Yürümenin Felsefesi

by Frédéric Gros, Albina Ulutaşlı (Translator)

“Yaşamak için ayağa kalkmamışken, yazmak için oturmak nasıl da beyhudedir.”

Henry David Thoreau

Nietzsche’nin Kara Orman’da yürürken göz çukurlarına dolan mutluluk gözyaşları, Rimbaud’nun tahta ayağıyla açılacağı çöllere dair kurduğu düş, yasaklı Rousseau’nun Alpler’deki adımları, Thoreau’nun Walden’daki gezintisi, Nerval’in dar sokaklardaki aylaklığı ve daha niceleri... Aylaklar, göçebeler, sürgünler, hacılar, kaçaklar, seyyahlar, münzeviler ve mülteciler yürüyorlar. Peki yürümek sadece evle iş arasında gidip gelmek, bir yerlere yetişmek ve koşuşturmak değil de evrenle özel bir ritim, akort ya da hafifleme içinde buluşmak olabilir mi? Yeryüzüyle hemhal olup kendimizi başkalaşmaya açarak yürüyebilir miyiz?

Yürümek iki mesafe arasında gidip gelmek değil yaratıcı bir eylemdir. Hem kendi yalnızlığımıza çekildiğimiz hem de toplum olarak bizi dönüştürecek bir ayağa kalkıştır. İki büklüm vücudun karşısında dikilmeye çalışan, attığı her adımda yeryüzünün gerçek bir parçası olduğunu fark eden Homo Viator’un eylemidir. Çünkü Yürüyen İnsan kendi üzerine çöken kaygı, haset ve korku yumaklarını çözer, varlığını yeryüzünün ebediyen yeni olan kalbine düğümler. Yürüyoruz, işte bu düğümü atmak için.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Walking, Travel, Nature, Essays, Psychology

192 pages, Paperback

First published May 15, 2009

About the author

Frédéric Gros, né le 30 novembre 1965 à Saint-Cyr-l’École est un philosophe français, spécialiste de Michel Foucault. Il est professeur de pensée politique à l'Institut d'études politiques de Paris (Sciences Po)

Reviews

[Forrest · Rating 5 out of 5]

I was almost born on the autobahn. Had it not been for my dad being pulled over by the Polizei, and the officer seeing my mother in labor, Dad would have been stuck in traffic about the time I came on the scene. The officer, on assessing the situation, thought it better to give my dad an escort to Wiesbaden, rather than helping deliver me on the road.

Since then, I've wandered. I was born to wander. My father's job with the US Air Force facilitated, nay, forced this. We moved from Germany to Texas to The Philippines, back to Texas, to Italy, Minnesota, Nebraska, England. Then I moved to Wyoming, Pennsylvania, California (where I met my wife), Utah, and, finally, here to Wisconsin. Each of these stays was at least a year - I wasn't a mere tourist in these places, I lived there. Of course, getting from point A to point B and living abroad gave plenty of opportunity to see other places, as well. My feet have also fallen on Austria, Switzerland, Greece, the Netherlands, San Marino, Mexico, Canada, and most of the contiguous 50 states, as well as Hawaii. I've gotten around. And as convenient as modern transportation is, my preferred way of getting around was always walking.

Before the internet, before cable television, even, before VCRs, I walked. My feet have taken me places vehicles can't get to. Walking, for me, has been a spiritually awakening experience, a vital part of my life. For a time, a little over a year ago, I wondered if I'd ever be able to walk again as I used to.

Ironically, running led to an injury that set up my hips and back for a catastrophic failure in November, 2013. After tearing the fascia in my right calf and re-injuring it several times (running after I thought I had healed and walking some long distances on my bad leg), the damage finally manifested in a herniated disk, L5-S1 (at the top of the tailbone). I had never felt so much agony in my life. When the emergency room nurses asked me to rate my pain 1-10, I told them "11". I've had some pretty painful things happen to me (broken a rib from coughing while fighting pneumonia, dry-socket in two pulled tooth cavities, as a couple of examples), but this was a whole new level of pain. I was given a dose of hydromorphone at the ER, and it did absolutely nothing for the pain. Nothing. They gave me two more doses on top of that, and that seemed to do the trick nicely. When the nurse came in to check on me after that, she asked how I was doing. "Can you put on some Pink Floyd?" I asked. "So, it's working," she said with a smile. "Yeah, it's working." My son and I later figured out that this was about the equivalent of 1.5 hits of heroin, and this in a guy who hasn't touched drugs or alcohol since high school. That, my friends, is a LOT of pain!

I walked, haltingly and in extreme pain, with a cane for the next four months. I seriously doubted I would ever walk normally again. I took enough ibuprofin on a daily basis that both my doctor and I were concerned about the possibility of stomach ulcers.

Then, in February 2014, I was given a microdiscectomy. There were complications. I spent 24 hours in the hospital on 2 mils of morphine every 2 hours for pain. 48 mils of morphine in 24 hours after surgery. When I got home the next day, I started shaking and wanting to vomit so violently that I thought I had contracted an infection, but knew that was next to impossible, given the amount of antibiotics I had been on before and during surgery.

It was withdrawals.

Now I know why junkies keep going. It's not because they feel good when they've dosed, it's because they feel like they might just die when they don't.

Fast forward through several months of recovery and great physical therapy, and I am walking fine now. In fact, I'm running, usually a couple of times a week. Now, honestly, I hate running. I really do. But I do it to keep my weight and blood pressure down. It works. I hate it, but it works.

Walking, on the other hand, never felt sweeter. Having faced the prospect of never walking normally again, I feel blessed with the miracle of having one of the best back surgeons in the nation work on my back and having a fantastic physical therapist who taught me how to walk and run again.

I come to this book with some history . . .

But when I am walking, I am not "me". That is to say, I am not focused on myself. On a truly "good" walk, I lose myself entirely. Gros understands this:

What I mean is that by walking you are not going to meet yourself. By walking, you escape from the very idea of identity, the temptation to be someone, to have a name and a history. Being someone is all very well for smart parties where everyone is telling their story, it's all very well for psychologists' consulting rooms. But isn't being someone also a social obligation which trails in its wake - for one has to be faithful to the self-portrait - a stupid and burdensome fiction? The freedom in walking lies in not being anyone; for the walking body has no history, it is just an eddy in the stream of immemorial life.

