Sfora

Igor Brudny #2

by Przemysław Piotrowski

Zima. W lesie nieopodal Zielonej Góry odnaleziona zostaje ręka. Wstępne oględziny wskazują, że została ona... odgryziona przez człowieka.

Atmosfera niepokoju w mieście narasta. W mediach pojawiają się pogłoski o grasującym w okolicach wilkołaku. Niedługo potem śledczy trafiają na zmasakrowane zwłoki zaginionej niedawno zakonnicy – ofiara została zamordowana, a jej ciało rozszarpały wilki. Inspektor Romuald Czarnecki powołuje specjalną grupę dochodzeniowo-śledczą, w skład której wchodzą również Igor Brudny i Julia Zawadzka ze stołecznej policji. Talent i trudna przeszłość komisarza Brudnego po raz kolejny mogą okazać się nieocenione.

Mimo zdecydowanych działań śledztwo komplikuje się coraz bardziej. Brudny musi ustalić, czy sprawca ma jakiś związek z sierocińcem sióstr hieronimek, w którym sam się wychowywał. Łowy dopiero się zaczynają.

Genres: Audiobook, Crime, Thriller, Mystery, Polish Literature, Fiction, Poland

536 pages, Paperback

First published August 12, 2020

About the author

Były dziennikarz sportowy, a potem śledczy w „Gazecie Lubuskiej”. Absolwent Uniwersytetu Zielonogórskiego, studiujący również w Hiszpanii i USA. Kocha podróże i nowe wyzwania. Pasjonat sportu, podróży, geografii i historii. Wychowany na Stephenie Kingu, Grahamie Mastertonie, Connie Igguldenie i Bernardzie Cornwellu. Zadebiutował entuzjastycznie przyjętym thrillerem Kod Himmlera, następnie wykreował mroczny świat w ciężkiej gatunkowo Drodze do piekła. Najnowsza powieść – Radykalni. Terror, pierwsza część cyklu Radykalni – to thriller political fiction, podejmujący niezwykle trudny i kontrowersyjny temat radykalnego islamu. To książka o miłości, stracie, bólu i cierpieniu. I nienawiści, która często kwitnie powoli i niepostrzeżenie, ale zawsze prowadzi nas w otchłań zła.

Reviews

[Alex.andthebooks · Rating 3 out of 5]

Wszystko fajnie tylko czemu najgorsze męty i kreatury żyją nagle pod zieloną górą, tworzone przez jakieś siostry zakonne? Trochę mi to tak w tej książce nie odpowiada i nie gra. Ale mimo wszystko spoko się słucha do sprzątania.

[Karina · Rating 1 out of 5]

Co można znaleźć w książce:
- MENSKICH MENSZCZYZNÓW TAAAAKICH MENSKICH JAK O JANIE PANIE
- Kobiece kobiety z jaJAMI JAK ARBUZY TAKIE MENSKIE ONE SĄ ale kobiece i mrau zalotne sexi flexi kochają sexy pieprzenie się a nie tam jakieś przytulańce alE JAJA JAK DYNIE NIE ZAPOMNIJCIE
- Jak Brudny podnosi swoją ukochaną do góry (oboje siedzą na jednym krześle, ona mu okrakiem na kolanach hihi), obraca ją w górze chyba jak ciasto od pizzy i ciepie na stół, a potem jest szybki numerek hihihi
- Wilkofobię, disgusting, TO ZAGROŻONY GATUNEK JEST
- Brudnego mówiący jakąś oczywistą rzecz i inspektora powalonego jego nietuzinkowym podejściem i inteligencją wow
- Reklamę Lewiatana i Gripexu
- Woke autor za 3 grosze i feminatyw o który można się potknąć z zaskoczenia
- Hihi polska wstaje z kolan można się uśmiechnąć jednym kącikiem ust
- gre typu take a shot everytime pada słowo "chałupa"
- big tiddy prokuratorka kinky i w czerwonych gaciorkach, mymlanie jenzorem w uchu

Autor strasznie często się powtarza, na tyle że zaczęłam to mocno wyłapywać, nie lubię tak.

