What do you think?
Rate this book
Τσιχλόφουσκα
Τι κοινό έχει μια γυναίκα που αγγίζει κάθε επιφάνεια στο μετρό της Αθήνας με τα απολυμαντικά της μαντιλάκια, με μιαν άλλη γυναίκα, που ακουμπά πάντα την πλάτη στον τοίχο από φόβο να μην πέσει στο κενό της αποβάθρας;
Έναν σκληρό διαδικτυακό εκβιασμό;
Την ακλόνητη πεποίθηση ότι οι ιντερνετικές ζωές τους μοιάζουν τραγικά με μια ροζ ζαχαρωμένη τσιχλόφουσκα, έτοιμη να σκάσει στο ρετουσαρισμένο τους πρόσωπο;
Προσοχή
Η Τσιχλόφουσκα δεν έχει δίχτυ ασφαλείας.
Η Τσιχλόφουσκα πρέπει να φυλάσσεται μακριά από εκείνους που φοβούνται υπερβολικά το κενό.
PLEASE, MIND THE GAP! PLEASE, MIND THE TRAP! PLEASE, MIND THE GAP! PLEASE, MIND THE TRAP!
Έναν σκληρό διαδικτυακό εκβιασμό;
Την ακλόνητη πεποίθηση ότι οι ιντερνετικές ζωές τους μοιάζουν τραγικά με μια ροζ ζαχαρωμένη τσιχλόφουσκα, έτοιμη να σκάσει στο ρετουσαρισμένο τους πρόσωπο;
Προσοχή
Η Τσιχλόφουσκα δεν έχει δίχτυ ασφαλείας.
Η Τσιχλόφουσκα πρέπει να φυλάσσεται μακριά από εκείνους που φοβούνται υπερβολικά το κενό.
PLEASE, MIND THE GAP! PLEASE, MIND THE TRAP! PLEASE, MIND THE GAP! PLEASE, MIND THE TRAP!
- GenresCrime
456 pages, Paperback
First published May 22, 2020
1 person is currently reading
263 people want to read
About the author
Ειρήνη Βαρδάκη
10 books429 followersΗ Ειρήνη Βαρδάκη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Στα μυθιστορήματά της το έγκλημα έρχεται σε ένα ιδιάζον γκρο πλαν, με το ψυχολογικό θρίλερ να αποκαλύπτει διαρκώς νέες, διαφορετικές πτυχές του. Ανήκει στα νεότερα μέλη της ΕΛΣΑΛ.
Το «ΝΑ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ» είναι το ένατο μυθιστόρημα της.
Έχουν προηγηθεί:
2017 ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΑ,
2018 ΤΟ Ρ ΤΗΣ ΕΡΩΜΕΝΗΣ
2019 ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ
2020 ΤΣΙΧΛΟΦΟΥΣΚΑ
2021 Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ
2022 ΖΩΝΗ 5
2023 Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ
2024 ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
και η επανέκδοση του ΤΟ Ρ ΤΗΣ ΕΡΩΜΕΝΗΣ.
Παράλληλα έχει γράψει για πέντε συλλογές διηγημάτων.
Το «ΝΑ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ» είναι το ένατο μυθιστόρημα της.
Έχουν προηγηθεί:
2017 ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΑ,
2018 ΤΟ Ρ ΤΗΣ ΕΡΩΜΕΝΗΣ
2019 ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ
2020 ΤΣΙΧΛΟΦΟΥΣΚΑ
2021 Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ
2022 ΖΩΝΗ 5
2023 Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ
2024 ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
και η επανέκδοση του ΤΟ Ρ ΤΗΣ ΕΡΩΜΕΝΗΣ.
Παράλληλα έχει γράψει για πέντε συλλογές διηγημάτων.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 146 reviews
July 15, 2020
Hello darkness, my old friend, I’ve come to talk with you again... And the vision that was planted in my brain stills remains within the sound of silence...
Και αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι όλου του βιβλίου!!!
Σε αγαπάω, σε εκτιμάω Ειρήνη, αλλά γιατί;;;
Τα προηγούμενα δύο ήταν ωραία, γιατί τώρα αυτό; Γιατί με έκανες τουλάχιστον τέσσερις φορές να σκεφτώ να το παρατήσω;
Λοιπόν..... Πάμε λιγάκι να δούμε την πολυδιαφημισμένη Τσιχλόφουσκα, και γιατί δεν μου άρεσε...
Σκληρό; Πολλοί θα πούνε ναι. Εμένα μου έδωσε την εντύπωση ότι απλά προσπαθεί να εκβιάσει συναισθήματα με την σκληρότητα του αντί να στα βγάζει αυθόρμητα...προσωπικά δεν με άγγιξε καθόλου. Sorry, αλλά δεν μπορώ να συμπονέσω ηλίθιους ανθρώπους. Μόνο η ιστορία με τον σκυλάκο με άγγιξε, για τον απλούστατο λόγο ότι το ζώο δεν ευθύνεται για κάτι όπως οι ηλίθιοι ήρωες.
Επίσης δεν με έπεισαν καθόλου οι χαρακτήρες...ας πάρουμε για παράδειγμα την δεκαπεντάχρονη ηρωίδα...Η ιστορία μας έχει δείξει ότι θύματα επιτήδειων "λύκων" του διαδικτύου πέφτουν συνήθως παιδιά που είναι κλειστά, απομονωμένα και χωρίς κοινωνικές συναναστροφές, και όχι η "βασίλισσα του χορού", που είναι δημοφιλής, με φίλες, γκόμενο τον ωραίο του σχολείου κτλ....η οποία εν έτη 2020 που όλοι πλέον είμαστε λίγο πολύ υποψιασμένοι, μπλέκει με κάποιον που δεν τον έχει δει ποτέ και πηγαίνει να τον συναντήσει σε ραντεβού στον...πύργο του Δράκουλα. Συγγνώμη παιδιά, αλλά σε αυτό το σπίτι δεν θα έμπαινα ούτε εγώ!
Τώρα θα μου πείτε "Γιατί, δεν μπορεί να συμβεί;"...μπορεί, αλλά εγώ δεν πείθομαι παρόλο που ξέρω ότι η ηλιθιότητα των ανθρώπων δεν έχει όρια.
Το τέλος και η "ανατροπή" πάει λιγάκι να το σώσει, αλλά επειδή η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν τόσο ανιαρή, δυστυχώς δεν τα καταφέρνει.
Τέλος πάντων, σε πολλούς άρεσε, αλλά από μένα είναι ένα μεγάλο...ΟΧΙ!
Και όχι, δεν ήταν η περιβόητη "γροθιά στο στομάχι" την οποία επικαλούνται πολλοί στις απόψεις τους...εκτός και αν το στομάχι σας αντέχει μέχρι καμιά φρυγανιά στην καλύτερη περίπτωση και αποφεύγετε τα πικάντικα σαν ο διάολος το λιβάνι!
Βέβαια και η δική μου άποψη που το βρήκα βαρετό και λάιτ, είναι ακριβώς αυτό...απλά μια ακόμη άποψη...και όπως έχει πει και ο τεράστιος Ντέρτι Χάρι, όλοι έχουμε από μια! Βέβαια εγώ λατρεύω και το τσίλι!
Συγγνώμη αν σε πλήγωσα Ειρήνη...Ίσως στο επόμενο να τα ξαναβρούμε!
ΥΓ. Αναμένω εννοείται σχόλια από διάφορους αυλικούς να μιλήσουν για εμπάθεια...Bring it on!
Και αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι όλου του βιβλίου!!!
Σε αγαπάω, σε εκτιμάω Ειρήνη, αλλά γιατί;;;
Τα προηγούμενα δύο ήταν ωραία, γιατί τώρα αυτό; Γιατί με έκανες τουλάχιστον τέσσερις φορές να σκεφτώ να το παρατήσω;
Λοιπόν..... Πάμε λιγάκι να δούμε την πολυδιαφημισμένη Τσιχλόφουσκα, και γιατί δεν μου άρεσε...
Σκληρό; Πολλοί θα πούνε ναι. Εμένα μου έδωσε την εντύπωση ότι απλά προσπαθεί να εκβιάσει συναισθήματα με την σκληρότητα του αντί να στα βγάζει αυθόρμητα...προσωπικά δεν με άγγιξε καθόλου. Sorry, αλλά δεν μπορώ να συμπονέσω ηλίθιους ανθρώπους. Μόνο η ιστορία με τον σκυλάκο με άγγιξε, για τον απλούστατο λόγο ότι το ζώο δεν ευθύνεται για κάτι όπως οι ηλίθιοι ήρωες.
Επίσης δεν με έπεισαν καθόλου οι χαρακτήρες...ας πάρουμε για παράδειγμα την δεκαπεντάχρονη ηρωίδα...Η ιστορία μας έχει δείξει ότι θύματα επιτήδειων "λύκων" του διαδικτύου πέφτουν συνήθως παιδιά που είναι κλειστά, απομονωμένα και χωρίς κοινωνικές συναναστροφές, και όχι η "βασίλισσα του χορού", που είναι δημοφιλής, με φίλες, γκόμενο τον ωραίο του σχολείου κτλ....η οποία εν έτη 2020 που όλοι πλέον είμαστε λίγο πολύ υποψιασμένοι, μπλέκει με κάποιον που δεν τον έχει δει ποτέ και πηγαίνει να τον συναντήσει σε ραντεβού στον...πύργο του Δράκουλα. Συγγνώμη παιδιά, αλλά σε αυτό το σπίτι δεν θα έμπαινα ούτε εγώ!
Τώρα θα μου πείτε "Γιατί, δεν μπορεί να συμβεί;"...μπορεί, αλλά εγώ δεν πείθομαι παρόλο που ξέρω ότι η ηλιθιότητα των ανθρώπων δεν έχει όρια.
Το τέλος και η "ανατροπή" πάει λιγάκι να το σώσει, αλλά επειδή η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν τόσο ανιαρή, δυστυχώς δεν τα καταφέρνει.
Τέλος πάντων, σε πολλούς άρεσε, αλλά από μένα είναι ένα μεγάλο...ΟΧΙ!
Και όχι, δεν ήταν η περιβόητη "γροθιά στο στομάχι" την οποία επικαλούνται πολλοί στις απόψεις τους...εκτός και αν το στομάχι σας αντέχει μέχρι καμιά φρυγανιά στην καλύτερη περίπτωση και αποφεύγετε τα πικάντικα σαν ο διάολος το λιβάνι!
Βέβαια και η δική μου άποψη που το βρήκα βαρετό και λάιτ, είναι ακριβώς αυτό...απλά μια ακόμη άποψη...και όπως έχει πει και ο τεράστιος Ντέρτι Χάρι, όλοι έχουμε από μια! Βέβαια εγώ λατρεύω και το τσίλι!
Συγγνώμη αν σε πλήγωσα Ειρήνη...Ίσως στο επόμενο να τα ξαναβρούμε!
ΥΓ. Αναμένω εννοείται σχόλια από διάφορους αυλικούς να μιλήσουν για εμπάθεια...Bring it on!
March 16, 2021
10 με τονο
Μολις βρω τη λαλιά μου και συνέλθω από το σοκ επιστρέφω....
❤️
Edit...
Ειρήνη Βαρδάκη γονατισα. Σου βγάζω το καπέλο. Κοιτώ μια εσένα μια το βιβλίο και ειλικρινά δεν μπορω να εξηγήσω πως το καταφέρνεις. Την πρώτη φορά με το Αναρμοστον Eστί μας καθήλωσες. Μας έδωσες νύχτα, καταιγίδα, βροχή, καταστροφή. Τώρα μας έδωσες μερικές ξανάστροφες που έσκαγαν η μία πίσω από την αλλη σαν τεράστιες ροζ τσιχλοφουσκες στα μούτρα μας.
Οι ήρωες της Ειρήνης έχουν ονόματα όπως όλοι μας αλλά δεν θα αναφέρω κανένα από αυτά. Δεν έχει σημασία πως τους λένε. Το μόνο που έχει σημασία είναι οι σακατεμένες ψυχές, είναι η ροζ φούσκα των social media, οχι τα φωτοσοπιασμενα μουτρα της τάδε, όχι οι τουρλωτοι κωλοι που κοιτάνε τον ουρανό, όχι τα βυζια από σιλικόνη, όχι οι τρισευτυχισμενες μανούλες blogger (που τα κάνουν ολα και συμφέρουν), όχι οι χλιδατες ζωάρες των περσόνων. Όχι όλα αυτά που βλέπουμε να περνάνε κάθε μέρα μπροστά από τις φωτεινές οθόνες των κινητών και των tablets. Αυτό που έχει σημασία είναι το σαπιο που θα ξεπροβάλλει αν ξυσεις το ροζ και κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά. Είναι ο κακος λύκος 🐺 που παραμονεύει σε κάθε γωνιά να σε κάνει μια χαψιά. Μα δεν πιστεύω στα παραμύθια θα μου πεις. Ρωτα την Ειρήνη θα σου πω. Ξέρει ένα παραμύθι που παίζεται συνέχεια στη διπλανή πόρτα 🚪. Ξέρει πως ο λύκος δε θα σου τη χαρίσει. Θα σου ξεσκίσει την ψυχή και τη σαρκα και το μόνο που θα αποζητάς θα είναι ένας γρήγορος θάνατος. Διαδικτυακοί εκβιασμοί, κακοποίηση, απογνωση. Διάβαζα τις γραμμές και έκλεινα σφιχτά τα μάτια μου για να ξεχάσω τις λέξεις που χοροπηδούσαν στις σελίδες. Τελείωνε το κεφάλαιο και μαζί του τελειώνε και το οξυγόνο, Ένιωθα το στομαχι μου και τα σωθικά μου να καίνε.
Η βασανιστική συνέχεια της ιστορίας με εσπρωχνε να κλείσω το βιβλίο και να παω να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από το να διαβάσω. Όμως όχι. Οι ηρωίδες του βιβλίου εκλιπαρούσαν για συμπαράσταση και βοήθεια. Όσο συνέχιζα τόσο πιο ανήμπορη και μουδιασμένη ενιωθα. Μέχρι τις τελευταίες σελίδες παραμιλούσα.
Πολλές φορές νιώθω πως τα ψυχολογικά θρίλερ που έχω διαβάσει ως τωρα από ξένους συγγραφείς σχεδόν υποτιμούν τη νοημοσύνη του ανάγνώστη με φτηνά τρικ, και φινάλε με πυροτεχνήματα για να πεις ουαου ή να τραβάς τα μαλλιά σου από την υπερβολή. Στην περίπτωση της Ειρήνης Βάρδακη μπορεί απλά να μην αντέξεις τόσες αλήθειες, μπορεί να σου τρεχουν δάκρυα, μπορεί να χάσεις τον ύπνο σου, να φας τα νυχια σου, να πεις ήμαρτον όχι άλλο.
Όλο αυτό είναι τόσο σπαρακτικά αληθινό που δεν έχεις κανένα περιθώριο για να την αμφισβητήσεις.
Ενα μεγάλο μπράβο λοιπόν για τα κότσια της και την ψυχική δύναμη να γράψει αυτό το βιβλίο.
Ηταν γροθιά στο στομάχι. Ήταν μια προειδοποίηση για το πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς από την οθόνη του κινητού σου στα δελτία ειδήσεων.
MIND THE GAP - MIND THE TRAP
Τα σέβη μου
Μολις βρω τη λαλιά μου και συνέλθω από το σοκ επιστρέφω....
❤️
Edit...
Ειρήνη Βαρδάκη γονατισα. Σου βγάζω το καπέλο. Κοιτώ μια εσένα μια το βιβλίο και ειλικρινά δεν μπορω να εξηγήσω πως το καταφέρνεις. Την πρώτη φορά με το Αναρμοστον Eστί μας καθήλωσες. Μας έδωσες νύχτα, καταιγίδα, βροχή, καταστροφή. Τώρα μας έδωσες μερικές ξανάστροφες που έσκαγαν η μία πίσω από την αλλη σαν τεράστιες ροζ τσιχλοφουσκες στα μούτρα μας.
Οι ήρωες της Ειρήνης έχουν ονόματα όπως όλοι μας αλλά δεν θα αναφέρω κανένα από αυτά. Δεν έχει σημασία πως τους λένε. Το μόνο που έχει σημασία είναι οι σακατεμένες ψυχές, είναι η ροζ φούσκα των social media, οχι τα φωτοσοπιασμενα μουτρα της τάδε, όχι οι τουρλωτοι κωλοι που κοιτάνε τον ουρανό, όχι τα βυζια από σιλικόνη, όχι οι τρισευτυχισμενες μανούλες blogger (που τα κάνουν ολα και συμφέρουν), όχι οι χλιδατες ζωάρες των περσόνων. Όχι όλα αυτά που βλέπουμε να περνάνε κάθε μέρα μπροστά από τις φωτεινές οθόνες των κινητών και των tablets. Αυτό που έχει σημασία είναι το σαπιο που θα ξεπροβάλλει αν ξυσεις το ροζ και κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά. Είναι ο κακος λύκος 🐺 που παραμονεύει σε κάθε γωνιά να σε κάνει μια χαψιά. Μα δεν πιστεύω στα παραμύθια θα μου πεις. Ρωτα την Ειρήνη θα σου πω. Ξέρει ένα παραμύθι που παίζεται συνέχεια στη διπλανή πόρτα 🚪. Ξέρει πως ο λύκος δε θα σου τη χαρίσει. Θα σου ξεσκίσει την ψυχή και τη σαρκα και το μόνο που θα αποζητάς θα είναι ένας γρήγορος θάνατος. Διαδικτυακοί εκβιασμοί, κακοποίηση, απογνωση. Διάβαζα τις γραμμές και έκλεινα σφιχτά τα μάτια μου για να ξεχάσω τις λέξεις που χοροπηδούσαν στις σελίδες. Τελείωνε το κεφάλαιο και μαζί του τελειώνε και το οξυγόνο, Ένιωθα το στομαχι μου και τα σωθικά μου να καίνε.
Η βασανιστική συνέχεια της ιστορίας με εσπρωχνε να κλείσω το βιβλίο και να παω να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από το να διαβάσω. Όμως όχι. Οι ηρωίδες του βιβλίου εκλιπαρούσαν για συμπαράσταση και βοήθεια. Όσο συνέχιζα τόσο πιο ανήμπορη και μουδιασμένη ενιωθα. Μέχρι τις τελευταίες σελίδες παραμιλούσα.
Πολλές φορές νιώθω πως τα ψυχολογικά θρίλερ που έχω διαβάσει ως τωρα από ξένους συγγραφείς σχεδόν υποτιμούν τη νοημοσύνη του ανάγνώστη με φτηνά τρικ, και φινάλε με πυροτεχνήματα για να πεις ουαου ή να τραβάς τα μαλλιά σου από την υπερβολή. Στην περίπτωση της Ειρήνης Βάρδακη μπορεί απλά να μην αντέξεις τόσες αλήθειες, μπορεί να σου τρεχουν δάκρυα, μπορεί να χάσεις τον ύπνο σου, να φας τα νυχια σου, να πεις ήμαρτον όχι άλλο.
Όλο αυτό είναι τόσο σπαρακτικά αληθινό που δεν έχεις κανένα περιθώριο για να την αμφισβητήσεις.
Ενα μεγάλο μπράβο λοιπόν για τα κότσια της και την ψυχική δύναμη να γράψει αυτό το βιβλίο.
Ηταν γροθιά στο στομάχι. Ήταν μια προειδοποίηση για το πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς από την οθόνη του κινητού σου στα δελτία ειδήσεων.
MIND THE GAP - MIND THE TRAP
Τα σέβη μου
May 23, 2020
Η Ειρήνη Βαρδάκη ξεπέρασε κάθε προσδοκία και κέρδισε επάξια τον τίτλο της αυτοκράτειρας του ψυχολογικού θρίλερ.
Διαβάστε αναλυτικά την άποψή μου στο blog μου.
