From Leonardo Padura—whose crime novels featuring Detective Mario Conde form the basis of Netflix’s Four Seasons in Havana—The Transparency of Time sees the Cuban investigator pursuing a mystery spanning centuries of occult history.
Mario Conde is facing down his sixtieth birthday. What does he have to show for his decades on the planet? A failing body, a slower mind, and a decrepit country, in which both the ideals and failures of the Cuban Revolution are being swept away in favor of a new and newly cosmopolitan worship of money.
Rescue comes in the form of a new case: an old Marxist turned flamboyant practitioner of Santería appears on the scene to engage Conde to track down a stolen statue of the Virgen de Regla—a black Madonna. This sets Conde on a quest that spans twenty-first century Havana as well as the distant past, as he delves as far back as the Crusades in an attempt to uncover the true provenance of the statue.
Through vignettes from the life of a Catalan peasant named Antoni Barral, who appears throughout history in different guises—as a shepherd during the Spanish Civil War, as vassal to a feudal lord—we trace the Madonna to present-day Cuba. With Barral serving as Conde’s alter ego, unstuck in time, and Conde serving as the author’s, we are treated to a panorama of history, and reminded of the impossibility of ever remaining on its sidelines, no matter how obscure we may think our places in the action.
Equal parts TheName of the Rose and TheMaltese Falcon, The Transparency of Time cements Leonardo Padura’s position as the preeminent literary crime writer of our time.
Leonardo Padura Fuentes (born 1955) is a Cuban novelist and journalist. As of 2007, he is one of Cuba's best known writers internationally. In English and some other languages, he is often referred to by the shorter form of his name, Leonardo Padura. He has written movie scripts, two books of short stories and a series of detective novels translated into 10 languages. In 2012, Fuentes was awarded the National Prize for Literature, Cuba's national literary award and the most important award of its kind.
Leonardo Padura nasceu em Havana, em 1955. Licenciado em Filologia, trabalhou como guionista, jornalista e crítico, tornando-se sobretudo conhecido pela série de romances policiais protagonizados pelo detetive Mario Conde, traduzidos para inúmeras línguas e vencedores de prestigiosos prémios literários, como o Prémio Café Gijón 1995, o Prémio Hammett em 1997, 1998 e 2005, o Prémio do Livro Insular 2000, em França, ou o Brigada 21 para o melhor romance do ano, além de vários prémios da crítica em Cuba e do Prémio Nacional de Romance em 1993. Sua tetralogia Las cuatro estaciones, com histórias do detetive Mario Conde, começou a ser publicada em inglês. Os livros são: Pasado perfecto ("Havana Blue", 2007), 1991 Vientos de cuaresma ("Havana Yellow", 2008)), 1994 Mascaras ("Havana Red", 2005), 1997 Paisaje de otoño ("Havana Black", 2006), 1998. Padura publicou também dois livros subseqüentes apresentando o detetive Conde: Adios Hemingway e La neblina del ayer Neste momento, Padura está a finalizar um romance em que os protagonistas são o revolucionário russo León Trotsky e o seu assassino, Ramón Mercader. Livros de Padura editados em português (Portugal, Edições ASA) Adeus, Hemingway Morte em Havana (Máscaras) A neblina do passado Paisagem de Outono O Romance da Minha Vida Um Passado Perfeito Ventos de Quaresma
La transparencia del tiempo es el último libro de la saga de MArio Conde y aunque no me he leído los anteriores no tuve problema en entender todo. Este libro llevaba como 2 años en mi librero y recuerdo que lo compré solo porque el título me pareció muy llamativo, pero no tenía idea que era una serie...es que...mejor dicho.
La historia es la siguiente: En Cuba se pierde una virgen de madera y Conde, que es un ex policía de 60 años con mucho instinto, la busca, a esta imagen se le atribuyen muchos “poderes“ pero su verdadero secreto es otro. A la vez nos van contando la historia del origen de la virgen y su relación con los caballeros templarios. Es todo lo que voy a decir. Es evidente que este señor se documenta y tiene encanto para contar historias, para llevar al lector a esos lugares, para contarnos esa Cuba que ni nos imaginamos, la cotidiana, la que se vive, no la que se turistea. Obviamente ahora quiero leer la serie completa.
