Ինչ է պոպուլիզմը

by Jan-Werner Müller, Hovhannes Nikoghosyan (Translator), Gnel Nalbandyan (Editor)

Դոնալդ Թրամփ (ԱՄՆ), Մարիե Լը Պեն (Ֆրանսիա), Ալեքսիս Ցիպրաս (Հունաստան), Վիկտոր Օրբան (Հունգարիա), Բեպպե Գրիլլո (Իտալիա), Ռեջեփ Թայիբ Էրդողան (Թուրքիա). պոպուլիստ քաղաքական գործիչներն այսօր եկել են կամ գալիս են իշխանության։ Իսկ ի՞նչ է իրականում պոպուլիզմը, եւ ովքե՞ր են պոպուլիստները։ Ֆունդամենտալ այս աշխատությունում Յան-Վերներ Մյուլլերը պնդում է՝ պոպուլիզմի առանցքում բազմակարծությունը մերժելն է։ Պոպուլիստները միշտ պնդում են, թե իրենք եւ միայն իրենք են ներկայացնում ժողովրդին եւ նրա շահը։
Պոպուլիզմը մարդկանց մոտեցնո՞ւմ է իշխանությանը, թե՞ իրականում վտանգում է ժողովրդավարությունը։ Ովքե՞ր են այն «քաղաքացիները» կամ «ժողովուրդը», որի անունից խոսում են պոպուլիստ քաղաքական գործիչները։

Այս հարցերը երբեք այսքան ակտուալ չեն եղել։ Ըստ Մյուլլերի՝ իշխանությունը վերցնելու դեպքում պոպուլիստները կփորձեն ստեղծել ավտորիտար երկիր՝ բացառելով բոլոր նրանց, ովքեր «ժողովրդի» կողմից չեն։

Գիրքը նաեւ ներկայացնում է հստակ ռազմավարություն, թե ինչպես պետք է պայքարել պոպուլիստների դեմ եւ ինչ հակափաստարկներ օգտագործել, երբ նրանք խոսում են «ժողովրդի» կամ «լուռ մեծամասնության» անունից։

Վերլուծական, հասկանալի եւ պրովոկատիվ այս գիրքը ներկայացնում է պոպուլիզմի պատմական ակունքներն ու օրինակներ բերում Լատինական Ամերիկայից, Եվրոպայից եւ ԱՄՆ-ից: Գրքում տրվում են պոպուլիզմի հիմնական բնութագրիչները, բացատրվում է պոպուլիստների ընտրական հաջողությունների գաղտնիքը:

Genres: Politics, Nonfiction, Philosophy, History, Political Science, Sociology, Audiobook

200 pages, Hardcover

First published January 1, 2014

About the author

Jan-Werner Müller is a professor of politics at Princeton University, where he also directs the Project in the History of Political Thought. His previous books include What is Populism? (2016) and Contesting Democracy: Political Ideas in Twentieth-Century Europe (2011). He writes for the Guardian, the London Review of Books, and The New York Review of Books.

Reviews

[Fiona · Rating 5 out of 5]

“The only important thing is the unification of the people - because the other people don’t mean anything.” Donald Trump, May 2016.

Although this book spends much time analysing populist movements in Europe, such as Poland and Hungary, and on politicians such as Erdogan, Geert and Farage, Muller also reflects on Trump’s rise to power and the populist techniques he has used to achieve his position. It’s a shame in some ways that it was written during his campaign rather than since he took office but there is an afterword written in 2017 which ties the arguments in the book together to reflect on the Trump presidency.

So - how does Muller define populism? Here is a summary of the main points:

* Populists claim that only they can represent the people

* Whoever doesn’t support them is not part of the real people (In addition to the above quote, Farage’s triumphalism after Brexit is a perfect example of this. He called it ‘a victory for real people’ thereby questioning the status as members of the political community of the 48% who voted against leaving.)

* Populists pit the pure, innocent, always hardworking people against a corrupt elite who do not really work (other than to further their self-interest) and, in right wing populism, also against the very bottom of society (those who also do not really work and live like parasites off the work of others). [Their invective, not mine or Muller’s!]

* There is no need for debate in government as the populist is the spokesperson of the people - he knows what they want. Trump on inauguration day, ”the day the people became the rulers of this nation again”.

* Populists will react to the outcome (or even the possibility) of a negative vote by declaring that the system is ‘rigged’ or ‘corrupt’ and love to invest in conspiracy theories. Sounds familiar!

* Populists cut out the middleman and distance journalists, preferring ‘direct representation’, eg Trump, the “Hemingway of Twitter”, giving the illusion of direct access with someone who tells it like it is, and labelling the press as ‘fake news’, the ‘failing’ NY Times, ‘CNN - so bad and so pathetic’. He has even said of the media in general, “I really don’t think they like our country. I really believe that.”

* Their central symbolic statement is virtually empty. What does ‘Make America Great Again’ actually mean, other than that the people have been betrayed by elites and that anyone who opposes Trump must also be somehow against ‘American Greatness’. What is ‘America First’ achieving except isolationism, ie us against them.

Many important points are made in the afterword, particularly that we have to be careful not to demonise populist leaders. They should be criticised because they are a threat to democracy and to liberalism but we shouldn’t stop debating with them. Some serious issues have been raised and they must be recognised, just not framed in their terminology.

Clearly ‘anger’ has played a role in Trump’s ascendancy - anger in some of the population at cultural changes they object to, whether its immigration or social-sexual liberal values; anger that their country no longer represents ‘them’ (Muller says those holding this view are generally white Protestants); and there are also genuine material grievances, ie the sense that their economic interests aren’t represented in Washington, grievances that are backed up by hard data.

To sum up, Muller says “Populism..can be useful in making it clear that parts of the population really are unrepresented...Populism should force defenders of liberal democracy to think harder about what current failures of representation might be.”

This book is really just a longer version of many newspaper articles that Muller has had published on this subject but that’s why it appealed to me. It perhaps goes into more detail than I needed in order to fully understand his arguments but I found the comparisons between populist leaders in Europe, South America, and now Trump in the USA, illuminating.

So - what does the statement at the top of this review mean? For all their talk of unification of the people, it is in the interests of populism to divide people. The statement clearly says if you’re not with us, you’re against us.

Having read this book, I’ll now be watching Trump and others with a better understanding of their modus operandi, albeit with an even stronger sense of foreboding than before. For voters, this book serves as a warning of the ease with which voters can be manipulated by those who claim to represent our interests. A straight 5 stars from me.

Thank you to NetGalley and Penguin Books UK for a review copy.

[Ali Ahmadi · Rating 4 out of 5]

پوپولیسم یا جدال فرم و محتوا

مردم فقط می‌تواند در صورت جمع وجود داشته باشد
یورگن هابرماس

اوایل دهه‌ی نود شمسی بود که پوپولیسم، به عنوان یک منش سیاسی، کم‌کم در میان ایرانی‌ها شناخته شد. این به لطف احمدی نژادی ممکن شد که با ادبیات و پوشش خاص، سفرهای استانی و در نهایت مسکن مهر و هدفمندی یارانه‌ها می‌خواست پول نفت را سر سفره‌های مردم، به‌خصوص اقشار ضعیف بیاورد. سیاست‌هایی که در نظر گروه بزرگی از اصلاح‌طلبان حاکمیتی عوام‌فریبانه، غیرمسئولانه و در درازمدت آسیب‌زا بودند و به همین خاطر پوپولیستی تلقی می‌شدند. به‌تدریج فهمیدیم که پوپولیست‌ها در نقاط دیگر دنیا هم هستند، چاوز (و بعد مادورو) در ونزوئلا، اردوغان در ترکیه، ترامپ و سندرز در آمریکا، و دیگران یا حزب‌هایی، در یونان و اسپانیا گرفته تا برزیل و هند.

اشتراکاتی به چشم می‌خورند: جنبش‌هایی ضدتشکیلات، با رهبرانی با شخصیت‌هایی کاریزماتیک و ادبیاتی عامه‌پسند، که با تهییج توده‌های رنج‌دیده به دنبال پس گرفتن کشور از نخبگان فاسد حاکم‌اند و. اما تفاوت‌ها هم بسیارند: یکی محافظه‌کار و دیگری انقلابی، یکی مذهبی و دیگری سکولار، یکی چپ و دیگری راست. نخ تسبیحی که این شخصیت‌‌های حقیقی و حقوقی را به هم وصل می‌کند چیست و آیا آنقدر مانع و جامع هست که همه‌ی پوپولیست‌ها را دربربگیرد و دیگران را شامل نشود؟

یان ورنر مولر، سیاست‌پژوه و فیلسوفی آلمانی‌ست که پس از دو دهه تمرکز بر اندیشه‌های سیاسی آلمانی و اروپایی در دوران پس از جنگ دوم جهانی، در سال ۲۰۱۶ تصمیم می‌گیرد که ایده‌ی پوپولیسم را به شکلی شفاف‌تر صورت‌بندی کند. او هدفش را اینطور توجیه میکند که مهم‌ترین خطر برای دموکراسی در دنیای امروز، نه الگوی چینی سرمایه‌داری و نه اسلام‌گرایی افراطی، که پوپولیسم است و به همین خاطر لازم که آن را بسیار بهتر بشناسیم. [البته مولر خودِ این ادعای «پوپولیسم: خطرناک‌ترین دشمن» را بیشتر از این نمی‌شکافد اما بنظر می‌رسد که دقت و صحت هشدارش در این روزها بیشتر هم مشخص شده.] نمونه‌های او در دنیای واقعی بیشتر ونزوئلا، مجارستان و ترکیه‌اند، اما به بسیاری دیگر از نقاط دنیا هم سر زده. کتاب را در سه بخش تنظیم شده. بخش اول پایه‌ی نظری پوپولیسم است، بخش دوم عملکرد پوپولیست‌ها بعد از رسیدن به قدرت، و بخش سوم چگونگی مقابله با آن‌ها.