Koszmarek, ale super kiedy potrzebuje się czegoś co nie zaprząta za mocno głowy.

[Olga Kowalska (WielkiBuk) · Rating 5 out of 5]

Kto wyczekiwał kontynuacji „Piętna” Przemysława Piotrowskiego, ten może zacierać pazurki, bo nadszedł czas „Sfory”!

Jeśli ktoś z Was obawiał się tego, co po doskonale poprowadzonym „Piętnie” przyniesie „Sfora”, ten może odetchnąć z ulgą, bo lepszej kontynuacji opowieści o inspektorze Czarneckim, komisarzu Igorze Brudnym i ich ekipie dochodzeniowej nie można było sobie wymarzyć. Przemysław Piotrowski znów zanurza nas w zielonogórskie tajemnice, znów prowadzi nas przez meandry przeszłości, by wyjawić sekrety, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. Owe tajemnice wypływają na wierzch, a wraz z nimi odwieczne zło, którego za nic nie można się pozbyć.

Przy lekturze „Piętna”, jak i „Sfory” może przyjść na myśl podobna atmosfera i podejście do tematu jak w twórczości francuskiego pisarza Jean-Christophe’a Grange. Niby miasto, niby kryminalne śledztwo, a jednak znalazło się miejsce dla zamkniętej społeczności, dla murów, dla zgromadzenia, które ukrywało swoje występki przez tyle minionych lat. Co prawda mamy tu do czynienia z kryminałem – zbrodnia i śledztwo to punkt wyjścia dla tej historii – jednak to raczej kryminał z elementami prawdziwej grozy. Grozy ludzkiej, obrzydliwej, okrutnej, jak najbardziej namacalnej, ale jednak grozy.

W „Sforę”, podobnie jak w „Piętno”, wpada się jak śliwa w kompot i trudno się z tej historii wygramolić. A to oznacza jedynie, że pojawił się pośród polskich pisarzy nowy twórca dreszczowców, który dobrze wie, jak wysoko można podnieść w tym gatunku poprzeczkę. A miłośnicy mrocznych, pełnych intryg i tajemnic thrillerów kryminalnych mają na kogo polować.

[Reda. · Rating 1 out of 5]

Jestem zażenowana tym jak autor opisuje kobiety.

Każda babka w tej powieści ma jaja jak arbuzy, jest mega profesjonalna (jak facet, zadne tam babskie lamenty), nie uprawia seksu tylko się pieprzy, oraz oczywiście (co za niespodzianka) jest przezawistna w stosunku do swoich koleżanek.

Cycki i szpilki pani prokurator dostają w tej książce więcej miejsca niż to, co ona właściwe ma do powiedzenia, nie wiem jaka jest jej rola w rozwiązaniu sprawy. Może chodziło o to by autor mógł przemycić drwiące uwagi innych kobiet na jej temat aby jeszcze bardziej ukazać ich melonie jaja (bo przecież my nie umiemy inaczej niż toksyk na maksa)?

Autorze, zamiast studiować mapy Zielonej Góry trzeba bylo iść na piwo z koleżanką, moze czegoś byś się dowiedział.

[Ania (literackie_serce) · Rating 3 out of 5]

3,5
Książka mniej mi się podobała niż "Piętno", trochę za bardzo przegadana i spory minus za przedłużone zakończenie. Ale i tak uważam, że drugi tom serii o Igorze Brudnym to naprawdę dobry kryminał!

[goldencritic · Rating 1 out of 5]

Nawet intryga kryminalna tego nie uratowała.

[Klaudia_p · Rating 5 out of 5]

Przepadałam z każdą stroną coraz bardziej. To niewiarygodne, ale druga część z Igorem Brudnym jest jeszcze lepsza niż jedynka.

