What do you think?
Rate this book
Imperium chmur
Zmierzch kultury samurajów i narodziny nowoczesnej Japonii. Życie, nauka i wojna – w literackim majstersztyku Jacka Dukaja inspirowanym Lalką Bolesława Prusa.
Pod koniec XIX wieku do cesarza Mutsuhito trafia Stanisław Wokulski, emisariusz Kraju, Którego Nie Ma, aby zawrzeć sojusz oparty na odkryciu doktora Geista: technologii metalu lżejszego od powietrza.
W górskich stoczniach Hokkaido zbudowanych przez Juliana Ochockiego, pod osłoną chmur, powstaje ażurowa flota Cesarskiej Marynarki Nieba. A każde słowo i czyn Ochockiego zapisuje Kiyoko, córka samuraja zbuntowanego przeciwko porządkom rozumu i demokracji.
I to poprzez Kiyoko przeżywamy rewolucje przemysłowe zrodzone z kaligrafii, wojny napisanej na nowo Japonii i historię jej niemożliwej przemiany. Przeżywamy przemijanie języków, obyczajów i cywilizacji.
W Imperium chmur, wyróżnionym Nagrodą Literacką im. Andrzeja Żuławskiego 2019, zawarł Dukaj mnogość postaci, obrazów i pomysłów, bogactwo historycznych i literackich odniesień. To powieść o relacji języka i pisma do rzeczywistości, o iluzji "ja" człowieka Zachodu, o wędrowaniu znaczeń między umysłami i kulturami, i o sztuce czystego przeżywania.
Położysz dwa przeżycia obok siebie – stworzysz sens, który nie istniał w każdym przeżyciu z osobna.
Pomyśl o bezgłośnym wdechu idącym przez duszę dziecka, gdy po raz pierwszy ujrzało ono tęczę, słonia, samolot.
Pod koniec XIX wieku do cesarza Mutsuhito trafia Stanisław Wokulski, emisariusz Kraju, Którego Nie Ma, aby zawrzeć sojusz oparty na odkryciu doktora Geista: technologii metalu lżejszego od powietrza.
W górskich stoczniach Hokkaido zbudowanych przez Juliana Ochockiego, pod osłoną chmur, powstaje ażurowa flota Cesarskiej Marynarki Nieba. A każde słowo i czyn Ochockiego zapisuje Kiyoko, córka samuraja zbuntowanego przeciwko porządkom rozumu i demokracji.
I to poprzez Kiyoko przeżywamy rewolucje przemysłowe zrodzone z kaligrafii, wojny napisanej na nowo Japonii i historię jej niemożliwej przemiany. Przeżywamy przemijanie języków, obyczajów i cywilizacji.
W Imperium chmur, wyróżnionym Nagrodą Literacką im. Andrzeja Żuławskiego 2019, zawarł Dukaj mnogość postaci, obrazów i pomysłów, bogactwo historycznych i literackich odniesień. To powieść o relacji języka i pisma do rzeczywistości, o iluzji "ja" człowieka Zachodu, o wędrowaniu znaczeń między umysłami i kulturami, i o sztuce czystego przeżywania.
Położysz dwa przeżycia obok siebie – stworzysz sens, który nie istniał w każdym przeżyciu z osobna.
Pomyśl o bezgłośnym wdechu idącym przez duszę dziecka, gdy po raz pierwszy ujrzało ono tęczę, słonia, samolot.