Διαβάστε αναλυτικά την άποψή μου στο blog μου.
July 18, 2020
Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο
Τι τέλος ήταν αυτό;
Καταπιάνεται με τόσα σημαντικά ζητήματα. Πολλά συγχαρητήρια!
Τι τέλος ήταν αυτό;
Καταπιάνεται με τόσα σημαντικά ζητήματα. Πολλά συγχαρητήρια!
July 25, 2020
Έχοντας διαβάσει πριν μερικούς μήνες το Ανάρμοστον εστί το οποίο μου άρεσε αρκετά, ανυπομονούσα πολύ να πιάσω στα χέρια μου και την Τσιχλόφουσκα, η οποία παρ' όλο το άτυχο τάιμινγκ της ημερομηνίας έκδοσης εν μέσω πανδημίας, τα πηγαίνει αρκετά καλά απ' ό,τι βλέπω.
Θέλω να πω για αρχή ότι η Βαρδάκη δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αγγλόφωνες συναδέλφισσες του είδους. Ξέρει σίγουρα πώς να γράφει ένα βιβλίο το οποίο μπορείς να διαβάσεις μέσα σε μια μέρα παραμερίζοντας όλες τις υπόλοιπες δουλειές σου. Το έχω αναρωτηθεί και για τον Φίτζεκ όμως: αρκεί το να γράφεις unputdownable βιβλία; Για μένα όχι.
Οι χαρακτήρες μοιάζουν να κινούνται απλώς σαν πιόνα στη σκακιέρα της συγγραφέως μέχρι να φτάσουν στο τελικό αποτέλεσμα. Στην πορεία τους ως εκεί, πολλές πράξεις δε δικαιολογούνται, κάποιες είναι τραβηγμένες απ' τα μαλλιά και ο μόνος λόγος που γίνονται είναι για να εξυπηρετήσουν την υπόθεση. Καταλαβαίνω ότι αυτό υπάρχει λίγο πολύ σε κάθε βιβλίο μυστηρίου, δεν είναι βιβλία που τα πιάνεις για το character build, αλλά θα ήθελα λίγο παραπάνω κοινή λογική σε μερικά σημεία.
Η λυρική γραφή είναι κάτι για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη από το Ανάρμοστον Εστί κι έτσι δε μου ξένισαν τα πολλά αποσιωπητικά ακόμη και στη μέση της πρότασης, ή κάτι φράσεις του στυλ "θέλω να ακούσω την ψυχή σου". Δε μου αρέσει, αλλά πραγματικά ήμουν τόσο απορροφημένη στην υπόθεση που δεν τους έδωσα σημασία.
Με δύο φράσεις είχα πρόβλημα. Η πρώτη, αναφερόμενη σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, πετάγεται σχεδόν μετά από κάθε σκηνή ξυλοδαρμού/βιασμού: "μόνο εκείνες που το έζησαν ξέρουν". Την πρώτη φορά που το διάβασα κούνησα το κεφάλι καταφατικά, γιατί πράγματι, μόνο αυτές ξέρουν πώς είναι, όλοι οι υπόλοιποι, ακόμη και ειδικοί να είμαστε, απλώς το φανταζόμαστε. Ε μετά από 5 φορές που συνάντησα τη φράση, κατάλαβα ότι γίνεται για λόγους αφύπνισης του συναισθήματος στον αναγνώστη, το οποίο πραγματικά το βρήκα αχρείαστο.
Δεύτερη φράση, η χρήση της λέξης "καθυστερημένος" ως βρισιά (το συναντάμε τουλάχιστον τρεις φορές). Δε με ενδιαφέρει εάν το λέει ένα 15χρονο πάνω στα νεύρα του, δε με ενδιαφέρει αν είναι λόγια των ηρώων κι όχι των συγγραφέων (οι συγγραφείς τα γράφουν τα λόγια αυτά ξέρετε), μου βαράει άσχημα εν έτει 2020 να χρησιμοποιείται αυτή η λέξη ως προσβολή, τη στιγμή που το ίδιο πράγμα μπορεί να ειπωθεί και με διαφορετικό τρόπο. Σκεφτεί��ε πώς θα σας φαινόταν να διαβάζατε "retard" σε ξενόγλωσσο του είδους.
Το τέλος δεν το μάντεψα (αυτό βάλτε το στα θετικά). Αν και είχα συναντήσει ένα παρόμοιο τέλος σε ένα άλλο ξενόγλωσσο του είδους, δεν πήγε το μυαλό μου. Έδεσαν ωραία όλα, ήταν ένα ικανοποιητικό κλείσιμο της ιστορίας.
Σίγουρα δεν χωρίζουν οι δρόμοι μας με τη Βαρδάκη, έχω δύο ακόμη βιβλία της να διαβάσω τα οποία μου έχουν κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον και έχω περιέργεια για τη μελλοντική της πορεία, αλλά για την Τσιχλόφουσκα έχω να πω sorry, not for me.
Αυτά λοιπόν για την Τσιχλόφουσκα, μην ξεχάσετε να έρθετε να μου πείτε πόσο άδικο έχω που δε με ξετρέλανε ένα βιβλίο που εσάς σας άρεσε και το βρήκατε ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.
2,5/5 λοιπόν με το μισό υπέρ της συγγραφέως (GOODREADS ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΛΕΙΣ ΜΙΣΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ;)
Θέλω να πω για αρχή ότι η Βαρδάκη δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αγγλόφωνες συναδέλφισσες του είδους. Ξέρει σίγουρα πώς να γράφει ένα βιβλίο το οποίο μπορείς να διαβάσεις μέσα σε μια μέρα παραμερίζοντας όλες τις υπόλοιπες δουλειές σου. Το έχω αναρωτηθεί και για τον Φίτζεκ όμως: αρκεί το να γράφεις unputdownable βιβλία; Για μένα όχι.
Οι χαρακτήρες μοιάζουν να κινούνται απλώς σαν πιόνα στη σκακιέρα της συγγραφέως μέχρι να φτάσουν στο τελικό αποτέλεσμα. Στην πορεία τους ως εκεί, πολλές πράξεις δε δικαιολογούνται, κάποιες είναι τραβηγμένες απ' τα μαλλιά και ο μόνος λόγος που γίνονται είναι για να εξυπηρετήσουν την υπόθεση. Καταλαβαίνω ότι αυτό υπάρχει λίγο πολύ σε κάθε βιβλίο μυστηρίου, δεν είναι βιβλία που τα πιάνεις για το character build, αλλά θα ήθελα λίγο παραπάνω κοινή λογική σε μερικά σημεία.
Η λυρική γραφή είναι κάτι για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη από το Ανάρμοστον Εστί κι έτσι δε μου ξένισαν τα πολλά αποσιωπητικά ακόμη και στη μέση της πρότασης, ή κάτι φράσεις του στυλ "θέλω να ακούσω την ψυχή σου". Δε μου αρέσει, αλλά πραγματικά ήμουν τόσο απορροφημένη στην υπόθεση που δεν τους έδωσα σημασία.
Με δύο φράσεις είχα πρόβλημα. Η πρώτη, αναφερόμενη σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, πετάγεται σχεδόν μετά από κάθε σκηνή ξυλοδαρμού/βιασμού: "μόνο εκείνες που το έζησαν ξέρουν". Την πρώτη φορά που το διάβασα κούνησα το κεφάλι καταφατικά, γιατί πράγματι, μόνο αυτές ξέρουν πώς είναι, όλοι οι υπόλοιποι, ακόμη και ειδικοί να είμαστε, απλώς το φανταζόμαστε. Ε μετά από 5 φορές που συνάντησα τη φράση, κατάλαβα ότι γίνεται για λόγους αφύπνισης του συναισθήματος στον αναγνώστη, το οποίο πραγματικά το βρήκα αχρείαστο.
Δεύτερη φράση, η χρήση της λέξης "καθυστερημένος" ως βρισιά (το συναντάμε τουλάχιστον τρεις φορές). Δε με ενδιαφέρει εάν το λέει ένα 15χρονο πάνω στα νεύρα του, δε με ενδιαφέρει αν είναι λόγια των ηρώων κι όχι των συγγραφέων (οι συγγραφείς τα γράφουν τα λόγια αυτά ξέρετε), μου βαράει άσχημα εν έτει 2020 να χρησιμοποιείται αυτή η λέξη ως προσβολή, τη στιγμή που το ίδιο πράγμα μπορεί να ειπωθεί και με διαφορετικό τρόπο. Σκεφτεί��ε πώς θα σας φαινόταν να διαβάζατε "retard" σε ξενόγλωσσο του είδους.
Το τέλος δεν το μάντεψα (αυτό βάλτε το στα θετικά). Αν και είχα συναντήσει ένα παρόμοιο τέλος σε ένα άλλο ξενόγλωσσο του είδους, δεν πήγε το μυαλό μου. Έδεσαν ωραία όλα, ήταν ένα ικανοποιητικό κλείσιμο της ιστορίας.
Σίγουρα δεν χωρίζουν οι δρόμοι μας με τη Βαρδάκη, έχω δύο ακόμη βιβλία της να διαβάσω τα οποία μου έχουν κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον και έχω περιέργεια για τη μελλοντική της πορεία, αλλά για την Τσιχλόφουσκα έχω να πω sorry, not for me.
Αυτά λοιπόν για την Τσιχλόφουσκα, μην ξεχάσετε να έρθετε να μου πείτε πόσο άδικο έχω που δε με ξετρέλανε ένα βιβλίο που εσάς σας άρεσε και το βρήκατε ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.
2,5/5 λοιπόν με το μισό υπέρ της συγγραφέως (GOODREADS ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΛΕΙΣ ΜΙΣΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ;)
May 24, 2020
Πεντακάθαρο πεντάρι. Από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ με κοινωνικές προεκτάσεις που έχω διαβάσει.
September 30, 2023
MIND THE CRAP - Προσοχή στο κενό... περιεχομένου
Έχει τη θρεπτική αξία μιας τσιχλόφουσκας, αλλά όχι τη γεύση της.
Προχειρογραμμένο, φτηνό, θρίλερ για ανεγκέφαλους, σκουπίδι.
Σε ένα σύμπαν τριών γυναικών (η αφελής πιτσιρίκα που πιάνεται στα δίχτυα του ανώμαλου, η μάνα της που βασική της μέριμνα είναι η "εκομπή" της για μαμάδες στο youtube και η influenza -sic- γυμνάστρια των ίντερνετς) οι άντρες είναι είτε ηλίθιοι, είτε σεξομανείς, είτε κακοποιητές, είτε αδιάφοροι για τη ζωή το σύμπαν και τα πάντα.
Κάποια στιγμή, η Χριστίνα πέφτει θύμα ενός αγνώστου που την ψαρεύει από το ίντερνετ, ενόσω η μητέρα της δίνει συμβουλές στις άλλες μαμάδες μέσω ίντερνετ σχετικά με το πώς να γίνουν σούπερ μαμάδες. Χωρίζει το αγόρι της (που εκσπερματώνει με την πρώτη διείσδυση, άλλωστε ο... πεταμένος) και καταλήγει να βιαστεί κατ' επανάληψη (ναι, ξαναπηγαίνει στη διεύθυνση που της έχει δώσει το τέρας) από έναν μεγαλύτερό της άντρα με μάσκα λύκου. Ναι, τη Χριστίνα Πέτρου τη βιάζει ο Λύκος. "Η Πέτρου και ο Λύκος", το πιάσατε; Και δεν είναι καν η χειρότερη στιγμή του βιβλίου.
Παράλληλα, ζούμε και την ιστορία της Έμμας, της ινφλουένζας, που είναι με τον πολύ κακοποιητικό Στέφανο, ο οποίος τη δέρνει Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, Κυριακές, εορτές και αργίες και μετά ανεβάζει ωραίες φωτό στο insta όπου έχει "πεντακόσιες εκατόν τριανταπέντε χιλιάδες" φόλοερζ που ζηλεύουν "την 'πέροχη ζωή της", γιατί ο κόσμος -όπως ξέρετε είναι ηλίθιος- μένει στην εικόνα. Ενίοτε, αφότου τη σαπακιάζει της φορτώνει και έναν "μπουτζ", κυρίως επειδή Στέφανος και "ο βιαστής είσαι εσύ" (εγώ πάντως είμαι ιδιωτικός υπάλληλος). Η Έμμα θα μείνει και μια φορά "ένγκηος", αλλά το κύημα δεν έχει καρδιά, οπότε θα του πετάξει με πικρία "ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ" (και μετά θα πάει για απόξεση).
Όσο η Χριστίνα κατρακυλά στο βούρκο της κακοποίησης από τον "λύκο", η μάνα της απολυμαίνει τα πάντα με μαντηλάκια, ο πατέρας της που δουλεύει 14 ώρες τη μέρα για να τους συντηρεί τα ακούει γιατί... είναι απών και η Έμμα, η οποία επειδή διαφήμιζε ένα χάπι που έστειλε στον τάφο μια 14χρονη που ήθελε να χάσει γήγορα κιλά έχει χάσει τους φόλοερζ και τα παχυλά συμβόλαια, αποκτά ένα... σκόπιμα κακοποιημένο από το σύζυγό της σκυλάκι για να φτιάξει την εικόνα της στα ίντερνετς ενώ διαβάζει το μπεστ σέλερ "100 τρόποι για να σκοτώσεις τον άντρα σου".
Περίπου από τα 2/3 και μετά το βιβλίο χάνει κάθε νόημα (όχι ότι είχε και πολύ νωρίτερα) και γίνεται μια σουρεάλ κυλιόμενη κλίμακα προς την άβυσσο.
Η Χριστίνα θέλει να πεθάνει, δαγκώνει πολύ άσχημα τον πρώην της, θέλει να σκοτώσει τον κακοποιητή της, αλλά... δεν τη βοηθάει η χωροταξία του σπιτιού στο οποίο πάει και την βιάζει ενώ της δίνει και ναρκωτικά από το στόμα και... από τον κώλο (νενε, αυτό που διαβάσατε, ο τύπος της τρίβει κοκαΐνη στον αφεδρώνα).
Η Φανή (η μάνα) στον κόσμο της, την ώρα που η Χριστίνα περνάει του λιναριού τα πάθη, την πάει σε ψυχολόγο και έχοντας το κεφάλι της ήσυχο, καρφώνεται με τις ώρες στα ίντερνετς να συμβουλεύει άλλες μαμάδες πώς να είναι σούπερ.
Η Έμμα, ανεβάζει φωτογραφίες με το σκυλάκι που ο άντρας της είχε αφήσει 15 μέρες νηστικό, βάζοντας... βαρίδια στη ζυγαριά να φανεί στους φαν ότι παίρνει βάρος και προσπαθεί να εκβιάσει τον εργοδότη της στο γυμναστήριο που εργάζεται, αλλά αποτυγχάνει οικτρά και καταλήγει να τις ξαναφάει από τον άντρα της, ο οποίος σκοτώνει και το σκύλο και τον σερβίρει σε μια πιατέλα με μήλο στο στόμα.
Φυσικά όλα αυτά είναι σχεδόν παραπλανητικά, γιατί στο τέλος η συγγραφέας με ένα πλοτ τουίστ ανάλογο του να βύθισαν τον Τιτανικό ναρκομανείς εξωγήινοι, όχι μόνο αφοδεύει πάνω στο μυαλό του αναγνώστη, αλλά τραβάει και με συνέπεια το καζανάκι.
**********************************************
ΠΡΟΣΟΧΗ ΖΜΠΟΪΛΕΡ: Στο φινάλε η συγγραφέας (;) μάς αποκαλύπτει τη χρονική διάσταση μεταξύ των ιστοριών "ΠΑΝΕ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΡΕΞΙΤ;" αναρωτιέται η Έμμα, ευρισκόμενη στο ίδιο επίπεδο κριντζ με τη μάνα του Παπακαλιάτη που δήλωνε "αυτή η δεκαετία του 1980 που ζούμε..." (για να καταλάβει ο θεατής ότι ήταν κολλημένη στο παρελθόν), ενώ αποκαλύπτεται ότι... ΧΑΑΑΑ ΓΑΤΑΚΙΑ, η Έμμα και η Χριστίνα είναι το ίδιο πρόσωπο με διαφορά ετών, και το πλήρες όνομά της είναι Χριστίνα Εμμανουέλα 2 εεε συγγνώμη, Πέτρου και πώς τα περισσότερα πράγματα ήταν μέσα στο ταραγμένο μυαλό της. Φυσικά το ότι η Χριστίνα αναφέρεται στην influenza (sic) Έμμα από την ηλικία των 15 ετών, οφείλουμε να το αποδώσουμε στην προβληματική ψυχοσύνθεση της 15χρονης.
**********************************************
Η γραφή είναι κακή και φτηνιάρικη, φλατ με εμβόλιμες δυσκόλως πιστευτές "εξάρσεις θυμικού", οι χαρακτήρες στην καλύτερη των περιπτώσεων χάρτινοι και δισδιάστατοι, ενώ η προειδοποίηση "Mind the gap" μάλλον αφορά στα λογικά χάσματα της πλοκής. Σαν ανάγνωσμα μάλλον απευθύνεται στην ιζηματογενή ιλύ του πυθμένα του αναγνωστικού κοινού. Μπορεί να εκληφθεί ως "προειδοποίηση" για τους κινδύνους του διαδικτύου, το μπούλινγκ και την κοινωνική αδιαφορία, σαν στηλίτευση του κόσμου της εξειδανίκευσης της εικόνας, αλλά πιο πειστικός θα ήταν ο Σφακιανάκης επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος να ποζάρει στην επίσημη φωτογραφία της υπηρεσίας δίπλα από post it με τον κωδικό εισαγωγής στο σύστημα.
Έχει τη θρεπτική αξία μιας τσιχλόφουσκας, αλλά όχι τη γεύση της.
Προχειρογραμμένο, φτηνό, θρίλερ για ανεγκέφαλους, σκουπίδι.
Σε ένα σύμπαν τριών γυναικών (η αφελής πιτσιρίκα που πιάνεται στα δίχτυα του ανώμαλου, η μάνα της που βασική της μέριμνα είναι η "εκομπή" της για μαμάδες στο youtube και η influenza -sic- γυμνάστρια των ίντερνετς) οι άντρες είναι είτε ηλίθιοι, είτε σεξομανείς, είτε κακοποιητές, είτε αδιάφοροι για τη ζωή το σύμπαν και τα πάντα.
Κάποια στιγμή, η Χριστίνα πέφτει θύμα ενός αγνώστου που την ψαρεύει από το ίντερνετ, ενόσω η μητέρα της δίνει συμβουλές στις άλλες μαμάδες μέσω ίντερνετ σχετικά με το πώς να γίνουν σούπερ μαμάδες. Χωρίζει το αγόρι της (που εκσπερματώνει με την πρώτη διείσδυση, άλλωστε ο... πεταμένος) και καταλήγει να βιαστεί κατ' επανάληψη (ναι, ξαναπηγαίνει στη διεύθυνση που της έχει δώσει το τέρας) από έναν μεγαλύτερό της άντρα με μάσκα λύκου. Ναι, τη Χριστίνα Πέτρου τη βιάζει ο Λύκος. "Η Πέτρου και ο Λύκος", το πιάσατε; Και δεν είναι καν η χειρότερη στιγμή του βιβλίου.
Παράλληλα, ζούμε και την ιστορία της Έμμας, της ινφλουένζας, που είναι με τον πολύ κακοποιητικό Στέφανο, ο οποίος τη δέρνει Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, Κυριακές, εορτές και αργίες και μετά ανεβάζει ωραίες φωτό στο insta όπου έχει "πεντακόσιες εκατόν τριανταπέντε χιλιάδες" φόλοερζ που ζηλεύουν "την 'πέροχη ζωή της", γιατί ο κόσμος -όπως ξέρετε είναι ηλίθιος- μένει στην εικόνα. Ενίοτε, αφότου τη σαπακιάζει της φορτώνει και έναν "μπουτζ", κυρίως επειδή Στέφανος και "ο βιαστής είσαι εσύ" (εγώ πάντως είμαι ιδιωτικός υπάλληλος). Η Έμμα θα μείνει και μια φορά "ένγκηος", αλλά το κύημα δεν έχει καρδιά, οπότε θα του πετάξει με πικρία "ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ" (και μετά θα πάει για απόξεση).
