'Terug van weggeweest' - in deze drie woorden valt de wederopstanding van Lévi Weemoedt samen te vatten. Jarenlang was zijn werk een geheimtip onder bevlogen literatuurkenners, maar dankzij de bloemlezing Pessimisme kun je leren! beleefden zijn verzen een stormachtige comeback in de boekhandel.
Behalve dichter is Lévi Weemoedt een groot verhalenverteller, in de beste traditie van auteurs als J.M.A. Biesheuvel en Bob den Uyl. Zijn oeuvre omvat een tiental bundels met meer dan honderd verhalen. De scherven van het geluk bevat de geestigste, de mooiste en de meest melancholieke verhalen, gekozen door Vic van de Reijt, in nauw overleg met de auteur.
Lévi Weemoedt, pseudoniem van Isaäck Jacobus van Wijk (1948), is schrijver van tragikomische korte verhalen en gedichten. Met Hans Dorrestijn trad hij jarenlang op met literair-muzikale programma’s. Weemoedts werk werd verzameld in Vanaf de dag dat ik mensen zag (2007) en Met enige vertraging (2014).
Een paar keer in de lach geschoten bij deze verhalen van een schrijver die ik al lang ken en die een streepje bij me voor heeft, omdat hij me lang geleden heeft aangemoedigd in de Ronde van Vlaardingen. Hij is ook iemand die een wielergedicht heeft geschreven lang voordat dat een apart genre was geworden. Zijn humor is vaak zelfspot. Dat is sowieso plezierig, maar als je te veel van dat soort verhalen achter elkaar leest, dreigt ook een zekere koketterie. En dat verdient Lévi Weemoedt niet, want ik meen dat hij oprecht zowel zorgelijk als bescheiden is. Althans, zo komen de meeste verhalen uit deze dikke bloemlezing over. Ik zou vier sterren hebben gegeven als de mindere (reis)verhalen eruit waren gelaten.
Droefgeestig en vermakelijk. Kan het tegelijk? Jawel, bewijst Levi Weemoedt in deze verhalen. Verwacht geen diepgravende filosofieën, maar wel een vermakelijke kijk op de strubbelingen van de schrijver. Zelf bekend in de regio van Vlaardingen spreken de verhalen wellicht nog wat meer. Verder is het inderdaad goed om het tot een paar verhalen voor het slapen gaan te houden. Zoals een andere recensie terecht opmerkt, wordt het anders wel veel van hetzelfde achter elkaar. Eerlijkheid gebied verder te zeggen dat het eerdere werk beter is dan de laatste toevoegingen. (of was toen de verzadiging al ingetreden?)
Terugkeer naar een oude liefde: 30 jaar na datum herlees ik met ongeschonden plezier de verhalen van Levi Weemoedt. Humor met een hart, met een ernstige, jazeker weemoedige ondertoon. Ware het niet voor de wat luchtiger cursiefjes aan het eind, het zou 4 sterren waard geweest zijn.
Een verzamelde verhalenbundel van Levi Weemoedt. Een schrijver die ik in de jaren 80 leuk vond en die nu weer helemaal terug is. Vooral dankzij z’n gedichten. Ik moet zeggen dat ik zijn boeken toen leuker vond dan nu. De droefgeestige verhalen komen uiteindelijk allemaal op hetzelfde neer en gaan snel vervelen. Zeker als je er teveel achter elkaar leest. Een boek voor op het nachtkastje en elke avond een verhaal, maar dat is zonde van de tijd als er nog zoveel betere boeken zijn. Opvallend trouwens dat de recensies op Goodreads tot nu toe alleen van mannen zijn. Zegt dat iets?