Riso Vermelho

by Leonid Andreyev, Aníbal Fernandes (Tradução)

O riso vermelho é o de todos os mutilados,

o de todos os corpos rasgados…

que se espalha pelo céu, pelo sol,

e derrama sobre toda a terra.

 

O Riso Vermelho surge como sucessão de fragmentos de um manuscrito; saído, na aparência, da pena de dois autores irmãos, mas que acabamos por perceber que se trata apenas de um deles, com uma primeira parte que imagina a experiência de guerra do irmão já morto, a partir das memórias que as suas emocionadas descrições lhe deixaram, com uma segunda que relata a sua própria experiência perante as consequências apocalípticas da guerra — em si e em tudo aquilo que o rodeia.

[…]

Andreiev afirmou que esta novela lhe foi inspirada por gravuras de Goya. Chegou a imaginar uma edição ilustrada por essas gravuras; pintou com grande dimensão algumas delas, que tinha expostas nas paredes do seu escritório. Mas os seus excessos visionários desviam-se do humor sarcástico de Goya; Andreiev é amargo e militantemente austero, sempre afastado do horror satírico que o pintor espanhol nunca abandonou nos mais negros momentos da sua imaginação.

[…]

Andreiev foi durante a sua vida um apaixonado pela fotografia, atento aos maiores avanços técnicos que houve no seu tempo neste domínio. Há no seu espólio centenas de chapas e máquinas fotográficas de fabrico alemão e francês, e foi pioneiro na fotografia a cores. Gostando, como gostava, fisicamente de si, prolongou no tempo a sua imagem deixando à posteridade um grande número de auto-retratos. São todos de um rosto mais ou menos melancólico e sobrecarregado na expressão por um qualquer martírio interior; reflecte em quase todos, assumindo como seu, o que imaginamos para muitas das atormentadas personagens dos seus livros.

[Aníbal Fernandes]

Genres: Fiction, Russian Literature, Classics, War, Russia, Horror, Short Stories

112 pages, Paperback

First published January 1, 1904

About the author

Leonid Nikolayevich Andreyev (Russian: Леонид Николаевич Андреев; 1871-1919) was a Russian playwright and short-story writer who led the Expressionist movement in the national literature. He was active between the revolution of 1905 and the Communist revolution which finally overthrew the Tsarist government. His first story published was About a Poor Student, a narrative based upon his own experiences. It was not, however, until Gorky discovered him by stories appearing in the Moscow Courier and elsewhere that Andreyevs literary career really began. His first collection of stories appeared in 1901, and sold a quarter-million copies in short time. He was hailed as a new star in Russia, where his name soon became a byword. He published his short story, In the Fog in 1902. Although he started out in the Russian vein he soon startled his readers by his eccentricities, which grew even faster than his fame. His two best known stories may be The Red Laugh (1904) and The Seven Who Were Hanged (1908). His dramas include the Symbolist plays The Life of Man (1906), Tsar Hunger (1907), Black Masks (1908), Anathema (1909) and He Who Gets Slapped (1915).

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

“Fear, and the pit, and the snare, are upon thee, O inhabitant of the earth.” Isaiah 24:17
Ages pass by but fear is primordial and eternal…

…Horror and madness.
I felt it for the first time as we were marching along the road – marching incessantly for ten hours without stopping, never diminishing our step, never waiting to pick up those that had fallen, but leaving them to the enemy, that was moving behind us in a compact mass only three or four hours later effacing the marks of our feet by their own.

The Red Laugh is like The Triumph of Death by Pieter Bruegel but it is much bloodier and much madder…

His lips twitched, trying to frame a word, and the same instant there happened something incomprehensible, monstrous and supernatural. I felt a draught of warm air upon my right cheek that made me sway – that is all – while before my eyes, in place of the white face, there was something short, blunt and red, and out of it the blood was gushing as out of an uncorked bottle, such as is drawn on badly executed signboards. And that short, red and flowing ‘something’ still seemed to be smiling a sort of smile, a toothless laugh – a red laugh.
I recognised it – that red laugh. I had been searching for it, and I had found it – that red laugh. Now I understood what there was in all those mutilated, torn, strange bodies. It was a red laugh. It was in the sky, it was in the sun, and soon it was going to overspread the whole earth – that red laugh!

Leonid Andreyev was one of the first Russian expressionists and The Red Laugh is like The Scream by Edvard Munch – the incessant shriek of overpowering terror…
It is all nonsense that there are as many brains as there are men; mankind has only one intellect, and it is beginning to get muddled.
And the triumph of madness is war. And the dead snatch the living and drive them mad… And the mad start laughing and their laughter is blood-red…

[Gaurav Sagar · Rating 4 out of 5]

…Horror and madness.

Could a book start with horror and madness? Is it the right way to do it, to throw the pounding words of insanity and death at your reader, without introducing your world to the same? Well, this is exactly how you have been treated as soon as you open the book. The abovementioned phrase embarks on the unusual journey, a reader may onboard with the book. The profoundly disturbing opening of the book set the tone for the book which I read with bated breath. The author seems to be at home in the region of horror though the horror we are talking about here has many shades and layers. The reader is plunged into the abyss of terror and insanity as war is going on, the reader looks into the eyes of the soldiers, what the reader sees is more than death but what could be more than death, is longing for life or more disturbingly for death- to annihilate oneself into stardust? The entire mass of fighting soldiers seems to form a jelly of death and madness, and amidst this insanity, we encounter one of the narrators of the book who is thinking about his home- his wife and son, the narrator sounds as strange as the book itself. Welcome to the hell, hell-like we create and we live in.



link: source


Who said that one must not kill, burn or rob ?....


If death could be poetry, then it would be like The Red Laugh, it’s like you are witnessing a burning hell. Death what is it? Is it the end of life or just a stage of life or perhaps only a stage on the path of wonderful and confusing visions? The book makes you think that violence could be beautiful and aesthetic as well, it's somewhat like a symphony of violence which reminds me of Journey to the End of Night by Louis-Ferdinand Céline as I have not read anything else which is so disturbing, at the same time so poetic and lyrical. The reader might long to run somewhere else into unpeopled and quivering space, far from this landscape of ‘horror and madness’ but the able pen of the author, his breathtaking prose and storytelling keep the reader to avert the longing till the very end of the book, but, of course, the reader is being kept on toes throughout the book.