288 pages, Hardcover
First published May 23, 2018
21 people are currently reading
288 people want to read
About the author
Jacek Dukaj
89 books738 followersJacek Dukaj is one of Poland’s most interesting contemporary prose writers, whose books are always eagerly anticipated events. Dukaj studied philosophy at the Jagiellonian University. He successfully debuted at the age of 16 with a short story Złota Galera (Golden Galley). He is known for the complexity of his books, and it is often said that a single short story of Dukaj contains more ideas than many other writers put into their books in their lifetime. Popular themes in his works include the technological singularity, nanotechnology and virtual reality, and because of this his books often can be classified as hard science fiction.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 39 reviews
October 22, 2020
"Imperium chmur" Jacka Dukaja to jedna z najpiękniej wydanych książek, jakie czytałem. I chyba jedna z najbardziej... ekhm... oryginalnych? Stanisław Wokulski po upozorowaniu swojej śmierci wyrusza do Azji. Tam, za pośrednictwem swego współpracownika Ochockiego, przekazuje modernizującemu się Cesarstwu Japonii technologię wytwarzania żelaza lżejszego niż powietrze, opracowaną przez dr. Geista. Czy Japonia wykorzysta ją przeciwko Rosji? Czy Kraj, Który Nie Istnieje, odrodzi się? Jaką rolę odegra młoda Kiyoko, zesłana wraz z rodziną na Hokkaido, do kraju czarnoustych Ajnów i ich niedźwiedzich bogów? Czy chińskimi znakami zostanie wymyślony zupełnie nowy świat? ☁️
Szczerze mówiąc, po lekturze tej książki nadal nie znam odpowiedzi na wszystkie te pytania. Ale prozy Dukaja nigdy nie rozumiałem w stu procentach. Niemniej jednak bardzo polecam, szczególnie amatorom Dukaja/Azji/Lalki ⛩
Szczerze mówiąc, po lekturze tej książki nadal nie znam odpowiedzi na wszystkie te pytania. Ale prozy Dukaja nigdy nie rozumiałem w stu procentach. Niemniej jednak bardzo polecam, szczególnie amatorom Dukaja/Azji/Lalki ⛩
November 27, 2020
Gdyby ta książka była człowiekiem, to byłby to taki facet, który robi sobie tatuaż z japońskim ideogramem, ale jako że nie sprawdził co ten zajebisty znak w ogóle oznacza to teraz chodzi po mieście z wielkim napisem TANIA ODZIEŻ na klacie.
December 17, 2022
Dałem dość niską ocenę, jak na dzieło Jacka Dukaja, ale nie oznacza to, że była to zła książka. Było to coś, czego się nie spodziewałem. Dzieło na wskroś niekonwencjonalne. Autor spróbował napisać historię świata, w której Wokulski za pomocą swoich kontaktów, doprowadza do paktu z cesarzem Japonii, dając technologię wytwarzania metalu lżejszego od powietrza w zamian za pewne gwarancje. To wszystko jest napisane w bardzo specyficzny sposób, który ma przypominać japońską sztukę pisania poezji z okresu Edu - Haiku. Jest to proza pisana w sposób poetycki, w sposób jak najbardziej zwięzły. Brzmi dość ekscentrycznie, prawda?
"W wielkim mieście nie widać gwiazd.Gwiazdy do niczego im nie są potrzebne"
Sam autor wspomina, że ta forma książki jest pewnym pięknym samobójstwem utworu - szlachetnym seppuku. Jak można czytać powieść o 250 stronach, w taki sposób, jak powinno się czytać haiku? Powoli, rozmyślając nad każdym zdaniem? Ja próbowałem przez 40 stron, a potem po prostu czytałem moim, powolnym tempem. Samą treść można by zmieścić na kilku stronach. To podniesienie formy na piedestał sprawiło, że sami bohaterowie nie są aż tak wyraziści, a ich losy mają znikome znaczenie dla odbioru książki.
Skupię się na dwóch rzeczach, które uważam za najważniejsze. W tej książce autor starał się nam przekazać, że czasami prawdziwa wiedza, pewny rodzaj olśnienia, jest nam dana z góry, za pomocą jakieś transcendentnej aktywności, w przeżyciu, w tym jak człowiek coś przetwarza. Sami nie wiemy, czemu podczas niektórych momentów w życiu “dostajemy olśnienia” i pewne zagadnienia zaczynamy rozumieć. W książce jest to zapis doświadczeń i technologii opisywanej i (niezrozumiałej!) przez Ochockiego z pisma “przyspieszonego” sokki na oficjalne pismo kanji. Kto jest zatem twórcą technologii - Geist, który nie zostawia notatek, Ochocki, który tworzy, ale nie rozumie, Kyoko, która zapisuje myśli i przeżycia Ochockiego?
"Nie ma sprawiedliwości w wyrokach niebios, żywiołów i geografii."
