What do you think?
Rate this book
De menselijke maat
Fabbrico is een slaperig dorp tussen Parma en Bologna. Het telt een viertal straten te midden van uitgestrekte velden. Iedereen kent elkaar, en het lijkt alsof de inwoners nooit zullen ontsnappen aan een saai en rustig leven in de provincie. Tijdens een lange hete zomer ontstaat er een driehoeksverhouding tussen de jonge vrienden Anela, Davide en Valerio. Uiteindelijk besluit Valerio Fabbrico te verlaten, en in de jaren die volgen realiseren de drie vrienden zich wat de gevolgen zijn van de keuzes die ze in hun jeugd hebben gemaakt.
De menselijke maat is een prachtige en hypnotiserende roman in verhalen, over vriendschap en liefde, over vertrouwen en verraad. Davide, Valerio en Anela worstelen allen met een onverklaarbaar schuldgevoel, en zoeken wanhopig naar de middelen om inhoud en vorm te geven aan hun leven.
De menselijke maat is een prachtige en hypnotiserende roman in verhalen, over vriendschap en liefde, over vertrouwen en verraad. Davide, Valerio en Anela worstelen allen met een onverklaarbaar schuldgevoel, en zoeken wanhopig naar de middelen om inhoud en vorm te geven aan hun leven.
224 pages, Hardcover
First published January 1, 2018
18 people are currently reading
940 people want to read
About the author
Roberto Camurri
6 books39 followersRoberto Camurri è nato nel 1982, undici giorni dopo la finale dei Mondiali a Madrid. Vive a Parma ma è di Fabbrico, un paese triste e magnifico di cui è innamorato forse perché è riuscito a scappare. È sposato con Francesca e hanno una figlia. Lavora con i matti e crede ci sia un motivo, ma non vuole sapere quale. Scrive da pochi anni, anche se avrebbe voluto scrivere da sempre.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 156 reviews
October 2, 2020
("The Human Measure", no English translation yet)
Friendship, love, betrayal and guilt… those are the ingredients of this story. If you look at it that way, then this seems a very banal book. On top of that it is set in a farming village in the north of Italy, where nothing ever happens, everyone knows everyone, and where not a word too much is said. And yet Camurri has managed to create something original.
This is mainly due to the composition: he brings 11 apparently unrelated stories, each time set in the village of Fabbrico, and with a few recurring characters. The stories jump through time and they come across as rather cold and clinical: Camurri uses a very descriptive, filmic style, with registering sentences linked by lots of commas. There are hardly any dialogues and hardly anything is explained about the connecting story. Only very gradually the reader can manage to put the pieces of the puzzle together, gaining insight into the drama that has taken place.
Camurri alternates clean, cinematic scenes with natural lyricism, passages of ecstasy and passion with dark oppression, tender-intimist scenes with flat porn, sweetness with banality. This is not an undeserving achievement, especially for a debut. But, unfortunately, it didn't really captivate me. To me, the protagonists were too much behaving like automates, and the undercooled style didn't resonate. I guess other readers could just be charmed by that, but not me.
Friendship, love, betrayal and guilt… those are the ingredients of this story. If you look at it that way, then this seems a very banal book. On top of that it is set in a farming village in the north of Italy, where nothing ever happens, everyone knows everyone, and where not a word too much is said. And yet Camurri has managed to create something original.
This is mainly due to the composition: he brings 11 apparently unrelated stories, each time set in the village of Fabbrico, and with a few recurring characters. The stories jump through time and they come across as rather cold and clinical: Camurri uses a very descriptive, filmic style, with registering sentences linked by lots of commas. There are hardly any dialogues and hardly anything is explained about the connecting story. Only very gradually the reader can manage to put the pieces of the puzzle together, gaining insight into the drama that has taken place.
Camurri alternates clean, cinematic scenes with natural lyricism, passages of ecstasy and passion with dark oppression, tender-intimist scenes with flat porn, sweetness with banality. This is not an undeserving achievement, especially for a debut. But, unfortunately, it didn't really captivate me. To me, the protagonists were too much behaving like automates, and the undercooled style didn't resonate. I guess other readers could just be charmed by that, but not me.
June 23, 2020
Op het omslag van ‘De menselijke maat’ drukt schrijver Paolo Cognetti zich in lyrische bewoordingen uit over dit debuut van Roberto Camurri. Een stem als een trage, troebele rivier die kalm oogt, maar in werkelijkheid krachtig en dreigend is? Een ingetogen, gevoelig lied dat we nooit eerder hebben gehoord? Als uitgerekend Cognetti het zo formuleert, moet ik die rivier lezen en dat lied horen.
Misschien werd ik door de woorden ‘traag’, ‘ingetogen’, ‘gevoelig’ op het verkeerde been gezet. Ik moest wennen aan Camurri’s aanpak. Hij schrijft in korte zinnen die met komma’s tot lange zinnen worden aaneengesmeed. De stijl kon ik niet meteen rijmen met het slaperige dorp Fabbrico, waar iedereen iedereen kent en het leven niet erg levendig verloopt. In mijn hoofd klonk de stem niet traag of ingetogen, maar juist staccato en onrustig, alsof er naar een climax toe werd gewerkt. Door de — naar mijn aanvoelen – jachtige toon las ik af en toe bijna over parels van zinnen heen. ‘Het is zeven uur en buiten is de zon op de horizon gaan liggen.’
Cognetti’s vergelijking (de troebele, krachtige rivier) klopt verder wel. Het boek is opgebouwd uit sterk gecomponeerde verhalen waaruit je als lezer zelf het verloop van de driehoeksverhouding tussen Anela, Davide en Valerio distilleert. De korte titels (Gras, Donker, Zee) verwijzen naar kloeke, aardse dingen ‘die er altijd zullen zijn’, terwijl het boek zelf over het onvatbare van de liefde en de vriendschap gaat. Ik moet je zeggen dat één verhaal meer aan mijn ribben is blijven plakken dan het hele boek, en dat is ‘Asfalt’, waarin je Anela’s broer en diens vrouw leert kennen. Auw, de prachtige pijn.
‘De menselijke maat’ is uit het Italiaans vertaald door Manon Smits.
Misschien werd ik door de woorden ‘traag’, ‘ingetogen’, ‘gevoelig’ op het verkeerde been gezet. Ik moest wennen aan Camurri’s aanpak. Hij schrijft in korte zinnen die met komma’s tot lange zinnen worden aaneengesmeed. De stijl kon ik niet meteen rijmen met het slaperige dorp Fabbrico, waar iedereen iedereen kent en het leven niet erg levendig verloopt. In mijn hoofd klonk de stem niet traag of ingetogen, maar juist staccato en onrustig, alsof er naar een climax toe werd gewerkt. Door de — naar mijn aanvoelen – jachtige toon las ik af en toe bijna over parels van zinnen heen. ‘Het is zeven uur en buiten is de zon op de horizon gaan liggen.’
Cognetti’s vergelijking (de troebele, krachtige rivier) klopt verder wel. Het boek is opgebouwd uit sterk gecomponeerde verhalen waaruit je als lezer zelf het verloop van de driehoeksverhouding tussen Anela, Davide en Valerio distilleert. De korte titels (Gras, Donker, Zee) verwijzen naar kloeke, aardse dingen ‘die er altijd zullen zijn’, terwijl het boek zelf over het onvatbare van de liefde en de vriendschap gaat. Ik moet je zeggen dat één verhaal meer aan mijn ribben is blijven plakken dan het hele boek, en dat is ‘Asfalt’, waarin je Anela’s broer en diens vrouw leert kennen. Auw, de prachtige pijn.