[Kasia Olm · Rating 2 out of 5]

Minus pierwsza gwiazdka za zakończenie i akcję jaka odstawił wtedy Brudny. Nie lubię kolesia i jego zachowanie tutaj jeszcze bardziej mnie od niego odrzucilo. Co za kretyn. Zawadzka jeszcze gorsza niż w pierwszej części, choć nie wydawalo mi sie to mozliwe.
Minus druga gwiazdka za dialogi Brudnego z Zawadzka na podłożu prywatnym. To jest jakas masakra po prostu. Czy ktos tak w ogóle mówi w prawdziwym życiu?? Jak to przeszło przez redakcję?

EDIT: Ja mam najwyraźniej albo ogromnego pecha do niestrawnych bohaterów-detektywów w typie totalnego macho-palanta albo większość polskich autorów kryminałów tylko takiego bohatera potrafi wykreować. Od Brudnego odrzuciło mnie już po pierwszych kilku stronach. Pomimo, że czytam o nim bez przerwy, (niemal na kazdej stronie znajduja sie jego mysli i odczucia) to mam wrazenie ze jest strasznie płaską i płytką postacią. Nie ma w nim żadnej głębi, żadnych bardziej skomplikowanych myśli a po mózgu krążą mu jedynie panienki, whiskey i sciganie mordercow. Nie znosze typków jego pokroju i od razu źle im życzę.
Zawadzka to kolejna beznadziejna postać w książce. Podobno jest zajebista w tym co robi (jak zreszta cala ekipa śledcza, o czym autor opowiadam nam srednio co trzy strony) ale ja na to dowodów nie znalazlam. Ot, kolejna napalona na naszego bohatera panienka i tyle.

Mam tez wrazenie ze autor na siłę próbuje mi wciskać jaka ta ekipa śledcza jest wyjatkowa niczym tego nie podpierając. Mam mu wierzyć na słowo bo tej ich wyjątkowości w ogóle nigdzie nie widać. Sa jakimis tam trzecioplanowy postaciami przesuwającymi się w tle, i to tyle. Niczego do fabuły nie wnoszą, snują się z miejsca na miejsce i chyba napychają strony żeby książka była grubsza.

Zakończenie też niestety rozczarowuje. Brudny okazuje się kompletnie niegodnym zaufania, egoistycznym dupkiem i nie ponosi za to konsekwencji. No bo oczywiscie.

2.5 gwiazdki ode mnie.

[xirissek · Rating 1 out of 5]

Koszmar. Fatalne dialogi, infantylny, wręcz prostacki język i bohaterowie płascy jak kartka papieru. Autor ciągle opisuje jacy są profesjonalni i doświadczeni, a w ogóle tego nie widać w ich zachowaniu. Relacje między postaciami zupełnie niewiarygodne i słabo zarysowane, a cała historia i zakończenie do bólu naciągane. Ponadto absolutnie okropne podejście do postaci kobiecych, szczególnie prokurator Winnickiej, która jest przedstawiona do bólu stereotypowo i w książce nie robi absolutnie nic oprócz chodzenia w szpilkach i podrywania Brudnego. Dodatkowo masa zupełnie zbędnych podtekstów seksualnych i opisów, od których nieraz skręcały mi się narządy wewnętrzne z zażenowania. Powiem szczerze, jeśli komuś ta książka się podobała to w porządku, jakąś dozę rozrywki na pewno może zapewnić. Ale na pewno nie jest to coś dobrego i odradzam każdemu, kto ma jakiejkolwiek większe oczekiwania. Jeśli szukacie czegoś do odmóżdżenia się po ciężkim dniu to może nawet się sprawdzi. Ale w każdej innej sytuacji unikajcie jak ognia, bo jedynie się zirytujecie. Bardzo kiepska książka.