W wywiadzie "o wszystkim z kultura" w polskim radio autor wspomina, że wybrał właśnie Polskę i Japonię ze względu na liczne międzykulturowe paralele (np. modernizacja w Polsce i Japonii nie była przeprowadzona przy wsparciu etosu mieszczańskiego, tylko wciąż był to etos szlachecki - Wokulski, prezesowa Zasławska, Ochocki. Kolejny to oddanie sprawie aż po grób, walka za ojczyznę lub cesarza-personifikacje ojczyzny). Sam Jacek Dukaj podkreśla jednak, że Polska jednak miała króla elekcyjnego, dożywotniego prezydenta, czyli była awangardą świata i to właśnie było jej słabością. A wiara w cesarza i jego boskość, absolut, była niezachwiana i pozwoliła mu dowolnie kształtować umysły narodu - pchnąć go ku postępowi. A było to swoiste zapóźnienie cywilizacyjne. To jest właśnie modernizacyjny paradoks, który doprowadził nas do klęski. Sama konstytucja 3 Maja była początkiem polskiego okresu Meji, szkoda tylko, że skończył się on dla nas tak szybko.
Sama książka ma wiele zagadek i kwestii kulturowych, których nie zrozumiałem Czemu generał Nogi chciał popełnić seppuku już po pierwszej wygranej bitwie z Rosją? Czemu Kyoko się tak mocno starzeje mając 36 lat. Może ktoś mi wytłumaczy? I ostatnie pytanie - czemu Sienkiewicz, Witkacy Dołęga- Mostowicz Prus stali się tak popularni w Japonii u kresu życia Kiyoko? Wiem, że to fikcja, ale czemu akurat oni?
To książka, która zostanie ze mną na dłużej. Tylko się zastanawiam, czy poświęceniu tylu rzeczy, by otrzymać to piękno haiku, nie było zbyt wielkie.
"W wielkim mieście nie widać gwiazd.Gwiazdy do niczego im nie są potrzebne"
Sam autor wspomina, że ta forma książki jest pewnym pięknym samobójstwem utworu - szlachetnym seppuku. Jak można czytać powieść o 250 stronach, w taki sposób, jak powinno się czytać haiku? Powoli, rozmyślając nad każdym zdaniem? Ja próbowałem przez 40 stron, a potem po prostu czytałem moim, powolnym tempem. Samą treść można by zmieścić na kilku stronach. To podniesienie formy na piedestał sprawiło, że sami bohaterowie nie są aż tak wyraziści, a ich losy mają znikome znaczenie dla odbioru książki.
Skupię się na dwóch rzeczach, które uważam za najważniejsze. W tej książce autor starał się nam przekazać, że czasami prawdziwa wiedza, pewny rodzaj olśnienia, jest nam dana z góry, za pomocą jakieś transcendentnej aktywności, w przeżyciu, w tym jak człowiek coś przetwarza. Sami nie wiemy, czemu podczas niektórych momentów w życiu “dostajemy olśnienia” i pewne zagadnienia zaczynamy rozumieć. W książce jest to zapis doświadczeń i technologii opisywanej i (niezrozumiałej!) przez Ochockiego z pisma “przyspieszonego” sokki na oficjalne pismo kanji. Kto jest zatem twórcą technologii - Geist, który nie zostawia notatek, Ochocki, który tworzy, ale nie rozumie, Kyoko, która zapisuje myśli i przeżycia Ochockiego?
"Nie ma sprawiedliwości w wyrokach niebios, żywiołów i geografii."
W wywiadzie "o wszystkim z kultura" w polskim radio autor wspomina, że wybrał właśnie Polskę i Japonię ze względu na liczne międzykulturowe paralele (np. modernizacja w Polsce i Japonii nie była przeprowadzona przy wsparciu etosu mieszczańskiego, tylko wciąż był to etos szlachecki - Wokulski, prezesowa Zasławska, Ochocki. Kolejny to oddanie sprawie aż po grób, walka za ojczyznę lub cesarza-personifikacje ojczyzny). Sam Jacek Dukaj podkreśla jednak, że Polska jednak miała króla elekcyjnego, dożywotniego prezydenta, czyli była awangardą świata i to właśnie było jej słabością. A wiara w cesarza i jego boskość, absolut, była niezachwiana i pozwoliła mu dowolnie kształtować umysły narodu - pchnąć go ku postępowi. A było to swoiste zapóźnienie cywilizacyjne. To jest właśnie modernizacyjny paradoks, który doprowadził nas do klęski. Sama konstytucja 3 Maja była początkiem polskiego okresu Meji, szkoda tylko, że skończył się on dla nas tak szybko.