I felt a draught of warm air upon my right cheek that made me sway- that is all while before my eyes, in place of the white face, there was something short, blunt and red, and out of it is blood was gushing out as out of an uncorked bottle, such as is drawn on badly executed signboards. And that short, red and flowing “something” still seemed to be smile, a toothless laugh- a red laugh.


Amidst this ‘horror and madness’, the dead lay still as if it is better to be dead in such mania, and what becomes of men in such craziness, what this madness transformed them into? The time is also dead here as if it gets stopped or doesn’t have any relative meaning to those who are either dead or deaths on feet. And nobody seems to raise eyebrows there as people are getting down to guns and bullets as if it is a norm here and ‘death’ loses its significance since nobody is alive anymore.

The fertile drops of rain lose their meaning too, it is like nobody notices life as all of them were too busy in death. And the sky turns blood red since the ‘red’ evaporates from the oceans of blood into the sky. And the earth is strange there, its smell is different as if it is some new world, the world of the dead, the people are entering into. It’s certainly something more than death, but the question arises again, what could be more than death? Perhaps it is when humanity doesn’t know anymore what it comprises of when it can’t recognize itself, the way it has known, when a man is thrown into the abyss of nothingness from which it gets difficult to come back, probably that’s more terrifying than the death itself. The eyes of people are tinged with a red fantastic color of blood, that changed itself into air and light.

….I am going mad from dirt, while you talk of- home! I am like an animal, I despise myself, I cannot recognize myself, and death is not at all terrifying.



link: source

Meanwhile, through the horror show, humanity rises up against all the odds and makes itself visible upon the surface from the abysses of inhumanity as we see that dead lumps of people are thrown without any uneasiness as if it is daily chore but are not crushed under wheels of death, understanding the underlying humanity weaved in the barbarity of it, but how long could it persist after all. The dead were counted at first but soon it becomes impossible as the alive become endangered there. And how much horror could humanity bear, a student certainly could not bear it as he shoots himself dead? The doctor suggests that others will shoot themselves too.

And we came upon dead bodies oftener and oftener. We examined them rapidly and threw them off the rails- those indifferent, calm, limp bodies, that left dark oily stains where the blood had soaked into the earth.


And what does it mean to be alive in this madness? Does it mean to keep breathing at any costs, as we see that often soldiers or rather human beings have to pay price in wars by losing their body parts. Could the joy of just being alive overcome the sadness of losing part of yourself, your being? I was overcome by joy at the thought that now I would be sent home, that I was alive- alive for a long time to come, live forever. And what could such profound and intense, naked and frank horror could do to man, could it transform him into something beyond the comprehension of humanity, perhaps into a monster oblivious to sympathy, empathy, intelligence, pity, and others, the traits we often associate humanity with; a monster seized by something brutal, insane and joyous, waiting to merrily express itself through it on just a hint of the opportunity. What is this jubilation we see when others are beaten to death? How infectious is this passionate rage and hatred which wants to demolish everything, is it one of those inherent traits of humanity or something humanity imbibed over the course of inventions such as war. It shows how vulnerable is humanity, all our vices, values, traits, and ethics go for a toss; humanity, which on exposure to extreme terror and madness could become what it is afraid of.

Who said one must not kill, burn, or rob? We will kill and burn and rob. We, a joyous careless band of braves, we will destroy all; their buildings and museums, and merry as children, full of fiery laughter, we will dance on the ruins. I will proclaim the madhouse our fatherland; all those that have not gone mad- our enemies and madmen; and when I, great, unconquerable and joyous, will begin to reign over the whole world, its sole lord and master, what a glad laugh will ring over the whole universe.


The most profound question is- is life worth living despite all the madness, the absurdity of life? The question has been haunting humanity since the onset of civilization, many philosophers have devised their philosophies around the central thought. And what respite could literature provide from such madness, we see quite a few authors write to provide solace to their troubled soul. Our narrator finds himself caught in ‘senseless creative ecstasy’ after returning from war, as he writes for days and nights, months, incessantly, perhaps to get sanity amidst this madness, but has he succeeded? He questions his very existence as if who he is or rather what he becomes due to madness, the war. What is war? Perhaps an inscrutable mystery, like a terrible spirit, to which humanity can give no form. The war is eating thousands of lives every day but does it change anything, the unremitting hunger of war seems to keeps on expanding just like the universe itself with every passing moment.

What is it essentially, the madness? An absurd terrible dream or a real madness since people are fighting incessantly and when their hands were not enough, they devised machines to kill each other; and when their weapons betray them, they go back to hand but madness must continue. We see phantoms of death appear time and again or perhaps the men become shadows of humanity- silhouette of their very existence, gripped with insanity, the madmen keep on fighting against those shadows. The phantoms disappear to thin air as they appear leaving earth-strewn and scalped with ripped off bodies of silent cries. What transforms the men into a killing machine? Why so much madness, why madmen?



link: source

The ghost of those who succumbed to the madness
Haunt those dead and alive
Alike, in a way
Killing both.
The hopeless combat with madness
Mankind has to fight
Why does it have to, in the first place
Is it out of its reach
Or something else propagates
Controls it
Could we ever know
Do we have the faculty to comprehend it
Perhaps we do, probably we don’t
Could we bear it
The insanity
We can’t say
But what we can say
The reader finds him/ herself
Alone amidst the dead and dying
Contemplating and thinking
But, eventually to nothing
Just the endless silence of death.