[Konrad · Rating 2 out of 5]

Boże co to było!!!
Ta książka tak sie odbiła od pierwszego tomu że aż brak mi słów. To co było ciekawe i mięsiste w pierwszym tomie tutaj mam wrażenie że było strasznie przeciągniete i przez 3/4 nudne z małymi smaczkami bez których pewnie bym nie skończył tej książki. Pierwszy tom był super ,ale tego nie polecam👎🏻

[Piotr · Rating 4 out of 5]

Finał "Piętna" mógł sugerować, że komisarz Igor Brudny może powiedzieć, że uporał się z najstraszniejszymi demonami z przeszłości, ale zwłoki zakonnicy znalezione w Zielonej Górze mogą sugerować, że sprawa może mieć związek z demoniczny sierocińcem sióstr hieronimek w którym dorastał komisarz. Obrażenia na zwłokach wskazują, że sprawcą może być kanibal, chociaż z drugiej strony policjanci otrzymują informacje o wilkołaku widzianym na obrzeżach miasta.
Szybko okazuje się, że koszmar jakiego doświadczył w dzieciństwie Brudny był nieporównywalny do okrucieństw jakich doświadczali przez lata inni wychowankowie sierocińca.
Świetna, trzymająca w napięciu, mroczna do bólu historia dotykająca molestowania dzieci przez duchownych.

[franek_reads · Rating 5 out of 5]

Jeżeli mam ocenić "Sforę" tylko i wyłącznie pod kątem czysto rozrywkowo-kryminalnym to bez cienia wątpliwości daję 5 gwiazdek. Wydaję mi się, że na następną tak dobrą serię kryminalną będziemy musieli jeszcze długo w naszym kraju poczekać! Brawo!✌🏻🤯🥳

[Czyta_bo_lubi · Rating 5 out of 5]

Wszystkich fanów Piętna mogę uspokoić – Sfora jest jeszcze lepsza!

To uczucie, gdy dawkujesz sobie lekturę książki a i tak czytasz ją 1,5 dnia…

Powyższym wstępem mógłbym właściwie zakończyć moją opinię o Sforze. Mimo to, książka mi się tak bardzo podobała, że autor zasługuje na godną pochwałę.

Piętno było dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Widziałem opinie oraz oceny poprzednich książek autora. Nie spodziewałem się, że Piętno będzie AŻ tak dobre. Pamiętam, że książkę przeczytałem jednego dnia i nie mogłem doczekać się kontynuacji. Wiadomym jest, że po tak dobrze przyjętej książce, zastanawiałem się, czy Sfora utrzyma poziom Piętna. Po lekturze mogę stwierdzić, że nie tylko ją podtrzymuje, jak i podbija.

Mniej więcej od połowy książki, towarzyszące mi napięcie było tak silne, że aż zacząłem się denerwować, że nie mogę skupić się na czytaniu. Tak bardzo chciałem poznać zakończenie książki.

Bardzo ciekawiło mnie, czym teraz autor nas zaskoczy, bo siłą rzeczy pomysłu z Piętna nie mógł już powtórzyć. I na tym polu autor wychodzi zwycięsko. Dzięki postawieniu na elementy horroru, dostajemy bardzo oryginalne i świeże podejście do kryminału. Przynajmniej ja nie pamiętam podobnych rozwiązań na polu polskiego kryminału. Dość szybko dowiadujemy się kto jest mordercą. Inną sprawą jest, że zbrodniarz nie wydaje się być do końca człowiekiem. Czy jest to możliwe? O tym między innymi jest ta książka. Autor serwuje nam naprawdę dużą dawkę akcji oraz napięcia. Postacie z Piętna są nam już dobrze znane, więc bez wstępów możemy przejść do sedna sprawy. A ta jest niezwykle ciekawa. Sam do końca zastanawiałem się, jak autor przedstawi ten nadnaturalny element w logiczny sposób. Wyszło genialnie!

Sforę można czytać niezależnie od Piętna. Jednak zachęcałbym do lektury obydwu książek. Wtedy czytelnik ma pełniejszy obraz obydwu spraw i tego, jak wpłynęły na postać komisarza Brudnego. Łatwiej zrozumieć też motywy postępowania poszczególnych bohaterów.

