«Ένα τσικ μπορεί να απέχει η ζωή που ζεις από αυτή που ονειρεύεσαι. Μικροί παίζαμε τραμπάλα. Μια τραμπάλα είναι η ζωή. Ποτέ δεν ισορροπεί. Είτε γέρνει προς τα εδώ είτε προς τα εκεί. Είτε γέρνει εκεί που θες είτε εκεί που δεν θες. Κι όμως ένα τσικ μπορεί να είναι αυτό που θα τη γείρει από την άλλη. Ένα πρωινό περπάτημα, ένα καλό βιβλίο, μια απρόσμενη αγκαλιά, ένα ξαφνικό κοίταγμα, ένα “σ’ αγαπώ” μπορεί να κρίνει την πορεία μιας ολόκληρης ζωής. Όταν είσαι ανάμεσα στο να το κάνεις ή να μην το κάνεις το τσικ, πάντα να το κάνεις. Δεν θα μάθεις ποτέ ποιο τσικ είναι αυτό που θα σου αλλάξει τη ζωή αν δεν το κάνεις».
– Στέφανος Ξενάκης
Μετά το εκδοτικό φαινόμενο Το Δώρο και το bestseller Κάπταιν, ο Στέφανος Ξενάκης επιστρέφει με Το Δώρο 2. Γιατί προσπερνάμε τα δώρα που προσφέρει τόσο απλόχερα η ζωή; Στο Δώρο 2, o Στέφανος Ξενάκης απαντά άμεσα και τρυφερά στο παραπάνω ερώτημα και ξετυλίγει μέσα από απλές καθημερινές ιστορίες έναν άλλο τρόπο θέασης της ζωής. Πιο μαγικό, πιο συναισθηματικό, πάνω από όλα όμως πιο ανθρώπινο.
Ενα βιβλίο που σου δίνει την εντύπωση πως ειναι γραμμένο από τον ξερόλα ψιλό αλκοολικό θείο σου που σε καθε γιορτινό τραπέζι που λαμβάνει χώρα στο χωριό θέλει να κάθεται πάντα «με την νεολαία» την οποία βομβαρδίζει με αερολογίες χωρίς καμιά απολύτως τύψη... Αμπελοφιλοσοφίες και κλισέ με ρυθμούς πολυβόλου ,ικανού να σε στείλουν τρέχοντας σε κάποιο από τα βιβλία του Μπουκοβσκι μπας και ξεπλυθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται η δηθενίλα που μόλις διάβασες. Για τον κάδο... (Το ίδιο review έγραψα και για το πρώτο του βιβλίο για τον απλούστατο λόγο πως διαφέρουν ουσιαστικά μόνο στο εξώφυλλο). Υ.Γ. Μου τα έκαναν και τα 2 δώρο και για ψυχαναγκαστικούς/μαζοχιστικούς λόγους τα διάβασα και τα 2...
Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο έχοντας την περιέργεια να διαπιστώσω εάν άλλαξε κάτι σε σχέση με το Δώρο 1 και επειδή μου το έκαναν δώρο. Έχω την άποψη πως δεν πρέπει ποτέ να αφήνουμε μισοτελειωμένο ένα βιβλίο. Νομίζω πως δεν είναι σωστό να εκφέρουμε άποψη εάν έχουμε παρατήσει τον επίλογο μιας ιστορίας. Πρώτη φορά, σε ολόκληρη την αναγνωστική μου ζωή, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι αυτό. Μου ήταν εξαιρετικά επώδυνο το να ολοκληρώσω την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου, αλλά τα κατάφερα. Το λες και Δράση, όπως υποστηρίζει και το βιβλίο. Νομίζω πως είναι δεδομένο ότι τα βιβλία του κυρίου Ξενάκη δε μου αρέσουν, κυρίως λόγω των στερεοτύπων που προωθούν. Στο Δώρο 2 ο άρρητος τρόπος προώθησης την εμφύλης ανισότητας και της χονδροφοβίας είναι ακόμα πιο έντονος. Θεωρώ λάθος να παρουσιάζονται ως λύσεις διάφορα προσωπικά συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει κάποιος και είναι αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας παρατηρήσης, η οποία συνδέεται με κάποιο βιολογικό χαρακτηριστικό. Ωστόσο, το χειρότερο με αυτό το βιβλίο, αυτό που προσωπικά θεωρώ απαράδεκτο, είναι ότι κάνει επιστημονικές αναφορές χωρίς να αναφέρει την πηγή. Απλώς πετάει την ατάκα "όπως λέει και η επιστήμη". Υπάρχουν αναφορές σε έρευνες, χωρίς να βλέπουμε τις έρευνες ή να μαθαίνουμε ποιος τις έκανε. Δεν αρκεί ένα "η επιστήμη λέει". Ποια επιστήμη; Ποιος ερευνητής; Σε ποιο πανεπιστήμιο, ποιας χώρας; Ποια χρονολογία; Για την επιστημονικότητα κάποιου δεν είναι αρκετό το να μιλάει ή να γράφει ως ειδικός και απόλυτος γνώστης. Προφανώς και δεν παρουσιάζεται ως επιστημονικό σύγγραμμα το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά μοιάζει να θεωρεί ότι είναι.
