What do you think?
Rate this book
Auroville. Miasto z marzeń
Miejsce akcji (dosłownie): Auroville. Miasto w Indiach w stanie Tamilnadu, 145 kilometrów na południe od Chennai, 10 kilometrów na północ od dawnej francuskiej kolonii Pondicherry, 5 kilometrów na zachód od Zatoki Bengalskiej.
Miejsce akcji (dosłownie i metaforycznie): Miasto, w którym można się zgubić, bo nic tu nie jest takie, na jakie wygląda. Las, który kiedyś był czerwoną pustynią, a wcześniej lasem. Jałowa ziemia, na której Tamilowie – zubożałe duchy dawnej świetności królestw południa – opowiadają sobie legendę o przybyszach z zachodu przynoszących dobrobyt. Miasto ukryte w dżungli, w którym przybysze z zachodu trochę tęsknią za pustką i trochę obawiają się przyszłości. Niewielki płaskowyż, z którego do niedawna widać było morze, a który stał się miejscem eksperymentu. Eksperymentu i na rzeczywistości i na marzeniach.
Miejsce akcji (metaforycznie): Poszukaj w sobie.
Czas akcji: Trochę ponad 50 lat. Cała wieczność. Jedno życie.
Bohaterowie dramatu:
Matka.
Dziecko.
Rzesze poszukujących (niektórzy coś znajdują, inni nie).
Zrealizowana utopia.
Ego.
Iluzja.
Marzenia.
Rzeczywistość.
Ty.
Miejsce akcji (dosłownie i metaforycznie): Miasto, w którym można się zgubić, bo nic tu nie jest takie, na jakie wygląda. Las, który kiedyś był czerwoną pustynią, a wcześniej lasem. Jałowa ziemia, na której Tamilowie – zubożałe duchy dawnej świetności królestw południa – opowiadają sobie legendę o przybyszach z zachodu przynoszących dobrobyt. Miasto ukryte w dżungli, w którym przybysze z zachodu trochę tęsknią za pustką i trochę obawiają się przyszłości. Niewielki płaskowyż, z którego do niedawna widać było morze, a który stał się miejscem eksperymentu. Eksperymentu i na rzeczywistości i na marzeniach.
Miejsce akcji (metaforycznie): Poszukaj w sobie.
Czas akcji: Trochę ponad 50 lat. Cała wieczność. Jedno życie.
Bohaterowie dramatu:
Matka.
Dziecko.
Rzesze poszukujących (niektórzy coś znajdują, inni nie).
Zrealizowana utopia.
Ego.
Iluzja.
Marzenia.
Rzeczywistość.
Ty.
416 pages, Hardcover
First published June 30, 2020
26 people are currently reading
356 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 29 reviews
August 30, 2020
Miejscami irytująca swoim natchnionym (choć pasującym tutaj) stylem, jest to jedynak niezwykle ciekawa rzecz, która wymagała ogromnej pracy (za to też dodatkowe pół gwiazdki ode mnie).
Read
October 12, 2021Chyba nie ma się co już oszukiwać, że to skończę.
Nie mam nic merytorycznego do zarzucenia tej książce, po prostu mnie tak potwornie nudziła. Myślałam, że pomimo że Indie mnie tak zupełnie nie interesują, to zainteresuje mnie zjawisko miasta-utopii, ale książka jest tak bardzo rozwleczona i anegdotyczna, zaludniona ogromem postaci pięcioplanowych, że nie zmogłam. Autorka na pewno włożyła ogrom pracy i czasu w napisanie tej książki, co podziwiam i szanuję. Widocznie temat po prostu nie dla mnie.
Podczytywałam od paru tyg., próbując się uśpić w bezsennych nocnych godzinach, i dobrnęłam do 70%. No i mam dość.
Nie mam nic merytorycznego do zarzucenia tej książce, po prostu mnie tak potwornie nudziła. Myślałam, że pomimo że Indie mnie tak zupełnie nie interesują, to zainteresuje mnie zjawisko miasta-utopii, ale książka jest tak bardzo rozwleczona i anegdotyczna, zaludniona ogromem postaci pięcioplanowych, że nie zmogłam. Autorka na pewno włożyła ogrom pracy i czasu w napisanie tej książki, co podziwiam i szanuję. Widocznie temat po prostu nie dla mnie.
Podczytywałam od paru tyg., próbując się uśpić w bezsennych nocnych godzinach, i dobrnęłam do 70%. No i mam dość.
June 6, 2022
3.75*
Šesťdesiate roky dvadsiateho storočia boli rokmi významných zmien. Zanikali kolónie a impériá, okupované štáty nadobúdali nezávislosť, menila sa mentalita národov. Nová generácia sa búrila, bojkotovala zaužívané poriadky a so zvedavosťou i zanieteným odhodlaním hľadala svoje nové, lepšie „ja“. Bez ega, skostnatených názorov a predsudkov - „ja“ prospešné pre všetkých.
S podobnou myšlienkou, s cieľom vytvoriť ideálne miesto zastrešujúce vyspelejšiu komunitu, vzniklo v 60. rokoch v indickom Tamilnade mesto Auroville. Mesto snov. Mesto budúcnosti. Symbol evolúcie, rovnosti a ideálov, miesto bez diskriminácie či politických čachrov. Miesto, na ktorom mali byť ľudia slobodní, každý každému rovný. Žiadne peniaze, žiadny majetok ani delenie. Žiadne školy, úrady či súdy. Mesto, ktoré by nepatrilo nikomu, no zároveň by slúžilo všetkým. Raj na zemi.
Predstava lákavá, priam vzrušujúca, utopistická, no bola skutočne možná? Naozaj mohlo z ničoho vyrásť slobodné, nezávislé mesto oprostené od mocenských sporov či chamtivosti? Tieto, i mnohé iné otázky si kládla aj Katarzyna Boni, ktorú Auroville neraz zlákalo. Raz ako prostú návštevníčku, inokedy ako pracovitú dobrovoľníčku či možnú členku budovanej komunity.
Práve vďaka jej zážitkom, výskumu a neúnavnej snahe dozvedieť sa čo-to od samotných Aurovillanov, dostávame možnosť odhaliť skutočnosť, spoznať pravú tvár mesta a zistiť, ako sa rokmi menili pôvodne stanovené ideály. Katarzyna Boni nás prostredníctvom príbehov obyvateľov, zachovaných svedectiev i vlastných skúseností berie na fascinujúcu, hoci miestami chaotickú cestu Aurovillom – plošnú i dobovú – pričom na základe rôznych zmien, naplnených i nenaplnených očakávaní a zrážke idealizmu s materializmom, načrtáva úvahu o povahe človeka i podobe sveta.
Päťdesiat rokov po založení sa mesto stále rozrastá, no rozširuje sa v duchu myšlienok, ktoré mali zakladatelia pri jeho vzniku na zreteli? Je spomínaná idylickosť skutočná alebo len zdanlivá? Nuž, neprezrádzam, odpoveď musíte nájsť sami, no jedno je isté, Katarzyna Boni mestu nič nedaruje - svoju fascináciu prepletá s frustráciou, nadšenie strieda so zhrozením. Neprikrášľuje ani nehaní, len svedčí a filozofuje.
Chaotických úvod, respektíve chaotická prvá časť, v ktorej sa autorka priamo vrhla na osobné výpovede "osadníkov" a kde-tu ich prepletala so zbežnými informáciami o vzniku mesta, mi síce trochu pokazili celkový dojem z knihy (osobne by som viac brala odlišnú postupnosť častí), no stále to bolo zaujímavé čítanie nastoľujúce množstvo dôležitých otázok. O ľudskej povahe i schopnosti vzdať sa privilégií. O egu a sile, ktorá nás poháňa vpred. O existencii, duchovne, filozofii.