‘De menselijke maat’ is uit het Italiaans vertaald door Manon Smits.
March 23, 2018
"Tende una mano e gli accarezza una gamba, lontano un traghetto suona la sirena, lui si volta verso di lei, si guardano, i capelli spettinati dal vento, i visi così vicini che se avessero voglia potrebbero riconoscere sulla loro pelle il momento in cui si sono perduti"
E' una meraviglia, questo "A misura d'uomo" di Roberto Camurri. Un libro che, come dice la quarta di copertina, “è per chi ama avvicinarsi ai quadri tanto da cogliere la consistenza del colore, per chi ama cenare a base di pane e salame, per chi rincorre il profumo della neve".
Un libro di una sensibilità rara, perfetto nel dipingere le fragilità dell'uomo comune, capace di cogliere l'essenza di ogni cosa. Sa di terra, la nostra, quella di Fabbrico, un paesino dell'entroterra emiliano, il giallo dei campi, l'ovatta del cielo, il lambrusco sul tavolo. E ci parla di amicizia e di amore, di attesa e di sofferenza, attreverso i rapporti tra i suoi abitanti, tanto normali e al contempo, tanto stoici.
Chi mi ha ricordato, questa abilità di rendere straordinario l'ordinario, con una scrittura tanto concreta e al contempo tanto lieve? Semplicemente lui, Haruf, le cui opere (sarà un caso?) sono pubblicate dalla stessa casa editrice che ha pubblicato questo piccolo grande capolavoro di Camurri, la Nine. Non mi si venga a dire che "gli italiani non sanno scrivere", che in queste 168 pagine c'è tutto, poesia, dolore, abbracci, scoperte, allontanamenti e anche lei, la morte. C'è quello che Haruf avrebbe scritto se si fosse trovato davanti Fabrico invece di Holt.
E' una meraviglia, "A misura d'uomo". E' un libro da leggere. Fatelo, e sulla tavola non dimenticate pane, salame e un bicchiere di Lambrusco.
E' una meraviglia, questo "A misura d'uomo" di Roberto Camurri. Un libro che, come dice la quarta di copertina, “è per chi ama avvicinarsi ai quadri tanto da cogliere la consistenza del colore, per chi ama cenare a base di pane e salame, per chi rincorre il profumo della neve".
Un libro di una sensibilità rara, perfetto nel dipingere le fragilità dell'uomo comune, capace di cogliere l'essenza di ogni cosa. Sa di terra, la nostra, quella di Fabbrico, un paesino dell'entroterra emiliano, il giallo dei campi, l'ovatta del cielo, il lambrusco sul tavolo. E ci parla di amicizia e di amore, di attesa e di sofferenza, attreverso i rapporti tra i suoi abitanti, tanto normali e al contempo, tanto stoici.
Chi mi ha ricordato, questa abilità di rendere straordinario l'ordinario, con una scrittura tanto concreta e al contempo tanto lieve? Semplicemente lui, Haruf, le cui opere (sarà un caso?) sono pubblicate dalla stessa casa editrice che ha pubblicato questo piccolo grande capolavoro di Camurri, la Nine. Non mi si venga a dire che "gli italiani non sanno scrivere", che in queste 168 pagine c'è tutto, poesia, dolore, abbracci, scoperte, allontanamenti e anche lei, la morte. C'è quello che Haruf avrebbe scritto se si fosse trovato davanti Fabrico invece di Holt.
E' una meraviglia, "A misura d'uomo". E' un libro da leggere. Fatelo, e sulla tavola non dimenticate pane, salame e un bicchiere di Lambrusco.
December 22, 2019
Mooie en belangrijke thema’s tillen dit boek uit boven een simpel liefdesverhaal
De Menselijke Maat leest supervlot weg en roept een soort vakantiegevoel op, door heel atmosferische beschrijvingen van het weer en de liefdevolle weergave van de omgeving, het platteland van Noord-Italië.
De schrijver roept effectief ochtenden met croissantjes, koffie, salami en kaas, en in het algemeen, idyllisch huiselijk geluk op.
Toch is dit zeker geen lichtgewicht boek qua thematiek.
De zelfdestructie van Davide en de machteloosheid van zijn omgeving tegenover zijn verslaving(en) is het startpunt van het boek. En dan gaat het volgende hoofdstuk opeens in op een vriend die hem mist, zie je een stukje survivors guilt. Op de een of andere wijze had ik een traditioneel en linear verhaal, lijkend op de De acht bergen van Paolo Cognetti verwacht. Maar hoewel de samenhang tussen de hoofdstukken sterker had kunnen zijn, ben ik zeker te spreken over de uitwerking van Camurri en zijn meer experimentele aanpak.
Angst/de onmogelijkheid van intimiteit, racisme, de eenzaamheid van het ouder worden, het overleven van een ziekte, gevangen zitten in een relatie, bindingsangst: de hoofdstukken zijn gedurfde vignetten die elke keer een belangrijk thema oppakken door mensen in Fabbrico te volgen. Allemaal hebben ze losjes een connectie tot Valerio, Davide en Anela, maar ook een duidelijk eigen leven.
Wat hier tegenover staat is dat de auteur naar mijn mening een nogal onbeholpen stylist is.
Veel zinnen hebben een hoog en toen gehalte en ook zinnen met eindeloos veel komma’s en hij ...., hij ...., hij ...., structuur komen geregeld voor.
Ik ben zelfs een met 12 komma’s gelardeerde zin tegengekomen:
Het bloesje viel op de grond, Maddalena ziet zichzelf in het glas van het raam, ze kijkt naar haar blote buik, streelt hem nog even, dan bukt ze zich, raapt het bloesje op en loopt naar de slaapkamer, legt het op het bed, doet de kast open en pakt een zwart shirt, het enige dat ze heeft, ze trekt het aan en kijkt in de spiegel, ze maakt haar strakke paardenstaartje los, schudt haar haren heen en weer en fatsoeneert ze zo goed mogelijk, ze strijkt met een hand over haar hoofd en houdt haar tranen in.
Ook dat iemand rookt of een sigaret opsteekt komt in veel verhalen minimaal 10 keer terug per 6 pagina’s voor mijn gevoel. En in een verhaal wordt een personage hardnekkig “de bruid, zijn vrouw” ongeveer 3 keer per pagina genoemd.
Maar toch, de sfeer die Camurri oproept is overtuigend en soms zijn er pareltjes van zinnen die perfect emoties vangen:
Hij wordt overrompeld door gemis, dat op de beste dagen alleen maar een echo is die weerkaatst tegen zijn maagwand.
3.5 sterren en een reis naar Italië volgend jaar. 🇮🇹
De Menselijke Maat leest supervlot weg en roept een soort vakantiegevoel op, door heel atmosferische beschrijvingen van het weer en de liefdevolle weergave van de omgeving, het platteland van Noord-Italië.
De schrijver roept effectief ochtenden met croissantjes, koffie, salami en kaas, en in het algemeen, idyllisch huiselijk geluk op.
Toch is dit zeker geen lichtgewicht boek qua thematiek.