Μια ανούσια αρπαχτή για να βιοπορίζεται ο "συγγραφέας" όπως ομολογεί ο ίδιος. Γραμμένο με περισσή έπαρση και οίηση προσβάλλει τη νοημοσύνη του αναγνώστη παραθέτοντας γνωστές κοινοτυπίες σαν να επρόκειτο για δοκίμιο. Παντελώς ανούσιο χάσιμο χρόνου και χρημάτων. Αποφύγετέ το.
Λοιπόν, λοιπόν...λοιπόν. Κάπως απογοητευμένη. Στο 1ο η αλήθεια είναι πως είχα ενθουσιαστεί. Είδα από αγαπημένους βιβλιόφιλους να καταδικάζουν τα Δώρα 1 & 2 και αναρωτιόμουν.
Ωραία μηνύματα, δε λέω.
Ωστόσο, τελικά τι κάνει αυτός ο αφηγητής; Παρακολουθεί τις ζωές των άλλων,για την ακρίβεια μια στιγμή τους μόνο, και βγάζει συμπέρασμα; Δε θέλει να κρίνει αλλά κρίνει.
Φαουλ-ς🔴 1. Φτάνει με τον Καπταιν, πιο πολύ μοιάζει με διαφήμιση. 2. Από πότε η λέξη "νοηματική" σχετίζεται με την βλεμματική; 3. "Κωφάλαλος"; "Πουλάει χαριτωμένα παιχνιδάκια"; Όταν αποφασίζεις να γράψεις ένα βιβλίο, που στόχο έχει να εξυμνήσει τον άνθρωπο, δεν μπορείς να κάνεις αναφορά σε μια ομάδα ανθρώπων χωρίς να έχεις πρώτα ενημερωθεί για τα βασικά. Είναι Κωφοί λοιπόν και όχι άλαλοι. 4. Ο όρος 'μιγάς' ή άλλοι παραπλήσιοι θεωρούνται συχνά προσβλητικοί και ρατσιστικοί. Ας μην πω κάτι άλλο. 5. Οι σύντομες προτάσεις δίνουν ζωντάνια μάθαμε. Ωστόσο σε αυτή την περίπτωση έχουμε ένα βιβλίο μόνο με σύντομες προτάσεις, τύπου ψάχνεις να βρεις δευτερεύουσα να αποκτήσει ροή ο λόγος.
Πάντως κάποιες ιστορίες του σού αφήνουν όντως μια γλυκιά γεύση. Αν και η αίσθηση στο τέλος είναι πως διαβάζεις παλι το Δώρο1.
Ο Ξενακης δίνει απλόχερα μικρές δόσεις σοφιας μέσω αυτού του βιβλίου. Ευχάριστο και ειλικρινές σε ταρακουνάει διακριτικά και σου υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχουν δεδομένα. 4 αστέρια διότι η γλώσσα είναι απλή και μερικές φορές «υπερβολικα απλή».
Διάβασα διάφορες κατακριτέες κριτικές πάνω στον τρόπο τον οποίο ο συγγραφέας γράφει το βιβλίο και το ότι είναι προσωπικές ιστορίες χωρίς ουσιαστικό υπόβαθρο. Η άποψη μου είναι όμως ότι αυτό ακριβώς ήθελε ο συγγραφέας να πετύχει. Να σου προωθήσει την δική του οπτική των πραγμάτων, την καθημερινότητα και την αντίληψη πάνω στα μικρά, τα καθημερινά. Για.μενα υπήρχε μια υπερβολή και μια ιδανική παρουσίαση μιας ζωής με καλοσύνη που δυστυχώς δεν είναι έτσι τις περισσότερες φορές, ΑΛΛΑ, στο τέλος ένιωσα αυτή την όμορφη αύρα, για μια ζωή που μπορείς να κοιτάς μόνο το καλό γύρω σου, να απαλλαγείς από περιττές Γκρίνιες και να προσπαθείς να γίνεσαι κάθε μέρα καλύτερος!
Ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα μας και τα πράγματα που κάνουμε ασυναίσθητα. Πολλές από αυτές θα έλεγα πως σχετίζονται με τον "κακό" μας εαυτό, όμως η περιγραφή και οι παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας σου αφήνουν μια θετική αύρα κ μία θέληση για μια καλύτερη έκδοση του εαυτού σου, ένα καλύτερο αύριο, μία καλύτερη ζωή και κοινωνία.
Αν σου μείνει έστω κ μία ιστορία κ μπορέσει να αλλάξει τον τρόπο σκέψης σου ή πως βλέπεις κάποια πράγματα, θα είσαι κερδισμένος από αυτό το βιβλίο. Προσωπικά θεωρώ πως θα είναι περισσότερες. 😉
Το πηρα για να το διαβασει η μητερα μου και ειπα να το διαβασω εγω πρωτα και μετα να της το δωσω. Ειναι νομιζω καλο βιβλιο για μεγαλυτερους που δεν διαβαζουν πολυ και θες να τους δωσεις να διαβαζουν κατι που θα τους φτιαχνει την διαθεση. Θεωρω οτι το πρωτο ηταν καλυτερο απο το δευτερο. Υπηρχαν αρκετα σημεια εδω κι εκει που ο τροπος που περιεγραφε καποιους ανθρωπους με ξενισε και λιγο με ενοχλησε. Αλλα εχοντας ακουσει και καποιες ομιλιες του Ξενακη δεν εδωσα τοση σημασια γιατι καταλαβαινω οτι γραφει χωρις ιδιατερο editing. Ειναι ωραιο βιβλιο αν θες πολυ γρηγορα να θυμηθεις να δινεις σημασια στις μικρες καλες στιγμες μεσα στην ημερα σου. Νομιζω οτι διαβαζεται καλυτερα 2-3 ιστοριες καθε μερα. Ειναι απλα γραμμενο και αρα ευκολο για οσους εχετε δουλεια που χρειαζεται πολυ διαβασμα η' που δουλευετε πολλες ωρες καθε μερα και μπορει καποιες μερες να θελετε κατι πιο ευκολο για μετα την δουλεια. Γενικα δεν θα μαθεις κατι τρελα καινουριο, απλα θα σου ξαναθυμηζει να παρατηρεις και να κρατας τις καλες στιγμες. A 'feel-good' kind of book.
Γρηγορο, ουσιαστικό, παρακινητικό - ένα βιβλιο που σε κάνει να θέλεις να ζήσεις διαφορετικά από αύριο. Περιγράφει την ζωή όπως θα έπρεπε να είναι - λιτή, με ευγένεια, ειλικρίνεια και ποιότητα ζωής. Πολύ καλό βιβλίο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα :)
Επαναλλάμβανε το πρώτο αρκετά δυστυχώς. Και οι περισσότερες ιστορίες γράφτηκαν για να γραφτούν. Κάποια σημεία ήταν ωραία, αλλά μπορείτε να αρκεστείτε και μόνο στο πρώτο που ήταν πολύ καλό.
Ακόμη χειρότερο από το πρώτο μέρος. Ένα βιβλίο που, κατά τη γνώμη μου, είναι γεμάτο στερεότυπα και "εύκολες" λύσεις. Δεν υπάρχει ενιαίο φιλοσοφικό υπόβαθρο, αφού αρκετές ιστορίες αντικρούουν νοηματικά η μία την άλλη. Υπάρχει έντονη επανάληψη και, με πλάγιους τρόπους, προώθηση άλλου βιβλίου του συγγραφέα. Η γραφή παραμένει στο ίδιο επίπεδο με το πρώτο μέρος (σε όλο το βιβλίο δεν έχει χρησιμοποιηθεί ούτε μία φορά σωστά η λέξη "κυριολεκτικά").
