα διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Καταφέρνει και βάζει με πολύ έξυπνο τρόπο εμβόλιμα στην πλοκή παραδόσεις και μύθους που αφορούν την περιοχή, κάτι που πάντα με χαροποιεί στα βιβλία που διαβάζω.
Το άλλο σημαντικό που θέλω να σημειώσω είναι ότι στο χώρο που διαδραματίζεται η ιστορία οι λευκοί είναι η μειοψηφία, οπότε υπάρχει ένας ρατσισμός απέναντί τους που φαίνεται σε πολλά σημεία του βιβλίου. Η φτώχεια στην περιοχή είναι μεγάλη και οι ιδιοκτήτες φάρμας φαίνεται να είναι τα εύκολα θύματα μια και οι εκτάσεις που έχουν στην κυριότητά τους είναι αχανείς και η φύλαξη είναι αδύνατη.
Μου άρεσε πολύ η περιγραφή της περιοχής. Ένιωσα πολλές φορές να πνίγομαι από την ζέστη που επικρατεί σε όλο το βιβλίο, μου άρεσε και ο τρόπος που περιγράφει τα έντομα που βρίσκονται παντού. Επίσης, μου έκανε εντύπωση και ο λόγος που χρησιμοποιεί η συγγραφέας- άλλες φορές πολύ περιγραφικός και άλλες φορές κοφτός. Στην αρχή η αλήθεια είναι ότι με ξένισε λίγο αλλά τελικά μου άρεσε.
Γενικά, πιο πολύ από το αστυνομικό κομμάτι του βιβλίου μου άρεσε ο χώρος που διαδραματίζεται και η γνωριμία με την Νότια Αφρική.
https://thematofylakes.gr/
https://kiallovivlio.blogspot.com/
Αν και σίγουρα το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία των αστυνομικών μυθιστορημάτων, διαφέρει από τα υπόλοιπα σύγχρονα αστυνομικά που κυκλοφορούν, αφού η ροή της ιστορίας είναι αργή και όλα γίνονται με αργούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πολλή ένταση στο βιβλίο. Στις τελευταίες 150 περίπου σελίδες όμως η ροή επιταχύνεται καθώς ο Μπίσλααρ εντοπίζει υπόπτους και πια πλησιάζει στον εντοπισμό του θύτη.
Το άλλο πρόσωπο που πρωταγωνιστεί στην ιστορία είναι η Σάρα, η αδερφή της δολοφονημένης Φρέντι, η οποία κατοικεί μόνιμα σε άλλη πόλη και ενώ έχει μεγαλώσει στη φάρμα έχει χρόνια να την επισκεφτεί και έχει απομακρυνθεί πολύ από την αδερφή της. Μου άρεσε πολύ ο γλυκός τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας παρουσιάζει τις σκέψεις και τα αισθήματα της Σάρας, αλλά και τις τύψεις της για το ότι απείχε από τη ζωή της αδερφής της τα τελευταία χρόνια. Γενικά, ως χαρακτήρα τη συμπάθησα πολύ.
Πρέπει εδώ να πω ότι η Νότια Αφρική ως χώρα μου είναι τελείως άγνωστη. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι κατοικείται από μεγάλο ποσοστό λευκών σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της Αφρικής, οπότε όλα όσα έγραφε για την ιστορία της περιοχής τα διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Καταφέρνει και βάζει με πολύ έξυπνο τρόπο εμβόλιμα στην πλοκή παραδόσεις και μύθους που αφορούν την περιοχή, κάτι που πάντα με χαροποιεί στα βιβλία που διαβάζω.
Το άλλο σημαντικό που θέλω να σημειώσω είναι ότι στο χώρο που διαδραματίζεται η ιστορία οι λευκοί είναι η μειοψηφία, οπότε υπάρχει ένας ρατσισμός απέναντί τους που φαίνεται σε πολλά σημεία του βιβλίου. Η φτώχεια στην περιοχή είναι μεγάλη και οι ιδιοκτήτες φάρμας φαίνεται να είναι τα εύκολα θύματα μια και οι εκτάσεις που έχουν στην κυριότητά τους είναι αχανείς και η φύλαξη είναι αδύνατη.
Μου άρεσε πολύ η περιγραφή της περιοχής. Ένιωσα πολλές φορές να πνίγομαι από την ζέστη που επικρατεί σε όλο το βιβλίο, μου άρεσε και ο τρόπος που περιγράφει τα έντομα που βρίσκονται παντού. Επίσης, μου έκανε εντύπωση και ο λόγος που χρησιμοποιεί η συγγραφέας- άλλες φορές πολύ περιγραφικός και άλλες φορές κοφτός. Στην αρχή η αλήθεια είναι ότι με ξένισε λίγο αλλά τελικά μου άρεσε.
Γενικά, πιο πολύ από το αστυνομικό κομμάτι του βιβλίου μου άρεσε ο χώρος που διαδραματίζεται και η γνωριμία με την Νότια Αφρική.
https://thematofylakes.gr/
https://kiallovivlio.blogspot.com/
November 6, 2021
This is called “Weeping Waters” in English, Plassmoord in Afrikaans. It is an excellent portrait of an Afrikaans farm in the post-apartheid era, although the killer is easily spotted about half-way through the book, so there is not much of a mystery.
August 6, 2016
Reading the German Pb edition
Aug 6, 2016
ETA: As I'm still thinking about this book, I decided to up my rating. Obviously my niggles weren't too big:)
More like 3.5 stars
As I will return to South Africa for vacation soon, I was intrigued when I saw this book at one of my rare visits at a bookstore. The blurb sounded very interesting, so I bought it and couldn't wait to start reading.
It's a long book, with lots of stuff and facts about South Africa, tensions between races, historical and today. The backstory of Inspector Beeslaar was mostly left in the dark, only here and there came some mentioning, but it was nebulous til the end. Hopefully that will be cleared in the next book.
What I liked was how the Inspector and his team started without any connection and during the story worked through their differences and at least in parts became a real team.
Overall, the writing style, at least the German translation, was engaging and kept me interesting, although the storyline very often was buried under lots of facts that in the end didn't really add anything to the plot. For quite some time for me it was difficult to keep some of the characters apart as their names sounded quite similar.
From around middle of the book I had a strong hunch where it was heading and surprise - I was right! I don't want to spoil anything, but the hints were too obvious and even all the many characters, several different subplots couldn't prevent that in the end the solution was a bit anticlimactic.
Nevertheless, somewhere I saw that the next book will be released in Germany in August - right in time for my vacation! And I'm really looking forward to reading it.
Aug 6, 2016
ETA: As I'm still thinking about this book, I decided to up my rating. Obviously my niggles weren't too big:)
More like 3.5 stars
As I will return to South Africa for vacation soon, I was intrigued when I saw this book at one of my rare visits at a bookstore. The blurb sounded very interesting, so I bought it and couldn't wait to start reading.
It's a long book, with lots of stuff and facts about South Africa, tensions between races, historical and today. The backstory of Inspector Beeslaar was mostly left in the dark, only here and there came some mentioning, but it was nebulous til the end. Hopefully that will be cleared in the next book.
What I liked was how the Inspector and his team started without any connection and during the story worked through their differences and at least in parts became a real team.
Overall, the writing style, at least the German translation, was engaging and kept me interesting, although the storyline very often was buried under lots of facts that in the end didn't really add anything to the plot. For quite some time for me it was difficult to keep some of the characters apart as their names sounded quite similar.
From around middle of the book I had a strong hunch where it was heading and surprise - I was right! I don't want to spoil anything, but the hints were too obvious and even all the many characters, several different subplots couldn't prevent that in the end the solution was a bit anticlimactic.
Nevertheless, somewhere I saw that the next book will be released in Germany in August - right in time for my vacation! And I'm really looking forward to reading it.
November 12, 2022
Με αρκετά στοιχεία για την κατάσταση στη Νότια Αφρική μετά την εποχή του Απαρτχάιντ, και αρκετά σκληρές εικόνες,όχι όλες απαραίτητες κατά τη γνώμη μου, ήταν ένα τίμιο αστυνομικό μυθιστόρημα.
Αγωνία δεν υπήρχε,καθώς πολύ νωρίς έγιναν αντιληπτοί οι ένοχοι-και αυτό δεν θα ήταν προβληματικό,αν μετά όλη η ιστορία δεν φώτιζε,με βελάκια νέον που αναβοσβήνουν,προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση.Εκεί έχασε τα 2 αστεράκια του...
3/5
Αγωνία δεν υπήρχε,καθώς πολύ νωρίς έγιναν αντιληπτοί οι ένοχοι-και αυτό δεν θα ήταν προβληματικό,αν μετά όλη η ιστορία δεν φώτιζε,με βελάκια νέον που αναβοσβήνουν,προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση.Εκεί έχασε τα 2 αστεράκια του...
