What do you think?
Rate this book
Модар накит
Филиз е девојче израснато во мало курдско село во Анадолија. На дванаесет години го запознава неколку години постариот Јунус и се вљубува во него. Сонува за заеднички живот во Западна Европа. Набрзо тајно и без дозвола од родителите се венчава со него, но кратко по венчавката се уриваат нејзините соништа дека ќе носи фармерки и ќе живее среќно во Германија. Наместо фармерки носи бурка, раѓа три деца и доживува физичко и психичко малтретирање од сопругот и од свекрвата. Ниту по мигрирањето во Австрија, животот не ѝ се променува. Дури откако ситуацијата ќе ескалира, на Филиз ѝ успева навидум невозможното: да се ослободи од постојаната тортура во домот.
Базиран на вистински настани, овој роман е одраз на една вистинска ситуација преземена од денешнината. Во рамките на оваа потресна приказна за семејното насилство, метафората на „модриот накит“ дејствува впечатливо и моќно.
Базиран на вистински настани, овој роман е одраз на една вистинска ситуација преземена од денешнината. Во рамките на оваа потресна приказна за семејното насилство, метафората на „модриот накит“ дејствува впечатливо и моќно.
184 pages, Paperback
First published February 8, 2016
5 people are currently reading
834 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 168 reviews
October 3, 2024
Eine unbedingte Leseempfehlung!
Erschütternd, traumatisch, schrecklich und vor allem wahr.
Filiz wächst in einem kurdischen Dorf auf. Sie ist 12 Jahre alt, als sie sich in Yunus verliebt und ihn we ing später auch heiratet. Ein junges Mädchen für das vieles normal ist, was nicht die Norm sein dürfte, wie z.B der "Blauschmuck." Es geht um Gewalt, Gewalt gegen Frauen.
"Der Blauschmuck ist ein Geschenk der Männer. Sie verteilen in großzügig."
Die Geschichte ist dicht und konzentriert. Die Sprache von K.Winkler ist nüchtern, distanziert, prägnant und hat kurze Sätze. Sätze, die fast schon dichterisch sind. Diese Art des Schreibens hat es mir ermöglicht die Geschichte zu ertragen.
Und es gibt Hoffnung! Filizes Widerstand und Wille wächst und sie kämpft sich und ihre Kinder heraus aus diesem barbarischen Leben.
Das Buch, einmal angefangen, konnte ich es nicht mehr weglegen. Eine Geschichte, die noch immer in mir nachhallt und die ich nicht so schnell vergessen werde. Danke an meinen GR-Freund @Ernst, aufgrund seiner Rezession habe ich dieses Buch gelesen bzw. entdeckt.
Erschütternd, traumatisch, schrecklich und vor allem wahr.
Filiz wächst in einem kurdischen Dorf auf. Sie ist 12 Jahre alt, als sie sich in Yunus verliebt und ihn we ing später auch heiratet. Ein junges Mädchen für das vieles normal ist, was nicht die Norm sein dürfte, wie z.B der "Blauschmuck." Es geht um Gewalt, Gewalt gegen Frauen.
"Der Blauschmuck ist ein Geschenk der Männer. Sie verteilen in großzügig."
Die Geschichte ist dicht und konzentriert. Die Sprache von K.Winkler ist nüchtern, distanziert, prägnant und hat kurze Sätze. Sätze, die fast schon dichterisch sind. Diese Art des Schreibens hat es mir ermöglicht die Geschichte zu ertragen.
Und es gibt Hoffnung! Filizes Widerstand und Wille wächst und sie kämpft sich und ihre Kinder heraus aus diesem barbarischen Leben.
Das Buch, einmal angefangen, konnte ich es nicht mehr weglegen. Eine Geschichte, die noch immer in mir nachhallt und die ich nicht so schnell vergessen werde. Danke an meinen GR-Freund @Ernst, aufgrund seiner Rezession habe ich dieses Buch gelesen bzw. entdeckt.
December 1, 2019
Esta es la primera novela de la austriaca Katharina Winkler y es lo más potente que he leído en mucho tiempo. Lo he pasado fatal leyéndola, y sin embargo, la adicción que me ha generado me ha hecho cuestionarme muchas cosas.
Se trata de una historia de violencia machista que escuece mucho más cuando sabes que está basada en la experiencia real de una mujer. Una de carne y hueso que en la novela se llama Filiz. La conocemos de pequeña, cuidando al ganado en la aldea turca donde ha nacido y la acompañamos hasta su vida adulta. En esa población la piel de cada niña y cada mujer está ‘adornada’ por el verde, el amarillo o el morado que generan los golpes continuos y las violaciones propinadas por padres, maridos y hermanos. Son víctimas de un maltrato atávico totalmente instaurado y naturalizado en una sociedad patriarcal donde al hombre hay que, literalmente, lavarle los pies cada día.
La vida de la protagonista sucede entre paliza y paliza que la autora narra de manera explícita. Pienso que es necesario conocer historias como esta, que hay que dar voz a quien no la tiene y condenar a los verdugos. Sin embargo, ante tanta violencia tuve que preguntarme por qué estaba disfrutando de la lectura, si lo estaba pasando tan mal.