Qué delicia leer a Padura, que facilidad, que buen ritmo, de una vez les digo que este es de esos libros buenos para regalar, para los que leen poco, para los muy lectores, para los que no tienen nada que hacer un fin de semana, para los que aman Cuba o piensan visitarla...
O nono da série do detetive Mário Conde foi o meu primeiro contacto com a obra de Padura. As dezenas de páginas iniciais são maravilhosas, alternando entre o policial, reflexões existenciais de Conde (tão incrédulo quanto inconsolável pela proximidade dos 60 anos), notas históricas e culturais sobre Cuba, divagações e informações de cariz religioso (com a Virgem de la Regla, Iemanjá em Cuba, na origem da trama e das questões sobre o poder da fé e da representação do divino). As histórias ocorridas na Idade Média e na Guerra Civil espanhola por protagonistas com os mesmos nomes e circunstâncias ajudam a seguir a pista do objeto roubado, mas, mais do que isso, servem para pensar sobre a natureza do tempo, a sua linearidade ou circularidade, a sua opacidade ou a sua transparência. Este não é um policial propriamente dito, obriga a parar, de vez em quando, a pesquisar, a reler. Creio apenas que a mesma história poderia ter sido contada, com igual proveito para os leitores, em cerca de metade destas 400 e tal páginas. A dada altura, os factos parecem repetir-se, a ação não evolui, chove-se no molhado. Quanto à solução deste caso, parece-me bem que a montanha pariu um rato. Vou tentar ler outras obras de Padura.
Ο Κόντε κινείται σε μια σύγχρονη Αβάνα κ παρατηρούμε την αμηχανία του, για το ασύγχρονο γίγνεσθαι της πόλης του. Η απόλυτη ένδεια από την μια σε αντιδιαστολή με την χλιδή. Ο τροπικός με τις καταιγίδες του. Η θάλασσα που μπορεί να δημιουργεί όνειρα ή να τα καταργεί.Ρίχνει το φαρμάκι του στην επανάσταση που έχει καταντήσει μια μαριονέτα, ασχολείται ξανά λίγο με την τέχνη του Μεσαίωνα κ απολαμβάνει αυτό που μπορεί ελεύθερα. Τους φίλους του, το ρούμι του κ την σύντροφό του, λίγο πριν περάσει τα 60 κ η ζωή αρχίζει να χάνει τις βεβαιότητες της
A minha paixão por Padura levou um triste golpe. Tal como seu herói - Conde, um Marlowe tropical - a escrita de Padura parece estar envelhecida, retrógrada e ruminante no passado. Estas 400 páginas poderiam, se Padura tivesse um editor em condições, perder, pelo menos, 100 a 150 de repetições e divagações que não levam a lado nenhum. Se me fazes outra destas, não te perdoo.
I love a good mystery that also serves as an unvarnished introduction to a nation and culture I've never visited. Case in point: Cuba as depicted in Leonardo Padura's Mario Conde novels. Padura has lived his entire life in Cuba. His depictions of Cuban society aren't necessarily flattering, but his love for his homeland is clear nonetheless. Padura's love doesn't delude itself, doesn't airbrush, but still makes clear how deep and deeply justified that love is. The fact that Padura has be able to publish in Cuba for decades now, despite the critical streak in his novels, speaks to how clearly he balances criticism with love.
Padura's detective, Mario Conde, is a former policeman, now making a living as an itinerant buyer and seller of books, scouting out old collections containing titles that have some monetary value. Conde also writes, though never to his own satisfaction. He also takes on the occasional bit of private investigation work.
The Transparency of Time looks to the past and the future with an equally critical and affectionate eye. Conde has been approached by a newly reappeared school friend, Bobby, now a dealer in art and antiques, whose home was stripped by his con man lover. Bobby is particularly concerned about the loss of a statue of the Virgin de Regla, a Black Madonna who is popular in Cuba. Bobby has recently been initiated into Santería, identifies his Madonna with Yemayá, the primary mother figure in Santería, and claims that she has cured him from a near-fatal cancer. Conde takes on the job—the terms Bobby offers are well above Conde's usual pay rate—but Conde gradually finds himself wondering how accurate and how complete Bobby's story actually is. This narrative is accompanied by another that moves back in time, imagining a history for Bobby's Madonna.
