What do you think?
Rate this book
Ο βασιλιάς της
«Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη...» µου ’χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.
«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια οµορφιά πόσο να την αντέξεις;»
Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι µε έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η µπερδεµένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική µου αλήθεια.
Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεµα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήµα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη µάνα σας. Το τρέµετε – σας έχουν µάθει να το τρέµετε. Αγαπάω σηµαίνει γίνοµαι εκείνη που αγαπάω. Η µοίρα της δική µου µοίρα. Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά µου. Όταν την είδα να σαλπάρει µε τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός µου.
«Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!» Καγχάζω. Μου ανήκε η Ελένη; Δε µας ανήκει τίποτα – το παρελθόν; το µέλλον; ό,τι µπορούµε να αγκαλιάσουµε ή να κουβαλήσουµε στην πλάτη µας; όχι! τίποτα, τίποτα! Τη στιγµή µόνο έχουµε. Και για να µη µας φύγει, τη λιώνουµε µες στην παλάµη µας. Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγµή. Την άφησα να φτερουγίσει. Μακριά µου.
Η ιστορία µας βάφτηκε στο αίµα και στο ψέµα. Συνέβησαν όλα διαφορετικά από ό,τι τα έχετε ακούσει, συνέβησαν πάντως και θα ξανασυµβούν χίλιες χιλιάδες φορές ως τη συντέλεια του κόσµου – και λοιπόν; Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά;
Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.
«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια οµορφιά πόσο να την αντέξεις;»
Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι µε έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η µπερδεµένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική µου αλήθεια.
Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεµα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήµα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη µάνα σας. Το τρέµετε – σας έχουν µάθει να το τρέµετε. Αγαπάω σηµαίνει γίνοµαι εκείνη που αγαπάω. Η µοίρα της δική µου µοίρα. Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά µου. Όταν την είδα να σαλπάρει µε τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός µου.
«Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!» Καγχάζω. Μου ανήκε η Ελένη; Δε µας ανήκει τίποτα – το παρελθόν; το µέλλον; ό,τι µπορούµε να αγκαλιάσουµε ή να κουβαλήσουµε στην πλάτη µας; όχι! τίποτα, τίποτα! Τη στιγµή µόνο έχουµε. Και για να µη µας φύγει, τη λιώνουµε µες στην παλάµη µας. Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγµή. Την άφησα να φτερουγίσει. Μακριά µου.
Η ιστορία µας βάφτηκε στο αίµα και στο ψέµα. Συνέβησαν όλα διαφορετικά από ό,τι τα έχετε ακούσει, συνέβησαν πάντως και θα ξανασυµβούν χίλιες χιλιάδες φορές ως τη συντέλεια του κόσµου – και λοιπόν; Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά;
Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.
416 pages, Paperback
First published May 6, 2020
10 people are currently reading
249 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 66 reviews
October 22, 2020
3 αστεράκια. Τσιγγούνικη λίγο η βαθμολογία μου και θα μπορούσε άνετα να είναι 4αρι καθαρό. Μου άρεσε πολύ περισσότερο δηλαδή απ΄ όσο μπορεί να φαίνεται θα εξηγήσω παρακάτω το λόγο που έκοψα τελικά ένα αστέρι.
Ο Χωμενίδης τελικά και χωρίς καμιά αμφιβολία, ακόμα και αν κάποιες απόψεις του ή βιβλία του σου φαίνονται αρκετά αιρετικά για τα γούστα σου, είναι μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική λογοτεχνία και από αυτούς που κρατούν τη σημαία της αρκετά ψηλά. Ωραίος παραμυθάς, καθαρή γραφή. Θέλει κότσια και μεγάλο ταλέντο να πάρεις μια τέτοια ιστορία και να την πλάσεις στο σήμερα χωρίς να την ευτελίσεις. Ο βασιλιάς της λοιπόν αποτελεί ουσιαστικά μια προσπάθεια να ειπωθεί η ιστορία της ωραίας Ελένης με την οπτική του Μενελάου αυτή τη φορά σ’ ένα ενδιαφέρον πάντρεμα μεταξύ μυθολογίας και μυθοπλασίας. Καταφέρνει ο Χωμενίδης ν ‘ ανταποκριθεί επαρκώς στον απαιτητικό αυτό έργο;
Κατά τη γνώμη μου ναι και με επιτυχία. Γέλασα, αγάπησα το Μενέλαο, η γραφή κυλάει σα γάργαρο νερό και οι διάλογοι Μενελάου με Ελένη ήταν άκρως σπαρταριστοί. Πέρασα καλά. Αυτό.
Αποφάσισα να κόψω ένα αστεράκι καθαρά για προσωπικό κόλλημα επειδή είμαι λίγο υπέρμαχος του αυθεντικού και δε μου πολυαρέσει να πειράζεις συγκεκριμένες ιστορίες όσο καλά και να το κάνεις. Είναι ξεκάθαρα δική μου πετριά και στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγω εξαιρετικής δουλειάς από την πλευρά του συγγραφέα θα μπορούσε ειλικρινά να παραλειφθεί. Κρατήστε περισσότερο ότι ο συγγραφέας επιτυγχάνει να δώσει στον αναγνώστη ένα ωραίο παραμύθι με τρόπο γλαφυρό και παραστατικό. Δροσερό και ευρηματικό ανάγνωσμα. Αξίζει ευκαιρίας.
Ο Χωμενίδης τελικά και χωρίς καμιά αμφιβολία, ακόμα και αν κάποιες απόψεις του ή βιβλία του σου φαίνονται αρκετά αιρετικά για τα γούστα σου, είναι μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική λογοτεχνία και από αυτούς που κρατούν τη σημαία της αρκετά ψηλά. Ωραίος παραμυθάς, καθαρή γραφή. Θέλει κότσια και μεγάλο ταλέντο να πάρεις μια τέτοια ιστορία και να την πλάσεις στο σήμερα χωρίς να την ευτελίσεις. Ο βασιλιάς της λοιπόν αποτελεί ουσιαστικά μια προσπάθεια να ειπωθεί η ιστορία της ωραίας Ελένης με την οπτική του Μενελάου αυτή τη φορά σ’ ένα ενδιαφέρον πάντρεμα μεταξύ μυθολογίας και μυθοπλασίας. Καταφέρνει ο Χωμενίδης ν ‘ ανταποκριθεί επαρκώς στον απαιτητικό αυτό έργο;
Κατά τη γνώμη μου ναι και με επιτυχία. Γέλασα, αγάπησα το Μενέλαο, η γραφή κυλάει σα γάργαρο νερό και οι διάλογοι Μενελάου με Ελένη ήταν άκρως σπαρταριστοί. Πέρασα καλά. Αυτό.
Αποφάσισα να κόψω ένα αστεράκι καθαρά για προσωπικό κόλλημα επειδή είμαι λίγο υπέρμαχος του αυθεντικού και δε μου πολυαρέσει να πειράζεις συγκεκριμένες ιστορίες όσο καλά και να το κάνεις. Είναι ξεκάθαρα δική μου πετριά και στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγω εξαιρετικής δουλειάς από την πλευρά του συγγραφέα θα μπορούσε ειλικρινά να παραλειφθεί. Κρατήστε περισσότερο ότι ο συγγραφέας επιτυγχάνει να δώσει στον αναγνώστη ένα ωραίο παραμύθι με τρόπο γλαφυρό και παραστατικό. Δροσερό και ευρηματικό ανάγνωσμα. Αξίζει ευκαιρίας.
August 3, 2020
Το 2020 είναι η χρονιά που αποκωδικοποιώ ξανά την Ελληνική Μυθολογία. Διαβάζω από την αρχή αρχαία κείμενα, αναλύσεις, αλλά και κείμενα σύγχρονα που δίνουν νέα φτερά στις μυθολογίες αγαπημένων ηρώων στο πλάι των οποίων μεγαλώσαμε από παιδιά, Επικούς Μαχητές που θα ζήσουν και για πολλούς αιώνες μετά από εμάς, τους μικρούς, τους ασήμαντους, του μή Ήρωες.
Ο Βασιλιάς της, αφηγείται λοιπόν ξανά από την αρχή το μύθο της Ωραίας Ελένης. Ναι εκείνης της καταχθόνιας γυναίκας, που για ένα ερωτικό της σκίρτημα, αιματοκυλίστηκαν Έλληνες και Τρώες για 10 ολόκληρα χρόνια.
Η ιστορία όμως εδώ αλλάζει, επειδή μία μικρή λεπτομέρεια, είναι τόσο σημαντική που δε μπορεί παρά να κάνει ολόκληρη την Ελληνική Μυθολογία να ξαναγραφτεί απ την αρχή.
Η Ελένη που λέτε, ΠΟΤΕ δεν ήταν κτήμα ΚΑΝΕΝΟΣ όπως τόσα χρόνια μας έλεγαν ξανά και ξανά στο σχολείο. Ούτε του Μενέλαου, ουτε της μάνας της της Κυκνογεννημένης Λήδας, πόσω μάλλον ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
Δεν προκάλεσε η Ελένη τον Τρωικό πόλεμο άσχετα αν έτσι παρουσιάστηκε από εκείνους που ήθελαν αίμα, γαίες και χρυσάφι. Δεν πρόδωσε κανέναν, δεν το «έσκασε» νύχτα για την Τροία με τον Πάρη. Έφυγε γιατί αυτό ήθελε να κάνει (στο βιβλίο μαθαίνουμε μάλιστα πως αυτό ΕΠΡΕΠΕ να κάνει) και αυτό έκανε.
Η Ελένη από την αρχή μέχρι το τέλος της Ιστορίας, ανήκε στον εαυτό της. Έτσι ήθελε να περνάει τις μέρες της, και έτσι τις περνούσε. Δε ζήτησε ποτέ τη γνώμη κανενός, δε νοιάστηκε τι θα πουν οι υπήκοοί της. Γεννήθηκε ελεύθερη και έτσι επέλεξε να ζήσει τη ζωή της. Δίχως πλούτη, δίχως έγνοιες, αλλά με την Ελευθερία της αδιαπραγμάτευτη.
Και ευχαριστώ τον Χωμενίδη που μου το επισήμανε και ας το ειχα κοντά 40 χρόνια ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.
Βιβλιάρα, και χαλαρά στα 10 καλύτερα του 2020.
Ο Βασιλιάς της, αφηγείται λοιπόν ξανά από την αρχή το μύθο της Ωραίας Ελένης. Ναι εκείνης της καταχθόνιας γυναίκας, που για ένα ερωτικό της σκίρτημα, αιματοκυλίστηκαν Έλληνες και Τρώες για 10 ολόκληρα χρόνια.
Η ιστορία όμως εδώ αλλάζει, επειδή μία μικρή λεπτομέρεια, είναι τόσο σημαντική που δε μπορεί παρά να κάνει ολόκληρη την Ελληνική Μυθολογία να ξαναγραφτεί απ την αρχή.
Η Ελένη που λέτε, ΠΟΤΕ δεν ήταν κτήμα ΚΑΝΕΝΟΣ όπως τόσα χρόνια μας έλεγαν ξανά και ξανά στο σχολείο. Ούτε του Μενέλαου, ουτε της μάνας της της Κυκνογεννημένης Λήδας, πόσω μάλλον ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
Δεν προκάλεσε η Ελένη τον Τρωικό πόλεμο άσχετα αν έτσι παρουσιάστηκε από εκείνους που ήθελαν αίμα, γαίες και χρυσάφι. Δεν πρόδωσε κανέναν, δεν το «έσκασε» νύχτα για την Τροία με τον Πάρη. Έφυγε γιατί αυτό ήθελε να κάνει (στο βιβλίο μαθαίνουμε μάλιστα πως αυτό ΕΠΡΕΠΕ να κάνει) και αυτό έκανε.
Η Ελένη από την αρχή μέχρι το τέλος της Ιστορίας, ανήκε στον εαυτό της. Έτσι ήθελε να περνάει τις μέρες της, και έτσι τις περνούσε. Δε ζήτησε ποτέ τη γνώμη κανενός, δε νοιάστηκε τι θα πουν οι υπήκοοί της. Γεννήθηκε ελεύθερη και έτσι επέλεξε να ζήσει τη ζωή της. Δίχως πλούτη, δίχως έγνοιες, αλλά με την Ελευθερία της αδιαπραγμάτευτη.
Και ευχαριστώ τον Χωμενίδη που μου το επισήμανε και ας το ειχα κοντά 40 χρόνια ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.
Βιβλιάρα, και χαλαρά στα 10 καλύτερα του 2020.
May 30, 2020
Το άρθρο μου υπάρχει και στην Κοιλάδα της Γνώσης: https://www.koiladatisgnosis.gr/logot...
Βιβλιοέναυσμα #28: Ο Βασιλιάς της
Όταν πρωτάκουσα για το νέο μυθιστόρημα τού Χρήστου Χωμενίδη, Ο Βασιλιάς της (Πατάκης, 2020, 17,63 €, 414 σελ.) είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία, οτιδήποτε σχετικό με την μυθολογική Ελλάδα και δη με τον Τρωικό κύλο αυτομάτως εγείρει το ενδιαφέρον μου. Πόσω μάλλον αν είναι σμιλεμένο από τον κ. Χωμενίδη, του οποίου τα βιβλία Νίκη και Φοίνικας βρήκα εξαιρετικά, ενώ αξιόλογα ήταν και Ο κόσμος στα μέτρα του και Το νεαρό άσπρο ελάφι. Όμως, η υπόθεση τού Βασιλιά της, ακούστηκε κάπως παράξενη. Ο Μενέλαος χάρηκε που έφυγε η Ελένη με τον Πάρη; Ώπα, για κάτσε, εδώ ανατρέπονται σταθερές αιώνων...