Όσο η Χριστίνα κατρακυλά στο βούρκο της κακοποίησης από τον "λύκο", η μάνα της απολυμαίνει τα πάντα με μαντηλάκια, ο πατέρας της που δουλεύει 14 ώρες τη μέρα για να τους συντηρεί τα ακούει γιατί... είναι απών και η Έμμα, η οποία επειδή διαφήμιζε ένα χάπι που έστειλε στον τάφο μια 14χρονη που ήθελε να χάσει γήγορα κιλά έχει χάσει τους φόλοερζ και τα παχυλά συμβόλαια, αποκτά ένα... σκόπιμα κακοποιημένο από το σύζυγό της σκυλάκι για να φτιάξει την εικόνα της στα ίντερνετς ενώ διαβάζει το μπεστ σέλερ "100 τρόποι για να σκοτώσεις τον άντρα σου".
Περίπου από τα 2/3 και μετά το βιβλίο χάνει κάθε νόημα (όχι ότι είχε και πολύ νωρίτερα) και γίνεται μια σουρεάλ κυλιόμενη κλίμακα προς την άβυσσο.
Η Χριστίνα θέλει να πεθάνει, δαγκώνει πολύ άσχημα τον πρώην της, θέλει να σκοτώσει τον κακοποιητή της, αλλά... δεν τη βοηθάει η χωροταξία του σπιτιού στο οποίο πάει και την βιάζει ενώ της δίνει και ναρκωτικά από το στόμα και... από τον κώλο (νενε, αυτό που διαβάσατε, ο τύπος της τρίβει κοκαΐνη στον αφεδρώνα).
Η Φανή (η μάνα) στον κόσμο της, την ώρα που η Χριστίνα περνάει του λιναριού τα πάθη, την πάει σε ψυχολόγο και έχοντας το κεφάλι της ήσυχο, καρφώνεται με τις ώρες στα ίντερνετς να συμβουλεύει άλλες μαμάδες πώς να είναι σούπερ.
Η Έμμα, ανεβάζει φωτογραφίες με το σκυλάκι που ο άντρας της είχε αφήσει 15 μέρες νηστικό, βάζοντας... βαρίδια στη ζυγαριά να φανεί στους φαν ότι παίρνει βάρος και προσπαθεί να εκβιάσει τον εργοδότη της στο γυμναστήριο που εργάζεται, αλλά αποτυγχάνει οικτρά και καταλήγει να τις ξαναφάει από τον άντρα της, ο οποίος σκοτώνει και το σκύλο και τον σερβίρει σε μια πιατέλα με μήλο στο στόμα.
Φυσικά όλα αυτά είναι σχεδόν παραπλανητικά, γιατί στο τέλος η συγγραφέας με ένα πλοτ τουίστ ανάλογο του να βύθισαν τον Τιτανικό ναρκομανείς εξωγήινοι, όχι μόνο αφοδεύει πάνω στο μυαλό του αναγνώστη, αλλά τραβάει και με συνέπεια το καζανάκι.
**********************************************
ΠΡΟΣΟΧΗ ΖΜΠΟΪΛΕΡ: Στο φινάλε η συγγραφέας (;) μάς αποκαλύπτει τη χρονική διάσταση μεταξύ των ιστοριών "ΠΑΝΕ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΡΕΞΙΤ;" αναρωτιέται η Έμμα, ευρισκόμενη στο ίδιο επίπεδο κριντζ με τη μάνα του Παπακαλιάτη που δήλωνε "αυτή η δεκαετία του 1980 που ζούμε..." (για να καταλάβει ο θεατής ότι ήταν κολλημένη στο παρελθόν), ενώ αποκαλύπτεται ότι... ΧΑΑΑΑ ΓΑΤΑΚΙΑ, η Έμμα και η Χριστίνα είναι το ίδιο πρόσωπο με διαφορά ετών, και το πλήρες όνομά της είναι Χριστίνα Εμμανουέλα 2 εεε συγγνώμη, Πέτρου και πώς τα περισσότερα πράγματα ήταν μέσα στο ταραγμένο μυαλό της. Φυσικά το ότι η Χριστίνα αναφέρεται στην influenza (sic) Έμμα από την ηλικία των 15 ετών, οφείλουμε να το αποδώσουμε στην προβληματική ψυχοσύνθεση της 15χρονης.
**********************************************
Η γραφή είναι κακή και φτηνιάρικη, φλατ με εμβόλιμες δυσκόλως πιστευτές "εξάρσεις θυμικού", οι χαρακτήρες στην καλύτερη των περιπτώσεων χάρτινοι και δισδιάστατοι, ενώ η προειδοποίηση "Mind the gap" μάλλον αφορά στα λογικά χάσματα της πλοκής. Σαν ανάγνωσμα μάλλον απευθύνεται στην ιζηματογενή ιλύ του πυθμένα του αναγνωστικού κοινού. Μπορεί να εκληφθεί ως "προειδοποίηση" για τους κινδύνους του διαδικτύου, το μπούλινγκ και την κοινωνική αδιαφορία, σαν στηλίτευση του κόσμου της εξειδανίκευσης της εικόνας, αλλά πιο πειστικός θα ήταν ο Σφακιανάκης επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος να ποζάρει στην επίσημη φωτογραφία της υπηρεσίας δίπλα από post it με τον κωδικό εισαγωγής στο σύστημα.
May 31, 2020
Σκληρό, ρεαλιστικό, σοκαριστικό!
Η ΤΣΙΧΛΟΦΟΥΣΚΑ έρχεται για να αποδείξει πως η Ειρήνη Βαρδάκη είναι μία μεγάλη συγγραφέας!
Η ΤΣΙΧΛΟΦΟΥΣΚΑ έρχεται για να αποδείξει πως η Ειρήνη Βαρδάκη είναι μία μεγάλη συγγραφέας!
May 31, 2020
Ψυχολογικό η κοινωνικό θρίλερ; crime η horror story; Και γιατί θα πρέπει να το κατατάξω κάπου; Αυτό το βιβλίο δεν μπαίνει σε μια κατηγορία. Και το πιο περίεργο απ όλα; Εγώ δεν είδα ακριβως αυτό που είδε η πλειονότητα των αναγνωστών και κριτικών. Το Facebook , το Instagram ,οι influencers, η εικονική πραγματικότητα , το bulling , δεν ήταν παρα ο καμβάς πάνω στον οποίο η συγγραφεας κεντησε την ιστορία. Το ζουμί όμως είναι η ίδια η ιστορία. Σήμερα γράφτηκε πάνω στη διαδικτυακή πραγματικότητα. Αλλά η αδυναμία των ανθρώπων να δουν τα σημάδια της καταστροφής, ο εγκλωβισμός τους στον αγώνα της καθημερινότητας, ο θαυμασμός τους στην επίπλαστη επιτυχια, το δέος τους μπροστά στην «εικόνα» η απελπισία και ο φοβος για τον εξευτελισμό, η απώλεια της ψυχικής ισορροπίας, είναι διαχρονικά προβλήματα. Και η βία στο σπίτι και την κοινωνία, η ικανότητα των λύκων να υποκρίνονται τους αμνούς, η εξαπάτηση, ο βιασμός κι ο εκβιασμός ειναι διαχρονικά εγκλήματα. Μπορούν να συμβούν και εκτός Διαδικτύου.
Η Ειρηνη Βαρδάκη εγραψε ένα βιβλίο για τους ανθρωπους. Για την άβυσσο της ψυχής τους. Το έργο είναι η κραυγή όσων αγαπούν. Γιατί η αγάπη είναι αγωνία και αγώνας. Αγωνας να αγρυπνας, να καταλάβεις, να προστατέψεις, να θυσιάσεις, να τιμωρήσεις, να εκδικηθείς!
Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό!
Η Ειρηνη Βαρδάκη εγραψε ένα βιβλίο για τους ανθρωπους. Για την άβυσσο της ψυχής τους. Το έργο είναι η κραυγή όσων αγαπούν. Γιατί η αγάπη είναι αγωνία και αγώνας. Αγωνας να αγρυπνας, να καταλάβεις, να προστατέψεις, να θυσιάσεις, να τιμωρήσεις, να εκδικηθείς!
Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό!
July 23, 2020
MIND THE CRAP!
Έπεσε στα χέρια μου τυχαία, δανεικό ευτυχώς. Έριξα μια ματιά στις κριτικές, έλεγαν για αστυνομικό με ανατροπές που σου κόβουν την ανάσα, ψυχολογικό θρίλερ κ. α. (σάλτσες) .
Λέω ας δώσω μια ευκαιρία σε Ελληνίδα συγγραφέα μπορεί να είναι η Ελληνίδα Fitzek ή να βρήκαμε την νέα Celeste Ng..
Το διάβασα μέχρι τέλους πηδωντας παραγράφους μόνο και μόνο από περιέργεια να δω ποιος είναι ο κ��κός ο λύκος και πως τελειώνει.
Τέτοιο ξενέρωμα είχα καιρό να φάω.
Η συγγραφέας καταπιάστηκε με όλα τα πιασαρικα θέματα μαζί και σε όλο το βιβλίο σε εκβίαζε θες δε θες να κλάψεις, να στεναχωρηθείς, να αηδιάσεις.
Και όντως ήθελα να κλάψω, από νεύρα που πίστεψα τις 5αστερες κριτικές.
Χαλαρώστε λίγο με τα 5αστερα...
Έπεσε στα χέρια μου τυχαία, δανεικό ευτυχώς. Έριξα μια ματιά στις κριτικές, έλεγαν για αστυνομικό με ανατροπές που σου κόβουν την ανάσα, ψυχολογικό θρίλερ κ. α. (σάλτσες) .
Λέω ας δώσω μια ευκαιρία σε Ελληνίδα συγγραφέα μπορεί να είναι η Ελληνίδα Fitzek ή να βρήκαμε την νέα Celeste Ng..
Το διάβασα μέχρι τέλους πηδωντας παραγράφους μόνο και μόνο από περιέργεια να δω ποιος είναι ο κ��κός ο λύκος και πως τελειώνει.
Τέτοιο ξενέρωμα είχα καιρό να φάω.
Η συγγραφέας καταπιάστηκε με όλα τα πιασαρικα θέματα μαζί και σε όλο το βιβλίο σε εκβίαζε θες δε θες να κλάψεις, να στεναχωρηθείς, να αηδιάσεις.
Και όντως ήθελα να κλάψω, από νεύρα που πίστεψα τις 5αστερες κριτικές.
Χαλαρώστε λίγο με τα 5αστερα...
August 10, 2020
Στενάχωρο, αγωνιώδες, εφιάλτης γι αυτούς που έχουν παιδιά (αν και δεν έχω με τάραξε αρκετά) και ξεβρακωμα μιας υποτιθέμενης τέλειας ζωής πίσω απο τα social media.Ολα αυτά και άλλα τόσα θέματα που μας αφορ��ύν όλους λιγο πολύ περιλαμβάνει η τσιχλοφουσκα και ναι αξίζει να διαβαστεί και ναι ήταν εξαιρετικό!!
July 23, 2020
Πολύ ωραίο βιβλίο κοινωνικού περιεχομένου. Έχει τρεις πρωταγωνίστριες τις οποίες παρακολουθούμε σε παρόντα χρόνο να μας διηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι εξαιρετικά σοβαρά και αντικατοπτρίζουν κινδύνους του σύγχρονου κόσμου.
Πιο πολύ ταυτίστηκα με την Φανή, και ειδικότερα τον ρόλο της ως μητέρα.. Έχει τη δουλειά της, τρία παιδιά και μια εκπομπή σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης (you tube) μέσω της οποίας δίνει συμβουλές για μια άψογη οικογενειακή ζωή. Είναι ξεκάθαρο κατά την πορεία της ιστορίας ότι έχει χάσει την καλή επαφή με την έφηβη κόρη της, αλλά διαβάζοντας δεν μπόρεσα να εντοπίσω πουθενά το λάθος της- και προφανώς μιλάω για κάποιο λάθος που να μπορεί εύκολα ένας γονιός να αποφύγει. Πιστεύω αυτό αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των γονιών , το να μην τολμάει δηλαδή το παιδί σου να σου πει τα πολύ άσχημα γεγονότα που βιώνει και να μην υπάρχει κανείς να το βοηθήσει όταν χρειάζεται.
Η ιστορία της Χριστίνας (κόρης της Φανής) ήταν επίσης τραγική, δείχνει τους κινδύνους που διατρέχουν οι έφηβοι της εποχής μας. Ίσως να είναι λίγο τραβηγμένο σε κάποια σημεία - ειδικά ως προς το μπούλινγκ που δέχτηκε η κοπέλα και την αντίδραση των φίλων της, ίσως και να μην είναι,. δεν μπορώ να κρίνω στα σίγουρα, αλλά αυτό δεν αναιρεί το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει η συγγραφέας.
Η Έμμα είναι αυτή από τις πρωταγωνίστριες που με άγγιξε λιγότερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορία της δεν έχει τεράστια σημασία, αφού το θέμα με το οποίο καταπιάνεται είναι εξαιρετικά σημαντικό, απλά δεν μπόρεσα να ταυτιστώ αρκετά μαζί της.
Γενικά, το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Η πλοκή είναι πρωτότυπη, είναι πολύ καλογραμμένο, η ιστορία κυλά γρήγορα και έχει και κάποιες ανατροπές. Το βασικό είναι ότι όλα τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει είναι πολύ σημαντικά και μάλιστα ο τροπος που χρησιμοποιεί είναι αρκετά σκληρός, ασυνήθιστα σκληρός για κοινωνικό μυθιστόρημα.
https://kiallovivlio.blogspot.com/
https://thematofylakes.gr/
Πιο πολύ ταυτίστηκα με την Φανή, και ειδικότερα τον ρόλο της ως μητέρα.. Έχει τη δουλειά της, τρία παιδιά και μια εκπομπή σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης (you tube) μέσω της οποίας δίνει συμβουλές για μια άψογη οικογενειακή ζωή. Είναι ξεκάθαρο κατά την πορεία της ιστορίας ότι έχει χάσει την καλή επαφή με την έφηβη κόρη της, αλλά διαβάζοντας δεν μπόρεσα να εντοπίσω πουθενά το λάθος της- και προφανώς μιλάω για κάποιο λάθος που να μπορεί εύκολα ένας γονιός να αποφύγει. Πιστεύω αυτό αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των γονιών , το να μην τολμάει δηλαδή το παιδί σου να σου πει τα πολύ άσχημα γεγονότα που βιώνει και να μην υπάρχει κανείς να το βοηθήσει όταν χρειάζεται.
Η ιστορία της Χριστίνας (κόρης της Φανής) ήταν επίσης τραγική, δείχνει τους κινδύνους που διατρέχουν οι έφηβοι της εποχής μας. Ίσως να είναι λίγο τραβηγμένο σε κάποια σημεία - ειδικά ως προς το μπούλινγκ που δέχτηκε η κοπέλα και την αντίδραση των φίλων της, ίσως και να μην είναι,. δεν μπορώ να κρίνω στα σίγουρα, αλλά αυτό δεν αναιρεί το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει η συγγραφέας.
Η Έμμα είναι αυτή από τις πρωταγωνίστριες που με άγγιξε λιγότερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορία της δεν έχει τεράστια σημασία, αφού το θέμα με το οποίο καταπιάνεται είναι εξαιρετικά σημαντικό, απλά δεν μπόρεσα να ταυτιστώ αρκετά μαζί της.
Γενικά, το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Η πλοκή είναι πρωτότυπη, είναι πολύ καλογραμμένο, η ιστορία κυλά γρήγορα και έχει και κάποιες ανατροπές. Το βασικό είναι ότι όλα τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει είναι πολύ σημαντικά και μάλιστα ο τροπος που χρησιμοποιεί είναι αρκετά σκληρός, ασυνήθιστα σκληρός για κοινωνικό μυθιστόρημα.
https://kiallovivlio.blogspot.com/
https://thematofylakes.gr/
October 3, 2020
Ένα βιβλίο που μπορεί να ξεγελάσει ακόμα και τον άνθρωπο που έχει δει τα πάντα και έχει διαβάσει τα πάντα σε πιάνει από τα μούτρα ανεβάζει τους σφυγμούς σου νιώθεις ότι τρέχεις μαζί του νιώθεις ότι καρδιά σου θα σπάσει και πραγματικά δεν πιστεύεις αυτό που διαβάζεις στο τέλος. Σε τέτοιου είδους βιβλία Ο αναγνώστης δυσκολεύεται να βρει τα μειονεκτήματα όπως δυσκολεύεται να βρει και τη λύση τους
July 18, 2020
Ούτε καν.
August 9, 2020
Άλλο περίμενα. Οι χαρακτήρες ανολοκλήρωτοι, προσπάθεια με τις σκληρές σκηνές να προκαλέσει. Δεν θα το κατηγοριοποιούσα στα ψυχολογικά θρίλερ. Απορώ με τις αποθεωτικές κριτικές.
June 29, 2020
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθιστά ένα βιβλίο πετυχημένο… Το να σε κρατήσει άυπνο να διαβάσεις ακόμα μία σελίδα, ακόμα ένα κεφάλαιο; Το να σε κάνει να κλαις με μαύρο δάκρυ, επειδή συμπάσχεις με τους πρωταγωνιστές; Ή μήπως το να τελειώνει και να νιώθεις τη ψυχή και το μυαλό σου πλημμυρισμένα από αισθήματα και σκέψεις; Να μη μπορείς να πας παρακάτω, να πιάσεις άλλο βιβλίο γιατί αυτό έχει ριζώσει στην καρδιά σου; Υποθέτω ότι όλα αυτά μαζί, αποτελούν τον ορισμό του «καλού βιβλίου». Και η «Τσιχλόφουσκα» της Ειρήνης Βαρδάκη είναι ένα πολύ καλό βιβλίο! Οι 450 περίπου σελίδες του φεύγουν «νεράκι», σε ώρες. Αλλά εν τέλει δε φεύγουν. Μένουν εκεί, μέσα σου, γραπωμένες.
Απόλυτα διαφοροποιημένο από τα προηγούμενα, το νέο πόνημα της Ειρήνης Βαρδάκη έρχεται να αναταράξει τα σχετικά «στάσιμα νερά» του χώρου του ψυχολογικού θρίλερ στη χώρα μας. Σκληρή, ωμή, αδυσώπητή, με γλώσσα ξύλινη και άκαμπτη, η «Τσιχλόφουσκα» είναι ένα έργο που θα ενοχλήσει και θα πονέσει κόσμο. Είναι ένα έργο που θα διχάσει και να το θυμηθείτε αυτό. Ή θα το αγαπήσει κανείς ή όχι. Αδιάφορο όμως, δε θα το πει ποτέ!
Με πρωτοπρόσωπη γραφή, η οποία έχει σχεδόν απολέσει τη λυρικότητα που τη διακατείχε μέχρι τώρα, η συγγραφέας ασχολείται με ένα πολύ καυτό ζήτημα, αυτό του διαδικτυακού εκ-βιασμού. Η ιστορία έχει να κάνει με τρεις γυναίκες, οι οποίες αναζητούν την αναγνωρισιμότητα μέσα από τα social media. Η Φανή και η Έμμα, influencers και οι δύο, η κάθε μια στον τομέα της και η κόρη της Φανής, η Χριστίνα, έφηβη μαθήτρια, που στην πολύ τρυφερή ηλικία των 15 ετών, γνωρίζει το άσχημο πρόσωπο του διαδικτύου. Οι τρεις γυναίκες ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο, που μοιάζει με μια μεγάλη, ροζ, ζαχαρένια τσιχλόφουσκα. Κι όταν αυτή σκάει ξαφνικά κι απροειδοποίητα, έρχονται αντιμέτωπες με τον πραγματικό κόσμο, που βρίσκεται πίσω από τα ροζ λαστιχένια τοιχώματα και πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν η κάθε μία, το προσωπικό της «κακό λύκο».