3/5
September 23, 2014
Ek is mal oor 'n afrikaanse whodunnit, en is bly om te se ek het uiteindelik nog 'n skrywer om by my gunstelinge te voeg vir hierdie genre. Ek kon nie die boek neersit nie, ek was heeltemal geboei deur al die kinkels in die kabel. Soos Deon Meyer, is haar karakters en haar omgewing twee van die belangrikste elemente in haar storie. Ek het nooit heeltemal besef watse groot invloed plaasmoorde op die platteland het nie, en ook nie hoe vreeslik wreed dit is nie. Ek het klaar Karin se tweede boek, Onse vaders, gaan koop en ek gaan hom sommer vinnig-vinnig lees.
As jy hou van Deon Meyer of Piet Steyn, sal jy Plaasmoord ook geniet.
As jy hou van Deon Meyer of Piet Steyn, sal jy Plaasmoord ook geniet.
January 30, 2015
Anybody wanting to know the status of life in South Africa should read this crime novel - it's far more than 'just a crime novel'. It deals with post-colonial & post-apartheid legacies, the history of the Griquas, land claims by Bushmen (& others) persecution and murder of white farmers, right-wing feelings and actions. Plus there's the murder story, with a flawed - and very human detective - struggling with the inadequacies of life if a small town police station, badly equipped, understaffed .. and this is just for starters. A good, meaty read - highly recommended.
June 4, 2021
3.5*
Ευκολοδιάβαστο αν και λίγο αργόσυρτο. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου ήταν το φόντο του, η Νότια Αφρική, η ιστορία των Βουσμάνων και των Χρίκουα, η αντιπαλότητα των λευκών με τους μαύρους. Κατά τα άλλα το αστυνομικό κομμάτι χωλαίνει. Οι δολοφονίες είναι πολύ άγριες για να τις διαπράξει ο συγκεκριμένος δολοφόνος με τα συγκεκριμένα κίνητρα κατά την γνώμη μου. Περίμενα πολλά περισσότερα.
Ευκολοδιάβαστο αν και λίγο αργόσυρτο. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου ήταν το φόντο του, η Νότια Αφρική, η ιστορία των Βουσμάνων και των Χρίκουα, η αντιπαλότητα των λευκών με τους μαύρους. Κατά τα άλλα το αστυνομικό κομμάτι χωλαίνει. Οι δολοφονίες είναι πολύ άγριες για να τις διαπράξει ο συγκεκριμένος δολοφόνος με τα συγκεκριμένα κίνητρα κατά την γνώμη μου. Περίμενα πολλά περισσότερα.
August 27, 2020
This is a crime novel, set in South Africa, near Kalahari desert (close to the north borders).
What I liked about this book: the fact that it is set in South Africa. You get to learn about the big separation between white and black people. Many white farmers are being killed lately in South Africa by black people that claim that the land belongs to them. Racism and inequality is huge in South Africa and you get to see it in the book.
What I didn't like: it felt kind of incoherent. Some chapters ended abruptly, many things said or people introduced were unnecessary. I didn't get a rythm of a crime novel. Felt like the writer could have edited a bit more. On the other hand, I believe it is more realistic this way.
In any case, I liked the South African set up, but not the crime novel itself
What I liked about this book: the fact that it is set in South Africa. You get to learn about the big separation between white and black people. Many white farmers are being killed lately in South Africa by black people that claim that the land belongs to them. Racism and inequality is huge in South Africa and you get to see it in the book.
What I didn't like: it felt kind of incoherent. Some chapters ended abruptly, many things said or people introduced were unnecessary. I didn't get a rythm of a crime novel. Felt like the writer could have edited a bit more. On the other hand, I believe it is more realistic this way.
In any case, I liked the South African set up, but not the crime novel itself
Read
December 16, 2019Το Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική μπορεί να καταργήθηκε τυπικά στα χαρτιά το 1991 αλλά ακόμα και σήμερα κρατιέται ζωντανό στις συνειδήσεις των κατοίκων της. Ο διαχωρισμός και οι διακρίσεις ανθρώπινων ομάδων με βάση τις φυλετικές τους διαφορές μάλλον δεν έχει ξεχαστεί και το βιβλίο της Karin Brynard «Ματωμένη έρημος» έρχεται να μας αφυπνίσει για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη Νότια Αφρική. Μια εντελώς διαφορετική πρόταση από τις εκδόσεις Μεταίχμιο που μας αποκόβει από το κρύο της Σκανδιναβίας και μας ταξιδεύει στις αχανείς εκτάσεις της ερήμου Καλαχάρι γνωρίζοντας μας έναν άγνωστο μέχρι σήμερα κόσμο. Ένα ιδιαίτερο αστυνομικό μυθιστόρημα που φέρνει στην επιφάνεια τις φυλετικές εντάσεις μιας μικρής κοινότητας δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι η βία δεν γνωρίζει γεωγραφικά και εθνικά σύνορα.
Ο αστυνόμος Αλμπέτρους Μπισλαάρ αποσύρεται σε μια μικρή κοινότητα στις παρυφές της ερήμου Καλαχάρι θέλοντας να αφήσει πίσω του μια αποτυχημένη σχέση αλλά και ένα γεγονός που τον έχει στιγματίσει. Η αναζήτηση του όμως μιας πιο ήρεμης ζωής χωρίς δυσάρεστες σκέψεις και πρόσωπα που του θυμίζουν το παρελθόν θα διαταραχθεί από ένα διπλό φονικό που θα συγκλονίσει αυτή τη μικρή νοτιοαφρικανική πόλη.
Η εκκεντρική καλλιτέχνιδα Φρέντι Σβαρτς και η τετράχρονη θετή έγχρωμη κόρη της θα βρεθούν βάναυσα δολοφονημένες στη φάρμα τους. Μια πράξη ειδεχθούς βίας που σε συνδυασμό με τις ζωωκλοπές που έχουν σημειωθεί τον τελευταίο καιρό θα ξυπνήσει την οργή των λευκών αγροτών, των Μπόερ, απειλώντας τη μέχρι τώρα ειρηνική συμβίωση τους με τους ιθαγενείς. Οι κατηγορίες όλων θα στραφούν εναντίον του ιθαγενή διευθυντή της φάρμας ο οποίος θα αποτελέσει τον κύριο ύποπτο των δύο δολοφονιών καθώς όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην ενοχή του.
Στην περιοχή θα εμφανιστεί και η δημοσιογράφος Σάρα Σβαρτς, αδελφή της δολοφονημένης, η οποία θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τον ιδιάζοντα χαρακτήρα της Φρέντι, έστω και μετά θάνατον, παρόλο που μετά την αρρώστια του πατέρα τους είχαν ψυχρανθεί εντελώς οι σχέσεις τους. Με τις τύψεις να την κατακλύζουν, η Σάρα, θα προσπαθήσει να ενώσει τα κομμάτια του παζλ μέσα από τους αινιγματώδεις πίνακες της Φρέντι ώστε να γνωρίσει λίγο καλύτερα την ίδια και τις αλλαγές στην ιδιοσυγκρασία της μετά τον θάνατο του πατέρα τους. Τι ήταν αυτό που την έσπρωξε να αφοσιωθεί στον τόπο που μεγάλωσε αποτελώντας την τελευταία της κατοικία; Η δολοφονία της οφείλεται στα κρούσματα της κλοπής ζώων που παρατηρούνται τελευταία σε φάρμες της περιοχής ή πίσω της κρύβεται κάποιο μεγαλύτερο και πιο σκοτεινό μυστικό;
Η Karin Brynard αποτελεί μια σημαντική συγγραφική φωνή που αντιπροσωπεύει τη Νότια Αφρική την εποχή μετά το Απαρτχάιντ και οι εμπειρίες μια ζωής διαφαίνονται μέσα από τη γραφή της. Μεγαλωμένη στο Βόρειο Ακρωτήρι της Νότιας Αφρικής, όπου αντλεί και τις εικόνες για τα βιβλία της, σίγουρα γνωρίζει καλύτερα πως να εισάγει τους αναγνώστες στις ακραίες καιρικές συνθήκες με τη σκόνη της ερήμου που κολλάει επάνω σου κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και τις κρύες νύχτες που μετατρέπουν την περιοχή σε ένα απόκοσμο τοπίο.