Throughout the novel we see Cuba through Conde's (and, I'm assuming, Padura's) eyes. Over the years, too many of his friends have died or left the country. Bobby's arrival seems propitious, given that another of Conde's childhood friends has announced his intention to visit Miami—and possibly remain there. Conde struggles to embrace his friend's decision to leave Cuba, whether temporarily or permanently. Conde also struggles to accept the fact that he will soon be turning sixty, and that he sees his own aging as analogous to the "aging" of revolutionary Cuba, with its increasing disparities in wealth and power.
The Transparency of Time is a novel that rewards on many levels. It fulfills reader expectations for the mystery genre, but is also character-driven, offers a Cuban's view of contemporary Cuba, and has historical sweep folded in due to the missing Madonna.
I received a free electronic review copy of this title from the published via NetGalley. The opinions are my own.
"The Transparency of Time" is the final novel in Padura's nine-volume Martin Conde Cuban crime fiction series, which begins with the quartet of Havana Blue, Havana Gold, Havana Red, and Havana Black. Adios Hemingway, Havana Fever, Grab A Snake by the Tail, and Heretics round out the series.
The Transparency of Time finds Conde old, retired, and a bit withered, contemplating reaching sixty, but constantly ready to prove his youthfulness with his perpetual fiancé Tamara. The Case that is brought to Conde's attention is one involving the theft of a wooden statue of the Virgin, one of ancient lineage that we later learn was borne away from the Holy land by the Knights of Templar and later recused from Andalusia during the Spanish Civil War. It is a magical totem and it's loss devastates Bobby whose boyfriend took everything while he visited a Miami.
Conde's investigation takes us through a Havana where a criminal class thrives in shantytowns that surrounds the city. Old American cars traverse the streets. There's scarcity everywhere and Miami is the Promised Land.
Interspersed with modern Havana are scenes from the last of the Crusades and the interior of the Spanish peninsula, giving the novel a scope well beyond the confines of a simple crime novel.
Be forewarned though that it is a lengthy read that is perhaps far longer than it needs to be.
Ο Μάριο Κόντε ετοιμάζεται να μπει στην 3η ηλικία, καθώς πλησιάζει να κλείσει τα 60 του χρόνια. Ανησυχεί για το ότι έχει περάσει πλέον το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, το ότι το πέρασε και το περνά σε ένδεια, η οποία παλαντζάρει από απόλυτη έως προσωρινά κατεψυγμένη και ανησυχεί επίσης για το μέλλον. Το δυσοίωνο μέλλον της πατρίδας του και αυτού του ίδιου. Στις ανησυχίες του, έχει και μία μικρή θέση η πραγματικότητα του οκνηρού του πέους.
Ένας παλιός του συμμαθητής από το Pro, τον ανακαλύπτει μετά από όλα αυτά τα χρόνια και του αναθέτει μία υπόθεση, η οποία υπόσχεται μια οικονομική ανάσα για τον Κόντε και τους φίλους του, μια και ως γνωστόν, μοιράζεται τα πάντα με αυτούς. Ο γνωστός αυτός όμως, υπό το βάρος μιας ιδιαιτερότητας του, τον περιπλέκει σε έναν κόσμο ξένο και επικίνδυνο. Εξαιρετική η περιγραφή της Συνοικίας έξω από τις συνοικίες της Αβάνας.
Αν και σε μερικά σημεία ξεφεύγει κάπως, δεν παύει να είναι μια γοητευτική περιπέτεια, στην οποία δεν μπορώ να βάλω λιγότερα από 4 αστέρια.