Chcę, żeby moja opinia była bezspojlerowa, także nie będę opisywał szczegółów fabuły. Mogę jedynie zapewnić każdego, że Piętno i Sfora to coś wyjątkowego na rynku polskich kryminałów. Serię mogę śmiało porównać do książek J.D. Bakera, które cenię bardzo wysoko. Mogę się założyć, że gdyby autor pisał po angielsku to książki byłyby już światowymi bestsellerami.

Jestem niesamowicie zadowolony z lektury i nie mogę doczekać się kolejnego tomu. Autor znów zostawia czytelnika w takim momencie, że od razu chce się chwycić kontynuację. Bardzo gorąco polecam!

[Hex · Rating 4 out of 5]

W sumie to jestem zaskoczona jak dobrze był to napisany kryminał. Ostatnio odbijałam się od tego typu literatury polskiej i Remigiusz Mróz też niespecjalnie sprawiał, że miałam ochotę po nią sięgać. Moja mama wywierciła mi jednak dziurę w brzuchu i choć zaczęłam od drugiego tomu, nie żałuję. Dawno nie miałam tak, że ciurkiem przeczytałam 200 stron.

Oczywiście książka nie jest bez wad i traktowanie kobiet przedmiotowo i jednowymiarowo mocno mnie mierziło, ale powiedzmy, że Piotrowski zdobył u mnie spory kredyt zaufania. Mam nadzieję, że czytając teraz pierwszy tom i tak uda mu się mnie wciągnąć.

[Trzcionka · Rating 4 out of 5]

Mogłabym tu wkleić moją opinię po przeczytaniu "Piętna" czyli pierwszej części tej serii. Mam niemal identyczne odczucia wobec drugiego tomu. Na całe szczęście poziom nie spadł i mamy tu niezłą kontynuację historii z "Piętna". Choć nie zwala z nóg to czyta się bardzo przyjemnie.
Zagadka tych morderstw podobała mi się jednak trochę mniej niż ta z pierwszego tomu, ale to już kwestia gustu. Jedynym minusem było odrobinę przesadzone przeciąganie akcji w drugiej połowie książki, można było to trochę skrócić i wrażenia byłyby lepsze. Niemniej cała intryga jest nieźle zbudowana i niemal wszystko ładnie się ze sobą łączy w finale (prócz wujka - myśliwego - gdzie on był przez ten cały czas?!).
Warstwa obyczajowa, jak i sami bohaterowie, wypadają nadal dobrze - nie rażą i nie irytują. Oby autor utrzymał dotychczasowy poziom również pod tym względem. Nie jestem niestety zachwycona zapowiedzią kolejnej części. Do tej pory było trochę obrzydliwie jeśli chodzi o tematykę, a teraz zapowiada się jeszcze gorzej... Zobaczymy.
Muszę jeszcze wspomnieć, że ten tom przeszedł jakąś niedokładną korektę. Znalazło się całkiem sporo literówek.

[Pess · Rating 3 out of 5]

Ale że Norbert? XDD

[Weronika · Rating 5 out of 5]

Podziwiam wyobraźnię autora. Jest to seria, która zmieniła moje specyficzne nastawienie do polskiej twórczości

[anthony neo · Rating 1 out of 5]

WTF

ten epilog to chyba wujaszek na imprezie rodzinnej po pól litra zaproponował

[Kasia (kasikowykurz) · Rating 3 out of 5]

Jest równie wciągająca, jak pierwszy tom, ale fabularnie się nie dogadaliśmy i zabrakło mi tych emocji, które czułam w trakcie słuchania poprzedniego. Wiadomo, nie będzie już takiego efektu zaskoczenia (+strasznie męczyły mnie te aluzje seksualne) i chyba wątek "wilkołactwa" totalnie do mnie nie trafia. Samo zachowanie wilków wielokrotnie jest dla mnie po prostu nienaturalne i zaburza odbiór książki. Fajnie się słuchało, ale to nie było to, więc widzimy się w kolejnym tomie :)