4.5/5

[Maziyar Yf · Rating 4 out of 5]

لئونید نیکلایویچ آندریف نویسنده، نمایشنامه‌نویس و روزنامه‌نگار و یکی از برجسته‌ترین چهره‌های ادبی اویل قرن بیست روسیه بود . او به عنوان پدر اکسپرسیونیسم ادبیات روسی شناخته می‌شود. خنده سرخ که در سال ۱۹۰۴منتشر شد یکی از معروفترین کتاب های اوست .
مشخصات فیزیکی کتاب
خنده سرخ را نشر کتاب پارسه با ترجمه حمید رضا آتش بر آب منتشر کرده . کتاب جلد سخت داشته و طرح کتاب با موضوع نسبتا دیوانه وار آن نزدیکی و هم خوانی دارد . کتاب از کاغذی تهیه شده که ناشر آنرا تهیه شده از جنگل ها و منابع کاملا مدیریت شده خوانده . خنده سرخ تنها 160 صفحه اما قیمت باورنکردنی 220 هزار تومان را دارد ، گویی که هزینه انتخاب این نوع کاغذ را خواننده نگون بخت باید پرداخت کند !
داستان کتاب
خنده سرخ را می توان یک اثر ضد جنگ دانست اما آن چه کتاب را متمایز کرده فرم هنری و قلم بسیار توانای آندری یف است که هم جنگ را توصیف کرده و هم زندگی پس از آن را ..
داستان دربارهٔ مرد جوان ایست که در دوران انقلاب روسیه شاهد خشونت و وحشت است. او که به عنوان یک سرباز در جنگ داخلی شرکت کرده ، کشتار بی‌رحمانه و فجیع مردم و سربازان را می بیند. این تجربیات سبب می‌شود که او دچار نوعی جنون شده و شروع به دیدن تصاویری از یک نماد سرخ‌پوش با خنده‌ای دیوانه‌وار کند.
آندریف از تکنیک هایی مانند اغراق و تحریف و استفاده از زبان نمادین برای ایجاد تأثیرات عاطفی قوی استفاده کرده و این گونه به بیان عمیق و تکان‌دهنده‌ موضوعاتی مانند مرگ، خشونت و ناامیدی پرداخته. قهرمان داستان او ، مانند دیگر سربازان ، گویی پس از دیدن فجایع جنگ و البته خنده سرخ هریک به گونه ای دیوانه و مجنون شده و در درازای داستان لشکری از دیوانگان می سازند .

مفهوم خنده سرخ
خنده سرخ را شاید بتوان نمادی از خشونت و بی‌رحمی جنگ یا دیوانگی و یا بی‌معنایی و بی‌هدفی جنگ دانست . خنده سرخ در کتاب حضوری رعب آور دارد ، او همیشه با لبخندی دیوانه‌وار دیده شده و به نظر می‌رسد که از کشتار و ��ونریزی لذت می‌برد.
لئونید آندریف ظاهرا طبع و روحی سخت لطیف داشته ، گرچه او توانست پایان جنگ اول را ببیند اما عمر کوتاه او کفاف دیدن دیگر فجایع قرن گذشته را به او نداد . شاید او می توانست داستان خنده سرخ را ادامه دهد .
در پایان با وجود حجم کتاب و البته قیمت بالای آن خنده سرخ را می توان یک داستان عمیق و تکان‌دهنده دانست . آندریف کوشیده به مسائلی مانند ماهیت انسان، معنای زندگی و وضعیت بشر درگیر جنگ بپردازد . هنر نویسنده در خلق اثری بوده که نمی توان آنرا مشابه با هیچ کتاب دیگری دانست .

[Jon Nakapalau · Rating 5 out of 5]

One of the first references to PTSD I have ever come across. Powerful narrative about madness brought on by the horrors of war. Those who fight wars are often overshadowed by those who instigate war; as such the narrative is distanced by concentric rings of command and control. This book looks at war from the perspective of those who must pay the price when the rings widen.

[Sepehr · Rating 5 out of 5]

این جهنم، بهشت ادبیات دوستان است :

اولین بار، نقاشی ایوان مخوف از ایلیا رپین افسانه‌ای را بر روی جلد کتاب تبار دولت‌های استبدادی اثر پری اندرسون دیدم. آنقدر محو این اثر بودم که ترغیبم کرد که آن کتاب حجیم را بخرم که خود آن کتاب دروازه فکری جدیدی شد و الی آخر.
اما حین خواندن همان کتاب هم مدام کتاب را می‌بستم و به آن نقاشی نگاه می‌کردم و البته همین الان هم که دارم این یادداشت را مینویسم، روی میزم دارم به آن نگاه می‌کنم :)
وقتی به این نقاشی که از قضا محبوب‌ترین نقاشی من هم هست نگاه می‌کردم، از خود میپرسیدم که آیا در ادبیات کسی هست که این وحشت را به ورطه‌ی کلمات بکشد؟ آیا این چشمان وق‌زده‌ی ایوان، ایوان مخوفِ بی‌وجدان را، که انگار برای اولین بار ترسیده و شرمگین است، گویی که دارد جهنم را با چشمان خود میبیند را می‌توان به زبان ادبیات درآورد؟
تا قبل از این نتیجه‌ی مثبتی از این سوال عایدم نشده بود ولی کسی هست که میتواند این جهنم درونی را توصیف کند.
هرچند که به دلیل اکسپرسیون بودن کار، می‌بایست با اثر مشهوری در این زمینه مثل جیغ ادوارد مونک قیاس می‌شد ولی حین خواندن این کار مدام به رپین و نقاشی‌اش فکر می‌کردم.
لیانید آندریف، گوهر دیر شناسانده ادبیات روس، که الحق شایسته ایستادن پهلوی مثلث افسانه‌ای داستایفسکی، چخوف و تالستوی است، در این اثر آشوب درونی و ابدی جنگ را توصیف می‌کند. همان بعدی از جنگ که کمتر کسی به آن پرداخته یا به بیان دقیق‌تر، کمتر کسی توانایی وصف آن را دارد.
از همان آغاز کتاب، خواننده وارد جهنمی سورئال می‌شود، اما این یک فانتزی نیست، بلکه خودِ خودِ روان آسیب‌دیده‌ی آدمی است. انتخاب به جا کلمات و فضای متشنج و کابوس‌وار این کتاب، باعث می‌شود نوشتن از آن بسیار سخت باشد. شاید یک دلیلش این است که دیگر نمی‌خواهیم به آن جهنم برگردیم.
اما این کتاب را باید خواند. باید بارها و بارها خواند. آنقدر خواند که سایه خنده سرخ بر زندگی‌مان سنگینی نکند.