Llegué a una conclusión de inmediato: el texto. Está escrito con una prosa poética elaborada a base de frases cortas y directas que generan rápidamente imágenes muy poderosas. Además las metáforas continuas, bellísimas, me hacían recordar (muy) ligeramente Bodas de sangre, de Lorca. Quizá no sea casualidad esta asociación; Winkler viene del mundo del teatro. Es un deleite leerla a pesar de que cuenta una historia totalmente tenebrosa y dolorosa.
Pero al mismo tiempo, no dejo de pensar en la pregunta que lanza Chantal Maillard en su último ensayo. “¿Qué extraño poder es éste de la representación, que nos lleva a experimentar con placer sensaciones que en la vida real nos causarían pena, dolor, terror o repugnancia? ¿Qué tipo de placer es éste? Porque se trata evidentemente de un placer, ¿No es cierto?”.
Con este interrogante zumbando en mi cabeza me pregunto si habría leído el libro completo si no hubiese estado narrado de forma sublime por la pluma de Katharina Winkler. Si la violencia me habría hecho apartar la vista y no querer saber más porque, creedme, ya sabía suficiente con sólo la primera mitad de la historia. Me pregunto cuánto hay de morboso en conocer el sufrimiento de unos personajes ficticios que podrían ser cualquier persona real en cualquier lugar de este maldito planeta.
Se trata de una historia de violencia machista que escuece mucho más cuando sabes que está basada en la experiencia real de una mujer. Una de carne y hueso que en la novela se llama Filiz. La conocemos de pequeña, cuidando al ganado en la aldea turca donde ha nacido y la acompañamos hasta su vida adulta. En esa población la piel de cada niña y cada mujer está ‘adornada’ por el verde, el amarillo o el morado que generan los golpes continuos y las violaciones propinadas por padres, maridos y hermanos. Son víctimas de un maltrato atávico totalmente instaurado y naturalizado en una sociedad patriarcal donde al hombre hay que, literalmente, lavarle los pies cada día.
La vida de la protagonista sucede entre paliza y paliza que la autora narra de manera explícita. Pienso que es necesario conocer historias como esta, que hay que dar voz a quien no la tiene y condenar a los verdugos. Sin embargo, ante tanta violencia tuve que preguntarme por qué estaba disfrutando de la lectura, si lo estaba pasando tan mal.
Llegué a una conclusión de inmediato: el texto. Está escrito con una prosa poética elaborada a base de frases cortas y directas que generan rápidamente imágenes muy poderosas. Además las metáforas continuas, bellísimas, me hacían recordar (muy) ligeramente Bodas de sangre, de Lorca. Quizá no sea casualidad esta asociación; Winkler viene del mundo del teatro. Es un deleite leerla a pesar de que cuenta una historia totalmente tenebrosa y dolorosa.
Pero al mismo tiempo, no dejo de pensar en la pregunta que lanza Chantal Maillard en su último ensayo. “¿Qué extraño poder es éste de la representación, que nos lleva a experimentar con placer sensaciones que en la vida real nos causarían pena, dolor, terror o repugnancia? ¿Qué tipo de placer es éste? Porque se trata evidentemente de un placer, ¿No es cierto?”.
Con este interrogante zumbando en mi cabeza me pregunto si habría leído el libro completo si no hubiese estado narrado de forma sublime por la pluma de Katharina Winkler. Si la violencia me habría hecho apartar la vista y no querer saber más porque, creedme, ya sabía suficiente con sólo la primera mitad de la historia. Me pregunto cuánto hay de morboso en conocer el sufrimiento de unos personajes ficticios que podrían ser cualquier persona real en cualquier lugar de este maldito planeta.
May 5, 2019
Maldita religión y malditos hombres.
Durísimo, real y, por desgracia, muy necesario.
Durísimo, real y, por desgracia, muy necesario.
March 10, 2019
No tengo palabras (aunque debería buscarlas, ya que es el libro del club de lectura). Junto a “Mujer en punto cero” ésta quizás sea la historia más terrible que haya leído nunca. La autora con una sola frase te destroza.
Me he pasado todo el libro prácticamente en shock hasta que ha llegado la nota final de la autora y se me han saltado las lágrimas.
Mi cabeza no da para más como para hacer una reseña en condiciones.
Leedlo, nada más.
Me he pasado todo el libro prácticamente en shock hasta que ha llegado la nota final de la autora y se me han saltado las lágrimas.
Mi cabeza no da para más como para hacer una reseña en condiciones.
Leedlo, nada más.
July 28, 2024
Dieses Buch lässt sich nicht beschaulich, kontemplativ lesen, die ersten Adrenalinschübe lassen nicht lange auf sich warten und dann saugt man die kurzen Sätze auf, sie fallen in eine Wutsuppe, dann wieder mit nassen Augen umblätternd, am Ende möchte man lauthals losheulen.
