Είναι κάποιες φορές που θέλεις να κάνεις έναν περίπατο στα χορταριασμένα μονοπάτια της ζωής σου. Να ξαναθυμηθείς τ’ αρώματα και τα χρώματα. Να ξανακούσεις τα τραγούδια των πουλιών που σε συντρόφεψαν στο διάβα σου. Να ξανακούσεις το γάβγισμα των άγριων σκυλιών που ήταν κρυμμένα πίσω από τα δέντρα όπου κάθισες να ξαποστάσεις. Να ξανάρθουν στο μυαλό σου οι εικόνες του εαυτού σου, πότε να χορεύει ανέμελα μέσα στις κόκκινες παπαρούνες και πότε να σέρνεται με σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτος και πληγιασμένος, στα λασπόνερα.
Πολυγραφότατη, ευρηματική, ταλαντούχα, με μια πορεία σεμνή και αθόρυβη, δεν έπαψε ποτέ να μοιράζεται με τον αναγνώστη το πηγαία λυρικό και αντισυμβατικό ύφος της. Διαβάζοντάς την, αισθάνεσαι την ψυχή που κρύβει η πένα της, χαρακτηριστικό που κάνει τους αναγνώστες της να παραμένουν πεισματικά πιστοί στα μυθιστορήματά της.
Γράφει για ό,τι αγγίζει την ψυχή της και με τη δύναμη της πένας της αγγίζει τη δική μας…
Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν` ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους.
Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ` όνειρο ν` αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά!
Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν` αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ` αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να `χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν` αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.
Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου `κρυψε ποτέ τα μάτια και τ` αφτιά μου.
Η σχέση μου με την αλκυονη ξεκινάει από τα σχολικά μου χρονιά. Αγοράζω βιβλία της χωρίς πότε να κοιτάξω το οπισθόφυλλο ,μου αρκεί να βρίσκετε το όνομα της τυπωμένο στο εξώφυλλο. Κλασική Αλκυόνη και σε αυτό το βιβλίο με το λυρισμό να ξεχείλιζει σε όλες της σελίδες του. Εχω παρακολουθησει όλες της συνεντεύξεις της ανα τα χρονιά , και όσο προχωρούσα το βιβλίο έβλεπα μεγάλες ομοιότητες με την ζωή και την προσωπικοτητα της . Μέσα απο μια συνέντευξη που διάβασα μετά το τέλος του βιβλίο σιγουρεύτηκα διαβάζοντας οτι στο μεγαλύτερο μέρος της είναι αυτοβιογραφικο . Το μόνο που με ενοχλεί και το έχω παρατηρήσει στα τελευταία της βιβλία είναι ότι όλοι οι ήρωες μιλάνε με τον ίδιο τρόπο, καταλαβαίνω πως μιλάει εκ μέρος των ηρώων της άλλα καταντά να μην είναι αληθοφανές Αλκυόνη της καρδιάς μου εύχομαι να είσαι καλά πολλά πολλά χρονιά ακόμα , να μας παίρνεις από το χέρι και να μας ταξιδευεις στα σοκάκια της ψυχής σου
Πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που διάβασα Αλκυόνη Παπαδάκη, αλλά θυμάμαι με νοσταλγία τις ώρες που έχω περάσει απολαμβάνοντας την πένα της. Η Μαργαρίτα της σε αυτό το βιβλίο έχει αρκετά στοιχεία από τον άνθρωπο που θα ήθελα να είμαι. Ορμάει με φόρα υποκινούμενη μόνο από τα θέλω και τα συναισθήματά της, δίχως δεύτερες σκέψεις και υπεραναλύσεις. Χαίρεται, ζει, τρώει τα μούτρα της, σηκώνεται και πάλι από την αρχή. Ίσως αν ήμουν μικρότερη και το διάβαζα να ενθουσιαζόμουν. Το καλό νικάει στο τέλος, ο καθένας βρίσκει την αγάπη και όσα λαχταρά και η πληρότητα και η ευτυχία έρχονται ως αποτέλεσμα όλων αυτών . Στη φάση που είμαι τώρα, δεν πείθομαι. Ωστόσο, αυτό δεν αφαιρεί από την γλύκα και τη λυρικότητα του λόγου της ξεδιπλώνοντας μια ιστορία που περνάει μέσα από τον χρόνο με απίστευτα σκαμπανεβάσματα, χαρές, πόνο και απογοητεύσεις μέχρι να φτάσει στο πολυπόθητο happy end.
Σαν το θαλασσινό αεράκι σε παρασύρουν τα βιβλία της Αλκυονης Παπαδάκη. Τα ξεκινάς το πρωί κ λίγο λίγο τα έχεις τελειώσει το βράδυ δίχως να το καταλάβεις. Νομίζω ότι αυτό είναι το αγαπημένο μου έχοντας διαβάσει σχεδον όλα της τα βιβλία. Ίσως επειδή αυτό είναι το πιο αυτοβιογραφικό.
Pleasant and a definite page turner, but that ending was quite detached from reality. It seemed to disregard the main character's journey and growth throughout the novel, although I suppose it reflects the very human conflict of emotion vs rationale, and the frequent truness of the saying "the heart wants what it wants"
Ένα πολύ ωραίο ανάγνωσμα. Για να πω την αλήθεια όσο διάβαζα περίμενα το "κάτι" συνταρακτικό να συμβεί παρακάτω αλλά δεν έγινε. Όμως με κράτησε μέχρι το τέλος με το ίδιο ενδιαφέρον και μάλιστα τελειώνοντάς το έμεινα για αρκετές μέρες με τη σκέψη των ηρώων και το είχα στο μυαλό μου. Είναι η δεύτερη φορά που διαβάζω βιβλίο αυτής της συγγραφέως και σίγουρα θα υπάρξει και επόμενη. Τη συστήνω σε όλους, η γραφή της αν και απλή σε μαγνητίζει.
Ωραία υπόθεση και ακόμη πιο ωραίος λόγος. Ένα "εύκολο" βιβλίο και ανάλαφρο όπως θα λέγαμε, καθόλου κουραστικό, καλογραμμένο και κυρίως πολύ πολύ αισιόδοξο, με μια ηρωίδα που κάνει πράξη το "πέσε κάτω χίλιες φορές και σήκω χίλιες μία". Αν λοιπόν βρίσκεστε σε μια φάση της ζωής σας όπου χρειάζεται να θυμηθείτε τη δύναμη της αισιοδοξίας, το "Κόντρα στο κύμα" είναι μια πολύ καλή επιλογή. 3,5 στα 5 από εμένα.
Είναι η αγαπημένη μου συγγραφέας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αγοράζω τα βιβλία της χωρίς ποτέ να διαβάσω το οπισθόφυλλο. Με μαγεύει η γραφή της ακόμα κι αν τα τελευταία της τέσσερα βιβλία δεν ήταν όπως τα πρώτα της στον Καλέντη. Το συγκεκριμένο μου άρεσε πολύ και κατάλαβα πως είναι αυτοβιογραφικό σύμφωνα με τα λεγόμενα της από συνεντεύξεις της που παρακολουθώ πάντα. Με κράτησε και με μάγεψε όπως παλιά.