Στη «Ματωμένη έρημο» η συγγραφέας επιλέγει να κινηθεί σε μια εξαιρετικά μικρή κοινότητα της Νοτίου Αφρικής, εντελώς αποκομμένη από τις μεγάλες πόλεις όπως το Γιοχανέσμπουργκ, θέλοντας να τονίσει την ανομοιομορφία ανάμεσα στους κατοίκους της, στις αντιλήψεις τους αλλά και στον τρόπο ζωής τους. Οι επιθέσεις σε φάρμες είναι ένα υπαρκτό γεγονός με αναρίθμητα θύματα και η Brynard ήρθε σε επαφή με αρκετούς συγγενείς αυτών των θυμάτων συμβουλευόμενη και μια ανάλογη στήλη στο Landbouweekblad για την ασφάλεια στις φάρμες.
Μέσα από το βιβλίο της Brynard ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με την ιστορία της Νότιας Αφρικής από την εποχή της αποικιοκρατίας, με τον άνισο διαμοιρασμό της γης αργότερα, την εκδίωξη φυλών όπως οι Χρίκουα και οι Βουσμάνοι, την οριοθέτηση συγκεκριμένων περιοχών διαβίωσης αυτών των φυλών αλλά και τις διακρίσεις που εντοπίζονται ακόμα και σήμερα παρόλο που το Απαρτχάιντ δεν υφίσταται ως έννοια πλέον. Οι ακροδεξιές οργανώσεις καλά κρατούν όπως φαίνεται στη «Ματωμένη έρημο» και ας δείχνουν όλα ότι έχουν αντιστραφεί κάπως οι όροι και οι ιθαγενείς απολαμβάνουν προνόμια των λευκών σε ορισμένες θέσεις.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της συγγραφέως για το πολύ ανοιχτό χρώμα δέρματος του επιθεωρητή Μπίσλααρ που έμπαινε στη μέση μιας προαγωγής το οποίο έρχεται σε αντιπαράθεση με τους ισχυρισμούς περί άδικης μεταχείρισης των αγροτών σε μια χώρα που κουβαλάει το όνομα των αμαρτωλών του Απαρτχάιντ. Τελικά η Brynard ίσως να μην επέλεξε τυχαία αυτή την απομακρυσμένη περιοχή που κυριολεκτικά φλέγεται από την έντονη ζέστη στα όρια της ερήμου Καλαχάρι θέλοντας να προσδώσει στην αφήγηση της όχι μόνο το ρατσισμό των λευκών απέναντι στους ιθαγενείς αλλά και τι συμβαίνει όταν οι λευκοί αποτελούν μειονότητα.
Εν ολίγοις η ενασχόληση της Brynard με τη δημιουργία αστυνομικών μυθιστορημάτων της δίνει εκείνο το βήμα που χρειάζεται προκειμένου να κάνει γνωστές στο ευρύ κοινό τις έκρυθμες καταστάσεις που επικρατούν στη σημερινή Νότια Αφρική 25 χρόνια μετά την κατάργηση του Απαρτχάιντ. Παράλληλα κάνει αναφορά και στις παραδόσεις των ιθαγενών, τις προκαταλήψεις που τους διακατέχουν και τα έθιμα που έχουν υιοθετήσει ανάλογα σε ποια φυλή ανήκουν. Σίγουρα η «Ματωμένη έρημος» είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα που καταγράφει ευαίσθητα θέματα μιας περίπλοκης κοινωνίας όπου μέσα από τη διερεύνηση μιας άγριας δολοφονίας έρχεται στην επιφάνεια η πολυπλοκότητα της ιδιοκτησίας της γης και των φυλών που την διεκδικούν.
Ο αστυνόμος Αλμπέτρους Μπισλαάρ αποσύρεται σε μια μικρή κοινότητα στις παρυφές της ερήμου Καλαχάρι θέλοντας να αφήσει πίσω του μια αποτυχημένη σχέση αλλά και ένα γεγονός που τον έχει στιγματίσει. Η αναζήτηση του όμως μιας πιο ήρεμης ζωής χωρίς δυσάρεστες σκέψεις και πρόσωπα που του θυμίζουν το παρελθόν θα διαταραχθεί από ένα διπλό φονικό που θα συγκλονίσει αυτή τη μικρή νοτιοαφρικανική πόλη.
Η εκκεντρική καλλιτέχνιδα Φρέντι Σβαρτς και η τετράχρονη θετή έγχρωμη κόρη της θα βρεθούν βάναυσα δολοφονημένες στη φάρμα τους. Μια πράξη ειδεχθούς βίας που σε συνδυασμό με τις ζωωκλοπές που έχουν σημειωθεί τον τελευταίο καιρό θα ξυπνήσει την οργή των λευκών αγροτών, των Μπόερ, απειλώντας τη μέχρι τώρα ειρηνική συμβίωση τους με τους ιθαγενείς. Οι κατηγορίες όλων θα στραφούν εναντίον του ιθαγενή διευθυντή της φάρμας ο οποίος θα αποτελέσει τον κύριο ύποπτο των δύο δολοφονιών καθώς όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην ενοχή του.
Στην περιοχή θα εμφανιστεί και η δημοσιογράφος Σάρα Σβαρτς, αδελφή της δολοφονημένης, η οποία θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τον ιδιάζοντα χαρακτήρα της Φρέντι, έστω και μετά θάνατον, παρόλο που μετά την αρρώστια του πατέρα τους είχαν ψυχρανθεί εντελώς οι σχέσεις τους. Με τις τύψεις να την κατακλύζουν, η Σάρα, θα προσπαθήσει να ενώσει τα κομμάτια του παζλ μέσα από τους αινιγματώδεις πίνακες της Φρέντι ώστε να γνωρίσει λίγο καλύτερα την ίδια και τις αλλαγές στην ιδιοσυγκρασία της μετά τον θάνατο του πατέρα τους. Τι ήταν αυτό που την έσπρωξε να αφοσιωθεί στον τόπο που μεγάλωσε αποτελώντας την τελευταία της κατοικία; Η δολοφονία της οφείλεται στα κρούσματα της κλοπής ζώων που παρατηρούνται τελευταία σε φάρμες της περιοχής ή πίσω της κρύβεται κάποιο μεγαλύτερο και πιο σκοτεινό μυστικό;
Η Karin Brynard αποτελεί μια σημαντική συγγραφική φωνή που αντιπροσωπεύει τη Νότια Αφρική την εποχή μετά το Απαρτχάιντ και οι εμπειρίες μια ζωής διαφαίνονται μέσα από τη γραφή της. Μεγαλωμένη στο Βόρειο Ακρωτήρι της Νότιας Αφρικής, όπου αντλεί και τις εικόνες για τα βιβλία της, σίγουρα γνωρίζει καλύτερα πως να εισάγει τους αναγνώστες στις ακραίες καιρικές συνθήκες με τη σκόνη της ερήμου που κολλάει επάνω σου κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και τις κρύες νύχτες που μετατρέπουν την περιοχή σε ένα απόκοσμο τοπίο.
Στη «Ματωμένη έρημο» η συγγραφέας επιλέγει να κινηθεί σε μια εξαιρετικά μικρή κοινότητα της Νοτίου Αφρικής, εντελώς αποκομμένη από τις μεγάλες πόλεις όπως το Γιοχανέσμπουργκ, θέλοντας να τονίσει την ανομοιομορφία ανάμεσα στους κατοίκους της, στις αντιλήψεις τους αλλά και στον τρόπο ζωής τους. Οι επιθέσεις σε φάρμες είναι ένα υπαρκτό γεγονός με αναρίθμητα θύματα και η Brynard ήρθε σε επαφή με αρκετούς συγγενείς αυτών των θυμάτων συμβουλευόμενη και μια ανάλογη στήλη στο Landbouweekblad για την ασφάλεια στις φάρμες.
Μέσα από το βιβλίο της Brynard ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με την ιστορία της Νότιας Αφρικής από την εποχή της αποικιοκρατίας, με τον άνισο διαμοιρασμό της γης αργότερα, την εκδίωξη φυλών όπως οι Χρίκουα και οι Βουσμάνοι, την οριοθέτηση συγκεκριμένων περιοχών διαβίωσης αυτών των φυλών αλλά και τις διακρίσεις που εντοπίζονται ακόμα και σήμερα παρόλο που το Απαρτχάιντ δεν υφίσταται ως έννοια πλέον. Οι ακροδεξιές οργανώσεις καλά κρατούν όπως φαίνεται στη «Ματωμένη έρημο» και ας δείχνουν όλα ότι έχουν αντιστραφεί κάπως οι όροι και οι ιθαγενείς απολαμβάνουν προνόμια των λευκών σε ορισμένες θέσεις.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της συγγραφέως για το πολύ ανοιχτό χρώμα δέρματος του επιθεωρητή Μπίσλααρ που έμπαινε στη μέση μιας προαγωγής το οποίο έρχεται σε αντιπαράθεση με τους ισχυρισμούς περί άδικης μεταχείρισης των αγροτών σε μια χώρα που κουβαλάει το όνομα των αμαρτωλών του Απαρτχάιντ. Τελικά η Brynard ίσως να μην επέλεξε τυχαία αυτή την απομακρυσμένη περιοχή που κυριολεκτικά φλέγεται από την έντονη ζέστη στα όρια της ερήμου Καλαχάρι θέλοντας να προσδώσει στην αφήγηση της όχι μόνο το ρατσισμό των λευκών απέναντι στους ιθαγενείς αλλά και τι συμβαίνει όταν οι λευκοί αποτελούν μειονότητα.