Filiz, im hintersten kurdischen Dorf, in den Bergen, die für jeden Schultag 2h hin, über den Berg, und 2 zurück, benötigt, verliebt sich, noch halb Kind, in den ein paar Jahre älteren Yunus, brennt mit ihm in dessen Dorf durch und erlebt dann was es bedeutet Frau in diesem Umfeld zu sein.
Brutal, niederschmetternd, vernichtend, radikal.
Wunderschöne Sprache, hochliterarisierte Verknappung, extrem hohes Tempo, schnelle Schnitte, mit nur wenig Erholungspausen.
Gleichzeitig bleibt die Autorin distanziert, urteilt niemals, erklärt nichts, was man sich nicht selbst denken kann. Sie hat nichts davon selbst erlebt, anders wäre diese Erzählhaltung wohl nicht auszuhalten. Sie erinnert mich in diesem Aspekt mehrfach an Agota Kristof.
Aber Filiz hat es erlebt, sie ist eine reale Person, der Roman endet 1998, da dürfte Filiz noch keine 30 Jahre gewesen sein.
Meiner Meinung nach eine der besten deutschsprachigen Autorinnen, die es derzeit gibt.
Ich werde in Zukunft alles lesen, was von ihr noch kommt. Leider ist aber nun wohl Warten angesagt, weil ihr neuer Roman, Siebenmeilenherz, eben erst erschienen ist und den hatte ich schon vor Blauschmuck gelesen.
Ein Wort noch zu dem Stoff, man muss sich weder für die Lage unterdrückter Frauen, noch für die Türkei oder irgendwelche archaischen, patriarchalen Strukturen interessieren. Normalerweise hätte ich einen großen Bogen, um einen Roman mit dieser Inhaltsangabe gemacht. Aber er stammt von Katharina Winkler, deshalb wusste ich bereits, was mich erwarten würde und habe zugegriffen ohne weiter nachzudenken, ob mich der Inhalt interessiert. Dieser Roman lebt von der sprachlichen Kraft der Autorin. Dass es sich um eine wahre Geschichte handelt, verleiht ihm zusätzlich Gewicht und Relevanz.
Filiz, im hintersten kurdischen Dorf, in den Bergen, die für jeden Schultag 2h hin, über den Berg, und 2 zurück, benötigt, verliebt sich, noch halb Kind, in den ein paar Jahre älteren Yunus, brennt mit ihm in dessen Dorf durch und erlebt dann was es bedeutet Frau in diesem Umfeld zu sein.
Brutal, niederschmetternd, vernichtend, radikal.
Wunderschöne Sprache, hochliterarisierte Verknappung, extrem hohes Tempo, schnelle Schnitte, mit nur wenig Erholungspausen.
Gleichzeitig bleibt die Autorin distanziert, urteilt niemals, erklärt nichts, was man sich nicht selbst denken kann. Sie hat nichts davon selbst erlebt, anders wäre diese Erzählhaltung wohl nicht auszuhalten. Sie erinnert mich in diesem Aspekt mehrfach an Agota Kristof.
Aber Filiz hat es erlebt, sie ist eine reale Person, der Roman endet 1998, da dürfte Filiz noch keine 30 Jahre gewesen sein.
Meiner Meinung nach eine der besten deutschsprachigen Autorinnen, die es derzeit gibt.
Ich werde in Zukunft alles lesen, was von ihr noch kommt. Leider ist aber nun wohl Warten angesagt, weil ihr neuer Roman, Siebenmeilenherz, eben erst erschienen ist und den hatte ich schon vor Blauschmuck gelesen.
Ein Wort noch zu dem Stoff, man muss sich weder für die Lage unterdrückter Frauen, noch für die Türkei oder irgendwelche archaischen, patriarchalen Strukturen interessieren. Normalerweise hätte ich einen großen Bogen, um einen Roman mit dieser Inhaltsangabe gemacht. Aber er stammt von Katharina Winkler, deshalb wusste ich bereits, was mich erwarten würde und habe zugegriffen ohne weiter nachzudenken, ob mich der Inhalt interessiert. Dieser Roman lebt von der sprachlichen Kraft der Autorin. Dass es sich um eine wahre Geschichte handelt, verleiht ihm zusätzlich Gewicht und Relevanz.
May 16, 2019
Este libro me ha desgarrado desde la primera de las páginas hasta la última. Me ha hecho sentir rabia, asco, impotencia.... El hecho de que esté basado en una historia real, aún me ha creado más angustia. Y sin embargo, no lo he podido dejar. Tiraba de mi como una cuerda, y me enganchaba con el único fin de poder ver una luz al final del pasillo.
La angustia de un niña-mujer turca, maltratada hasta extremos insospechados por su marido..
La angustia de un niña-mujer turca, maltratada hasta extremos insospechados por su marido..