"Αστυνομική" περιπέτεια με άρωμα Κούβας, με το συγγραφέα να κρατάει σωστές αποστάσεις από επανασταλάτρεις (sic) και επαναστακλάστες (sic) εστιάζοντας στην πλοκή και τους χαρακτήρες. Ο Κόντε, που σε λίγο κλείνει τα 60, συνταξιούχος αστυνομικός, δέχεται την επίσκεψη του γνωστού του από το σχολείο Μπόμπι, ο οποίος έχει πέσει θύμα κλοπής. Ο Μπόμπι είναι το ντροπαλό αγόρι που όλοι υποψιάζονταν ως "χαριτωμένο" παλιά και τώρα δεν κρύβει καθόλου την ομοφυλοφιλία του, τα προβλήματά του είναι διαφορετικής φύσεως... Ένας γκόμενος του άδειασε το σπίτι όταν έλειπε (μετακόμιση κλοπή) και μέσα υπήρχαν πράγματα αξίας, μεταξύ των οποίων και ένα άγαλμα της παρθένου, που ήταν πολύ σημαντικό γι' αυτόν. Ο Κόντε, παρακινημένος από τη συμπάθειά του για το Μπόμπι και 60 δολάρια τη μέρα συν 1000 τα εύρετρα, ρίχνεται στην αναζήτηση του εξαφανισμένου κλέφτη γκόμενου και της παρθένου, αλλά φυσικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται αρχικά, ακόμα και η παρθένος της φωτογραφίας... Ο Παδούρα καταφέρνει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να μην πλατιάζει, ενώ έξυπνα εγκιβωτίζει την εξίσου απολαυστική ιστορία του αγάλματος της παρθένου σε μικρά ιντερμέδια, τα οποία έχουν την τάση να πηγαίνουν όλο και πιο πίσω στο χρόνο. Συνολική εικόνα: Εξαιρετικό, ιδίως αν είστε φαν της λατινοαμερικά��ικης και ειδικά της κουβανικής λογοτεχνίας, με τις ιδιαιτερότητες και τους περιορισμούς τους.
Σαν αστυνομική ιστορία δεν έλεγε και κάτι φοβερό. Αυτό όμως που αρέσει στον Παδούρα είναι η κοινωνική χαρτογράφηση της Κούβας που γίνεται μέσα από τις ιστορίες του. Κι αυτό μ αρέσει!
La forma de escribir de Leonardo Padura me parece fascinante: sus personajes siempre son muy bien construidos y los diálogos tienen mucha verosimilitud. El personaje de Mario Conde es absolutamente complejo y si uno lee varias novelas de la colección entiende cómo este personaje se va desarrollando y va adquiriendo una profundidad que permite mucha empatía. A pesar de lo anterior, la historia que se cuenta en La Transparencia del tiempo no me conectó como esperaba.
Mario Conde ya está a punto de cumplir 60 años, es un policía ya retirado que se siente cansado y que aún así parece seguir siendo un imán para los misterios. En esta ocasión Padura nos lleva, a través de Conde, por el desaparición de una misteriosa Virgen tallada en madera y que parece ser una Virgen de Regla (que es negra) como muchas en Cuba. En el transcurso de la historia, Mario Conde advierte que no es una Virgen cualquiera, que puede tener un valor y un precio insospechado que explican su misteriosa desaparición.
Rescato la escritura de Padura que me parece prolija y envolvente, pero la historia me resultó plana hasta el punto de haberme decepcionado.
Otro libro de Mario Conde, bajo el esquema ya conocido de libros como "Herejes", que intercala momentos de la Cuba actual con explicaciones históricas del objeto que le da sentido a la historia, en este caso la talla de una virgen negra.
También debo confesar que me deprime reconocer la similitud entre la evolución (o regresión) de la realidad cubana y venezolana, esta última la vivo todos los días. Hay pasajes en este libro que me explican un poco como Padura puede continuar viviendo en Cuba, al tiempo que presenta ácidas críticas sobre lo que debe vivir el cubano de a pie: la noción que "lucharon por erradicar la pobreza y luego fueron traicionados por los que se niegan a abandonar el poder", argumento que escuché hasta la saciedad en las primeras etapas de la "revolución chavista", cuando esa lucha nunca ocurrió, no llegó a plantearse, es solo populismo y del más barato.
En cualquier caso, Padura sigue siendo un gran escritor, que retrata a la perfección la vida en Cuba, y sabe manejar el suspenso de manera genial, con ese toque de humor caribeño que aligera las situaciones más extremas. Siempre es grato leerlo.
Ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως αυτό, οφείλει να είναι ταυτόχρονα ένα χρονογράφημα, μια πηγή πραγματικών ιστορικών γεγονότων και να παίζει με δεξιοτεχνία ανάμεσα στον ρεαλισμό και την πίστη, το παρόν και ιστορία. Γυρω από την διάσωση και αναζήτησή ενός πολύτιμου αγαλματιδίου, μιας μαύρης Παρθένου, ο συγγραφές βρίσκει την ευκαιρία να αναρωτηθεί για το τι είναι πραγματικά πολύτιμο στη ζωή, και ποιο είναι το νήμα που της δίνει κίνηση. Ευφυές.
Despues de casi 2 decadas las historias del detective criollo siguen atrapandonos. Una historia amena, interesante, escrita con oficio y con una erudicion sin alarde. Agradecidos al autor por esta acuarela de La Habana actual.
De esos libros (como casi todos los de la serie «Mario Conde») que los termino con una canción de Joaquín Sabina en la cabeza: “no hay nostalgia peor, que añorar lo que nunca jamás sucedió...” ¡Qué me hubiera gustado ser parte del clan del Conde! Ansioso por el próximo...
Η ζωή μαζί με την ιστορία κάνουν κύκλους και αυτό είναι ένα από τα θέματα στα οποία εστιάζει το μυθιστόρημα του Παδούρα. Η σύγχρονη Αβάνα με τις τεράστιες αντιθέσεις της, η φθορά του χρόνου, η ανάγκη του ανθρώπου να καταφέρει κάποια στιγμή να πραγματοποιήσει έστω και ένα απ' τα μεγάλα όνειρά του. Όλα αυτά γύρω από ένα αστυνομικό στόρυ που σε κρατά σε εγρήγορση, αλλά και γύρω από τις κοινές μοίρες ανθρώπων ανά τους αιώνες, που φαινομενικά μόνο δεν συναντώνται ποτέ.
Cómo no celebrar el cumpleaños 60 de un gran amigo como Mario Conde? Ayer estuve en una conferencia con Padura y me pareció un tipo increíble, y no sé si solo soy yo, pero siento que las novelas de Conde cada vez tienen mayor calidad literaria, Padura nos hace viajar de la Habana contemporanea a las sierras catalanas en la época de la guerra civil española. Por favor lean a Padura, no se van a arrepentir :)
Άλλο ένα δαιδαλώδες και συναρπαστικό μυθιστόρημα απο τον μεγάλο αφηγητή, μόνο που η κεντρική ιδέα ειναι ακριβώς η ίδια με το αμέσως προηγούμενό του βιβλίο, "Αιρετικοί". Η σύνδεση με τους ήρωες και την υπόθεση του προηγούμενου βιβλίου του γίνεται στα 5 χρόνια πίσω, που είναι τόσα ακριβως όσα μεσολάβησαν για τη συγγραφή της "Διαφάνειας του χρόνου"! Εκτεταμένες συνδέσεις κι αναφορές σε όλα τα δικά του βιβλία λες και πρόκειται για κάποιον "αποχαιρετισμό στα όπλα". Ας ελπίζουμε πώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Παραμένουν στο κείμενο οι γνωστές ικανότητες του μεγάλου συγγραφέα για δημιουργία γλαφυρών εικόνων χωρίς περιττά πλατειάσματα, η σφιχτοδεμένη πλοκή με ιστορικές αναφορές, η βαθμιαία κατάδυση σε μια ατμόσφαιρα μαγικού ρεαλισμού, η βιτριολική κριτική του για την Επανάσταση και πώς την κατάντησαν όπως και για τη ζωή στη σύγχρονη Κούβα. Άλλωστε το έχει πει απερίφραστα (παρότι διαθέτει και Ισπανικό διαβατήριο) : "μένω στην Κουβα αλλά με την προϋπόθεση να γράφω για τη δική μου Κούβα". Οι αναγνώστες που παρακολουθούν το έργο του μεγάλου Κουβανού μάστορα της αφήγησης θα παρατηρήσουν μια αλλαγή στο ύφος της γλώσσας. Εκτεταμένη χρήση της αργκό βωμολοχίας εντάσσεται μάλλον στην προσπάθεια μιας απελευθέρωσης από στερεότυπα της συγγραφής που ίσως ο συγγραφέας θεωρεί πια παρωχημένα.