[Wind · Rating 5 out of 5]

Sayfa sayısı az olmasına rağmen derinlik olarak oldukça hacimli bir kitap olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Savaş ve şiddet üzerine yazılmış psikolojik kitaplar arasında okunabilecek sayılı eserlerden birisi..

Şiddetin bir anomali olduğu, savaşın ise insanların toplu olarak delirmesi olduğu kusursuz sayılabilecek bir şekilde anlatılıyor. Şiddetin yarattığı yıkımı gözler önüne sermesi bakımından çok beğendim. Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim.

[Dream.M · Rating 5 out of 5]

وقتی برای اولین بار فیلم «بیا و بنگر» از «الم کلیموف» رو دیدم، تصور میکردم که این اوج هنر تصویر سازی توحش، خشونت، ویرانگری و وحشت جنگه؛ ترسیم موفق همون صحنه ای که در اون "زنده ها، حسرت مرده ها رو میخورن". هنوز هم بعد چند سال به محض شنیدن از جنگ، به یاد اون فیلم‌ میفتم و صحنه های سورئالش جلوی چشمم رژه میرن، بوی سوختن گوشت آدمای زنده توی دماغم و صدای جیغ زن هایی که بهشون تجاوز میشه توی گوشم میپیچه. و تصویر چشمهای وق زده از وحشت آلکسی یوگنویچ در نقش فلوریان و واولگا میرونوا در نقش گلاشا با دندون های خرد شده و پاهایی که خون از بین‌شون میچکه، کابوس بیداریم میشه.
بعدها با خوندن کتاب های ضد جنگ زیادی مثل سفر به انتهای شب و جنگ از سلین، طبل حلبی از گونتر گراس ، سه گانه دفتر بزرگ از آگاتا کریستوف، زمین سوخته از احمد محمود ، جنگ چهره زنانه ندارد از سوتلانا الکسیوویچ ، شوایک از یاروسلاو هاشک، بادبادک باز از خالد حسینی ، اگر این نیز انسان از پریمو لوی ووو کتابهای دیگه ای که یادم نمیاد، سعی در بازسازی اون تجربه عجیب، خاص و هولناک فیلم توی کتابها کردم. چرا که دیگه تحمل روانی و جسمانی تماشای رنج واقعی انسانها در جنگ رو نداشتم؛ اما هیولایی گرسنه در درونم مدام منو به سمت تکرار اون از هم گسیختگی و فروپاشی روانی سوق میداد و برای تجربه رنجی در سطح پایین تر تحریکم میکرد تا عطش خودش رو با خودآزاری من سیراب کنه. و من اسیر پنجه مالیخولیای مازوخیسم، این بار به دنبال رنجی که در اون حداقل حواس کمتری درگیر تجربه باشه و با امید به نجات بخشی محدودیت تخیل، به سراغ خنده سرخ رفتم. اما زهی خیال باطل... چون کتاب خنده سرخ تمام تصوراتم رو به چالش کشید و نظرم رو نسبت به تصویر جنون وحشت در کتابها عوض کرد. با خوندن این کتاب فهمیدم که کلمات هم میتونن به اندازه تصاویر هولناک باشن و وحشت واقعی رو جلوی چشم انسان بیارن، به طوریکه بازهم بوی گوشت درحال سوختن توی دماغ بپیچه و در بیداری کابوس ببینه؛ اما اینبار کابوسی بسیار هولناک تر، کابوس چهره ای مثله شده پوشیده از خون، با خنده ای سرخ و بی صدا که هرجا سر برمی‌گردونی روی صورت تک تک آدم‌ها تکثیر میشه.
«جنون و وحشت!»
خنده سرخ با این دو کلمه شروع میشه، دو کلمه ای که می‌تونه تمام کتاب رو در خودش خلاصه کنه. اما کدوم نویسنده ای کتابش رو با این کلمات سهمگین شروع میکنه؟ آیا این یک هشدار نیست؟ هشدار به بشریت، به روح های حساس، روان های آزرده، و به تمام کسانی که هنوز معتقد به وجدان هستند.
در جایی خوندم که "اگر مرگ میتونست شعر باشه، خنده سرخ میشد" یک جهنم سوزان که باعث میشه باخودتون فکر کنید چیزی زیبایی شناسانه در وحشت مرگ وجود داره...
این اولین تجربه من از اندریف هستش، متاسفانه  با اینکه بارها اسم خودش و کتاب هاش رو از دوستان کتابخوانم شنیده بودم اما دیر سراغ این نویسنده بزرگ رفتم و اون رو شناختم؛ اونهم با چه کتاب عجیبی، و چه تجربه ناب و تأثیر گذاری شد.
آندریف توی خنده سرخ داستان سرباز بی نام و نشانی رو تعریف میکنه که هر سربازی میتونه باشه و از جنگی میگه که هر جنگی در طول تمام تاریخ بشریت میتونه باشه. اون نشان می ده که انسانیت چقدر آسیب پذیره و میتونه در معرض وحشت و جنون شدید به چیزی تبدیل بشه که ازش می ترسه. و در نهایت انسان رو با این سوال تنها میذاره که چرا اینقدر توحش؟ چرا اینقدر دیوانگی؟

......
ممنونم از زهرای نازنینم که کتاب رو با ترجمه آتش برآب بهم هدیه داد و باعث شد این نویسنده  به یکی از نویسندگان دیوانه محبوبم تبدیل بشه♡

[sAmAnE · Rating 5 out of 5]

در طی روز هنوز مرا توان مبارزه‌ای هست، شب هنگام اما مثل هرکسی برده‌ی رؤیاهایم می‌شوم... و رؤیاهای من بس وحشتناک و جنون‌آمیزند...

