What do you think?
Rate this book
Ώρες αργίας
Ψυχογραφικά δοκίμια με μορφή εσωτερικού μονολόγου. Ο Ελύτης γράφει στα Ανοιχτά χαρτιά πως οι Ώρες αργίας τον είχαν μαγνητίσει: "Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το κείμενο που μιλούσε για το Αιγαίο, πρώτη φορά έβλεπα να προσπαθεί κάποιος να συνειδητοποιήσει ένα πνεύμα γενικότερο που αφορούσε τη θαλασσινή φυσιογνωμία της Ελλάδας".
111 pages, Hardcover
Published January 1, 1961
4 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
July 24, 2022
Το βιβλίο «Ώρες Αργίας» του Γιώργου Θεοτοκά πρωτοεκδόθηκε το 1931 όταν ο συγγραφέας ήταν 26 χρονών.
Στον πρόλογο αυτής της έκδοσης ο ίδιος ο συγγραφέας μας πληροφορεί ότι τα έγγραψε σε «ώρες σχολής», σε ώρες αργίας και για να του προσφέρουν διασκέδαση πριν τον «πάρουν τα χρόνια και σοβαρευτεί».
Προσωπικά τα κείμενα τα εκλαμβάνω σαν ασκήσεις δημιουργικής γραφής. Ούτε ο ίδιος τα χαρακτηρίζει με κάποιο ορισμό, αλλά κινούνται κάπως χαριτωμένα ανάμεσα σε δοκίμιο και διήγημα. Ψυχογραφικά δοκίμια Αποτελείται από τέσσερις νοηματικές ενότητες με τίτλους: «Αντιφάσεις της μοναξιάς», «Επιστολή σε μια φίλη επαρχιώτισσα», «Μια γυναίκα σ’ ένα τραίνο», «Η Θεά». Σε αυτά τα κείμενα ο συγγραφέας δείχνει κάποια από τα στοιχεία που θα στιγματίσουν την μετέπειτα συγγραφική του πορεία. [Οφείλω να αναφέρω ότι με ξένισαν δύο αναφορές που άνετα το 2022 αποπνέουν μισογυνισμό, αλλά θα αφήσω την λήθη των 90+ χρόνων να τις εντάξει σε παράταιρη ποιητική άδεια.] Απαλές νότες στωικότητας σε ένα ευρύτερο, πράο πεσιμισμό και μειλίχιο μηδενισμό. Απαισιοδοξία μεν, αλλά υπάρχει ελπίδα. Ο νεαρός Θεοτοκάς ψάχνει την ευτυχία και ξέρει ότι αυτή μπορεί να καταχτηθεί με μια ζωή ενάρετη και στην πεποίθηση ότι η κατάκτησή της εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο και τον έλεγχο των παθών του.
Κάθουμαι το λοιπόν στο τραπέζι μου, απλώνω μπροστά μου μια κόλλα χαρτί και δωσ' του παλεύω με λύσσα εναντίον της λήθης, εναντίον του χάους, εναντίον της ματαιότητας των πάντων. Ὢ, δε γελώ τον εαυτό μου, δε γελώ κανέναν, ξέρω πολύ καλά τί αξίζουν όλα αυτά. Η φύση με προίκισε ευτυχώς με κάποιο κριτικό πνεύμα, που μπορώ να το μεταχειριστώ εναντίον του εαυτού μου, με τον ίδιο τρόπο που το μεταχειρίζουµαι εναντίον των άλλων. Μα συλλογίζομαι […] συλλογίζουµαι πώς ίσως μια μέρα, ύστερα από γενεές, ένας μαθητής του γυμνασίου, ζωηρός, ανήσυχος, γεμάτος πόθους και ενθουσιασμούς χωρίς κανένα αντικείμενο, όπως ήμουν εγώ πριν λίγα χρόνια, ψάχνοντας μες στην αχρηστευμένη βιβλιοθήκη του παππού του, ανακαλύψει κατά τύχη το κιτάπι μου, σκονισμένο, κιτρινιασµένο, φαγωµένο από τα ποντίκια. Και φαντάζουμαι πώς ίσως το παιδί του μέλλοντος ξεχαστεί λίγη ώρα φυλλομετρώντας την ψυχή του λησμονημένου συγγραφέα, ίσως αναστήσει μέσα του για μια στιγμή τη ζωή μου, το περιβάλλον που της προσφέρει τροφή, τους ανθρώπους που κουτρούν απάνω της και τη βοηθούν να πάρει συνείδηση του εαυτού της, κ εκείνους που αγαπώ, κ᾿ εκείνους που εκτιμώ και σέβουµαι, κ᾿ εκείνους που πολεμώ και με πολεμούν, όλην την ατμόσφαιρά μου, όλην την παλιά καλή παρέα. Για μια στιγμή. Μια μικρή πρόκληση, μια μικρή εκδίκηση εναντίον του θανάτου.
Πόσο αλήθεια. Πόσο σωστά το περιγράφει. Μια μικρή εκδίκηση. Και το διάβασμα αυτού το βιβλίου και η συλλογή βιβλίων (με την ελπίδα ότι θα τα πάρουν τα παιδιά μας) και ακριβώς αυτό που κάνω τώρα. Μια μικρή παρέμβαση, ένα μικρό, σαχλό, ανούσιο ίσως κείμενο με την ελπίδα να μείνει σε μια γωνιά του παγκόσμιου ιστού, να το διαβάσει κάποιος και να θεωρήσει ότι κάπως συμφωνεί. Μια μικρή εκδίκηση εναντίον του θανάτου. Τι ωραίο. Και τι ωραία που ο ίδιος το κατάφερε!