Ε λοιπόν, το ενδιαφέρον μου για την μυθολογική Ελλάδα υπερίσχυσε των όποιων δισταγμών. Και πάλι καλά. Για να υποστηρίξει την εκδοχή που θέλει τον Μενέλαο ανακουφισμένο από την φυγή τής Ελένης, ο Χωμενίδης πιάνει τον κοκκινοτρίχη Αιτρείδη και τον σμιλεύει χιλιοστό το χιλιοστό. Ξεκινάει από την παιδική του ηλικία, τότε που ο πατέρας του και βασιλιάς των Μυκηνών Ατρέας πέθανε και η εξουσία πέρασε στα χέρια τού Θυέστη. Για να ξεφύγουν από βέβαιo θάνατο στα χέρια τού σφετεριστή, ο Μενέλαος με τον Αγαμέμνονα καταφεύγουν στο νησί τής Πιτυούσας, τις σύγχρονες Σπέτσες. Μέσα στην ουτοπική κοινωνία του νησιού - γεμάτη έρωτα, ελευθερία, κατανόηση και αλληλεγγύη και χωρίς πόλεμο, μίση, και κακία - πλάθεται ο Μενέλαος σε ένα χαρακτήρα περιπετειώδη (περιπετειά τον αποκαλεί ο Χωμενίδης), άνθρωπο τής χαράς και της ευχαρίστησης. Και εδώ εδράζεται το χάρισμα τού συγγραφέα, αυτό που δίνει βάση σε όλο το βιβλίο. Διότι κάθε αίτιο (εν προκειμένω, η επιλογή τού Μενελάου να αφήσει την Ελένη) έχει και ένα αιτιατό (εν προκειμένω, την διαπαιδαγώγησή του στην ουτοπική κοινωνία των Πιτυουσών). Έχοντας διαβάσει λοιπόν το πρώτο μέρος τού βιβλίου με τίτλο Βασιλιάς του εαυτού του, οι ενστάσεις μου για την υπόθεσή του εξαϋλώθηκαν.
Στα τρία υπόλοιπα μέρη, Βασιλιάς της Ελένης, Βασιλιάς της χώρας, και Βασιλιάς της Συμφοράς, βλέπουμε διαδοχικά πώς ο Μενέλεος κέρδισε την Ελένη, πώς έγινε βασιλιάς της Σπάρτης, και πώς διεξήχθη ο Τρωικός Πόλεμος. Ο ελεύθερος χαρακτήρας τού Μενελάου διατρέχει ολόκληρο το βιβλίο και βρίσκεται πίσω από κάθε του απόφαση. Κάπου στην μέση, οι αυξημένες υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, και που ποτέ δεν τις ήθελε, αρχίζουν να τον φθείρουν. Όταν αποτυγχάνουν και οι ουτοπικές του ιδέες για την διακυβέρνηση μίας χώρας - βασισμένες σε όσα έζησε στις Πιτυούσες και συγγενικά με όσα διαδραματίζονται στο τέλος τού Φοίνικα - η ιστορία παίρνει μία σκοτεινή τροπή η οποία κορυφώνεται στην παραλία τής Τροίας στο τελευταίο τέταρτο τού βιβλίου. Η εναλλακτική εκδοχή που δίνει ο Χωμενίδης και για κεντρικά γεγονότα τού Τρωικού Πολέμου καθώς και για την κατάληξή του αποτελούν ένα ακόμα θετικό στοιχείο τού Βασιλιά της.
Η γλώσσα που χρησιμοποιείται νομίζω πως διαφέρει αισθητά από άλλα βιβλία τού συγγραφέα. Παρότι και στον Βασιλιά της υπάρχουν λέξεις όπως τουπέ, πυξ λαξ, κλπ, νομίζω πως ο Χωμενίδης έχει κάνει συνειδητή προσπάθεια να περιορίσει τις ξενογενείς λέξεις ώστε η γλώσσα να θυμίζει όσο είναι δυνατόν την εποχή τής μυθολογικής Ελλάδας (ευτυχώς δεν είδα καθόλου το ρήμα αριβάρω που το έβαζε σε κάθε βιβλίο του και μου γραντζουνούσε τα μάτια). Το βιβλίο έχει αρκετές αστείες στιγμές, με χαρακτηριστική την ταβέρνα που στήνουν ο Μενέλεοας με την Ελένη ώστε να ψαρεύουν όσους ζητούν χρησμό από το γειτονικό μαντείο και να δίνουν πληροφορίες στον μάντη. Μου θύμισε μάλιστα ένα αντίστοιχο επεισόδιο στο Κωνσταντίνου και Ελένης και την ταινία Μια Ελληνίδα στο χαρέμι με την Ρένα Βλαχοπούλου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αιτίου-αιτιατού, που ανέφαρα προηγουμένως, είναι ότι μετά την αναίμακτη κατάκτηση των Μυκηνών από τους Σπαρτιάτες, ο Μενέλαος φουσκώνει τα μυαλά των στρατιωτών ώστε να έχουν κάτι να πουν όταν γυρίσουν στα σπίτια τους, αγνοώντας όμως πως έτσι δεν θα μπορεί να τους συγκρατήσει όταν θα απαιτούν να πάνε στην Τροία. Ίσως το τελευταίο μέρος τού βιβλίου, για τον Τρωικό Πόλεμο, να είναι το καλύτερο, παρότι στην αρχή φοβήθηκα ότι ο Χωμενίδης θα το προσπερνούσε γρήγορα για να μην σκιαστεί η υπόλοιπη ιστορία. Ειδικά η εκδοχή του για τον θάνατο τού Πατρόκλου, για την μονομαχία Αχιλλέα-Έκτορα και για το πώς έπεσε η Τροία, είναι όλα τα λεφτά... Το μόνο που με πείραξε στο βιβλίο είναι ο αναχρονισμός για το ιππικό, καθότι τα στοιχεία από εκείνη την εποχή δείχνουν ότι τα άλογα χρησιμοποιούνταν στον πόλεμο μόνο ως υποζύγια αρμάτων.
Εν κατακλείδι, δικαιώθηκα που διάβασα τον Βασιλιά της. Ελπίζω να το διαβάσετε και να το απολαύσετε όσο και εγώ.
Βιβλιοέναυσμα #28: Ο Βασιλιάς της
Όταν πρωτάκουσα για το νέο μυθιστόρημα τού Χρήστου Χωμενίδη, Ο Βασιλιάς της (Πατάκης, 2020, 17,63 €, 414 σελ.) είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία, οτιδήποτε σχετικό με την μυθολογική Ελλάδα και δη με τον Τρωικό κύλο αυτομάτως εγείρει το ενδιαφέρον μου. Πόσω μάλλον αν είναι σμιλεμένο από τον κ. Χωμενίδη, του οποίου τα βιβλία Νίκη και Φοίνικας βρήκα εξαιρετικά, ενώ αξιόλογα ήταν και Ο κόσμος στα μέτρα του και Το νεαρό άσπρο ελάφι. Όμως, η υπόθεση τού Βασιλιά της, ακούστηκε κάπως παράξενη. Ο Μενέλαος χάρηκε που έφυγε η Ελένη με τον Πάρη; Ώπα, για κάτσε, εδώ ανατρέπονται σταθερές αιώνων...
Ε λοιπόν, το ενδιαφέρον μου για την μυθολογική Ελλάδα υπερίσχυσε των όποιων δισταγμών. Και πάλι καλά. Για να υποστηρίξει την εκδοχή που θέλει τον Μενέλαο ανακουφισμένο από την φυγή τής Ελένης, ο Χωμενίδης πιάνει τον κοκκινοτρίχη Αιτρείδη και τον σμιλεύει χιλιοστό το χιλιοστό. Ξεκινάει από την παιδική του ηλικία, τότε που ο πατέρας του και βασιλιάς των Μυκηνών Ατρέας πέθανε και η εξουσία πέρασε στα χέρια τού Θυέστη. Για να ξεφύγουν από βέβαιo θάνατο στα χέρια τού σφετεριστή, ο Μενέλαος με τον Αγαμέμνονα καταφεύγουν στο νησί τής Πιτυούσας, τις σύγχρονες Σπέτσες. Μέσα στην ουτοπική κοινωνία του νησιού - γεμάτη έρωτα, ελευθερία, κατανόηση και αλληλεγγύη και χωρίς πόλεμο, μίση, και κακία - πλάθεται ο Μενέλαος σε ένα χαρακτήρα περιπετειώδη (περιπετειά τον αποκαλεί ο Χωμενίδης), άνθρωπο τής χαράς και της ευχαρίστησης. Και εδώ εδράζεται το χάρισμα τού συγγραφέα, αυτό που δίνει βάση σε όλο το βιβλίο. Διότι κάθε αίτιο (εν προκειμένω, η επιλογή τού Μενελάου να αφήσει την Ελένη) έχει και ένα αιτιατό (εν προκειμένω, την διαπαιδαγώγησή του στην ουτοπική κοινωνία των Πιτυουσών). Έχοντας διαβάσει λοιπόν το πρώτο μέρος τού βιβλίου με τίτλο Βασιλιάς του εαυτού του, οι ενστάσεις μου για την υπόθεσή του εξαϋλώθηκαν.
Στα τρία υπόλοιπα μέρη, Βασιλιάς της Ελένης, Βασιλιάς της χώρας, και Βασιλιάς της Συμφοράς, βλέπουμε διαδοχικά πώς ο Μενέλεος κέρδισε την Ελένη, πώς έγινε βασιλιάς της Σπάρτης, και πώς διεξήχθη ο Τρωικός Πόλεμος. Ο ελεύθερος χαρακτήρας τού Μενελάου διατρέχει ολόκληρο το βιβλίο και βρίσκεται πίσω από κάθε του απόφαση. Κάπου στην μέση, οι αυξημένες υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, και που ποτέ δεν τις ήθελε, αρχίζουν να τον φθείρουν. Όταν αποτυγχάνουν και οι ουτοπικές του ιδέες για την διακυβέρνηση μίας χώρας - βασισμένες σε όσα έζησε στις Πιτυούσες και συγγενικά με όσα διαδραματίζονται στο τέλος τού Φοίνικα - η ιστορία παίρνει μία σκοτεινή τροπή η οποία κορυφώνεται στην παραλία τής Τροίας στο τελευταίο τέταρτο τού βιβλίου. Η εναλλακτική εκδοχή που δίνει ο Χωμενίδης και για κεντρικά γεγονότα τού Τρωικού Πολέμου καθώς και για την κατάληξή του αποτελούν ένα ακόμα θετικό στοιχείο τού Βασιλιά της.
Η γλώσσα που χρησιμοποιείται νομίζω πως διαφέρει αισθητά από άλλα βιβλία τού συγγραφέα. Παρότι και στον Βασιλιά της υπάρχουν λέξεις όπως τουπέ, πυξ λαξ, κλπ, νομίζω πως ο Χωμενίδης έχει κάνει συνειδητή προσπάθεια να περιορίσει τις ξενογενείς λέξεις ώστε η γλώσσα να θυμίζει όσο είναι δυνατόν την εποχή τής μυθολογικής Ελλάδας (ευτυχώς δεν είδα καθόλου το ρήμα αριβάρω που το έβαζε σε κάθε βιβλίο του και μου γραντζουνούσε τα μάτια). Το βιβλίο έχει αρκετές αστείες στιγμές, με χαρακτηριστική την ταβέρνα που στήνουν ο Μενέλεοας με την Ελένη ώστε να ψαρεύουν όσους ζητούν χρησμό από το γειτονικό μαντείο και να δίνουν πληροφορίες στον μάντη. Μου θύμισε μάλιστα ένα αντίστοιχο επεισόδιο στο Κωνσταντίνου και Ελένης και την ταινία Μια Ελληνίδα στο χαρέμι με την Ρένα Βλαχοπούλου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αιτίου-αιτιατού, που ανέφαρα προηγουμένως, είναι ότι μετά την αναίμακτη κατάκτηση των Μυκηνών από τους Σπαρτιάτες, ο Μενέλαος φουσκώνει τα μυαλά των στρατιωτών ώστε να έχουν κάτι να πουν όταν γυρίσουν στα σπίτια τους, αγνοώντας όμως πως έτσι δεν θα μπορεί να τους συγκρατήσει όταν θα απαιτούν να πάνε στην Τροία. Ίσως το τελευταίο μέρος τού βιβλίου, για τον Τρωικό Πόλεμο, να είναι το καλύτερο, παρότι στην αρχή φοβήθηκα ότι ο Χωμενίδης θα το προσπερνούσε γρήγορα για να μην σκιαστεί η υπόλοιπη ιστορία. Ειδικά η εκδοχή του για τον θάνατο τού Πατρόκλου, για την μονομαχία Αχιλλέα-Έκτορα και για το πώς έπεσε η Τροία, είναι όλα τα λεφτά... Το μόνο που με πείραξε στο βιβλίο είναι ο αναχρονισμός για το ιππικό, καθότι τα στοιχεία από εκείνη την εποχή δείχνουν ότι τα άλογα χρησιμοποιούνταν στον πόλεμο μόνο ως υποζύγια αρμάτων.
Εν κατακλείδι, δικαιώθηκα που διάβασα τον Βασιλιά της. Ελπίζω να το διαβάσετε και να το απολαύσετε όσο και εγώ.
May 17, 2020
Το βιβλίο αναφέρεται στη σχέση του Μενέλαου με την (ωραία) Ελένη . Ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια του Μενέλαου και φτάνει μέχρι το τέλος του πολέμου της Τροίας. Είναι ένα ω��αίο (καλοκαιρινό γκούχου γκούχου ) μυθιστόρημα βασισμένο σε μια γνωστή ιστορία αγάπης που πάει κάπως έτσι : Στρόμπερις τσέρις εντ εν ειντζελς κίς ιν σπρινγκ.
Όμως εγώ διαβάζω σήμερα βιβλία λόγω του Χωμενίδη. Για κάποιο λόγο, δυο χρόνια πριν περίπου μου θύμισε μετά από δέκα χρόνια αποχής , την αγάπη μου για τα βιβλία. Έχοντας λοιπόν διαβάσει ότι έχει εκδόσει ο Χωμενίδης θα ήθελα να πω ότι ετούτο δω το βιβλίο το διάβασα μέσα σε δυό μέρες, στον πρώτο καύσωνα του καλοκαιριού και πολύ ωραία πέρασα και τις βουτιές μου έκανα και χαιρόμουν που επιτέλους ξεκινάει το καλοκαίρι στην Ελλάδα και τι ωραία ιστορία που διαβάζω και λίγο σα τον Έρικ Φόρεστερ μας βγήκε ο Μενέλαος αλλά δε πειράζει .