Sama książka ma wiele zagadek i kwestii kulturowych, których nie zrozumiałem Czemu generał Nogi chciał popełnić seppuku już po pierwszej wygranej bitwie z Rosją? Czemu Kyoko się tak mocno starzeje mając 36 lat. Może ktoś mi wytłumaczy? I ostatnie pytanie - czemu Sienkiewicz, Witkacy Dołęga- Mostowicz Prus stali się tak popularni w Japonii u kresu życia Kiyoko? Wiem, że to fikcja, ale czemu akurat oni?
To książka, która zostanie ze mną na dłużej. Tylko się zastanawiam, czy poświęceniu tylu rzeczy, by otrzymać to piękno haiku, nie było zbyt wielkie.
December 8, 2020
Opus magnum Jacka Dukaja może i nie, ale opium magnum na pewno. Jeśli ktoś ma ochotę na haiku prozą, to nie zastanawiać się ani chwili dłużej.
January 6, 2022
Haiku prozą.
Wyzwanie, duże wyzwanie.
Chmury na niebie.
Wyzwanie, duże wyzwanie.
Chmury na niebie.
October 17, 2020
Z jednej strony to stary dobry Dukaj - multum zabaw językiem, gra motywami z rożnych kultur, historii, czy literatury. Z drugiej to też nowy Dukaj coraz cześciej odpływający w rozważania na temat języka, jego form i znaczeń.
Czy udało mu się stworzyć dobrą książkę? Wg mnie tak, choć jej druga połowa, coraz bardziej poetycka w stylistyce nawiązującej do haiku, może nie przypaść do gustu fanom jego wcześniejszych powieści.
Czy udało mu się stworzyć dobrą książkę? Wg mnie tak, choć jej druga połowa, coraz bardziej poetycka w stylistyce nawiązującej do haiku, może nie przypaść do gustu fanom jego wcześniejszych powieści.
February 21, 2021
3,5. Pomysł na fabułę świetny, ale językowo trochę się męczyłam. Za dużo japońskich słówek, które mają kluczowe znaczenie dla zrozumienia historii.
Read
April 7, 2023mixed feelings
December 3, 2025
Nie jestem za specjalnie fanką fantastyki, ale do przeczytania zachęcił mnie opis tej książki. Zdecydowanie angażująca akcja, z zaciekawieniem nie mogłam momentami doczekać się do dalej się wydarzy. A nietypowe połączenie kultury i historii Japonii i Polski pozytywnie mnie zaskoczyło. Z pewnością sam Prus by się nie spodziewał takiej kontynuacji życiorysu Ochockiego na Dalekim Wschodzie XD
October 10, 2025
3,5
Ciekawy koncept tego jak myśl zostaje zmieniona przez wypowiedzenie, zapisanie, przetłumaczenie, przefiltrowanie przez inny umysł czy odmienną kulturę. Interesująca forma, poetyckość, ale niestety w tym wszystkim niezbyt angażująca mnie fabuła.
*i jak na fanfik „Lalki” mało Wokulskiego😂
Ciekawy koncept tego jak myśl zostaje zmieniona przez wypowiedzenie, zapisanie, przetłumaczenie, przefiltrowanie przez inny umysł czy odmienną kulturę. Interesująca forma, poetyckość, ale niestety w tym wszystkim niezbyt angażująca mnie fabuła.
*i jak na fanfik „Lalki” mało Wokulskiego😂
May 8, 2024
Piękna, poetycka powieść, która unosi w powietrze nie tylko metale lżejsze od powietrza, ale i samego czytelnika. Imponująca kreacja postaci Kiyoko. Może najbardziej artystyczna ze wszystkich książek Dukaja.