بخش اول: پوپولیست‌ها چه می‌گویند
یا
سادگی تحمل‌ناپذیر هستی

مولر بخش اول را با نقد چند روش رایج برای درک پوپولیسم شروع می‌کند:

— ارزیابی کیفیت پیشنهادهای سیاست‌گذارانه
«سیاست‌های پوپولیستی غیرمسئولانه‌‌اند و ضررهایشان در درازمدت آشکار می‌شود.» این گزاره در بسیاری از موارد درست است، اما نه چندان دقیق. سوال اینجاست که «مسئولانه» از نظر چه کسی و بر اساس چه ارزش‌هایی؟ انکارناپذیر است که هر سیاست‌گذاری کلانی برندگان و بازندگانی دارد. خصوصی‌سازی همه چیز به گروهی نفع می‌رساند و ساخت مسکن دولتی به گروهی دیگر و در نهایت تفاوت بین مسئولیت‌پذیری و مسئولیت‌گریزی می‌شود چیزی از جنس جدال‌های بین حزبی.

— تحلیل جامعه‌شناختی طبقه‌محور
«پوپولیست‌ها تنها در میان افرادی با درآمد و تحصیلات کمتر پایگاه دارند.» اما نتیجه‌ی پیمایش‌های مختلف حاکی از این است که وضعیت اقتصادی فرد معمولن همبستگی چندانی با میزان حمایت او از احزاب پوپولیست راست ندارد. چه بسا افرادی که از نظر اقتصادی موفق‌ترند، اما با دیدگاه «من توانسته‌ام، پس چرا بقیه نتوانند؟» مخالفت با سیاست‌های بازتوزیع ثروت و حمایت از پوپولیست‌های دست راستی را توجیه می‌کنند.

— دیدگاه روان‌جامعه‌شناختیِ متمرکز بر احساسات رای‌دهندگان
«هواداران پوپولیست‌ها رنجیده، بازنده و استبدادطلبند.» اول اینکه ریشه‌ی این رنج را باید پیدا کرد و سراغ آن رفت. دوم اینکه برچسب زدن‌های چشم‌بسته به یک گروه، تایید ادعای پوپولیست‌هاست. آن‌ها می‌گویند که طبقه‌ی حاکم عامدانه ما را ندیده گرفته و صدای‌مان را نمی‌شنود و اینکه بگوییم حرف آن‌ها تنها از روی عصبانیت و بی‌ارزش است، یک گل‌به‌خودی‌ست.

— بررسی تاریخی احزاب و جنبش‌های پوپولیست
«پوپولیسم همان چیزی‌ست که در احزاب پوپولیستِ خودخوانده می‌بینیم.» این رویکرد که برای شناخت پوپولیسم قرن بیست و یک سراغ احزاب یک قرن پیش برویم شاید مفید باشد، اما ناکافی‌ست. مثل این که بخواهیم برای شناخت سوسیالیسم به ناسیونال سوسیالیسم رجوع کنیم.

و بلاخره پوپولیسم را اینطور صورت‌بندی می‌کند:

شیوه‌ای برای درک دنیای سیاست که مردمانی اخلاقن بی‌غش و کاملن متحد لیکن، به اعتقاد من، در نهایت خیالی را در برابر نخبگانی قرار می‌دهد که لاجرم فاسد یا به طریقی دیگر اخلاقن پست هستند.

نخبه‌ستیز، در این معنا که—قبل از رسیدن به قدرت— طبقه‌ی حاکم را فاسد و انگل می‌دانند؛ و مهم‌تر کثرت‌ستیز، که یعنی معتقد به یک منطق صفر و یکی هستند که هر کس در قدرت است جزو مردم نیست و هر کس محروم است از قدرت سیاسی، تنها اوست که به توده‌ی بی‌غل‌وغش، معصوم و یک‌دست مردمی تعلق دارد؛ و صدالبته اخلاق‌گرا، در این معنا که نخبه‌ی فعلی چون از مردم نیست، اصلن صلاحیت اخلاقی نمایندگی مردم را ندارد و این عنوان تنها شایسته رهبر پوپولیست واقعی‌ست. در واقع کلید مهم تمایز پوپولیست‌ها از برخی رهبران مستبد و بی‌مدارا و همچنین شخصیت‌های معاصر دیگری که به‌غلط پوپولیست خوانده می‌شوند، همین تعریف آنها از مردم و رابطه‌ی خودشان با آن است. مردم یک توده‌ی بی‌شکل و پاک است. یک خیرعام وجود دارد. من/حزب من، تنها کسانی هستیم که شایستگی اخلاقی تشخیص جوهر راستین مردم و خیر عام را داریم و می‌‌توانیم با سیاست‌هایمان آن را دنبال کنیم.

پوپولیست‌ها واسطه‌ها را دوست ندارند. خبرنگاران و فیک نیوز همیشه در کمین‌اند، پس چرا مستقیمن با مردم (و با حروف بزرگ انگلیسی) صحبت نکنیم؟ پوپولیست‌ها با کلمه‌ی «حزب» هم میانه‌ی چندان خوبی ندارند. چون حزب ذاتن نماینده بخشی از مردم است، اما «جنبش» یا «بنیاد» کل مردم را نشانه می‌رود. البته این که سیاست‌مداری ادعای نمایندگی اکثریت مردم را بکند لزومن از او پوپولیست نمی‌سازد، چون ادعای او بر پایه‌ی نتیجه‌ی انتخابات قابل ابطال است اما پوپولیست اگر شکست بخورد یا تقلب شده یا مردم جرئت سخن گفتن نداشته‌اند.

در حقیقت پوپولیسم بر یک ساده‌سازی افراطی استوار است: ما (مردمِ اخلاقی) علیه آن‌ها (نامردمِ بی‌اخلاق). نتیجه‌گیری ضمنی مولر از این بخش این است که بهداشت و آموزش رایگان و مالیات بیشتر از ثروتمندان (صرف نظر از نتایجشان در درازمدت) به خودیِ خود سیاست‌های پوپولیستی نیستند. اصلن پوپولیسم چیزی جدا از محتوای سیاسی‌ست و به فرم برمی‌گردد. مولر یک مرکزگراست و از هیچ کدام از این سیاست‌ها دفاع نمی‌کند و با این که برای او چاوز و مادورو نمایندگان پوپولیسم چپ‌اند، اما پوپولیسم امروزی واقعی را بیش��ر در احزاب راست‌گرا می‌بیند. [برداشت من این است که چپ به شکلی بنیادی به نزاع نیروهای درونی یک سیستم معتقد است. نزاعی مادی که در آن هیچ گروهی از نظر اخلاقی دست بالا را ندارد و این خودش منبع پیچیدگی‌ست. ا��بته تاریخ پر است از نمونه‌هایی که نبرد طبقاتی در آن تبدیل شده به جنگ اخلاقی کارگر مظلوم علیه کارفرمای خونخوار. اما چپ—انواع نحله‌های آن— به دلیل ضدیت سابقه‌دار با دین و سنت کمتر از راست مستعد این است که صحنه‌ی سیاست را به نبردی آخرالزمانی تبدیل کند. و مقایسه‌ ترامپ و سندرز خود از این نظر گویاست.]

بخش دوم: پوپولیست‌ها بر مسند قدرت
یا
ما وارثان دردهای بی‌شماریم

بخش دوم اینطور شروع می‌شود که عده‌ای معتقدند پوپولیسم منشی برای اعتراض است و بعد از رسیدن به قدرت دیگر نخبه‌ستیزی معنایی ندارد. البته که اینطور نیست. ترامپ باشید یا احمدی‌نژاد، هر ناکامی دولت جدید را می‌توانید به گردن نخبگان سابق (و دولت‌های خارجی که با دسیسه‌چینی این الیگارشی فاسد را حمایت می‌کنند) بیندازید. هر بحرانی باید بلافاصله به نبرد «میهن‌پرستان» (مردم) و «دشمنان میهن» (نامردم) تبدیل شود. مثل اُربان هر جمعه در رادیو مصاحبه کنید یا مثل چاوز مجری برنامه‌ی تلویزیونی باشید تا مستقیمن و بی‌واسطه خواست مردم را بشنوید.

حکم‌رانی پوپولیستی با با سه تکنیک ممکن می‌شود: ۱- تسخیر کشور با تغییر قوانین استخدام، از بین بردن استقلال دستگاه قضایی، مهار رسانه‌ها و غیره. با این توجیه اخلاقی که افسار حکومت باید در دست مردم واقعی باشد. ۲- مریدپروری گسترده، یا برای دوستانم همه چیز، برای دشمنانم قانون. رشد اقتصادی، خواه قیمت نفت در ایران و ونزوئلا باشد و رشد انفجاری طبقه متوسط در ترکیه، منابعی با ارزش برای مریدپروری هستند. ۳- سرکوب نهادهای غیردولتی. دولتی که ادعای نمایندگی همه مردم را دارد هرگز یک اپوزیسیون داخلی را تحمل نخواهد کرد.

سوال مهمی که پیش می‌آید این است: چرا پوپولیست‌ها به یکباره انتخابات را جمع نمی‌کنند؟ یکی از جواب‌های محتمل وجهه‌ی بین‌المللی‌ست. به نظر می‌رسد رهبران پوپولیست کاملن فهمیده‌اند حفظ ظواهری چون انتخابات برای گرفتن برچسب «دموکراسی غیرلیبرال» کافی‌ست و این دقیقن همان عنوانی‌ست که آن‌ها دوست دارند به آن خوانده شوند. از قضا لیبرالیسم از مدت‌ها پیش، چه توسط مارکسیست‌ها، چه فاشیست‌ها و چه محافظه‌کاران، به عنوان پدیده‌ای حامی جهانی‌سازی سرمایه، فرهنگ و بی‌دینی و جدا از دموکراسی معرفی شده بود که باید آن را دور انداخت و دموکراسی جدیدی به پا کرد (ر.ک. مردم‌سالاری دینی). مولر پیدایش احزاب غیر لیبرال اروپایی در قرن بیست و یکم را واکنشی به تاکید نامتعادل اتحادیه‌ی اروپا بر حاکمیت قانون یا لیبرالیسم و به حاشیه رفتن دموکراسی می‌داند. برای بخشی از مردم لهستان، مجارستان و غیره، لیبرالیسم یعنی همان چیزی که وقتی به آن تن دادیم از اروپای غربی عقب ماندیم، پس دیگر بازی کردن در زمین آنها بس است. البته گزینه‌ی تغییر قانون اساسی، شرکت در انتخابات برای دور سوم و حتا مادام‌العمر کردن ریاست جمهوری، همچنان روی میز است.