De zelfdestructie van Davide en de machteloosheid van zijn omgeving tegenover zijn verslaving(en) is het startpunt van het boek. En dan gaat het volgende hoofdstuk opeens in op een vriend die hem mist, zie je een stukje survivors guilt. Op de een of andere wijze had ik een traditioneel en linear verhaal, lijkend op de De acht bergen van Paolo Cognetti verwacht. Maar hoewel de samenhang tussen de hoofdstukken sterker had kunnen zijn, ben ik zeker te spreken over de uitwerking van Camurri en zijn meer experimentele aanpak.
Angst/de onmogelijkheid van intimiteit, racisme, de eenzaamheid van het ouder worden, het overleven van een ziekte, gevangen zitten in een relatie, bindingsangst: de hoofdstukken zijn gedurfde vignetten die elke keer een belangrijk thema oppakken door mensen in Fabbrico te volgen. Allemaal hebben ze losjes een connectie tot Valerio, Davide en Anela, maar ook een duidelijk eigen leven.
Wat hier tegenover staat is dat de auteur naar mijn mening een nogal onbeholpen stylist is.
Veel zinnen hebben een hoog en toen gehalte en ook zinnen met eindeloos veel komma’s en hij ...., hij ...., hij ...., structuur komen geregeld voor.
Ik ben zelfs een met 12 komma’s gelardeerde zin tegengekomen:
Het bloesje viel op de grond, Maddalena ziet zichzelf in het glas van het raam, ze kijkt naar haar blote buik, streelt hem nog even, dan bukt ze zich, raapt het bloesje op en loopt naar de slaapkamer, legt het op het bed, doet de kast open en pakt een zwart shirt, het enige dat ze heeft, ze trekt het aan en kijkt in de spiegel, ze maakt haar strakke paardenstaartje los, schudt haar haren heen en weer en fatsoeneert ze zo goed mogelijk, ze strijkt met een hand over haar hoofd en houdt haar tranen in.
Ook dat iemand rookt of een sigaret opsteekt komt in veel verhalen minimaal 10 keer terug per 6 pagina’s voor mijn gevoel. En in een verhaal wordt een personage hardnekkig “de bruid, zijn vrouw” ongeveer 3 keer per pagina genoemd.
Maar toch, de sfeer die Camurri oproept is overtuigend en soms zijn er pareltjes van zinnen die perfect emoties vangen:
Hij wordt overrompeld door gemis, dat op de beste dagen alleen maar een echo is die weerkaatst tegen zijn maagwand.
3.5 sterren en een reis naar Italië volgend jaar. 🇮🇹
February 18, 2018
Sono andata alla presentazione di Camurri. Volevo capire perché nel leggere il suo libro mi sentivo come il bambino nella folla al passaggio del re in mutande, ovvero l’unico a vedere l’ovvio (perdonate la mia franchezza) mentre tutti gli altri inneggiavano quello che volevano vedere o gridavano per convincersi del contrario delle loro opinioni. Ora, propro per non peccare di presunzione e arroganza nel considerarmi l’unica persona saggia a trovare questo libro una delle più grandi nullità mai state scritte, sono andata a vedere Camurri dicevo per capire perché non riuscivo a vedere e ad apprezzare in questo libro quello che (tanti) altri invece trovano niente po po di meno che stupendo.
Quello che infatti mi sono ritrovata tra le mani, dopo tantissimo tempo, è un libro che a pagina 15 avrei piantato lì. E, siccome io un libro tendo a non mollarlo, che ho fatto una fatica terribile a leggere fino in fondo. E’ un romanzetto (nel senso che è molto breve, un centinaio di pagine) suddiviso in capitoletti (originariamente, spiega Camurri, erano racconti slegati, ma l’editore gli ha consigliato di unirli e di farci un romanzo. Forse era meglio lasciarli slegati), in qualche modo collegati tra loro. Dico in qualche modo perché la storia è frammentaria e lascia diverse domande non risposte così come i personaggi sono incompleti. Ora, non che sia necessario rispondere ad ogni domanda del lettore perchè è vero che il tacere può essere una strategia letteraria per solleticare la curiosità (che però poi va soddisfatta, sennò è troppo facile) ma troppi silenzi (soprattutto non colmati) alla fine allontanano il lettore, invece di avvicinarlo, perché si sente escluso, come se guardasse degli altri giocare ad un gioco in cui non è voluto. Il silenzio poi non significa: vuoto. Camurri spiegava come lui sia stato tirato su in una famiglia di silenzi – in cui però i sentimenti c’erano e si intuivano da piccoli gesti quotidiani. Vero e bello, devo dire. Peccato però che i personaggi di Camurri (tutti i protagonisti dei vari capitoli sono giovani coppie sulla trentina, in procinto di sposarsi e/o di fare figli. Un momento di passaggio importante nella vita dell’uomo, completamente mancato) siano invece semplicemente vuoti. I loro silenzi è perché non hanno assolutamente niente da dire. E non ce l’hanno perché nessuno di loro (tranne uno che cerca di diventare illustratore) ha progetti. Sono tutti le fotocopie gli uni degli altri (cambiano i nomi, ma le case sono le stesse, la quotidianità è la stessa, i silenzi appoggiati a bottiglie di birra e sigarette sono gli stessi in ogni racconto. Persino i gesti di affetto sono gli stessi. Ho perso il conto di quante volte ho letto: “Le accarezzò la schiena” o “Le baciò il collo”), tutti che ricordano (senza rimpiangerla) la loro infanzia, come un momento felice della loro esistenza senza rendersi conto di essere diventati adulti senza progetti – ed è il progetto che rende l’adulto felice. I capitoli quindi ripetono lo stesso vuoto, come se si fosse in una camera degli specchi. Non c’è progresso. Non c’è maturazione. Non c’è pathos. Non c’è amore (tutti i capitoli sono delle implosioni di amore che non riesce nemmeno ad esplodere tale è lo spessore dei personaggi). Non c’è nemmeno eros, per tacere della passione. Penso a “Danny l’eletto” di Potok, di un padre che tira su un figlio nel silenzio. E nella lontananza. Il padre praticamente non si vede mai nel romanzo, solo alla fine. Eppure la sua haunting presence è così forte che diventa quasi violenta. I silenzi sono pieni di sentimenti di affetto, paura dell’ignoto, dialogo con sé stessi. Ma no, sicuramente i silenzi dei personaggi di Camurri quando stanno zitti non ci trasmettono niente – perché dentro di loro non succede niente.
L’autore spiega poi che ha voluto lasciare delle lacune nel raccont per farle riempire al lettore. Però! Strategia molto in voga negli anni ’70 utilizzata anche da Yehoshua, che scrive i suoi romanzi sotto forma di dialogo, in cui però lui fornisce solo le risposte, perché, spiega, anche se le domande sono praticamente uguali per tutti, ciascun lettore ci metterà un po’ del suo (un po’, dice Yehoshua, non tutto..): il tono, qualche parola... Camurri lascia il vuoto perché si capisce invece che nemmeno lui sa bene come riempirlo. Scritto in uno stile ordinato ma povero (il caldo è caldo e basta, il freddo è freddo e basta), ci presenta lo schizzo di personaggi che sono tutti tristi (gli uomini poi piangono praticamente sempre e hanno costantemente paura. Gesù. Sono davvero questi i 30enni di oggi?) e non credibili: operai che guidano Volvo e che abitano da soli (ma quanto guadagnano?), che guardano film come Il grande Lebowski o padri che creano il momento speciale per stare con la figlia quindicenne, che ormai a casa ci sta sempre meno, in bagno, quando la figlia si lava i denti! Al di là della pochezza della creazione artistica (perché poi ovviamente in bagno cosa fa il padre? Parla con la figlia? La figlia parla col padre? Macché. Lei si lava i denti e lui si limita a guardarla), l’autore chiaramente non ha una figlia 15enne, perché altrimenti saprebbe che nessun adolescente accetta la presenza in bagno di chissà chi. Nemmeno della made che li ha fatti. Nemmeno l’editore però ha allora un figlio adolescente. E nemmeno l’editor. Nemmeno Camurri che del resto, ci racconta ancora, è ancora alle prese con la paternità: ci riferisce che sta vivendo il passaggio dalla materna alla scuola elementare con sua figlia, che ha 7 anni. Sì, ha detto così: 7 anni. Ma quanto è riamasta alla scuola materna? Poi racconta del suo (bellissimo) lavoro coi matti, ma non sa bene perché fa questo lavoro nè lo vuole capire. L’editore imbastisce una presentazione del libro alternativa: invece di far parlare l’autore (che invece comunque qualcosa ha detto), decidd di far leggere degli incipit ai lettori (entusiasti). Gli “incipit” poi duravano anche qualche pagina.