Read
October 30, 2022Koncepcja japońskości
"Teraz, albo nigdy!" – pomyślałam, czytając zapowiedź "Imperium chmur". Do prozy Jacka Dukaja chciałam podejść wielokrotnie, ale – umówmy się – twarde sci-fi to nie moja bajka. Wokulski, "Lalka", Japonia – bardziej sprzyjających warunków nie mogłam sobie wymarzyć. A może jednak mogłam? Bo z samej "Lalki" autor zaczerpnął zaledwie jeden koncept, Wokulski jest wielkim nieobecnym a forma, nawet jak na powieść osadzoną w Japonii, zaskakuje.
Fabułę "Imperium chmur" można by streścić na zaledwie kilku stronach, może kilkunastu jeśli chcielibyśmy nakreślić kontekst historyczny, jednak bardzo szybko odniosłam wrażenie, że to nie fabuła jest najważniejsza, a wszystko to, co skrywa się – nomen omen – między wierszami. Autor nie ukrywał, że źródłem jego inspiracji i punktem wyjścia było haiku. Czytanie powieści napisanej w duchu poezji japońskiej jest dość dziwnym przeżyciem i nie ukrywam, że nie była to lekka lektura.
Początkowo chciałam czytać powieść tak, jak czytałabym haiku – powoli, zastanawiając się nad każdą metaforą, symbolem. Ale powieść to nie wiersz. Kiedy zaczynamy rozkładać na czynniki pierwsze każde zdanie, zaczyna nam umykać główny wątek. Postanowiłam więc – dość ryzykownie – przez powieść przepłynąć, poddać się odczuciom. Udało mi się zanurzyć w japońskiego ducha – subtelnego, efemerycznego, poznałam historię wielkich przemian społecznych i kulturowych w Japonii opowiedzianych w zupełnie niespodziewany sposób. Nie mogłam jednak pozbyć się wrażenia, że wielka historia, koncepcja metalu lżejszego od powietrza czy nawet losy poszczególnych bohaterów były tylko narzędziem, którego autor użył, by wyrazić swoją fascynację językiem, znaczeniami, mnogością interpretacji.
Nie jest mi po drodze z takim typem literatury, nie tego szukam na swoich czytelniczych ścieżkach. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek zaczęła przedkładać formę ponad treść książki. Zabrakło mi przenikliwości i zdolności interpretacyjnych, by dotrzeć do istoty tego, co autor chciał przekazać. Pozostaje tylko zadowolić się pewnymi odczuciami po skończonej lekturze i zanurzeniem w japońskości.
"Teraz, albo nigdy!" – pomyślałam, czytając zapowiedź "Imperium chmur". Do prozy Jacka Dukaja chciałam podejść wielokrotnie, ale – umówmy się – twarde sci-fi to nie moja bajka. Wokulski, "Lalka", Japonia – bardziej sprzyjających warunków nie mogłam sobie wymarzyć. A może jednak mogłam? Bo z samej "Lalki" autor zaczerpnął zaledwie jeden koncept, Wokulski jest wielkim nieobecnym a forma, nawet jak na powieść osadzoną w Japonii, zaskakuje.
Fabułę "Imperium chmur" można by streścić na zaledwie kilku stronach, może kilkunastu jeśli chcielibyśmy nakreślić kontekst historyczny, jednak bardzo szybko odniosłam wrażenie, że to nie fabuła jest najważniejsza, a wszystko to, co skrywa się – nomen omen – między wierszami. Autor nie ukrywał, że źródłem jego inspiracji i punktem wyjścia było haiku. Czytanie powieści napisanej w duchu poezji japońskiej jest dość dziwnym przeżyciem i nie ukrywam, że nie była to lekka lektura.
Początkowo chciałam czytać powieść tak, jak czytałabym haiku – powoli, zastanawiając się nad każdą metaforą, symbolem. Ale powieść to nie wiersz. Kiedy zaczynamy rozkładać na czynniki pierwsze każde zdanie, zaczyna nam umykać główny wątek. Postanowiłam więc – dość ryzykownie – przez powieść przepłynąć, poddać się odczuciom. Udało mi się zanurzyć w japońskiego ducha – subtelnego, efemerycznego, poznałam historię wielkich przemian społecznych i kulturowych w Japonii opowiedzianych w zupełnie niespodziewany sposób. Nie mogłam jednak pozbyć się wrażenia, że wielka historia, koncepcja metalu lżejszego od powietrza czy nawet losy poszczególnych bohaterów były tylko narzędziem, którego autor użył, by wyrazić swoją fascynację językiem, znaczeniami, mnogością interpretacji.
