Voor een getuigenis als deze schiet het predicaat "episch' tekort. Hasan Nuhanović, destijds student in Sarajevo, vertelt hoe zijn ouders, zijn broer en hijzelf door het uitbreken van de oorlog in Bosnië van hun anker worden geslagen. Wat volgt is een relaas van mensen op drift. Ze moeten zien te overleven in de bossen langs de Drina, waar ze de zomer van 1992 doorkomen op de laatste oogst van het seizoen. Dan slaat de Bosnische winter toe en neemt Nuhanović' verslag een ijzingwekkende wending. Onder mortiervuur van de Bosnische Serviërs van generaal Ratko Mladić worden de Bosnische moslims samengedreven en omsingeld in het voormalige kuuroord Srebrenica. Door de ogen van Nuhanović, bijna op het ritme van zijn ademhaling, maken we de gekmakende wanhoop mee van gezinsleden die elkaar proberen vast te houden te midden van tienduizenden andere vluchtelingen die een winter lang worden beschoten en uitgehongerd – totdat de VN eindelijk ingrijpt door de enclave schijnveiligheid te bieden als beschermd gebied, onder de hoede van Nederlandse blauwhelmen.
Hasan Nuhanović is a Bosniak survivor of the Srebrenica genocide who campaigns "For truth and justice" on behalf of other survivors and relatives of the victims.
Wat een intens heftig maar onwijs goed opgeschreven boek over een afschuwelijke mensonterende gebeurtenis in de super recente geschiedenis. Hasan Nuhanović schrijft heel goed, vanaf bladzijde 1 word je het verhaal in gezogen van hem en zijn familie en de andere vluchtelingen en Bosniakken in de jaren 90 in Bosnië en Herzegovina. Ik kan er niet meer over schrijven dan dat ik vind dat iedereen dit zou moeten lezen en dat het afschuwelijk is dat we hier zo weinig over leren op middelbare scholen etc. Extra bijzonder om dit te lezen terwijl ik door Bosnië en Herzegovina reis. Sprakeloos van dit boek!
I am usually a fast reader, but this particular book took me almost three weeks to finish.
First and foremost, I want to express my respect and gratitude to the writer, Hasan Nuhanović, for being strong and brave enough to write an entire book on the horrors he and his family experienced. We should be extremely thankful that he was able and willing to share such a traumatic part of his life where he lost both his parents and beloved brother, in the way he, and so many other Bosnians did.
The way he writes about the fear, hunger, stress, the innocent families and people had to endure, is heartbreaking. I don't think most people from the West, not even some Bosnians themselves, can fanthom what happened during 1992-1995. How afwul and gruesome it truly was. How injust and horrifying it was to live under those circumstances. How inhumane and lost all those who fled had to feel for months and years.
It is painful knowing that the only reason why the 11th of July 1995, the day Srebrenica fell, is recognized as a genocide by the international community, is due to the fact that there was an overwhelmingly amount of proof. To the extent that there was no other way to call it. While many areas in Bosnia where similar crimes against humanity and acts of ethnic cleansing took place, are ignored by the international community and not even officially called genocide despite the traces of collective human suffering. The concentration camps, the mass graves, the many buildings that were used for torture, and mass destruction of cultural and religious artifacts… and so on..
The story of the war in former Yugoslavia is a chapter in history that is known in the Netherlands, due to the dramatic days in July 1995, following the genocide of over 8000 (young)man in Srebrenica by Serbian armed forces under the command of Ratko Mladic, nicknamed the Butcher of Srebrenica. Thousands of regufees thought they found a safe space on the compound only to be told they had to leave by Dutchbat officials. I read an interview with Hasan Nuhanovic in a Dutch newspaper on July 11th, the day so many people lost there lives 25 years ago. The story is immensly gripping and it will not leave your thoughts. The sheer violence, the fear of being shot at and the hunger that Hasan and his family, like so many others, had to endure is hard to imagine. Of course you know how it ends and it breaks your heart. In my opinion a must read for everyone who is interested in history and the way people are able to survive such horrendous ordeals. In the midst of all the terror there was still a shimmer of hope, strenght and humanity. I have the admost respect for how Hasan and his family seemed to maintain there humanity and supported eachother.