True, I lose myself when walking. But it is also true that I measure the world as I do so, I feel its weight, gravity, vastness. I am grounded in my explorations:

. . . the feet as such are small pieces of space, but their vocation ("walking") is to articulate the world's space. the size of the foot, the gap between the legs, have no role, are never lined up anywhere. But they measure all the rest. Our feet form a compass that has no useful function, apart from evaluating distance. The legs survey. Their stride constitutes a serviceable measurement.

In the end, to say that it's through what remains to me of the journey that I can walk makes obvious reference to the Taoist void: that void that isn't empty nothingness but pure virtuality, a void creating inspiration and play, like the play of letters and sounds that makes the life of words. Walking in that way articulates the depths of the space and brings the landscape to life.

It is that same void that was unfilled, unexplored, when the poet Rimbaud lost his ability to walk due to amputation. Rimbaud not only loved to walk, walking was a part of his identity from a very young age, when he ran (i.e., walked) away from home not once, but several times. In time, however, the walking, along with his rambunctious lifestyle, caught up with him (I use the term purposefully).

He was confined to bed, his upper body increasingly paralyzed. Soon the heart would be affected. he was hallucinating: he saw himself walking, departing once again. He was in Harar, and had to leave for Aden.

"Let's go!" How many times had he said that? The caravan had to be organized, camels found and hired. He dreamed that his prosthetic leg was a success, that he "walked very easily". He was running, desperate to be on his way. "Quick, quick, fasten the valises and let's leave." His last words: "Quick, they're expecting us." He complained that he shouldn't be allowed to sleep so much, for it was late. It was too late.

The inability to walk drove the poet mad.

I can't think about what would have happened had my surgery not been successful. It would be difficult, to say the least, to maintain hope. It might well have pushed me over the edge, as it did Rimbaud.

For now, though, I walk on. And I will keep walking on until I cannot. Though I feel the "need for speed" once in a while, like any person, I don't dwell there. Let the speed demons have their fast cars and autobahns - I already made my escape from the autobahn years ago. Rather, give me the slow ambulations, the mental space for creativity and appreciation that I inhabit while I walk. Let me own everything I see, own it in my heart. Because when I am walking, the world is mine.

They tell this story about a wise pilgrim: he was following a long road, under a dark stormy sky, down a valley in whose dip was a small field of ripe wheat. The well-defined field, among rough scrub and under that black sky, was a perfect square of brightness rippling gently in the wind. The pilgrim enjoyed the beautiful sight as he walked slowly along. Soon he met a peasant returning home with downcast eyes after a hard day's work, accosted him and pressed his arm, murmuring in a heartfelt tone: "Thank you." The peasant recoiled slightly: "I have nothing to give you, poor man." The pilgrim replied in a gentle voice: "I'm not thanking you to make you give me something, but because you have already given me everything. You have cared for that square of wheat, and through your labour it has acquired the beauty it has today. Now you are only interested in the price of each grain. I've been walking, and all the way I have been nourished by its goldenness," the old pilgrim ended with a kindly smile. The peasant turned away and walked off, shaking his head and muttering about mad people.

Perhaps I am already mad . . .

[محمد خالد شريف · Rating 3 out of 5]

"عندما نشعر بالملل نصبح يائسين من أنفسنا. كُل شيء يُشعرنا بالملل على الفور، لأنه يصدر من مُبادرة شخصية. يجب أن تأتي القطيعة من الخارج. عندئذ سيكون الاختيار ساحقاً، لا يُطاق، لفرط عوز رغباته. إن الملل عدم رضا يتكرر كُل ثانية، إنه اشمئزاز البدايات: يُصبح كُل شيء مُرهقاً بمجرد القيام به، لأنني أنا من سيقوم به."


كتاب "المشي فلسفة" للكاتب الفرنسي "فريديريك غرو" يتحدث عن أن فعل المشي في ذاته هو فلسفة، يُساعد البشر بشكلاً ما للتخلص من الملل والرتابة بل وقد يصل إلى أنه يُساعدك إلى الإبداع، وإنه ليست مجرد رياضة ما، فهو لا يُنكر أن فعل المشي يُساعد الجسد على الحصول على الاسترخاء، لكنه يقول لنا أيضاً أن المشي، يساعدك على السمو بأفكارك وروحك، من خلال عديد من التجارب والحكايات لكُتاب ومفكرين مثل: ثورو، رامبو، نيتشه، وجان جاك روسو، وكانط، والمهاتما غاندي، وغيرهم.

كشخص مُحب للمشي، أحب أن أؤديه في آخر ساعات الليل، لأشاهد بدايات الصباح، وجدت ضالتي في هذا الكتاب، لأفهم لماذا أصر على فعل المشي، وتأديته المُستمرة، لماذا أحياناً أجد نفسي وجدت العديد من الأفكار في طريقي، ولم أجدها وأنا جالس على مكتبي، لماذا أجد نفسي أحياناً في مسيرتي الصغيرة، أركز على نقطة ما اتأمل فيها، لأحاول أن أسبر أغوارها حتى أصل إلى ما خلفها.

هذا كتاب مُهم لمُحبي المشي، مُمتع، قد تتشابه موضوعاته كتشابه خطواتك آثناء المشي، ولكنك ستظل تُحب المشي، وستظل تُحب المواضيع التي يتحدث عنها الكاتب، وتلك الأمثلة الحية التي قدمها لنا من حياة العديد من المُفكرين والكُتاب، الذين لم ليكونوا كذلك، إلا بسبب فعل المشي.
وإن المشي في حد ذاته، فلسفة، قد تُعبر عن كُل شخص، وتبين له شخصيته.

[huzeyfe · Rating 4 out of 5]

Başıma bir şey gelmeyecekse yürümeyi sevmiyorum, daha doğurusu eskisi kadar sevmiyorum diyeyim. Eskiden -kim bilir belki de daha çok vaktim vardı- yürümek için bahane ararken özellikle son yıllarda yürümemek için ne gerekiyorsa yapıyorum. Sanırım bunda gündelik hayatın yoğunluğu ve vakit kaybetmek istemenin boğucu baskısının etkisi büyük.