Šesťdesiate roky dvadsiateho storočia boli rokmi významných zmien. Zanikali kolónie a impériá, okupované štáty nadobúdali nezávislosť, menila sa mentalita národov. Nová generácia sa búrila, bojkotovala zaužívané poriadky a so zvedavosťou i zanieteným odhodlaním hľadala svoje nové, lepšie „ja“. Bez ega, skostnatených názorov a predsudkov - „ja“ prospešné pre všetkých.
S podobnou myšlienkou, s cieľom vytvoriť ideálne miesto zastrešujúce vyspelejšiu komunitu, vzniklo v 60. rokoch v indickom Tamilnade mesto Auroville. Mesto snov. Mesto budúcnosti. Symbol evolúcie, rovnosti a ideálov, miesto bez diskriminácie či politických čachrov. Miesto, na ktorom mali byť ľudia slobodní, každý každému rovný. Žiadne peniaze, žiadny majetok ani delenie. Žiadne školy, úrady či súdy. Mesto, ktoré by nepatrilo nikomu, no zároveň by slúžilo všetkým. Raj na zemi.
Predstava lákavá, priam vzrušujúca, utopistická, no bola skutočne možná? Naozaj mohlo z ničoho vyrásť slobodné, nezávislé mesto oprostené od mocenských sporov či chamtivosti? Tieto, i mnohé iné otázky si kládla aj Katarzyna Boni, ktorú Auroville neraz zlákalo. Raz ako prostú návštevníčku, inokedy ako pracovitú dobrovoľníčku či možnú členku budovanej komunity.
Práve vďaka jej zážitkom, výskumu a neúnavnej snahe dozvedieť sa čo-to od samotných Aurovillanov, dostávame možnosť odhaliť skutočnosť, spoznať pravú tvár mesta a zistiť, ako sa rokmi menili pôvodne stanovené ideály. Katarzyna Boni nás prostredníctvom príbehov obyvateľov, zachovaných svedectiev i vlastných skúseností berie na fascinujúcu, hoci miestami chaotickú cestu Aurovillom – plošnú i dobovú – pričom na základe rôznych zmien, naplnených i nenaplnených očakávaní a zrážke idealizmu s materializmom, načrtáva úvahu o povahe človeka i podobe sveta.
Päťdesiat rokov po založení sa mesto stále rozrastá, no rozširuje sa v duchu myšlienok, ktoré mali zakladatelia pri jeho vzniku na zreteli? Je spomínaná idylickosť skutočná alebo len zdanlivá? Nuž, neprezrádzam, odpoveď musíte nájsť sami, no jedno je isté, Katarzyna Boni mestu nič nedaruje - svoju fascináciu prepletá s frustráciou, nadšenie strieda so zhrozením. Neprikrášľuje ani nehaní, len svedčí a filozofuje.
Chaotických úvod, respektíve chaotická prvá časť, v ktorej sa autorka priamo vrhla na osobné výpovede "osadníkov" a kde-tu ich prepletala so zbežnými informáciami o vzniku mesta, mi síce trochu pokazili celkový dojem z knihy (osobne by som viac brala odlišnú postupnosť častí), no stále to bolo zaujímavé čítanie nastoľujúce množstvo dôležitých otázok. O ľudskej povahe i schopnosti vzdať sa privilégií. O egu a sile, ktorá nás poháňa vpred. O existencii, duchovne, filozofii.
July 12, 2022
Auroville, mesto budúcnosti. Utopický projekt, ktorý pochádza zo 60. rokov, je dodnes absolútne nevídanou skutočnosťou v indickom štáte Tamil Nadu. Komunita Aurovillanov totiž žije na zemi ,,nikoho", pôda tam patrí všetkým. Všetci sú slobodní. Neuctievajú žiadneho konkrétneho boha, ale rozvíjajú svoje osobné duchovno. V ich spoločenstve neexistuje politika. Dobrovoľníčia, pomáhajú, rozvíjajú svoju komunitu. Nepoužívajú medzi sebou peniaze. Je to miesto, kde sú vítané všetky národy sveta, avšak pod podmienkou, že budú žiť ekologicky v harmónii s prírodou i sebou samými.
Reportáž poľskej autorky Katarzyny Boni je sondou do histórie jedinečného indického projektu. Mapuje, ako sa rokmi menil, ako sa menili osudy jednotlivých členov, ako Auroville fungoval a ako v dnešnom kapitalistickom svete (ne)funguje.
Kniha je rozdelená na 3 časti. Prvá z nich má mierne nesúrodú kompozíciu a približuje nám príbehy mnohých osôb, ktoré v Auroville žili. Ich osudy sa často preplietajú a rýchlo striedajú, takže je sem-tam náročné udržať si jasnú predstavu, kto je kto a ktorým smerom sa vydal. Druhá časť je o čosi zrozumiteľnejšia a má logickejšiu štruktúru. Zachytáva zážitky samotnej reportérky z miesta činu. Tretia časť je venovaná zakladateľom Aurovillu.
O Auroville som pred čítaním tejto knihy nevedela vôbec nič. Ako úplný nováčik v tejto problematike by som si priala trochu inú kompozíciu diela (najprv objasniť, ako vznikla myšlienka tohto projektu, konkrétne úskalia pri jeho budovaní a dejiny vo faktuálnom usporiadaní) - čiže pre moje čitateľské blaho by stačilo prehodiť jednotlivé časti knihy. Autorka však v diele sama píše, že viac ako na historické fakty sa chcela zamerať na individuálne skúsenosti Aurovillanov. A to sa jej i podarilo.
Členenie častí a ich štruktúra mi úplne nesadli, ale rešpektujem autorský zámer, pretože je to v podstate vskutku jedinečný prístup k téme. No a samotná téma je neuveriteľne zaujímavá a dnes stále aktuálna (čo som bola prekvapená, lebo som si sprvu - neviem prečo :D - myslela, že tento utopický projekt začal a rovno aj pre svoju neuveriteľnú utopickosť skončil v 20. storočí). Ak si chcete prečítať niečo "iné", niečo, čo si tyká s duchovnom, toto je to správne čítanie.
Reportáž poľskej autorky Katarzyny Boni je sondou do histórie jedinečného indického projektu. Mapuje, ako sa rokmi menil, ako sa menili osudy jednotlivých členov, ako Auroville fungoval a ako v dnešnom kapitalistickom svete (ne)funguje.
Kniha je rozdelená na 3 časti. Prvá z nich má mierne nesúrodú kompozíciu a približuje nám príbehy mnohých osôb, ktoré v Auroville žili. Ich osudy sa často preplietajú a rýchlo striedajú, takže je sem-tam náročné udržať si jasnú predstavu, kto je kto a ktorým smerom sa vydal. Druhá časť je o čosi zrozumiteľnejšia a má logickejšiu štruktúru. Zachytáva zážitky samotnej reportérky z miesta činu. Tretia časť je venovaná zakladateľom Aurovillu.
O Auroville som pred čítaním tejto knihy nevedela vôbec nič. Ako úplný nováčik v tejto problematike by som si priala trochu inú kompozíciu diela (najprv objasniť, ako vznikla myšlienka tohto projektu, konkrétne úskalia pri jeho budovaní a dejiny vo faktuálnom usporiadaní) - čiže pre moje čitateľské blaho by stačilo prehodiť jednotlivé časti knihy. Autorka však v diele sama píše, že viac ako na historické fakty sa chcela zamerať na individuálne skúsenosti Aurovillanov. A to sa jej i podarilo.
Členenie častí a ich štruktúra mi úplne nesadli, ale rešpektujem autorský zámer, pretože je to v podstate vskutku jedinečný prístup k téme. No a samotná téma je neuveriteľne zaujímavá a dnes stále aktuálna (čo som bola prekvapená, lebo som si sprvu - neviem prečo :D - myslela, že tento utopický projekt začal a rovno aj pre svoju neuveriteľnú utopickosť skončil v 20. storočí). Ak si chcete prečítať niečo "iné", niečo, čo si tyká s duchovnom, toto je to správne čítanie.