No puedo decir que no me gustó el libro porque no es verdad, pero me costo, (creo por factores externos) y definitivamente la historia de “Antoni Barral” me aburrió, aunque Cuba salva el libro, con su magia y humor. (No se si también por los factores externos) Cuba siempre será un lugar que recuerde con cariño, con nostalgia, un destino que en diez días y con solo 16 años me trasformó.
Πολλά ερωτήματα που μένουν μετέωρα, δεν εννοώ βέβαια την τύχη της Παρθένου, που κι αυτή παραμένει αμφίβολη. Θα μπορούσε να είναι πιο πυκνό, κάποια κομμάτια τα βρήκα σχεδόν πληκτικά. Με αποζημίωσαν τουλάχιστον όσα αναφέρονταν στη σύγχρονη Αβάνα, όσο κι αν δεν κατάφερα μα αποκρυπτογραφήσω απόλυτα τη σκοπιά του Padura.
La prosa de Padura es inigualable! Fan total, qué pena me da terminar la serie Mario Conde (ahora que estoy leyendo "Personas decentes"), espero que no sea el final.❤️❤️
5* como en todos los anteriores que he ido leyendo.
I loved the characters and the setting more than the mystery plot -- the sign of a good storyteller, who can draw you into the world they've created with their ability to tell a tale. And I liked how the author juxtaposed how the character faces the changes he feels from turning 60 to the author's own coming to terms with a changing Cuba. Kicking myself for not watching Netflix's "Four Seasons in Havana" (although I'm not sure it aired in my area) which is based on Padura's Havana Quartet series and charmed enough by the author to want to read another of his books.
A transparencia do Tempo De Leonardo Padura Padura escreve sempre sobre coisas grandiosas corrupção e guerras políticas, segunda guerra mundial em Hereges por exemplo, sempre com a Cuba profunda dominada por Fidel,como pano de fundo. São sempre viagens incríveis, que nos levam a recuar no tempo e a aprender muito sobre o mundo e a humanidade. Em A transparência do tempo, leva-nos da Guerra Civil Espanhola ao quotidiano caótico de Cuba pouco antes da morte de Fidel Castro.
Com diálogos mais brilhantes a cada livro que escreve, a beleza de Havana lado a lado com a pobreza dá o tom da melancolia, que toma conta do nosso bem conhecido detetive Mario Conde,um homem agora com quase sessenta anos que vive com o seu cão Badura II e um dia recebe a visita de um velho amigo, Bobby que lhe pede ajuda para encontrar uma estatueta de uma virgem negra. A partir daqui Padura aborda de uma forma magistral varios temas paralelos à guerra civil Espanhola, a violência com que alguns políticos influenciam a vida de quem precisa deles, a sexualidade de cada uma das personagens ora escancarada ora escondida e oprimida. Tudo isto misturado com mistério policial e autênticas lições de história que tranformam este policial num Romance maravilhoso que só Leonardo Padura é capaz de fazer. Um dos melhores livros da série Mario Conde de um dos maiores escritores do nosso tempo.
Tenía ganas de leer uno de Padura y, sin embargo, estoy un poco decepcionado con el libro, tal vez porque esperaba algo distinto. El asunto sobre el que gira el caso policial, una virgen románica desaparecida, me parece raro, no me termina de encajar en el ambiente cubano, aunque quede bien justificada en la novela su presencia allí. La muy archimanida historia de los templarios no aporta interés al libro, pues está archimanida, además de que por mucho que el autor deje caer algún dato de erudición wikipédica, no se sale de los tópicos propagados a diestro y siniestro sobre los monjes armados. No me gusta que el 10% del libro sea la palabra "comemierda" por mucho que la digan los cubanos. No me gustan los pasajes sórdidos en los que se explicita el estado de los genitales del protagonista (¡por favor, qué tedioso este asunto recurrente en la literatura contemporánea!). En fin, lo mejor del libro -en realidad creo que es su único interés y el motivo para que se ha escrito- es describir someramente la sociedad cubana y un poco de su intrahistoria. Curiosidad, pues, cubierta y a no ser que tenga referencias buenísimas de algún otro libro de este autor tan requetepremiado, no pienso leer ninguno más de sus títulos.
