شیفته‌گونه‌ی بزرگ

فرهنگ و هنر ژاپن

by Taigu Ryokan, ع. پاشایی (انتخاب و ترجمه)

ریوْکان تای‌گوُ (۱۷۵۸ تا ۱۸۳۱) مرشد فرقه سوُتوُی ذن بود. شُهره به شعرش هست، اما خود می‌گوید شعرش آنی نیست که ما به آن خوگیریم . حرف‌هایش بی‌پیرایه و ساده‌اند و شعر نیستند - شعر زنده هستی‌اند.

اسمش «ریوْکان تای‌گوُ» بود، یعنی «ابله بخشندهٔ بزرگ‌دل». ریوْ یعنی «خوب»، کان «پهن»، و تای‌گوُ یعنی «ابله بزرگ» یا «شیفته بزرگ»

آموزه‌هایش ساده هستند و سرراست؛ در شعرهایش از گم‌نشدن در جهان و از اهمیت یافتن سرشت حقیقی خود حرف می‌زند؛و این‌که تنها راه یافتن خود، گم کردن خود است.

بینش بزرگ او به دو چیز بود: یکی شادیِ بزرگ طبیعی‌بودن زندگی و دیگری معمولی‌بودن فوق‌العادهٔ روشن‌شدگی

برگرفته از مقدمه، ترجمه‌ای از کتاب «از یاد بردن ماه»

Genres: Poetry

108 pages, Paperback

Published December 1, 2019

Reviews

[Nariman · Rating 5 out of 5]

غمِ
رفتن پاییز را
به کی می‌شود گفت

در قالب مختلف شعری، گوشه‌های دلکش زیادی داشت، خصوصا مضامین مرتبط با بی‌خانگی‌ و گذرا بودن عمرش.

نگو کلبه‌ام چیزی ندارد بدهد
بیا که با تو قسمت می‌کنم
نسیم خنکی را که پنجره‌ام را پر می‌کند

[Behnam Taki · Rating 4 out of 5]

پنجمین کتاب از سری کتاب‌های ادبیات ژاپن با ترجمه آقای عین پاشایی بود. این که در گذشته دور انسان قدیم با نگریستن به طبیعت سرگرم می‌شده است چیزی است که برای من بسیار دور از ذهن است که چنین زیستی داشته باشم. آن‌چه ما به آن مراقبه می‌گوییم و انسان مدرن راهی برای برون‌رفت از چالش‌های زندگیش می‌داند یک سبک مرسوم زندگی از گذشتگان است. در شیفته‌گونه‌ بزرگ، ریوکان چنین زیستی داشته است. طبیعت، بودا و بچه‌ها...
شعرهای پاییزش را خیلی دوست داشتم:

تنها، گوشه‌ام را ترک می‌کنم
شالی، سنگین از خوشه رسیده
در باد پاییز تاب می‌خورد

باد تازه است، ماه درخشان
بیایید شب را به رقص سپری کنیم
مثل وداع با پیری

اگر گوشه عزلتت در عمق کوه‌هاست
به یقین ماه، گل‌ها و مومیجی
دوستانت خواهند شد

*مومیجی: افرای ژاپنی

[Hoß · Rating 5 out of 5]

چون هدیه به یه دوست خوبم بود امتیاز کامل دادم وگرنه واقعا کتاب پیرمرد پسندی عه !!!