Fast‑food philosophy, για αναγνώστες που αναζητούν κάτι υπερβολικά ευκολοδιάβαστο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί πράγματι οι λύσεις στα προβλήματα πολλές φορές είναι οι πιο απλές. Όταν όμως γίνονται απλοϊκές, χάνουν κάθε ουσία. Και εδώ συμβαίνει ακριβώς αυτό. Παρ’ όλα αυτά, κατανοώ ότι κάποιοι μπορεί να το βρουν ευχάριστο ή εμψυχωτικό, αν αυτό που αναζητούν είναι μια ανάλαφρη και γρήγορη ανάγνωση.
Τον συμπαθώ το Στέφανο, διάβασα ευχάριστα τα πρώτα δύο βιβλία του και τον παρακολουθώ και στα social. Στο συγκεκριμένο βιβλίο όμως είμαι κάπου ανάμεσα στο 2.5-3... Πιστεύω ότι επαναλαμβάνεται αρκετά σε σχέση με το πρώτο και αναλώνεται σε γενικότητες σε ουκ ολίγα σημεία. Δίνει λίγο περισσότερο μια εντύπωση ότι τα ξέρει όλα και τα κάνει καλα, βέβαια όλο και μερικές φράσεις μου έμειναν...
Το βρήκα καλύτερο από το πρώτο και αρχίζω να εκτιμώ την όμορφη επιμονή του Ξενάκη για χαμόγελο, αισιοδοξία, ευγένεια και πως να κάνουμε ομορφότερη τη ζωή μας.
Το βιβλίο δεν είναι για μένα. Το θετικό του είναι ότι το διάβασα σε δύο μέρες. Με απορρόφησε από τον απλό καθημερινό του λόγο αλλά η γεύση που μου άφησε στο τέλος είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει προβλήματα και έχει μια καλή άποψη για τα πάντα. Δεν μπορώ να δω ρεαλιστικά ένα βιβλίο που πάντα με παρακινεί για το θετικό. Η μιζέρια, η απογοήτευση και άγνοια μερικές φορές δίνουν πιο όμορφες πινελιές στη ζωή.
2.5 ⭐️ Το δεύτερο βιβλίο συνεχίζει στο ύφος του πρώτου, με αποφθέγματα και συμβουλές τύπου εκλαϊκευμένης σοφίας. Κάποια κεφάλαια – λίγα δυστυχώς – με άγγιξαν πολύ και τα θεωρώ διαμαντάκια, κάποια άλλα όμως – πολλά περισσότερα – περιείχαν επαναλαμβανόμενα μηνύματα και ένα γλαφυρό λόγο που καθόλου δεν ταίριαζε στο όλο ύφος του βιβλίου. Αν έχετε διαβάσει το πρώτο βιβλίο και σας άρεσε πολύ, ίσως αξίζει να πιάσετε κι αυτό. Προσωπικά, το συγκεκριμένο βιβλίο το βρήκα υποδεέστερο.
Αφού διάβασα το πρώτο βιβλίο και μου άρεσε παρα πολύ ανυπομονούσα για τη συνέχεια. Ο Ξενάκης ειναι ενας άνθρωπος γεμάτος ιστορίες, εχει να πει πολλά, νιώθεις λίγο καλύτερος μετά την ανάγνωση του. Υπέροχος συγγραφέας, καταπληκτικός ομιλητής! Ανάμεσα στο να το διαβάσετε ή όχι, η απάντηση να είναι πάντα, ναι (όπως και ο ίδιος λέει συχνά). Θα πάρετε περισσότερα πίσω διαβάζοντας Ξενάκη. Ανυπομονώ για μια καινούργια του δουλειά.
Ευκολοδιάβαστο με απλή γραφή. Μέσα από απλές ιστορίες ο συγγραφές δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να αντιληφθεί το πραγματικό νόημα της ζωής, και την αξία των μικρών πραγμάτων. ΟΜΩΣ είναι παρόμοιο του πρωτου και από ενα σημείο και μετά γίνεται κουραστικό, ειδικά αν διαβαστούν και τα δυο σε κοντινό χρονικό διάστημα.