Στον πρόλογο αυτής της έκδοσης ο ίδιος ο συγγραφέας μας πληροφορεί ότι τα έγγραψε σε «ώρες σχολής», σε ώρες αργίας και για να του προσφέρουν διασκέδαση πριν τον «πάρουν τα χρόνια και σοβαρευτεί».
Προσωπικά τα κείμενα τα εκλαμβάνω σαν ασκήσεις δημιουργικής γραφής. Ούτε ο ίδιος τα χαρακτηρίζει με κάποιο ορισμό, αλλά κινούνται κάπως χαριτωμένα ανάμεσα σε δοκίμιο και διήγημα. Ψυχογραφικά δοκίμια Αποτελείται από τέσσερις νοηματικές ενότητες με τίτλους: «Αντιφάσεις της μοναξιάς», «Επιστολή σε μια φίλη επαρχιώτισσα», «Μια γυναίκα σ’ ένα τραίνο», «Η Θεά». Σε αυτά τα κείμενα ο συγγραφέας δείχνει κάποια από τα στοιχεία που θα στιγματίσουν την μετέπειτα συγγραφική του πορεία. [Οφείλω να αναφέρω ότι με ξένισαν δύο αναφορές που άνετα το 2022 αποπνέουν μισογυνισμό, αλλά θα αφήσω την λήθη των 90+ χρόνων να τις εντάξει σε παράταιρη ποιητική άδεια.] Απαλές νότες στωικότητας σε ένα ευρύτερο, πράο πεσιμισμό και μειλίχιο μηδενισμό. Απαισιοδοξία μεν, αλλά υπάρχει ελπίδα. Ο νεαρός Θεοτοκάς ψάχνει την ευτυχία και ξέρει ότι αυτή μπορεί να καταχτηθεί με μια ζωή ενάρετη και στην πεποίθηση ότι η κατάκτησή της εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο και τον έλεγχο των παθών του.
Κάθουμαι το λοιπόν στο τραπέζι μου, απλώνω μπροστά μου μια κόλλα χαρτί και δωσ' του παλεύω με λύσσα εναντίον της λήθης, εναντίον του χάους, εναντίον της ματαιότητας των πάντων. Ὢ, δε γελώ τον εαυτό μου, δε γελώ κανέναν, ξέρω πολύ καλά τί αξίζουν όλα αυτά. Η φύση με προίκισε ευτυχώς με κάποιο κριτικό πνεύμα, που μπορώ να το μεταχειριστώ εναντίον του εαυτού μου, με τον ίδιο τρόπο που το μεταχειρίζουµαι εναντίον των άλλων. Μα συλλογίζομαι […] συλλογίζουµαι πώς ίσως μια μέρα, ύστερα από γενεές, ένας μαθητής του γυμνασίου, ζωηρός, ανήσυχος, γεμάτος πόθους και ενθουσιασμούς χωρίς κανένα αντικείμενο, όπως ήμουν εγώ πριν λίγα χρόνια, ψάχνοντας μες στην αχρηστευμένη βιβλιοθήκη του παππού του, ανακαλύψει κατά τύχη το κιτάπι μου, σκονισμένο, κιτρινιασµένο, φαγωµένο από τα ποντίκια. Και φαντάζουμαι πώς ίσως το παιδί του μέλλοντος ξεχαστεί λίγη ώρα φυλλομετρώντας την ψυχή του λησμονημένου συγγραφέα, ίσως αναστήσει μέσα του για μια στιγμή τη ζωή μου, το περιβάλλον που της προσφέρει τροφή, τους ανθρώπους που κουτρούν απάνω της και τη βοηθούν να πάρει συνείδηση του εαυτού της, κ εκείνους που αγαπώ, κ᾿ εκείνους που εκτιμώ και σέβουµαι, κ᾿ εκείνους που πολεμώ και με πολεμούν, όλην την ατμόσφαιρά μου, όλην την παλιά καλή παρέα. Για μια στιγμή. Μια μικρή πρόκληση, μια μικρή εκδίκηση εναντίον του θανάτου.
Πόσο αλήθεια. Πόσο σωστά το περιγράφει. Μια μικρή εκδίκηση. Και το διάβασμα αυτού το βιβλίου και η συλλογή βιβλίων (με την ελπίδα ότι θα τα πάρουν τα παιδιά μας) και ακριβώς αυτό που κάνω τώρα. Μια μικρή παρέμβαση, ένα μικρό, σαχλό, ανούσιο ίσως κείμενο με την ελπίδα να μείνει σε μια γωνιά του παγκόσμιου ιστού, να το διαβάσει κάποιος και να θεωρήσει ότι κάπως συμφωνεί. Μια μικρή εκδίκηση εναντίον του θανάτου. Τι ωραίο. Και τι ωραία που ο ίδιος το κατάφερε!
January 2, 2024
Στοχαστικά δοκίμια για την φύση της ατομικής και συλλογικής ψυχής, για τις σχέσεις και το φύλο, την πόλη και το Αιγαίο, τη γραφή και τις πνευματικές αναζητήσεις.... Πολύ όμορφος λόγος, μονάχα ξενίζουν κάποιες απόψεις του Θεοτοκά για τις γυναίκες...
June 29, 2020
Κείμενα σχεδόν προσωπικά, με σημεία πολύ δυνατά!!
Displaying 1 - 3 of 3 reviews