[Kaja Radosz · Rating 3 out of 5]

Przewidywalna. Relacje Igora z kobietami rozkładają mnie na łopatki. Ten gość myśli że jest jakimś giga chadem - no nie powiedziałabym.
Nie przypadła mi do gustu jakoś ;(((

[Aellirenn Czyta · Rating 5 out of 5]

Podziało się tu dużo, oj podziało. Autor, bez dwóch zdań, potrafi w wyobraźnię.

Morderca-kanibal, sfora wilków i on - komisarz Igor Brudny. Może być lepiej? Właściwie to po Piotrowskim można się wszystkiego spodziewać, więc kto wie, czy nie powiem po trzecim tomie, że jednak mogło być lepiej. Tymczasem mówię - jest bardzo dobrze! Co ciekawe, dość szybko dowiadujemy się kim jest morderca, a lektura wcale na tym nie traci, trzyma w napięciu do samego końca. Podoba mi się ta historia, bo jest z przytupem, z rozmachem, mocno pobudza wyobraźnię (choć tu czasem by było lepiej, gdyby moja wyobraźnie pozostała uśpiona ;)). Czytając miałam nieodparte wrażenie, że czytam scenariusz. Dla mnie to książka pisana pod ekranizację i ja chcę to zobaczyć!

Jeśli lubisz mocne wrażenia, to ta książka jest dla Ciebie. Ponad 500 stron treści i ani chwili nudy - tego mi było trzeba :) A teraz pozostaje czekać na trzeci tom, a już z epilogu można wysnuć przypuszczenie, że znów będzie dobrze, więc czekam niecierpliwie.

[inga · Rating 4 out of 5]

4/5

Nie było tak dobre jak pierwsza część, ale mi sie podobało.

[Zuza · Rating 3 out of 5]

3,5

[O_Anka · Rating 4 out of 5]

Mocne 3,5⭐ pierwsza część minimalnie bardziej mi się podobała.

[oliwia☆ミ · Rating 4 out of 5]

ciekawa i nietypowa historia ale mega mi sie podobała i na pewno bede czytac 3 tom

[Marzena · Rating 4 out of 5]

3,5🌟

[Nunquam · Rating 4 out of 5]

Czy dialogi są już lepsze niż w pierwszej części? Tak, choć nadal momentami sztuczne. Czy książka jest momentami przegadana? Też niestety tak. Są takie fragmenty, zwłaszcza przemyślenia bohaterów na temat szargających nimi emocji, które non stop się powtarzają. Tak jakby czytelnik miał aby nie skumać, co kieruje bohaterem i trzeba mu łopatologicznie co jakiś czas przypominać. Czy część bohaterów jest denerwująca? Bardzo. Zwłaszcza kreacji Oksany po prostu nie mogę znieść. Tak jakby autorowi nie bardzo się chciało nadać jej jakieś konkretne cechy, więc skupił się wyłącznie na jednej i to stawiającej ją w okropnym świetle. Czy liczyłam na ciut więcej po pierwszej części, która mnie zachwyciła? niestety tak. Czy mimo to fabuła jest zaskakująca, oryginalna i wciągająca? Zdecydowanie tak. I tu właśnie ubolewam najbardziej, bo gdyby nie to wszystko, co mi zgrzyta w wykonaniu, to sam pomysł byłby strzałem w dziesiątkę. Czy ta seria jest jedną z czołówki polskich kryminałów? Myślę, że tak. Czy sięgnę po kolejne przygody Brudnego? No cóż, na pewno. Czekam!

[Kirin171]

Pomijając kilka głupich pomysłów, rozwalało mnie za każdym razem jak to męski Igor czuł się osaczony przez laski. Serio. I że za każdym razem z jakimś innym facetem przytulał się tylko "po męsku" (czyli jak? oklepywali sobie płuca do nieprzytomności?). I ja nie widzę tej niezwykłej przenikliwości Igora i tego jego instynktu powalającego przestępców na kolana.
Ogólnie, spoko, takie guilty pleasure na jedną nasiadówkę na urlopie.