Bu kitabı da sesli kitap olarak dinledim. Birçok değerli düşünürün hem hayatını hem de yürümenin bu kişilerin hayatındaki yerinin anlatıldığı bu kitapta bazı yerlerde o kadar yürüme isteği ile doldum ki, özellikle de trafik varken :), arabadan inip yürümeye başlamağı birçok kez düşündüm. Ayrıca kitabın akıcı ve güzel bir dili var. İnsanı alıp götürüyor.

Aslında yürümek gerçekten çok güzel bir spor. Her ne kadar kitabın ilk bölümü "yürümek bir spor değildir" yazısını okumadan önce de benzerini düşünsem de yine de yürümek deyince aklıma ilk olarak sporun gelmesini engelleyemiyorum. Ama şu da var ki; bu kitaptan sonra yürümenin sadece bir spor olmadığını başka bir hayat tarzı olduğuna tam olarak kanaat getirdim.

Sanırım eskiden olduğu gibi yeniden yollara düşme zamanı geldi! En azından bir süre dünyanın skandallarından ve çalkantılarından bir süreliğine de olsa uzaklaşmak için bunu denemem gerek.

[Christian Hendriks · Rating 2 out of 5]

Upon reading the back and inside jacket, I was expecting an intellectually rigourous examination of the role walking played in the work of assorted philosophers, as well as some consideration of different kinds of walking as political or philosophical acts. I was disappointed.

The ghost of that book is hidden in this one, but at almost every opportunity Gros ruins that potential by universalizing his own experiences of walking or by denigrating communities and academic conversations. Indeed, one of the most pervasive themes of this book is how little Gros respects social pleasures or the intellectual work done in scholarly communities; this book is frankly anti-intellectual and anti-populist in many places. He is not at all interested in other people's perspectives and is blind to the things which he takes for granted but others do not have (ie. the free time to go on long walks, the security to ignore the news).

Between these frustrations Gros does have some interesting observations about his chosen philosophers and details some fairly interesting history about pilgrimages and such. However, these high points are mostly overshadowed by pages and pages of unsupported claims; I don't think I would recommend this book unless you really want those short observations I was talking about.

[Koray · Rating 5 out of 5]

Ankara-Ayvalık yolunda arabayı otomatik pilota alarak (eşim), sesli kitap olarak tüketip, önemli yerleri işlemeli beyaz yastık üzerine koyduğum defterime itina ile dolmakalemimle yazarak yolu bitirdiğim bu felsefi kitap tavsiye olunur.
"...Thoreau'da kemikleşmiş bir hesap takıntısı vardır. Sırf nitelik adına ekonomik nicelik hesaplarını bir kenara atalım demez. Aksine hesaplamamızı, her zaman ölçüp tartmamızı savunur. Tam olarak ne kazanıyorum, veya ne kaybediyorum. Çok para kazanmak adına sade bir yaşamdan neleri feda ediyorum. Zengin olmak zenginlere neye mal oluyor. Çalışmaya, endişelenmeye, hep tetikte olmaya ve hiçbir zaman oluruna bırakmamaya mı? Thoreau bir çatıya, duvarlara, kapıya ve sandalyelere ihtiyacımız olduğunu kabul eder, ama bu tam olarak hangi kapı, hangi çatı? Eğer yaldızlı kapı kolları olan çok büyük bir ev istiyorsanız bunun için senelerce çalışmanız ve hava durumunu ve gökyüzünün rengini unutmanız gerekir. Böylece kimseye faydası dokunmayacak epey kar elde edersiniz. Halbuki yalnızca sizi soğuktan koruyacak bir çatıya, sadece üç sandalyeye; birincisi oturmak, ikincisi arkadaşlık, üçüncüsü de topluluk için, bir yatağa ve üstünüze sereceğiniz sağlam bir battaniyeye sahip olmak çok para etmez. Çok az emek ister. Biraz el işçiliği, pirinçle takas etmek için fasulye yetiştirmek... Ama getirisi çoktur! Kalan zamanda bedeninizi doyuracak uzun yürüyüşler yapabilir, günde üç dört saat doğanın ücretsiz gösterilerinin, hayvanlar, ormandaki ışık oyunları, göldeki mavi tonlar... tadına varabilirsiniz. Hesap işte bu ve görüyoruz ki oldukça yorucu. Sade bir yaşam için haftada bir gün çalışmak yeterli. Diğer günlerde çalışmak nafile olanı, boş olanı ve gereksiz olanı olup ömür törpüsüdür. Çalışmak sefalet ürettiği kadar servet üretir. Burada sefalet servetin zıttı değil, aksine eksiksiz tamamlayıcısıdır..."
"...Kant kabızlıktan, Nietzsche kusmaktan muzdaripti. Hassas yapılı Kant uzun ömrünü -80'i görmüştür- tavizsiz yaşam biçimine borçlu olduğunu düşünürdü. Büyük ilgi duyduğu beslenme biliminin yaşamdan zevk alma sanatı değil, yaşamı uzatma sanatı olduğunu düşünürdü. Günde sadece 1 öğün yerdi..."
"...Flanör yıkıcıdır. Kalabalığı ticareti ve kenti, bunların değerlerini de yıkar. Geniş alanlarda yürüyen, sırtında çantayla dolaşan insan, uygarlığa ani bir kırılmayla, bir reddetmenin keskin tarafıyla karşı çıkar. Flanör çok muğlak yürür. Modernliğe direnmesi ikirciklidir. Yıkım bir karşı çıkma meselesi değil, savuşturma, yön değiştirme, sakince kabul etme ve oyalanmadan yola devam etme meselesidir. Flanör yalnızlığı, hızı ve çıkarcılığı yıkar. Flanör uyumsuzdur. O'nu anonim kitleden dışlamadan ya da uzağa koymadan soyutlayıp kendi içinde tekilleştiren kati bir uyumsuzluktur bu..."
"...Yürümek kiri pası ovulmuş, toplumsal verniğin kazındığı, safrası atılmış, sosyal bedenlerden kurtulmuş, kofluklardan ve maskelerden sıyrılmış bir hayat yaşamaktır..."
"...Gandhi temel ihtiyaçlar dışında lüks içinde yaşamanın insanın komşusunu sömürmesi anlamına geldiğini söyler..."