Camurri è simpatico ed ingenuo. L’editore forse ha fatto un’astuta mossa commerciale. Ma a me questo libro non mi ha convinta per niente.
Quello che infatti mi sono ritrovata tra le mani, dopo tantissimo tempo, è un libro che a pagina 15 avrei piantato lì. E, siccome io un libro tendo a non mollarlo, che ho fatto una fatica terribile a leggere fino in fondo. E’ un romanzetto (nel senso che è molto breve, un centinaio di pagine) suddiviso in capitoletti (originariamente, spiega Camurri, erano racconti slegati, ma l’editore gli ha consigliato di unirli e di farci un romanzo. Forse era meglio lasciarli slegati), in qualche modo collegati tra loro. Dico in qualche modo perché la storia è frammentaria e lascia diverse domande non risposte così come i personaggi sono incompleti. Ora, non che sia necessario rispondere ad ogni domanda del lettore perchè è vero che il tacere può essere una strategia letteraria per solleticare la curiosità (che però poi va soddisfatta, sennò è troppo facile) ma troppi silenzi (soprattutto non colmati) alla fine allontanano il lettore, invece di avvicinarlo, perché si sente escluso, come se guardasse degli altri giocare ad un gioco in cui non è voluto. Il silenzio poi non significa: vuoto. Camurri spiegava come lui sia stato tirato su in una famiglia di silenzi – in cui però i sentimenti c’erano e si intuivano da piccoli gesti quotidiani. Vero e bello, devo dire. Peccato però che i personaggi di Camurri (tutti i protagonisti dei vari capitoli sono giovani coppie sulla trentina, in procinto di sposarsi e/o di fare figli. Un momento di passaggio importante nella vita dell’uomo, completamente mancato) siano invece semplicemente vuoti. I loro silenzi è perché non hanno assolutamente niente da dire. E non ce l’hanno perché nessuno di loro (tranne uno che cerca di diventare illustratore) ha progetti. Sono tutti le fotocopie gli uni degli altri (cambiano i nomi, ma le case sono le stesse, la quotidianità è la stessa, i silenzi appoggiati a bottiglie di birra e sigarette sono gli stessi in ogni racconto. Persino i gesti di affetto sono gli stessi. Ho perso il conto di quante volte ho letto: “Le accarezzò la schiena” o “Le baciò il collo”), tutti che ricordano (senza rimpiangerla) la loro infanzia, come un momento felice della loro esistenza senza rendersi conto di essere diventati adulti senza progetti – ed è il progetto che rende l’adulto felice. I capitoli quindi ripetono lo stesso vuoto, come se si fosse in una camera degli specchi. Non c’è progresso. Non c’è maturazione. Non c’è pathos. Non c’è amore (tutti i capitoli sono delle implosioni di amore che non riesce nemmeno ad esplodere tale è lo spessore dei personaggi). Non c’è nemmeno eros, per tacere della passione. Penso a “Danny l’eletto” di Potok, di un padre che tira su un figlio nel silenzio. E nella lontananza. Il padre praticamente non si vede mai nel romanzo, solo alla fine. Eppure la sua haunting presence è così forte che diventa quasi violenta. I silenzi sono pieni di sentimenti di affetto, paura dell’ignoto, dialogo con sé stessi. Ma no, sicuramente i silenzi dei personaggi di Camurri quando stanno zitti non ci trasmettono niente – perché dentro di loro non succede niente.
L’autore spiega poi che ha voluto lasciare delle lacune nel raccont per farle riempire al lettore. Però! Strategia molto in voga negli anni ’70 utilizzata anche da Yehoshua, che scrive i suoi romanzi sotto forma di dialogo, in cui però lui fornisce solo le risposte, perché, spiega, anche se le domande sono praticamente uguali per tutti, ciascun lettore ci metterà un po’ del suo (un po’, dice Yehoshua, non tutto..): il tono, qualche parola... Camurri lascia il vuoto perché si capisce invece che nemmeno lui sa bene come riempirlo. Scritto in uno stile ordinato ma povero (il caldo è caldo e basta, il freddo è freddo e basta), ci presenta lo schizzo di personaggi che sono tutti tristi (gli uomini poi piangono praticamente sempre e hanno costantemente paura. Gesù. Sono davvero questi i 30enni di oggi?) e non credibili: operai che guidano Volvo e che abitano da soli (ma quanto guadagnano?), che guardano film come Il grande Lebowski o padri che creano il momento speciale per stare con la figlia quindicenne, che ormai a casa ci sta sempre meno, in bagno, quando la figlia si lava i denti! Al di là della pochezza della creazione artistica (perché poi ovviamente in bagno cosa fa il padre? Parla con la figlia? La figlia parla col padre? Macché. Lei si lava i denti e lui si limita a guardarla), l’autore chiaramente non ha una figlia 15enne, perché altrimenti saprebbe che nessun adolescente accetta la presenza in bagno di chissà chi. Nemmeno della made che li ha fatti. Nemmeno l’editore però ha allora un figlio adolescente. E nemmeno l’editor. Nemmeno Camurri che del resto, ci racconta ancora, è ancora alle prese con la paternità: ci riferisce che sta vivendo il passaggio dalla materna alla scuola elementare con sua figlia, che ha 7 anni. Sì, ha detto così: 7 anni. Ma quanto è riamasta alla scuola materna? Poi racconta del suo (bellissimo) lavoro coi matti, ma non sa bene perché fa questo lavoro nè lo vuole capire. L’editore imbastisce una presentazione del libro alternativa: invece di far parlare l’autore (che invece comunque qualcosa ha detto), decidd di far leggere degli incipit ai lettori (entusiasti). Gli “incipit” poi duravano anche qualche pagina.
Camurri è simpatico ed ingenuo. L’editore forse ha fatto un’astuta mossa commerciale. Ma a me questo libro non mi ha convinta per niente.
November 6, 2020
È bellissimo. È oggettivamente un libro bellissimo.
Un libro che apre in maniera nuova il 2018.
Un libro che apre in maniera nuova il 2018.
March 23, 2018
La seconda stella è un complimento a NN Edizioni per aver reso così invitante un libro la cui adombrata profondità è poco più di un'illusione ottica.