[Domi · Rating 2 out of 5]

Czytało się szybko, przyjemnie, ale historia nie porwała mnie szczególnie. Brudny zaczął mnie denerwować. Mam wrażenie, że nie ma charakteru, jest taki bezpłciowy : // Borucka też mnie denerwowała, nie ma co porównywać do pierwszej części.

[Mewa · Rating 3 out of 5]

Czerwień krwii kontrastuje z bielą śniegu, a w tle słychać wycie wilków. Ciał przybywa, ale czy za kolejną śmiercią stoi sfora? To ona zabija czy jedynie korzysta z tego, co upoluje człowiek? Komisarz Igor Brudny wraca do Zielonej Góry, by uczestniczyć w śledztwie inspektora Romulanda Czarneckiego. Przeszłość jeszcze nie została zamknięta i mężczyzna musi ustalić, czy sprawca ma związek z sierocińcem sióstr hieronimek. Śledztwo z rozdziału na rozdział coraz bardziej się komplikuje.

Nie uważam kryminałów Przemysława Piotrowskiego za szczególnie dobre, ale wciąż czytanie ich sprawia mi przyjemność. Lubię śledzić losy bohaterów — zarówno prywatne rozterki jak i postępy w śledztwie — bo każdy z nich jest barwny. Nawet poboczni zdają się mieć wiele do zaoferowania i nie stanowią jedynie szarego tła. Całość ma zgrzyty i zgrzyty te obniżają jakość lektury, ale wciąż ma w sobie tyle uroku, że po prostu czytelnik biegnie przez tekst dalej. A, co muszę autorowi przyznać, „Sfora" prezentuje sobą więcej niż „Piętno", co wzbudza we mnie jeszcze większą ciekawość względem ostatniego tytułu trylogii o zachęcającym tytule „Cherub". Mam wrażenie, że z części na część owych zgrzytów jest znacznie mniej, co dobrze rokuje. Przede wszystkim chciałabym jednak zaznaczyć największy minus książki.
Od połowy wiemy, kim jest morderca i mniej więcej mamy świadomość, gdzie można go znaleźć czy jak wyglądała jego historia. A jeszcze drugie tyle kryminału przed nami! Właśnie przez to odarcie z tajemnicy miałam wrażenie, że książka nigdy się nie skończy i z sumiennie opisanego śledztwa wyniosłam znacznie mniej, niż na to zasłużyło. Przemysław Piotrowski włożył sporo pracy w obmyślenie krok po kroku działań policji. Dołożył do tego szczyptę prywatnych rozterek i ogrom frustracji bohaterów. Stworzył ciekawą historię, ale nie wykorzystał jej potencjału. Od połowy książki głównie czekamy na przełom, który nie nadchodzi i nadejść nie chce. Bohaterowie przestają ze sobą współpracować i z trudem przychodzi im wymienianie się teoriami. Wszyscy już na początku śledztwa mieli go dość (chociażby przez to, że w aktach ciągle brakowało informacji, bo pozostali policjanci swoją pracę wykonywali po macoszemu), a gdy w pewnym momencie tropy się urwały... Spowolnienie to zdawało się potknięciem, nie zamierzonym efektem. Czy było tak w rzeczywistości? Tego nie wiem, ale po kolejny tom na pewno sięgnę. Bo przygody z Przemysławem Piotrowskim są na tyle ciekawe, że z ochotą rezygnuje dla niego że snu.
Plus! Halo! Czy widzicie tę okładkę?! Piotr Cieśliński tworzy wyłącznie piękne prace, ale okładka „Sfory" to jedna z moich ulubienic spod jego ręki.

„Religia to opium dla ludu, aby trzymać go ryzach."