Καλό καλοκαίρι !
Όμως εγώ διαβάζω σήμερα βιβλία λόγω του Χωμενίδη. Για κάποιο λόγο, δυο χρόνια πριν περίπου μου θύμισε μετά από δέκα χρόνια αποχής , την αγάπη μου για τα βιβλία. Έχοντας λοιπόν διαβάσει ότι έχει εκδόσει ο Χωμενίδης θα ήθελα να πω ότι ετούτο δω το βιβλίο το διάβασα μέσα σε δυό μέρες, στον πρώτο καύσωνα του καλοκαιριού και πολύ ωραία πέρασα και τις βουτιές μου έκανα και χαιρόμουν που επιτέλους ξεκινάει το καλοκαίρι στην Ελλάδα και τι ωραία ιστορία που διαβάζω και λίγο σα τον Έρικ Φόρεστερ μας βγήκε ο Μενέλαος αλλά δε πειράζει .
Καλό καλοκαίρι !
July 16, 2020
Αριστουργηματική, ευφάνταστη, διεισδυτική,αστεία, τραγική και πρωτότυπη εναλλακτική μυθολογία! Σπουδή στην ανθρώπινη φύση. Δεν ξέρω αν οι νεότεροι θα μπορέσουν να το αποκρυπτογραφήσουν όπως του αξίζει. Εμείς που γεννηθήκαμε από την δεκαετία του 60 και πίσω, που δεν είχαμε πρόσβαση σε πλήθος βιβλίων , η την οικονομική ευχέρεια να τα αγοράσουμε, ζυμωθήκαμε με τα Ομηρικά έπη, και ίσως θα αξιολογήσουμε αυτό το εκπληκτικό πόνημα με αλλά κριτήρια! Για μένα το καλύτερο βιβλίο των τελευταίων δυο τριών χρόνων!
May 23, 2020
Είναι το τρίτο μυθιστόρημα στη σειρά που ο Χωμενίδης δείχνει τον καλύτερο εαυτό του(Νίκη,Φοίνικας)!Μια ενδιαφέρουσα υπόθεση: η ιστορίας της Ωραίας Ελένης από την πλευρά του Μενέλαου.
Γραφή γρήγορη,ζωντανή,αστεία και μ'ενδιαφέροντα μηνύματα για το σήμερα και τις ανθρώπινες σχέσεις.Όπως ο Toíbin,σ'ένα από τα έργα του, βάζει την Κλυταιμνήστρα να μιλήσει και να εκφράσει τη δική της οπτική γωνία,έτσι και εδώ ο Μενέλαος μας συστήνεται και μας εξιστορεί μια εντελώς διαφορετική ιστορία για έναν θρύλο που έδωσε τροφή τόσο στους αοιδούς,όσο και στο θέατρο & τους αρχαίους τραγωδούς,τη μουσική(αξέχαστος Χατζιδάκις..."με ρωτούν για την Ελένη,αχ Ελένη")και γενικότερα στον δυτικό πολιτισμό.
Γραφή γρήγορη,ζωντανή,αστεία και μ'ενδιαφέροντα μηνύματα για το σήμερα και τις ανθρώπινες σχέσεις.Όπως ο Toíbin,σ'ένα από τα έργα του, βάζει την Κλυταιμνήστρα να μιλήσει και να εκφράσει τη δική της οπτική γωνία,έτσι και εδώ ο Μενέλαος μας συστήνεται και μας εξιστορεί μια εντελώς διαφορετική ιστορία για έναν θρύλο που έδωσε τροφή τόσο στους αοιδούς,όσο και στο θέατρο & τους αρχαίους τραγωδούς,τη μουσική(αξέχαστος Χατζιδάκις..."με ρωτούν για την Ελένη,αχ Ελένη")και γενικότερα στον δυτικό πολιτισμό.
November 7, 2020
Η ιστορία (παρά τα τόσα άλματα μάλλον βιασύνης παρά ελλειπτικότητας) είναι συναρπαστική στην εμπνευσή της. Ο Μενέλαος κι η Ελένη (παρά τις τόσες παλινωδίες αδικαιολόγητες είτε από την αρχαιοελληνικά νοηματοδοτούμενη ειμαρμένη είτε από τη μοντέρνα ψυχανάλυση) είναι αυθεντικοί κι αξιολάτρευτοι. Η γραφή (παρά τις τόσες απομιμήσεις στυλ άλλων συγγραφέων) έχει εξαιρετική ροή. Ο Χωμενίδης (παρά το ότι βασίζεται τόσο στις ευκολίες του όσο και τις υπερεκτιμήσεις, την υπερπροβολή και την ασυλία που του παρέχει ένα συγγραφομηντιακό κατεστημένο) είναι σπουδαίος παραμυθάς. Ένα βιβλίο (παρά τα ελατώμματά του) εξαιρετικό στην δροσερότητά του που αδικείται από όσους το κατατάσσουν στα (ελαφρά και κατάλληλα μόνο για ξαπλώστρες κι αιώρες) "καλοκαιρινά" βιβλία.
December 27, 2020
Πρώτη μου γνωριμία με τον Χωμενίδη,για κάποιον απροσδιόριστο λόγο τον απέφευγα τόσα χρόνια.Κάλιο αργά πάρα ποτέ που λένε,το απόλαυσα το βιβλιαράκι του,η ιστορία του Μενελάου αλλιώς.
June 28, 2020
Η ιστορία της Ωραίας Ελένης και του Τρωικού Πολέμου από την σκοπιά του "θρυλικότερου των κερατάδων" Μενέλαου, όπως τη συνέλαβε η πάντα καλπάζουσα φαντασία του Χ. Χωμενίδη και την απέδωσε η γλαφυρή του πένα.'Ενα γοητευτικό, συναρπαστικό παραμύθι που κάποιες φορές ξεχειλίζει από σοφία και κάποιες άλλες αγγίζει τα όρια της σαπουνόπερας. Οι πρώτες είναι πάντως περισσότερες από τις δεύτερες...
Το τέλειο ανάγνωσμα για αυτό το ελληνικό καλοκαίρι - κ' φθινόπωρο κ'χειμώνα, για όσους δεν προφταίνουν να το διαβάσουν τους επόμενους ζεστούς και φωτεινούς μήνες που τόσο του ταιριάζουν.
Το τέλειο ανάγνωσμα για αυτό το ελληνικό καλοκαίρι - κ' φθινόπωρο κ'χειμώνα, για όσους δεν προφταίνουν να το διαβάσουν τους επόμενους ζεστούς και φωτεινούς μήνες που τόσο του ταιριάζουν.
April 21, 2021
http://georgette60.blogspot.com/2020/...
Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του κ. Χωμενίδη και με εξέπληξε ευχάριστα,με την στρωτή γραφή του,με τις λέξεις και ορολογίες που χρησιμοποιεί και κυρίως με το χιούμορ του.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο διαβάζουμε την γνωστή σε όλους μας ιστορία που μας χάρισε ο Όμηρος.
Την αρπαγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη και την αγωνιώδη προσπάθεια του συζύγου της,του Μενέλαου να την βρει και να την φέρει πίσω.
Το αξιοπρόσεκτο όμως γεγονός είναι πως ο συγγραφέας μας δίνει μια άλλη διαφορετική εκδοχή κάνοντάς την θα έλεγα πιο ανθρώπινη.
Με αλληγορικό τελείως τρόπο ,παρουσιάζονται οι ήρωες του Ομήρου ως κοινοί θνητοί,με τους φόβους,τα ψυχικά τους συναισθήματα και σκαμπανεβάσματα.
Ο αιώνιος θεός Έρωτας,το πάθος,οι ζήλιες,οι αμφιβολίες,η ζωή η ίδια,είναι το κορυφαίο γεγονός που αποπνέει από αυτό το βιβλίο.
Ένας ύμνος στα συναισθήματά μας.
Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του κ. Χωμενίδη και με εξέπληξε ευχάριστα,με την στρωτή γραφή του,με τις λέξεις και ορολογίες που χρησιμοποιεί και κυρίως με το χιούμορ του.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο διαβάζουμε την γνωστή σε όλους μας ιστορία που μας χάρισε ο Όμηρος.
Την αρπαγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη και την αγωνιώδη προσπάθεια του συζύγου της,του Μενέλαου να την βρει και να την φέρει πίσω.
Το αξιοπρόσεκτο όμως γεγονός είναι πως ο συγγραφέας μας δίνει μια άλλη διαφορετική εκδοχή κάνοντάς την θα έλεγα πιο ανθρώπινη.
Με αλληγορικό τελείως τρόπο ,παρουσιάζονται οι ήρωες του Ομήρου ως κοινοί θνητοί,με τους φόβους,τα ψυχικά τους συναισθήματα και σκαμπανεβάσματα.
Ο αιώνιος θεός Έρωτας,το πάθος,οι ζήλιες,οι αμφιβολίες,η ζωή η ίδια,είναι το κορυφαίο γεγονός που αποπνέει από αυτό το βιβλίο.
Ένας ύμνος στα συναισθήματά μας.
August 26, 2020
Αν είσαι λάτρης της μυθολογίας ε τότε αυτό είναι το βιβλίο σου...Θα εκπλαγείς ευχάριστα με την εναλλακτική κ ευφάνταστη μυθολογία που παρουσιάζεται.
Το βιβλιο αποτελεί τον τέλειο συνδυασμό την μυθοπλασίας με την μυθολογία.Πρόκειται για την ιστορία την ωραίας Ελένης,μονο που τώρα την διηγείται απο την δική του πλευρά ο Μενέλαος.Μια διαφορετική οπτική πιο ευρηματική αλλά κ πιο ρεαλιστική θεωρώ.Ενας Μενέλαος ανακουφισμένος μας δίνει την ανατροπή αιώνων...Μια ωραία Ελένη που παρουσιάζεται σαν ενα ελεύθερο πνεύμα που δεν άνηκε ποτέ σε κανέναν .Γεννήθηκε κ έζησε ελεύθερη κόντρα σε όλα τα τετριμμένα της εποχής.
Το βιβλιο έχει γρήγορες εναλλαγές ,αστειες σκηνες,χωρίς πομπώδεις λέξεις αλλά με συνοχή κ απλό λογο .Σε αρκετά σημεία ο λόγος γίνεται γλαφυρός κ σε κάποια χυδαίος χωρίς όμως να σε ξενίζει γιατί σου θυμίζει αριστοφανική κωμωδία.
Διαβάζοντας το ομολογώ ότι δεν με έκανε στιγμή να βαρεθώ αντίθετα με κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση.
Περνάει ωραια μηνύματα όπως οτι όσα λεφτά ,δυναμη κ δόξα ν
αποκτήσει κάποιος δεν σημαίνει απαραιτητα ότι έχει κερδιζει την ευτυχία στη ζωή του ,αλλά οτι τις περισσότερες φορές η ματαιοδοξία προμηνύει συμφορές.
Μια φράση που κράτησα εφόδιο απο το βιβλίο είναι "ένδοξος δεν είναι αυτός που κατακτά αλλά αυτός που απελευθερώνει ..."
Το βιβλιο αποτελεί τον τέλειο συνδυασμό την μυθοπλασίας με την μυθολογία.Πρόκειται για την ιστορία την ωραίας Ελένης,μονο που τώρα την διηγείται απο την δική του πλευρά ο Μενέλαος.Μια διαφορετική οπτική πιο ευρηματική αλλά κ πιο ρεαλιστική θεωρώ.Ενας Μενέλαος ανακουφισμένος μας δίνει την ανατροπή αιώνων...Μια ωραία Ελένη που παρουσιάζεται σαν ενα ελεύθερο πνεύμα που δεν άνηκε ποτέ σε κανέναν .Γεννήθηκε κ έζησε ελεύθερη κόντρα σε όλα τα τετριμμένα της εποχής.
Το βιβλιο έχει γρήγορες εναλλαγές ,αστειες σκηνες,χωρίς πομπώδεις λέξεις αλλά με συνοχή κ απλό λογο .Σε αρκετά σημεία ο λόγος γίνεται γλαφυρός κ σε κάποια χυδαίος χωρίς όμως να σε ξενίζει γιατί σου θυμίζει αριστοφανική κωμωδία.
Διαβάζοντας το ομολογώ ότι δεν με έκανε στιγμή να βαρεθώ αντίθετα με κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση.
Περνάει ωραια μηνύματα όπως οτι όσα λεφτά ,δυναμη κ δόξα ν
αποκτήσει κάποιος δεν σημαίνει απαραιτητα ότι έχει κερδιζει την ευτυχία στη ζωή του ,αλλά οτι τις περισσότερες φορές η ματαιοδοξία προμηνύει συμφορές.
Μια φράση που κράτησα εφόδιο απο το βιβλίο είναι "ένδοξος δεν είναι αυτός που κατακτά αλλά αυτός που απελευθερώνει ..."
May 19, 2020
Αυτόν τον Μενέλαο, τον κατάλαβα. Παρακολούθησα προσεκτικά την ιστορία του, είδα μέσα και πίσω από τις πράξεις τις δικές του, του Αγαμέμνονα, ακόμη και την Ωραία Ελένη είδα αλλιώς. Ευρηματικό, ανθρώπινο όσο δεν πάει άλλο! Μια αληθινή μέσα στο μύθο της ιστορία αγάπης αλλά και πολέμου και αυτοθυσίας και εκνευρισμού. Πραγματικά εξαιρετικό!