May 16, 2023
"Tato kniha je jako Auroville. Nějaká měla být, a vyšla úplně jinak," píše v závěrečném poděkování sama autorka. Docela bych ráda četla tu knihu, jak byla myšlena původně, protože tak, jak vyšla, mi moc nesedla. Autorčina kniha Ganbare! Workshopy smrti mi přišla skvělá, četla jsem ji opakovaně. Auroville mě minulo, obsahem i formou. Dočetla jsem, ale nepochopila. Ani indickou utopii, ani způsob, jakým o ní autorka vypráví. Nakonec jsem se k větě, která mě oslovila, pročetla až na jedné z posledních stran:
"Jako všichni náctiletí nasupení na celý svět jsem si kdysi slibovala, že nebudu taková jako ona. Teď bych chtěla být jako moje máma aspoň zpoloviny."
"Jako všichni náctiletí nasupení na celý svět jsem si kdysi slibovala, že nebudu taková jako ona. Teď bych chtěla být jako moje máma aspoň zpoloviny."
July 20, 2022
Jednou bych chtela napsat takovou knihu jako Katarzyna Boni. A vubec nevadi, ze se mi jeji predchozi (Ganbare! Workshopy smrti) libila jeste mnohem vic. Boni totiz krome reportazniho oka prinasi jeste literarni um, vzdyt taky vychazi z proslule polske reportazni skoly, jejiz autori jsou v literarnich reportazich mistry. Ona jen nepopisuje udalosti, data, fakta, ona vypravi pribehy, nekdy temer pohadkove, casto niterne, stava se sama akterkou, sama tape, premysli, filozofuje, hleda odpovedi a kdyz je nenachazi hezky cernobile, jasne, pochopitelne, neznamena to, ze selhala. Naopak. Protoze ukazovat svet, sny, utopie ve sve barevnosti, v tom, co je na nich spatne i dobre, je v radikalizujici se spolecnosti cim dal vic potreba. Zvlast kdyz si radikalizaci proslo i mesto budoucnosti, jake svet potrebuje.
August 14, 2020
„Auroville” to przede wszystkim świetnie skonstruowana, przemyślana i napisana książka. Kasia Boni pisze z dużą wrażliwością, bez eksponowania swojej osobowości czy przekonań, używając precyzyjnie dobranej liczby słów, zabiera czytelnika w interesującą i pełną doświadczeń i eksperymentów podróż. Bo miasto - utopia, zbudowane po środku niczego, które miało dać początek wyższej formie ewolucji homo sapiens, gdzie wszyscy są równi, dążą do doskonałości, nie mają niczego na własność, nawet idei, ciężko pracują, wszystkim się dzielą, medytują aby wkroczyć na najwyższy poziom rozwoju, nie może być nazwane inaczej niż eksperymentem i takie musiały być również wszystkie pomysły, rozwiązania i sposoby, które pomagały w jego powstaniu.
Chociaż wizja Matki, guru i pomysłodawczyni Auroville, która patrzy świdrującym wzrokiem z każdej ściany była bardzo dokładnie sformułowana i określona, nawet ona sama modyfikowała ją żeby dopasować do sytuacji.
Spotkamy tu mnóstwo osób, których głównym życiowym celem było być lepszą wersją siebie, pogłębiać swoją duchowość, grzebać w świadomości i szukać sensu, dla mnie to jest jednak historia podstarzałej hipisowskiej komuny (zresztą momentami świat opisywany przez autorkę bardzo sklejał mi się z opisywanym w „Arkadii” przez Lauren Groff), ludzi, którzy wybrali bycie poza systemem i dali się uwieść jakiejś wizji, żeby poświecić swoje zasoby i życie sekcie. Nie mnie oceniać co ich uwiodło, ale jako osobie, która całkowicie odrzuca kwestie duchowości i samorozwoju, medytacja to dla mnie technika relaksu, a joga ćwiczeń kręgosłupa, tego typu new age’owe klimaty trochę mnie dziwią, a trochę bawią. Nie umiem zrozumieć czemu ludzie to robią.
Kiedy jednak odrzucimy tę warstwę opowieści, zostaje nam historia o ludzkich marzeniach i o tym, czy jesteśmy w stanie je spełnić. Bo intencją większości osób zaangażowanych w powstawanie miasta na pustyni przez ostatnie 50 lat, była zmiana świata na lepsze i w to nie wątpię. Naprawdę chcieli stworzyć model idealnego miejsca do życia, chociaż główne cele na przestrzeni lat się zmieniały. Tymi priorytetami różnili się też między sobą, co niestety nie ułatwiało im pracy i realizacji planów. Boni mówi sprawdzam poszczególnym założeniom pierwotnego planu Matki i niestety to podsumowanie może z zewnątrz nie wypadać dla Aurovillan zbyt korzystnie.
Zamiast miasta równości i wolności, bez pieniędzy i kast, mamy społeczność podzieloną płotami, pogrupowaną w społeczności, obwarowaną mnóstwem zasad, gdzie pieniądz jest ważny i pozycja również, gdzie lokalsi sprzątają i służą za grosze, gdzie wydaje się myśl kolonialna w przetrwała w sposób zakamuflowany i ma się świetnie. Jakby to jednak świat wyprzedził Auroville. Nie pierwszy to dowód na to, że cywilizacja zachodu umie ograniczyć i stłamsić każdą wolnościową ideę.
To co udało im się na pewno to las - wyhodowany z niczego na środku pustyni, z endemicznymi gatunkami roślin i ożywiony przez bogatą faunę. Udało im się również utrzymać miasto, choć bywało różnie i wewnętrzne podziały i konflikty mogły doprowadzić do jego upadku. Jednak oaza istnieje, cały czas przybywa jej mieszkańców i chociaż są to 3 tysiące, nie 50, jak założyła Matka, to jednak wizja miasta wiecznej szczęśliwości kusi i przyciąga.
W końcu jest to opowieść o Aurosonie, pierwszym (choć nie do końca) dziecku Auroville i to jego historia podobała mi się w książce najbardziej. Dziecko szczególne, obarczone przeszłością, wychowywane w duchu wolności i bez zasad, ale też zainteresowania, w nietypowych warunkach. W jaki sposób udało mu się odnaleźć swoją drogę i ułożyć ze światem?
Ostatni rozdział, ten po * sprawił, że cała irytacja związana z zalewem spirytyzmu wyparowała. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego zakończenia.
Chociaż wizja Matki, guru i pomysłodawczyni Auroville, która patrzy świdrującym wzrokiem z każdej ściany była bardzo dokładnie sformułowana i określona, nawet ona sama modyfikowała ją żeby dopasować do sytuacji.
Spotkamy tu mnóstwo osób, których głównym życiowym celem było być lepszą wersją siebie, pogłębiać swoją duchowość, grzebać w świadomości i szukać sensu, dla mnie to jest jednak historia podstarzałej hipisowskiej komuny (zresztą momentami świat opisywany przez autorkę bardzo sklejał mi się z opisywanym w „Arkadii” przez Lauren Groff), ludzi, którzy wybrali bycie poza systemem i dali się uwieść jakiejś wizji, żeby poświecić swoje zasoby i życie sekcie. Nie mnie oceniać co ich uwiodło, ale jako osobie, która całkowicie odrzuca kwestie duchowości i samorozwoju, medytacja to dla mnie technika relaksu, a joga ćwiczeń kręgosłupa, tego typu new age’owe klimaty trochę mnie dziwią, a trochę bawią. Nie umiem zrozumieć czemu ludzie to robią.