4,5* Πρώτη επαφή μου με τη γραφή του Παδούρα. Η ιστορία πλέκεται γύρω από το ξύλινο άγαλμα μιας Μαύρης Παρθένου, του οποίου οι ρίζες φτάνουν ως την εποχή των Σταυροφοριών. Ανατολή, Ισλάμ, Μεσαίωνας, ιππότες, Χριστιανισμός, Ευρώπη, Καταλονία, Ισπανικός Εμφύλιος...παρελάζουν στις σελίδες αυτου του βιβλίου αποδεικνύοντας ότι ο Παδούρα έχει μελετήσει διεξοδικά την ιστορική βιβλιογραφία. Ο ήρωάς του, πρώην αστυνομικός Κόντε αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την υπόθεση κλοπής αυτού του αγάλματος. Γνήσιος Κουβανός, με έντονο ταμπεραμέντο, συμπαθής ως φιγούρα, σχεδόν πάντα άφραγκος, με χιούμορ και με αγάπη για τα βιβλία, το ρούμι, τον καφέ, τα τσιγάρα αλλά και το καλό φαγητό (όταν το βρίσκει) δεν χάνει ευκαιρία να κριτικάρει την πολιτική κατάσταση στην Κούβα, τις κοινωνικές ανισότητες και τη διαφθορά. Το βιβλίο αποπνέει γνήσιο κουβανέζικο αέρα και υπό τους ήχους του ρεγκετόν ταξιδεύει τον αναγνώστη στους δρόμους της Αβάνας από τις φτωχές συνοικίες ως τις πολυτελείς γειτονιές με τις μεγαλοπρεπείς επαύλεις και τα έργα τέχνης. Ο Παδούρα λοιπόν κατάφερε με αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημά του να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Θα ήθελα να διαβάσω και κάποιο άλλο βιβλίο του...
Esta es la primera novela que leo de Leonardo Padura, autor al que llego tras muy buenas recomendaciones, y no me defraudó para nada. Es un excelente narrador, maneja el ritmo de la novela policiaca a la perfección, sabe dosificar la tensión e ir desenvolviendo con sabiduría los acontecimientos que van construyendo la trama hasta el esperado desenlace final. Su personaje, Mario Conde, está hecho de material duro y resistente, tiene todas las tonalidades de un investigador con visión e intuición y es narra con encanto los aspectos menos visibles de las transformaciones que ocurren en La Habana de hoy. Junto con él, cada personaje tiene la fuerza y la intervención suficiente y necesaria para una inteligente evolución de la trama. En adelante, Padura más que una recomendación, se convertirá para mí en una lectura asidua.
Una magnífica novela de Leonardo Padura. Como en las últimas entregas de la serie Mario Conde, la historia corre en paralelo en dos épocas distintas, La Habana en 2014 y la historia de la talla de una virgen medieval del siglo XIII que termina apareciendo en Cuba tras un impresionante periplo histórico. Los personajes de ambas historias son retratados con el cariño habitual del autor, nos son familiares y reconocibles, en este aspecto literario es donde Padura es un maestro y embarca al lector como uno más de los amigos de "el Conde" de principio a fin de la novela.
Si la obra hubiera tenido un desenlace policiaco a la altura del resto de la novela le hubiera puesto 5 estrellas porque tiene hechuras de gran novela, trasciende a una novela de género. Estoy deseando leer el próximo libro de Mario Conde...
Uno ya sabe cuando le estan tomando el pelo. Anadir paginas, parrafos, personajes, que no anaden nada a la trama, solo la estiran para hacer un libro de 500 paginas que podria haberse escrito - en la humilde opinion de un lego - en 200 como mucho y sin resumir. No es una pura cuestion de cantidad, obviamente, si no de puro aire metido entre las tramas. Yo creo que Padura me toma el pelo. Pero como escribe muy bien, pues te dejas tomar el pelo durante paginas si hace falta. La trama principal tampoco era nada del otro mundo, pero como escribe bien, pues bueno…
It's more of 3.7 rather than 4.0 - Padura does a great job depicting the real Cuba and the daily challenges of its people, combined with Conde's existential crisis due to this upcoming 60th birthday. However, the book falls short when it comes to the mystery Conde is trying to solve. It seems more of a distraction, which is probably why it takes less than half of the book. I had to skim through the last pages as it felt that there was nothing else left there for the reader.