این بخش با بحثی نظری پایان می‌یابد. بلاخره این «مردم» محل مناقشه کیستند؟

به قول کلود لوفور «دموکراسی تجربه‌ی یک جامعه‌ی غیر قابل درکِ غیرقابل کنترل را رقم می‌زند که در آن بی‌شک به مردم گفته خواهد شد که حاکم امور هستند، ولی هویتشان مدام محل تردید و پرسش خواهد بود و هویتشان همواره پنهان خواهد ماند.» این همچنین بدین معناست که مردم یک عبارت متغیر، ناپایدار، مخاطره‌آمیز و شاید حتا سراسر خطرناک است.

این پوپولیست‌ها هستند که زنجیزه‌ی ادعاسازی را با این ادعا که حالا می‌توان تعریفی دقیق و جامع از مردم ارائه کرد و اینکه واژه‌ی مردم حالا دیگر واقعی‌ست نه پنهان و مبهم می‌شکنند. در این معنا پوپولیست‌ها عملن نوعی خاتمه‌ی کار هستند.

بخش سوم: با پوپولیست‌ها چه کنیم؟
یا
پارادوکس مدارا

چکیده‌ی حرف مولر در این بخش این است که قرنطینه کردن کامل احزاب پوپولیست، و عدم همکاری با آنها لزومن بهترین راه حل نیست. این حرف ما را به نوعی به پارادوکس پوپر برمی‌گرداند:

گر ما تا نهایت بردبار باشیم، ممکن است قدرت ما توسط نابردبارها از بین برود و این به نابودی بردباری منجر می‌شود. از این رو، برای حفظ جامعه بردبار، باید نسبت به نابردباری تا حدی نابردبار باشیم تا از نابودی خود جلوگیری کنیم.

مولر حرف پوپر را پذیرفته، و می‌گوید پوپولیست‌ها را باید بابت آنچه که هستند هدف انتقاد بگیریم، اما طرد کردن کسی که ادعای طردشدگی دارد تنها به یک چرخه‌ی معیوب دامن می‌زند.

حرف من این است که مادامی که پوپولیست‌ها از چهارچوب قانون عدول نکنند و مثلن تحریک به خشونت نکنند، عوامل سیاسی دیگر (و اهالی رسانه) ملزم هستند آنها در فضای سیاست دخیل کنند. پوپولیست‌ها وارد پارلمان که شدند، نماینده‌ی رای‌دهندگانی هستند؛ این که صرفن پوپولیست‌ها را طرد و انکار کنیم حاصلی جز تقویت بیش از پیش این حس و تصور در رای‌دهنگان ندارد که نخبگان موجود آنها را رها کرده‌اند یا هرگز اصلن اهمیتی به آنها نمی‌داده‌اند.

چاره‌ی نهایی، که در عمل بسیار پیچیده و دشوار است، نوعی قرارداد اجتماعی جدید است که بتواند فراگیری بیشتری ایجاد کند. پوپولیسم، هر چه که هست، شکاف‌های بنیادی لیبرال دموکراسی را عیان کرده و باید به جای پوشاندن‌شان سعی کنیم کمی آنها را پر کنیم.

پ.ن. حدس می‌زدم ترجمه ممکن است حدفیاتی داشته باشد. اما دست کم این را فهمیدم که متن اصلی هم به ایران اشاره‌ای نکرده.

[Mike Robbins · Rating 5 out of 5]

This is an important book. The year 2016 has seen the election of Donald Trump in the US, the Brexit vote in the UK, post-coup consolidation of Recep Tayyip Erdoğan in Turkey and the near-election of Norbert Hofer in Austria. The year that follows will see bids for power by Marine Le Pen in France and Geert Wilders in The Netherlands. These people are widely dismissed as “populists”. But what does that even mean?

In his short new book What is Populism?, Jan-Werner Müller, Professor of Politics at Princetown University, suggests we don’t have an answer to that question. He then supplies one. A populist, he states, is someone who claims to identify with “the people”. S/he rejects everyone else. How “the people” are defined is left conveniently vague, but it is made clear that everyone not fitting that description is an outlier, a deviant, or, worse of all, part of an unresponsive “elite” against which s/he is leading a popular rebellion. Thus their views need not be taken into account. The populist, says Müller, is therefore inherently anti-pluralist – they cannot be a democrat. Yet they can present themselves as exactly that, through their claim to represent the popular base.

The first part of this definition – identification with something called “the people” – is not new, but Müller presumably wouldn’t claim it was. What may break new ground is his suggestion that this identification makes the populist inherently anti-pluralist, because any definition of “the people” must exclude stakeholders in the polity that don’t meet it. Given the diversity of modern societies, it’s fair to guess that a big percentage of the people won’t be “the people”.

A quick glance at Trump and Britain’s Brexit advocate Nigel Farage suggests this is so. Trump actually didn’t win the popular vote in 2016, even though he won the electoral college; so his definition of “the people” may be missing a few “people”. As for Farage, the Brexit referendum was won 52-48%. Yet both men insist that “the people” have spoken. (After the November election, we were treated to the sight of these men celebrating their victory over “the elites” in a gold-plated lift at Trump Tower.)

Should we worry about populists? After all, a leader whose politics make no sense will be called out in the end. The trouble is that they can do a lot of damage first. One reason is that, as Müller says, the populists can present themselves as democrats, although to him they are inherently not. “The danger is ...that [populism] promises to make good on democracy’s highest ideals (Let the people rule!). ...That the end result is a form of politics that is blatantly antidemocractic should trouble us all.” He supports this last point with a discussion of the way populist governments of the left and right have behaved in Hungary, Venezuela and Poland.

Müller has less to say about the way we must react to populism. He does talk about the safeguards that have been built into European constitutions since the war, but says little about the ways in which democracy has been defined, and then protected from populist capture. He could for example have raised the “tyranny of the majority” arguments set out by the Founding Fathers and by John Stuart Mill, and set out the case for representative government. It may be that Müller wished the book to be concise, with a precise focus; it explains and defines populism, and that is all it sought to do. But I believe that, having explained why populists can’t be pluralists, he could also have set out the ways one preserves pluralism.

What Müller does do, is to demand that we confront, but also engage with, populism. “I reject the paternalistic liberal attitude [of] therapy for citizens ‘whose fears and anger have to be taken seriously’,” he says. But he also rejects exclusion of populists from debate, pointing out that this will simply support their contention that the “popular will” is excluded from the “system”. I think he is right on both counts.

As stated above, I would prefer to have read more in this book about the constitutional pluralist structures that can protect us from populism. I would also have liked to see more analysis of why voters respond to populist leaders who clearly don’t have their best interests at heart. But Müller has written widely on politics and government elsewhere, and perhaps these discussions would have blunted this concise, readable little book. Müller’s main purpose was simply to define populism – and he has certainly done that.

Moreover his definition of populism as inherently anti-pluralist is a well-argued and elegant warning. As Trump apparently said in May 2016, “The only important thing is the unification of the people, because the other people don’t mean anything.” If you’re not sure you’re one of Trump’s “the people” (or Farage’s, or Wilders’s, or Erdoğan’s), the populist vision of democracy does not include you.

[M.rmt · Rating 4 out of 5]

پوپولیست ها نخبه ستیز و کثرت ستیز هستند،ادعا می کنند که فقط آنها نماینده ی مردم هستند.
پوپولیست ها وقتی قدرت را به دست آوردند هیچ اپوزیسیونی را مشروع نمیدانند.منطق پوپولیست ها هم این است که هر آنکه هوادار احزاب پوپولیست نیست به راستی به مردم تعلق ندارد.به بیان ساده پوپولیست ها ادعا نمیکنند که ما نود و نه درصد هستیم بلکه تلویحا میگویند که ما صد در صد هستیم.
پوپولیست ها پس از به قدرت رسیدن همچنان به تعمیق شکاف و قطبی شدگی ادامه میدهند و مردم را آماده ی نوعی رویارویی تمام عیار آخرالزمانی میکنند.آنها به دنبال این هستند که دعوا و مناقشات سیاسی را تا جایی که میتوانند به مسئله ای اخلاقی تبدیل کنند.دشمن همیشه وجود دارد و این دشمنان کل مردم هستند.
پوپولیست اغلب مشتاق آن است که یک وضعیت را بحران بخواند و آن را یک تهدید وجودی نمایش دهد.چرا که بعد می تواند آن بحران را در مشروعیت بخشیدن به حکمرانی پوپولیستی خود به خدمت بگیرد. به بیان دیگر می تواد یک جور نمایش باشد و سیاست را میتوان همچون حالتی از محاصره مداوم نشان داد.

[blondie · Rating 5 out of 5]

Πολύ καθαρή και ελκτική γραφή, συνοπτικό και στοχευμένο βιβλίο. Πολύ καλός οδηγός για το τι είναι λαϊκισμός. Προτείνονται και λύσεις για την αντιμετώπισή του καθώς και ξεκάθαρη εικόνα ότι λαϊκισμός και δημοκρατία απέχουν παρασάγγας.

[Cemre · Rating 4 out of 5]

"Popülizm" günüm��zün "meşhur" kavramlarından olsa da hâlâ tanımı ve içeriği üzerinde fikir birliğine varılamamış bir kavram. Müller'in de bu kitapta kesin bir kavram tanımı yaptığı söylenemez. Bunun yerine Müller, popülizmin unsurlarından yola çıkarak çeşitli tespit ve açıklamalarda bulunmuş. Zaman zaman farklı ülkelerden örneklere de yer vermiş (ağırlıklı olarak Amerika, Türkiye, Fransa, Macaristan ve Polonya'ya ilişkin örnekler var).