Hasan Nuhanovic and his family were, like most Bosnians, caught unprepared by the war. As an engineering student in Sarajevo he watched the Jugoslav National Army take all the military weapons out of the city. He urged his father to leave Bosnia for the safety of anywhere, even though only his father had a passport. As the war finds them they embark on a desperate march across the mountains seeking shelter in the surrounding villages, only to be chased out as the Chetniks advance. Eventually they end up Srebrenica where refugees who are all seeking refuge struggle to survive starvation, shelling and snipers. He describes the desperate scramble to find food from day to day and the way that deprivations changes a person.
The book ends in 1993 as he gets a job as an interpreter with the UN after teaching himself English from a textbook while hiding in basements during shelling. He foreshadows the event that three years later, after the Srebrenica massacre on 11 July 1992 when 8,000 men and boys were killed, he is in Tuzla and sees a Serb soldier he knows and desperately asks him for information about his mother, brother and father who are missing. The book cover blurb indicates that discovered the remains if his family in mass graves and they have been buried at the Potocari Genocide Memorial, the site of the massacre. His story is to be continued.
This is a book that brings to life the reality of war and loss. Hasan Nuhanovic has used his life to campaign on behalf of victims of the genocide and his book is a testament to this loss of life.
Enorm aangrijpend boek. Schokkend om te lezen wat deze mensen hebben moeten doorstaan. Stuk geschiedenis wat zich zo dichtbij heeft afgespeeld en waar ik nauwelijks iets van wist.
Indrukwekkend verhaal over een vluchteling in de Bosnische burgeroorlog, maar wie denkt dat dit vooral een verhaal over Dutchbat is heeft het mis. De val van Srebrenica komt pas in het laatste hoofdstuk aan de orde en zonder veel details. Begrijpelijk dat dit voor de auteur misschien te pijnlijk of moeilijk te verwoorden is, maar dit had het boek toch extra kracht bij kunnen zetten, en voor een Nederlands publiek interessanter kunnen maken.
What can anyone say about these people suffered that much, only to be butchered at the end.. Just waiting to get my hands on the next chapter of this heartbreaking story..
Also, as a Greek man, my heart is broken even more in rage, as it is - not so - known, that Greek fascist paramilitary also participated in the ethnic cleansing of Bosnian Muslims giving a helping hand to the Bosnian Serb militia committing all sorts of atrocities to these people, just because they were Muslims. This is more of a forbidden history for Greeks and the world (as fascists from many places participated), and I remember as a teenager back then when the propaganda was against the NATO bombardments targeting Bosnian Serbs... our fellow Christians...what a shame.
Shame on me, shame on you and the world for letting this happen.
Thank you Hasko for sharing your story, accept our apology.
Simply heartbreaking. It’s been difficult reading about experiences in war-torn countries, and this is just me as a reader. I can’t imagine the strength it takes to have to go through it and have hope for a better life.
Het verhaal speelt zich af eind jaren 80, begin jaren 90 van de vorige eeuw, de enige keer dat er een gewapend conflict binnen Europa was sinds WO2. Een oorlog van de Servisch Nationalisten (een genocide) tegen de Bosnische moslims, die Joegoslavië uiteindelijk staatsrechtelijk uit elkaar zou scheuren. Een land waar ik een jaar of tien eerder nog heerlijk ontspannen en onwetend vakantie vierde…
Hasan Nuhanović beschrijft hoe de sfeer in het land geleidelijk verandert en haat van de Serviërs tegen de moslims toeneemt. Hij moet zijn studie werktuigbouwkunde opgeven en gaat terug naar zijn ouders. Ze zouden naar het buitenland hebben kunnen vluchten (er woonde al familie in Zweden), maar het treuzelen maakt dat op een gegeven moment onmogelijk. Ze worden steeds verder ingesloten en vluchten de bergen in. De Serviërs rukken steeds verder op en gevluchte moslims proberen te overleven. Na veel ontberingen en twijfels over teruggaan en verdergaan bereiken ze uiteindelijk enclave Srebrenica, de laatste regio die nog niet door de Serviërs overgenomen is. Daar verblijven ze als vluchtelingen een paar jaar, onder continue mortierbeschietingen en zelfs bombardementen. Uiteindelijk komt de VN in actie zodat er in ieder geval een aantal voedseltransporten mogelijk gemaakt worden.