Kiedy jednak odrzucimy tę warstwę opowieści, zostaje nam historia o ludzkich marzeniach i o tym, czy jesteśmy w stanie je spełnić. Bo intencją większości osób zaangażowanych w powstawanie miasta na pustyni przez ostatnie 50 lat, była zmiana świata na lepsze i w to nie wątpię. Naprawdę chcieli stworzyć model idealnego miejsca do życia, chociaż główne cele na przestrzeni lat się zmieniały. Tymi priorytetami różnili się też między sobą, co niestety nie ułatwiało im pracy i realizacji planów. Boni mówi sprawdzam poszczególnym założeniom pierwotnego planu Matki i niestety to podsumowanie może z zewnątrz nie wypadać dla Aurovillan zbyt korzystnie.
Zamiast miasta równości i wolności, bez pieniędzy i kast, mamy społeczność podzieloną płotami, pogrupowaną w społeczności, obwarowaną mnóstwem zasad, gdzie pieniądz jest ważny i pozycja również, gdzie lokalsi sprzątają i służą za grosze, gdzie wydaje się myśl kolonialna w przetrwała w sposób zakamuflowany i ma się świetnie. Jakby to jednak świat wyprzedził Auroville. Nie pierwszy to dowód na to, że cywilizacja zachodu umie ograniczyć i stłamsić każdą wolnościową ideę.
To co udało im się na pewno to las - wyhodowany z niczego na środku pustyni, z endemicznymi gatunkami roślin i ożywiony przez bogatą faunę. Udało im się również utrzymać miasto, choć bywało różnie i wewnętrzne podziały i konflikty mogły doprowadzić do jego upadku. Jednak oaza istnieje, cały czas przybywa jej mieszkańców i chociaż są to 3 tysiące, nie 50, jak założyła Matka, to jednak wizja miasta wiecznej szczęśliwości kusi i przyciąga.
W końcu jest to opowieść o Aurosonie, pierwszym (choć nie do końca) dziecku Auroville i to jego historia podobała mi się w książce najbardziej. Dziecko szczególne, obarczone przeszłością, wychowywane w duchu wolności i bez zasad, ale też zainteresowania, w nietypowych warunkach. W jaki sposób udało mu się odnaleźć swoją drogę i ułożyć ze światem?
Ostatni rozdział, ten po * sprawił, że cała irytacja związana z zalewem spirytyzmu wyparowała. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego zakończenia.
August 28, 2020
Ciekawy reportaż. Autorka przedstawia nam historię miasta-utopii, położonego gdzieś w południowych Indiach. Opowiada ją z perspektywy jej mieszkańców, osób przyjezdnych, twórców. Sama, mieszkając w Auroville, doświadczyła wad i zalet tego miasta.
Wartościowe jest to, że nie stara się wygładzić wizerunku tego niespotykanego miasta - bywa surowa i bywa urzeczona. I jakoś tak podąża się za tymi emocjami czytając tę książkę.
Bardzo polecam, bo temat oryginalny.
Wartościowe jest to, że nie stara się wygładzić wizerunku tego niespotykanego miasta - bywa surowa i bywa urzeczona. I jakoś tak podąża się za tymi emocjami czytając tę książkę.
Bardzo polecam, bo temat oryginalny.
July 4, 2024
Toto docitat bol obrovsky pain. Kniha, kedy niekedy lutujem svoju obsesiu absyntovkami a ze ich chcem precitat co najviac. Trpim ked citat o bohatych zapadnych zmatenych Europanoch, ktori hladaju zmysel zivota v totalne chaotickej Indii. Chaotickej co sa tyka ich flexibilnych bozstiev. Maju jedneho a zaroven 33 milionov bohov a vsetko so vsetkym suvisi, a vsetko sa da vysvetlit vedami a ponorit sa do meditacii a najst sameho seba apod. Matka mi pride ako absolutny symbol despotu a diktatora, ktory je zboznovany a manipulujeho kazdeho vo svoj prospech. Takisto Matkin promiskuitny zivot, kedy dva krat zmenila manzela/partnera len pre svoj osobny a potencialny prospech do buducna. Proste vypocitava manipulativna osoba so skvelymi manazerskymi a marketingovymi schopnostami, kedy vybudovala kult osobnosti okolo Aurobinda. Ale nevadi mi ked si dospeli vyberu svoju vlastnu cestu, co mi vadi je, ked potom musia trpiet aj ich deti. Na neschopnost zapadnut do noveho sveta, zla zdravotna starostlivost, vzdelanie atd.
December 31, 2023
Pokud trauma nechava v mozgu neurologickou stopu, ktera moze byt predavana z generace na generaci, meni nam DNA take splnovani snu?
Noooo, nedocitala som to :D v polovici prvej casti som skocila na druhu cast, ktoru som uprimne chcela docitat a velmi sa mi pacila, ale uz mi nechceli predlzit vypozicku v kniznici. "end of year work apocalypse"
Urcite to nemalo nabeh na najlepsiu absyntovku, bolo to slabsie, ale kedze si rada sem tam precitam aj nieco duchovnejsie tak nemozem povedat, ze by som lutovala, ze som po knihe siahla a trochu lutujem, ze som ju za tri mesiace nedokazala precitat, ale bohuzial, boli to velmi brutalne tri mesiace. Asi sa k nej po par mesiacoch vratim, ked dokoncim vsetky resty a situacia sa zase upokoji.
Aurobindo snil o jine Indii. Psal, ze zeme je jako rozmazlene dite, ktere netahuje ruce po britskych hrackach. Je cas uvedomit si, ze kazdy narod musi sam najist cestu k vlastni spase. Nepritel neciha venku, nybriz ve slabosti, zbabelstvi, samolibosti, pokrytectstvi a slepem sentimentalismu. Podle Aurobinda musela Indie k vlastni nezavisloti dospet a zpetrhat pouta- nehlede na to, jestli jsou ze zeleza nebo ze zlata
Autorka cerpala z viacerych diel ktore uz boli publikovane ohladom Auroville. Ciastocne aj zvazujem, ze si ich precitam. Z tych utrzkov, co som citala zneli velmi zaujimavo. Nie som si ista, ci to bolo vdaka autorkinmu stylizovaniu alebo samotnym textom.
Ale Cunamika jim davala neco jineho. Ukazala, ze ony - chude zeny z male vesnice - muzou neco svetu dat zadarmo.
Najviac sa mi pacili casti pisane priamo autorkou ohladom jej skusenosti priamo v auroville. Opisovala mnoho charitativnych projektov, funkcne, nefunkcne, na com strostkotali, vdaka comu uspeli a podobne. Taktiez stretnutia s mnohymi zaujimavymi ludmi, ktorych strela.
Existuje takova technika, ze jednu zo stran zadas, aby rekla, o co ji jde. Druha osoba rika, co slysela. Je to neuveritelne, lide neslysi to, co jim rikas, ale to, ceho se boji. Prestal jsem to delat. Pochopil jsem, ze spousta lidi jsi proste libuje v konfliktech.
Dufam, ze sa k tomu este niekedy dostanem. Teraz, ked prepisujem tieto citaty, musim povedat, ze mi pripada neuveritelne, ze mnohe najnovsie psychologicke teorie, pouzky a neviem este ake slova pouzit, ktore formuje najlepsi svetovi vedci boli sirene roznymi nabozenskymi vodcami uz na zaciatku minuleho storocia. A dokazali o nich presvedcit omnoho viac ludi.
Matka rekla, ze veskere rozdily medzi nami pochadzeji z ducha. A byt jim prikladame obrovskou vahu, ve skutecnosti jsou bezvyznamne. Doporucovala trochu usili k pochopeni toho, ze nase hledisko je pouze jedno z mnoha a ze nikdo nema monopol na pravdu.