Εν ολίγοις η ενασχόληση της Brynard με τη δημιουργία αστυνομικών μυθιστορημάτων της δίνει εκείνο το βήμα που χρειάζεται προκειμένου να κάνει γνωστές στο ευρύ κοινό τις έκρυθμες καταστάσεις που επικρατούν στη σημερινή Νότια Αφρική 25 χρόνια μετά την κατάργηση του Απαρτχάιντ. Παράλληλα κάνει αναφορά και στις παραδόσεις των ιθαγενών, τις προκαταλήψεις που τους διακατέχουν και τα έθιμα που έχουν υιοθετήσει ανάλογα σε ποια φυλή ανήκουν. Σίγουρα η «Ματωμένη έρημος» είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα που καταγράφει ευαίσθητα θέματα μιας περίπλοκης κοινωνίας όπου μέσα από τη διερεύνηση μιας άγριας δολοφονίας έρχεται στην επιφάνεια η πολυπλοκότητα της ιδιοκτησίας της γης και των φυλών που την διεκδικούν.
February 18, 2017
An extremely well-written crime novel that involves a clever murder plot and set within a very complex society. Plaasmoord translates as farm murder from Afrikaans and is a very emotional subject in South Africa where the issue of land ownership and race is intricately related.
A women and young girl are gruesomely murdered on a farm in an area known as Griekwastad near the Kalahari desert. Historically there are a number of groups who have claims to the land in the area - the San, the Griekwas, and Afrikaner farmers. It used to be the Wild West of the country, pretty lawless, until diamonds were discovered in the late 1800's and the British annexed the area.
More than a hundred years later, Albertus Beeslaar is the local police officer who has his hands full with a sophisticated stock theft syndicate, the farm murder and some local farmers who are armed and feel threatened by various issues - crime, politics and a land claim.
Karin Brynard does not shy away from acknowledging the complexities of South African rural society in this book which ensures a very satisfying read. Plaasmoord is translated as Weeping Waters and I highly recommend it.
As an example of reality meeting fiction, Griekwastad would become the site of one the most sensational farm murders in South Africa a few years after publication of this novel as described in The Griekwastad Murders: The Crime that Shook South Africa
A women and young girl are gruesomely murdered on a farm in an area known as Griekwastad near the Kalahari desert. Historically there are a number of groups who have claims to the land in the area - the San, the Griekwas, and Afrikaner farmers. It used to be the Wild West of the country, pretty lawless, until diamonds were discovered in the late 1800's and the British annexed the area.
More than a hundred years later, Albertus Beeslaar is the local police officer who has his hands full with a sophisticated stock theft syndicate, the farm murder and some local farmers who are armed and feel threatened by various issues - crime, politics and a land claim.
Karin Brynard does not shy away from acknowledging the complexities of South African rural society in this book which ensures a very satisfying read. Plaasmoord is translated as Weeping Waters and I highly recommend it.
As an example of reality meeting fiction, Griekwastad would become the site of one the most sensational farm murders in South Africa a few years after publication of this novel as described in The Griekwastad Murders: The Crime that Shook South Africa
June 30, 2020
Whilst being a murder mystery this book's highlight was the focus on South Africa's various problems such as farm murders, land claims, right wing factions, inequality.
The other highlight was the two main characters - Inspector Beeslar who has serious panic attacks, few resources and a failed relationships and Sara the estranged sister of the main murder victim who is dealing with her failure to patch up her relationship. Plenty of flaws in the characters make them more real to me.
As a mystery it probably was not that surprising as to who the guilty parties were and getting there was quite a journey.
The other highlight was the two main characters - Inspector Beeslar who has serious panic attacks, few resources and a failed relationships and Sara the estranged sister of the main murder victim who is dealing with her failure to patch up her relationship. Plenty of flaws in the characters make them more real to me.
As a mystery it probably was not that surprising as to who the guilty parties were and getting there was quite a journey.
June 28, 2017
Ek gaan nogsteeds effens gebuk onder my streng gereformeede skuldbekenning dat ek nie genoeg Afrikaans lees nie. My boetedoening vorder glad nie sleg nie, en ek voel heel trots op myself (wat seker ook nie juis toelaatbaar is nie). Ek het die afgelope maand al 3 Afrikaanse boeke deurgewerk. Dankie tog vir goeie vriende en familie met uitstekende lees-smaak wat almal Afrikaanse boeke aandra.
Ek het die lywige Plaasmoord saam met twee ander gewigte boeke en my getroue kindle in my tas gesmokkel oppad met vakansie. Nodeloos om te noem, het my man dit ontdek en gegrom oor die ekstra gewig. Deel van die gegrom was onder andere die aanname dat mens beslis nie so 'n dik boek kan skryf oor 'n plaasmoord nie. Ja, dit gebeur en dit is baie sleg, maar dis hoogstens 'n voorblad artikel met 'n vervolg op bladsy 3 werd. Ek het maar hard op my tong gebyt (ons almal weet mos die beste tekens van 'n suksesvolle huwelik is al die littekens op die tong) en besluit om eers die boek te lees en dan te besluit of dit 'n argument werd is of nie.
Ek was nog nie eers halfpad in die boek voor ek aan Shakepeare se bekende aanhaling, "What's in a name? That which we call a rose by any other name would smell as sweet", begin dink het nie. Die titel van hierdie boek is misleidend, bedrieglik, aandagafleidend en vreesaanjaend vir die boere-gemeenskap tans in Suid-Afrika. Ooooeee - dis 'n goeie titel. Want dit is presies hoe die boek is.
Jislaaik, ek het lanklaas so lekker gelees. Speurder-Inspekteur Albertus Markus Beeslaar (spreek dit hardop uit. Dit val so lekker op die tong), is pas uit Johannesburg verplaas om 'n veediefstal-eenheid in die Noord-Kaap op die been te bring. Ag jitte, het inspekteur Beeslaar nou nie vir jou die interessantste twee "sidekicks" (ek kry nie 'n vertaling nie en kantskoppers gaan beslis nie werk nie) nie, Sersante Pyl en Ghaap. Ek weet sommer hierdie driemanskap gaan groot gunstelinge word op my boekrak.
Die boek val sommer met die deur in die huis. Sonder enige voorafgaande tierlantyntjies of Groot Trek familie geskiedenis. 'n Moord word gepleeg. 'n Plaasmoord.
"'n Plaasmoord raak almal in 'n gemeenskap soos hierdie. Almal. Die vrees, die waar maak van 'n nagmerrie in hulle midde. Dis asof die kollektiewe vrees waarmee iedereen in sy of haar agterkop rondloop, skielik uit die skadu van die onderbewussyn opduik en voor jou kom staan."
Maar is dit werklik net nog 'n plaasmoord? Net nog een van die redelose aanvalle wat ons platteland en plaas gemeenskappe regoor die land teister? Ek doen nie spoilers nie, dit grein teen my streng gereformeerde opvoeding. Maar ek sal die volgende aap uit die mou laat: 'n Plaasmoord kan wel 510 bladsye beslaan, mmaar die moord op Freddie Swarts is nie net nog 'n statistiek nie.
"Die wereld is vol fucked-up mense. En hulle is nie almal arm en swart en honger nie. Soms is hulle wit en mooi en ryk. Maar hulle koppe raas maar almal op dieselfde manier."
Dankie liewe vriendin dat jy sommer al 3 Karin Brynard boeke vir my geleen het. Kannie wag om verder ondersoek in te stel saam met Inspekteur Beeslaar en Pyl en Ghaap nie.
Ek het die lywige Plaasmoord saam met twee ander gewigte boeke en my getroue kindle in my tas gesmokkel oppad met vakansie. Nodeloos om te noem, het my man dit ontdek en gegrom oor die ekstra gewig. Deel van die gegrom was onder andere die aanname dat mens beslis nie so 'n dik boek kan skryf oor 'n plaasmoord nie. Ja, dit gebeur en dit is baie sleg, maar dis hoogstens 'n voorblad artikel met 'n vervolg op bladsy 3 werd. Ek het maar hard op my tong gebyt (ons almal weet mos die beste tekens van 'n suksesvolle huwelik is al die littekens op die tong) en besluit om eers die boek te lees en dan te besluit of dit 'n argument werd is of nie.