با این که گارد زیادی به این کتابی بود ولی با خوندنش هم لذت بردم هم رنج کشیدم.
کتاب روای سربازی‌ست که از جنگ برگشته و مانند برادرش هر لحظه آرزوی مرگ می‌کنه... هر لحظه در انتظار دیوانه شدن هست چرا که هیچگاه آنچه در جنگ دیده از ذهنش پاک نمیشه... بی‌نهایت زیبا روایت شده بود. انگار که چشم در چشم سربازان داریم و اشتیاق به مرگ یا زندگی را در نگاه آن‌ها جستجو می‌کنیم...جنون گروهی از مردم برای جنگ، تخریب‌ها، آسیب‌های روانی و جسمی که شاید سهم انسان از این جهان نباشد...

[Saman · Rating 5 out of 5]

وقتی دو سال پیش " روزگار دوزخی آقای ایاز" از رضا براهنی رو خوندم، فکر میکردم براهنی یقمو گرفته و داره محکم میزنه تو گوشم و میگه به اونجایی که نشونت میدم نگاه کن و من حتی زبونم نمیچرخید که بگم ولم کن و همزمان محو تماشای اشارات براهنی شدم؛ بعد از دو سال این حس با خوندن "خنده سرخ" آندری‌یف تکرار شد.

توصیفات نویسنده از جنگ و مصائب پس از اون به قدری صریح، بی پرده، هولناک، کوبنده و مملو از جنون بود که حد نداشت. نویسنده تا تونسته بود چه با اغراق و چه با قدرت توصیفش،از جنگ، این پدیده مهلک خانمان سوز سراسر ضرر حرف زده بود.جنون در این داستان، پایانی نداشت...

[Engin Türkgeldi · Rating 4 out of 5]

Kızıl Kahkaha, Leonid Andreyev maceramın üçüncü kitabı oldu. Lazarus, okuduğum sene beni en çok etkileyenler arasında yer almıştı. Yedi Asılmışlar ise, biraz beklentimin yüksek olmasından dolayı biraz da kitabın bambaşka bir konu/tarzda olmasında dolayı olsa gerek, beni pek memnun etmemişti, zor bitirmiştim. Kızıl Kahkaha, bu ikisi arasında bir yere düşüyor. Rus-Japon Savaşı’ndaki bir askerin yaşadığı korkunç bir sahne ile açılıyor ve bir kısmı cephede bir kısmı cephe gerisinde geçiyor. (Tabii kitap boyunca insan bunun Rus-Japon Savaşı’na özgü olmadığını, her dönemdeki her savaş için geçerli olduğunu hissediyoruz. İsim veya coğrafi/tarihi işaret noktaları yok denecek kadar az. Böylece dünyanın çığırından çıktığı, aklını yitirdiği zaman ortaya çıkan o kızıl kahkahanın evrenselliğini duyuyoruz).

Kitap, bir çok savaş kitabının/filminin aksine ana karakterle/grupla yoğun bağ kurup onun üzerinden savaşın korkunçluğunu anlatmaktan ziyade, bir askerin savaştaki ve sonrasındaki tecrübelerini fragmanlar halinde sunuyor. Alıştığımız anlamda empati oluşturma çabası yok. Öte yandan bu görece uzak yerden bile savaşın hem cephedekiler hem de cephenin gerisindekiler için yarattığı cehennemi başarıyla hissettiriyor. Kızıl Kahkaha delilik, korku ve cinnet sac ayakları üzerine etkileyici bir biçimde inşa edilmiş. Okuduğum en iyi Andreyev değilse de ilgiyi hak ediyor.

[Luís · Rating 5 out of 5]

This story, published in 1904, consists of nineteen fragments taken from a rediscovered manuscript.
Andreyev had a difficult youth. He lost his father, and his family subsequently faced financial hardship. He suffered greatly as a result. His writings reflect a heightened sensitivity and an anguished personality with a pronounced taste for the morbid.
In "Red Laughter," he questions the cruelty and absurdity of war—in this case, the Manchurian War—but his account of "horror and dread" is terribly universal. The Red Laughter is written with hyper-realism and an extraordinary power. Doesn't Andreyev himself write: "I want man to turn pale with terror when reading my book, for it to be like a drug for him, like a terrifying nightmare, for him to lose his mind, to curse me…" After reading it, I find it difficult to write words that aren't bland and useless, for Andreyev's writing is so sublime. He describes this war machine where killing without remorse leads to madness: "It's the red laughter. When the earth goes mad, it starts laughing like that. You know very well that the earth has gone mad. It no longer has flowers or songs. It has become round, smooth, and red, like a severed head."
I highly recommend you discover this writer: he is undoubtedly among the greats, and Aníbal Fernandes is an excellent translator. A wonderful discovery!

[Javad Azadi · Rating 4 out of 5]

خنده سرخ مثل چندتا اثر دیگه‌ای که آندری‌یف خونده بودم، زبان و روایتی بس هولناک و تاثیرگذار داشت. با این حال، کتاب مناسبی برای حال و روزگارم نبود؛ اگرچه هر روز به ترس جنگ در کشور خودمون نزدیک‌تر میشیم و این اثر هم عمیقا هولناک بودن جنگ رو میکوبه تو صورتمون.

تعداد بسیار زیادی رمان و داستان راجع به جنگ داریم. من چندتایی از این کتاب‌هارو خوندم و در مقام مقایسه، رمانی مثل اگر این نیز انسان است از پریمو لوی رو خیلی بیشتر از این چنین اثری دوست داشتم. اگرچه زبان آندری‌یف به مراتب ادبی‌تر و پرکشش‌تر و دهشتناک‌تره، اما به مراتب نیز کم‌محتواتر از اون رمانه. در واقعا خنده‌ سرخ بیشتر یک کتاب فرم‌محوره تا محتوامحور.