Banale e irreale allo stesso tempo, è una storia in due dimensioni. Qualsiasi buono spunto stilistico o narrativo viene utilizzato fino alla nausea o annacquato dal resto del racconto. Non capisco infine che problema abbia l'autore con la punteggiatura, e il fatto che l'ammassarsi di virgole dopo virgole venga pure spacciato per la bellezza pittorica dell'opera... alla terza pagina ho pensato che questo modo di scrivere e descrivere, un dico-non-dico che si atteggiava come se nascondesse le grandi verità di questo mondo, fosse estremamente pretenzioso. L'andamento dei racconti e lo svelarsi dei personaggi non ha fatto che confermare quest'impressione: in un libro che vorrebbe dare spaccati d'umanità ho trovato non persone ma personaggi, e pure mal abbozzati.
Banale e irreale allo stesso tempo, è una storia in due dimensioni. Qualsiasi buono spunto stilistico o narrativo viene utilizzato fino alla nausea o annacquato dal resto del racconto. Non capisco infine che problema abbia l'autore con la punteggiatura, e il fatto che l'ammassarsi di virgole dopo virgole venga pure spacciato per la bellezza pittorica dell'opera... alla terza pagina ho pensato che questo modo di scrivere e descrivere, un dico-non-dico che si atteggiava come se nascondesse le grandi verità di questo mondo, fosse estremamente pretenzioso. L'andamento dei racconti e lo svelarsi dei personaggi non ha fatto che confermare quest'impressione: in un libro che vorrebbe dare spaccati d'umanità ho trovato non persone ma personaggi, e pure mal abbozzati.
July 13, 2020
Hypnotiserend, magisch, meeslepend, ...lees ik in de recensies over ‘De menselijke maat’ en ik vraag me af wat ik heb gemist. Ik kreeg kop noch staart aan dit boek - ik slaagde er niet in om alle puzzelstukjes tot een geheel samen te voegen en misschien was dat ook niet de bedoeling – maar ik vond het in elk geval vervelend. Wat is er nu eigenlijk precies gebeurd?
‘De menselijke maat’ houdt het midden tussen een bundel kortverhalen en een roman. Iedere dorpsbewoner krijgt een eigen verhaal maar voor mij bleef het allemaal te vaag – de aanknopingspunten tussen de verschillende verhalen en de verschillende levens waren te impliciet.
Roberto Camurri licht voortdurend tipjes van de sluier maar komt nooit tot de essentie. Het ergerde me dat alle verhalen ergens bleven hangen voor de lezer om er zelf een geheel van te maken.
Misschien ligt het aan de Nederlandse vertaling maar de schrijfstijl, die door sommige lezers als hypnotiserend ervaren wordt, vond ik vooral eenzijdig, eentonig. Het ritme van de zinnen voelde - voor mij - ook niet goed aan. Er zat een staccato-achtige gejaagdheid in waarvan ik een beetje nerveus werd en die niet paste bij het verhaal.
Voor mij was dit boek een teleurstelling.
‘De menselijke maat’ houdt het midden tussen een bundel kortverhalen en een roman. Iedere dorpsbewoner krijgt een eigen verhaal maar voor mij bleef het allemaal te vaag – de aanknopingspunten tussen de verschillende verhalen en de verschillende levens waren te impliciet.
Roberto Camurri licht voortdurend tipjes van de sluier maar komt nooit tot de essentie. Het ergerde me dat alle verhalen ergens bleven hangen voor de lezer om er zelf een geheel van te maken.
Misschien ligt het aan de Nederlandse vertaling maar de schrijfstijl, die door sommige lezers als hypnotiserend ervaren wordt, vond ik vooral eenzijdig, eentonig. Het ritme van de zinnen voelde - voor mij - ook niet goed aan. Er zat een staccato-achtige gejaagdheid in waarvan ik een beetje nerveus werd en die niet paste bij het verhaal.
Voor mij was dit boek een teleurstelling.
February 4, 2021
“Hij draait zich naar haar toe, ze kijken elkaar aan, hun haren in de war door de wind, hun gezichten zo dicht bij elkaar dat ze als ze zouden willen op hun huid het moment zouden kunnen herkennen waarop ze elkaar zijn kwijtgeraakt. Hij veegt een haarlok achter haar oor, zij houdt haar hoofd schuin, hij buigt zich naar haar toe om haar een kus te geven en zegt dat alles goed komt, zij geeft geen antwoord.”
Dit is het citaat dat uiteindelijk voor de 4 welverdiende sterren zorgde. Het verhaal begon naar mijn gevoel redelijk stroef & het was moeilijk om er volledig in te komen. In het tweede deel is dit echter helemaal anders; een geweldig mooi verhaal over de hoogte- en dieptepunten van liefde. De sfeer in het Italiaanse dorp was duidelijk voelbaar en samen met de handelingen die uitgebreid omschreven werden vormde dit boek een mooi geheel van emoties die een grote liefde teweeg kan brengen.
Dit is het citaat dat uiteindelijk voor de 4 welverdiende sterren zorgde. Het verhaal begon naar mijn gevoel redelijk stroef & het was moeilijk om er volledig in te komen. In het tweede deel is dit echter helemaal anders; een geweldig mooi verhaal over de hoogte- en dieptepunten van liefde. De sfeer in het Italiaanse dorp was duidelijk voelbaar en samen met de handelingen die uitgebreid omschreven werden vormde dit boek een mooi geheel van emoties die een grote liefde teweeg kan brengen.
March 18, 2022
Non amo i libri che procedono per frammenti, tra tutti i vari aneddoti, personaggi e cambi temporali mi sono un po' persa. C'è una grande differenza tra una narrazione geniale e una narrazione semplicemente confusionaria. Questo libro mi sembra appartenere più al secondo tipo.
L' ennesimo caso di "non sei tu sono io", l'ennesimo libro meh del 2022.
L' ennesimo caso di "non sei tu sono io", l'ennesimo libro meh del 2022.
February 2, 2018
Roberto l'ho conosciuto lo scorso maggio al Salone di Torino. Nel senso che lì l'ho visto di persona. Ma avendo Ivano Porpora come amico comune, per me era un po' come essere già amici.
Mi è piaciuto subito Roberto per la sua timidezza mal celata, per l'imbarazzo che gli faceva tenere le mani in tasca, mentre insieme ascoltavamo il Porpora allo stand che leggeva le sue Fiabe.
È alto Roberto ma di quelli che se potesse accorciarsi un poco le gambe come si fa con l'orlo dei pantaloni lo farebbe secondo me.
Io il suo libro che è appena uscito per NN, me lo sono letto in un pomeriggio e una mattina.
Me lo aspettavo proprio così.
Asciutto e senza fronzoli, con personaggi che somigliano tanto a lui e ai suoi amici.
Su tutti spicca una donna Anela. Lei è quella che ho amato di più. Forse perché non si incazza mai e vorrei tanto somigliarle, perché è un porto sicuro per Valerio e Davide e, anche se ogni tanto lo meriterebbero, non li manda mai a quel paese.
Dice Roberto che le donne emiliane sono così. (Devo andare a vedere se è vero).
Insomma in questo romanzo ci sono diversi personaggi che pare di conoscere. Chi non ha avuto il bar della Bice sotto casa da piccolo?
E poi la scrittura. Asciutta. Ritmata. A volte mossa da ripetizioni che ricordano il parlottare dei "matti"
Quel ripetere le frasi come per convincersene.
Splendide le descrizioni di Fabbrico, mi hanno ricordato lo stile di scrittura dei classici americani, anche se dovendo figurarmele prenderei in prestito la matita di Bonelli senza dubbio.