Ek was nog nie eers halfpad in die boek voor ek aan Shakepeare se bekende aanhaling, "What's in a name? That which we call a rose by any other name would smell as sweet", begin dink het nie. Die titel van hierdie boek is misleidend, bedrieglik, aandagafleidend en vreesaanjaend vir die boere-gemeenskap tans in Suid-Afrika. Ooooeee - dis 'n goeie titel. Want dit is presies hoe die boek is.
Jislaaik, ek het lanklaas so lekker gelees. Speurder-Inspekteur Albertus Markus Beeslaar (spreek dit hardop uit. Dit val so lekker op die tong), is pas uit Johannesburg verplaas om 'n veediefstal-eenheid in die Noord-Kaap op die been te bring. Ag jitte, het inspekteur Beeslaar nou nie vir jou die interessantste twee "sidekicks" (ek kry nie 'n vertaling nie en kantskoppers gaan beslis nie werk nie) nie, Sersante Pyl en Ghaap. Ek weet sommer hierdie driemanskap gaan groot gunstelinge word op my boekrak.
Die boek val sommer met die deur in die huis. Sonder enige voorafgaande tierlantyntjies of Groot Trek familie geskiedenis. 'n Moord word gepleeg. 'n Plaasmoord.
"'n Plaasmoord raak almal in 'n gemeenskap soos hierdie. Almal. Die vrees, die waar maak van 'n nagmerrie in hulle midde. Dis asof die kollektiewe vrees waarmee iedereen in sy of haar agterkop rondloop, skielik uit die skadu van die onderbewussyn opduik en voor jou kom staan."
Maar is dit werklik net nog 'n plaasmoord? Net nog een van die redelose aanvalle wat ons platteland en plaas gemeenskappe regoor die land teister? Ek doen nie spoilers nie, dit grein teen my streng gereformeerde opvoeding. Maar ek sal die volgende aap uit die mou laat: 'n Plaasmoord kan wel 510 bladsye beslaan, mmaar die moord op Freddie Swarts is nie net nog 'n statistiek nie.
"Die wereld is vol fucked-up mense. En hulle is nie almal arm en swart en honger nie. Soms is hulle wit en mooi en ryk. Maar hulle koppe raas maar almal op dieselfde manier."
Dankie liewe vriendin dat jy sommer al 3 Karin Brynard boeke vir my geleen het. Kannie wag om verder ondersoek in te stel saam met Inspekteur Beeslaar en Pyl en Ghaap nie.
November 5, 2019
Thriller set in Bushmanland, SOUTH AFRICA
Weeping Waters is tense and gripping read set in Bushmanland in the Northern Cape of South Africa. Inspector Albertus Beeslaar is a somewhat disgraced and traumatised policeman from Johannesburg who is sent to a backwater post in the middle of nowhere. He expects a quiet and boring life, but doesn’t get it…
A farm owning lady (Freddie) is murdered in gruesome circumstances. Her sister (Sara) drives up from Cape Town – and meets Beeslaar who is leading the investigation ‘aided’ by two local policemen. The outpost in the middle of nowhere is a rumour mill running riot. Freddie had a relationship with her farm manager, De Kok. He is the main and most obvious suspect. But did he do it – or was Freddie the victim of a particularly ruthless crime syndicate?
The story moves apace and there is a good and surprising reveal at the end (all of 507 pages after the start…). No more for fear of spoilers…
The book is a good thriller in its own right – but it is so much more for TripFiction lovers of location and of local customs and history. The setting is many miles away from the more familiar tourist areas of South Africa – and one about which most of us know not a lot. Old habits and customs die hard in the outback. The reader can really understand some of the tensions in the more remote regions of the country. The Afrikaans farmers are extremely wary and concerned in the post Apartheid era. Will South Africa be driven in the same direction as Zimbabwe? Will land be allocated to black farmers who (in the opinion of the white Afrikaners) won’t know what to do with it? The old order is being challenged. There are land ownership disputes between the Afrikaners and the indigenous people, who can trace their claims back many generations.
As much as a story of a very nasty crime, Weeping Waters is also about white Afrikaans vigilante groups and witchcraft and black magic. It is story of two civilisations that have lived side by side for many years – but whose equanimity is now being challenged.
Recommended for anyone who wants to read about South Africa away from the big cities.
Weeping Waters is tense and gripping read set in Bushmanland in the Northern Cape of South Africa. Inspector Albertus Beeslaar is a somewhat disgraced and traumatised policeman from Johannesburg who is sent to a backwater post in the middle of nowhere. He expects a quiet and boring life, but doesn’t get it…
A farm owning lady (Freddie) is murdered in gruesome circumstances. Her sister (Sara) drives up from Cape Town – and meets Beeslaar who is leading the investigation ‘aided’ by two local policemen. The outpost in the middle of nowhere is a rumour mill running riot. Freddie had a relationship with her farm manager, De Kok. He is the main and most obvious suspect. But did he do it – or was Freddie the victim of a particularly ruthless crime syndicate?
The story moves apace and there is a good and surprising reveal at the end (all of 507 pages after the start…). No more for fear of spoilers…
The book is a good thriller in its own right – but it is so much more for TripFiction lovers of location and of local customs and history. The setting is many miles away from the more familiar tourist areas of South Africa – and one about which most of us know not a lot. Old habits and customs die hard in the outback. The reader can really understand some of the tensions in the more remote regions of the country. The Afrikaans farmers are extremely wary and concerned in the post Apartheid era. Will South Africa be driven in the same direction as Zimbabwe? Will land be allocated to black farmers who (in the opinion of the white Afrikaners) won’t know what to do with it? The old order is being challenged. There are land ownership disputes between the Afrikaners and the indigenous people, who can trace their claims back many generations.
As much as a story of a very nasty crime, Weeping Waters is also about white Afrikaans vigilante groups and witchcraft and black magic. It is story of two civilisations that have lived side by side for many years – but whose equanimity is now being challenged.
Recommended for anyone who wants to read about South Africa away from the big cities.
May 23, 2022
Karin Brynard se speurroman is werklik boeiend, soos die reklame op die omslag vertel. Grusame moorde en veediefstalle met reaksie uit 'n verregse Afrikanergemeenskap teen die agtergrond van die Noord-Kaapse omgewing sorg op die ou ent vir 'n hartseerverhaal met 'n berustende einde.
August 20, 2018
Karin Brynard’s Weeping Waters was a chunky and entertaining read. Set in a Northern Cape town, surrounded by the thirsty farmlands of South Africa abutting the Kalahari, Brynard’s prose describes the unique landscape and farming lifestyle in a way that makes you taste the dust and feel the scorching heat.
A cast of varied characters are introduced to the reader as Sara Swarts returns to the family farm, Huilwater, after the brutal yet mysterious murder of her sister, Freddie. Sara’s unresolved family issues make this an even more difficult task.
The novel, aside from being a whodunit, attempts to educate the reader about issues of concern to the South African farming community. Farm murders, stock theft and land claims are themes explored using characters’ voices, and Brynard writes good dialogue allowing her cast to reveal their personalities. Whilst topical, I did feel, at times, that the sentiments bordered on author indulgence and more control could have been employed in order not to slow the pace and detract from the story. Instead of hurling to the end, the book seemed, to me, to be stuck in third gear and some of the dramatic impact was lost.
That said, I liked the portrayals of cool Nelmarie Viljoen, enigmatic Dam de Kok and the subtle love story woven into the story line. I would also love to join the complicated policeman, Beeslaar at his local, The Red Dune, for a frosty beer! Brynard holds off on the cop’s backstory and I will definitely read the next book in the series to find out what happens to him as he tries to bring big city police methods to the backwaters and get his underlings, Pyl and Ghaap, under control.
Afrikaans is a highly descriptive language and the mother-tongue of the folks living in the places Brynard’s book is set. I can’t help thinking that if I could have read the novel in the language it was penned in, it would have elevated it from a good read to a great one.
A cast of varied characters are introduced to the reader as Sara Swarts returns to the family farm, Huilwater, after the brutal yet mysterious murder of her sister, Freddie. Sara’s unresolved family issues make this an even more difficult task.
The novel, aside from being a whodunit, attempts to educate the reader about issues of concern to the South African farming community. Farm murders, stock theft and land claims are themes explored using characters’ voices, and Brynard writes good dialogue allowing her cast to reveal their personalities. Whilst topical, I did feel, at times, that the sentiments bordered on author indulgence and more control could have been employed in order not to slow the pace and detract from the story. Instead of hurling to the end, the book seemed, to me, to be stuck in third gear and some of the dramatic impact was lost.
That said, I liked the portrayals of cool Nelmarie Viljoen, enigmatic Dam de Kok and the subtle love story woven into the story line. I would also love to join the complicated policeman, Beeslaar at his local, The Red Dune, for a frosty beer! Brynard holds off on the cop’s backstory and I will definitely read the next book in the series to find out what happens to him as he tries to bring big city police methods to the backwaters and get his underlings, Pyl and Ghaap, under control.