Konuya ilgi duyanlar için iyi bir başlangıç kitabı denebilir. Bununla birlikte, kitabın sistematik açıdan eleştirilebilir olduğu kanaatindeyim. Müller, fikirlerini ve tezlerini benim akademik bir eserden beklediğim şekilde belirli bir uyum ve sistem içinde aktarmamış. Yer yer tekrarlar söz konusu olmuş. Diğer bir ifadeyle, "Popülizm Nedir?" kanımca "derli toplu" bir eserden ziyade, "dağınık" bir eser olmuş. Bunun yanı sıra, örnekleri bir miktar yetersiz bulduğumu söyleyebilirim. Ele alınan ülkeler bağlamında popülist liderlerin icraatlarına ve söylemlerine ilişkin daha fazla şey okumak isterdim.

Orijinal metni okumadığım için söyleyeceğim ne derece isabetli olur bilemiyorum; fakat çeviriyi başarılı bulduğumu ayrıca belirtmek isterim. Bu tür kitaplarda zaman zaman karşılaştığımızın aksine çeviri, okuyucuda kavram kargaşasına neden olmuyor, okuyucuyu bunaltmıyor.

[محمد شفیعی · Rating 2 out of 5]

کتاب خیلی عیان خودشو رو میکنه، دائما داره میگه پوپولیست ها فلان کارو میکنن بده، ممکنه بقیه هم بکنن ولی اونها عیبی نداره! اساس کتاب بر نیت خوانی از پوپولیست ها قرار داره، یعنی همون کاری رو که غیر پوپولیست ها میکنن، اگر از پوپولیست ها سر بزنه، بده! چون اونها برای هدف بدی این کارو میکنن! اصل کتاب بر این اساسه که دموکراسی نخبگانی و لیبرال خوبه، بقیه همه بدن
این موضوع رو تو جملاتی از کتاب هم میشه دید که از دموکراسی مقید اسم می بره و میگه: نظم پسا جنگ در اروپا واقعا بر ایده ی دور نگه داشتن مردم از سیاست استوار است
خوب این از وضع اروپا که به وضوح تو کتاب اومده با سند و مدرک زیاد، در مورد آمریکا هم که همه میدونیم وضعیت چیه، ته کتاب به ایده ی دیکتاتوری نخبگان میرسیم و لاغیر...

[Mircea Petcu · Rating 5 out of 5]

Populismul nu se limiteaza la politicile iresponsabile, ci este "un anumit tip de viziune moralista a politicii, un mod de a percepe lumea politica in care un popor pur din punct de vedere moral si complet unit - dar fictiv, in cele din urma - este asmutit impotriva elitelor considerate corupte sau in oricare fel inferioare din punct de vedere moral.".

"Pe langa faptul ca stabilesc cine anume face cu adevarat parte din popor, populistii trebuie asadar sa spuna ceva despre ceea ce vrea de fapt acel popor autentic. Ei sugereaza de obicei ca exista un singur bine comun, ca poporul il poate discerne, ca acesta reprezinta vointa sa si ca un politician sau un partid il poate implementa deloc ambiguu ca politica."

Pentru populisti "nu poate exista o competitie politica legitima atunci cand candideaza - de aici si sloganuri "Jos cu toti!", "Afara toti!"- . Cand sunt la putere, de asemenea, nu exista opozitie politica legitima." Populismul este antipluralist.

[PolicemanPrawn · Rating 1 out of 5]

I often think that the word populism is used whenever people don't like the result of a democratic decision. But maybe there's a clearer definition than that, so I picked up this book. In the introduction, we are treated to this:

Radical Islamism is no serious ideological threat to liberalism. (Those who conjure up the spectre of "Islamofascism" tell us more about their longing for clear-cut battle lines comparable to those that prevailed during the Cold War than they do about the political realities of the present.)

And I knew the book was going to be a dud. It was.

The author defines populism as a movement that is antielitist, antipluralist, with a claim that only they represent the people, who have a common will which the populist is tasked with implementing. This is the author's construction of populism. I expected him to use this definition and go through examples of who is and isn't a populist using evidence (like they do in mathematical textbooks where they state definitions and give examples), but this doesn't happen. Instead, the book turns into a rambling screed with attacks against people who he deems populist and hence dangerous. It's written in a contorted fashion that makes it a little painful to read. The author reminds me a little of Slavoj Žižek.

There has been a torrent of books out following recent political events, and I noticed that these books tend to be of very low quality. Call the nonsense "Trump blah blah". The reason is that publishing, like journalism, is a highly ideology-based industry which is populated by many on the psuedoleft.

[Badar · Rating 4 out of 5]

I would have liked it more if it covered more than European/American perspective. The emergence of populist leaders is ubiquitous and because I live in Pakistan, I feel South Asia has been immersed deeply in populist politics. However, this book mainly analyses the examples of Western countries.

[حسام آبنوس · Rating 2 out of 5]

استثمار با ابزار علمی

پوپولیسم واژه‌ای است که طی سال‌های اخیر به واسطه ادبیات رسانه‌ای وارد گفتمان عمومی جامعه شده و بارها از زبان افراد کوچه و بازار شنیده‌ایم، ولی اغلب تعریف دقیق و درستی از این واژه نداریم. حتی رسانه‌ها نیز وقتی این کلمه را به کار می‌برند، مترادف با عبارت «عوام‌فریب» استفاده می‌کنند.

نشر بیدگل کتابی را سال قبل منتشر کرد که نام فریبنده‌ای دارد و با توجه به گسترش واژه‌ای که از آن حرف زدیم عنوان این کتاب می‌تواند هر بیننده‌ای را قلقلک دهد تا کتاب را تهیه کند و آن را با توجه به حجم نه‌خیلی زیادش بخواند تا بتواند تعریف درست‌تری از این واژه در گوشه ذهنش داشته باشد. «پوپولیسم چیست؟» نام کتابی است که یان-ورنر مولر نوشته و بابک واحدی ترجمه کرده است. (اینجا قرار نیست درباره ترجمه حرف بزنیم ولی از نظر ویراستاری و جمله‌بندی، کتابی پیچیده بود که ویراستار محترم تا توانسته بود ویرگول خرج کرده بود به جای اینکه ساختار جمله را درست کند!)

کتاب را باید مصداق تام و تام تناقض‌های آشکار دانست. نویسنده آن در بخش‌های بسیاری حرف خود را نقض می‌کند و برای توجیه ادعاهای خود از عباراتی مانند اینکه گاهی در حکومت‌های غیرپوپولیست‌ها این اتفاق می‌افتد، دست و پا می‌زند تا سوراخ‌های ادعایش را پر کند.

برای مرور کتاب سراغ بخش‌هایی از کتاب رفته‌ایم که در ادمه می‌خوانید.

«گفته می‌شود انگیزه حامیان ادعاهای پوپولیستی در مجموع و آنان که رای‌شان را برای احزاب پوپولیست در صندوق می‌اندازند، در معنای خاص، «هراس» (از مدرنیزاسیون، جهانی شدن و غیره) یا احساس «خشم»، «سرخوردگی» و «رنجش» است. (ص ۲۰)» «باید در کاربرد واژه‌های سنگینی مثل «سرخوردگی»، «خشم» و به‌ویژه «رنجش» در توضیح پوپولیسم بسیار محتاط باشیم... کسانی که به «رنجش» مبتلایند در ذات و گوهر خویش ضعیف هستند، آنان ضعیفند حتی اگر طبق تحلیل نیچه؛ کسانی که خوره رنجش به جانشان افتاده اگر بتوانند افرادی خلاق شوند، و حتی اگر باهوش‌ترینِ ضعفا بتوانند از طریق نظم‌دهی دوباره به سلسله مراتب ارزش‌های انسانی بر اقویا چیره شوند، با این همه رنجیدگان را به دون‌مایگی و شخصیت ارتجاعی‌شان می‌شناسیم. (ص ۲۳)»

نویسنده کتاب بعد از برشمردن ویژگی‌هایی که سبب می‌شود طیفی از جامعه از نامزد به زعم او پوپولیست حمایت کنند، مدعی می‌شود رنجیدگان در جامعه کسانی هستند که شخصیتی دون‌مایه دارند. او اصالتی برای رای طیفی از جامعه قائل نیست و با تکرار عبارت «نخبگان» تلاش می‌کند بگوید آنها اصالت دارند و ریختن رای برای احزاب پوپولیست از دون‌مایگی افراد نشات می‌گیرد. این در حالی است که بر فرض حمل بر صحت ادعای نویسنده که دون‌مایه‌ها به احزاب پوپولیست رای می‌دهند باید گفت که مگر غیر از این است که این افراد در یک ساز و کار دموکراتیک (انتخابات) بر سر کار آمده‌اند و در این ساز و کار افراد با هم برابر هستند و تقسیم‌بندی به دو دسته نخبه و دون‌مایه نقض حقوق اولیه انسان‌ها در جوامع امروزی است.

«پوپولیسم یک نوع خاص از تصور اخلاق‌گرایانه از سیاست است، شیوه‌ای برای درک دنیای سیاست که مردمانی اخلاقا بی‌غش و کاملا متحد - لیکن به اعتقاد من در نهایت خیالی - را در برابر نخبگانی قرار می‌دهد که لاجرم فاسد یا به طریقی دیگر اخلاقا پست هستند. انتقاد از نخبگان شرطی لازم ولی نه کافی برای پوپولیست بودن است، در غیر اینصورت هرکس که از قدرتمندان و وضعیت موجودِ هرکشوری انتقاد کند پوپولیست خواهد بود. پوپولیست‌ها علاوه بر نخبه ستیزی، همواره کثرت‌ستیز هم هستند: پوپولیست‌ها ادعا می‌کنند که آنها و فقط خود آنها نماینده مردمند. (ص ۲۷)»

این ادعا هم در راستای ادعاهای دیگر نویسنده طرح می‌شود. او مدعی است پوپولیست بودن یعنی انتقاد از نخبگان ولی این طور نیست که هرکس انتقاد کند پوپولیست شود. در واقع از نظر نویسنده تنها طیف خاصی می‌توانند انتقاد کنند و دیگران اگر انتقاد می‌کنند الزاما پوپولیست هستند. همچنین مدعی می‌شود که پوپولیست‌ها علاوه بر نخبه‌ستیزی (البته در مقام اثبات این ادعا برنمی‌آید؛ چرا که در موراد بسیاری با مثال‌هایی تلاش می‌کند ادعایش را اثبات کند) کثرت‌ستیز هم هستند؛ در حالی که باز هم باید گفت مگر غیر از این است که پوپولیست‌ها با رای اکثریت به قدرت رسیده‌اند و از حمایت حداکثری بهره می‌برند. به نظر می‌رسد نویسنده در صدد القای چیزی است که باید آن را نوعی انحصار سیاسی دانست که در آن تنها طیفی حق استفاده و مشارکت سیاسی دارند و هرکس خارج از آن دایره وارد زمین بازی شود، محکوم به خوردن چسب‌هایی نظیر آنهایی است که در این کتاب با آن روبه‌رو می‌شویم.