Nie jest mi po drodze z takim typem literatury, nie tego szukam na swoich czytelniczych ścieżkach. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek zaczęła przedkładać formę ponad treść książki. Zabrakło mi przenikliwości i zdolności interpretacyjnych, by dotrzeć do istoty tego, co autor chciał przekazać. Pozostaje tylko zadowolić się pewnymi odczuciami po skończonej lekturze i zanurzeniem w japońskości.
January 3, 2021
(review in English - book is available in Polish only as far as I know)
Dukaj is brilliant SciFi writter - his works are always a play with the world and language (I don't even know if this can be translated to other language then Polish).
This book was slow to start and shortened in the middle but it is a great read. I kind of used to it when it comes to his book. Typically it takes first 15% of a book to adapt to the world and language used. Author attempted (in his own words) to create haiku in novel.
On narrative (no spoilers) it is an alternative history book with some characters borrowed from classic Polish literature (Lalka) and non-obvious technological breakthrough which creates this alternate history.
In the end it is not about this alternate history but about the person in this history, a woman, a language, a meaning of words and what they can convey
Dukaj is brilliant SciFi writter - his works are always a play with the world and language (I don't even know if this can be translated to other language then Polish).
This book was slow to start and shortened in the middle but it is a great read. I kind of used to it when it comes to his book. Typically it takes first 15% of a book to adapt to the world and language used. Author attempted (in his own words) to create haiku in novel.
On narrative (no spoilers) it is an alternative history book with some characters borrowed from classic Polish literature (Lalka) and non-obvious technological breakthrough which creates this alternate history.
In the end it is not about this alternate history but about the person in this history, a woman, a language, a meaning of words and what they can convey
May 7, 2023
Przepiękny styl, jednak mam wrażenie, że utrudnia on zrozumienie przekazu i fabuły. Co chwilę się gubiłam i chwilę zajmowało mi żeby znowu się odnaleźć. Szkoda, bo pomysł jest bardzo oryginalny i ciekawy.
October 17, 2020
Majstersztyk! Ni mniej, ni więcej. Dukaj w najwyższej formie fantazji i słowa. Do tego przepięknie i subtelnie wydana (te ilustracje!).
February 7, 2025
Czytanie Dukaja - 😳
Mówienie, że czytam Dukaja - 😎
A teraz tak na serio.
Jest to moja pierwsza książka Dukaja, którą przeczytałam (konsultując z osobą, która przeczytała ich już kilka - średnio trudna) i mogę przyznać, że naprawdę mi się spodobała.
Ciężko mówić o samej fabule, bo mam wrażenie, że język autora pozostawia dużo niewyjaśnionych spraw i czytelnik nie do końca orientuje się o co chodzi. Ma to jednak swój urok i daje miejsce na własne domysły, co mnie bardzo urzekło.
Nie mam bladego pojęcia, jak dobrze została odwzorowana kultura oraz historia Japonii, gdyż nigdy się nią nie interesowałam. Na pewno wprowadzenie wielu japońskich zwrotów (które na szczęście zostały objaśnione w słowniczku) wprowadzają czytelnika w wyjątkową atmosferę.
Pojawia się Wokulski, Geist i Ochocki, co mnie ucieszyło, jednak raczej nie jest to dobra pozycja do użycia na maturze w formie kontekstu…
Bardzo podobało mi się jedno przemyślenie (sparafrazuję, bo nie pamiętam dokładnie) „myśl nie potrzebuje swojego myśliciela”. Ciekawe, prawda?
Czy polecam? Tak, jeśli ktoś chce się zmierzyć z bardziej wymagającą lekturą, ale trzeba zdawać sobie sprawę, że nie wszystko da się łatwo zrozumieć. Ja na pewno w przyszłość sięgnę po kolejne książki Dukaja, gdyż jego styl - tak inny i zarazem świeży - mnie zaintrygował.