Και σε αυτό της το βιβλίο, η συγγραφέας μας προσφέρει μια ρεαλιστική ιστορία, η οποία έχει στοιχεία από τη σύγχρονη καθημερινότητα. Μας μιλάει για πράγματα απτά, τα οποία ακούμε κάθε μέρα στις ειδήσεις και μας γνωρίζει τις ηρωίδες της, που θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε γυναίκα από εμάς. Με λόγια που μαστιγώνουν, μας διηγείται την ιστορία των τριών γυναικών και μας κάνει να δούμε τη σκοτεινιά, πίσω από τους προβολείς της δημοσιότητας. Η στεγνή αλήθεια είναι ότι, σε αυτό τη το βιβλίο η Βαρδάκη δε χαρίζεται στους αναγνώστες της. Μας «γρονθοκοπεί» αμείλικτα, με σκηνές που σοκάρουν. Προσωπικά, ένα 24ωρο μετά κι ακόμα να συνέλθω από το σοκ που βίωσα, διαβάζοντάς το. Δεν ήταν εύκολο να το ολοκληρώσω, το παραδέχομαι. Με πόνεσε πάρα πολύ, ιδίως σε κάποιες συγκεκριμένες σκηνές, πιάστηκε η αναπνοή μου κι η καρδιά μου έχασε το ρυθμό της. Ωστόσο, τώρα που αυτό τελείωσε, ξέρω ότι δε θα μπορούσα να μη το διαβάσω. Ακόμα και τώρα που ξέρω το πόσο σκληρό είναι, ευχαρίστως το ξαναδιάβαζα. Γιατί είναι αληθινό κι ειλικρινές και γιατί είναι ανθρώπινο. Και ξέρω επίσης, ότι πλέον μπορώ να περιμένω τα πάντα, από αυτό το ξανθό κορίτσι με τη «χρυσή» πένα! Είναι πηγαίο ταλέντο και το αποδεικνύει περίτρανα κάθε φορά. Προσωπικά, σαν Ελληνίδα, σαν αναγνώστρια αλλά και σα γυναίκα, δε μπορώ παρά μόνο να αισθάνομαι περήφανη κι ευτυχισμένη που τη γνώρισα! Ειρήνη συνέχισε έτσι να μας συγκλονίζεις!
Όσοι από τους αναγνώστες είστε γονείς, θεωρώ ότι θα σας αγγίξει περισσότερο. Θα σας βάλει και σε σκέψεις σχετικά με τη σχέση γονέα-παιδιού, την ενδοοικογενειακή βία, το bulling στα σχολεία αλλά κυρίως, θα τσιγκλήσει τις χορδές του πιο ενδόμυχου φόβου σας, για τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά σε καθημερινή βάση, διαδικτυακούς και όχι μόνο. Και ξέρω ότι θα θελήσετε να πάρετε σφιχτά στην αγκαλιά σας τα παιδιά σας, ακόμα κι αυτά έχουν πάψει από καιρό να είναι παιδιά και να τους πείτε «Σ’αγαπώ, να προσέχεις. Όταν δε θα είμαι εγώ εκεί, να προσέχεις διπλά». Τα γράφω αυτά και νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό και τα μάτια μου υγραίνονται επικίνδυνα κι ας μη μου έδωσε παιδιά ο Θεός. Μου έδωσε όμως ζωάκια, που τα έχω σαν παιδιά μου. Κι όσοι το διαβάσατε ή πρόκειται να το διαβάσετε, θα καταλάβετε τι εννοώ.
Κλείνοντας, θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα σε σχέση με το βιβλίο, το οποίο κλωθογυρνάει στο μυαλό μου από χθές, που διάβασα την τελευταία αράδα του βιβλίου: Και τελικά, τι είναι προτιμότερο, μία ζωή γεμάτη πόνο και βάσανα ή ένας λυτρωτικός θάνατος;
Υγιαίνετε.
Διαβάστε την κριτική στα ΒΙΒΛΙΟγραφικά: https://vivliografika.blogspot.com/20...
Απόλυτα διαφοροποιημένο από τα προηγούμενα, το νέο πόνημα της Ειρήνης Βαρδάκη έρχεται να αναταράξει τα σχετικά «στάσιμα νερά» του χώρου του ψυχολογικού θρίλερ στη χώρα μας. Σκληρή, ωμή, αδυσώπητή, με γλώσσα ξύλινη και άκαμπτη, η «Τσιχλόφουσκα» είναι ένα έργο που θα ενοχλήσει και θα πονέσει κόσμο. Είναι ένα έργο που θα διχάσει και να το θυμηθείτε αυτό. Ή θα το αγαπήσει κανείς ή όχι. Αδιάφορο όμως, δε θα το πει ποτέ!
Με πρωτοπρόσωπη γραφή, η οποία έχει σχεδόν απολέσει τη λυρικότητα που τη διακατείχε μέχρι τώρα, η συγγραφέας ασχολείται με ένα πολύ καυτό ζήτημα, αυτό του διαδικτυακού εκ-βιασμού. Η ιστορία έχει να κάνει με τρεις γυναίκες, οι οποίες αναζητούν την αναγνωρισιμότητα μέσα από τα social media. Η Φανή και η Έμμα, influencers και οι δύο, η κάθε μια στον τομέα της και η κόρη της Φανής, η Χριστίνα, έφηβη μαθήτρια, που στην πολύ τρυφερή ηλικία των 15 ετών, γνωρίζει το άσχημο πρόσωπο του διαδικτύου. Οι τρεις γυναίκες ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο, που μοιάζει με μια μεγάλη, ροζ, ζαχαρένια τσιχλόφουσκα. Κι όταν αυτή σκάει ξαφνικά κι απροειδοποίητα, έρχονται αντιμέτωπες με τον πραγματικό κόσμο, που βρίσκεται πίσω από τα ροζ λαστιχένια τοιχώματα και πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν η κάθε μία, το προσωπικό της «κακό λύκο».
Και σε αυτό της το βιβλίο, η συγγραφέας μας προσφέρει μια ρεαλιστική ιστορία, η οποία έχει στοιχεία από τη σύγχρονη καθημερινότητα. Μας μιλάει για πράγματα απτά, τα οποία ακούμε κάθε μέρα στις ειδήσεις και μας γνωρίζει τις ηρωίδες της, που θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε γυναίκα από εμάς. Με λόγια που μαστιγώνουν, μας διηγείται την ιστορία των τριών γυναικών και μας κάνει να δούμε τη σκοτεινιά, πίσω από τους προβολείς της δημοσιότητας. Η στεγνή αλήθεια είναι ότι, σε αυτό τη το βιβλίο η Βαρδάκη δε χαρίζεται στους αναγνώστες της. Μας «γρονθοκοπεί» αμείλικτα, με σκηνές που σοκάρουν. Προσωπικά, ένα 24ωρο μετά κι ακόμα να συνέλθω από το σοκ που βίωσα, διαβάζοντάς το. Δεν ήταν εύκολο να το ολοκληρώσω, το παραδέχομαι. Με πόνεσε πάρα πολύ, ιδίως σε κάποιες συγκεκριμένες σκηνές, πιάστηκε η αναπνοή μου κι η καρδιά μου έχασε το ρυθμό της. Ωστόσο, τώρα που αυτό τελείωσε, ξέρω ότι δε θα μπορούσα να μη το διαβάσω. Ακόμα και τώρα που ξέρω το πόσο σκληρό είναι, ευχαρίστως το ξαναδιάβαζα. Γιατί είναι αληθινό κι ειλικρινές και γιατί είναι ανθρώπινο. Και ξέρω επίσης, ότι πλέον μπορώ να περιμένω τα πάντα, από αυτό το ξανθό κορίτσι με τη «χρυσή» πένα! Είναι πηγαίο ταλέντο και το αποδεικνύει περίτρανα κάθε φορά. Προσωπικά, σαν Ελληνίδα, σαν αναγνώστρια αλλά και σα γυναίκα, δε μπορώ παρά μόνο να αισθάνομαι περήφανη κι ευτυχισμένη που τη γνώρισα! Ειρήνη συνέχισε έτσι να μας συγκλονίζεις!
Όσοι από τους αναγνώστες είστε γονείς, θεωρώ ότι θα σας αγγίξει περισσότερο. Θα σας βάλει και σε σκέψεις σχετικά με τη σχέση γονέα-παιδιού, την ενδοοικογενειακή βία, το bulling στα σχολεία αλλά κυρίως, θα τσιγκλήσει τις χορδές του πιο ενδόμυχου φόβου σας, για τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά σε καθημερινή βάση, διαδικτυακούς και όχι μόνο. Και ξέρω ότι θα θελήσετε να πάρετε σφιχτά στην αγκαλιά σας τα παιδιά σας, ακόμα κι αυτά έχουν πάψει από καιρό να είναι παιδιά και να τους πείτε «Σ’αγαπώ, να προσέχεις. Όταν δε θα είμαι εγώ εκεί, να προσέχεις διπλά». Τα γράφω αυτά και νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό και τα μάτια μου υγραίνονται επικίνδυνα κι ας μη μου έδωσε παιδιά ο Θεός. Μου έδωσε όμως ζωάκια, που τα έχω σαν παιδιά μου. Κι όσοι το διαβάσατε ή πρόκειται να το διαβάσετε, θα καταλάβετε τι εννοώ.
Κλείνοντας, θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα σε σχέση με το βιβλίο, το οποίο κλωθογυρνάει στο μυαλό μου από χθές, που διάβασα την τελευταία αράδα του βιβλίου: Και τελικά, τι είναι προτιμότερο, μία ζωή γεμάτη πόνο και βάσανα ή ένας λυτρωτικός θάνατος;
Υγιαίνετε.
Διαβάστε την κριτική στα ΒΙΒΛΙΟγραφικά: https://vivliografika.blogspot.com/20...
July 5, 2020
Θα ήθελα τόσο πολύ να γράψω μια κόσμια άποψη για αυτό το βιβλίο ομως στο κεφάλι μου αυτή τη στιγμή επικρατεί ένας πανικός και πολύ φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω. Γνώριζα από διάφορες απόψεις που είδα δεξιά και αριστερά ότι πρόκειται για ένα σκληρό βιβλίο όμως ποτέ δεν περίμενα ότι θα με επηρεαστω σε τέτοιο βαθμό. Δεν ξέρω αν μπορώ να το κατατάξω σε κοινωνικό η ψυχολογικο θρίλερ η σε κοινωνικό δράμα. Είχε τα πάντα πασπαλισμένο με μπόλικες δόσεις παράνοιας. Σκληρό αγχωτικό και γρήγορο. Ήρθαν στιγμές που δεν άντεχα άλλο να διαβάσω που ένιωθα κάτι να με πνίγει. Προσπάθησα με τη λογική να πείσω τον εαυτό μου ότι ειναι απλα ένα βιβλίο και δεν γίνετε να νιώθω έτσι. Σκληρε σκηνές σχεδόν ανατριχιαστικες, με τη φωνή της λογικής να βρόντο φωνάζει στο κεφάλι μου ότι δεν είναι απλά ένα βιβλιο συμβαίνουν γύρω μας τα ακούμε στης είδησεις. Δεν ήταν βιβλίο ήταν κραυγή. Ποσο εύκολα μπορούν να καταρρεύσουν πλαστές εικόνες και πρόσωπα τελικά. Στα τόσα χρόνια που διαβάζω δεν είδα ποτέ Συγγραφέα να κάνει τόσο μεγάλα άλματα στη γραφή του. Είμαι σίγουρη πως σε ελάχιστο καιρο ο κόσμος τους βιβλιου θα της δώσει τη θέση που της ανήκει
Read
May 25, 2020Ίντερνετ, διαδίκτυο, κυβερνοχώρος, Παγκόσμιος ιστός ή όπως αλλιώς το λένε… Αυτή η μεγάλη «ροζ» εικονική φούσκα των social media όπου όλα φαντάζουν τέλεια, αψεγάδιαστα, ιδανικά. Ένας κόσμος που ο καθένας μπορεί να υποδυθεί έναν ρόλο που απέχει κατά πολύ από εκείνο που είναι πραγματικά. Ένας κόσμος που επιζητά την τελειότητα για να σε έχει θεό και ακόμα και το πιο μικρό παραστράτημα είναι ικανό για να σε κατασπαράξουν. Ένας κόσμος που μπορεί να γίνει άκρως επικίνδυνος κλέβοντας σου και το τελευταίο ψήγμα αθωότητας που είχες μέχρι τώρα.
Η Ειρήνη Βαρδάκη επιστρέφει με ένα βιβλίο που θα μας βάλει όλους σε σκέψεις για αυτόν τον κόσμο που είναι πασπαλισμένος με ζάχαρη σαν μια μεγάλη ροζ τσιχλόφουσκα έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή.
Έμμα, Φανή και Χριστίνα. Τρεις γυναικείοι χαρακτήρες που θα μπορούσαν να αντικατοπτρίζουν την κάθε μια από εμάς. Τρεις άνθρωποι που αναζητούν την αναγνώριση σε λάθος μονοπάτια. Instagram, You tube, messenger. Likes, ψεύτικα χαμόγελα, εικονικές ζωές, ρετουσαρισμένα πρόσωπα. Όλοι ζούμε μέσα σε μια ολοστρόγγυλη φούσκα αναζητώντας την επιβεβαίωση σε έναν κόσμο γεμάτο λάμψη και εκτυφλωτικό φως. Τι γίνεται όμως όταν τα φώτα σβήνουν; Τι γίνεται όταν πέφτει η αυλαία και αποκαλύπτεται το πραγματικό μας πρόσωπο;
Η συγγραφέας αυτή τη φορά βαδίζει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια ενός κόσμου όπου όλοι, θέλουμε ή όχι, είμαστε μέρος του. Εκεί που όλοι αποθεώνουμε ή αποκαθηλώνουμε τους πάντες και τα πάντα με τόσο μεγάλη ευκολία κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη. Εκεί που η προσωπικότητα μας μπορεί να κρυφτεί πίσω από το οποιοδήποτε όνομα παρασύροντας τον καθένα στα δίχτυα μας. Εκεί που όλα είναι ιδανικά φτιαγμένα. Αλλά και εκεί που όλα κρίνονται με μια αδηφάγα αυστηρότητα. Ο κόσμος του διαδικτύου δεν είναι και τόσο αγγελικά πλασμένος τελικά.
Η «Τσιχλόφουσκα» είναι ένα άκρως ρεαλιστικό μυθιστόρημα για καταστάσεις που ζούμε και ακούμε καθημερινά. Πάντα η Ειρήνη Βαρδάκη, σε όλα της τα βιβλία, επιλέγει θέματα που είναι βγαλμένα από τη ζωή και καταφέρνει να δημιουργήσει ιστορίες που παρασύρουν τους αναγνώστες κάνοντας τους να έχουν αμφιλεγόμενα συναισθήματα. Στο τέταρτο βιβλίο της είμαι σίγουρη ότι θα θυμώσετε, ίσως και να εξοργιστείτε σε κάποια σημεία, αλλά θα αναρωτηθείτε βαθιά μέσα σας ποια είναι τα δικά σας λάθη. Ως γονείς, ως σύζυγοι, ως φίλοι, ως άνθρωποι.
Η αφήγηση της αλλά και η σκληρή, αυτή τη φορά, γραφή της κυριολεκτικά δημιουργούν αντικρουόμενες σκέψεις και συναισθήματα στους αναγνώστες. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε δει μέχρι τώρα στα βιβλία της Ειρήνης Βαρδάκη αλλά πιστέψτε με η «Τσιχλόφουσκα» όχι μόνο θα σας αδράξει σφιχτά την καρδιά, όχι μόνο θα αδειάσει την ψυχή σας αλλά θα σας κάνει να νιώσετε ότι τα πάντα να καταρρέουν γύρω σας σαν χάρτινος πύργος.
Και αν μέχρι τώρα η λυρικότητα της γραφής της θεωρούσατε ότι έκανε ακόμα πιο ρεαλιστική την αφήγηση της ιστορίας της εδώ θα ανακαλύψετε ότι τελικά η αλήθεια που μας πονάει πρέπει να λέγεται με ωμότητα. Ναι, είναι κυριολεκτικά ωμό αυτό το βιβλίο και χρειάζεται γερά νεύρα και γερά στομάχια για το αντέξει κανείς. Γιατί πίσω από τις ζαχαρένιες ιντερνετικές ζωές που βλέπετε στις οθόνες σας κρύβονται άνθρωποι γεμάτοι με ψεγάδια, άνθρωποι που υποφέρουν, που αισθάνονται ανεπαρκείς, που εκβιάζονται ψυχολογικά, που γεύονται τη βιαιότητα, που βιώνουν το φόβο. Η μόνη τους διέξοδος είναι η φούσκα που έχουν φτιάξει για να μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς, για να ξέρουν ότι όλα όσα κάνουν αναγνωρίζονται, για να είναι ήρωες στα μάτια των άλλων.
Οικογενειακές σχέσεις, ενδοοικογενειακή βία, bulling, διαδικτυακός εκβιασμός, είναι μερικά από τα θέματα που θίγει το νέο βιβλίο της Ειρήνης Βαρδάκη. Για άλλη μια φορά η ιστορία που έχει πλάσει είναι πολυεπίπεδη βουτώντας βαθιά μέσα στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων της κάνοντας τους αναγνώστες να συμπάσχουν μαζί τους, να θυμώνουν, να θέλουν να τους φωνάξουν, να τους ταρακουνήσουν, να τους αφυπνίσουν. Αλλά τελικά φτάνουν στο σημείο να συνειδητοποιήσουν ότι εκείνοι που ταρακουνιούνται και αφυπνίζονται είναι οι ίδιοι και όχι οι χάρτινοι ήρωες που απλά επιτελούν το ρόλο τους μέσα στην όλη ιστορία.
Μια ιστορία που σε γραπώνει γερά από την πρώτη σελίδα και δεν σε αφήνει μέχρι να φτάσεις στην τελευταία. Γιατί η «Τσιχλόφουσκα» είναι σκληρή, ωμή, βίαιη, ακραία αναδύοντας έναν αδυσώπητο ρεαλισμό. Η Ειρήνη Βαρδάκη ξέρει να μετατρέπει τις ιστορίες της σε ένα τεράστιο παιχνίδι μυαλού δημιουργώντας ψυχολογικά θρίλερ με μεγάλο κοινωνικό αντίκτυπο. Η «Τσιχλόφουσκα» σας καλεί σε μια πτώση στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Εσείς τολμάτε να τσαλακώσετε την εικόνα σας; Τολμάτε να αντικρίσετε τον εαυτό σας χωρίς φίλτρα; Τολμάτε να αφήσετε τη φούσκα να σκάσει με δύναμη στα μούτρα σας;
Η Ειρήνη Βαρδάκη επιστρέφει με ένα βιβλίο που θα μας βάλει όλους σε σκέψεις για αυτόν τον κόσμο που είναι πασπαλισμένος με ζάχαρη σαν μια μεγάλη ροζ τσιχλόφουσκα έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή.