Afrikaans is a highly descriptive language and the mother-tongue of the folks living in the places Brynard’s book is set. I can’t help thinking that if I could have read the novel in the language it was penned in, it would have elevated it from a good read to a great one.
April 9, 2020
sjoe - hierdie is nou een van daai boeke wat 'n mens gesukkel het om neer te sit. ek het soms gelees dat my oe toeval en dan dwing ek my oe weer oop om verder te lees.
dis 'n goeie storie en dit was onvoorspelbaar gewees, wat belangrik is wanneer ek 'n boek lees. ek los sommer 'n boek as dit voorspelbaar raak. dit was goed uitgewerk en die skryfstyl is maklik. het 'n hele paar keer gesmile oor hoe die skrywer sekere goed beskryf.
ek hou van die gebalanseerde boodskap van die boek ...
dis 'n goeie storie en dit was onvoorspelbaar gewees, wat belangrik is wanneer ek 'n boek lees. ek los sommer 'n boek as dit voorspelbaar raak. dit was goed uitgewerk en die skryfstyl is maklik. het 'n hele paar keer gesmile oor hoe die skrywer sekere goed beskryf.
ek hou van die gebalanseerde boodskap van die boek ...
November 5, 2019
Γεννημένη στη Νότιο Αφρική, η Karin Brynard έκανε το λογοτεχνικό της ντεμπούτο το 2009 με το βιβλίο "Ματωμένη έρημος" -το οποίο επανεκδόθηκε το 2012-, που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στα ελληνικά με την υπογραφή των εκδόσεων Μεταίχμιο. Μια πρόταση αρκετά διαφορετική κι έξω από τα συνηθισμένα, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τα σύγχρονα αστυνομικά πρότυπα, σαφώς επηρεασμένη από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και μεγάλωσε, και στον οποίο ζει μέχρι και σήμερα, μέσω τις οποίας αποτυπώνονται όλα τα όμορφα, μα και όλα τα άσχημα στοιχεία ενός τόπου που βασανίζεται, τόσο από εξωτερικούς, όσο και από εσωτερικούς παράγοντες.
Ο Αλµπέρτους Μπίσλααρ έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει για πάντα την παλιά του ζωή στο Γιοχάνεσµπουργκ και να χτίσει μια νέα στις παρυφές της ερήμου Καλαχάρι. Προσπαθώντας να διαχειριστεί τις αλλαγές αυτές και να ανακτήσει την εσωτερική του ηρεμία, θα συνειδητοποιήσει πως δεν είναι τόσο εύκολο όσο πίστευε αρχικά. Όχι όταν η άγρια δολοφονία μιας γυναίκας και της τετράχρονης υιοθετημένης κόρης της ταράζει συθέμελλα την τοπική κοινωνία, με τους αγρότες να έχουν εξαγριωθεί και να είναι πεποισμένοι πως δράστης της φρικτής αυτής πράξης δεν είναι άλλος από τον ιθαγενή επιστάτη της άτυχης γυναίκας. Στον τόπο του εγκλήματος, και πατρικό της σπίτι, δεν θα αργήσει να καταφτάσει και η δημοσιογράφος Σάρα Σβαρτς, αδερφή της αποθανούσας, προσπαθώντας να ανακαλύψει κι εκείνη με τη σειρά της τι πραγματικά έχει συμβεί.
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο αυτό, δεν δυσκολεύεται να καταλάβει πως η συγγραφέας δεν είχε ως μοναδικό της σκοπό να δημιουργήσει ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά μέσω αυτού να μυήσει τους αναγνώστες στη ζωή και στις δυσκολίες των αγροτών της Νοτίου Αφρικής και μιας γεωργικής κοινότητας που βασανίζεται από δεκάδες δεινά. Παράλληλα, με πολύ σύγχρονη προσέγγιση, θίγει και πιο κοινωνικά ζητήματα όπως είναι ο ρατσισμός, και το πως η κακή διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων που αυτός προκαλεί μπορεί να οδηγήσει σε εκρήξεις βίας που είναι πολύ εύκολο να ξεφύγουν πέρα από κάθε έλεγχο. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες στιγμές που η συγγραφέας φαίνεται να εμπλέκεται λίγο περισσότερο συναισθηματικά απ' όσο ίσως θα έπρεπε, σε ό,τι έχει να κάνει με την διαχείριση κάποιων εξελίξεων, που ναι μεν δεν αποδυναμώνουν όλα όσα θέλει να πει, αλλά ρίχνουν κάπως την ένταση του αφηγηματικού ρυθμού.
Η πρόζα της Karin Brynard έχει πολύ δυναμικό κι έντονο χαρακτήρα, ενώ την ίδια στιγμή περιγράφει με άκρως ζωντανό και παραστατικό τρόπο την άγρια ομορφιά της αφρικανικής ερήμου και τις δυσκολίες της καλλιέργειας των διψασμένων γεωργικών εκτάσεων αυτής, που μοιάζουν σαν να μας μιλάνε, κι εμείς πασχίζουμε να κατανοήσουμε τις αλήθειες και τα καλά κρυμμένα μυστικά τους που πνίγονται μέσα στη σκόνη και παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις κάτω από τον καυτό ήλιο που θαρρείς θαμπώνει, εκτός από την όρασή μας, συνειδήσεις κι ενοχές. Και μπορεί να μην είναι εύκολο να παρακολουθήσεις την πορεία της κάθε στιγμή, δεν σε αποδεσμεύει, όμως, ούτε για μια στιγμή από την προσπάθεια της αναζήτησης των απαντήσεων εκείνων που θα σε βοηθήσουν, επιτέλους, να δεις καθαρά.
Πολλοί και διαφορετικοί οι χαρακτήρες που συναντάμε στη διαδρομή της ιστορίας αυτής, μέχρι να φτάσουμε στην οριστική λύση του μυστηρίου και να πάρουμε τις απαντήσεις εκείνες που θα μας επιτρέψουν να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα του τι συνέβη, και γιατί συνέβη, με τον καθέναν από αυτούς να έχει μια ξεχωριστή ταυτότητα που τον χαρακτηρίζει, μα και τον δικό του ρόλο σε κάθε πιθανή διάσταση της αφήγησης και των όσων αυτή θέλει να μας περάσει. Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που σίγουρα θέλει κάτι να πει, και παρά που δεν το κάνει πάντα με άριστο τρόπο, κερδίζει το ενδιαφέρον μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι μπορεί να έπεται, μα και πως ο Μπίσλααρ θα συντηρήσει τη δική του αστυνομική ταυτότητα, μακριά από τα πρότυπα των μεγάλων αστικών πόλεων, προσαρμοσμένη σε έναν τόπο που έχει δικούς του κανόνες.
Ο Αλµπέρτους Μπίσλααρ έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει για πάντα την παλιά του ζωή στο Γιοχάνεσµπουργκ και να χτίσει μια νέα στις παρυφές της ερήμου Καλαχάρι. Προσπαθώντας να διαχειριστεί τις αλλαγές αυτές και να ανακτήσει την εσωτερική του ηρεμία, θα συνειδητοποιήσει πως δεν είναι τόσο εύκολο όσο πίστευε αρχικά. Όχι όταν η άγρια δολοφονία μιας γυναίκας και της τετράχρονης υιοθετημένης κόρης της ταράζει συθέμελλα την τοπική κοινωνία, με τους αγρότες να έχουν εξαγριωθεί και να είναι πεποισμένοι πως δράστης της φρικτής αυτής πράξης δεν είναι άλλος από τον ιθαγενή επιστάτη της άτυχης γυναίκας. Στον τόπο του εγκλήματος, και πατρικό της σπίτι, δεν θα αργήσει να καταφτάσει και η δημοσιογράφος Σάρα Σβαρτς, αδερφή της αποθανούσας, προσπαθώντας να ανακαλύψει κι εκείνη με τη σειρά της τι πραγματικά έχει συμβεί.
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο αυτό, δεν δυσκολεύεται να καταλάβει πως η συγγραφέας δεν είχε ως μοναδικό της σκοπό να δημιουργήσει ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά μέσω αυτού να μυήσει τους αναγνώστες στη ζωή και στις δυσκολίες των αγροτών της Νοτίου Αφρικής και μιας γεωργικής κοινότητας που βασανίζεται από δεκάδες δεινά. Παράλληλα, με πολύ σύγχρονη προσέγγιση, θίγει και πιο κοινωνικά ζητήματα όπως είναι ο ρατσισμός, και το πως η κακή διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων που αυτός προκαλεί μπορεί να οδηγήσει σε εκρήξεις βίας που είναι πολύ εύκολο να ξεφύγουν πέρα από κάθε έλεγχο. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες στιγμές που η συγγραφέας φαίνεται να εμπλέκεται λίγο περισσότερο συναισθηματικά απ' όσο ίσως θα έπρεπε, σε ό,τι έχει να κάνει με την διαχείριση κάποιων εξελίξεων, που ναι μεν δεν αποδυναμώνουν όλα όσα θέλει να πει, αλλά ρίχνουν κάπως την ένταση του αφηγηματικού ρυθμού.