Le storie poi...sono tutti capitoletti a sé, intrecciati fra loro.
Un impianto originale e straniante.
A me quello di Roberto pare un signor esordio.
Un voce nuova e particolare che ci catapulta indietro a ricordare con nostalgia i bambini che siamo stati e gli adulti che siamo, coi nostri nervi scoperti e i casini del quotidiano, dai quali solo gli amici riescono forse a salvarci.
A misura d'uomo
Mi è piaciuto subito Roberto per la sua timidezza mal celata, per l'imbarazzo che gli faceva tenere le mani in tasca, mentre insieme ascoltavamo il Porpora allo stand che leggeva le sue Fiabe.
È alto Roberto ma di quelli che se potesse accorciarsi un poco le gambe come si fa con l'orlo dei pantaloni lo farebbe secondo me.
Io il suo libro che è appena uscito per NN, me lo sono letto in un pomeriggio e una mattina.
Me lo aspettavo proprio così.
Asciutto e senza fronzoli, con personaggi che somigliano tanto a lui e ai suoi amici.
Su tutti spicca una donna Anela. Lei è quella che ho amato di più. Forse perché non si incazza mai e vorrei tanto somigliarle, perché è un porto sicuro per Valerio e Davide e, anche se ogni tanto lo meriterebbero, non li manda mai a quel paese.
Dice Roberto che le donne emiliane sono così. (Devo andare a vedere se è vero).
Insomma in questo romanzo ci sono diversi personaggi che pare di conoscere. Chi non ha avuto il bar della Bice sotto casa da piccolo?
E poi la scrittura. Asciutta. Ritmata. A volte mossa da ripetizioni che ricordano il parlottare dei "matti"
Quel ripetere le frasi come per convincersene.
Splendide le descrizioni di Fabbrico, mi hanno ricordato lo stile di scrittura dei classici americani, anche se dovendo figurarmele prenderei in prestito la matita di Bonelli senza dubbio.
Le storie poi...sono tutti capitoletti a sé, intrecciati fra loro.
Un impianto originale e straniante.
A me quello di Roberto pare un signor esordio.
Un voce nuova e particolare che ci catapulta indietro a ricordare con nostalgia i bambini che siamo stati e gli adulti che siamo, coi nostri nervi scoperti e i casini del quotidiano, dai quali solo gli amici riescono forse a salvarci.
A misura d'uomo
February 3, 2019
non sei di fabbrico se non sei intorcinato e non ti tieni tutto dentro, a rischio implosione. se avessi dieci cent per ogni volta che appare la frase "avrebbe voluto dirle/dirgli che... ma non lo fece", a quest'ora sguazzerei fra spaventilioni di monetine, come zio paperone.
December 14, 2019
Net als op de omslag van 'Een klein leven' van Hanya Yanagihara prijkt ook op de omslag van Roberto Camurri's (°1982) eersteling 'De menselijke maat' een foto uit de 'Orgastic Man'-serie van de Amerikaanse fotograaf Peter Hujar. Beide boeken gaan over vriendschap en hebben de min ( Camurri) of meer (Yanagihara) extatische flap niet nodig gehad om zich een weg naar het publiek te vinden. Camurri is erdoor in Italië overnacht een ster geworden, sommigen spreken zelfs over de supernova van de Italiaanse literatuur. Dat is nog vroeg natuurlijk, maar 'De menselijke maat' is wel een verbazend goed en uitgepuurd geschreven boek. Uitgepuurd omdat Camurri vermoedelijk erg efficiënt heeft geschrapt en daarbij simpele beelden met erg veel zeggingskracht heeft overgehouden. Het boek is opgebouwd uit elf kortverhalen die onderling door de personages zijn verbonden en waarin hij een beeld schetst van het weinig aantrekkelijke leven in een dorp (dat echt bestaat) op het platte land tussen Modena en Parma en waarin hij tegelijkertijd een driehoeksverhouding plaatst. In sobere bewoordingen worden filmische effecten bereikt, aandoenlijk intieme verhalen verteld (verzorging van een oude man) of tragikomische scènes ( dood langs de snelweg) op het papier gelegd. Camurri is van alle markten thuis , maar het is nog even wachten of het ook een lang afstandsloper wordt. De menselijke maat is een korte afstands- boek maar wel schit-terend geschreven. Er lijkt met Balzano, Cognetti en Camurri een nieuwe generatie Italiaanse schrijvers te zijn opgestaan.
August 13, 2020
Hier op Goodreads zag ik heel wisselende reacties op dit boek, en dat maakte me nieuwsgierig. Al te hoge verwachtingen had ik niet, ook omdat ik niet per se klik met alle Italiaanse schrijvers (Cognetti is bijvoorbeeld niet aan mij besteed). Extra fijn was het daarom om zo verrast te worden door De menselijke maat. De vertelstijl is bijzonder: Camurri vertelt het verhaal niet-chronologisch en aan de hand van scènes. De verhalen binnen het verhaal waren zo raak, en dan het verdriet dat doorsijpelt op elke pagina... Maar ook de liefde. De korte zinnen met de komma's vond ik heel goed werken en zogen me mee in de beelden en woorden - ik had de neiging om stukjes hardop te lezen. En ja, er komen erg veel sigaretten (en zweet :-) in dit boek voor, maar dat heeft me geen moment gestoord. Tussen **** en ***** denk ik nu, maar ik zeg ***** vanwege het lef van de schrijver - en omdat ik nu al weet dat de sfeer van dit verhaal nog lang bij me blijft. Opvallend goede vertaling ook!
May 15, 2021
Een roman over de driehoeksverhouding tussen Anela, Davide en Valerio, volgens de cover van het boek.
Ik zie het eerder als een verhalenroman rond het slaperige dorpje Fabbrico en al zijn inwoners.
Het "verhaal" springt vrolijk rond in de tijd en is zeer vlot geschreven.
Ik zie het eerder als een verhalenroman rond het slaperige dorpje Fabbrico en al zijn inwoners.
Het "verhaal" springt vrolijk rond in de tijd en is zeer vlot geschreven.
September 8, 2021
Toen ik na het lezen van deze roman nadacht over de schoonheid ervan, zag ik kabbelend water voor me waarin golven ontstaan die steeds groter groeien. Ja, dacht ik, deze roman in verhalen heeft een werkelijk opstuwende kracht! Dat komt niet in de laatste plaats door de zinnen die met komma's aaneengeregen worden - waar ik me in eerste instantie aan ergerde, want grammaticaal gezien is dat onjuist en ik ben gevoelig voor dat soort zaken - waardoor, zo ontdekte ik, een explosief proza ontstaat. Prachtig is dat! De menselijke maat is zacht en traag en rauw en hard en dat allemaal tegelijkertijd en daarom absoluut het lezen waard.
January 19, 2020
Ik was zo enthousiast om hieraan te beginnen, in de hoop dat ik iets zoals 'De acht bergen' te lezen zou krijgen. In de plaats kreeg ik te veel personages, te veel onbeduidende handelingen, te weinig sympathieke karakters en veel, veel, veel te veel komma's.
February 7, 2020
*** 5.00 ***
September 21, 2023
Tre stelle e mezzo.