Noooo, nedocitala som to :D v polovici prvej casti som skocila na druhu cast, ktoru som uprimne chcela docitat a velmi sa mi pacila, ale uz mi nechceli predlzit vypozicku v kniznici. "end of year work apocalypse"
Urcite to nemalo nabeh na najlepsiu absyntovku, bolo to slabsie, ale kedze si rada sem tam precitam aj nieco duchovnejsie tak nemozem povedat, ze by som lutovala, ze som po knihe siahla a trochu lutujem, ze som ju za tri mesiace nedokazala precitat, ale bohuzial, boli to velmi brutalne tri mesiace. Asi sa k nej po par mesiacoch vratim, ked dokoncim vsetky resty a situacia sa zase upokoji.
Aurobindo snil o jine Indii. Psal, ze zeme je jako rozmazlene dite, ktere netahuje ruce po britskych hrackach. Je cas uvedomit si, ze kazdy narod musi sam najist cestu k vlastni spase. Nepritel neciha venku, nybriz ve slabosti, zbabelstvi, samolibosti, pokrytectstvi a slepem sentimentalismu. Podle Aurobinda musela Indie k vlastni nezavisloti dospet a zpetrhat pouta- nehlede na to, jestli jsou ze zeleza nebo ze zlata
Autorka cerpala z viacerych diel ktore uz boli publikovane ohladom Auroville. Ciastocne aj zvazujem, ze si ich precitam. Z tych utrzkov, co som citala zneli velmi zaujimavo. Nie som si ista, ci to bolo vdaka autorkinmu stylizovaniu alebo samotnym textom.
Ale Cunamika jim davala neco jineho. Ukazala, ze ony - chude zeny z male vesnice - muzou neco svetu dat zadarmo.
Najviac sa mi pacili casti pisane priamo autorkou ohladom jej skusenosti priamo v auroville. Opisovala mnoho charitativnych projektov, funkcne, nefunkcne, na com strostkotali, vdaka comu uspeli a podobne. Taktiez stretnutia s mnohymi zaujimavymi ludmi, ktorych strela.
Existuje takova technika, ze jednu zo stran zadas, aby rekla, o co ji jde. Druha osoba rika, co slysela. Je to neuveritelne, lide neslysi to, co jim rikas, ale to, ceho se boji. Prestal jsem to delat. Pochopil jsem, ze spousta lidi jsi proste libuje v konfliktech.
Dufam, ze sa k tomu este niekedy dostanem. Teraz, ked prepisujem tieto citaty, musim povedat, ze mi pripada neuveritelne, ze mnohe najnovsie psychologicke teorie, pouzky a neviem este ake slova pouzit, ktore formuje najlepsi svetovi vedci boli sirene roznymi nabozenskymi vodcami uz na zaciatku minuleho storocia. A dokazali o nich presvedcit omnoho viac ludi.
Matka rekla, ze veskere rozdily medzi nami pochadzeji z ducha. A byt jim prikladame obrovskou vahu, ve skutecnosti jsou bezvyznamne. Doporucovala trochu usili k pochopeni toho, ze nase hledisko je pouze jedno z mnoha a ze nikdo nema monopol na pravdu.
April 25, 2021
Kiedy reportażysta ma w ręku taki temat – wygrywa. Ciekawe, ile osób zastanawia się teraz, jak to możliwe, że żyję tyle lat na tym świecie i nigdy nie słyszałam/-em o Auroville? Ja należę do tej grupy i po przeczytaniu książki Katarzyny Boni wciąż zadaję sobie pytanie: jak mogłam TAK BARDZO NIE WIEDZIEĆ, że takie miejsce istnieje? ;)
Jeśli chodzi o sam reportaż, to jest... solidny. To komplement, ale nie wszystko w solidności jest idealne. Zabrakło mi lekkości stylu, którą odnajduję u moich ulubionych reportażystów (m.in. u dobrego znajomego autorki – Wojciecha Tochmana), pojawiały się dłużyzny. Ale i tak było warto. Temat został ogarnięty kompleksowo, omówiony szczegółowo i mimo że czytałam tę książkę wolniej niż zwykle, oceniam ją wysoko.
Jeśli chodzi o sam reportaż, to jest... solidny. To komplement, ale nie wszystko w solidności jest idealne. Zabrakło mi lekkości stylu, którą odnajduję u moich ulubionych reportażystów (m.in. u dobrego znajomego autorki – Wojciecha Tochmana), pojawiały się dłużyzny. Ale i tak było warto. Temat został ogarnięty kompleksowo, omówiony szczegółowo i mimo że czytałam tę książkę wolniej niż zwykle, oceniam ją wysoko.
November 11, 2020
Porywajaca pozycja to to nie jest. Na dodatek bardzo chaotycznie napisana, ale za doglebny research daje 3 gwiazdki.
July 31, 2020
Zacznę od krótkiego podsumowania: proszę Państwa, niniejszym obwieszczam tę książkę najlepszą książką non-fiction roku 2020.
Katarzyna Boni snuje opowieść o Auroville, mieście, które miało stać się miastem przyszłości, oznaką ewolucji od "normalnego" człowieka do istoty wyższego typu. Zbiera historie mieszkańców, przybyłych, zachwyconych oraz rozczarowanych, z czułością pisze i o nich, i o swoich własnych doświadczeniach. O tym, co myślano na początku, o tym, co się udało i o tym, co nie wyszło zbyt dobrze. A także o tym, czym Auroville jest teraz i czym może kiedyś się stać, ale również - czym, mimo wysiłku, się nie stało.
Jak zawsze w przypadku świetnie napisanych, skomponowanych i po prostu moich zdaniem wyśmienitych książek mam poczucie, że każde słowo recenzji w jakiś sposób będzie książkę obnażać, odrywać od jej przeczytania i samodzielnego zgłębienia historii. A bardzo, bardzo, bardzo chciałabym, żeby "Auroville" czytało jak najwięcej osób - bo opowieść o pewnym marzeniu i o tym, jak stawało się rzeczywistością (a potem, w zależności od interpretacji, wynaturzało) jest po prostu pasjonująca i w pasjonujący sposób napisana. Żar słońca, ciężką pracę, dziwność głoszonych ideałów i być może ich nieprzystawalność do europejskiej ideologii czuje się coraz głębiej z każdą stroną. Tak samo poczucie oderwania, zagubienia, a także potrzebę wprowadzania w życie swoich ideałów obecną chyba u każdego mieszkańca Auroville. Fascynujące jest obserwowanie, jak pierwotne ideały głoszone przez Matką są modyfikowane wraz z upływem czasu, i tego, jak z jednej strony miasto pozostaje takie, jakie miało być, a z drugiej - jak bardzo się od tych założeń oddala. Albo właśnie wprost przeciwnie: jak bardzo jego dzisiejszy kształt przystaje do tego, co na początku określono.
Autorka nie bawi się w natrętną psychoanalizę, nie narzuca swojej interpretacji, stosunkowo rzadko pisze nawet o swoich własnych doświadczeniach z Auroville. Jej narracja jednak sama z siebie nasuwa kolejne wątpliwości: czy powstanie utopii jest możliwe, czy zawsze jest ona obarczona - jako tworzona przez ludzi - ludzkimi wadami? Czy Auroville rzeczywiście jest lub stanie się Miastem Przyszłości? Czy Auroville w ogóle istnieje w takim kształcie, w jakim miało powstać, czy wciąż trwa jego sprowadzanie na świat? Czy te wszystkie wizje, duchowy rozwój i świadomość to jedynie przemyślany wytwór chciwych i przebiegłych umysłów cynicznie nastawionych na zysk, czy rzeczywista oznaka, że poza nami jest na tym świecie także "coś więcej"? Jak dość współczesny wygląd Auroville ma się do oryginalnych ideałów i czy jest ich zaprzeczeniem, czy potwierdzeniem? I wreszcie - co chyba najważniejsze - czy ja sama mogłabym kiedyś wyrzec się wszystkiego i zostać aurovillanką?