اینم باید اشاره کنم که به نظرم این کتاب یکی از ترجمه‌ها خوب آقای آتش‌برآبه. به نظرم مشخصا نشون میده که نثر و سبک ترجمه‌اش پخته‌تر شده و از ایراداتی که قبلا ازش به یاد داشتم در ترجمه به فارسی، تو این اثر تقریبا خبری نیست.

[Mohammad · Rating 4 out of 5]

«دلم می‌خواهد لاقیدانه به خیابان بگریزم، به میدانی میان جمعیت بشتابم و فریاد برکشم:
_تمامش کنید این جنگ را، وگرنه...
اما کدام وگرنه؟»

آندری‌یف تو این اثر دو تا از کارهای محبوب من رو انجام داده. یک این‌که یه داستان ضد جنگ بسیار مریض‌گونه و خفن نوشته و دو این‌که این داستان در یاد و تقدیم به چخوف بوده.

ادبیات مجنون‌پرور روسیه در زیر خاکش یک نویسنده خفته دیگه داشت که آشنا شدن باهاش خیلی باعث خوش‌وقتیه، نویسنده‌ای که به یک فرم فضاسازی و طرز زاویه دید خاصی رسیده که بسیار هنرمندانه هستش و در عین حال همیشه انگار در دل آثارش یک شبح شومی به کل ماجرا و دنیا حکم‌فرما شده. خنده سرخ یکی از این اشباحه. یک چهره لبخندزنان خونین مثل تابلوهای نقاشی که همش با پلک‌هاش شخصیت‌های داستان رو تعقیب می‌کنه.

کتاب خنده سرخ به مراتب از زندگی واسیلی هم مجنونانه‌تر بود، همش حس این رو داشتم که انگار سرم‌ رو داخل سطل خون می‌کنن و بیرون می‌آرن و بعد کله‌م رو می‌گیرن سمت نور سرخ خورشید. دیوونگی مثل یه هوایی که تنفسش کرده باشی از ریه‌ت شروع می‌کرد به تسخیر کل بدنت. یه لحظه وسط توصیفات صحنه‌ها یخ می‌بستی، دندونات بهم ساییده می‌شد و حس می‌کردی که همه‌چیز و همه‌کس دارن از توی کتاب بیرون می‌زنن و احاطه‌ت می‌کنن.

یکی از درست‌ِ‌حسابی‌ترین ضد جنگ‌هایی بود که خوندم. اثری که بیشتر روی جنبه‌ی روانی جنگ پرداخت گرفت و عمل کشتن و خود خون‌ریزی در زمین توسط انسان‌ها رو محکوم می‌کرد. انگار متعلق به هیچ تاریخ و زمانی هم نبود. یک دنیای بی‌مکان و بی‌زمان رو انتخاب کرده تا بین خون و اشباح جنگش بتونه یه روایتی رو بیرون بکشه. به شخصیت‌ها و پرداخت‌هاشون کار آن‌چنانی نداشت اما انگار تا زیر پوسته‌ی پشت پیشونی هر شخصیت پیش می‌رفت و می‌خزید و هرچی افکار بود بیرون می‌کشید. انگار تمام نماهای وحشتناک و خونین کتاب رو نه از دید دوربین و تماشاگر، بلکه از دید شخصی که به مردمک چشم یک‌‌ مجنون خیره شده می‌دیدیم. یک انعکاس آتشین و سرخ در چشمی که از دلهره پیاپی می‌لرزه و به خودش می‌پیچه. کاش چخوف عمرش کفاف می‌داد که این یکی اثر رو هم مثل زندگی واسیلی بخونه و با خودش بگه چه جنونی رو از سر گذروندم! آندری‌یف واقعاً داره جزو محبوبینم از سرزمین روس تبدیل می‌شه. در کنار این قضایا نویسنده‌ی احساسی‌ای مثل چخوف هستش. با این‌که در حین رمان این حس به آدم دست نمی‌ده - مثل طنزی که توی نمایشنامه‌های چخوف پیدا نمی‌کنی - اما وجود داره و مثل یه گل سرخ توی دشت تاریکی از مردگان داره نگاهش رو به سمت کورسوی نور می‌چرخونه و ادبیات رو زنده نگه می‌داره.

[Mohammad · Rating 5 out of 5]

تجسم تابلوی پیروزی مرگ پیتر بروگل در قالب کلمات؛ و یک تور اکسپرسیونیستی برای انتقال جنون جنگ. خنده سرخ واجد نوعی ترس درونی و هردم فزاینده است. ترس از مواجهه با گرایش‌های شرورانه و ظلمانی در بلوای جنگ. در این شرایط هر کسی به یک نسبت سهم خودش را در تولید شرارت ایفا می‌نماید و حتی طبیعت چیزی دوستانه و مهرآمیز پیشکش نمی‌کند. خورشید سرخ است و سوزنده، تخته‌سنگ برای نشستن داغ است و پرندگان پیام‌آور وحشت و جنون هستند. آندری‌یف گرد مرگ در فضا پاشیده و تازه پس از محو شدن اثر گرد، صورت سرد باسیلیسک با خنده‌ای سرخ میان کلمات ظاهر می‌شود. این کتاب مملو از دیوانگان است. هر کدام، از جمله دو راوی، مدت‌هاست که آخرین فروغ از چشمانشان رخت بسته و در مهی سرخ، کوری عصاکش کور دگر در حرکت‌اند. دعوتید به تماشای دوزخ. از گشت‌وگذار لذت ببرید

[Ali.Deris · Rating 3 out of 5]

✔️ تصویر کاملی از کابوس - جنون - وحشت و ترسی که در عمق جنگ سربازان باهاش مواجه میشن .

✔️ هر دو راوی کتاب به خوبی فضا و اون نبود نور و فروغ رو به خوبی روایت میکنن .

✔️ جوری کتاب خشونت رو روایت میکنه و ممکنه براتون آزار دهنده باشه که احتمالا به یاد آثار #لویی_فردینان_سلین میوفتید !