Pas in de laatste hoofdstukken van dit ooggetuige-verslag komt de in Nederland bekende gruwelijke gebeurtenis van 1995 aan de orde. Een grote groep moslims vlucht de compound van de Nederlandse VN soldaten op. De Nederlanders worden internationaal onvoldoende beschermd (in de steek gelaten) en zijn gedwongen de moslims aan de Servische Nationalisten over te leveren. Met het welbekende resultaat dat de 8000! mannen van de vrouwen worden gescheiden en koelbloedig vermoord. Extra tragisch is dat het Hasan, die al jaren als tolk de VN/Nederlanders ondersteunde, niet lukt om zijn ouders en broer van dit lot te redden. Zijn smeekbeden aan de Nederlanders om hen op de compound te laten blijven zijn vergeefs…
Terwijl ik deze recensie schrijf (juni 2023) hoor ik in het nieuws over de weer oplopende spanningen en onlusten tussen Servië en de afgescheiden (maar nog niet door alle landen erkende) republiek Kosovo, waar de Albanese moslims in de meerderheid zijn. De Servische minderheden in Kosovo worden gesteund door de regering in Servië, die nauwe banden met Rusland onderhoudt. Eigenlijk dus ook een strijd tussen Oost en West; er is dus niets veranderd….
3.5 ster voor dit boek. Het is een schrijnend ooggetuigenverslag van de oorlog in Bosnië en de slag om Srebrenica. Wat ook verfrissend is dat de ooggetuige in kwestie, de auteur van dit boek, niet vanaf het begin een held is. Hij is eerst een “gewone” Bosniër die probeert te overleven onder zeer erbarmelijke omstandigheden. Later wordt hij tolk en vervult hij meer een heldenrol, maar in de eerste instantie is dat niet per se het geval. Dus: zeer inzichtelijk en leerzaam. Nu de maar: het is niet zo pakkend geschreven en soms is het onduidelijk wat het belang van bepaalde zaken is. Veel plaatsnamen en namen die niet altijd relevant zijn. Ook is het boek eerst heel gedetailleerd en naar mate de ontknoping (kan je dat zo noemen?) nadert voelt het opeens heel afgeraffeld, dat vond ik zonde. Al met al zeker een aanrader, zeker als je meer wilt weten over de Joegoslavische oorlog en de rol van de VN en Dutchbat hierin.
In the book The Last Refuge by Hasan Nuhanovic, it is a very sad and heart melting book. I chose to read this book because it is something that my mom and dad had to go through. So I feel like my family and I can relate to the book. Another reason is that I wanted to learn more about Bosnia’s past. The author can relate to this book because he is the one going through it, and he is telling us about his journey. I also was very interested in why this genocide happened and this book really explained the reason. This book is about a teenage boy going through one of the worst genocide’s that had ever happened and it also talks about his journey and how he was able to survive. The setting of the book is in Bosnia, not one specific place but throughout the whole country, because he had to run away from the Chetniks. The conflict in this book is pretty obvious, it is that Hasan has to do his best to keep himself and the rest of his family alive. He also is the one calling the plays because his dad is shook from everything that is happening and can’t think straight. So Hasan has to make a lot of gutsy decisions to protect his family and himself. I think this book was written to tell people what really happened in Bosnia. It wasn’t written to offend anybody, it was written to tell the truth and not keep any secrets from the people. I think my favorite quote from the book was when the author says “ I did not write this book to tell my own story. Nor did I write it to tell my parents’ or brother’s stories and how their bodies are buried in the Potocari Memorial for genocide victims.” I think the reason it’s my favorite quote is because it so sad but very true. Even though I haven’t read many books in my life I feel like this one is not comparable to any book I have read or will read in the future because I could really connect to the book and my parents went through the same thing. I really loved this book because it is action packed, sad, and heart melting. I would definitely recommend it to other people, if they are truly ready for this thriller. I think many people would like this book especially people that are interested in learning about what happened in the war and people that went through the war. I liked this book because I could relate to it and it gave me a visual of what happened. I think this is a quality read for anybody especially if they are interested in things like this.