Bardzo, bardzo rzadko to piszę, ale naprawdę wierzę, że jest to taka książka, którą KAŻDY miłośnik non-fiction powinien przeczytać jako "materiał źródłowy", i taka, którą powinno się podarować co najmniej pięciu osobom w swoim życiu. Jestem zachwycona językiem, wydaniem (oprócz może kilku przecinków), treścią, ogromem researchu, który Autorka musiała wykonać podczas pracy, kolorytem, egzotyką, odwołaniami kulturowymi (precyzowanymi w rozdziale bibliograficznym), klimatem i każdym innym fragmentem książki. Wspaniała proza. A wręcz: najwspanialsza.
Katarzyna Boni snuje opowieść o Auroville, mieście, które miało stać się miastem przyszłości, oznaką ewolucji od "normalnego" człowieka do istoty wyższego typu. Zbiera historie mieszkańców, przybyłych, zachwyconych oraz rozczarowanych, z czułością pisze i o nich, i o swoich własnych doświadczeniach. O tym, co myślano na początku, o tym, co się udało i o tym, co nie wyszło zbyt dobrze. A także o tym, czym Auroville jest teraz i czym może kiedyś się stać, ale również - czym, mimo wysiłku, się nie stało.
Jak zawsze w przypadku świetnie napisanych, skomponowanych i po prostu moich zdaniem wyśmienitych książek mam poczucie, że każde słowo recenzji w jakiś sposób będzie książkę obnażać, odrywać od jej przeczytania i samodzielnego zgłębienia historii. A bardzo, bardzo, bardzo chciałabym, żeby "Auroville" czytało jak najwięcej osób - bo opowieść o pewnym marzeniu i o tym, jak stawało się rzeczywistością (a potem, w zależności od interpretacji, wynaturzało) jest po prostu pasjonująca i w pasjonujący sposób napisana. Żar słońca, ciężką pracę, dziwność głoszonych ideałów i być może ich nieprzystawalność do europejskiej ideologii czuje się coraz głębiej z każdą stroną. Tak samo poczucie oderwania, zagubienia, a także potrzebę wprowadzania w życie swoich ideałów obecną chyba u każdego mieszkańca Auroville. Fascynujące jest obserwowanie, jak pierwotne ideały głoszone przez Matką są modyfikowane wraz z upływem czasu, i tego, jak z jednej strony miasto pozostaje takie, jakie miało być, a z drugiej - jak bardzo się od tych założeń oddala. Albo właśnie wprost przeciwnie: jak bardzo jego dzisiejszy kształt przystaje do tego, co na początku określono.
Autorka nie bawi się w natrętną psychoanalizę, nie narzuca swojej interpretacji, stosunkowo rzadko pisze nawet o swoich własnych doświadczeniach z Auroville. Jej narracja jednak sama z siebie nasuwa kolejne wątpliwości: czy powstanie utopii jest możliwe, czy zawsze jest ona obarczona - jako tworzona przez ludzi - ludzkimi wadami? Czy Auroville rzeczywiście jest lub stanie się Miastem Przyszłości? Czy Auroville w ogóle istnieje w takim kształcie, w jakim miało powstać, czy wciąż trwa jego sprowadzanie na świat? Czy te wszystkie wizje, duchowy rozwój i świadomość to jedynie przemyślany wytwór chciwych i przebiegłych umysłów cynicznie nastawionych na zysk, czy rzeczywista oznaka, że poza nami jest na tym świecie także "coś więcej"? Jak dość współczesny wygląd Auroville ma się do oryginalnych ideałów i czy jest ich zaprzeczeniem, czy potwierdzeniem? I wreszcie - co chyba najważniejsze - czy ja sama mogłabym kiedyś wyrzec się wszystkiego i zostać aurovillanką?
Bardzo, bardzo rzadko to piszę, ale naprawdę wierzę, że jest to taka książka, którą KAŻDY miłośnik non-fiction powinien przeczytać jako "materiał źródłowy", i taka, którą powinno się podarować co najmniej pięciu osobom w swoim życiu. Jestem zachwycona językiem, wydaniem (oprócz może kilku przecinków), treścią, ogromem researchu, który Autorka musiała wykonać podczas pracy, kolorytem, egzotyką, odwołaniami kulturowymi (precyzowanymi w rozdziale bibliograficznym), klimatem i każdym innym fragmentem książki. Wspaniała proza. A wręcz: najwspanialsza.
July 12, 2020
Po wstrząsającym Gambare! Warsztaty umierania Katarzyna Boni powraca z nowym przejmującym reportażem Auroville. Miasto marzeń o eksperymencie stworzenia utopii, która przetrwała do dziś i każdy może stać jej częścią.
W 1968 roku kiedy świat stał w płomieniach, w Stanach Zjednoczonych, Francji i Polsce trwały uliczne demonstracje i walki, kiedy ludzie uciekali przed jadącymi czołgami, w Indiach - które niedawno zrzuciły z siebie miano kolonii, w stanie Tamilandu powstała osada. Była ona objęta międzynarodowym patronatem UNESCO i miała na celu stworzenie miasta idealnego, miasta marzeń. Kiedy na świecie ludzie żyli w strachu, czuli się dyskryminowani, tu mieli być wolnoli. Mieli żyć w pokoju i zgodnie z nauką Matki wspinać się na wyżyny duchowości. To Matka dbała o ich potrzeby, kiedy coś chcieli kupić, udawali się do niej i decydowała, czy rzeczywiście tego potrzebowali. Dzieci miały nie chodzić do szkoły. Zdobywać wiedzę na zasadzie doświadczenia i tego, czego akurat w danym momencie potrzebowali własnymi siłami szukać sposobu na zaspokojenie danej potrzeby. Miasto to miała nie należeć do nikogo i jednocześnie należeć do wszystkich. Zjeżdżali do niego między innymi hipisi, życiowi rozbitkowie i tak z każdym rokiem społeczność aurovillan powiększała się i trwa do dnia dzisiejszego. Katarzyna Boni pojechała do tego niezwykłego miejsca, rozmawiała z jego mieszkańcami, zaprzyjaźniła się i na pewien czas zamieszkała poznając tutejsze reguły i styl życia.
Tutejsza ludność nie lubi określenia utopia ponieważ wiąże się ono z ideologią, od której Auroville ma być wolne, ale przede wszystkim jest ono symbolem mrzonki, czegoś nierzyczywistego, a miasto to trwa i istnieje. Z tego powodu bardziej wolą określenie marzenie, bo do tego zdążają. Do stworzenia wymarzonego miasta. Z biegiem czasu, jak to z utopiami bywa, zaczęło ono przybierać ciemne barwy. Po śmierci Matki tutejsza społeczność zaczęła się dzielić. Pojawili się lepsi i gorsi, a pewna część osadników zaczęła być po prostu prześladowana. Miało to związek między innymi z tym, kto po założycielce przejmie władzę. Natomiast echa wydarzeń mających wówczas miejsce, słychać nadal. To, co miało być oazą pokoju, przestało nią być, a dodatkowo duchowy wymiar Auroville zburzyło wdarcie cywilizacji z kultem pieniądza i falą turystów. Mimo to miasto to nadal trwa jako kraina szczęścia, gdzie każdy może zawitać ale nie każdy może zostać. O przyjęciu do swego grona decydują mieszkańcy, jednak nie każdy przede wszystkim chce w nim osiąść na stałe.
W reportażu autorka opowiada historie jego mieszkańców, budowniczych którzy w dążeniu do stworzenia lepszego świata poświęcili wszystko. To pasjonująca lektura o tych szukających własnego miejsca na ziemi, o marzycielach którzy własne marzenie zmienili czyn, doprowadzając do tego, że ich idea trwa do dziś. Czyta się go z rosnącą fascynacją, a jego bohaterowie stają się nam coraz bliżsi.