[Ben Orlin]

For about 50 pages I enjoyed the strident prose, the brisk sense of purpose. I felt I was taking quick strides uphill, trying to keep up with an intimidating and knowledgeable guide.

It slowly became clear we were walking nowhere I wanted to go.

I thought I enjoyed walking: day hikes, strolling with friends, touring the neighborhood with my toddler. No, says Gros. That is not walking. That is pathetic. That is domesticated. That is warm, flavorless pap. Real walking is when real men forsake society and its petty entanglements to tread unencumbered upon the face of the earth that birthed them.

I was under the mistaken impression that men come from wombs, and the wombs belong to people, and some of those people enjoy walking too. No. Wrong. Men do not owe their existence to mothers, families, towns, or anything of the sort. Men owe nothing to anyone, except they owe it to themselves to walk briskly away from anyone who would hope to encumber them.

(Do women walk? I suppose it's possible, but the book offers no examples.)

I appreciate some of Gros's insights. The walker's relationship to time and place. The Thoreauvian sense of calm. The Nietzschean escape from musty libraries.

But too many of his heroes are like Diogenes the Cynic, who receives praise for - let me check my notes - pissing on a wedding banquet. According to Gros, this highlights the ghastly hypocrisy of pissing elsewhere. Ha! Idiots! Who could be so stupid as to see a difference between pissing on other people's food, and not doing so?

Gros has some beautiful things to say about walking. But the book is also full of fantasies of rejecting society: fantasies deaf to every insight of social science, fantasies that don't even begin to make room for women or femininity, fantasies that seem antithetical to the quiet wisdom that I find I'm walking.

I suppose the title is well chosen. Gros understands that this is not THE philosophy of walking, but A philosophy, one of many. Alas, it's not one I wish to follow.

[Beth Grant DeRoos · Rating 5 out of 5]

While I love to read non fiction, and read on average three books per week (we don't have a tv), its rare that I find a book that draws me back over and over, to re-read. This is one of those rare books.

Love walking myself, but never stopped to consider how it effected my way of thinking. Now I do. Kant,Nietzsche, Thoreau, Jesus, Gandhi and many others are in this book. Some walked with others like Gandhi and Jesus, but many preferred to walk alone. Some with a walking stick, some with their hands folded or in their pockets.

Some preferred remote areas, others were drawn to river and mountains. Some walked to also relieve depression or physical pain. And folks like Nietzsche had a set time of day. Some walked for hours and hours, sometimes daily. Whereas some did brief walks that were akin to a daily vitamin. Then there were those like Jesus and Gandhi who walked for days, weeks and months, often for a cause for change.

Will never look at my walking the same way again. And will even borrow some of the thinking these folks used to make their walks more productive mind, body or spirit.

[Abby · Rating 2 out of 5]

Meh. Have read better books about walking. I disliked his preachy, old-fashioned, highfalutin style. Read Rebecca Solnit’s book on walking, Wanderlust; I found it immensely more engaging and relatable.

[فايز غازي Fayez Ghazi · Rating 3 out of 5]

"اننا لا نمضي، ونحن نمشي، للقاء أنفسنا، كما لو كان الأمر متعلقًا بإسترجاع الذات، والتحرر من أشكال الإغتراب القديمة، لإستعادة الذات الحقيقية والهوية المفقودة. عند المشي يفلت المرء من فكرة الهوية نفسها، من الإغواء بأن يكون أحدهم، من الحصول على اسم وتاريخ آخر."

مجموعة من المقالات عن المشي كفلسفة وأسلوب حياة، يختلف المعنى بين الشخصيات العديدة التي تكلّم عنها الباحث مثل نيتشه ورامبو وروسّو وغاندي وغيرهم.. وعن نظرتهم الى المشي وكيفية ممارسته وما يثير المشي فيهم من أفكار او سلام او شعر او فلسفة..

"المشي هدي ونداء. نمشي ايضًا لكي نقطع مع أمر ونخلص أنفسنا: نضع حدًا نهائيًا لصخب العالم، وتراكم المهام، والاستنزاف. وليس هناك وسيلة أفضل للنسيان، وترك المكان، غير الملل العظيم للطرقات، والرتابة اللامحدودة لمسارات الغابات. وبذلك يكون المشي بمعنى الانفصال، والرحيل والتخلي."

كتاب ممتع في الكثير من فصوله وممل في أجزاء أيضًا، لكنه يُظهر قيمة المشي وتأثيراها بل انه دعوة نحو اعتماد المشي كفلسفة حياة.

[Pia G. · Rating 4 out of 5]

gros'un yürümek hakkındaki düşünceleri hoşuma gitti. onun için yürümek bir tür özgürleşme, sakinleşme, hatta arınma gibi. özellikle anda kalmakta zorlandığımız günler için önerdiği yavaş ve farkındalıkla yapılan yürüyüş fikri, benim 'yürümeye' karşı bakışımı değiştirdi. ve bence kitabın en güzel yanı, yalnızca felsefi düşüncelerle sınırlı kalmamış olması. araya kişisel deneyimler ve tarihten örnekler de katması, okumayı çok daha keyifli bir hale getiriyor. okurken sanki biriyle birlikte yürüyüp sohbet ediyormuşum gibi hissettim.. bu aralar böyle hisleri özlediğim için, bana çok iyi geldi 💙

[Uroš Đurković · Rating 5 out of 5]

Iako sam uglavnom kućni moljac, obožavam tumaranje. Lutalaštvo, ako se razume kao samom sebi svrha, može doneti neočekivane radosti i iznenađenja. Nikad, zapravo, ne možemo sasvim poznavati put, makar na njemu bili i hiljadama puta. Nešto će stalno promicati – kako kroz varljivost sećanja i percepcije, tako i kroz to da se u našem okruženju sve menja, od ugla pod kojim su stvari osvetljene do mikročestica u vazduhu.

Ono što je poznato, dakle, ne mora da bude i ono što je spoznato.