Mówienie, że czytam Dukaja - 😎
A teraz tak na serio.
Jest to moja pierwsza książka Dukaja, którą przeczytałam (konsultując z osobą, która przeczytała ich już kilka - średnio trudna) i mogę przyznać, że naprawdę mi się spodobała.
Ciężko mówić o samej fabule, bo mam wrażenie, że język autora pozostawia dużo niewyjaśnionych spraw i czytelnik nie do końca orientuje się o co chodzi. Ma to jednak swój urok i daje miejsce na własne domysły, co mnie bardzo urzekło.
Nie mam bladego pojęcia, jak dobrze została odwzorowana kultura oraz historia Japonii, gdyż nigdy się nią nie interesowałam. Na pewno wprowadzenie wielu japońskich zwrotów (które na szczęście zostały objaśnione w słowniczku) wprowadzają czytelnika w wyjątkową atmosferę.
Pojawia się Wokulski, Geist i Ochocki, co mnie ucieszyło, jednak raczej nie jest to dobra pozycja do użycia na maturze w formie kontekstu…
Bardzo podobało mi się jedno przemyślenie (sparafrazuję, bo nie pamiętam dokładnie) „myśl nie potrzebuje swojego myśliciela”. Ciekawe, prawda?
Czy polecam? Tak, jeśli ktoś chce się zmierzyć z bardziej wymagającą lekturą, ale trzeba zdawać sobie sprawę, że nie wszystko da się łatwo zrozumieć. Ja na pewno w przyszłość sięgnę po kolejne książki Dukaja, gdyż jego styl - tak inny i zarazem świeży - mnie zaintrygował.
January 24, 2024
Ciekawa książka; moze nie będzie to moja ulubiona Dukaja, ale z pewnością nie przeszlabym mimo.
Oniryczny styl, momentami jednak zbyt przypominający bredzenie w malignie; dość często czułam zbyt duże parcie autora, żeby koniecznie było zwiewnie i poetycko, co niestety przekłada się na nużące ciągi tekstu a'la "strumień świadomości", zero w tym jednak lekkości haiku.
(Które pewnie dlatego ją ma, że jest krótką formą.)
Ale jak zwykle mnóstwo niezwykle celnych obserwacji, przenikliwych i w punkt, zwł. na temat kultury Azji i niuansików dot w zawieruchy historycznej ery Meiji; część ujęta właśnie w takie piękne, poetyckie niedopowiedzenia.
Czytać z przyjemnością zaczęłam dopiero wtedy, gdy zaczęłam przez tekst płynąć; prześlizgiwać się przez zbyt rozciągnięte kawałki, bo wtedy rzeczywiście jest "morze chmur", i kształt wyłania się spomiędzy linii.
Oniryczny styl, momentami jednak zbyt przypominający bredzenie w malignie; dość często czułam zbyt duże parcie autora, żeby koniecznie było zwiewnie i poetycko, co niestety przekłada się na nużące ciągi tekstu a'la "strumień świadomości", zero w tym jednak lekkości haiku.
(Które pewnie dlatego ją ma, że jest krótką formą.)
Ale jak zwykle mnóstwo niezwykle celnych obserwacji, przenikliwych i w punkt, zwł. na temat kultury Azji i niuansików dot w zawieruchy historycznej ery Meiji; część ujęta właśnie w takie piękne, poetyckie niedopowiedzenia.
Czytać z przyjemnością zaczęłam dopiero wtedy, gdy zaczęłam przez tekst płynąć; prześlizgiwać się przez zbyt rozciągnięte kawałki, bo wtedy rzeczywiście jest "morze chmur", i kształt wyłania się spomiędzy linii.
January 30, 2021
6/10
Pięknie wydana, napisana urzekającym językiem, ale będąca czymś zupełnie innym, niż można byłoby się spodziewać - i dla mnie to rozczarowanie. Nawiązanie do "Lalki" trochę bez sensu - a można było zrobić z tego coś świetnego. Dukaja fabuła zdaje się nie interesować, idzie bardziej e stronę impresji i eseju na temat pisma i kultury japońskiej, ale lepiej takie zagrania wychodzą mu w rzeczach typu "Po piśmie"...