Wat een intens verslag van een verschrikkelijke oorlog. Nuhanovic beschrijft vooral de periode van het uitbreken van de oorlog in oost Bosnie in het voorjaar van 1992, en het daarop volgende jaar. Beschietingen, barre voettochten, de dagelijkse zoektocht naar eten, de hardheid van de vluchtelingen die alleen maar willen overleven, de uitzichtloosheid. En dit hele riedeltje opnieuw. Pagina na pagina. Tien kilo meel, hier kunnen we x dagen van eten, die ging dood, zoveel nieuwe vluchtelingen, met welke wapens werden we beschoten, welke wapens hadden onze mensen zelf, een pond vlees en x kilo maismeel, zoveel dagen eten, meisje uit elkaar gereten door granaat, het laatste restje bedorven maïsmeel.
Wat het verslag - een terugblik maar met de dagelijkse nauwkeurigheid van een dagboek haast - nog ‘echter’ maakt zijn de gedachten en bekentenissen van Nuhanovic (dan begin twintig) over zijn eigen behoefte risico te vermijden. Hij is geen held, hij is geen strijder. Hij is bang, hij wil vluchten, zichzelf beschermen, zijn broertje, zijn ouders als het lukt. Meer kan je als mens niet aan in omstandigheden als deze. Als hij eten voor zichzelf claimt maar een ander ermee vandoor gaat is hij vol wanhoop en zelfmedelijden. Die ander is een figurant. Geen mens van vlees en bloed die óók wil overleven.
Waar Grapes of Wrath - en vooral het einde - hoop geeft omdat ook als mensen niets meer hebben, ze elkaar nog altijd kunnen helpen, stemt het verhaal van Nuhanovic bitter. Het is noodgedwongen ieder voor zich. Voor de ander is simpelweg geen plek meer. De kleine zinnetjes tussendoor, een kopje melk, een gedeelde maaltijd, de dapperheid van een strijder die zijn leven waagt om de stad te beschermen, het zijn vooral bewonderenswaardige ánderen die de uitzonderingen vormen op de regel.
Getuigenis van Hasan Nuhanovic, die als jonge moslim met zijn familie in de Bosnië-oorlog moet vluchten voor Servische milities. Ze weten Srebrenica te bereiken, dat in het voorjaar tot safe zone wordt verklaard van de VN. De schrijver weet zich op te werken tot tolk voor de Nederlandse VN-troepen van Dutchbat. Als Srebrenica toch in handen valt van de Serviërs redt Nuhanovic' VN-baan zijn leven, maar zijn familie krijgt geen bescherming. De Nederlandse blauwhelmen leveren hen uit aan de Serviërs, die hen net als vele andere Bosniërs in Srebrenica vermoorden.
Nuhanovic beschrijft op indrukwekkende manier de horror beschreven die hij tijdens de oorlog meemaakt. Ook schrijft hij intiem over zijn schaamte, dat hij als jongeman niet aan het front wil of durft te vechten, en tegelijkertijd over zijn angst dat de oorlog hem ontmenselijkt. Anders dan de titel en de kaft doen vermoeden, komt zijn rol als VN-tolk nauwelijks aan bod. Pas op de laatste bladzijden beschrijft een emotionele Nuhanovic de laatste twee dagen voor de genocide. In blinde paniek probeert hij zijn ouders te redden van de Dutchbatters, die zich mededogenloos verschuilen achter hun VN-mandaat. Het feit dat Nuhanovic zo kort over deze episode schrijft, doet vermoeden dat hij het trauma nog nauwelijks heeft kunnen verwerken.