June 14, 2020
Έχω αδυναμία σε τρωικούς ήρωες και την ανασκευή των ιστοριών τους. Ο Χωμενίδης στο τελευταίο αυτό μυθιστόρημα δίνει μια διαφορετική προοπτική στην ιστορία του Μενελάου. Ο συγγραφέας παρουσιάζει την ζωή του ήρωα από την παιδική του ηλικία μέχρι και την ενηλικίωση του και στέκεται σε σημαντικά γεγονότα όπως τον σφετερισμό του θρόνου του πατέρα του από τον Θυέστη, την παραμονή του στην Πιτυούσα, την γνωριμία του με την Ελένη και την εξέλιξη του γάμου του. Ο Χωμενίδης δίνει τον λόγο στον Μενέλαο να παρουσιαστεί και να πει την ιστορία του. Εραστής, γιατρός, άνθρωπος που αγαπά την ομόνοια και την ειρήνη, θύμα. Κάθε πράξη του φανερώνει την αγάπη του για την Ελένη. Ο λόγος είναι γλαφυρό, περιγραφικός, καθημερινός, χυδαίος θυμίζοντας τις αριστοφανικές κωμωδίες.
May 29, 2020
Ευρηματικότατο και ανέλπιστα απολαυστικό.
December 29, 2020
Εϊναι ένα βιβλίο που με απογοήτευσε. Περίμενα περισσότερα.
Είναι γεγονός ότι κυλάει εύκολα. Είναι μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική μυθολογία όπου μάλιστα, μερικές φορές, οι λόγοι που εκφωνούνται θυμίζουν αρχαία τραγωδία. Όλα αυτά καλά.
Το λεξιλόγιο, όμως, είναι μπλεγμένο με στοιχεία λόγια και εξαιρετικά λαϊκά ταυτόχρονα (πχ σελ 49). Χρησιμοποιείται υπερβολικά χυδαία γλώσσα χωρίς κανέναν λόγο.
Ο Μενέλαος έχει πολύ σύγχρονη κοινωνικοπολιτικοθρησκευτική σκέψη, υποθέτω εσκεμμένα, αλλά ξενίζει.
Ως πρωταγωνιστής, πάντως, είναι ΧΛΙΑΡΟΣ. Δεν είναι ��ύτε ήρωας ούτε αντιήρωας (Η Ελένη είναι τα πάντα γι' αυτόν αλλά είναι οκ να την αφήσει να φύγει. Δεν θέλει τον πόλεμο αλλά είναι οκ να πολεμήσει).
Η προσωπικότητα της Ελένης δεν είναι ευδιάκριτη. Είναι ένας περίεργος χαρακτήρας που δεν μας εξηγείται επαρκώς.
Τέλος οι καυγάδες που παρουσιάζονται συχνά είναι απότομοι, χωρίς σωστή κλιμάκωση.
Είναι γεγονός ότι κυλάει εύκολα. Είναι μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική μυθολογία όπου μάλιστα, μερικές φορές, οι λόγοι που εκφωνούνται θυμίζουν αρχαία τραγωδία. Όλα αυτά καλά.
Το λεξιλόγιο, όμως, είναι μπλεγμένο με στοιχεία λόγια και εξαιρετικά λαϊκά ταυτόχρονα (πχ σελ 49). Χρησιμοποιείται υπερβολικά χυδαία γλώσσα χωρίς κανέναν λόγο.
Ο Μενέλαος έχει πολύ σύγχρονη κοινωνικοπολιτικοθρησκευτική σκέψη, υποθέτω εσκεμμένα, αλλά ξενίζει.
Ως πρωταγωνιστής, πάντως, είναι ΧΛΙΑΡΟΣ. Δεν είναι ��ύτε ήρωας ούτε αντιήρωας (Η Ελένη είναι τα πάντα γι' αυτόν αλλά είναι οκ να την αφήσει να φύγει. Δεν θέλει τον πόλεμο αλλά είναι οκ να πολεμήσει).
Η προσωπικότητα της Ελένης δεν είναι ευδιάκριτη. Είναι ένας περίεργος χαρακτήρας που δεν μας εξηγείται επαρκώς.
Τέλος οι καυγάδες που παρουσιάζονται συχνά είναι απότομοι, χωρίς σωστή κλιμάκωση.
July 29, 2020
Ο Χωμενιδης αδιαμφισβήτητα ξερει να αφηγείται ωραια μια ιστορία. Την οποιαδηποτε ιστορία. Εδω έχουμε την ιστορια του Μενέλαου, της ωραιας Ελένης και του Τρωικου Πολέμου απο τον ιδιο το Μενελαο. Διαβάζεται απνευστί, μια μέρα μου πήρε δεν μπορούσα να το αφησω από τα χερια μου. Προσωπικα απόλαυσα ότι με έβαλε στη διαδικασία να ξανάθυμηθω τα πρόσωπα και τα γεγονότα απο την ελληνικη μυθολογία με τους τόσους συμβολισμους και τη σοφια που κρύβουν. Και φυσικα την εξομολόγηση του Μενέλαου φτάνοντας στη δυση της ζωης του πια,χωρις ενοχές και χωρις την ανάγκη να αποδειξει τίποτα και σε κανεναν, για το πως κύλησε η ζωη του απο τη γέννηση του ως και το τελος του Τρωικου Πολεμου. Υφαίνει μαεστρικα το χαρακτήρα, βημα βημα, μας φέρνει σε επαφη με τις σκέψεις, τα κίνητρα του, τις απογοητεύσεις του, τον έρωτα του για την ωραια αλλα και ατίθαση Ελενη, που σαν δώρο θεϊκό του δόθηκε και φτάνουμε να νιώσουμε την ανακουφιση του όταν πια την χάνει απο τα χερια ενος αλλου άντρα, γιατί ο έρωτας αυτός ηταν ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα και ειναι σημαντικο όταν αγαπαμε να μπορούμε οχι μονο να κατακταμε και να κρατάμε κοντα μας, αλλα και να απελευθερώνουμε.
September 14, 2020
Μια μόνο λέξη θα πω για αυτό το βιβλίο.Απολαυστικό!!
April 19, 2025
Το βιβλίο αυτό είναι η πρώτη μου επαφή με τον Χωμενίδη.
Μια ιστορία αγάπης, αυτή του Μενέλαου και της Ελένης γραμμένη διαφορετικά.
Η γραφή πολύ απλή και η ιστορία κύλησε γρήγορα.
Σίγουρα ορισμένες απόψεις και περιγραφές δεν μου άρεσαν καθόλου. Ιδιαίτερα στις ερωτικές σκηνές.
Από εμένα:
3,5/5
Μια ιστορία αγάπης, αυτή του Μενέλαου και της Ελένης γραμμένη διαφορετικά.
Η γραφή πολύ απλή και η ιστορία κύλησε γρήγορα.
Σίγουρα ορισμένες απόψεις και περιγραφές δεν μου άρεσαν καθόλου. Ιδιαίτερα στις ερωτικές σκηνές.
Από εμένα:
3,5/5
July 28, 2022
4.5 stars actually. I loved the main idea of the book.
June 16, 2020
Αυτό το βιβλίο είναι ιδιοφυές. Η ιδέα, η ιστορία, οι χαρακτήρες, το χιούμορ, η πλοκή. Είναι ολα τόσο έξυπνα και γραμμένα από την πένα ενός εκ των κορυφαίων λογοτεχνών της γενιάς του. Δεν νομίζω ότι χρειαζονται περισσότερα λόγια. Αξίζει να το διαβάσετε.
August 18, 2020
Είμαι υπέρμαχος της πρόσληψης των αρχαίων κειμένων από νεότερους συγγραφείς. Πιστεύω σ’ αυτόν τον διάλογο με διαφορά αιώνων. Αποδεικνύει τη δύναμη των κειμένων αυτών και των μύθων. Αλλά πιστεύω επίσης ότι ξαναγράφεις κάτι όταν έχεις κάτι να δηλώσεις (μια νύξη έστω) για το ιστορικό παρόν. Το «Ο βασιλιάς της» είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, προσφέρει μικρές και μεγαλύτερες στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης, ειδικά το τελευταίο μέρος του που αφορά τα της Τροίας είναι και το πιο δυνατό, και είναι δοσμένο σε απολύτως ανθρώπινα μέτρα, απογυμνωμένο από οτιδήποτε θεϊκό, με μια ψυχολογική αστάθεια που αν αφορούσε την ιστορία του Τάδε με την Τάδε θα σας έλεγα σε άπταιστα ελληνικά ΟΥΑΟΥ ΤΙ ΣΤΟΡΙ….αλλά δυστυχώς αυτοί οι δυο είναι οι γνωστοί σε όλους μας Μενέλαος και Ελένη και δεν διάβασα κάτι που δεν είχα ξαναδιαβάσει (η τσαούσα Ελένη κι ο υποχωρητικός Μενέλαος δεν είναι μακριά από το ομηρικό ή ευριπίδειο αντίστοιχο), ούτε κάτι που να με έβαλε σε ΓΟΝΙΜΗ σκέψη άλλη εκτός από αυτή: τι ήθελε να πει ο ποιητής; Αλλά ίσως πάλι αυτό ακριβώς να είναι και η επιτυχία του βιβλίου αυτού!
🏛
Και μη μου πείτε ότι Ο ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ ξανάγραψε τον πιο αρχαίο μύθο για να μας σερβίρει το κλισέ "όποιον αγαπάς τον αφήνεις να φύγει" γιατί όχι...όχι!
🏛
Και μη μου πείτε ότι Ο ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ ξανάγραψε τον πιο αρχαίο μύθο για να μας σερβίρει το κλισέ "όποιον αγαπάς τον αφήνεις να φύγει" γιατί όχι...όχι!
August 23, 2024
Ο Χωμενίδης πότε δεν απογοητεύει, σε αυτό το βιβλίο επιχειρεί μια εναλλακτική αφήγηση της ιστορίας του Μενέλαου και κατά συνέπεια του Τρωικού πολέμου. Ο Μενέλαος ως ένας ιδεαλιστής, αντιμετωπίζει τον κόσμο με μια ματιά εναλλακτική, αθεράπευτα ερωτευμένος με την Ελένη, προσπαθεί να κτίσει μια ουτοπική κοινωνία. Ο συγγραφέας με επιδέξιο τρόπο αναδεικνύει την πλήρη αντίθεση με τον πολεμοχαρή Αγαμέμνονα και περιγράφει με μια εναλλακτική ματιά τα αίτια και την έκβαση του Τρωικού πολέμου . Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!
September 18, 2020
Ο Βασιλιάς της είναι το πρώτο βιβλίο του Χωμενίδη που διαβάζω. Αγαπώ ό,τι έχει σχέση με την ελληνική μυθολογία, και ιδιαίτερα με τον μύθο του Τρωικού Πολέμου, κι έτσι, μόλις ανακάλυψα αυτό το βιβλίο, ενθουσιάστηκα και θέλησα αμέσως να το πιάσω στα χέρια μου.
Ήταν ενδιαφέρον! Μου άρεσε η απεικόνιση του Μενέλαου και της Ελένης ως δυό ελεύθερα πουλιά, που δεν επιθυμούν εξουσία ή περιουσία, μα χαίρονται να εξερευνούν τον κόσμο, να μαζεύουν εμπειρίες, να δοκιμάζουν πολλούς διαφορετικούς δρόμους της ζωής, να γεύονται στο έπακρο τους χυμούς της, διδάσκοντας στον αναγνώστη πως αυτό είναι το πραγματικό νόημα της ζωής. Συμπάθησα τον Μενέλαο ως αφηγητή - την καλή του καρδιά, τα απανωτά καλαμπούρια του, την “αθωότητα” και την εντιμότητα του (σε σχέση με κάτι μεγάλα μούτρα που τον περιτριγύριζαν, βλέπε Αγαμέμνονα, Οδυσσέα, Κέρκαφο...), την αφοσίωση του στην ιατρική κατά τον πόλεμο, την έλλειψη κτητικότητας κι εγωισμού στο χαρακτήρα του, τη γενική νοοτροπία του.
Επίσης, το βιβλίο είχε μπόλικο χιούμορ! Αυτός ο χωρατατζίδικος τρόπος γραφής ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, δεν τον περίμενα σ’ένα τέτοιο βιβλίο, και μερικές φορές έκλαιγα απ’τα γέλια. Σ’αυτό βοήθησε και η μίξη γλωσσών που χρησιμοποιεί ο Χωμενίδης - μοντέρνα ελληνική, αρχαία ελληνική, και μοντέρνα ελληνική αργκώ όλα μαζί. Ήταν ένα αλλόκοτο μείγμα, πλούσιο, δε σε κούραζε και δε το βαριόσουν ποτέ. Καμιά φορά βέβαια το παράκανε με τις βρισιές και τις χυδαιότητες - για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον - αλλά υποθέτω πως αυτό είναι κομμάτι του συγγραφικού του στυλ, το οποίο στυλ, να λέμε την αλήθεια, ήταν αυτό που προκαλούσε όλο το γέλιο.
Γενικά το χάρηκα το βιβλίο, μου άρεσε το μήνυμα του Χωμενίδη, μου άρεσε η εναλλαγή ανάμεσα σε καλαμπούρια και σοφά λόγια, μου άρεσε πως παρουσίασε τη δυναμική προσωπικότητα της Ελένης και της Κλυταιμνήστρας.... το μόνο πράγμα που δε μου άρεσε, ή καλύτερα, που μου άρεσε λιγότερο, ήταν το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου - η περιγραφή των γεγονότων του Τρωικού Πολέμου.
Εδώ για μένα χάλασε λίγο το πράγμα είναι η αλήθεια, εξ ού και το αστεράκι που έβγαλα. Ήταν μια απομυθοποιημένη, ρεαλιστική, καθόλου ηρωική και αρκετά αλλαγμένη εκδοχή του πολέμου η οποία... δε με ενθουσίασε. Όχι επειδή δεν ήταν καλή και δεν είχε κάτι να πει, αλλά επειδή εγώ περίμενα και ήθελα να ακολουθήσει τα γεγονότα που περιγράφει ο Όμηρος, να μη τα αλλάξει τόσο πολύ, και με τέτοιο τρόπο, απλά να τα περιγράψει με το δικό του στυλ και να δώσει τα δικά του μηνύματα. Όμως αυτός άλλαξε πολλά. Η εκδοχή του βέβαια ήταν δυνατή, με απορροφούσε, απλά υποθέτω πως, επειδή είχε χάσει όλο το ηρωικό λούστρο και την επική διάσταση του πρωτοτύπου, δε μου προκαλούσε αναγνωστική ευχαρίστηση, αλλά περισσότερο μου άφηνε μια πικρή γεύση στο στόμα.