Devo dire che sia lo stile che l' intreccio di storie non mi hanno fatto impazzire. L' ho letto abbastanza volentieri,ma questo continuo discorso indiretto mi ha affaticata e innervosita. Mi ero ripromessa di leggerlo perché lo scrittore è di Fabbrico,un piccolo paesino vicino a Reggio, quindi ero curiosa di conoscere come ha descritto la quotidianità di persone che vivono tanto vicino a me. Ne sono rimasta delusa a tratti.. è molto veritiera e l' ho potuta facilmente immaginare la festa di paese descritta in onore dei partigiani,ma altre mi sembrano lontane e tratte da film,come la ragazza che fa giardinaggio con vestito lungo e cappellino di paglia al tramonto (un po' un' americanata)nella landa desolata della pianura reggiana mi sembra un po' inverosimile.
Devo dire che sia lo stile che l' intreccio di storie non mi hanno fatto impazzire. L' ho letto abbastanza volentieri,ma questo continuo discorso indiretto mi ha affaticata e innervosita. Mi ero ripromessa di leggerlo perché lo scrittore è di Fabbrico,un piccolo paesino vicino a Reggio, quindi ero curiosa di conoscere come ha descritto la quotidianità di persone che vivono tanto vicino a me. Ne sono rimasta delusa a tratti.. è molto veritiera e l' ho potuta facilmente immaginare la festa di paese descritta in onore dei partigiani,ma altre mi sembrano lontane e tratte da film,come la ragazza che fa giardinaggio con vestito lungo e cappellino di paglia al tramonto (un po' un' americanata)nella landa desolata della pianura reggiana mi sembra un po' inverosimile.
June 29, 2022
3,5* neigend naar 4, moeilijk...
Een reverie, een meanderende compositie, een ode aan de menselijke kwetsbaarheid en de prachtige, troostende Italiaanse natuur.
Één minpunt : het soms frustrerende gebrek aan samenhang, of is dit net de betrachting van de auteur ?
Een reverie, een meanderende compositie, een ode aan de menselijke kwetsbaarheid en de prachtige, troostende Italiaanse natuur.
Één minpunt : het soms frustrerende gebrek aan samenhang, of is dit net de betrachting van de auteur ?
December 19, 2022
leuke boek, alleen jammer dat davide racistisch is
July 21, 2024
4,5, erg mooi. “[…] zij glimlachte en zei: dat weet ik, hij houdt al zijn hele leven van me. En achter die bevestiging kon Valerio een vol, bewogen verleden zien, een verleden waaraan men nooit het juiste belang hecht, de juiste aandacht.”
Read
July 31, 20213,5/5
March 7, 2018
La tentazione di affermare che il protagonista vero di A misura d'uomo sia Fabbrico, una delle tante cittadine cul-de-sac della provincia italiana, è forte. È automatica. In realtà, la Fabbrico reale di Camurri - reale come può esserlo il luogo in cui si è nati - ha qualcosa della Holt immaginaria (stavo per scrivere "virtuale", povero me) del compagno di casa editrice Haruf. È un luogo scontornato dalla memoria, uno stralcio di realtà piegato alle esigenze poetiche e scenografiche, simbolo di uno scenario più vasto, diffuso, immanente. Di uno stato d'animo.
Sì, credo che questa Fabbrico sia qualcosa di più e di meno, di altro. Credo che alluda al vero protagonista del libro: vale a dire il Grande Nulla, più ò meno lo stesso che cantava il buon Elliott Smith, antieroe di tutti i naufragati della generazione X (quasi Y). Il Nulla bacino di raccolta di tutte le prospettive fatte detriti, franate inesorabilmente, placidamente, come legge di natura.
Nei racconti che si fanno capitoli - sezioni di fili narrativi che si disperdono in avanti e indietro, abitati da personaggi (Valerio, Mario, Anela - che nome straordinario, Anela… ) che diventano testimoni dell'azione del tempo - assistiamo al Nulla in azione, squarcio invisibile e silenzioso che divora giorno dopo giorno tutto ciò per cui vale la pena (vivere, amare, combattere, credere…). In questo senso - e col condimento di dipendenze, ossessioni, follia, traumi, delusioni, malattia - la lettura di questo libro ti lascia in dono una visione spietata, persino cinica, dello stare al mondo. Ma la bravura di Camurri sta proprio nel rendere umano tutto questo, e prezioso, degno della fatica di vivere. In ogni capitolo-racconto c'è un testimone che viene portato avanti malgrado tutto (malgrado il dolore, l'insensatezza, l'apatia, la crudeltà). C'è, non saprei in quale altro modo dirlo, amore.
Difetti? Un po' troppo unificati i personaggi, forse. E a tratti, solo a tratti, si avverte il sapore di una scrittura acerba, che deve ancora trovare il suo massimo di economia e potenza. Tutto questo però sostenuto da una scrittura chiara ed efficace, che ti fa intuire in Camurri la forza e la statura per portarla a un grado di maturità superiore.
Sì, credo che questa Fabbrico sia qualcosa di più e di meno, di altro. Credo che alluda al vero protagonista del libro: vale a dire il Grande Nulla, più ò meno lo stesso che cantava il buon Elliott Smith, antieroe di tutti i naufragati della generazione X (quasi Y). Il Nulla bacino di raccolta di tutte le prospettive fatte detriti, franate inesorabilmente, placidamente, come legge di natura.
Nei racconti che si fanno capitoli - sezioni di fili narrativi che si disperdono in avanti e indietro, abitati da personaggi (Valerio, Mario, Anela - che nome straordinario, Anela… ) che diventano testimoni dell'azione del tempo - assistiamo al Nulla in azione, squarcio invisibile e silenzioso che divora giorno dopo giorno tutto ciò per cui vale la pena (vivere, amare, combattere, credere…). In questo senso - e col condimento di dipendenze, ossessioni, follia, traumi, delusioni, malattia - la lettura di questo libro ti lascia in dono una visione spietata, persino cinica, dello stare al mondo. Ma la bravura di Camurri sta proprio nel rendere umano tutto questo, e prezioso, degno della fatica di vivere. In ogni capitolo-racconto c'è un testimone che viene portato avanti malgrado tutto (malgrado il dolore, l'insensatezza, l'apatia, la crudeltà). C'è, non saprei in quale altro modo dirlo, amore.
Difetti? Un po' troppo unificati i personaggi, forse. E a tratti, solo a tratti, si avverte il sapore di una scrittura acerba, che deve ancora trovare il suo massimo di economia e potenza. Tutto questo però sostenuto da una scrittura chiara ed efficace, che ti fa intuire in Camurri la forza e la statura per portarla a un grado di maturità superiore.
December 30, 2019
Dit boek moest vannacht eerst even uit. Een soort haat-liefde met deze roman. Nou ja, de eerste pakweg zeven hoofdstukken lijken losse verhalen. Lijken, want in dit doordachte volgens het omslag 'ingetogen, gevoelig lied' komen zo je bijna kunt verwachten een scala aan 'muzieknoten op een rij' voorbij. Of er veel gezang hierin voorkomt, tragiek is een woord dat erboven blijft hangen. De aanbeveling van Cognetti is mooi - ingetogen schrijven doet hij wel - Camurri heeft duidelijk meer expliciete bedspelbeschrijvingen.
Het beeldend beschrijven hebben beiden zeker wel in de vingers. Of je door Fabbrico wandelt met bijna een voyeuristische blik. Of met een glimlach kijkt wanneer je de rode stoel van Giuseppe ziet staan. Je blik door de bloementuin van Anela wordt gevangen. De stilte hoort, de natte kou van een metershoog sneeuwpak voelt. Zintuiglijk.