Κάποια χρόνια πριν είχα διαβάσει το πρώτο βιβλίο. Μου άρεσε πάρα πολύ και το περιεχόμενό του το θυμάμαι ακόμα έντονα! Το 2ο βιβλίο βρέθηκε στην κυριολεξία στο δρόμο μου μαζί με κάποια άλλα. Διαβάζοντας το είναι σαν να διαβάζεις το πρώτο βιβλίο... όλα όσα μας περιγράφει ο συγγραφέας σε στυλ μικρές απλές καθημερινές ιστορίες πραγματικά είναι ενδιαφέρουσες και σε βάζει στο τρυπάκι -με την καλή έννοια- να δεις πολλά πράγματα από μια άλλη οπτική ματιά, πιο απλή, πιο θετική και χαρούμενη. Αρκετές από τις ιστορίες του όμως είχαν κάποια κενά και ένα "Εν τέλει τελικά;" που μας άφηνε λες και κάτι παραπάνω του έλειπε. Επίσης, από την μέση και μετά ένιωθα μια συνεχής επανάληψη των σκέψεων, των ιστοριών και ίδια 'τσιτάτα' λόγια ξανά και ξανά... αρκετές φορές το άφηνα το ξανά έπιανα, το συνέχιζα και κάποιες άλλες φορές ήθελα να το παρατήσω η αλήθεια είναι αλλά το έφτασα στο τέλος του. Νομίζω πως το πρώτο μου άρεσε πολύ περισσότερο.
Για έναν παραπάνω λόγο: γιατί την έζησα τη χαρά της. Δεν μου 'ρθε ούτε με sms ούτε με mail. Ήρθε live. Το συναίσθημα δεν χωράει στην οθόνη. Η αγάπη φρακάρει στο σύρμα. Τσαλακώνεται. Γι' αυτό, το «Σ’ αγαπώ» να το λες live. Όχι σε μαγνητοσκόπηση.
🪶Το ΟΧΙ είναι ιερό. Ξεκίνα να το λες και θα αλλάξει η ζωή σου. Ξεκίνα να το λες και θα το λένε και τα παιδιά σου. Να οριοθετείσαι είναι ύψιστη πράξη αυτοεκτίμησης. Δεν είναι δικαίωμα. Υποχρέωση είναι. Απέναντι στον εαυτό σου. Τον σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή σου. Κι όταν σ' το λένε, να μάθεις να τους ακούς. Να μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά. Το διάβασα πρόσφατα στο Instagram: Όταν σταματάς να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά, απελευθερώνεσαι
Ειχα ξετρελαθει με το Δώρο 1. ανυπομονούσα να διαβάσω και το δεύτερο για να νιώσω τη όσο ωραία όπως με το πρωτο. Δυστυχώς καμία σχέση. Δεν ξέρω αν αλλαξε ο τρόπος σκέψης μου ή αν είχα ανάγκη να επαναλάβω τον αρχικό ενθουσιασμό μου αλλα το Δώρο 2 δεν με συνεπήρε καθόλου. Ελαχιστες ιστορίες με άγγιξαν, ένιωσα πως ο συγγραφέας τις έγραψε απλά για να βγάλει και δεύτερο βιβλίο. Κάτι έλειπε. Πολλες γενικότητες. Δεν με πείραξε που "κριτικάρει" κάποιους από μικρές στιγμές τους γιατί το βλέπω ως αφορμή για να πει κάτι ουσιαστικό απλά αυτό που λέει δεν είναι τελικά τόσο ουσιαστικό αλλα επιφανειακό.
Ένα ακόμη καλύτερο Δώρο Το Δώρο 2 ήρθε να συμπληρώσει το Δώρο 1, με εκπληκτικό αλλά και συνάμα απλό λόγο ο Στέφανος Ξενάκης μας "Δωρίζει" ένα ακόμη ικανοποιητικό βιβλίο αυτοβελτίωσης. Όπως και στο πρώτο βιβλίο έτσι και εδώ, είναι γεμάτο από θετική σκέψη και αισιοδοξία για το τώρα αλλά και το αύριο. Επομένως, αν αναζητάτε ένα τέτοιου είδους βιβλίο το Δώρο 2 είναι για εσάς.
Ο Ξενάκης εμπνέει και μεταδιδει θετικοτητα ως συνήθως:) Δυστυχώς όμως επαναλαμβάνεται αρκετά με το πρώτο δώρο αλλά οσες φορές και να διαβαζεις τα ζεστά αυτά μηνύματα που δίνει ο συγγραφέας δεν είναι αρκετές!
Να απολαμβάνεις όλες τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής . Αυτό μου βγάζουν τα βιβλία του κυρίου Ξενάκη . Να είσαι έτοιμος για το οτιδήποτε, καλό και κακό . Να παρατηρείς τα γεγονότα αλλά περισσότερο τους ανθρώπους . Αυτούς που έχει σημασία και όχι όποιους να ναι .