Άλλα απ’ότι κατάλαβα, αυτός ήταν κι ο σκοπός στην τελική. Όπως πολύ όμορφα μας λέει ο Μενέλαος: “Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά; Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.”
...και όχι τη μήνιν του Αχιλλέως. Tο δέχομαι. Νομίζω πως καταλαβαίνω γιατί ο Χωμενίδης άλλαξε τα φώτα στο πρωτότυπο. Μου φάνηκε πως (διορθώστε με αν κατάλαβα λάθος) άλλαξε όσα περισσότερα μπορούσε, χωρίς να αλλοιώσει τα αποτελέσματα και τα κυρίως γεγονότα, επειδή ήθελε να δείξει τη ματαιότητα, την ανθρώπινη τρέλα, το χάος, την έλλειψη λογικής, την τυφλή σκληρότητα και την τελείως άδοξη φύση του πολέμου, και του κάθε πολέμου. Τίποτα δεν ήταν όμορφο, τίποτα δεν ήταν ένδοξο, ούτε ποιητικό... και απλά η ωραιοποίηση του πολέμου γίνεται από εκείνους που έρχονται μετά, για να ηχεί ωραία στ’αφτιά τους. Μάλλον είμαι κι εγώ μια από αυτούς, χαχα, προτιμώντας τον Όμηρο :P αν και χειροκροτώ τον Χωμενίδη για αυτήν την προσέγγιση, σίγουρα προσφέρει τροφή για σκέψη.
Τέσσερα αστεράκια λοιπόν - με αυτό το βιβλίο πέρασα μια όμορφη βδομάδα!
Ήταν ενδιαφέρον! Μου άρεσε η απεικόνιση του Μενέλαου και της Ελένης ως δυό ελεύθερα πουλιά, που δεν επιθυμούν εξουσία ή περιουσία, μα χαίρονται να εξερευνούν τον κόσμο, να μαζεύουν εμπειρίες, να δοκιμάζουν πολλούς διαφορετικούς δρόμους της ζωής, να γεύονται στο έπακρο τους χυμούς της, διδάσκοντας στον αναγνώστη πως αυτό είναι το πραγματικό νόημα της ζωής. Συμπάθησα τον Μενέλαο ως αφηγητή - την καλή του καρδιά, τα απανωτά καλαμπούρια του, την “αθωότητα” και την εντιμότητα του (σε σχέση με κάτι μεγάλα μούτρα που τον περιτριγύριζαν, βλέπε Αγαμέμνονα, Οδυσσέα, Κέρκαφο...), την αφοσίωση του στην ιατρική κατά τον πόλεμο, την έλλειψη κτητικότητας κι εγωισμού στο χαρακτήρα του, τη γενική νοοτροπία του.
Επίσης, το βιβλίο είχε μπόλικο χιούμορ! Αυτός ο χωρατατζίδικος τρόπος γραφής ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, δεν τον περίμενα σ’ένα τέτοιο βιβλίο, και μερικές φορές έκλαιγα απ’τα γέλια. Σ’αυτό βοήθησε και η μίξη γλωσσών που χρησιμοποιεί ο Χωμενίδης - μοντέρνα ελληνική, αρχαία ελληνική, και μοντέρνα ελληνική αργκώ όλα μαζί. Ήταν ένα αλλόκοτο μείγμα, πλούσιο, δε σε κούραζε και δε το βαριόσουν ποτέ. Καμιά φορά βέβαια το παράκανε με τις βρισιές και τις χυδαιότητες - για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον - αλλά υποθέτω πως αυτό είναι κομμάτι του συγγραφικού του στυλ, το οποίο στυλ, να λέμε την αλήθεια, ήταν αυτό που προκαλούσε όλο το γέλιο.
Γενικά το χάρηκα το βιβλίο, μου άρεσε το μήνυμα του Χωμενίδη, μου άρεσε η εναλλαγή ανάμεσα σε καλαμπούρια και σοφά λόγια, μου άρεσε πως παρουσίασε τη δυναμική προσωπικότητα της Ελένης και της Κλυταιμνήστρας.... το μόνο πράγμα που δε μου άρεσε, ή καλύτερα, που μου άρεσε λιγότερο, ήταν το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου - η περιγραφή των γεγονότων του Τρωικού Πολέμου.
Εδώ για μένα χάλασε λίγο το πράγμα είναι η αλήθεια, εξ ού και το αστεράκι που έβγαλα. Ήταν μια απομυθοποιημένη, ρεαλιστική, καθόλου ηρωική και αρκετά αλλαγμένη εκδοχή του πολέμου η οποία... δε με ενθουσίασε. Όχι επειδή δεν ήταν καλή και δεν είχε κάτι να πει, αλλά επειδή εγώ περίμενα και ήθελα να ακολουθήσει τα γεγονότα που περιγράφει ο Όμηρος, να μη τα αλλάξει τόσο πολύ, και με τέτοιο τρόπο, απλά να τα περιγράψει με το δικό του στυλ και να δώσει τα δικά του μηνύματα. Όμως αυτός άλλαξε πολλά. Η εκδοχή του βέβαια ήταν δυνατή, με απορροφούσε, απλά υποθέτω πως, επειδή είχε χάσει όλο το ηρωικό λούστρο και την επική διάσταση του πρωτοτύπου, δε μου προκαλούσε αναγνωστική ευχαρίστηση, αλλά περισσότερο μου άφηνε μια πικρή γεύση στο στόμα.
Άλλα απ’ότι κατάλαβα, αυτός ήταν κι ο σκοπός στην τελική. Όπως πολύ όμορφα μας λέει ο Μενέλαος: “Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά; Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.”
...και όχι τη μήνιν του Αχιλλέως. Tο δέχομαι. Νομίζω πως καταλαβαίνω γιατί ο Χωμενίδης άλλαξε τα φώτα στο πρωτότυπο. Μου φάνηκε πως (διορθώστε με αν κατάλαβα λάθος) άλλαξε όσα περισσότερα μπορούσε, χωρίς να αλλοιώσει τα αποτελέσματα και τα κυρίως γεγονότα, επειδή ήθελε να δείξει τη ματαιότητα, την ανθρώπινη τρέλα, το χάος, την έλλειψη λογικής, την τυφλή σκληρότητα και την τελείως άδοξη φύση του πολέμου, και του κάθε πολέμου. Τίποτα δεν ήταν όμορφο, τίποτα δεν ήταν ένδοξο, ούτε ποιητικό... και απλά η ωραιοποίηση του πολέμου γίνεται από εκείνους που έρχονται μετά, για να ηχεί ωραία στ’αφτιά τους. Μάλλον είμαι κι εγώ μια από αυτούς, χαχα, προτιμώντας τον Όμηρο :P αν και χειροκροτώ τον Χωμενίδη για αυτήν την προσέγγιση, σίγουρα προσφέρει τροφή για σκέψη.
Τέσσερα αστεράκια λοιπόν - με αυτό το βιβλίο πέρασα μια όμορφη βδομάδα!
March 29, 2021
Με μία De Profundis ερωτική- και όχι μόνο- εξομολόγηση του γνωστού μυθολογικού ήρωα Μενελάου, κάνει την επανεμφάνισή του στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό ο πολυβραβευμένος συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης. Ο συγγραφέας αντλεί την έμπνευσή του ετούτη τη φορά από τον γόνιμο και ευεπίφορο σε ρηξικέλευθες και αναπλαθώμενες ιδέες χώρο της ελληνικής μυθολογίας.
Πρόκειται για τη γνωστή χιλιοειπωμένη και χιλιοτραγουδισμένη ανά τους αιώνες υπόθεση της αρπαγής της Ωραίας Ελένης από τον Τρωαδίτη Πάρη, ειδωμένη όμως αυτή τη φορά μέσα από τη ματιά του ίδιου του "θύματος" της υπόθεσης, του απατημένου συζύγου Μενελάου.
Βαδίζοντας, επομένως, στα χνάρια της εκ βαθέων ερωτικής εξομολόγησης του Όσκαρ Ουάιλντ, ο Χωμενίδης μας προσφέρει μία ανάλογη κατάθεση ψυχής του πιο παραγκωνισμένου στην πασίγνωστη αυτή ιστορία προσώπου, του Μενελάου, καθώς και τη δική του οπτική και εκδοχή στα γεγονότα που προκάλεσαν τον περίφημο τρωικό πόλεμο.
Ο λογοτέχνης όμως πρωτοτυπεί και δεν αναλίσκεται σε ξερή και στείρα αναδιήγηση των ομηρικών επών και του μύθου. Η πρωτοπρόσωπη, χειμαρρώδης και άκρως ρεαλιστική αφήγηση του γηραιού αθυρόστομου βασιλιά της Σπάρτης, λοιπόν, δεν επικεντρώνεται στον πόλεμο της Τροίας, αλλά αντιθέτως στα χρόνια πριν από αυτόν. Ο συγγραφέας βάζει τον Μενέλαο να πιάσει το νήμα της αφήγησης από τα παιδικά του χρόνια και τον σφετερισμό του θρόνου του αδικοχαμένου πατέρα τους Ατρέα από τον θείο τους τον Θυέστη, την καταδίωξή τους από τον τελευταίο και τη δεκάχρονη διαμονή τους στην ελευθέρων ηθών νήσο Πιτυούσα, πριν καταλήξει στη γνωριμία και την εντελώς αναπάντεχη ένωσή του με την Ωραία Ελένη. Η αφήγηση συνεχίζεται με αναλυτική ανασκόπηση των πρώτων χρόνων της γνωριμίας του ζευγαριού ως και την ανάρρησή του στον σπαρτιατικό θρόνο, τους πρώτους τριγμούς του γάμου τους και, τελικώς, την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη και τον επακόλουθο πόλεμο.
Αυτός είναι ο βασικός αφηγηματικός ιστός πάνω στον οποίο ο δημιουργός κεντά αριστοτεχνικά τον καμβά του μυθιστορήματός του επικεντρώνοντας στα συναισθήματα, τον χαρακτήρα και τα κίνητρα των πράξεων του ζευγαριού. Και σε αυτό ακριβώς επάνω έγκειται η ωραιότητα και η πρωτοτυπία του πονήματος του Χωμενίδη:η αφήγησή του δεν είναι απλά γεγονοτολογική, όπως θα έκανε ένας νέος Όμηρος που αναπλάθει απλώς το ζυμαράκι του γνωστού μύθου. Αντιθέτως, πρόκειται για αφήγηση άκρως ψυχογραφική που διερευνά ενδελεχώς τα κρυφά κίνητρα πίσω από τις πράξεις των πρωταγωνιστών, τα οποία είναι διαφορετικά τις περισσότερες φορές από αυτά που ήδη γνωρίζουμε, και αφήνει απολύτως εκτεθειμένους μπροστά στα μάτια μας τους βασικούς ήρωες της ιστορίας έτσι όπως ποτέ δεν τους έχουμε ξαναδεί: πρώτα απ' όλα τον Μενέλαο, εραστή της απλής και σεμνής ζωής, γιατρού, ειρηνιστή και ανθρώπου που ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή στο έπακρο. Την Ωραία Ελένη με τη μυθική ομορφιά και τον αντιφατικό χαρακτήρα, ειρωνική, αυθάδης, προκλητική, μα και έξυπνη συνάμα. Τη θεότρελη μητέρα της Λήδα, τον υπερόπτη πατέρας της Τυνδάρεω, τον σκληροτράχηλο πολεμιστή Αγαμέμνονα, τον θρασύδειλο Θυέστη, τον φαφλατά γερο-Θησέα και εκείνη τη "διαβόλου κάλτσα", τον πολυμήχανο Οδυσσέα.
Ο Μενέλαος παρουσιάζεται ως πρόσωπο παρεξηγημένο, ως πρόσωπο που αποζητά τη λύτρωση, κάτι που αποσαφηνίζεται ήδη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Ο συγγραφέας τον εξιλεώνει και τον εξαγνίζει μέσα από την εξομολόγησή του, αφού ο ίδιος μας αποκαλύπτει ότι ουδέποτε θέλησε ο ίδιος να εκστρατεύσει κατά της Τροίας προκειμένου να πάρει πίσω τη γυναίκα του. "Ένδοξος δεν είναι αυτός που κατακτά, αλλά εκείνος που απελευθερώνει", μας λέει, αποκαλύπτοντάς μας πως ό,τι έκανε ήταν αποτέλεσμα της αγνής και απόλυτης αγάπης του για την Ωραία Ελένη, αγάπης τόσο αθώας και ειλικρινούς που δεν έγινε ποτέ κτητική και ζηλόφθονη.
Ο Μενέλαος υπήρξε πρώτ' απ' όλα βασιλιάς του εαυτού του. Έγινε βασιλιάς της Ελένης του, όπως μας πληροφορεί ο τίτλος του βιβλίου, κατόπιν βασιλιάς της Σπάρτης και ακολούθως βασιλιάς του πολέμου, δηλαδή βασιλιάς της συμφοράς, προτού καταλήξει και πάλι βασιλιάς της καρδιάς της αγαπημένης του.
