Friso Wiegersma beschreef het al in zijn fameuze lied 'Het dorp', vertolkt door Wim Sonneveld: het dorp van vroeger is niet meer. Wim Daniëls ging op zoek naar dat vroegere dorp, het dorp van vóór 1970. Hij schrijft over typische dorpsfiguren als de smid, de boer en de kleine kruidenier, maar ook over de zandweg tussen het koren door, het dorpscafé, de dorpsdrama's, de dorpspolitiek en andere typisch dorpse fenomenen en aangelegenheden. Hij concludeert uiteindelijk dat het dorp niet dood is, maar dat het noodgedwongen is veranderd. Het resultaat is een prachtige geschiedenis van het dorp van weleer en van nu – een feest der herkenning voor iedere (ex-)dorpsbewoner.
Wim Daniëls is geregeld te gast bij radio- en televisieprogramma's. Hij schreef boeken over uiteenlopende onderwerpen en was jarenlang vaste columnist voor Spijkers voor Koppen. Bij Thomas Rap verschenen onder meer zijn succesvolle boeken Spijkerbalsem, Groeten uit Brabant, Mieters!, De taal achterna en Houdoe!. Begin 2019 werd hij uitgeroepen tot ereburger van Laarbeek, waartoe zijn geboortedorp Aarle-Rixtel behoort.
Nu en dan een wat saaie opsomming maar over het algemeen een interessant en wat nostalgisch boek over 'het dorp'. Ik heb het geluisterd. Ik zag dat in het fysieke boek veel foto's zijn opgenomen.
Wel leuk om te lezen, vooral als je zelf uit een dorp komt en merkt dat het allemaal nog een tandje "dorpser" kan dan je zelf hebt meegemaakt, maar aan het einde verviel Daniëls wel in erg triviale opsommingen. Vooral in het hoofdstuk over de verschillende soort dorpen leek het net of de beste man gewoon een lijstje afging (zo heb je zanddorpen, polderdorpen, kleidorpen, rivierkleidorpen, zeekleidorpen, ontginningsdorpen, klokkendorpen, bierdorpen, aspergedorpen, baggersdorpen, rozendorpen, klompendorpen, bedrijfsdorpen, vissersdorpen, boerendorpen, etc. etc.)
Beetje vervelende schrijfstijl, en ook veel dubbelop.
“Veel plaatsen die ooit stadsrechten kregen, ervaar je als buitenstaander als een dorp als je er bent. Oudewater, Goederee […] Asperen, Heukelum zijn er ook voorbeelden van. Ze hebben allemaal stadsrechten”
Een boek vol moraal, nostalgie, clichés en weinig boeiend met een waas van wetenschappelijkheid geschreven. Vanuit mijn perspectief een mislukt boek, zelfs of juist voor iemand die bekend is met Aarle-Rixtel.
Een toegankelijk boek dat lekker weg leest. Voornamelijk in het begin worden er leuke anekdotes en feitjes verteld over het leven in het dorp.
Naar het einde toe wordt het steeds meer een droge opsomming. Bovendien stoorde ik me een beetje aan de toon van 'gezellig dorp' en 'grote boze stad'. In steden waren (en op sommige plekken nog steeds zijn) er ook zeker volkswijken waarin de gemeenschapszin groot was. En het verschil met een "dorpscafé" oid niet zo heel groot was. De auteur benadrukt, in mijn ogen ten onrechte, iets te veel de anonimiteit van de stad.
Toch vond ik het een leuk boek om te lezen en de foto's hielpen zeker om het geschetste beeld te illustreren.
Interessant boek over dorpen, hoe je wel of niet bepaald wat een dorp is en wat een stad. Hoe dorpen worden gedefinieerd in de samenleving. Wel hier en daar wat langdradig in de opsommingen. Het is duidelijk dat de schrijver uit een dorp komt en daar mooie herinneringen aan heeft, want 'de stad' wordt af en toe wel wat negatief weggezet.
De verhalen en sutuaties zijn ook herkenbaar als je 'het dorp van toen' nooit hebt gekend en altijd in de randstad hebt gewoond, zoals ik.
Ik heb dit boek geluisterd via de Online Bibliotheek, voorgelezen door Co de Cloet.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Het boek begon op zich aardig met de herinneringen van de auteur aan zijn jeugd in het dorp. Maar naar mate het boek vorderde begon het vervelend te worden. Dieptepunt het hoofdstuk over de verschillende soorten dorpen. Ik vermoed dat de schrijver het zelf ook niet meer leuk vond maar contractueel gebonden was om een boek van x pagina's op te leveren. Jammer. Op zich een mooi onderwerp. Ik heb vroeger met heel veel plezier 'Mijn dorp in Frankrijk' van Henri Baudet gelezen. Zo zou het dus ook kunnen. Of 'Een jongen van het dorp - Honderd jaar Ingen, een dorp in de Betuwe'. En natuurlijk 'Hoe God verdween uit Jorwerd'.
Ik kom zelf uit een kleine stad/groot dorp, maar ben helemaal niet opgegroeid in de tijd van de jaren ‘50 of ‘60. Toch vond ik dit echt heel leuk om te lezen. Dus, als je een beetje van geschiedenis en nostalgie houdt, lees dit!
De geschiedenis van dorpen in Nederland, mooi verteld en met heel veel herkenning. Dorpskerk, dorpscafé, dorpsheggen, dorpsfiguren tot de dorpsdokter. Allemaal in mooi Nederlands beschreven door Wim Daniels.
Leest fijn, maakt me nostalgisch naar een tijd die ik niet meegemaakt heb, en doet me terugdenken aan de provincie waar ik de eerste 18 jaar van mijn leven woonde.
Nog maar een Wim Daniëls gelezen. Het boekje boeit al op de eerste 40 bladzijdes en spreekt mij (en waarschijnlijk al haar lezers) aan middels een nostalgische neiging naar de dorpen van vroeger. Daniëls speelt daar ook op dit boekje goed op in, want doelgroep? Gaandeweg, na het talloze ‘name-droppen’ van Aarle-Rixtel, verlies ik een beetje mijn interesse in het boekje. Weinig diepgang, onderbouwen, maar vaak een simpele analyse van hoe het ooit was, zonder aandacht voor het waarom of een blik vooruit. Het meest stoorde ik me aan het hoofdstuk ‘Soorten dorpen’, wat, mijn inziens, niet meer was dan een taxonomische uiteenzetting van de wikipedia-vermelding onder te titel: ‘Dorp (een kleine nederzetting)’.
Een feest der herkenning voor geboren en getogen dorpsbewoners. Daniëls duikt in alle facetten van het dorpsbestaan, waarbij hij zich van de nodige humor en luchtigheid bedient. Op de achterflap staat dat het boek een 'ode aan het dorp van weleer' is, waardoor het soms allemaal iets te rooskleurig aandoet naar mijn mening. Maar taal je niet naar een uiterst kritisch naslagwerk en wil je gewoon lekker lezen over wat het dorpsleven zo leuk maakt, lees dan dit boek. Voor mij was het een fraaie trip down memory lane, een leerzame bovendien.