ادعای نمایندگی داشتن از سوی مردم ادعای بزرگی نیست، زیرا هرکسی که در ساختار دموکراتیک به قدرت می‌رسد از سوی عده‌ای حمایت شده و در واقع نماینده مردم محسوب می‌شود. این را باید در کنار این مسئله دید که وقتی یک فرد به قدرت می‌رسد دیگر تنها نماینده افرادی که به او رای داده‌اند نیست، بلکه نماینده تمام مردم است.

«پوپولیسم با استقرار دموکراسی نمایندگی سر برمی‌آورد؛ پوپولیسم سایه آن است... پوپولیسمی وجود نخواهد داشت مگر اینکه کسی به نمایندگی از کل مردم سخن بگوید. (ص ۲۸)»

هرچه جلوتر می‌رویم متوجه برخی نیت‌های مخفی در متن می‌شویم. نویسنده معتقد است که پوپولیست‌ها از معصومیت افراد سخت‌کوش سوءاستفاده می‌کنند. سوءاستفاده‌ای در مسیر احقاق حقوق ضایع شده آنها توسط نخبگان فاسد! اگر پوپولیست‌ها زبان مردمان و طبقه‌ای هستند که همواره چپاول شده‌اند و انگل‌ها در جامعه از آنها تغذیه کرده‌اند، به نظر می‌رسد مشکل نویسنده و جریان فکری او با پوپولیست‌ها در این است که آنها علیه فساد حرف می‌زنند و موضع می‌گیرند و به نخبگانی که زندگی انگلی دارند می‌تازند.

«پوپولیست‌ها مردم بی‌غش، معصوم و همواره سخت‌کوش را علیه نخبگان فاسدی که کاری نمی‌کنند (جز پیش بردن منافع شخصی خویش) و همچنین علیه پست‌ترین مردمان جامعه (کسانی که کار نمی‌کنند و همچون انگل از دسترنج دیگران تغذیه می‌کنند) بسیج می‌کنند. (ص ۳۱)»

مشکل با پوپولیست‌ها نه به خاطر اینکه از طرف مردم حرف می‌زنند و نه به دلیل حمایت دون‌مایگان از آنها است بلکه مشکل این است که آنها افراد سخت‌کوش جامعه را علیه نخبگان فاسد بسیج می‌کنند.

«پوپولیست‌ها به هر بهایی و در هر حال بر ادعای نمایندگی‌شان از طرف مردم پافشاری می‌کنند... پوپولیست‌ها وقتی در اپوزیسیون باشند کمر به شک آوردن در نهادهایی می‌بندند که نتایج «اخلاقا نادرست» به بار می‌آورند. لذا ایشان را می‌توان به‌درستی «دشمنان نهادها» خواند - هرچند نه همه نهادها. آن‌ها صرفا دشمنان ساز و کارهای نمایندگی‌ای هستند که پشتیبان ادعای آن‌ها مبنی بر نمایندگی اخلاقی انحصاری مردم نیست. سیاست‌مداران غیر پوپولیست در سخنرانی‌های پرحرارتشان ادعا نمی‌کنند که صرفا برای یک دسته و گروه سخن می‌گویند، هرچند بعضی چنین می‌کنند؛ دست‌کم در اروپا اسامی احزاب اغلب نشان می‌دهد که آن احزاب به‌راستی فقط به دنبال نمایندگی مخاطبانی خاص هستند، مثل خرده‌مالکان یا مسیحیان.) (صص ۴۶ و ۴۷)»

از نظر آنها هرکسی که در «نهادها» شک آورد پوپولیست است، ولی روشن نمی‌شود وقتی در اکثریت مطلق آراء یک فرد که برای او به صندوق ریخته شده، تشکیک می‌شود آیا تشکیک کنندگان در دسته پوپولیست‌ها قرار می‌گیرند یا خیر؟ در همین پاراگراف نقض یک ادعا را در سخنان نویسنده طی یک خط می‌بینیم. او مدعی است «سیاست‌مداران غیر پوپولیست در سخنرانی‌های پرحرارتشان ادعا نمی‌کنند که صرفا برای یک دسته و گروه سخن می‌گویند، هرچند بعضی چنین می‌کنند».

«پوپولیست‌ها معمولا کشور را استعمار یا «تسخیر» می‌کنند. استراتژی تحکیم یا حتی جاودانه ساختن قدرت منحصر به پوپولیست‌ها نیست اما آنچه پوپولیست‌ها را در این معنا متمایز می‌کند این است که ایشان می‌توانند علنا و به پشتوانه ادعای اصلی‌شان مبنی بر نمایندگی اخلاقی مردم، چنین استعماری را پیش ببرند. پوپولیست‌ها می‌توانند با ترش‌رویی بپرسند که چرا مردم نباید افسار حکومت و کشورشان را از طریق تنها نمایندگان راستینشان در دست بگیرند؟ (صص ۵۲ و ۵۳)»

در همین خطوط بالا باز هم شاهد هستید که استعمار و تسخیر فقط مخصوص پوپولیست‌ها است، اما نویسنده کتاب به سرعت می‌گوید جاودانه ساختن قدرت منحصر به پوپولیست‌ها نیست. وقتی پوپولیست‌ها بخواهند همیشه در قدرت باشند، می‌شود «استعمار» و «تسخیر» ولی وقتی غیرپوپولیست‌ها دست به چنین کاری بزنند نام آن «استراتژی تحکیم» یا «جاودانه ساختن قدرت» می‌شود و این یک بام و دو هوا در سراسر متن این کتاب به چشم می‌آید. نویسنده برای متهم و محکوم کردن طیفی از جامعه از هیچ دستاویزی دریغ نکرده و تا توانسته برای نیت خود صغری و کبری بافته است.

«پوپولیست‌ها به دموکراسی صدمه می‌زنند و این واقعیت که در انتخابات پیروز شده‌اند به خودی خود به پروژه‌های آنها مشروعیت نمی‌بخشد... پوپولیسم فرایند دموکراتیک را به بیراهه می‌کشاند. (صص ۶۳ و ۶۴)»

نویسنده روشن نمی‌کند که پوپولیست‌ها چگونه به دموکراسی صدمه می‌زنند و چطور غیرپوپولیست‌هایی که در انتخابات پیروز شده‌اند چنین صدمه‌ای نمی‌زنند؟ به عبارتی نویسنده آن‌قدر در حمله به پوپولیست‌ها راه به افراط طی کرده که گاهی فراموش می‌کند استدلال‌هایی کخ مخاطب را راضی کند برای ادعاهایش مطرح کند.

«ساز و کار حاکمیت قانون» پیش از هرچیز به دنبال راه‌انداختن گفت‌وگو درباره حاکمیت قانون با آن کشورهای عضو [مراد لهستان و مجارستان است که به ادعای مولف کتاب حکومتی پوپولیستی دارند] است که مظنون به نقض ارزش‌های قیدشده در ماده ۲ پیمان اتحادیه اروپا هستند که حاکمیت قانون هم جزء این ارزش‌هاست. امید این است که آن کشور عضو از طریق گفت‌وگو و نه تحریم رفتارش را اصلاح کند. (ص ۶۵)

نویسنده در نیمه دوم کتاب حتی پیشنهادهایی برای محدود کردن حکومت‌های پوپولیسست برخاسته از ساز و کار دموکراتیک ارائه می‌کند؛ پیشنهادی که می‌تواند برای ما آشنا باشد. او معتقد است کشورهای پوپولیست عضو اتحادیه اروپا از طریق گفت‌وگو بهتر است اصلاح شوند تا از گزینه تحریم استفاده نشود. ظاهرا حکومت‌های غیرپوپولیست همواره برای سربه‌راه کردن کشورهای دیگر گزینه تحریم را روی میز دارند؛ حتی وقتی مشغول نوشتن یک متن علمی هستند و از این طریق هم خوانندگان مرعوب قدرت خود می‌کنند.

«قوانین اساسی پوپولیستی به منظور تحدید قدرت غیرپوپولیست‌ها طراحی شده‌اند، حتی وقتی که غیرپوپولیست‌ها دولت تشکیل می‌دهند... قانون اساسی دیگر چهارچوب سیاست نیست و در عوض، ابزاری سراسر حزبی برای غصب و تسخیر دولت و جامعه خواهد بود. (ص ۷۴)»

مگر غیر از این است که حکومت‌های غیرپوپولیست از قانون اساسی برای محدود کردن (شما بخوانید غصب) جامعه بهره می‌برند و حکام لیبرال با استفاده از حکومت قانون به بهره‌کشی بیشتر از محرومان و چپاول نیروی کار و افزایش سرمایه خود دست می‌زنند.