Έμμα, Φανή και Χριστίνα. Τρεις γυναικείοι χαρακτήρες που θα μπορούσαν να αντικατοπτρίζουν την κάθε μια από εμάς. Τρεις άνθρωποι που αναζητούν την αναγνώριση σε λάθος μονοπάτια. Instagram, You tube, messenger. Likes, ψεύτικα χαμόγελα, εικονικές ζωές, ρετουσαρισμένα πρόσωπα. Όλοι ζούμε μέσα σε μια ολοστρόγγυλη φούσκα αναζητώντας την επιβεβαίωση σε έναν κόσμο γεμάτο λάμψη και εκτυφλωτικό φως. Τι γίνεται όμως όταν τα φώτα σβήνουν; Τι γίνεται όταν πέφτει η αυλαία και αποκαλύπτεται το πραγματικό μας πρόσωπο;
Η συγγραφέας αυτή τη φορά βαδίζει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια ενός κόσμου όπου όλοι, θέλουμε ή όχι, είμαστε μέρος του. Εκεί που όλοι αποθεώνουμε ή αποκαθηλώνουμε τους πάντες και τα πάντα με τόσο μεγάλη ευκολία κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη. Εκεί που η προσωπικότητα μας μπορεί να κρυφτεί πίσω από το οποιοδήποτε όνομα παρασύροντας τον καθένα στα δίχτυα μας. Εκεί που όλα είναι ιδανικά φτιαγμένα. Αλλά και εκεί που όλα κρίνονται με μια αδηφάγα αυστηρότητα. Ο κόσμος του διαδικτύου δεν είναι και τόσο αγγελικά πλασμένος τελικά.
Η «Τσιχλόφουσκα» είναι ένα άκρως ρεαλιστικό μυθιστόρημα για καταστάσεις που ζούμε και ακούμε καθημερινά. Πάντα η Ειρήνη Βαρδάκη, σε όλα της τα βιβλία, επιλέγει θέματα που είναι βγαλμένα από τη ζωή και καταφέρνει να δημιουργήσει ιστορίες που παρασύρουν τους αναγνώστες κάνοντας τους να έχουν αμφιλεγόμενα συναισθήματα. Στο τέταρτο βιβλίο της είμαι σίγουρη ότι θα θυμώσετε, ίσως και να εξοργιστείτε σε κάποια σημεία, αλλά θα αναρωτηθείτε βαθιά μέσα σας ποια είναι τα δικά σας λάθη. Ως γονείς, ως σύζυγοι, ως φίλοι, ως άνθρωποι.
Η αφήγηση της αλλά και η σκληρή, αυτή τη φορά, γραφή της κυριολεκτικά δημιουργούν αντικρουόμενες σκέψεις και συναισθήματα στους αναγνώστες. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε δει μέχρι τώρα στα βιβλία της Ειρήνης Βαρδάκη αλλά πιστέψτε με η «Τσιχλόφουσκα» όχι μόνο θα σας αδράξει σφιχτά την καρδιά, όχι μόνο θα αδειάσει την ψυχή σας αλλά θα σας κάνει να νιώσετε ότι τα πάντα να καταρρέουν γύρω σας σαν χάρτινος πύργος.
Και αν μέχρι τώρα η λυρικότητα της γραφής της θεωρούσατε ότι έκανε ακόμα πιο ρεαλιστική την αφήγηση της ιστορίας της εδώ θα ανακαλύψετε ότι τελικά η αλήθεια που μας πονάει πρέπει να λέγεται με ωμότητα. Ναι, είναι κυριολεκτικά ωμό αυτό το βιβλίο και χρειάζεται γερά νεύρα και γερά στομάχια για το αντέξει κανείς. Γιατί πίσω από τις ζαχαρένιες ιντερνετικές ζωές που βλέπετε στις οθόνες σας κρύβονται άνθρωποι γεμάτοι με ψεγάδια, άνθρωποι που υποφέρουν, που αισθάνονται ανεπαρκείς, που εκβιάζονται ψυχολογικά, που γεύονται τη βιαιότητα, που βιώνουν το φόβο. Η μόνη τους διέξοδος είναι η φούσκα που έχουν φτιάξει για να μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς, για να ξέρουν ότι όλα όσα κάνουν αναγνωρίζονται, για να είναι ήρωες στα μάτια των άλλων.
Οικογενειακές σχέσεις, ενδοοικογενειακή βία, bulling, διαδικτυακός εκβιασμός, είναι μερικά από τα θέματα που θίγει το νέο βιβλίο της Ειρήνης Βαρδάκη. Για άλλη μια φορά η ιστορία που έχει πλάσει είναι πολυεπίπεδη βουτώντας βαθιά μέσα στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων της κάνοντας τους αναγνώστες να συμπάσχουν μαζί τους, να θυμώνουν, να θέλουν να τους φωνάξουν, να τους ταρακουνήσουν, να τους αφυπνίσουν. Αλλά τελικά φτάνουν στο σημείο να συνειδητοποιήσουν ότι εκείνοι που ταρακουνιούνται και αφυπνίζονται είναι οι ίδιοι και όχι οι χάρτινοι ήρωες που απλά επιτελούν το ρόλο τους μέσα στην όλη ιστορία.
Μια ιστορία που σε γραπώνει γερά από την πρώτη σελίδα και δεν σε αφήνει μέχρι να φτάσεις στην τελευταία. Γιατί η «Τσιχλόφουσκα» είναι σκληρή, ωμή, βίαιη, ακραία αναδύοντας έναν αδυσώπητο ρεαλισμό. Η Ειρήνη Βαρδάκη ξέρει να μετατρέπει τις ιστορίες της σε ένα τεράστιο παιχνίδι μυαλού δημιουργώντας ψυχολογικά θρίλερ με μεγάλο κοινωνικό αντίκτυπο. Η «Τσιχλόφουσκα» σας καλεί σε μια πτώση στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Εσείς τολμάτε να τσαλακώσετε την εικόνα σας; Τολμάτε να αντικρίσετε τον εαυτό σας χωρίς φίλτρα; Τολμάτε να αφήσετε τη φούσκα να σκάσει με δύναμη στα μούτρα σας;
May 30, 2020
Το βιβλίο αυτό είναι η απόδειξη πως κάποιος μπορεί να ξεπεράσει τον -ήδη εξαιρετικό-εαυτό του.
Μετά το συγκλονιστικό «Ανάρμοστον Εστί», η «Τσιχλόφουσκα» δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ταλέντο, την ευφυΐα και τη συγγραφική μαεστρία της Ειρήνης.
Ένα πραγματικά συγκλονιστικό βιβλίο που σε πιάνει από τους ώμους και σε ταρακουνάει.
Ειλικρινά, δεν έχω λόγια, απλά, διαβάστε το...
Μετά το συγκλονιστικό «Ανάρμοστον Εστί», η «Τσιχλόφουσκα» δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ταλέντο, την ευφυΐα και τη συγγραφική μαεστρία της Ειρήνης.
Ένα πραγματικά συγκλονιστικό βιβλίο που σε πιάνει από τους ώμους και σε ταρακουνάει.
Ειλικρινά, δεν έχω λόγια, απλά, διαβάστε το...
June 21, 2020
Οι" Τσιχλόφουσκα"
Please mind the cap.!
Please mind the trap.!
Σαν αναγνώστρια πολλών χρόνων, έχουν περάσει πολλά βιβλία από τα χέρια μου, άλλα τα αγάπησα πολύ και τα θυμάμαι ακόμα, αλλά με απογοήτευσαν, και κάποια άλλα με άλλαξαν.
Όμως ελάχιστα ήταν αυτά που με πόνεσαν.
Ελάχιστα ήταν αυτά που με κομμάτιασαν.
Ελάχιστα ήταν εκείνα που τρύπωσαν "σαν βδελες" στην ψυχή μου.
Ξέρεις, φίλε αναγνώστη, εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή τις σκέψεις μου. Είναι μερικές φορές που αδυνατώ να γράψω τα βιβλία που διαβάζω.
Είναι εκείνες οι φορές που οι λέξεις μούδιαζουν στη γλώσσα της ψυχής μου.
Είναι εκείνες οι στιγμές που τις θεωρώ ανάξιες να μιλήσουν για τα συναισθήματά μου.
Ναι μου συμβαίνει και αυτό.
Ίσως φταίει η τσιχλόφουσκα, που έσκασε και δεν ήμουν προετοιμασμένη για να παλέψω με την πυρά που άφησε στο πέρασμα της.
Δεν μου άρεσαν ποτέ οι τσιχλόφουσκες, όπως δεν μου άρεσε και η ρόδα στο λούνα παρκ.
Θα μου πεις, πώς τα μπερδεύεις αυτά τα δύο;
Κι όμως.
Την τσιχλόφουσκα την φοβόμουν, γιατί με τρόμαζε ο ήχος όταν έσκαγε.
Και τη ρόδα, γιατί φοβόμουν τα τρομακτικά παραμύθια στα ουρλιαχτά των ανθρώπων που έπαιζαν μαζί της.
Με το βλέμμα μου αναζητώ το βιβλίο, δίπλα του αναπαύονται μισοτελειωμένα αποτσίγαρα.
Ακόμα και ο τρόπος που σβήνω τα τσιγάρα, δείχνει ότι το παιχνίδι που έπεβαλα στον εαυτό μου ξεπερνώντας τα όρια μου, Δεν έχει τίποτα το ανθρώπινο.
" Το κακό στα παραμύθια έχει σχήμα, έχει πρόσωπο, έχει φωνή.
Στην πραγματική ζωή, όμως..δεν ήξερα.. δεν κατάλαβα πότε ποια είναι η απειλή.
Σημάδια ίσως, λέω ίσως, και να είδα πολλά, μάλλον δεν ήξερα να τα ερμηνεύσω. Στα παραμύθια όλα είναι αλλιώς. Είναι απλά, ξεκάθαρα.
Στη ζωή..
Στην ζωή δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις.
Δεν υπάρχει αφηγητής να αλλάζει παράξενα τη φωνή του σαν έρθει η ώρα να προλογίσει το κακό.
Το τέρας δεν έχει σχήμα.
Δεν έχει γαμψά νύχια όυτε φρικιαστική όψη.
Δεν υπάρχει τίποτα, απολυτως τίποτα.
Και δεν είναι πως ήθελα πολλά.. Ένα φωτεινό κόκκινο σηματοδότη μόνο.. να μου πει stop.!
Στοπ, κίνδυνος!
Μία μικρή αλλαγή έστω στη φωνή του αφηγητή, στη φωνή της αλήθειας,.. κάτι οτιδήποτε.
Που ήταν όλα αυτά όταν..
Πού;
Γιατί η φωνή της αλήθειας είναι επίπεδη;
Ούτε ενας κόμπος στη φωνή της, τόσο άκαρδη η αλήθεια.. και τόσο επίπεδη."
Η ανάγνωση της τσιχλόφουσκας, για μένα ήταν ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου στη λάσπη, στη λάσπη της ζωής, της ψεύτικης και της αληθινής.
Στο φαίνεσθαι και στην πραγματικότητα
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα, πλάθουμε ένα γυάλινο κόσμο και αγκαλιάζουμε σχεδόν ερωτικά, σχεδόν σαρκικά τους δαίμονες της ψυχής μας.
Ερωτοτροπούμε μαζί τους, νιώθοντας ασφάλεια στο τίποτα της ύπαρξης τους.
Χάνουμε τόσες ευκαιρίες για την ευτυχία και βαπτιζομαστε σκοτεινά πλάσματα, για να αγαπηθούμε χωρίς στην πραγματικότητα να μπορούμε να αγαπήσουμε.
Πιστεύουμε ότι είμαστε οι κυρίαρχοι του εαυτού μας, όμως αναρωτηθήκαμε ποτέ, Τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα κυριεύει την ψυχή μας; Τη ζωή μας ολόκληρη;
Αφηνόμαστε στο θάνατο, κι όμως υπάρχουν στιγμές που διψάμε για μία αγκαλιά, για ένα φιλί, αλλά και πάλι κάνουμε πίσω αγαπώντας το κενό που ζωγραφίσαμε με τα δικά μας πινέλα.
Εκείνα της μοναξιάς μας.
Πιστεύοντας έτσι ότι κυοφορούμε μία ελπίδα, όμως στην πραγματικότητα κυοφορούμε το τίποτα και το πάντα που μας φοβίζει.
Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να φωνάξουμε δυνατά, να φτάσει η φωνή μας ψηλά ως τα πέρατα του κόσμου..
Αγαπήστε μας.
Δώστε μας αγάπη και ελπίδα.
Δώστε μας αγάπη και πραγματική ζωή.
Αγαπήστε μας για να μην πονάμε πια.
Δώστε μας αγάπη και πάρτε μας τον πόνο.
Αγαπήστε μας και μετά σκοτώστε μας.
Μονό δώστε μας αγάπη.
Μα και πάλι σιωπούμε.
Η Ειρήνη Βαρδάκη έρχεται για ακόμα μία φορά να ταράξει τα νερά της Ελληνικής ψυχολογικής, αστυνομικής λογοτεχνίας.
Μία διαφορετική συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο.
Η λυρική αισθαντική γραφή της έχει μετατραπεί σε λεπίδι. Σκληρή, που οι λέξεις της σε πονάνε.
Εμφανίζεται φέτος με ένα βιβλίο που ήρθε για να ταράξει αυτό που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μας.
Το internet.
Το Instagram, το facebook, το YouTube και πολλά social media που έχουνε γίνει δεύτερη φύση μας.
Αναρωτιεσαι αλλά αυτή τη φορά δυνατά, και πολύ σοβαρά σκέφτεσαι:
Αλήθεια τι κρύβεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο;
Όταν πατάς το κουμπί της αποσύνδεσης στην πραγματικότητα αποσυνδέεσαι η συνεχίζεις να ζεις με την καμουφλαρισμένη ευτυχία που σου παρέχουν αυτά τα μέσα;
Τι κοινό μπορεί να έχει μία μητέρα youtuber, με μία influencer και μία έφηβη που δέχεται εκφοβισμό;
Φαινομενικά τίποτα και όμως αυτοί οι τρεις διαφορετικοι άνθρωποι είναι η αιτία που το βιβλίο θα ματώσει, θα σας γονατίσει, θα σας συγκλόνισει.
Κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο της Ειρήνης, ξέρω ότι με περιμένει ένας "ψυχικός θάνατος" .
Όμως αυτή τη φορά ξεπέρασε και τα δικά μου όρια.
Οι ανατροπές στο τέλος, σε αφήνουν άφωνο.
Η τελευταία όμως είναι αυτή που καθορίζει όλο το βιβλίο.
Και το τέλος..
Αχ το τέλος.
Θέλει γερό στομάχι για να αντέξεις την αλήθεια του.
Γιατί εκεί είναι που η τσιχλόφουσκα κάνει το μεγαλύτερο μπαμ.
Και κολλάει.
Κολλάει στην ψυχή σου, στο είναι σου, σε εγκλωβίζει μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να δραπετεύσεις, αλλά από την άλλη ίσως και να μη θέλεις, και το τέλος σηματοδοτεί και το τέλος του ταξιδιού.
Το ταξίδι αυτό δεν ήταν εύκολο.
Λύγισα πολλές φορές, έκλαψα, θύμωσα, βυθίστηκα σε σκέψεις.
Όμως από την άλλη διδάχτηκα κιόλας.
Ένιωσα σαν μαμά το τρόμο που ένιωσαν και ηρωίδες του βιβλίου.
Η τσιχλόφουσκα ήρθε για να μείνει, και για να ακουστεί.
Μόνο που δεν ξέρω πόσοι είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν, τη ζαχαρένια, δηλητηριώδη γεύση της.
" Πόσο δύσκολο τελικά είναι να καταλάβεις τους δικούς σου ανθρώπους;
Οι πολλές συζητήσεις μάλλον μας μπερδεύουν.
Μάθαμε να ακούμε τα στόματα, και όχι τις ψυχές.
Χαθήκαμε στη φασαρία των λέξεων, πέσαμε στην παγίδα τους, στις υπεκφυγές τούς.
Άραγε φταίνε μόνο τα λόγια;
Όχι! Σίγουρα όχι. Φταίει και η αγάπη.
Η αγάπη θολώνει την κρίση μας.
Τη μπολιάζει με δικαιολογίες.
Η αγάπη συγχωρεί, η αγάπη αθωώνει.
Η αγάπη λαθεύει."
Η ιστορία της τσιχλόφουσκας είναι απόλυτα ρεαλιστική.
Φοβάμαι πόσοι ήρωες του βιβλίου δεν είναι απλοί & χάρτινοι.
Φοβάμαι ότι ίσως κάποια στιγμή στο τόσο κοντινό μέλλον τα ονόματα να αλλάξουν και να γίνουν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ανθρώποι δικοί μας μα και γιατί όχι εμείς οι ίδιοι.
Το κακό δεν είναι πολύ μακριά.
Είναι τόσο κοντά μας το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το κοιτάξουμε στα μάτια και να γίνουμε οι ύαινες που θα το καταστρέψουν, πριν εξαπλωθεί στο κορμί μας, στη ζωή μας, και στον κόσμο μας.
Όμως από την άλλη ξέρω ότι κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω, όσο και αν ταυτιστούν με ήρωες του βιβλίου οι καταστάσεις, όταν θα φτάσουν στην τελευταία σελίδα, θα αγγίξουν το βιβλίο, θα μυρίσουν το άρωμα της τσιχλόφουσκας και θα το αφήσουν ξανά πίσω στο ράφι, χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Διότι πολύ απλά κάποια πλάσματα προτιμούν τη φωτιά του χειρότερου εφιάλτη τους, το αισθάνονται σαν κάτι πιο δικό τους.
Δεν θέλουν να σπάσουν το δίχτυ ασφαλείας.
Δεν θέλουν να ελευθερωθούν.
Εσύ αντέχεις να δοκιμάσεις μία μικρή, λαχταριστη, ζαχαρένια, δηλητηρίωδη τσιχλόφουσκα;
Αντέχεις να σπάσεις τα όρια σου;
Αντέχεις να αντιμετωπίσεις το είδωλο σου μπροστά στο καθρέφτη;
Please mind the cap.
Please mind the trap.!
Please mind the cap.!
Please mind the trap.!
Σαν αναγνώστρια πολλών χρόνων, έχουν περάσει πολλά βιβλία από τα χέρια μου, άλλα τα αγάπησα πολύ και τα θυμάμαι ακόμα, αλλά με απογοήτευσαν, και κάποια άλλα με άλλαξαν.
Όμως ελάχιστα ήταν αυτά που με πόνεσαν.
Ελάχιστα ήταν αυτά που με κομμάτιασαν.
Ελάχιστα ήταν εκείνα που τρύπωσαν "σαν βδελες" στην ψυχή μου.
Ξέρεις, φίλε αναγνώστη, εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή τις σκέψεις μου. Είναι μερικές φορές που αδυνατώ να γράψω τα βιβλία που διαβάζω.
Είναι εκείνες οι φορές που οι λέξεις μούδιαζουν στη γλώσσα της ψυχής μου.
Είναι εκείνες οι στιγμές που τις θεωρώ ανάξιες να μιλήσουν για τα συναισθήματά μου.
Ναι μου συμβαίνει και αυτό.
Ίσως φταίει η τσιχλόφουσκα, που έσκασε και δεν ήμουν προετοιμασμένη για να παλέψω με την πυρά που άφησε στο πέρασμα της.
Δεν μου άρεσαν ποτέ οι τσιχλόφουσκες, όπως δεν μου άρεσε και η ρόδα στο λούνα παρκ.
Θα μου πεις, πώς τα μπερδεύεις αυτά τα δύο;
Κι όμως.
Την τσιχλόφουσκα την φοβόμουν, γιατί με τρόμαζε ο ήχος όταν έσκαγε.
Και τη ρόδα, γιατί φοβόμουν τα τρομακτικά παραμύθια στα ουρλιαχτά των ανθρώπων που έπαιζαν μαζί της.
Με το βλέμμα μου αναζητώ το βιβλίο, δίπλα του αναπαύονται μισοτελειωμένα αποτσίγαρα.