Even though I had been interested in Yugoslavia war for about 3 years before reading this book there is always more to experience and feel about the brutality of all the things that happened in Bosnia. I am not related to Bosnia and Herzegovina in any way but this book made me feel so proud of those who managed to survive Srebrenica massacre and other horrible things. At the same time the book makes you feel so helpless when thinking of innocent people who were killed and tortured. I am so thankful for the strenght of the author to be able to tell his story after evertything he went through. This book is even more relevant when the war in Ukraine is shaking the country and quite similar things are happening. It makes you to remind yourself that we cannot be ignorant and must do as much as we can to keep the peace in the world. We cannot forget what happened in Bosnia because it is happening again in Ukraine.
Indrukwekkend verhaal over de Joegoslavische oorlog waar ik nog erg weinig vanaf wist.
Het boek vertelt het over het leven van Hasan Nuhanović en zijn familie, dat door de Serviërs volledig op de kop wordt gezet. Aan het begin van het boek is Hasan nog student in Sarajevo maar hij moet al snel vertrekken naar zijn familie. Wat volgt is een boeiend verhaal over het eindeloze vluchten en de onderdrukking van de moslimbevolking die steeds heviger wordt. Het einde, in een opvangkamp in Srebrenica, is ontroerend.
De verhoudingen binnen en tussen families als gevolg van de oorlog komen uitgebreid aan bod. Het is indrukwekkend om te lezen hoe het gebrek aan middelen ervoor zorgt dat de bevolking in Srebrenica enkel nog oog heeft voor het eigen gezin en hoe er binnen het gezin keuzes moeten worden gemaakt over wie de gevaarlijke tochten onderneemt om toch nog aan een vorm van eten te kunnen komen.
Wat een heftig boek over de genocide Bosnische moslims en het verhaal van Srebrenica overlever Hasan Nuhanović die als Tolk van de VN gespaard werd, terwijl zijn ouders en broer van de Nederlandse basis werden gestuurd recht in de armen van de Serviërs:
"Van mijn ouders en mijn broer werd gewoon verwacht dat ze rustig de basis zouden verlaten en de poort uit lopen om dan in Servische handen terecht te komen. Zonder te klagen. Ik zal nooit de juiste woorden kunnen vinden om te beschrijven hoe ik me op dat moment voelde en gedroeg. Niet in dit boek en ook niet in enig ander boek dat ik ooit zal schrijven"
An account of several years the author spent with his family as internal refugees in Bosnia 1992 - 1993, driven from their home and from refuge to refuge until they were effectively trapped in the 'last refuge' the enclave of Srebrenica, as Serbian forces threatened their borders and starvation loomed.
This book provides a harrowing account of the author's experiences and the ordeals his family endured during the Bosnian Genocide. As the conflict in Gaza continues, nearly seven months in, distressing parallels can be drawn. The tragic realities, such as civilians being struck by airdropped food supplies, echo the grim scenes depicted in this poignant narrative.
Deze zomer bezochten we Sarajevo. Ik was onder de indruk van de stad, haar geschiedenis en de verhalen die de inwoners vertelden. Natuurlijk kende ik de verschrikkelijke verhalen over de genocide in Srbrenica, maar ik was onder de indruk van de wijze waarop Hasan Nuhanović deze zwarte bladzijde in de geschiedenis beschreef.
Why this book? I just watched Quo Vadis, Aida? (currently nominated for an Oscar) which was inspired by Hasan's real-life experience as a UN interpreter and survivor of he Srebrenica genocide.
First hand account of a horrible period in modern history. Filled with personal stories while also including background info on key players and big events.
Would recommend for anyone looking to learn about this period in time.
Het verhaal van de schrijver is uiteraard schrijnend. De vertelling ervan is echter weinig aangrijpend; het is een aaneenrijging van soortgelijke (altijd gruwelijke) oorlogservaringen. Na 60% heb ik het boek weggelegd, het slaagde maar niet om me mee te slepen.
Indrukwekkende beschrijving van overleven in oorlogstijd. Als je leven dag in dag uit in gevaar is. Je elke dag honger lijdt. En je volledig afgesneden bent van de rest van de wereld. Wachtend op hulp.