نویسنده در فصل سوم برای اینکه نشان دهد بی‌طرف و منصف است علیه لیبرال دموکرات‌های آمریکایی مطلب می‌نویسد و یادآوری می‌کند: «در این فصل می‌خواهم کمی خواب خوش لیبرال دموکرات‌ها را برهم بزنم.(۸۳)»

در سراسر کتاب نخبگان در برابر پوپولیست‌ها مطرح می‌شوند ولی نویسنده در یک چرخش عجیب در نقد لیبرال‌دموکرات‌ها نخبگان فاسد را نیز در کنار پوپولیسست‌ها قرار می‌دهد و آنها را عامل روی کار آمدن پوپولیست‌ها معرفی می‌کند. به نظر می‌رسد جامعه الیتی که مد نظر نویسنده است بیشتر خیالی است تا آن‌چیزهایی که به پوپولیست‌ها نسبت داده می‌شود. او انگار می‌خواهد بگوید که فقط ما حق داریم در جامعه زندگی کنیم و باقی باید ما را تنها بگذارند و سر به ناکجاآباد بگذارند.

نویسنده در ادامه ادعا می‌کند پوپولیست‌ها با همکاری نخبگان محافظه‌کار به قدرت رسیده‌اند. این ادعا دیگر مرزهای ادعای بی‌پایه و اساس را جابه‌جا کرد زیرا تا پیش از این گفته می‌شد که آنها در یک ساختار دموکراتیک به قدرت رسیده‌اند ولی حالا طیفی از نخبگان هم وارد بازی شدند.

«تا به امروز هیچ پوپولیست دست‌راستی در اروپای غربی با آمریکای شمالی به قدرت نرسیده است مگر با همکاری نخبگان محافظه‌کار حاکم. (ص ۱۳۵)» «سرنوشت دموکراسی همان‌قدر به انتخاب‌های نخبگان حاکم بستگی دارد که به تصمیمات غیرخودی‌های طغیان‌گر. (ص ۱۳۷)»

نویسنده در بخش‌های انتهایی کتاب بارها از ایجاد موج پوپولیسم خبر می‌دهد و تلاش می‌کند هشدار دهد که این موج خطرناک است و با ایجاد هراس می‌خواهد القا کند که مراقب باشیم. ولی این سوال همچنان باقی است که مراقب چه کسی باشیم؟ مراقب کسانی که علیه فساد اقلیت برخاسته‌اند و مطالبه حقوق اکثریت را کرده‌اند؟ یا مراقب کسانی که با رای اکثریت به قدرت رسیده‌اند و حالا مشغول تغییر مناسبات به نفع اکثریت هستند و بازی سرمایه‌داران و قدرتمندان را برهم زده‌اند.

نویسنده در صفحه ۶۴ سه عنصر مهم را به عنوان عناصر درهم گره خورده پوپولیسم برمی‌شمارد و می‌گوید: «کاپیتالیسم‌ستیزی، ملی‌گرایی فرهنگی و سیاست‌های اقتدارگرا به‌نحو ناگشودنی درهم گره خورده‌اند.» در واقع شاید بهتر باشد بگوییم که این یک جمکله چکیده تمام مطالب کتاب است و روشن می‌شود که دعوای نویسنده کتاب با پوپولیست‌ها سر چه ماجرایی است. مقابله با سرمایه‌داری اصلی‌ترین عاملی است که سبب شده پوپولیست‌ها منفور باشند و اینطور به مقابله با آنها برخیزند. اگر پوپولیست‌ها کاپیتالیسم‌ستیز نبودند آن وقت مشکلی نبود و اصلا پوپولیست نبودند!

ملی‌گرایی فرهنگی دیگر مسئله‌ای است که لیبرال‌سرمایه‌داری در راستای جهانی‌سازی با آن مشکل دارد و ملی‌گرایی سد بزرگی پیش روی ایده جهانی‌سازی است. در واقع پوپولیست‌ها چون به فرهنگ ملی و بومی رجوع می‌کنند منفورند در حالی که جهانی شدن عامل مهمی است برای بی‌هویت شدن جوامع و فرهنگی ملی و بومی در برابر این بی‌هویتی و از دست دادن پایگاه فرهنگی ایستادگی می‌‌کند.

در پایان باید یادآوری کرد این کتاب با تکرار ادعاهای بی‌اساس در جهت تخریب طیف‌هایی است که مخالف ایده‌های سرمایه‌سالار است. نویسنده در واقع کوشیده ادعاهای خود را در قالبی آکادمیک بریزد و نشان دهد که درست می‌گوید.

این کتاب را می‌شود «جاده‌صاف‌کن استثمار و برده‌داری نوین» دانست که در پوشش اثری انتقادی هرکس که حرف از مردم و مطالبات جمعی آنها را بزند را تخطئه می‌کند.

[Kuszma · Rating 5 out of 5]

A populizmus jelensége valószínűleg a legnagyobb kihívás, ami a XXI. században a demokráciákra vár – Müller professzor pedig van olyan rendes, és összegereblyézi nekünk a vele kapcsolatos tudnivalókat, definiálja és rendszerbe rendezi őket, majd szép kerek tanulmányként helyezi őket elibénk. Merthogy a populizmusról sokat beszélnek, de sok a zűrzavar is a fogalommal kapcsolatban – többről van ugyanis szó, mint hogy a populizmus a demokrácia részeg változata, aki hőzöng a házibulin, hülyeségeket beszél, letépi a függönyt és összerondítja a mosdót, de majd kialussza magát, vagy ha nem, akkor el kell vitetni kényszerelvonóra. A populizmus ezzel szemben a demokrácia állandó kísérőjelensége, ami többnyire a demokrácia létező problémáira reagál – arra az érzésre, hogy nincsenek kapaszkodók, vesztesei vagyunk a szabadpiaci rendszernek, nincs befolyásunk a technokratákra (azt se értjük, mit akarnak), a változást pedig válságnak látjuk és ettől veszélyben érezzük magunkat.

Ha tehát a populizmus hívei felől nézzük, értelmezhető kérdéseket látunk, amire válaszolni kell, mert ha nem tesszük, ott állnak tettre készen a populista politikusok, akik nem haboznak a bennük rejlő potenciált a maguk javára fordítani. A populista politikus ugyanis érzékeli, hogy a túl sok információt, a túl bonyolult válaszokat a lakosság túlnyomó része úgy fordítja le magának, hogy nincsenek igazi információk, és a válaszok is hamisak – tehát a demokrácia nem is valódi demokrácia. Logikus, hogy ha ez a többség olyasvalakit lát maga előtt, aki egyetlen egyszerű igazságot hirdet, az kellemesen érinti, és hajlandó eltekinteni ezért a kellemes érzésért cserébe attól, hogy 1.) ez az ún. “igazság” a tényekkel nem kompatibilis 2.) a populista politikus is szemmel láthatóan ugyanolyan korrupt (sőt!), mint elődei, és hajlamos leépíteni a demokráciában életbevágóan fontos fékek és ellensúlyok rendszerét. Ez utóbbi a többséget azért sem zavarja, mert ő a demokráciát eddig is valami gyanús dolognak tekintette, ami a feje felett zajlik – a populizmus, ha nem is különb nála, de legalább úgy csinálja a suskust, hogy azt ő is érti. Helikopterrel rénszarvasra! Erőművet a haveroknak! Ez legalább világos dolog. A helyzet azonban az, hogy minden hibájával együtt a demokrácia jelen pillanatban az egyetlen politikai rendszer, ami potenciálisan képes egy változó korral kapcsolatban nemcsak döntéseket hozni, de tévedés esetén ezeket a döntéseket korrigálni és új döntést hozni helyettük, ami persze megint nem lesz tökéletes, de akkor ismét új döntést hoz, és így tovább, és így tovább, a végtelenségig – magyarán a demokrácia a politikai rendszerek közül leginkább képes az önkorrekcióra, arra, hogy az általa kinyilvánított ún. “igazságot” az empirikus tényekre reagálva újra és újra kiigazítsa*.

Ezzel szemben a populizmus azt állítja, hogy csak egyetlen igazság van, és annak egyetlen birtokosa – ő maga –, következésképpen a vita és a kiigazítás felesleges, sőt: ellenjavallt. Ez pedig tulajdonképpen nem más, mint a párbeszéd berekesztése – és ezáltal a demokrácia berekesztése is. Megnyugtató persze hinni, hogy van egy darab közérthető, frappáns igazság – de hogy egy komplex, plurális világban egyetlen egyszerű igazság létezhet, az nem több illúziónál. És bármilyen szép is egy illúzió, ha szorul a hurok, a hajunkra kenhetjük.

Amúgy meg remek kötet: világos, okos, és még a magyarokat is sokszor emlegeti. (Mondjuk erre nem nagyon lehetünk büszkék.) Ismerős dolgokat bőven fogunk benne találni, de azokat Müller kiválóan helyezi tágabb kontextusba, és bár helyenként ismétli önmagát, de mindig úgy, hogy új és új információval tágítja az eddig elmondottakat – valószínűleg pont ezért alkalmas tökéletesen arra, hogy laikusok is forgassák. Ha csak egy könyvet olvastok el a populizmusról… ésatöbbi, ésatöbbi, blabla, blabla.

* Egyes politológusok szerint maga a válságjelenség (például maga a populizmus) sem más, mint a demokrácia önkorrekciója működés közben, tehát nem pusztán probléma, hanem a megoldás része.

[Meike · Rating 4 out of 5]

(Available in English under the title "What Is Populism?")
Jan-Werner Müller, who teaches Political Theory at Princeton University, has taken on the challenge to define what the widely (and often carelessly) used term "populism" actually means. In his short essay, he discusses and compares leaders and movements from North and South America as well as Europe, dissecting their patterns of speech, political strategies and aims in order to distill what they have in common. From that, he derives the basic thesis that populists claim to be the only legitimate representatives of the "real" people, thus excluding and delegitimizing dissenting voices. Consequently, they are establishing that, as they are the voice of "the people", they have a clear mandate to implement their policies, thus discrediting the opposition. These anti-pluralistic impulses result in specific power strategies, which Müller also outlines.

One of the most important points for Müller seems to be that anti-pluralism cannot be fought with more anti-pluralism - i.e., the strategy of "not giving a stage to populists" is doomed to fail, he argues. In this context, he also makes some interesting remarks about the future of the EU (although I might not agree with all of them, he certainly adresses some painful neuralgic points). Unfortunately, Müller finished this book before Trump was elected and Brexit happened - his claims are still valid, but some remarks about these developments would certainly have been interesting.