Ποια είναι, επομένως, η αλήθεια πίσω από τον μύθο; Τι θα πει τελικά αγαπώ; Πώς μπόρεσε ως το τέλος ο απατημένος σύζυγος να συγχωρήσει τη μοιχαλίδα κάνοντας γενιές αναγνωστών ανά τους αιώνες να αναρωτιούνται το γιατί; Μήπως η μοναδική αλήθεια στην όλη υπόθεση ήταν η βαθιά αγάπη που ο Μενέλαος έτρεφε για την Ελένη, αγάπη που θάφτηκε κάτω από τα συντρίμμια του πολύχρονου, πολυαίμακτου και καθόλου ηρωικού, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μενελάου-Χωμενίδη, τρωικού πολέμου;
"Από το χάος ερχόμαστε, στο χάος καταλήγουμε, και στο ενδιάμεσο η ζωή είναι επίσης χάος". Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο συγγραφέας έπειτα από ολόκληρη ετούτη την ανασκόπηση της ζωής του μεγάλου μυθικού ήρωα. Η μοίρα του ανθρώπου, εξάλλου, πάλι σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα, είναι από αλλού να το περιμένεις και από αλλού να σου ΄ρχεται. Οδυνηροί συμβιβασμοί, λανθασμένες επιλογές, ολέθριες αποφάσεις, όλα συνυφασμένα με την ίδια τη ζωή και αναπόσπαστο κομμάτι της σε όλο τον διάβα των αιώνων της ανθρώπινης ύπαρξης.
Κι όμως με έναν μοναδικό τρόπο φαίνεται ότι όλα αρχίζουν και ότι όλα τελειώνουν στον Όμηρο με το βιβλίο αυτό. Η ζεύξη της λογοτεχνίας, του ομηρικού μύθου, του ιστορικού πλαισίου και του σκιαγραφήματος του ψυχισμού των ηρώων είναι άκρως απολαυστική και αντάξια του υπολοίπου έργου του συγγραφέα, ο οποίος για τη δημιουργία του παρόντος πονήματος είναι ολοφάνερο ότι μελέτησε επισταμένα την ελληνική μυθολογία και τον Όμηρο, προκειμένου να δημιουργήσει, σαν έτερος συγγραφεύς της αλεξανδρινής εποχής, σαν άλλος Δίων Κάσσιος και Διόδωρος Σικελιώτης τη δική του, μοναδική εκδοχή του τρωικού μύθου.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: η καθηλωτική γραφή του Χωμενίδη και η γρήγορη αφήγηση που δεν πλατειάζει και η πρωτότυπη εκδοχή ενός γνωστού μύθου.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: διαβάζεται άνετα από όλο το αναγνωστικό κοινό, αλλά θα συγκινήσει ιδιαίτερα τους λάτρεις του Ομήρου, της μυθολογίας, της ιστορίας και του συγκεκριμένου φυσικά συγγραφέα.
Πρόκειται για τη γνωστή χιλιοειπωμένη και χιλιοτραγουδισμένη ανά τους αιώνες υπόθεση της αρπαγής της Ωραίας Ελένης από τον Τρωαδίτη Πάρη, ειδωμένη όμως αυτή τη φορά μέσα από τη ματιά του ίδιου του "θύματος" της υπόθεσης, του απατημένου συζύγου Μενελάου.
Βαδίζοντας, επομένως, στα χνάρια της εκ βαθέων ερωτικής εξομολόγησης του Όσκαρ Ουάιλντ, ο Χωμενίδης μας προσφέρει μία ανάλογη κατάθεση ψυχής του πιο παραγκωνισμένου στην πασίγνωστη αυτή ιστορία προσώπου, του Μενελάου, καθώς και τη δική του οπτική και εκδοχή στα γεγονότα που προκάλεσαν τον περίφημο τρωικό πόλεμο.
Ο λογοτέχνης όμως πρωτοτυπεί και δεν αναλίσκεται σε ξερή και στείρα αναδιήγηση των ομηρικών επών και του μύθου. Η πρωτοπρόσωπη, χειμαρρώδης και άκρως ρεαλιστική αφήγηση του γηραιού αθυρόστομου βασιλιά της Σπάρτης, λοιπόν, δεν επικεντρώνεται στον πόλεμο της Τροίας, αλλά αντιθέτως στα χρόνια πριν από αυτόν. Ο συγγραφέας βάζει τον Μενέλαο να πιάσει το νήμα της αφήγησης από τα παιδικά του χρόνια και τον σφετερισμό του θρόνου του αδικοχαμένου πατέρα τους Ατρέα από τον θείο τους τον Θυέστη, την καταδίωξή τους από τον τελευταίο και τη δεκάχρονη διαμονή τους στην ελευθέρων ηθών νήσο Πιτυούσα, πριν καταλήξει στη γνωριμία και την εντελώς αναπάντεχη ένωσή του με την Ωραία Ελένη. Η αφήγηση συνεχίζεται με αναλυτική ανασκόπηση των πρώτων χρόνων της γνωριμίας του ζευγαριού ως και την ανάρρησή του στον σπαρτιατικό θρόνο, τους πρώτους τριγμούς του γάμου τους και, τελικώς, την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη και τον επακόλουθο πόλεμο.
Αυτός είναι ο βασικός αφηγηματικός ιστός πάνω στον οποίο ο δημιουργός κεντά αριστοτεχνικά τον καμβά του μυθιστορήματός του επικεντρώνοντας στα συναισθήματα, τον χαρακτήρα και τα κίνητρα των πράξεων του ζευγαριού. Και σε αυτό ακριβώς επάνω έγκειται η ωραιότητα και η πρωτοτυπία του πονήματος του Χωμενίδη:η αφήγησή του δεν είναι απλά γεγονοτολογική, όπως θα έκανε ένας νέος Όμηρος που αναπλάθει απλώς το ζυμαράκι του γνωστού μύθου. Αντιθέτως, πρόκειται για αφήγηση άκρως ψυχογραφική που διερευνά ενδελεχώς τα κρυφά κίνητρα πίσω από τις πράξεις των πρωταγωνιστών, τα οποία είναι διαφορετικά τις περισσότερες φορές από αυτά που ήδη γνωρίζουμε, και αφήνει απολύτως εκτεθειμένους μπροστά στα μάτια μας τους βασικούς ήρωες της ιστορίας έτσι όπως ποτέ δεν τους έχουμε ξαναδεί: πρώτα απ' όλα τον Μενέλαο, εραστή της απλής και σεμνής ζωής, γιατρού, ειρηνιστή και ανθρώπου που ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή στο έπακρο. Την Ωραία Ελένη με τη μυθική ομορφιά και τον αντιφατικό χαρακτήρα, ειρωνική, αυθάδης, προκλητική, μα και έξυπνη συνάμα. Τη θεότρελη μητέρα της Λήδα, τον υπερόπτη πατέρας της Τυνδάρεω, τον σκληροτράχηλο πολεμιστή Αγαμέμνονα, τον θρασύδειλο Θυέστη, τον φαφλατά γερο-Θησέα και εκείνη τη "διαβόλου κάλτσα", τον πολυμήχανο Οδυσσέα.
Ο Μενέλαος παρουσιάζεται ως πρόσωπο παρεξηγημένο, ως πρόσωπο που αποζητά τη λύτρωση, κάτι που αποσαφηνίζεται ήδη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Ο συγγραφέας τον εξιλεώνει και τον εξαγνίζει μέσα από την εξομολόγησή του, αφού ο ίδιος μας αποκαλύπτει ότι ουδέποτε θέλησε ο ίδιος να εκστρατεύσει κατά της Τροίας προκειμένου να πάρει πίσω τη γυναίκα του. "Ένδοξος δεν είναι αυτός που κατακτά, αλλά εκείνος που απελευθερώνει", μας λέει, αποκαλύπτοντάς μας πως ό,τι έκανε ήταν αποτέλεσμα της αγνής και απόλυτης αγάπης του για την Ωραία Ελένη, αγάπης τόσο αθώας και ειλικρινούς που δεν έγινε ποτέ κτητική και ζηλόφθονη.
Ο Μενέλαος υπήρξε πρώτ' απ' όλα βασιλιάς του εαυτού του. Έγινε βασιλιάς της Ελένης του, όπως μας πληροφορεί ο τίτλος του βιβλίου, κατόπιν βασιλιάς της Σπάρτης και ακολούθως βασιλιάς του πολέμου, δηλαδή βασιλιάς της συμφοράς, προτού καταλήξει και πάλι βασιλιάς της καρδιάς της αγαπημένης του.
Ποια είναι, επομένως, η αλήθεια πίσω από τον μύθο; Τι θα πει τελικά αγαπώ; Πώς μπόρεσε ως το τέλος ο απατημένος σύζυγος να συγχωρήσει τη μοιχαλίδα κάνοντας γενιές αναγνωστών ανά τους αιώνες να αναρωτιούνται το γιατί; Μήπως η μοναδική αλήθεια στην όλη υπόθεση ήταν η βαθιά αγάπη που ο Μενέλαος έτρεφε για την Ελένη, αγάπη που θάφτηκε κάτω από τα συντρίμμια του πολύχρονου, πολυαίμακτου και καθόλου ηρωικού, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μενελάου-Χωμενίδη, τρωικού πολέμου;
"Από το χάος ερχόμαστε, στο χάος καταλήγουμε, και στο ενδιάμεσο η ζωή είναι επίσης χάος". Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο συγγραφέας έπειτα από ολόκληρη ετούτη την ανασκόπηση της ζωής του μεγάλου μυθικού ήρωα. Η μοίρα του ανθρώπου, εξάλλου, πάλι σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγγραφέα, είναι από αλλού να το περιμένεις και από αλλού να σου ΄ρχεται. Οδυνηροί συμβιβασμοί, λανθασμένες επιλογές, ολέθριες αποφάσεις, όλα συνυφασμένα με την ίδια τη ζωή και αναπόσπαστο κομμάτι της σε όλο τον διάβα των αιώνων της ανθρώπινης ύπαρξης.
Κι όμως με έναν μοναδικό τρόπο φαίνεται ότι όλα αρχίζουν και ότι όλα τελειώνουν στον Όμηρο με το βιβλίο αυτό. Η ζεύξη της λογοτεχνίας, του ομηρικού μύθου, του ιστορικού πλαισίου και του σκιαγραφήματος του ψυχισμού των ηρώων είναι άκρως απολαυστική και αντάξια του υπολοίπου έργου του συγγραφέα, ο οποίος για τη δημιουργία του παρόντος πονήματος είναι ολοφάνερο ότι μελέτησε επισταμένα την ελληνική μυθολογία και τον Όμηρο, προκειμένου να δημιουργήσει, σαν έτερος συγγραφεύς της αλεξανδρινής εποχής, σαν άλλος Δίων Κάσσιος και Διόδωρος Σικελιώτης τη δική του, μοναδική εκδοχή του τρωικού μύθου.
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: η καθηλωτική γραφή του Χωμενίδη και η γρήγορη αφήγηση που δεν πλατειάζει και η πρωτότυπη εκδοχή ενός γνωστού μύθου.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: διαβάζεται άνετα από όλο το αναγνωστικό κοινό, αλλά θα συγκινήσει ιδιαίτερα τους λάτρεις του Ομήρου, της μυθολογίας, της ιστορίας και του συγκεκριμένου φυσικά συγγραφέα.
September 1, 2020
Μεγάλος παραμυθάς ο Χωμενίδης.
Αν αναλάμβανε να εκλαΐκευσει με αντίστοιχο τρόπο την ιστορία ή τη μυθολογία του σχολείου, τα παιδιά θα τη μάθαιναν άριστα.
Αν αναλάμβανε να εκλαΐκευσει με αντίστοιχο τρόπο την ιστορία ή τη μυθολογία του σχολείου, τα παιδιά θα τη μάθαιναν άριστα.
September 24, 2020
Ωδή στην αυτονομία.
August 1, 2022
Πάντα μου αρέσουν πολύ τα βιβλία που πραγματεύονται γεγονότα της ελληνικής μυθολογίας από μια άλλη οπτική. Μετά "Το Τραγούδι του Αχιλλέα" όπου αφηγείται ο Πάτροκλος, εδώ έχουμε την οπτική του Μενέλαου. Πρώτη φορά βλέπουμε την ανθρώπινη πλευρά ενός άντρα ερωτευμένου και την έκφραση της αγάπης του όταν αφήνει εν γνώσει του την Ελένη να ακολουθήσει τον Πάρη στην Τροία. Ο Μενέλαος ήταν ένας χαρακτήρας που έμενε στο περιθώριο δίνοντας πάντα προβάδισμα στον Αγαμέμνονα, εδώ όμως φαίνεται η αντίθεσή του στον πόλεμο, τη χυδαιότητα, τη βιαιοπραγία και σε άλλα δεινά που χαρακτηρίζουν τον Τρωικό Πόλεμο όπως και ορισμένους από τους άλλους βασιλείς.
Οι διάλογοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε θεατρική παράσταση λόγω της ιδιαιτερότητας της γλώσσας του Χωμενίδη, ένα κράμμα αρχαίας ελληνικής και νεο��λληνικής αργκό με δυναμικό ύφος και αστεισμό.
Το μοναδικό πράγμα που δεν μου άρεσε ήταν το τέλος. Το θεώρησα πολύ απότομο. Περίμενα ίσως μια πιο αναλυτική έκβαση της ιστορίας, όχι μόνο για την Ελένη, αλλά κυρίως για τον Μενέλαο.
Οι διάλογοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε θεατρική παράσταση λόγω της ιδιαιτερότητας της γλώσσας του Χωμενίδη, ένα κράμμα αρχαίας ελληνικής και νεο��λληνικής αργκό με δυναμικό ύφος και αστεισμό.
Το μοναδικό πράγμα που δεν μου άρεσε ήταν το τέλος. Το θεώρησα πολύ απότομο. Περίμενα ίσως μια πιο αναλυτική έκβαση της ιστορίας, όχι μόνο για την Ελένη, αλλά κυρίως για τον Μενέλαο.
November 19, 2020
Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ένας λογοτέχνης καθιερωμένος, με τη δική του σχολή, τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο που δεν έχει ιερό και όσιο, θεωρούσα πως η μόνη θρησκεία που θα μπορούσε να βρει καταφύγιο θα ήταν το δωδεκάθεο. Αλλά φευ! Στο τελευταίο του βιβλίο κάνει περαντζάδα από την αρχαία Σπάρτη μέχρι την Ιθάκη και δεν χαρίζεται ούτε στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Ως άλλος Χ(ω)μεϊνί αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του στη σύγχρονη Ελληνική πεζογραφία έχοντας πιστούς στα όρια της θρησκοληψίας αναγνώστες.