W 1968 roku kiedy świat stał w płomieniach, w Stanach Zjednoczonych, Francji i Polsce trwały uliczne demonstracje i walki, kiedy ludzie uciekali przed jadącymi czołgami, w Indiach - które niedawno zrzuciły z siebie miano kolonii, w stanie Tamilandu powstała osada. Była ona objęta międzynarodowym patronatem UNESCO i miała na celu stworzenie miasta idealnego, miasta marzeń. Kiedy na świecie ludzie żyli w strachu, czuli się dyskryminowani, tu mieli być wolnoli. Mieli żyć w pokoju i zgodnie z nauką Matki wspinać się na wyżyny duchowości. To Matka dbała o ich potrzeby, kiedy coś chcieli kupić, udawali się do niej i decydowała, czy rzeczywiście tego potrzebowali. Dzieci miały nie chodzić do szkoły. Zdobywać wiedzę na zasadzie doświadczenia i tego, czego akurat w danym momencie potrzebowali własnymi siłami szukać sposobu na zaspokojenie danej potrzeby. Miasto to miała nie należeć do nikogo i jednocześnie należeć do wszystkich. Zjeżdżali do niego między innymi hipisi, życiowi rozbitkowie i tak z każdym rokiem społeczność aurovillan powiększała się i trwa do dnia dzisiejszego. Katarzyna Boni pojechała do tego niezwykłego miejsca, rozmawiała z jego mieszkańcami, zaprzyjaźniła się i na pewien czas zamieszkała poznając tutejsze reguły i styl życia.
Tutejsza ludność nie lubi określenia utopia ponieważ wiąże się ono z ideologią, od której Auroville ma być wolne, ale przede wszystkim jest ono symbolem mrzonki, czegoś nierzyczywistego, a miasto to trwa i istnieje. Z tego powodu bardziej wolą określenie marzenie, bo do tego zdążają. Do stworzenia wymarzonego miasta. Z biegiem czasu, jak to z utopiami bywa, zaczęło ono przybierać ciemne barwy. Po śmierci Matki tutejsza społeczność zaczęła się dzielić. Pojawili się lepsi i gorsi, a pewna część osadników zaczęła być po prostu prześladowana. Miało to związek między innymi z tym, kto po założycielce przejmie władzę. Natomiast echa wydarzeń mających wówczas miejsce, słychać nadal. To, co miało być oazą pokoju, przestało nią być, a dodatkowo duchowy wymiar Auroville zburzyło wdarcie cywilizacji z kultem pieniądza i falą turystów. Mimo to miasto to nadal trwa jako kraina szczęścia, gdzie każdy może zawitać ale nie każdy może zostać. O przyjęciu do swego grona decydują mieszkańcy, jednak nie każdy przede wszystkim chce w nim osiąść na stałe.
W reportażu autorka opowiada historie jego mieszkańców, budowniczych którzy w dążeniu do stworzenia lepszego świata poświęcili wszystko. To pasjonująca lektura o tych szukających własnego miejsca na ziemi, o marzycielach którzy własne marzenie zmienili czyn, doprowadzając do tego, że ich idea trwa do dziś. Czyta się go z rosnącą fascynacją, a jego bohaterowie stają się nam coraz bliżsi.
January 18, 2022
Auroville, miasto marzeń. Czy możliwe jest stworzenie miejsca, które nie należy do nikogo? Bez własności. Bez podziałów. Bez szkół, bez sądów. Taki raj na ziemi. A może kolejna Utopia?
Auroville istnieje od ponad 40 lat. Na pustyni gdzieś w Indiach. Miało być spełnieniem wizji Matki...
Katarzyna Boni zabiera nas w niesamowitą podróż. Oglądamy Auroville od środka. Spacerujemy uliczkami, rozmawiamy z ludźmi, poznajemy panujące tam zwyczaje. Jednak to nie tylko podróż krajoznawcza czy kulturoznawcza. Miasto marzeń stało się
pretekstem do postawienia wielu pytań, na które odpowiedź można znaleźć gdzieś w sobie.
Książka ma piękną okładkę. Jak wzięłam ją do ręki poczułam, że bardzo chcę ją mieć. Teraz wiem czemu. To książka z duszą. Książką która mówi, pyta, zaskakuje. A te ważne, "egzystencjalne " kwestie pojawiają się między rzetelnymi reporterskimi opisami. Taka ciut dziwna ale bardzo wciągająca kombinacja literatury faktu i filozofii (być może trochę na wyrost to nazwałam, ale tak to odebrałam). Cieszę się, że mam "Auroville " na swojej półce. Gorąco polecam ale mojego egzemplarza nie pożyczę bo jest "bardzo mój "
Ps. Tu jeden z wielu artykułów, które można znaleźć w sieci.
https://holistic.news/auroville-czyli...
Auroville istnieje od ponad 40 lat. Na pustyni gdzieś w Indiach. Miało być spełnieniem wizji Matki...
Katarzyna Boni zabiera nas w niesamowitą podróż. Oglądamy Auroville od środka. Spacerujemy uliczkami, rozmawiamy z ludźmi, poznajemy panujące tam zwyczaje. Jednak to nie tylko podróż krajoznawcza czy kulturoznawcza. Miasto marzeń stało się
pretekstem do postawienia wielu pytań, na które odpowiedź można znaleźć gdzieś w sobie.
Książka ma piękną okładkę. Jak wzięłam ją do ręki poczułam, że bardzo chcę ją mieć. Teraz wiem czemu. To książka z duszą. Książką która mówi, pyta, zaskakuje. A te ważne, "egzystencjalne " kwestie pojawiają się między rzetelnymi reporterskimi opisami. Taka ciut dziwna ale bardzo wciągająca kombinacja literatury faktu i filozofii (być może trochę na wyrost to nazwałam, ale tak to odebrałam). Cieszę się, że mam "Auroville " na swojej półce. Gorąco polecam ale mojego egzemplarza nie pożyczę bo jest "bardzo mój "
Ps. Tu jeden z wielu artykułów, które można znaleźć w sieci.
https://holistic.news/auroville-czyli...
March 30, 2024
Když v roce 2022 vyšla, říkala jsem si "TO je ona, TO je konečně TA Absyntovka, kterou si nechci koupit!" Když jsme si na Valentýna 2023 z Absyntu objednávali "zajíce v pytli" mělo mi být jasné, že mě Vesmír nenávidí. Po roce, co byla v poličce jsem se rozhodla, že to zkusím... no a byla přesně taková jaká jsem čekala.
Téma pro mě absolutně nezajímavé, hipíci a jiní pošuci staví v poušti už přes padesát let město a budoujou tam ideální společnost. Ještě to nemají hotové.
Je to nudné, dlouhé, divně napsané, hrozně nerada jsem se k tomu vracela, zapomínala jsem kdo je kdo, kde je kde a jakou to má chronologii. Posledních 36 stran je shrnutí zdrojů a bibliografie, jde tam vidět, kolik času s tím Boni strávila, co všechno musela nastudovat, přečíst, s kým se musela setkat, koho naháněla po mailech po celém světě. Když budu citovat klasiku: "To muselo dát příšernou práci a přitom taková blbost". Jednou se doufám, naučím odložit knížku, která mě nebaví. 2* za to, že jsem si o něco rozšířila obzory.
Téma pro mě absolutně nezajímavé, hipíci a jiní pošuci staví v poušti už přes padesát let město a budoujou tam ideální společnost. Ještě to nemají hotové.
Je to nudné, dlouhé, divně napsané, hrozně nerada jsem se k tomu vracela, zapomínala jsem kdo je kdo, kde je kde a jakou to má chronologii. Posledních 36 stran je shrnutí zdrojů a bibliografie, jde tam vidět, kolik času s tím Boni strávila, co všechno musela nastudovat, přečíst, s kým se musela setkat, koho naháněla po mailech po celém světě. Když budu citovat klasiku: "To muselo dát příšernou práci a přitom taková blbost". Jednou se doufám, naučím odložit knížku, která mě nebaví. 2* za to, že jsem si o něco rozšířila obzory.