What bothered me though is that Müller operates with the by now classic right-left dichotomy, a political chimera that is produced by the very logic Müller criticises: Not everybody who is not right-wing is automatically left-wing, but Müller only talks about "the right" and "the left". The non-existent gap that polarization suggests is helping the extreme right, because it clouds the fact that not only the political left is opposed to extreme right-wing views, but everybody who is not right-wing.

Furthermore, I dare to suspect that if Müller's students used the term "neoliberalism" in such a vague way as he himself does in this text, it wouldn't be all too advantageous for their grades.

As this is a rather short text and Müller refers to many different political figures and countries, some of his examples remain underexplained and are just quickly mentioned. And there is one case in which the information given is clearly wrong: Iceland's "Best Party" did not choose its name because its leaders did not believe in pluralism - to make such a claim is pretty absurd. After the collapse of the Icelandic economy, this new party (that was founded by artists) mocked the empty promises some politicians had made, and after winning the election, the new mayor Jón Gnarr gained worldwide attention for the successful policies he crafted and implemented in Reykjavik (and he wrote a book encouraging ALL people to get involved in their communities: Gnarr: How I Became the Mayor of a Large City in Iceland and Changed the World). No unfounded hate against Jón Gnarr under my watch, Müller! :-)

So all in all, an interesting, short read. And hey, Germans: Support your local Landeszentrale für Politische Bildung! These public institutions exist in every state and help citizens to get educated about political issues - and they give out copies of books like this one for free! (Thanks, guys! :-))

[Shabbeer Hassan · Rating 4 out of 5]

A short digestible book on one of the most vexing questions of recent times - What is populism? With definitions ranging from it being antielitist to antipluralist, its usage has become muddled with everyone in the political spectrum (left to right), have been using it as a cuss word while others have been embracing it as the panacea for everything plaguing their country.

In this remarkable short volume, Jan-Werner Müller addresses this question with wide-ranging tools borrowed from sociology, history and politics. What he argues here, is that populism is inherently "anti-elitist", raging against the political elite which they justify by claiming to represent a popular mandate from a set of disenfranchised people and by saying a "set of disenfranchised" OR "real people" aka those who agree with their narrow definition of politics, it is also "anti-pluralist" and finally with their claims to marginalise all opposition, it becomes "anti-democratic" too.

A worthy read indeed! Though, what I would have liked is for the author to go on to develop a "What is Populism" checklist, in the same vein as How democracies die? , and then support the checklist with historical records of politicians and various regimes using the same for their own purposes. And hence I am left with a feeling of something vital missing from the overall book structure.

My Rating - 4/5

[Mesoscope · Rating 5 out of 5]

Note: if you're interested, I provide a more detailed analysis of this book on my blog here:
https://mesoscope.net/2017/01/22/what...

This short and timely book is invaluable for bringing conceptual clarity to the analysis of populism, an often murky and poorly-defined concept that seems to be having a heyday in Europe and the Americas.

In brief, Müller persuasively argues that populism has two primary features: 1) it purports to be "anti-elitist" and claims a popular mandate from a disenfranchised people, and 2) it claims unique authority to speak on behalf of "the people," which does not mean "all people," but rather "the real people," which is morally, not empirically, defined. It is therefore anti-pluralist as such, as it always seeks to marginalize and delegitimize all other points of view. It is also anti-democratic as such, as it overtly rejects the norms and mechanisms of democratic governance in favor of direct action by a specially-authorized set of representatives whose popular mandate supersedes all constraints.

This enormously useful definition and analysis of populist parties assists in answering questions such as, is Bernie Sanders properly considered a populist? (Müller says no) Can populism in fact be corrective to the limits of representation in democratic societies? (Müller again says no)

The book includes a lengthy middle chapter occupied with the question of whether populism can rightly be interpreted as a form of "illiberal democracy," which is not particularly interesting to me, and which can safely be skimmed by any other reader who is not concerned with it.

The conclusion analyzes several strategies for dealing with populists, though it should be emphasized that they are essentially analytical and conceptual strategies. One noteworthy point is that many mainstream parties have refused to engage with populists, but this backfires, because it feeds into the core populist complaint that their views are being ignored by the political elite.

This book was published in late 2016 and contains a lot of useful information about the Trump campaign. It is eerie how on-point his analysis is - I was reading this book during Trump's inaugural address, and believe that his speech should be added to future editions of this book as an appendix. It's a textbook illustration of Müller's analysis.

[Bryn Hammond · Rating 4 out of 5]

Short, easily digestible; but if you want the even shorter gist (or want to test his content), he's in the papers lately. I met him here:
http://bostonreview.net/politics/jan-...
A 'highly exclusionary identity politics... the defining orientation of the populist is not anti-elitist or even antiestablishment but anti-pluralist.'

[Mostafa Bushehri · Rating 3 out of 5]

این روزها در رسانه‌ها و مطبوعات به طور مداوم نام یک «ایسم» را می‌شنویم؛ پوپولیسم
اینکه این پدیده موضوعی تازه و جدید هست، طبیعتا نه! و در تاریخ در شکل و شمایل گوناگون به منصه ظهور رسیده است. چیزی که باعث حساسیت بیش از حد بر روی این پدیده‌ی مهم شده این بوده که پس از برقراری نظمِ لیبرال در پایان جنگ دوم و در نهایت پایان جنگ سرد و پیروزی لیبرال‌دموکراسی بر کمونیسم، نخبگان غرب سرخوش از باده «پایان تاریخ» بودند و به دلشان کوچکترین تردیدی در باب متزلزل بودن و در معرض خطر بودن این نظم راه نمی‌دادند. امروز اما این زنگ خطر برای نخبگان غرب به صدا درآمده است که «شبحی بر فراز اروپا و آمریکا در گشت و گذار است … شبح پوپولیسم»

پوپولیسم جزو آن دسته اصطلاحاتی هست که مکررا مورد استفاده قرار می‌گیرد اما شاید کمتر کسی هست که تعریف دقیقی از این واژه مبهم داشته باشد.

پوپولیسم چیست؟ چه ویژگی‌هایی دارد؟ آیا می‌شود هرآنکس که علیه وضع موجود و نخبگان سخنی به زبان آورد را پوپولیست نامید؟ آیا استفاده دائم از این واژه و متهم کردن افراد خود عملی پوپولیستی نیست؟ آیا ذات دموکراسی پوپولیستی نیست؟ اصلا دموکراسی چه نسبتی با پوپولیسم دارد؟ آیا پوپولیسم راست هست یا چپ؟ چرا افراد روی به پوپولیست‌ها می‌آورند؟ مشکل از چیست؟ خشم و استیصال آنان علت است یا معلول؟ رویکرد ما در برابر این پدیده و افرادی که پیرو پوپولیسم و پوپولیست‌ها شده‌اند باید چه باشد؟

این‌ها همه و همه سوالاتی هست که یان ورنر مولر، استاد علوم سیاسی دانشگاه پرینستون و پژوهشگر در زمینه پوپولیسم، سعی کرده است در این کتاب به صورت جامع، هرچند موجز، به آن پاسخ دهد.

[Jonas · Rating 3 out of 5]

jeg er folket

[Ferda Nihat Koksoy · Rating 5 out of 5]

-Popülizm, düzen ve seçkinlere karşı, öfke ve hınçtan kaynaklanan bir politik tavır olarak konuşulsa da bu yeterli değildir.

-Halkın egemenliği idealini unutan liberal demokraside halkı hatırlatıcı rolleri olmakla birlikte popülizm demokrasi için iyi bir düzeltici değil, tehlikeli sonuçları olan bir siyasi tavırdır.

-Kendilerinin temsil edilmediklerini ve dikkate alınmadıklarını düşünenleri, seçkinlere karşı sözlerle harekete geçiren popülistler, iktidar olduklarında seçkinlerle birlikte olmakta bir sakınca görmezler.

-Bir ahlâk temelinde tanımladıkları bir "gerçek halk" söylemiyle çoğulculuk karşıtıdırlar ve muhalefetteki herkesi bu "gerçek halk"tan olmamakla suçlayarak dışlarlar.

-İktidarda iken bile aynı kutuplaştırıcı tavrı ve sürekli "mağdur" söylemini sürdürürler, yönetimlerini düşmanların tehdidi altında gösterip sürekli seferberlik atmosferi yaratırlar.

-Devlet kurumlarını gasp ederler, yolsuzluk, kayırmacılık yaparak popülistlerin oy karşılığı "müşterileri" haline gelen taraftarlarına maddi kazançlar veya bürokratik avantajlar sunarlar.

-Sivil toplumun bastırılması ve medyanın ele geçirilmesi için sistemli bir çaba gösterirler.

-Halk adına konuşmakla birlikte halkı, karar müzakerelerine sokmadan, şirket benzeri belirli bir ekibin kararlarıyla, pasifleştirilen insanlara bekçilik yaparak, parti örgütlerini aradan çıkararak, yönetirler.

-Tüm bunları açık ve görünür olarak yapmaktan da uzak durmazlar.

-Aslında bir halk asla sürekli aynı kalmaz, tam olarak anlaşılamaz ve temsil edilemez; demokrasi de tam da buna paralel şekilde çoğulculuk üzerinden toplumu tanımlamaya çalışır.

-Demokrasi, kendi kendini kısıtlayan, yanl��şlanabilir iddialar ortaya koyan, eksiklerini eleştirebilen, kontrol kurumlarıyla geri dönülebilirlik yollarını açık tutan bir yapıya sahipken, popülizmde bunların tümü en azından tehdit ve tehlike altındadır.

-Popülistlerin sistemin içinden geldikleri ve ondan yararlandıklarını göstermek üzere onlarla konuşulup açığa çıkarılmalıdırlar.