📖 بریده ای از کتاب :
می گویند که به تعداد آدمها ذهنیات و تصورات مختلفی وجود دارد. بشریت فقط یک ذهن و تصور دارد و همان هم دارد تیرگی می گیرد دست که بزنی به سرم میفهمی چقدر داغه. تو سرم آتشه. گاهی هم سرد میشود و انگار هر چیزی توش یخ می زند و به یخ مرده ی وحشتناکی تبدیل می شود ...

🗯 پ.ن : دقیقا میشه به عنوان یه کتاب ضد جنگ ازش نام برد 👍 آثار روانی و مخرب جنگ رو خوبی به تصویر کشیده و نشون میده چه بلایی سر سربازان میاره .... از اون دسته کتابهاست که فقط باید خوند تا درک کرد .

🗓 02/01/01

[Ina Cawl · Rating 5 out of 5]

realistic and unheroic portrait of war

[Moshtagh hosein · Rating 5 out of 5]

لیانید آندری‌یف ،هنرمند بزرگی که دیر با آثارش آشنا شدم.
و این اثر به جنگ می‌پردازه،شاید بشه به آندری‌یف ،سلین با ادب روسی گفت!

[Hossein · Rating 5 out of 5]

در «خنده‌ی سرخ» جنون پایان‌ناپذیر است. برخلاف آثار دیگری که به هر نحو رگه‌هایی از لحظات تب و تاب و سرکشیِ ذهن را به تصویر می‌کشند و من خوانده‌ام، «خنده‌ی سرخ» لحظات ایستا ندارد. لحظاتی که پس از حمله‌ی جنون بر جایت ثابت بمانی و به عقب نگاه کنی و تجربه‌ی دیوانگی را تفسیر کنی. رنگ سرخ همه‌جا و در همه‌ی صفحات پخش شده است. هر لحظه که فکر می‌کنی دیگر تا نهایت‌ِ آن را دیده‌ای، به شکلی و فرمی دیگر بازمی‌گردد تا روحت را تسخیر کند. شاید تا لحظه‌ی مرگ.
جنگی که آندری‌یف وصف می‌کند هم مثل بقیه‌ی جنگ‌ها در ادبیات نیست. جنگی است که از بستر زمان و مکان و هرگونه اسامیِ خاص خارج است و در عین اغراق، کاملا واقعی توصیف شده.
من یک بار با ترجمه‌ی آتش‌برآب خواندم و یک‌ بار با ترجمه‌ی کاظم انصاری. اگر مشکلات ویرایشیِ زمان چاپِ ترجمه‌ی انصاری را در نظر نگیریم، می‌توانم بگویم که از نظر من آتش‌برآب به نسبتِ انصاری حتی به انتقال روحِ داستان نزدیک هم نشده. پیشنهادم در هر حال خواندنِ ترجمه‌ی کاظم انصاری است.

[Shiva Mr · Rating 3 out of 5]

از بچگی یادم دادند آزارت به هیچ جانداری نرسد و همیشه مهربان باش. اصلاً هر کتابی را هم که ما خواندیم، نهایت حرفش همین بود و… من هم دلم به حال همه آنهایی که توی این جنگ لعنتی عذاب می کشند، می سوزد. ولی کم کم که زمان می گذرد، می بینم دارم به همه این مرگ و رنج و خون عادت می کنم، حسم را به زندگی روزمره از دست می دهم، هر روز سردتر از دیروزم و فقط دارم به فجایع واکنش نشان می دهم، با این حال بازهم نمی توانم به واقعیت مسخره این جنگ عادت کنم.

[Mohsen.khan72 · Rating 5 out of 5]

خوندن هر کتاب اندری‌یف یه اتفاق حساب میشه.
این کتاب جنگ رو به مثابه کابوسی وحشتناک همراه با جنونی بی پایان روایت میکرد....

[Mike · Rating 5 out of 5]

Hints of Algernon Blackwood. Harbingers of the Bolshevik Revolution. I was also reminded of Poe, Steps by Jerzy Kosinski, and the Belarusian movie Come and See.

But ultimately unique and haunting. This guy was a great writer. Lazarus is just as good. Why hadn't I ever heard of him before?

For the record, this is the album I listened to while reading:

https://www.youtube.com/watch?v=N0zY5...

[Afra · Rating 5 out of 5]

هولناک بود...

[Andy · Rating 5 out of 5]

This was one of the best things I read all year. It's only about 24,000 words, if you like surreal, dark horror infused with a lot of violence and imagery straight out of a German expressionist film, do yourself a favor and read it.

For me it brought to mind Kosinski's "The Painted Bird" which is quite explicit about the realities of war, but this book is far more horror-focused, surreal, and more fun to read frankly. It's full of moments of profound violence, bloodletting and misanthropy, but it's wonderfully evocative in it's imagery and very unpredictable as well. Andreyev's skill with words gives the horror a dark beauty that's a joy to read, if ya like that sorta thing...

Some sections resemble Poe in their fevered delirium with a palpable feeling of madness. The central theme of the book is about a contagious bloodthirsty madness that spreads from the battlefield, across all of society. The ongoing war seems to unleash something in mankind, something Andreyev hints was probably there all along.

There's many memorable images here. Much of the book is nocturnal, told by stark firelight. At one evocative moment a group of exhausted soldiers sit around a samovar:

"The sunset was yellow and cold; black, unillumined, motionless clouds hung heavily over it, while the earth under it was black, and our faces in that ill-omened light seemed yellow, like the faces of the dead. We all sat watching the samovar, but it went out, its sides reflecting the yellowishness and menace of the sun set, and it seemed also an unfamiliar, dead and incomprehensible object."

Beautiful, expressionist, memorable and yet horrific.

In one scene a group of soldiers is sent out to collect the wounded:

"These were the first that we found, and they horrified us. But later on we came upon them oftener and oftener along the rails or near them, and the whole field, lit up by the motionless red flare of the conflagrations, began stirring as if it were alive, breaking out into loud cries, wails, curses and groans. All those dark mounds stirred and crawled about like half-dead lobsters let out of a basket, with outspread legs, scarcely resembling men in their broken, unconscious movements and ponderous immobility."