Ακόμα και ο τρόπος που σβήνω τα τσιγάρα, δείχνει ότι το παιχνίδι που έπεβαλα στον εαυτό μου ξεπερνώντας τα όρια μου, Δεν έχει τίποτα το ανθρώπινο.
" Το κακό στα παραμύθια έχει σχήμα, έχει πρόσωπο, έχει φωνή.
Στην πραγματική ζωή, όμως..δεν ήξερα.. δεν κατάλαβα πότε ποια είναι η απειλή.
Σημάδια ίσως, λέω ίσως, και να είδα πολλά, μάλλον δεν ήξερα να τα ερμηνεύσω. Στα παραμύθια όλα είναι αλλιώς. Είναι απλά, ξεκάθαρα.
Στη ζωή..
Στην ζωή δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις.
Δεν υπάρχει αφηγητής να αλλάζει παράξενα τη φωνή του σαν έρθει η ώρα να προλογίσει το κακό.
Το τέρας δεν έχει σχήμα.
Δεν έχει γαμψά νύχια όυτε φρικιαστική όψη.
Δεν υπάρχει τίποτα, απολυτως τίποτα.
Και δεν είναι πως ήθελα πολλά.. Ένα φωτεινό κόκκινο σηματοδότη μόνο.. να μου πει stop.!
Στοπ, κίνδυνος!
Μία μικρή αλλαγή έστω στη φωνή του αφηγητή, στη φωνή της αλήθειας,.. κάτι οτιδήποτε.
Που ήταν όλα αυτά όταν..
Πού;
Γιατί η φωνή της αλήθειας είναι επίπεδη;
Ούτε ενας κόμπος στη φωνή της, τόσο άκαρδη η αλήθεια.. και τόσο επίπεδη."
Η ανάγνωση της τσιχλόφουσκας, για μένα ήταν ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου στη λάσπη, στη λάσπη της ζωής, της ψεύτικης και της αληθινής.
Στο φαίνεσθαι και στην πραγματικότητα
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα, πλάθουμε ένα γυάλινο κόσμο και αγκαλιάζουμε σχεδόν ερωτικά, σχεδόν σαρκικά τους δαίμονες της ψυχής μας.
Ερωτοτροπούμε μαζί τους, νιώθοντας ασφάλεια στο τίποτα της ύπαρξης τους.
Χάνουμε τόσες ευκαιρίες για την ευτυχία και βαπτιζομαστε σκοτεινά πλάσματα, για να αγαπηθούμε χωρίς στην πραγματικότητα να μπορούμε να αγαπήσουμε.
Πιστεύουμε ότι είμαστε οι κυρίαρχοι του εαυτού μας, όμως αναρωτηθήκαμε ποτέ, Τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα κυριεύει την ψυχή μας; Τη ζωή μας ολόκληρη;
Αφηνόμαστε στο θάνατο, κι όμως υπάρχουν στιγμές που διψάμε για μία αγκαλιά, για ένα φιλί, αλλά και πάλι κάνουμε πίσω αγαπώντας το κενό που ζωγραφίσαμε με τα δικά μας πινέλα.
Εκείνα της μοναξιάς μας.
Πιστεύοντας έτσι ότι κυοφορούμε μία ελπίδα, όμως στην πραγματικότητα κυοφορούμε το τίποτα και το πάντα που μας φοβίζει.
Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε να φωνάξουμε δυνατά, να φτάσει η φωνή μας ψηλά ως τα πέρατα του κόσμου..
Αγαπήστε μας.
Δώστε μας αγάπη και ελπίδα.
Δώστε μας αγάπη και πραγματική ζωή.
Αγαπήστε μας για να μην πονάμε πια.
Δώστε μας αγάπη και πάρτε μας τον πόνο.
Αγαπήστε μας και μετά σκοτώστε μας.
Μονό δώστε μας αγάπη.
Μα και πάλι σιωπούμε.
Η Ειρήνη Βαρδάκη έρχεται για ακόμα μία φορά να ταράξει τα νερά της Ελληνικής ψυχολογικής, αστυνομικής λογοτεχνίας.
Μία διαφορετική συγγραφέας σε αυτό το βιβλίο.
Η λυρική αισθαντική γραφή της έχει μετατραπεί σε λεπίδι. Σκληρή, που οι λέξεις της σε πονάνε.
Εμφανίζεται φέτος με ένα βιβλίο που ήρθε για να ταράξει αυτό που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μας.
Το internet.
Το Instagram, το facebook, το YouTube και πολλά social media που έχουνε γίνει δεύτερη φύση μας.
Αναρωτιεσαι αλλά αυτή τη φορά δυνατά, και πολύ σοβαρά σκέφτεσαι:
Αλήθεια τι κρύβεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο;
Όταν πατάς το κουμπί της αποσύνδεσης στην πραγματικότητα αποσυνδέεσαι η συνεχίζεις να ζεις με την καμουφλαρισμένη ευτυχία που σου παρέχουν αυτά τα μέσα;
Τι κοινό μπορεί να έχει μία μητέρα youtuber, με μία influencer και μία έφηβη που δέχεται εκφοβισμό;
Φαινομενικά τίποτα και όμως αυτοί οι τρεις διαφορετικοι άνθρωποι είναι η αιτία που το βιβλίο θα ματώσει, θα σας γονατίσει, θα σας συγκλόνισει.
Κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο της Ειρήνης, ξέρω ότι με περιμένει ένας "ψυχικός θάνατος" .
Όμως αυτή τη φορά ξεπέρασε και τα δικά μου όρια.
Οι ανατροπές στο τέλος, σε αφήνουν άφωνο.
Η τελευταία όμως είναι αυτή που καθορίζει όλο το βιβλίο.
Και το τέλος..
Αχ το τέλος.
Θέλει γερό στομάχι για να αντέξεις την αλήθεια του.
Γιατί εκεί είναι που η τσιχλόφουσκα κάνει το μεγαλύτερο μπαμ.
Και κολλάει.
Κολλάει στην ψυχή σου, στο είναι σου, σε εγκλωβίζει μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να δραπετεύσεις, αλλά από την άλλη ίσως και να μη θέλεις, και το τέλος σηματοδοτεί και το τέλος του ταξιδιού.
Το ταξίδι αυτό δεν ήταν εύκολο.
Λύγισα πολλές φορές, έκλαψα, θύμωσα, βυθίστηκα σε σκέψεις.
Όμως από την άλλη διδάχτηκα κιόλας.
Ένιωσα σαν μαμά το τρόμο που ένιωσαν και ηρωίδες του βιβλίου.
Η τσιχλόφουσκα ήρθε για να μείνει, και για να ακουστεί.
Μόνο που δεν ξέρω πόσοι είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν, τη ζαχαρένια, δηλητηριώδη γεύση της.
" Πόσο δύσκολο τελικά είναι να καταλάβεις τους δικούς σου ανθρώπους;
Οι πολλές συζητήσεις μάλλον μας μπερδεύουν.
Μάθαμε να ακούμε τα στόματα, και όχι τις ψυχές.
Χαθήκαμε στη φασαρία των λέξεων, πέσαμε στην παγίδα τους, στις υπεκφυγές τούς.
Άραγε φταίνε μόνο τα λόγια;
Όχι! Σίγουρα όχι. Φταίει και η αγάπη.
Η αγάπη θολώνει την κρίση μας.
Τη μπολιάζει με δικαιολογίες.
Η αγάπη συγχωρεί, η αγάπη αθωώνει.
Η αγάπη λαθεύει."
Η ιστορία της τσιχλόφουσκας είναι απόλυτα ρεαλιστική.
Φοβάμαι πόσοι ήρωες του βιβλίου δεν είναι απλοί & χάρτινοι.
Φοβάμαι ότι ίσως κάποια στιγμή στο τόσο κοντινό μέλλον τα ονόματα να αλλάξουν και να γίνουν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ανθρώποι δικοί μας μα και γιατί όχι εμείς οι ίδιοι.
Το κακό δεν είναι πολύ μακριά.
Είναι τόσο κοντά μας το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το κοιτάξουμε στα μάτια και να γίνουμε οι ύαινες που θα το καταστρέψουν, πριν εξαπλωθεί στο κορμί μας, στη ζωή μας, και στον κόσμο μας.
Όμως από την άλλη ξέρω ότι κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω, όσο και αν ταυτιστούν με ήρωες του βιβλίου οι καταστάσεις, όταν θα φτάσουν στην τελευταία σελίδα, θα αγγίξουν το βιβλίο, θα μυρίσουν το άρωμα της τσιχλόφουσκας και θα το αφήσουν ξανά πίσω στο ράφι, χωρίς να αλλάξει τίποτα.
Διότι πολύ απλά κάποια πλάσματα προτιμούν τη φωτιά του χειρότερου εφιάλτη τους, το αισθάνονται σαν κάτι πιο δικό τους.
Δεν θέλουν να σπάσουν το δίχτυ ασφαλείας.
Δεν θέλουν να ελευθερωθούν.
Εσύ αντέχεις να δοκιμάσεις μία μικρή, λαχταριστη, ζαχαρένια, δηλητηρίωδη τσιχλόφουσκα;
Αντέχεις να σπάσεις τα όρια σου;
Αντέχεις να αντιμετωπίσεις το είδωλο σου μπροστά στο καθρέφτη;
Please mind the cap.
Please mind the trap.!
August 10, 2020
Είχα ακούσει τόσα για αυτό το βιβλίο! Δεν ήταν κακό, αλλά σε σχέση με τις προσδοκίες μου ήταν σίγουρα μια απογοήτευση.
Ενδιαφέρον, πραγματευεται πολλά δύσκολα θέματα, σοκάρει και κρατάει το ενδιαφέρον.
Ίσως υπερβολικά πολλά θέματα, λίγο από όλα, λίγο διατροφικές διαταραχές και λιγο κινδύνους του διαδικτύου, λίγο bullying και σχέσεις εφήβων, και λιγο αποπλάνηση και sexting, και λίγο την παγίδα να είσαι influencer και να κυνηγάς τα like και λίγο συζυγική κακοποίηση και λίγο παρενόχληση στον εργασιακό χώρο, λίγο σχέσεις με γονείς κι εφήβους και λίγο νόσοφοβία, λίγο ψυχιατρικά, λίγο ατυχήματα κι αυτοκτονίες και φονικά.... Και τίποτα δεν του λείπει...
Προσωπικά δε με έπεισε. Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν επιφανειακοι, δεν αισθάνθηκα να τις γνωρίζω αλλά ούτε ένιωσα κάποια ιδιαίτερη διαφοροποίηση ανάμεσα στη Χριστίνα, την Εμμα και τη Φανη. Αντιστοιχα οι αποφάσεις τους κι ο τρόπος που δρουν στην πορεία του βιβλίου δεν είχε για μένα κάποιο ειρμό, ο τρόπος που προχωρούσε η πλοκή έμοιαζε λίγο τραβηγμένος από τα μαλλιά, σαν να είχε περισσότερη σημασία να συμβούν σκληρές κι απίστευτες σκηνές που να σοκάρουν, πάρα να υπάρχει μια συνέπεια και λογική στις αποφάσεις και πράξεις των ηρωιδων.
Ίσως μόνο στο τέλος του βιβλίου και στην τελική ανατροπή να βγαίνει κάποιο νόημα ... Τραβηγμένο και πάλι από τα μαλλιά και αυτοαναιρουμενο.
Ενδιαφέρον, πραγματευεται πολλά δύσκολα θέματα, σοκάρει και κρατάει το ενδιαφέρον.
Ίσως υπερβολικά πολλά θέματα, λίγο από όλα, λίγο διατροφικές διαταραχές και λιγο κινδύνους του διαδικτύου, λίγο bullying και σχέσεις εφήβων, και λιγο αποπλάνηση και sexting, και λίγο την παγίδα να είσαι influencer και να κυνηγάς τα like και λίγο συζυγική κακοποίηση και λίγο παρενόχληση στον εργασιακό χώρο, λίγο σχέσεις με γονείς κι εφήβους και λίγο νόσοφοβία, λίγο ψυχιατρικά, λίγο ατυχήματα κι αυτοκτονίες και φονικά.... Και τίποτα δεν του λείπει...
Προσωπικά δε με έπεισε. Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν επιφανειακοι, δεν αισθάνθηκα να τις γνωρίζω αλλά ούτε ένιωσα κάποια ιδιαίτερη διαφοροποίηση ανάμεσα στη Χριστίνα, την Εμμα και τη Φανη. Αντιστοιχα οι αποφάσεις τους κι ο τρόπος που δρουν στην πορεία του βιβλίου δεν είχε για μένα κάποιο ειρμό, ο τρόπος που προχωρούσε η πλοκή έμοιαζε λίγο τραβηγμένος από τα μαλλιά, σαν να είχε περισσότερη σημασία να συμβούν σκληρές κι απίστευτες σκηνές που να σοκάρουν, πάρα να υπάρχει μια συνέπεια και λογική στις αποφάσεις και πράξεις των ηρωιδων.
Ίσως μόνο στο τέλος του βιβλίου και στην τελική ανατροπή να βγαίνει κάποιο νόημα ... Τραβηγμένο και πάλι από τα μαλλιά και αυτοαναιρουμενο.
July 3, 2020
Την άποψή μου για τα βιβλία που διαβάζω τη γράφω σπανίως. Εντάξει, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, σπανιότατα. ;) Ούτε και τώρα θα τη γράψω. :D Το μόνο που αισθάνομαι την ανάγκη να πω, λίγα λεπτά αφού τελείωσα την Τσιχλόφουσκα, είναι: Θερμά συγχαρητήρια στην κυρία Βαρδάκη! Το ότι είναι αξιόλογη συγγραφέας το είχε δείξει από το πρώτο της συγγραφικό πόνημα. Το ότι ήρθε για να μείνει το έδειξε ανεβάζοντας τον πήχη και στα επόμενα δύο βιβλία της για να φτάσουμε έτσι στο τέταρτο, και πιο πρόσφατο, πόνημά της. Το καλύτερό της, μέχρι στιγμής, κατά την ταπεινή μου άποψη και νομίζω ότι πλέον η κυρία Βαρδάκη έχει κερδίσει επάξια μια θέση στους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς. :))
June 24, 2021
Δεν μπορώ να πω ότι το βιβλίο δεν ήταν καλό, αλλά ένιωσα ότι ήταν αρκετά "βαρύ". Κάτι που με ενόχλησε είναι ότι το βιβλίο προωθείται ως θριλερ και ως αστυνομικό, αλλά καμία σχέση δεν έχει με το είδος. Το βιβλίο αυτό θεωρώ πως είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα. Η συγγραφέας θίγει με μαεστρία κοινωνικά προβλήματα που ταλανιζουν την ελληνική πραγματικοτητα.
June 27, 2020
Η Έμμα Ραζή είναι διάσημη γυμνάστρια με χιλιάδες followers στο Instagram αλλά στην προσωπική της ζωή είναι θύμα καθημερινής κακοποίησης από τον σύντροφό της. Όταν ένα λάθος ρίξει τη δημοτικότητά της, είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να κερδίσει ξανά τους ακόλουθούς της. Είναι, όμως; Η Φανή Πέτρου έχει μια εκπομπή στο youtube μέσω της οποίας δίνει συμβουλές για μωρά και παιδιά. Είναι η ιδανική μητέρα, η καλύτερη φίλη, ένα πρότυπο, μόνο που η έφηβη κόρη της ακολουθεί δικά της, σκιερά μονοπάτια. Η Χριστίνα Πέτρου γνωρίζει έναν άντρα μέσω facebook που είναι ιδανικός: την ακούει, τη συμβουλεύει, τη σέβεται, δεν γκρινιάζει, τη θέλει γι’ αυτό που είναι. Θα συναντηθούν; Θα γίνει το όνειρό της πραγματικότητα; Ή μήπως όλο αυτό δεν είναι παρά ένας καλοστημένος εφιάλτης;
Η Χριστίνα Βαρδάκη επιστρέφει με άλλο ένα ηχηρό λογοτεχνικό χαστούκι, χαρίζοντας αγωνία, ένταση, φόβο και τύψεις στους αναγνώστες της. Μπαίνει στα σπίτια μας και αφαιρεί με νυστέρι την ταπετσαρία των ψεμάτων που συγκροτούν τον καθωσπρεπισμό των οικογενειών που ζουν δίπλα μας, που συναντάμε στον δρόμο, που είμαστε εμείς οι ίδιοι. Τρεις γυναίκες που οι πορείες τους διασταυρώνονται στη ζωή, τρεις κραυγές αγωνίας που μπαίνουν άθελά τους σε μονόδρομους χωρίς έξοδο πρωταγωνιστούν σ’ ένα ρεαλιστικό κείμενο με κοφτούς καθημερινούς διαλόγους, ταχύτητα και εκπλήξεις. Κινηματογραφική γραφή, άφθαστος ρεαλισμός, απανωτές εναλλαγές σε κρίσιμα σημεία είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που με έδεσαν με το μυθιστόρημα και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα αν πρώτα δεν το τελείωνα. Εφηβεία και διαδίκτυο, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση, πάθος και ανάγκη για δημοσιότητα, μοναξιά και πολλά άλλα θέματα καταγράφονται στο μυθιστόρημα με τέτοιο τρόπο που η πλοκή κλιμακώνεται σταδιακά και η αγωνία περνάει απ’ όλα τα χρώματα πριν καταλήξει στο κόκκινο του κινδύνου! Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο αποδομείται όλη αυτή η ψεύτικη κουλτούρα που έχουν καλλιεργήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενώ η τιμωρία έρχεται με έναν τρόπο που θα μπορούσε να συμβεί (και δυστυχώς ήδη συμβαίνει) στα παιδιά μας και σε μας τους ίδιους.
Η συγγραφέας μπαίνει για τα καλά στο πετσί της κακοποιημένης γυναίκας και καταγράφει με ένταση και αληθοφάνεια κάθε πόντο του τρόμου, της οδύνης και της μοναξιάς που βιώνουν αυτά τα πλάσματα. «Δε μας ήθελε εμάς η αγάπη. Απ’ όλη τη θάλασσα, μόνο το κύμα φύλαξε για μας, κι ένα μάτσο βράχια. Όχι… ποτέ δε μας ήθελε η αγάπη» (σελ. 388). Τύψεις κι ενοχές, αβάσταχτη σιωπή, νευρικές κινήσεις, τα χέρια στο κεφάλι με κάθε απότομο νεύμα (είναι χάδι ή χτύπημα; ) που κάποια στιγμή ρίχνουν τον πορσελάνινο εαυτό της Έμμας στο κενό και τα κομμάτια ξανακολλάνε σε μια προσωπικότητα δυναμική, απαιτητική, παρορμητική και γι’ αυτό επικίνδυνη. «Όλες μου οι σχέσεις είχαν την αγωνία μιας ακατανόητης ενοχής» (σελ. 33), λοιδωρεί τον εαυτό της, «Τα όσα υπέφερα δε με δυνάμωσαν, τα όσα υπέφερα με έστρεψαν εναντίον μου» (σελ. 59). Είναι η πιο πολυδιάστατη προσωπικότητα του μυθιστορήματος που κινείται όμως με μια κοινή αφετηρία: την ψεύτικη εικόνα (η ίδια θύμα κακοποίησης αλλά είναι χαμογελαστή και λαμπερή, τα προϊόντα της υπόσχονται απώλεια βάρους αλλά έχουν παρενέργειες). Δεν είναι αδίστακτη, νιώθει τύψεις, σύμφωνα όμως με τον σύντροφό της: «Ζούμε στη χώρα με την πιο βραχυπρόθεσμη μνήμη» (σελ. 103). Αυτός είναι και ο άνθρωπος που εκμεταλλεύεται την εικόνα της για να βγάλουν λεφτά, παρατηρεί την κοινή γνώμη, σχεδιάζει το επόμενα βήμα που θα φέρει likes, χορηγούς, φήμη, λεφτά! Η Έμμα δεν έχει πραγματικούς φίλους, ενδιαφέροντα, κύκλο γνωριμιών, μόνο το Instagram: «Ήταν όμορφες οι φίλες μου, τέλεια δομημένες με φωτεινά pixels. Τοποθετημένες πάντα σωστά, σε χαρούμενη πόζα. Βαλμένες σε ωραία χρωματικά φόντα και θαυματουργά φίλτρα» (σελ. 194). Μόνη της παρηγοριά κι ελπίδα το κουτάβι Άλμπι, με τον οποίο δεν παύει στιγμή να παραλληλίζεται. Και στο τέλος: «Όλα αυτά που ονομάζουμε αποφάσεις με το μικροσκοπικό μυαλουδάκι μας, σ’ αυτήν την τεράστια τσιχλόφουσκα που ονομάζουμε ζωή, δεν είναι αποφάσεις. Επιλογές είναι. Η απόφαση έχει άλλο βάρος» (σελ. 379).