September 26, 2021
Un libro que empieza, se desarrolla y termina como una desgracia. Cada oración se siente como una hora de sufrimiento o hastío; cada párrafo como un día, cada capitulo como una semana; los recuerdos y penas se arrastran, todo se suma hasta que el espíritu se quiebra por su punto más débil. Hubo momentos en que debía apartar la mirada de las hojas, del mismo modo que se mira a otro lado ante una ejecución de la que nada podemos hacer para impedir; los ojos se cierran pero la imaginación no se detiene. Tampoco se pueden dejar de escuchar los gritos y los llantos. De no ser por el estilo poético de la autora, utilizando las metáforas o la belleza de las palabras esta experiencia habría sido exclusivamente sádica o masoquista. Me alegra que una historia de esta naturaleza haya terminado en una mente y bajo unas manos competentes.
Comparto algunos fragmentos de los muchos que pueblan el libro y que lo convierten en una experiencia única en su tipo:
''Quiere que mi dolor sea mudo y mi gemido placentero''
''No debo reír, no debo abrir los labios porque evocan a los labios de mi vulva, que son propiedad de Yunus (...) Cualquier fantasía sobre mí pertenece a Yunus''
''Su silencio es tan grande como mi miedo''
''El tiempo sin golpes es el paraíso. Hay sitio para el latido de nuestros corazones''
Comparto algunos fragmentos de los muchos que pueblan el libro y que lo convierten en una experiencia única en su tipo:
''Quiere que mi dolor sea mudo y mi gemido placentero''
''No debo reír, no debo abrir los labios porque evocan a los labios de mi vulva, que son propiedad de Yunus (...) Cualquier fantasía sobre mí pertenece a Yunus''
''Su silencio es tan grande como mi miedo''
''El tiempo sin golpes es el paraíso. Hay sitio para el latido de nuestros corazones''
March 3, 2019
Sin palabras y conmovido termino de leer este libro. Sin duda será una de las mejores lecturas de este año. Me parece increíble como de una historia tan dura se puede crear una belleza literaria como esta.
En estos tiempos en los que tenemos que ver como algunos indeseables se permiten decir que la violencia de género es un invento de las mujeres a las que insultan sin ningún pudor por las calles de Madrid llamandolas feminazis desde un autobús y parece ser que nadie lo puede impedir casi diría que un libro como este sería casi de obligada lectura en los institutos para ver si algunos pueden ser salvados de ese odio machista.
En estos tiempos en los que tenemos que ver como algunos indeseables se permiten decir que la violencia de género es un invento de las mujeres a las que insultan sin ningún pudor por las calles de Madrid llamandolas feminazis desde un autobús y parece ser que nadie lo puede impedir casi diría que un libro como este sería casi de obligada lectura en los institutos para ver si algunos pueden ser salvados de ese odio machista.
August 26, 2021
Cuando lo empecé a leer habré leído 25 páginas y subrayé una barbaridad de oraciones. Lo retomé y lo leí de un tirón, totalmente hipnotizada.
Es duro, violento e indignante todo lo que le sucede a la protagonista de la novela, Filiz, te dan ganas de gritar, de romper todo.
A su vez está escrito de tal manera que la obra entera es una poesía.
No me sorprende semejante maravilla de la mano de Periférica que ya me tiene acostumbrada a obras de este estilo, de esas que no se pueden soltar, de esas que atesoras en la biblioteca.
Es duro, violento e indignante todo lo que le sucede a la protagonista de la novela, Filiz, te dan ganas de gritar, de romper todo.
A su vez está escrito de tal manera que la obra entera es una poesía.
No me sorprende semejante maravilla de la mano de Periférica que ya me tiene acostumbrada a obras de este estilo, de esas que no se pueden soltar, de esas que atesoras en la biblioteca.
April 1, 2025
Gelesen im März und schon jetzt Anwärter für mein Buch des Jahres. So viele Emotionen hat schon lange kein Buch mehr bei mir ausgelöst. Es wird noch lange nachhallen.
January 7, 2019
¡Cuánto dolor y cuánta rabia me ha dado está lectura! Sin lugar a dudas un imprescindible.
December 12, 2020
Blue jewellery adorning women’s hands, fingers, bodies hidden behind layers of clothing and sometimes faces is what every girl growing up in rural Anatolia seems to wish for. It’s not talked about but it unites women; it means that in these women’s lives there is a man who notices and cares for them. If he beats, he notices, right? If he beats, he shows to other men that the woman belongs to him, so he loves and cares, right? It’s common belief that to be married to an abusive, cheating and drinking husband is better for a woman than to be single. Being single brings no honour and honour is more important than life.
This is the mentality of people surrounding Filiz who, at a the age of thirteen, falls in love with Yunus. They get married against Filiz’s parents’ wishes (though in fact only the father’s opinion matters) and move into Yunus’ mother-in-law’s house. The life Filiz dreamt of turns into a nightmare which continues when the couple, with three young children, move to Istanbul and then to Austria. There doesn’t seem to be a way out of constant beatings, rape, psychological terror, threats, humiliation and fear.
Katharina Winkler’s story is based on a real one and is a result of over 60 hours of interviews. It’s a powerful and deeply moving testimony of violence and abuse that thousands Turkish and Kurdish women suffer from, usually from the hands of men in their families. At the same time it is a stunningly beautifully written account of female strength, resilience and hope and finding coping mechanisms which would help deal with a psychotic abuser. I really appreciated the note on what happened to real Filiz and her children at the end. Last but not least, it’s food for thought on the role the society plays when it comes to protecting vulnerable women and children - in the countries of their origin as well as the countries they emigrate to. What can be done to help them?