Εάν δεν βρεθεί ιερωμένος να τον αφορίσει αυτός θα συνεχίσει να μας απασχολεί με τη διονυσιακή, σεξουαλική μα πάνω από όλα εθιστική γραφή του και εμείς να είμαστε τα junkie του. Τι θέλει πάλι να μας πει; Μα πολλές φορές ούτε ο ίδιος δεν ξέρει τι θέλει να περάσει πραγματικά στον αναγνώστη. Γίνονται τόσες διεργασίες στους νευρώνες του εγκεφάλου του που αδυνατεί να τις παρακολουθήσει και να αποτυπώσει καθαρά στο χαρτί. Εδώ νομίζω πάντως πως έχουμε πιο εύκολα «λευκό καπνό». Για την αγάπη μιλάει, την πραγματική. Βρίσκει τον άνδρα που θα γίνει βασιλιά ΤΗΣ. Και ενώ θεωρητικά είναι ο ήρωας, στην πράξη είναι υπηρέτης της. Μιλάει, σκέφτεται και ενεργεί μόνο για αυτή. Την Ελένη, τη γυναίκα την αγάπη.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Αφήγηση από την πλευρά του Μενέλαου. Τα παιδικά του χρόνια, ο διωγμός του, η γνωριμία του με την Ωραία Ελένη. Άλλος ένας ήρωας, αντί-ήρωας από τον συγγραφέα. Πραγματικά αυτό είναι πλέον η αγάπη που έγινε συνήθεια. Δεν έχει αφήσει ήρωα για ήρωα που να μην παίζει μαζί του.
Ο Μενέλαος σε όλο το βιβλίο αδιαφορεί για στέμματα, βασίλεια, χρήματα και δόξα. Το μόνο που επιζητά είναι την ησυχία του στο αγαπημένο του νησί την Πυτιούσα που βρίσκει καταφύγιο με τον αδερφό του Αγαμέμνονα κυνηγημένοι από τον Θυέστη μετά το θάνατο του πατέρα τους. Και ενώ ο Αγαμέμνονας βάζει μοναδικό στόχο στη ζωή του την ανακατάληψη της εξουσίας των Μυκηνών πολεμώντας διαρκώς για αυτό, ο πιο φλώρος Μενέλαος αλλάζει ρότα όταν γνωρίζει την Ελένη στη Σπάρτη κατά τη διάρκεια αγώνων για το ποιος βασιλιάς θα την κατακτήσει. Αυτοστιγμεί δεν σκέφτεται καμία εξουσία. Δική του επιδίωξη να βρίσκεται δίπλα στην Ελένη: «Όταν είσαι άνδρας της Ελένης και η Ελένη η γυναίκα σου, όλα τα υπόλοιπα ωχριούν. Σβήνουν όπως τα αστέρια στην πανσέληνο νύχτα». Η Ελένη του και αυτός ο βασιλιάς ΤΗΣ.
Μέσα από την αφήγηση σταδιακά καταλαβαίνεις πως ο Μενέλαος μοιάζει σαν απλός παρατηρητής των μεταμορφώσεων και αλλαγών της Ελένης. Αυτή το σκάει σαν οργισμένη φοιτήτρια από τους γονείς, την πατρίδα και τον γάμο της.
Στα Μέθανα «πυρπολεί τις παλιές αρχές της, απαρνείται την θεϊκή (όπως φημολογείτο) καταγωγή της και αναδύεται μέσα από τις στάχτες αγνώριστη, ολοκαίνουργια, κυρία των δυνάμεών της». Ο Μενέλαος την κάνει γυναίκα, γνωρίζοντας πως ποτέ δεν θα είναι ΤΟΥ.
«Το ευτυχέστερο συναίσθημα είναι να δίνεσαι για ένα σκοπό ο οποίος σε υπερβαίνει, που δεν σε περιέχει καν».
Βρίσκουν καταφύγιο δίπλα στον αδελφό του μάντη Κέρκαφο ο οποίος όμως έχει χάσει το χάρισμά του. Η Ελένη με κόμμωση Sinead O’ Connor, στήνει επιχείρηση κάνοντας την ταβερνιάρισσα-εξομολόγο των ταξιδιωτών βοηθώντας παράλληλα τον μάντη να διατηρήσει την αίγλη του. Αργότερα στην Πιτυούσα ο Μενέλαος καταλαβαίνει πως δεν συμπίπτουν οι επιδιώξεις τους. Αυτός θέλει ηρεμία, τάξη και ασφάλεια, αυτή δράση και προσκήνιο. Η «κατακρεουργημένη» από τον Θυέστη Πιτυούσα είναι η μόνη εικόνα που κινητοποιεί τον Μενέλαο να εκδικηθεί, όχι όμως μόνος του. Είπαμε αυτός είναι ταγμένος στην Ελένη και μη μου άπτου. Έχει επιστρέψει στην Σπάρτη ως βασιλιάς καθώς ο πεθερός του έχει μαλακώσει. Ενεργοποιεί τον καυλωμένο για πόλεμο και εξουσία Αγαμέμνονα και τελικά χωρίς κόπο και αγώνα παίρνουν «άνευ αγώνα», «στα χαρτιά» πίσω τις Μυκήνες. Ο αδελφός του επεκτείνει το βασίλειό του συνέχεια, αυτός επεκτείνει την παθολογική του αγάπη για την Ελένη σε παθολογικό επίπεδο. Πάει να κάνει συμφωνία με τους γαιοκτήμονες και τα funds της Σπάρτης να δημιουργήσει μοντέλο Πυτιούσας και να μη του ζαλίζουν το όργανο, καθώς αυτός έχει να βασιλέψει σε ολόκληρη Ελένη. Του την πέφτουν άγρια, σχεδόν τον εκδιώχνουν. Η Ελένη με αρχηγικές πλέον τάσεις αποφασίζει υποχώρηση και μνημόνιο παρά νέο φευγιό. Αλλάζει μέρα με την ημέρα, όπως πρέπει για να ανταποκριθεί σε πολλούς ρόλους. Κυνηγά παθιασμένα περισσότερο αυτόν την μητέρας ενός διαδόχου. Σχεδόν βιάζει καθημερινά τον Μενέλαο, μένει έγκυος αλλά χάνει το παιδί στη γέννα. Και εκεί τελειώνει η Ελένη που γνώρισε ο Μενέλαος. Συζεί με μια ξένη μέχρι που αυτή το σκάει με τον Πάρη.
Πως νιώθει ο Μενέλαος; «Όταν την είδα από την ταράτσα του ανακτόρου να σαλπάρει με τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός μου».
Και η εκστρατεία στην Τροία; Για τον Αγαμέμνονα, για τους γαιοκτήμονες, για το χρήμα για το γαμώτο. Όχι για τον Μενέλαο. Αυτός χαίρεται που η γυναίκα του ξαναγεννήθηκε, άστη να πάει στο καλό, δεν θα πάρει κόσμο στο λαιμό του. Όταν τη βλέπει στην Τροία μετά τη νίκη των Ελλήνων είναι υποταγμένη και γαλήνια. «Μας νίκησε Μενέλαε, όχι η Ελλάδα ούτε η Τροία. Ούτε καν ο εαυτός μας, ο χρόνος μας νίκησε και το μόνο που μας χάρισε είναι η ιστορία μας. Και αυτή θα λέμε από εδώ και πέρα ο ένας στο άλλο» του λέει και ο Μενέλαος ξαναγίνεται ο βασιλιάς ΤΗΣ.
Τι ήταν ρε σεις ο Μενέλαος τελικά; Κερατάς, άβουλος, ευθυνόφοβος, φλώρος; Άντρας πραγματικός λέει ο συγγραφέας και προσυπογράφω. Όχι σαν τους άλλους της εποχής που απλά «τρυγούσαν» ή «περνούσαν σουβλάκι» το ταίρι τους (νέες ατάκες του συγγραφέα που ήρθαν για να μείνουν μαζί με την κορυφαία «Έγινε ο Σπίνθηρ πυρκαγιά»).
Άντρας με Α Κεφαλαίο για όλες τις εποχές: «Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεμα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήμα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη μάνα σας. Το τρέμετε, σας έχουν μάθει να το τρέμετε».
Ο Μενέλαος δεν φοβάται να το πει, να το υπηρετήσει, να ζήσει στη σκιά της, να αποδεχτεί ότι η μοίρα της είναι και δική του. Να μείνει στην ιστορία ως βασιλιάς ΤΗΣ.
«Αγαπάω σημαίνει γίνομαι εκείνος που αγαπάω. Αφήνω τον εαυτό μου πίσω και παραδίνομαι και βουλιάζω στον άλλον..Η μοίρα του δική μου μοίρα».
Ο Χωμενίδης συνεχίζει την θαυμαστή του πορεία στη λογοτεχνία πηγαίνοντας από το δρόμο που γνωρίζει καλύτερα. Στα κουτουρού δηλαδή. Δεν βγάζεις άκρη. Έχει πριν λίγο καιρό γράψει το βραβευμένο (από το κοινό που αγαπά και εμπιστεύεται) ιστορικό μυθιστόρημα, τον «Φοίνικα», και νομίζεις θα χτίσει επάνω του. Και έρχεται τώρα να γκρεμίσει μαζί με τα τείχη της Τροίας αυτή την ελπίδα αλλά και το μύθο για το Μενέλαο και την ωραία Ελένη. Γυρνάει σε λογική και αφήγηση «Σοφού παιδιού», στήνει ένα μικρό Δελφινάριο γραμμένο όμως από Τσιφόρο και σε κάνει να ρίξεις μυθικό μεταφορικά και κυριολεκτικά γέλιο. Γενικώς δεν το ψάχνεις πολύ μαζί του. Απλά τον διαβάζεις. Αποκλείεται να χάσεις. Είναι win-win κατάσταση ο τύπος. Όταν πάρει το όπλο του και αρχίζει και πυροβολεί κατά ριπάς έχει τον ασταμάτητο, κανένας δεν μπορεί να τον φρενάρει, να τον κουλαντρίσει. Σε κάποια σημεία δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα, αδιαφορεί για το σύνολο των αναγνωστών θεωρώντας πως έχουμε αποκτήσει ανοσία αγέλης στη γραφή του και εφορμά χωρίς λογοτεχνική μάσκα και αντισηπτικό να μας μεταδώσει άλλο ένα πόνημα-ιό. Πέρα από το εκ γενετής ταλέντο του έχω την εντύπωση πως πλέον στρώνεται και δουλεύει επιμελώς τα κείμενά του. Νιώθει περισσότερο δυνατός από ποτέ και αυτό του βγαίνει στο χαρτί. Εδώ ίσως θέλει προσοχή. Όπως γράφει και στο βιβλίο: «Οι αδύναμοι πέφτουν θύματα των άλλων. Οι δυνατοί θύματα του εαυτού τους». Και αυτός μόνο τον εαυτό του έχει να φοβάται.
Όσον αφορά τη συνέχεια που έχουμε να περιμένουμε από αυτόν;
«Ότι του φανεί του Χρήστου Χωμεινί»…
Εάν δεν βρεθεί ιερωμένος να τον αφορίσει αυτός θα συνεχίσει να μας απασχολεί με τη διονυσιακή, σεξουαλική μα πάνω από όλα εθιστική γραφή του και εμείς να είμαστε τα junkie του. Τι θέλει πάλι να μας πει; Μα πολλές φορές ούτε ο ίδιος δεν ξέρει τι θέλει να περάσει πραγματικά στον αναγνώστη. Γίνονται τόσες διεργασίες στους νευρώνες του εγκεφάλου του που αδυνατεί να τις παρακολουθήσει και να αποτυπώσει καθαρά στο χαρτί. Εδώ νομίζω πάντως πως έχουμε πιο εύκολα «λευκό καπνό». Για την αγάπη μιλάει, την πραγματική. Βρίσκει τον άνδρα που θα γίνει βασιλιά ΤΗΣ. Και ενώ θεωρητικά είναι ο ήρωας, στην πράξη είναι υπηρέτης της. Μιλάει, σκέφτεται και ενεργεί μόνο για αυτή. Την Ελένη, τη γυναίκα την αγάπη.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Αφήγηση από την πλευρά του Μενέλαου. Τα παιδικά του χρόνια, ο διωγμός του, η γνωριμία του με την Ωραία Ελένη. Άλλος ένας ήρωας, αντί-ήρωας από τον συγγραφέα. Πραγματικά αυτό είναι πλέον η αγάπη που έγινε συνήθεια. Δεν έχει αφήσει ήρωα για ήρωα που να μην παίζει μαζί του.
Ο Μενέλαος σε όλο το βιβλίο αδιαφορεί για στέμματα, βασίλεια, χρήματα και δόξα. Το μόνο που επιζητά είναι την ησυχία του στο αγαπημένο του νησί την Πυτιούσα που βρίσκει καταφύγιο με τον αδερφό του Αγαμέμνονα κυνηγημένοι από τον Θυέστη μετά το θάνατο του πατέρα τους. Και ενώ ο Αγαμέμνονας βάζει μοναδικό στόχο στη ζωή του την ανακατάληψη της εξουσίας των Μυκηνών πολεμώντας διαρκώς για αυτό, ο πιο φλώρος Μενέλαος αλλάζει ρότα όταν γνωρίζει την Ελένη στη Σπάρτη κατά τη διάρκεια αγώνων για το ποιος βασιλιάς θα την κατακτήσει. Αυτοστιγμεί δεν σκέφτεται καμία εξουσία. Δική του επιδίωξη να βρίσκεται δίπλα στην Ελένη: «Όταν είσαι άνδρας της Ελένης και η Ελένη η γυναίκα σου, όλα τα υπόλοιπα ωχριούν. Σβήνουν όπως τα αστέρια στην πανσέληνο νύχτα». Η Ελένη του και αυτός ο βασιλιάς ΤΗΣ.
