Wat een ontdekking! "Aanklacht..." is zo een van die uitzonderlijke bundels waarin de meeste verhalen echt steengoed zijn. De Graaf bouwt rond een minimum aan personages - vaak kinderen of jongvolwassenen met verstoorde (familie)relaties - een interessant soort spanning op door op duistere locaties - een klein dorpje in een veengebied bijvoorbeeld - via een fragmentarische montagetechniek beetje bij beetje alles op z'n plaats te laten vallen en het mysterie - vaak verdwijningen of misdaden - op te lossen. Spijtig dat de laatste twee verhalen wat van de formule afwijken en daardoor wat tegenvallen, want los daarvan is dit zowel inhoudelijk als stilistisch echt een zeer consequent uitgewerkte verzameling vertellingen. Bedankt aan FixDit om dit onder de aandacht te brengen. 4.5/5!
"Gedachten nemen geen genoegen met een wereld die zich gewoon aandient."
"Herinneringen moeten een dek van afgevallen bladeren zijn in een bos van gedachten en gevoelens. Een humusrijke deklaag. Bij mij wil niets verteren. De bomen verstikken en vallen om."
Helemaal vergeten deze te ‘Goodreadsen’, terwijl ik ‘m zo bijzonder vond. Ik las het voor een boekenclub waar ik uiteindelijk de avond zelf van moest missen, wat jammer was. Ik had zo graag gehoord wat anderen uit deze vreemde, geheimzinnige, wrange, maar vooral prachtige verhalen hadden gehaald. Ik las vandaag nog weer wat verhalen opnieuw en werd er weer door getroffen: het grijpt me, de perfecte balans tussen krachtige verhaallijn en even veel/nog meer raadselachtigheid. Zo blij dat ik deze schrijfster heb leren kennen!
Gelezen voor de Fixdit Leesclub bij de Atheneum Boekhandel Spui. Ik ben zeer dankbaar voor de introductie tot deze bijzondere schrijfster. Met een geheimzinnige schrijfstijl trekt ze je kortstondig absurde werelden in; steeds in een totaal andere en vreemde setting in elk van haar verhalen. Heden (vertelling) en verleden (vertelde) lopen vaak door elkaar, waardoor je als lezer geacht wordt snel te schakelen en goed op te letten. Vaak enigzins duister en tegelijk vol humor die mij hardop deed lachen. Ik heb meteen haar eerste bundel gekocht, waar ik me nu al op verheug!
Na ruim vijfendertig jaar te hebben gewacht eindelijk een boek gelezen van de vergeten schrijfster Hermine de Graaf (1951-2013). In de jaren tachtig debuteerde ze met de verhalenbundel 'Een kaart, niet het gebied' en werd alom gezien als een groot literair talent. Ze publiceerde vervolgens nog diverse boeken waaronder 'Aanklacht tegen onbekend' (1987) dat werd bekroond met de F. Borderwijkprijs. Net als haar debuut is dit boek een verhalenbundel waarin meestal vrouwen de hoofdrol spelen (in één verhaal een zwakbegaafde man). Stuk voor stuk botsen de hoofdpersonen met hun omgeving; ze klagen aan, maar worden zelf ook aangeklaagd of verstoten. Hermine De Graaf weet de lezer met een scherpe schets van de eenzaamheid en gedachten van haar personages emotioneel te raken. Wie dat kan is een groot schrijver. Als De Graafs andere boeken van een gelijk niveau zijn, wordt het hoog tijd dat we haar naam verwijderen uit het grote vergeetboek van de geschiedenis.
'Marc werd steeds dommer en groter. Alleen met kaartspelen bleef hij de beste. Als hij aan het winnen was, zwol zijn rode nek van trots. Op zijn twintigste begon hij nog een keer te groeien, zijn schouders werden breder, zijn benen langer. En hij werd kaal. Het gebeurde en niemand kon er wat aan doen. Daarom troostte ik mezelf met de gedachte dat het erger had kunnen zijn. Dat het eigenlijk best meeviel. Marc stond voor me in zijn uniform van de fanfare, de broekspijpen had ik uitgelegd. En verlegen vroeg hij: 'Hoe vind je me?' Hij verstond de kunst om me met een zinnetje voor zich in te nemen. 'Prachtig.' '
(het boek heeft een hele mooie rode cover en ik kan het niet uitstaan dat die hier niet zichtbaar is.)