The poetic language and the choice of words is superb - the novel in translation of Laura Wagner deserves all accolades. I read it in one sitting, as if in a trance, and will remain under its spell for long. A must-read for me.
This is the mentality of people surrounding Filiz who, at a the age of thirteen, falls in love with Yunus. They get married against Filiz’s parents’ wishes (though in fact only the father’s opinion matters) and move into Yunus’ mother-in-law’s house. The life Filiz dreamt of turns into a nightmare which continues when the couple, with three young children, move to Istanbul and then to Austria. There doesn’t seem to be a way out of constant beatings, rape, psychological terror, threats, humiliation and fear.
Katharina Winkler’s story is based on a real one and is a result of over 60 hours of interviews. It’s a powerful and deeply moving testimony of violence and abuse that thousands Turkish and Kurdish women suffer from, usually from the hands of men in their families. At the same time it is a stunningly beautifully written account of female strength, resilience and hope and finding coping mechanisms which would help deal with a psychotic abuser. I really appreciated the note on what happened to real Filiz and her children at the end. Last but not least, it’s food for thought on the role the society plays when it comes to protecting vulnerable women and children - in the countries of their origin as well as the countries they emigrate to. What can be done to help them?
The poetic language and the choice of words is superb - the novel in translation of Laura Wagner deserves all accolades. I read it in one sitting, as if in a trance, and will remain under its spell for long. A must-read for me.
December 30, 2017
Ein wahnsinniges Buch. Hier kann man wirklich von einer poetischen, dichterischen Sprache sprechen, denn die Geschichte ist so verdichtet, dass sie mit den wenigsten Worten das meiste auszusprechen und anzusprechen vermag. Die Wortwahl ist wahnsinnig schön, es scheint, als wolle die Protagonistin ihr furchtbares Leben durch wenige, jedoch schöne Worte verklären, um dem Schrecklichen nicht direkt ins Gesicht sehen zu müssen. Das Buch ist einfach schön und erschreckend zugleich. Der Protagonistin schlägt von fast allen Seiten unverdienter Hass entgegen und das macht die Geschichte zusammen mit der Sprache für mich so unwirklich, dass ich beinahe erschrocken war, als im Nachtrag noch einmal bewusst gemacht wurde, dass es sich hierbei um eine reale Begebenheit handelt. Unvorstellbar, dass so etwas heutzutage geschieht und das Frauen so leben müssen. Umso beeindruckender, dass Filiz es überlebt hat. Ich kann mir nicht vorstellen, dass solche starken Menschen existieren.
Ein wirklich kurzweiliges Buch mit krasser Thematik, die einem den Atem raubt. Eventuell etwas einseitig geschildert, und dennoch unfassbar relevant. Es geht hier eben um ein Einzelschicksal, das glücklicherweise nicht alle muslimischen Frauen teilen, jedoch für viele steht und unbedingt Gehör braucht. Ich bin wirklich froh, dieses Buch gelesen zu haben. Es hat mich ungeheuer fasziniert.
Ein wirklich kurzweiliges Buch mit krasser Thematik, die einem den Atem raubt. Eventuell etwas einseitig geschildert, und dennoch unfassbar relevant. Es geht hier eben um ein Einzelschicksal, das glücklicherweise nicht alle muslimischen Frauen teilen, jedoch für viele steht und unbedingt Gehör braucht. Ich bin wirklich froh, dieses Buch gelesen zu haben. Es hat mich ungeheuer fasziniert.
July 29, 2021
Una novela hermosamente estremecedora. Una mujer marcada por la religión, por un dios vengativo, el machismo y la soledad. Una prosa poética dónde cada palabra está donde debe estar ameniza esta historia cruel. Un libro fabuloso que se va directo al podio de 2021.
September 29, 2021
¡Me gustaría mucho saber dónde vive Yunus para hacerle una visita de cortesía!
January 11, 2019
Qué rabia, qué impotencia y cuánto dolor me ha causado este libro. Sin embargo, lo he devorado y creo que debería ser un imprescindible para todo el mundo. Una obra basada en hechos reales y narrada en primera persona sobre el machismo y la violencia de género tan fuerte que sufren muchas mujeres de países, como en este caso, Turquía.
Por un lado lo que más me ha conmovido de este libro si obviamente dejamos aparte todos los hechos que se relatan, ha sido el estilo poético utilizado, con unas metáforas nada impostadas que hacían que muchas veces me quedara sin aliento. Por otro lado, creo que ha sido un gran acierto utilizar la primera persona en toda la historia porque cada palabra, sentimiento e incluso cada golpe lo sentías en carne propia.
En definitiva, es una obra llena de rabia y dolor que en muchos momentos me ha recordado al "Color de la leche" de Nell Leyshon y de hecho al acabar de leer "Cárdeno adorno" he tenido la misma conmoción y el mismo pensamiento que al terminar el de Leyshon.