Jaren vervliegen. Ook in deze levens die verhalen over worsteling met gevoelens, omstandigheden, verlies, verraad, verslaving, hulp, vriendschap, maar juist ook over liefde voor elkaar, voor de mens.
De eenlettergrepige hoofdstuktitels.... eindigend met 'zee', daar waar een cirkel rond kan komen.
Aan zee waar ik dit boek getipt kreeg door Margreet van @boekhandelspui
En dan bij het doorbladeren zie ik een quote van Bruce, net op het moment dat ik Badlands op de radio hoor? (ja het was wat later)
'Everthing dies baby, that's a fact. But maybe everything that dies someday comes back.' (Atlantic City).
Fragmenten van emoties, van levens die toch een geheel vormen. Een dorp waar levens bij elkaar liggen en met elkaar worden geleefd. Samen en soms zo alleen. Vele emoties in dit boek dat op het oog eenvoudig kan lijken.
Maar. Wat. Wie. Was er tussen Valerio en Davide? Wat is de menselijke maat?
Ik ben er nog niet helemaal uit. Wanneer ben je dat wel.
Het is een debuut. Zou zomaar kunnen dat dit een haatliefdeverhouding blijft, Camurri een naam die aan de lijst van de top2000muziek blijft zingen. Een Italiaans gevoelig lied.
Het beeldend beschrijven hebben beiden zeker wel in de vingers. Of je door Fabbrico wandelt met bijna een voyeuristische blik. Of met een glimlach kijkt wanneer je de rode stoel van Giuseppe ziet staan. Je blik door de bloementuin van Anela wordt gevangen. De stilte hoort, de natte kou van een metershoog sneeuwpak voelt. Zintuiglijk.
Jaren vervliegen. Ook in deze levens die verhalen over worsteling met gevoelens, omstandigheden, verlies, verraad, verslaving, hulp, vriendschap, maar juist ook over liefde voor elkaar, voor de mens.
De eenlettergrepige hoofdstuktitels.... eindigend met 'zee', daar waar een cirkel rond kan komen.
Aan zee waar ik dit boek getipt kreeg door Margreet van @boekhandelspui
En dan bij het doorbladeren zie ik een quote van Bruce, net op het moment dat ik Badlands op de radio hoor? (ja het was wat later)
'Everthing dies baby, that's a fact. But maybe everything that dies someday comes back.' (Atlantic City).
Fragmenten van emoties, van levens die toch een geheel vormen. Een dorp waar levens bij elkaar liggen en met elkaar worden geleefd. Samen en soms zo alleen. Vele emoties in dit boek dat op het oog eenvoudig kan lijken.
Maar. Wat. Wie. Was er tussen Valerio en Davide? Wat is de menselijke maat?
Ik ben er nog niet helemaal uit. Wanneer ben je dat wel.
Het is een debuut. Zou zomaar kunnen dat dit een haatliefdeverhouding blijft, Camurri een naam die aan de lijst van de top2000muziek blijft zingen. Een Italiaans gevoelig lied.
March 4, 2020
“Het gaat in de eerste plaats over iemands wortels, de mijne om precies te zijn, en hoe die mee bepalen wie je bent en wat je wordt. Of je ze nu cultiveert of ervan wegloopt, of je blijft of weggaat: je zult je ermee moeten verzoenen om je weg te vinden in het leven. Dat is vaak moeilijk en zwaar.
En verder gaat het over gevoelens – andermaal de mijne – en hoe complex die kunnen zijn. Hoe je kunt worstelen met totaal tegenstrijdige gevoelens. Hoe je tezelfdertijd heel gelukkig én gruwelijk eenzaam kunt zijn met je lief of met je beste vrienden. En hoe liefde het meest schrikwekkende, bedreigende gevoel van allemaal is. Diep vanbinnen is Davide bang van Anela, precies omdat ze onvoorwaardelijk van hem houdt. Hij denkt dat hij haar alleen maar kan teleurstellen, met om het even wat hij doet. En dus doet hij zo weinig mogelijk.
De oude partizaan Giuseppe had er geen moeite mee om de wapens op te nemen tegen de fascisten en de nazi’s, maar gewoon toegeven, zeggen, uitspreken dat hij verliefd is op Bice, de eigenares van de dorpsbar, lukt hem tot het einde van zijn dagen niet.
Ik denk dat ik een boek geschreven heb over mannelijke fragiliteit en mannelijke sprakeloosheid.”
~ Roberto Camurri,
in een interview met D. Ilegems
verschenen in ‘De Morgen’ op 26 november 2019
En verder gaat het over gevoelens – andermaal de mijne – en hoe complex die kunnen zijn. Hoe je kunt worstelen met totaal tegenstrijdige gevoelens. Hoe je tezelfdertijd heel gelukkig én gruwelijk eenzaam kunt zijn met je lief of met je beste vrienden. En hoe liefde het meest schrikwekkende, bedreigende gevoel van allemaal is. Diep vanbinnen is Davide bang van Anela, precies omdat ze onvoorwaardelijk van hem houdt. Hij denkt dat hij haar alleen maar kan teleurstellen, met om het even wat hij doet. En dus doet hij zo weinig mogelijk.
De oude partizaan Giuseppe had er geen moeite mee om de wapens op te nemen tegen de fascisten en de nazi’s, maar gewoon toegeven, zeggen, uitspreken dat hij verliefd is op Bice, de eigenares van de dorpsbar, lukt hem tot het einde van zijn dagen niet.
Ik denk dat ik een boek geschreven heb over mannelijke fragiliteit en mannelijke sprakeloosheid.”
~ Roberto Camurri,
in een interview met D. Ilegems
verschenen in ‘De Morgen’ op 26 november 2019
January 28, 2021
Quanta malinconia. Personaggi così decandenti. La scrittura è in parte confusa, ma è un difetto di poco conto in questo caso. Emozionante. C’è molta Pianura Padana in questo romanzo, forse mi piace per questo.
September 13, 2020
Bijzonder boek wel. Ongeïnformeerd als ik was, verwachtte ik een soort Cognetti-ripoff, maar daar heeft dit boek gelukkig niks mee van doen. Maar wat is het dan wel? De flaptekst praat over een driehoeksrelatie, maar die komt voor mijn gevoel pas helemaal aan het eind ter sprake. Tot dan lees je fraaie hoofdstukken die allemaal losse verhalen lijken, omdat ze verschillende hoofdpersonen hebben maar ook op heel verschillende momenten in de tijd spelen, en daarom aanvankelijk weinig samenhang vertonen. De schrijfstijl van lange zinnen met komma's heeft me eigenlijk helemaal niet gestoord, omdat het hier een heel speels karakter aan het verhaal gaf, en door de opzet van het boek was het sowieso al heel makkelijk te volgen. Ik twijfel erover of dit nu gewoon een boek zonder echt verhaal is, of dat ik dat verhaal gewoon grotendeels gemist heb, omdat ik de hoofdstukken als op zichzelf staande verhalen heb gelezen en opgevat. Vandaar die drie sterren.
May 20, 2022
Het zal aan mij liggen, maar ik begreep er eigenlijk helemaal niets van.
Read
August 6, 2025...ze gaan op het gras zitten en ook zij doet haar slippers uit, ze zijn blootsvoets en ontbijten terwijl ze elkaar het kopje doorgeven, zonder iets te zeggen, gewend aan hun stiltes.
Displaying 1 - 30 of 156 reviews