Imajući to u vidu, hodanje ima privilegovano mesto u čovekovom samopotvrđivanju. Kao ujedno i fizička i saznajna i kontemplativna aktivnost, objedinjuje različite čovekove mogućnosti i čineći ga ispunjenim kroz osećaj bivanja-u-svetu. Hodanje je, zapravo, najneposredniji kontakt sa sredinom i preduslov za sve druge aktivnosti, što deluje gotovo banalno, ali banalnosti ne moraju biti netačne, još manje nevažne.

Dakle, korak-po-korak, izazivamo gravitaciju, saznavamo, pokrećemo telo i dodirujemo se sa sobom i sa svetom. I iako ovo deluje pomalo mistifikatorski, zapravo je sasvim suprotno – hodanje upravo demistifikuje stvarnost, time što čoveka vraća u svet. Frederik Gro štaviše primećuje kako ono zapravo negira identitet: „What I mean is that by walking you are not going to meet yourself. By walking, you escape from the very idea of identity, the temptation to be someone, to have a name and a history.”

Hodač (u glavi mi je, naravno, ulični hodač Partibrejkersa) je pomalo čovek bez svojstava, pomalo dokon, pomalo zabrinut i umnogome obeležen stalnom nestalnošću. Stoga, hodanje može biti poetički, politički, filozofski, rekreativni, poslovni, hedonistički, religiozni čin. Veza hodanja i filozofije je posebno izražena – od peripatetičara (u prevodu – šetača), preko Kantove dnevne rutine šetanja, sve do Ničeovog tvrđenja iz „Ecce Homo” da je mirno sedenje pravi greh protiv Svetog Duha, a da sve predrasude proističu iz naše utrobe.
Što se književnosti tiče, u skladu sa Ničeovim razmatranjima – Gro primećuje da su najbolje knjige one koje su tumaralačke, lutalačke, koje nisu pod teretom mirovanja i pod diktatom citata i drugih knjiga. Groova knjiga je, ipak, daleko manje tumaralačka nego što bi to on možda hteo – ona se, zapravo, vrlo lako čita i svako poglavlje predstavlja zaokružen koncept, bez talasanja značenjima. Iako se uvek obradujem kad pronađem nešto vezano za ovu temu, prednost bih ipak dao knjizi Rebeke Solnit „Lutalaštvo: istorija hodanja”, ali svako ko sa mnom deli ovo interesovanje, svakako treba da Groovu knjigu ima u vidu. I kako to biva sa dobrim knjigama i inspirativnim šetnjama, ovde sam saznao i jednu vrlo zanimljivu bizarnost – kinici su jeli sirovo meso, a sam Diogen je navodno umro tako što je pokušao da pojede živu hobotnicu. Čudo jedno kako trivije menjaju sve. Evo, iz Diogenovog bureta, šta da se radi, sad viri pipak.

[A. Raca · Rating 4 out of 5]

"Fakat sadece yürüyüş bizi mecburiyet yanılsamalarından kurtarmayı başarır."


"Kitaplar gündelik yaşamın sıkıntısından kaçış değil, bir yaşamdan ötekine geçiş aracı olmalıdır."

💙

[Josefina Wagner · Rating 4 out of 5]

Hem sesli kitap hemde e-kitap olarak çok rahat okumama rağmen biraz uzun sürdü çünkü bir çok defa dinledim ve hala arada dinliyorum. Yazarı belli ki iyi bir araştırmacı bizlere sadece yürümenin felsefik yönünü değil aynı zamanda düşünürlerle ilgili oldukça ilginç bilgilerle donatılmış bir eser sunuyor . Sadece yürüme ile ilgili kitap deyip geçmeyin, dünya düşünürlerini, günümüzde ki ve geçmişteki felsefe dalında uzmanlaşmış düşünürlerin yazarların filozofların yaşamlarından alıntılar yaparken onların.....

https://edebiyatdanostalji.blogspot.c...

[Özgür Atmaca · Rating 4 out of 5]

Yürümek spor değildir.
Spor skor tutmaktır.
Kazanan ve kaybedeni vardır.
Disiplinden haz almadır spor.
Maddi pazardır.
Yürümek spor değildir.
Yürüyen manzarayla patikayla ilgilenir.
Yürümek ayıp değildir, trakking denmesine hiç ihtiyacı yoktur.
Yürümek için iki bacağınızın olması yeterlidir.
Gerisi fasa fisodur.
Yürürken takdire şayan tek şey, gökyüzün parlaklığıdır.
Bir kere iki bacağının üzerinde durdumu insan,olduğu yerde kalamaz artık.
Yürümek spor değildir.

[Candleflame23 · Rating 5 out of 5]

.
.

فكرة أن تُسلم نفسك لنفسك، أن تترك العنان لقدميك يقودانك حيثما أرادوا، تتأمل ما يحيط بك من الشجر والمباني وأرصفة الطرقات وكأنك العنصر الوحيد المتحرك وسط كل هذه الثوابت، هذه الصورة المتغيرة ورغم بساطتها غير أنها قادرة على إزالة كل عوائق اليوم، تلك الشوائب التي تعلق بالذهن بعد يوم شاق من التفكير والعمل، هذا ما يفعله المشي.

أحب الكتب الصادقة التي يصدق بها العنوان مع المحتوى، هنا في "المشي فلسفةً " يحول فريديريك غروس الفيلسوف والأستاذ الجامعي الفرنسي المشي من كونه ممارسة بدنية إلى لحضات تأملية فلسفية مزدحمة بالمعاني والتأويلات، غروس مشى بنا نحو أعماق أشهر الفلاسفة الذين عرفهم التاريخ، مثل نيتشة، كانت، غاندي نيرفال،،وغيرهم ممن كانت حركات أقدامهم المحرك الأول لمحركات أذهانهم.فجاءنا بنظرة مغايرة كليتً عن تلك التي نعرفها حول المشي.
بالمختصر أحببت الكتاب.

ماذا بعد القراءة ؟
لا شيء أصدق من أن تكون نفسك، ولن تكون نفسك ما دمت مقيدًا، تحرر.