-Popülist siyasetin, yani işlevsiz bürokrasi, hukuk ve medyanın; yolsuzluk ve kayırmacılığın; hesap vermemenin; yeni partizan anayasa ve yasalarla geri dönülemez bir yapının oluştuğunun büyük çoğunluğa uzun vadede zarar vereceği sürekli anlatılıp gösterilmelidir.

-Diğer partilerin birlikte popülistlere karşı tavır almaları ve uzlaşmaları alışkanlığından vazgeçilmelidir.

-Demokratik olmayan teknokratik tavırlar ve unutulan demokratik sözlerin popülizmi beslediği unutulmamalıdır.

[Assem Saleh · Rating 4 out of 5]

كتاب مهم و مختصر يبحث في ظاهرة "الشعبوية" و هو المصطلح الذي ذاع صيته مؤخرا لتوصيف صعود شخصيات مثل دونالد ترامب و بارني ساندرز و قبلهم حركة حفلة الشاي في امريكا او استفتاء الخروج من الاتحاد الاوربي في بريطانيا. المؤلف هو برفيسور الماني في جامعة برينستون. ينطلق في كتابه بفكرة هي انه لا يوجد تعريف متفق عليه للشعبوية. و بعيدا عن الظهور الاول للمصطلح في اواخر القرن التاسع عشر و الذي اقترن بتأسيس المزراعين الامريكيين لحزب مناهض للرأسمالية فإن المصطلح اليوم يقترن بموقفين: العداء للنخب و رفض التعددية. فالشعبويون بحسب رأي المؤلف لا يعتقدون بأنهم يمثلون 99% من الشعب بل هم يعتقدون بأنهم هم وحدهم الشعب بنسبة 100%. و عند وصولهم للحكم فإنهم يسعون لإحتلال اجهزة الدولة، بناء ما يعرف بالزبونية و العداء الممنهج للمجتمع المدني. و يرى المؤلف بأن الشعبوية هي اكبر خطر يهدد الديمقراطية في العالم لأنها اي الشعبوية عبارة عن نسخة مشوهة من الديمقراطية. و هو ينتقد الاسلوب الذي يتعامل به الليبراليون و الاعلام مع الشعبويين برفضهم او تحقيرهم بل هو يعتقد بأنهم طالما ظلوا يعملون في داخل العملية الديمقراطية فلم يلجأو للعنف مثلا فإنه يتوجب مجادلتهم و مواجهتهم في البرلمانات او الاعلام لا تجاهلهم

[Siamak · Rating 4 out of 5]

پوپولیسم" در ادبیات سیاسی ، مدلی از رفتار حاکمان جوامع است که دارای سه شاخصه اصلی ست : الف : انتقاد از نخبگان و فرهیختگان.ب: کثرت ستیزی و میل شدید به مرید پروری(مانند انچه در ایران تحت عنوان ذوب در ولایت میبینیم) ج : خود را نماینده حقیقی و خادم ملت انگاشتن..پوپولیسم محدود به یک و یا دو گونه ساختار سیاسی نیست.پوپولیسم مخرج مشترک تمامی دیدگاهها و ایسم های چپ و راست است.مصادیق عینی ذکر شده در کتاب از کشورهای آمریکا،انگلستان،بولیوی و از همه بیشتر ونزوئلاست ... و در ترجمه های کتابهای سیاسی داخل کشور هر جا ونزوئلا دیدید بخوانید جمهوری اسلامی ایران.
پوپولیسم در تمامی ادوار انقلاب ایران وجود داشته ، از عبارات اوایل انقلاب مانند: " آب را مجانی میکنیم ، برق را مجانی میکنیم" ، "اقتصاد مال خر است" گرفته تا "به شما ناهار دادن" که این روزها زیاد میشنویم.

[Pavlos Gerardos · Rating 4 out of 5]

Πολυ ενδιαφερον βιβλιο, ειδικα στις μερες μας που η λεξη «λαϊκισμος» εχει γινει καραμελα στα στοματα των πολιτικων.
Δεν ειναι ευκολο κειμενο, ειδικα για ανθρωπους που δεν ασχολουνται/εχουν σχεση με τις πολιτικες επιστημες, αλλα ειδικα οι 7 θεσεις που αναφερονται στις τελευταιες 2-3 σελιδες του βιβλιου συνοψιζουν ολη την προσπαθεια.
Απο μενα ειναι ναι.

[Tom Blumenthal · Rating 4 out of 5]

Populism is mid guys, don't do it.

[Ilya · Rating 4 out of 5]

A well-written overview of a prominent, and yet, unusually ambiguous political concept. A must-read for anyone in US or EU.

[Sandu Antocian · Rating 5 out of 5]

Profesorul de științe politice de la Princeton University – Jan-Werner Muller – oferă o viziune asupra populismului în politica contemporană. Avantajul indiscutabil al demersului sunt exemplificările permanente, făcute în baza fenomenelor și personalităților populiste din: Europa, SUA și America Latină. Așadar, Muller, examinează originile și evoluția populismului ca sursă de reprezentare politică și un mijloc de menținere la putere. Populiștii, în spațiul public, sunt detectabili după mai mulți indici și principii, care îi scoate în evidență comparativ cu alți politicieni sau grupări politice.

Prima condiție îndeplinită pentru a fi etichetat populist se axează pe pronunțarea critică împotriva elitei politice de la conducere. În mod special, se remarcă că opoziția, în permanență, invocă greșelile guvernării pentru a o discredita. Adesea, aceste atacuri denigratoare asupra oponenților sunt declarative și nejustificate – fiindcă în acest prind mai ușor la publicul larg. Deci, populiștii sunt antielitiști.

Antipluralismul este un alt registru caracteristic populismului. Populistul crede că doar el reprezintă poporul. Spre exemplu, președintele Turciei Recep Tayyip Erdogan, a făcut o declarație la congresul partidului, sfidându-i pe numeroși critici ai regimului: “Noi suntem poporul. Voi cine sunteți?”. Pe durata scrutinului electoral, populiștii își prezintă concurenții ca parte dintr-o elită amorală și coruptă; când conduc, refuză să recunoască legitimitatea oricărei opoziții.

Conform autorului, guvernarea populistă comportă trei trăsături: încercarea de a deturna aparatul de stat, corupția și „clientelismul de masă” (oferirea unor beneficii materiale sau favoruri birocratice în schimbul sprijinului politic acordat de cetățeni care devin „clienții” populiștilor) și eforturile sistemice de a suprima societatea civilă.

Ajungând la guvernanre, populiștii utilizează un set de tehnici și instrumente ce le permite menținerea la putere. Jan-Werner Muller expune faptul că, în primul rând, populiștii tind să colonizeze și “ocupe” statul. În acest sens, sunt de referință exemplele ungar și polonez. Una dintre primele schimbări fundamentale pe care și le-a dorit Viktor Orban, împreună cu partidul său Fidesz, a fost modificarea legii despre funcționarii publici, pentru a-i permite partidului să-și infiltreze loialiștii în funcții administrative publice. Atât Fidesz, cât și partidul “Lege și Justiție” a lui Jaroslaw Kaczynski au acționat imediat împotriva independenței justiției. Procedurile tribunalelor existente au fost modificate și au fost numiți judecători noi.
Studiul profesorului american nu se pretează a fi un studiu științific amplu despre fenomenul „populismului”, dar, mai cu seamă, un ghid care permite identificarea atitudinilor populiste în spațiul public. Cartea va fi de folos celor care lucrează în sfera publică și mai ales persoanelor implicate în analiza evenimentelor social-politice.

[Caitlin Cooper · Rating 4 out of 5]

populism truly is the dark shadow of democracy - and sure, democratic theory needs some work, but populism poses such a poignant danger that it simply must be addressed sooner rather than later. a populist believes that they and they alone represent the true will of the people (which does not exist, but populists do not know that) - but the catch is that, in the eyes of populists, only a portion of the population are the morally pure, true people. to exclude so widely and so freely is...dark

and I think the existence of widespread populism speaks to a deeper truth - that living is an intensely insecure experience & populists (and their followers) attempt to solve this by convincing themselves that they are the correct iteration of humanity & that everyone that does not resemble their ego is wrong

highly recommend if you want some insight into the thought mechanics of some of our most dangerous political “leaders” and their followers

[Annikky · Rating 4 out of 5]

4- Timely, insightful and enlightening, it's a quick and relatively easy read - although I personally found it unnecessarily convoluted in places. But that might be because I haven't been reading many academic texts lately. My main complaint is that the third part, about how to engage/confront populists, provides very few answers. For entirely obvious reasons (there are no easy answers), but I felt I was promised more than was actually delivered.

[عهود المخيني · Rating 5 out of 5]

كما قال داني رودريك في توصيف مولر، حتمًا لم يكتب أحدٌ مثله بهذا التبصر! وإن لم أقرأ إلا هذا الكتاب في الشعبوية. إن تناول يان فيرنر مولر لهذا الموضوع خفيف وعميق في الآنِ نفسه.
الشعبوية ليست هي الديمقراطية ولا الجماهيرية ولا الليبرالية، هي حركة تنادي بعدم إقصاء الشعب وإدماج الشعب معًا، ما أشكَلَ على المجتمع -الأوروبي تحديدًا-
فهم تداعياتها. فكرة الوغول إلى فكرة الشعبوية تنحصر في فهم ثقافة المجتمع القائلة بمحاولة تأطير حدود الشعب، ما له وما عليه، لكن للحركة ما لها وما لها.
كاتب وكتاب ذكي.

[Pozzo · Rating 2 out of 5]

Politiktheoretisch sehr guter "Essay" welches den Populismus nachgeht und ihn als Kampf gegen eine "moralisch schlechte" Elite darstellt. Wahrscheinlich auch der Grund wieso ich es zum 3. mal lese.

Dabei analysiert Müller von einem starken pro-"liberal demokratisch" was vielleicht einer besseren Analyse im Wege steht

[Defne Alar · Rating 3 out of 5]

3.5
a good introduction to the topic with solid analysis of right-wing populism. i found the discussion of left-wing populism to be lacking and not backed by material claims. the analysis is mostly limited to europe and america, i would have liked to see a wider range of examples from a book that claims populism is on the rise globally.