Η πρόζα της Karin Brynard έχει πολύ δυναμικό κι έντονο χαρακτήρα, ενώ την ίδια στιγμή περιγράφει με άκρως ζωντανό και παραστατικό τρόπο την άγρια ομορφιά της αφρικανικής ερήμου και τις δυσκολίες της καλλιέργειας των διψασμένων γεωργικών εκτάσεων αυτής, που μοιάζουν σαν να μας μιλάνε, κι εμείς πασχίζουμε να κατανοήσουμε τις αλήθειες και τα καλά κρυμμένα μυστικά τους που πνίγονται μέσα στη σκόνη και παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις κάτω από τον καυτό ήλιο που θαρρείς θαμπώνει, εκτός από την όρασή μας, συνειδήσεις κι ενοχές. Και μπορεί να μην είναι εύκολο να παρακολουθήσεις την πορεία της κάθε στιγμή, δεν σε αποδεσμεύει, όμως, ούτε για μια στιγμή από την προσπάθεια της αναζήτησης των απαντήσεων εκείνων που θα σε βοηθήσουν, επιτέλους, να δεις καθαρά.
Πολλοί και διαφορετικοί οι χαρακτήρες που συναντάμε στη διαδρομή της ιστορίας αυτής, μέχρι να φτάσουμε στην οριστική λύση του μυστηρίου και να πάρουμε τις απαντήσεις εκείνες που θα μας επιτρέψουν να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα του τι συνέβη, και γιατί συνέβη, με τον καθέναν από αυτούς να έχει μια ξεχωριστή ταυτότητα που τον χαρακτηρίζει, μα και τον δικό του ρόλο σε κάθε πιθανή διάσταση της αφήγησης και των όσων αυτή θέλει να μας περάσει. Ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που σίγουρα θέλει κάτι να πει, και παρά που δεν το κάνει πάντα με άριστο τρόπο, κερδίζει το ενδιαφέρον μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι μπορεί να έπεται, μα και πως ο Μπίσλααρ θα συντηρήσει τη δική του αστυνομική ταυτότητα, μακριά από τα πρότυπα των μεγάλων αστικών πόλεων, προσαρμοσμένη σε έναν τόπο που έχει δικούς του κανόνες.
April 16, 2018
Weeping Waters (Plaasmoord) heralds the arrival of a rising star on the South African crime fiction scene.
The dogmatic Inspector Beeslaar has settled in the Kalahari, in the hope of a more peaceful life. The big city is behind him now and he looks forward to quieter times. But an artist, Freddie Swarts, and her adopted daughter are murdered on their farm, near the desert. The volatile inspector has a spate of stock thefts to deal with, as well as training up his assistants, Ghaap and Pyl. Clearly, Freddie’s murder must take priority and he throws himself into the investigation.
Sara, Freddie’s journalist sister, arrives to sort things out. She becomes more and more suspicious as the days roll by and with the help of Dam de Kok, the intriguing San farm manager, she examines every possible scenario. Despite being vulnerable, her bravery comes to the fore and a fascinating relationship with Dam begins to develop.
Land ownership in South Africa is an emotional, complex issue and Brynard does not shy away from exploring it. The author weaves this gripping subject into a plot which grows increasingly complex as more murders are committed. Everyone is a suspect and ancient secrets, layers of conflicts and hidden grudges incite the locals to violence.
Brynard kept me reading long into the night and her unexpected twist in the tale took me completely by surprise. Do I recommend this? You bet!
Gigi
Breakaway Reviewers received a copy of the book to review.
The dogmatic Inspector Beeslaar has settled in the Kalahari, in the hope of a more peaceful life. The big city is behind him now and he looks forward to quieter times. But an artist, Freddie Swarts, and her adopted daughter are murdered on their farm, near the desert. The volatile inspector has a spate of stock thefts to deal with, as well as training up his assistants, Ghaap and Pyl. Clearly, Freddie’s murder must take priority and he throws himself into the investigation.
Sara, Freddie’s journalist sister, arrives to sort things out. She becomes more and more suspicious as the days roll by and with the help of Dam de Kok, the intriguing San farm manager, she examines every possible scenario. Despite being vulnerable, her bravery comes to the fore and a fascinating relationship with Dam begins to develop.
Land ownership in South Africa is an emotional, complex issue and Brynard does not shy away from exploring it. The author weaves this gripping subject into a plot which grows increasingly complex as more murders are committed. Everyone is a suspect and ancient secrets, layers of conflicts and hidden grudges incite the locals to violence.
Brynard kept me reading long into the night and her unexpected twist in the tale took me completely by surprise. Do I recommend this? You bet!
Gigi
Breakaway Reviewers received a copy of the book to review.
February 8, 2019
There have been a number of farm killings in the area, over recent times, blamed on stock thieves. Two farm workers had been brutally murdered just a fortnight before, their bodies discovered underneath the carcasses of sheep.
But this killing appeared to be different: a woman and a 4 year old girl, the bedroom chaotic as if someone had been searching for something.
Inspector Beeslaar has failed to find any clues about the stock thieves so far and local whites are asking for the reinstatement of commandos and acting as vigilantes themselves, convinced that the intent is to drive them from their land.
Huilwater Farm is isolated and the murders have been discovered by a neighbour calling in to pass the time of day.
The threads of the story focus on land rights, inheritance, and racial undertones, as weel as the pressures on Inspector Beeslaar to "perform".
But this killing appeared to be different: a woman and a 4 year old girl, the bedroom chaotic as if someone had been searching for something.
Inspector Beeslaar has failed to find any clues about the stock thieves so far and local whites are asking for the reinstatement of commandos and acting as vigilantes themselves, convinced that the intent is to drive them from their land.
Huilwater Farm is isolated and the murders have been discovered by a neighbour calling in to pass the time of day.
The threads of the story focus on land rights, inheritance, and racial undertones, as weel as the pressures on Inspector Beeslaar to "perform".
August 28, 2018
Un po' 'pesante'!
November 12, 2018
Ich bin wirklich froh, daß ich das Buch als hörbuch gehört hab. Sonst wären die Namen ein zu großes durcheinander und ich hätte ewig für das Buch gebraucht.
August 19, 2018
The mystery was good enough, but what really sold me on this book was the setting of South Africa. As I know so little of the place, it was fascinating.
August 16, 2018
Loved this!
I'll be on the lookout for more of Beeslaar. He's crept into my radar and now I'm hooked.
I'll be on the lookout for more of Beeslaar. He's crept into my radar and now I'm hooked.
April 11, 2019
This lengthy and complex work is so much more than a mystery, a mere whodunit. It does present more than one grisly, seemingly ritualistic, murder to be resolved; but throughout, it also reveals layer upon layer of the bloody history of South Africa. The consequences of that long and brutal history can be seen in the eruption of land greed and theft, superstitions and suspicions that keep people alienated and fearful, and long seething resentments of indigenous peoples as well as Afrikaners. Literally no one is safe when tensions erupt. Many characters carry excruciating grief and guilt. Betrayal comes in the form of neighbor, friend, family. Even Inspector Beeslar, charged with unraveling the hopelessly tangled threads of multiple slaughters, carries a burden of his own, a secret and debilitating remorseful sorrow.
July 25, 2019
Set in small town South Africa, on the dry margins of the Kalahari desert Karin Brynard’s bleak police procedural dives deep into contemporary South African social issues. Opening with the brutal murder of a young white woman and the Khoi-San child she was adopting, everything, on the surface, looks like what was known as ‘farm murders’ – where the promised post-apartheid land reform came to nothing and anger and resentment was directed towards individual farmers. Yet this is too simple a solution/problem, and Brynard builds up a rich sense of an Afrikaner community on the edge of a new world, with old ways and an aging population; with a Khoi-San local community mistrusting of much of the rest of the Black population (who are seen as outsiders) and big money wrapped up in high risk tourism and economic development.
Enter a badly damaged senior police officer, transferred to the rural frontier after a life crisis in Johannesburg, an alienated sister of the murdered woman, an enigmatic farm manager and a white community looking to protect the cultural standing of the apartheid years. Brynard works the conventions of genre well and while it is not hard to work out who is not the perpetrator, and who probably is, she constructs closed communities and mistrust (both in the farming communities and Khoi-San) to keep crucial information in the ‘public secret’ category unknown to the police but known to many others. This is a compelling plot form allowing us, as readers, to have some of the information the police do not have, but not all of it – so the drip feed and recasting of understandings comes slowly and manages to avoid the trap of solution by the inspirational if slightly mystical insight of the investigating officer; this is dogged police work amid all the personal crises.