It's little details like this that make it realistic:

"I was beginning to get exhausted, and went a little way off to have a smoke and rest a bit. The blood, dried to my hands, covered them like a pair of black gloves, making it difficult for me to bend my fingers, so that I kept dropping my cigarettes and matches."

Later the story is told by the brother of the soldier. He sees madness spreading. He watches returning soldiers on a train:

"...I go there every morning now--and saw a whole carriage full of our mad soldiers. It was not opened, but shunted on to another line, and I had time to see several faces through the windows. They were terrible, especially one. Fearfully drawn, the colour of a lemon, with an open black mouth and fixed eyes, it was so like a mask of horror that I could not tear my eyes away from it."

Another great image:

"Something was ominously burning in a broad red glare, and in the smoke there swarmed monstrous, misshapen children, with heads of grown-up murderers. They were jumping lightly and nimbly, like young goats at play, and were breathing with difficulty, like sick people. Their mouths, resembling the jaws of toads or frogs, opened widely and convulsively; behind the transparent skin of their naked bodies the red blood was coursing angrily--and they were killing each other at play."

At one point the brother of the wounded soldier in the story sits in a theater thinking of standing up and screaming fire, and foreseeing the result:

"A convulsive wave of madness would overwhelm their still limbs. They would jump up, yelling and howling like animals; they would forget that they had wives, sisters, mothers, and would begin casting themselves about like men stricken with sudden blindness, in their madness throttling each other with their white fingers fragrant with scent. [...] ...they would be throttling, trampling, and beating the heads of the women, demolishing their ingenious, cunning headdresses. They would tear at each other's ears, bite off each other's noses, and tear the very clothes off each other's bodies, feeling no shame, for they would be mad. [...] For men are always murderers, and their calmness and generosity is the calmness of a well-fed animal, that knows itself out of danger."

This book is full of such deliciously dark, misanthropic passages. My first encounter with Leonid Andreyev was his excellent short story "Lazarus" which feels like a cosmic horror tale that could have been written today, but this novella is even better.

[George K. · Rating 5 out of 5]

Βαθμολογία: 9/10

Πω, ρε φίλε, τι μαυρίλα ήταν αυτή; Βέβαια, τόσο με βάση τη θεματολογία, όσο και με βάση το σκοτεινό "Οι επτά κρεμασμένοι" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει τον Νοέμβριο του 2017 (κοίτα να δεις σύμπτωση!), θα έλεγα ότι ήταν κάτι που το περίμενα, αλλά τούτη η νουβέλα πραγματικά μου μαύρισε την ψυχή. Αν ήμουν φαν του αλκοόλ, μπορεί και να το έριχνα στη βότκα μέχρι να στραγγίξω το μπουκάλι, μπας και καταφέρω να πνίξω τον πόνο μου. Ασυζητητί μια δυνατή και έντονα γραμμένη νουβέλα, με παραληρηματική γραφή στα όρια της τρέλας, που σε αρπάζει από τον γιακά και δεν σε αφήνει σε ησυχία πάρα μέχρι να φτάσεις στην τελευταία πρόταση. Κατά τη γνώμη μου είναι από τις πιο δυνατές νουβέλες που μπορεί να διαβάσει κάποιος. Προτείνεται, αλλά να περιμένετε ψυχολογικό πατατράκ.

[Erf · Rating 4 out of 5]

"در طی روز هنوز مرا توان مبارزه‌ای هست، شب هنگام اما مثل هر کسی بردۀ رویاهایم می‌شوم...و رویاهای من بس وحشتناک و جنون‌آمیزند..."

[Jostein · Rating 4 out of 5]

This is a brutal and powerful story told in a surreal, expressionist manner.

Andreyev gives a depiction of madness (PTSD) brought on by war, but also a depiction of how the mad soldier returns home and affects those around him. The madness spreads from the war to the cities far from the front, which could be a way for Andreyev to show the huge consequences of war to the whole society, not just the soldiers.

Not for the faint-hearted but absolutely recommended.

[Pia G. · Rating 5 out of 5]

-ya şimdi savaşı bitirirsiniz, ya da...
"ya da" ne? akıllarını başlarına toplamalarını sağlayacak, yüksek sesle söylenecek yeni yalanlarla cevaplanmayacak kelime kaldı mı dünyada? ya da önlerinde diz çöküp ağlamak mı gerek? ama zaten yüz binler gözyaşlarıyla yıkamıyor mu dünyayı, faydası var mı hiç? ya da gözleri önünde kendini öldürmek mi gerekiyor? öldürmek! her gün binler ölüyor, peki bunun faydası var mı?

[Neli Krasimirova · Rating 4 out of 5]

…cinnet ve dehşet.
Böyle başlıyor kitap. Cephe ve sonrası bir insanın zihninde nasıl tezahür edebilirse okudukça öylece tezahür ediyor. Savaşı anlatmak için değil; savaşın neyi nasıl yaptığını, bize ne yaptığını anlatmak için yazılmış gibi.
Küçük bir hacimde büyük dehşet ama daha da büyük bir cinnet saklı.

[Nazli_maza · Rating 3 out of 5]

تصویرهایی پرکنتراست در منتهی الیه همه چیز، از زندگی، انسان، جنگ و مرگ...

[Sine · Rating 4 out of 5]

talât sait halman çeviri ödülü aldığı için radarıma girdi bu kitap, iyi ki girmiş. “yarın yazılmış gibi” dediğimiz türden kitaplardan. kitabı okuduğunuzda çok da şaşırmıyorsunuz, savaş karşıtı bir metin zira, evet savaş insanları böyle delirtir diyorsunuz; eğer ki yazıldığı tarihi bilmiyorsanız. evet elbette insanlık tarihi kadar eski savaş olgusu –fakat bu metin 1. ve 2. dünya savaşından sonra yazılmış gibi. ama değil. hadi buyrun. bu arada çevirisinin de ödül aldığı kadar var, bayılıyorum bu ödüle, hiç mi üzmez? ödülü alan her bir kitabı okuduğumda mest oldum. emeğine sağlık kayhan yükseler’in de.