#أبجدية_فرح 5/5🌷📚
‏#candleflame23bookreviews
#المشي_فلسفة #فريديريك_غرو
#غرد_بإقتباس
#مراجعة_كتاب

[image error]

[Nathan Shuherk · Rating 4 out of 5]

I will absolutely be rereading this one over the years, but I think I will probably skip over some fairly large sections. The history of the philosophers that were obsessed with walking felt like almost a different book, and I much preferred the small musings. Those were absolutely mesmerizing to sit with, and make this well worth the time. This is a book I think is completely fine to skim over in parts because the other sections are so good that I hope people won’t stop the book because they’re bored of 20 pages on Kant being… Kant…

[Bülent Ö. · Rating 5 out of 5]

Her sayfasıyla muazzam bir kitap. Hem okudum hem storytel üzerinden dinledim. Uzun sürdü, birlikte başka kitaplar okudum ama hep benimleydi. Özellikle yürürken dinledim.

İsmi Yürümenin Felsefesi olsa da yürüme eyleminden öte bilgiler bakışlar edindim bu güzel kitaptan. Öncelikle dili şahane, çevirisi muazzam. Albina Ulutaşlı yazarın şiirsel üslubunu çok güzel aktarmış.

O şahane dilin yanında şair, yazar ve düşünce insanlarının nasıl yürüdüğünü ve bu eylemle düşünce dünyalarını nasıl düzenlediklerini okuyorsunuz. Hem o iş insanları tanıyor hem yeni bakışlar kazanıyorsunuz. Sıkıcı biyografiler değil bunlar, dikkat çekici noktalara değinilmiş. Üzerine felsefe profesörü olan yazarın deneyim ve bilgileri de eklenince ortaya harika bir başucu kitabı çıkmış.

Yürümeye onlarca farklı açıdan bakılmış, onlarca felsefi ve antropolojik çıkarımlar yapılmış, harika örnekler verilmiş. Tek bir satırından sıkılmadım. Kitabın her yerine işaretler koydum.

Şimdi sıra Rebecca Solnit'in Yol Aşkı - Yürümenin Tarihi adlı kitabı var.

[Sevgi K. · Rating 4 out of 5]

Tek seferde değil de bölüm bölüm de okuyabileceğiniz, ne anlatmak istediğini iyi bilen bir zihinden çıkmış nitelikli bir kitap. Kütüphanenizde mutlaka bulunsun.

[Hameed Younis · Rating 4 out of 5]

ومن الكتب الفلسفية السلسة والذكية أيضاً كتاب (فلسفة المشي) للفيلسوف الفرنسي فريديريك غروس، المتخصص في فكر ميشيل فوكو، متحدثاً حول أكثر المواضيع قرباً وسحراً:- ألا وهو المشي
يرى الفيلسوف أن في الانتقال ما بين النقطة (أ) والنقطة (ب)، لوحات غير محسوسة من المشي بوصفه هروباً من الهوية لا عوداً إليها، في الجري والرياضة والسرعة والبطء، في الأماكن وما بين الأماكن، في الطرقات والبريّة، دائماً هناك إغواء أن تكون نكرة، أن تحج، أو تتنزه، أو تتظاهر، بلا اسم أو صفة أو تاريخ.
يلفت غروس النظر في الكتاب أيضاً إلى رؤى الفلاسفة وممارساتهم في المشي: ما بين عزلة ثورو في سيرته (والدن) وكيف تعلّم من الوحدة أكثر من صحبة الآخرين، وبين الغضب الذي يدفع رامبو أن يهيج في مسيره، وبين تعمّق روسو الفكري وهو يخطو بقدميه متماهياً، في تجوالات كانط، وتخبطّات نيتشة، من مكان إلى آخر، هروباً من أفكاره المجنونة

[Tuna Turan · Rating 4 out of 5]

Yürümek, bir ayağınızı diğerinin önüne atmak mıdır? Attığımız adımların bir anlamı var mıdır? Yürümek sadece bir yerden bir yere bizi ulaştıran bir spor mudur?

Yürümek bir spor değildir. İnsanın yürüyebileceği sonsuz bir yol vardır. Bu kitapta Gros, yürümeye düşkün olan insanların gözünden bakıp, onların deneyimlerini bizlere sunuyor. Nietzsche’nin neden bu kadar iyi bir yürüyüşçü olduğunu, Rimbaud’un kaçma arzusunu, Henry David Thoreau’nun neden kendisini her şeyden soyutlayıp ormanda yaşamaya başlamasını, Rousseau’nun yürüyenin gündüz düşlerini, hacıların neden tavaf ettiğini ve Gandi’nin yürüme felsefesini öğreniyoruz.

Bütün gün yürüdükten sonra bacaklarını uzatıp dinlenmek, sade bir yemekle karnı doyurmak, hafif bir şeyler içmek ve tatlı tatlı çöken akşamı seyretmekle huzura ermiş bir bedene ulaşmış oluyoruz.
Yaşamlarımızı ofiste kapalı, klavye başında geçiren bizler dışarıda olan biten hayattan habersiz ekrana bağlı kalıyoruz. Ekranda değişecek herhangi bir sayıya, bir tabloya, bir grafiğe bağlıyız. Sonra akşam oluyor, işten eve doğru yola çıkıyoruz. Bu sefer bakışlarımız telefon ekranına kayıyor. Mesajlar, sosyal medya gözümüzün önünden akıp geçiyor. Eve geldiğimizde sırada televizyon vardır.

Dışarıda yağmur mu varmış, güneşmiş hiçbir şeyi fark etmeden sahi biz hangi zaman diliminde yaşadığımızı fark etmeden yürüdüğümüzün farkına nasıl varabiliriz?

[Elipche · Rating 4 out of 5]

Yürümek spor değildir, özel bir beceri gerektirmez. Tek yapman gereken bir ayağını diğerinin önüne atmak... diye tanıtıyor başta yürümeyi Gros.
Sonra diyor ki,
“ Yürümek yükümüzü hafifleterek, yapma takıntısını içimizden söküp atarak çocuklukta yaşanan o sonsuzlukta yeniden bağlantı kurmamızın yolunu açar. Yürümek çocuk oyunudur bana göre. Geçip giden güne, parlak güneşe, ağaçların büyüklüğüne, göğün maviliğine hayran kalmak; bunları tatmak için ne tecrübeli ne de becerikli olmak gerekir.”