Η Φανή Πέτρου, μια απλή ταμίας σε σουπερμάρκετ, είναι youtuber και μητέρα 4χρονων διδύμων και της έφηβης Χριστίνας. Τα μωρά απομυζούν την ενέργειά της και η κόρη της δεν τη βοηθάει, κλεισμένη στον εαυτό της και στο facebook. «Η χρήση του διαδικτύου τα ξυπνάει μια ώρα αρχύτερα. Μεγαλώνουν γρηγορότερα, πονηρεύονται σε μικρότερη ηλικία. Χάνουν υπερβολικά νωρίς την αθωότητα και την παιδική τους αφέλεια» (σελ. 27). Γκρίνια, φαγωμάρα και θυμός, πόσος θυμός εκατέρωθεν! Πόσες φορές έχει αναλογιστεί αυτήν τη σχέση με την κόρη της, ποια τα λάθη της, ποιος ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης; «Να τη δω μόνο για μια στιγμή πίσω από τα λόγια που ανταλλάσσουμε, πίσω από τους ρόλους που μας έβαλαν να παίξουμε. Θέλω να τη δω χωρίς το φίλτρο της αγάπης, χωρίς το πρίσμα της επιθυμίας μου να αντικρίζω εκείνο που θέλω εγώ. Θέλω να μπορέσω να τη δω αρετουσάριστη, αμόλυντη από τα κουρασμένα μου συμπεράσματα» (σελ. 42). H ρουτίνα της νοικοκυράς και μαμάς την οδηγεί σε σιωπηλές κραυγές: «Εκβίασα το χρόνο, καταλαβαίνεις; Τον τράβηξα από τα μαλλιά, τον ξεχείλωσα! Ακούει κανείς; Καταλαβαίνει κανείς;… Τρία παιδιά, τρία παιδιά κι ένας σύζυγος κι όμως… δεν απαντά κανείς» (σελ. 55). Αυτήν τη γυναίκα ήθελα να τη δείρω, την ίδια στιγμή που ήθελα και να την αγκαλιάσω. Επιτυχημένη συμβουλάτωρ άλλων μαμάδων και η ίδια να μην κάνει τα σωστά βήματα για να προσεγγίσει την κόρη της. Όχι από αδιαφορία ή βαρεμάρα αλλά από κούραση. Κι αυτό της το συγχωρώ. Η ζωή της είναι η κλασική μιας γυναίκας-πολυμηχάνημα που όνειρό της είναι κάποια στιγμή να βγει από την πρίζα. «Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να δημιουργούμε ρουτίνες. Οικεία πρόσωπα, επαναλαμβανόμενες εικόνες και μονότονα μοτίβα δημιουργούν μέσα μας τη ζεστασιά μιας φωλιάς, μιας οικείας μήτρας» (σελ. 164). Πόσο δίκιο όμως να της δώσει κάποιος όταν ο χρόνος πιέζει και η εφηβεία είναι μια χύτρα που θα σκάσει στα μούτρα σου αν δεν προσέχεις τη φωτιά που σιγοκαίει; Ο δε σύζυγος ωσεί απών, με δικαιολογία την κούραση της δουλειάς και δυστυχώς το ακόμη κλασικότερο πρότυπο άντρα-πατέρα που όλα τα περιμένει από τη σύζυγο. «Μάλλον θα ήμουν πολύ βιαστική και απασχολημένη για να το παρατηρήσω τότε και ίσως στην πορεία να το συνήθισα πριν καν το αντιληφθώ» (σελ. 136). Δεν έχει χρόνο (ή δε βρίσκει) για να συζητήσουν, να ανοιχτούν, να έρθουν σε επαφή, προτιμά να τη στείλει σε ψυχολόγο (φυσικά πανάκριβο). Πόσες φορές δάκρυσα όταν η αφηγηματική ροή έφερνε τις σκηνές τους σε παραλληλισμό κι όταν η μαμά έδινε πετυχημένες συμβουλές η κόρη έστελνε γυμνές φωτογραφίες στο ίνδαλμά της ή δεχόταν εκφοβισμό από συμμαθητές, πράγματα για τα οποία δε μίλησε ποτέ σε κανέναν. Και τότε…
Η έφηβη Χριστίνα Πέτρου μιλάει στο facebook μ’ έναν τύπο που φέρεται με κατανόηση, υπομονή και φυσικά έντονο ερωτισμό, ακριβώς αυτό δηλαδή που θέλει να γνωρίσει και να ζήσει τη ζωή της μαζί του. Φυσικά κάνει όλα τα αναμενόμενα λάθη μιας τέτοιας επικοινωνίας! «Είναι δύσκολο να είσαι κορίτσι. Είναι δύσκολο να είσαι δεκαπέντε. Θες να καταλάβεις, μα είσαι μπερδεμένη. Θες να παίξεις, μα είσαι μεγάλη γι’ αυτό. Θες να νιώσεις, μα είσαι μικρή. Δε χωράς πουθενά» (σελ. 61). Θυμός από το πρωί ως το βράδυ, σταδιακή αδιαφορία για τα μαθήματα, κλασικές κοπάνες, φιλίες που τινάζονται στον αέρα, μυστικά… Οι σκέψεις της είναι ανατριχιαστικά ωμές, όσο κι αν τις ντύνει η συγγραφέας με λυρισμό: «Θέλω να χωθώ εκεί μέσα, να μπορέσω να κρυφτώ απ’ όλους. Να γίνω μια μικροσκοπική παράγραφος, δυο προτάσεις που δε θα θελήσει να διαβάσει ποτέ κανείς» (σελ. 211). Δε γίνεται να μη δακρύσεις όταν διαβάζεις τα αισθήματά της πριν και μετά από ένα σημείο-καμπή, πόσο εύκολα αποχαιρετά την καθαυτή ζωή τώρα που αναγκάζεται να βιώνει κάτι που δε θέλει, με πόση πρόωρη ωριμότητα αποχαιρετά κάθε παιδική ασφάλεια. Τα λόγια της πονάνε και δείχνουν τη σύνεση ενός μεγαλύτερου ηλικιακά ανθρώπου, όχι την (όσο γίνεται) ανέμελη ρουτίνα της εφηβικής της καθημερινότητας. «Ο εαυτός μου αδειάζει, ξεφουσκώνει σαν τη ροζ τσιχλόφουσκα που κάποτε, θυμάμαι, αγαπούσα» (σελ. 274).
Αυτές οι γυναίκες ζωντανεύουν μέσα από τις δικές τους πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις που αρχικά μπερδεύουν, σύντομα όμως τα πρόσωπα παίρνει το καθένα τη θέση του κι ο αναγνώστης βυθίζεται στον κολλώδη και αρωματικό κόσμο της τσιχλόφουσκας. Οι ζωές τέμνονται με ευρηματικούς τρόπους και δημιουργούν μια εικόνα γεμάτη μωβ και άλλα σκούρα χρώματα. Κάθε εκτενές κεφάλαιο ανοίγει με δύο διαφορετικές τοποθεσίες πριν προχωρήσει στην καθαυτή αφήγηση, τις φυλακές Ελεώνα και το Αστυνομικό Μέγαρο, όπου διαδραματίζονται εξίσου τραγικές σκηνές σε μελλοντικό των γεγονότων χρόνο, μόνο που καταγράφονται ελλειπτικά και με υπονοούμενα, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να αναρωτιέται ποιος από τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι στη θέση των συνομιλητών και τι μπορεί να συνέβη για να φτάσουμε ως εδώ. Δεν είναι δηλαδή μόνο η κλιμακούμενη ένταση της πλοκής αλλά και το μυστήριο που περιβάλλει τα αρχικά κομμάτια του παζλ κι έτσι κανείς δεν μπορεί να διαβάσει την «Τσιχλόφουσκα» καθιστός.
Η συγγραφέας φωνάζει, τονίζει πως ο εχθρός είναι μέσα μας, όχι γύρω μας: «Είναι απίστευτο το πόσο εύκολο είναι να καταλάβεις τους ανθρώπους όταν δεν τους γνωρίζεις. Όταν για σένα είναι απλώς ξένοι. Ένα βλέμμα, μια έκφραση, δυο σφιγμένοι ώμοι. Οι ξένοι μιλάνε…ναι, μιλάνε. Οι δικοί μας άνθρωποι, όμως; Πόσο δύσκολο είναι τελικά να καταλάβεις τους δικούς σου ανθρώπους; Οι πολλές συζητήσεις μάλλον μας μπερδεύουν. Μάθαμε να ακούμε τα στόματα και όχι τις ψυχές… Φταίει και η αγάπη. Η αγάπη θολώνει την κρίση μας. Η αγάπη συγχωρεί, η αγάπη αθωώνει. Η αγάπη λαθεύει» (σελ. 42). Πρέπει να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στη ρουτίνα, την έλλειψη χρόνου, την αδιαφορία και τη βαρεμάρα και να κοιτάξουμε πλάι μας, τον άντρα, τα παιδιά, την ίδια μας τη ζωή. Όλοι πέφτουν σε παγίδες, πρέπει όμως να είμαστε σε διαρκή συναγερμό για να προσέχουμε να τις αποφύγουμε ή να μην τραυματιστούμε σοβαρά αν πέσουμε μέσα. Γιατί ο εχθρός καραδοκεί και αν σκάσει η πρώτη ραγάδα τίποτα δε θα είναι το ίδιο.
Το τελευταίο κεφάλαιο είναι μια πραγματική αποκάλυψη που δείχνει το ταλέντο της συγγραφέως να ψάχνει για ιδιαίτερες ιστορίες και ταυτόχρονα να τις ζωντανεύει με πρωτοτυπία και φρεσκάδα. Ό,τι μου έκανε εντύπωση κατά την ανάγνωση ως προς την ασυμβατότητα κάποιων πράξεων από κάποιους χαρακτήρες διευκρινίζεται στις τελευταίες σελίδες με τρόπο που κυριολεκτικά με άφησε άφωνο. Τα τελευταία κομμάτια μπαίνουν στη θέση τους με ένα ηχηρό μπαμ, η οπτική γωνία παίρνει τη σωστή της θέση, η ιστορία ολοκληρώνεται κι έμεινα να κοιτάζω την τελευταία τελεία με ορθάνοιχτα μάτια. Η «Τσιχλόφουσκα» θέλει μεγάλη προσοχή, γιατί θα σκάσει όχι επιτηδευμένα και εκβεβιασμένα αλλά απολύτως λογικά και ρεαλιστικά, φτιάχνοντας τη γυναίκα του σήμερα από πολλά διαφορετικά υλικά που δυστυχώς όλα τους έχουν κοφτερές άκρες και τη ματώνουν και δείχνοντας με ευρηματικό τρόπο και στιβαρή γραφή πόσο ψεύτικα είναι όλα όσα θαυμάζουμε από μακριά και τα προσκυνάμε με τα likes και τις αγκαλίτσες μας.
Πρώτη δημοσίευση: https://www.vivliokritikes.com/%cf%84...
Η Χριστίνα Βαρδάκη επιστρέφει με άλλο ένα ηχηρό λογοτεχνικό χαστούκι, χαρίζοντας αγωνία, ένταση, φόβο και τύψεις στους αναγνώστες της. Μπαίνει στα σπίτια μας και αφαιρεί με νυστέρι την ταπετσαρία των ψεμάτων που συγκροτούν τον καθωσπρεπισμό των οικογενειών που ζουν δίπλα μας, που συναντάμε στον δρόμο, που είμαστε εμείς οι ίδιοι. Τρεις γυναίκες που οι πορείες τους διασταυρώνονται στη ζωή, τρεις κραυγές αγωνίας που μπαίνουν άθελά τους σε μονόδρομους χωρίς έξοδο πρωταγωνιστούν σ’ ένα ρεαλιστικό κείμενο με κοφτούς καθημερινούς διαλόγους, ταχύτητα και εκπλήξεις. Κινηματογραφική γραφή, άφθαστος ρεαλισμός, απανωτές εναλλαγές σε κρίσιμα σημεία είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που με έδεσαν με το μυθιστόρημα και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα αν πρώτα δεν το τελείωνα. Εφηβεία και διαδίκτυο, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση, πάθος και ανάγκη για δημοσιότητα, μοναξιά και πολλά άλλα θέματα καταγράφονται στο μυθιστόρημα με τέτοιο τρόπο που η πλοκή κλιμακώνεται σταδιακά και η αγωνία περνάει απ’ όλα τα χρώματα πριν καταλήξει στο κόκκινο του κινδύνου! Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο αποδομείται όλη αυτή η ψεύτικη κουλτούρα που έχουν καλλιεργήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενώ η τιμωρία έρχεται με έναν τρόπο που θα μπορούσε να συμβεί (και δυστυχώς ήδη συμβαίνει) στα παιδιά μας και σε μας τους ίδιους.
Η συγγραφέας μπαίνει για τα καλά στο πετσί της κακοποιημένης γυναίκας και καταγράφει με ένταση και αληθοφάνεια κάθε πόντο του τρόμου, της οδύνης και της μοναξιάς που βιώνουν αυτά τα πλάσματα. «Δε μας ήθελε εμάς η αγάπη. Απ’ όλη τη θάλασσα, μόνο το κύμα φύλαξε για μας, κι ένα μάτσο βράχια. Όχι… ποτέ δε μας ήθελε η αγάπη» (σελ. 388). Τύψεις κι ενοχές, αβάσταχτη σιωπή, νευρικές κινήσεις, τα χέρια στο κεφάλι με κάθε απότομο νεύμα (είναι χάδι ή χτύπημα; ) που κάποια στιγμή ρίχνουν τον πορσελάνινο εαυτό της Έμμας στο κενό και τα κομμάτια ξανακολλάνε σε μια προσωπικότητα δυναμική, απαιτητική, παρορμητική και γι’ αυτό επικίνδυνη. «Όλες μου οι σχέσεις είχαν την αγωνία μιας ακατανόητης ενοχής» (σελ. 33), λοιδωρεί τον εαυτό της, «Τα όσα υπέφερα δε με δυνάμωσαν, τα όσα υπέφερα με έστρεψαν εναντίον μου» (σελ. 59). Είναι η πιο πολυδιάστατη προσωπικότητα του μυθιστορήματος που κινείται όμως με μια κοινή αφετηρία: την ψεύτικη εικόνα (η ίδια θύμα κακοποίησης αλλά είναι χαμογελαστή και λαμπερή, τα προϊόντα της υπόσχονται απώλεια βάρους αλλά έχουν παρενέργειες). Δεν είναι αδίστακτη, νιώθει τύψεις, σύμφωνα όμως με τον σύντροφό της: «Ζούμε στη χώρα με την πιο βραχυπρόθεσμη μνήμη» (σελ. 103). Αυτός είναι και ο άνθρωπος που εκμεταλλεύεται την εικόνα της για να βγάλουν λεφτά, παρατηρεί την κοινή γνώμη, σχεδιάζει το επόμενα βήμα που θα φέρει likes, χορηγούς, φήμη, λεφτά! Η Έμμα δεν έχει πραγματικούς φίλους, ενδιαφέροντα, κύκλο γνωριμιών, μόνο το Instagram: «Ήταν όμορφες οι φίλες μου, τέλεια δομημένες με φωτεινά pixels. Τοποθετημένες πάντα σωστά, σε χαρούμενη πόζα. Βαλμένες σε ωραία χρωματικά φόντα και θαυματουργά φίλτρα» (σελ. 194). Μόνη της παρηγοριά κι ελπίδα το κουτάβι Άλμπι, με τον οποίο δεν παύει στιγμή να παραλληλίζεται. Και στο τέλος: «Όλα αυτά που ονομάζουμε αποφάσεις με το μικροσκοπικό μυαλουδάκι μας, σ’ αυτήν την τεράστια τσιχλόφουσκα που ονομάζουμε ζωή, δεν είναι αποφάσεις. Επιλογές είναι. Η απόφαση έχει άλλο βάρος» (σελ. 379).