Μέσα από την αφήγηση σταδιακά καταλαβαίνεις πως ο Μενέλαος μοιάζει σαν απλός παρατηρητής των μεταμορφώσεων και αλλαγών της Ελένης. Αυτή το σκάει σαν οργισμένη φοιτήτρια από τους γονείς, την πατρίδα και τον γάμο της.
Στα Μέθανα «πυρπολεί τις παλιές αρχές της, απαρνείται την θεϊκή (όπως φημολογείτο) καταγωγή της και αναδύεται μέσα από τις στάχτες αγνώριστη, ολοκαίνουργια, κυρία των δυνάμεών της». Ο Μενέλαος την κάνει γυναίκα, γνωρίζοντας πως ποτέ δεν θα είναι ΤΟΥ.
«Το ευτυχέστερο συναίσθημα είναι να δίνεσαι για ένα σκοπό ο οποίος σε υπερβαίνει, που δεν σε περιέχει καν».
Βρίσκουν καταφύγιο δίπλα στον αδελφό του μάντη Κέρκαφο ο οποίος όμως έχει χάσει το χάρισμά του. Η Ελένη με κόμμωση Sinead O’ Connor, στήνει επιχείρηση κάνοντας την ταβερνιάρισσα-εξομολόγο των ταξιδιωτών βοηθώντας παράλληλα τον μάντη να διατηρήσει την αίγλη του. Αργότερα στην Πιτυούσα ο Μενέλαος καταλαβαίνει πως δεν συμπίπτουν οι επιδιώξεις τους. Αυτός θέλει ηρεμία, τάξη και ασφάλεια, αυτή δράση και προσκήνιο. Η «κατακρεουργημένη» από τον Θυέστη Πιτυούσα είναι η μόνη εικόνα που κινητοποιεί τον Μενέλαο να εκδικηθεί, όχι όμως μόνος του. Είπαμε αυτός είναι ταγμένος στην Ελένη και μη μου άπτου. Έχει επιστρέψει στην Σπάρτη ως βασιλιάς καθώς ο πεθερός του έχει μαλακώσει. Ενεργοποιεί τον καυλωμένο για πόλεμο και εξουσία Αγαμέμνονα και τελικά χωρίς κόπο και αγώνα παίρνουν «άνευ αγώνα», «στα χαρτιά» πίσω τις Μυκήνες. Ο αδελφός του επεκτείνει το βασίλειό του συνέχεια, αυτός επεκτείνει την παθολογική του αγάπη για την Ελένη σε παθολογικό επίπεδο. Πάει να κάνει συμφωνία με τους γαιοκτήμονες και τα funds της Σπάρτης να δημιουργήσει μοντέλο Πυτιούσας και να μη του ζαλίζουν το όργανο, καθώς αυτός έχει να βασιλέψει σε ολόκληρη Ελένη. Του την πέφτουν άγρια, σχεδόν τον εκδιώχνουν. Η Ελένη με αρχηγικές πλέον τάσεις αποφασίζει υποχώρηση και μνημόνιο παρά νέο φευγιό. Αλλάζει μέρα με την ημέρα, όπως πρέπει για να ανταποκριθεί σε πολλούς ρόλους. Κυνηγά παθιασμένα περισσότερο αυτόν την μητέρας ενός διαδόχου. Σχεδόν βιάζει καθημερινά τον Μενέλαο, μένει έγκυος αλλά χάνει το παιδί στη γέννα. Και εκεί τελειώνει η Ελένη που γνώρισε ο Μενέλαος. Συζεί με μια ξένη μέχρι που αυτή το σκάει με τον Πάρη.
Πως νιώθει ο Μενέλαος; «Όταν την είδα από την ταράτσα του ανακτόρου να σαλπάρει με τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός μου».
Και η εκστρατεία στην Τροία; Για τον Αγαμέμνονα, για τους γαιοκτήμονες, για το χρήμα για το γαμώτο. Όχι για τον Μενέλαο. Αυτός χαίρεται που η γυναίκα του ξαναγεννήθηκε, άστη να πάει στο καλό, δεν θα πάρει κόσμο στο λαιμό του. Όταν τη βλέπει στην Τροία μετά τη νίκη των Ελλήνων είναι υποταγμένη και γαλήνια. «Μας νίκησε Μενέλαε, όχι η Ελλάδα ούτε η Τροία. Ούτε καν ο εαυτός μας, ο χρόνος μας νίκησε και το μόνο που μας χάρισε είναι η ιστορία μας. Και αυτή θα λέμε από εδώ και πέρα ο ένας στο άλλο» του λέει και ο Μενέλαος ξαναγίνεται ο βασιλιάς ΤΗΣ.
Τι ήταν ρε σεις ο Μενέλαος τελικά; Κερατάς, άβουλος, ευθυνόφοβος, φλώρος; Άντρας πραγματικός λέει ο συγγραφέας και προσυπογράφω. Όχι σαν τους άλλους της εποχής που απλά «τρυγούσαν» ή «περνούσαν σουβλάκι» το ταίρι τους (νέες ατάκες του συγγραφέα που ήρθαν για να μείνουν μαζί με την κορυφαία «Έγινε ο Σπίνθηρ πυρκαγιά»).
Άντρας με Α Κεφαλαίο για όλες τις εποχές: «Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεμα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήμα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη μάνα σας. Το τρέμετε, σας έχουν μάθει να το τρέμετε».
Ο Μενέλαος δεν φοβάται να το πει, να το υπηρετήσει, να ζήσει στη σκιά της, να αποδεχτεί ότι η μοίρα της είναι και δική του. Να μείνει στην ιστορία ως βασιλιάς ΤΗΣ.
«Αγαπάω σημαίνει γίνομαι εκείνος που αγαπάω. Αφήνω τον εαυτό μου πίσω και παραδίνομαι και βουλιάζω στον άλλον..Η μοίρα του δική μου μοίρα».
Ο Χωμενίδης συνεχίζει την θαυμαστή του πορεία στη λογοτεχνία πηγαίνοντας από το δρόμο που γνωρίζει καλύτερα. Στα κουτουρού δηλαδή. Δεν βγάζεις άκρη. Έχει πριν λίγο καιρό γράψει το βραβευμένο (από το κοινό που αγαπά και εμπιστεύεται) ιστορικό μυθιστόρημα, τον «Φοίνικα», και νομίζεις θα χτίσει επάνω του. Και έρχεται τώρα να γκρεμίσει μαζί με τα τείχη της Τροίας αυτή την ελπίδα αλλά και το μύθο για το Μενέλαο και την ωραία Ελένη. Γυρνάει σε λογική και αφήγηση «Σοφού παιδιού», στήνει ένα μικρό Δελφινάριο γραμμένο όμως από Τσιφόρο και σε κάνει να ρίξεις μυθικό μεταφορικά και κυριολεκτικά γέλιο. Γενικώς δεν το ψάχνεις πολύ μαζί του. Απλά τον διαβάζεις. Αποκλείεται να χάσεις. Είναι win-win κατάσταση ο τύπος. Όταν πάρει το όπλο του και αρχίζει και πυροβολεί κατά ριπάς έχει τον ασταμάτητο, κανένας δεν μπορεί να τον φρενάρει, να τον κουλαντρίσει. Σε κάποια σημεία δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα, αδιαφορεί για το σύνολο των αναγνωστών θεωρώντας πως έχουμε αποκτήσει ανοσία αγέλης στη γραφή του και εφορμά χωρίς λογοτεχνική μάσκα και αντισηπτικό να μας μεταδώσει άλλο ένα πόνημα-ιό. Πέρα από το εκ γενετής ταλέντο του έχω την εντύπωση πως πλέον στρώνεται και δουλεύει επιμελώς τα κείμενά του. Νιώθει περισσότερο δυνατός από ποτέ και αυτό του βγαίνει στο χαρτί. Εδώ ίσως θέλει προσοχή. Όπως γράφει και στο βιβλίο: «Οι αδύναμοι πέφτουν θύματα των άλλων. Οι δυνατοί θύματα του εαυτού τους». Και αυτός μόνο τον εαυτό του έχει να φοβάται.
Όσον αφορά τη συνέχεια που έχουμε να περιμένουμε από αυτόν;
«Ότι του φανεί του Χρήστου Χωμεινί»…
February 11, 2024
Λίγο πολύ στον Χωμενίδη ξέρεις τι θα συναντησεις. Ρέοντα λόγο, έξυπνο χιούμορ, κοφτερές ατάκες, κυνικο αστεϊσμό, σύγχρονη γραφή, συμπαθητικους χαρακτήρες και ένα αξιοπρεπές σενάριο. Για αυτά είσαι σιγουρος. Ωστόσο κάθε φορά που πιάνεις ένα βιβλίο ελπίζεις και για το κάτι παραπάνω. Για παράδειγμα ελπιζεις σε σφαιρικούς χαρακτήρες που συνδυάζουν αρκετά γνωρίσματα, έχουν το στοιχείο του απρόβλεπτου, εξελίσσονται κλπ. Αυτά τα κριτήρια εδώ νομίζω τα πληροί ως ένα βαθμό ο Μενέλαος, λιγότερο η Ελένη και καθόλου οι υπόλοιποι χαρακτήρες του βιβλίου. Για να το πω πιο απλά τα πρόσωπα της ιστορίας δεν πρόκειται να χαραχτουν και τόσο βαθιά στη μνήμη σας.
Ως προς την υπόθεση αυτή είναι γνωστή από την ομηρική μυθιστορία και πρόκειται για την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη και τον Τρωικό πόλεμο μόνο που εδώ ο Χωμενίδης μας παραδίδει την ιστορία επεξεργασμένη με τη μορφή μιας μοντέρνας εκδοχής επιχειρώντας να μας περάσει διαφορα μηνύματα που αφορουν την κοινωνική αλληλεγγύη, τις φανταστικες ουτοπιες της απόλυτης δικαιοσύνης, τη γυναικεία χειραφέτηση από την προαιώνια αντρική καταπίεση, τα συμπλέγματα των εκάστοτε εξουσιαστών και κυρίως την χαοτικά πολύπλοκη σχέση που μπορεί να διατηρεί ένας άντρας με μια γυναίκα. Τελικά, αν και πραγματεύεται αρκετά σοβαρά ζητήματα ο συγγραφέας, θεωρώ πως η διείσδυση που πετυχαίνει είναι αρκετά επιφανειακή και δεν πρόκειται να σας κάνει σε κάτι σοφότερους εκτός αν βρίσκεστε σε σχετικά πρώιμα στάδια πνευματικών και υπαρξιακών αναζητήσεων.
Σε κάθε περίπτωση οφείλω να επισημάνω, συνοψίζοντας κιόλας, ότι στα πρώτα 2/3 του βιβλίου η πλοκή έχει περισσότερο ενδιαφέρον και βάθος ενω στο τελευταίο 1/3 ο συγγραφέας φαίνεται να βιάζεται να κλείσει την υπόθεση και τελικά έμεινα με την εντύπωση μιας αυτόματης διεκπεραιωτικης γραφής λες και ο Χωμενίδης έβαλε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στο ρελαντί. Τ�� δε τελος είναι απότομο και προσωπικά δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να πει ο ποιητής. Μπορεί βέβαια και να μη μου εκοψε αρκετά, τι να πω, ισως το ξαναδιαβάσω.
Κλείνω λέγοντας ότι το βιβλίο δε μου άφησε κάτι παραπάνω που θα θυμάμαι μετά από καιρό και θα θελησω να σπεύσω κάποια στιγμή στη βιβλιοθήκη μου για να το ανασύρω από την αναγνωστική λήθη.
Ως προς την υπόθεση αυτή είναι γνωστή από την ομηρική μυθιστορία και πρόκειται για την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη και τον Τρωικό πόλεμο μόνο που εδώ ο Χωμενίδης μας παραδίδει την ιστορία επεξεργασμένη με τη μορφή μιας μοντέρνας εκδοχής επιχειρώντας να μας περάσει διαφορα μηνύματα που αφορουν την κοινωνική αλληλεγγύη, τις φανταστικες ουτοπιες της απόλυτης δικαιοσύνης, τη γυναικεία χειραφέτηση από την προαιώνια αντρική καταπίεση, τα συμπλέγματα των εκάστοτε εξουσιαστών και κυρίως την χαοτικά πολύπλοκη σχέση που μπορεί να διατηρεί ένας άντρας με μια γυναίκα. Τελικά, αν και πραγματεύεται αρκετά σοβαρά ζητήματα ο συγγραφέας, θεωρώ πως η διείσδυση που πετυχαίνει είναι αρκετά επιφανειακή και δεν πρόκειται να σας κάνει σε κάτι σοφότερους εκτός αν βρίσκεστε σε σχετικά πρώιμα στάδια πνευματικών και υπαρξιακών αναζητήσεων.
Σε κάθε περίπτωση οφείλω να επισημάνω, συνοψίζοντας κιόλας, ότι στα πρώτα 2/3 του βιβλίου η πλοκή έχει περισσότερο ενδιαφέρον και βάθος ενω στο τελευταίο 1/3 ο συγγραφέας φαίνεται να βιάζεται να κλείσει την υπόθεση και τελικά έμεινα με την εντύπωση μιας αυτόματης διεκπεραιωτικης γραφής λες και ο Χωμενίδης έβαλε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στο ρελαντί. Τ�� δε τελος είναι απότομο και προσωπικά δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να πει ο ποιητής. Μπορεί βέβαια και να μη μου εκοψε αρκετά, τι να πω, ισως το ξαναδιαβάσω.
Κλείνω λέγοντας ότι το βιβλίο δε μου άφησε κάτι παραπάνω που θα θυμάμαι μετά από καιρό και θα θελησω να σπεύσω κάποια στιγμή στη βιβλιοθήκη μου για να το ανασύρω από την αναγνωστική λήθη.
Displaying 1 - 30 of 66 reviews