[alper · Rating 4 out of 5]

Hayattaki her türlü sorununu yürüyüşle -mümkünse kalabalıktan uzak, yeşil ve mavi ile- çözebileceğini sanan biri olarak yalnız olmadığımı fark ettim. Çok güzel başlıklar var kitapta. Ama bir "Karlı Kayın Ormanı" değiller tabii. Bir bölümde büyük ustamızı ağırlasaymış çok mutlu olurdum. :) Başta Rimbaud, Kant, Thoreau, Rousseau olmak üzere tüm ustalarıma sevgilerimle. Ama adamlar (alayı adam yanlış değilsem, bak şimdi fark ettim) yalnız iyi yürümüş. :)

Sevdiğim başlıklarım,
Yavaşlık
Yalnızlıklar
Yerçekimi
Kinik Yaklaşım
Yabanin Fethi - Thoreau
Yürüyenin Gündüz Düşleri - Rousseau

Biraz da tadımlık alıntılarım,
"İyi yürüyüşçü" olmak gibi bir gayem olmadıydı pek, yürürken bir bakayım:

Kıssadan hisse şuydu ki, yürürken, kendine güvenin ve cesaretin sahici göstergesi yavaşlıktır. Fakat burada tam anlamıyla hızın zıddı olmayan bir yavaşlıktan söz ediyorum. Bu öncelikle adımların son derece istikrarlı olmasıdır, yeknesaklıktır.
“İyi yürüyüşçü süzülerek gider ve adımları yarım daireler çizer. Kötü yürüyüşçüyse bazen hızlı ilerleyebilir, süratlenebilir, sonra yavaşlayabilir. Hareketleri kesik kesiktir, adımları köşeli açılar çizer. Aniden kazandığı hızın ardından soluk soluğa kalır. Coşkuyla hareket etmenin, bedeni itip kakmanın sonucu kan ter içinde kalmış kıpkırmızı bir surattır. Yavaşlık tam olarak aceleciliğin zıddıdır.
37-8

Diyojen, bu da hep bir arrtis:...

Bir gün bir çeşmede suyu avuçlarıyla içen bir çocuğa rastlayan Diogenes bir an durduktan sonra şaşkınlıkla, “Diogenes”, der, “aldın mı boyunun ölçüsünü?” Bereketsiz heybesindeki ahşap kupayı çıkarıp muzafferane bir gülümsemeyle uzağa fırlatır. Mutludur, çünkü bir yükten daha kurtulmuştur. 121

Bugün Kapitalizm için ne yaptın?

Yeni ekonominin ilkesi basittir. Herhangi bir eylemin ne kazandıracağı değil, bu eylemin gerçek hayattan neyi alıp götüreceği sorulmalıdır.

Bir şeyin maliyeti aslında, ister derhal ister uzun vadede olsun, hayatta neye mâl olduğuyla ölçülür.

Aynı zamanda kârı faydadan ayırmaya yarayan bir yoldur bu. Ormanda çıkılan uzun bir yürüyüşten ne kâr elde edilir? Hiç. Satılabilecek hiçbir şey üretilmemiş, topluma hiçbir fayda sunulmamıştır. Bu açıdan bakıldığında, yürüyüş işe yaramaz ve beyhude bir eylemdir. Geleneksel ekonomi dilinde bu, heba edilmiş, servetin üretilmediği kayıp zamandır. Halbuki yaşamım için bana sağladığı fayda -sırf içsel nedenlerle de değil nereden bakılırsa bakılsın muazzamdır. Yürüyüş sırasında insanı serseme çeviren dünyalık dertlerin kuşatmasından kurtulur ve aklım zevzeklerin bıkkınlık verici boşboğazlıklarından azade, kendime kulak verebilirim. Tüm gün kendi kendimin sermayesi olurum.
Ya dinleyerek ya da düşüncelere dalarak geçirdiğim sadece bana ait bir zaman. Doğa bütün cömertliğiyle renklerini öylece bana sunar. Yalnızca bana. Yürümek bütün duyularımı açar ve varoluşu tüm detaylarıyla hissederim. Bunlar bize bir şeyi ifade ediyor. Yürümek insana kâr değil fayda sağlar, hem de fazlasıyla. 83-4

[Adriana Scarpin · Rating 4 out of 5]

Quem me conhece sabe que sou imensamente influenciada pelo caminhar, desde a infância e minhas peregrinações pela nossa propriedade rural, passando pelos anos em que morei em Londrina e atravessava a cidade de cabo a rabo sem nunca pegar ônibus ou carro até as contemplações dos dias de hoje. Não dirijo até hoje porque prefiro caminhar, muito embora o sol e o calor estejam muito mais insuportáveis hoje do que há 20, 30 anos.
É sobre essa paixão que fala esse livro de Frederic Gros, fazendo distinção aos mais diferentes tipos de caminhar e perpassando com isso a história da filosofia, é um belo tratado sobre uma das mais prazerosas e intelectualmente estimulantes atividades concebidas pela humanidade.
Não sem contar com dois poréns, o primeiro é a ausência de um texto sobre Freud que também amava caminhar e, o segundo é mais importante, é a ausência de um exemplo feminino de caminhar e o abismo de dificuldade que mulheres encontram ao caminharem sozinhas, seja na natureza, seja nas cidades como flâneuse. É impressionante que a gente sempre tem que lembrar aos homens que mulheres existem, se não somos nós mesmas que temos que falar sobre o assunto em questão ninguém o fará por nós, por isso acho que talvez estivesse melhor servida se lido o livros da Rebecca Solnit ou Lauren Elkin que também discorreram sobre o assunto.

[Yigit Yilmaz · Rating 4 out of 5]

11 ve 12. yüzyılda İslam dünyası bilimin bayrağını taşırken bu kültürün en önemli kurumu olan medreseler hoca ve öğrencinin saatlerce yürüyebileceği bahçelere sahip olacak şekilde tasarlanılırmış. Öğrenim sınıflarda oturmaktan ziyade hocayla yapılan bu yürüyüşlerle sağlanırmış.