Η Φανή Πέτρου, μια απλή ταμίας σε σουπερμάρκετ, είναι youtuber και μητέρα 4χρονων διδύμων και της έφηβης Χριστίνας. Τα μωρά απομυζούν την ενέργειά της και η κόρη της δεν τη βοηθάει, κλεισμένη στον εαυτό της και στο facebook. «Η χρήση του διαδικτύου τα ξυπνάει μια ώρα αρχύτερα. Μεγαλώνουν γρηγορότερα, πονηρεύονται σε μικρότερη ηλικία. Χάνουν υπερβολικά νωρίς την αθωότητα και την παιδική τους αφέλεια» (σελ. 27). Γκρίνια, φαγωμάρα και θυμός, πόσος θυμός εκατέρωθεν! Πόσες φορές έχει αναλογιστεί αυτήν τη σχέση με την κόρη της, ποια τα λάθη της, ποιος ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης; «Να τη δω μόνο για μια στιγμή πίσω από τα λόγια που ανταλλάσσουμε, πίσω από τους ρόλους που μας έβαλαν να παίξουμε. Θέλω να τη δω χωρίς το φίλτρο της αγάπης, χωρίς το πρίσμα της επιθυμίας μου να αντικρίζω εκείνο που θέλω εγώ. Θέλω να μπορέσω να τη δω αρετουσάριστη, αμόλυντη από τα κουρασμένα μου συμπεράσματα» (σελ. 42). H ρουτίνα της νοικοκυράς και μαμάς την οδηγεί σε σιωπηλές κραυγές: «Εκβίασα το χρόνο, καταλαβαίνεις; Τον τράβηξα από τα μαλλιά, τον ξεχείλωσα! Ακούει κανείς; Καταλαβαίνει κανείς;… Τρία παιδιά, τρία παιδιά κι ένας σύζυγος κι όμως… δεν απαντά κανείς» (σελ. 55). Αυτήν τη γυναίκα ήθελα να τη δείρω, την ίδια στιγμή που ήθελα και να την αγκαλιάσω. Επιτυχημένη συμβουλάτωρ άλλων μαμάδων και η ίδια να μην κάνει τα σωστά βήματα για να προσεγγίσει την κόρη της. Όχι από αδιαφορία ή βαρεμάρα αλλά από κούραση. Κι αυτό της το συγχωρώ. Η ζωή της είναι η κλασική μιας γυναίκας-πολυμηχάνημα που όνειρό της είναι κάποια στιγμή να βγει από την πρίζα. «Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να δημιουργούμε ρουτίνες. Οικεία πρόσωπα, επαναλαμβανόμενες εικόνες και μονότονα μοτίβα δημιουργούν μέσα μας τη ζεστασιά μιας φωλιάς, μιας οικείας μήτρας» (σελ. 164). Πόσο δίκιο όμως να της δώσει κάποιος όταν ο χρόνος πιέζει και η εφηβεία είναι μια χύτρα που θα σκάσει στα μούτρα σου αν δεν προσέχεις τη φωτιά που σιγοκαίει; Ο δε σύζυγος ωσεί απών, με δικαιολογία την κούραση της δουλειάς και δυστυχώς το ακόμη κλασικότερο πρότυπο άντρα-πατέρα που όλα τα περιμένει από τη σύζυγο. «Μάλλον θα ήμουν πολύ βιαστική και απασχολημένη για να το παρατηρήσω τότε και ίσως στην πορεία να το συνήθισα πριν καν το αντιληφθώ» (σελ. 136). Δεν έχει χρόνο (ή δε βρίσκει) για να συζητήσουν, να ανοιχτούν, να έρθουν σε επαφή, προτιμά να τη στείλει σε ψυχολόγο (φυσικά πανάκριβο). Πόσες φορές δάκρυσα όταν η αφηγηματική ροή έφερνε τις σκηνές τους σε παραλληλισμό κι όταν η μαμά έδινε πετυχημένες συμβουλές η κόρη έστελνε γυμνές φωτογραφίες στο ίνδαλμά της ή δεχόταν εκφοβισμό από συμμαθητές, πράγματα για τα οποία δε μίλησε ποτέ σε κανέναν. Και τότε…
Η έφηβη Χριστίνα Πέτρου μιλάει στο facebook μ’ έναν τύπο που φέρεται με κατανόηση, υπομονή και φυσικά έντονο ερωτισμό, ακριβώς αυτό δηλαδή που θέλει να γνωρίσει και να ζήσει τη ζωή της μαζί του. Φυσικά κάνει όλα τα αναμενόμενα λάθη μιας τέτοιας επικοινωνίας! «Είναι δύσκολο να είσαι κορίτσι. Είναι δύσκολο να είσαι δεκαπέντε. Θες να καταλάβεις, μα είσαι μπερδεμένη. Θες να παίξεις, μα είσαι μεγάλη γι’ αυτό. Θες να νιώσεις, μα είσαι μικρή. Δε χωράς πουθενά» (σελ. 61). Θυμός από το πρωί ως το βράδυ, σταδιακή αδιαφορία για τα μαθήματα, κλασικές κοπάνες, φιλίες που τινάζονται στον αέρα, μυστικά… Οι σκέψεις της είναι ανατριχιαστικά ωμές, όσο κι αν τις ντύνει η συγγραφέας με λυρισμό: «Θέλω να χωθώ εκεί μέσα, να μπορέσω να κρυφτώ απ’ όλους. Να γίνω μια μικροσκοπική παράγραφος, δυο προτάσεις που δε θα θελήσει να διαβάσει ποτέ κανείς» (σελ. 211). Δε γίνεται να μη δακρύσεις όταν διαβάζεις τα αισθήματά της πριν και μετά από ένα σημείο-καμπή, πόσο εύκολα αποχαιρετά την καθαυτή ζωή τώρα που αναγκάζεται να βιώνει κάτι που δε θέλει, με πόση πρόωρη ωριμότητα αποχαιρετά κάθε παιδική ασφάλεια. Τα λόγια της πονάνε και δείχνουν τη σύνεση ενός μεγαλύτερου ηλικιακά ανθρώπου, όχι την (όσο γίνεται) ανέμελη ρουτίνα της εφηβικής της καθημερινότητας. «Ο εαυτός μου αδειάζει, ξεφουσκώνει σαν τη ροζ τσιχλόφουσκα που κάποτε, θυμάμαι, αγαπούσα» (σελ. 274).
Αυτές οι γυναίκες ζωντανεύουν μέσα από τις δικές τους πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις που αρχικά μπερδεύουν, σύντομα όμως τα πρόσωπα παίρνει το καθένα τη θέση του κι ο αναγνώστης βυθίζεται στον κολλώδη και αρωματικό κόσμο της τσιχλόφουσκας. Οι ζωές τέμνονται με ευρηματικούς τρόπους και δημιουργούν μια εικόνα γεμάτη μωβ και άλλα σκούρα χρώματα. Κάθε εκτενές κεφάλαιο ανοίγει με δύο διαφορετικές τοποθεσίες πριν προχωρήσει στην καθαυτή αφήγηση, τις φυλακές Ελεώνα και το Αστυνομικό Μέγαρο, όπου διαδραματίζονται εξίσου τραγικές σκηνές σε μελλοντικό των γεγονότων χρόνο, μόνο που καταγράφονται ελλειπτικά και με υπονοούμενα, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να αναρωτιέται ποιος από τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι στη θέση των συνομιλητών και τι μπορεί να συνέβη για να φτάσουμε ως εδώ. Δεν είναι δηλαδή μόνο η κλιμακούμενη ένταση της πλοκής αλλά και το μυστήριο που περιβάλλει τα αρχικά κομμάτια του παζλ κι έτσι κανείς δεν μπορεί να διαβάσει την «Τσιχλόφουσκα» καθιστός.
Η συγγραφέας φωνάζει, τονίζει πως ο εχθρός είναι μέσα μας, όχι γύρω μας: «Είναι απίστευτο το πόσο εύκολο είναι να καταλάβεις τους ανθρώπους όταν δεν τους γνωρίζεις. Όταν για σένα είναι απλώς ξένοι. Ένα βλέμμα, μια έκφραση, δυο σφιγμένοι ώμοι. Οι ξένοι μιλάνε…ναι, μιλάνε. Οι δικοί μας άνθρωποι, όμως; Πόσο δύσκολο είναι τελικά να καταλάβεις τους δικούς σου ανθρώπους; Οι πολλές συζητήσεις μάλλον μας μπερδεύουν. Μάθαμε να ακούμε τα στόματα και όχι τις ψυχές… Φταίει και η αγάπη. Η αγάπη θολώνει την κρίση μας. Η αγάπη συγχωρεί, η αγάπη αθωώνει. Η αγάπη λαθεύει» (σελ. 42). Πρέπει να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στη ρουτίνα, την έλλειψη χρόνου, την αδιαφορία και τη βαρεμάρα και να κοιτάξουμε πλάι μας, τον άντρα, τα παιδιά, την ίδια μας τη ζωή. Όλοι πέφτουν σε παγίδες, πρέπει όμως να είμαστε σε διαρκή συναγερμό για να προσέχουμε να τις αποφύγουμε ή να μην τραυματιστούμε σοβαρά αν πέσουμε μέσα. Γιατί ο εχθρός καραδοκεί και αν σκάσει η πρώτη ραγάδα τίποτα δε θα είναι το ίδιο.
Το τελευταίο κεφάλαιο είναι μια πραγματική αποκάλυψη που δείχνει το ταλέντο της συγγραφέως να ψάχνει για ιδιαίτερες ιστορίες και ταυτόχρονα να τις ζωντανεύει με πρωτοτυπία και φρεσκάδα. Ό,τι μου έκανε εντύπωση κατά την ανάγνωση ως προς την ασυμβατότητα κάποιων πράξεων από κάποιους χαρακτήρες διευκρινίζεται στις τελευταίες σελίδες με τρόπο που κυριολεκτικά με άφησε άφωνο. Τα τελευταία κομμάτια μπαίνουν στη θέση τους με ένα ηχηρό μπαμ, η οπτική γωνία παίρνει τη σωστή της θέση, η ιστορία ολοκληρώνεται κι έμεινα να κοιτάζω την τελευταία τελεία με ορθάνοιχτα μάτια. Η «Τσιχλόφουσκα» θέλει μεγάλη προσοχή, γιατί θα σκάσει όχι επιτηδευμένα και εκβεβιασμένα αλλά απολύτως λογικά και ρεαλιστικά, φτιάχνοντας τη γυναίκα του σήμερα από πολλά διαφορετικά υλικά που δυστυχώς όλα τους έχουν κοφτερές άκρες και τη ματώνουν και δείχνοντας με ευρηματικό τρόπο και στιβαρή γραφή πόσο ψεύτικα είναι όλα όσα θαυμάζουμε από μακριά και τα προσκυνάμε με τα likes και τις αγκαλίτσες μας.
Πρώτη δημοσίευση: https://www.vivliokritikes.com/%cf%84...
February 1, 2022
Σε ποιον δεν αρέσει η τσιχλόφουσκα;
Ω, μην σε ξεγελά το έντονο, ροζ χρώμα και η γλυκιά της γεύση. Η τσιχλόφουσκα όταν σκάει προκαλεί ένα ηχηρό μπαμ. Μία έκρηξη διασκορπώντας τα συναισθήματα σου. Νιώθεις μίσος, λύπη, θυμό. Προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου από το πάτωμα. Ένα, ένα! Ωστόσο, δεν αντέχεις.
Καταρρέεις! Πιάνεις πάτο!
Σκέφτεσαι τις ράγες του μετρό. Πόσο εύκολο είναι απλά να πέσεις; Ο αναγνώστης, μέσα από την ιστορία της Ειρήνης Βαρδάκη, λυγίζει. Γονατίζει από τις επανειλημμένες γροθιές που ρίχνει η κάθε σελίδα στο στομάχι.
Η «τσιχλόφουσκα» ξετυλίγει τη ζωή τριών γυναικών. Πως ενώνονται, άραγε; Ποια είναι η κοινή γραμμή τους; Τα βήματα τους οδηγούν πάντα στο μετρό. Βλέπουν τις ράγες. Σκέφτονται ότι έφτασαν στην καταστροφή τους ή βασικά… στη λύτρωση.
«MIND THE GAP», ακούν τη φράση από τα μεγάφωνα, μα δεν καταλαβαίνουν τα λόγια. Οι λέξεις μπερδεύονται.
«MIND THE GAP», φωνάζει η φωνή του αναγνώστη. Αγανακτισμένη αυτή τη φορά, τρομοκρατημένη. Καταραμένη φωνή! Καμία δεν την ακούει.
Τα δάκρυα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτό το βιβλίο σοκάρει όποιον το πιάνει στα χέρια του. Προσωπικά, τα δάχτυλα μου από ένα σημείο και μετά γυρνούσαν με δυσκολία την κάθε σελίδα. Η Ειρήνη Βαρδάκη έχει τη δύναμη να παίζει με το μυαλό μας και στο τέλος, όταν πέφτει η αυλαία, να μας κάνει να χειροκροτούμε το ταλέντο της. Η «τσιχλόφουσκα» είναι ένα βιβλίο που το συστήνω ανεπιφύλακτα. Εσύ, αντέχεις να το διαβάσεις;
Ω, μην σε ξεγελά το έντονο, ροζ χρώμα και η γλυκιά της γεύση. Η τσιχλόφουσκα όταν σκάει προκαλεί ένα ηχηρό μπαμ. Μία έκρηξη διασκορπώντας τα συναισθήματα σου. Νιώθεις μίσος, λύπη, θυμό. Προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου από το πάτωμα. Ένα, ένα! Ωστόσο, δεν αντέχεις.
Καταρρέεις! Πιάνεις πάτο!
Σκέφτεσαι τις ράγες του μετρό. Πόσο εύκολο είναι απλά να πέσεις; Ο αναγνώστης, μέσα από την ιστορία της Ειρήνης Βαρδάκη, λυγίζει. Γονατίζει από τις επανειλημμένες γροθιές που ρίχνει η κάθε σελίδα στο στομάχι.
Η «τσιχλόφουσκα» ξετυλίγει τη ζωή τριών γυναικών. Πως ενώνονται, άραγε; Ποια είναι η κοινή γραμμή τους; Τα βήματα τους οδηγούν πάντα στο μετρό. Βλέπουν τις ράγες. Σκέφτονται ότι έφτασαν στην καταστροφή τους ή βασικά… στη λύτρωση.
«MIND THE GAP», ακούν τη φράση από τα μεγάφωνα, μα δεν καταλαβαίνουν τα λόγια. Οι λέξεις μπερδεύονται.
«MIND THE GAP», φωνάζει η φωνή του αναγνώστη. Αγανακτισμένη αυτή τη φορά, τρομοκρατημένη. Καταραμένη φωνή! Καμία δεν την ακούει.
Τα δάκρυα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτό το βιβλίο σοκάρει όποιον το πιάνει στα χέρια του. Προσωπικά, τα δάχτυλα μου από ένα σημείο και μετά γυρνούσαν με δυσκολία την κάθε σελίδα. Η Ειρήνη Βαρδάκη έχει τη δύναμη να παίζει με το μυαλό μας και στο τέλος, όταν πέφτει η αυλαία, να μας κάνει να χειροκροτούμε το ταλέντο της. Η «τσιχλόφουσκα» είναι ένα βιβλίο που το συστήνω ανεπιφύλακτα. Εσύ, αντέχεις να το διαβάσεις;
August 6, 2020
Γραμμένο με προφανή κι ομολογημένο στο κείμενο σκοπό ν' αγγίξει όλες τις χορδές της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Φορτωμένο με ότι πιο καλτ από τη σπλάτερ γκάμα έχει δει ή ακούσει η συγγραφέας. θεμιτές οι καλές προθέσεις να καγχάσει με το σύγχρονο τρόπο ζωής και τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά ο τρόπος ίσως να επιδεχόταν περισσότερη λεπτότητα. Έτσι κι αλλιώς θα μοσχοπουληθεί με την ανηλεή προώθηση που το συνοδεύει, οπότε ότι και να πούμε είναι μάλλον περιττό.
July 5, 2020
H αίσθηση που σου αφήνει αυτό το βιβλίο είναι όχι μόνον αυτή της ελεύθερης πτώσης, αλλά… σα να σε έχουν δέσει μέσα σε μαύρο αδιάβροχο πανί και να σε έχουν πετάξει σε δεξαμενή. Δεν περνάει νερό, ωστόσο νιώθεις την πίεση του νερού σε όλο σου το σώμα, ενώ σταδιακά αρχίζει και σου λείπει το οξυγόνο.
Την γνωρίσαμε από την «Κρυσταλλία», την είδαμε να βελτιώνεται με «Το ρ της ερωμένης», να απογειώνεται με το «Ανάρμοστον εστί». Η «Τσιχλόφουσκα» ήρθε για να μας αποδείξει ότι με κάθε επόμενο βιβλίο κάνει άλματα. Μας δίνει όλο και πιο συνταρακτικές ιστορίες, ρεαλιστικές και δηκτικές, μα και απόλυτα λυρικές και λογοτεχνικές.
Στο πρώτο μισό του βιβλίου είδα την Ειρήνη που είδα στο ρ της ερωμένης (ένα στοιχείο που μου είχε λείψει στο Ανάρμοστον εστί) με μικρές χιουμοριστικές ατάκες, γέλασα και πήρα μικρές ανάσες.
Στο δεύτερο μισό του βιβλίο δεν πρόλαβα να σκεφτώ πολλά. Η κλιμάκωση και οι ανατροπές με είχαν κάνει να ξεχάσω οτιδήποτε άλλο συνέβαινε γύρω μου.
Η Ειρήνη Βαρδάκη πέραν της καταπληκτικής της πένας, πέραν των λυρικών της περιγραφών, έχει κάτι ακόμα δυσεύρετο. Μέσα σε λίγες μόνο γραμμές μπορεί να περιγράψει όλη τη ζωή, όχι με επιτηδευμένο τρόπο. Της βγαίνει φυσικά και αυτό είναι το μαγικό της υπόθεσης.
Η γραφή της ωριμάζει από βιβλίο σε βιβλίο, ενώ το θέμα είναι από τα πλέον σύγχρονα. Υπάρχουν youtubers, influencers, bullying, ενδοοικογενειακή βία και κατ’ επέκταση κακοποιημένες γυναίκες που φοβούνται να μιλήσουν και να αντιδράσουν. Άντρες και γυναίκες που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο, αν μη τι άλλο, θα βρουν πολλά στοιχεία για να ταυτιστούν και όσοι έχουν παιδιά ίσως και να αφυπνιστούν και να ευαισθητοποιηθούν.
Την γνωρίσαμε από την «Κρυσταλλία», την είδαμε να βελτιώνεται με «Το ρ της ερωμένης», να απογειώνεται με το «Ανάρμοστον εστί». Η «Τσιχλόφουσκα» ήρθε για να μας αποδείξει ότι με κάθε επόμενο βιβλίο κάνει άλματα. Μας δίνει όλο και πιο συνταρακτικές ιστορίες, ρεαλιστικές και δηκτικές, μα και απόλυτα λυρικές και λογοτεχνικές.
Στο πρώτο μισό του βιβλίου είδα την Ειρήνη που είδα στο ρ της ερωμένης (ένα στοιχείο που μου είχε λείψει στο Ανάρμοστον εστί) με μικρές χιουμοριστικές ατάκες, γέλασα και πήρα μικρές ανάσες.
Στο δεύτερο μισό του βιβλίο δεν πρόλαβα να σκεφτώ πολλά. Η κλιμάκωση και οι ανατροπές με είχαν κάνει να ξεχάσω οτιδήποτε άλλο συνέβαινε γύρω μου.
Η Ειρήνη Βαρδάκη πέραν της καταπληκτικής της πένας, πέραν των λυρικών της περιγραφών, έχει κάτι ακόμα δυσεύρετο. Μέσα σε λίγες μόνο γραμμές μπορεί να περιγράψει όλη τη ζωή, όχι με επιτηδευμένο τρόπο. Της βγαίνει φυσικά και αυτό είναι το μαγικό της υπόθεσης.
Η γραφή της ωριμάζει από βιβλίο σε βιβλίο, ενώ το θέμα είναι από τα πλέον σύγχρονα. Υπάρχουν youtubers, influencers, bullying, ενδοοικογενειακή βία και κατ’ επέκταση κακοποιημένες γυναίκες που φοβούνται να μιλήσουν και να αντιδράσουν. Άντρες και γυναίκες που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο, αν μη τι άλλο, θα βρουν πολλά στοιχεία για να ταυτιστούν και όσοι έχουν παιδιά ίσως και να αφυπνιστούν και να ευαισθητοποιηθούν.
December 15, 2024
Ένα σκληρό και στενάχωρο βιβλίο που αγγίζει κατά πολύ την πραγματικότητα και φέρνει στην επιφάνεια την αλήθεια που δαφνοστολίζεται μέσω των social media.
May 31, 2020
Και τα πέντε αστέρια, θεωρώ ότι είναι λίγα....Ξεκινώντας την ανάγνωση της "Τσιχλόφουσκας" σε καμία περίπτωση δεν διανοείσαι το απρόσμενο, αναπάντεχο και συγκλονιστικό τέλος της ....Η Ειρήνη Βαρδάκη επανέρχεται αυτή τη φορά με ακόμα πιο καθηλωτική γραφή και με σκέψεις πολλές για τροφή και συζήτηση. Ενα βιβλίο συναρπαστικό, περιγραφικό και αντιπροσωπευτικό της εποχής μας που κατακλύζεται από εικόνες που πολλές φορές δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αφού η ανάγκη του "φαίνεσθαι" αναδεικνύεται σε κυρίαρχη προοπτική. Μέσα από την αφήγηση και τον καταιγισμό της πλοκής, αποτυπώνεται η εποχή μας στην ψηφιακή της μορφή (αν μπορώ να την πω έτσι) και διακρίνονται έντονα ο κυνισμός, η σκληρότητα, η φιλαυτία, η υπέρμετρη φιλοδοξία και η νοσηρότητα. Η αθωότητα αναμετράται με την λαγνεία και την ανάγκη να υπερβεί κανείς τα ηλικιακά στερεότυπα της εφηβείας, η χειραγώγηση συνδέεται με την επικινδυνότητα του διαδικτύου, και η αλήθεια συγκρούεται με την ψευδαίσθηση. Για άλλη μία φορά εντυπωσιασμένη και αναγνωστικώς ικανοποιημένη.
May 22, 2020
με το που τελειωνεις αυτο το βιβλιο αισθανεσαι λες και μολις εχεις βγει απο ενα δωματιο κυριολεκτικα την τελευταια στιγμη λιγο πριν κλεισουν οι τοιχοι γυρω σου.. πρεπει να εισαι ετοιμος ψυχικα για να αναμετρηθεις με αυτο το βιβλιο.. η Ειρηνη Βαρδακη σε μεγαλη φορμα.
Displaying 1 - 30 of 146 reviews