Sin duda os animo a que lo leáis porque hay libros que son duros al igual que hay muchas épocas de la historia que también lo son, pero hay que conocerlas para seguir avanzando.
Por un lado lo que más me ha conmovido de este libro si obviamente dejamos aparte todos los hechos que se relatan, ha sido el estilo poético utilizado, con unas metáforas nada impostadas que hacían que muchas veces me quedara sin aliento. Por otro lado, creo que ha sido un gran acierto utilizar la primera persona en toda la historia porque cada palabra, sentimiento e incluso cada golpe lo sentías en carne propia.
En definitiva, es una obra llena de rabia y dolor que en muchos momentos me ha recordado al "Color de la leche" de Nell Leyshon y de hecho al acabar de leer "Cárdeno adorno" he tenido la misma conmoción y el mismo pensamiento que al terminar el de Leyshon.
Sin duda os animo a que lo leáis porque hay libros que son duros al igual que hay muchas épocas de la historia que también lo son, pero hay que conocerlas para seguir avanzando.
May 19, 2023
Tenía guardado este libro en mi lista de libros que quería leer sin recordar para nada qué era lo que trataba y como no me gusta leer sinopsis, me he encontrado de sopetón con una historia real de maltrato sobrecogedora, dura y sobretodo difícil de digerir.
En más de una ocasión he tenido que parar al leer ya no solo las cosas que hacía Yunus a Filiz, sino los motivos por los que las hacía. Me dejaban rotísima. Alguna vez me he encontrado a mí misma apretando los dientes de rabia durante la lectura.
Para mí, es de estos libros que creo que en algún momento de la vida hay que leer.
En más de una ocasión he tenido que parar al leer ya no solo las cosas que hacía Yunus a Filiz, sino los motivos por los que las hacía. Me dejaban rotísima. Alguna vez me he encontrado a mí misma apretando los dientes de rabia durante la lectura.
Para mí, es de estos libros que creo que en algún momento de la vida hay que leer.
April 23, 2021
4.5/5
May 3, 2021
Filiz te hace sentir dolor, rabia, angustia, asco e impotencia con una sutileza que te destroza por dentro, porque eres consciente que es inspirado en hechos reales y sólo es una historia de varias mujeres que conviven con su verdugo.
Cárdeno adornó es un libro bellamente atroz, que se debe leer para ayudar a otras mujeres Cárdenas a no permitir un golpe más.
El mejor libro de los 61 que leí en el 2020.
Cárdeno adornó es un libro bellamente atroz, que se debe leer para ayudar a otras mujeres Cárdenas a no permitir un golpe más.
El mejor libro de los 61 que leí en el 2020.
November 2, 2020
“Cárdeno Adorno” es novela «basada en hechos reales». La historia de Filiz es la historia, por desgracia, de muchas mujeres ante la dominación masculina violenta, basada muchas veces en la tergiversación de conceptos como el amor, la religión o el honor.
“Cárdeno Adorno” es una historia estremecedora, sobrecogedora, dura y que me ha roto por dentro. Cada cárdeno es un golpe en la boca del estómago, cada humillación es es una puñalada en las entrañas, cada penetración es un grito ahogado.
Una historia muy dura con una prosa directa, impactante pero cuidada y con silencios narrativos que son devastadores.
Lo peor es saber que esta historia, estas humillaciones y todo este sufrimiento es el día día de miles de mujeres en el mundo. Es imposible terminar este libro indemne porque te hace añicos el alma.
“Cárdeno Adorno” es una historia estremecedora, sobrecogedora, dura y que me ha roto por dentro. Cada cárdeno es un golpe en la boca del estómago, cada humillación es es una puñalada en las entrañas, cada penetración es un grito ahogado.
Una historia muy dura con una prosa directa, impactante pero cuidada y con silencios narrativos que son devastadores.
Lo peor es saber que esta historia, estas humillaciones y todo este sufrimiento es el día día de miles de mujeres en el mundo. Es imposible terminar este libro indemne porque te hace añicos el alma.
July 9, 2021
Con una espléndida y profunda prosa poética Katharina Winkler vierte en esta conmovedora novela el relato de una mujer víctima de la violencia de género. Hondas metáforas traducirán cada suceso cruel en la vida de Filiz , una joven turca que desde el seno familiar respira la opresión del hombre sobre la mujer y a sus ojos será un sometimiento natural al cual deberá acostumbrarse. Enamorada de un joven llamado Yunus huirá de casa en busca de la felicidad que tanto ha pedido al árbol sagrado y a Alá , pero se dará de bruces con la cruda realidad: se convertirá en la esclava de su marido y la madre de este. Los golpes y el abuso sexual serán entonces el pan de cada día, pariendo con dolor y viviendo siempre al filo de la muerte, rodeada de sus pequeños hijos que presenciarán silenciosos los abusos inhumanos de su padre.
Es el dolor de Filiz el de incontables mujeres en el mundo, es esta novela un grito desesperado, un clamor que pide justicia.
Es el dolor de Filiz el de incontables mujeres en el mundo, es esta novela un grito desesperado, un clamor que pide justicia.