The damaged police officer, Albertus Beeslaar, is a fascinating and problematic character with his apartheid era training and grappling with the new ways he remains the most experienced cop on the block, even more so than his superintendent, but as a broken Afrikaner man, on the outer in terms of systemic status and power. Alongside this he has his two recently promoted but inexperienced fellow detectives, both local, both of Khoi-San descent (so allowing insight into local conditions through mothers and aunties – the privileging of community knowledge and held by women is a subtle but powerful component of the novel) and both frustrating. But better that Beeslaar as a character is the local region – a brooding and threatening north west Kimberly area, wracked with tensions and mistrust, greed and ambition and circumstances near impossible for an outsider like Beeslaar to make sense of, and for insiders to grasp in their totality (there is a powerful sense of the effects of centuries of oppression leading to enclosed cultural orders) or translate without sounding like a rural doofus.
This is a sign of the quality of crime fiction coming out of South Africa, may there be more.
Enter a badly damaged senior police officer, transferred to the rural frontier after a life crisis in Johannesburg, an alienated sister of the murdered woman, an enigmatic farm manager and a white community looking to protect the cultural standing of the apartheid years. Brynard works the conventions of genre well and while it is not hard to work out who is not the perpetrator, and who probably is, she constructs closed communities and mistrust (both in the farming communities and Khoi-San) to keep crucial information in the ‘public secret’ category unknown to the police but known to many others. This is a compelling plot form allowing us, as readers, to have some of the information the police do not have, but not all of it – so the drip feed and recasting of understandings comes slowly and manages to avoid the trap of solution by the inspirational if slightly mystical insight of the investigating officer; this is dogged police work amid all the personal crises.
The damaged police officer, Albertus Beeslaar, is a fascinating and problematic character with his apartheid era training and grappling with the new ways he remains the most experienced cop on the block, even more so than his superintendent, but as a broken Afrikaner man, on the outer in terms of systemic status and power. Alongside this he has his two recently promoted but inexperienced fellow detectives, both local, both of Khoi-San descent (so allowing insight into local conditions through mothers and aunties – the privileging of community knowledge and held by women is a subtle but powerful component of the novel) and both frustrating. But better that Beeslaar as a character is the local region – a brooding and threatening north west Kimberly area, wracked with tensions and mistrust, greed and ambition and circumstances near impossible for an outsider like Beeslaar to make sense of, and for insiders to grasp in their totality (there is a powerful sense of the effects of centuries of oppression leading to enclosed cultural orders) or translate without sounding like a rural doofus.
This is a sign of the quality of crime fiction coming out of South Africa, may there be more.
August 5, 2017
Aangesien my pa deur 'n plaasaanval is (en genadiglik oorleef het), is plaasmoorde 'n onderwerp wat baie rou is vir my... en daarom was ek skepties om hierdie boek te lees.
Alhoewel dit nie uitgedraai het soos verwag nie, was dit steeds 'n baie goeie boek.
Die realiteit van die saak is dat dit meer gereeld as wat mens dit sou verwag, 'n "inside job" was.... In my pa se geval was dit glad nie - die huishulp is saam met hom daardeur en het braaf getuig in die hofsaak. Haar seun ly aan asma, maar het so vinnig as wat hy kon, gehardloop na die naaste buurplaas en hulp ontbied.
Hierdie boek slaan ook daar die spyker op die kop - na 'n plaasaanval, veral indien iemand gesterf het, loop gemoedere uiters hoog... soms te hoog, maar om eerlik te wees: dis te verstane. In 'n klein dorpie, mag ons met mekaar baklei, maar doen iets aan my buurman en ek bliksem jou want hy is eintlik my broer. So, kan mens werklik mense oordeel wat in so geval die reg in eie hande wil neem? Ek sou dink slegs as jy al in so geval was, sal jy eerlik ja of nee kan antwoord. Ja, reg is reg en verkeerd is verkeerd, maar wanneer emosies oorneem, dink mens nie reguit nie... en jy sal ENIGE iets doen om jou naastes te beskerm. Dit het hierdie boek baie goed weergegee.
Die karakters het sin gemaak - mens het nooit gewonder oor hulle nie. Hulle het ook saam met die storie ontwikkel en hul eienskappe en optredes was tipies aan hul 'oorsprong'.
Daar was egter 1 storielyn wat glad nie sin gemaak het of nodig was nie - die hoofkarakter se storie uit sy verlede wat kort korr opgeduik het waarvan niks werklik verduidelik is of tot slotsom gekom het nie... dit het die skryfster 'n ster gekos.
Alhoewel dit nie uitgedraai het soos verwag nie, was dit steeds 'n baie goeie boek.
Die realiteit van die saak is dat dit meer gereeld as wat mens dit sou verwag, 'n "inside job" was.... In my pa se geval was dit glad nie - die huishulp is saam met hom daardeur en het braaf getuig in die hofsaak. Haar seun ly aan asma, maar het so vinnig as wat hy kon, gehardloop na die naaste buurplaas en hulp ontbied.
Hierdie boek slaan ook daar die spyker op die kop - na 'n plaasaanval, veral indien iemand gesterf het, loop gemoedere uiters hoog... soms te hoog, maar om eerlik te wees: dis te verstane. In 'n klein dorpie, mag ons met mekaar baklei, maar doen iets aan my buurman en ek bliksem jou want hy is eintlik my broer. So, kan mens werklik mense oordeel wat in so geval die reg in eie hande wil neem? Ek sou dink slegs as jy al in so geval was, sal jy eerlik ja of nee kan antwoord. Ja, reg is reg en verkeerd is verkeerd, maar wanneer emosies oorneem, dink mens nie reguit nie... en jy sal ENIGE iets doen om jou naastes te beskerm. Dit het hierdie boek baie goed weergegee.
Die karakters het sin gemaak - mens het nooit gewonder oor hulle nie. Hulle het ook saam met die storie ontwikkel en hul eienskappe en optredes was tipies aan hul 'oorsprong'.
Daar was egter 1 storielyn wat glad nie sin gemaak het of nodig was nie - die hoofkarakter se storie uit sy verlede wat kort korr opgeduik het waarvan niks werklik verduidelik is of tot slotsom gekom het nie... dit het die skryfster 'n ster gekos.
December 3, 2014
A review by Estelle Haward
Weeping Waters is the honest, no-nonsense story of ordinary people and their small world shattered by stock theft, farm murders and the ripples these events causes. Set in the heart of the Kalahari, Weeping Waters is filled with the intricacies of living in Post-Apartheid South Africa, a microscopic cosmopolitan of far-right politics, politically correct appointments and ordinary people trying to survive. The heat of this inaccessible world burns through the pages. A world where nothing is as it seems at first glance. Weeping Waters peels back through the layers of pre-conceived beliefs, politics, ghosts and human nature at a delicate pace laying bare the souls of people being chased by their own ghosts, every one telling and running from a story of their own. The reader is torn by the beliefs, anger, fear and disillusionment of a town and its people struggling to come to terms with, not only the murders of Freddie and Klara, but especially the reaction to the murders and ongoing stock theft. The central characters, Dam, the enigmatic San farm manager, Beeslaar the wounded Inspector from the big City, Sara the guilt-driven sister, far-sighted Outanna and rich, connected Nelmarie and in the centre Freddie; fragile, eccentric, brutally murdered Freddie….Freddie who painted her own death scene.
Weeping Waters is the honest, no-nonsense story of ordinary people and their small world shattered by stock theft, farm murders and the ripples these events causes. Set in the heart of the Kalahari, Weeping Waters is filled with the intricacies of living in Post-Apartheid South Africa, a microscopic cosmopolitan of far-right politics, politically correct appointments and ordinary people trying to survive. The heat of this inaccessible world burns through the pages. A world where nothing is as it seems at first glance. Weeping Waters peels back through the layers of pre-conceived beliefs, politics, ghosts and human nature at a delicate pace laying bare the souls of people being chased by their own ghosts, every one telling and running from a story of their own. The reader is torn by the beliefs, anger, fear and disillusionment of a town and its people struggling to come to terms with, not only the murders of Freddie and Klara, but especially the reaction to the murders and ongoing stock theft. The central characters, Dam, the enigmatic San farm manager, Beeslaar the wounded Inspector from the big City, Sara the guilt-driven sister, far-sighted Outanna and rich, connected Nelmarie and in the centre Freddie; fragile, eccentric, brutally murdered Freddie….Freddie who painted her own death scene.
Displaying 1 - 30 of 84 reviews