Fırsat buldukça yürüyüşler yapan birisi olarak böyle bir modelin neden benimsendiğini çok iyi anlıyorum. Bir arkadaşımla kafede, barda oturmaktan ziyade yürümeyi her zaman tercih ederim çünkü bu sırada yapılan konuşmaların çok daha verimli ve yaratıcı olduğunu gözlemleyebiliyorum. Sadece başka birileriyle değil yalnızken yürümenin de pek çok faydası oluyor. Bazen canımı çok sıkan bir sorunun ne olduğunu bazense kodladığım yazılımda ortaya çıkan bir sorunu daha derin düşünebilmemi sağlıyor. Bu sorunlar genelde masa başında günlerce çözülemeyip, bir-iki saatlik yürüyüşün sonunda cevabını bulduğum şeyler de olabiliyor üstelik.

Anlayacağınız üzere yürümeyi çok seven ve kendi tecrübelerimden yola çıkarak yararına inanmış birisi olarak bu kitabı okumak istedim. Kitapta yürümek üzerine hemen her şey yazılmış. Çok sevdiğim ve hiç bitmesini istediğim bölümleri de oldu sıkıldıklarım da. Ama kitabın sonunda yürümenin kendi dar perspektifimin ötesinde insanlar için ne anlamlar taşıyabileceğini öğrendim. Yürümeyi hâli hazırda seven birisiyseniz bu kitabı seveceksiniz. Eğer henüz böyle bir sevdanız yoksa çok bunaldığınız zamanda yarım saatlik bir hava alın ve öylesine yürüyün. Eminim farkı göreceksiniz.

[aslı · Rating 5 out of 5]

Likya Yolu 1. etabı yürümeye giderken başladım okumaya kitabı. Zaten uzun zamandır planladığım bir şeyi gerçekleştirmeye ramak kalmışlığın heyecanı varken böyle bir kitabın bana eşlik etmiş olması daha da keyifli kıldı süreci. Tırmanırken uzun zamandır ilk kez "ne zaman bitecek, ne kadar kaldı sorularının" yok olduğunu "ne görüyorum, ne hissediyorum" ların daha belirginleştiğini hissettim. Rousseau'nun, Thoreau'un yürümeye dair tespitlerini gözden geçirdim her adımda ve daha başka türlü sevdim cümlelerini. En sevdiğim bölümler "Yürüyenin Gündüz Düşeri-Rousseau, Yabanın Fethi-Thoreau, Gezintiler, Kentli Flaneur ve Mistik Siyasetçi-Gandhi" oldu.

"Thoreau bir mektubunda, kendiniz için saptadığınız herhangi bir eylemi tartabilmek için şu soruyu sormanızı tembihler: "Bunu benim yerime başkası yapabilir mi?" Cevabınız evetse, o fikri bırakın, tabii hayati önem taşımıyorsa. Derinlemesine yaşamak, işte bunu bizim yerimize kimse yapamaz. İş için yerimizi başkasına verebiliriz ama yürümek için değil. En büyük fark budur işte." (syf.84)

[Yasemin Sahin · Rating 5 out of 5]

Muhteşem bir kitap. Haydi başlayın, çünkü yürümek bir spor değildir, yaratıcı bir eylemdir, bizi dönüştürecek bir ayağa kalkıştır...

[Nathanimal · Rating 3 out of 5]

Yes, but how about a philosophy of plantar fasciitis?

[DeadWeight · Rating 1 out of 5]

Decent as just a history of walking as it relates to the history of philosophical thought, sure. I imagine Joseph Amada's History of Walking , cited in the bibliography (here I think misprinted as "biography"?), probably accomplishes that without all the transcendental gobldigook. This book cites what it believes are the great "enlightened" thinkers who benefited from walking. Said thinkers? Nietzsche, Kerouac, Rimbaud - all famously manic narcissists who died horribly after falling into total insanity. You know. The enlightened ones. Gros goes so far as to quote Kerouac's Dharma Bums , the book where Kerouac justifies his clearly rampant self-destrucitve alcoholism and drug addiction as him attaining "nirvana."

This book reads like someone's strawman satire of Continental philosophy come to life. It reads like fucking Paulo Coehlo, ffs.
.........................................................................................................

EDIT: The book's illustrator also apparently wrote and illustrated Anarchy: A Graphic Guide . Necessary texture.

[Tuğçe Kozak · Rating 4 out of 5]

Yürüyüş eyleminin zihinde yaptığı etkiyi çok güzel işleyen bir kitap, okurken içiniz yürüme isteği ile doluyor. Ünlü düşünürlerin yürüme ile olan bağlantılarını da çok güzel işlemiş.

[Maral · Rating 4 out of 5]

He caminado desde siempre. Siendo niña, y por mi situación geográfica, recorría con una señora que cuidaba de mi a veces distancias que para unas piernas de 3 añitos, son inmensas y que luego pierden con los años esa inmensidad. Luego caminar se convirtió en una especie de deporte y mas tarde en la rutina de mantener con salud a una perrita que contra natura vive conmigo encerrada en un piso. Hace un par de meses mi mejor amigo de la infancia me propuso hacer el camino de Santiago, los últimos 115 km, lo mas fácil, supongo que el lo hizo, como mucha gente para poner en su currículo de vida "yo también hice el camino"... Yo sin pensarlo le dije que sí, aunque en los días siguientes me lo pensara mejor no di un paso atrás. Y empecé a caminar a diario distancias cada vez más largas, a tener contacto con gente que había hecho el camino y así es como llegué a este maravilloso libro.

Lo leo cuando ya he vivido una experiencia que repetiré en cuanto me sea posible, andar como dice este libro, es una forma de vida, es un descanso para el ajetreo diario, una especie de terapia para la mente. Hace un recorrido por las vidas de aquellos filósofos que convirtieron el caminar en su oficina, en su vida diaria. Habla de las emociones, de los sentimientos que se sienten después de jornadas agotadoras bajo cualquier condición climatológica. Habla del sacrificio, del agradecimiento, de la historia de la peregrinación, de los grandes lugares del mundo a los que acuden miles de personas cada año a peregrinar, y habla también de la necesidad natural de, como seres humanos nómadas, movernos...

Un ensayo que leeré una y otra vez, lleno de referencias muy interesantes a las que intentaré acercarme. Una prosa cuidada con la cadencia perfecta, con el ritmo pausado del caminar que dura jornadas, sin prisas, pero sin pausas.

Recomendable para aquellos para los que caminar forma parte natural de sus vidas.