February 22, 2020
Últimamente me duele más, se siente peor, pega terrible, esto de las mujeres y el abuso y la violencia y la discriminación. Muchos libros he leído sobre el tema porque soy mujer, además de ser humana, y ello me obliga a hermanarme.
Esta lectura es desgarradora y es real. Es muy doloroso saber que estas mujeres existen y a la vez es muy gratificante saber que sobreviven y se transforman, aun a pesar del golpe y la desgracia.
Todas tenemos un poquito de ellas. Aunque leer libros no es suficiente, gracias a la valentía de las que los escriben, por lo menos podemos llorar a su lado.
Buenísimo.
Esta lectura es desgarradora y es real. Es muy doloroso saber que estas mujeres existen y a la vez es muy gratificante saber que sobreviven y se transforman, aun a pesar del golpe y la desgracia.
Todas tenemos un poquito de ellas. Aunque leer libros no es suficiente, gracias a la valentía de las que los escriben, por lo menos podemos llorar a su lado.
Buenísimo.
September 18, 2019
4,5.
Estremecedor.
Nunca me alegre tanto del final de un libro, como en este caso. Y sabiendo que encima es un hecho que realmente ha sucedido más allá de las páginas que lo relatan, más y descansada porque mira que he sufrido leyéndolo.
Estremecedor.
Nunca me alegre tanto del final de un libro, como en este caso. Y sabiendo que encima es un hecho que realmente ha sucedido más allá de las páginas que lo relatan, más y descansada porque mira que he sufrido leyéndolo.
March 19, 2020
Blue jewelry refers to black and blue bruises on abused women. This book sheds light on a very poor Turkish girl, who marries her abusive husband at the ripe age of 13. While the book is sad, it’s very poetic and eloquently written describing abuse of a young woman in an seemingly inescapable destructive marriage.
January 16, 2023
Wow, was habe ich da gelesen? Mir fehlte auf gefühlt jeder zweiten Seite der Atem, ich war verzweifelt und dachte mir „das kann doch nicht sein..“. Dann denke ich an die Widmung im Buch „Nach einer wahren Lebensgeschichte“. Ohjeeee! Ein Roman voller Gewalt und Toxizität - kaum auszuhalten 🫠💔
Ein extrem gutes Buch für all diejenigen, die gesund sind und über diese Thematik lesen können!
Ein extrem gutes Buch für all diejenigen, die gesund sind und über diese Thematik lesen können!
January 3, 2019
Duro, estremecedor y por desgracia muy real.
April 24, 2019
PEOPLE NEED TO READ THIS
September 18, 2021
Durísima.
December 14, 2021
This book broke my heart. But it is so beautifully written and I can't recommend it enough.
May 30, 2021
Седам на масава и гледам во празниот лист на компјутерот. Се обидувам да се соземам , да се соберам и да си ги приберам мислите . Ја прочитав ,,Модриот накит ,,-Катарина Винклер. Навистина морам да признаам дека сеуште си го чувствувам желудникот близу до грлото. И размислував дали да напишам класична рецензија но моите прсти не се помрднуваат. Мозокот и срцето се бунат, не можат мирно да им дозволат на рацеве да чукаат по тастатурава. Со секој удар на секоја буква се јавува по еден модар дел од накитот на Филиз по моево тело. Секое обојување на кожата испушта крик и солза по ликов. Удар по удар модри ми се и душата и срцето. Се прашувам дали знаеме колку сме ние среќни жени иако живееме во непроцутено општество иако сеуште постојат стегите од доминантноста на оние кои би требало да не милуваат , да ни ја галат кожата и душата. Се прашувам дали светот се поместил напред или никогаш не еволуирал ни чекор ни милиметар од почетната од базичната точка. Дали сме создадени за постојана потчинетост и понизност? Дали е тоа нашата причина за нашето постоење овде ? Немаме ли право , кој треба да ни го даде тоа право? Од кого го бараме ? Од нив , од Бога ? Кога тоа се прекрши правото на еднквост ? Та нели сме ние врзани , едно без друго не можеме? Та нели нишките ни се врзани ,испреплетени и душата ни е делба на два дела и секој од нас чекори по светот за да ја најде својата друга половина . За да се милува ,за да создава ,да твори , да го продолжи родот човечки .