June 18, 2022
Absyntovky nabízí zajímavé reportáže, literaturu faktu, populárně naučnou. Vždy se věnuje zajímavým a ožehavým tématům, které mě ně vždy přitahují, ale Auroville mě zaujal. Nicméně, při čtení jsem došla k názoru, že to indické ševelení, není můj šálek kávy. Neměla jsem na knihu trpělivost a přeskakovala jsem. Nakonec jsem i googlila. Ta kniha byla zbytečně rozvleklá, táhlá, bez náboje a šťávy. Ty informace mohly být sděleny jasněji, stručněji a bez patosu. Bez té uměleckosti bych se obešla, zbytečně se to i graficky roztahovalo na stránky. Je zajímavý postup, myšlenka, kdo za tím byl atd. Jak se to vytvářelo a jak to funguje.. ale ten způsob předání informací mě osobně ubíjel. Takže za *3....
jo a je to i zajímavé v tom stylu, když si o tom jakože "funkčním" městě bez peněz myslíte své a ono vám to ukáže, že je to ještě větší.... než jste si mysleli... mno.. čili prostě výsledek u těchto věcí je svým způsobem vždy stejný.
jo a je to i zajímavé v tom stylu, když si o tom jakože "funkčním" městě bez peněz myslíte své a ono vám to ukáže, že je to ještě větší.... než jste si mysleli... mno.. čili prostě výsledek u těchto věcí je svým způsobem vždy stejný.
October 15, 2021
I don't agree with some opinions that the book is "too methaphisical". The perspective is just closer to traits of collectivistic culture which may be quite unnatural for somebody who was raised up focusing on different values. On the other hand, I like the way Boni let us to watch her doubts, road in between of being a "enthusiast" of utopia and sceptic.
I also like the structure of the book itself, although the last part of it disappointed me a bit - as if there was no idea for it, it seems "crammed" with facts that have not fit anywhere before.
Still, the book is worth reading as it does not answer the question of whether or not Auroville is a failure, but leaves the question - and the question of building cities of the future in general - open.
I also like the structure of the book itself, although the last part of it disappointed me a bit - as if there was no idea for it, it seems "crammed" with facts that have not fit anywhere before.
Still, the book is worth reading as it does not answer the question of whether or not Auroville is a failure, but leaves the question - and the question of building cities of the future in general - open.
May 31, 2022
Zpočátku jsem měla problém se do knihy začíst, to se mi ale asi v polovině změnilo. Trvalo mi zvyknout si na přeskakování postav a vyznání se v organizační struktuře. Kolem a kolem je reportážní kniha skvělou sondou do života jednoho utopistického města, kde se hodně věcí nevedlo a nakonec ani nepovedlo dle očekávání některých lidí, ale samotný fakt, že myšlenka existovala a že byli lidi, kteří se jí snažili naplnit byla občerstvující.
February 20, 2023
Čteno v češtině. Auroville - Město ze snů. Je to jako s autorčinými pobyty v Auroville, občas jsem tu knihu chtěla zahodit a přestat ji číst, stejně jako autorka utíkala z Auroville. Počátek je hodně chaotický, prostředek je fascinující (především popis vlastního fungování, či nefungovani Auroville)a konec je již taková třešnička nakonec.
Achjo, stejně bych to chtěla zažít!
Achjo, stejně bych to chtěla zažít!
June 2, 2024
"Co osiągnęliśmy przez ostatnie dziesięciolecia? Jak nam wychodzi zarządzanie milionami ludzi? Nauczyliśmy się rozwiązywać konflikty? Pozbyliśmy się systemu ekonomicznego, który wzmacnia nierówności? A czy nasze dzieci są szczęśliwe z ocenami i egzaminami? Jaki w ogóle jest nasz cel? I czemu jeszcze - pomimo religii, terapii i poradników do samorozwoju - nie jesteśmy szczęśliwi?".
September 14, 2020
O utopiach, o ich budowaniu, mitach. Boni zostawia wiele czytelnikowi, nie kryje się ze swoimi emocjami, uprzedza o nich. Czytana w drodze do Prypeci, nabiera dodatkowych znaczeń.
May 26, 2025
Miasto - utopia. Temat interesujący, wręcz fascynujący, a autorka zrobiła niesamowity research, niestety od połowy zaczęła mi się nudzić. Wielość wątków trochę przytłoczyła
3,75
3,75
November 12, 2021
Jestem miłośnikiem utopii. Podświadomie uważam, że stworzenie idealnego społeczeństwa lub państwa jest możliwe, i warto takie próby podejmować. Częściej jednak takie pomysły zostają wyłącznie na kartach dzieł filozoficznych, rzadko są wcielane w życie. Jednym z wyjątków jest tytułowe Auroville, miasto znajdujące się na terenie Indii, ale zachowujące swoją niezależność.
Boni pracowała tam najpierw jako wolontariuszka, a z czasem dojrzała w jej głowie myśl, by napisać reportaż o tym miejscu. Jej wnioski są jednak gorzkie. Idyllyczność jest tylko pozorna, braterstwo, tolerancja, pokój i miłość lepiej prezentują się w pismach i na sztandarach, niż w rzeczywistości. Auroville zawodzi oczekiwania kolejnych Europejczyków, którzy rzucają swoje wygodne życie, by tu przeżyć duchowe nawrócenie.
Miasto z marzeń może oferuje inną rzeczywistość, ale wcale nie doskonałą. Wybitna nie jest jednak też książka. Albo inaczej, nie do końca przypadła mi do gustu. Może dlatego, że akurat nie jestem miłośnikiem szeroko pojętej filozofii Wschodu, i wszelkie medytacje uważam za przereklamowane, a są to w jakiś sposób fundamenty Auroville. Dzieło Boni upodobniło się do tematu, który opisuje. Jest tak samo statyczne, przydługie, bez werwy. Dla koneserów :)
Boni pracowała tam najpierw jako wolontariuszka, a z czasem dojrzała w jej głowie myśl, by napisać reportaż o tym miejscu. Jej wnioski są jednak gorzkie. Idyllyczność jest tylko pozorna, braterstwo, tolerancja, pokój i miłość lepiej prezentują się w pismach i na sztandarach, niż w rzeczywistości. Auroville zawodzi oczekiwania kolejnych Europejczyków, którzy rzucają swoje wygodne życie, by tu przeżyć duchowe nawrócenie.
Miasto z marzeń może oferuje inną rzeczywistość, ale wcale nie doskonałą. Wybitna nie jest jednak też książka. Albo inaczej, nie do końca przypadła mi do gustu. Może dlatego, że akurat nie jestem miłośnikiem szeroko pojętej filozofii Wschodu, i wszelkie medytacje uważam za przereklamowane, a są to w jakiś sposób fundamenty Auroville. Dzieło Boni upodobniło się do tematu, który opisuje. Jest tak samo statyczne, przydługie, bez werwy. Dla koneserów :)
July 23, 2023
Už delší dobu mě lákalo přečíst si nějakou knihu vydanou u nakladatelství Absynt a shodou mnoha náhod jsem se dostala k téhle - vůbec jsem netušila, že něco jako Auroville vůbec existuje.
Tuhle knihu bych neoznačila za typickou non-fiction knihu - je chaotická, zvláštně napsaná (spíš pocitově, než fakticky) a nemá pořádný konec... ale myslím si, že k tématu se hodí, protože přesně takový Auroville je (nebo se mi aspoň takový zdá).
Tuhle knihu bych neoznačila za typickou non-fiction knihu - je chaotická, zvláštně napsaná (spíš pocitově, než fakticky) a nemá pořádný konec... ale myslím si, že k tématu se hodí, protože přesně takový Auroville je (nebo se mi aspoň takový zdá).
Displaying 1 - 29 of 29 reviews