Szkoda :(
Pięknie wydana, napisana urzekającym językiem, ale będąca czymś zupełnie innym, niż można byłoby się spodziewać - i dla mnie to rozczarowanie. Nawiązanie do "Lalki" trochę bez sensu - a można było zrobić z tego coś świetnego. Dukaja fabuła zdaje się nie interesować, idzie bardziej e stronę impresji i eseju na temat pisma i kultury japońskiej, ale lepiej takie zagrania wychodzą mu w rzeczach typu "Po piśmie"...
Szkoda :(
August 6, 2023
Ta książka jest naprawdę przebogata w znaczenia... Czytam ją drugi raz i czuję jakbym odkrywała ją na nowo. Namysł nad językiem i tym jak on na nas pracuje jest szalenie ciekawa. Co tu dużo mówić, to jest po prostu inteligentna książka + treść świetnie koresponduje z formą (haiku prozą) - jesteśmy w Japonii, rozmawiamy o języku japońskim, więc przekazujemy treść za pomocą japońskiej poezji - no genialne. Fajnym smaczkiem jest też nawiązanie do "Lalki".
September 23, 2025
Lektura dosyć ciężka, jeśli chodzi o samo jej konsumowanie, ponieważ przez sposób w jaki jest napisana można łatwo się pogubić ze zrozumieniem co się tam dzieje - niemniej jednak pewno jest to swego rodzaju majstersztyk. Sporo można się nauczyć jeśli chodzi o Japonię i jej kulturę - słowniczek na końcu pomaga z wyjaśnieniem japońskich słów i pojęć.
Dużo ciekawych i zapadających w pamięć fraz ( “myśl nie potrzebuje swojego myśliciela”) i przemyśleń na temat powstawania i upadków imperiów.
Dużo ciekawych i zapadających w pamięć fraz ( “myśl nie potrzebuje swojego myśliciela”) i przemyśleń na temat powstawania i upadków imperiów.
October 6, 2021
The last 90 pages were the most captivating ones. The ending and author's note made me understand the whole concept and story better. I quite enjoyed the philosophical undertone because it prompted me to think about some things. In the end, I can say it's a good book if a little unconventionally written one. It's a steady three stars for me.
October 2, 2020
Początek hipnotyzuje onirycznym zestawieniem świetnie nazwanych migawek, a potem to po japońsku dopracowanie skupienie się wykoleja. Ale mimo wszystko: Dukaj. Jak dla mnie zawsze smaczny i pożywny. Pewnie wrócę.
July 29, 2021
Is there a reality beneath the words? Are written words needed to create reality or they rather hide it, creating lies? Is there reality at all?
I was expecting new "Kryga" but got new "Europe in Autumn". But I prefer latter.
I was expecting new "Kryga" but got new "Europe in Autumn". But I prefer latter.
January 2, 2022
Niesamowita podróż po innym świecie, który objawia się w języku oraz formie. Książka opowiada o próbie zdobycia imperium chmur, przez walkę powietrznych statków. Zawiera mnóstwo intryg oraz przemyśleń.
October 9, 2022
Amazing idea with a challenging form. That's what could be expected from Jacek Dukaj. The only thing that is hard are philosophical parts, when the action does not go forward. But that could be said about many of his books.
December 31, 2022
ta książka jest jak labirynt
kiedy myślałam, że już wiem o co w niej chodzi, to znowu zaczynałam się gubić
bardzo chaotyczna, jednak ze względu na interesujący styl z pewnością sięgnę po inne książki tego autora
kiedy myślałam, że już wiem o co w niej chodzi, to znowu zaczynałam się gubić
bardzo chaotyczna, jednak ze względu na interesujący styl z pewnością sięgnę po inne książki tego autora
June 26, 2023
To nie tylko fantastyka ale i sztuka, nie spodziewałbym się, że kiedykolwiek powiem to o Dukaju, ale zrobił tu coś przynajmniej wartego uwagi, a z pewnością jest to jedna z moich ulubionych historii alternatywnych polskiego autorstwa.
November 22, 2020
This one does not spark joy.
January 10, 2021
Really unique style, very poetic.
Displaying 1 - 30 of 39 reviews