Приказната за модриот накит е лична , бидејќи тој е приватна сопственост, нешто што не смее да се види , нешто за кое не смее да се зборува. Овој роман ја раскажува приказната за големата љубов на Филиз и Јунус. Наспроти желбите на нејзиниот татко, тие стапуваат во брак кога таа има дванаесет години. Јунус е целиот нејзин универзум, сите нејзини соништа и желби. Наскоро по венчавката, сонот на Филиз да живее на Запад со нејзиниот сопруг, да избега од нивното мало село во Анадолија , желбата за слобода и автономија, се се сруши околу неа. Јунус, само неколку години постар од неговата невеста, го претвора нивниот брак во затвор на зависност и насилство. Заробена во куќата на нејзината свекрва, Филиз е подложена на физичко и психичко малтретирање, принудена да го живее животот како домашна робинка. Кога ќе остане бремена, се чини дека Филиз ќе ја достигне својата точка на кршење. Но, таа издржува. Кога Јунус ќе го пресели своето младо семејство најпрво во Истанбул, а потоа во Австрија, се чини дека животот кој и го ветил веќе е на дофат на раката. Но помеѓу сонот и желбите и реалноста со трите деца под рака има голем амбис ...провалија и тегови на нозете кои само влечат надолу . Сите прашања остануваат неодговорени , сите обиди да се допре со љубов се кршат под тешките удари . Сите молби се нечујни и зборува само тишината .... Филиз ја нема .... потоната на дното ... се обидува да ги спаси последните нишки кои ја врзуваат со љубовта ... Јунус го нема ...заслепен од желбата за моќ ... Љубовта се распрскува на ситни парчиња , како стаклото кое требаше среќа да донесе а кое само бодеше и режеше по нежната душа ...
Приказната за Филиз и Јунус е крик , врисок во темнината за да се слушнат гласовите на илјадници кои се борат за својот живот , кои неправедно се осудени без дело , кои погледите ги втрнуваат во чевлите пред себе и кои ги бројат плочките во продавниците. Приказната за Филиз и Јунус е одек на трулежот на општеството во кое живееме , без разлика дали сме во Анадолија или Австрија или Македонија . Приказната за Филиз и Јунус е повик да се промениме , да го смениме светот , да го направиме убаво место за живеење , за сонување , за делување и креирање среќна иднина . Приказната ,,Модриот накит ,, е приказна која моли за промени , за прифаќање ,за разбирање и љубов ....онаа вистинската која не боли ....
Книгата се чита брзо , но со сигурност можам да кажам дека тешко се заборава . Јас сум сигурна дека никогаш нема да ја заборавам болката на Филиз но и секогаш ќе ми биде пред очи нејзината храброст да замине , за да ги спаси своите деца . Таа ми е поттик да знам дека насилството не треба да се поднесува , не за љубов , не за деца и дека секогаш ,секогаш има начин како да се каже НЕ!
Препорака
Приказната за модриот накит е лична , бидејќи тој е приватна сопственост, нешто што не смее да се види , нешто за кое не смее да се зборува. Овој роман ја раскажува приказната за големата љубов на Филиз и Јунус. Наспроти желбите на нејзиниот татко, тие стапуваат во брак кога таа има дванаесет години. Јунус е целиот нејзин универзум, сите нејзини соништа и желби. Наскоро по венчавката, сонот на Филиз да живее на Запад со нејзиниот сопруг, да избега од нивното мало село во Анадолија , желбата за слобода и автономија, се се сруши околу неа. Јунус, само неколку години постар од неговата невеста, го претвора нивниот брак во затвор на зависност и насилство. Заробена во куќата на нејзината свекрва, Филиз е подложена на физичко и психичко малтретирање, принудена да го живее животот како домашна робинка. Кога ќе остане бремена, се чини дека Филиз ќе ја достигне својата точка на кршење. Но, таа издржува. Кога Јунус ќе го пресели своето младо семејство најпрво во Истанбул, а потоа во Австрија, се чини дека животот кој и го ветил веќе е на дофат на раката. Но помеѓу сонот и желбите и реалноста со трите деца под рака има голем амбис ...провалија и тегови на нозете кои само влечат надолу . Сите прашања остануваат неодговорени , сите обиди да се допре со љубов се кршат под тешките удари . Сите молби се нечујни и зборува само тишината .... Филиз ја нема .... потоната на дното ... се обидува да ги спаси последните нишки кои ја врзуваат со љубовта ... Јунус го нема ...заслепен од желбата за моќ ... Љубовта се распрскува на ситни парчиња , како стаклото кое требаше среќа да донесе а кое само бодеше и режеше по нежната душа ...
Приказната за Филиз и Јунус е крик , врисок во темнината за да се слушнат гласовите на илјадници кои се борат за својот живот , кои неправедно се осудени без дело , кои погледите ги втрнуваат во чевлите пред себе и кои ги бројат плочките во продавниците. Приказната за Филиз и Јунус е одек на трулежот на општеството во кое живееме , без разлика дали сме во Анадолија или Австрија или Македонија . Приказната за Филиз и Јунус е повик да се промениме , да го смениме светот , да го направиме убаво место за живеење , за сонување , за делување и креирање среќна иднина . Приказната ,,Модриот накит ,, е приказна која моли за промени , за прифаќање ,за разбирање и љубов ....онаа вистинската која не боли ....
Книгата се чита брзо , но со сигурност можам да кажам дека тешко се заборава . Јас сум сигурна дека никогаш нема да ја заборавам болката на Филиз но и секогаш ќе ми биде пред очи нејзината храброст да замине , за да ги спаси своите деца . Таа ми е поттик да знам дека насилството не треба да се поднесува , не за љубов , не за деца и дека секогаш ,секогаш има начин како да се каже НЕ!
Препорака
Displaying 1 - 30 of 168 reviews